THMMY.gr

Ο φόβος ειναι κάτι που βιώνουμε καθημερινά γύρω μας... Γενικά έχω κάτσει να σκεφτώ πολλές φορές γιατί υπάρχει και τι προβλήματα κυρίως δημιουργεί.

Πολλοί λένε οτι είναι αυτό που μας κρατάει στη ζωή και ειναι το συναίσθημα που μας προστατεύει αλλα για μένα ειναι λάθος.... Έχω σκεφτεί πολλές φορές οτι ο φόβος μας κρατάει πίσω σε απίστευτα πολλά πράγματα και μας τρώει τη ζωη... Μας τρώει τον έρωτα, μας καταβροχθίζει τις αλλαγές.

Ένας καθόλου καθημερινός άνθρωπος με είχε πει σχετικά πρόσφατα οτι υπάρχουν 2 βασικά συναισθήματα. Ο φόβος και η αγάπη! Όλα τα υπόλοιπα πηγάζουν απο αυτά... Η αλήθεια ειναι οτι συμφωνώ τελικά. Οταν γεννιέσαι δεν γνωρίζεις καθόλου τι είναι η αγάπη. Αυτομάτως φοβάσαι τα πάντα μέχρι να σιγουρευτείς. Όταν θα συνυθησεις το γεγονός οτι κάποιοι θα σου δώσουν τροφή τότε θα αισθάνεσαι αγάπη άρα και εμπιστοσύνη. Όταν κάποιον τον έχεις γνωρίσει αρκετά καλά και οι περισσότεροι φόβοι σου για αυτόν έχουν εξαληφθει τοτε έχει ενεργοποιηθεί το συναίσθημα της αγάπης. Αν κάποιος αγαπάει πρακτικά τον κόσμο σημαίνει οτι δεν τον φοβάται. Δεν έχει σημασία αν τον γνωρίζει ή οχι αλλα έχει μάθει να μην τον φοβάται.

Ασχετα με τις σχέσεις των ανθρώπων σκεφτείτε και εσείς οι ίδιοι τι φοβάστε. Στο γυμνάσιο με λύκειο είχα δοκιμάσει να μάθω skate... Τελικά πέρασαν δυο χρόνια ( οχι οτι έκανα βέβαια τακτικά) και το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν δυο κολπα...  Δεν έφταιγε οτι δεν είχα ταλεντό. Ακόμα και χωρίς ιδιαίτερη επιδεξιότητα έπρεπε να είχα μάθει κάτι παραπάνω. Το βασικό πρόβλημα ήταν οτι φοβόμουν να μάθω. Φοβόμουν οτι θα χτυπήσω. Δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.

Αυτός ο φόβος λοιπον υπάρχει παντού καθημερινά. Ακόμα και αν καποιος "βαριεται" να διαβασει πρακτικά φοβάται. Με διαφορετικούς φόβους ο καθένας.... Φόβος για κοινωνικη αναγνώριση ( που βέβαια μπορεί να ειναι και το αντιθετό δηλαδή να διαβάζεις γιατι φοβάσαι οτι δεν θα αναγνωριστείς κοινωννικά) ή ο φοβος το πως να αρχίσεις ή ο φοβος οτι θα χάσεις κομμάτι της ζωής σου στο διάβασμα και θα προλάβεις να ζήσεις ολα ειναι αποτελεσμα να μην είσαι ικανός να διαβάσεις...

Απο μικρό παιδί μας γεμίζουν φοβίες πρώτα οι γονείς και μετα οι δάσκαλοι. Εκτός απο τις φοβίες που έχουν σχέση με το θάνατο και είναι ειδική περίπτωση όλες οι άλλες για μένα ειναι αδικαιολόγητες. Το μόνο που πρέπει να δώσεις σε ένα παιδί είναι γνώση. Τα παιδιά πιστεύουμε οτι δεν καταλαβαίνουν αλλα τελικά κανουμε μεγαλο λάθος. Τα παιδιά καμια φορά ειναι σε θέση να καταλάβουν περισσότερα απο μας οσο έχουν μεγαλώσει χωρίς αμφιβολίες. Μόνα τους θα καταλαβαίνουν πότε κάτι είναι σωστό και πότε όχι. Πρόσφατα με είπε ο πατέρας μου οτι όταν πέθανε ο παππούς μου δεν με είχαν πάρει ουτε στην κηδεια και επιχειρησαν να μου το πουν αργοτερα αλλα ηξερα ηδη.

