THMMY.gr

Ο Πύρρων ο Ηλείος (360 π.Χ. – 270 π.Χ.) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, ιδρυτής της Σχολής του Σκεπτικισμού. Ιερεύς και περίφημος για την ψυχική του γαλήνη, συμπαθών της απλότητος των Κυνικών και επηρεασμένος από τον Δημόκριτο και τον σχετικισμό των Σοφιστών , κήρυξε μία αδιατάρακτη ηρεμία του θυμικού μέσω της διαρκούς αμφιβολίας και της παραιτήσεως από κάθε γνώμη ή ροπή («εποχή», αποφυγή κάθε κρίσεως) λόγω του παντελώς αδύνατου της σιγουριάς.

Κατά τον Πύρρωνα, τίποτε δεν μπορεί να είναι καθαυτό (από μόνο του) ηθικά καλό ή κακό, ωραίο ή αισχρό, δίκαιο ή άδικο (καθώς η ανθρώπινη συμπεριφορά ρυθμίζεται από τη συμβατικότητα, «νόμω και έθει» , δηλαδή από την καθιερωμένη συνήθεια και το έθιμο). Βασικό αξίωμα των Σκεπτικών είναι η λεγόμενη «Αρρεψία» (αμφιβολία), ενώ ως το μόνο πραγματικό αγαθόν αναγνωρίζεται η Αρετή. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε, μετρήσουμε και κρίνουμε τα πράγματα, που χαρακτηρίζονται «αδιάφορα, αστάθμητα και ανεπίκριτα». Ούτε τα δεδομένα των αισθήσεων, ούτε οι κρίσεις μας μπορεί να είναι αληθείς ή ψευδείς.

Η διδασκαλία του Πύρρωνος άσκησε τεράστια επίδραση στη Μέση και Νεώτερη Ακαδήμεια απειλώντας τες μάλιστα με πιθανή αφομοίωση.

http://goo.gl/4gTjc


Με τον όρο Πυρρωνισμός ή Πυρρώνειος αίρεσις καθιερώθηκε να ονομάζεται η σκεπτικιστική φιλοσοφική Σχολή της οποία ιδρυτής ήταν ο Αινησίδημος (1ος αιώνας π.χ.) προς τιμήν του αρχαίου Έλληνα σκεπτικιστή φιλοσόφου Πύρρωνα (360 – 270 π.Χ.), αν και η σχέση του ιστορικού προσώπου του Πύρρωνα με την σχολή που φέρει το όνομα του είναι θολή και αμφίβολη.

Γενικά κατά τον Πυρρωνισμό η αντικειμενική γνώση για τα πράγματα είναι αδύνατη. Συνεπώς στο κάθε σοφό είναι προτιμότερο να «επέχει» (εποχή και όχι αποχή) προκειμένου έτσι να εξασφαλίζει για τον εαυτόν του την αταραξία.

Οι οπαδοί αυτής της Σχολής ονομάσθηκαν Σκεπτικοί φιλόσοφοι.

http://goo.gl/nfNS8





ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΚΕΠΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Η φιλοσοφία των αρχαίων Σκεπτικών, όπως και των Στωικών αποσκοπούσε στην εξασφάλιση ενός ευδαίμονος βίου μέσω της αταραξίας. Πίστευαν ότι η προσπάθειά μας να συλλάβουμε την αληθινή ουσία των πραγμάτων γύρω μας είναι μια επιζήμια ματαιοπονία που διαταράσσει τη γαλήνη της ψυχής μας.

Η βασική τους επιχειρηματολογία βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην αμφισβήτηση των Σοφιστών, παρά στην μεταφυσική του Πλάτωνα και τη λογική του Αριστοτέλη. Οι εννοιολογικές κατηγορίες του αληθινού και του ψεύτικου, του καλού και του κακού ή του δίκαιου και του άδικου δεν έχουν καμιά οντολογική αξία γι’ αυτούς, παρά μόνο μια καθαρά υποκειμενική και πολιτισμική σημασία.

