THMMY.gr

Τα αυγά δεν είναι, μόνο, κόκκινα. Οι λαμπάδες είναι... περίπτερα. Το αρνί το ψήνει η ηλεκτρική σούβλα. Τα ηχεία «σπάνε» από τα σκυλοδημοτικά. Έτσι πια γιορτάζεται το Πάσχα: σε μια αποθέωση κιτς πραγματικότητας. Eνα τεράστιο κόκκινο αυγό από νοβοπάν, κομμένο στη μέση. Τα «δοντάκια» σχηματίζουν μια περίμετρο από δήθεν καθαρισμένα τσόφλια. Κι από μέσα βγαίνει ένας... φαντάρος σε πλάγια κατατομή, σαν «Κολλητήρι» από αγοραίο Καραγκιόζη. Είναι σκηνή από την πρώτη (και καλύτερη) «Λούφα και Παραλλαγή» του Νίκου Περάκη. Είναι, όμως, και η πραγματικότητα των ημερών. Η διακόσμηση των στρατοπέδων συμβολίζει ιδανικά το απέραντο κιτς που βασιλεύει στο λεγόμενο «Ελλήνων Πάσχα» – διότι το Πάσχα, βεβαίως, είναι καταρχάς εβραϊκή θρησκευτική γιορτή. Νεοελλήνων Πάσχα, λοιπόν. Με άλλα λόγια: κόκκινα αυγά που θα ξεμείνουν στο ψυγείο, λαμπάδες με ένα σωρό κρεμασμένα σκατολοΐδια για τα παιδιά, στρακαστρούκες - δολοφόνοι, φτηνά κινέζικα βεγγαλικά για εύκολο εντυπωσιασμό, ανοιξιάτικα «συνολάκια» παχύσαρκων κυράδων στη φασαριόζικη Ανάσταση, σουβλιστό αρνί (Βουλγαρίας) από νωρίς την Κυριακή («πέρσι το είχες ψήσει πιο καλά, Βαγγέλη…»), κλαρίνα στη διαπασών για την περίσταση και τελικά («εμένα θα μου επιτρέψετε… έχω φουσκώσει…») βαριά απογευματινή ξάπλα οικογένειας, συγγενών και φίλων μετά το αχαλίνωτο φαγοπότι. Στερεότυπα σωρό, στην πόλη και στο χωριό! Και σε εποχή κατεξοχήν καταναλωτική.

Στην πόλη, το Πάσχα μοιάζει βαρετά επαναλαμβανόμενο. Πάλι οι δρόμοι θα φωτιστούν με παλιοκαιρισμένα λαμπιόνια, κεράκια και «χρόνια πολλά» – σε κάποιες περιπτώσεις «παντός καιρού», αφού είχαν αναρτηθεί και τα Χριστούγεννα. Σχεδόν πουθενά δεν βρίσκει κανείς μια ανθισμένη πασχαλιά με τη μοναδική «μοβ» όψη και μυρωδιά. Θέλουν φροντίδα οι πασχαλιές και οι δημοτικοί κηπουροί αρκούνται στη μεταφύτευση πανσέδων εισαγωγής από την Ολλανδία. Οι δήμαρχοι, φέτος ειδικά που καίγεται η γούνα τους με τις εκλογές του φθινοπώρου, θα ασχολούνταν με τις πασχαλιές μόνο αν έκαναν το «μπούγιο» ενός θηριώδους… κέδρου του Λιβάνου! Όσο για τη διακόσμηση του εσωτερικού των σπιτιών, ας είναι καλά το μάρκετινγκ. Από τα μικρά και «εναλλακτικά» καταστήματα καλλιτεχνικής χειροτεχνίας μέχρι τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, υπάρχει πλήρης γκάμα πασχαλινών προϊόντων. Είναι μικρά, συμπαθή και ανώδυνα, φτιαγμένα από επιζωγραφισμένο λευκοσίδηρο, από πολύχρωμες τσόχες, από ύφασμα, από ξύλο, από πλαστικό: κοτοπουλάκια, κουνελάκια, αρνάκια, αυγουλάκια, λουλουδάκια κ.λπ. Κι από κοντά, τραπεζομάντιλα, σαλατιέρες, κουτάλες, χαρτοπετσέτες, ποδιές μαγειρικής, κεράκια, φαναράκια – και χίλια δυο ακόμη «-άκια» για να «αλλάξει το σκηνικό».

