THMMY.gr

Στο παρόν τόπικ θα δημοσιευθούν διάφορα κείμενα-άρθρα γύρω από το θέμα των οικονομικών και πολιτικών μεταναστών.

Θα παρακαλούσα να μην γίνουν σχόλια, άλλωστε "συζήτηση" γίνεται παραδίπλα γιαυτό το θέμα.

Ευχαριστώ.

Υ.Γ. όποιος θέλει βάζει και άλλα κείμενα-άρθρα..

Οι ίδιοι αποκαλύπτουν το ζοφερό μέλλον που ετοιμάζουν για τους πρόσφυγες. Χτες ο «Ρ» δημοσιοποίησε πληροφορίες σχετικά με τη διακίνηση στις Βρυξέλλες μιας νέας «Πράσινης Βίβλου» για τη «διαχείριση της οικονομικής μετανάστευσης». Ομως, τι καλύτερο από το να διαβάσουμε τις προτάσεις των ίδιων των κρατούντων. Να δούμε από «πρώτο χέρι» ποια νέα μέτρα απεργάζονται σε βάρος των μεταναστών, με στόχο να εισάγουν στα κράτη- μέλη μόνον όποτε και όσα φτηνά εργατικά χέρια χρειάζονται.

Οπως ορίζει η ίδια η Κομισιόν, «τα Πράσινα βιβλία και Λευκά βιβλία είναι έγγραφα προβληματισμού τα οποία δημοσιεύονται από την Επιτροπή σχετικά με έναν συγκεκριμένο πολιτικό τομέα. Πρόκειται πρώτα απ' όλα για έγγραφα που απευθύνονται στα ενδιαφερόμενα μέρη - οργανισμούς και ιδιώτες - οι οποίοι καλούνται να συμμετάσχουν στη διαδικασία διαβούλευσης και συζήτησης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αποτελούν αφετηρία μεταγενέστερων νομοθετικών εξελίξεων. Οι διαβουλεύσεις αυτές είναι συγκεντρωμένες στον ιστότοπο "η φωνή σας στην Ευρώπη".

»Τα Λευκά βιβλία είναι έγγραφα που περιλαμβάνουν προτάσεις κοινοτικής δράσης σε έναν συγκεκριμένο τομέα. Ενίοτε, αποτελούν συνέχεια ενός Πράσινου βιβλίου που έχει δημοσιευτεί με σκοπό την εγκαινίαση μιας διαδικασίας διαβούλευσης στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Ενώ τα Πράσινα βιβλία εκθέτουν ένα φάσμα ιδεών αποσκοπώντας σε δημόσια συζήτηση, τα Λευκά βιβλία περιλαμβάνουν ένα επίσημο σύνολο προτάσεων σε συγκεκριμένους πολιτικούς τομείς και αποτελούν το μέσο της τελικής διαμόρφωσής τους».

Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, στις 12-01-05 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή «υιοθέτησε» την «Πράσινη Βίβλο» με θέμα «Η ευρωπαϊκή προσέγγιση για τη διαχείριση της οικονομικής μετανάστευσης». Ο όρος «υιοθέτησε» μπαίνει σε εισαγωγικά, καθώς τέτοια κείμενα στήνονται κυριολεκτικά από τους υπαλλήλους της Κομισιόν με βάση τις υποδείξεις που η ίδια δίνει. Κατόπιν έρχεται τάχα να τα «υιοθετήσει» ως κείμενα επιστημόνων-εμπειρογνωμόνων, που προέκυψαν με τη ...θεία επιφοίτηση. Τα προωθεί προς «συζήτηση» και με ταχείες διαδικασίες τα προάγει σε «Λευκές Βίβλους», που με τη σειρά τους γεννούν νόμους-εκτρώματα για το σύνολο των εργαζομένων, ιθαγενών ή μεταναστών.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει η αντιπροσωπεία της ΕΕ στην Ελλάδα (βρίσκονται και στην ιστοσελίδα «http://europa.eu.int/ hellas/2forall/last.htm»), στόχος τούτης της «Πράσινης Βίβλου» είναι «να ενθαρρύνει τη δημόσια συζήτηση με την κοινωνία των πολιτών εν γένει, τους κοινωνικούς εταίρους και τα άλλα κοινοτικά όργανα για την ανάγκη ανάπτυξης μίας εμπεριστατωμένης ευρωπαϊκής στρατηγικής με το αντικείμενο αυτό (σ.σ.: δηλαδή τη διαχείριση της οικονομικής μετανάστευσης)». `Η, όπως αναφέρεται σε άλλα κείμενα, να συζητήσουν για «την εισδοχή των υπηκόων τρίτων χωρών για οικονομικούς λόγους».

Το θέμα αναμένεται να απασχολήσει σύντομα την επόμενη Σύνοδο των υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών της ΕΕ, ενώ η Κομισιόν προγραμματίζει μια «ακρόαση» για τον φετινό Ιούλη και «θα ενσωματώσει τα πορίσματα αυτής της συζήτησης σε ένα σχέδιο για τη νόμιμη μετανάστευση στα τέλη του 2005».

Θυμίζουμε ότι οι ηγέτες των «25» έχουν ήδη αποφασίσει τη δημιουργία πέντε στρατοπέδων προσφύγων στη Βόρεια Αφρική, όπου θα παραχώνονται και θα παραμένουν «προσωρινά» όσοι πρόσφυγες θέλουν να έρθουν στην ΕΕ, έως ότου εξεταστεί η αίτησή τους για παροχή ασύλου. Γενικώς η κατεύθυνση που δίνεται από τα «πάνω» στις Βρυξέλλες, και βρίσκει μεγάλη απήχηση πλέον και στο Ευρωκοινοβούλιο (φυσικά από τις κυρίαρχες εκεί πολιτικές δυνάμεις), είναι να γίνονται δεκτοί μόνο όσοι μετανάστες τούς χρειάζονται για τις δουλιές. Ο δε αριθμός αυτός να καθορίζεται από κάθε κράτος-μέλος χωριστά. Στην πραγματικότητα, από το μεγάλο κεφάλαιο κάθε χώρας, στην αναζήτησή του για φτηνό, «ευέλικτο», δίχως εργασιακά και ασφαλιστικά - ή έστω πλήρη τέτοια - δικαιώματα. `Η στην προσπάθειά του να εισαγάγει τέτοια χέρια για να ρίξει ακόμα περισσότερο τα εγχώρια μεροκάματα και να καλλιεργεί την έχθρα μεταξύ ντόπιων εργαζομένων και μεταναστών, θολώνοντας τις πραγματικές αιτίες της δυσπραγίας τους.

Εχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι η αντιπροσωπεία της Κομισιόν, σε σχέση με τη «διαχείριση της οικονομικής μετανάστευσης», παραπέμπει αμέσως στα «Συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της Θεσσαλονίκης (19-20 Ιουνίου 2003) για τη μετανάστευση και το άσυλο». Εκεί επί κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, και με τον Κ. Σημίτη προεδρεύοντα της ΕΕ, αποφασίστηκαν - ακριβώς όπως καταγράφονται στην ιστοσελίδα της αντιπροσωπείας - τα εξής:

«-- Ανάγκη ανάπτυξης ενός συστήματος ανταλλαγής πληροφοριών για την έκδοση θεωρήσεων (VIS) παράλληλα με την εφαρμογή και σεβασμό του χρονοδιαγράμματος για την εισαγωγή του Συστήματος Πληροφοριών Σένγκεν ΙΙ (SIS II). Είναι η πρώτη φορά που σε επίσημο κοινοτικό έγγραφο γίνεται τόσο σαφής αναφορά στη χρησιμοποίηση βιομετρικών στοιχείων σε διαβατήρια και ταξιδιωτικά έγγραφα τόσο των Ευρωπαίων πολιτών όσο και πολιτών τρίτων χωρών.

-- Ανάγκη δημιουργίας νέων θεσμικών μηχανισμών, ενδεχομένως ακόμη και ενός νέου, πλήρως αυτόνομου οργάνου για την αποτελεσματικότερη φύλαξη και ενίσχυση της επιχειρησιακής συνεργασίας στη διαχείριση των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

-- Εφαρμογή μιας κοινής πολιτικής αναφορικά με την επιστροφή των λαθρομεταναστών στη χώρα καταγωγής τους, η οποία θα είναι αρμοδιότητα των χωρών- μελών. Επίσης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναλαμβάνει το έργο της εξέτασης όλων εκείνων των παραμέτρων που αφορούν στην καθιέρωση ενός χωριστού κοινοτικού μέσου, με στόχο να στηρίξει τις προτεραιότητες που τέθηκαν στο Σχέδιο Δράσης για την Επιστροφή των Λαθρομεταναστών.

-- Εμφαση στην παγίωση της αρχής της κοινοτικής αλληλεγγύης και υπό τη μορφή ενισχυμένης επιχειρησιακής συνεργασίας. Για την περίοδο 2004-2006 και για την κάλυψη των πλέον πιεστικών διαρθρωτικών αναγκών δεσμεύεται το ποσό των 140 εκατομμυρίων ευρώ».

Ακολούθως σημειώνουν και την ανάγκη για «Προσβάσιμα, ισόνομα και εύχρηστα συστήματα παροχής ασύλου προκειμένου να καλύπτεται εύρυθμα η είσοδος προσώπων στην Ευρωπαϊκή Ενωση που έχουν ανάγκη παροχής διεθνούς προστασίας».

Ωστόσο, αμέσως μετά υπογραμμίζεται ότι χρειάζεται «ενσωμάτωση στην ευρωπαϊκή επικράτεια των νομίμως διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών. Η πολιτική ενσωμάτωσης θα λαμβάνει υπόψη τις νέες δημογραφικές και οικονομικές προκλήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης καθώς επίσης και τις δυνατότητες υποδοχής των κρατών-μελών».

Με απλά λόγια, προωθούνται νέοι μηχανισμοί ελέγχου και καταστολής. Πρόσφυγες θα γίνονται δεκτοί μόνο όσοι χρειάζονται στο μεγάλο κεφάλαιο και αν έχουν τα προσόντα (π.χ., επαγγελματικής κατάρτισης) για να το υπηρετήσουν. Οσοι «τυχεροί» παίρνουν το εισιτήριο για την ΕΕ, θα φακελώνονται ηλεκτρονικά - βιομετρικά, τα δε στοιχεία τους θα αποθηκεύονται και θα εμπλουτίζονται σε ψηφιακές βάσεις δεδομένων. Ετσι η ταυτοποίηση και συνακόλουθα ο κάθε είδους έλεγχός τους να είναι εύκολος, όπου κι αν βρεθούν προς αναζήτηση δουλιάς.

Θ. ΜΠ.
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=2794399&textCriteriaClause=%2B%CE%9B%CE%91%CE%98%CE%A1%CE%9F%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%95%CE%A3&publDate=23/8/2006

Νέα αντιδραστικά μέτρα προωθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες. Ακόμα και το - δήθεν πιο προοδευτικών απόψεων - Ευρωκοινοβούλιο προωθεί με συγκεκριμένες αποφάσεις την απάνθρωπη εκμετάλλευσή τους, ως πάμφθηνης εργατικής δύναμης, αλλά και τον αποκλεισμό τους από την Ευρωζώνη, αν τα εργατικά χέρια επαρκούν και δεν τους έχουν «ανάγκη». Θέλουν τα σύνορα να κλείνουν ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται τα χειρότερα για όσους προσπαθούν να γλιτώσουν από βάρβαρα και αντιδημοκρατικά καθεστώτα (π.χ. οι κομμουνιστές από την Τουρκία ή τις Βαλτικές Χώρες).

Συγκεκριμένα, το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε - κατά πλειοψηφία - πρόταση Βρετανού ευρωβουλευτή, μέλους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, με την οποία ζητείται η «διαχείριση των μεταναστευτικών ροών να αποτελέσει τμήμα ενός συνολικού πλαισίου που θα λαμβάνει υπόψη του τα οφέλη της μετανάστευσης για όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη».

Το Σώμα θεωρεί ιδιαίτερα σημαντική τη συνεργασία σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τη «διαχείριση της μετανάστευσης», ιδίως σε σχέση με την πρόσβαση στην αγορά εργασίας. Ωστόσο, κατά τη γνώμη της πλειοψηφίας, «η αντιμετώπιση των ζητημάτων αυτών δε θα πρέπει να έχει ως συνέπεια την εγκατάλειψη της μεταρρύθμισης της αγοράς εργασίας». Οπερ μεθερμηνευόμενον: Να συνεχιστεί η κατάργηση κοινωνικών παροχών, η ανατροπή των εργατικών κατακτήσεων, ο εξοβελισμός της πενθήμερης-οκτάωρης καθημερινά εργασίας με πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Να συνεχιστεί η προώθηση της μερικής απασχόλησης, του καθεστώτος ημιαπασχολήσιμου-ημιάνεργου και ψευτοασφαλισμένου.

Εξάλλου, κρίνει απαραίτητο «τα μέτρα για τη διαχείριση της μετανάστευσης να ληφθούν ταυτόχρονα με τη μεταρρύθμιση του συστήματος παροχής ασύλου και τη θέσπιση μέτρων για την αντιμετώπιση της παράνομης εισροής πολιτών τρίτων χωρών στο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Δηλαδή, η εισροή να είναι «ελεγχόμενη» και πάντα ανάλογα με τις ανάγκες της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατικής μηχανής.

Δυστυχώς δεν μπορούν να βγουν διαφορετικά συμπεράσματα, καθότι ήδη λαμβάνονται ή προωθούνται από την ΕΕ τα ακόλουθα μέτρα:

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή «στήνει» ευρωπαϊκή υπηρεσία συντονισμού του ελέγχου των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, κατόπιν κατευθύνσεων που δόθηκαν από τη Σύνοδο Κορυφής της Χαλκιδικής το καλοκαίρι του 2003. Βασικές αρμοδιότητες της νέας υπηρεσίας λέγεται ότι θα είναι:

1. Να συντονίζει την επιχειρησιακή συνεργασία των «25» για τον έλεγχο των κοινοτικών συνόρων.

2. Να συντονίζει τις ενέργειες των κρατών-μελών για την ομαδική απέλαση των οικονομικών μεταναστών ή πολιτικών προσφύγων, που συλλαμβάνονται στα κράτη-μέλη.

3. Να συνδράμει τα κράτη-μέλη, που έχουν ανάγκη τεχνικής ενίσχυσης για τη διαφύλαξη των εξωτερικών συνόρων.

4. Να αναλάβει τη διοργάνωση σεμιναρίων για τη συμπληρωματική εκπαίδευση της μεθοριακής Αστυνομίας και του διοικητικού προσωπικού.

Η υπηρεσία αναμένεται να λειτουργήσει το αργότερο αρχές του 2005, με προσωπικό 30 ατόμων και προϋπολογισμό 6 εκατ. ευρώ το 2005 και 10 εκατ. ευρώ το 2006. Ακόμα παραμένει αδιευκρίνιστο αν ταυτίζεται με τους διαβόητους «Αξιωματικούς Συνδέσμων Μετανάστευσης» (ΑΣΜ) ή πρόκειται για νέο, συμπληρωματικό όπλο της αντίδρασης. Οι ΑΣΜ ως μέτρο προκρίθηκαν μετά από εισήγηση της ελληνικής κυβέρνησης στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Σεβίλης (2002), να δημιουργηθεί αυτό το δίκτυο άμεσα, για τη θέσπιση «συντονισμένης και ολοκληρωμένης διαχείρισης της φύλαξης των εξωτερικών συνόρων».

Κατά τα κοινοτικά κείμενα, οι ΑΣΜ προβλέπεται να «ανταλλάσσουν πληροφορίες και πρακτικές εμπειρίες». Τα καθήκοντά τους είναι κατά βάση τριών ειδών: «1) Συμβολή στην πρόληψη της λαθρομετανάστευσης και καταπολέμηση αυτού του φαινομένου. 2) Βοήθεια για την επιστροφή των λαθρομεταναστών. 3) Συμβολή στη διαχείριση της νόμιμης μετανάστευσης».

Προσωρινά παραμένει αδιευκρίνιστο αν οι ΑΣΜ θα προέρχονται από το Στράτευμα ή την Αστυνομία. Σε κάθε περίπτωση, έχουν ήδη αποφασίσει τη σύσταση δύο θαλάσσιων κέντρων (σε Ελλάδα και Ισπανία), που θα αναλάβουν περιπολίες στη Μεσόγειο προς αναζήτηση «λαθρομεταναστών». Επίσης, το χερσαίο κέντρο στη Γερμανία και το αεροπορικό στην Ιταλία. Μάλιστα, η ιταλική προεδρία της ΕΕ έχει προτείνει τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης σε Μάλτα και Κύπρο.

Αλλη μια παράμετρος: Οι Βρυξέλλες αποφάσισαν από το 2005 τα ταξιδιωτικά έγγραφα των υπηκόων τρίτων χωρών (βίζες και άδειες παραμονής) να εκδίδονται με δύο (σε πρώτη φάση) βιομετρικά δεδομένα: Τα δακτυλικά αποτυπώματα του κατόχου και την ψηφιακή φωτογραφία του. Θα ακολουθήσουν η ίριδα του ματιού, η ομάδα αίματος, ακόμη και το DNA του κατόχου. Πρόκειται για το διαβόητο ηλεκτρονικό φακέλωμα, καθώς οι προαναφερόμενες πληροφορίες θα αποθηκεύονται σε μικροτσίπ επικολλημένο στη βίζα και θα διασταυρώνονται με όσες άλλες έχουν αποθηκευμένες οι αρχές σε βάσεις δεδομένων. Οι έλεγχοι θα γίνονται στα σημεία εισόδου στην ΕΕ και σε μπλόκα στο εσωτερικό της Ευρωζώνης.

