THMMY.gr

Η έννοια της κρατικής τρομοκρατίας βρίσκει την πλήρη εφαρμογή της σε όσα έχει υποφέρει ο λαός της Κούβας από την επιθετική πολιτική των ΗΠΑ από τις πρώτες μέρες της επικράτησης της επανάστασης το Γενάρη του 1959.
Οι ΗΠΑ χωρίς να το κρύβουν ούτε στιγμή οργάνωσαν και οργανώνουν και σήμερα όλες τις προσπάθειες ανατροπής της σοσιαλιστικής Κούβας.
Σε μια περίοδο που η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού ενάντια στο νησί της Επανάστασης, εντείνεται και παίρνει νέες διαστάσεις, σε μια περίοδο που κορυφώνεται η μάχη που δίνουν οι πέντε Κουβανοί ήρωες φυλακισμένοι στις ΗΠΑ, ακριβώς επειδή θέλησαν να προστατεύσουν το λαό τους από αυτή την τρομοκρατία, ο «Ρ» ξεκινάει σήμερα ένα αφιέρωμα στην αιματηρή ιστορία των τρομοκρατικών εγκληματικών επιθέσεων ενάντια στην Κούβα, που έχει στοιχίσει πάνω από 3.000 θύματα.
Οδηγός στην προσπάθειά μας αυτή, καταγραφής των εγκλημάτων είναι το βιβλίο - λεύκωμα «Κούβα: η ιστορία που δεν έχει ειπωθεί» (Cuba, la historia no contada), των εκδόσεων «Καπιτάν Σαν Λουίς» και κυκλοφόρησε το 2003, και στο οποίο συνέβαλαν πολλά ινστιτούτα και οργανισμοί της Κούβας, καθώς και συγγενείς και φίλοι των θυμάτων.
Οπως σημειώνεται από τους εκδότες, «οι τρομοκρατικές ενέργειες που παρουσιάζονται σε αυτό το βιβλίο είναι μόνο ένα δείγμα από ό,τι έχει υποστεί ο κουβανικός λαός στη διάρκεια πάνω από 40 χρόνων. Σε αυτή την περίοδο έχουν θανατωθεί ως συνέπεια αυτής της τρομοκρατικής δράσης 3.478 άνθρωποι και έχουν ακρωτηριαστεί ή μείνει ανάπηροι 2.099 άνθρωποι, ενώ οι ζημιές στην οικονομία υπολογίζονται σε πάνω από 121 δισεκατομμύρια δολάρια».
Το σημερινό πρώτο μέρος του αφιερώματος ξεκινάει με την πρώτη τρομοκρατική επίθεση, το σαμποτάζ στο βελγικό πλοίο στο λιμάνι της Αβάνας το Μάρτη του 1960, ούτε ένα χρόνο μετά τη νίκη της Επανάστασης και τις επιθέσεις του 1961 σε εμπορικά κέντρα και κινηματογράφους.
α ακολουθήσει μια καταγραφή από τα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του νησιού. Η επέμβαση στον Κόλπο των Χοίρων από μισθοφόρους και αντεπαναστάτες Κουβανούς τον Απρίλη του 1961, που μέσα από την αποφασιστική απάντηση του κουβανικού λαού εξουδετερώθηκε μέσα σε 72 ώρες, οι επιθέσεις και δολοφονίες κατά τη διάρκεια της μεγάλης καμπάνιας του 1961 που απάλειψε τον αναλφαβητισμό από το νησί, οι δολοφονίες σε απομακρυσμένα χωριά, οι επιθέσεις σε αλιευτικά, οι αεροπορικές επιθέσεις, τα εγκλήματα κατά Κουβανών διπλωματών ανά τον κόσμο, οι επιθέσεις στις ίδιες τις ΗΠΑ από Κουβανούς αντεπαναστάτες της μαφίας του Μαϊάμι και τις εγκληματικές οργανώσεις τους, Α 66, Εθνικό Κουβανοαμερικάνικο Ιδρυμα, κλπ.
Η ανατίναξη του αεροσκάφους των Κουβανικών Αερογραμμών το 1976 με ενόχους τους εγκληματίες πράκτορες της CIA Λουίς Ποσάδα Καρίλες (προστατευόμενο σήμερα των ΗΠΑ) και Ορλάντο Μπος, που στοίχισε τη ζωή 73 ανθρώπων. Το αφιέρωμα θα περιλάβει επίσης το συνεχιζόμενο βιολογικό πόλεμο ενάντια στον πληθυσμό του νησιού, στην ιστορία της απαγωγής του μικρού Κουβανού Ελιάν Γκονζάλες που επιχειρήθηκε να γίνει πιόνι στον πόλεμο που πραγματοποιεί ενάντια στην Κούβα, η μαφία του Μαϊάμι, και θα ολοκληρωθεί με την υπόθεση των πέντε Κουβανών ηρώων φυλακισμένων από το 1998 στις ΗΠΑ, που σήμερα περιμένουν το αποτέλεσμα της εκδίκασης της έφεσης που άσκησαν σε δικαστήριο της Ατλάντα, ώστε να ακυρωθεί η πρώτη άδικη απόφαση του Μαϊάμι και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.