Κάποτε περιμέναμε τη Μεγάλη Πέμπτη να μπει λίγο χρώμα στο σπίτι με τα κόκκινα αυγά. Τώρα, σαν καλοί καταναλωτές, βιώνουμε την «αμηχανία της επιλογής». Όταν εμφανίστηκαν βαφές αυγών μπλε, πράσινου, κίτρινου, ιώδους χρώματος, κάποιες παραδοσιακές νοικοκυρές θορυβήθηκαν. Σήμερα πολλές σπεύδουν στα super market για τα έτοιμα βαμμένα αυγά. Δεν αποκλείεται μάλιστα, ειδικά φέτος, να περιοριστούμε απλώς στο τσούγκρισμα, για τον φόβο της γρίπης των πτηνών.

Η λαμπάδα πάλι; ʼλλη γελοιότητα αυτή: από απλό κερί κατάντησε... περίπτερο! Κάποιες παιδικές λαμπάδες έχουν κρεμασμένες πάνω τους μίνι ηχοσύστημα με ηχειάκια και ραδιόφωνο! Μαζί τους, οι κακόγουστοι νονοί φορτώνουνε τα βαφτιστήρια τους με τερατόμορφα ρομπότ, πανάκριβα τηλεκατευθυνόμενα, σπίτια Barbie, σπαθιά Ninja, παιχνίδια playstation και δεν συμμαζευόμαστε. Έτσι, στηρίζουν εμμέσως και την απανθρωπιά για εκατομμύρια ανήλικους που εργάζονται παράνομα στην Κίνα, την Ινδία και την Ινδονησία, προκειμένου το σύστημα «λαμπάδα-δώρο-δύο-σε-ένα» να μην κοστίσει στον νονό παρά «κάτι» ευρώ «και 99 λεπτά». Εκκλησία; Αστεία πράγματα! Τα παιδιά μας δεν παίρνουν χαμπάρι από μεγαλοβδομαδιάτικο εκκλησιασμό, ο οποίος ούτως ή άλλως τους ηχεί ακαταλαβίστικος και καταναγκαστικός. Τα αφήνουμε να μαθαίνουν τα πάντα από το Χόλιγουντ, τη βιβλική εργολαβία της τηλεόρασης, η οποία αυτές τις μέρες δίνει ρέστα… επαναληπτικότητας. Η «ζωή του Χριστού» όπως την έχουμε δει άπειρες φορές. Ιδού ένα καινούριο έθιμο: η τηλεοπτική κάλυψη του Θείου Δράματος, της ρωμαϊκής κατοχής της Παλαιστίνης (προφανείς οι συνειρμοί με την ισραηλινή κατοχή – και μακριά από μας, παρακαλώ, κάθε λάσπη περί δήθεν αντισημιτισμού!), των έκφυλων ρωμαίων αυτοκρατόρων (σχετικό-άσχετο αυτό...), άντε και της αφής του Αγίου Φωτός σε ζωντανή σύνδεση με τον Πανάγιο (μετά Βαβύλη) Τάφο. Απαντήστε νοικιάζοντας από το dvd club της γειτονιάς μια κωμωδία: το παλιό καλό κινηματογραφικό must των Μόντυ Πάιθονς «Η ζωή του Μπράιαν», με πρωταγωνιστή έναν νεαρό ιουδαίο που είχε την ατυχία να τον μπερδέψουν με τον…Μεσσία. Και γυμνάστε τους κοιλιακούς σας με ασυγκράτητο γέλιο! Είναι και αυτό μια λύση.

