THMMY.gr

Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο από τον Γιώργο Σεφέρη. Γράφει για το πώς έζησε ο ίδιος τους διάφορους αγώνες στην Ελλάδα και πού κατέληξε τελικά. (Χρησιμοποιώ τον χαρακτήρα " ' " ως άνω τελεία)



Όσο για μένα, άρχισα να νιώθω την αποξένωση από τα ελλαδικά κομματικά αρκετά νωρίς από το τέλος του κινήματος του `35. Υπογραμμίζω τη λέξη: κομματικά. Από τότε, μόνο σε δυο γεγονότα της ιστορίας μας δόθηκα ολόκληρος, ψυχή και σώμα: στον περασμένο πόλεμο και στο θέμα της Κύπρου. Και στα δυο είδα μεγάλα ξυπνήματα και τρύγησα κάμποσες πικρές εμπειρίες. Και τώρα, αφού πέρασα μια ολόκληρη ζωή κλυδωνισμένη από στρατιωτικά κινήματα, δικτατορίες, μεταπολιτεύσεις, εξάρσεις, ολέθρους και απογνώσεις, αφού τα έζησα όλα αυτά, κατάσαρκα θα μπορούσα να πω, σαν Υπηρέτης του Κράτους, βρίσκω πως είναι θλιβερό και βαρύ, καθώς προχωρούν τα χρόνια, να καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν έχουμε προκόψει ούτε μια γραμμή σʼ αυτά τα ζητήματα. Κι όταν ένας τόπος δε δείχνει προκοπή μέσα σε σαράντα χρόνια, αυτό σημαίνει πως πέφτει κατακόρυφα. [...]

Ωστόσο συλλογίζομαι συχνά εκείνον τον άλλο συναισθηματικό χαρακτήρα, τον παλιό δάσκαλό μου, τον Μακρυγιάννη' τον παραφράζω: Ως τώρα όλοι βαλθήκαμε να καταβροχθίσουμε την Ελλάδα' η στάθμη αυτής της τροφοδοσίας ολοένα κατεβαίνει' σε λίγο θα αρχίσει να μας τρώει εκείνη.

Μιλώντας όπως μιλώ, έχω στο νου μου όλα τα κομματικά συμπτώματά μας, από άκρα σε άκρα, δεξιά ή αριστερά, όπου κι αν εκδηλώνουνται. Δε μου φταίνε οι θεσμοί και τα πολιτικά συστήματα' μου φταίει το δαιμόνιο που έχουμε να εξευτελίζουμε τον κάθε θεσμό και το κάθε σύστημα, και να σκεπάζουμε τα καμώματά μας με ρητορείες. «Δε γίνεται πολιτική με την αγιαστούρα». Το άκουσα πολλές φορές. Δεν έχω καμιά συμπάθεια για τον πουριτανισμό. Αλλά... Λυπούμαι που δεν εξηγούμαι γλυκότερα.

«Μα δεν πρέπει να βοηθήσουμε;» θα ρωτήσουν. Ασφαλώς πρέπει. Δεν είμαι αρμόδιος να κηρύξω κανόνες γενικής συμπεριφοράς. Όμως, προσωπικά, πιστεύω πως βοηθά κανείς καλύτερα κάνοντας τη δουλειά που του έδωσε ο θεός να κάνει σʼ αυτή τη σύντομη ύπαρξή μας, όσο μπορεί πιο τίμια και πιο παστρικά. Όχι ρίχνοντας τροφή στον κομματικό σάλαγο.

[...] Η αποστροφή που αισθάνομαι για τους ελλαδικούς κομματικούς τρόπους είναι ανείπωτη. Κι επειδή το καθετί είναι εκμεταλλεύσιμο κομματικά, δεν εννοώ να κάνω τίποτε που θα μπορούσε να ενισχύσει αυτόν τον ανεκδιήγητο κολλυβισμό. Είναι άραγε τούτο κλείσιμο στον εαυτό μου; Δεν το πιστεύω.



Προσωπικά δεν μπορώ να μην τονίσω τα εξής:

Δε μου φταίνε οι θεσμοί και τα πολιτικά συστήματα' μου φταίει το δαιμόνιο που έχουμε να εξευτελίζουμε τον κάθε θεσμό και το κάθε σύστημα, και να σκεπάζουμε τα καμώματά μας με ρητορείες.

Όμως, προσωπικά, πιστεύω πως βοηθά κανείς καλύτερα κάνοντας τη δουλειά που του έδωσε ο θεός να κάνει σʼ αυτή τη σύντομη ύπαρξή μας, όσο μπορεί πιο τίμια και πιο παστρικά.