Η πρώτη μεγάλης έκτασης τρομοκρατική ενέργεια σε βάρος της Κούβας μετά τη νίκη της Επανάστασης του Γενάρη του 1959, σημειώθηκε στις 4/3/60 με το σαμποτάζ μέσα στο λιμάνι της Αβάνας στο βελγικό πλοίο «Λα Κουμπρ».
Ηταν 3.15 το μεσημέρι, όταν το βελγικό καράβι ετοιμάζεται να δέσει στο λιμάνι, με το φορτίο του όπλα και χειροβομβίδες που είχε αγοράσει για την άμυνά του το κουβανικό επαναστατικό κράτος. Η μεγάλη έκρηξη προκαλεί αδιευκρίνιστο αριθμό θυμάτων. Αρκετοί εργάτες του πλοίου και του λιμανιού απανθρακώνονται, 101 άνθρωποι διαμελίζονται και 200 τραυματίζονται.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε ασκήσει πιέσεις στο Βέλγιο να μην επιτρέψει τη μεταφορά των όπλων στο νησί και από το Γενάρη του 1960 μια δύναμη της CIA είχε επιδοθεί σε υπόγειο πόλεμο ενάντια στην κουβανική επανάσταση.
Ο τότε διευθυντής της CIA Λίμαν Κίρκπατρικ δήλωσε για την εποχή αυτή, το 2/3/1998 στην ισπανόφωνη εφημερίδα «Νουέβο Χέραλντ»: «Το σχέδιο να ηττηθεί ο Κάστρο ήταν η πιο σημαντική δραστηριότητα της υπηρεσίας, πρώτη πολιτική προτεραιότητα».
Το εργοστάσιο παραγωγής στο Βέλγιο είχε δεχτεί πιέσεις από τις ΗΠΑ να μην παραδώσει τα όπλα στην Κούβα. Ο ίδιος ο επιτετραμμένος των ΗΠΑ και ο ακόλουθος της πρεσβείας είχαν πιέσει το εργοστάσιο και το υπουργείο Εξωτερικών του Βελγίου να μην πουληθούν τα όπλα.
Οι κουβανικές αρχές από διάφορες πηγές πληροφορήθηκαν τις πιέσεις αυτές. Το σαμποτάζ στέρησε την Κούβα από 44 τόνους χειροβομβίδες και 31 τόνους σφαίρες.
«Είχαμε αρχίσει να κάνουμε διάφορα σαμποτάζ»
Σε Διάσκεψη με θέμα «Κόλπος των Χοίρων, 40 χρόνια μετά» που έγινε στην Αβάνα τον Μάρτη 2001, ο Ρόμπερτ Ρέινολτς, αρχηγός του Σταθμού της CIA στο Μαϊάμι από το Σεπτέμβρη του 1960 ως τον Οκτώβρη 1961 δήλωσε: «Οπως ειπώθηκε στον Κάστρο, καταλάβαμε την έκπληξή τους. Εμείς είχαμε αρχίσει να κάνουμε μερικά σαμποτάζ αυτή την εποχή, αλλά αυτό δεν ήταν ένα από αυτά, τουλάχιστον με βάση αυτά που ξέρω...».
Απόρρητο έγγραφο 24 Νοέμβρη 1959 από την Ουάσιγκτον στην υπηρεσία Εξωτερικών της Αγγλίας, προσωπικά για τον γραμματέα της πρεσβείας:
«Συναντήθηκα με τον Αλαν Ντάλες (σ.σ επικεφαλής της CIA), σήμερα το πρωί, για κάποια υπόθεση και αυτός βρήκε την ευκαιρία να συζητήσουμε για την Κούβα, αυστηρά μεταξύ μας. Κατά την άποψή του ανέμενε ότι εμείς θα αποφασίζαμε να διακόψουμε τη διαπραγμάτευση με την Κούβα της αγοράς αεροσκαφών τύπου "Χάντερ" (σ.σ. αναφέρεται στην πρόθεση που είχε εκφράσει η Κούβα να αγοράσει τα αεροπλάνα από τη Βρετανία). Η γνώμη του ήταν ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει τους Κουβανούς να απευθυνθούν για όπλα στους Σοβιετικούς ή το σοσιαλιστικό μπλοκ. Είπε (σ.σ. ο Ντάλες ότι δεν το είχε συγκεκριμενοποιήσει με το υπουργείο Εξωτερικών, αλλά του φαινόταν ως ένας τρόπος για να δυναμώσουν οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, όπως έγινε στη Γουατεμάλα (σ.σ. εννοεί την ανατροπή του δημοκρατικού προέδρου Γιάκομπο Αρμπενς το 1956)..
Το συγκεκριμένο ντοκουμέντο προέρχεται από την αγγλική κυβέρνηση. Είναι μέρος εγγράφων που παραδόθηκαν στην Κούβα από την αντιπροσωπεία των ΗΠΑ που συμμετείχε στη Διάσκεψη για τον Κόλπο των Χοίρων - 40 χρόνια μετά.