Οι Σκεπτικοί πίστευαν, όπως και οι Σοφιστές, πώς για κάθε θέμα υπάρχουν δύο εντελώς αντίθετες απόψεις, με εξίσου ισχυρά επιχειρήματα, χωρίς να μπορεί να αξιολογηθεί η μία σαν καλύτερη από την άλλη, «ορθότερη» ή «αληθέστερη». Η άποψη τους αυτή καθιερώνει τη λεγόμενη ισοσθένεια των επιχειρημάτων και τη ματαιοπονία της αναζήτησης μιας οποιασδήποτε αντικειμενικής αλήθειας για τα πράγματα. Αν υπήρχε πραγματικά ένα «σωστό» κριτήριο αξιολόγησης ή απόδειξης της αλήθειας, τότε πρέπει η ορθότητά του αυτή να έχει αξιολογηθεί από κάποιο άλλο κριτήριο, το οποίο με τη σειρά του να έχει αξιολογηθεί από κάποιο άλλο κ.ο.κ., σε μια ατέρμονη κυκλική επιχειρηματολογία ή αναδρομή στο άπειρο. Αυτή ακριβώς η εκ των πραγμάτων αναγκαστική κυκλική επιχειρηματολογία κάνει τις αντιτιθέμενες απόψεις ισοσθενείς, με αποτέλεσμα ο ανθρώπινος νους να οδηγηθεί στην «εποχήν» (διαβάστε το σαν «αποχή»), στην αναστολή δηλαδή της λήψης μιας απόφασης υπέρ ή κατά κάποιας άποψης, μέχρι να δεχτεί πρόσθετες πληροφορίες. Η βεβαιότητα για τα πράγματα καταντά τελικά σημάδι ανοησίας.

Ο Σκεπτικισμός σύμφωνα με τον Μπέρτραντ Ράσελ «είναι λογικά άψογος, αλλά ψυχολογικά αδύνατος”. Η κριτική αυτή υπήρξε και από την αρχαιότητα εναντίον των Σκεπτικών, ότι δηλαδή αυτοί βρισκόμενοι σε συνεχή «εποχήν» έμεναν αδρανείς για όλα τα πρακτικά ζητήματα της ζωής. Με άλλα λόγια, παρόλο που δεν είχαν κανένα λογικό σφάλμα στην θεωρητική τους αυτή τοποθέτηση, έρχονταν αναγκαστικά σε αντίφαση με την πρακτική τους στην αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων της ζωής. Για να άρει αυτή την αντίφαση ο Σκεπτικός Καρνεάδης πρότεινε την πιθανολογική αξιολόγηση της στάσης μας απέναντι στα πρακτικά ζητήματα με βάση το υποκειμενικό "ως επί το πλείστον".

Ο Σκεπτικισμός διακρίνεται σε 4 Φάσεις: τους αρχαιότερους Σκεπτικούς, με πιο γνωστούς τον τον ιδρυτή της σχολής Πύρρωνα (360-270 π.Χ.) και τον Τίμωνα το Φλειάσιο (320 - 230 π.Χ.), τη Μέση Ακαδημία με σημαντικότερο τον Αρκεσίλαο (315 - 241 π.Χ.), τη. Νέα Ακαδημία: με τον Καρνεάδη και τέλος τους νεότερους Σκεπτικούς με τον Αινησίδημο και τον Σέξτο τον Εμπειρικό.

[...]

συνέχεια:
http://goo.gl/B4on0

Τον Πύρρωνα από τον Ροΐδη τον ξεσήκωσες; Εκεί θυμάμαι να διάβασα γι' αυτόν..

τον αγνοούσα και τον πετυχα σε ενα βιβλίο του Σεξτου του Εμπειρικού. Πρεπει να ταν πολυ περίεργος τύπος


βασικα δεν ξερουμε και πολλα για αυτόνα, δεν εγραψε τίποτα

For lack of a better Topic:
-----------------------------------------

Ο Επίκουρος (341 π.Χ. - 270 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Ίδρυσε δική του φιλοσοφική σχολή, εν ονόματι Κήπος του Επίκουρου, η οποία θεωρείται από τις πιο γνωστές σχολές της ελληνικής φιλοσοφίας.

