THMMY.gr

Ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς δεν είναι πια μαζί μας. Ο πρώην μπασκετμπολίστας του Πανιώνιου που συγκλόνισε το πανελλήνιο με τον σοβαρό τραυματισμό του πριν από 13 χρόνια εξαιτίας του οποίου έμεινε καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της Τετάρτης, σκορπίζοντας την θλίψη στον φίλαθλο κόσμο.

ΠΗΓΗ:www.contra.gr (http://www.contra.gr/Basketball/Hellas/123073.html)

Τι να πεις ρε γαμώτο. Κρίμα. Θυμάμαι σαν σήμερα το ματς που είχε χτυπήσει. Έβλεπα κι εγώ όπως και το σύνολο των παιδιών της γενιάς μου μανιωδώς μπάσκετ τότε και θυμάμαι ακόμα τη διακοπή του αγώνα και που είχε χάσει τις αισθήσεις του.  Kαι τώρα ανακοπή καρδιάς?
Όλα πάνω του τύχανε.

Αιωνία η μνήμη σαν παράδειγμα ανθρώπου που η τύχη του έπαιξε πολύ άσχημα παιχνίδια και αιωνία η μνήμη για τον αθλητή που ήταν παράδειγμα μαχητή στο γήπεδο. Για όσους θυμούνται ειδικά εκείνη τη σειρά παιχνιδιών με τον Παναθηναικό.

Σοβαρα? κριμα ρε γαμωτο... :'(
Πολυ ατυχος .

 :'( 

Πως πήγε και έπεσε πάνω στο σίδερο...

Σαν χθες το θυμάμαι ρε παιδια. Κι εχουν περάσει 13 χρόνια??
Ήταν πολύ καλούλης ο καϋμένος. Τον ειχα δει σε ένα ρεπορταζ με τον γιο του, έλεγε ότι τον είχε εγκαταλείψει η (δεύτερη νομίζω) γυναικα του...Ήταν σχεδόν αναμενόμενο ότι θα πήγαινε συντομα από ανακοπή, δεδομένης της κατάστασής του και του βάρους που αυτή συνεπαγόταν...Κριμα.

Όντως....ΚΡΙΜΑ  :-\

Ω ρε φιλε κριμα τον ειχα δει πριν λιγουσ μηνεσ στο μικρουτσικο και ελεγε οτι του προσφερθηκε μετα απο πολυ προσπαθεια μια προπονητικη θεση και ελεγε οτι θα ξαναφτιαξει τη ζωη του οπως θελει κριμα

Ο Θεός ας τον αναπαύσει!

«Εφυγε» όρθιος. Μπορεί να ήταν καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι για 13 ολόκληρα χρόνια, ήταν όμως όρθιος. Ορθιος στην ψυχή, στην ανθρωπιά, στην αξιοπρέπεια, στο θάρρος.

Ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς δεν είναι πια κοντά μας. «Εφυγε» στα 44 του χρόνια. Αλλοι κάνουν λόγο για ανακοπή καρδιάς κι άλλοι για εγκεφαλικό επεισόδιο. «Εφυγε» και σκόρπισε θλίψη όχι μόνο στον κόσμο που ασχολείται με το μπάσκετ, αλλά σε όλους εκείνους που πριν από 13 χρόνια παρακολουθούσαν συγκλονισμένοι είτε από το γήπεδο είτε από την τηλεόραση τον Μπόμπαν να σωριάζεται στο έδαφος σε εκείνο τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Γιατί; Γιατί αγαπούσε το μπάσκετ. Γιατί; Για ένα φάουλ. Γιατί; Γιατί δεν ήθελε να χάνει. Ο Γιάνκοβιτς δεν ζούσε από το μπάσκετ. Ζούσε για το μπάσκετ.
Για τον θάνατο του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς ενημερώθηκε άμεσα ο δήμαρχος της Ν.Σμύρνης Γιώργος Κουτελάκης, ο οποίος ζήτησε να μεταφερθεί η σωρός του στην Αθήνα ώστε να γίνει η κηδεία του με έξοδα του Δήμου.