Τέλος, οι κρατούντες αποφάσισαν να υιοθετήσουν κοινό κατάλογο «ασφαλών χωρών καταγωγής». Στους πρόσφυγες από τις εκτός καταλόγου χώρες θα συμπεριφέρονται αναλόγως...

Δεν είναι καθόλου τυχαία, λοιπόν, η τοποθέτηση πριν μερικές μέρες του Ιρλανδού πρωθυπουργού, B. Ahern, ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου, όπου περιγράφοντας το πρόγραμμα της ιρλανδικής προεδρίας και αναφερόμενος στην «ασφάλεια της Ενωσης» υποστήριξε: «Δε θα πρέπει να επιτραπεί σε παράνομα στοιχεία να χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους τις ελευθερίες που απολαμβάνουν οι Ευρωπαίοι πολίτες. Για τον λόγο αυτό η ιρλανδική προεδρία θα καταπιαστεί τους επόμενους μήνες με θέματα που άπτονται του ασύλου και της μετανάστευσης, ενώ θα προωθήσει τη συνεργασία μεταξύ των εθνικών δικαστικών και αστυνομικών αρχών με στόχο την καταπολέμηση των ναρκωτικών, του οργανωμένου εγκλήματος και της λαθρομετανάστευσης».


http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=2142301&textCriteriaClause=%2B%CE%9B%CE%91%CE%98%CE%A1%CE%9F%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%95%CE%A3&publDate=23/8/2006

 
Στο πλαίσιο της συμμόρφωσης της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας μας με αυτήν που χάραξε η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) το 1999, στο Τάμπερε της Φινλανδίας, τέθηκε σε ισχύ από το Μάη του 2001 ο νόμος «Για την είσοδο και παραμονή των αλλοδαπών στην Ελλάδα». Με τον νόμο αυτό ο μετανάστης υποβιβάζεται σε «εργαλείο», το οποίο συμβάλλει στην ανάπτυξη της οικονομίας, ως φτηνή εργατική δύναμη. Οι ηγέτες των χωρών της ΕΕ ήταν σαφείς στο Τάμπερε, όταν δήλωναν πως οι οικονομίες των χωρών-μελών έχουν ανάγκη τους μετανάστες, είτε λόγω υπογεννητικότητας, είτε εξαιτίας της «φτηνής τιμής τους». Η κυβέρνηση της Ελλάδας ήταν επίσης ξεκάθαρη για το πώς θα αντιμετωπίζονται εφεξής οι αλλοδαποί, όταν διά στόματος αρμόδιας υπουργού Εσωτερικών, Βάσως Παπανδρέου, τόνιζε: «Στην Ελλάδα θα μπαίνουν και θα μένουν μόνον όσοι εξυπηρετούν την ελληνική οικονομία», και κατ' επέκταση την ντόπια, αλλά και ξένη εργοδοσία.

Γίνεται σαφές πως πάνω στο δράμα του μετανάστη επιχειρείται η ενίσχυση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, που καθορίζει τις οικονομίες των χωρών-μελών της ΕΕ. Κατά συνέπεια, το όποιο δήθεν ενδιαφέρον της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στους οικονομικούς μετανάστες είναι ψευδεπίγραφο, ως αποτέλεσμα και μόνον της παραπάνω αρχής, αλλά ακόμα παραπέρα αυτό έρχεται να επιβεβαιωθεί από τις διατάξεις του νόμου, στις οποίες θα αναφερθούμε παρακάτω.

Επιγραμματικά, πάντως, μπορούμε να πούμε ότι ο νόμος ανοίγει τα σύνορα για όσους βρίσκονται ήδη στη χώρα (απόδειξη ο μικρός αριθμός των μεταναστών που κατάφεραν να πάρουν προσωρινή άδεια παραμονής στη χώρα) και τα κλείνει για όσους επιθυμούν να έρθουν. Δε διασφαλίζει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των μεταναστών, αντίθετα τους καθιστά έρμαια στις κερδοσκοπικές ορέξεις των εργοδοτών. Αφήνει ανοιχτό το παράθυρο για αναιτιολόγητη απέλαση αλλοδαπού. Υποχρεώνει τους πολίτες και τους υπαλλήλους δημοσίων υπηρεσιών να λειτουργούν ως χαφιέδες, καρφώνοντας στην αστυνομία παράνομους μετανάστες. Δε διασφαλίζει την τύχη των ηλικιωμένων γονέων μεταναστών, οι οποίοι είναι προφανές ότι δεν μπορούν να δουλέψουν για να πάρουν άδεια παραμονής. Δίνει τη δυνατότητα στον γενικό γραμματέα Περιφέρειας να αρνηθεί την είσοδο σε κάποιον μετανάστη, επειδή δεν του αρέσει η... προσωπικότητά του. Μετά από αυτά, μάλλον θα πρέπει να μιλάμε για αντιμεταναστευτική πολιτική.


Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος εισόδου και παραμονής των αλλοδαπών στη χώρα μας. Σύμφωνα με το νόμο, για να μπορέσει να έρθει κάποιος στη χώρα θα πρέπει να έχει εξασφαλίσει πρώτα άδεια εργασίας. Στην κατεύθυνση αυτή, στις ελληνικές προξενικές αρχές συστήνονται Γραφεία Ευρέσεως Εργασίας, στα οποία θα απευθύνονται οι αλλοδαποί για να ενημερωθούν για τις θέσεις εργασίας που έχει ανάγκη η χώρα. Αυτές αναλαμβάνει ο ΟΑΕΔ να τις καταγράψει, καθώς υποχρεώνεται, στο τελευταίο τρίμηνο κάθε έτους, να καταρτίζει έκθεση με τις ανάγκες σε ξένο εργατικό δυναμικό στην Ελλάδα. Η άδεια εργασίας, που δίνεται πλέον από τον οικείο νομάρχη, έχει ισχύ ενός χρόνου με δυνατότητα ανανέωσης. Εφόσον ο μετανάστης έχει υπογράψει σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, μπορεί να λάβει, από τον γενικό γραμματέα της Περιφέρειας πλέον (και όχι από την αστυνομική αρχή), άδεια παραμονής, διάρκειας ενός χρόνου. Αφού προσκομίσει τα απαραίτητα έγγραφα, ο φάκελός του μεταφέρεται στην Υπηρεσία Αλλοδαπών και Μετανάστευσης, που συστήνεται σε κάθε Περιφέρεια, υπό τον γενικό γραμματέα Περιφέρειας. Η Υπηρεσία, σε συνεργασία και με την Αστυνομία, επεξεργάζεται το φάκελο και το... ποιόν του μετανάστη. Το τελευταίο διαπιστώνεται και σε συνέντευξη στην οποία καλείται ο αλλοδαπός από την Επιτροπή Μετανάστευσης, και μπορεί από μόνο του να αποτελέσει λόγο μη παραμονής του στη χώρα.


Πρέπει να σημειώσουμε ότι όλα τα έξοδα για τα δικαιολογητικά (αντίγραφα διαβατηρίου και σύμβασης εργασίας, πιστοποιητικό υγείας, παράβολα, ποινικό μητρώο, κλπ.) βαρύνουν τον αλλοδαπό. Οι μετανάστες επιβαρύνονται και με τα έξοδα της απέλασης, προφανώς για την «πολυτελή» διαμονή τους στους Ειδικούς Χώρους Κράτησης, που προβλέπεται να δημιουργηθούν.

Η όλη διαδικασία, πάντως, εισόδου και παραμονής στη χώρα είναι συνώνυμη με τον συνεχή φόβο ενδεχόμενης απέλασης. Ειδικά όταν πρόκειται για οικογένεια, ο φόβος αυτός εντείνεται. Κανείς δε διασφαλίζει τον αλλοδαπό ότι θα έχει δουλιά για έναν χρόνο, ακόμα περισσότερο ότι θα μπορέσει να ανανεώσει τη σύμβασή του ή να εξασφαλίσει νέα. Αν αυτό δε συμβεί, οι αλλοδαποί θα πρέπει «να αναχωρούν αμέσως και χωρίς ιδιαίτερη ειδοποίηση από τη χώρα». Αν πρόκειται για οικογένεια με ανήλικα παιδιά, αυτά μπορούν να παραμείνουν στη χώρα όσο πηγαίνουν ακόμη σχολείο. Μόλις όμως τελειώσουν το σχολείο, θα πρέπει να βρουν δουλιά, για να αποκτήσουν άδεια παραμονής.

Οσοι, δε, αλλοδαποί εισέρχονται για σπουδές στη χώρα μας, θα πρέπει να αποδείξουν ότι έχουν τα οικονομικά μέσα για να ζήσουν και βεβαίως να περάσουν από το απαραίτητο... τεστ προσωπικότητας. Η άδεια παραμονής που λαμβάνουν έχει διάρκεια ένα χρόνο, με δυνατότητα ανανέωσης, ενώ ο συνολικός χρόνος παραμονής δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από τη συνολική διάρκεια σπουδών, προσαυξημένη κατά το ήμισυ, συν ένα επιπλέον έτος για την εκμάθηση της γλώσσας.


Μια σημαντική πτυχή της μεταναστευτικής πολιτικής είναι ότι επιχειρεί να κάνει συνένοχους στην υλοποίησή της και τους Ελληνες πολίτες. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι πολίτες καλούνται να μην προσφέρουν τις υπηρεσίες τους (για παράδειγμα, οι ιδιοκτήτες σπιτιών να μην τα νοικιάζουν) σε όσους αλλοδαπούς είναι παράνομοι στη χώρα μας. Στην περίπτωση, δε, που κάτι τέτοιο υποπέσει στην αντίληψή τους καλούνται να το καταθέσουν στο Αστυνομικό Τμήμα.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι, υπάλληλοι Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, απαγορεύεται να παράσχουν οποιαδήποτε υπηρεσία σε αλλοδαπό που βρίσκεται παράνομα στη χώρα. Παράλληλα, «υποχρεούνται να γνωστοποιήσουν το γεγονός στην πλησιέστερη Υπηρεσία Αλλοδαπών και Μετανάστευσης» - ορίζεται στο νόμο. Αλλιώς «διώκονται πειθαρχικά και ποινικά για παράβαση καθήκοντος»!

Από τη διαταγή απαγόρευσης παροχής υπηρεσιών εξαιρούνται όσοι εργάζονται σε νοσοκομεία, θεραπευτήρια και κλινικές και εφόσον διακομιστούν σε αυτά εκτάκτως παράνομοι αλλοδαποί ή παιδιά τους.

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=946328&textCriteriaClause=%2B%CE%95%CE%9B%CE%9B%CE%97%CE%9D%CE%95%CE%A3+%2B%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%95%CE%A3&publDate=23/8/2006

«ΤΟ ΞΕΝΟ και το άγνωστο θεωρείται γενικά ύποπτο, απειλή για τη γνωστή, σταθερή τάξη πραγμάτων» σημείωνε ο D. Barley το 1966 στο βιβλίο του «Βασικές αρχές και προβλήματα της κοινωνιολογίας». Ο πανταχού παρών φόβος από το ξένο ή τον ξένο σαρώνει σήμερα και την Ελλάδα με επίκεντρο τους Αλβανούς. Οπως και όταν ήμασταν εμείς αλλοδαποί για τους κατοίκους χωρών υποδοχής. Θα ήταν άδικο να μη στρέψουμε τη σκέψη μας σε εποχές, όχι τόσο μακρινές, που και εμείς γυρεύαμε μια καλύτερη ζωή στα ξένα. Να βγάλουμε από την ταινιοθήκη του μυαλού σε αντιπαραβολή το «Απ' το χιόνι» του Γκορίτσα και το «Ελληνας γείτονας» του Φασμπίντερ για να σκεφθούμε από την ανάποδη: «Οι μετανάστες δεν είναι το πρόβλημα, έχουν προβλήματα». Ο Γιώργος που το 1969 ήταν ο Katzelmacher (βαυαρικός ιδιωματισμός, υποτιμητικός χαρακτηρισμός για τους μετανάστες που προέρχονται από τις νότιες χώρες) στη Γερμανία ως «Ελληνας γείτονας» είναι ο Σαλί της διπλανής πόρτας στην Ελλάδα τού σήμερα• στην Ελλάδα που έχει κάνει τη λέξη Αλβανός συνώνυμη με τη λέξη κλέφτης, βιαστής, εγκληματίας, όπως η λέξη Ελληνας στο γαλλικό λεξιλόγιο τον προηγούμενο αιώνα!
Καθημερινά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφέρονται στην άνοδο της εγκληματικότητας από την είσοδο των Αλβανών στην Ελλάδα, όπως έγραφε και ο ξένος Τύπος για τους έλληνες και άλλους μετανάστες στο εξωτερικό κατά τις περιόδους οικονομικής κρίσης. Παράλληλες εικόνες που έχει ενδιαφέρον να τις δούμε για να καταλάβουμε ότι η υποκρισία αρχίζει εκεί όπου σταματούν τα πλεονεκτήματα από τα «φτηνά εργατικά χέρια» και ο ρατσισμός εκεί όπου σταματά η ανεκτικότητα και γίνεται «καραμπινάτος» φόβος αυτοδικίας.

 
Παράλληλες εικόνες θα επιχειρήσουμε να ανασύρουμε με μπούσουλα την επικοινωνιακή ροή μέσα από την «επιλεκτική πραγματικότητα» των ΜΜΕ που ενίοτε δημιουργεί παράλληλο τοπίο με επίκεντρο τους μετανάστες. Πάμε πίσω. Στα χρόνια που οι Ελληνες πήραν το μπαουλάκι των ελπίδων τους και κίνησαν για τη Γερμανία. Μια εικοσαετία μετανάστευσης όπως πέρασε στον γερμανικό Τύπο.
Οι έλληνες εργάτες που έφθασαν στη Γερμανία το 1960 ήταν 20.800, έγιναν 194.600 το 1966, έφθασαν τις 270.000 το 1972 ενώ το 1980 ήταν 129.700. Μαζί τους χιλιάδες εργάτες από την Ιταλία, την Τουρκία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Γιουγκοσλαβία. Το θέμα «ξένος», όπως περνά από τα ΜΜΕ, απετέλεσε αντικείμενο μιας διαχρονικής έρευνας που χρησιμοποιεί το παράδειγμα της προβολής της εικόνας των μεταναστών στα εβδομαδιαία περιοδικά «Stern» και «Quick» της χρονικής περιόδου 1960-1982.
Ο ξένος (fremder) θεωρείται εδώ όχι αυτός που «σήμερα έρχεται και αύριο φεύγει» αλλά αυτός που «σήμερα έρχεται και αύριο μένει», δηλαδή ο μετανάστης. Η θεματοποίησή τους από τα ΜΜΕ (στην οργάνωση των οποίων δεν μπορούν να συμμετέχουν και άρα διαφορετικά προβάλλονται και θεματοποιούνται) βασίζεται κυρίως στους αρχαϊκούς φόβους του γερμανικού πληθυσμού είτε υπό την μορφή «κοινωνικής απειλής» είτε υπό την μορφή «προσωπικής απειλής» (υψηλός αριθμός μεταναστών συνεπάγεται και αλλοίωση του γερμανικού πληθυσμού, του γερμανικού πολιτισμού, μεγαλύτερη ανεργία, περισσότερες πολιτειακές δαπάνες, υψηλότερη εγκληματικότητα κλπ).


«Η δημιουργία, η σταθεροποίηση και η επιδείνωση των προκαταλήψεων εις βάρος των μεταναστών από διάφορες κοινωνικές ομάδες θα πρέπει να αντιμετωπισθούν σε άμεση σχέση με την πληροφόρηση του γερμανικού πληθυσμού σχετικά με τους μετανάστες. Βασική πηγή πληροφόρησης είναι τα ΜΜΕ, από τα οποία η παρουσίαση των μεταναστευτικών προβλημάτων δεν είναι ανεξάρτητη από πολιτικούς, οικονομικούς, πολιτιστικούς και γενικά κοινωνικούς παράγοντες» επισημαίνει ο δρ Ψυχολογίας - Εγκληματολογίας Γιώργος Γαλάνης, αναπληρωτής καθηγητής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. «Τα ΜΜΕ με την επιλογή των θεμάτων και τον τρόπο με τον οποίον παρουσιάζουν τις πληροφορίες για τους μετανάστες συμβάλλουν αποφασιστικά στη δημιουργία απόψεων και στην ενίσχυση ή άμβλυνση των προκαταλήψεων έναντι αυτής της πληθυσμιακής ομάδας αλλοδαπών».
Ο κοινωνικοποιητικός ρόλος των ΜΜΕ αποκτά ιδιαίτερη σπουδαιότητα όταν πρόκειται για θέματα για τα οποία οι αποδέκτες των προϊόντων τους δεν έχουν δικές τους άμεσες εμπειρίες για να βασισθούν. Ενα τέτοιο θέμα είναι το θέμα της εγκληματικότητας γενικά και ειδικότερα η εγκληματικότητα των μεταναστών.
Ετσι η ανάλυση των αποτελεσμάτων με βάση τα περιοδικά «Stern» και «Quick», όπως εξηγεί ο κ. Γαλάνης που έκανε την έρευνα, έδειξε ότι σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης η παρουσίαση της εικόνας των μεταναστών τείνει να είναι περισσότερο «θετική», σε περιόδους οικονομικής στασιμότητας είναι περισσότερο «αρνητική» παρά «θετική» και σε περιόδους οικονομικής κρίσης είναι περισσότερο «αρνητική».
Οταν δεν υπάρχει ανεργία και υπάρχουν ακάλυπτες θέσεις εργασίας και υψηλό Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, οι μετανάστες είναι απαραίτητοι για να διατηρήσει η Γερμανία την ανταγωνιστικότητά της. Με μια «θετική» για τους μετανάστες πληροφόρηση της γερμανικής κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ «επιδιώκεται οι μετανάστες να γίνονται αποδεκτοί ως "συμπολίτες" γιατί μια αντίθεση μεταξύ Γερμανών και αλλοδαπών θα είχε σοβαρές επιπτώσεις στη διαδικασία εργασίας και παραγωγής».


