THMMY.gr

     Στην εξέλιξη του καπιταλισμού και στην προσπάθεια των κεφαλαιοκρατών και των μονοπωλίων να εξασφαλίσουν αύξηση των κερδών τους, εμπορευματοποιούν ό,τι είναι χρήσιμο ή αναγκαίο στον εργαζόμενο άνθρωπο.

     Σ' αυτήν την κατεύθυνση, εμπορευματοποίησαν και την ψυχαγωγία. Το θέαμα και το ακρόαμα.

     Προκειμένου, μάλιστα, να διασφαλίσουν τα κέρδη τους, αφού συνέβαλαν στο να υποβαθμιστούν, να υποτιμηθούν και, τελικά, να περιοριστούν σημαντικά η ερασιτεχνική δημιουργία και η ανιδιοτελής προσωπική συμμετοχή, διαμόρφωσαν στα δικά τους μέτρα την «αγορά» θεάματος - ακροάματος.

     Σ' αυτήν τη λογική, για να ελέγξουν τις προτιμήσεις του κοινού, έφτιαξαν ένα ισχυρό μέσον παρέμβασης στα «θέλω» του ...τη μόδα, που καλλιεργεί στις συνειδήσεις μας πρότυπα, σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις διαθέσεις εκείνων που τη διαμορφώνουν. Εφτιαξαν και προβάλλουν ένα δικό τους τρόπο ζωής (life style) στα μέτρα των δικών τους επιδιώξεων και συμφερόντων.

     Φυσικά, σ' αυτήν τη διαδικασία, δεν υπολογίζουν μόνο το οικονομικό κέρδος, αλλά και την ιδεολογικοπολιτική τους παρέμβαση, η οποία στοχεύει στη διασφάλιση της κυριαρχίας τους, αφού, συγκεκριμένα, αντιπαρατίθεται στη διαμόρφωση ριζοσπαστικών συνειδήσεων, που αναζητούν και επιδιώκουν μιαν άλλη κοινωνία, καλύτερη, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

     Στις κινηματογραφικές τους ταινίες, στις μουσικές τους παραγωγές και στον τρόπο ψυχαγωγίας, που προτείνουν, μπορούμε να αναγνωρίσουμε πολύ καθαρά αυτήν τους την πολιτική.

     Δυστυχώς, όμως, στην καθημερινή ζωή, υπάρχουν άνθρωποι, και στις γραμμές του κινήματος, που υποτιμούν αυτά τα ζητήματα. Τα υποβαθμίζουν και χαλαρώνουν την επαγρύπνησή τους.

     Παρότι αντιλαμβάνονται τον ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας μας και την ταξική πάλη που διεξάγεται σε όλους τους τομείς της κοινωνικοπολιτικής ζωής, δε χρησιμοποιούν πάντα και με σταθερό τρόπο τα ταξικά κριτήρια εξέτασης αυτών των ζητημάτων.

     Δε συνειδητοποιούν πάντα την ανάγκη να αντιπαραθέσουν στις δικές τους προτάσεις, που συνθέτουν έναν ορισμένο τρόπο ζωής, προσαρμοσμένο στον καπιταλισμό και τη διαιώνισή του, τις ολοκληρωμένες απόψεις και αξίες της εργατικής τάξης και της πολιτικής της πρωτοπορίας, του ΚΚΕ. Την αγωνιστική στάση ζωής, που απορρέει από το σταθερό αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό του αγώνα και τη θέληση για τη σοσιαλιστική προοπτική της κοινωνίας. Βεβαίως, το Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι μια συγκεκριμένη πρόταση στην ψυχαγωγία και τον τρόπο ζωής. Και δίνει μια - έστω μικρή - δυνατότητα, τις αξίες και την πολιτική που προβάλλει στον πολιτισμό και την ψυχαγωγία το Κόμμα μας να τις χρησιμοποιούμε στην αναγκαία καθημερινή αντιπαράθεση σ' αυτό το μέτωπο πάλης. Μπορεί να μη λύνει το ζήτημα, όμως είναι μια προσπάθεια, η οποία, εκτός των άλλων, πατάει και στη μακρόχρονα θετική εμπειρία της νεολαίας. Επίσης υπάρχουν κείμενα των κλασικών, άλλων μεγάλων διανοητών - μαρξιστών, σχετικά με τον πολιτισμό. Μελετώντας καλύτερα τις θέσεις μας και με όπλο αυτές, μπορούμε και πρέπει ν' αντιπαρατεθούμε στην κουλτούρα της άρχουσας τάξης.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

     Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η άρχουσα τάξη και ο ιμπεριαλισμός, μας θέλουν εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης. Με περιορισμένες δυνατότητες αντίστασης, χωρίς ικανότητα ανατροπής της κατάστασης. Μας θέλουν υποταγμένους, απομονωμένους, χωρίς εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και, φυσικά, διασπασμένους ή, ακόμα καλύτερα, ο καθένας να κοιτάει τον εαυτό του, ξεκομμένος από τον κοινωνικό του περίγυρο. Δεν πρέπει, επίσης, να λησμονούμε πως εμείς θέλουμε τον εργαζόμενο λαό ευαισθητοποιημένο, με πίστη στην αξία της συλλογικής προσπάθειας, με ταξική συνείδηση και αλληλεγγύη, με θέληση να αλλάξει την κοινωνία της εκμετάλλευσης.

     Σ' αυτή μας την αντιπαράθεση, οφείλουμε να έχουμε πάντα ανοιχτό μέτωπο, σε όλους τους τομείς της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής, χωρίς να υποτιμούμε κανέναν.

     Η αποϊδεολογικοπολιτικοποίηση της ψυχαγωγίας και της μόδας, σαν μικρής σημασίας ζητήματα, αποτελεί μια επικίνδυνη ιεράρχηση, που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και, φυσικά, στις αγωνιστικές μας υποχρεώσεις. Σε καμιά περίπτωση και για κανένα θέμα, δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε το ταξικό μας κριτήριο.

     Σε καμιά περίπτωση, δεν μπορεί να είναι κάτι χρήσιμο για την κοινωνία, αν δεν ωφελεί την κοινωνικο-πολιτική απελευθέρωση της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, αν δεν ενισχύει τη σοσιαλιστική ιδεολογία και προοπτική. Αν αποσιωπά, αμφισβητεί ή υποβαθμίζει την ταξική διάρθρωση της καπιταλιστικής κοινωνίας και το σημαντικό κοινωνικο-πολιτικό ρόλο του εργαζόμενου ανθρώπου, της εργατικής τάξης. Αν συκοφαντεί ή υποτιμά την ταξική πάλη και την πολιτική συμμαχιών της εργατικής τάξης, που είναι απόλυτα αναγκαία για να εκπληρωθεί ο ιστορικός της ρόλος. Αν, άμεσα, έμμεσα ή συγκαλυμμένα, χτυπάει την ιδεολογία μας.

