THMMY.gr

Πριν τον Πύρρο Δήμα, τη Βούλα Πατουλίδου, τους δεκάδες Ολυμπιονίκες, τη "χρυσή" εθνική ποδοσφαίρου και τους πρωταθλητές Ευρώπης του "Δράκου" το πρώτο... αίμα του ελληνικού αθλητισμού χύθηκε (μαζί με σαμπάνια και δάκρυα χαράς) στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, πριν 19 ακριβώς χρόνια. Ήταν 14 Ιουνίου του 1987 κι όμως μοιάζει σαν χθες...

"Η πρόκριση (;) στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα". Μέσα κι οι δύο (103-101)! Ο Γιοβάισα στέλνει τη μπάλα στη γωνία του ταμπλό και η καυτή νύχτα της 14η Ιουνίου γίνεται... μέρα. Η παραλιακή "έπηξε" από κόσμο, το Τζόουνς στη Γλυφάδα έγινε το κέντρο της Αθήνας κι όλη η Ελλάδα βρίσκεται στο πόδι. Οι πατεράδες παίρνουν τα παιδιά στον ώμο, οι μανάδες τους κυνηγούν από πίσω κι οι γιαγιάδες σταυρώνουν τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά!

Ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία της Ελλάδας σε εθνικό επίπεδο. Ήταν η αρχή μιας λαμπρής εποχής, που έφερε τίτλους και δόξα, όχι μόνο στους μπασκετμπολίστες, αλλά σε όλους τους αθλητές που ιδρώνουν το εθνόσημο.

Αν το 1987 ήταν το σημείο μηδέν, τότε ο θρίαμβος θα ήταν σήμερα 19 ετών, ένα χρόνο αφού είχε γιορτάσει την ενηλικίωση και τη νέα σπουδαία επιτυχία του Βελιγραδίου. Θα είχε βγάλει δίπλωμα, θα πήγαινε στο πανεπιστήμιο και θα "έκλεβε" χρόνο για να σκάσει λίγο την πορτοκαλί μπάλα. Όπως κάναμε κι όλοι εμείς! Χάρις σε αυτούς...

Αλήθεια, όμως, τι απέγιναν οι 12 "Θεοί" του Ολύμπου; Πλέον έχουν γκρίζα μαλιά, περιττά κιλά και... παιδιά, ωστόσο διατηρούν πάντα την αγάπη τους για το μπάσκετ και την Εθνική ομάδα. Αλλωστε μόνο οι τρεις από αυτούς απέχουν από τα παρκέ. Οι πέντε έχουν γίνει προπονητές, οι τρεις δουλεύουν σε ομάδες, ο ένας έχει πρακτορείο, οι δύο ασχολούνται με τις επιχειρήσεις τους κι ο τελευταίος το έριξε στην πολιτική!

Το SPORT 24 θυμήθηκε τη "χρυσή ομάδα" και αποτύπωσε την πορεία τους ως το σήμερα...

Νίκος Γκάλης: Φέτος παντρεύτηκε, απέκτησε... κοράκλα και επέστρεψε στις εξέδρες του Αλεξανδρείου! Δεν αποκλείεται εκτός από τις επιχειρήσεις του και το καμπ που διοργανώνει στη Χαλκιδική, να ασχοληθεί και με το μπάσκετ, καθώς οι παράγοντες του Αρη τον μαρκάρουν... πιεστικά.

Μετά το 1987 ο "Νικ" ολοκλήρωσε τον κύκλο του στον Άρη (1991), μετακόμισε στον Παναθηναϊκό, όπου έκλεισε την καριέρα του -άδοξα και άγαρμπα- στο ημίχρονο του αγώνα με τους Αμπελόκηπους στο Μετς τον Νοέμβρη του 1994, ύστερα από αψημαχία που είχε με τον Κώστα Πολίτη.

Παναγιώτης Γιαννάκης: Σιγά μην έφευγε από τα... παρκέ! Ο "Δράκος" μετά την αποχώρηση του από την ενεργό δράση έγινε προπονητής, μεταρίζι στο οποίο συνεχίζει την ίδια επιτυχία που είχε κι ως παίκτης! Τελευταίο του κατόρθωμα; Στο Βελιγράδι έγινε ένας από τους λίγους "μπασκετικούς" που έχουν κατακτήσει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα τόσο ως παίκτης, όσο κι ως χεντ-κόουτς!

Ο "μαύρος", όπως τον αποκαλούσαν τότε οι συμπαίκτες του, μετά τον Άρη αγωνίστηκε στον Πανιώνιο και στον Παναθηναϊκό. Το 1996 είπε "αντίο" στην ιδιότητα του παίκτη μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος με τους "πράσινους" στο Παρίσι και την 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, όπου ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Τελευταίο του παιχνίδι; Κόντρα στη Βραζιλία, όπου η λήξη τον βρήκε να αγκαλιάζει -με λυγμούς- τον μεγάλο Οσκάρ Σμιντ.

Νίκος Φιλίππου: Αγωνίστηκε στον Άρη και στον ΠΑΟΚ κι αποχώρησε από την ενεργό δράση στις αρχές της δεκαετίας του '90. Δεν αποχώρησε ποτέ από το μπάσκετ, χωρίς όμως να γίνει προπονητής.