Όπως είπα και πιο πάνω ο φοβος ειναι η πηγή των υπόλοιπων αρνητικών συναισθηματων για παραδειγμα της ανασφαλειας, της ζηλιας, του μισους. Η καλυτερη αντιμετωπιση αυτων των συναισθηματων είναι η γνώση και η εμπιστοσύνη. Όποτε και το παιδί όταν είναι σε μικρή ηλικία αντι να τον γεμιζουμε κομπλεξ και φοβους πρεπει να το γεμισουμε γνωσεις και τους δειχνουμε εμπιστοσυνη. Πρεπει να του μαθουμε να αγαπαει.

ε τώρα πας γυρεύοντας. g την ιστορία με το τρίγωνο...να σε δω τώρα αν φοβάσαι

Hahahahahahaaha καλά τα λέει ο p.r.e.z.

Θα σε ρώταγα από πού πήρες το κείμενο Άρη, αλλά μετά είδα το "εξαληφθει" και είπα ότι τελικά μπορεί να το'γραψες και ο ίδιος. Είναι τρολλιά το τόπικ ή όχι; Για να διαλέξω απάντηση.

ειναι σοβαρο και το εγραψα ο ιδιος.... Ειναι αλλωστε προφανες απο το συνταντικο περα απο τα ορθογραφικα :P

Ειναι μερικές σκέψεις που εκανα εδω και καιρο

λολ κι εγω την ιδια σκεψη εκανα
μονο που εγω ειδα αυτο "συνυθησεις"  :P

αρη με άγγιξε πολύ η ιστορία με το σκέιτ, έχω όμως και μια απορία: τι εννοείς όταν λες καθόλου καθημερινός άνθρωπος; σα να λέμε άλλης γκάμας;

Πιστεύω πως αυτά που γράφεις είναι κατα κύριο λόγο σωστά. (το "κατά κύριο λόγο" γιατί δεν τα σκέφτηκα/ανέλυσα σε μεγάλο σημείο, πράμα που μάλλον εσύ έκανες)
Μια απορία που μου δημιουργήθηκε είναι η εξής. Λες πως "ο φοβος ειναι η πηγή των υπόλοιπων αρνητικών συναισθηματων" και αναφέρεις, σαν παραδείγματα, τη ζήλια και το μίσος.
Σύμφωνα με τη δικιά σου άποψη, πως πηγάζει η ζήλια και το μίσος, από τον φόβο?

 Φλωρος, αμα φοβασαι μην πεσεις απο το σκειτ τι σκατα επανασταση θες να κανεις.

Βασικά αυτά που έχεις γράψει Άρη είναι κάπως υποκειμενικά και πρόχειρα νομίζω.Το θέμα γενικά μπορεί να αναπτυχθεί προς πολλές κατευθύνσεις(δεν είμαι εγώ αυτή που θα κάνει κάτι τέτοιο,ειδικά via forum).

Για την ιστορία απλά θα σου πω πως υπάρχει και η άλλη πλευρά,της ωραιοποίησης των φόβων.Πχ θεωρώ προσωπικά ότι ο φόβος πολλές φορές με έχει αποτρέψει απ το να υιοθετήσω συνήθειες άλλων που δεν μου ταιριάζουν και μου έχει επιτρέψει έτσι να διατηρήσω σε ικανοποιητικό βαθμό τον εαυτό μου αναλλοίωτο.Απ την άλλη βέβαια,πολλές φορές με έχει εμποδίσει να κάνω πράγματα που θέλω.

Νομίζω πρέπει απλά να μπορεί κανείς να κρατά τις ισορροπίες και να είναι σε θέση να διακρίνει πότε ο φόβος αυτός θα τον ωφελήσει και πότε είναι απλά περιττός.

https://www.youtube.com/watch?v=A6xigEvUsLs

o αφοβος είναι καποιος είτε κλινικά μειωμενη ευφυιας είτε νεκρος

Άφοβος θεωρείται και αυτός που καταπιέζει και νικά το φόβο του,επιλέγοντας να ζήσει χωρίς να τον αφήνει να επηρεάζει και να καθορίζει τη ζωή του...Ο φόβος σε κρατάει πίσω...τις περισσότερες φορές!

ναι αλλά επίσης του φοβισμένου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ...τις περισσότερες φορές

Ορισμένα ποιντ κι από μένα

Αρχικά, τι σημαίνει "καθόλου καθημερινός άνθρωπος"; :???:

Βρίσκω την προσέγγιση ότι υπάρχουν δύο βασικά συναισθήματα είναι ενδιαφέρουσα, θα την σκεφτώ λίγο παραπάνω.
ΟΜΩΣ αν δεχτούμε ότι υπάρχουν τα δύο βασικά αυτά συναισθήματα, δεν καταλαβαίνω γιατί το μωρό όταν γεννιέται να γνωρίζει μόνο τι είναι φόβος και όχι τι είναι αγάπη. Με το κοντό μου το μυαλό, εγώ υποστηρίζω ότι όταν γεννιέται το μωρό είναι μόνο αγάπη και μετά μπαίνει και ο φόβος στο παιχνίδι.. Θεωρώ ότι η οικογένεια, οι δάσκαλοι κτλ κτλ είναι αυτοί που φθείρουν το παιδί και προκαλούν χίλια δυο πράγματα αχρείαστα σε αυτό. Δεν ξέρω αν αυτό που πρέπει να δίνουμε στο παιδί είναι γνώση, νομίζω ότι πρέπει να είναι "ελευθερία".
Επίσης, δε συμφωνώ ότι αγαπάς κάποιον όταν οι περισσότεροι φόβοι σου έχουν "εξαληφθεί". Ίσα ίσα, πιστεύω ότι μια χαρά μπορείς να αγαπάς με τους φόβους, και εκεί ακριβώς είναι και το ωραίο.
Και πολύ πιθανόν να είναι ο φόβος η πηγή διάφορων άλλων συναισθημάτων. Το θέμα είναι ότι διαπλέκονται έτσι τα πράγματα που δεν μπορώ εγώ προσωπικά να καταλήξω στο ποιο συναίσθημα από όλα είναι η πηγή.

Ψήνομαι πολύ για συζήτηση. Όχι τώρα, γενικά

Γενικά πράγματα που σκέφτεσαι συνήθως στις χιλιετίες που πέρασαν τα χουν σκεφτεί με τον τρόπο τους κάποιοι άλλοι.

Αν και εφόσον δεν τρολλαρεις, μπορείς να διαβάσεις μια εισαγωγή στον Φρόιντ, κυκλοφορούν αρκετές εχω υποψιν μου μια απο τις εκδόσεις Εναυλιος - Οι μεγάλοι φιλόσοφοι.

Επίσης, ο Επίκουρος έχει ασχοληθει αρκετά με τους φόβους, κυριότερα τον φόβο του θανάτου που τον θεωρούσε πρωταρχικό κι βασικότερο.Κυκλοφορουν διάφορες εισαγωγές από τις εκδόσεις Θύραθεν.

Φοβος ειναι το συναισθημα του απολιτιστου.
think about it..

Θα ξεκινησω με σενα αν και δεν εχω πολυ χρονο τωρα! Δεν μπορω να σου δωσω ακριβως εννοιες για το πως πηγαζουν αλλα το εχω παρατηρηση με τον καιρο οποτε θα μιλησω με παραδειγματα. Οταν για παραδειγμα βρισκεσαι σε μια σχεση και εχεις αμφιβολιες και φοβους για αυτην την σχεση και για τον συντροφο σου τοτε ζηλευεις... Επισης οταν ζηλευεις κατι που εχει ο διπλανος σου και δεν το εχεις εσυ σημαινει οτι νιωθεις μια αναγκη ( η οποια μπορει να μην ειναι καν απαραιτητη) να το εχεις και συ που συνηθως πηγαζει απο το γεγονος οτι φοβασαι μηπως ο ιδιος δεν εισαι αρκετος χωρις αυτο. Πραγμα το οποιο δεν ειναι σωστο καθως δεν μας καθοριζουν τα υλικα πραγματα σε εναν κοσμο με αξιες.
Οσο για το μισος τις περισσοτερες φορες προκυπτει απο τη ζηλια οπως λεει και ο master yoda στο stars wars. Γιατι η ζηλια σε τυφλωνει και σε κανει να δημιουργεις πραγματα με το μυαλο που σε οδηγουν στο μισος αντι για την αγαπη. Ομως μισος μπορει να δημιουργηθει και απο τον φοβο κατευθειαν. Σκεψου ολο αυτον τον φοβο που τρεφει ο κοσμος για τους μεταναστες. Αρκετοι εχουν φτασει να τους μισους γιατι καποιοι τους εχουν θρεψει το φοβο σε μεγαλο βαθμο οπου πλεον μονο αυτο το συναισθημα βγαζουν