Μέσα σε όλα, μόνο κάποιοι λαογράφοι έχουν μείνει, δυστυχώς, να θυμούνται ακόμη τη χάρτινη «κυρά Σαρακοστή» με τα εφτά ποδάρια, όσα και οι εβδομάδες της νηστείας, χωρίς στόμα και με χέρια σταυρωμένα σε προσευχή. Ας είναι καλά οι διαφημίσεις των ταχυφαγείων που μας θυμίζουν ότι για λίγο ακόμη έχουμε Σαρακοστή! Και δώστου νηστίσιμες γεύσεις με άνοστα προτηγανισμένα καλαμάρια, σαλάτες με θαλασσινά από κονσέρβα, ζυμαρικά που ξεχειλίζουν από σάλτσες μαγιονέζας. Και αν αυτή είναι η fast εκδοχή της Σαρακοστής, μην ανησυχείτε. Οι διάφορες Βέφες, τηλεοπτικές και μη, σε ειδικές εκπομπές, εκδόσεις και ένθετα εφημερίδων νοιάζονται (και) για τις «ποιοτικές» μας ταραμοσαλάτες. Η σαρακοστιανή εκδοχή της fusion κουζίνας είναι εδώ – και φυσικά κοστίζει κάτι παραπάνω.

Με το που πιάνει Μεγάλη Πέμπτη, και αναγιγνώσκονται τα Δώδεκα Ευαγγέλια και κρεμάται ο εβραίος Χριστός επί ξύλου, πιάνουμε κι εμείς τα 160 χιλιόμετρα την ώρα στις εθνικές μας ντροπές – εντάξει, οδούς. Και θυμόμαστε ότι αθηναίοι δεν γεννηθήκαμε, αθηναίοι γίναμε, ότι καταγόμαστε από κάποια επαρχία, η οποία τώρα μας… καλεί.

Φορτωμένοι παραφερνάλια καταφτάνουμε στα χωριά για μια γεύση από «παραδοσιακά έθιμα». Αλαλιάζει ο τόπος από την καύση του Ιούδα, σε κάθε γωνιά το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής. Το έθιμο τονίζει τον χύδην λαϊκό αντισημιτισμό που επικρατεί ακόμη, δίπλα στο γνωστό ψέμα «οι έλληνες δεν είναι ρατσιστές». Για να μη μιλήσουμε για τις παλιές «στρακαστρούκες», που με τον θόρυβο ξόρκιζαν το κακό. Τώρα μέχρι και πυροβολισμοί και χειροβομβίδες απειλούν τους εκκλησιαζόμενους, οδηγώντας κάποιους στην αναπηρία ή και στον... άλλο κόσμο!

Όσο για τα κανάτια που σπάνε στην Κέρκυρα και τα αυτοσχέδια φλεγόμενα αερόστατα στο Λεωνίδιο, τείνουν να καταντήσουν τουριστική ατραξιόν για όσους πάνε εκδρομή και αρκούνται στα υπερτιμολογημένα «μενού Ανάστασης» που προσφέρουν οι ντόπιες ταβέρνες – γιατί βέβαια η σπιτική μαγειρίτσα είναι μια ζόρικη, μαγειρικά, υπόθεση.

Το σκηνικό κορυφώνεται ανήμερα το Πάσχα με τον πατροπαράδοτο οβελία. Οι αυτόματες σούβλες έλυσαν και το πρόβλημα του τεμπέλη πρωτευουσιάνου, που σιγά να μη σιγοψήνεται γυρνώντας για ώρες τη σούβλα σαν αυτιστικός, ενώ μπορεί να φραπεδιάζεται στο μπάρμπεκιου του «εξοχικού» του δεύτερου ξάδελφου της γυναίκας του στην Ηλεία, στη Χαλκιδική, στην Εύβοια κ.ά. Οι χοροί όλο και σπανίζουν. Μάλλον διάγουμε έντονα «ακουστική» και…ηχορυπαντική περίοδο πασχαλιάτικης τέρψης. Το soundtrack κατά κανόνα περιλαμβάνει σκυλονησιώτικα, σκυλοκρητικά, σκυλοηπειρώτικα και σκυλοποντιακά, συνήθως από επαρχιακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς με μπόλικα παράσιτα. Και ασφαλώς η αοιδός Έφη Θώδη θα συνοδεύσει φέτος όλο «γλύκα - γλύκα» τις σόδες για τη βαρυστομαχιά και το άραγμα στις φτηνιάρικες πλαστικές καρέκλες, κάτω από τον λαμπρό ανοιξιάτικο ήλιο. Αν δεν βρέχει – «πρώτα ο Θεός…».