Το βράδυ της Τετάρτης ο Μπόμπαν κατευθυνόταν με το πλοίο στη Ρόδο για διακοπές. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αισθάνθηκε αδιαθεσία με αποτέλεσμα ο καπετάνιος να γυρίσει το πλοίο στη Σύρο για να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες. Δυστυχώς δεν πρόλαβε. Ο Γιάνκοβιτς δεν άντεξε και απεβίωσε στα 44 του. Καλό ταξίδι κι ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει...

Η μοιραία βραδιά της 28ης Απριλίου

28/04/1993. Κλειστό Νέας Σμύρνης. Πανιώνιος-Παναθηναϊκός. Απέμεναν οκτώ λεπτά πριν το τέλος του αγώνα και ο Πανιώνιος βρισκόταν στην επίθεση με τον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, τον οποίο μάρκαρε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης. Ο διαιτητής σταματά τη φάση δίνοντας επιθετικό φάουλ υπέρ των «πράσινων». Αυτό το φάουλ είναι το πέμπτο για τον Σέρβο, κάτι που σημαίνει πως πρέπει να κάτσει στον πάγκο μέχρι το τέλος του ματς.

Πι ΤζέΪ Μπράουν (πρώην παίκτης Πανιώνιου): «Ημουν μπροστά στη σκηνή του τραυματισμού του και αυτό το σοκ δεν θα μπορέσω να το ξεπεράσω ποτέ».
Ουδείς γνωρίζει τι πέρασε από το μυαλό του εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα. Τα δευτερόλεπτα που χρειάστηκαν για να χτυπήσει με δύναμη το κεφάλι του στην μπασκέτα και να πέσει κάτω. «Γιατρέ βοήθησέ με. Δεν νιώθω τα χέρια μου και τα πόδια μου...» φωνάζει ο Μπόμπαν στον γιατρό του Πανιωνίου, τον Γιώργο Κατσιφαράκη.

Το ασθενοφόρο κατευθύνεται στο Γενικό Κρατικό και η διάγνωση είναι σκληρή: «Διατομή του πέμπτου αυχενικού, τομή νωτιαίου μυελού». Με απλά ελληνικά: Ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς είναι αναγκασμένος να καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι για την υπόλοιπη ζωή του.

Από τότε αρχίζει η περιπέτειά του. Ο Μπόμπαν καθηλώνεται σε αναπηρικό καροτσάκι, αλλά παραμένει κύριος με Κ κεφαλαίο. Τα πρώτα χρόνια άπαντες σπεύδουν να τον βοηθήσουν, είτε ψυχολογικά είτε οικονομικά. Στη συνέχεια ξεχάστηκε. Ο Μπόμπαν, όμως, δεν βγήκε ποτέ να κάνει παράπονα. Συνέχισε τον αγώνα του, την προσωπική του μάχη, καθηλωμένος σε ένα καροτσάκι που του απαγόρευε να «περπατήσει» την ζωή του.

Όλα αυτά μέχρι το βράδυ της Τετάρτης 28 Ιουνίου. Το βράδυ εκείνο που ο Μπόμπαν σηκώθηκε και πήδηξε ψηλά. Μέχρι τον ουρανό...

ΠΗΓΗ:www.contra.gr (http://www.contra.gr/Basketball/Hellas/123073.html)

(http://www.contra.gr/images/bobanphoto1.jpg)

(http://www.contra.gr/images/bobanphoto3.jpg)

(http://www.contra.gr/images/bobanphoto5.jpg)

(http://www.contra.gr/images/bobanphoto6.jpg)

(http://www.contra.gr/images/bobanphoto7.jpg)

Για μια στιγμή τρέλας ...ανοησίας ...βλακείας...έμεινε παράλυτος....τώρα πήγες για ταξίδι κι έπαθε ανακοπή...

