THMMY.gr

ANTI-LOCKDOWN
Το παρόν αποτελεί μια κριτική στην εφαρμογή των μέτρων που επιβάλλουν τα κράτη σε παγκόσμια κλίμακα, μέτρα που αντί να προωθούν την στήριξη του δικαιώματος στην υγεία, προωθούν την καταστολή, την καταπάτηση του δικαιώματος στην ελύθερη έκφραση, του δικαιώματος στο δημόσιο χώρο και, εν τέλει, του δικαιώματος στην διαχείριση του «ελέυθερου χρόνου».  Οι άξονες που θα σταθούμε είναι η υγεία, η εργασία, η παιδεία, καθώς και η διαχείριση του ελέυθερου χρόνου.

Ένας χρόνος εγκλεισμός
Σιγά σιγά, συμπληρώνεται ένας χρόνος απο την πρώτη φορά που ο προθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοινώνει οτι η χώρα τελεί υπό καθεστώς lockdown.  Τι σημαίνει αυτό?  Σημαίνει ότι πλέον θα υπάρχουν ατομικοί, αλλά και συλλογικοί περιορισμοί στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Απαγόρευση κυκλοφορίας, κλείσιμο καταστημάτων, απαγόρευση συναθροίσεων, απαγόρευση μετακίνησεις απο νομό σε νομό, κλειστές σχολές και σχολεία, αλλά και τηλε-εργασία σε τομείς όπου αυτό είναι εφικτό, ούτως ώστε να αποφευχθεί η μετάδοση του ιού.  Θα περίμενε κανείς ότι αυτά τα μέτρα θα συνδυάζονταν με την ενίσχυση του Ε.Σ.Υ. και των πρωτοβάθμιων δομών υγείας και πρόληψης, θα συνδυάζονταν με την ιχνηλάτηση των κρουσμάτων, με τα δωρέαν και μαζικά τεστ και την τήρηση των υγειονομικών μέτρων σε χώρους όπου η εργάσια θα πραγματοποιούνταν δια ζώσης(supermarket, βιομηχανία κλπ), πράγμα που και, οποία έπληξις, δε συμβαίνει ακόμα και τώρα!  Παράλληλα, κράτος και κεφάλαιο, σπέρνοντας την τρομοκρατία γύρω απο την φύση του «αόρατου εθχρού», προωθούν αντικοινωνικές μεταρρυθμίσεις, από την στιγμή που η ίδια η κοινωνία είναι φιμωμένη σπίτι της ,ενώ ενισχύουν τις κρατικές μονάδες καταστολής(στρατό και αστυνομία).