ΤΟ «ΑΛΛΟ» SOUNDTRACK ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Αν οι μελό ποπ μπαλάντες που παίζουν φαρισαϊκά τα ραδιόφωνα τη Μεγάλη Εβδομάδα και τα αγοραία πανηγυρτζίδικα τραγούδια που συνοδεύουν κατά κανόνα το ψήσιμο του οβελία ανήμερα το Πάσχα δεν είναι ακριβώς του γούστου σας, ιδού δέκα δίσκοι ικανοί να επενδύσουν μουσικά και επί της ουσίας αυτές τις ξεχωριστές μ
έρες.

• Δόμνα Σαμίου: «Ένα ταξίδι στην Ελλάδα», Lyra

• Νίκος Ξυλούρης: «Τα χρόνια στην Κρήτη», ΜΒΙ

• Σοφία Βέμπο, Μαίρη Λίντα, Πόλυ Πάνου, Νίκος Γούναρης κ.ά.: «Παραλλαγές σε δημοτικά τραγούδια», ΜΙΝOS - EMI

• Ειρήνη Κονιτοπούλου - Λεγάκη: «Ανέφαλα Θαλασσινά», Lyra

• «Τα Χάλκινα της Γουμένισσας», έκδοση: Αρχείο - Συλλογή Γιώργη Μελίκη

• «Ζουρνάδες και Νταούλια», έκδοση: Αρχείο - Συλλογή Γιώργη Μελίκη

• Πετρο-Λούκας Χαλιάς: «Δρόμοι της ψυχής», BMG

• Γιώργος Μάγγας: «ʼναρχος Θεός», Αφοί Φαληρέα

• ΜΒΙ

• Θανάσης Μωραΐτης: «Τριαντάφυλλο του βράχου

• «Aρβανίτικα τραγούδια από την Κάτω Ιταλία και την Ελλάδα», Χρόνος - ΜΒΙ

• Νίκος Γράψας: «Στις Θάλασσες της Ιωνίας», Lyra - Πάραλος

(Ποντίκι, 20.4.2006) http://www.topontiki.gr/Pontiki/index.php?option=com_content&task=view&id=539&Itemid=48

Εντάξει, νομίζω σε αρκετά σημεία είναι υπερβολικό. Και πάλι δεν βρίσκω που είναι το κακό. Όλες οι γιορτές έτσι έχουν γίνει, δεν είναι μόνο το Πάσχα (συμφωνείς να καταργήσουμε τις γιορτές aliakmwn? ;D ;D).

Προσωπικά το Πάσχα το ζω σαν μια οικογενειακή γιορτή που μου αρέσει ιδιαίτερα. Στο χωριό -φυσικά- με τα βλάχικα τραγούδια να παίζουν, το τσίπουρο να ρέει άφθονο, το κοκορέτσι να το γυρίζουν οι... μερακλήδες και τα αρνιά και τα κατσίκια οι μηχανισμοί. Όλη η οικογένεια εκεί, μαζί με τους κοντινούς συγγενείς στο δίπλα σπίτι, κλασική παρέα κάθε Πάσχα.
Εκκλησία 23:50-00:10 για όλους, μετά μόνο για τους σκληροπυρηνικούς, το βράδυ της Ανάστασης. Τη δε Μεγάλη Παρασκευή, οι επιλογές πολλές: βόλτα στον Επιτάφιο και δημόσιες σχέσεις ή εναλλακτικά σκάκι (και ουισκάκι) στην αυλή, υπό τους ήχους της εκκλησίας (ναι ναι,στο χωριό μου έχουμε μεγάφωνα να ακούνε ΟΛΟΙ, ακόμα και όσοι θέλουν να εκκλησιάζονται κοιμώμενοι στο κρεβάτι τους.
Αυτό είναι το Πάσχα. Και το αρνί... ατελείωτο! Το απόγευμα θα πάμε τα ξαδέρφια για καφέ στην γειτονική κωμόπολη με το αμάξι του μπαμπά. :P
Eίμαστε κιτς και μας αρέσει εν τέλει!