     Και, φυσικά, δεν μπορεί να είναι χρήσιμο για κάποιον από μας, ξεχωριστά σαν άτομο, αν σωστά εντάσσουμε τον εαυτό μας στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

     Ακόμα και αισθητικά όμορφο, ωραίο, δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται κάτι, που αναιρεί την πρόοδο της κοινωνίας και συμβιβάζεται με τη διατήρηση της κοινωνικής αδικίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Αν συνυπάρχει μαζί τους και τα αποδέχεται ή τα ανέχεται, τα ενισχύει και δεν τα αποδυναμώνει...

     Ενδεχομένως, κάποιος, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, σκεφτεί πως υπάρχει μια απολυτότητα, πως τσουβαλιάζουμε οτιδήποτε άκριτα και ασυλλόγιστα... Δε θα συμφωνήσουμε μ' αυτήν την αφοριστική άποψη. Ακριβώς γιατί θεωρούμε ότι κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Απευθυνόμαστε ευρύτερα στο λαό και τον καλούμε να κρίνει, προτείνοντάς του συγκεκριμένα κριτήρια, που εκτιμάμε πως ταιριάζουν στα συμφέροντά του, στη διεκδίκηση μιας άλλης ζωής, που δε θα είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης... Ο καπιταλισμός είναι εκείνος που επιδιώκει την άκριτη αποδοχή των μηνυμάτων του από τους λαούς, γι' αυτό χρησιμοποιεί τη μόδα, τη διαφήμιση που φτάνει στην πλύση εγκεφάλου και μέσω του Marketing.

     Ενδεχομένως, κάποιος άλλος να ισχυριστεί πως δεν μπορούμε να τα κρίνουμε όλα έτσι. «Η ψυχαγωγία είναι για να χαλαρώνουμε. Δεν έχει τόση μεγάλη πολιτική σημασία και η μόδα δεν αναιρεί τη δυνατότητά μου να επιλέξω»...

     Αυτό, όμως, δεν είναι σωστό, αφού και η ψυχαγωγία, όπως όλες οι εμπειρίες και στάσεις ζωής, συμβάλλουν στη διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου, στη διαμόρφωση συνειδήσεων.... Δεν είναι, επίσης, σωστό να υποτιμούμε και τη μόδα, που, σε ανώριμες συνειδήσεις, δημιουργεί ψεύτικα «θέλω», ψεύτικα πρότυπα ή τα παραμορφώνει. Συμβάλλει στη διαμόρφωση στόχων και στην υιοθέτηση πρακτικών, που δε σχετίζονται με την ιδεολογία μας, αφού, άλλωστε, ελέγχεται από τους ταξικούς μας αντίπαλους...

     Καλή είναι η αυτοπεποίθηση, πως εμείς δεν παρασυρόμαστε. Ακόμα καλύτερη, όμως, είναι η επαγρύπνηση και η περιφρούρηση της αλήθειας και των αξιών, που οι ταξικοί μας αντίπαλοι συστηματικά παραχαράσσουν.

     Εξοπλισμένοι με την ιδεολογία μας, στα πλαίσια της συλλογικής ζωής μας στο Κόμμα, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί το λαό να κρίνει πάντα σωστά και σύμφωνα με τα ταξικά του συμφέροντα και στους τομείς της ψυχαγωγίας και της μόδας. Στον τρόπο ζωής, που ταιριάζει σε όσους δε βολεύονται με τη σημερινή κατάσταση και θέλουν να την αλλάξουν. Σ' αυτό το πλαίσιο, χωρίς να διεκδικεί κανένας την απόλυτη αλήθεια, είναι ανάγκη να προβληματιζόμαστε. Να σκεφτούμε γύρω και από αυτά τα ζητήματα, αλλά πρωταρχικά να παλέψουμε για να αλλάξουμε, να ανατρέψουμε τη βαρβαρότητα.



Τάσος ΧΡΟΝΑΣ  (Κυριακή 19 Σεπτέμβρη 2004)

Θα καταπιεζόμασταν αν σκεφτόμασταν συνέχεια την πολιτική. Υπάρχουν και άλλα πράγματα.

Δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν να επιλέγεις την ψυχαγωγία σου με ταξικά κριτήρια. Θα επιλέξεις αυτό που σε διασκεδάζει περισσότερο.

Oχι Nessa δεν ειναι δυνατον η διασκεδαση να μορφοποιεται με τα ταξικα κριτηρια του καθενος.

Υπαρχει μοδα ΚΚΕ???
Γιατι καποτε υπηρχε και μοδα ζιβαγκο

Αν σκοπός της ψυχαγωγίας ήταν να είναι χρήσιμη, θα λεγόταν δουλειά και όχι ψυχαγωγία.


Φυσικά και μπορεί. Δηλαδή όλη η τέχνη εκτός της στρατευμένης πετιέται αυτόματα στα σκουπίδια? Άλλωστε είδαμε και τι επιφύλασσε η μοίρα στον στρατευμένο Μαγιακόφσκι και στον δικό μας Μανώλη Αναγνωστάκη...

Ερώτηση κρίσεως: Το παρακάτω έργο είναι άραγε αισθητικά ωραίο ή μήπως όχι επειδή εκπέμπει μια παρακμιακή μελαγχολία?
(http://users.otenet.gr/~quark/Missouras.JPG)
Τάσος Μισσούρας

Τέλος, που αρχίζει και που τελειώνει η βαρβαρότητα?

ΜΗΝ ΠΕΤΣΟΚΟΒΕΤΑΙ ΤΟ POST ΜΟΥ 

Διαβάστε το ολόκληρο για να γίνει ολοκληρωμένη συζητηση....

Συνοπτικά:

Προς !mad!

1)....ψυχαγωγία-διασκέδαση.....
 -Διασκέδαση=δια-σκέδαση, δια-σκορπιση των όσων μας απασχολούν(χρειάζεται όσο ζούμε σε μια καθημερινότητα καταπίεσης...για να εκτονώσουμε μέρος της πίεσης - μην τρελαθούμε στο τέλος.....όταν κυριαρχεί οδηγούμαστε στη αποβλάκωση-αφού (αυθ)υποβαλλόμαστε σε συστηματική πλυση εγκεφάλου)
   -Ψυχαγωγία="αγωγή ψυχής", προϋποθέτει προβληματισμό, δημιουργική ανησυχία.