Lockdown και υγεία
Κατα βάση, το lockdown αποτελεί την λύση ούτως ώστε να μην ενισχυθεί το δημόσιο σύστημα υγείας, ενισχύει όμως την καταστολή, στελεχώνοντας στρατό και αστυνομία, τόσο σε εξοπλιστικό επίπεδο όσο και σε ανθρώπινο δυναμικό.  Επιβάλλοντας τον εγκλεισμό και επιβάλλοντας πρόστιμα σε οποιονδήποτε δεν τηρεί τα μέτρα, το κράτος πετάει από πάνω του την ευθύνη περι διασφάλισης του δικαιώματος στην υγεία και προωθεί την ατομική ευθύνη,όπως επιτάσει και το νεοφιλελέυθερο ιδεώδες,δηλαδή ότι οι παραβάτες των μέτρων είναι υπαίτιοι για τη διασπορά του ιού.  Το κράτος ανοίγει τα σύνορα του, κατά την θερινή σεζόν ,ώστε να προσελκύσει τουρίστες, χωρίς όμως να υπάρχει κάποιος υγειονομικός έλεγχος στους «καλοκαιρινούς πελάτες», με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση των κρουσμάτων στην επικράτεια!  Παράλληλα, αποδίδει αυτήν την αύξηση σε διάφορες συγκεντρώσεις «ανέυθυνων» πολιτών που διαδήλωναν για την καταδίκη της, νεοναζιστικής οργάνωσης, χρυσής αυγής ή το ξεσάλωμα των νέων κατά την περίοδο των διακοπών.  Αφού, λοιπόν, δεν ενισχύει την δημόσια υγεία και έχει όλο τον κόσμο τρομοκρατημένο και στο σπίτι, προωθεί μια σειρά αντικοινωνικών μέτρων όπως το νομοσχέδιο λιβανίου, τον νεο πτωχευτικό κώδικα και φυσικά το νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοίδη.
Lockdown και Παιδεία
Στο ζήτημα της παιδείας, το κράτος προωθεί την εξ αποστάσεως διδασκαλία σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδευσης.  Κατά αυτόν τον τρόπο, αποκοινωνικοποιεί μαθητές και φοιτητές, με αποτέλεσμα αυτοί να μην μπορούν να βρίσκονται και να συζητούν τους προβληματισμούς τους πάνω στην διεξαγωγή της εκπαιδεύσης αλλά και πάνω σε άλλα ζητήματα.  Ο ρόλος του πανεπιστημίου στη διαμόρφωση και εισαγωγή σκεπτόμενων/πολιτικοποιημένων ατομικοτήτων στην κοινωνία είναι καθοριστικός.  Μέσα σε αυτό εισέρχονται αιτησίος χιλιάδες νέα άτομα που έρχονται σε διάδραση με διαφόρους πολιτικούς χώρους διαμορφώνοντας και ετοιμάζοντας τα να μπουν σε μια κοινωνία που αποσκοπεί την εκμετάλλευση τους και να την ανατρέψουν.   Από την σκοπιά της εκπαίδευσης, δεν νοείται εκπαίδευση από απόσταση.   Περισσότερο μοιάζει με μια σεμιναριακού τύπου εκπαίδευση, που στοχεύει στην συγκέντρωση διάφορων skills, παρά σε μια διαδικασία αλληλεπίδρασης φοιτητών και καθηγητών, που είναι και η βάση στην οποία στηρίζεται η παιδεία.  Σε συνέχεια της εργαλειοποίησης του ιού, υπερψηφίζεται ένα νομοσχέδιο στο ελληνικό κοινοβούλιο που στοχεύει στην εντατικοποίηση των φοιτητών (εφαρμογή άνω ορίου φοίτησης, πειθαρχικών επιτροπών, face control), καθώς και στην απονομιμοποίηση των αγώνων δημιουργώντας ειδικό σώμα στην ελληνικη αστυνομια εντός του χώρου του πανεπιστήμιου.  Με τα παραπάνω, γίνεται αντιληπτό ότι ο χώρος των πανεπιστημίων χάνει τον δημόσιο χαρακτήρα του και το κεφάλαιο μπορεί ανενόχλητο πλέον να διεισδύσει πλήρως στα ιδρύματα, αφού οποιαδήποτε αντίδραση θα καταστέλλεται, όπως είδαμε και από τις 22 Φλεβάρη, μέρα κατάληψης του κτιρίου διοίκησης του ΑΠΘ και την καταστολή που δέχθηκαν οι φοιτητές.  Επιπλέον, γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια δημιουργίας ευέλικτων και εντατικοποιημένων εργατών που θα προκύπτουν απο την ύπαρξη τους μέσα στο πανεπιστημίο.
Lockdown και εργασία
Όσων αφορά την εργασία, σε τομείς όπως η βιομηχανία και τα supermarket, το κράτος αφήνει την τήρηση των μέτρων στα αφεντικά.  Ουδεμία τήρηση των μέτρων, διασπορά του ιού εντός βιομηχανικών παραγωγικών μονάδων και συγκάλυψη κρουσμάτων, ενώ παράλληλα το κράτος  μεταθέτει την ευθηνή κάποιας πιθανής νόσησης από τον Covid στους εργαζόμενους, υποχρεώνοντας τους να δουλέψουν απλήρωτα τις ώρες που έλειπαν από την δουλεία τους λόγο αυτού.  Από την άλλη, σε τομείς όπου μπορούσε να εφαρμοστεί η τηλε-εργασία, έγιναν δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ εργασιακού και ελεύθερου χρόνου όπως επίσης ενισχύθηκε η επιτήρηση πάνω στην εργασία, αφού τα αφεντικά μπούκαραν μέσω καμερών μέσα στα σπίτια μας!  Επιπλέον, με την απαγορεύση κυκλοφορίας στις 6 το απόγευμα τα σαββατοκύριακα, πολλοί υπάλληλοι και εργάτες, χρησιμοποιούν όλο το χρόνο τους στη δουλεια.
Lockdown και ελεύθερος χρόνος
Είναι φανερό ότι το lockdown αποτελεί επίθεση στο δικαίωμα της ύπαρξης στον δημόσιο χώρο, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο: απαγόρευση κυκλοφορίας, απαγόρευση συναθροίσεων, κλείσιμο δημόσιων χώρων όπου επί το πλείστον λαμβάνει χώρα η πολιτική.   Φαίνεται πως αστικό κράτος και κεφάλαιο, προσπαθούν να διυσδείσουν σε οποιαδήποτε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, και να κυριεύσουν ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη (λογοκρισία, δημιουργία προσωπικών προφίλ μέσω του ίντερνετ)!  Φαίνεται, επίσης, πως ο ελέυθερος χρόνος που περισσεύει δεν είναι και τόσο ελεύθερος, αφού οι δραστηριότητες εντός του σπιτιού είναι περιορισμένες.  Τέλος, φαίνεται, πως ακόμα και η ίδια η φύση του lockdown έχει ταξικά χαρακτηριστικά καθώς σε φτωχογειτονιές επιβλήθηκαν σκληρότερα μέτρα από ότι σε πλουσιότερες,που εμφάνιζαν και μικρότερο ποσοστό κρουσμάτων(βλέπε Ασπρόπυργος-Κολωνάκι).
 Αστικό κράτος και κεφάλαιο, είναι ανήμπορα να διαχειριστούν την οικονομική κρίση που ξέσπασε στο τελευταίο τρίμηνο του 2019 και ο ιός φαίνεται το τέλειο πρόσχημα για την προώθηση μέτρων που βοηθούν στην συντήρηση του καπιταλισμού μετακυλίοντας το κόστος της πανδημίας  προς τα κατω στην κοινωνική διαστρομάτωση.  Από την άλλη, αρχίζει να φαίνεται μια δυναμική όπου αντιλαμβάνεται την σήψη του καπιταλισμού και εκρήγνεται (κίνημα BLM, απεργίες στον Λίβανο κ.α.).   Αλήθεια, πόσο ακόμα θα πληρώνουμε τα σπασμένα του κεφαλαίου; Πόσο ακόμα θα δεχόμαστε την καταστολή; Πόσο ακόμα θα αφήνουμε την τύχη των ζωών μας στους από πάνω;  Γιατί μπορεί η πανδημία να είναι επικίνδυνη, αλλά ο καπιταλισμός όντως σκοτώνει μαζικά!

