THMMY.gr

Η 8η Μάρτη δεν είναι απλώς μια παγκόσμια ημέρα που εορτάζεται, ωραιοποιείται και θαυμάζεται απροσδιόριστα η ύπαρξη του φύλου μας. Οι ρίζες της εντοπίζονται ιστορικά κατά τα τέλη του 19ου με αρχές 20ου αιώνα, όπου υποτιμημένες εργάτριες εργοστασίων, οι οποίες αναγκάζονταν να δουλέψουν υπό απάνθρωπες συνθήκες, οργανώνονται και πραγματοποιούν μια σειρά από μαζικές και μαχητικές απεργιακές κινητοποιήσεις. Δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια αν η καθιέρωση αυτής της ημέρας απονέμεται στην απεργία σε εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας το 1857 στη Νέα Υόρκη, το 1912 στο Λόρενς της Μασαχουσέτης, ή στις φωτιές της Triangle Waist με τις κλειδωμένες εργάτριες μέσα. Το μόνο βέβαιο, ωστόσο, είναι πως αφορμή στάθηκαν όλοι οι μαζικοί αγώνες που δόθηκαν στο παρελθόν από γυναίκες εργάτριες, που αντιμετώπισαν άγρια καταστολή για τις μάχες που έδωσαν, που ήρθαν σε ανοιχτή σύγκρουση με τα αφεντικά τους και με την κοινωνία και πάλεψαν ενάντια στα κατεστημένα πρότυπα διεκδικώντας αυτά που ήδη τους ανήκαν, αυτά που τους αξίζαν. Η αρχή της καθιέρωσης της ημέρας ως ορόσημο για το φεμινιστικό κίνημα ξεκίνησε το 1910 όπου αναγνωρίστηκε κατά την διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς μετά από πρόταση της Κλάρα Τσέτκιν. Έπειτα, το 1975 η συγκεκριμένη ημέρα αναγνωρίστηκε επίσημα και από τον ΟΗΕ ως «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας» κι έκτοτε, στα πλαίσια του εικονικού νεοφιλελεύθερου αφηγήματος περί «ισότητας των δύο φύλων» το νόημα της συγκεκριμένης ημέρας έχει αποπολιτικοποιηθεί και αποιστορικοποιηθεί σχεδόν πλήρως και αντίθετα προσέλαβε έναν επιφανειακό χαρακτήρα που βασίζεται στα πρότυπα της εμπορευματοποίησης και της υπερκατανάλωσης, απογυμνωμένη από κάθε πολιτικό, ταξικό, κοινωνικό και ιστορικό υπόβαθρο.

Η κατάσταση βέβαια στο σήμερα δεν διαφέρει πολύ από το παρελθόν, μιας και η οικονομική ανεξαρτησία της γυναίκας απέχει μακράν πολύ από την πραγματικότητα, καθώς υποβαθμίζεται λόγω του φύλου της. Με τις εργαζόμενες να υφίστανται σημαντικές διακρίσεις στους χώρους εργασίας τους, όπως την δυσκολία εύρεσης εργασίας, την ανισότητα στην κατανομή του εισοδήματος, την επισφάλεια και τη μαύρη εργασία, την υποτίμηση της με σεξιστικά σχόλια και παραβιαστικές συμπεριφορές, την υπερβολικά χρονικά περιορισμένη «άδεια μητρότητας» και την μη-παροχή καλυπτόμενης από την εργασία οικονομική ενίσχυση για την ανατροφή των παιδιών της, αυτή καθίσταται εντελώς ανήμπορη να ανταπεξέλθει στην ήδη πιεστική και δύσκολη καθημερινότητα της. Φαίνεται, λοιπόν η καταχρηστικής φύσεως μεταχείριση τους, με τις «περιθωριοποιημένες» από την κοινωνία- τις μετανάστριες, τις κρατούμενες και τις έγκλειστες, τις τοξικοεξαρτημένες τις τρανς ή τις άλλου σεξουαλικού προσανατολισμού γυναίκες- εργαζόμενες να υφίστανται, μάλιστα, την πιο έντονη εκμετάλλευση, δουλεύοντας ακατάπαυστα υπό απάνθρωπες συνθήκες για λίγα ψίχουλα, καθώς παραγνωρίζονται όλα τα βασικά τους δικαιώματα.  Έτσι, η εργαζόμενη αναγκάζεται να εξαρτάται ως επί το πλείστον από τον σύζυγο της ή από τρίτους, ενώ ταυτόχρονα με την εντατικοποίηση των αναγκών της αγοράς εργασίας και του κεφαλαίου, αυξάνονται οι απαιτήσεις και οι υποχρεώσεις της, με τις οποίες υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο η ύπαρξη της. Στην υποβάθμιση της, συνέβαλλε σε εξαιρετικό βαθμό και το κυβερνητικό εργασιακό νομοσχέδιο Χατζηδάκη με την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, τις απλήρωτες υπερωρίες και γενικότερα την εντατικοποίηση της ήδη εντατικοποιημένης εργασίας. Ακόμη περισσότερο, όμως,  παρουσιάζοντας ως μοναδική λύση σε περίπτωση παραβιαστικών συμπεριφορών, την προσφυγή στον εργοδότη, υποδεικνύοντας τον ως «αρχή». Στο ίδιο αφεντικό, με άλλα λόγια, που παραβιάζει, που αποσιωπά, που απολύει, που δεν επιθυμεί τη δυσφήμιση της επιχείρησης του από «υπερδραματικές» κατηγορίες, που συγκαλύπτει και ταυτόχρονα συγκαλύπτεται στο βωμό του κέρδους.