Ο άτυχος πάουερ-φόργουορντ (τραυματίστηκε στην πρεμιέρα κόντρα στη Ρουμανία) τα τελευταία χρόνια αποτελεί τον μάνατζερ της Εθνικής ομάδας. Ναι, ναι ήταν κι αυτός που το περασμένο καλοκαίρι σήκωσε το Ευρωπαϊκό!

Μιχάλης Ρωμανίδης: Τότε ήταν ο βενιαμίν της Εθνικής, όμως, ουδέποτε είχε την αναμενόμενη εξέλιξη. Μετά την εποχή του Αρη βιάστηκε να εγκαταλείψει το σορτσάκι και τη φανέλα, αναλαμβάνοντας δράση από το πόστο του γενικού διευθυντή σε ομάδες.

Τα τελευταία χρόνια ήταν ο τζένεραλ μάνατζερ του Μίλωνα, ενώ φέτος το καλοκαίρι "μετακόμισε" στον Άλιμο.

Λιβέρης Ανδρίτσος: Ο αφανής ήρωας του τελικού ασχολείται ακόμη με την πορτοκαλί μπάλα, ακόμη κι αν δεν "στέριωσε" ως προπονητής. Πέρασε, αλλά δεν καταξιώθηκε στον αγαπημένο του Έσπερο και την τελευταία διετία εργάζεται ως γενικός διευθυντής στον Πανιώνιο, όπου συνεργαζόταν με τους συμπαίκτες του το 1987 Μέμο Ιωάννου και Νίκο Λινάρδο.

Αργύρης Καμπούρης: Ο "τίμιος γίγαντας" του ελληνικού μπάσκετ ήταν από τους πρώτους της φουρνιάς που κρέμμασε τα παπούτσια του. Από τον Ολυμπιακό έφυγε το 1994 σηκώνοντας πρωτάθλημα και κύπελλο, αλλά όχι και Ευρωπαϊκό (ας όψεται ο Κορνίλιους Τόμπσον).

Από τότε εργάστηκε ως προπονητής είτε σε ομάδες της ΕΣΚΑ, είτε στις Ακαδημίες του Ολυμπιακύ, που βρίσκεται ως σήμερα.

Νίκος Λινάρδος: Από μικρός φαινόταν ότι η καριέρα του μετά από αυτή του μπασκετμπολίστα θα περιστρεφόταν γύρω από το μπάσκετ. Έτσι όταν σταμάτησε το μπάσκετ (ουσιαστικά μετά τη θητεία του στον Πανιώνιο), δεν το σκέφτηκε και πολύ. Δεν έγινε... δημοσιογράφος όπως ο πατέρας του, αλλά το έριξε στην προπονητική.

Αφού θήτευσε στο πλευρό του Μάικ Σιζέφκσι και του Ντιν Σμιθ στο Ντιουκ και στο Νορθ Καρολάινα, εργάστηκε ως χεντ-κόουτς σε μικρές αθηναϊκές ομάδες, πριν ακολουθήσει το Μαρούσι. Ως βοηθός κατέκτησε το κύπελλο Σαπόρτα (2001), για να αναλάβει την ερχόμενη χρονιά χρέη πρώτου προπονητή. Δεν "στέριωσε" στα βόρεια προάστια κι έκτοτε ακολούθησε η Νήαρ Ηστ κι αγαπημένος του Πανιώνιος, πρώτα ως ασίσταντ κι ύστερα ως χεντ-κόουτς.

Νίκος Σταυρόπουλος: Μετά τη Λάρισα και τον ΠΑΟΚ ακολούθησε ο Ηρακλής, όπου έκλεισε την καριέρα του. Ο "Μάτζικ" σταμάτησε το μπάσκετ το 1994 μετά τον τελικό κυπέλλου κόντρα στον Ηρακλή και μετά από ένα μικρό... διάλειμμα έγινε προπονητής.

Ξεχώρισαν η θητεία του στην εθνική εφήβων (3η θέση στο Παγκόσμιο του 2003), αλλά και στην Ολύμπια Λάρισας, την οποία δεν κατάφερε να κρατήσει στην Α1. Εξακολουθεί να εργάζεται στην Ομοσπονδία στα "μικρά" αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα.

Μέμος Ιωάννου: Το δικό του σουτ ήταν η καλύτερη... ασίστ για τον Αργύρη Καμπούρη κι έτσι ξέφυγε από τη ρετσινιά του "μοιραιου" και συνέχισε τη λαμπρή καριέρα του μετά το 1987. ΠΑΟΚ, Άρης, Παναθηναϊκός και στο τέλος Παπάγου!

Μετά το διπλό ρόλο του παίκτη-προπονητή αφοσιώθηκε στο επάγγελμα του τεχνικού κάνοντας το "αγροτικό" του στην Κύπρο, για να επιστρέψει δυναμικά με τον Ηλυσιακό και τον Πανιώνιο, τον οποίο οδήγησε πρόπερσι στην 3η θέση της Α1. Από την πλατεία αποχώρησε στα μέσα του φετινού πρωταθλήματος.