Σε περιόδους οικονομικής στασιμότητας και κυρίως οικονομικής κρίσης μειώνεται η οικονομική σταθερότητα, αυξάνεται η ανεργία και γενικά δημιουργείται ένα κλίμα ανασφάλειας που έχει ως αποτέλεσμα για όλα αυτά να θεωρούνται υπεύθυνοι οι μετανάστες. Αυτοί οι φόβοι, οι προκαταλήψεις και η εχθρικότητα εναντίον των μεταναστών διαφαίνονται και στα ΜΜΕ, «τα οποία ενισχύουν την προϋπάρχουσα υπολανθάνουσα αποστροφή προς τους μετανάστες και το αίτημα για επιστροφή των μεταναστών στις πατρίδες τους».
Ετσι και η παρουσίαση της εγκληματικότητας των μεταναστών από τα ΜΜΕ αυξάνεται ιδιαίτερα όσον αφορά τη συχνότητα και τον τρόπο απόδοσης (δραματοποίηση) σε περιόδους οικονομικής κρίσης ενώ τονίζονται οι εθνικότητες που έχουν τον μεγαλύτερο αριθμό εργατών σε σχέση με άλλες εθνικότητες μεταναστών.
Το «Stern» αφιερώνει ένα υψηλό ποσοστό των άρθρων για μετανάστες αποκλειστικά στην εγκληματικότητα (33%), σε αντίθεση με το «Quick» (14%). Και τα δύο περιοδικά παρουσιάζουν την τάση να εμφανίζουν συγκεκριμένες εθνικότητες στα δημοσιεύματα, όπου ξεχωρίζουν η Ιταλία, η Ελλάδα και κυρίως η Τουρκία με 42,6% του συνολικού αριθμού των άρθρων περί εγκληματικότητας στο «Stern» και με 22,2% στο «Quick». «Με την παρουσίαση της παρεκκλίνουσας γενικά συμπεριφοράς των μεταναστών αποσπάται η προσοχή από τα πραγματικά αίτια της κρίσης και δίνεται η εντύπωση ότι με τη μείωση του αριθμού των μεταναστών θα λυθούν τα οικονομικά προβλήματα. Αυτή η προκατάληψη ενισχύεται με την παρουσίαση της εγκληματικής βίας στον Τύπο και οδηγεί στο αίτημα για νομική ρύθμιση και απέλαση μεταναστών» τονίζει ο κ. Γαλάνης.
Στη θεματολογία των περιοδικών για την εγκληματικότητα εμφανίζονται με την ακόλουθη σειρά ποσοστών: οι θεσμοί κοινωνικού ελέγχου (38%), η απειλή και δραματοποίηση (23%), η εγκληματικότητα βίας (18%), η «γενική» εγκληματικότητα (12,5%), τα μέσα βίας (4,5%) και η «ελαφρά» εγκληματικότητα (3,5%). Συνήθως προβάλλονται συνθήκες και γεγονότα εγκληματικής βίας όπου κατά κύριο λόγο δράστες (θύτες) είναι μετανάστες, αν ασφαλώς εμπλέκονται και Γερμανοί στην υπόθεση. Παρουσιάζεται με έμφαση η εθνικότητα των «πρωταγωνιστών» στις εγκληματικές πράξεις και η προσοχή εδώ επικεντρώνεται στην Ιταλία, στην Ελλάδα και στην Τουρκία.
Μάλιστα ο «εγκληματίας» ξένος αναφέρεται απρόσωπα (χωρίς όνομα, συνθήκες διαβίωσης και εργασίας) και η εθνικότητα γίνεται «στίγμα». Και από τη γενική παρουσίαση των μεταναστών στον γερμανικό Τύπο διαφαίνεται ότι η
 εθνικότητα παίζει αποφασιστικό ρόλο όταν οι μετανάστες παρουσιάζονται γενικά ως «ο αλλοδαπός» ή ειδικά ως «ο Ιταλός», «ο Τούρκος», «ο Ελληνας». Μια τέτοια παρουσίαση τονίζει την «ιδιαιτερότητα» των μεταναστών και ενισχύει το αίσθημα υπεροχής των Γερμανών.


Αντιθέτως, εμφανίζει υψηλά ποσοστά η «προσωπική» παρουσίαση των θυμάτων - Γερμανών και καταγράφονται πιο συχνά ονόματα προσώπων, γερμανικών πόλεων και περιοχών σε σχέση με την εγκληματικότητα. Ετσι, εκτός από το αίσθημα γενικής ανασφάλειας, μπορεί να ενισχυθεί και το αίσθημα της προσωπικής ανασφάλειας των αναγνωστών!
Είναι χαρακτηριστικό ότι με την ενισχυμένη παρουσίαση της εγκληματικής βίας (βαριά εγκλήματα) ο ρόλος των θεσμών κοινωνικού ελέγχου (π.χ. Αστυνομία) γίνεται πιο εμφανής και ιδιαίτερα το αίτημα για «Law and Order». Ο διαχωρισμός της εγκληματικότητας των μεταναστών από αυτήν του υπόλοιπου πληθυσμού, όπως παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ, δημιουργεί την εντύπωση ότι και σε αυτόν τον τομέα υπάρχει «ειδικός τρόπος συμπεριφοράς» των μεταναστών που θα πρέπει να αντιμετωπισθεί επίσης διαφορετικά. «Οσο λοιπόν οι μετανάστες εξακολουθούν να είναι "ομάδα με ειδικές ανάγκες"», διαπιστώνει ο ερευνητής, «δεν είναι δυνατή η "πολυπολιτιστική συνύπαρξη" μεταξύ αλλοδαπών και ντόπιων».

Τα πέτρινα χρόνια των εμιγκρέδων στις ΗΠΑ

Η ΑΜΕΡΙΚΗ των αρχών του 19ου αιώνα έγινε πόλος έλξης για έλληνες μετανάστες: πήραν τη φτώχεια τους, άφησαν τα χωριά τους και έφθασαν εκεί αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής. Το 1848 καταγράφεται ο πρώτος Ελληνας που φθάνει εκεί (ο αμερικανός εντεταλμένος για τη μετανάστευση δεν κάνει καμία αναφορά για τους Ελληνες ως το 1824) μαζί με 91.061 Ιρλανδούς και 51.593 Γερμανούς. Μετά το 1880 η εικόνα αλλάζει και ο αριθμός των Ελλήνων που φθάνουν στις ΗΠΑ αυξάνεται σταθερά. Το 1910 υπολογίζονται σε 186.204! Οι περισσότεροι ήταν άντρες που άρχισαν να συγκεντρώνονται στη Νέα Υόρκη, στις περιοχές πάνω από την κοιλάδα του Μισισίπι και κυρίως στο Σικάγο και στο Σαν Φρανσίσκο.
Σύντομα ο Ελληνας ανακάλυψε ότι υπήρχε «ένας θεός που λεγόταν Business». Αλλά ως μετανάστης ήξερε ότι για να πετύχει έπρεπε να αρχίσει πλένοντας πιάτα, δουλεύοντας στο εργοστάσιο, ως εργάτης στον σιδηρόδρομο, ως λούστρος στον δρόμο ή ως πλανόδιος πωλητής. Τσιγάρα, λουλούδια, λαχανικά και άλλα εμπορεύματα διακινούνταν σε στενά δρομάκια από τους έλληνες μετανάστες της πρώιμης περιόδου. Εκεί, όμως, δούλευε το σύστημα του αφεντικού που εκμεταλλευόταν με κάθε τρόπο τους μετανάστες. Η απόφαση του «boss» ήταν νόμος ανάμεσα στους εμιγκρέδες. Αυτός κανόνιζε σε ποιον θα δώσει δουλειά και βοήθεια στις δυσκολίες που συναντούσαν λόγω γλώσσας• αυτός γινόταν διαιτητής σε έναν καβγά.
Νεαροί Ελληνες έγιναν θύματα εκμετάλλευσης πατρώνων που τους έπαιρναν το μεροκάματο (προερχόταν από γυάλισμα παπουτσιών) ενώ συγχρόνως τους εκμεταλλεύονταν σωματικά και ηθικά... Μάλιστα δεν τους άφηναν να έρχονται σε επαφή με κόσμο για να μη φύγουν από τη δούλεψή τους.
Ψάχνοντας για δουλειά πολλοί μετανάστες τριγυρνούσαν σε διάφορα σημεία της πόλης περιμένοντας ένα νεύμα. Χωρίς να γνωρίζουν τη γλώσσα, προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε δύσκολες συνθήκες και συχνά προέκυπταν απρόβλεπτες καταστάσεις. Οι πράξεις παραβατικότητας των Ελλήνων, λόγω της ίδιας της ιδιότητας των Ελλήνων ως μεταναστών, καταγράφονταν στο αστυνομικό δελτίο. Πολλοί είχαν περάσει μέρες σε αστυνομικά τμήματα ώσπου να ξεκαθαρίσουν το πού μένουν, πού δουλεύουν, τι ρόλο παίζουν. Κάποιοι έμπλεξαν σύντομα σε παράνομες δραστηριότητες με κυριότερη την εισαγωγή και εξαγωγή εμπορευμάτων.
Δεν έλειψαν και οι ρατσιστικές αντιδράσεις και το ανθελληνικό μένος, με διάφορες αφορμές. Ενα επεισόδιο στο Σικάγο είναι χαρακτηριστικό. Το 1904 ξέσπασε μια απεργία στα καταστήματα καυσίμων της πόλης. Πολλοί εργαζόμενοι άφησαν τις δουλειές τους που γέμισαν με νέους και άπειρους νεαρούς έλληνες μετανάστες. Μη γνωρίζοντας τι είχε συμβεί και βλέποντας μια ευκαιρία που τους εξασφάλιζε χρήματα για να ζήσουν, έσπευσαν να δουλέψουν εκεί. Αυτό προκάλεσε αμέσως την αντίδραση του εργατικού συνδικάτου και του Τύπου, που δεν έχασε καιρό και κατηγόρησε γενικά όλους τους Ελληνες. Μερικοί μικροκαταστηματάρχες, που είχαν ήδη νιώσει το απειλητικό χέρι των γηγενών και ανήσυχοι για την ανθελληνική υστερία, καταδίκασαν τους συμπατριώτες τους απεργοσπάστες ενώ συγχρόνως διαμαρτυρήθηκαν στον Τύπο για την επίθεσή του σε όλους αδιακρίτως τους Ελληνες.
Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στην Αμερική έκανε όλο και πιο συχνά τα ρατσιστικά φαινόμενα. Από το Αϊντάχο έρχονταν μηνύματα για επιθέσεις 50 οπλισμένων κουκουλοφόρων που έφθασαν στο Mountain View, όπου ζούσαν και δούλευαν εκατό περίπου Ελληνες. «Συγκρίνοντας αναφορές που έφθαναν από την Καλιφόρνια, το Κολοράντο, τη Γιούτα και άλλες δυτικές πολιτείες», σημειώνει ο Θεόδωρος Σαλούτος στο βιβλίο του «The Greeks in the United States», «δυνάμωναν οι φωνές εναντίον των ξένων. Πολλοί απαίτησαν να διωχθούν οι Ελληνες από τις δουλειές επειδή δεν ήσαν αμερικανοί πολίτες...».
Η πιο συγκλονιστική περίπτωση επιθέσεων σε Ελληνες συνέβη στη South Omaha, στη Νεμπράσκα, το 1909. Η ελληνική κοινότητα αριθμούσε 18.000 εκεί. Το μένος κατά των Ελλήνων ξέσπασε όταν, στις 17 Φεβρουαρίου, ένας Ελληνας σκότωσε έναν αστυνομικό της περιοχής. Την επόμενη ημέρα με ψήφισμά τους που υπέγραφαν 5.000 άτομα κατηγορούσαν τους Ελληνες ως φυγόδικους που παραβλέπουν τους νόμους και τις αρχές της χώρας, «επιτίθενται στις γυναίκες μας, προσβάλλουν τους κατοίκους» και επιδίδονται σε διάφορες μορφές ανηθικότητας. Σε απάντηση, οργανώθηκε μαζική συγκέντρωση στο δημαρχείο της πόλης το απόγευμα της 21ης Φεβρουαρίου 1909 ώστε να πάρουν δραστικά μέτρα. Τα συνθήματα που ακούστηκαν άναψαν φωτιά: «Μία σταγόνα από το αίμα Αμερικανού αξίζει όλο το ελληνικό αίμα του κόσμου» και «Ηρθε η ώρα να απαλλάξουμε την πόλη μας από αυτούς τους ανθρώπους». Είχαν μαζί τους σφυριά και ρόπαλα που τα κράδαιναν. Κατέστρεψαν ελληνικές περιουσίες και στη συνέχεια έστρεψαν το μένος τους σε ανθρώπους από την Αυστροουγγαρία και την Τουρκία που τους πέρασαν για Ελληνες.


Το ΒΗΜΑ, 05/04/1998
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12475&m=A54&aa=1

Ο πρώτος γλύπτης και ζωγράφος, ο δεύτερος δημοσιογράφος, ο τρίτος γιατρός. Και οι τρεις μετανάστες στη χώρα μας. Ο γλύπτης Αρτάν Μάρκου ήρθε απ' την Αλβανία πριν από εφτά χρόνια, ο Πακιστανός δημοσιογράφος Ιτιφάκ Ακράμ βρίσκεται πέντε χρόνια στην Αθήνα και ο Ντιντιέ Καμπασέλε ήρθε απ' το Κονγκό πριν από 15 χρόνια περίπου. Ο τρόπος που σε κοιτούν, ο τρόπος που σου μιλούν, ο τρόπος με τον οποίο κινούνται και συμπεριφέρονται κάθε άλλο παρά συμπλέγματα... κατωτερότητας δείχνει. Αντιθέτως, τα όσα λένε σε κάνουν να αναρωτιέσαι, αν όντως έκανες όσα θα μπορούσες και θα όφειλες να κάνεις.
Για τον Αρτάν, το μεγάλο πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι μετανάστες στη χώρα μας - «κυρίως εμείς οι Αλβανοί», ξεκαθαρίζει - είναι ο ρατσισμός. «Υπάρχει τρομερή επιδείνωση του φαινομένου τα τελευταία τρία χρόνια. Κι όλες οι πλευρές έχουν συμβάλει σ' αυτό. Τα ΜΜΕ κατ' αρχήν, τα πολιτικά κόμματα, πολιτικά πρόσωπα, διάφοροι άλλοι φορείς και τελευταίοι οι πολίτες», λέει. Στο ερώτημα, πού νομίζει ότι αυτό οφείλεται, η απάντησή του είναι αδιαπραγμάτευτη: «Σε πολιτικές σκοπιμότητες, που στόχο έχουν την περιθωριοποίηση, όχι μόνο των μεταναστών, αλλά και τμήματος του ελληνικού λαού. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι το κράτος πρόνοιας υποχωρεί μπροστά στο καπιταλιστικό μοντέλο, που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις όλων των χωρών της ΕΕ». Στη συνέχεια και στην παρότρυνσή μας να στείλει ένα μήνυμα προς τον Ελληνα συμπολίτη του, ο Αρτάν λέει: «Κατ' αρχήν εγώ αισθάνομαι τον κάθε Ελληνα συμπολίτη μου. Δεν ξέρω, όμως, αν αυτός αισθάνεται εμένα κατ' αυτόν τον τρόπο. Γι' αυτό και θα 'θελα να του πω να πάρει υπόψιν του πως ακόμα και η επιστήμη τελευταία διαπίστωσε πως μόλις το 0,1% του DNA αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο»! Οργή; Μάλλον αγανάκτηση...
Ο Ιτιφάκ, απ' την πλευρά του, θα μιλήσει για την εκμετάλλευση που βιώνουν στη χώρα μας οι 35.000 Πακιστανοί μετανάστες. Ως πρόεδρος της Κοινότητας του Πακιστάν, είναι καθημερινά ο αποδέκτης πολλών καταγγελιών, πολλών περιστατικών που συμβαίνουν στους συμπατριώτες του. «Για να επιβιώσουν, αναγκάζονται να δουλεύουν σε εργοστάσια 10 και 12 ώρες, για ένα 5χίλιαρο και χωρίς κανένα ένσημο πολλές φορές. Αλλες πάλι, για το τυπικό της υπόθεσης, τους κολλούν δέκα ένσημα το μήνα. Μιλάμε ότι μπαίνουν πρωί και βγαίνουν βράδυ απ' τα εργοστάσια», λέει χαρακτηριστικά. Οσο για το ρατσισμό, ο Ιτιφάκ σημειώνει: «Σε σχέση με άλλους λαούς, δεν είμαστε αποδέκτες πολλών ρατσιστικών φαινομένων. Επειδή είμαστε σκυλιά στη δουλιά, μας σέβονται και μας αντιμετωπίζουν ανθρώπινα οι Ελληνες συνάδελφοί μας. Στην καθημερινότητα, ωστόσο, βλέπεις πολλές φορές να σε κοιτούν περίεργα, επειδή είσαι μελαμψός. Είναι δύσκολο να καταλάβουν ότι πέρα απ' το χρώμα υπάρχουν τόσα που μας ενώνουν;», αναρωτιέται.
Ο τρίτος της παρέας είναι ο Ντιντιέ, απ' το Κονγκό. Ηρθε στη χώρα μας στις αρχές της δεκαετίας του '80, σπούδασε σε ελληνικό πανεπιστήμιο Ιατρική, αυτή τη στιγμή κάνει την ειδικότητά του (γυναικολόγος), μιλά άπταιστα ελληνικά και γνωρίζει επίσης «άπταιστα» την ελληνική πραγματικότητα. Η συζήτηση μαζί του θα μπορούσε να καλύψει κυριολεκτικά τις σελίδες μιας ολόκληρης εφημερίδας! Ο Ντιντιέ, κατ' αρχήν, θυμάται τους Ελληνες που πήγαν μετανάστες στο Κονγκό, που έκαναν περιουσίες ολόκληρες, ασχολούμενοι με το εμπόριο, αλλά και με το λαθρεμπόριο χρυσού και διαμαντιών. «Ωραίοι άνθρωποι, ανοιχτόκαρδοι. Αλλά είναι κρίμα να ξεχνούν πως η μισή Ρόδος - κυρίως Ροδίτες ήταν αυτοί που μετανάστευαν στο Κονγκό - έχει χτιστεί απ' την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μου», λέει. Αυτό το «είναι κρίμα να ξεχνούν» ο Ντιντιέ δεν το είπε έτσι. Κάτι εννοούσε. Κι αυτό που εννοούσε ήταν ακριβώς αυτό: «Οι Ελληνες δε φέρονται το ίδιο απέναντι σ' έναν μαύρο. Μέχρι και μικρά παιδιά στο δρόμο, μας βλέπουν και γελούν ή τρομάζουν. Και δεν εννοώ ότι φταίνε τα παιδιά γι' αυτό».
Οι ιστορίες που έχει να αφηγηθεί ο Ντιντιέ είναι πάρα πολλές. «Στην πρεσβεία μας, αν πάτε και σας μιλήσουν, δε θα πιστεύουν τα αυτιά σας αυτά που θα ακούν», λέει. Ενδεικτικά, μιλά για μια 18χρονη απ' το Κονγκό που δούλευε ως υπηρέτρια σε πλούσιο σπίτι της Φιλοθέης πριν από δέκα χρόνια. «Η ιστορία αυτή είναι γνωστή στην αστυνομία. Η κοπέλα βιαζόταν από τον πατέρα της οικογένειας, από το γιο, αλλά και τους φίλους του, που τους έφερνε σπίτι, για να διασκεδάσουν με μια μαύρη καλλονή! Δεν την άφηναν ούτε λεπτό να βγει έξω απ' το σπίτι. Κι όταν κάποτε η κοπέλα μπόρεσε να διαφύγει και να φτάσει στην πρεσβεία μας - όπου και κατήγγειλε τα γεγονότα - η αστυνομία συνέλαβε τον πατέρα, αλλά η υπόθεση κουκουλώθηκε. Εάν αυτή η αντιμετώπιση δεν είναι ρατσισμός, τότε τι είναι;», αναρωτιέται.
Μέσα στα τόσα άσχημα όμως, ο Ντιντιέ ξέρει κι ευχάριστες ιστορίες. Ξέρει μια γυναίκα απ' την πατρίδα του, που επίσης δούλεψε επί σειρά ετών σε πλούσιο σπίτι της Αθήνας. «Μεγάλωσε και τις τρεις γενιές αυτής της οικογένειας. Κι όταν τους ανακοίνωσε ότι είχε γεράσει πια κι ότι ήθελε να φύγει για να πεθάνει στην πατρίδα της, όλοι έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά. Και οι γονείς και τα παιδιά και τα εγγόνια. Της αγόρασαν ένα τεράστιο σπίτι στο Κονγκό, της προσέλαβαν υπηρετικό προσωπικό και την έστειλαν κυριολεκτικά πλούσια στην πατρίδα. Κι αυτή η ιστορία έχει πολλά να πει». Τελικά, τι είναι αυτό που ο Ντιντιέ θα ήθελε να πει σ' έναν Ελληνα; «Οχι σε όλους, αλλά σ' αυτούς που με κοιτούν και με νομίζουν κατώτερό τους, επειδή είμαι μαύρος, ένα έχω να τους πω: Πως όλοι άνθρωποι είμαστε, με καρδιά, αισθήματα και αγωνίες. Και όλοι ζούμε κάτω απ' τον ίδιο ουρανό. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, αντιθέτως, αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να κάνουμε πολλά»...