Διαβάζω το άρθρο και σκέφτομαι: ακόμη ένας που υποφέρει από έλλειψη "παλιών καλών εποχών"...
π.χ.:
Κορυφαίο αυτό που λέει για τον ...τεμπέλη πρωτευουσιάνο που βαριέται να γυρίσει τη σούβλα!!! Άντε πήγαινε να αγοράσεις κανά μοτέρ και άδειασέ μας τη γωνιά... δουλευταρά!
Στο κάτω κάτω μπορεί το μοτέρ ο άλλος να το... έφτιαξε και μόνος του από τίποτε δανεικούς κινητήρες ;) ^hello^

Τους έχω βαρεθεί αυτούς τους γέρους (όποιας ηλικίας) που νοσταλγούν το πάσχα στο χωριό τους και προσπαθούν να μας πείσουν ότι "όλα σκατά" στη σημερινή "μικροαστική καταναλωτική εμπορευματοποιημένη και οικονομικά παγκοσμιοποιημένη" κοινωνία μας... νομίζοντας ότι η κοινωνία της αθήνας είναι μια μμικρογραφία της κοινωνίας της ελλάδας...

χώσε κύβε... καλά τα λες.....

ζήτω οι νέες κουλτούρες... μόνο ο καλύτερος (ή πιο εύπεπτος ^monster^) θα επικρατήσει.

Κι εγω που νομιζα οτι το αρθρο τα χωνει στην κιτσαρια..............

Καντε μια προσπαθεια ακομα, ισως με μια δευτερη αναγνωση ;)


btw: Εγω κατα το σουβλισμα ακουω Metal ;D

Σωστός aliakmvn!!!!

Μπύρα μέταλ και κατσικάκι στην σούβλα. :D
Νταξει τα χώνει το άρθρο, και καλά κάνει και τα χώνει γιατί η όλη κάτάσταση έχει καταντήσει πολύ κιτς αλλά από την άλλη πιστεύω πως έχει και λιγάκι δίκιο σε αυτά που λέει ο Κύβος...
Στο κάτω κάτω γιορτή είναι και δεν θέλει πολύ φιλοσοφία...

Να περνάμε καλά αρκεί να μην γινόμαστε κιτς...όλα έχουν ένα όριο, ένα μέτρο...

Το άρθρο είναι αρκετά εκτενές και θίγει πολλά ζητήματα.
Ωστόσο, το κοινό στοιχείο τους είναι μια σύγκριση μεταξύ αυτού που θεωρεί ο τύπος "παλιές-καλές-μέρες-ικο" και του "σημερινού καταναλωτικού εμπορευματοποιημένου" κτλ κτλ κόσμου.

Αν ήθελες αλιάκμονα να τονίσεις κάτι, δες την υπογραφή μου. :P

Το κιτς είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Αφορά την αρτιστική σύγκριση της εμφάνισης αυτού που σχολιάζεται.
Κιτς θα μπορούσε να σχολιαστεί και το κόκκινο των αυγών. Όπως επίσης και οι λαμπάδες στην ανάσταση.
Ή το ψήσιμο των αρνιών στους δρόμους.

Δε θέλω να σταθώ στην άποψη αυτού του δημοσιογράφου σχετικά με το τι είναι κιτς και τι όχι. Πολύ πανεπιστήμονες το παίζουνε για να τους δώσω και επιπλέον τον τίτλο του καλλιτέχνη (για να μπορεί να διακρίνει το κιτς στην τέχνη).
Θέλω να σχολιάσω γιατί το βλέπει σαν κιτς.

Και, αμάν πια, σιγά το άρθρο!


Για την μουσική. Υποτίθεται ότι η μουσική συνδυάζεται με τα συναισθήματα του ανθρώπου. Και ακούγεται συνήθως όταν ψυχαγωγούμαστε (από την μουσική προφανώς).
Κι εμένα μου αρέσει το μέταλ, αλλά δεν μπορώ να το ακούω πάντα. Όπως δεν μπορώ να ακούω πάντα Ξυλούρη. Ή Πετρέλη (λέεεμε τώρα).
Εξάλλου, δε γίνεται όλοι οι άνθρωποι κάθε στιγμή να έχουν τα ίδια συναισθήματα.
Γι'αυτό μου τη σπάνε τέτοια άρθρα των οποίων ο συντάκτης νιώθει σκατά και θέλει και τους άλλους να νιώσουν σκατά κυρίως όταν δε χρειάζεται.