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=26/2/2006&id=6362&pageNo=11&direction=1

Συνέχεια...


30 λεπτά μετά την πρώτη έκρηξη γίνεται δεύτερη έκρηξη, την ώρα που τα συνεργεία παρέχουν βοήθεια στα θύματα της πρώτης έκρηξης. Είναι ακόμα πιο ισχυρή και με το ωστικό κύμα να εκτοξεύει διαμελισμένα κορμιά ανάκατα με συντρίμμια σε πολλή μεγάλη απόσταση.
«Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι το πλοίο είχε υποστεί σαμποτάζ, ότι δεν ήταν ατύχημα λόγω της μεταφοράς των όπλων».
«Απλά, υπήρχε η απόλυτη πεποίθηση ότι ήταν ένα σαμποτάζ που έφερε τη σφραγίδα της CIA», Φιντέλ Κάστρο Ρουζ στην ίδια Διάσκεψη.
Η απόδειξη του σχεδίου
Το γεγονός της δεύτερης έκρηξης αποδεικνύει το σχεδιασμό της όλης επιχείρησης του σαμποτάζ. Να τι αναφέρει ο υπάλληλος της στρατιωτικής υπηρεσίας ανεφοδιασμού της Κούβας, Εστανισλάβο Φιγκέρα ντελ Πόσο, που πήρε μέρος στις έρευνες:
«Μετά την πρώτη έκρηξη στο πλοίο, δεν υπήρχε επαρκής χρόνος ώστε κάποιος να μπει ξανά στο πλοίο και να τοποθετήσει εκ νέου εκρηκτικά μέσα στα κιβώτια που βρίσκονταν στις αποθήκες. Επιπλέον, κάποιος θα έπρεπε να σηκώσει αρκετά κουτιά με πολεμοφόδια για να μπορέσει να τοποθετήσει τους εκρηκτικούς μηχανισμούς. Αυτό δε θα ήταν δυνατό και μάλιστα θα απαιτούσε την παρουσία περισσοτέρων του ενός ανθρώπου, πράγμα αδύνατο δεδομένων των μέτρων που πάρθηκαν μετά την πρώτη έκρηξη. Είναι λοιπόν καθαρό ότι οι εκρηκτικοί μηχανισμοί τοποθετήθηκαν στις αποθήκες του πλοίου κατά τη διάρκεια της φόρτωσής του με τα πολεμοφόδια, στην Ευρώπη από εξειδικευμένους ανθρώπους.
Επίσης, με βάση τον τρόπο πακεταρίσματος των πολεμοφοδίων, από ειδικούς σε ειδικές συσκευασίες μέσα σε ξύλινα κουτιά κατάλληλα για τη μεταφορά τους κατά το ταξίδι από το Βέλγιο στην Κούβα, πρέπει απόλυτα να αποκλειστεί το ενδεχόμενο του ατυχήματος από έκρηξη των πολεμοφοδίων λόγω κάποιας κρούσης. Συγκεκριμένα, πριν τη μεταφορά τους είχε γίνει το πείραμα να πεταχτεί ένα κιβώτιο από αεροπλάνο σε μεγάλο ύψος και δεν εξερράγη. Γι' αυτό και πρέπει να αποκλειστεί πλήρως η περίπτωση ατυχήματος».