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=339804&textCriteriaClause=%2B%CE%95%CE%9B%CE%9B%CE%97%CE%9D%CE%95%CE%A3+%2B%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%95%CE%A3&publDate=23/8/2006

Μέρα που είναι σήμερα, να τιμήσουμε όλους αυτούς τους «άπιστους Θωμάδες» των μέσων ενημέρωσης οι οποίοι δεν μπόρεσαν ποτέ να πιστέψουν (δηλαδή να χωνέψουν) ότι στη θέση που βρίσκονται σήμερα οι ξένοι μετανάστες στην Ελλάδα βρίσκονταν, κάποτε, οι δικοί μας στις ΗΠΑ.
Πέρασαν οκτώ χρόνια από τη δημοσίευση στις στήλες του «Ιού» στοιχείων που αποδείκνυαν ότι στις αρχές του αιώνα οι συμπατριώτες μας μετανάστες στις ΗΠΑ κατείχαν τα σκήπτρα στις επίσημες εγκληματολογικές στατιστικές.

Η σκοπιμότητα της σειράς αυτών των δημοσιευμάτων ήταν προφανής: σε μια πολιτική συγκυρία όπου αναπτύσσονταν πρώτη φορά τόσο ανοιχτά η ξενοφοβία και ο ρατσισμός στη χώρα μας (ειδικά τότε εναντίον των Αλβανών), ήταν εξαιρετικά επίκαιρη η υπενθύμιση ότι και οι έλληνες μετανάστες στις αρχές του 20ού αιώνα αντιμετώπισαν τον ρατσισμό των γηγενών και μπήκαν στο στόχαστρο των τοπικών διωκτικών αρχών για αδικήματα και εγκλήματα που έκαναν ή δεν έκαναν. Τα δημοσιεύματα προκάλεσαν σάλο: Ξεσηκώθηκαν πρώτα πρώτα οι ακροδεξιοί και οι υποστηριχτές της απέλασης: Πώς τολμάμε να συγκρίνουμε τους Ελληνες (που μεγαλούργησαν όπου πήγαν) με τους (εκ φύσεως) εγκληματίες Αλβανούς;

Αλλά από αυτούς τους εξ επαγγέλματος ξενόφοβους ήταν αναμενόμενο. Και, βέβαια, μ' αυτούς δεν είναι δυνατόν να γίνει κανενός είδους διάλογος. Το ενδιαφέρον είναι ότι η υπόθεση πήρε διαστάσεις σε όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Λες και υπήρχε ήδη η μύγα κι αμέσως «μυγιάστηκαν» αναλυτές, σχολιαστές και δημοσιογράφοι. Εσπευσαν αμέσως να καταγγείλουν ότι οποιαδήποτε σύγκριση αποτελεί ιεροσυλία.

Περιττό να σημειώσουμε ότι κανένας δεν μπήκε στον κόπο να εξετάσει τα συγκεκριμένα στοιχεία που περιείχε η έρευνα του «Ιού». Βιάστηκαν να διαψεύσουν τις πηγές μας, δηλαδή την επίσημη Εκθεση της Επιτροπής Ουίκερσαμ και τη μελέτη του επιφανούς εγκληματολόγου Σελίν, χωρίς να ξέρουν καν περί τίνος πρόκειται.

Και, βέβαια, δεν κατάλαβαν το σημαντικότερο. Το συμπέρασμα από τη σύγκριση αυτών των στοιχείων είναι διπλό: Αφενός μεν σχετικοποιεί όλη τη ρητορεία περί «φυλετικής εγκληματικότητας» της «κακής αλβανικής ράτσας», αφετέρου μας βοηθά να κατανοήσουμε και τους τρόπους αντιμετώπισης της εγκληματικότητας των μεταναστών. Δεν είναι λύση οι κραυγές και οι κατάρες, αλλά η νομιμοποίηση της παρουσίας τους και η προσπάθεια ενσωμάτωσης της εργασίας τους μέσα στο πλαίσιο των νόμιμων κοινωνικών σχέσεων. Αλλωστε, έχουμε ήδη δείγματα των αγαθών καρπών αυτής της ενσωμάτωσης, εφόσον μεγαλώνει ήδη στην Ελλάδα η δεύτερη γενιά των μεταναστών αυτών.

Επανερχόμαστε, λοιπόν, σήμερα στο θέμα, παρουσιάζοντας ένα ντοκουμέντο, το οποίο κανείς δεν μπορεί να χαρακτηρίσει ως «πλαστό» ή να του αποδώσει «ανθελληνικά» κίνητρα. Πρόκειται για την ιστορική μελέτη τριών επιφανών Ελληνοαμερικανών, του Seraphim Canoutas, του Theodore Constant και του Paul Koken, «Α history of the Greeks in the Americas, 1453-1936».

Η μελέτη αυτή γράφτηκε μεταξύ 1935 και 1938, αλλά εκδόθηκε μόλις το 1995. Ο Paul Koken ήταν τότε ήδη 94 ετών, ενώ οι δυο άλλοι συγγραφείς είχαν πεθάνει. Οι τρεις Ελληνοαμερικανοί έζησαν από πρώτο χέρι την περίοδο του μεσοπολέμου στις ΗΠΑ και όσα γράφουν αποτελούν εν μέρει και προσωπικά τους βιώματα.

Το βιβλίο αφιερώνει ειδικό κεφάλαιο στις ρατσιστικές προκαταλήψεις εις βάρος των Ελλήνων στις ΗΠΑ (σ. 149-155) και άλλο κεφάλαιο στα «Προβλήματα με το νόμο» (σ. 155-162). Προς οδυνηρή έκπληξη των επικριτών του «Ιού», η μελέτη στηρίζεται και στην περίφημη Εκθεση Ουίκερσαμ, την οποία τόσο πολύ αμφισβήτησαν και ειρωνεύτηκαν όσοι επιχείρησαν να απαντήσουν. Δημοσιεύονται, μάλιστα, έξι πίνακες, βασισμένοι εξ ολοκλήρου σε επεξεργασία στοιχείων απ' αυτή την Εκθεση. Τι να πουν τώρα όλοι αυτοί που βιάζονταν να θεωρήσουν ανύπαρκτο ή και κατασκευασμένο το ντοκουμέντο;

**Η μελέτη των Ελληνοαμερικανών απαντά εκ προοιμίου σε όσους θεωρούν την εγκατάσταση των ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ ανέφελη:

«Η εξιστόρηση αυτού του βιβλίου δεν θα ήταν πλήρης αν δεν περιελάμβανε και ορισμένα ατυχή επεισόδια που προέκυψαν μεταξύ ελλήνων μεταναστών και ορισμένων άλλων φυλετικών ομάδων σ' αυτή τη χώρα, οφειλόμενα στη ρατσιστική μισαλλοδοξία. Αυτά είναι ιστορικά γεγονότα και δεν είναι δυνατόν να παραλειφθούν όσο προσβλητικά κι αν είναι» (σ. 149).

**Στο βιβλίο αναλύονται οι ρίζες της ρατσιστικής προκατάληψης: «Κατά το μεσοδιάστημα μεταξύ της πρώτης εκδήλωσης φυλετικής μισαλλοδοξίας και το ξεκίνημα της μαζικής ελληνικής μετανάστευσης κατά το 1882, οι παλιοί μισητοί "νεοφερμένοι" μετανάστες έγιναν οι "μισούντες" τους καινούριους "νεοφερμένους" από τις νοτιοευρωπαϊκές χώρες και η Ελλάδα αντιμετωπιζόταν ως ένας εντελώς ανεπιθύμητος τόπος προέλευσης μεταναστών. Το φάσμα της ρατσιστικής διάκρισης είχε ρίξει μια βαριά σκιά πάνω στη ζωή των ελλήνων μεταναστών από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε το μεταναστευτικό ρεύμα» (σ. 150).

**Η μελέτη καταγράφει παραδείγματα ανθελληνικής συμπεριφοράς των παλιότερων κατοίκων στις ΗΠΑ, εξηγώντας ότι αναγκαστικά περιορίζεται σε ελάχιστα από τα «χιλιάδες επεισόδια που συνέβησαν» σε κάθε γωνιά της χώρας. Το όνομα «Ελληνας» -θυμούνται οι συγγραφείς- το φώναζαν στους μετανάστες για να τους βρίσουν. Και απαριθμούν τις ανθελληνικές ταραχές που ξέσπαγαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της μεγάλης χώρας.

**Οι τρεις ελληνοαμερικάνοι συγγραφείς δεν αποφεύγουν να ακολουθήσουν το συρμό της εποχής τους, δηλαδή να θεωρήσουν αυτονόητη τη συσχέτιση της εγκληματικής δράσης με κάποιου είδους φυλετική προδιάθεση:

«Κάθε φυλή έχει ένα βαθμό παραβατικής και αντικοινωνικής συμπεριφοράς» (σ. 155). Η προσπάθειά τους είναι να αποδείξουν ότι οι Ελληνες δεν ήταν χειρότεροι από τους άλλους. Παίρνουν, λοιπόν, στοιχεία από την Εκθεση Ουίκερσαμ και συγκρίνουν τα στοιχεία εγκληματικής δράσης των ελλήνων μεταναστών με τα αντίστοιχα στοιχεία των πολιτών που είχαν γεννηθεί στις ΗΠΑ.

Κλέφτες κι αστυνόμοι

* Ο πρώτος πίνακας συγκρίνει τον αριθμό των ενηλίκων μεταναστών Ελλήνων που κατηγορήθηκαν για πλημμελήματα και πταίσματα στο Σικάγο σε περιόδους τριών ετών με τον αντίστοιχο αριθμό των Αμερικανών.

* Ο δεύτερος πίνακας κάνει τη σύγκριση στον τομέα των κακουργημάτων.

* Ο τρίτος πίνακας συγκρίνει την εγκληματικότητα των ίδιων δύο πληθυσμιακών ομάδων (από την ηλικία των 15 ετών) ανά είδος εγκλήματος.

* Οι δύο επόμενοι πίνακες συγκρίνουν τον αριθμό όσων καταδικάστηκαν για πλημμελήματα και κακουργήματα στις ίδιες χρονικές περιόδους.

Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι οι συγγραφείς για ευνόητους λόγους επέλεξαν να παρουσιάσουν στοιχεία από το Σικάγο και όχι τη Νέα Υόρκη, όπου τα ποσοστά ήταν πιο επιβαρυντικά για τους Ελληνες.

**Το ενδιαφέρον της συγκριτικής παρουσίασης είναι ότι εμφανίζεται μια σαφής υποχώρηση της εγκληματικότητας των Ελλήνων ανά πενταετία: Την πρώτη πενταετία που παρουσιάζεται στους πίνακες (1915-1919) οι έλληνες μετανάστες υπερέχουν συντριπτικά (160%) των Αμερικανών μεταξύ όσων κατηγορήθηκαν για πλημμελήματα και κατά 105% μεταξύ όσων κατηγορήθηκαν για κακουργήματα.

**Υπερέχουν επίσης συντριπτικά την ίδια πενταετία μεταξύ όσων καταδικάστηκαν για πλημμελήματα (180%) και είναι λιγότεροι μόνο μεταξύ όσων καταδικάστηκαν για κακουργήματα. Οπως διαπιστώνει κανείς εύκολα, τα ποσοστά αυτά βελτιώνονται (υπέρ των ελλήνων μεταναστών) ανά πενταετία, υποδηλώνοντας μια σαφή τάση ενσωμάτωσης στα κοινωνικά δεδομένα της χώρας υποδοχής.

Το αβίαστο -και ευεξήγητο- συμπέρασμα είναι ότι οι μετανάστες προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες ζωής και εγκαταλείπουν τις παραβατικές συμπεριφορές. Οι συγγραφείς δίνουν τη δική τους ερμηνεία για την απόκλιση μεταξύ της μεγάλης επίδοσης των Ελλήνων σε πλημμελήματα και της μικρής σε κακουργήματα. Θεωρούν ότι πρέπει να αποδοθεί στο γεγονός ότι οι έλληνες μετανάστες απασχολούνταν κατά κύριο λόγο σε μικρές επιχειρή
σεις (μικροπωλητές, γυρολόγοι, κ.ά.), με αποτέλεσμα να είναι εκτεθειμένοι σε πολλών ειδών παγίδες (άδειες, τήρηση κανόνων υγιεινής, κ.λπ.).

Η ιστορία δεν κρύβεται

**Ενδιαφέρον έχει και ο πίνακας 3, όπου καταγράφεται ο αριθμός των κατηγορηθέντων ανά είδος εγκλήματος σε 9 πόλεις (Σικάγο, Ντιτρόιτ, Λος Αντζελες, Κλίβελαντ, Σινσινάτι, Κάνσας Σίτι, Μάντσεστερ Ν.Υ., Σαν Φρανσίσκο και Μάντσεστερ Μ.). Η εμφανής «προτίμηση» των Ελλήνων στο βιασμό, την επίθεση και τα όπλα είναι δηλωτική της έλλειψης προσαρμογής στο νέο περιβάλλον.

Οι συγγραφείς αφήνουν ασχολίαστο τον πίνακα αυτό, με τη μόνη παρατήρηση ότι στον γενικό μέσο όρο υπάρχει ισοδυναμία Ελλήνων και Αμερικανών.

**Ο τελευταίος πίνακας έχει επίσης ιδιαίτερη σημασία, διότι εμφανίζει την πλήρη ανυπαρξία των ελλήνων μεταναστών από θέσεις αστυνομικών, εισαγγελέων και δικαστών το 1931.

