THMMY.gr

Τι μαθαίνει κανείς! Υπάρχουν προαπαιτούμενα στις τηλεοπτικές σειρές.

totally pretentious

Η πιο παρεξηγημένη μορφή τέχνης. Αλλά, ναι, εδώ μιλάμε σοβαρά γιατί το topic έχει αυτό το θέμα. Αν θέλεις να δεις κάτι απλώς για να περάσεις την ώρα σου, δε θα ψάξεις στο internet ούτε θα μπεις σε τέτοια topics, απλώς άνοιξε την τηλεόρασή σου και δες τους Βασιλιάδες ή τα Εγκλήματα ή στην καλύτερη δες Πρωινό mou.

Διότι, βέβαια, η τηλεόραση είναι ένα χαζοκούτι που από τότε που εφευρέθηκε μόνο κατά διαόλου έχουμε πάει και μόνο για προπαγάνδα χρησιμοποιείται και έχει κάνει τους ανθρώπους μαλθακούς. Γιατί να έχει κανείς τηλεόραση; Είναι απαράδεκτο.

[/rant mode off]
Βρίστε με ελεύθερα.

dude
εδώ λέμε τι μας αρέσει και τι όχι.

Εφόσον έχεις λογαριασμό και πληκτρολόγιο, λες την άποψή σου.
Μη νομίζεις ότι κάνεις κάτι όμως. Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνεις τίποτα. Το ό τι θαυμάζεις κάποια τέχνη, ασχολείσαι και λοιπά, δε σημαίνει ότι είσαι μέρος της, δεν προσφέρεις σ'αυτή. Δεν κάνεις τίποτε δημιουργικό.
Η κριτική δεν είναι τίποτα. Δημιουργικότητα - μηδέν.

Είναι και το άλλο.
Ξέρω άτομο που θεωρεί τις ταινίες, χάσιμο χρόνου.
Ως τέχνη, δηλαδή, δεν του λέει τίποτα. Γούστο του και καπέλο του. Και μάλιστα, ορθολογικά αν το δεις, έχει δίκιο. Στην πορεία της ανθρωπότητας, ο ρους της ιστορίας επηρεάστηκε (και επηρεάζεται) περισσότερο από βιβλία, παλιότερα από ζωγραφική, απ'ότι από ταινίες. Οι λόγοι ότι είναι νέα σχετικά τέχνη αλλά και δύσκολο να υλοποιηθεί.


Όταν βλέπω άτομο να νομίζει ότι η τέχνη είναι κάτι παραπάνω απ'ό τι είναι, κρατάω μια πισινή.
Εγώ, εσύ, αυτός, φτιάξαμε κάτι που προκαλεί αισθητικό αποτέλεσμα.
Αυτό ήταν. Απλό.
Μετά χάνεται. Πάει.
Αν θες μπορείς κάποιον καιρό αργότερα να το ξαναπιάσεις, να δεις μήπως έχει αλλάξει η οπτική σου.
Αν ναι, ok. Αν όχι, ok.
Δεν πρόκειται για κάποια στάνταρ που πρέπει να πιάσεις όταν έρχεσαι σε επαφή με την τέχνη. Αυτό από τη μεριά της τέχνης λέγεται "στρατευμένη" ή "κονστρουκτιβιστική" και άλλα ωραία και από τη μεριά σου λέγεται "δικτάτορας".



Now, THAT is a rant.

Δεν είπα ότι λέω κάτι. Τη γνώμη μου λέω κι εγώ και με βάση κριτικές που έχω ακούσει από άλλους προσπαθώ (μαζί με τους υπόλοιπους εδώ) να σχηματίσουμε κάποια γενική εικόνα για το ποιες σειρές αξίζουν ώστε κάποιος που θέλει να πάρει κάποια πρόταση να επωφεληθεί απ'αυτό το thread. Σε κάποια πράγματα μίλησα πιο ένθερμα, σε κάποια λιγότερο, ανάλογα με το τι άρεσε σε μένα και βάσει των δικών μου γούστων. Δεν υποχρέωσα κανέναν να κάνει ή να δει οτιδήποτε.