 2)Στρατευμένη τέχνη  είναι και το τραγουδάκι "ολα καλά" (στρατευμένη με τους αστούς...που θέλουν αποβλακωμένους τους νέους)....μην βλέπεις στενα τον όρο "στρατευμένη".
Η τέχνη όπως και η επιστήμη ανάλογα με το πως "χρησιμοποιούνται" έχουν ταξικό ρόλο. Όπως οι κάμερες χρησιμοποιούνται για την παρακολούθηση-καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων, που ανεξάρτητα το πόσο "έξυπνη-hi tech" εφαρμογή είναι εξυπηρετεί συγκεκριμένο ρόλο....έτσι και αν ένας "σπουδαίος" καλλιτέχνης "καλλιεργεί" τον συντηρητισμό, έχει συγκεκριμένο ταξικό ρόλο.
(το έργο είναι "αισθητικά" ωραίο...αλλά αυτό από μόνο δεν αποτελεί το μοναδικό κριτήριο να κριθει...όπως αναφέρω παραπάνω. Πιο συγκεκριμένα είναι αρκετά ενδιαφέρον :P....θεωρώ πως παρεξήγησες το post μου με τα πετσοκόμματα - και τους αντικομμουνιστικούς συνειρμούς σου)

Προς Netbuster
Διάβασε το post ολοκληρο και τοποθετήσου. (....αν θες να γίνει συζήτηση)
(Μπας και ειρωνευτείς με πιο αξιοπρεπή-έξυπνο τρόπο :P)


Προς Nessa
Διαστρέβλωσες την έννοια της ταξικότητας.
Θέλουν να "διασκεδάζεις καλύτερα" τραγουδώντας το "όλα καλά", βλέποντας Τατιανα-Fame story κλπ....
Εσύ αυτό θες???
Όπως στο περασμένο φεστιβαλ της ΚΝΕ έλεγε η Λίλα Καφαντάρη:
Όταν έναν άνθρωπο δεν του δώσεις να φάει....θα ψάξει τροφή,
γιατί θα ΄χει αντίληψη της στέρησης (πείνα)
Αλλά για τις πολιτιστικές ανάγκες (εκφράζειν κ εκφράζεσθαι) αν κάποιος δεν έχει παιδεία
ότι του δώσεις θα το "φάει"....γιατί δεν θα 'χει αντίληψη της στέρησης

Διαβασα ολοκληρο το ποστ σου..Ξερεις στην αρχαια Ελλαδα, οπου υπηρχε μια σχετικη εννοια δημοκρατιας, ενα μεσο διαλογου ηταν και η σατυρα - ισως το πιο ωριμο ειδος αρχαιου δραματος..Και ομως συζηταω μαζι σου.Αξιοπρεπεστατα (το "εξυπνα", ναι, ειναι στην κριση σου).Δηλαδη στο κομμα σου υπαρχει καποια διαφορετικοτητα σε θεματα συμπεριφορας και αποψεων ωστε να κατακρινεις τοσο εντονα το φαινομενο της μοδας??
Αν θες μπορεις να μου απαντησεις ή μηπως θες να συμβουλευτεις τον Χρονα ή το κομμα σου για να μου δωσεις την απαντηση μου που μου αξιζει???   :P
Μιλας και για αξιοπρεπεια..Τι να σου πω τωρα.

Τελικά θα τοποθετηθείς ή όχι πάνω στο θέμα;
Τα όρια μεταξύ σάτυρας και σκόπιμης γελοιοποίησης είναι ευδιάκριτα..Βέβαια όταν κάποιος δεν έχει να πει κάτι το τραβά προς τα κει που τον συμφέρει..
Και μην τα παίρνουμε όλα προσωπικά συζήτηση κάνουμε..

Τι είναι 'διασκέδαση' ;

Noμιζω πως τοποθετηθηκα.
 Η αποψη μου ειναι ξεκαθαρη. Η μοδα, τεχνη, πολιτισμος ισως να χρησιμοποιουνται ως δουρειοι ιπποι για αυτους που δεν τα παιρνουν σοβαρα. Αλλα η σοβαρη τεχνη, ο πολιτισμος, που οσο και αν σε ενοχλει εχει προκυψει και μεσα σε ενα συστημα που δεν υποστηριζεις, εχει ευεργετικοτικοτατες επιδρασεις οχι αναγκαια καταδικαστικες για τη λειτουργια του. Στην τελικη, τεχνη και πολιτισμος προκυπτουν πολυ περισσοτερο, ατομικα αλλα και κοινωνικα, σε ελευθερες κοινωνιες απο ελευθερα μυαλα.

Νομιζεις οτι με το να αναφερομαι σε σενα(αλλα και στα ζιβαγκο)το τραβαω πως καπου που με συμφερει??Εχεις κατι πανω που θεωρεις γελοιο??Εγω παντως δεν πιστευω κατι τετοιο για κανενα. Για αυτο και δε χαρακτηρισα τον RFA αναξιοπρεπη

Και το να με λες αναξιοπρεπη εμενα προσωπικα με προσβαλει.(Το μη εξυπνος απλα με κανει να γελαω)...Εσενα δε θα σε προσεβαλε??

Ρωτας εμενα??Η απαντηση που θα σου δωσω για τη διασκεδαση και την ψυχαγωγια δε θα σου αρκει.

Ποιες κοινωνιες αποκαλεις ελευθερες?
Ποια μυαλα θεωρεις ελευθερα?

Σε διπλανο topic μιλησαμε συντομα για τη "Διακριτικη γοητεια της μπουρζουαζιας" του Bunuel. Τον θεωρεις ελευθερο ανθρωπο? Γιατι απ' οτι ξερω ηταν (στρατευμενος) εχθρος της αστικης ταξης. Ή αντιστοιχα ο Pasolini, τι λες ηταν ή οχι ελευθερος ανθρωπος?

Τις σημερινες τις θεωρω πιο ελευθερες απο ποτε. Δεν ειναι εντελως, ισως δεν ειναι πολυ, αλλα ειναι οτι πλησιεστερο εχει υπαρξει. Ειναι αυτες που επιτρεπουν σε ελευθερα μυαλα που τις επικρινουν να αντιδρουν.

Σε ρωτησα ποιες κοινωνιες αποκαλεις ελευθερες, οχι ποιες ειναι "πιο ελευθερες" απο αλλες... Για να μπεις στη διαδικασια της συγκρισης, πρεπει πρωτα να εχεις ξεκαθαρισει την ιδιοτητα, με βαση την οποια κανεις τη συγκριση.

Οταν λες "ο Α ειναι πιο ψηλος απο τον Β", ξερεις τι ειναι το υψος, κι ετσι μπορεις να συγκρινεις.

