THMMY.gr

        Ο νέος νόμος πλαίσιο που πρόκειται να κατατεθεί πατάει πάνω στην πρόταση που παρουσιάστηκε από την πρόεδρο της Δημοκρατίας και το ίδρυμα Μποδοσάκη  για το «Πανεπιστήμιο του 2030». Πρόκειται για ένα συνολικό σχέδιο για την τριτοβάθμια που πηγάζει από τις διαχρονικές στοχεύσεις όλων των κυβερνήσεων στο τομέα της εκπαίδευσης και πλασάρεται στο όνομα της εκσυγχρόνισης και της προόδου της επιστήμης. Έτσι,  ο νέος νόμος βρίσκει έδαφος για διατάξεις που θα αλλάξουν τα προγράμματα σπουδών καταλήγοντας συνεκτικά στη διάσπαση των πτυχίων και στην διάλυση των επαγγελματικών δικαιωμάτων που αυτά κατοχυρώνουν. Αρχικά αντί για το σύνολο των επαγγελματικών δικαιωμάτων θα κατοχυρώνεις μόνο αυτά που αντιστοιχούν στον τομέα/κατεύθυνση που έχεις επιλέξει. Στη συνέχεια περιγράφεται ένα πανεπιστήμιο που θα εισέρχεσαι σε σχολή(πχ πολυτεχνική) και όχι σε τμήμα, και δε θα υπάρχει ενιαίο πρόγραμμα σπουδών, αντιθέτως κάθε φοιτητής θα διαλέγει μόνος του μαθήματα προσπαθώντας να ορίσει ιδιότητες μηχανικού ‘’φτιάχνοντας’’ το δικό του πτυχίου σαν να είναι λίστα γνώσεων, που όμως στην ουσία δε θα αποτυπώνει τίποτα στην αγορά εργασίας. Εκτός από αυτό εξαγγέλλει και συμβούλια ιδρύματος, που θα απαρτίζονται από κλίκες μεγαλοκαθηγητών, διορισμένα άτομα της κυβέρνησης και ερευνητές και καθώς θα είναι ξεκάθαρα τηλεκατευθυνόμενα από το υπουργείο θα υπακούν και θα εφαρμόζουν πολύ πιο εύκολα τις επιταγές του. Καταρρέει έτσι οποιαδήποτε έννοια αυτοδιοίκητου Πανεπιστημίου αφού τα εκλεγμένα όργανα διοίκησης(πρυτανεία, κοσμητεία κτλ) θα είναι πλέον διακοσμητικά.
   
         Η νέα νομοθετική κίνηση συνδέεται άμεσα με την κατάσταση που επικρατεί τώρα στην αγορά εργασίας και με την αντίφαση που παρουσιάζει αυτή σε σχέση με το ενιαίο(κοινό για όλους ανά σχολή), ισχυρό(πλήρης κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων) πτυχίο που παίρνουν τώρα οι απόφοιτοι. Γιατί, ενώ έχουμε αυτό το πτυχίο, η προοπτική του μηχανικού είναι αυτή των χαμηλών απολαβών, των ελαστικών ωραρίων, της εργασιακής ανασφάλειας, η προοπτική του υπαλλήλου, με το κερασάκι στην τούρτα να είναι η εργασία με μπλοκάκι, που περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω.

    Στην πραγματικότητα ο νέος νόμος πετάει το μπαλάκι της ευθύνης για αυτήν την εργασιακή συνθήκη στον απόφοιτο που δεν είναι αρκετά εξειδικευμένος, δεν έχει κάνει μεταπτυχιακό ή σεμινάρια, δεν έχει επιλέξει αρκετά μαθήματα ή τα κατάλληλα για τα σύγχρονα τεχνολογικά θέματα. Ωθούμαστε έτσι από νωρίς στον ανταγωνισμό μέσα στις σπουδές που καλούμαστε να επιλέξουμε πλήρως εξατομικευμένα τα μαθήματα μας για να καταλήξουμε με ένα εξατομικευμένο πτυχίο που δε μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε κοινά συμφέροντα μας και να τα διεκδικήσουμε συλλογικά, αφού ο καθένας θα υπάρχει ατομικά. Στο ίδιο πλαίσιο της εξειδίκευσης λόγω της συνεχούς τεχνολογικής ‘’ανάπτυξης’’ καθιερώνεται η δια βίου επανακατάρτιση και το κυνήγι προσόντων, ακόμα και στην ειδίκευση που υποτίθεται έχεις στο πτυχίο σου, αφού για μια θέση εργασίας αναγκαζόμαστε να κανιβαλιστούμε και να θυσιάσουμε κάθε δικαίωμα μας. Να γίνουμε λάστιχο για να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της εργοδοσίας, να δουλέψουμε σε εξαντλητικά ωράρια με μισθούς πείνας αφού αλλιώς τη θέση μας θα πάρει κάποιος άλλος που βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με μας και ας έχει διαφορετικό πτυχίο ‘’μηχανικού’’. Όσον αφορά τα Συμβούλια Ιδρύματος που θα αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς, πως θα μπορούμε πλέον να κινητοποιούμαστε στα όργανα διοίκησης για να διεκδικούμε τους όρους μας άμα οι αποφάσεις παίρνονται μακριά από το πανεπιστήμιο;