Η αντιμετώπιση του Covid-19 με τα ιερογλυφικά των λοιμωξιολόγων είναι η γλώσσα που μεταφέρει τη πολιτική εκτός επιστήμης (τεχνοκρατισμός). Είναι πολιτική διαχείριση της επιδημίας από μια Κυβέρνηση που βλέπει κυνικά και με όρους αγοράς τη ζωή. Ούτε "δεκάρα τσακιστή" για τη δημόσια υγεία. Σε συνθήκες μαζικής ανεργίας βλέπει κάθε έξοδο  σε "σπαταλημένες ζωές"  αχρείαστο και περιττό.

Να όμως που η Επιτροπή των Ειδικών προφέρει με το κύρος και την αυθεντία της "ουδέτερης" επιστήμης νομιμοποίηση στις θανατοπολιτικές της Κυβέρνησης. Επομένως, εδώ θα προσθέσω απαιτείται συγκρότηση νέας, διεπιστημονικής επιτροπής, με τη συμμετοχή γιατρών αλλά και κοινωνικών επιστημόνων, παιδαγωγών κ.ά. με όρους επιστημονικής κοινότητας. Προφανώς και η αντιμετώπιση της επιδημίας είναι πρώτα απ' όλα ζήτημα κοινωνικής δράσης, όμως μια διεπιστημονική διαχείριση της επιδημίας θα θέσει εκ των πραγμάτων, εκτός της αξιοπιστίας, και  το ζήτημα των πόρων (επιδημική ετοιμότητα, κοινωνικές υποδομές, ΕΣΥ κ.λπ.), υποδεικνύοντας επίσης το τίμημα που έχει το lockdown για τη κοινωνία (υπονόμευση του σχολικού βιόκοσμου, των εργασιακών σχέσεων, του ελεύθερου χρόνου, ηλεκτρονική εξάρτηση και εξουθένωση των μαθητών/ριών στις οθόνες, κοινωνική αποειδίκευση, υποθεραπεία κ.ά.). Επομένως επιδημική ετοιμότητα όπως προσδιορίζεται από τις πρακτικές του ΠΟΥ, άρση του lockdown, έλεγχος στους χώρους δουλειάς, άνοιγμα σχολείων, πανεπιστημίων (εκ περιτροπής, βάρδιες, εμβολιασμός εκπαιδευτικών κ.λπ.).

Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε ότι δεν είναι μόνο πως με τη τηλεκπαίδευση και τη τηλεργασία γίνεται κανονικότητα μια κατάσταση εξαίρεσης. Είναι πως ψηφιοποιούνται και υποκαθίστανται σιγά-σιγά οι ανθρώπινες λειτουργίες, οι "κοινωνικές λειτουργίες του νου" (Λ. Βιγκότσκι), από αυτές της ψηφιακής μηχανής. Σαν τα παιδιά, οι αυριανοί κοινωνικοί δρώντες να έχουν γίνει "μετανθρώπινα όντα", υβρίδια (cyborgs, humanoids). Σα να μη ξέρεις πλέον που αρχίζει και που τελειώνει η ανθρώπινη φύση και που η ψηφιακή,  που  επιβάλλεται τώρα ως δεύτερη φύση.