Απλώς ο Emfanever μίλησε ειρωνικά, μίλησα ειρωνικά. Τίποτα άλλο.
Και έχεις δίκιο, λάθος το 'γραψα διότι δεν ήταν rant, ήταν ειρωνία αυτό που εξέφρασα.


Τώρα προφανώς είχες κάποια απωθημένα απέναντι σε "αρτίστες" ή τυπάδες που σου έπρηξαν τα νεφρά για το πόσο σπουδαίο είναι το μοτίβο του καμπελιανού μονόμυθου και δεν ξέρω τι άλλο και ήθελες να ξεθυμάνεις. Και καλά έκανες. Εγώ ούτε καλλιτέχνης είπα ότι είμαι, ούτε ότι δημιουργώ κάτι. Και, ο λίγο πιο προσγειωμένος εαυτός μου συμφωνεί απόλυτα μ' αυτά που λες. Δεν ξέρεις πόσο μ' αρέσει η φιλοσοφία και αν ήταν το κατάλληλο topic, θα 'γραφα κι εγώ γι'αυτά που λες και σε πολλά θα συμφωνούσαμε, αλλά απλώς δεν ήταν ο σκοπός μου. Ούτε απαξίωσα κανέναν προσωπικά, ούτε περιφρόνησα κανέναν, την άποψή μου για τις σειρές είπα (σε σχετικό thread, όχι όπου να'ναι) και είδα απευθείας 2 posts από κάτω που με 2-3 λέξεις μόνο δημιούργησαν μια ειρωνία τόσο πυκνή που μπορείς να την κόψεις με μαχαίρι (όπως λένε έξω).

Τέλος πάντων, ας συνεχιστεί κανονικά η συζήτηση, μην εκτροχιαστεί και αυτό το θέμα στο forum.

Κύβε η κριτική (θεωρία) είναι ίσως η μεγαλύτερη μορφή τέχνης..

Αν και το ιστορικό της "τριβής" που έχει κανείς με ένα είδος τέχνης αλλάζει δραματικά το τι αποκομίζει από μια πιο προσεγμένη δουλειά, νομίζω ότι στην περίπτωση του wire αυτό δεν μπορεί να δουλέψει αποτρεπτικά. Ο καθένας μπορεί να το δει χωρίς να έχει δει τίποτα παρόμοιο πιο πριν, και ακόμα και αν δεν μπορεί να εκφράσει μετά γιατί (και αν) του άρεσε, κατ' ελάχιστο αναγνωρίζει την έλξη που ασκεί μια ιστοριοπλασία που στα χρονικά της τηλεόρασης είναι το κοντινότερο που έχει υπάρξει σε ρεαλιστικό δράμα.

Δε θεωρώ τα πάντα στην τηλεόραση σαβούρα και πολλές από τις σειρές που προτείνετε τις λαμβάνω υπόψη μου. Απλά μου φάνηκε λίγο αστείο το σχόλιο για την τηλεοπτική παιδεία που χρειάζεται για να δεις το The Wire και το εξέφρασα με κάποια ειρωνία όντως. Η απάντηση του 4DCube ήταν λίγο ωμή, αλλά συμφωνώ εν μέρει. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει λόγος να χαλιόμαστε.  ;)

The Good Wife
Αμερικανίλα που βρωμάει από τον τίτλο αλλά μ'αρέσει η Julianna Margulies. Καλοστημένο δικαστικό δράμα πάντως. Το'παιζε και στο ΣΚΑΙ.