Οταν μου δωσεις να καταλαβω τι ειναι ο "ελευθερος" και τι η "ελευθερια", τοτε θα μπορεσω κι εγω να σου πω αν συμφωνω ή οχι, πρωτον με τον ιδιο τον ορισμο, και δευτερον με τη συγκριση σου και το αποτελεσμα της.

Καταλαβαινεις φανταζομαι πως δεν μπορουμε να μιλαμε αοριστα με βαση την αισθηση του καθενος... "Ελευθερια ειναι να αισθανομαι ελευθερος να δηλωσω ελευθερος", καπου χανει ;D

Οι μαρξιστες ορισαν πληρως την ελευθερια, θα βρεις τον ορισμο εδω: http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=4788.0
Αν θελεις να τον απορριψεις, go on! Οχι ομως "δεν μου αρεσει", συγκεκριμενα με αντιπροταση.

Η δευτερη ερωτηση παραμενει αναπαντητη: Ποια μυαλα θεωρεις ελευθερα?

Δεν έχει και τόση σημασία τι θέλουν αυτοί και τι θέλω εγώ. Καταρχάς γιατί δε μπορώ να επιλέξω τι μου αρέσει και τι όχι. Το "παρά πέντε" πχ είναι μια ελαφρή κωμωδία που δε μου προσφέρει καμία "ψυχαγωγία", με την αρχική έννοια της λέξης. Το ξέρω. Αλλά μπορώ να αυθυποβληθώ ότι δε μου αρέσει; Και ύστερα επειδή μπορώ να επωφεληθώ δεχόμενη ερεθίσματα από εναλλακτικούς τρόπους σκέψης. Ο Ισαάκ Ασίμωφ πχ στη "Γαλαξιακή Αυτοκρατορία" επιχειρεί μια κοινωνιολογική ανάλυση από άλλη σκοπιά. Θα πρέπει να απαξιώσω το έργο αυτό επειδή δε συμβαδίζει με το Μαρξ; Όχι βέβαια. Στο κάτω κάτω η τέχνη είναι για να σου δίνει προβληματισμούς που τους κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου.

Διαφωνώ σε δύο βασικά σημεία με την λογική του κειμένου του RFA, την  αξιολόγηση της ψυχαγωγίας και της διασκέδασης με κριτήρια χρησιμότητας για την κοινωνία και τον εμπλουτισμό της έννοιας της αισθητικής με άλλες σημασίες πέρα από αυτό που είναι, η έκφραση της ομορφιάς. Η διαφωνία ουσιαστικά είναι βαθύτερη, έχει να κάνει με την διείσδυση της πολιτικής σε τομείς της ζωής του ανθρώπου, που εγώ θεωρώ ιδιωτικούς και απολιτικούς. Θα μου πείτε, γιατί τώρα η μόδα είναι απολιτική? δεν προβάλλεται η ιδεολογία της καλής και ακριβής μάρκας? Φυσικά. Γι’ αυτό και το προτεινόμενο μοντέλο, που θα αντικαταστήσει το υπάρχον, οφείλει να μην προβάλλει τίποτε και όχι απλώς να διαφημίζει κάτι άλλο.
Φυσικά και υπάρχει βαρβαρότητα, και έχει να κάνει με τον καθημερινό βιασμό της αισθητικής μας από τα κύματα της υποκουλτούρας, βιασμός που είναι το ίδιο άγριος από τους πληρωμένους καημένους του Μικρούτσικου, από τις γιγάντιες κιτς ταμπέλες, όσο και από τους τεράστιους όγκους μπετόν στο κέντρο της Μόσχας. Η βαρβαρότητα φυσικά και ενισχύεται από το εκφυλισμένο τερατούργημα που λέγεται καπιταλισμός, αλλά πηγάζει από τον ίδιο τον άνθρωπο. Γι’ αυτό και η θεραπεία πρέπει να ξεκινήσει από τον άνθρωπο και όχι από το εποικοδόμημα, δηλαδή το εκάστοτε πολιτκο-οικονομικό-φιλοσοφικό σύστημα. Μ’ άλλα λόγια παιδεία και μόρφωση και όχι καλούπια.
Αν κάτι είναι αισθητικά ωραίο, είναι αισθητικά ωραίο. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο για να κριθεί. Το αν εξυπηρετεί την σοσιαλιστική ή την καπιταλιστική ιδεολογία είναι απολύτως άσχετο και δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στην έννοια της αισθητικής ομορφιάς. Η τέχνη δεν οφείλει να υπακούει σε κανέναν κανόνα.
Τέλος, επειδή έχω αρχίσει να γερνάω, απ’ ότι φαίνεται, έχω αρχίσει να μην ανέχομαι με οποιαδήποτε ανταμοιβή την ιδέα ενός συστήματος ή μιας κατάστασης αυξημένου ελέγχου. Δεν μου αρέσει να μου λένε τι να κάνω βρε αδερφέ. Δεν μου αρέσει να μου λένε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να μου αρέσει. Κι επειδή, η βαθύτερη αιτία της δυστυχίας του ανθρώπου δεν είναι τα μ@λ@κισμένα κοινωνικά συστήματα (ΟΛΑ) αλλά η ίδια του η ζωή και η μοίρα, θέλει να πίνει και να μεθάει μέχρι αισθητικής αηδίας ακούγοντας σκυλάδικα πότε-πότε, χωρίς να τον πρήζουν ούτε οι πολιτικές σκοπιμότητες των πράξεών του, ούτε οι υποκρισίες των δήθεν μεγάλων ελλήνων καλλιτεχνών που δεν βρίσκουνε κοινό, ούτε οι #### οι δημοσιογράφοι και οι δείκτες που μας βγάζουν αναλφάβητους και υδροκέφαλους γενικότερα.
Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν δέχονται αναγωγή σε κάτι άλλο. Αυτά πρέπει να τα αφήνουμε ήσυχα. 
Τέλος, επειδή δεν μου αρέσουν οι ορισμοί, κι επειδή αντίθετα με πολλούς δεν πιστεύω στην ιερότητα της ετυμολογίας των λέξεων, διασκέδαση δεν είναι κάτι που σκέφτεσαι αν είναι σωστό ή όχι, πριν το κάνεις.

