|
Title: Μικρές, ανθρώπινες ιστορίες Post by: sotim on June 15, 2006, 01:56:29 am Tο αντιθεοκρατικό Iράν είναι εδώ: στην τραμπάλα...
Ο Αχμάντ Σαφγκάτ ήταν πολύ γνωστός φωτογράφος στην Τεχεράνη. Γι' αυτό το καθεστώς τού ζήτησε να παραδίδει μαθήματα φωτογραφίας στους φωτογράφους του υπουργείου των Εσωτερικών όπου εδρεύουν και οι Vezerat Etelat: οι Ιρανικές Μυστικές Υπηρεσίες. Κάποια στιγμή απέκτησε πρόσβαση στους απόρρητους φακέλους των Ιρανών desaparecidos, των αντικαθεστωτικών που δολοφονούνται και εξαφανίζονται... Μια μέρα, ψάχνοντας κρυφά, έπεσε πάνω στον φάκελο μιας «αγνοούμενης», τους γονείς της οποίας έβλεπε καθημερινά στα σκαλιά του υπ. Εσωτερικών ψάχνοντας για την μοναχοκόρη τους. Βλέπω τις φωτογραφίες της δολοφονημένης κοπέλας (είναι στη διάθεση της στήλης). Το μισόγυμνο, βασανισμένο σώμα της. Ηλικίας είκοσι πέντε χρόνων περίπου. Το αποκεφαλισμένο κεφάλι της κρατά ακόμα τα χνάρια της γυναικείας ομορφιάς... Μιας μακάβριας ομορφιάς... Ο Αχμάντ έδειξε στην οικογένεια την τρομερή αλήθεια. Οι μυστικές υπηρεσίες τον υποπτεύτηκαν αμέσως για τη διαρροή. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε επί ένα χρόνο. Όταν αφέθηκε ελεύθερος - αφού πλήρωσε μεγάλο χρηματικό ποσό ως εγγύηση, έχοντας στο κατόπιν του μονίμως έναν Ιρανό ασφαλίτη - το φοιτητικό αντικαθεστωτικό κίνημα είχε αρχίσει να φουντώνει στην Τεχεράνη. Εκείνος δεν έμεινε απ' έξω. Συνελήφθη ξανά το 1999. Τον έκλεισαν στις τρομακτικές φυλακές Εβίν. Καμία επαφή με την οικογένειά του, ανάκριση, μαστίγωμα, φάλαγγα, ανάκριση: η καθημερινότητά του... H γυναίκα του, η Μουζγκάν, ήταν υποχρεωμένη να παρουσιάζεται κάθε μήνα σε αστυνομικό τμήμα όπου την ανέκριναν και την βασάνιζαν... Όσοι φυλακίζονται στο Εβίν βγαίνουν για να πάνε στο ψυχιατρείο ή στο νεκροταφείο. Εκεί θα κατέληγε και ο Αχμάντ εάν οι συγγενείς του δεν πλήρωναν ένα αστρονομικό ποσό σε κάποιο μεσάζοντα, ώστε να μπορεί να βγει για λίγο και υπό όρους. Βγήκε ύστερα από δυο χρόνια, παραμορφωμένος από τα βασανιστήρια, για δυο εβδομάδες, για να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο... H Μουζγκάν εν τω μεταξύ είχε δανειστεί χρήματα, είχε έρθει σε επαφή με κάποιον λαθρέμπορο, κανονίζοντας την απόδραση από το Ιράν. Ο Αχμάντ, η Μουζγκάν και η κόρη τους, η μικρή Ροζίνα, ξεκίνησαν μια νύχτα κρυμμένοι σ' ένα φορτηγό προς το Πακιστάν. Ήταν χειμώνας του 2001. Στο Πακιστάν τούς έδωσαν πλαστά διαβατήρια και τους πήγαν στην Τουρκία. Από εκεί με αεροπλάνο κατέληξαν στην Ολλανδία όπου ζήτησαν άσυλο. Τους έδωσαν σπίτι, ένα μηνιαίο εισόδημα και τους έβαλαν να μάθουν ολλανδικά. H Ροζίνα έκανε όνειρα για το ευρωπαϊκό της μέλλον και περίμεναν να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες. Στην Ολλανδία