Παναγιώτης Καρατζάς: Ξεκίνησε από το Παγκράτι και τέλειωσε την καριέρα του στο Παγκράτι. Ενδιάμεσα; Ο Ολυμπιακός στα χρόνια της "αναγέννησης" της ομάδας υπό των οδηγιών του Γιάννη Ιωαννίδη.

Είναι από τους λίγους που δεν ασχολήθηκαν καθόλου με το μπάσκετ. Τι κάνει τώρα; Έχει δικό του πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ.

Φάνης Χριστοδούλου: Ο "μπέμπης" του ελληνικού μπάσκετ τα... παράτησε νωρίς. Μόλις το 1998 όταν και κατέκτησε αυτό που του έλειπε: το πρωτάθλημα! Κάτι που πέτυχε παίζοντας για τον Παναθηναϊκό, την ομάδα στην οποία έκλεισε τη λαμπρή του καριέρα μετά τη Δάφνη και φυσικά τον Πανιώνιο. Από την Εθνική σταμάτησε το 1997.

Έκτοτε ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις (χρηματιστήριο και κατασκευές) και τις τρεις κόρες του!

Παναγιώτης Φασούλας: Ο τελευταίος μιας ολόκληρης φουρνιάς! Η "αράχνη" ήταν αυτός που... έκλεισε την πόρτα της ομάδας του 1987 αγωνιζόμενος ως το 1999. Μετά τον ΠΑΟΚ "κατηφόρισε" στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να γίνει το "κόκκινο πανί" για τους Θεσσαλονικείς. Κατέκτησε πρωταθλήματα, κύπελλα και το Ευρωπαϊκό με τους "ερυθρόλευκους", ενώ ση
μείωσε επιτυχίες και με την Εθνική, τη φανέλα της οποίας αποχωρήστηκε το 1998!

Ο "Πάνι" ακολούθησε την πιο περίεργη καριέρα από όλους τους πρωταθλητές Ελλάδας, καθώς δεν φτάνει που έμεινε μακριά από τα παρκέ, έγινε και... πολιτικός! Εκλέχτηκε βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, αλλά την τελευταία 4ετία έμεινε εκτός Βουλής παρότι συγκέντρωσε τις περισσότερες ψήφους του κόμματος ελέω Κώστα Σημίτη. Τι κάνει τώρα; Βάζει υποψηφιότητα για δήμαρχος Πειραιά!

Κώστας Πολίτης: Ο Ευρω-κόουτς δεν ξανακάθισε στον πάγκο της Εθνικής σε μεγάλη διοργάνωση μετά το 1987. Έδωσε τη θέση του στον Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου και επικεντρώθηκε στους ελληνικούς συλλόγους: ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και Νήαρ Ηστ.

ΠΗΓΗ:www.sport24.gr (http://sport24.gr/html/ent/518/ent.123518.asp)

Συνέντευξη Νίκου Γκάλη....

Είμαστε όλοι πολύ μικροί και ασήμαντοι για να αναφερθούμε στο μεγαλείο του Νίκου Γκάλη, έστω στο όνομά του, στη ζωή του, στον μύθο που ο ίδιος φροντίζει να ενισχύει με το να μην εμφανίζεται συχνά και ειδικά στο τηλέφωνο.

Το έπος του Ευρωμπάσκετ του '87 είναι αξεπέραστο, γιατί κατάφερε να ενώσει πολλές γενεές φιλάθλων, απλών ανθρώπων, ανθρώπων της καθημερινότητας. Και ο Γκάλης ήταν αυτός, ο οποίος απογείωσε μια ολόκληρη χώρα. Με την αρωγή κάποιων σπουδαίων συνοδοιπόρων, οι οποίοι επέλεξαν την ενασχόληση με τα κοινά, με το μπάσκετ, γενικώς προτίμησαν να παραμείνουν στο προσκήνιο, έστω και έξω από τις τέσσερις γραμμές.

Ο Γκάλης όμως; Αν εξαιρέσουμε ορισμένες μεμονωμένες εμφανίσεις του στο Αλεξάνδρειο, στην έδρα της αγαπημένης ομάδας του, καθώς και κάποιες επιστολές προς τους παίκτες του Αρη, προκειμένου να ανυψώσει το ηθικό τους παραμονές καθοριστικών αγώνων, προτίμησε να περιθωριοποιηθεί και αυτή η επιλογή απογοήτευσε όλους εμάς που θέλαμε να τον έχουμε κοντά μας. Δεν έχει σημασία από ποιο μετερίζι, τον θέλαμε πάντως κοντά μας και αυτό είναι που μετράει...

Κατά καιρούς είχαν φτάσει στα χέρια μας πολλοί αριθμοί τηλεφώνου, οι οποίοι θα μπορούσε να... ξεκλειδώσουν την κρυψώνα του καταλήγοντας στον εντοπισμό του. Μάταια όμως. Σωστός ο αριθμός, άφαντος ο Γκάλης. Και ο μύθος γύρω του παρέμενε και γιγαντωνόταν. Ανήμερα της κατάκτησης του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1987, άξιζε τον κόπο μια ακόμη προσπάθεια. Το SPORT 24 είχε νωρίτερα επικοινωνήσει με στενό συνεργάτη του, αλλά η απάντηση ήταν... καταδικαστική: "Δεν πρόκειται να τον βρείτε. Ειδικά σήμερα, που μετακομίζει από τη Θεσσαλονίκη για τη Χαλκιδική"...