Τον είχε αγκαλιάσει η ελληνική μπασκετική οικογένεια...και του άξιζε ..έγινε ένας από μας...

Αντίο Μπόμπαν...θα σε θυμόμαστε....!!!!

*Είμαι έντονα συνασισθηματικά φορισμένος...γιατί ο πρώτος αγώνας μπάσκετ που θυμάμαι να βλέπω....ήταν αυτός που χτύπησε ο Μπόμπαν...και το θυμάμαι πολύ καλά...

Ο Μπόμπαν έκλεισε το μάτι στη ρουφιάνα τη ζωή που του χρεώσανε...

Το ερώτημα τελικά δεν είναι αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, αλλά αν υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο… Ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς κυνηγήθηκε από τη μοίρα με μανία… Δεκατρία χρόνια πριν για ένα φάουλ… Τα οικογενειακά προβλήματα που ακολούθησαν, του προσέθεσαν μοναξιά και δυστυχία… Για να έρθει το τελειωτικό χτύπημα με τον πιο απροσδόκητο τρόπο.

Σε ένα πλοίο καταμεσής του πελάγους, στο μόνο σημείο που άμεσα δεν θα μπορούσε να προσεγγίσει νοσοκομείο, η καρδιά του σταμάτησε να λειτουργεί. Ο Μπόμπαν θα κέρδιζε και αυτή τη φορά το ματς, αλλά με αυτή τη διαιτησία, την ανώτερη δύναμη που τον καλούσε κοντά του, δε μπορούσε να τα βάλει…

Τα καλύτερα παιδιά πάνε στʼ αλήθεια στον παράδεισο; Αν ναι, τότε ο Μπόμπαν θα είναι σήμερα όπως ονειρευόταν κάθε μέρα που άνοιγε τα μάτια του. Όρθιος, ματώνοντας ξανά και ξανά τα διχτάκια στην αυλή του παραδείσου.

Μα, η ζωή του Γιάνκοβιτς ήταν γεμάτη «αν». Αν εκείνο το επιθετικό φάουλ είχε σφυριχτεί αμυντικό… Αν αντιδρούσε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο… Αν δεν είχε πάρει το πλοίο, αλλά είχε τα χρήματα να μπει στο αεροπλάνο με προορισμό τη Ρόδο… Αν η ζωή εν τέλει ξηγιόταν στα ίσα και όχι πούστικα, ο Γιουγκοσλάβος που όλοι ένιωθαν Έλληνα, θα συνέχιζε σήμερα να είναι κοντά στον (εξαιρετικά ταλαντούχο) γιο του Βλαδίμηρο, για να τον δει σε 3-4 χρόνια από σήμερα να φοράει τα δικά του παπούτσια και να ολοκληρώνει εκείνο που άφησε λειψό στις 28 Απριλίου 1993…

Στον Μπόμπαν δεν αξίζει επικήδειος. Τι νόημα έχουν οι λέξεις όταν μιλούν τα γεγονότα, όταν ο άνθρωπος φεύγει ως θρύλος; Τα λόγια θα χαθούν σαν αέρας, οι αναμνήσεις όμως, δεν φεύγουν ποτέ από την ψυχή του καθενός. Τώρα πια, μπορεί να σηκωθεί, να πετάξει ψηλά, ως τον ουρανό, και να κλείσει το μάτι στην ρουφιάνα τη ζωή που του χρεώσανε…

Βασίλης Παπαθεοδώρου

ΠΗΓΗ:www.sportime.gr (http://www.sportime.gr/articles_inside.asp?article_id=22461)

Είναι τόσο κρίμα.
Ίσως η ανακοπή καρδιάς τελικα να μην προέρχεται από καθαρά φυσικά αίτια
αλλά από τα τόσα που τράβηξε αυτός ο άνθρωπος ίσως και σε συνδυασμό με τη στεναχώρια του.
Φανταστείτε έναν αθρωπο που περνά τα χρόνια του παίζοντας μπάσκετ να μην είναι σε θέση μετά να σταθεί όρθιος

:( :( :( :(
Το θυμάμαι κι εγώ! Έβλεπα εκείνο το ματς στην τηλεόραση!

