THMMY.gr

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ

Έχουν περάσει ακριβώς 2 χρόνια από τότε που ξέσπασε η απεργία των εργαζόμενων στις διοικητικές υπηρεσίες των Πανεπιστημίων ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις πολλών εκατοντάδων συναδέλφων. Τόσο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ) όσο και δευτερευόντως στο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) η απεργία πήρε πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά ως προς τη διάρκεια και τη μαχητικότητα, ως προς τις μορφές και το περιεχόμενο του αγώνα.
Η εκπαιδευτική και παραγωγική διαδικασία μπλοκαρίστηκαν για πάνω από 3 μήνες.

Υπήρξε -έστω και μερικώς, έστω και με περιορισμένο τρόπο- σύνδεση με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια (φοιτητές, εργαζόμενους από άλλους εργασιακούς χώρους, συλλογικότητες γειτονιάς, καταλήψεις).

Στο ΕΚΠΑ ξεπεράστηκαν τα εμπόδια που έθετε η συνδικαλιστική ηγεσία στην ανάπτυξη του αγώνα με τη δημιουργία ανοιχτής απεργιακής επιτροπής ως μορφής αυτοοργάνωσης των απεργών και των αλληλέγγυων.

Ξεπεράστηκε το πλαίσιο της αστικής νομιμότητας με το καθολικό κλείσιμο των κτηρίων, το μπλοκάρισμα της αποστολής των στοιχείων και την άρνηση απογραφής των απεργών. Η σύγκρουση με την αστική νομιμότητα κορυφώθηκε με τη συνέχιση της απεργίας, ενώ είχε επανειλημμένα κηρυχθεί παράνομη από τους κρατικούς μηχανισμούς της ταξικής «δικαιοσύνης».

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η απεργία στο ΕΚΠΑ και στο ΕΜΠ κατάφερε να μπλοκάρει για μεγάλο χρονικό διάστημα τις διαθεσιμότητες στα Πανεπιστήμια και να καθυστερήσει συνολικά αυτή την πλευρά της επίθεσης που έχει εξαπολύσει το καπιταλιστικό κράτος σε συνεργασία με τη Διεθνή του Κεφαλαίου (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ) εναντίον της εργατικής τάξης τα τελευταία χρόνια και έχει γίνει γνωστή ως «πολιτική των μνημονίων».
Η μεγάλη κινηματική αναδίπλωση που ακολούθησε μετά τη λήξη της απεργίας ανέδειξε επίσης τα μεγάλα όρια και αδυναμίες του αγώνα στα Πανεπιστήμια: η συντεχνιακή λογική και η λογική της ανάθεσης σε συνδικαλιστικές ηγεσίες και σε πολιτικά κόμματα δεν ξεπεράστηκαν πραγματικά, η ιδεολογία του «δημόσιου πανεπιστημίου» δεν αποδομήθηκε ιδεολογικά ούτε καταγγέλθηκε πολιτικά, η πελατειακή λογική και ο ατομικισμός επανέκαμψαν.
Εντούτοις, τόσο η συστηματική συκοφάντηση από τα ΜΜΕ όσο και η ωμή παρέμβαση της αστυνομίας και των εισαγγελικών αρχών με μπαράζ διώξεων αναδεικνύουν ξεκάθαρα την αξία και τη σημασία του απεργιακού μας αγώνα: τα όργανα της καπιταλιστικής εξουσίας δεν θα μπορούσαν να μην εκδικηθούν τους απεργούς για το γεγονός ότι προσέβαλλαν και έθεσαν σε κίνδυνο την ομαλή εφαρμογή του μνημονιακού / καπιταλιστικού σχεδίου απαξίωσης της εργασίας και της ζωής μας. Στόχος τους ήταν και είναι η τρομοκράτηση και ο παραδειγματισμός.