"Τζίφος!", ήταν η πρώτη αντίδραση. Δεν απογοητευτήκαμε, όμως. Μια τελευταία απόπειρα δεν βλάπτει και ενώ την πρώτη φορά το κινητό ήταν κλειστό, τη δεύτερη... έδειξε να καλεί. Αρκεί και ο Νίκος Γκάλης να ήταν διαθέσιμος, να είχε κέφια για να μιλήσει, γενικώς να συνωμοτήσει και η τύχη, ώστε να ανταμώσουν οι φωνές μας. "Ναι; Ποιος είναι;" αναφώνησε ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ με εκείνη τη βαριά φωνή, που θύμιζε τη διαφήμιση του "ΑΓΝΟ". Ρίγος...

Αφού έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και αφού του εξηγήσαμε ότι ήταν τιμή και μόνο που ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες, του υποσχεθήκαμε ότι δεν επρόκειτο να τον κουράσουμε με ατελείωτες ερωτήσεις, αλλά λίγες και συγκεκριμένες. Κατ' αρχήν, να μας μιλήσει για τη σημερινή ημέρα και τι ακριβώς εκφράζει για τον ίδιο το έπος του 1987.

"Είναι πολύ σημαντική ημέρα, όχι μόνο για μένα, αλλά για το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όλα όσα εκτυλίχθηκαν μέσα και έξω από το ΣΕΦ τη νύχτα της 14 ης Ιουνίου. Τι και αν έχουν περάσει 19-20 χρόνια (σ.σ. αυτό αναρωτήθηκε επακριβώς) από τον τελικό με τους Ρώσους; Στη μνήμη μου θα είναι πάντα χαραγμένες αυτές οι στιγμές, οι οποίες γέμισαν με εθνική υπερηφάνεια τους Ελληνες. Μια χώρα 9 εκατομμυρίων τότε, είχε νικήσει τη σοβιετική αυτοκρατορία των 250 εκατομμυρίων κατοίκων!"...

-Με όλο το θάρρος, αλλά ο κόσμος του μπάσκετ και ίσως ορισμένες γενεές σε μεγαλύτερο βαθμό, διακατέχεται από ένα τεράστιο «γιατί»! Γιατί αποξενωθήκατε τόσο; Γιατί απομακρυνθήκατε από τα δρώμενα στο ελληνικό μπάσκετ; Γιατί κρατήσατε τον εαυτό σας μακριά από ένα δημιούργημα, το οποίο εσείς ο ίδιος βοηθήσατε να κτιστεί;

"Οπως ξέρετε, στην καριέρα μου έζησα πολλές όμορφες στιγμές, αλλά και ορισμένες άσχημες. Δυσάρεστα γεγονότα, τα οποία δεν είναι της στιγμής να επαναφέρουμε στην επικαιρότητα ή να αναλύσουμε ξανά. Επιλογή μου ήταν να απομακρυνθώ, να συνεχίσω τη ζωή μου μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αλλωστε, δεν μου έχει γίνει καμία πρόταση, ώστε να συμμετάσχω στα κοινά του μπάσκετ"...

-Ακούστηκε ότι σας προορίζουν για επόμενο πρόεδρο της Ελληνικής Ομοσπονδίας. Πόσο σας αγγίζουν αυτές οι φήμες;

"Το άκουσα και εγώ και το διάβασα στις εφημερίδες. Δεν με έχει ενοχλήσει, όμως, κανείς, ούτε από την ΕΟΚ, ούτε από κάπου αλλού, οπότε δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι που συνιστά φήμη ή σενάριο".

-Αισθανθήκατε άσχημα παρακολουθώντας τα αίσχη στους τελικούς της Α1 μπάσκετ;

"Από παλιά έλεγα ότι οι αγώνες θα πρέπει να εξελίσσονται ομαλά. Το μπάσκετ είναι αθλητισμός και όχι πόλεμος. Είναι διασκέδαση. Πρέπει να πηγαίνει κάποιος άφοβα με το παιδί του στο γήπεδο και να μπορεί να παρακολουθεί τους αγώνες χωρίς να κινδυνεύει. Εάν αυτό δεν γίνει βίωμα για τους φιλάθλους, τότε στο μέλλον θα ασχολούμαστε με παρόμοια περιστατικά. Και οι φίλαθλοι, όμως, χρειάζονται καθοδήγηση"...

