THMMY.gr

Κάλεσμα σε μάζεμα υπογραφών για συνέλευση.

Λίγο καιρό μετά την εξεταστική και γυρνώντας πίσω στην καθημερινότητα της σχολής όπως την βιώνει ο καθένας, ερχόμαστε να συζητήσουμε για όλα εκείνα τα προβλήματα που μας αφορούν όλους και δεν σταματούν να εντείνονται ακόμα κι όταν εμείς βρισκόμαστε σε εξεταστική περίοδο. Μια κοινή παραδοχή που μπορούμε να κάνουμε είναι πως όποια εξέλιξη συμβαίνει στους καιρούς της κρίσης και των μνημονίων έρχεται να επηρεάσει την καθημερινότητα των περισσοτέρων μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είτε αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που σπουδάζουμε και τις δυσκολίες που συναντάμε, είτε με την εργασιακή μας προοπτική και τον τρόπο που θα εργαστούμε. Ζούμε όμως ένα παρόν που μόνο για λίγους είναι εύκολο και έχουμε μπροστά μας ένα μέλλον που όλο και περισσότερο μας το κλέβουν.

Η πρώτη διάσταση της φοιτητικής μας ζωής είναι αυτή που έχει να κάνει με τον τρόπο που σπουδάζουμε στο κατ’ επίφαση “δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο”, που κάθε μέρα είναι όλο και λιγότερο δημόσιο όλο και λιγότερο δωρεάν και τελικά ένα πολύ διαφορετικό πανεπιστήμιο από αυτό που έχουμε ανάγκη. Είναι λιγότερο δημόσιο και δωρεάν επειδή κάθε μέρα και ένα μεγαλύτερο κομμάτι του κόστους φοίτησης μετακυλύεται στις πλάτες μας. Η φοιτητική μέριμνα υποβαθμίζεται και παραδίδεται στους εργολάβους και τα κέρδη τους, κι αυτό φαίνεται στους ελέγχους στην λέσχη που εντείνονται και στην υποβάθμιση της ποιότητας του φαγητού, όσο κι αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο. Στην διάλυση των εστιών και της φοιτητικής στέγασης και στην πλήρη αδιαφορία του πανεπιστημίου για τις μεταφορές και την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε με τον ΟΑΣΘ. Όταν και εν μέσω όλων των υπόλοιπων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε στη σχολή, το περιεχόμενο της γνώσης που μας παρέχεται έχει να κάνει λιγότερο με τις ανάγκες μας για επιστημονική επάρκεια και περισσότερο με τις ανάγκες των μεγάλων επιχειρήσεων για κέρδοφορία. Ενδεικτικό  είναι το φαινόμενο με τις απλήρωτες διπλωματικές στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων. Τελικά σπουδάζουμε σε ένα αποστειρωμένο πανεπιστήμιο που το μόνο που μας παρέχει είναι κατακερματισμένες γνώσεις και ένα πτυχίο-διαβατήριο κατά πάσα πιθανότητα για την μετανάστευση ή την ανεργία.

Εδώ καλούμαστε να περιγράψουμε αυτό το μέλλον που συνεχώς μας κλέβουν. Η γενιά των 700 είναι σήμερα η γενιά των 400, με φθίνουσα τάση. Κι αυτό ενταγμένο σε ένα πλαίσιο που το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων μηχανικών εργάζεται με εξαρτημένη σχέση εργασίας («μπλοκάκι»), μένει ανασφάλιστο (λόγω των υπέρογκων ποσών που απαιτούνται) και δουλεύει με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας. Εφόσον λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια τέτοια δύσκολη κατάσταση που δύσκολα μπορεί κάποιος να αρνηθεί ανοίγεται είτε ο δρόμος της αυτο-εντατικοποίησης και του ατομικού δρόμου στο κυνήγι ενός απατηλού ονείρου για κοινωνική ανέλιξη, που συχνά συνδυάζεται με την μετανάστευση.

Όλα αυτά σε ένα κόσμο, όπου το σύστημα προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα των λίγων,  κάνει τα αδύνατα δυνατά για να καταστείλει οποιαδήποτε διαφωνία στα σχέδια του. Το κράτος με την καταστολή των κινημάτων και την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και το παρακράτος με το μακρύ χέρι του συστήματος, τους φασίστες και τους νεοναζί εξαπολύουν, σε αγαστή συνεργασία, την επίθεση τους στον εσωτερικό εχθρό. Σε όποιον μάχεται δηλαδή για τα δικαιώματα του, στον πρόσφυγα και τον μετανάστη που ψάχνει για μια καλύτερη τύχη. Προσπαθώντας λοιπόν να διχάσουν τους καταπιεσμένους, επενδύουν στο ρατσισμό και την ξενοφοβία στρέφοντας την οργή, τη μιζέρια και το φόβο ενάντια στον ξένο και τον αδύναμο. Δεν διστάζουν μάλιστα να φέρουν στο προσκήνιο σενάρια πολέμου και απειλής από τον εξωτερικό εχθρό (βλ. Ελλάδα-Τουρκία).
 