Καλά μωρέ, δεν πειράζει, μην με παίζεις.... :-[

Ποιος είχε στην υπογραφή του εκείνη την άφταστη ατάκα του Όσκαρ Γουάιλντ για την τέχνη; (Από την εισαγωγή στο "πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι", όπως και αυτή στη δική μου υπογραφή)

Αλέξης Δαμιανός ας πούμε, θεός σχωρέσ' τις αμαρτίες και τ' ανομήματά του...
http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=5188.msg65008;topicseen#new (http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=5188.msg65008;topicseen#new)
Μέχρι το πλοίο, Ευδοκία, Ηνίοχος.
α) Ψυχαγωγία ή διασκέδαση;  :'(
β) Η τέχνη δεν οφείλει να υπακούει σε κανέναν κανόνα;
γ) Η βαθύτερη αιτία της δυστυχίας του ανθρώπου δεν είναι τα μ@λ@κισμένα κοινωνικά συστήματα (ΟΛΑ) αλλά η ίδια του η ζωή και η μοίρα;
δ)....
βάλτε μόνοι σας τα υπόλοιπα που είπατε οι μεν και οι δε και προβληματιστείτε, ευκαιρία είναι.

Ευχαριστω δεν το ηξερα αυτο..

Πρωτον. Στο ξεκαθαρισα οτι η σημερινη κοινωνια δεν ειναι πληρως ελευθερη ουτε καν πολυ. Ποια κοινωνια ειναι ελευθερη??Αυτη που θα σου επιτρεπει να κανεις οτι θες γνωριζοντας αμεσα τις συνεπειες των πραξεων σου.Αυτη ακριβως η ιδιοτητα της να παραδιδει γνωση στα μελη της θα την κανει να δομειται με τροπο λογικο,ορθολογιστικο κατα κυριο λογο.

Δευτερον, ελευθερα μυαλα. Σχετικα με τον Bunuel να σου πω πω κατ'αρχας οτι εχω δει μονο "Cet obscur objet du désir". Σ'αυτην την ταινια αναγεφεται στην κοινωνια προφανως αλλα απ'οτι γνωριζω σε μικροτερο βαθμο.(Χαρακτηριστικες οι σκηνες με τα τανκς).Αν τον θεωρω ελευθερο μυαλο? Δεν εχω πειστει για το μεγεθος του απο μια ταινια που ομολογουμενως μου αρεσαν αρκετα στοιχεια της. Αλλα δεχομαι την αποψη σου αφου προφανως δεν αναφερεσαι στον ιδιο αλλα στην -εντελως αδοκιμο- συνομοταξια του. Ναι και οι επικριτες του συστηματος του καπιταλιστικου ειναι ελευθερα μυαλα. Γιατι - δικος μου ορισμος- βλεπουν περα απο αυτο που υπαρχει. Δε σημαινει ομως οτι μονο αυτοι εχουν οραμα για το μελλον. Ελευθερο μυαλο ηταν και ο Χατζηδακις που τοσο υποτιμηθηκε απο τη αριστεροφιλοσοφικη νονμενκλατουρα. Προφανως αφου ηταν σπουδαιος καλλιτεχνης.

Σορρυ ηταν που βιαζομουν και λιγο..
Ψυχαγωγια ΚΑΙ διασκεδαση...Και τα δυο σε μετρο αριστο.

Ναι αλλα εδω, αφ' ενος μπλεκεις στην ελευθερια σου καποιες αλλες εννοιες, αφ' ετερου αφηνεις απ' εξω καποια πολυ βασικα ζητηματα.

Ποια κοινωνια ειναι ελευθερη??Αυτη που θα σου επιτρεπει να κανεις οτι θες γνωριζοντας αμεσα τις συνεπειες των πραξεων σου.

Ενα τραβηγμενο παραδειγμα:
Δηλαδη, ελευθερη ειναι μια κοινωνια οπου θα μου επιτρεπεται λ.χ. να σκοτωσω εναν ανθρωπο, αρκει να επιβεβαιωσω πως γνωριζω αμεσα τις συνεπειες των πραξεων μου?
Η συνεπεια της πραξης μου θα ειναι το να χαθει μια ανθρωπινη ζωη, και το να τιμωρηθω, αναλογα με τους νομους. Το γνωριζω πολυ καλα, εχω συναισθηση.
Ελευθερια λοιπον ειναι το να μπορω να το κανω?

Τωρα αυτο: Αυτη ακριβως η ιδιοτητα της να παραδιδει γνωση στα μελη της θα την κανει να δομειται με τροπο λογικο,ορθολογιστικο κατα κυριο λογο. δεν μπορω να καταλαβω τι σχεση εχει με το παραπανω...
Γραφεις πως "η ιδιοτητα της κοινωνιας να παραδιδει γνωση, θα την οδηγησει σε μια ορθολογιστικη δομηση"...
"Παραδιδει γνωση"... Γνωση παραδιδεται και απο την Ιερα Εξεταση, που ειναι ενδεχομενως η μονη αρμοδια να ερμηνευει της Γραφες, ή ισως απο τη δικαστικη καστα που ειναι η μονη αρμοδια να ερμηνευει τους νομους, ή ακομα και απο τον μπατσο της γειτονιας, που ειναι ο μονος αρμοδιος να φροντιζει για την τηρηση των νομων...
Πού κολλαει ο ορθος λογος με ολα τα παραπανω?


Δεν μπορω να καταλαβω, με ποια λογικη η "αριστεροφιλοσοφικη νομενκλατουρα" (sic) υποτιμα, και μαλιστα προφανως, τους σπουδαιους καλλιτεχνες - εκτος αν δεν επιασα αυτο που εννοεις...

Ναι και οι επικριτες του συστηματος του καπιταλιστικου ειναι ελευθερα μυαλα. Γιατι - δικος μου ορισμος- βλεπουν περα απο αυτο που υπαρχει.
Δηλαδη ο ορισμος σου ειναι πως "ελευθερο μυαλο ειναι αυτος που βλεπει περα απο αυτο που υπαρχει"?

Αυτα για τωρα, περισσοτερα το βραδυ ;)

Cybercat...πολύ ενδιαφέροντες οι προβληματισμοί σου ;)....
(θα προσπαθήσω να ανταποδώσω βάζοντας τους παρακάτω αντι-προβληματισμούς)

---

Πολιτική-Τέχνη

Η τέχνη έχει να κάνει με το εκφράζειν* και εκφράζεσθαι*.....
.....το εκφράζειν και εκφράζεσθαι έχει να κάνει με την πολιτική??


Η πολιτική έχει να κάνει με τη ρύθμιση σχέσεων εξουσίας μεταξύ τάξεων-στρωμάτων....
.....το εκφράζειν και εκφράζεσθαι έχει να κάνει με την (ταξική) θέση σου
     ως εξουσιαζόμενος ή εξουσιαστής???

Είναι η τέχνη μορφή επικοινωνίας???
Επικοινωνία κ πολιτική....τι σχέση έχουν???