Η παρενόχληση από τις διωκτικές αρχές ξεκίνησε ήδη κατά τη διάρκεια της απεργίας στις 6/12/2013, όταν το Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος της Ασφάλειας ζήτησε εγγράφως από το τέως Προεδρείο του Δ.Σ. του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του ΕΚΠΑ (ΣΔΠ) τα στοιχεία των μελών της απεργιακής επιτροπής και λίγες μέρες αργότερα, στις 12/12/2013, κάλεσε το Προεδρείο της Γενικής Συνέλευσης της 2/12/2013 σε ένορκη εξέταση ζητώντας εκ νέου την κατάδοση των στοιχείων των μελών της απεργιακής επιτροπής.

Η κατασταλτική πρακτική των διωκτικών αρχών αναβαθμίστηκε αμέσως μετά την απεργία, όταν στις 20/1/2014 η εισαγγελική αρχή ξεκίνησε προανακριτική εξέταση για την ξεκάθαρα κατασκευασμένη και χαλκευμένη υπόθεση πλαστογράφησης του εγγράφου με το οποίο η Ασφάλεια, στις 6/12/2013, ζητούσε από το τέως Προεδρείο του Δ.Σ. του ΣΔΠ τα στοιχεία των μελών της απεργιακής επιτροπής. Υποτίθεται ότι το έγγραφο κυκλοφόρησε παραποιημένο στο διαδίκτυο. Η πραγματικότητα είναι ότι είχε ευρέως δημοσιοποιηθεί στη γνήσια μορφή του και οποιοσδήποτε μπορούσε να το παραποιήσει. Είναι σαφές ότι η εν λόγω υπόθεση ήταν καραμπινάτη σκευωρία που οργανώθηκε από (παρα)κρατικούς κύκλους στοχεύοντας στην ποινική ομηρία των αγωνιζόμενων εργαζομένων. Όλως τυχαίως, τον Οκτώβριο του 2014, την εποχή του αγώνα ενάντια στον αυταρχισμό της Πρυτανείας Φορτσάκη, που κλείδωνε τους εργαζόμενους μέσα στην Πρυτανεία, η προανακριτική εξέταση μετατράπηκε σε προκαταρκτική και κλήθηκαν να καταθέσουν ανωμοτί, δηλαδή επ' απειλή απαγγελίας κατηγοριών, τα μέλη του Προεδρείου της Γ.Σ. της 11/12/2013 καθώς και 2 μέλη της μειοψηφίας του τέως Δ.Σ. του ΣΔΠ.

Η άσκηση ποινικής τρομοκρατίας από την πλευρά των διωκτικών αρχών συνεχίστηκε τον Μάιο του 2015. Στις 2/5/2015 κλήθηκε φοιτητής της Νομικής να καταθέσει ανωμοτί για μια κινητοποίηση φοιτητών στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ το Νοέμβριο του 2014. Στις 20/5/2015, το Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος επανήλθε καλώντας σε ανωμοτί κατάθεση 2 εργαζόμενους του ΕΚΠΑ και ένα μέλος της ΠΟΣΔΕΠ για την «εισβολή και παραμονή ατόμων στον προαύλιο χώρο της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ» την 20/10/2014 και για την «εισβολή ατόμων στην αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου και την παράνομη κατακράτηση μελών αυτής», την 30/10/2014. Απειλήθηκε δηλαδή η απαγγελία κατηγοριών για την παρέμβαση και την κινητοποίηση φοιτητών και εργαζομένων στα συλλογικά όργανα διοίκησης του ΕΚΠΑ.

Η κορύφωση της φάμπρικας κρατικής καταστολής, τρομοκρατίας και ποινικοποίησης των αγώνων των εργαζομένων ήρθε στα τέλη του περασμένου Ιουνίου, όταν έγινε γνωστή η δίωξη 14 εργαζομένων στα Πανεπιστήμια (3 μελών του προεδρείου της Ομοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, 3 μελών του προεδρείου της Γ.Σ. της 22/11/2013 του Συλλόγου ΙΔΑΧ-ΙΔΟΧ του ΕΜΠ και 8 μελών των προεδρείων των Γ.Σ. της 22/11, 26/11 και 28/11/2013 του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του ΕΚΠΑ). Οι 14 εργαζόμενοι κατηγορούνται «ως υπαίτιοι του ότι με πρόθεση δεν συμμορφώθηκαν» προς την απόφαση του δικαστηρίου που κήρυξε παράνομη την απεργία για την 25η και την 26η Νοεμβρίου του 2013 και «απείχαν των υπηρεσιακών τους καθηκόντων συμπαρασύροντας στην αποχή τους αυτή και την πλειονότητα των διοικητικών υπαλλήλων, μελών των Συλλόγων τους». Η δίκη έχει οριστεί για τις 12 Οκτωβρίου στις 09.00 π.μ.