«Με την πρώτη έκρηξη το ωστικό κύμα με έσπρωξε έξω από το δρόμο. Αμέσως ήρθαν και άλλοι εργάτες, πυροσβέστες, απλοί πολίτες που θέλησαν να βοηθήσουν. Δεν υπήρχε τρόπος να ελεγχθεί ο κόσμος που ήθελε να βοηθήσει και όταν συνέβη η δεύτερη έκρηξη χτύπησε ακόμα περισσότερους ανθρώπους»
Αλφρέντο Βιδάλ Καρέρο
«Η περίπτωση ενός από τους πολλούς συντρόφους που σκοτώθηκαν δεν πρόκειται να σβηστεί ποτέ από τη μνήμη μου. Δεν το διηγήθηκα μέχρι τώρα σε κανέναν, αλλά νομίζω ότι τώρα είναι η ώρα να διηγηθώ το περιστατικό.
Περισυνέλεξα κάποια διαμελισμένα κορμιά και από ένα βρήκα μόνο τα μάτια, μάτια εκπληκτικά, σαν να ζούσαν. Λίγο αργότερα ένα παιδί με πλησίασε προσπαθώντας να βρει πληροφορίες για τον πατέρα του. Μόλις τον κοίταξα στα μάτια κατάλαβα ποιον ζητούσε. "Αυτά είναι τα μάτια του πατέρα μου" μου είπε μόλις είδε το εύρημα μου...
Ηταν ένα παιδί 15 χρονών. Του ζήτησα να μην πει τίποτα για ό,τι είδε στους συγγενείς του και γέμισα ένα φέρετρο με ξύλα ώστε να έχει περίπου το ίδιο βάρος με ένα πτώμα. Αυτό το πτώμα με τα μάτια θρήνησαν οι συγγενείς».
Γκλόρια Αζόι, νοσοκόμα
«Κατά την ώρα της έκρηξης, η μητέρα μου είπε: "Κάτι συνέβη στο λιμάνι, κόρη μου. Αχ τα παιδιά". Είχαμε τρία αδέλφια που δούλευαν εκεί και δεν ξέραμε πού βρίσκονταν. Οι δύο ευτυχώς εμφανίστηκαν. Ο μόνος που έλειπε ήταν ο Γκιγιέρμο. Πριν τη δεύτερη έκρηξη η αστυνομία δε με άφησε να περάσω. Αν με είχε αφήσει και εγώ σήμερα δε θα ζούσα. Ψάξαμε νοσοκομείο το νοσοκομείο. Σε ένα γειτονικό σπίτι το μόνο που βρέθηκε ήταν το μισό κορμί του εργάτη. Τα οκτώ αδέλφια συνεχίσαμε το ψάξιμο. Δε βρήκαμε τον άνθρωπό μας ποτέ. Αυτό που έκαναν οι ιμπεριαλιστές με αυτόν το λαό, με αυτό το νησί, ο πόνος που μας έδωσαν δεν μπορεί να υπολογιστεί. Αφησαν τέσσερα ορφανά παιδιά που έκλαιγαν συνεχώς για τον πατέρα τους».
Ζενάιδα Καπετίγιο, αδελφή ενός από τα θύματα της έκρηξης

Παλλαϊκή απάντηση: «Πατρίδα ή θάνατος»
Στις 5 Μάρτη, στη μεγάλη διαδήλωση του κουβανικού λαού καταδίκης της δολοφονικής τρομοκρατικής επίθεσης κατά του πλοίου «Λα Κουβρ», ο Φιντέλ Κάστρο οργισμένος θα πει:
«Τώρα η ελευθερία σημαίνει κάτι ακόμα. Ελευθερία σημαίνει Πατρίδα και το σύνθημά μας θα είναι "πατρίδα ή θάνατος"»!
Με τη μεγάλη κινητοποίηση στις κηδείες των θυμάτων της τρομοκρατίας ήταν φανερό ότι η τρομοκρατία είχε σκοτώσει πολλούς, δεν κατάφερε όμως να τρομοκρατήσει τον κουβανικό λαό.


Μια χώρα με 25 φορές μικρότερο πληθυσμό και δεκάδες φορές μικρότερη έκταση από το έδαφος των ΗΠΑ, είδε να τρέχει το αίμα των πολιτών της από τρομοκρατικές ενέργειες, οργανωμένες και σχεδιασμένες από το έδαφος των ΗΠΑ σε μια αναλογία πολύ μεγαλύτερη από τον αριθμό των σκοτωμένων Βορειοαμερικάνων στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Το 1961 σημαδεύτηκε από σειρά επιθέσεων σε εμπορικά κέντρα στην Αβάνα, όπου βρήκαν τον θάνατο δεκάδες άνθρωποι, υπάλληλοι και πελάτες. Οι βομβιστικές επιθέσεις με αμερικάνικα εκρηκτικά οργανωμένες από αντεπαναστάτες μισθοφόρους της CIA ξεκίνησαν το Μάρτη με τις ανατινάξεις στο εμπορικό «Νόμπελ Ακάντεμι», «Τεν Σεντ», τον Απρίλη στο «Ελ Ενκάντο», το Μάη στους κινηματογράφους «Καντίδο» και «Ριέσγο» όπου χρησιμοποιήθηκε ενεργός φώσφορος. Ακολούθησαν και άλλες επιθέσεις στα εμπορικά «Λα Εποκα», «Φλογκάρ».
Να τι αποκάλυψε σε δημοσίευση την 1/3/98 ο γενικός επιθεωρητής της CIA Λίμαν Κιρκπάτρικ από αποχαρακτηρισμένο αμερικανικό έγγραφο: «Το Φλεβάρη του 1961 πραγματοποιήθηκαν 6 επιτυχημένες υποβρύχιες αποστολές μεταφοράς όπλων και υλικού (σ.σ. γίνεται λόγος για εκρηκτικά που έκαναν στάχτη το εμπορικό «Ελ Ενκάντο») στις 13 Μάρτη, όπως και 2 ρίψεις αλεξιπτωτιστών που συμμετείχαν στις επιχειρήσεις».
Δείγμα του τρόπου που έδρασαν οι τρομοκράτες εκείνης της εποχής ενάντια σε στόχους στην Κούβα είναι τα εκρηκτικά που βρέθηκαν, φτιαγμένα στα εργαστήρια της CIA με συμπυκνωμένο υλικό μεγάλης εκρηκτικής δυναμικότητας μέσα σε πακέτα τσιγάρων.