Οk, αφού είμαι ον-τόπικ (που δε λέει τίποτα, εμείς κανονίζουμε το θέμα, όρεξη για κουβέντα να υπάρχει), να βρίσω λίγο τη σχολή.
ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΣΧΟΛΗ μας περνάει εξής νοοτροπία: "βρες γιατί γίνεται κάτι, αν δεν μπορείς να βρεις επακριβώς, κάνε επαγωγή" αλλά δεν μας μαθαίνει πάνω σε ΠΟΙΑ θέματα να ΜΗΝ την εφαρμόζουμε.

π.χ.
είχαν κάνει (φοιτητές με τον Κεχαγιά) διάλεξη παλιότερα "Διαφορικές εξισώσεις στις ερωτικές σχέσεις" ή ανάλογος τίτλος. Απαράδεκτο. ΔΕΝ μοντελοποιούμε το καθετί.

Άλλο παράδειγμα.
Είχα διαβάσει σε μια βραδιά ποίησης δυο κειμενάκια για περπάτημα που έτυχε να έχουν μέσα και παππούδες. Μετά διάβασα και άλλα. Μετά ερώτηση: "κάτι έχεις με την τρίτη ηλικία, με τον παππού σου;"
Όχι ρε δε γνώρισα παππού, απλά έτυχε ρε γαμώτο!

Άλλο παράδειγμα, σήμερα:
Mη νιώθεις άσχημα, το βλέπω σχεδόν σε όλους του φοιτητές ημμυ. Κάτι ο ψυχαναγκασμός που επιβάλλει η σχολή, κάτι η μονομέρεια της επιστημονικής προσέγγισης των γεγονότων.
Αλλά ρε φίλε, όταν δεν ισχύει η υπόθεσή σου, εσένα ή όποιου άλλου που προσπαθεί π.χ. να εξηγήσει με σερτς στο γκουγκλ μια πάθηση της καρδιάς που προκάλεσε έναν θάνατο, επειδή έχει την ανάγκη να το κάνει για να ανταπεξέλθει στα στάνταρ που του βάζουν τα κόμπλεξ του, εσύ φίλε, μην εκπλήσσεσαι από την αηδία που κάποιος θα τολμήσει να σου εκφράσει.

Χωρίς πρόθεση να χαλάσω εσένα joseph D. ή όποιον ταυτιστεί.
Απλά θυμήθηκα κάποιον που έκραζε κόσμο και είπα να επιδοθώ, όχι τόσο καλά είναι η αλήθεια.

ΚΑΙ αυτό ήταν rant.


Τι είπες τώρα.
Ξέρεις κανένα μεγάλο κριτικό που να είναι, όχι μεγάλος, έστω μέτριος, καλλιτέχνης;
Ή κανέναν καλλιτέχνη που να είναι και κριτικός;

(http://4.bp.blogspot.com/--MjTl23mLDw/TwSa4LBD_jI/AAAAAAAAASM/UhEnPA3S6kg/s1600/lyra-psarantonis-otan.jpg)
συγνώμη, απλά ειμαι ο βλάκας που πετάγεται σε μια σοβαρή συζήτηση να πει τη μλκία του, συνεχίστε :P :D

ontopic: Η κριτική στην τέχνη είναι ο κατεξοχήν παράγοντας που κάνει κακό στην τέχνη, είτε αυτή είναι καλή είτε είναι κακή, είτε ακόμα και απλά ερμηνευτική!

επαναδιατυπώνω

Για αρχή δεν αναφέρομαι στην τέχνη σαν κάτι το αποσπασμένο από την κοινωνική πραγματικότητα, άρα δεν την εξετάζω αποκλειστικά με όρους αισθητικούς, όπως και δεν αναφέρομαι στην κριτική σαν να αναφέρομαι στους κριτικούς τέχνης (θέλουν και αυτοί..την κριτική τους), αλλά ως θεωρία βλέπε επιστήμη (http://en.wikipedia.org/wiki/Critical_theory).