Κρίμα! Ας αναπαυθεί εν ειρήνη! Θα τον θυμόμαστε πάντα! :'( :'( :'( :'( :'( :'(

κι εγώ ρόδο πήγαινα,την ίδια ωρα...εγώ απο πάνω,αυτός απο κάτω....εγώ έφτασα....αυτός ποτέ...

Σίγουρα πιστεύω πως ο ψυχολογικός παράγοντας έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο. Άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια υπάρχουν πάρα πολλοί, ο μεγάλος Stephen Hawking ζει εδώ και 30 περίπου χρόνια σε αναπηρικό καροτσάτι, τα τελευταία 20 δεν μπορεί να μιλήσει και η μόνη κίνηση που μπορεί να κάνει είναι αυτή του δακτύλου του. Ο Μπόμπαν ήταν όντως αρκετά χοντρός, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να φέρει το θάνατο σε τέτοια ηλικία. Αλλά όπως είπε και ο fugi, το να παίζεις μπάσκετ και μετά να είσαι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι είναι τόσο μεγάλο ψυχολογικό σοκ που δύσκολα μπορείς να το αντέξεις. Τι άλλο να πω, κρίμα...

Πραγματικά και εγώ θυμάμαι εκείνον τον αγώνα, πρέπει να ήταν η πρώτη χρονιά που έβλεπα μπάσκετ συστηματικά τότε...
Για πολλά χρόνια η σκηνή αυτή μου ερχόταν στο μυαλό συνέχεια, ειδικά όταν έπαιζα μπάσκετ...

Και πόσο μάλλον που το προκάλεσε ο ίδιος στον εαυτό του εντελώς απερίσκεπτα.........
Αυτή η σκέψη θα τον έτρωγε συνέχεια. Είναι πιο εύκολο να ρίχνεις τις ευθύνες στον άλλο. Όταν όμως δεν μπορείς να συγχωρέσεις ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό....... τι δυσβάσταχτο βάρος κουβαλάς.......



Κρίμα. :( :(

Το ατύχημα ήταν σίγουρα ένα δράμα γι αυτόν,αλλά αυτό που σίγουρα θα τον "τελείωσε" ήταν η εγκατάλειψη της γυναίκας του,αφήνοντας τον με 3χρονο μωρό! :(

Έτσι για την ιστορία, ήταν μάνα του παιδιού αυτή που τον εγκατέλειψε?

Τη στήριξη του Βλάντιμιρ Γιάνκοβιτς, γιού του Μπόμπαν, αποφάσισε το διοικητικό συμβούλιο της ΕΟΚ, μετά τον θάνατο του πρώην παίκτη του Πανιωνίου.

Με ανακοίνωσή τους, τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΕΟΚ, εξέφρασαν τη θλίψη τους για τον χαμό του Μπόμπαν:

"Τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Ε.Ο.Κ. εκφράζουν την θλίψη τους για τον θάνατο του πρώην παίκτη του Πανιωνίου, Μπόμπαν Γιάνκοβιτς και απέστειλαν συλληπητήριο τηλεγράφημα στον γιό του, Βλαδίμηρο, ο οποίος αγωνίζεται στην παιδική ομάδα του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ Γ.Σ., ενώ έχει επιλεγεί και στην Εθνική Παίδων".

"Το Δ.Σ. της ΕΟΚ αποφάσισε να συμπαρασταθεί ηθικά και υλικά στον γιό του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς και να βοηθήσει σημαντικά στην εξέλιξη της καριέρας του, προκειμένου να υλοποιηθεί το μεγάλο όνειρο του Μπόμπαν".