Θα ήθελα να παραθέσω και το παρακάτω κείμενο. Γράφτηκε την εποχή που υπήρχε διαμάχη για τη γλώσσα (δημοτική vs καθαρεύουσα). Όπου "γλώσσα" μπορούμε να βάλουμε τη λέξη "παιδεία" - "εκπαίδευση".


Έχουμε τις θεωρίες μας για δημοτικές και καθαρεύουσες γλώσσες, και ένα μόνο δεν καταλαβαίνουμε ή δε βλέπουμε: πως η ψεύτικη ζωή μας έκανε ψεύτικη και τη γλώσσα μας, και πως η αλήθεια δεν επιβάλλεται από τη γλώσσα στη ζωή, αλλά από τη ζωή στη γλώσσα. Με νομοθετικά διατάγματα δεν σώζεται η λαλιά των ανθρώπων. Θα πρέπει να ξαναζήσουμε αληθινά για να ξαναμιλήσουμε αληθινά.



Βέβαια το μεγάλο ερώτημα είναι τι σημαίνει ζω αληθινά; Δηλαδή ζω την αλήθεια και ζω για την αλήθεια; Και πώς ζω αληθινά;
Πάντα με διάθεση αυτοκριτικής...

Και για να μην παρεξηγηθώ, συμφώνω με την άποψη ότι "όποιος δεν ασχολείται με τα κοινά δεν είναι φιλήσυχος - άχρηστος είναι" (νομίζω το είχε πει ο Περικλής).

Χωρίς να διαφωνώ με όλα τα λεγόμενα του Σεφέρη, αλλά γνωρίζοντας τη ζωή και τη δράση του, θα προτιμούσα να μην τα άκουγα από το στόμα ενός ανώτερου, ενεργού στην μια πλευρά όλην αυτήν την μαύρη και θεοσκότεινη εποχή, διπλωματικού υπαλλήλου, που έτυχε να είναι και μεγάλος ποιητής. Αυτή η απέχθεια για τα 'κομματικά' στην εποχή που αναφέρεται ο κυρ-Γιώργος, μπορεί να μυρίζει από δειλία, φόβο και παραίτηση, μέχρι εγωισμό και πολλές φορές αίμα.
Παρακαλώ φίλε Μπουζία, τα παραπάνω να εκληφθούν ως έναυσμα για την αντίθετη προσέγγιση και όχι ως βολές κατά του ποιητή.

Η τελευταία συμβουλή, απομονωμένη, μπορεί να είναι υπέροχος και σπαρακτικός λόγος μιας μάνας στον ζωντανό γιο, όχι όμως συμβουλή δάσκαλου σε μαθητή.

Πάντως η αλήθεια είναι ότι λείπει η εντιμότητα από τα σημερινά κόμματα...
Κανένας,μα κανένας,και το υπογραμμίζω αυτό,δε μιλάει αληθινά,με ειλικρίνεια...
Όλοι,μα όλοι,στολίζουν με φτιασίδια το λόγο τους,παίρνουν παραμάσχαλα και τις ξύλινες τοποθετήσεις τους,δεν απαντούν ποτέ,μα ποτέ,σ'αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ που τους ρωτάς(γιατί άραγε...;) και σε...πρήζουν!

Λείπει η αλήθεια από αυτόν τον τόπο...
Η αλήθεια μας ξέχασε,μπορεί να είναι μικρή και παραμερισμένη η Ελλαδίτσα και να ξεχάστηκε...
Η αλήθεια λησμόνησε να πατήσει το πόδι της σε τούτον τον τόπο...

Και δε φτάνουν όλα αυτά,εμείς καθόμαστε σαν απλοί παρατηρητές,τα δεχόμαστε όλα,αντί να βγούμε και να κράξουμε όσους μας πρήζουν καθημερινά και βάζουν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από το καλό αυτού του τόπου...

Τελικά ποιος το θέλει πραγματικά το καλό αυτού του τόπου και ποιος όχι;Μη βιαστεί κανείς ν'απαντήσει...

Δυστυχώς η πραγματικότητα εστιάζεται εδώ ακριβώς. Όταν βλέπω ότι η νοσηρή κατάσταση της πολιτικής ζωής μεταφέρεται αυτούσια στο πανεπιστήμιο, όταν βλέπω νέους να μην έχουν διάθεση για διάλογο και συζήτηση, για σκέψη και περισυλλογή, να ακολουθούν πολιτικές γραμμές που έρχονται από τα κεντρικά επιτελεία των κομμάτων, να βλέπουν άλλες κοινωνικές ομάδες (πολιτικές, οικονομικές κτλ) ως εχθρούς, τότε αναρωτιέμαι και εγώ το ίδιο πράγμα. Γιατί αν η αλλαγή δεν έρθει από τους νεότερους, τότε μάλλον δεν θα συμβεί ποτέ.