ΥΓ. Εκφραζειν*= εκφράζεις  άνθρωπους με τη καλλιτεχνική σου δημιουργία
     Εκφράζεσθα*ι= εκφραζεσαι απο ορισμένη καλλιτεχνική δημιουργία

---

"Άνθρωπος κ Κοινωνία"

Μπορείς να αλλάξεις την ζωή σου χωρίς να αλλάξεις την κοινωνία???
Μπορείς να αλλαξεις την κοινωνία χωρίς να αλλάξεις την ζωή σου???

ΥΓ. Σε ένα φεστιβάλ της ΚΝΕ είχαμε κεντρικό σύνθημα
ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

---

Τέχνη-τεχνική
 
Η αισθητική μηπως αφορά περισσότερο τεχνική???
Η τεχνική καθορίζει απόλυτα την τέχνη????

---

Αυτά για την ώρα.....
....πρέπει να πάω για τις ετοιμασίες της προβολής της Cinerγειας τωρα
(λεπτομέρειες στο http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=5147.0)
....όσοι (α)πιστοι προσέλθετε ;)
καλό βράδυ

Πολιτική-Τέχνη

«Εάν το αίτημα των φυσικών και των φιλοσοφικών αναζητήσεων είναι να εννοήσει ο άνθρωπος τον Κόσμο, η τέχνη αντιστρέφει αυτό το αίτημα. Το τρομαχτικό αίτημα που θέτει η τέχνη είναι, να εννοηθεί ο άνθρωπος από τον Κόσμο.»

«Η Τέχνη είναι ένα λεκτικό απόν. Όταν θα έχει βρει τις Ακριβείς λέξεις της, την συγκεκριμένη, πλήρη ομιλία της, θα έχει οριστικά χαθεί.»

Γιώργος Χειμωνάς

Θα έλεγα ότι η τέχνη έχει να κάνει με το εκφράζειν. Το εκφράζεσθαι, το πως αντιλαμβάνεται και απολαμβάνει ο θεατής, ακροατής, αναγνώστης την τέχνη είναι το υπόλοιπο μισό της καλλιτεχνικής εμπειρίας (δημιουργία – αντίληψη της δημιουργίας). Φυσικά και το εκφράζειν και εκφράζεσθαι έχει να κάνει με την πολιτική, όπως και πολλά άλλα πράγματα, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάποια εξαιρετική συγγένεια μεταξύ τους πέρα από το γεγονός ίσως ότι πρόκειται για ανθρώπινα κατασκευάσματα που «καταναλώνονται» από ανθρώπους. Μ’ άλλα λόγια η πολιτική μπορεί να εκφραστεί μέσω της τέχνης όπως και η τέχνη μέσω της πολιτικής, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι υπάρχει μεταξύ τους κάποια a priori σχέση. Δηλαδή, η τέχνη είναι αυτόνομη, όπως και η πολιτική, χωρίς αυτό να τις εμποδίζει να συνδυάζονται ώστε να υπάρξει η στρατευμένη τέχνη και η έντεχνη πολιτική (μακάρι να υπήρχε αυτή η έννοια…αλλά που??? Με τέτοια τούβλα στην βουλή…). Μπορεί παρ’ όλα αυτά μια χαρά να υφίσταται αυθύπαρκτη απολιτική τέχνη.

Το εκφράζειν-εκφράζεσθαι έχει να κάνει με την ταξική μου θέση ως εξουσιαζόμενος-εξουσιαστής? Κάποιος που αντιλαμβάνεται την ταξική του θέση και τους τρόπους με τους οποίους αυτή επιδρά στην αντίληψή του της πραγματικότητας, μπορεί να επιλέξει αν θα είναι έρμαιο αυτής ή όχι. Και όχι, εγώ δεν δέχομαι ότι όλη η ουσία των πραγμάτων συσπειρώνεται στην ταξική θέση του ανθρώπου. Υπάρχουν βαθύτερα πράγματα, γι’ αυτό και η τέχνη ως τρόπος έκφρασης είναι ανώτερη της πολιτικής. Μιλάει κατευθείαν (η καλή τέχνη) στο κοινό ανθρώπινο υπόστρωμα με πολύ πιο άμεσο και πολύ πιο αληθινό τρόπο.

Τέλος, διαφωνώ με την λογική ότι επειδή δυο έννοιες έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, είναι απόλυτα συναφείς. Έτσι, μπορούμε να σχετίσουμε τα πάντα μεταξύ τους. Συνεπώς, φυσικά και η τέχνη, ως προϊόν μιας εποχής και μιας παγκόσμιας συγκυρίας, μπορεί ή και θέλει να ειδωθεί ως πολιτικό σχόλιο αλλά υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε αυτό και στο να θεωρούμε απαραίτητο συστατικό της τέχνης, την υπακοή της σε κάποια ιδεολογία.

¨Άνθρωπος και Κοινωνία

Συμφωνώ με αυτό που λες, ότι τα δυο παραπάνω ερωτήματα είναι αλληλένδετα.
Θα το διατυπώσω κάπως αλλιώς, το αίτημα για την αλλαγή του κόσμου πρέπει να πηγάζει από την ανάγκη του ανθρώπου να αλλάξει την ζωή του. Δεν μπορεί το πρώτο να επιβάλλεται στο δεύτερο. Γι’ αυτό και εγώ διαφωνώ με μοντέλα πολιτικά και φιλοσοφικά που επιδιώκουν να ρυθμίσουν τις λεπτομέρειες της ζωής των ανθρώπων. Έχω την εντύπωση ότι αν αρκεστούμε στο αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη και πως αυτή θα εγκαθιδρυθεί και θα εφαρμοστεί, αυτό αρκεί. Αν και συμφωνώ με το κείμενο του Χρονά σε κάποια σημεία και σε άλλα διαφωνώ κάθετα, το θεωρώ περιττό, αν όχι καταπιεστικό. Και το ξαναλέω, μπορεί σήμερα με το υπάρχον σύστημα, να είμαστε δέσμιοι, κάποτε χωρίς να το καταλαβαίνουμε κιόλας, κι αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο στο μέλλον αυτού του είδους η ελευθερία πρέπει να κατοχυρωθεί. Εγώ θα έλεγα λοιπόν
ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Τέχνη – Τεχνική

«Η Τέχνη είναι η πιο χαρισματική τεχνική να φτάνεις στην Αλήθεια του Κόσμου.»