Οι συγγραφείς παρατηρούν ότι αυτή η έλλειψη «βοηθά τον αναγνώστη να καταλάβει για ποιο λόγο τα μέλη της ελληνικής κοινότητας διαμαρτύρονται ότι σπάνια βρίσκουν κατανόηση και συμπάθεια στα αστυνομικά τμήματα και τα δικαστήρια». Αλλά αυτή η παντελής απουσία ταυτόχρονα υποδηλώνει και τη χαμηλή κοινωνική θέση που βρίσκονταν ακόμα τότε οι συμπατριώτες μας στις ΗΠΑ και την απόστασή τους από τους θεσμούς ελέγχου της νομιμότητας. Και μιλάμε για το 1931, όταν είχε ήδη μεταναστεύσει για τις ΗΠΑ μεγάλος αριθμός Ελλήνων.

Ας φύγουμε, όμως, και από το βιβλίο των τριών Ελληνοαμερικανών. Οσο κι αν δεν αρέσει στους σύγχρονους αλβανοφάγους, όλες οι σοβαρές ιστορικές μελέτες για τον ελληνισμό της Αμερικής, γραμμένες από άλλους ελληνοαμερικανούς συγγραφείς και πανεπιστημιακούς, αφιερώνουν ειδικά κεφάλαια στον ρατσισμό εις βάρος των ελλήνων μεταναστών τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, ενώ υπάρχουν και μονογραφίες για τις ανθελληνικές ταραχές που ξέσπασαν σε ορισμένα σημεία των ΗΠΑ, παίρνοντας πάντοτε αφορμή από πραγματικές ή ψεύτικες εγκληματικές συμπεριφορές μεμονωμένων μεταναστών.

- Ο Charles Moskos (1980) στο κεφάλαιο όπου εξετάζει το «έγκλημα και τον τζόγο» στις κοινότητες των Ελληνοαμερικανών, αναφέρεται κι αυτός στην Εκθεση Ουίκερσαμ και δίνει μια άλλη πτυχή της υπόθεσης: «Το 1932, η Επιτροπή Ουίκερσαμ, στην οποία ανέθεσε ο πρόεδρος Χούβερ να ερευνήσει την εγκληματικότητα στην Αμερική, περιέλαβε στην Εκθεσή της ορισμένα συμπεράσματα τα οποία ερμηνεύτηκαν με αρνητικό τρόπο για τους Ελληνοαμερικανούς. Η ΑΧΕΠΑ αμέσως αντέδρασε, συγκεντρώνοντας στοιχεία για τον μικρό αριθμό ελλήνων μεταναστών σε αμερικανικές φυλακές».

Αλλά ο συγγραφέας προσθέτει: «Βέβαια, η ελληνική κοινότητα ανησυχούσε για τις περιπτώσεις εγκλημάτων περισσότερο από όσο επέτρεπε στον εαυτό της να το δηλώνει δημόσια ή να το παραδέχεται σε μη Ελληνες» (σ. 43).

Για τον Moskos, πάντως, πολλά από τα αδικήματα των ελλήνων μπορεί να θεωρηθούν «αθώα», με την έννοια ότι οφείλονταν σε άγνοια. Κάτι, βέβαια, που συμβαίνει για όλους τους μετανάστες σε όλες τις χώρες και τις εποχές.

- Ενας άλλος Ελληνοαμερικανός, ο Dan Georgakas, σε μια μικρή μονογραφία του (1992) αναφέρεται στις δυσκολίες που συνάντησαν οι μετανάστες από την Ελλάδα στο περιβάλλον των ΗΠΑ. Η μελέτη αυτή δίνει και το κλειδί στην υπόθεση του ρατσισμού κατά των μεταναστών, περιγράφοντας τις αντιθέσεις μεταξύ ομάδων εργαζομένων που υποκινούσε η εργοδοσία, τη χρήση τους ως απεργοσπαστικού μηχανισμού, αλλά και τη συκοφάντηση των μεταναστών που επιχειρούσαν να διεκδικήσουν με απεργίες και διαμαρτυρίες τα δικαιώματά τους.

- Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι, όπως αποκαλύπτει ο Georgakas, αυτά τα αρνητικά στερεότυπα κατά των Ελλήνων δεν περιορίζονταν σε «αντιδραστικούς» κύκλους.

Ο Τζακ Λόντον, ένας από τους γνωστότερους υμνητές της εργατικής τάξης, «συχνά φιλοτεχνεί αρνητικά πορτρέτα για τους Ελληνες στα διηγήματα και τα μυθιστορήματά του» (σ. 17). Το 1913, ο Λόντον τσακώθηκε με τον παλιό έλληνα φίλο του Spiro Orfens, έναν ξυλουργό στο Σιάτλ, ο οποίος υποστήριζε ότι υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ των σύγχρονων και των αρχαίων Ελλήνων. Ο Λόντον απάντησε ότι οι αληθινοί Ελληνες έχουν εξαφανιστεί, αφήνοντας τη θέση τους σε μια «μπάσταρδη φυλή». Σε μια επιστολή του προς τον Orfens, ο Λόντον καταλήγει: «Συμπεριφέρθηκες απέναντί μου όπως οποιοσδήποτε σύγχρονος έλληνας μικροπωλητής θα συμπεριφερόταν απέναντι στις ανώτερες φυλές».

- Αλλά το ισχυρότερο ράπισμα στην επιχειρηματολογία των σύγχρονων αλβανοφάγων αναλυτών περιλαμβάνεται στην κλασική μελέτη του Theodore Saloutos (1964). Ως γνωστόν, το έσχατο επιχείρημα της νεοελληνικής μισαλλοδοξίας είναι ότι «εμείς» (δηλαδή οι Ελληνες στις αρχές του 20ού αιώνα) πήγαμε συντεταγμένα και νόμιμα στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία και τον Καναδά, και αναλάβαμε αμέσως συγκεκριμένες νόμιμες δουλειές, ενώ οι ξένοι στην Ελλάδα είναι «λαθρομετανάστες» και θύματα «δουλεμπόρων». Οπως, όμως, εξηγεί ο Saloutos στο κεφάλαιο για τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσης Ελλήνων στις ΗΠΑ, μια από τις πιο διαδεδομένες μορφές εκμετάλλευσης των ελλήνων μεταναστών ήταν το «σύστημα παντρόνε» (σ. 48). Ο παντρόνε, δηλαδή το «αφεντικό», ήταν ο άνθρωπος που φρόντιζε να βρει δουλειά στο μετανάστη, τον βοηθούσε να αντεπεξέλθει με την άγνοια της γλώσσας και μεσολαβούσε για τη διευθέτηση των αντιθέσεων μεταξύ μεταναστών.

«Η απόφαση του παντρόνε συχνά ήταν νόμος για τους μετανάστες», γράφει ο Saloutos. Βέβαια, οι «παντρόνε» για κάθε ομάδα μεταναστών προέρχονταν από την ίδια χώρα προέλευσης, αλλά ήταν «παλιοί». Οπως εξηγεί ο ιστορικός, οι «παντρόνε» ήταν αυτοί που «εισήγαγαν» τους περισσότερους έλληνες μετανάστες, κάνοντας χρήση παράνομων μεθόδων. Και αυτοί πάλι ήταν που υπερεκμεταλλεύονταν την εργασία τους, δίνοντάς τους ελάχιστο μεροκάματο και στερώντας τους ακόμα και το φιλοδώρημα.

Η υπόθεση των παντρόνε, αυτών των ελλήνων «σωματεμπόρων», όπως τους αποκαλεί ο Saloutos, προκάλεσε την αντίδραση και διαμαρτυρία άλλων συμπατριωτών μας. «Το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας αναγνώρισε την ύπαρξη αυτής της παράνομης διακίνησης, αλλά αμφισβητούσε ότι ήταν τόσο πολύ διαδεδομένη όσο την εμφάνιζε ο αμερικανικός τύπος. Η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε δράση για να εξαφανίσει το κακό, συμβουλεύοντας τον κόσμο να μην συμμετέχει σ' αυτό το ανέντιμο εμπόριο» (σ. 54).

Αυτά, για όσους θέλουν να βάλουν τον δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων»...

Ελληνισμός και ανοησία

Τα δημοσιεύματα του «Ιού» για την εγκληματικότητα των ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ κατά τις αρχές του 20ού αιώνα επιχείρησαν να ανασκευάσουν το 1998 πολλοί δημοσιογράφοι και αναλυτές (Κύρτσος, Πασαλάρης, Βούλτεψης, Καργάκος, κ.λπ.). Κοινό τους χαρακτηριστικό ότι αγνοούσαν -αλλά δεν έδειχναν και καμιά διάθεση να μελετήσουν- τις πηγές μας, δηλαδή τη μελέτη του διάσημου εγκληματολόγου Τ. Σελίν «Πολιτισμική σύγκρουση και έγκλημα» και την περίφημη Εκθεση Ουίκερσαμ για το έγκλημα (1931), απ' όπου αντλήσαμε τα στοιχεία μας.

Το κακό είναι ότι την ίδια δυσκολία με τις πηγές εμφανίζουν ακόμα και εκείνοι οι σχολιαστές που ζουν στις ΗΠΑ και θα έπρεπε να έχουν πρόσβαση σε βιβλιοθήκες και αρχειακό υλικό. Ο ελληνοαμερικανός συγγραφέας Γιώργος Γιάνναρης μας αφιέρωσε τρία κεφάλαια στο ογκώδες (900 σελίδες!) βιβλίο του «Πολιτιστικοί Ανταγωνισμοί και Ελληνισμός» (εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα 2000). Αφού φροντίζει πρώτα να χαρακτηρίσει τα άρθρα μας «ψευτοέρευνα» και «δήθεν αποκάλυψη», και να μας στολίσει με κάθε είδους συκοφαντία και βρισιά που πέρασε από το μυαλό του («υποθάλποντες τους εγκληματίες», «παντιέρες μισελληνισμού», «οπαδοί του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού», «καρεκλοκένταυροι των σαλονιών και του Κολωνακίου», «επιπόλαιους», «ανώριμους», «αρρωστημένους», «ύπουλους», κ.λπ.), περιγράφει -όπως τα κατάλαβε αυτός- τα συμπεράσματα της έρευνάς μας.

Καταδικάζει μάλιστα και ειρωνεύεται και όσους κατανόησαν το περιεχόμενο των δημοσιευμάτων του «Ιού»: «Ετσι εκτός από τα σαθρά αυτά δημοσιεύματα της "Ελευθεροτυπίας", τα οποία επανέλαβαν μασημένα και άλλα έντυπα, πήραν μεγάλες διαστάσεις στην τηλεόραση, όπως στον ΑΝΤΕΝΝΑ, στον SKY, στον SEVEN Χ (ο αφελληνισμός τους γίνεται κατάδηλος και από τη χρήση ξένων ονομασιών). Αστέρες και δικαστές των talk shows αυτών, όπως οι Μάκης Τρι
ανταφυλλόπουλος, Χρήστος Βασιλόπουλος, Πέτρος Κουναλάκης, Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Ευάγγελος Μαχαίρας, Γιάννης Πανούσης (...) στρατεύτηκαν να σώσουν τους κατ' αυτούς κινδυνεύοντες αλλοδαπούς εγκληματίες».

**Δεν παραλείπει, μάλιστα, να εγκαλέσει και τον καθηγητή εγκληματολογίας Βασίλη Καρύδη που τόλμησε (χωρίς να ρωτήσει τον κ. Γιάνναρη) να δηλώσει ότι στους επιστημονικούς κύκλους το όνομα Σελίν είναι πασίγνωστο και σεβαστό, ως το όνομα ενός από τους θεμελιωτές της σύγχρονης εγκληματολογίας. «Φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε με κάποιον κακό και επιπόλαιο εκπαιδευτικό», αποφαίνεται.

- Και πού βασίζεται όλη αυτή η βεβαιότητα του κ. Γιάνναρη;

Μάλλον πουθενά. Αν κρίνουμε από το κείμενό του, δεν έχει υπόψη του ούτε το βιβλίο του διάσημου εγκληματολόγου Σελίν «Πολιτισμική σύγκρουση και έγκλημα» που αποτέλεσε το έναυσμα για το πρώτο μας δημοσίευμα ούτε την ίδια την Εκθεση Ουίκερσαμ. Η γνώση του είναι έμμεση. Ας τα βρει, ας τα διαβάσει και μετά τα ξαναλέμε. Αν δυσκολεύεται, ευχαρίστως να του τα θέσουμε υπόψη.

**Το αστείο είναι ότι ο κ. Γιάνναρης επικαλείται στο βιβλίο του (και μάλιστα μας προκαλεί να τη διαβάσουμε!) τη μελέτη των τριών Ελληνοαμερικανών που παρουσιάζουμε στις διπλανές στήλες. Αραγε αυτός την έχει διαβάσει; Και αν την έχει διαβάσει, την έχει καταλάβει;

Η άγνοια του κ. Γιάνναρη για τον Σελίν και την Επιτροπή Ουίκερσαμ τον οδηγεί να στρέψει τα βέλη του τόσο εναντίον του Σελίν όσο και της ίδιας της Επιτροπής. Τα συμπεράσματα του Σελίν είναι κατά τον κ. Γιάνναρη «τσαπατσουλέματα», ενώ τους πίνακες της Επιτροπής χαρακτηρίζει «ψευδέστατους». Υπαινίσσεται, μάλιστα, ότι «παίχτηκαν και κόλπα» το 1929, από τον Σελίν και την Επιτροπή, προφανώς εναντίον της Ελλάδας. Η αιώνια λοιπόν ανθελληνική συνωμοσία.

**Με βάση αυτή τη συλλογιστική, το μόνο «επιχείρημα» που μένει στον κ. Γιάνναρη είναι να κατηγορεί τον τότε πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα Νίκολας Μπερνς και τον τότε υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Παπανδρέου που δεν μας έβαλαν στη θέση μας για τα δημοσιεύματα του 1998. Ωραία ιδέα για τη δημοσιογραφική έρευνα και τη δημοκρατία έχει ο ελληνοαμερικανός συγγραφέας.

 Δυστυχώς οι πίνακες δεν μπόρεσαν να ανεβούν για να τους δείτε πατήστε εδώ:
http://www.iospress.gr/ios2006/ios20060430.htm

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Paul Koken, Th. Ν. Constant, Ser. G. Canoutas
«Α history of the Greeks in the Americas 1453-1938» (Proctor, Michigan, 1995)
Μεγαλόπνοη αλλά άνιση προσπάθεια τριών Ελληνοαμερικανών να καταγράψουν την ιστορία των Ελλήνων στην Αμερική για πέντε αιώνες. Συντάχθηκε το 1938, αλλά εκδόθηκε μόλις το 1995. Περιλαμβάνει ειδικό κεφάλαιο για τα συμπεράσματα της Εκθεσης Ουίκερσαμ και την εγκληματικότητα των αλλοδαπών στις ΗΠΑ του μεσοπολέμου.

Theodore Saloutos
«The Greeks in the United States» (Harvard U.P., Cambridge Μ., 1964)
Η πιο σοβαρή ακαδημαϊκή εργασία για την ιστορία της ελληνικής μετανάστευσης στις ΗΠΑ.

Charles C. Moskos, Jr
«Greek Americans. Struggle and Success» (Prentice-Hall, Englewood Cliffs, 1980)
Συνοπτικό αλλά εμπεριστατωμένο εγχειρίδιο για την ιστορία των Ελληνοαμερικανών που αξιοποιεί τις παλιότερες μελέτες.

Dan Georgakas
«Greek America at Work» (Greek American Labor ouncil, Flushing ΝΥ, 1992)
Διάγραμμα της ελληνικής μετανάστευσης στους τόπους δουλειάς σε όλες τις περιοχές των ΗΠΑ. Οι δυσκολίες, ο ρατσισμός, η προκατάληψη, οι εξεγέρσεις.

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

Τα δημοσιεύματα του «Ιού» για την εγκληματικότητα των ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ:

www.iospress.gr/mikro1998/mikro19980321.htm

www.iospress.gr/mikro1998/mikro19980328.htm

www.iospress.gr/mikro1998/mikro19980411.htm

www.iospress.gr/ios1998/ios19980614a.htm

www.iospress.gr/ios1999/ios19991128a.htm



http://www.iospress.gr/ios2006/ios20060430.htm

Το ερέθισμα για τούτο το ρεπορτάζ μάς το έδωσε η είδηση για το θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα σε οικοδομή στη Λάρισα, με θύμα Αλβανό μετανάστη. Ενα παλικάρι, την ώρα της δουλιάς, καταπλακώθηκε από τσιμεντένιο όγκο, πληρώνοντας με τη ζωή του την παντελή έλλειψη μέτρων προστασίας και ασφάλειας στο χώρο εργασίας του, που επιβάλλει η ανταγωνιστικότητα, η οποία παραβιάζει και καταπατά τα εργατικά δικαιώματα και αδιαφορεί ακόμα και για τις ανθρώπινες ζωές. Αν, μάλιστα, πρόκειται για τη ζωή των οικονομικών μεταναστών - και ιδιαίτερα των Αλβανών - αυτή η εργοδοτική αδιαφορία είναι ακόμα πιο προκλητική και πιο απάνθρωπη.
Αυτό που προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι ο άτυχος οικοδόμος παρέμεινε άγνωστος και μετά το θάνατό του, πηγαίνοντας «σαν το σκυλί στ' αμπέλι». Ο εργοδότης του δε γνώριζε το όνομά του, το ΙΚΑ και η Επιθεώρηση Εργασίας δεν ήξεραν ότι δούλευε και η Αστυνομία αγνοούσε την ύπαρξή του. Κάποιοι είπαν πως τον φώναζαν «Πέτρο», αλλά ούτε αυτοί ήξεραν από πού «κρατάει η σκούφια του» και πού μένει. Τελικά, μάθαμε ότι ήταν ο Αρτάν Μπραϊλίκα, 33 χρόνων, που ήρθε πριν 7 μήνες στην Ελλάδα από ένα χωριό της Βόρειας Αλβανίας, πατέρας δύο μικρών παιδιών. Εμενε μόνος του σε μια άθλια παράγκα έξω από τη Λάρισα, χωρίς να έχει μόνιμη δουλιά κι έκανε μεροκάματο όπου έβρισκε.
 