ΠΗΓΗ:www.sport24.gr (http://www.sport24.gr/html/ent/705/ent.123705.asp)

Πέρασαν 19 χρόνια, αλλά από τον γλυκό περσινό Σεπτέμβριο η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ δεν είναι πια ίδια. Το πρώτο είναι το πιο όμορφο, το δεύτερο μαγικό κι έπεται συνέχεια. Επειδή όμως η 14η Ιουλίου 1987 είναι μία χρυσή ημερομηνία για το ελληνικό μπάσκετ, σήμερα, 19 χρόνια μετά, οι 12 διάδοχοι της παρέας του Γκάλη και του Γιαννάκη, τα χρυσά παιδιά του Βελιγραδίου, εξιστορούν στο Sportime.gr πως έζησαν την κατάκτηση του ευρωμπάσκετ το 1987. Μίας …δωδεκάδας νιάτα λοιπόν…


Οι μικροί, λοιπόν, αναπολούν… Ανατρέχουν στο σεντούκι των αναμνήσεων τους, αλλά μη φανταστείτε, ότι χρειάστηκε να ψάξουν βαθιά. Αλλωστε τα πολύτιμα σουβενίρ, είναι πάντα, προσεκτικά τυλιγμένα και τοποθετημένα σε μία γωνιά. Πολύ περισσότερο δε, όταν το θυμητικό τους δεν φαντάζει απλά ως ένα ταξίδι στα χρόνια της παιδικής αθωότητας, μα στη σπίθα που άναψε το φυτίλι κι αυτό οιστρηλάτησε την πορεία μίας μεγαλειώδους καριέρας στην κορυφογραμμή της οποίας βρίσκεται με χρυσά γράμματα η επιγραφή «Βελιγράδι 2005». Τα 12 καλόπαιδα της γενιάς του 2005, μιλούν στο Sportime.gr και μας ταξιδεύουν εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα… Στις 14 Ιουνίου του 1987…

4. ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ

«Ασφαλώς και θυμάμαι τι έκανα εκείνη την ημέρα… Ημουν στο σπίτι, οικογενειακά και περιμέναμε με αγωνία επί ώρες να αρχίσει το παιχνίδι. Όταν έγινε το τζάμπολ ο ενθουσιασμός έφτασε στο κατακόρυφο, αλλά το άγχος χτύπησε κόκκινο. Λεπτό προς λεπτό αρχίσαμε να πιστεύουμε στη νίκη και όταν ο αγώνας τελείωσε πετάχτηκα στους δρόμους και άρχισα να πανηγυρίζω. Εντάξει, μη φανταστείς ότι πήγα μέχρι την Ομόνοια, αλλά εκεί στη δική μου γειτονιά είχαμε στήσει μία μικρή Ομόνοια. Φυσικά και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ εκείνες τις στιγμές».

5. ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ

«Σιγά να μην έχανα εκείνο το ματς. Ημουν αρκετά μικρός δε θυμάμαι τι έγινε τις επόμενες ημέρες, μετά τον τελικό, αλλά στις 14 Ιουνίου είχαμε πάει με την οικογένειά μου σε μία ταβέρνα, όπου είδαμε όλοι μαζί το παιχνίδι. Ηταν συγκλονιστικές στιγμές, ολόκληρο το μαγαζί ήταν στο πόδι, οι σερβιτόροι είχαν σταματήσει να σερβίρουν, όλοι παρακολουθούσαν τον Καμπούρη να εκτελεί τις βολές. Κι όταν πια ευστόχησε …πανικός».

6. ΝΙΚΟΣ ΖΗΣΗΣ

«Είναι μία μεγάλη ημέρα κι ευχαριστώ που συμπίπτει με μία μεγάλη προσωπική στιγμή καθώς σήμερα (14/06) παίζουμε τον πρώτο τελικό του Ιταλικού πρωταθλήματος με την Φορτιτούντο. Αν κερδίσουμε …ξέρω πολύ καλά τι θα πω μετά το ματς… Οσο για το 1987 ήμουν μικρός, αλλά υπάρχει μία σκηνή που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Την ώρα που ο Καμπούρης εκτελούσε τις βολές, θυμάμαι, με κρατούσε ο πατέρας μου ανάμεσα στα πόδια του… Σαν τώρα έχω την εικόνα στο μυαλό μου να καταλήγει η μπάλα στο δίχτυ και ο πατέρας μου να σηκώνει το χέρι ψηλά, να το τινάζει και να πανηγυρίζει… Μετά το παιχνίδι βγήκαμε στους δρόμους κι εγώ δεν το θυμάμαι αλλά μου λένε ότι εκείνο το βράδι τρακάραμε με το αυτοκίνητο… Ημουν 4 ετών τότε κι από εκείνο το καλοκαίρι έλεγε συνεχώς στον πατέρα μου… «Πάμε στη μπασκέτα», εννοώντας ένα μικρό γηπεδάκι μέσα σε ένα πάρκινγκ, που βρισκόταν κοντά στο σπίτι μας. Το μικρόβιο είχε μπει για τα καλά μέσα μου και το λέω με βεβαιότητα, παρότι ήμουν πολύ μικρός. Από τότε έχω δει άπειρες φορές τόσο τον ημιτελικό, όσο και τον τελικό του 1987. Θυμάμαι κάθε ατάκα του Συρίγου απʼέξω κι ανακατωτά. Και ξέρεις κάτι… Είναι συγκινητικό αυτό που συμβαίνει φέτος, διότι ακριβώς ένα χρόνο πριν την ίδια ημέρα, βρεθήκαμε και πάλι στην ίδια θέση και προσευχόμασταν όλοι να μας ευλογήσει κάποια στιγμή ο Θεός να ζήσουμε μία φορά στη ζωή μας τα ίδια συναισθήματα. Και δύο μήνες μετά τα καταφέραμε. Αλλά το πρώτο δε συγκρίνεται με τίποτα. Και καταλήγοντας έχω μία ερώτηση που θα ήθελα να κάνω στο σημερινό κόουτς της Εθνικής, τον Παναγιώτη Γιαννάκη… «Αλήθεια βρε, κόουτς, πως άντεξες να παίξεις μετά την κατακεφαλιά που έφαγες από τον Τσατσένκο;».

7. ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΟΥΣΗΣ

«Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω δει τον τελικό γιατί ήμουν πολύ πιτσιρίκος, αλλά μετά, όταν άρχισα να ακούω τις ιστορίες, του έδωσα και κατάλαβε. Αρχικά τα ξαδέρφια μου άρχισαν  να μου εξιστορούν το έπος του 1987 και κατόπιν, μόλις άρχισα να βλέπω και να καταλαβαίνω, τρελάθηκα. Θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι λίγο μεγαλύτερος εκείνη την εποχή για να το ζήσω πιο έντονα. Πλέον δεν έχω απορίες. Είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στην Ελλάδα».

8. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

«Όπως ο Γιάννης Μπουρούσης, έτσι κι εγώ, από απλούς ανθρώπους που βρίσκονταν δίπλα μου έγινα κοινωνός της ιδέας του ευρωμπάσκετ. Διότι, πλέον, είμαι πεπεισμένος ότι αυτό που συνέβη το 1987 είναι μία ιδέα, όχι ένα απλό γεγονός. Μία ιδέα που γαλούχησε γενιές και έσπειρε το σπόρο του μπάσκετ στην Ελλάδα. Ομολογώ ότι έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι θα έπρεπε να έχω γεννηθεί πέντε χρόνια νωρίτερα. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα, διότι ήμουν μωρό. Και να σου πω την αλήθεια έχω κάποιες απορίες που θα ήθελα να ρωτήσω ιδιαίτερα τον Παναγιώτη Γιαννάκη…

Ερώτηση 1η: Ενιωσε την ίδια συγκίνηση το 1987 με το 2005;
Ερώτηση 2η: Ποιο ήταν πιο δύσκολο και…
Ερώτηση 3η: Πότε προβληματίστηκε περισσότερο; Όταν τότε η εθνική έχασε από την Ισπανία και τη Ρωσία, ή στη δική μας ήττα από τη Σλοβενία;»

9. ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΤΣΗΣ

«Πολλά δεν έχω να πω… Μετά από αυτά που έχω μάθει ότι μου έκανε ο πατέρας μου εκείνο το βράδι, έχω καταπιεί τη γλώσσα μου (…γελάει δυνατά). Είχε τρομερή διάθεση και μετά την αγωνία ξέσπασε… Μου έχει πει λοιπόν, ότι με το τέλος του αγώνα με πήρε στα χέρια του κι άρχισε να με πετάει ψηλά στον αέρα, στο μπαλκόνι του πατρικού του σπιτιού. Συνέχεια κι ασταμάτητα. Ασε γιατί μου …έρχεται πονοκέφαλος και μόνο που το σκέφτομαι… Για να σοβαρευτούμε όμως, τιμή και δόξα στην ομάδα του 1987, τους χρωστάμε τα πάντα και η 14η Ιουνίου θα είναι για όσο ζούμε η πιο μεγάλη αθλητική επέτειός μας».

10. ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΧΗΒΡΕΤΤΑΣ

«Δεν θυμάμαι να κάναμε κάτι πολύ ιδιαίτερο, ή κάτι πολύ ξεχωριστό. Αλλωστε όλος ο κόσμος τότε ζούσε κάτι μοναδικό. Είδαμε τον τελικό στο σπίτι μου, στον Εύοσμο και μετά όλοι βγήκαμε στους δρόμους. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι συνέλλαβα τον εαυτό μου να είναι ολίγον τρελαμένος. Θυμάμαι ότι έκοβα βόλτες σε ολόκληρο το σπίτι για να μου φύγει το άγχος. Δεν άντεχα να κάθομαι στον καναπέ και να βλέπω. Για αυτό και μετά ξεσπάσαμε όλοι μαζί».