         Τα παραπάνω εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και σε μια συνολική πολιτική της κυβέρνησης που αναφέρεται στην εκπαίδευση και την εργασία. Ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη με τη διάταξη της ΕΒΕ εξατομικεύει τους υποψήφιους και προσθέτει εμπόδια για την είσοδο στη τριτοβάθμια στέλνοντας κόσμο σε άλλες δομές και υποστελεχώνοντας πολλά τμήματα, ενώ με τις υπόλοιπες διατάξεις όπως διαγραφές, πειθαρχικά, κάμερες, κάρτες εισόδου, πανεπιστημιακή αστυνομία εντατικοποιεί τους φοιτητές, φιμώνει κάθε φωνή αμφισβήτησης και διαλύει κάθε έννοια συλλογικής διεκδίκησης χτυπώντας στο τέλος τους ίδιους τους φοιτητικούς συλλόγους. Στη συνέχεια ο νέος νόμος έρχεται να εξατομικεύσει ακόμα και το πρόγραμμα σπουδών και το πτυχίο που παίρνει στο τέλος κάθε φοιτητής, αφήνοντας τον μόνο και αβοήθητο στην αγορά εργασίας. Εκεί η κατάσταση οξύνεται ολοένα περισσότερο από τον νόμο του Χατζηδάκη, ο οποίος, ειδικότερα στους μηχανικούς, φέρνει διπλασιασμό των υπερωριών, αντικαθιστά την χρηματική απολαβή τους με ρεπό, καταργεί το κεκτημένο από αγώνες οκτάωρο, χτυπά τα σωματεία(συλλογικούς φορείς των εργαζομένων) με ηλεκτρονικό φακέλωμα των μελών τους και τις πρακτικές τους, όπως η απεργία, θεσπίζοντας μόνιμο προσωπικό ασφαλείας στο ένα τρίτο των εργαζομένων της εκάστοτε επιχείρησης. Άρα, άρει όλα όσα κατακτήθηκαν με αγώνα και αίμα. Στην πραγματικότητα μας προδιαγράφεται μια πλήρη εξατομικευμένη λογική από το πως μπαίνουμε στο πανεπιστήμιο μέχρι το πως υπάρχουμε σε αυτό και εν τέλει το πως κατοχυρώνουμε τα εργασιακά μας δικαιώματα

         Σε αυτήν την επίθεση της κυβέρνησης δε θα περιμένουμε με το σταυρό στο χέρι! Στην αντιπαράθεση με το νέο σχέδιο για το πανεπιστήμιο του 2030 έχουμε μπροστά μας έναν κρίσιμο κόμβο στις 18 Δεκέμβρη. Εκείνη τη μέρα οι πρυτάνεις θα συνεδριάσουν με την υπουργό παιδείας για να καθορίσουν πως θα διαρθρωθεί το πρόγραμμα σπουδών σε κάθε σχολή για να κατατεθεί ο νέος νόμος πλαίσιο στη Βουλή. Δε θα αποδεχτούμε τον κατακερματισμό των πτυχίων μας και τον εργασιακό μεσαίωνα που μας προδιαγράφεται. Καθίσταται αναγκαίο για να έχουμε μια αξιοπρεπή προοπτική να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να δώσουμε μια δυναμική απάντηση μέσα από τους συλλογικούς μας φορείς.

         Γιατί διαχρονικά μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους - και όχι από τον ατομικό δρόμο – μπορούσαμε να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε ουσιαστικές αλλαγές για την βελτίωση των ζωών μας. Από ένα ζήτημα που χτυπούσε την καθημερινότητα μας μέσα στη σχολή μέχρι την ανατροπή ολόκληρων αντιλαϊκών νόμων. Τέτοια παραδείγματα είναι η εμβόλιμη εξεταστική στους ηλεκτρολόγους στο 9 εξάμηνο, η πρόσφατη μετατροπή της προόδου σε εργασίες για το 1 και 2 έτος των μηχανολόγων( κάνοντας την καθημερινότητα των φοιτητών αυτών των δυο ετών πιο βιώσιμη ) μέχρι τα μαζικά κινήματα όπως του 6-7 όπου η νεολαία αμφισβήτησε στην πράξη τον νόμο Γιαννάκου μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις και από κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο δρόμο.

        Επειδή δεν θα ανεχτούμε να μας κάνουν την ζωή μας πατίνι μέσα στης σχολές πόσο μάλλον όταν ξέρουμε ότι αυτό που μας προδιαγράφεται είναι η ανεργία, θα δώσουμε την απάντησή μας συλλογικά και μαζικά μέσα από τον φοιτητικό μας σύλλογο στα σχέδια της κυβέρνησης και στις 18 Δεκεμβρίου θα είμαστε όλοι στους δρόμους .