Συνεχίζεται...
http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=26/2/2006&id=6362&pageNo=11&direction=1

Η προσπάθεια ανατροπής της λαϊκής εξουσίας στην Κούβα από την κυβέρνηση και τις αντιδραστικές δυνάμεις των ΗΠΑ, εκτός από τη μορφή των δολιοφθορών και των εγκληματικών τρομοκρατικών οργανώσεων εναντίον του άμαχου πληθυσμού (σ.σ. στο πρώτο μεγάλο σαμποτάζ με την ανατίναξη του βελγικού φορτηγού πλοίου «Λα Κουμπρ» και στις επιθέσεις σε εμπορικά κέντρα και κινηματογράφους αναφερθήκαμε στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στις 26/2), πήρε και τη μορφή της ανοιχτής στρατιωτικής επέμβασης.
Ηδη από το 1960 είχε συγκροτηθεί στο Μαϊάμι το κέντρο επιχειρήσεων ενάντια στην Κούβα, επί κυβέρνησης Αϊζενχάουερ, ο οποίος στις 17 του Μάρτη ανέθεσε στον τότε διευθυντή της CIA, Αλαν Ντάλες, τη δημιουργία στρατιωτικής δύναμης από τους αντεπαναστάτες Κουβανούς ώστε να χτυπηθεί η επανάσταση.
Στις 15 του Απρίλη του 1961 αμερικανικά βομβαρδιστικά Β-26, προερχόμενα από τη Γουατεμάλα, βομβάρδισαν τα αεροδρόμια της Σουιδάδ Λιμπερντάδ και Σαν Αντόνιο στα περίχωρα της Αβάνας και το Αντόνιο Μασέο στο Σαντιάγκο ντε Κούβα. Την ίδια μέρα Κουβανοί στρατιώτες συνέλαβαν στην περιοχή Πινάρ ντε Ρίο, 15 πράκτορες της CIA με 8 τόνους όπλων και εκρηκτικών, οι οποίοι είχαν διεισδύσει και ετοίμαζαν τρομοκρατικές επιχειρήσεις. Μεταξύ τους και δύο Βορειοαμερικάνοι, οι Χάουρντ Αντερσον και Χάρολντ Μποβ.
Στη μεγάλη διαδήλωση της 16ης του Απρίλη του 1961, στις κηδείες των σκοτωμένων από τις αεροπορικές επιδρομές είναι που ο ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, ανακηρύσσει για πρώτη φορά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης.
Στις 17 του Απρίλη, μια μέρα μετά, στη χερσόνησο Ζαπάτα και συγκεκριμένα στον Κόλπο των Χοίρων, στην παραλία Χιρόν, μια δύναμη 1.500 στρατιωτών εκπαιδευμένων, εξοπλισμένων και πληρωμένων από τη CIA εισέβαλαν με σκοπό να οργανώσουν εξέγερση για την ανατροπή της λαϊκής εξουσίας.
Η επέμβαση αυτή αντιμετωπίστηκε από το λαϊκό στρατό και την πολιτοφυλακή και παρά τον αιφνιδιασμό κατάφεραν μέσα σε 72 ώρες να νικήσουν τους εισβολείς, οι περισσότεροι αντεπαναστάτες Κουβανοί.
Αυτή η ήττα προκάλεσε προβληματισμό στην κοινωνία των ΗΠΑ και στους κόλπους εξουσίας ο οποίος κράτησε πολλά χρόνια και αναγκάστηκε ο ίδιος ο Πρόεδρος Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι να αναλάβει την ευθύνη.
«Ηταν πιο οργανωμένο από όσο περιμέναμε»
Ο σύμβουλος του αργότερα δολοφονηθέντος Κένεντι, Αρθουρ Σλέσιγκερ, είχε δηλώσει: «Στην πραγματικότητα, ο Φ. Κάστρο και η Κούβα αναδείχτηκαν ένας εχθρός που ήταν πιο οργανωμένος απ' όσο περιμέναμε, που επέδειξε περισσότερη αντίσταση και από την πρώτη στιγμή οι δυνάμεις της κατάφεραν να εντοπίσουν και να αντιμετωπίσουν επιτυχώς την επέμβαση. Η αεροπορία της αντέδρασε με ταχύτητα και αξιοπιστία. Η πολιτοφυλακή δεν άφησε κανένα περιθώριο για καμιά ανάπτυξη εξέγερσης ή σαμποτάζ στα μετόπισθεν. Οι στρατιώτες του κουβανικού στρατού πάλεψαν με γενναιότητα και αυτοπεποίθηση».