11. ΔΗΜΟΣ ΝΤΙΚΟΥΔΗΣ

«Όπως όλη η Ελλάδα εκείνη την ημέρα ήμουν από νωρίς στημένος στην τηλεόραση και περίμενα με αγωνία το ματς. Δε θυμάμαι πολύ καλά την εξέλιξή του, αλλά και την προηγούμενη ημέρα να είχε γεννηθεί θα θυμόμουν τον Αργύρη Καμπούρη να ευστοχεί στις βολές στο τέλος. Μετά συναντήθηκα με φίλους και μετά τους πανηγυρισμούς καταλήξαμε σε ένα ανοιχτό γηπεδάκι, όπου παίξαμε μπάσκετ μέχρι αργά. Ειλικρινά προσωπικά θέλω να στείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό,τι κατάφεραν τότε, διότι κι εγώ έλαβα το ερέθισμα για να ξεκινήσω το μπάσκετ. Αυτό που πέτυχε εκείνη η ομάδα ήταν ασύλληπτο και αναρωτιέμαι που βρήκαν το σθένος να κοιτάξουν στα μάτια τους μεγάλους αντιπάλους που βρέθηκαν στο δρόμο τους μέχρι τον τελικό. Κέρδισαν και ξανακέρδισαν μεγάλες ομάδες, σπουδαίους αντιπάλους και νομίζω ότι το ερώτημα είναι εύλογο αν αναλογιστεί κανείς ότι μέχρι τότε το ελληνικό μπάσκετ δεν συγκαταλεγόταν στις δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, σκεφτόμουν, ότι η ιστορία είναι λαμπρή, αλλά πρέπει να συνεχιστεί. Οι αναμνήσεις ξετυλίγονται σαν κουβάρι κάθε φορά που πλησιάζει η 14η Ιουνίου, αλλά ακόμα κι όταν βρίσκονταν στα χέρια μου διάφορα DVD ή κασέτες από το έπος του 1987, τα κρυφοκοιτώ και τα τοποθετώ σε περίοπτη θέση, όμως, σκέφτομαι ότι είναι δικό μας χρέος να συνεχίσουμε. Και η ευλογία ήταν ότι τα καταφέραμε το 2005».

12. ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΑΡΤΣΑΡΗΣ

«Στη Βέροια ζήσαμε πολύ έντονα
 το 1987. Ολη η πόλη πανηγύριζε, οι κόρνες ηχούσαν ασταμάτητα. Το γλέντι ήταν μέχρι το πρωί. Παρακολουθήσαμε το ματς οικογενειακώς και τότε ακούστηκε το κλικ στην ψυχή μου για το μπάσκετ. Ασχετα αν χρειάστηκα ακόμα λίγο καιρό για να αφοσιωθώ σε αυτό».

13. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ

«Είδαμε το παιχνίδι με την οικογένειά μου, στο πατρικό, στην Καστοριά. Δεν υπήρχαν ιδιαίτερες εξάρσεις, αλλά τα συναισθήματα που μας κατέκλυσαν ήταν πολύ πλούσια. Γενικώς, τότε, η Καστοριά ζούσε στους ρυθμούς του μπάσκετ. Τα παιδιά έπαιζαν στις παιδικές χαρές και όλοι ήταν με μία μπάλα στο χέρι. Προσωπικά, απʼότι, θυμάμαι, όχι, δεν έτρεξα να αγοράσω εφημερίδες την επόμενη ημέρα. Είχα τις εικόνες μπροστά μου».

14. ΛΑΖΑΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

«Ξέρεις τι θα πει περηφάνια; Το εντονότερο συναίσθημα που υπάρχει, δεν ξέρω αν είναι τύχη, ή ατυχία, αλλά προσωπικά το έζησα εκτός Ελλάδας. Το 1987 μαζί με την οικογένειά μου, κατοικούσαμε μόνιμα στο χωριό Βιτιάλεβο, κοντά στις όχθες της Μαύρης Θάλασσας. Είναι ένας τόπος Ποντιακός, όπου η σημαία είναι πολύτιμο σύμβολο, μαζί με την τιμή και την υπερηφάνεια. Στο Βιτιάλεβο ακόμα ζουν πολλοί Ελληνες, Πόντιοι, αλλά πλέον έχουν αναμιχθεί με τους Ρώσους. Το 1987 λοιπόν, ήμασταν εκεί… Και μη φανταστείς ότι οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Στο χωριό υπήρχαν ελάχιστες, 2-3. τηλεοράσεις και είχαμε συγκεντρωθεί όλοι σε ένα μέρος για να παρακολουθήσουμε το ματς. Όταν έληξε, ειλικρινά δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε. Το συναίσθημα για εμάς ήταν έντονο διότι η νίκη επετεύχθη κόντρα στη Σοβιετική Ενωση. Δεν ήταν μεγάλη η αντιπαλότητα, αλλά μας ενοχλούσε που οι Σοβιετικοί της τοπικής κοινωνίας μας θεωρούσαν παρακατιανούς και μας υποτιμούσαν. Ηταν η καλύτερη απάντηση. Και ίσως για πρώτη φορά, κατάλαβαν ότι δεν ήμασταν μόνο ίσοι με αυτούς, αλλά και καλύτεροι».

15. ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΙΟΥΖΗΣ

«Είδα όλα τα παιχνίδια του ευρωμπάσκετ και μάλιστα φανατικά. Είχα ήδη αρχίσει να παίζω μπάσκετ, αλλά μετά το χρυσό μετάλλιο το ʼ87 …πωρώθηκα. Αμέσως μετά τον τελικό κατεβήκαμε στους δρόμους και πανηγυρίζαμε σαν τρελοί. Ποιος να το φανταζόταν ότι εκείνος ο …τρελός που χοροπηδούσε στα σοκάκια τότε, 19 χρόνια μετά θα ένιωθε ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. Είναι συγκλονιστικό. Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα κάποιον παίκτη ως πρότυπο, ωστόσο λάτρευα τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τον Νίκο Γκάλη. Επιπλέον, όμως, μου έχει κάνει τεράστια εντύπωση ο τρόπος που έπαιζε ο Φάνης. Μου άρεσε πολύ το στυλ του».