Το πιο ανησυχητικό ίσως απ' όλα είναι τα άτομα που υποστηρίζουν κάτι χωρίς να το έχουν ψάξει ενδελεχώς κ βγαίνουν κ το υποστηρίζουν με βεβαιότητα! Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο και κοντόφθαλμο και δυστυχώς είναι φανερό στα τηλεπαράθυρα...

Όσο για τη μικροπολιτική, είναι ένα φαινόμενο που όλοι μας πρέπει να καταδικάζουμε κ ένα από τα " μέτρα" που μπορούμε να πάρουμε εναντίον της είναι η σύσταση αυτόνομων ομάδων στο πανεπιστήμιο που να παρέχουν πηγές αντικειμενικής ( όσο γίνεται)πληροφόρησης για διάφορα ζητήματα.

Συμφωνώ και με τους δύο που πόσταραν παραπάνω.
Νοσηρότητα στο κομματικό σκηνικό,νοσηρότητα και στο Πανεπιστήμιο στο παραταξιακό σκηνικό.
Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να αλλάξει κάτι τέτοιο.
Optima,ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα;
Η σύσταση αυτόνομων ομάδων θα αντιμετωπιστεί κατά την άποψή μου εντελώς αρνητικά από τους παραταξιακούς,τους περισσότερους ίσως,και δεν ξέρω μήπως και στη συνείδηση του κόσμου ταυτιστεί με κάτι το δογματικό,παρόλο που διαφέρει...
Δεν ξέρω αν με πιάνεις...Είμαστε λίγο προκατειλημμένοι συνήθως...
Καλά εγώ είμαι πολύ προκατειλημμένη,δεν το συζητάω...!

Ζούμε σε μία κοινωνία αστικής δημοκρατίας. Σε αυτήν κυρίαρχο όργανο για την έκφραση της λαϊκής βούλησης έχουν τα κόμματα και εν προκειμένω στο πανεπιστήμιο οι φοιτητικές παρατάξεις. Η αλήθεια είναι πως ο θεσμός αυτός υπολειτουργεί και πλέον πολλές φορές κινείται στην εξυπηρέτηση προσωπικών ή μικροκομματικών συμφερόντων. Δε πρέπει όμως να παραβλέπουμε ότι μία αστική κοινωνία κινείται κυρίως μέσα από τις συγκρούσεις των κοινωνικών ομάδων και σπανίως μέσα από την συναίνεση. Λαμβάνοντας αυτό υπόψιν μπορούμε να πούμε ότι σε αυτήν την περίοδο τα ατομικά και μικροκομματικά συμφέροντα υπερισχύουν έναντι των συλλογικών. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε 2 λόγους. Είτε την πολύ στενή σύνδεση αυτών που επιδιώκουν την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων με την εξουσία είτε την έλλειψη ανάπτυξης συλλογικοτήτων. Σε κάθε περίπτωση η σύνδεση των ατομικών συμφερόντων δε μπορεί να είναι τόσο στενή όσο φαντάζει, καθώς υπάρχει και η διαρκής σύγκρουση μεταξύ τους. Επιπλέον είναι φανερό ότι η ενασχόληση του ατόμου με τα κοινά και η πολιτική δράση έχει φθίνει, οπότε το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στην έλλειψη διάθεσης από το άτομο να αναλάβει δράση και να συνταχθεί με μία συλλογικότητα. Οπότε κύριο μέλημα θα έπρεπε να είναι η κινητοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων ατόμων. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει είτε από την προσπάθεια για την εξυγίανση του θεσμού των παρατάξεων είτε με την ανάπτυξη κοινωνικών ομάδων πίεσης, οι οποίες αποτελούν το δευτερεύον θεσμό πολιτικής δράσης σε μία δημοκρατία. Οι ομάδες πίεσης μπορούν να συμβάλουν περισσότερο προς την κατεύθυνση που περιγράφηκε παραπάνω καθώς έχουν χαλαρότερους δεσμούς μεταξύ των ατόμων, μπορούν πολύ εύκολα να κινητοποιήσουν νέο κόσμο και να συμβάλουν στην πολιτικοποίηση του. Η ενασχόληση όλο και περισσότερου φοιτητόκοσμου με τέτοιες ομάδες θα οδηγήσει τελικά και στην βελτίωση του θεσμού των παρατάξεων ενώ μπορεί να οδηγήσει και στην δημιουργία νέων κάτι το οποίο έχει συμβεί πολλές φορές στη δημοκρατία.

Καταρχάς τα συγχαρητήριά μου BOb...Έκανες μια πολύ ωραία ανάλυση!
Έπειτα,θεωρώ πιο εφικτό σε αυτή τη φάση να εξυγιάνεις ως ένα βαθμό το πολιτικό σκηνικό μέσω της συγκρότησης ομάδων πίεσης,παρά με τη συμμετοχή στις υπάρχουσες παρατάξεις...