Στο πρώτο ανακοινωθέν της πρώτης μέρας της μάχης από τον τόπο της μάχης, όπου στήθηκε το επιτελείο του επαναστατικού στρατού και που το διεύθυνε ο Φιντέλ Κάστρο, σημειώνεται με τη δική του υπογραφή:
«Υπερασπιζόμαστε την πατρίδα και την επανάσταση ενάντια στους μισθοφόρους των ΗΠΑ. Οι δυνάμεις ήδη απαντάνε στον αντίπαλο σίγουρες για τη νίκη. Μπροστά Κουβανοί με φωτιά και σίδερο απαντάμε στους βάρβαρους. Αυτοί έρχονται να μας πάρουν τη γη και τους συνεταιρισμούς που έδωσε η επανάσταση στους αγρότες. Εμείς τα υπερασπιζόμαστε. Αυτοί έρχονται να μας ξαναπάρουν τα εργοστάσια, τα ορυχεία του λαού. Εμείς παλεύουμε να τα υπερασπιστούμε. Αυτοί έρχονται να πάρουν από τα παιδιά μας τα σχολεία. Εμείς υπερασπιζόμαστε τα σχολεία για όλα τα παιδιά στην πόλη και στην ύπαιθρο. Αυτοί έρχονται να πάρουν την αξιοπρέπεια που έδωσε στους μαύρους η επανάσταση. Εμείς παλεύουμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου. Ερχονται να κλέψουν τις δουλιές από τους εργάτες. Εμείς υπερασπιζόμαστε μια Κούβα χωρίς πείνα, με δουλιά για όλους».
Και το μήνυμα του Φιντέλ κατέληγε:
«Μπροστά, Κουβανοί, όλοι στις θέσεις μάχης και στις θέσεις εργασίας. Η επανάστασή μας είναι ανίκητη και όποιος εχθρός θελήσει να τη χτυπήσει όπως και τον ηρωικό λαό μας που την υπερασπίζεται, να ξέρει ότι θα συντριβεί. Πέφτουμε στη μάχη με μεγαλύτερο πείσμα και δύναμη. Ζήτω η ελεύθερη Κούβα. Πατρίδα ή θάνατος. Θα νικήσουμε».


Και πράγματι σε 3 μέρες ο εχθρός εισβολέας είχε ηττηθεί, όχι χωρίς απώλειες σε ζωές Κουβανών μαχητών. Ενώ οι μισθοφόροι, οι περισσότεροι, σκοτώθηκαν, κι ένας μεγάλος αριθμός όπλων, προέλευσης ΗΠΑ, ήρθε στα χέρια του επαναστατικού στρατού, 5 αεροπλάνα καταρρίφθηκαν. Και είναι γεγονός ότι η ήττα αυτή των ΗΠΑ, τους έκλεισε το δρόμο για ανοιχτή επέμβαση κατά της Κούβας. Επίσης, ο μύθος της μεγάλης δύναμης που είναι ανίκητη είχε αρχίσει να καταρρέει, και μετά από αυτή, πολλά άλλαξαν στον κόσμο και εκτός Κούβας. Ταυτόχρονα, μεγάλωσε και το μίσος των αντεπαναστατικών κύκλων. 45 χρόνια περίπου μετά, οι Κουβανοί είναι υπερήφανοι γι' αυτή τη νίκη, που έγινε «φάρος» έμπνευσης για τη συνέχιση της δύσκολης πάλης που δίνουν και σήμερα.


Το 1961, χρονιά που έγινε η εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων, ήταν και χρονιά εκπαίδευσης. Ο τομέας αυτός ήταν άμεση προτεραιότητα για την επανάσταση. Το 1959 υπήρχαν στην Κούβα πάνω από 1 εκατ. άνθρωποι πλήρως αναλφάβητοι (ή το 25% του πληθυσμού) και ακόμα ένας παρόμοιος αριθμός με πολύ χαμηλή μόρφωση, μισο-αναλφάβητοι. Με τη νίκη της επανάστασης μπήκαν οι βάσεις για την εξάλειψη αυτού του φαινομένου. Ο Φ. Κάστρο είχε ανακοινώσει το Σεπτέμβρη του 1960, στον ΟΗΕ, ότι σ' ένα χρόνο θα πετύχει αυτό το αποτέλεσμα. Από την αρχή η επαναστατική εξουσία κινήθηκε σε 3 κατευθύνσεις:
1) Εκπαίδευση και σχολεία για όλα τα παιδιά.
2) Εθνική εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού.
3) Παραπέρα μόρφωση του πληθυσμού.
Η εκστρατεία ξεκίνησε από τον ίδιο τον επαναστατικό στρατό. Υπήρξε κεντρικός σχεδιασμός αλλά και αποκέντρωση αρμοδιοτήτων με ένταξη όλων των οργανισμών και οργανώσεων σε αυτή.
Τυπώθηκαν 1,5 εκατ. βιβλία εκμάθησης και 250.000 εθελοντές, εκ των οποίων 100.000 νέοι από 12 έως 18 χρόνων, συμμετείχαν στην καμπάνια. Το σύνθημα που κυριαρχεί σε αυτή τη λαϊκή εποποιία ήταν: «Αυτός που ξέρει, διδάσκει σ' αυτόν που δεν ξέρει».
Το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και ο Τύπος της εποχής συμβάλλουν στην ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου του λαού.
Ομως, η όλη αυτή διαδικασία ενόχλησε σφόδρα όσες αντεπαναστατικές δυνάμεις παρέμεναν στην Κούβα και βέβαια τους πάτρωνές τους Αμερικανούς. Τέτοιες αντεπαναστατικές συμμορίες δρούσαν στις περιοχές Εσκαμπάι, Πινάρ ντελ Ρίο, Σιέρα Μαέστρα.