Δεύτερον αν αποδεχθούμε ότι μπορεί να υπάρξει μια διαβάθμηση στην καλλιτεχνική παραγωγή, αυτό σημαίνει αυτόματα ότι δίπλα της πρέπει να αναπτυχθεί μια άλλη διαδικασία που αναλαμβάνει την συστηματική διερεύνηση και αξιολόγηση. Τώρα αν αυτό από μόνο του μπορεί να αποτελέσει μορφή "τέχνης" είναι άλλο θέμα, αποτελεί όμως αναγκαιότητα για να μπορούμε να συνδιαλεγόμαστε με κάποιες βάσεις και να μην είναι απαραίτητο κάθε φορά να "υποχωρούμε" στην άποψη ή σε μια πρόσληψη του έργου αποκλειστικά για προσωπική χρήση (από απλή ικανοποίηση μέχρι προσδιορισμό-ταύτιση).

Και ναι κατανοώ πως ένα δημιούργημα μπορεί να σου "μιλά" χωρίς να έχεις ιδέα γιατί, αλλά σίγουρα θεωρώ πιο χρήσιμο το να διερωτάσαι και να ψάχνεσαι στο γιατί από το να προσλαμβάνεις απλά την ικανοποίηση. Δεν έχω κάποιο πρόχειρο παράδειγμα κριτικού που υπήρξε και καλλιτέχνης, αλλά αν έχεις υπάρξει σημαντικός καλλιτέχνης σημαίνει ότι έχεις περάσει από αρκετή ομοειδή παραγωγή, και άρα υπήρξες και κριτικός κατά μια έννοια. Στην τελική ναι θα μπορούσα να τα δω χωριστά (κριτική και τέχνη) αλλά όχι ξέχωρα.

Συμφωνώ.

Επίσης, οι καλλιτέχνες κρίνουν πολλές φορές κι αυτοί μέσα από την τέχνη τους. [/σπουδαία-παρατήρηση]

Μια αφιέρωση στο thread:
https://www.youtube.com/watch?v=8i7u3fl-hP8

ελα τωρα, αυτο ειναι μαλακια ερωτηση. ο ts elliot.

αλλα ακομα και αν δεν ειναι κανεις τι μπορει να αποδεικνυει αυτο?

ο ρολος του κριτικου δεν ειναι να παραγει τεχνη αλλα να κωδικοποιει
και να προωθει τη συζητηση γυρω απο την τεχνη.

 και αν κατι κανει την τεχνη αξιολογη δεν ειναι οτι μας αρεσει
(εξαλλου και τα γιουβαρλακια μας αρεσουν) αλλα ακριβως οτι
υπαρχει τετοια συζητηση.

........
O Goddard,o Truffaut,o Resnais, και σχεδόν όλοι οι τεράστιοι σκηνοθέτες της Nouvelle Vague,ήταν αρχικά κριτικοί κινηματογράφου στο Cahiers Du Cinema.Κι όχι απλά ήταν κριτικοί,αλλά ήταν τόσο σημαντικοί και μεγάλοι κριτικοί,που εν πολλοίς αλλάξανε τότε τον τρόπο που έβλεπε ο κόσμος το σινεμά.Και γίνανε και τεράστιοι σκηνοθέτες μετά,αναπτύσσοντας σε μεγάλο βαθμό θεωρίες τις οποίες είχαν εκφράσει στα γραπτά τους.

Θα έγραφα και για το θέμα της τηλεοπτικής παιδείας κι όλα αυτά,αλλά πρέπει να διαβάσω και πεδίο ΙΙ,γαμώ την τρέλα μου...

ok μαλακία ερώτηση, θα ήταν καλή αν δεν έφτανε μόνο ένα σερτς στο γκουγκλ.
Η κριτική δεν είναι δημιουργία. Συγκεκριμένα, είναι υποδεέστερη της δημιουργίας.
Ένας καλλιτέχνης δεν είναι περήφανος για το όποιο έργο κριτικής έχει κάνει, αλλά για το καλλιτεχνικό του έργο. Γιατί αυτό τον ορίζει ως καλλιτέχνη.
Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι ο καθένας μπορεί να κάνει κριτική. Το πώς βλέπεται αυτή η κριτική και από ποιους/πόσους βλέπεται καθορίζει αν θα μείνει και θα επηρεάσει ή όχι.
Μάλιστα, αν ένας καλός καλλιτέχνης επιχειρήσει κριτική που είναι ok, λόγω της καλλιτεχνικής του εμβέλειας, απλά, θα ακουστεί.