Η δίωξη των Προεδρείων των Γενικών Συνελεύσεων, απλών οργάνων διεξαγωγής τους, δείχνει ότι στόχος των διωκτικών αρχών είναι το σύνολο των απεργών και ο ίδιος ο απεργιακός αγώνας.

Επιπλέον, η δίωξη των Προεδρείων Γ.Σ. αντί των νομίμων εκπροσώπων των Συλλόγων δηλαδή των Διοικητικών τους Συμβουλίων κατά τη διάρκεια της απεργίας δεν είναι απλώς παραδειγματική: στην περίπτωση του ΕΚΠΑ αναδεικνύει και το ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην καταστολή των ταξικών αγώνων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 13-5-2014, ο καθαιρεμένος -για τον απεργοσπαστικό ρόλο που έπαιξε στην απεργία- γραμματέας του ΣΔΠ Δ. Σακκάτος απάντησε στην εισαγγελική παραγγελία που ζητούσε την απόφαση της Γ.Σ. της 22ης Νοεμβρίου και δήλωσε «διαθέσιμος για οποιαδήποτε διευκρίνιση», χωρίς να έχει ΚΑΜΙΑ δουλειά και ιδιότητα να το κάνει.

Τέλος, πρέπει να τονιστεί ότι τα Προεδρεία των Γ.Σ. της 26ης και της 28ης Νοεμβρίου 2013 διώκονται στη βάση της κατάθεσης του μέλους του Συμβουλίου Ιδρύματος του ΕΚΠΑ Ελένης Ματζουράνη, καθηγήτριας στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας, η οποία ανερυθρίαστα κατήγγειλε στις διωκτικές αρχές εργαζόμενους που απεργούσαν ενάντια στην απόλυσή τους, γεγονός που αναδεικνύει ξεκάθαρα το ρόλο των Συμβουλίων Ιδρύματος ως τοποτηρητών και εφαρμοστών της μνημονιακής πολιτικής απαξίωσης της ζωής και της εργασίας μας.

Παραπέρα, και αυτή η δίωξη μπάζει από παντού ως προς την τυπική νομική της συγκρότηση: πέραν του αυθαίρετου χαρακτήρα της δίωξης των προεδρείων των Γ.Σ., η απόφαση του δικαστηρίου που κήρυξε την απεργία παράνομη κοινοποιήθηκε μετά τις 18.00 στις 25 Νοεμβρίου, δηλαδή μετά το τέλος του ωραρίου, ενώ στις 26 Νοεμβρίου οι απεργοί καλύφθηκαν από την ΑΔΕΔΥ που κήρυξε 24ωρη απεργία για αυτόν τον λόγο. Ωστόσο, η συστηματική παραβίαση της «συνήθους καπιταλιστικής νομιμότητας» αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του «κράτους έκτακτης ανάγκης», που έχει συγκροτηθεί προκείμενου να εφαρμοστούν διά πυρός και σιδήρου οι μνημονιακές πολιτικές και να αποκατασταθεί η ομαλή αναπαραγωγή του κεφαλαίου εις βάρος της εργατικής τάξης -όπως άλλωστε ισχύει και για τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου με τις οποίες εφαρμόζονται τα μνημονιακά μέτρα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι διώξεις κοινοποιήθηκαν στους απεργούς λίγες μέρες πριν την υπογραφή του μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στόχος είναι η τρομοκράτηση των πιο αγωνιστικών κομματιών των εργαζομένων ώστε να μην εμποδιστεί η εφαρμογή της πολιτικής της απαξίωσης από διαδηλώσεις, απεργίες και άλλες μορφές συλλογικής ταξικής άρνησης.