ΠΗΓΗ:www.sportime.gr (http://www.sportime.gr)

"Η μπάλα βρίσκεται στα χέρια του τίμιου γίγαντα", περιγράφει ο Φίλιππος Συρίγος και όπου "τίμιος γίγαντας", ο Αργύρης Καμπούρης. Από τις 13.000 κόσμου που έχουν κατακλύσει το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας δεν ακούγεται ούτε ανάσα. Ο σέντερ του Ολυμπιακού με ολύμπια ψυχραιμία ευστοχεί σε δύο βολές και το ταμπλώ του ΣΕΦ γράφει, Ελλάδα - ΕΣΣΔ 103-101.

Απομένουν 4 δευτερόλεπτα και με μακρινή πάσα των Σοβιετικών, η μπάλα καταλήγει στα χέρια του "έμπειρου" Γιοβάισα. Ομως, κι αυτός λύγισε στέλνοντάς τη στο...δοκάρι. Αυτό ήταν. Ολα είχαν τελειώσει. Το όνειρο έχει γίνει πραγματικότητα. Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στο μπάσκετ.

Ισως να πρόκειται για τα 4 δευτερόλεπτα που συγκλόνισαν όλη την Ελλάδα. Ηταν 14 Ιουνίου του 1987 και σήμερα συμπληρώνονται 19 χρόνια από εκείνο το βράδυ όπου η Ελλάδα σήκωσε το ανάστημά της μεταξύ των θηρίων (ΕΣΣΔ, Γιουγκοσλαβία) και η γαλανόλευκη κυμάτισε στον υψηλότερο ιστό.

Οσα χρόνια κι αν περάσουν κανείς δεν θα ξεχάσει την παρέα των Γκάλη, Γιαννάκη, Χριστοδούλου, Φασούλα, Φιλίππου, Καμπούρη, Ιωάννου, Ανδρίτσου, Σταυρόπουλου, Λινάρδου, Ρωμανίδη και Καρατζά, οι οποίοι υπό την καθοδήγηση του Κώστα Πολίτη "ανάγκασαν" εκατομμύρια Ελληνες να ξεχυθούν στους δρόμους και ο χαρακτηρισμός "επίσημη αγαπημένη" να ακολουθεί σε κάθε της βήμα απο'κει και πέρα την Εθνική ομάδα μπάσκετ.

Η πορεία της Ελλάδας προς το χρυσό μετάλλιο ξεκίνησε με αντίπαλο τη Ρουμανία, η οποία αποτέλεσε εύκολη λεία στις ορέξεις του Νίκου Γκάλη. Με 44 πόντους οδήγησε την ομάδα στη νίκη με 109-77. Η συνέχεια επεφύλασε το ένα από τα δύο "θηρία" της διοργάνωσης. Τη Γιουγκοσλαβία του "διαβόλου", Ντράζεν Πέτροβιτς, όμως ο Νίκος Γκάλης με άλλη μία 44άρα την έριξε στο καναβάτσο (84-78) και ο δρόμος είχε ανοίξει διάπλατα.

Ο τρίτος αγώνας αποτέλεσε την απότομη προσγείωση. Η "σφαλιάρα" από την Ισπανία του Σαν Επιφάνιο και η άνετη...ήττα με 106-89 μας έβαλε σε σκέψεις. Ακολούθησε η αναμέτρηση με το φόβητρο της διοργάνωσης, την πανίσχυρη, Σοβιετική Ενωση. Οι "κύριοι" με τα γκρι στέρησαν από την Ελλάδα μία ασύλληπτη, μέχρι εκείνη τη στιγμή, επιτυχία (69-66), αλλά έθιξαν τον εγωισμό μας και αυτό, μας βγήκε σε καλό!

Ο επόμενος αγώνας με τη Γαλλία, ήταν ζωής και θανάτου. Ο Ρισάρ Ντακουρί έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να σταματήσει την καλαθομηχανή Γκάλης ο οποίος σταμάτησε στους 36 πόντους και χάρισε στην Ελλάδα τη νίκη (82-69) και το εισιτήριο για την τελική 8άδα. Εκεί περιμένει η "σκουάντρα ατζούρα" αλλά το μαγικό δίδυμο των Γκάλη - Γιαννάκη, έχει πάλι τη λύση. Πετυχαίνοντας συνολικά τους 60 (38+22) από τους 90 πόντους της ομάδας (90-78) την έστειλαν στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.

Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε στο δρόμο μας να βρεθούν και πάλι οι Γιουγκοσλάβοι. ΚΑνείς δεν πίστευε ότι η Ελλάδα θα κάνει το "2 στα 2" κόντρα στους "πλάβι" αλλά στο τέλος του αγώνα το ταμπλώ έγραφε Ελλάς - Γιουγκοσλαβία 81-77 με τον Φάνη Χριστοδούλου να "ντύνεται" Παναγιώτης Γιαννάκης και να εκτελεί κατά βούληση (18 πόντοι). Οσον αφορά τον Νίκο Γκάλη, οι 38 πόντοι μιλούν από μόνοι τους...

Η συνέχεια είναι γνωστή και θα μείνει ανεξίτηλα γραμμένη στη μνήμη μας...


ΠΗΓΗ:www.contra.gr (http://www.contra.gr/Basketball/Europe/121658.html)