Πρινσες σκεψεις μου ειναι και τις εγραψα για τροφη και για μενα και για σας. Γιατι μπορει να σας δωσω εγω κατι αλλα και να παρω. Θα σε απαντησω και σενα και τους υπολοιπους αυριο

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥΝΑΚΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ :)

https://www.youtube.com/watch?v=Li2z1jlOYHk

Ευχαριστούμε Καραμαζώφ. Μια ερώτηση όμως: σίγουρα τα έχουν σκεφτεί στις χιλιετίες κάποιοι άλλοι, ελπίζω να μην εννοείς ότι δεν μπορούμε να τα ξανασκεφτούμε κι εμείς από την αρχή;

προφανέστατα και μπορει κάποιος, σε κάποιο χρονικό διάστημα και με ανάλογο κόπο, να φτάσει στα ίδια συμπεράσματα και να ανακαλύψει κάτι καινούριο.

Αλλά η ανθρωπότητα φιλοσοφεί 4000 χρόνια γι αυτό το ζήτημα που απασχολει τους πάντες. Γιατί να μην δεις τις απόψεις ανθρώπων που έχουν ασχοληθει "επαγγελματικά" με το ζήτημα, να δεις  την οπτικη τους στο ζήτημα, και να αποφασίσεις αν οι απόψεις τοτς ανταποκρίνονται στις εμπειρίες σου. Μόνο κέρδος νομίζω πως θα έχει κάποιος αν πχ στο ζήτημα του φόβου, αναγνωρίσει ότι Φρόιντ έχει αφιερώσει όλη του την ζωή και εποχειρισει να μάθει από αυτόν.

διάβασα το τόπικ, βρίσκω ενδιαφέρουσα την άποψη του silvio

εγώ πάλι σαν γηρεότερη έχω καταλάβει ότι φόβο έχουμε να πειραματιστούμε και να φτάσουμε στην αυτογνωσία - να κάνουμε πράγματα έξω από τα νερά μας και τα νερά της κοινωνίας μας.. έρχεται κάθε είδος ταμπέλα από τον κόσμο και ξαφνικά χωρίς επεξεργασία όλο αυτό γίνεται κάτι σημαντικό για τις ζωές μας.. πιστεύω ότι όταν ένας ανθρωπος γνωρίζει συνεχώς τον εαυτό του και τον παιδεύει καταφέρνει πράγματα και βάζει στόχους στη ζωή του που τους θέλει πραγματικά!

πιστεύω ότι δεν ήρθαμε στη ζωή για να βολευόμαστε σε καταστάσεις και σε φαύλους κύκλους, όλοι μας θα φύγουμε, ο χρόνος που έχουμε πιστυεύω είναι για να ζούμε συνεχώς αναπτύσσοντας την προσωπικότητά μας και αυτό δεν γίνεται πάντα με τον εύκολο τρόπο! όταν η δική μας προσωπικότητα είναι υγειής αυτό αντανακλάται και στην κοινωνία μας..
και αν κάποιος ξεκινήσει λυνοντας το φόβο του θανάτου  και συνηθισει στην ιδέα ότι ήρθε για να φύγει η ενγρήγορση στη ζωή του για την αναζήτηση της πορείας του γίνεται πιο έντονη!

 
αυτά εν ολίγοις προς το παρόν.. καλή χρονιά σε όλους!

Δεν καταλαβα πως ο φοβος σε απετρεψε να υιοθετησεις συνηθειες... Πρακτικα νομιζω πως αν δεν ταιριαζεις με αυτες δεν τις υιοθετεις κιολας.

Αγαπη γιατι να νιωθει? Τι στιγμη που μολις γεννατε πιστευεις οτι νιωθει για καποιον αγαπη? Τα μωρα εχουν εγκεφαλο ζωου. Κανενα ζωο δεν θα νιωθει αγαπη για σενα πριν το δαμασεις και το ταισεις τουλαχιστον

highlight

Άντε silvo

(http://caspost.com/wp-content/uploads/2012/01/Casreporst-daredevils-6.jpg)

χωρίς φόβο

αυτο εχει σχεση με το φοβο του θανατου κατι το οποιο δεν το εχει σκεφτει γενικα

Λακωνικά.
Πότε;
Φοβός μόνο σε περίπτωση συγκεκριμένων συνθηκών αλλά μεγάλης αβεβαιότητας.
Αν η αβεβαιότητα είναι μικρή, τα πάντα (ζωή-πράξεις) είναι απλά προδιαγραφές που πρέπει να εκπληρωθούν.