Σε αυτό το συγκείμενο, η υποκατάσταση της ενσώματης εμπειρίας, της ζώσας αλληλόδρασης, της ανθρώπινης επαφής  στην εκπαίδευση, στην εργασία (τηλεργασία κ.λπ.) από τις διεπαφές της ψηφιακής τεχνολογίας "πειράζουν",  βραχυκυκλώνουν τη βιολογική και ψυχοκοινωνική υλικότητα των ανθρώπων. Ωστόσο αυτά  τα μετανθρώπινα όντα  μιας "νέας ευγονικής" (τεχνογένεσης)  που δημιουργούνται τώρα, σε πραγματικό χρόνο, στη συνθήκη του Lockdown, είναι πρωτίστως δημιούργημα των δυνάμεων του  κεφαλαίου στην προσπάθειά του πάντα να αποδεσμευτεί από την ανθρώπινη εργασία και την οργανωμένη αντίστασή της. "Όπως σβήνει το όριο ανάμεσα στην τεχνική και στη ζωή σβήνει και το όριο ανάμεσα στον άνθρωπο και στο κεφάλαιο" (A.Gorz).

Τέλος, η εξακτίνωση των διαδηλώσεων σε όλη τη χώρα για το νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, για τη κρατική καταστολή, για τις θανατοπολιτικές, για το lockdown είναι ένα καλό σημάδι.  Σαν να υποχώρησαν, η αρχική αμηχανία, η κατήφεια και η ανημποριά. Για να μη ξαναδούμε όμως το έργο από την αρχή, όπως πριν χρόνια με τις πλατείες και τους αγανακτισμένους που μέσα από παλινωδίες, ανακολουθίες και  πολιτικούς βολονταρισμούς μας έβγαλε εδώ που είμαστε σήμερα, "ας έχουμε το μυαλό μας".

Προφανώς για μεγάλο μέρος του λαού προέχει η αποκατάσταση μιας "στοιχειώδους κανονικότητας"  (αντιμετώπιση της επιδημίας, αποκατάσταση των πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, ξαναντάμωμα  κ.ά.). Όμως χωρίς μια κάποια σύνδεση με το γενικό ζήτημα, τουλάχιστον από άποψη μεθόδου, πάλι θα χαθούμε, πόσο μάλλον όταν ακόμη και η επιδημία, όπως και η ανεργία, η κρίση κ.ά. δεν είναι τιμωρία από το θεό αλλά παράγωγο της καπιταλιστικής μηχανικής. Μένει, λοιπόν, το κίνημα να μετατραπεί από διαταξικό σε ταξικό. Η αυθόρμητη (ασύνειδη), «ηρωϊκή» αντίληψη  για την κοινωνική δράση, όπως υιοθετούν συχνά τα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα, η «δράση του εδώ και τώρα» ή, του «όλα ή, τίποτε» που χαρακτηρίζει ιστορικά τη δράση αυτών των στρωμάτων («μικροαστικός ριζοσπαστισμός»), που δεν έχει καμία σχέση με τη συλλογική δράση και πολλές φορές είναι έξω από το χρόνο (εξωϊστορική), να μετασχηματιστεί σε συλλογική/ταξική δράση καθότι αυτή βρίσκεται μέσα στο χρόνο και είναι συνειδητή, καθώς είναι το αποτέλεσμα της σύγκλησης της ταξικής θέσης με την ταξική συνείδηση.

Σε κάθε περίπτωση, το βάρος που μας αναλογεί ως άτομα ή, ως κοινωνία,  υπερασπίζοντας τις ζωές μας και τις ζωές των άλλων, δε πρόκειται να το σηκώσει κάποιος τρίτος.

Η ψηφιοποίηση των ζωών μας είναι μια διαδικασία που γεννήθηκε το 2010, αν θέλεις ρίξε μια ματιά στο "στην εποχή του κατασκοπευτικού καπιταλισμού", περιγράφει πολύ καλά την ανάδυση μιας νέας μορφής καπιταλισμού που δημιουργείται μέσα από τα σοσιαλ (και όχι μόνο) και αναλύει μαρξιστικα το πως εκμεταλλευονται τα προσωπικά μας δεδομένα προς όφελος του κεφαλαίου.
Για το ζήτημα της επιτροπής, επειδή οποιαδήποτε κρατική επιτροπή, συνήθως είναι κολλητοί της εκάστοτε κυβέρνησης/κρατικού μηχανισμού, νομίζω ότι χρίζει περαιτέρω ανάλυσης, όπως επίσης και όλοι οι υπόλοιποι άξονες που τέθηκαν, κάτι που θα γίνει στο σύντομο μέλλον

Μιας και αναφέρθηκες σε αυτό, χθες είχε ένα livestream (https://www.youtube.com/watch?v=06mn8ZL2on0) που μου έστειλε ένας φίλος πάνω στο θέμα. Αν θέλει κάποιος να το δει.