Συνεχίζεται...
http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=5/3/2006&id=6382&pageNo=11&direction=1

Συνέχεια...


Πρώτος μάρτυρας σε αυτή την καμπάνια ήταν ο Κονράδο Μπενίτεζ, 18 χρόνων, που δολοφονήθηκε από συμμορία, ενώ βρισκόταν στην ύπαιθρο ως δάσκαλος επιμορφωτής, στις 5/1/61. Προς τιμήν του Μπενίτεζ, του πρώτου σκοτωμένου δασκάλου της καμπάνιας, 100.000 νέοι μπήκαν στο πρόγραμμα.

Μάρτυρας επίσης σ' αυτή την καμπάνια ήταν ο 16χρονος Μανουέλ Ασουνς Ντομένες, που δολοφονήθηκε από παραστρατιωτικούς στις 26 του Νοέμβρη του 1961.
Να τι βγαίνει από αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της CIA και τα λεγόμενα του γενικού διευθυντή της, εκείνη την εποχή, Λίμαν Κιρκπάτρικ: «Η αρχική φάση των παραστρατιωτικών επιχειρήσεων σημαίνει τη στήριξη, καθοδήγηση και ανάπτυξη των αντικαθεστωτικών ομάδων σε τρία σημεία της Κούβας: Πινάρ ντελ Ρίο, Εσκαμπάι και Σιέρα Μαέστρα. Οι ομάδες αυτές θα οργανωθούν για τη δημιουργία ενός αντάρτικου ενάντια στο καθεστώς».
Τις ομάδες αυτές ο κουβανικός λαός ονόμαζε «GUSANOS» (σκουλήκια). Είναι υπεύθυνες επίσης για τη δολοφονία της οικογένειας Ρομέρο, πατέρα και κόρης 14 χρόνων, για τη δολοφονία δύο παιδιών της οικογένειας Ντιάζ στο μικρό χωριό Μπολοντρόν.
Επίσης, με παρόμοιο τρόπο από εγκληματικές συμμορίες δολοφονήθηκαν σε όλη τη διάρκεια της καμπάνιας οι εθελοντές δάσκαλοι Χοσέ Ταουρίνιο Γκαλίντο, Δέλφιν Σεν Σεντρέ, Πέδρο Μιγκέλ Μορεχόν.
Ο Εντοάρντο Φέρερ, πρώην πιλότος της CIA, σε βιβλίο του με τίτλο «Επιχείρηση Πούμα - Οι αεροεπιδρομές στον Κόλπο των Χοίρων», αναφέρει: «Από το Σεπτέμβρη του 1960 έως το Μάρτη του 1961 πραγματοποιήθηκαν 68 αποστολές τροφοδοσίας με όπλα και εκρηκτικά προς τους επαναστατημένους στα βουνά της Κούβας» (σ.σ. εννοεί τις αντεπαναστατικές εγκληματικές συμμορίες).


Μετά την ήττα του Κόλπου των Χοίρων, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έβαλε σε εφαρμογή τη λεγόμενη Επιχείρηση Μανγκόστα. Δημιουργήθηκε η μεγαλύτερη βάση της CIA στη Φλόριδα, με συμμετοχή 600 Βορειοαμερικανών στρατιωτικών, όπου εκπαιδεύονταν 3.000-4.000 μισθοφόροι με κουβανική καταγωγή.
Το κέντρο αυτό επιχειρήσεων είχε υπό την εποπτεία του πολλές αντεπαναστατικές οργανώσεις, όπλο για συνεχείς απειλές ενάντια στην Κούβα, με μεγάλη υποδομή για την οργάνωση και διεξαγωγή δράσεων, δολιοφθορών και μέσων προπαγάνδας.
Η βάση αυτή είχε και στόλο αεροσκαφών για την πραγματοποίηση επιθέσεων ενάντια σε οικονομικούς και κοινωνικούς στόχους στην Κούβα. Επίσης, διαφόρων ειδών σκάφη και μεγάλη ποικιλία οπλικών συστημάτων. Οι Κουβανοί αντεπαναστάτες ήταν αυτοί που πραγματοποιούσαν τις ειδικές αποστολές με στόχο τον πληθυσμό, τις εγκαταστάσεις και τα εμπορικά πλοία της Κούβας, ή και χωρών που είχαν εμπορικές σχέσεις με αυτή.
Στις 13 του Απρίλη του 1961, απανθρακώθηκαν 4 αγρότες που δούλευαν σε φυτεία ζαχαροκάλαμων στην περιοχή Σιέγκο ντε Αβιλα, οι: Εντοάρντο Αργκα, 53 χρόνων, Χοσέ Μαρία Σόα (62), Ροχέλιο Πένα Σιμόν (33), Σαντιάγκο Γκονζάλες (43), από ρίψη βομβών ναπάλμ, που ρίχτηκαν από μικρό αεροπλάνο προερχόμενο από τις ΗΠΑ.
Στις 5/11/63 ένα αεροπλάνο προερχόμενο από τις ΗΠΑ παραβίασε τον εναέριο χώρο της Κούβας στην περιοχή Λας Βίγιας και έριξε βόμβες σε κατοικημένη περιοχή, στο σπίτι του δασκάλου Φαμπρίκ Αγκιλάρ Νοριέγκα. Ο ίδιος πέθανε επιτόπου και 4 παιδιά του μικρής ηλικίας τραυματίστηκαν.