Η Επικούρεια Φιλοσοφία
Κατά την Ελληνιστική εποχή, την περίοδο δηλαδή που αρχίζει με το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) και τελειώνει συμβατικά με τη ναυμαχία στο Άκτιο, το 31 π.Χ., κυρίαρχη θέση στην αρχαία φιλοσοφία κατέχουν οι σχολές των Στωικών και των Επικούρειων, παράλληλα βέβαια με εκείνες των Πλατωνικών, Αριστοτελικών, Σκεπτικιστών, Κυνικών κ.α.

Ο Επίκουρος και η θεωρία του στρέφονται σε έναν ηθικολογικό χαρακτήρα της φιλοσοφίας. Στόχος του ήταν η αναζήτηση των αιτιών της ανθρώπινης δυστυχίας και των εσφαλμένων δοξασιών που την προκαλούν, όπως για παράδειγμα η δεισιδαιμονία, ώστε να υπάρξει η αντιπρόταση για την προοπτική μιας ευχάριστης ζωής (ΖΗΝ ΗΔΕΩΣ), που για την επίτευξή της ο Επίκουρος προσέφερε ξεκάθαρες φιλοσοφικές συμβουλές. Το ζην ηδέως επιτυγχάνεται με την απουσία του πόνου και φόβου και με τη βίωση μιας ζωής αυτάρκους περιβαλλόμενης από φίλους.

Ο Επίκουρος δίδαξε ότι η ηδονή (ή αλλιώς, ευχαρίστηση) και ο πόνος είναι το μέτρο για το τι πρέπει να προτιμούμε και τι να αποφεύγουμε. Μια ηδονή, για τον Επίκουρο, είναι ηθικώς θεμιτή και πρέπει να την επιδιώκουμε, εφόσον αποτελεί μέσο διασφάλισης της κορυφαίας ηδονικής κατάστασής μας, που δεν είναι άλλη από την ψυχική μας ηρεμία. Ακόμα και ο πόνος, εάν ορισμένες φορές μας βοηθάει στην κατάκτηση της ψυχικής μας ηρεμίας, αποκτά θετική σημασία. Στο πλαίσιο της μετριοπαθούς μορφής του ηδονισμού, το κριτήριο επιλογής μεταξύ των ηδονών δεν είναι πλέον ποσοτικό, δηλαδή η έντασή τους, αλλά ποιοτικό. Ο Επίκουρος διακρίνει τις καταστηματικές από τις κατά κίνησιν ηδονές, θεωρώντας τις πρώτες ανώτερες από τις δεύτερες. Οι κατά κίνησιν ηδονές είναι δυναμικές ηδονές, με την έννοια ότι όταν καρποφορούν, κάποιος εκπληρώνει μια επιθυμία του που όσο δεν την ικανοποιούσε ένιωθε δυσφορία. Η ικανοποίηση της πείνας, λοιπόν, κατά το χρονικό διάστημα που συντελείται, είναι μια κατά κίνησιν ηδονή. Η κατάσταση της ηρεμίας που ακολουθεί όταν ο άνθρωπος πλέον έχει χορτάσει, κατά τον Επίκουρο, είναι μια καταστηματική μορφή ηδονής. Αν όμως παρασυρθεί, φάει κατά τρόπο ανεξέλεγκτο και βαρυστομαχιάσει, θα έχει εκπληρώσει μια κατά κίνησιν ηδονή του, αλλά μη έχοντας αποκτήσει την καταστηματική ηδονή της ηρεμίας και της γαλήνης θα είναι δυστυχισμένος.

Βασικές αρχές της διδασκαλίας του είναι οι εξής: - με τον θάνατο έρχεται το τέλος όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής - οι θεοί δεν επιβραβεύουν ή τιμωρούν τους ανθρώπους - το σύμπαν είναι άπειρο και αιώνιο - τα γενόμενα στον κόσμο συμβαίνουν τελικά, με βάση τις κινήσεις και τις αλληλεπιδράσεις των ατόμων που διακινούνται στον κενό χώρο

Γνωστή είναι η τετραφάρμακος, δηλαδή οι τέσσερις "αρχές" που πρόβαλλε ο Επίκουρος:

    Άφοβον ο θεός, ανύποπτον ο θάνατος και ταγαθόν μεν εύκτητον, το δε δεινόν ευκαρτέρητον. (Φιλόδημος, επικούρειος φιλόσοφος)

και σε νεοελληνική απόδoση:

    Ο θεός δεν είναι για φόβο (διότι η θεϊκή δύναμη δεν απειλεί εκ φύσεως), ο θάνατος δεν προκαλεί ανησυχία (διότι δεν υπάρχει μετά θάνατο ζωή) και το καλό (ό,τι πραγματικά χρειαζόμαστε) εύκολα αποκτιέται, το δε κακό αντέχεται (ό,τι μας κάνει να υποφέρουμε, εύκολα μπορούμε να το υπομείνουμε)

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82
http://el.wikiquote.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82

---

Σε επιστολή του προς τον Μενοικέα ο Επίκουρος γράφει:

    «Όταν λέμε ότι σκοπός είναι η ηδονή, δεν εννοούμε τις ηδονές του ασώτου και αυτές που βρίσκονται μέσα στις απολαύσεις, όπως νομίζουν μερικοί που το αγνοούν και δεν το παραδέχονται ή είναι κακώς πληροφορημένοι. Αλλά εννοούμε να μην πονάει το σώμα και να μην ταράσσεται η ψυχή.»

Οι ιδανικές καταστάσεις για τον άνθρωπο είναι, αρνητικά μεν η αταραξία, η αφοβία και η απονία και θετικά, η ευθυμία, η χαρά, η ευφροσύνη και η απαλλαγή από το φόβο του θανάτου. Κύρια προσπάθεια του ανθρώπου πρέπει να είναι η απολύτρωση από τον πόνο, η οποία εξασφαλίζει μία παθητική ηδονή. Η φιλοσοφία του Επίκουρου για τον τρόπο διαβίωσης των ανθρώπων συμπυκνώνεται στο «λάθε βιώσας» (= να ζεις απαρατήρητος, να μην επιδιώκεις την προβολή). Στην ίδια επιστολή του προς Μενοικέα γράφει ο Επίκουρος:

    «Το πιο φρικτό από τα κακά, ο θάνατος, δεν είναι τίποτα για μας (τους επικούρειους), επειδή όταν υπάρχουμε εμείς, αυτός δεν υπάρχει, και όταν επέλθει ο θάνατος, τότε δεν υπάρχουμε εμείς.»

Για το δίλημμα πεπερασμένη – αιώνια ζωή που εισάγουν τεχνητά οι θρησκείες ώστε να προσφέρουν υπηρεσίες με διάφορες αυθαίρετες κατασκευές περί αιωνιότητας της ζωής, έγραφε:

    «Η σωστή γνώση πως ο θάνατος δεν είναι τίποτα για μας, κάνει απολαυστική τη θνητότητα της ζωής, όχι επειδή της προσθέτει άπειρο χρόνο, αλλά επειδή την απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας.»

Ενώ ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης θεωρούσαν τα ουράνια σώματα θεϊκές μονάδες με αυτοτελή βούληση, τα οποία παρακολουθούσαν τους ανθρώπους, ο Επίκουρος γράφει ότι αυτά τα σώματα πήραν από την αρχή, μαζί με το σφαιρικό τους σχήμα, την αναγκαιότητα και περιοδικότητα των κινήσεών τους και δεν πρόκειται για μακάριες και άφθαρτες οντότητες.

Αναφέρει ο Επίκουρος για τη θεωρία του

    Ηδονή είναι να μην πονάει το σώμα και να μην ταράσσεται η ψυχή.