ΠΗΓΗ:www.sport24.gr (http://www.sport24.gr/html/ent/903/ent.126903.asp)

Ταλαιπωρήθηκε όσο λίγοι, αλλά πάλεψε και όσο λίγοι. Αγαπήθηκε όπως ελάχιστοι και αγάπησε όπως ελάχιστοι. Στις 11.30 το πρωί του Σαββάτου ο ήλιος κρύφτηκε για λίγα λεπτά. Ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς άλλαξε γειτονιά και οι φίλοι του έσπευσαν να τον χαιρετίσουν. Ήταν όλοι εκεί, σε μια γωνιά του νεκροταφείου της Νέας Σμύρνης και έκλαιγαν σιωπηρά, αλλά φώναζαν δυνατά "Μπόμπαν, Μπόμπαν", όπως κάποτε στα γήπεδα. Ο Μπόμπαν τους έκλεισε το μάτι και έφυγε ακριβώς όπως ήρθε. Σαν Κύριος.

Κανείς δεν έλειψε από το αντίο στον Μπομπαν Γιάνκοβιτς. Όλη η τότε ομάδα του Πανιωνίου, οι εκάστοτε πρόεδροι και οι φίλοι του συλλόγου. Οι δικοί του φίλοι, ο Ντέγιαν Τομάσεβιτς και ο Βλάντο Τζούροβιτς, που γύρισαν στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να του πουν αντίο, ο Γιώργος Μποσγανάς, ο Γιώργος Καλαϊτζής, ο Κώστας Μίσσας, ο Χρήστος Πετρόπουλος, ο Κρις Χουγκάζ, ο Γιώργος Διαμαντόπουλος, ο Βασίλης Κικίλιας, ο Παναγιώτης Φασούλας, πιτσιρικάδες από τη νέα γενιά του Πανιώνιου, όπως ο Αγγελόπουλος. Όλοι... Εκεί ήταν και η πρώην γυναίκα του με την οποία χώρισε λίγους μήνες μετά το ατύχημα. Και ο γιος του ο Βλαδίμηρος, που έχει διδαχθεί πολλά από την προσωπικότητα του πατέρα του. Και η μητέρα του με τα σπαρακτικά "Μπόμπανε-Μπόμπανε" να διαπερνούν τις καρδιές. Κανείς δεν έλειψε.

Ο πιο αξιαγάπητος και υπερήφανος αθλητής που αγωνίστηκε ποτέ στη χώρα μας, μας είπε το ύστατο αντίο. Η κληρονομιά που άφησε πλούσια. Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς; Το πάθος του για το μπάσκετ, το πάθος του για τον Πανιώνιο ή το πάθος του για την ίδια τη ζωή, που του γύρισε με τον πλέον άσχημο τρόπο την πλάτη; Ήταν και θα παραμείνει παράδειγμα προς μίμηση, για χιλιάδες λόγους.
 
Το "Μπόμπαν σε αγαπάμε ποτέ δεν σε ξεχνάμε" των φίλων του Πανιωνίου λίγο πριν φύγει για το τελευταίο του ταξίδι έβγαινε από το στόμα ακόμα και όσων δεν ήταν εκεί. Προηγήθηκε ένας συγκινητικός επικήδειος που εκφωνήθηκε από τον Δήμαρχο Νέας Σμύρνης και φίλο του Μπόμπαν, Γιώργο Κουτελάκη. Μια κουβέντα τα έλεγε όλα:

"Έστω και τώρα, σου ζητάμε συγνώμη για όσα θέλαμε αλλά δεν μπορέσαμε να σου δώσουμε".

Η κηδεία του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς έγινε με έξοδα της δημοτικής αρχής της Νέας Σμύρνης. Στην τελευταία του κατοικία θα συνοδεύεται από τρεις σημαίες που αγάπησε. Της Σερβίας, της Ελλάδος και του Πανιωνίου. Καλό ταξίδι φίλε... Το νούμερο 8 που φορούσε θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας ως Νο 1...

ΠΗΓΗ:www.sportime.gr (http://www.sportime.gr/basket_inside.asp?article_id=22711)