Μπόνους ένα τσιτάτο: Φοβάμαι αυτό που δεν ξέρω.

Τι;
Αντικειμενικότητα του φόβου. Οξύμωρο;
Υποκειμενικότητα του φόβου.

αμα σε πω δεν καταλαβα χριστο δεν θα πω ψεματα :P Με γριφους μιλας γεροντα

Αφιερωμένο...

https://www.youtube.com/watch?v=Rz98pntRiAM

Ὁ πνευματικά θεραπευμένος ἄνθρωπος ἔχει ξεπεράσει τό φόβο τοῦ θανάτου. Δέν τρομάζει στήν ἰδέα ὅτι θά πεθάνει, διότι εἶναι μέ τόν νικητή τοῦ θανάτου, ζεῖ μέ τόν Χριστό, πού πάτησε τό θάνατο μέ τό δικό Του ἑκούσιο θάνατο. «Ἀφότου ἔγινα μοναχός», ἔλεγε ὁ π. Πορφύριος, «πίστευσα ὅτι δέν ὑπάρχει θάνατος. Ἔτσι ἔνιωθα καί νιώθω πάντα, ὅτι εἶμαι αἰώνιος καί ἀθάνατος. Τί ὡραῖα!»

Ὁ θεραπευμένος ψυχοσωματικά ἄνθρωπος δέν βασανίζεται ἀπό τά λεγόμενα ψυχολογικά νοσήματα καί προβλήματα (κατάθλιψη, φοβίες, ἀνασφάλειες, στρές κ.λ.π.). Σήμερα κατ’ ἐξοχήν οἱ ἄνθρωποι βασανιζόμαστε ἀπό τά ἀνωτέρω, διότι δέν προσπαθοῦμε ν’ ἀγαπήσουμε τόν Θεό καί κλειστήκαμε στόν ἑαυτό μας. Οἱ ἅγιοι, πού εἶναι οἱ ἀληθινά ὑγιεῖς ἄνθρωποι, μᾶς δείχνουν τόν δρόμο. Οἱ ἴδιοι θεραπεύτηκαν μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἀποτελοῦν πρότυπα γιά τήν δική μας θεραπεία.

εσένα σε χω κόψει για χριστιανό

(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8f/Tetrapharmakos_PHerc_1005_col_5.png/300px-Tetrapharmakos_PHerc_1005_col_5.png)
Η Τετραφάρμακος

Άφοβον ο θεός,
ανύποπτον ο θάνατος
και ταγαθόν μεν εύκτητον,
το δε δεινόν ευκαρτέρητον.

Φιλόδημος  (http://goo.gl/rjStS)




Ὁ θάνατος οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς· τὸ γὰρ διαλυθὲν ἀναισθητεῖ͵ τὸ δ΄ ἀναισθητοῦν οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς.

Ο θάνατος δεν είναι τίποτε για εμάς, διότι αυτό που έχει αποσυντεθεί δεν αισθάνεται και αυτό που δεν αισθάνεται δεν είναι τίποτε για εμάς.

Επίκουρος - Κύριαι Δόξαι, 2


Τὸ φρικωδέστατον οὖν τῶν κακῶν ὁ θάνατος οὐθὲν πρὸς ἡμᾶς͵ ἐπειδήπερ ὅταν μὲν ἡμεῖς ὦμεν͵ ὁ θάνατος οὐ πάρεστιν͵ ὅταν δὲ ὁ θάνατος παρῇ͵ τόθ΄ ἡμεῖς οὐκ ἐσμέν. οὔτε οὖν πρὸς τοὺς ζῶντάς ἐστιν οὔτε πρὸς τοὺς τετελευτηκότας͵ ἐπειδήπερ περὶ οὓς μὲν οὐκ ἔστιν͵ οἳ δ΄ οὐκέτι εἰσίν.

    Το πιο φοβερό από τα κακά, ο θάνατος, δεν είναι τίποτε για εμάς – στον βαθμό που όσο υπάρχουμε, δεν είναι παρών· κι όταν πάλι είναι παρών εκείνος, τότε δεν υπάρχουμε εμείς. Άρα ο θάνατος δεν υπάρχει ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους – εφόσον για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι άλλοι δεν υπάρχουν πια.
  