Η περίπτωση του Αρτάν, μια τρανταχτή απόδειξη της «μοίρας» των οικονομικών μεταναστών στη χώρα μας. Αγνωστοι μεταξύ αγνώστων, ζουν στο περιθώριο μιας καπιταλιστικής κοινωνίας, που δύσκολα τους αποδέχεται κι εύκολα τους εκμεταλλεύεται. Εργάτες, που δουλεύουν σκληρά, χωρίς ν' απολαμβάνουν τα δικαιώματα των ντόπιων συναδέλφων τους. Είναι το ξένο, φτηνό, εργατικό δυναμικό, που χρησιμοποιείται για την αύξηση των κερδών των κάθε είδους αφεντικών.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις τους θέλουν να προσφέρουν για την ανάπτυξη της οικονομίας, αλλά, ταυτόχρονα, τους παρουσιάζουν και σαν «απειλή» για τους Ελληνες εργαζόμενους, ισχυριζόμενοι ότι τους παίρνουν τη δουλιά και τους οδηγούν στην ανεργία, εκβιάζοντάς και μ' αυτό τον τρόπο την εργατική τάξη να μη διεκδικεί τα δικαιώματά της. Και, βεβαίως, δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την ομαλή ενσωμάτωση των οικονομικών μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Αντιθέτως, κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσκολέψουν τη ζωή τους εδώ, χρησιμοποιώντας εναντίον τους τη γραφειοκρατία της δημόσιας διοίκησης και τους μηχανισμούς της κρατικής καταστολής.
Οι διωκτικές αρχές τούς θεωρούν «κάθ' έξιν παράνομους και εν δυνάμει εγκληματίες», δημιουργώντας κλίμα φοβίας σε βάρος τους. Και πολλές φορές πέφτουν θύματα ξενοφοβικών και ρατσιστικών διαθέσεων, από διάφορους «ελληναράδες», ανάμεσά τους και κάποιοι «άρχοντες» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που βγάζουν «φιρμάνια» κατά των εργασιακών και των άλλων δικαιωμάτων τους.
Η ζωή στις τρώγλες
 
Ο Αρτάν Μπραϊλίκα δεν ήταν ο μόνος που έμενε σε παράγκα. Εκατοντάδες αλλοδαποί εργάτες διαμένουν σε παραπήγματα έξω από τη Λάρισα, σε συνθήκες που θυμίζουν καταστάσεις της δεκαετίας του '50. Ο «Ρ», μαζί με τον Τάκη Τσιόγκα, πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Λάρισας και βουλευτή του ΚΚΕ, επισκέφτηκε μια από αυτές τις παράγκες των μεταναστών, που βρίσκεται έξω από τη Λάρισα, μέσα στα χωράφια. Η πρώτη σκέψη μόλις την είδαμε ήταν: «Εδώ δεν μπορούν να ζήσουν ούτε ζώα».
Το κτίριο, ένα κουμάσι, μέσα στις λάσπες. Σ' ένα δωμάτιο - τρόπος του λέγειν - 3Χ4 τετραγωνικά μέτρα, έχουν τοποθετηθεί πέντε κρεβάτια, με στρώματα από κουρέλια, για να κοιμούνται πέντε νοματαίοι, ο ένας πάνω στον άλλο. Ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπάρχει, παρά ένα κερί στο μπουκάλι για να φέγγει αμυδρά μέσα στο βαθύ σκοτάδι. Ούτε νερό, μόνο ένα δοχείο κρεμασμένο απ' έξω για να ξεπλένουν το πρόσωπό τους. Μερικά παλιόρουχα κρεμασμένα στους τοίχους και μια ξυλόσομπα για τις παγωμένες νύχτες του θεσσαλικού χειμώνα. Δίπλα μια άλλη «τρύπα» που χρησιμοποιείται για κουζίνα, μ' ένα μαυρισμένο πετρογκάζ, λίγες ξεγανωμένες κατσαρόλες και μερικά σκουριασμένα κουταλοπίρουνα.
Εκεί βρήκαμε τον «Νίκο» - το όνομα σε εισαγωγικά και «απόρρητο» το επίθετο, καθώς η πλειοψηφία των Αλβανών μεταναστών παίρνουν ελληνικά ονόματα «για το φόβο των Ιουδαίων» - έναν 38χρονο ο οποίος μόλις γύρισε από τη δουλιά και προσπαθεί να ξεκουραστεί καθισμένος στο κρεβάτι. Είναι στην Ελλάδα επτά χρόνια κι έχει αφήσει πίσω του, στην Αλβανία, γυναίκα και δυο παιδιά. Δεν ήξερε για το θάνατο του Αρτάν και στενοχωρήθηκε πολύ σαν του το είπαμε.
«Εχεις δουλιά», τον ρωτάμε. «Εχω», απαντά με χαρά και περηφάνια, λες και κατάφερε να κερδίσει τον πρώτο λαχνό του λαχείου. «Δουλεύω σε μια βιοτεχνία προκατασκευασμένων σπιτιών και έχω καθημερινό μεροκάματο». Βέβαια, δεν είναι ασφαλισμένος στο ΙΚΑ και πληρώνει για την ασφάλισή του στον ΟΓΑ. Ζορίζεται που ζει στην τρώγλη, αλλά δεν παραλείπει να ευχαριστήσει τον άνθρωπο που τους το παραχώρησε, χωρίς να τους ζητήσει να πληρώνουν. «Το παράπονό μου», λέει, «είναι ότι κανένας αρμόδιος από το κράτος, τη Νομαρχία και το δήμο δεν ήρθε να δει πώς ζούμε». Κι ύστερα, κοιτώντας τον Τάκη Τσιόγκα, συμπληρώνει: «Εκτός από το Εργατικό Κέντρο, που ήρθε αρκετές φορές και μας βοηθάει όπου το χρειαζόμαστε».


Δεν έχουν, όμως, όλοι οι μετανάστες καθημερινή δουλιά κι είναι πολλοί που ψάχνουν, κάθε μέρα, το μεροκάματο. Στον «Ρ» μιλούν ο «Σπύρος», ο «Γιώργος» - κι αυτά τα ονόματα είναι ψεύτικα - κι άλλοι Αλβανοί, που συναντήσαμε, αργότερα, σε δρόμο της Λάρισας, περιγράφοντας την «Οδύσσεια» των οικονομικών μεταναστών στην καθημερινή αναζήτηση δουλιάς.
Για να βρουν, λοιπόν, κάπου να εργαστούν, βγαίνουν στη γύρα. Πάνε σε καφενεία, ρωτώντας αν υπάρχει κάποιος που τους χρειάζεται, περνούν από γιαπιά και βιοτεχνίες, παρακαλώντας για ένα μεροκάματο κι ο ένας προσπαθεί να βοηθήσει τον άλλο, ενημερώνοντάς τον που μπορεί ν' αποταθεί.
Οι περισσότεροι βγαίνουν κάθε πρωί, από τα χαράματα, σε συγκεκριμένα σημεία των περιφερειακών δρόμων της Λάρισας και περιμένουν κάποιον να τους πάρει στη δούλεψή του. Αρκετές φορές δε βρίσκουν τίποτε, αλλά κι εκείνοι που στέκονται τυχεροί, περνούν από μεγάλη δοκιμασία. Πολλοί από τους εργοδότες, ποντάροντας στο γεγονός ότι είναι αλλοδαποί και έχουν μεγάλη ανάγκη για εργασία, τους συμπεριφέρονται σαν δουλοκτήτες και οι σκηνές που διαδραματίζονται, θυμίζουν σκλαβοπάζαρο.
Το αφεντικό σταματάει το φορτηγάκι του μπροστά τους κι αρχίζει να «διαλέγει», όποιον του κάνει, κοιτάζοντας να είναι νέος και να έχει μπράτσα. Κι αφού γίνεται το «παζάρι» για το ύψος της αμοιβής - για ασφάλιση κι άλλα εργατικά κι εργασιακά δικαιώματα δε γίνεται λόγος - «φορτώνει» τους «διαλεγμένους» στο φορτηγάκι και τους πάει να πιάσουν δουλιά για μία ή και περισσότερες μέρες. Τις περισσότερες φορές δε ρωτάει καν ποιος είναι ο εργάτης που προσέλαβε - τον βλέπει σαν «αντικείμενο» - κι έτσι έγινε με τον Αρτάν που «πήγε άγραφτος». Στη δουλιά αρχίζει μια νέα δοκιμασία για τον μετανάστη, που δουλεύει σαν τον σκλάβο για όσες ώρες θέλει το αφεντικό, με χαμηλή αμοιβή, με τον κίνδυνο του «ατυχήματος» να επικρέμαται πάνω από το κεφάλι του και με την αγωνία αν θα πληρωθεί κανονικά κι αν θα έχει κι αύριο μεροκάματο...


ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3136378&textCriteriaClause=%2B%CE%95%CE%9B%CE%9B%CE%97%CE%9D%CE%95%CE%A3+%2B%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%95%CE%A3&publDate=23/8/2006

Μετά από αίτηση του abbis τα άσχετα με το τοπικ μηνύματα
μεταφέρθηκαν εδώ
http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=7185.0

ΜΑΡΟΚΟ.
«Φρούριο» η Ευρώπη, υψώνει τείχη στους μετανάστες

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ

Η Ευρώπη «συγκλονίστηκε από τις εικόνες των μεταναστών στα συρματοπλέγματα της Θέουτα και της Μελίγια», έγραφε ο διεθνής τύπος, θρηνώντας τους Αφρικανούς που έχασαν τη ζωή τους επιχειρώντας να κατακτήσουν το ευρωπαϊκό όνειρο.
 
Τι ειρωνεία! Η ίδια Ευρώπη που σκανδαλίζεται για το τείχος της ντροπής στο Ισραήλ και επικρίνει τις ΗΠΑ για το τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, ανακάλυψε «συγκλονισμένη», όλως αιφνιδίως, το δικό της τείχος που χρόνια τώρα υψώνει σαν νέο «Σιδηρούν Παραπέτασμα».

Οι τραγωδίες της Θέουτα και της Μελίγια (οι ισπανικοί θύλακοι στο Μαρόκο, κληροδότημα του αποικιοκρατικού αναχρονισμού), όπου τους τελευταίους δύο μήνες έχασαν τη ζωή τους 14 Αφρικανοί, αποτελούν το αληθινό πρόσωπο της κατάληξης των σχέσεων Βορρά-Νότου.

Είναι το τραγικό παράδοξο μιας θριαμβεύτριας παγκοσμιοποίησης, που μεγιστοποιεί την κυκλοφορία κεφαλαίων και προϊόντων, όχι όμως και ανθρώπων, ιδίως όσων στερούνται και των στοιχειωδών μέσων επιβίωσης. Και απτό αποτέλεσμα της αντιτρομοκρατικής υστερίας που μετά την 11η Σεπτεμβρίου απειλεί να μετατρέψει την Ευρώπη σε μεσαιωνικό φρούριο.

Γιατί το σκάνδαλο των προσφύγων που πεθαίνουν καρφωμένοι στα συρματοπλέγματα ευρωπαϊκού εδάφους και των διωγμένων που εγκαταλείπονται στην τύχη τους στην έρημο δεν είναι αφρικανικό, ούτε μαροκινό - είναι ευρωπαϊκό. Είναι απόρροια της βασικής επιδίωξης της Ε.Ε. να μεταφέρει το πρόβλημα εκτός συνόρων της, μετατρέποντας τους γείτονές της σε χωροφύλακες, αφήνοντας εκεί τους αιτούντες άσυλο έως ότου εξεταστεί η περίπτωσή τους.

Η Κομισιόν μόλις ενέκρινε αναφορά που προβλέπει προγράμματα για τη μετατροπή της Ουκρανίας, Μολδαβίας και Λευκορωσίας σε χώρες προσωρινής παραμονής προσφύγων με την πιθανή δημιουργία ειδικών στρατοπέδων. Κάτι το οποίο είχε ζητήσει ο πρώην υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας Οτο Σίλι να γίνει και στη Βόρειο Αφρική, ξεσηκώνοντας σάλο.

Αλλά αυτά τα στρατόπεδα ήδη λειτουργούν άτυπα. Το Μπελ Γιονέχ έξω από τη Θέουτα και το Γκουρουγκού έξω από τη Μελίγια αποτελούν ανεπίσημα αλλά γνωστά στρατόπεδα, όπου χιλιάδες άνθρωποι φυτοζωούν περιμένοντας τη στιγμή του μεγάλου σάλτου προς το ευρωπαϊκό όνειρο. Το 25% μάλιστα φέρει τραύματα από τη βία μαροκινών και ισπανικών αρχών, σύμφωνα με καταγγελία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.


Πρόκειται για σχιζοφρενική πολιτική, αφού με την Πράσινη Βίβλο της Οικονομικής Μετανάστευσης αναγνώρισε πως η Ε.Ε., που πλήττεται από ραγδαία γήρανση του πληθυσμού (μέχρι το 2030 άλλα 20 εκατ. εργαζόμενοι θα έχουν συνταξιοδοτηθεί), έχει ανάγκη τους μετανάστες για την οικονομική της ευημερία, αλλά αντί για την υποδοχή προωθεί την αποπομπή τους.

Αρχές Σεπτεμβρίου ο επίτροπος Ασφάλειας, Δικαιοσύνης και Ελευθερίας, Φράνκο Φρατίνι, παρουσιάζοντας πρόταση της Κομισιόν που προβλέπει τον υποχρεωτικό επαναπατρισμό των λαθρομεταναστών, έξι μήνες μέγιστη παραμονή τους σε κέντρα κράτησης πριν από την απέλαση και απαγόρευση εισόδου σε οποιαδήποτε χώρα της Ενωσης για μία πενταετία, τόνισε ότι «πρέπει να επαναπατριστούν με σεβασμό στην αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους και πάντως όχι σε χώρες όπου απειλείται η ζωή τους».

*Η περίπτωση της Βρετανίας είναι ενδεικτική: Στέλνει πίσω εκατοντάδες ιρακινούς μετανάστες (κυρίως Κούρδους και κομμουνιστές) στους οποίους δεν έδωσε άσυλο με τη δικαιολογία ότι το Ιράκ αποτελεί πλέον «ασφαλή χώρα», παρά τη διάψευση του ΟΗΕ πως δεν υπάρχουν ασφαλείς ζώνες στη χώρα αυτή.

*Γυναίκες από την Ουγκάντα κάνουν απεργία πείνας για να μη της στείλουν πίσω σε μια χώρα όπου απειλούνται με βιασμούς, βασανιστήρια και κακοποίηση. Από τους 2.155 λαθρομετανάστες που βρίσκονται στα 10 κέντρα κράτησης της Αγγλίας, τον τελευταίο μήνα δύο Αφρικανοί αυτοκτόνησαν και ένας τρίτος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει γιατί απορρίφθηκαν οι αιτήσεις τους για άσυλο.

*Στη Γαλλία, ο υπουργός Εσωτερικών, Νικολά Σαρκοζί, με το βλέμμα στις προεδρικές του 2007 και τις ψήφους των ακροδεξιών, προτείνει έναν ακόμα πιο αυστηρό νόμο που ελαχιστοποιεί τις ποσοστώσεις μετανάστευσης. Αυτά σε μια χώρα που το 2004 ενέκρινε μόνο 6.500 από τις 124.000 αιτήσεις που υποβλήθηκαν για άδεια εργασίας.

*Στην Ολλανδία, δύο πλοία (το 2006 θα γίνουν πέντε), αραγμένα στο Ρόντερνταμ αλλά ικανά να ταξιδεύουν παντού για να μαζεύουν τα θύματα των εκκαθαριστικών πογκρόμ, έχουν μετατραπεί σε πλωτές φυλακές.

*Στην Ιταλία, κέντρα προσωρινής διαμονής -ευφημισμός για τα κρατητήρια-, όπως αυτό στο νησί Λαμπεντούζα, αποτελούν το Αμπού Γκράιμπ της ευρωπαϊκής πολιτικής κατά της παράνομης μετανάστευσης, όπως δήλωσε ο δημοσιογράφος Ρ. Γκάτι του «Εσπρέσο», που παριστάνοντας τον Κούρδο βίωσε τις κακουχίες και τις ταπεινώσεις για τους μετανάστες.


Τι κι αν πριν από 15 ημέρες η βρετανική αστυνομία εξάρθρωσε δίκτυο δουλεμπόρων που είχε οδηγήσει παράνομα στη Βρετανία 20.000 ανθρώπους, στην πλειοψηφία τους Κούρδοι της Τουρκίας. Τι κι αν μέσα σε τρία μόνο χρόνια, το Μαρόκο έχει εξαρθρώσει άλλα 300 ανάλογα δίκτυα; Οι«πωλητές ονείρων», που γνωρίζουν όλα τα αδύναμα σημεία του τείχους που υψώνει η Ευρώπη, συνεχίζουν να κάνουν τζίρο 10 δισ. δολάρια το χρόνο.

Παρά τις κατασταλτικές πολιτικές σαπιοκάραβα συνεχίζουν να περνούν από την Τυνησία και τη Λιβύη στη Λαμπεντούζα ή τη Σικελία και από τις αρχές του 2005 15.327 άνθρωποι, 60% περισσότεροι από το 2004, έχουν φτάσει παράνομα στην Ιταλία. Το ίδιο γίνεται και στις ισπανικές Καναρίους Νήσους.