Περί της παρομοίωσης της κριτικής με κωδικοποίηση. Η ανάγκη για κωδικοποίηση δείχνει πενία. Σε διαθέσιμους πόρους, αν πρέπει να το συγκεκριμενοποιήσω. Δεν είναι ελιτισμός από μέρους μου που το λέω, ρίχνω το μπαλάκι στην παιδεία, θέμα παιδείας λοιπόν, αν το δούμε σχετικά με τις μάζες.
Και αυτή την ανάγκη για κωδικοποίηση τη βλέπω στην ελληνική παιδεία με ένα γρήγορο παράδειγμα την ανάλυση λογοτεχνικών κειμένων.

Η τέχνη δεν έχει ανάγκη να είναι αξιόλογη. Είναι κάτι που μας βοηθάει εμάς, λίγο ή πολύ. Από μόνη της είναι αστείο να παίρνει βαθμούς. Δε θίγω το αντικειμενικό - υποκειμενικό του θέματος αλλά το γιατί να προσπαθούμε να το θεωρήσουμε έτσι, αντικειμενικά-υποκειμενικά. Με αυτόν τον τρόπο το αποξενώνουμε, περιγράφοντάς το. Είναι κρίμα να περιγράφουμε μια πράξη, της οποίας το μεγαλύτερο γίγνεσθαι βρίσκεται μέσα μας.

Να το πω αλλιώς, αυτή η πράξη έχει μεγαλύτερη εντροπία από αυτή που μεταφέρεται και μπορεί να μεταφερθεί. Χάνουμε... πληροφορία στην κωδικοποίηση που ίσως αλλιώς έκανε αυτή την πράξη διαφορετική.

Υπερβάλλεις λίγο με το "αλλάξανε τον τρόπο που έβλεπε ο κόσμος το σινεμά" εκτός αν εννοείς ότι παρενέβησαν στον τρόπο χειρισμού της κάμερας.
Πάντως, σε μια τέτοια νέα και πολύπλευρη τέχνη όπως ο κινηματογράφος, ιδιαίτερα στην αυγή του, οποιαδήποτε παρατήρηση σε τεχνικά θέματα μπορεί να θεωρηθεί χρησιμότατη κριτική. Η σκηνοθεσία είναι τέχνη, ναι, αλλά όχι τόσο εύκολα αναγνωρίσιμη απ'ό τι το τελικό αποτέλεσμα - η ταινία, και επίσης αρκετά εγκεφαλική. Οπότε οι σκηνοθέτες χρειάζονται να πατήσουν πρώτα κάπου και μετά να αναδειχτούν. Όποιος μπορεί να γίνει σκηνοθέτης, δε γίνεται κιόλας. Χρειάζεται άλλα ταλέντα, εφόσον έχει, όπως το γράψιμο για να του δοθούν ευκαιρίες.

μεσα σου βρισκεται το πεπτικο σου συστημα και ειναι πολυ σημαντικο να το
περιγραψει καποιος για την περιπτωση που παθεις γαστρεντεριτιδα.