Επικουρος -  Επιστολή προς Μενοικέα, 125








ΥΓ δεν μπορεσα να κρατηθω...

Karamazoβ πολυ όμορφο αυτο που υποστηριζεις και τοσο μεστα περιγραφει ο Επικουρος
εφοσον βεβαια εισαι πεπεισμενος και σιγουρος οτι δεν υπαρχει τιποτα μετα θανατον!

o σκοπός δεν ειναι να επιτεθώ στον χριστιανισμο (αιωνες του επιτείθενται αλλωστε), αλλα να σου πω οτι σε αυτά που παρέθεσες παραπανω υπάρχει και η εναλλακτική προσέγγιση: μια αντιμετώπιση του φόβου του θανάτου χωρις θεους.

Όσο για την σιγουριά, παντα θα διαφεύγει. Οπως καποιος δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την ανυπαρξία της μεταθανάτιας ζωής, αλλο τόσο δεν είναι μπορεί να είναι σιγουρος για την υπαρξη της. Αποδέχομαι βεβαια οτι και τα δυό συστήματα σκέψης μπορούν να είναι συνεπή ως προς τους συλλογισμούς τους. Άρα η επιλογή της κατευθυνσης θα πρέπει να γίνει ως προς τα αρχικά αξιώματα και αφήνεται στον καθε άνθρωπο.

Παρα πολυ ωραια συμφωνούμε απολυτα! Καλο βραδυ!

βασικα δεν συμφωνουμε, αλλα αναγκαζόμαστε να αποδεχθουμε τη διαφωνία μας

δεν ειναι ευκολο :P καλό ύπνο

Οσο περισσότερο νομιζει οτι κατέχει κανείς την απόλυτη βεβαιότητα τόσο πιο έξω πέφτει..

Αρα είμαστε μια χαρα καθώς καθένας αποδέχεται την γνώμη του άλλου με κριτική αλλά όχι επικριτική σκέψη αφήνοντας περιθώριο κι άλλος να έχει δίκιο

άρα μια χαρά!

karamazof ώρα να βγάλεις τον νιτσε απο το αβαταρ μου φαίνεται ...

elaborate please. Ο Νιτσε με εμπνεει, αλλα δε τον εχω και ευαγγελιο.



με αυτά που λες, βαζεις δυναμίτη στα θεμέλια της θρησκείας σου, και, εν καιρω εσυ ο ίδιος θα βαλεις φωτια στο φυτίλι

Παιδιά ας αποφύγουμε το σπλιτ τώρα που το βλέπουμε.. Ελεύθεροι να ανοίξετε άλλο αν είναι να το γενικεύσετε

εδιτ έτσι

Μόλις θα έκανα έδιτ να συμπληρώσω ότι κάνω πλάκα  ... λίγο στο επίπεδο της ευγένειας του λόγου, μου ήρθε συνειρμικά να το γράψω  :)

Ισα ίσα αυτά λέει η θρησκεία μου απλώς οι περισσότεροι την φαντάζονται σαν μέσο ελέγχου για ανθρώπους υποταγμένους και άβουλους που αν δεν κάνεις το τάδε ή το δείνα τιμωρίες φωτιές και ο balrog await...

Κι αυτό γιατί η βεβαιότητα δεν πηγάζει από το μυαλό ή τον νου

Τελοσπαντων κάποια άλλη στιγμή αν θες και δεν βαριέσαι μιλάμε

οσο για το δυναμίτη ποτέ δεν ξέρεις

στην επομενη (τηλεπο)ταβερνα μετα απο καποια τσίπουρα, για να εχουμε και πνευμα συμποσίου  ;)

(εδω βεβαια ειναι δοκιμο να πει κανεις οτι το ιδιο το διλημμα της υπαρξης ζωης μετα το θανατο
ειναι επιπλαστο και βασιζεται στην αποδοχη εκ των προτερων καποιου ειδους μεταφυσικης ουσιας
η οποια ενοικει σε καθε ατομο και επιζει της φθορας του σωματος, για την οποια μπορει να ειναι
κανεις απολυτα βεβαιος. με αλλα λογια δεν ειναι μεταφυσικο ερωτημα, γυρω απο το οποιο καλουμαστε
να παρουμε θεση, αλλα θεση καθ'εαυτη.)