Με τη διεύρυνση το πρόβλημα μεταφέρεται νοτιότερα, με τη Μάλτα και την Κύπρο να αποτελούν πλέον νέους προορισμούς. Ενώ στο διάστημα 2003-2004 οι αιτήσεις ασύλου μειώθηκαν κατά 30% στη Γερμανία και 9% στην Ισπανία, στην Κύπρο αυξήθηκαν κατά 124% και στη Μάλτα κατά 116%.

«Η διεθνής μετανάστευση θα συνεχίσει να αυξάνει στο εγγύς μέλλον. Και ίσως με πρωτόγνωρους ρυθμούς», επισημαίνει ο ΟΗΕ. Οσο το χάος και η μιζέρια θα επικρατούν στο Νότο, καμιά κατασταλτική πολιτική δεν θα σταθεί ικανή να κλείσει τις μαύρες τρύπες των συνόρων.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 30/10/2005
http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%EB%E1%E8%F1%EF%EC%E5%F4%E1%ED%DC%F3%F4%E5%F2&a=&id=29372736

ΕΡΕΥΝΑ
Ανεκτικοί αλλά και ολίγον ρατσιστές

Της ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΣΙΓΑΝΟΥ

Ναι μεν αλλά... Μ' αυτές τις τρεις λέξεις θα μπορούσε να αποδοθεί η άποψη των ελλήνων φοιτητών για τους ξένους που ζουν στη χώρα μας: Ναι μεν τους αποδέχονται γενικώς, αλλά... ειδικώς τους διακρίνει ξενοφοβία. Την ίδια στιγμή εμφανίζονται περήφανοι για το μεγαλείο και την ανωτερότητα της φυλής.

Αυτό δείχνει έρευνα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με θέμα τις ξενοφοβικές και εθνικιστικές τάσεις στον φοιτητικό πληθυσμό.

*Ειδικότερα, η πλειονότητα των φοιτητών δηλώνει ότι διαφωνεί με τον κοινωνικό αποκλεισμό των ξένων.

- Το 74,6% απαντά ότι δεν θεωρεί σωστό το να μη συναναστρεφόμαστε ξένους.

- Το 73,7% διαφωνεί με το ενδεχόμενο να μην υπάρχουν ξένοι φοιτητές στα ελληνικά πανεπιστήμια.

- Το 69,9% δηλώνει ότι θα μπορούσε να έχει έναν ξένο ως καλύτερο φίλο.

Φίλοι ναι, σύζυγοι όχι

Η ανεκτικότητά τους εξαντλείται, όμως, στη δημιουργία φιλικών σχέσεων. Διότι, όπως προκύπτει από την έρευνα, το ενδεχόμενο γάμου με αλλοδαπό αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη οι μισοί φοιτητές του δείγματος: ένας στους τέσσερις εμφανίζεται προβληματισμένος, ενώ το 23,4% τοποθετείται τελείως αρνητικά.

«Πρόκειται για τάση που σκιαγραφεί την παραδοσιακή ελληνική οικογένεια και τον συντηρητικό τρόπο που αντιλαμβάνεται το θέμα του γάμου» παρατηρεί ο ερευνητής Αργύρης Κυρίδης, προσθέτοντας ότι «ταυτόχρονα αποκαλύπτει και σιωπηρή, συγκεκαλυμμένη ξενοφοβία».

*Στο ερωτηματολόγιο, όπως εξηγεί, υπήρχαν δηλώσεις κραυγαλέα ρατσιστικές κατά των ξένων που ζουν στην Ελλάδα καθώς και δηλώσεις που υπόκρυπταν ξενοφοβία.

Οι φοιτητές εμφανίζονται ιδιαίτερα ανεκτικοί σε δηλώσεις όπου υφέρπει ρατσισμός, η ανοχή τους όμως μειώνεται όταν καλούνται να δηλώσουν το βαθμό συμφωνίας τους σε φραστικά-ιδεολογικά στερεότυπα για τους ξένους.

- Για παράδειγμα, με τη γενικόλογη θέση «οι ξένοι θέλουν να κάνουν κακό στην Ελλάδα» συμφωνεί μόλις το 17,2%. Διπλάσιο είναι όμως το ποσοστό (30,1%) όσων πιστεύουν ότι «η μεγαλύτερη διακίνηση ναρκωτικών στη χώρα γίνεται από ξένους» - από τα «κλασικά» στερεότυπα για τους αλλοδαπούς.

- Ανάλογη σύγχυση μαρτυρά και η στάση τους σε ό,τι αφορά την ανεργία. Συμφωνούν και ότι «οι ξένοι πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες στην εύρεση εργασίας» (46,9%), αλλά και ότι «για την αύξηση της ανεργίας στη χώρα ευθύνεται η μεγάλη παρουσία των μεταναστών» (48,8%!).

*Ενδεικτική της σύγχυσης είναι η στάση τους απέναντι στο εθνικό σύμβολο της χώρας: Ναι μεν δεν απορρίπτουν τους ξένους και το «διαφορετικό» που αυτοί αντιπροσωπεύουν, αλλά μόλις τέσσερις στους δέκα διαφωνούν με την άποψη ότι «οι ξένοι δεν πρέπει να κρατούν τη σημαία μας». Την ίδια στιγμή, περισσότεροι από τους μισούς (53,6%) θεωρούν ότι «η ελληνική σημαία είναι η πιο ένδοξη από όλες».

*Οι φοιτητές εμφανίζονται επίσης προσηλωμένοι στα εθνικά ιδανικά και εμφορούμενοι από πίστη στην ανωτερότητα του ελληνικού έθνους: -Οκτώ στους δέκα πιστεύουν ότι «η Ελλάδα είναι η κοιτίδα του πολιτισμού».

-Το 60,3% του δείγματος πιστεύει ότι «από την Ελλάδα ξεκίνησαν όλες οι επιστήμες».

-Το 48% θεωρεί τους έλληνες πολεμιστές ως τους πιο γενναίους και ηρωικούς, αλλά και τον ελληνικό πολιτισμό ανώτερο όλων. Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως και με την ελληνική μουσική, την οποία μόλις ένας στους πέντε φοιτητές θεωρεί ως την καλύτερη.

*Την ίδια στιγμή, ωστόσο, που η πλειονότητα του δείγματος εκφράζει έντονες εθνικιστικές απόψεις, απόρροια των μηχανισμών διδασκαλίας της Ιστορίας, σημαντικό ποσοστό απομακρύνεται από την αμιγώς ελληνοκεντρική θεώρηση των γεγονότων. Είναι ενδεικτικό ότι:

-Επτά στους δέκα δεν θεωρούν λύση στα ελληνοτουρκικά τον πόλεμο, και πέντε στους δέκα εκτιμούν ως θετική την προσέγγιση των δύο χωρών τα τελευταία χρόνια.

-Πέντε στους δέκα διαφωνούν με την άποψη ότι τα Βαλκάνια πρέπει να γίνουν ομοσπονδιακό κράτος με κυρίαρχο στοιχείο το ελληνικό.

-Πάντως, ένα ποσοστό 20% θεωρούν ότι πρωτεύουσα της Ελλάδας θα έπρεπε να είναι η Κωνσταντινούπολη!

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 27/03/2005
http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%EE%E5%ED%EF%F6%EF%E2%DF%E1&a=&id=69755616

Οι μετανάστες μάς φέρνουν ευημερία
Η παραμονή τους στην Ελλάδα έχει επιφέρει αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,4% και έχει δημιουργήσει 115.000 νέες θέσεις εργασίας

Της Μαριας Δεληθαναση

Η λέξη «μετανάστης» στο μυαλό των περισσοτέρων είναι συνδεδεμένη με έννοιες όπως ξενοφοβία, ανεργία, εγκληματικότητα, υποβάθμιση. Λίγοι είναι εκείνοι που μεταφράζουν την παρουσία των αλλοδαπών οικονομικών μεταναστών στη χώρα μας σε ισχυρά ασφαλιστικά ταμεία και οικονομική ευημερία. Αυτή τη θετική διάσταση την αγνοεί ακόμη και η ελληνική πολιτεία, αν κρίνει κανείς από τη μέχρι στιγμής μεταναστευτική πολιτική της. Αυτό ήταν ένα από τα βασικά συμπεράσματα στο πρόσφατο συνέδριο του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής (Ι.ΜΕ.ΠΟ.) με τίτλο «Μετανάστευση στην Ελλάδα: Εμπειρία, Πολιτικές, Προοπτικές».

Η συμμετοχή των μεταναστών στην κατανάλωση έχει επιφέρει αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,4% και έχει δημιουργήσει 115.000 νέες θέσεις εργασίας (100.000 για τους Ελληνες και 15.000 για τους αλλοδαπούς). Συγχρόνως, για τα επόμενα 20 χρόνια οι μετανάστες θα τροφοδοτούν τα ασφαλιστικά ταμεία, χωρίς να λαμβάνουν αντίστοιχες παροχές. Αυτό δεν σημαίνει ότι με τους μετανάστες λύνεται το ασφαλιστικό πρόβλημα της χώρας. Απλά οι ασφαλιστικοί φορείς κερδίζουν χρόνο για να αντιμετωπίσουν προβλήματα, που διαφορετικά θα ήταν άμεσα οξυμένα.

Με μισθούς κατά 40% χαμηλότερους από εκείνους των Ελλήνων, οι μετανάστες απασχολούνται σε χαμηλά αμειβόμενα επαγγέλματα - κατά 90% λόγω διακριτικής μεταχείρισης εναντίον τους. Παρ' όλα αυτά, οι Αλβανοί (που αποτελούν το 48% του μεταναστευτικού πληθυσμού στη χώρα μας) αποταμιεύουν κατά μέσο όρο 5.390 ευρώ το χρόνο ανά νοικοκυριό και οι περισσότεροι (75%) έχουν τουλάχιστον έναν τραπεζικό λογαριασμό. Με δεδομένο ότι στην Ελλάδα βρίσκονται περίπου 95.000 αλβανικά νοικοκυριά, εύλογα τίθεται το ερώτημα κατά πόσο η ελληνική πλευρά πρέπει να εφαρμόσει πολιτικές με στόχο την παραμονή και επένδυση των αποταμιεύσεών τους στην Ελλάδα.

Προσφέρουν περισσότερα

Τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της έλευσης των μεταναστών στην Ελλάδα, όπως και το τι θα συμβεί αν ο αριθμός τους αυξηθεί ή, αντίθετα, αν αυτοί εγκαταλείψουν τη χώρα, εξετάζουν στην έρευνά τους με τίτλο «Οικονομικές επιπτώσεις της απασχόλησης των αλλοδαπών στην ελληνική οικονομία» οι Σ. Ζωγραφάκης (λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Πατρών), Α. Κόντης (eπίκουρος kαθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών) και Θ. Μητράκος (Τράπεζα της Ελλάδος).

Οπως σημείωσε στο συνέδριο του ΙΜΕΠΟ ο κ. Ζωγραφάκης, σε σχετική έρευνα πριν από δέκα χρόνια (Α. Σαρρής, Σ. Ζωγραφάκης) είχε διαπιστωθεί ότι η συνολική εισροή μεταναστών στην Ελλάδα αντιστοιχούσε στο 3,2% του εργατικού δυναμικού της χώρας και απασχολούνταν κυρίως στον αγροτικό και κατασκευαστικό τομέα. Σήμερα, το αντίστοιχο ποσοστό εκτιμάται στο 10% του εργατικού δυναμικού. Στη διάρκεια της δεκαετίας, το 37% του ελληνικού πληθυσμού είδε τα εισοδήματά του να μειώνονται με την έλευση των αλλοδαπών, ενώ χάθηκαν περίπου 50.000 θέσεις εργασίας. Πρόκειται για φτωχά ή μεσαίου εισοδήματος νοικοκυριά, με αρχηγό χωρίς εργασιακή ειδίκευση. Ομως η έλευση των μεταναστών ταυτόχρονα δημιούργησε, λόγω της αύξησης της κατανάλωσης, και 25.000 νέες θέσεις εργασίας.

Αύξηση εσόδων

Σήμερα, δέκα χρόνια αργότερα, οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργεί η κατανάλωση των μεταναστών αγγίζουν τις 115.000 (100.000 για τους Ελληνες και 15.000 για τους μετανάστες). Κυρίως έχουν ευνοηθεί ο κλάδος των αγαθών που καλύπτουν πάγιες ανάγκες των νοικοκυριών (όπως ηλεκτρικές οικιακές συσκευές, συστήματα θέρμανσης κ.λπ.), οι κατασκευές και ο αγροτικός τομέας. Τα έσοδα του κράτους από τον φόρο εισοδήματος, τον ΦΠΑ κ.λπ. έχουν αυξηθεί και το έλλειμμα περιορίζεται. Τα πραγματικά εισοδήματα των φτωχών νοικοκυριών έχουν αυξηθεί (περίπου κατά 3,5%), περισσότερο από τα νοικοκυριά με μεσαία (1%) και υψηλά (0,2%) εισοδήματα.

Ενδεχόμενη μελλοντική αύξηση των μεταναστών στη χώρα μας κατά 200.000 άτομα συνεπάγεται επιπλέον αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,7%, μείωση των τιμών κατά 2%, μικρή βελτίωση του ισοζυγίου πληρωμών, δημιουργία 25.000 νέων θέσεων απασχόλησης για τους Ελληνες και απορρόφηση των 100.000 από τους 200.000 νέους μετανάστες. Οι πραγματικοί μισθοί θα μειωθούν κατά 2,5% για τους Ελληνες μισθωτούς με λίγες δεξιότητες και κατά 30%-50% για τους μετανάστες.

Χωρίς ξένους

Εάν υποθέσουμε ότι αποχωρούν οι μετανάστες από την Ελλάδα, το ΑΕΠ θα μειωθεί, οι τιμές θα αυξηθούν, οι πραγματικοί μισθοί θα αυξηθούν και το ισοζύγιο πληρωμών θα επιδεινωθεί. Οπως τόνισε ο κ. Ζωγραφάκης, οι θέσεις απασχόλησης που θα εγκαταλειφθούν από τους μετανάστες δεν πρόκειται να καλυφθούν από Ελληνες σε αναλογία μία προς μία. Κερδισμένοι φαίνεται να είναι οι Ελληνες εργαζόμενοι με λιγότερες δεξιότητες. Τα πραγματικά εισοδήματα των φτωχών Ελλήνων θα αυξηθούν σημαντικά, έναντι άλλων ομάδων νοικοκυριών.

Συμπέρασμα: Με βάση τα παραπάνω και άλλα σενάρια που εξέτασαν οι ερευνητές, διαπιστώνεται ότι όσο περισσότερο ενσωματώνονται οι μετανάστες που ζουν αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, τόσο περισσότερο αυξάνεται η συμβολή τους στην ευημερία της χώρας. Η μεγαλύτερη ενσωμάτωση εντάσσει τους μετανάστες στη νόμιμη αγορά εργασίας και τους βγάζει από την ανεπίσημη εργασία και την παραοικονομία. Αυτό ισοδυναμεί σε περισσότερα φορολογικά έσοδα και ασφαλιστικές εισφορές.

Πληρώνονται λιγότερα

Δεκαπέντε χρόνια μετά την έλευση του πρώτου κύματος μεταναστών, η χώρα μας παραμένει χωρίς ολοκληρωμένη και συνεπή μεταναστευτική πολιτική, παρότι οι μετανάστες αποτελούν περίπου το 8% του πληθυσμού και το 10% του εργατικού δυναμικού μας. Εκφανση της απουσίας ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής αποτελούν και οι έντονες μισθολογικές διαφορές μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών εργαζομένων, σύμφωνα με έρευνα του τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πατρών (Μ. Ντεμούσης, Ν. Γιαννακόπουλος και Σ. Ζωγραφάκης).

Οι μετανάστες συμμετέχουν σε υψηλότερο βαθμό από τους Ελληνες στο εργατικό δυναμικό της χώρας (71% έναντι 61% των Ελλήνων ηλικίας 18-64 ετών). Μάλιστα, μεταξύ των ανδρών, τα ποσοστά απασχόλησης μεταναστών είναι κατά 12 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερα απ' ό,τι των Ελλήνων. Οι χαμηλότεροι μισθοί των μεταναστών δεν εξηγούνται μόνο από τους παράγοντες που διαμορφώνουν το ύψος του ωρομισθίου στην ελληνική αγορά εργασίας. Αρκετά σημαντική είναι η επίπτωση της διακριτικής μεταχείρισης των μεταναστών, που συγκεντρώνονται στα χαμηλά αμειβόμενα επαγγέλματα.

Ανειδίκευτοι εργάτες

Οπως σημείωσε στο συνέδριο του Ι.ΜΕ.ΠΟ. ο κ. Ντεμούσης, οι μισθοί των Ελλήνων είναι κατά 40% υψηλότεροι από αυτούς των αλλοδαπών. Το 88% των αλλοδαπών απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα (έναντι 63% για τους Ελληνες), το ποσοστό των ανασφάλιστων μεταναστών (9%) είναι πολύ υψηλότερο των Ελλήνων (2%), το ποσοστό των περιστασιακά απασχολούμενων (28%) είναι επίσης υψηλότερο από το αντίστοιχο των Ελλήνων (16%). Επιπλέον, οι μετανάστες απασχολούνται κυρίως ως ανειδίκευτοι εργάτες ή εργάτες παραγωγής, όταν οι Ελληνες απασχολούνται στην παροχή υπηρεσιών ως επαγγελματίες και ειδικευμένοι τεχνίτες. Σε αυτήν ακριβώς την «ασυμμετρική» πρόσβαση Ελλήνων και μεταναστών σε επαγγέλματα οφείλονται και οι μισθολογικές διαφορές τους.