(Περί Αισθητικής: ορισμός εξαιρετικά αφιερωμένος στους ορισμο-λάγνους)

Ο όρος Αισθητική, με τη σημασία που έχει σήμερα, εμφανίζεται στα μέσα του 18 αιώνα, αν και μεγάλοι φιλόσοφοι όπως ο Καντ, που ανήκουν στον ίδιο αιώνα, δεν τον χρησιμοποιούν με την έννοια που του δίνουμε εμείς σήμερα. Ο όρος Αισθητική, με την έννοια Φιλοσοφία του ωραίου, χρησιμοποιείται για πρώτη φορά από τον Alexander Gottlieb Baumgarten(1714-1762), καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης, ο οποίος δημοσίευσε στα 1750 ένα βιβλίο με τίτλο Aestetica Acroamatica, σε 2 τόμους. Αντίθετα, ο Καντ, 30 χρόνια μετά, στην Κριτική του Ορθού Λόγου(1781), δίνει στον όρο Αισθητική μια εντελώς διαφορετική σημασία. Με τον όρο αυτό εννοεί τη μελέτη των δυο a priori εποπτειών της εμπειρίας, του χώρου και του χρόνου. Μόνο στα 1790, στην Κριτική της κριτικής δύναμης, όπου ασχολείται με τη θεωρία του γούστου, μεταχειρίζεται τον όρο Αισθητική με τρόπο που να έχει σχέση με την φιλοσοφία του ωραίου, μα κι εδώ εντελώς συμπτωματικά. Ωστόσο ο όρος σιγά-σιγά θα καθιερωθεί με την έννοια που του έδωσε ο Baumgarten.
Τον όρο Αισθητική τον αντλεί ο Baumgarten από την ανάγκη να ξεχωρίσει τα αισθητά αντικείμενα από τα νοητά, επηρεασμένος στο σημείο αυτό από την πλατωνική φιλοσοφία. Ενώ τα αισθητά αντικείμενα τα συλλαμβάνουμε μέσα από τις αισθήσεις μας, τα νοητά τα συλλαμβάνουμε ανεξάρτητα από τις αισθήσεις μας. Επειδή, όμως, τα αντικείμενα που εξετάζει η τέχνη, είναι απαραίτητο να υποπίπτουν στις αισθήσεις μας, η θεωρία του ωραίου είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εποπτεία των αισθήσεων. Γι’ αυτό και την φιλοσοφία του ωραίου την ονομάζει Αισθητική. Με αυτή την έννοια ο όρος Αισθητική έχει επικρατήσει ως σήμερα.

Γεωργιου Μουρελου, Εισαγωγικά Μαθήματα Φιλοσοφίας

Το βιβλίο είναι λίγο αρχαίο οπότε δεν θα εκπλαγώ αν τα παραπάνω δεν είναι και τόσο εύστοχα… επίσης δεν θα εκπλαγώ αν εξακολουθεί να διδάσκεται στο πανεπιστήμιο από το 70…

Συνεπώς η αισθητική είναι η φιλοσοφία του ωραίου και σε αυτήν δεν υπεισέρχεται κάποιος άλλος παράγοντας πέρα από την ομορφιά, ομορφιά που μπορεί να απαιτεί εκπαίδευση και εγκεφαλική επεξεργασία για να την αντιληφθείς ή που μπορεί να είναι πιο άμεσα και εύκολα προσλήψιμη. Δεν αντιλαμβάνομαι τον διαχωρισμό μεταξύ τέχνης και τεχνικής, αν μπορείς εξήγησέ το λίγο περισσότερο. Αν εννοείς κάτι παρόμοιο με την διάκριση μορφής και περιεχομένου, νομίζω ότι οι καλλιτέχνες αυτού του αιώνα το έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν υφίσταται.

Μετά από αυτό το κατεβατό, η ελπίδα για πτυχίο απομακρύνεται στον ορίζοντα...Άντε καληνύχτα

Με την διασκέδαση και την ψυχαγωγία τι γίνεται? Μήπως η διάκριση είναι κάποιο σνομπ τρικ των διανοουμένων?

Εικαστικη παρεμβαση:

(http://athens.indymedia.org/local/webcast/uploads/metafiles/zoa-gr.jpg)

Εγώ. Και τολμώ να πω ότι με εκφράζει απόλυτα, όσο εφηβικό κι αν είναι να χρησιμοποιήσω αυτήν την φράση.

Πάντως άλλο διασκέδαση/ψυχαγωγία, κι άλλο τέχνη. Η τέχνη μπορεί ενίοτε να διασκεδάσει/ψυχαγωγήσει, αλλά ό, τι σε διασκεδάζει ή/και σε ψυχαγωγεί δεν είναι τέχνη...

Η φωτό που έβαλε ο Στάθης είναι ένα καλό παράδειγμα. Νομίζω ότι αυτοί που βρίσκονται εκεί μέσα πιστεύουν πραγματικά ότι διασκεδάζουν (και μπορεί όντως να συμβαίνει, μπορεί και όχι), αλλά όσοι από αυτούς νομίζουν ότι αυτό που γίνεται εκεί μέσα είναι τέχνη, ουαί κι αλλοίμονό τους...ή μήπως μας;

Η τέχνη της διασκέδασης, η διασκέδαση της τέχνης

Διασκέδαση με τέχνη.

Τέχνη με διασκέδαστικό τρόπο.


Τα κέντρα διασκέδασης της φωτογραφίας, είναι καταστήματα που πουλάνε αυτό που πουλάνε, και όποιοι αγοράζουν, ξέρουν τι αγοράζουν.

Άλλάζουμε σελίδα!

Υπήρξε πίνακας του Πικασο που σας προκαλεσε να χορέψετε τσιφτετέλι;

Το τσιφτετέλι είναι τέχνη;


Μπουφ!

Παρέμβαση στην εικαστική παρέμβαση

                                                                   ΤΟΠΙΟ

Ο Νέο-Έλληνας δεν κατορθώνει να διαμορφώσει φυσιογνωμία και να γνωρίσει τα μέτρα του

Λευτερώνει τον τόπο του το 21, αλλά τον κρίνουν ακατάλληλο να αξιοποιήσει την λευτεριά του

Του καλλιεργούν έντεχνα την ιδέα μιας Μεγάλης Ελλάδας, ενώ δεν του αναγνωρίζουν ικανότητες να κυβερνήσει την –κερδισμένη- μικρή

Νιώθει μειωμένος αφού πείστηκε πως η μικρή Ελλάδα του ‘πεφτε λίγη και τη Μεγάλη δεν την κατάχτησε

Για να αντέξει τις αντιφάσεις επιρρίπτει τις αποτυχίες του στους άλλους

Αισθάνεται παλικαράς και αήττητος, αλλά απορεί που του κάθισαν στο σβέρκο φαιδρά ανθρωπάκια σαν δικτάτορες