Εντούτοις, οι έμφυλες διακρίσεις δεν εντοπίζονται μόνο στον τομέα της εργασίας, αλλά η εκδήλωση τους επεκτείνεται  σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Από την υποτίμηση του ζητήματος της ίδιας μας της ταυτότητας, του σεξουαλικού προσανατολισμού και αυτοδιάθεσης, τα στερεότυπα των «καθώς πρέπει», την θυματοποίηση του θύτη, μέχρι το ότι αντιμετωπιζόμαστε ακόμη ως «αντικείμενα» και ως «ιδιοκτησία» του αρσενικού φύλου στο σήμερα. Η ραγδαία έξαρση της έμφυλης βίας, ειδικότερα, έρχεται να αποδείξει ακριβώς το τελευταίο, καθώς πέρα από την πληθώρα καθημερινών περιστατικών ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας που έμειναν σε τσαλακωμένες καταγγελίες μέσα σε σκονισμένα συρτάρια αστυνομικών τμημάτων, ταυτόχρονα αυξάνονται και οι γυναικοκτονίες σε τρομακτικό βαθμό καθημερινά. Λίγα δεν είναι, ακόμη, τα δημοσιεύματα φιλοκαθεστωτικών ΜΜΕ που μειώνουν το φύλο μας και «ξεπλένουν» υποτιμητικά τα βιώματα μας.

Αντιλαμβανόμενες την πατριαρχία ως μια σχέση εξουσίας και καταπίεσης μεταξύ ανδρών και γυναικών/θηλυκοτήτων που διατηρείται ως τέτοια ανεξάρτητα από τις διαφορετικές καταστάσεις και τα διαφορετικά περιεχόμενα που παίρνουν ο ανδρικός και ο γυναικείος ρόλος, τα οποία αντιστοιχούν σε διαφορετικές ιστορικές στιγμές και διαφορετικές θέσεις των υποκειμένων εντός του κοινωνικού πεδίου.  Διαπερνά τάξεις, έθνη, καταγωγή και οικονομική κατάσταση,  παρόλα αυτά είναι  ξεκάθαρη η διαφορά έντασης στην καταπίεση και εκμετάλλευση που υφίστανται οι γυναίκες της εργατικής τάξης και πολύ περισσότερο οι γυναίκες που βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο. Ο καπιταλισμός, ως σύστημα ταξικής εκμετάλλευσης, τείνει ιστορικά να ενισχύει κάθε μορφή καταπίεσης, ή και να τις αναπροσαρμόζει, αν χρειάζεται, στον τρόπο αλλά όχι στον πυρήνα τους, συμπεριλαμβανομένης και της έμφυλης, διότι επωφελείται από την διαίρεση των εργαζομένων, τις διακρίσεις και τις ιεραρχήσεις μεταξύ τους. Για αυτό και ο αγώνας ενάντια στην έμφυλη καταπίεση για εμάς, είναι αναφαίρετο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων που αντιστέκονται στην καταπίεση και τους διαχωρισμούς που απορρέουν από τις εξουσιαστικές και πατριαρχικές σχέσεις, αλλά και του ίδιου του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα του συστήματος που ζούμε.

Σ’ αυτόν τον διιστορικό φαύλο κύκλο καταπίεσης και εκμετάλλευσης στον οποίο έχουμε εγκλωβιστεί, η μόνη «διευκόλυνση» που μας παρέχεται σε καθεστωτικό επίπεδο είναι η καθιέρωση μιας παγκόσμιας ημέρας με γιορτινά και εμπορευματοποιημένα χαρακτηριστικά, σε μια υποκριτική προσπάθεια εργαλειοποίησης των ζητημάτων ισότητας με επικοινωνιακά παιχνίδια, προκειμένου αφελώς να μας πείσουν για τις «φιλελεύθερες και δημοκρατικές και προωθητικές αξίες» του συστήματος.  Αντιτιθέμενες στο ψέμα αυτό, θεωρούμε πως μόνο μέσα από τη συλλογική φεμινιστική δράση και την οργάνωση στους χώρους εργασίας και δραστηριοποίησης μας μπορούμε να τσακίσουμε οποιαδήποτε είδους διάκριση και πατριαρχική συμπεριφορά, δημιουργώντας ένα ασφαλές περιβάλλον με τους όρους που επιθυμούμε. Με μια συμπεριληπτική και διαθεματική δράση που προέρχεται από τα κάτω, μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες που πάνε χέρι-χέρι με τους αγώνες ενάντια στο σύστημα, την πτώση του καπιταλισμού κι όχι μέσα από νομοσχέδια, κυβερνητικές παρεμβάσεις, συγκροτήσεις εθνικών επιτροπών και στρατηγικών «πλάνων». Να οργανώσουμε τη δράση μας μέσα από τη συλλογικοποίηση των αγώνων μας, να στήσουμε δομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας για την κάθε καταπιεσμένη αυτού του κόσμου-από την μητέρα εργαζόμενη, μέχρι την φυλακισμένη, την μετανάστρια, την σεξεργάτρια. Να διεκδικήσουμε αυτά που ήδη μας ανήκουν. Να αγωνιστούμε για την ταξική και έμφυλη χειραφέτηση.

Στηρίζουμε τη φεμινιστική απεργία της Τρίτης 8ης Μάρτη στη 13:00, καθώς και την απογευματινή πορεία της 8/3 στις 19:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ,ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΡΕΦΕΙ

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΚΙ ΑΣΦΑΛΕΙΣ, ΟΧΙ ΓΕΝΝΑΙΕΣ

ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ.