THMMY.gr

Ένα κείμενο που συνάντησα πριν ένα χρόνο περίπου στο internet...τα δικαιώματα στη χρήστη "kapoia",,,

---

Η πιο μεγάλη, επίπονη και πικρή μοναξιά, είναι αυτή που νοιώθεις όταν είσαι μαζί με άλλους. Όταν αυτοί μιλάνε, γελάνε, φαίνεται ότι είναι καλά και διασκεδάζουν, αλλά εσύ αδυνατείς να καταλάβεις το πως και το γιατί. Όταν αυτοί εκφράζουν τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους, που επιφανειακά αποκωδικοποιείς, αλλά αδυνατείς να δεις κάποιο βαθύτερο νόημα στην επικοινωνία τους. Το βρίσκεις κενό και ανούσιο.

Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι που αρχίζεις να αναρωτιέσαι πώς τα κατάφερες και είσαι πάλι ανέντακτος. Και η προσπάθεια να γίνεις μέλος της ομάδας είναι χαμένος κόπος. Είσαι αλλού και θέλεις άλλα. Θέλεις βαθιά επικοινωνία και ανταλλαγή.

Η ουσιαστική επικοινωνία υπάρχει σπάνια πια και τρομάζει. Συνήθως είναι μια μονόπλευρη προσπάθεια που πέφτει στο κενό. Ανοίγεσαι, και πέφτουν οι άλλοι πάνω σου να σε κατασπαράξουν (tespa...auti einai i moni protasi pou den mou aresei kai toso...alla etsi einai to keimeno...). Γίνεσαι όλο και πιο επιφυλακτικός. Μαθαίνεις να κρύβεις την ψυχή σου. Ακόμα κι όταν θέλεις να την δείξεις, περιορίζεσαι από την ανάγκη της αυτοσυντήρησης και δεν το κάνεις.

Τυχεροί αυτοί που κατάφεραν να μοιραστούν τα πάντα, ακόμα κι αν κράτησε λίγο. Είναι όμορφο να εμπιστεύεσαι και να μοιράζεσαι την ψυχή σου. Να δίνεις και να παίρνεις. Πονάει αν φύγει και είναι δύσκολο να το δεχτείς και να συνηθίσεις την απώλεια. Το έχεις όμως τουλάχιστον νοιώσει και ξέρεις πως υπάρχει. Οι άλλοι που ζουν στην άγνοια ανταλλάσσουν κούφια νοήματα. Είναι χαρούμενοι γιατί δεν ξέρουν τι χάνουν.

Κάποιοι από μας μένουμε μόνοι από επιλογή. Αν δεν βρούμε αυτούς που να μπορούν να περάσουν ή να σπάσουν τον γυάλινο τοίχος πίσω από το οποίο κρυφτήκαμε, μένουμε βολεμένοι εκεί. Δεν είναι αυτό που ουσιαστικά θέλουμε και ονειρευόμαστε, αλλά είναι σίγουρα καλύτερο από το να νοιώθουμε μόνοι στο πλήθος.

Σε αυτόν που γέμισε την ψυχή μου στην αρχή του χρόνου
έστω κι αν ήταν για λίγο
έστω κι αν ήταν (ίσως) μόνο στο μυαλό μου

xristoforos_

Αρκετά φιλοσοφημένο και όχι λόγια του αέρα, ούτε γυμνασιακά ποιηματάκια. Μ'αρεσε...αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα κομψά και συγκινητικά...

Υπερβολικά μελό και μουρτζούφλικο θα έλεγα εγώ.
Ειδικά το :
"..Αν δεν βρούμε αυτούς που να μπορούν να περάσουν ή να σπάσουν τον γυάλινο τοίχος πίσω από το οποίο κρυφτήκαμε, μένουμε βολεμένοι εκεί. Δεν είναι αυτό που ουσιαστικά θέλουμε και ονειρευόμαστε, αλλά είναι σίγουρα καλύτερο από το να νοιώθουμε μόνοι στο πλήθος.."
δείχνει άνθρωπο ηττοπαθή πού καταπιέζει τις ανάγκες του αντί να παλεύει να κατακτήσει τα θέλω του.

Τέτοιες υπάρξεις είναι κοινός τόπος στον Κόσμο του ιντερντετ. ^puke^

Και βέβαια αναγνωρίζω ότι υπάρχει πρόβλημα στις μέρες μας και ότι οι καιροί έχουν γίνει δύσκολοι,
ωστόσο είναι με την στάση του συγγραφέα που διαφωνώ κάθετα, κι όχι με το πρόβλημα του.

(Χριστόφορε, μην θεωρήσεις ότι σου κάνω..αντίποινα για το άλλο τοπικ, έτσι? Ειναι απλά η γνώμη μου)

Πιστεύω πως αυτό που θέλει να πει ο ποιητής  :D είναι ότι είναι δύσκολο να βρεις ανθρώπους που είναι συντονισμένοι στο δικό σου μήκος κύματος .Δηλαδή μπορεί να βρίσκεσαι με άλλους ανθρώπους,πχ σε μια παρέα , αλλά κάτα βάθος πολύ μακρία .Δεν υπάρχει μια σχέση αλληλεπίδρασης ,μια σχέση ανθρώπινη.


Δηλαδή αυτός που προσπαθεί να κατακτήσει τα θέλω του , προσπαθεί να έχει μια ανθρώπινη επαφή με αυτούς κοντά του?Μάλλον τα θέλω μας ,μας οδηγούν στο να κατακτήσουμε τους ανθρώπους για να τα ικανοποιήσουμε. :???:

Επιβιωση=Προσαρμογη και σωματικη και ψυχικη.Απλα αλλοι προσαρμοζονται αυξανοντας τις προσπαθειες τους ενω αλλοι μειωνοντας τις απαιτησεις τους.Τα συμπερασματα δικα σας

και άλλοι πηγαίνουν στο ψυχιατρείο

Δεν εισαι αισιοδοξος Λαμπρο :P

Δεν είμαι ,τείνω προς το ρεαλισμό.

Μια διευκρίνιση να ζητήσω ... Προσαρμογή σε τι?

Κι εγώ έτσι ήμουν, μέχρι που μια ωραία μέρα σουρρεαλίστηκα τελείως... ;D

Μα έτσι και αλλιώς ο σουρεαλισμός είναι μια ακραία μορφή ρεαλισμού  :D

Δηλαδη οτι κανεις το κανεις επειδη σου αρεσει η καποιες φορες προσαρμοζεσαι σε μια κατασταση που δε σου αρεσει;Δεν επιλεγουμε παντα οπως γουσταρουμε.Μηπως ζεις σε καναν παραδεισο; :P

Για μένα είναι σα να αιωρείσαι για πάντα...  :(

Όχι , αλλά δεν μπορώ να κάταλάβω πως αυτή η προσαρμογή που αναφέρεις έχει νόημα στις ανθρώπινες σχέσεις .Και με τον όρο ανθρώπινες σχέσεις δεν εννόω τις σχέσεις που μας επιβάλλει η κοινώνια , τις σχέσεις που απαιτούν προσαρμογή,που αποσκοπούν στο κέρδος και στα προσωπικά θέλω.

και να προσγειώνεσαι στο ποτέ :)

Ο σουρεαλισμός είναι η έντεχνη άποψη της σχιζοφρένειας! ;)

Ή ίσως απλώς ένας αυτοματισμός του νου ...

Βλεπω κανεις διαχωρισμο στις ανθρωπινες σχεσεις.Ε λοιπον φιλε μου σε πληροφορω εδω κιολας αρχιζουν τα προβληματα γιατι ο καθενας κανει το δικο του διαχωριμο! ;D

Δεν κάνω διαχωρισμό . Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν να κάνουν με ανθρώπους(όντα που κοιτούν ψηλά).

διάβασα τα έως τώρα post...με μερικά χαμογέλασα από ικανοποίηση...με μερικά διαφώνησα...
εν πάσει περιπτώσει...δεν θα πάρω μέρος σ αυτή τη συζήτηση...

για εμένα...αυτό το κείμενο εκφράζει απλά μια πραγματικότα ορισμένων ανθρώπων...είτε η αντιμετώπιση που έχουν προς τη ζωή είναι σωστή ή λανθασμένη...είναι υπαρκτή...

στο κάτω κάτω δεν είναι όλα τα πράγματα...σωστά στη ζωή.... άλλωστε πρέπει πάντα να είναι; και τί είναι σωστό; ...
το ενδιαφέρον καμιά φορά είναι να βλέπεις και να (προσπαθείς να) νοιώθεις πως αντιλαμβάνεται κάποιος άλλος τα πράγματα...κι όχι τί είναι συμβατικά σωστό....μερικές φορές ανακαλύπτεις πολλά όμαρφα...

χριστόφορος_/στη φυσική μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτοπόδεικτα αξιώματα, στoν άνθρωπο ποτέ ;)

υγ.1: γιατί είδα κάτι ισότητες πιο πάνω που ...οκ...όποιος θέλει τις δέχεται κι ούτε καν δια της "μη διαψεύσεώς τους" δεν αποδυκνείονται...

yg.2: sinexiste ti sizitisi sas...eimai poli periergos na do ti skefteste...

...
Ειλικρινά δεν περίμενα να δω κάτι τέτοιο εδώ μέσα..
Νόμιζα πως δεν υπάρχει διάθεση ώστε να φτάσει κάποια συζήτηση τόσο βαθιά..
Χάρηκα πάρα πολύ που είδα την ανταπόκριση πολλών :)

Νομίζω πως το κείμενο είναι πολύ αληθινό..
Σε ευχαριστώ xristoforIC_ που το δημοσίευσες..

τελικά η "Kapoia" δεν πρέπει να νοιώθει μόνη..
Είμαστε πολλοί..ας μην είμαστε χώρια.... ;)

;)

η σκέψη voyager...καμιά φορά φτάνει η σκέψη

xristoforos_

Έχεις δίκο xristoforIC_ ...

άσε με να το ξαναπώ..

είμαστε πολλοί...και δεν είμαστε χώρια :)

;)

Φοβερο κειμενο! Ενθουσιαστηκα! Με λιγα λογια αναπαριστα την πραγματικοτητα και εκτος αυτου αποκαλυπτει και το νοημα να ζει κανεις : Να προσπαθεις να ενταχθεις στην κοινωνια που ζεις και να γινεις ενα μαζι της ;)

Καλά τα λες Νίντζα μου, μόνο που νομίζω ότι δεν πραγματεύεται μόνο με την ένταξη σε ομάδες ανθρώπων αλλά και την άλλη όψη του νομίσματος...δηλαδή την αποξένωση από τις ομάδες εκείνες που δεν μπορούν να κατανοήσουν τα συναισθήματα ενός ατόμου...

Ναι το αντιλαμβανομαι , απλα εγω το περνω απο τη δικη μου οπτικη.

Εμενα αυτο το κομματι με απασχολει ;)

εγώ νομίζω πως αυτό είναι ένας τρόπος να ζεις αλλά όχι οτι είναι το νόημα της ζωής..

εκτός αν ήθελες να πεις κάτι άλλο που εγώ δεν κατάλαβα..

ναι κ τα 2 ισχυουν

Λέμε ότι δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά με τους ανθρώπους.
Και αυτό μας "χαλάει", γιατί θέλουμε να ολοκληρωνόμαστε μέσα από τον άλλο.

Αλλά πώς επικοινωνούμε, το κάνουμε σωστά;

Για να επικοινωνήσουν δυο άνθρωποι, πρέπει να χρησιμοποιούν τον ίδιο "κώδικα" επικοινωνίας, ή παραπλήσιο, ή έστω να έχουν κοινά βιώματα.

Αλλά "κώδικας" είναι μια λίγη λέξη για να περιγράψει την αλληλεπίδραση, έως πολύ χυδαία. Ας αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι, δηλαδή απλά: θέλουμε να συζητάμε για τον τρόπο με τον οποίο νιώθουμε τον άλλο κοντά μας, δίπλα μας, με τον οποίο τον ακουμπάμε νοητικά όλη την ώρα και γοητευόμαστε από την εξερεύνηση του δικού μας εγώ που συνεχίζεται μετά την ταμπέλα "προς κατασκευή".

Η άλλη προϋπόθεση είναι να θέλουμε ή, πιο έντονα, να έχουμε την ανάγκη να το βιώσουμε αυτό μέσα από τον άλλο.

Εάν δεν υπάρχει και από τα δυο μέρη παρόμοια πρόθεση, λίγα μπορούν να γίνουν.

Θα σταθώ στον τρόπο επικοινωνίας λοιπόν. Τι θέλουμε να δείχνουμε στον άλλο για μας; Αν το καταλάβουμε αυτό, θα γίνουμε πιο αυτάρκεις και η ανάγκη για επικοινωνία δε θα είναι τόσο επιτακτική. Θα είμαστε πιο χαλαροί και προετοιμασμένοι για αμφίπλευρη επικοινωνία, και όχι μόνο από τη δική μας πλευρά. Γιατί μπορεί να βρήκαμε στον άλλον το άλλο μας μισό αλλά πρέπει και εμείς να έχουμε γίνει το μισό του εαυτού μας.

Πώς θα το δείχνουμε (αυτό που έχουμε ανάγκη/θέλουμε να δείξουμε) στον άλλο;
Εδώ μπορώ να πω αυτά που μου έρχονται στο μυαλό τώρα, γιατί σε τελική ανάλυση, η διαφορετική του καθενός προσέγγιση του εαυτού μας είναι ένα από τα γοητευτικότερα πράγματα στον άνθρωπο:
Σκέτα σταράτα λόγια, ωμές πράξεις ή συμβολικά λόγια, συμβολικές πράξεις, υποθέτω ανάλογα με τον άλλο και το πώς σκέφτεται.

Από εκεί και πέρα, βαθμολογούμαστε για τις επιλογές που κάναμε και περιμένουμε αποτελέσματα.
Με τις "επιλογές" εννοώ και πρόσφατες και παλιές, που στο κάτω κάτω, όπως είχα διαβάσει κάπου και μ'άρεσε, οι επιλογές που κάνουμε είναι που δείχνουν περισσότερο ποιοι πραγματικά είμαστε.

Να πω και το εξής, πάνω σε αυτό που είπε ο χριστόφορος για την πραγτματικότητα κάποιων ανθρώπων: άλλο η πραγματικότητα και άλλο η πράξη. Πράξη είναι και η επιλογή, και σύμφωνα με το ρητό μου πιο πάνω, φτιάχνει την πραγματικότητα. Και ετυμολογικά αν το πάρεις, έτσι είναι. Τα πράγματα είναι απλά, γιατί είναι αυτά που είναι. Εμείς τα κάνουμε δύσκολα ή δεν τα κάνουμε δύσκολα με τις επιλογές μας. Δε θέλω να προτείνω έναν δρόμο (μου θυμίζει το γιν και το γιανγκ εδώ). Θα ήθελα όμως ο κόσμος να έβλεπε τα πράγματα πιο απλά.


Βαριέσαι, ντρέπεσαι ή δε θέλεις να επαναλαμβάνεσαι; :P

Αν μπορούσαμε να δούμε τα πράγματα απλά ,δεν θα κάναμε και αυτή τη συζήτηση. :D

Συμφωνω απλα με τον Λαμπρο ;)

Διαφωνώ, γύρω από κάτι απλό μπορείς να πεις πάρα πολλά.
Μια εικόνα χίλες λέξεις, π.χ. (εκτός από εκείνες τις εικόνες στο εργαστήριο μετρήσεις) :P

..άρα τελικά..τι είναι απλό και τι όχι απλό; :)

Εννοώ ότι οι εικόνες στις μετρήσεις θέλουν 2000 απλές λέξεις :P

Ας μετασχηματίσουμε το "να δούμε τα πράγματα απλά" με το "να δούμε τα πράγματα όπως είναι "...
Μήπως υπάρχει ομοιότητα ?

Υπάρχει ομοιότητα αλλά όχι ταυτοσημία.
Εξαρτάται κυρίως από αυτόν που τα βλέπει.

χωρίς να παίρνω θέση,...συνειδητά δεν θέλω να πάρω θέση στο θέμα...και δεν υπερασπίζομαι κανένα λάθος ή σωστό...θα δώσω απλά μια άλλη οπτική...

ηττημένος μπορεί να είναι ο άνθρωπος ο οποίος μη θέλοντας να μείνει μόνος....καταπιέζει τις πραγματικές ανάγκες...και μένει με ανθρώπους με τους οποίους δεν μπορεί να επικοινωνήσει παρά επιφανειακά...αντί να παλεύει να βρει αυτό που πραγματικά τον καλύπτει...γιατί το δεύτερο είναι μια επίπονη και πραγματικά ...ξεβολευτική (sorry για τον νεωτερισμό) διαδικασία...


και με βάση τα παραπάνω, ποιος αυξάνει τις προσπάθειες και ποιος μειώνει τις απαιτήσεις...


ενίοτε ;)


βασικά λίγο απ' όλα, αλλά θα προσπαθήσω να ισορροπήσω κάπου ανάμεσα και στα τρία ;)

ixic_

Θα συμφωνήσω με το προηγούμενο post του Χρις.  ^bagface^

Νομίζω ότι ο Κύβος έπιασε το θέμα με έναν τρόπο πιο κοντινό με το δικό μου.

Σε ένα ντοκιματέρ με ρήσεις (ένα στο ΕΤ3 που λέει διάσημες ρήσεις ανθρώπων και τις σχολιάζει ο αφηγητής... όποιος το έχει δει θα καταλάβει) έλεγε την θεωρία κάποιου ανθρώπου.

Ο ανθρώπινος νους λειτουργεί σαν ένα συμβούλιο μιας εταιρίας όπου κάθε μέλος έχει την δικιά του περιοχή ενδιαφέροντος. Σχεδόν πάντα οι άνθρωποι ταυτίζονται με τον υπεύθυνο για τις δημόσιες σχέσεις.

Ταυτιζόμαστε τόσο με αυτό που βλέπουν οι άλλοι από εμάς, που χάνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Πρέπει να ξεπεράσουμε την εικόνα του ανθρώπου που μας έχουν χτίσει οι άλλοι γύρω μας. Να αφεθούμε στην κάθε στιγμή και στον κα΄θε άνθρωπο. Και αν κάποιος δεν εκτιμήσει αυτό που είμαστε, τότε ας τον γράψουμε εκεί που ξέρουμε.


Μην μένεις μόνος φοβούμενος ότι δεν θα σε καταλάβουν οι αλλοι, γιατί όντως δεν θα σε καταλάβουν, όσο μένεις μόνος.

Ρίσκαρε...(?) βλακείες. Όταν η επιλογή είναι
ι) αν
ιι) με τίποτα

εγώ θα επέλεγα ξανά και ξανά το αν, μέχρι να μου κάτσει. Απλά τα πράγματα.

Ο μέσος άνθρωπος φοβάται να πάρει ρίσκα ,κυρίως ζητάει μονιμότητα.

Και όταν την αποκτήσει συνήθως την βαριέται αφόρητα.

και τότε είτε κάθεται και ανέχεται την βαρεμάρα, είτε τα τινάζει όλα στον αέρα με συστηματική επίδειξη μαλακίας.


Συνήθως.

είτε πίνει μπίρες , πολλές μπίρες  :D

πάρα πολλές μπύρες :D

( lambros ---> ^notworthy^ )



(δε μπορεί να υπάρξει τόπικ για τη μοναξιά που να μη καταλήξουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στις μπύρες)

All hail to beer!!!  ^caffine^ ^caffine^ ^caffine^

TO BEER OR NOT TO BEER  ;D ;D ;D

Και για όσους δεν ξέρουν ,υπάρχει και ένα ωραίο ιρλανδέζικο τραγούδι:
In Heaven There Is No Beer
(Public Domain/Finch)
--------------------------------------------------------------------------------

In Heaven there is no beer
(No beer?!)
That's why we drink it here
And when we're all gone from here
Our friends will be drinking all the beer.


In Heaven there is no wine
(No wine?!)
So we drink till we feel fine
And when we leave this all behind
Our friends will be drinking all the wine.


In Heaven there is no fear
(No fear)
So we worry too much here
And we drink ourselves full of beer
To help us when we deal with the fear.
In Heaven there are no drugs
That's why we hang with thugs
And when the Lord pulls the plug
All the thugs will still be selling drugs, yeah.


Thugs and drugs
Beer...


In Heaven there is no sex
(Oh no!)
So let's do that next
And when our muscles no longer flex
Someone else will be having sex.


In Heaven there are no wars
Or cars, or movie stars
And when we no longer are
The world will probably still be having wars.


What the heck! Yeah!


Sex and war,
Bars and cars.
Drugs, thugs,
And delicious food.

Λάμπρο δώσε και άλλη τροφή στα πεινασμένα μυαλά μας!

αυτή η φράση μ'αρεσε περισσότερο απ' όλο το κείμενο..
κάποιες φορές, το μόνο που σου μένει είσαι εσύ (κι ελπίζω να μην θεωρηθεί εγωκεντρισμός/ναρκισσισμός/whatever..)

δεν μπορείς να πείσεις κάποιον να αλλάξει τη στάση απέναντι στη ζωή,
ή έστω (όχι έστω, βέβαια...) στις σχέσεις..

δεν είναι θέμα αντίληψης / ηττοπάθειας ή ό,τι άλλο.
δεν μ'αρέσει η φράση ότι "τέτοιοι άνθρωποι κυκλοφορούν στον κόσμο του internet"
δεν ξέρεις τι έζησε αυτή η kapoia για να γράψει κάτι τέτοιο, να κάνει κατάθεση ψυχής

ίσως η αισιοδοξία, για όλους αυτούς που την υποστηρίζουν,
να είναι η "σωστή" στάση για τη ζωή, ξέρεις, politically correct..

ο καθένας διαλέγει, όπως είπε και ο Turambar, με βάση τα αν, και ό,τι άλλο.
εμένα δεν μ'αρέσει η αισιοδοξία.
μου φαίνεται ψεύτικη.
και δεν δουλεύει (σε μένα, πάντα)

τη βλέπω σαν την έτοιμη επιλογή, την πεπατημένη,
πτυχίο->αυτοκίνητο->σπίτι->οικογένεια.

προφανώς, σ'αλλους δεν αντικατοπτρίζει αυτό.

θα μου πεις,
προτιμάς να πίνεις μπύρες μόνος σου στις 2 το βράδυ?
κάποιες φορές, ναι, κάποιες φορές..
μου αρκεί να δραπετεύω από την πραγματικότητα της μοναξιάς
και να ταλαντεύομαι ανάμεσα σ'αυτήν και τη φανταστική συντροφιά,
κάποιες φορές,
επιλέγω και τη μοναξιά στα όνειρα.

το ζήτημα είναι τι κάνεις κάθε μέρα (εννοώ κάθε διαφορετική μέρα)
μπορεί κάποια στιγμή να σε χτυπήσει η επιφώτιση, να σηκωθείς και να πας να μιλήσεις σ'αυτήν
μπορεί να περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια, και να μην το κάνεις ποτέ.

δεν το ήθελες?
δεν σε έκαιγε κάθε μέρα?
δεν ξυπνούσες και κοιμόσουν με τη σκέψη της?

δεν έχει καμία σημασία,
καμιά φορά.

Ο φόβος της απώλειας... έντονος. :'(Απώλεια, οι φιλίες που ίσως πάιρνουν διαφορετικούς δρόμους, ένας χωρισμός, τρέξιμο για τις υποχρεώσεις...όμως κ πάλι...
- νέα μέρα ξεκινάει νέος ήλιος σου γελάει είναι ο Μάικ ο δυνατός και από όλους πιο γερός!
-οι φιλίες που μένουν, αυτές που αξίζουν. Ο χωρισμός που ήρθε γιατί έπρεπε, γιατί το καλύτερο σε περιμένει, η ζωή που κάνει κύκλους και μόλις πάει να σε πάρει από κάτω ,ό,τι αγαπάς δε σε προδίδει
-το τρέξιμο όχι για τις υποχρεώσεις αλλά γιατί είναι τόσα τα πράγματα που θες ν' ακουμπήσεις που αν δν τρέξεις κ λίγο βρε αδελφέ δεν θα προλάβεις!!
   " η πιο επίπονη μοναξιά" -->ναι, όλοι ίσως να είμαστε μόνοι,η ζωή δε θέλει όμως δεκανίκια, κ μόλις το συνειδητοποιούμε αυτό τότε είναι που δεν αισθανόμαστε πλέον μόνοι
νέα μέρα ξεκινάει νέος ήλιος σου γελάει είναι ο Μάικ ο δυνατός και απ΄' όλους πιο γερός

-κι εκείνος που σε στεναχώρησε δεν το έκανε από κακία,κανένας δεν είναι κακός. Απλώς αισθάνεται μόνος του ο καημενούλης, μακάρι να του περάσει, κι ας σε στεναχώρησε, κι εκείνος που στεναχώρησες μακάρι να σε συγχωρήσει γιατί δεν το έκανες από κακία, απλώς αισθανόσουν λίγο μόνος σου ο καημενούλης, μακάρι να σου περάσει

κι όλοι σου αφήνουν κάτι

κι εκέινη η γατούλα που κάθεται πάνω στο πιάνο μοναχούλα θα πατήσει τις νότες κ θα βγει μοιυσική. ::)

"η πιο επίπονη μοναξιά" δεν υπάρχει.Όλοι είναι εδώ, κι αν δεν είναι εδώ, κι αν δεν θα είναι εδώ , μακάρι να είναι καλά.

ΥΓ: αυτά τα τέρατα που βγήκαν στη γιουροβίζιον δε μ' 'αρεσαν. Αλλά, δε βαριέσαι, την είδαμε με καλή παρέα κ σπάσαμε πλάκα.άντε καληνύχτα Κεμάλ αυτός ο κόσμος θ' αλλάζει συνέχεια προς το καλύτερο :D

Η αισιοδοξία είναι καλή στάση ζωής, και την προτείνω ανεπιφύλακτα. Το πλάνο που παρουσίασες Γκόνζο εμένα δε μου κάνει αισιόδοξο.

Για αυτό και καταλήγουμε απαισιόδοξο, γιατί αυτό φαντάζει το πλάνο μας, αυτή είναι η αισιόδοξη πιθανότητα στο μυαλό μας.

Αισιοδοξία είναι για μένα να πέρνεις με χαλαρότητα το μέλλον και να το αφήνεις να σου παρουσιαστεί. Γιατί αν το σκεφτείς, το μέλλον είναι ένα ψέμα, στην ουσία δεν υπάρχει.

Τα πάντα είναι παρόν.

 ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^

Παρελθόν Τουράμπαρ? Το παρόν φεύγει πριν καν καταλάβεις ότι υπήρξε. Το παρελθόν είναι τα πάντα. Ο κάθε άνθρωπος είναι μια αντανάκλαση του παρελθόντος του...το κάθε τι...

Μηπως το ριξαμε πολυ στον Παρμενιδη τωρα τελευταια? Νταξ' καλος ρε παιδι μου, αλλα δεν ειναι να τον παιρνουμε και στα σοβαρα :P

Ποιός είναι ο Παρμενίδης? Τάισε με Αλιάκμωνα!

Δεν είπα ότι δεν υπάρχει παρελθόν, απλά το παρελθόν τουλάχιστον υπήρξε με τον τρόπο του. Αλλά και αυτό ακόμα έχει έμεση επιροή.

Το παρόν είναι το μόνο που μπορούμε να αισθανθούμε, το μόνο που μπορούμε να βιώσουμε πραγματικά.

Και το παρελθόν φίλτατε γείτονα! Το βιώνουμε μέσα από όνειρα και αναμνήσεις! Αλήθεια πόσο συχνά σκεφτόμαστε πράγματα που έγιναν, πόσο συχνά πράγματα που γίνονται και πόσο συχνά πράγματα που θα γίνουν??? Εγώ λέω 50% - 25% - 25%!!!

αλιάκμων ταισε μας!! :)

Το παρελθόν είναι και αυτό ένα ψέμα κατά κάποιο τρόπο.


Πόσο σίγουρος είσαι ότι οι αναμνήσεις σου δεν σε απατούν; Και στην τελική τι σημασία έχει;

Δεν είσαι καν ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν τότε, δεν είχες την ίδια αντίληψη, δεν βλέπεις με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα.



Και εγώ μιλάω καθαρά από θέμα εμπειρίας, η μόνη αληθινή εμπειρία είναι το παρόν.

Οι αναμνήσεις πως να σε απατούν??? Είναι πεθαμένες πραγματικότητες που μείναν χαραγμένες στους νευρικούς δεσμούς του εγκεφάλου σου...
Αυτό που είσαι είναι μια συνάρτηση όλων των γεγονότων του παρελθόντος. Αν προσπαθήσεις να το αρνηθείς αρνείσαι τον ίδιο σου τον εαυτό και μένεις να αιωρείσαι σε ένα στιγμιαίο παρόν με ελπίδες για ένα θολό μέλλον. Δηλαδή είσαι ένα τίποτα χωρίς το παρελθόν...

Ζεις το παρόν ναι...αλλά το ζεις μόνο και μόνο επειδή έζησες το παρελθόν και έφτασες έτσι να είσαι αυτό που είσαι, να βρίσκεσαι εκεί που βρίσκεσαι και να σκέφτεσαι αυτό που σκέφτεσαι...

Υπάρχει μάθηση και ωρίμανση του εγκεφάλου που γίνεται αυτόματη και χωρίς να το συνειδητοποιούμαι.


Μα πιστεύεις ότι καταλαβαίνεις πλήρως όλα όσα σου συμβαίνουν;
Θεωρείς ότι θυμάσαι τα πάντα;
Αγνοείς ότι οι άνθρωποι απωθούν συστηματικά πράγματα που τους έχουν επηρεάσει σημαντικά στην ζωή τους;
Οι αισθήσεις ακόμα αυτές καθεαυτές είναι σχετικές.



Κάνουμε το λάθος να θεωρούμε τη μνήμη κάτι δεδομένο και αληθινό. Η αλήθεια είναι ότι ο εγκέφαλος έχει την ικανότητα να αλλάζει τα πάντα στο μυαλό μας. Αποθηκεύει αυτά που θέλει παρά αυτά που βλέπει.


Το πιο απλό παράδειγμα. Το κλασικό πείραμα σε ένα ντοκυμαντέρ (κλασικό γιατί νομίζω το έχω πει εκατοντάδες φορές)

Ένας τύπος μπαίνει σε μια αίθουσα που είναι γραμμένη με μεγάλα γράμματα η λέξη "ΠΕΙΡΑΜΑ". Μπαίνουν και είναι ένας τύπος πίσω από έναν γκισέ και τους δίνει ένα ερωτηματολόγιο. Όσο αυτοί το συμπληρώνουν ο τύπος σκύβει κάτω από τον γκισέ και βγαίνει ένας τύπος εμφανώς ψηλότερος τύπος με άλλο χρώμα μαλιών. Η συντρηπτική πλειοψηφία των υποκειμένων δεν το κατάλαβαν ποτέ. Και από αυτούς που το κατάλαβαν ήταν κυρίως γυναίκες που προφανώς τον έκοψαν για συγκεκριμένο λόγο.


Αυτό για την ψευδαίσθηση των αισθήσεων.



Και τέλος, οι άνθρωποι που πασχουν από αμνησία ή ανοία, δεν υπάρχουν? Οι ετοιμοθάνατοι?


Δεν λέω τι μας απασχολεί. Λέω τι είναι πραγματικό.

Ούτε καταλαβαίνω πλήρως αυτά που μου συμβαίνουν ούτε τα θυμάμαι όλα. Αυτό όμως δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει ότι ότι κάτι σου συμβαίνει σε επηρεάζει αναλόγως με το πόσο σημαντικό είναι και το πόσο "ευαίσθητες" χορδές" σου χτυπάει.

Η μνήμη είναι κατι φοβερά περίπλοκο και ακόμα προβληματίζει τους επιστήμονες που μελετούν τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Ξέχασες όμως κάτι ακόμα: το υποσυνείδητο! Το πιο μυστηριώδες κομμάτι του εγκεφάλου. Έχει αποδειχθεί ότι το υποσυνείδητο κρατάει αναμνήσεις ακόμα και από την βρεφική ηλικία, καθορίζει συμπεριφορές και όνειρα. Το ότι δεν θυμάσαι κάτι στην πρακτική σου μνήμη (RAM ή σκληρός :P) δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και στο υποσυνείδητο σου! Εγώ πιστεύω πως εκεί μέσα κρύβονται πολλά μυστικά, πολλές "χαρακιές" που έχει αφήσει πάνω μας το παρελθόν.