η τεχνη και η εκτιμηση της τεχνης δεν ειναι σε καποια μυχια της ψυχης σου η
στο βαθος του μυαλου σου αλλα στην ζωη-με-τους-αλλους-ανθρωπους, στην κοινωνια.
και η κριτικη ειναι ακριβως ο τροπος με τον οποιο η κοινωνια μιλαει για την τεχνη.
ειναι μαλιστα η πραχτικη στην οποια η κοινωνια βαζει την τεχνη στο κεντρο της
και μιλαει για αυτη, σε αντιδιαστολη με το να μιλαει για εκεινη ταυτοχρονα με τη
γευση των ποπκορν και με τους ιδιους ορους που χρησιμοποιει για τα γιουβαρλακια.

και ακριβως το να μιλαμε για την τεχνη με τροπο που να εχει ενδιαφερον, απο μια
η μια αλλη σκοπια ειναι εκεινο που δε μπορουν να το κανουν ολοι. με τον ιδιο τροπο
που ενω ολοι μπορουν να ζωγραφισουν πουτσες στα εξωφυλλα απο τα βιβλια σου
δε μπορουν ολοι να γινουν αξιολογοι ζωγραφοι.

(η λεξη κωδικοποιηση ειναι βεβαια αστοχη αν χρησιμοποιηθει κυριολεκτικα.
στη θεωρια πληροφοριων τα δεδομενα ειναι σαφως καθορισμενα και το
περιεχομενο τους ειναι αδιαφορο. η χρηση λοιπον της εννοιας πληροφορια
θα ηταν εδω λαθεμενη)

ΔΕΝ είναι η τέχνη επιστήμη, ΔΕ χρειάζεται να την ορίσεις καλά γιατί κάποιος θα πεθάνει αν δεν το κάνεις. Η σύγκριση με την ιατρική απαράδεκτη.

Η κριτική στην τέχνη από την άλλη, ως παραλογοτεχνικό είδος, αφού έχει συγκεκριμένους σκοπούς, μπορεί να περιγραφεί επιστημονικά. Με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να περιγραφεί επιστημονικά η μόλυνση του περιβάλλοντος από τα σκουπίδια.

Αν βλέπεις την τέχνη, ποια τέχνη - τα δημιουργήματα με αισθητικό αντίκτυπο, σε κοινωνικό πλαίσιο, τότε δε μιλάς γι'αυτή-γι'αυτά. Μιλάς για την αποδοχή της-τους στην κοινωνία. Αν το δεις έτσι, δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από ένα κοινωνικό φαινόμενο που μπορεί να περιγραφεί επιστημονικά. Αν θέλεις να φανείς κάποιος, πετάς και 2-3 στάνταρ κοινωνιολογικά και κάνεις μια καλή εντύπωση.

Γενικά όταν κάτι συζητιέται, περιγράφεται με λόγια, έχει ένα όριο κατανόησης, εμπέδωσης που μπορεί να φτάσει. Δεν καταλαβαίνεις έννοιες με το που σου εξηγήθηκαν. Το πιο πιθανό να ξέρεις πόσο έχεις καταλάβει στο περίπου και ανάλογα να τριφτείς με την έννοια για να την καταλάβεις καλύτερα.

Προφανώς, για κάτι σαν την τέχνη που δεν είναι άμεσα απαραίτητο, είναι αρκετό στον κόσμο του σήμερα της υπερδιακίνησης της πληροφορίας να υπάρχει μια λεζάντα. Το να φτιάξεις ή να έχεις διαβάσει αυτή τη λεζάντα όντως δεν είναι κάτι που μπορούν να το κάνουν όλοι. Και θα σε κοινωνικοποιήσει και θα σε βάλει σε συζητήσεις και θα επηρεάσεις κόσμο και ίσως σου δώσει επαγγελματικές ευκαιρίες. Αλλά δεν μπορεί να σε κάνει μέρος εκείνης της τέχνης που σχολιάζεις.