Ο αγώνας ενάντια στις διώξεις των 14 απεργών, ο αγώνας ενάντια στην τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων εργαζομένων και την ποινικοποίηση των ταξικών αγώνων, ο αγώνας ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που μας έχουν επιβάλλει, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αντίστασης στη συνεχιζόμενη επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας με το νέο μνημόνιο που θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν τους επόμενους μήνες.

Καλούμε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στον αγώνα ενάντια στην πολιτική της απαξίωσης για να συγκροτήσουμε ανοιχτή επιτροπή ταξικής αλληλεγγύης στους απεργούς που διώκονται, με στόχο την οργάνωση δράσεων και εκδηλώσεων μέχρι τη δίκη.
 
Η πρώτη συνάντηση της επιτροπής θα γίνει την Πέμπτη 10/9, στις 18.00.
Τοποθεσία: Αίθουσα 4, 2ος όροφος, Αιόλου 42-44 & Κολοκοτρώνη, Μοναστηράκι (Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ).
 
Πρωτοβουλία για τη δημιουργία ανοιχτής επιτροπής ταξικής αλληλεγγύης
στους απεργούς των Πανεπιστημίων που διώκονται.

---

Υπενθυμιζω κι αυτο, που αφορα μελος της ΕΑΑΚ στη Νομικη Αθηνας, που αναφερει και το κειμενο παραπανω.

Το φθινόπωρο του 2014 ήταν ένα ηρωικό φθινόπωρο για τους φοιτητικούς συλλόγους της Αθήνας.
Με το ξεκίνημα της χρονιάς πιο δυσοίωνο από ποτέ, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι κλήθηκαν να εναντιωθούν τόσο με το μέτρο των διαγραφών, όσο και με τον εντεινόμενο αυταρχισμό του Φορτσάκη, τις εταιρίες security στη φύλαξη του πανεπιστημίου, την υποχρηματοδότηση και το φλέγον τότε ζήτημα της καθαριότητας.

Απέναντι στην τότε κυβέρνηση, στο αντιδραστικό μπλοκ των καθηγητών, στα ΜΜΕ και τις κατασταλτικές δυνάμεις, το χρέος της υπεράσπισης του δημόσιου δωρεάν και δημοκρατικού πανεπιστημίου, της υπεράσπισης εν τέλει ενός παρόντος και μέλλοντος με αξιοπρέπεια, έπεσε στις πλάτες των νέων αγωνιστών και αγωνιστριών εντός του πανεπιστημίου. Ένα χρέος που με χαρά, πάθος και μαχητικότητα σήκωσαν όλοι οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες των ανεξάρτητων αριστερών σχημάτων της ΕΑΑΚ στην Αθήνα.

Σε αυτά τα πλαίσια, στα τέλη Νοέμβρη του 2015 έλαβε χώρα η κινητοποίηση Φοιτητικών Συλλόγων στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, εν μέσω καταλήψεων, με αιχμή του δόρατος το ζήτημα της καθαριότητας των σχολών – η γνωστή από τότε «κινητοποίηση με τα σκουπίδια».

Το γεγονός της ρίψης σκουπιδιών στο γραφείο του αντιπρύτανη έγινε πρώτο θέμα στις ειδήσεις, από τις οποίες αποκρύφτηκε περίτεχνα ο πολιτικός χαρακτήρας της πράξης και επιλέχθηκε να στοχοποιηθεί ο σύντροφός μας, αγωνιστής του σχήματος της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ, σχήματος ΕΑΑΚ στη Νομική Αθήνας και μέλος του Τομέα Νεολαίας της Αριστερής Ανασύνθεσης, Χρήστος Ξαγοράρης, το όνομα του οποίου κυκλοφόρησε μαζί με φωτογραφίες και προσωπικά του δεδομένα μέχρι και στη φασιστοφυλλάδα του Θέμου, «Πρώτο Θέμα». Η συγκεκριμένη εφημερίδα ξεκίνησε το γαϊτανάκι της μιντιακής επίθεσης με χυδαίους όρους στο πρόσωπο του συντρόφου μας και όχι τυχαία. Είναι η ίδια άλλωστε που σπαταλά πολύ χαρτί και μελάνι στο ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής, σε σεξιστικά άρθρα, σε αντικινηματική αναπαραγωγή ειδήσεων και στοχοποίηση αγωνιστών.