Δεν έχει και πολύ σημασία αν η μνήμη είναι επιλεκτική σε υποσυνείδητο και μη επίπεδο. Σημασία έχει πως αυτά τα οποία θυμάται, λίγα ή πολλά, ασήμαντα ή σημαντικά, πρόσφατα ή παλιά, συναισθηματικά έντονα ή μη μας καθορίζουν σαν ανθρώπους τώρα...

...αυτά :)

όμορφος και 2ος ξάδερφος των lordi?

Απ'του διαβόλου τη μάνα ε .... :p

Νομίζω πως την καταλαβαίνω την kapoia...Το ζήτημα είναι πως τη μοναξιά μέσα από την παρέα τη νιώθεις όταν έχεις ήδη πληγωθείς από φίλους σου.Πιστεύω πως ένα από τα πιο άσχημα πράγματα σ'αυτή τη ζωή είναι να χάνεις τους φίλους σου.Γιατί μία ερωτική σχέση που έχει χαλάσει μπορεί να αντικατασταθεί,αλλά τους φίλους τους έχεις για μια ζωή(υποτίθεται).

Ωραίο να μοιράζεσαι τα πάντα,να δίνεις και να παίρνεις αλλά αν πληγωθείς  από φίλο ή σύντροφο θα το ξανακάνεις το ατόπημα?και με πόση ευκολία την επόμενη φορά?
Καμιά φορά,η άγνοια προσφέρει την ευτυχία,μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι και κυριολεκτώ!
Αλλά νομίζω πως όλα είναι μεσα στο πρόγραμμα. Η πιο επίπονη μοναξιά υπάρχει για να καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα στους φίλους και στην παρέα


Γιατί λίγοι είναι αυτοί που θα σε ακούσουν ειλικρινά και καλό είναι αν τους βρεις,να μην τους αφήσεις να φύγουν γιατί μετά δε γυρνάνε και να θες....
 ^bye^... ^bye^... ^bye^

Νομίζω πως όταν χάνεις κάτι ,τότε εκτιμάς την πραγματική του αξία .Αν καταλάβεις ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κάτω από τη μύτη σου δεν θα τους αφήσεις να φύγουν .

Μα δεν απέκλεισα την επιροή του παρελθόντος. Απλά δεν έχει ουσία πια.

Eγώ μιλάω όμως (τι επανάληψη θεέ μου) για το τι έχει σημασία. Το παρελθόν έχει ουσία ιστορική. Το θέμα όμως είναι ότι επί της ουσίας, δηλαδή επί της ουσίας της εμπειρίας που βιώνεις τώρα αυτή την στιγμή που διαβάζεις αυτές τις μαλακίες που γράφω και μετά θα σηκωθείς να πιεις ένα ποτήρι νερό, τότε όχι δεν έχει σημασία. όχι στη συνείδηση σου.

οι λόρντι είναι αδέρφια?

Ο χρόνος και ο χώρος είναι πραγματικότητα μόνο για τον άνθρωπο που είναι ακόμα ανολοκλήρωτος , και γι' αυτόν ο χώρος είναι διαιρεμένος σε διαστάσεις και ο χρόνος σε παρελθόν ,παρόν και μέλλον.

Κ.

Το οτι το παρελθόν μα επηρεάζει το δέχεσαι..
Σκέψου λοιπόν..Αφού το παρελθόν μπορεί να μας επηρεάζει -με χίλιους τρόπους- και στο παρόν, τότε έχει ουσία..Απλά, δεν έχει την ίδια μορφή αυτή που είχε παλιότερα, έχει εξελιχθεί σε κάτι άλλο..μια σκέψη, μια συνήθεια,μια νοοτροπία μια φοβία, ένα συναίσθημα, μια άποψη, κάτι στο υποσυνείδητο, μια ανάμνηση..

Συνειδητά και ασυνείδητα δηλαδή, κουβαλάμε "πραγματάκια" αποτελέσματα της αλληλεπίδρασής μας με τον κόσμο..Είναι ένα κομμάτι μας δηλαδή το παρελθόν, έστω και "μεταλλαγμένο". Άρα,δεν μπορεί να μην έχει ουσία..για το παρόν.

..και για να μην παρεξηγηθώ, δεν θεωρώ το παρελθόν καθοριστικό για τον άνθρωπο. Πιστεύω πως είναι εύκολο να αλλάξουμε οτιδήποτε στον εαυτό μας, αν το θέλουμε..


μακια

υγ.

:)

Μπράβο βρε voyager! Μέσα στο μυαλό μου είσαι!!! ^hello^ ^hello^ ^hello^

:)

Χαίρομαι που συμφωνούμε Verminoz  :) :) :) :) :)

Άρα ουσία δεν έχει το ίδιο το παρελθόν, αλλά το παρελθόν ερμηνευμένο και φιλτραρισμένο από το δικό σου προσωπικό πρίσμα, αυτό που έχει γίνει κομμάτι σου, δηλαδή εσύ ο ίδιος.
Είναι απίστευτο πόσο χρόνο ξοδεύουμε για να σκεφτόμαστε το παρελθόν και το μέλλον σε σχέση με το χρόνο που αφιερώνουμε στο εδώ και τώρα...

Αχά, ώστε μιλάς για το aftermath... το στίγμα που μένει. Ή σχίσμα. Ή γκρεμός. Ή και γέφυρα.Παίρνεις το μολύβι και ζωγραφίζεις ότι θέλεις, γι'αυτό και μπορεί να ζωγραφίσεις πάνω από κάτι ήδη ζωγραφισμένο.

Τουραμπαρ, ακόμα και αν είχαμε μνήμη χρυσόψαρου κάτι κρατάμε από τις εμπειρίες, δλδ αυτά τα οποία ζήσαμε στο παρελθόν. Άλλοι το λένε ένστικτο, άλλοι ασυνείδητο, άλλοι εντοπίζουν μια περιοχή στον εγκέφαλο και λένε ότι εκεί πάνε αυτές οι πληροφορίες. Δεν έχουν τα πάντα σχέση με τη συνείδηση (εξάλλου η συνείδηση είναι ένα φτιαχτό αξίωμα).

Επίσης, λέω ότι αν π.χ. διαβάσεις αυτές τις μλακίες και σηκωθείς να πάρεις ένα ποτήρι νερό, υπάρχει πιθανότητα να τις σκέφτεσαι όλη την ώρα στον δρόμο, ακόμα και να τρελαθείς, αν υπερθερμανθεί το μυαλό σου προσπαθώντας να διακρίνει το παρόν με το παρελθόν, το συγκεκριμένο με το άπειρο, παθαίνοντας καμιά επιληπτική κρίση (λέεεμε τώρα).