Ο Επίκουρος δεν έτυχε μέχρι σήμερα, λόγω των δημοκρατικών και φυσιοκρατικών του αντιλήψεων, οποιασδήποτε προβολής μέσα από τα σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα, τα οποία κατά κύριο λόγο στηρίζουν ακόμα ολιγαρχικές και θεοκρατικές αντιλήψεις. Μόλις τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται στα ελληνικά σχολικά βιβλία δειλά η βιογραφία του Επίκουρου και αναπτύσσεται η φιλοσοφία του. Μερικοί σύγχρονοι δυσφημιστές εξηγούν δε, κάνοντας μεταφραστικά άλματα, ότι το λάθε βιώσας (= να ζεις απαρατήρητος) του σπουδαίου αυτού φιλοσόφου σημαίνει πως κάποιος ζει λαθραία, σε βάρος των άλλων – ένα ακόμα δείγμα της διαχρονικής οπισθοδρομικής αθλιότητας που υποστηρίζεται κατά κανόνα από μηχανισμούς προπαγάνδας, θεσμοποιημένους και άτυπους.

για τον οποίο ο Νίτσε είπε: "Η επιστήμη έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει τον Επίκουρο"
[....]
http://sciencearchives.wordpress.com/2009/12/30/%CE%AF-%CF%8C-%CE%AE

κάνε νέο τόπικ ρε...ή να το μετονομάσουμε σε "ελληνιστικη φιλοσοφία: Επικούρειοι, Στωικοί, Σκεπτικοι", καλύτερα

Βλεπεις εσυ ενδιαφερον που δεν το βλεπω εγω? Αν θες το σβηνω παντως...

οχι ρε, θα αλλαξω τον τίτλο να το γενικεύσουμε

Δυνατά και υλιστικά

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82 (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82)

παρα τις όποιες αναλυσεις που κυκλοφορούν, μονο υποθέσεις μπορούμε να κανουμε τι πραγματικά εννοούσε ο Ηράκλειτος.
Μιλαμε για ενα μυστήριο τύπο που επηρεασε όλη την Δυτικη φιλοσοφια μετα απο αυτόνα, και υλιστές και ιδεαλιστες.  Ο ιδρυτης της διαλεκτικής ειναι σιγουρα παντως.




το οτι ο Επικουρος απέρριπτε την διαλεκτική το ξερεις ετσι? :P

Για πες...
Εχεις κάποιο βιβλίο/link επ αυτου?

Όχι οτι τον είχα πρότυτο ή οτιδήποτε....
Απλά συγκυρίες με οδήγησαν να ψάξω για αυτον και είπα να το ρίξω στο τοπικ σου.

Το λέει στην βιογραφία του Επίκουρου ο Διογένης ο Λαέρτιος, θα το βρω και θα το γράψω αύριο.



Ο Επίκουρος από τους τρεις της ελληνιστικής φιλοσοφίας ειναι ο πιο ελκυστικός σιγουρα, γιατί ειναι υλιστής και εμπειριστης, αλλα σε μια πρώιμη αρχαια μορφη.

επειδή στο χα υποσχεθεί





31 Τὴν διαλεκτικὴν (fg. 36 Us.) ὡς παρέλκουσαν ἀποδοκιμά-
ζουσιν· ἀρκεῖν γὰρ τοὺς φυσικοὺς χωρεῖν κατὰ τοὺς τῶν πρα-
γμάτων φθόγγους.

"Απορρίπτουν [οι Επικούρειοι] την διαλεκτική ως περιττη, κρατώντας στο οτι
οι φυσικοι στην ερευνές τους πρεπει να χρησιμοποιούν κανονικούς
όρους για τα πραγματα."

Διογένης Λαέρτιος - Βίοι Φιλοσόφων, Επίκουρος (εκδ. Κάκτος)




Σε κάποιο άλλο σημειο, ο Διογένης αναφέρει, απο πηγές της εποχής του, πως ο Επίκουρος αποκαλούσε τον Ηρακλειτο "συγχυσμένο στο μυαλό" και τους Διαλεκτικούς "εχθρούς της Ελλάδας", αλλα ο ίδιος απορρίπτει τους ισχυρισμούς αυτούς, λεγοντας πως ο Επίκουρος ήταν παντα καλοπροαίρετος και δε θα μπορούσε να βρίζει άλλους φιλοσόφους.










Αναρωτιέμαι βέβαια αν η διαλεκτική είχε την ίδια σημσσία που εχει σημερα, στην μετα-χεγκελ εποχή. Απο το κείμενο αντιλαμβάνομαι πως για τον Επικουρο, διαλεκτικοί=πλατωνιστές.