Ο φόβος του λάθους, είναι ένα κυρίαρχο μάθημα στις δυτικές κοινωνίες και στο σχολείο. Ήδη, μία από τις παλαιότερες μελέτες της μουσικής ανάπτυξης (Moog, 1976), στην οποία συμμετείχαν 500 παιδιά από βρεφική ηλικία ως και 6 ετών, έδειξε ότι όλα τα παιδιά έχουν μία έμφυτη ικανότητα δημιουργίας η οποία εκδηλώνεται στο τραγούδι: από τους πρώτους μήνες της ζωής, τα παιδιά αυτοσχεδιάζουν δικά τους τραγούδια. Με την αύξηση της ηλικίας και μέχρι τα πέντε χρόνια, οι αυτοσχεδιασμοί των παιδιών γίνονται όλο και πιο σύνθετοι και “σοφιστικέ”, ενώ ταυτόχρονα βελτιώνεται και η ικανότητά τους να αναπαράγουν τραγούδια που τους διδάσκουν οι μεγάλοι. Το τραγούδι και οι αυτοσχεδιασμοί εμφανίζονται όλο και πιο συχνά στις δραστηριότητές τους: παίζουν τραγουδώντας, ζωγραφίζουν τραγουδώντας, κ.λ.π. Στην ηλικία περίπου των πέντε με έξι ετών, η δραστηριότητα αυτή μειώνεται απότομα και δραματικά. Οι ερευνητές αποδίδουν αυτό το φαινόμενο στο γεγονός ότι με την είσοδό τους στο σχολείο τα παιδιά για πρώτη φορά έρχονται σε επαφή με κάποιον που “διορθώνει” τις προσπάθειές τους. Ο φόβος μην κάνουν “λάθος”, αναχαιτίζει και τον αυθορμητισμό της δημιουργικής έκφρασής τους.

Εύκολα μπορούμε να αναλογιστούμε πως το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης: στο λόγο, στη ζωγραφική, στο χορό. Είχα κάποτε γνωρίσει μια πιτσιρίκα πρώτης Δημοτικού η οποία έγραφε καταπληκτικά ποιήματα, χωρίς το οικογενειακό περιβάλλον να έχει κάποια ιδιαίτερη μόρφωση ή ενασχόληση με τον ποιητικό λόγο. Τυχαία, επισκεπτόμενη το σπίτι τους, ανακάλυψα στο πίσω μέρος μιας τσακαλωμένης απόδειξης σούπερ-μάρκετ το εξής, γραμμένο από τη μικρή:
“Το προί όταν ξυπνάο, πάντα τον ήλιο συναντάο. Και το βράδι συναντάο το φεγγάρι.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, πάντα,
τον ήλιο, το φεγγάρι συναντάο.
Κι η μητέρα, όταν το άκουσε αυτό, λέει στο παιδί της: έτσι ήναι οι μέρες”.
Εντυπωσιάστηκα και ρώτησα τη μικρή αν έχει και άλλα τέτοια να μου δείξει. Εκείνη έσκυψε το κεφάλι ντροπαλά και μου είπε: “Δε γράφω πλέον”. Όταν τη ρώτησα γιατί, μου απάντησε: “γιατί με κοροϊδεύουν τ' αδέλφια μου που δεν ξέρω όλα τα ο και τα ι”.

Πόσες φορές, αλήθεια, δεν παρατηρήσαμε εκπαιδευτικούς ή μητέρες να δίνουν “Μπλοκ Ζωγραφικής” στα παιδιά τους με έτοιμα τυπωμένα σχήματα και την οδηγία: “προσπάθησε να μη βγαίνεις έξω από το περίγραμμα” ή να λένε “τα δέντρα είναι καφέ, δεν είναι μωβ”. Ή πόσα παιδιά σχολικής ηλικίας δεν μας έχουν πει: “ζωγράφισέ μου μία γάτα γιατί εγώ δεν ξέρω πώς”. Το “δεν ξέρω πώς”, υπονοεί “φοβάμαι πως δεν θα την κάνω σωστά”. Γιατί λίγα χρόνια πριν, τα ίδια παιδιά ζωγράφιζαν και γάτες και σκύλους και ό,τι επιθυμούσαν. Ίσως αυτό να εννοούσε ο Πικάσσο λέγοντας: “Κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνεις καλλιτέχνης μεγαλώνοντας”.

(δεν είναι δικό μου το κείμενο)