Το ζήτημα δεν έληξε εκεί. Εισαγγελική παραγγελία που εκκρεμούσε από το Δεκέμβρη εκκίνησε την προκαταρκτική εξέταση, καλώντας τον σύντροφο μας στη ΓΑΔΑ για κατάθεση εξηγήσεων. Η κατηγορία της «απρόκλητης έμπρακτης εξύβρισης» του άρθρου 361Α ΠΚ (έγκλημα το οποίο διώκεται αυτεπάγγελτα), πάει να βαφτίσει μια πολιτική, συνδικαλιστική πρακτική, με ποινικό λεξιλόγιο, ως μια χουλιγκανίστικη πράξη οργής (δεν είναι τυχαίο ότι το άρθρο αυτό είναι ότι απέμεινε από τον παλιό νόμο 4000/1958 περί τεντιμποϊσμού).

Από όλη αυτή την ιστορία, εμείς σε λίγα πράγματα μπορούμε να σταθούμε. Σίγουρα μπορούμε να σχολιάσουμε την υποκριτική στάση των πρυτανικών αρχών εν γένει, που δεν ένιωσαν ούτε μία στιγμή προσβεβλημένοι όταν γνώριζαν ότι οι σχολές βρισκόντουσαν σε άθλια κατάσταση, που έθετε όντως ζητήματα υγείας για τους φοιτητές, την ίδια στιγμή που για το κτήριο της Πρυτανείας είχαν προσληφθεί καθαρίστριες και τα γραφεία τους ήταν πεντακάθαρα, αλλά προσβλήθηκαν όταν κάποιος τους το θύμισε έμπρακτα.

Μπορούμε να προβληματιστούμε με την ευκολία που η πρυτανεία του ΕΚΠΑ, ειδικά επί Φορτσάκη, καλούσε τις κατασταλτικές δυνάμεις εναντίον φοιτητών, με επίσης επικίνδυνα για τη σωματική τους ακεραιότητα αποτελέσματα και «έδινε» ονόματα φοιτητών στο κράτος και τις εφημερίδες, αποτυγχάνοντας παταγωδώς να τους προστατεύσει από τα επακόλουθα.

Μπορούμε, ακόμη, να θυμηθούμε τις πρυτανικές αρχές να δίνουν εντολή στα ΜΑΤ να απομακρύνουν φοιτητές από το χώρο της Πρυτανείας - με τον τρόπο που τα ΜΑΤ ξέρουν να το κάνουν - και τότε δεν μας φαινόταν ότι η τιμή και η περηφάνεια τους θα ήταν τόσο ευάλωτες σε προσβολές. Όταν δηλαδή συμφοιτητές και συναγωνιστές μας, επίσης μέλη των σχημάτων της ΕΑΑΚ και του Τομέα Νεολαία της Αριστερής Ανασύνθεσης, βρίσκονταν αιμόφυρτοι λίγα μέτρα έξω από τη σχολή τους.