Του συντηρούν όλα του τα ελαττώματα  και την αυταρέσκεια του υπανάπτυχτου, κρατώντας τον δέσμιο της αμορφωσιάς του που του αποκλείει τον διάλογο με το κράτος, τη δικαιοσύνη, την εκκλησία, την ηγεσία του

Ποτέ λαός δεν κοροϊδεύτηκε τόσο ξεδιάντροπα  τώρα και δυο αιώνες από τους λογής λογής ξεπουλημένους ηγέτες του

Περιφρονημένος πάντα από έναν νεόπλουτο διανοουμενισμό που ηδονίζεται να καθρεφτίζει την υπεροχή του στην συστηματικά συντηρημένη λαϊκή υπανάπτυξη

Περισπούδαστος ειδωλολάτρης της λέξης, των τίτλων, των διπλωμάτων και της φωνής του, ο διανοούμενος διεκδικεί μια ταυτότητα ανωτερότητας από μια μάζα που δεν προσπάθησε ποτέ να ανασύρει από τα βαθιά σκοτάδια ούτε και προβλήθηκε σαν αντίπαλός του

Ο διανοούμενος επιβιώνει με κλεμμένα πρόσωπα, κλεμμένα συνθήματα και ανύπαρκτο ήθος, ένας νόθος κράχτης κάθε εντυπωσιακής ιδεολογίας

Ονειροπόλος ή σαλτιμπάγκος ακολουθεί τον ίδιο κώδικα αυτοσχεδιασμού επαναλαμβάνοντας το ίδιο «εθνικό έργο» - Ο Σπουδαίος- , ρόλος ιδανικός για την αυτοπροβολή και το ναρκισσισμό του

Ένας ανεπανάλητπος και κοινότοπος θλιβερός θεατρίνος που διαιωνίζει.

   Ααχ, τα παλιά καλά χρόνια!


Λιλή Ζωγράφου, Συβαρίτισσα

καλά για αυτό μη παίρνεις και όρκο Λιλή μου.



εδώ χώσε Λιλή μου γιατί ξεφύγαμε ;D ;D ;D

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ
...για ένα topic που ξεφούσκωσε και ψόφησε.   :'(

A bientot και καλά μπάνια... 8)

θα τα πούμε στα bitch bar πίνοντας Carib με λεμονάκι και ακούγοντας τα τραγουδάκια της Eurovision που θα καταλήξουν στην πρώτη πεντάδα.

Επίσης, θα οργανώσουμε και αυθόρμητα μπουγελώματα! Έτοιμοι?

Μπορεί απο τα πολλά τρεχάματα (σε reallife)
να μην προλαβαίνουμε (στο forum)
να συνεχίσουμε ενδιαφέροντες συζητήσεις που ανοιξαν
....αλλά μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπερασματα

Με την πρώτη ευκαιρία θεση και αντιθεση
μαζί θα βρεθούν....
η συνθεση για να γεννηθεί ;)

ΥΓ. Θεωρώ πως και η μεχρι τώρα συζητηση άφησε σε όλους μας κάτι....
αν και δεν εκφράζει ακριβώς την περίσταση... σου προτείνω να ακούσεις το
ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ του Λοϊζου (κατά προτίμηση  Αλεξίου-τραγούδι)
.....τίποτε δεν φούσκωσε για να ξεφουσκώσει
πρέπει να ξυπνήσω νωρίς αυριο για το 2ημερο κινητοποιήσεων
....λυπάμαι που δεν μπορώ και πάλι να ανταποκριθώ ως θέλω :(

Καλό βράδυ

"Μερικοί θέλουν ένα κείμενο (μια τέχνη, μια ζωγραφική) χωρίς ίσκιο, αποκομμένο από την "κυρίαρχη ιδεολογία". Μα αυτό είναι σα να θέλεις κείμενο χωρίς γονιμότητα, χωρίς παραγωγικότητα, ένα κείμενο στείρο (βλέπε το μύθο της Γυναίκας χωρίς Ίσκιο). Το κείμενο χρειάζεται τον ίσκιο του, κι ο ίσκιος αυτός είναι, λίγο ιδεολογία, λίγο παράσταση, λίγο υπόθεση: φαντάσματα, θύλακες, αυλάκια, αναγκαίες συννεφιές: η ανατροπή είναι επόμενο να δημιουργεί τη δική της φωτοσκίαση.
(Λέμε συνήθως: "κυρίαρχη ιδεολογία". Η έκφραση αυτή είναι σόλοικη. Γιατί, τι είναι ιδεολογία? Είναι ακριβώς η ιδέα εφόσον κυριαρχεί: η ιδεολογία δεν μπορεί να είναι παρά κυρίαρχη. Όσο σωστό είναι να μιλάμε για "ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης', γιατί υπάρχει, βέβαι μια τάξη κυριαρχούμενη, τόσο είναι ασυνεπές να μιλάμε για "κυρίαρχη ιδεολογία", γιατί δεν υπάρχει ιδεολογία κυριαρχούμενη: από τη μεριά των "κυριαρχούμενων" δεν υπάρχει τίποτε, καμιά ιδεολογία, πλην ακριβώς - και τούτο αποτελεί το τελευταίο σκαλοπάτι της αλλοτρίωσης - της ιδεολογίας που είναι υποχρεωμένοι (για να συμβολίζουν, άρα για να ζουν) να δανείζονται από την τάξη που τους δυναστεύει. Ο κοινωνικός αγώνας δεν μπορεί να αναχθεί στην πάλη δυο ανταγωνιστικών ιδεολογιών: το πρόβλημα είναι η κατάλυση κάθε ιδεολογίας)."

ΡΟΛΑΝ ΜΠΑΡΤ, η απόλαυση του κειμένου

Λυπάμαι που διέκοψα τον λήθαργο του topic, αλλά το κείμενο μου φάνηκε σχετικό.
Μέχρι να μας εξηγήσουν οι λάτρεις του Δαμιανού πως γίνεται η διάκριση μεταξύ ψυχαγωγίας και διασκέδασης, θα εξακολουθώ να πιστεύω ότι
1) Δεν μπορεί να υπάρξει η μία χωρίς την άλλη.
2) Οι ταινίες του Δαμιανού δεν έχουν (πλέον) καμία σχέση με οποιαδήποτε από τις δύο παραπάνω έννοιες :P
3) Οι ορισμοί είναι άχρηστοι. Πριν προχωρήσεις ψηλαφητά προς την κατανόηση μιας έννοιας, ο ορισμός είναι ανίκανος να εκφράσει οτιδήποτε, και αφού καταλάβεις, είναι πλέον είτε ανεπαρκής είτε περιττός.

ΥΓ  RFA το άκουσα αλλά δεν συμφωνώ...το βρίσκω αισιόδοξο...