Γαμτο, μηχανικοί άνθρωποι και ακόμα μιλάτε για κιτς και "εγώ ακούω μέταλ όταν σουβλίζω"?? Βρείτε τη μουσική που ξοδεύει τη λιγότερη ηλ.ενέργεια αλλά κάνει το χέρι να κρατάει το ρυθμό και να μη σε κάνει να βαριέσαι και πείτε το!!! ;D ;D

Κοιτα, το αρθρο κουβαλαει κι αυτο στοιχεια κιτσαριας μεσα του - ουτε λογος!

Ωστοσο επιμενω πως το νοημα που θελει να περασει ειναι αλλο, ή τουλαχιστον ετσι το ειδα εγω :P

Και, προς θεου (τι λεω ρε γμτ), δεν υπερασπιζομαι την όποια παραδοση ("να μου καει το βιντεο" αν το κανω ποτε!). Δεν παρεθεσα το αρθρακι γι' αυτο!

Το προβλημα που εντοπιζει ειναι, νομιζω, το παντρεμα (στο μιξερ) πολιτισμικων στοιχειων που ουδεμια σχεση εχουν μεταξυ τους, απο ενα λαο που απεγνωσμενα ψαχνει να βρει μια ταυτοτητα (βλεπε τραγουδι στο τελος) και βολοδερνει, αμφιταλαντευομενος αναμεσα στην παραδοση του απ' τη μια και τα μοντερνα ευρωπαϊκα (καταναλωτικα) προτυπα απ' την αλλη, η επιλεκτικη του (και παντα μεσα απο το πρισμα της διαστρεβλωσης) μνημη, και αλλα πολλα... Συγκρουση δυο ταυτοτητων: Μια παλια που θελει να σβησει, να ξεχαστει, αλλα την κομματιαζουμε και κραταμε μερικα κομματια αλυσοδεμενα, τα περναμε απο ενα πλαστικο λιφτινγκ και τα σερβιρουμε -καλη χωνεψη- και μια καινουργια, που δεν μπορουμε -οπως ειναι νομιζω φυσικο- να υιοθετησουμε πληρως (και φυσικα τα περι metal μου, ειναι η τραγικη μου ειρωνεια ;) )

Δινει επισης και προεκτασεις για την ποιοτητα αυτης της νεο-παραδοσης... που δεν οριζεται αλλα προσεγγιζεται. Κι επιτελους, δεν ειναι "κακο", ουτε να διατηρεις ζωντανη την παραδοση σου, ουτε να την ξεχνας και να την αφηνεις να σβησει... Ειναι και τα δυο πολυ φυσιολογικες αντιδρασεις υγιων ανθρωπων, υγιων συνολων... Αρκει να υπαρχει ενα πολιτισμικο υποβαθρο απο κατω. Γιατι, αντε να εξηγησεις τωρα στο παιδακι γιατι η λαμπαδα του εχει επανω μια Μπαρμπι ή εναν Αξιον-Μαν των 59,99 ευρω.........
Επιτελους, νομιζω πως το πασχα ειναι λιγο και γιορτη της απλοτητας. Hello!!! Μυστικος Δειπνος!!! "Ανασταση Κυριου"!!! (Και μην ακουσω ειρωνικα σχολια, δεν χρειαζεται να πιστευεις, ουτε στο θεο γενικα, ουτε στο συγκεκριμενο θεο, για να μπορεις να αφομοιωνεις τα νοηματα των γιορτων... Αλλωστε, οπως εχουμε ξαναπει, απο τη σκοπια του απλου πιστου η θρησκεια ειναι παραδοση, καμια σχεση με θεϊκους νομους και κανονες, οι παραδοσεις εχουν ριζες βαθια χωμενες στην ιστορια και στη ζωη του λαου...)

Τελοσπαντων, κουβεντα να γινεται (θα τη σπασω την καμπανα σημερα, δε μου γλιτωνει...)