Εμείς όμως έχουμε να προτείνουμε την δικιά μας εναλλακτική στο ΤΙΝΑ τους!

Το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς αποτελεί ένα παράδειγμα αγώνα που κερδίζει στο σήμερα. Όταν οι υποσχέσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για προστασία της πρώτης κατοικίας κατέρρεαν με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, το κίνημα έδωσε την απάντηση του. Αυτό που καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να κάνει, να προστατεύσει την λαϊκή κατοικία από τράπεζες και λοιπούς, το κατάφερε προς το παρόν το κίνημα. Η οργάνωση «από τα κάτω», με την συμμετοχή συνελεύσεων γειτονιάς, σωματείων και φοιτητικών συλλόγων κατάφερε προς το παρόν να ανακόψει την επίθεση στη λαϊκή κατοικία. Το δικό μας ΤΙΝΑ λοιπόν δεν αφορά το τι θα κόψουμε, αλλά το τι θα κατακτήσουμε! Με οργάνωση «από τα κάτω», συντονισμό και μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις, αγωνιζόμαστε για τη μόρφωση που μας αξίζει, για γνώση για τις ανάγκες του λαού και της νεολαίας! Παλεύουμε για εργασιακή προοπτική σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες μας και όχι τα κέρδη των αφεντικών! Για την ειρήνη και τις ελευθερίες κόντρα στην καταστολή και το σύστημα που γεννά και χρησιμοποιεί τον πόλεμο, τον φασισμό και τον ρατσισμό.

Για μια τέτοια όμως παραγωγή και άσκηση πολιτικής «από τα κάτω» θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αναβαθμίσουμε τόσο την διαδικασία της συνέλευση ως διαδικασία, αλλά και το επίπεδο της κουβέντας, Ως ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ δεν συμβιβαζόμαστε με μια κατάσταση οπού η συνέλευση θα καταντά σε αντιπαράθεση συνδικαλιστών. Θέλουμε να ανοίξει μια πλατιά συζήτηση για το πώς η συνέλευση θα εμπλέκει κάθε φοιτητή του συλλόγου. Επιδιώκουμε πριν από κάθε συνέλευση και το πλαίσιο μας να αποτελεί μια ανοιχτή αγωνιστική διαδικασία που θα διαμορφώνει το πολιτικό περιεχόμενο και τις δράσεις που είναι αναγκαίες στην περίοδο. Για αυτό και καλούμε κάθε μέλος του συλλόγου να συζητήσουμε για το πλαίσιο μας πριν και κατά την διάρκεια της συνέλευσης.

Επίσης καλούμε σε συλλογή υπογραφών στο τραπεζάκι μας. Τι είναι η Συλλογή Υπογραφών? Υπάρχουν δύο τρόποι να καλεστεί γενική συνέλευση του συλλόγου:
1) μέσω του Διοικητικού Συμβουλίου το οποίο αποτελεί 9μελές αποφασιστικό όργανο του συλλόγου και συγκροτείται κάθε χρόνο μετά τις φοιτητικές εκλογές
2) μέσω υπογραφών: οποιοδήποτε μέλος του συλλόγου που επιθυμεί να διεξαχθεί γενική συνέλευση μπορεί να υπογράψει. Αποτελεί μια τυπική διαδικασία (μη δεσμευτική). Εφόσον συγκεντρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός υπογραφών, τότε αυτές οφείλουν να επικυρωθούν από το Δ.Σ. ακόμη κι αν το σύνολο των μελών του διαφωνεί και στη συνέχεια μπορεί να πραγματοποιηθεί η γενική συνέλευση. Γιατί εμείς σα συλλογικότητα επιλέγουμε αυτό τον τρόπο; Θεωρούμε τη συλλογή υπογραφών τον πλέον αμεσοδημοκρατικό τρόπο να καλεστεί μια συνέλευση, καθώς δίνεται η δυνατότητα στο σύνολο των μελών του συλλόγου να αποφασίσει για το αν επιθυμεί ή όχι να διεξαχθεί η συνέλευση. ακόμη αποτελεί μια δικλείδα ασφαλείας, καθώς ανεξάρτητα από τη σύσταση του Δ.Σ. κάθε φορά, εφόσον μαζευτεί ο απαραίτητος αριθμός υπογραφών η συνέλευση θα γίνει (με την προϋπόθεση ότι υπάρχει απαρτία τη μέρα της συνέλευσης). Σημειώνουμε αυτή την παράμετρο, γιατί δεν είναι λίγα τα παραδείγματα σε σχολές που όταν παρατάξεις όπως η ΔΑΠ έχουν την πρωτοκαθεδρία στο Δ.Σ. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να μπλοκάρουν τη διεξαγωγή των γενικών συνελεύσεων. τέλος, είναι ένας τρόπος για καλύτερη ενημέρωση σχετικά με την ημερομηνία που θα γίνει η επόμενη συνέλευση

Να μην γίνουμε η γενιά που προτίμησε την σιωπή μπροστά στην επίθεση
Να γίνουμε η γενιά που προτίμησε την ανυπακοή και την ανατροπή!