Έχω παρατηρήσει πως η συζήτηση περί τέχνης ή κάποιων έργων τέχνης γίνεται ενδιαφέρουσα ΜΟΝΟ όταν ξεφύγει από αυτή-αυτά. Όταν έχουμε ξεφύγει από το πρώτο στάδιο της επικοινωνίας με το έργο, ένα στάδιο πάρε - πάρε με αυτό, όπου αυτά που έχεις να πάρεις τα καταλαβαίνεις μόνο αν πας στη θέση του δημιουργού, μετά τις απλές παρατηρήσεις, τότε αρχίζει να δουλεύει παραπέρα ο νους, αν ερεθιστεί με ερωτήματα. Ερωτήματα που συνήθως τα γεννά μια κουβέντα με άλλον.

αν διαβασεις λιγο καλυτερα αυτο που εγραψα
θα δεις οτι δεν υπαρχει καμια συγκριση της τεχνης
με την ιατρικη.

το οτι η κριτικη ειναι δευτερογενης (αφου προυποθετει την τεχνη)
δε σημαινει οτι ειναι και επιστημη. η μολυνση του περιβαλοντος
απο τα σκουπιδια μπορει να θεωρηθει επιστημονικο αντικειμενο
μια που τοσο το περιβαλλον οσο και τα σκουπιδια μπορουν να
μοντελοποιηθουν επαρκως. η κριτικη τεχνης αντιθετα ειναι λογος
αφου ουτε επαρκες μοντελο της τεχνης μπορει να υπαρξει ουτε
του τροπου με τον οποιο κανουμε κριτικη (εκτος αν σαν κριτικη εχεις
στο μυαλο σου μονο τα κειμενα απο το σχολειο).

απο κει και περα αν η τεχνη δεν περιγραφεται με λογια δεν καταλαβαινουμε
τιποτα για αυτο. η μονα λιζα ειναι το κεφαλι μιας γκομενας και ο δαβιδ ειναι
ενας γυμνος μαρμαρινος τυπος. ισα ισα, μονο στο κοινωνικο πλαισιο εχει νοημα
να μιλαμε για τεχνη. ο μογλης μπορει να στησει παγιδες στο shere khan αλλα δε
μπορει να κανει τεχνη.

Έχει πλάκα που την ίδια γλώσσα μιλάμε αλλά άλλα καταλαβαίνουμε για του άλλου τα λεγόμενα.

Είπα ότι η κριτική μπορεί να περιγραφεί επιστημονικά, όχι ότι είναι επιστήμη.

Πάντως, μια χαρά μπορεί να μοντελοποιηθεί η κριτική. Εφόσον έχει συγκεκριμένους σκοπούς, έχει και συγκεκριμένες προδιαγραφές. Αν δούμε για παράδειγμα τις κριτικές ταινιών, εμφανίζεται το ίδιο μοτίβο: πλοκή, σκηνοθεσία, ερμηνείες, κλπ.
Τσεκ στην καθεμιά σημαίνει ότι είναι καλή ταινία.
Έχει περάσει η εποχή που τα λεκτικά αποτελούσαν εμπόδιο στη μοντελοποίηση - βλέπε θεωρία fuzzy.

Αντίθετα, στη διαδικασία της δημιουργίας δεν είναι το ιδιο. Αν έχεις ακούσει τις συνθέσεις του Χατζηλεοντιάδη που έχουν βάση μαθηματικά μοντέλα, θα τις βρεις ενδιαφέρουσες νοητικά αλλά όχι με ιδιαίτερο αισθητικό αντίκτυπο. Μπορεί βέβαια να μιλάω μόνο για μένα, περί αισθητικής κολοκυθόπιτα.


Για τα έργα της Τζιοκόντα και του Δαυίδ, δεν τα περιγράφεις έτσι, γενικά. Π.χ. σε ένα μικρό παιδί δε θα πεις ότι η Μόνα Λίζα είναι μιας κοπέλας το πορτρέτο και ο Δαυίδ ένας γυμνός νέος. Θα πας να του τα δείξεις, μια φωτογραφία τους. Μέχρι να τα δει από κοντά και να πάρει κάτι.