Αφιερωμενο:

Δεν εχω σπιτι κι ονομα
και κωδικες και νομους
αιωνες τωρα περπατω
σε στοιχειωμενους δρομους

Την πικρα εχω μανα μου
γυναικα την αναγκη
στα χωματα που χορεψαν
Αγαρηνοι και Φραγκοι

Ειν' απ' το δεντρο του θεου
η ριζα που κρατει με
δωστε μου μια ταυτοτητα
να θυμηθω ποιος ειμαι

ο πολιτισμός δεν είναι παρθενικός υμένας. Μπορεί να αναμυχθεί με όλα και με οτιδήποτε. Μόνο όσοι αξίζουν θα κυριαρχήσουν στο τέλος. Και επειδή τέλος δεν προβλέπεται ας απολαύσουμε ότι θέλουμε από τον αχταρμά, από το να προσυλοθούμε στους μεν ή στους δε.

Μιας και αναφερθήκαμε στο κιτσ... :)

http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=5008.0

Εγώ καλά μου παιδιά είμαι .....καρακίτς και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ... ;D ;D
Και μόλις καθάρισα το αρνάκι μου και το αλάτισα με μισή δόση αλατοπίπερο, και ήπια και κανα
2-3 ουζάκια στο ΚΑΠΗ του χωριού παρέα με καλούς γέροντες που θυμούνται και αναπολούν πολλά
και χαίρονται την κίτς παρουσία μου πιο πολύ από όσο εγώ τη δικιά τους.

Και πίνω τη φραπεδιά μου πρωί πρωί στην αυλή νοιώθωντας κυριολεκτικά τη φύση να σκάει από ζωή
τριγύρω μου.

Ναι, ποτέ δε θα μενα σε μια πόλη το Πάσχα. Μου πέφτει πολυ βαρύ εμένα τον (μικρο)αστό, ή για να αποφύγω πολιτικούς συνειρμούς ας πω το παιδί της πόλης, να κάτσω να φάω τα κάγκελα του Παπαγεωργόπουλου στη μάπα και το ξεφτιλισμένο γλέντι στην υπό ξεφτίλα Αριστοτέλους.

Θα σουβλίσω αύριο πρωί (χαλαρά, κατά τις 10) το αρνάκι μου (φέτος τα άτιμα τα κατσικάκια μας βγήκαν < 9  κιλών) και θα ακούσω την ΕΡΑ 2 Αλεξανδρούπολης να παίζει μουσική και παραγγελιές από τους ξενητεμένους (ναι ρε υπάρχουν ακόμη τέτοιες κιτς εκπομπές όπου παίρνει ο άλλος τηλέφωνο με το κινητό από Στουτγκάρδη και αφιερώνει ένα Καζαντζίδη και ένα ζωναράδικο στον ξάδελφο που ψήνει το αρνί).

Και όλα αυτά πίνοντας διάφορα ηδύποτα, ουζάκια, τσιπουράκια ρετσινούλες σπιτικές και κρασάκια ντόπια που ο κάθε γείτονας θεωρεί υποχρέωσή του να φέρει σαν δώρο περνώντας να πει τις ευχές του.

Α, ναι ξέχασα να πω ότι πήγα και στην περιφορά του επιτάφιου και θα πάω και στην Ανάσταση...

Αυτό το Πάσχα μου αρέσει....Και σε όποιον δεν αρέσει...τη βόλτα του...

Καλά να περνάτε...

Γρηγόρης Παπαγιάννης (από το μακρυνό και πλημμυρισμένο Έβρο)

Αντίσταση στους ενεργειακούς με θρακιώτικες ρίζες και στα  ρουστικ τους ιδεώδη!!!!

Επειδή δεν έχουμε χωριό να πάμε
Επειδή δεν μας αρέσει να πίνουμε ούζο στο ΚΑΠΗ αλλά ρετσίνα στην Άθωνος
Επειδή το αρνάκι το προτιμάμε φρικασέ
Επειδή η φραπεδιά πίνεται στην παραλία
Επειδή η φύση μας αρέσει μόνο για κάμπινγκ το καλοκαίρι
Επειδή ψηφίζουμε Τσιτσάνη και όχι Καζαντζίδη
Επειδή ο επιτάφιος κινείται υπερβολικά αργά για τα γούστα μας
(Προσπερνάω την πρόταση για τα κρασία και τα ηδύποτα γιατί εκεί συμφωνούμε κι εμείς οι πραγματικοί αστοί, που όταν λέμε πάω στο χωριό εννοούμε πάω στην Περαία ή την Μηχανιώνα)

Θα σουβλίσουμε το αρνί στο μπαλκόνι και θα πετάμε αυγά στους περαστικούς ρίχνοντας κατάρες στον καρακιτς Παπαγεωργόπουλο και τους φίλους που έχουνε σόγια διάσπαρτα στην ελληνική επαρχία. >:(

Μην μας ακούτε gpap. Καλό Πάσχα και καλό ψήσιμο. ;)

 :D :D :D :D :D :D :D :D



Eμεις δε θα σουβλισουμε αρνι..θα τη βγαλουμε με φρουτοκρεμα :P
Kαλη Ανασταση και καλο φαγοποτι..