όμως φούντωνε η ξενοφοβία και ο ρατσισμός. Την άνοιξη του 2004 η ολλανδική κυβέρνηση αποφάσισε την απέλαση 26.000 αιτούντων άσυλο. Ανάμεσα σε αυτούς και η οικογένεια του Αχμάντ... Επειδή δεν μπορούσαν να τους γυρίσουν στο Ιράν, τους έφεραν στην Ελλάδα: «Γιατί από εκεί περνάνε συνήθως όσοι έρχονται από το Ιράν», είπαν... Έτσι βρέθηκαν να κοιμούνται στο πάτωμα, στα κρατητήρια του «Ελ. Βενιζέλου». Έπειτα από τρεις εβδομάδες οι αστυνομικοί τούς είπαν να φύγουν. «Πού να πάμε;» ρώτησαν. «Δεν ξέρουμε, φύγετε...» απάντησαν οι αστυνομικοί. Κατέληξαν στα παγκάκια, στο Πεδίον του Άρεως. Επί δύο μήνες, χωρίς στέγη, χωρίς τίποτα... Μέχρι που βρέθηκε κάποια μη κυβερνητική οργάνωση και τους βρήκε στέγη. Σήμερα έχουν ένα ροζ χαρτάκι που βεβαιώνει ότι έχουν ζητήσει άσυλο... Το ανανεώνουν κάθε έξι μήνες. «Τέσσερις μήνες χάνω σε ουρές για να το ανανεώσω για έξι...» λέει ο Αχμάντ. Χωρίς καμία απολύτως βοήθεια από το κράτος, περιμένουν ακόμα να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες. Και τρέμουν στη σκέψη μήπως τους γυρίσουν πίσω στους δημίους τους, στο Ιράν... H ιστορία του Αχμάντ, της Μουζγκάν και της Ροζίνα δεν χωρά σε ένα άρθρο. Και είναι μόνο μία από τις χιλιάδες ιστορίες ανθρώπων που αντιμετωπίζουν τον θάνατο διωγμένοι από την τυραννία. Ανθρώπων που ζητούν να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες. Και τρέμουν στη σκέψη μήπως τους γυρίσουν πίσω... Στην Ελλάδα, δυστυχώς, μόνο το 0,9% (!) των αιτούντων άσυλο αναγνωρίζονται: η ξενόφοβη Ολλανδία αναγνωρίζει το 35%, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 32%... «Κυνηγητό, κρυφτό και τώρα τραμπάλα... Κάτι παιχνίδια που παίζει η ζωή» γράφει η καινούργια αφίσα της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες... Παιχνίδια με την ίδια την ζωή των ανθρώπων... Γι' αυτό υπάρχει επείγουσα ανάγκη για την ανθρωπιά και την ευαισθησία μας. www.gkapllani.com Title: Re: Μικρές, ανθρώπινες ιστορίες Post by: sotim on June 15, 2006, 02:09:26 am Πρωτοχρονιάτικες εξομολογήσεις μιας οικιακής βοηθού
«Αγαπητέ "Υπάρχουμε, Συνυπάρχουμε;", εύχομαι όσα θα σας γράψω να μη σας φανούν σκέτη ανοησία. Είμαι μετανάστρια και εργάζομαι ως οικιακή βοηθός, δηλαδή καθαρίζω σπίτια. Στην Αλβανία σπούδασα Μαθηματικά, αλλά η μαθηματική ελπίδα της ξενιτιάς είναι η επιβίωση... Έχω δύο παιδιά, μία κόρη και έναν γιο, που πηγαίνουν σε ελληνικό σχολείο... Κάθε φορά που έρχονται οι γιορτές νιώθω μια ανεξήγητη μελαγχολία. Ίσως φταίει το γεγονός ότι νιώθω ακόμα ξένη, και όταν νιώθεις ξένη τις γιορτές αυτό σου αφήνει ένα κενό στην ψυχή. Τα παιδιά μου βέβαια δεν νιώθουν καμία μελαγχολία τις γιορτές, γιατί προφανώς δεν νιώθουν ξένα. Μη με παρεξηγήσεις όμως, γιατί τις γιορτές τις χαίρομαι