ΟΕΟ?
Αυτό δεν καταλαβαίνω τι θα πει, παρά μόνο αν προσπαθήσω να βρω τι λείπει από τις προϋποθέσεις για την πραγματικότητα και παραθέτοντας την ικανότητα του ανθρώπου να μπορεί να είναι εκτός τόπου και χρόνου...?
(ώρες ώρες θα θελα να δοκιμάσω επιληψία...)
Αν θέλεις να ολοκληρώσεις, βάλε τα όρια ολοκλήρωσης γιατί γίνεσαι πολύ αόριστος ρε συ λάμπρο :D.
*το Κ. τι είναι? -> Καθημερινή? ;D

Ε, λέμε και καμια μαλακία για να περνάει η ώρα  :D

Το Κ. σημαίνει Κρισναμούρτι

Ας διατυπώσω αυτό που θέλω να πω.


Το τώρα έιναι το μόνο που υπάρχει.

Το παρελθόν είναι στην ουσία ένα τέχνασμα του μυαλού μας που θέλει να βλέπει τα πράγματα γραμμικά.

Αν συνειδητοποιούσαμε ότι το παρελθόν είναι κάτι που δεν υπάρχει, ότι το μέλλον δεν έχει προδιαγραφεί (αφού δεν υπάρχει) θα είμασταν περισσότερο ελεύθεροι να νιώσουμε την κάθε στιγμή για αυτό που είναι. Για αυτό που θέλουμε.



Θα ήταν δύσκολο να βιώσουμε τον χρόνο στην πραγματική μη-διαστατή του κατάσταση, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Οκ..κατανοητό..

Αφού λοιπόν δεν υπάρχει "παρελθόν" και "μέλλον" δεν υπάρχει και "τώρα" ;)

Μήπως εφεύραμε τον χρόνο για να μπορούμε να εξηγήσουμε λογικά την αρχή και το τέλος μας πάνω στη γη? Την αρχή και το τέλος της ύλης της πλάσης?

Και όμως το τώρα υπάρχει, γιατί υπάρχεις εσύ (όσο υπάρχεις τουλάχιστον).
Το μυρίζεις, το αγγίζεις, το βλέπεις, το ακούς, το γεύεσαι. Το αισθάνεσαι.

Εύγε Νέτγκαλλ :) μ'αρέσεις.

:)

Ναι σίγουρα υπάρχει κάτι, αν θες να το ονομάσεις τώρα, ονόμασέ το έτσι..
Ήθελα να πω απλά πως το τώρα έχει "χρονική" χροιά (καημένα ελληνικά) και για αυτό διαφώνησα μαζί του..

"Τίποτα δεν πέρασε
ούτε και θα γυρίσει
όλα συμβαίνουν τώρα
όλα σε μια στιγμή"

Όλα είναι το ίδιο, ένα πράγμα δηλαδή..αν θες να το λες τώρα..οκ..απλά έτσι..υπάρχει και το παρελθόν και το μέλλον, σαν υποσύνολα ενός μεγάλου συνόλου, παρελθόν και μέλλον σαν πραγματικότητες όμως και όχι σαν χρονικές συνέχειες..

ναι ναι..καλά καταλάβατε..θα σας ζαλίσω.. :)

πάμε λοιπόν στις επαναλήψεις :) κάπου κάτι θα περάσει.


Το πριν και το μετά έχουν κάποια νοητική και μόνο υπόσταση.
Το τώρα είναι έχει τα πάντα, και είναι το πιο σίγουρο από όλα.

:)

Τουραμπαρ δε λέμε κάτι διαφορετικό..λέμε ακριβώς το ίδιο..με άλλα λόγια απλώς

Τι ύστερα τι αύριο τι τώρα...

Νομίζω ότι το να συζητάμε για τον χρόνο και να σνομπάρουμε παρελθόν και μέλλον σε επίπεδο αντίληψης από τον άνθρωπο είναι λίγο ως πολύ υποκριτικό.
Γιατί στο κάτω κάτω εμείς οι άνθρωποι φτιάξαμε τον χρόνο!
Ο χρόνος είναι απλά μια παρατήρηση για να συννενοούμαστε στη ζωή μας! (και να προσπαθούμε όσο το δυνατόν να τρελαινόμαστε απ'το ρολόι)

Από αυτή την άποψη, δε χρειάζεται να λάβουμε υπόψιν το παρελθόν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον.
Απλά αντιλαμβανόμαστε ό τι αισθανόμαστε. (τι διάλο έγραψα, το ένα ρήμα σημαίνει το άλλο)
Μπορούμε να περιγράψουμε το λουλούδι πώς ανθίζει και βγάζει τα μυρωδάτα χνώτα του ώστε εμείς να τα μυρίζουμε. Λόγω εμπειρίας, και λόγω της ικανότητας του μυαλό μας για επαγωγική σκέψη.

Πραγματικά, μπορούμε να βλέπουμε τον κόσμο έτσι όπως είναι. Είναι θα έλεγα μια κάπως ποιητική άποψη.
Χάνουμε έτσι βέβαια την κατηγοριοποίηση που φέρνει ο χρόνος. Κάτι περισσότερο οργανωτικό-επιστημονικό.

Θα συμφώνησω σε αυτό .Άλλωστε έχουμε κάνει τόσες και τόσες συμβάσεις πχ στην επιστήμη που στο τέλος τις θεωρούμε σαν κάτι πραγματικό ενώ στην ουσία είναι σύμβαση.Έτσι και αλλιώς το σύμπαν γύρω μας δεν δείχνει να σκοτίζεται τόσο για το χρόνο,ούτε οι άλλες έμβιες μορφές του πλανήτη μας(Μιλάω για τον χρόνο όπως τον έχει ορίσει ο άνθρωπος,δηλαδή το βέλος του χρόνου) .

Εξάλλου μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει μόνο παρόν ,ενώ το παρελθόν και το μέλλον είναι απλά καταστάσεις του νου .Δηλαδή το παρελθόν είναι "καταστάσεις" που ζήσαμε σε "προηγούμενα" παρόντα ,έχουν αποθήκευθει στον εγκέφαλό μας και με τον όρο παρελθόν εννούμε την επεξεργασία και προβολή τους στο παρόν .Το μελλόν στην ουσία δεν υπάρχει,γιατί είναι απλά οι εικασίες μας,προβλέψεις ,πως θέλουμε ή πως φανταζόμαστε να γίνει κάτι κτλ. βασιζόμενες πάντα στην εμπειρία,γνώσεις και προσωπικά βιώματα του κάθε ανθρώπου.

Η πιο επίπονη μοναξιά χτύπησε το topic...

Δεν ειμαστε μονοι φαινεται ρε lambro  8)

Φυσικα και δεν ειμαστε μονοι, κανουμε παρεα με τη μοναξια μας...

So poetic...Αλλα διαφωνω  ;)

μήπως κρατάμε παρέα στη μοναξιά μας?