Επειδή η μετανάστευση αποτελεί σχετικά νέο φαινόμενο στην Ελλάδα, οι εργοδότες δεν έχουν την εμπειρία να διακρίνουν τα επαγγελματικά προσόντα των μεταναστών. Θα περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα για να τα συσχετίσουν με το εργασιακό αντικείμενο. Από την άλλη πλευρά, ο μετανάστης που γνωρίζει ότι η πιθανότητα εργασιακής του ανέλιξης με γνώμονα την επιδεξιότητα και την εμπειρία του είναι χαμηλή, έχει μειωμένα κίνητρα να επενδύσει στην απόκτηση δεξιοτήτων.

Παραοικονομία

Οπως καταγράφεται στην πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ για την οικονομική επίδραση της μετανάστευσης στην Ελλάδα, οι μετανάστες συγκεντρώνονται στη γεωργία, τις οι
κιακές υπηρεσίες και τις κατασκευές, κάνοντας εργασίες που ταιριάζουν περισσότερο σε ανειδίκευτους ή χαμηλής εξειδίκευσης εργαζόμενους (λόγω και της εκτεταμένης παραοικονομίας της χώρας μας που εκδηλώνει ακόρεστη ζήτηση για χαμηλά αμειβόμενη εργασία).

Συμπέρασμα: Οπως σημείωσε ο κ. Ντεμούσης, θα πρέπει να αναζητηθούν μέτρα πολιτικής που θα διευκολύνουν την πρόσβαση των μεταναστών σε υψηλά αμειβόμενες εργασίες, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Επίσης, η ανάπτυξη των δεξιοτήτων τους θα μπορούσε να μειώσει τις ενδο-επαγγελματικές μισθολογικές διαφορές. Οπως τόνισε, είναι προς το συμφέρον της ελληνικής οικονομίας να επιδιώξει αποτελεσματικότερη αντιστοίχιση προσόντων και δεξιοτήτων. Τα παραπάνω βέβαια προϋποθέτουν ότι θα διευθετηθεί το συντομότερο δυνατόν το θέμα της παράνομης παραμονής και εργασίας των μεταναστών στη χώρα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Να προσδιορίσουμε μια στρατηγική ανάπτυξης

Του Αλεξανδρου Σαρρη*

Ο γηγενής πληθυσμός στην Ελλάδα προβλέπεται να μειωθεί κατά 5%-10% μέχρι το 2050. Αυτό θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στο Εθνικό Προϊόν, στην απασχόληση και στο συνταξιοδοτικό σύστημα.

Η μετανάστευση, που τροφοδοτείται από εκρηκτικά προβλήματα υπανάπτυξης στις φτωχότερες χώρες, μπορεί να λύσει τα προβλήματα αυτά μόνο αν μεθοδευτεί στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης εθνικής πολιτικής ανθρώπινων πόρων και στρατηγικής για ανάπτυξη. Θα πρέπει να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε ως χώρα πού θα βασίσουμε τη μελλοντική ανάπτυξη, και πώς θα εκμεταλλευτούμε και θα βελτιώσουμε τους υπάρχοντες εθνικούς ανθρώπινους πόρους, πριν προσδιορίσουμε τον ρόλο της μετανάστευσης και μιας συνεπούς μεταναστευτικής πολιτικής.

* Ο Αλέξανδρος Σαρρής είναι καθηγητής Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διευθυντής στον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ.




Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100026_17/12/2006_209094)

Οι μετανάστες φέρνουν πλούτο
Αύξησαν το ΑΕΠ της Ελλάδας περίπου κατά 1,4%

Αποτελούν το 8% του πληθυσμού και το 10% του εργατικού δυναμικού. Απασχολούνται σε χειρωνακτικά επαγγέλματα, με αμοιβές 40% μικρότερες των ημεδαπών και έχουν φέρει ευημερία στην Ελλάδα. Ο λόγος για τους οικονομικούς μετανάστες, η συμμετοχή των οποίων στην κατανάλωση δημιούργησε αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,4% και περίπου 115.000 νέες θέσεις εργασίας, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες. Για τα επόμενα 20 χρόνια θα τροφοδοτούν τα ασφαλιστικά ταμεία, χωρίς να λαμβάνουν αντίστοιχες παροχές, και το 75% αυτών έχουν τουλάχιστον ένα τραπεζικό λογαριασμό - αποταμιεύουν από 2.000 - 10.000 ευρώ τον χρόνο και στέλνουν στην πατρίδα τους εκατοντάδες εκατ. ευρώ. Στην Ελλάδα ζουν 95.000 αλβανικές οικογένειες. Δεν θα έπρεπε να συμπεριληφθούν σε μια στρατηγική αξιοποίησης ανθρώπινων πόρων;

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_274423_17/12/2006_209322)

Ελληνες πολίτες νιώθουν οι μετανάστες
Το 67% των αλλοδαπών που ζουν στη χώρα μας έχει ενσωματωθεί πλήρως στην ελληνική κοινωνία, σύμφωνα με έρευνα

Της Μαριας Δεληθαναση

Οι μετανάστες νιώθουν σε υψηλό ποσοστό την Ελλάδα σαν δεύτερη πατρίδα τους. Ενα 67% των αλλοδαπών που ζουν στη χώρα μας έχει ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία, εγκαταλείποντας ή όχι τη δική του εθνική ταυτότητα, ενώ δεν εντοπίζεται ομάδα που να ωθείται στο περιθώριο. Αυτό σχεδόν μηδενίζει τις πιθανότητες να αναπτυχθούν στην Ελλάδα νησίδες απελπισμένων που θα προβούν σε βίαιες αντιδράσεις.

Σύμφωνα με έρευνα του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών για λογαριασμό του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής (Ι.ΜΕ.ΠΟ.) στο πλαίσιο προγράμματος της Παγκόσμιας Τράπεζας, το 46% έχει αποδεχθεί την ελληνική του ταυτότητα χωρίς να αποβάλει την εθνική, το 21% έχει αφομοιωθεί από την ελληνική κοινωνία εγκαταλείποντας την εθνική του ταυτότητα, το 25% έχει επιλέξει τον διαχωρισμό από την ελληνική κοινωνία (προσκόλληση στην εθνική ταυτότητα) και το 8% έχει προσαρμοστεί στην ελληνική ζωή διατηρώντας όμως ίσες αποστάσεις από συμπατριώτες και Ελληνες. Δεν υπάρχει ομάδα που να έχει επιλέξει την περιθωριοποίηση. Τη μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα παρουσιάζουν οι προερχόμενοι από τα Βαλκάνια (κυρίως από Αλβανία) και την πρώην Ανατολική Ευρώπη. Πιο απόμακροι είναι οι μετανάστες από αραβικές και, κυρίως, από αφρικανικές χώρες.

Σύμφωνα με την έρευνα «Στρατηγικές επιπολιτισμού μεταναστών στην Ελλάδα και η σχέση τους με κοινωνικο-δημογραφικές παραμέτρους» του καθηγητή Εξελικτικής Ψυχολογίας κ. Ηλία Μπεζεβέγκη και του λέκτορα Διαπολιτισμικής Ψυχολογίας κ. Βασίλη Παυλόπουλου, οι γυναίκες επιλέγουν την αφομοίωση σε μεγαλύτερο βαθμό από τους άνδρες, που ρέπουν προς τον διαχωρισμό. Οχι τυχαία, λοιπόν, η πλειονότητα των προερχομένων από τα Βαλκάνια (πλην Αλβανίας) και την πρώην ΕΣΣΔ που παρουσιάζουν μεγάλη προσαρμοστικότητα είναι γυναίκες, ενώ η πλειονότητα των προερχομένων από αφρικανικές και αραβικές χώρες που παρουσιάζει αρνητική προσαρμοστικότητα είναι άνδρες.

Οι κατέχοντες υψηλότερο εκπαιδευτικό επίπεδο επιλέγουν τη διπλή ταυτότητα ή την ολοκληρωτική αφομοίωση, ενώ τον διαχωρισμό προτιμούν οι έχοντες χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης. Οι προερχόμενοι από την Ευρώπη έχουν υψηλότερο εκπαιδευτικό επίπεδο συγκριτικά με όσους προέρχονται από αραβικές, ασιατικές και αφρικανικές χώρες.

Τον πρώτο καιρό

Ο διαχωρισμός δεν αποτελεί συνήθως μακροπρόθεσμη επιλογή, αλλά μάλλον πρόκειται για μια πρώτη αντίδραση στις δυσκολίες των αρχικών σταδίων της μετανάστευσης. Γι? αυτόν τον λόγο, άλλη σημασία έχει η υιοθέτηση του διαχωρισμού τους πρώτους 6 μήνες ενός μετανάστη στην αλλοδαπή και διαφορετική η βαρύτητα της ίδιας επιλογής έπειτα από π.χ., 12 χρόνια παραμονής.

Η στροφή προς τους συμπατριώτες για αναζήτηση στήριξης αποτελεί πολύτιμο ψυχοκοινωνικό όπλο του νεοφερμένου μετανάστη για να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές επιπτώσεις του «πολιτισμικού σοκ». Αν όμως η προσκόλληση στους συμπατριώτες συνεχισθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, το άτομο θα εμποδιστεί να αποκτήσει τις δεξιότητες που χρειάζεται για την προσαρμογή του (εκμάθηση της γλώσσας, διεκπεραίωση γραφειοκρατικών συναλλαγών, εύρεση εργασίας κ.λπ.). Γι? αυτό, συνήθως, όσο μεγαλώνει η διάρκεια παραμονής μειώνεται δραματικά το ποσοστό του «διαχωρισμού». Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο μέσος όρος παραμονής ενός μετανάστη από την Αλβανία που έχει αποδεχθεί την ελληνική του ταυτότητα είναι 9,4 χρόνια, ενώ των προερχομένων από ασιατικές και λατινοαμερικάνικες χώρες που τείνουν προς τον διαχωρισμό είναι κατά μέσο όρο 1,7 χρόνια. Εξαίρεση αποτελούν οι προερχόμενοι από αραβικές χώρες, οι οποίοι αν και έχουν 10,4 χρόνια μέση διάρκεια παραμονής στην Ελλάδα επιλέγουν τον «διαχωρισμό», για λόγους που συνδέονται ενδεχομένως με την πολιτισμική απόσταση μεταξύ χώρας προέλευσης και χώρας υποδοχής.

Ψυχολογική κατάσταση

Συνήθως, όσο θετικότερη είναι η κοινωνικο-οικονομική κατάσταση, τόσο καλύτερη είναι η ψυχολογική προσαρμογή. Ορισμένες φορές όμως συνυπάρχουν θετικές οικονομικές παράμετροι και αρνητική ψυχολογία (π.χ. έλλειψη επικοινωνίας με τα μέλη της οικογένειας, κακομεταχείριση, αίσθηση απώλειας δεξιοτήτων). Επομένως, σημειώνεται από τους ερευνητές, η ψυχολογική διάσταση της προσαρμογής των μεταναστών δεν πρέπει να αγνοείται ακόμη κι όταν ο οικονομικός απολογισμός είναι θετικός, διότι αυτή η κατάσταση καθιστά τους μετανάστες ευάλωτους. Μια κατάσταση που οφείλεται και στη συμπεριφορά της κοινωνίας υποδοχής προς τον μετανάστη.

Οπως σημειώνουν οι ερευνητές, «είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως η προσαρμογή των μεταναστών δεν είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά δικών τους δράσεων και επιλογών, αλλά συνδέεται με τις στάσεις της κοινωνίας υποδοχής σε θεσμικό επίπεδο και σε επίπεδο καθημερινής αλληλεπίδρασης, δηλαδή είναι υπόθεση όλων μας».

Ποιες είναι οι ομάδες

Οι μετανάστες, ανάλογα με τον βαθμό ενσωμάτωσής τους στην ελληνική κοινωνία, διακρίνονται σε τέσσερις ομάδες:

Εναρμονισμένοι με την ελληνική πραγματικότητα. Το 46% των μεταναστών έχει επιλέξει να διατηρήσει την εθνικο-πολιτισμική του ταυτότητα και ταυτόχρονα να «ανοιχτεί» στην ελληνική κοινωνία. Οι μετανάστες αυτοί διατηρούν εξίσου καλές σχέσεις με τους συμπατριώτες τους και με τους Ελληνες. Χρησιμοποιούν εξίσου τη μητρική τους γλώσσα και την ελληνική, είχαν σχετικά καλή οικονομική κατάσταση στην πατρίδα τους πριν καταρρεύσει το σύστημα και επιθυμούν να παραμείνουν στην Ελλάδα. Τα άτομα αυτής της κατηγορίας παρουσιάζουν τους θετικότερους δείκτες ψυχολογικής και κοινωνικο-οικονομικής προσαρμογής. Ο τυπικός μετανάστης αυτής της κατηγορίας κατάγεται από την Αλβανία, έχει λάβει ανώτερη ή ανώτατη εκπαίδευση και ζει στην Ελλάδα 5 με 10 χρόνια.

Αφομοιωμένοι από την ελληνική κοινωνία. Το 21% των μεταναστών επέλεξε να εγκαταλείψει την εθνικο-πολιτισμική του ταυτότητα και να απορροφηθεί από την ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για όσους επιδιώκουν να έχουν στενότερες σχέσεις με Ελληνες παρά με συμπατριώτες τους, που χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα περισσότερο από τη μητρική τους. Εχουν το ίδιο υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης με όσους επιλέγουν την εναρμόνιση και είχαν καλή οικονομική κατάσταση στη χώρα προέλευσης. Οι μετανάστες αυτοί επιθυμούν να λάβουν την ελληνική υπηκοότητα και τα παιδιά τους να σπουδάσουν στην Ελλάδα. Και αυτά τα άτομα εμφανίζουν καλό επίπεδο ψυχολογικής και κοινωνικο-οικονομικής προσαρμογής. Τυπικός εκπρόσωπος αυτής της κατηγορίας είναι συνήθως γυναίκα που κατάγεται από τα Βαλκάνια (εκτός Αλβανίας) και διαμένει στην Ελλάδα περισσότερο από 10 χρόνια.

Διαχωρισμένοι από τους Ελληνες. Το 25% των μεταναστών επιλέγει να διατηρήσει την εθνικο-πολιτισμική του ταυτότητα με ταυτόχρονη αποστασιοποίηση από την ελληνική κοινωνία. Τα άτομα αυτής της κατηγορίας χρησιμοποιούν τη μητρική τους γλώσσα είτε επειδή δεν έχουν την ευκαιρία να μάθουν ελληνικά, είτε από επιλογή. Στην κατηγορία αυτή συναντάται αυξημένο ποσοστό ανδρών που κατάγονται από αφρικανικές, αραβικές, ασιατικές ή λατινοαμερικάνικες χώρες. Είναι συνήθως βασικής εκπαίδευσης, σχετικά νεαρής ηλικίας, ανύπαντροι, με μικρή διάρκεια παραμονής στην Ελλάδα (έως 5 χρόνια).

Σε απόσταση από ντόπιους και συμπατριώτες. Το 8% δεν έχει πολλές σχέσεις ούτε με συμπατριώτες ούτε με Ελληνες, και χρησιμοποιεί εξίσου και τις δύο γλώσσες. Οι μετανάστες αυτής της κατηγορίας ενδιαφέρονται ίσως για τη δική τους ατομική προσαρμογή, ανεξάρτητα από την ένταξη σε κάποια εθνική ομάδα, γι? αυτό χρησιμοποιούν με ευελιξία και τις δύο γλώσσες. Ο αντιπροσωπευτικός τύπος μετανάστη αυτής της κατηγορίας κατάγεται κυρίως από την πρώην Σοβιετική Ενωση ή άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, είναι κάπως μεγαλύτερης ηλικίας από τον τυπικό εκπρόσωπο των άλλων κατηγοριών και έχει ανώτερη εκπαίδευση και μεγάλη διάρκεια παραμονής στην Ελλάδα.

~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


ΓNΩMH

Οι μετανάστες ήρθαν για να μείνουν

Του Αλεξανδρου Ζαβου*

Τα δύο τρίτα τουλάχιστον από αυτούς φαίνεται ότι αφομοιώνονται ή εντάσσονται στην ελληνική κοινωνία. Καθίσταται σαφές ότι είναι ανάγκη να χαραχθεί μια μακροπρόθεσμη μεταναστευτική πολιτική, που θα λαμβάνει υπόψη της τις εξής παραμέτρους: 1) Τον ρόλο που πρέπει να παίξει η Ελλάδα ως αναπτυξιακό ? πολιτιστικό ? μητροπολιτικό κέντρο στα Βαλκάνια, 2) την ανάγκη για την είσοδο στην αγορά εργασίας νέων ανθρώπων στους τομείς χαμηλής εξειδίκευσης, στοιχείο απαραίτητο για τη διατήρηση της αναπτυξιακής πορείας της χώρας, και 3) ότι η μη ενσωμάτωση των μεταναστών μπορεί να οδηγήσει σε νέες μειονοτικές ομάδες, με όποιους κινδύνους μπορεί αυτό να συνεπάγεται σε μια ασταθή πολιτικά περιοχή, όπως είναι τα Βαλκάνια.

* Ο Α. Ζαβός είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής.


Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_04/02/2007_214521)

Πεποίθησή μου είναι οτι οι περισσοτεροι μετανάστες εδω θα έχουν την τύχη των Ελληνων μεταναστών της Αυστραλίας, των ΗΠΑ κτλ... Η πρωτη, άντε και η δεύτερη γενιά θα έχει επαφή με την καταγωγής της . Απο κεί και μετά θα αφομοιωθούν και απλώς θα γνωρίζουν οτι έχουν πχ αλβανική καταγωγή, όπως οι Ιρλανδοι των ΗΠΑ.

Έχω κάτι θείους στην Αυστραλία και τα παιδιά τους, ναι μεν γνωρίζουν σπαστά ελληνικά και έχουν γνωση της καταγωγής του , αλλα ως επι το πλείστον αισθάνονται Αυστραλοί.