πάντα. Έτσι και αλλιώς, μπακλαβά και κανταΐφι είχαμε εκεί πάνω, μπακλαβά και κανταΐφι έχουμε και εδώ... Για να διώξω τη μελαγχολία μου, προχθές που είχα άδεια, έβαλα τα καλά μου και μαζί με μια ξαδέλφη πήραμε το τρένο και πήγαμε στο Mall. Είχα ακούσει γι' αυτό στα σπίτια που καθαρίζω. Mall στα αλβανικά σημαίνει πόθος και πραμάτεια μαζί. Και το Mall ήταν ακριβώς έτσι. Περιπλανηθήκαμε, θαυμάσαμε και αφού δεν αγοράσαμε τίποτα γυρίσαμε στο σπίτι... Με το που ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου, βλέπω τον άνδρα και τα παιδιά μου κολλημένα στην τηλεόραση. "Τι έγινε;", τους ρωτάω. "Ξέχασε το σπίτι...", μου απαντάει κοφτά ο άνδρας μου. Ψάχνουμε εδώ και τρεις μήνες ένα σπίτι να νοικιάσουμε, να φύγουμε από το υπόγειο που μένουμε τόσα χρόνια. Μεγάλωσαν και τα παιδιά, ξέρεις... Το πρόβλημα είναι ότι οι ιδιοκτήτες μόλις μαθαίνουν ότι είμαστε Αλβανοί βρίσκουν δικαιολογίες και μας διώχνουν. Όταν ο ιδιοκτήτης είναι άνδρας λέει ότι δεν θέλει η γυναίκα του. Όταν είναι γυναίκα λέει ότι δεν θέλει ο άνδρας της... Προσπαθούσα να καταλάβω τι σχέση είχε η τηλεόραση με το σπίτι που ψάχναμε, όταν είδα στην οθόνη τη φάτσα ενός νεαρού και από κάτω τη λέξη "Αλβανός". Τότε έμαθα για το φονικό και τους δύο νεκρούς αστυνομικούς. Το αίμα μου πάγωσε. Κάθε φορά που κάποιος Αλβανός μετανάστης κάνει κάτι, νιώθω απελπισμένη. Μάλιστα μια φορά έχασα τη δουλειά μου γι' αυτόν τον λόγο. Πρόπερσι, με την απαγωγή έγινε αυτό... Το χειρότερο όμως είναι ότι κάθε φορά που γίνεται κάτι, και αρχίζει η τηλεόραση με το "Αλβανός έκανε" και "Αλβανός έσφαξε", μου κρατάνε μούτρα τα ίδια τα παιδιά μου... Δεν το έχετε δοκιμάσει αυτό, και εύχομαι να μην το δοκιμάσετε ποτέ, γιατί είναι σαν να σας σφάζουν τα ίδια τα παιδιά σας... Αλλά τα καταλαβαίνω τα παιδιά μου, γιατί και αυτά βρίσκουν κρεμασμένα μούτρα στο σχολείο και εκδικούνται εμένα για την καταγωγή τους, που τους τιμωρεί... Αυτά σκεφτόμουν λοιπόν ενώ πήγαινα να ξεντυθώ στο υπνοδωμάτιο, όταν ακούω τον άνδρα μου να φωνάζει πανηγυρικά όπως κάνουν στο ποδόσφαιρο: "Δεν το έκανε ο Αλβανός, το έκανε ο Ρώσος, ο Ρώσος, ακούς, δόξα σοι ο Θεός...". Χάρηκαν όλοι, χάρηκα κι εγώ. Μετά φοβήθηκα με τη χαρά μου: "Μα δεν είναι τρελό, σκέφθηκα, αντί να θλίβεσαι για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν να χαίρεσαι που ο δολοφόνος είναι Ρώσος, Κινέζος ή Έλληνας;"... Αυτά ήθελα να σας διηγηθώ... Ευχή μου είναι να ζούμε σε έναν κόσμο λιγότερο αιματηρό, όπου τα παιδιά των μεταναστών θα υπερηφανεύονται ή θα ντρέπονται μονάχα για τις δικές τους πράξεις και όχι για την καταγωγή τους... Τρομάζω στη σκέψη ότι μπορεί να ζήσουν σε μια κοινωνία όπου οι θύτες και τα θύματα θα είναι "δικά μας" και "δικά τους"...». www.gkapllani.com |