Ουτε η μοναξια μας δε μας θελει...Παμε για αυτοκτονια;

γιατί αυτή μας θέλει δηλαδή;

μήπως να πάμε για ύπνο;
το ξεκούραστο μυαλό είναι πιο κεφάτο συνήθως.

Kαλυτερα παμε...πλατεια (χωρις λαζοπουλο)

Μεταμεσονυκτιες σαββατοβραδυατικες forumοσοφιες.............

Ειμαστε ΠΟΛΥ τημμυδες ρε γαμωτο!



"Αναρωτησου γιατι εισαι ευτυχισμενος,
κι αμεσως θα παψεις να εισαι."

Η μαλακια ειναι πως ισχυει και για τη δυστυχια.

Τελικα δεν μπορουμε να ειμαστε ουτε ευτυχισμενοι ουτε δυστυχισμενοι, ουτε χαρουμενοι ουτε λυπημενοι.

Αχρηστα οντα ρε γαμωτο, ανικανα!

Το βρηκα: Δεν υπαρχει ευ/δυσ-τυχια! Ολα παιχνιδια του μυαλου ειναι ;D

Επίσης δεν υπάρχει τίποτα απολύτως γενικότερα...


ζήτω το τίποτα.
Κάτω το τίποτα.

Τίποτα ή τίποτα?

Δεν είναι τίποτα.


Όχι άλλο τίποτααααααααααααααααααα.

καλύτερα επίφοβες ψευδαισθήσεις παρά το πιο τίποτα από το τίποτα.

σκατα

σκατά με ρίγες?

Οχι, με φραουλες.

σκατά από φράουλες?

ηρεμιστε βρε παιδια!!
βγειτε μια βολτα εξω και ολα πανε καλα!! :)
  cool.. ^superinnocent^

μη φωνάζεις Ρόστι (ειδικά σφυρίζοντας), έχω και σκύλο και πιάνει αυτήν την λέξη στο λεπτό.

Εγω παντως οταν ειπα για πλατεια το εννουσα.Kαλα ηταν.Gn

άλλαξες τον αέρα σου? όλα καλά?

τωρα προσεξα τον τιτλο :P


Ε ΟΧΙ Κ ΕΠΙΠΟΝΗ Η ΜΟΝΑΞΙΑ! ΕΛΕΟΣ!!!

Η πιο επίπονη μοναξιά.

Είναι σύγκριτικός βαθμός.

Η μοναξά από μοναξιά διαφέρει...

Kαλα ητανε Τurambar.Παω να σβησω τις μηχανες τωρα  ;)

Καληνύχτα θλίψη, η μοναξιά έρχεται.
Μια μοναξιά... μιαν αγάπη μου έχω σβήσει... σ'ερημοκλήσι... αλαργινό...

Off topic σκέψεις ενός turned off μυαλού.

Τς τς τς....

Μια Παναγια, μιαν αγαπη μου εχω κλεισει, σ' ερημοκλησι αλαργινο...

μάλλον επίτηδες το άλλαξε ο κύβος...

Μοναξιά μου όλα ,μοναξιά μου τίποτα ...  :D :D

ΟΧΙ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

ΝΑΙ ΣΤΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ.

Ναι , μοναξιά στο νέο μονοσχέδιο  ^kremala^

Ευχαριστώ για την ένδειξη στην αναφορά :P

up to recent :)

Nιώθω λιγότερη τέτοια μοναξιά απ' όταν είχε δημιουργηθεί το topic

 ^hello^  how nice...

//off topic

weliker το avatar σου είναι τέλειο //off topic

αφήστε το topic στην ησυχία του :p

όμορφο..(ευκαιρία να το επαναφέρουμε)

https://www.youtube.com/watch?v=pt0w5KSITVI

And maybe when the night is dead, I'll crawl into my bed
Staring at these 4 walls again
I'll try to think about the last time, I had a good time
Everyone's got somewhere to go
And they're gonna leave me here on my own and here it goes

I'm just a kid and life is a nightmare
I'm just a kid, I know that its not fair
Nobody cares, cause I'm alone and the world is
Having more fun than me

Μου συμβαίνει αρκετά και για αρκετό διάστημα τον τελευταίο καιρό. Ωστόσο, ένα δεκαήμερο αυτού του Αυγούστου, ένιωσα κάθε άλλο από μόνος! Ήταν ένα πολύ αναζωογονητικό δεκαήμερο που το πέρασα με πολύ αγαπημένους φίλους μου και ξαφνικά ένιωσα μία πνοή αισιοδοξίας και ελπίδας. Είναι άσχημο συναίσθημα να μην συγχρονίζεσαι με τους ανθρώπους γύρω σου, να χαίρονται και να μη νιώθεις την ανάγκη να χαρείς μαζί τους ή να αντιμετωπίζουν προβλήματα και να μην μπορείς να τα κατανοήσεις και να συμπάσχεις,όσο και αν το θέλεις/προσπαθείς. Να νιώθεις απλά μόνος και διαφορετικός ανάμεσα σε τόσους.
Όπως και να'χει όμως, πιστεύω στην εσωτερική δύναμη που μπορεί να σου δώσει η μοναξιά. Σου δίνει επίσης την ευκαιρία να συνειδητοποιήσεις πράγματα, να κατασταλλάξεις και να διαλευκάνεις ζητήματα που ούτε καν θα πήγαινε το μυαλό σου ότι αποτελούν πληροφορίες που θα πρέπει να επεξεργαστείς, προκειμένου να πας ένα βήμα μπροστά. Τουλάχιστον, εγώ το βλέπω έτσι. Από την άλλη, θεωρώ ότι θέλει δύναμη, θέληση και αντίσταση για να ξεπεραστεί ή/και να ελεγχθεί αυτό το συναίσθημα, διότι αν δεν είναι διατεθειμένος κάποιος να παλέψει εναντίον της μοναξιάς, κάποια στιγμή αυτή θα μετατραπεί σε κατάθλιψη. Αν συμβεί αυτό, τότε το όλο πράγμα θα αποκτήσει επικίνδυνες διαστάσεις.
Η συμβουλή μου σε όλους τους μοναχικούς ηλεκτρολόγους: Ερωτευτείτε. Όχι απαραίτητα κάποια κοπέλα ή αγόρι, αλλά μια ιδέα, ένα όνειρο, μια επιθυμητή κατάσταση. Και στοχεύστε στην πραγματοποίηση της. Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Θα ανατείλει με διαμαντένιες αχτίδες ο ήλιος και η βροχή θα μυρίζει βατόμουρα.
Εγώ προσωπικά είμαι στο δρόμο της πραγματοποίησης ενός ονείρου. Όταν συμβεί, θα σας το πω!

^.^