Απ’ ότι φαίνεται, όμως, η ρίψη των σκουπιδιών δεν προσέβαλε μόνο τις τότε πρυτανικές αρχές, αλλά και την πολιτεία ολόκληρη, που κινητοποίησε ολόκληρο δικαστικό μηχανισμό για να τιμωρήσει τον «απείθαρχο» φοιτητή, ο οποίος διατάραξε την εικόνα νηνεμίας που γινόταν προσπάθεια να καλλιεργηθεί, την ίδια στιγμή που το ΕΚΠΑ βρισκόταν σε κινητοποιήσεις, ενάντια και στην ίδια την κυρίαρχη πολιτική. Γιατί γίνεται κατανοητό ότι το σύστημα αξιών αυτής της πολιτείας δεν προσβάλλεται όταν μια ολόκληρη γενιά καταδικάζεται στην ανεργία και τον εργασιακό μεσαίωνα,  όταν διαγράφεται το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς για να αποπληρωθεί ένα χρέος που δημιουργήθηκε από συγκεκριμένες πολιτικές, όταν υποβαθμίζεται η ζωή μας στο βωμό της συνέχισης μιας αυταρχικής και καταστροφικής για το λαό πολιτικής, που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα – και σίγουρα όχι αυτά του λαού. Αντιθέτως, όταν υπάρχει αντίδραση από πλευράς κινήματος, έρχεται η ίδια αυτή πολιτεία για να προστατέψει τις ηθικές της αξίες, αυτές των μνημονίων, της φτώχειας και της εξαθλίωσης και να καταδικάσει οποιαδήποτε αντίσταση. Και δεν διστάζει, προκειμένου να πετύχει αυτό τον σκοπό, να στοχοποιήσει αγωνιστές, να τους διαπομπεύσει, να τους απειλήσει με ποινικές διατάξεις, ώστε να τρομοκρατήσει και να καταστείλει τόσο τους ίδιους όσο και οποιονδήποτε σκέφτεται να διεκδικήσει μία καλύτερη ζωή.

Και κάπως έτσι ξεκινά η ποινική διαδικασία απέναντι σε έναν σύντροφό μας για μια πράξη με πολιτικό χαρακτήρα –μια πράξη που υλοποιήθηκε από αυτόν, αλλά εξέφραζε τη δυσαρέσκεια μεγάλου κομματιού των φοιτητών του ΕΚΠΑ και θα μπορούσε να είχε γίνει από οποιονδήποτε από αυτούς, από οποιονδήποτε από εμάς. Από οποιονδήποτε που πιστεύει ότι για να κερδίσεις κάτι, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, πρέπει να το διεκδικήσεις και όχι να περιμένεις να στο χαρίσει ένα κράτος, το οποίο σπεύδει να σε τιμωρήσει όταν το ζητάς. Και αυτό γιατί υποστηρίζαμε και ακόμα υποστηρίζουμε εκείνη την κινητοποίηση και κάθε κινητοποίηση που γίνεται για να υπερασπιστεί τα φοιτητικά δικαιώματα. Γιατί είμαστε ήδη στη θέση του Χρήστου, γνωρίζοντας ότι τα σκουπίδια θα μπορούσε να τα είχε ρίξει οποιοσδήποτε από εμάς, και θα είμαστε στη θέση του οποτεδήποτε χρειαστεί να αντιπαλέψουμε αυταρχικές διοικήσεις, «βοναπάρτηδες» πρυτάνεις, αντιλαϊκές κυβερνήσεις και πολιτικές εξαθλίωσης.

Και αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα σκουπίδια ήταν ποινικό έγκλημα και ότι προσβλήθηκαν από αυτά, από το ότι βρωμίσαμε τα καθαρά τους γραφεία και τις καθαρές τους συνειδήσεις - που κάθε άλλο παρά καθαρές θα έπρεπε να είναι, αν κάποιοι απαιτούν μεταμέλεια για το ότι αγωνιστήκαμε και εκβιάζουν ένα δημόσιο «συγνώμη», εμείς ένα πράγμα έχουμε να τους πούμε. Ότι δεν πρόκειται να ζητήσουμε συγνώμη για το ότι αγωνιζόμαστε, για το ότι στοχοποιούμαστε και για το ότι αντιμετωπιζόμαστε σαν κοινοί εγκληματίες, απλά και μόνο επειδή διεκδικούμε δικαιώματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.

Αντιθέτως, στεκόμαστε στο πλευρό του συντρόφου μας και μέλους της οργάνωσής μας, με όλο το θάρρος της τοποθέτησής μας και με πλήρη τη συνείδηση ότι θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να είμαστε στη θέση του και δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να σταματήσουμε ποτέ να παλεύουμε για το πιο θεμελιακό όλων των δικαιωμάτων, για σπουδές και για ζωή με αξιοπρέπεια - όσους κι αν χρειαστεί να «προσβάλουμε» μέχρι να κερδίσουμε.

ΚΑΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ!

http://ektosgrammis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2139:2015-05-28-07-25-15&catid=86:neolaia&Itemid=460

---

και αυτο το αρθρο που αφορα τον πανεπιστημιακο Παναγιωτη Σωτηρη, πρωην μελος της εκτελεστικης γραμματειας της ΠΟΣΔΕΠ

Δήλωση του Παναγιώτη Σωτήρη

Πληροφορήθηκα ότι έγγραφο της Υποδιεύθυνσης Κρατικής Ασφάλειας, σε εκτέλεση σχετικής παραγγελίας της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών για διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, ζητά από την ΠΟΣΔΕΠ τα στοιχεία μέλους της με το «όνομα ή επώνυμο ‘Σωτήρης’ το οποίο εισέβαλε στην αίθουσα της Συγκλήτου την 30-10-2014».

Δεν χρειάζεται να με αναζητούν. Στις 30-10-2014 βρέθηκα στην αίθουσα της Συγκλήτου, με την ιδιότητα του μέλους της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΠΟΣΔΕΠ και του εκπροσώπου της Συνάντησης Πανεπιστημιακών Δασκάλων. Προφανώς και δεν «εισέβαλα». Άλλωστε, πώς θα μπορούσα να «εισβάλω» σε χώρο που είχε πόρτες ανοιχτές και πλήρη δυνατότητα πρόσβασης;

Βρέθηκα εκεί για να απευθυνθώ με την ιδιότητα του συνδικαλιστικού εκπροσώπου του κλάδου στον κ. Πρύτανη του ΕΚΠΑ και τα μέλη της Συγκλήτου κάνοντας έκκληση να διαλέξουν το δρόμο του διαλόγου με τους φοιτητές για να μπορέσει να μπει τέλος στην κρίση που αντιμετώπιζε το ΕΚΠΑ, κάνοντας σαφές ότι ο αυταρχισμός δεν ταιριάζει σε πανεπιστημιακούς δασκάλους και δη σε μέλη Πρυτανικών Αρχών.

Έπραξα δηλαδή αυτό που όριζε η συνδικαλιστική και η ακαδημαϊκή μου ευθύνη και η υπεράσπιση του δημόσιου και δημοκρατικού πανεπιστημίου απέναντι σε αυτό που από πολλές πλευρές καταγγέλθηκε ως αυταρχική εκτροπή του τότε Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και σημερινού βουλευτή της ΝΔ κ. Φορτσάκη.

Στάθηκα στο πλευρό του δικαιώματος των φοιτητών να αντιμετωπιστούν ως ισότιμο τμήμα της πανεπιστημιακής κοινότητας και υπερασπίστηκα την ανάγκη να έχουμε ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στις συλλογικές διεκδικήσεις και όχι ένα αυταρχικό και περικυκλωμένο από τις δυνάμεις καταστολής εκπαιδευτήριο.

Τις ίδιες θέσεις υπερασπίζομαι και σήμερα και τις ίδιες θα επαναλάβω όσες φορές κι αν με καλέσουν στην Κρατική Ασφάλεια. Ούτε με πτοούν, ούτε με φοβίζουν τέτοιες πρακτικές, που θυμίζουν άλλες εποχές.
 
Το θέμα, όμως, δεν είναι ατομικό. Σήμερα, που έχει αλλάξει η κυβέρνηση, που συνάδελφος με ιστορία στο πανεπιστημιακό κίνημα είναι Υπουργός Παιδείας και που συνάδελφοι Πανεπιστημιακοί προΐστανται των Υπουργείων Προστασίας του Πολίτη και Δικαιοσύνης, δικαστικές και αστυνομικές αρχές απεργάζονται την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης εντός των πανεπιστημίων. Αυτό είναι κάτι που μάλλον συνιστά από μόνο του σοβαρό πολιτικό ζήτημα.

http://ektosgrammis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2141:2015-06-03-13-22-28&catid=77:epikairothta&Itemid=513

Και αυτα γινοταν ΚΑΙ με κυβερνηση ΣΥΡΙΖΑ ε;