Ζητω η κρεπαλη ;D

Χμμμ διόρθωση, όχι με Θρακιώτικες ρίζες (εξάλλου το δήλωσα νομίζω..Θεσσαλονικιός γέννημα θρέμμα) αλλά με θρακιώτισα γυναίκα...Και όπως λεν οι παλιοιί..το χωριό της γυναίκας σου είναι και δικό σου χωριό...

Οσο για το ..ρουστίκ....μένω άφωνος!!! :o :o :o Άκου ..ρουστίκ....!! Τεσπα καλύτερο το ..ρουστίκ από το βλαχομπαρόκ... ;) ;)


...pity for the  poor :-[ :-[ :-[ Κρίμα που είμαστε μακρυά να σας καλούσα όλους σε τρικούβερτο γλέντι. Επιφυλάσσομαι να το ..οργανώσουμε σε εξοχές πιο κοντινές στην αγαπημένη μας πόλη (που τόσο μας πληγώνει καθημερινά).

Καλά να περάσετε όλοι σας.

ΓΠ

Καλές γιορτές κι από μένα! Καλά να περάσουμε όλοι... :)

Γιατί τέλος πάντων, αυτή είναι η ουσία. Να ξεφύγουμε λίγο από την καθημερινότητα σε κάτι διαφορετικό...

...και αντί για Τσιτσάνη και Καζαντζίδη προτιμούμε Βαμβακάρη!!!!

..γιατί μάγια μου'εχεις κάνει....λαλαλαλαλααααα

κάτω η ρετσίνα της Άθωνος!

Ζήτω το ούζο, και κυρίως της Μυτιλήνης.

Ευχαριστώ.

( τα αυτά στους περαστικούς, κόκκινα και βρασμένα ή λευκά και ωμά; )

Eμείς πάλι ακολουθήσαμε το βλαχομπαρόκ...
Το αρνί ήταν το κάτι άλλο, ήδη περιμένουμε το επόμενο! Ευτυχώς δε μας έπιασε η βροχή!

Quiz: Ποιος άλλος "αναστήθηκε" το βράδυ της Ανάστασης εκτός από τον Κύριο??

To αρνί που σφάξατε ??? ^suspicious^

Κι εγώ πάντως μία από τα ίδια με τον Alex τα περνάω κάθε Πάσχα,για να μην πω ακριβώς τα ίδια...Κι εγώ από ένα χωριό εκεί κοντά είμαι,με τα ίδια βλάχικα τραγούδια,τις σούβλες,την παρέα,την κατάνυξη του επιταφίου,τις πλάκες από γειτονιά σε γειτονιά,τα κοκορέτσια και τα τσιπουράκια και τις ωραίες λαμπάδες της Ανάστασης!Κάθε χρόνο τα ίδια,μα μου αρέσουν!Πειράζει που ακόμα μου αρέσουν οι λαμπάδες με τα κουνελάκια πάνω και τα παπάκια;;;;;Ακόμα κι αν έφτασα 20 χρονών,σχεδόν 20 δηλαδή,μη τα παραλέμε...Άλλωστε και φέτος τέτοια λαμπάδα είχα!

 ^nono^ ^nono^ ^nono^ ^nono^ ^nono^

Υ.Γ.Της γυναικός μου το χωριό είναι δυο φορές χωριό μου!

Όχι, εγώ αναστήθηκα!! :P :P

Να το δουμε και να μη το πιστεψουμε :D

Τι εννοείς; ^lol^

Πότε είχες πεθάνει? :P

μια μερα πριν αναστηθει! Ελεος ποτε αλλοτε θα μπορουσε! ^ytold^