Το λέω αυτό από τον εαυτό μου κρίνοντας. Δε μου λένε τίποτα, πέρα από τη σύνθεση, οι πίνακες ζωγραφικής από φωτογραφίες. Π.χ. πήγα στην Ελβετία και είδα έργα του Sisley από κοντά και από εκεί που μου ήταν συμπαθητικός σα ζωγράφος, τον λάτρεψα. Στις πλαστικές τέχνες υπάρχει το τρισδιάστατο της υπόθεσης, ιδιαίτερα στις ελαιογραφίες, συν ότι τα χρώματα του πίνακα μπορεί να μην ταιριάζουν με της φωτογραφίας.

Η Τζιοκόντα, δε μου λέει τίποτα. Έχω διαβάσει ότι ο ΝταΒίντσι έκανε τόσο προσεκτικές πινελιές που δε φαίνονται γραμμές πινέλου, όπως συνήθως, στον πίνακα. Ε, σιγά. Απλά από αυτό καταλαβαίνω ότι είχε καταναγκασμούς.

τα ασαφη συστηματα δεν εχουν θεση σαυτη την κουβεντα ρε.
σε ενα ασαφες συστημα επιβαλεται να ξερεις εκ των προτερων
σε τι ειδους χαρακτηριστικο αναφερεται καθε ασαφες συνολο.
οτι στην πραγματικοτητα η λεκτικη περιγραφη ειναι απλα μια καλυμενη
συναρτηση. πχ μπορεις να πεις οτι μια ραβδος μπορει να ειναι μεγαλη μικρη
τεραστια κλπ. το ιδιο δε μπορει να ισχυει στην υποκριτικη πχ. ποτε
ειναι καλος ενας ηθοποιος? τι θα μας ελεγε ενα συστημα που θα τους
χωριζε σε κακους μετριους και καλους? τι θα μετρουσε το συστημα που
θα εβγαζε τετοια συμπερασματα?

(παντως:
http://www.ted.com/talks/scott_rickard_the_beautiful_math_behind_the_ugliest_music.html)

Αυτό που κάνει η fuzzy μοντελοποίηση είναι να παίρνει πολλά διανύσματα από π.χ. μια αναγνώριση και εκεί που δεν μπορείς ουσιαστικά να βγάλεις χρήσιμες μετρήσεις γιατί είναι υπερβολικά πολύπλοκο το σύστημα, βγάζει κάποια συμπεράσματα.
Εφόσον μπορούμε να βγάλουμε αυτά τα συμπεράσματα στο λόγο, μπορούμε και με αυτήν την θεωρία.

Το ζήτημα είναι ότι αν κάτι τέτοιο γίνει θα είναι όντως αποδοτικό. Στην κριτική. Αν όμως γίνει αποδεκτό κοινωνικά, άλλο θέμα. Γιατί την κριτική έχει πιο πολύ σημασία ποιος την κάνει παρά τι λέει.
Ακόμα και αν ρυθμιστεί ένα fuzzy σύστημα με τους καλύτερους ανθρώπους experts, η τεχνοφοβία θα νικήσει στη σύγκριση.

σε ενα fuzzy συστημα, λες για παραδειγμα το x ειναι ζεστο.
αλλα οι οροι που χρησιμοποιεις πρεπει να ειναι καλα ορισμενοι,
δηλαδη να αντιστοιχουν σε μια διαμεριση ενος ηδη γνωστου και
σχετικα σαφους χωρου.

αυτο ειναι κατι που μπορεις να κανεις στη θερμοκρασια την πιεση
κλπ αλλα οχι για τη σκηνοθεσια. γιατι ενω για την τελευταια θελεις
πραγματικες εννοιες στα fuzzy συστηματα οι λεκτικες περιγραφες ειναι
ψευδο-εννοιες που αντιστοιχουν σε συναρτησεις.