Παρόμοιες επιθέσεις έγιναν τον ίδιο χρόνο σε πολλές περιοχές, όπως ο βομβαρδισμός στο εργοστάσιο τσιμέντου στην επαρχία Ματάνσας.
Στις 11 του Ιούλη του 1965, στην εφημερίδα «Τα Νέα του Μαϊάμι», δημοσιεύτηκε άρθρο για τις τρομοκρατικές ενέργειες που 3 χρόνια οργάνωνε από το έδαφος των ΗΠΑ ο εγκληματίας Ορλάντο Μπος Αβιλα, στενός συνεργάτης του άλλου εγκληματία, για χρόνια πράκτορα της CIA, που σήμερα φιλοξενείται στις ΗΠΑ. Εκεί αναφέρεται ότι αυτός ο Μπος μαζί με 5 συνεργάτες του συνελήφθησαν γιατί ήθελαν να βγάλουν παράνομα από τη χώρα 18 βόμβες για αεροπλάνα. Φυσικά αφέθηκαν αμέσως ελεύθεροι. Ενώ ο ίδιος ο Μπος δηλώνει με περηφάνια: «Αν είχαμε περισσότερα μέσα και κονδύλια, θα τινάζαμε στον αέρα απ' άκρη σ' άκρη ολόκληρη την Κούβα».
Επιθέσεις σε πλοία
Στόχος των τρομοκρατικών οργανώσεων ήταν και είναι πολλά εμπορικά κουβανικά πλοία αλλά και από άλλες χώρες. Οι αντεπαναστατικές οργανώσεις της μαφίας του Μαϊάμι, χρησιμοποιώντας ταχύπλοα σκάφη με πολυβόλα όπλα, πολλές φορές επιτέθηκαν σε αλιευτικά και άλλα πλοία, σκορπώντας το θάνατο, με τις δειλές επιθέσεις τους σε άμαχο πληθυσμό.
Στις 10/9/62 το κουβανικό πλοίο «Σαν Πασκουάλ» και το αγγλικό φορτηγό «Νιου Λέιν», που μετέφεραν ζάχαρη, δέχτηκαν επίθεση από πολυβόλα τέτοιου πειρατικού σκάφους στην περιοχή Σάντι Σπίριτους. Στις 18 του ίδιου μήνα η τρομοκρατική αντικουβανική οργάνωση «Αλφα 66» που εδρεύει στις ΗΠΑ ανέλαβε την ευθύνη αυτών των επιθέσεων. Σε αυτή την επιχείρηση πήραν μέρος οι γνωστοί εγκληματίες Αντόνιο Κέστα Βάγιε, Αντόνιο Κεσάδα και Ανχελ Πουξ.
Στις 17/3/63 το σοβιετικό φορτηγό πλοίο «Λγκοβ» δέχτηκε επίθεση ενώ πλησίαζε το λιμάνι Ισαμπέλα ντε Σάγκουα στην περιοχή Λας Βίγιας.
Στις 26/3/63 από πειρατικό πλοιάριο δέχτηκε επίθεση το επίσης σοβιετικό φορτηγό πλοίο «Μπακού» με τουλάχιστον 50 βλήματα διαμετρήματος 20 χιλιοστών, κοντά στο λιμάνι Καϊμπαρέν στην περιοχή Λας Βίγιας.
Στις 12/9/64 υπέστη επίθεση το ισπανικό πλοίο «Σιέρα ντε Αρανζάρου», 75 μίλια βόρεια της περιοχής Μαϊσί στο Γκουαντάναμο, που πλησίαζε την Κούβα με διάφορα εμπορεύματα, ανάμεσα σε άλλα παιχνίδια και σχολικά είδη για τα παιδιά της Κούβας. Ο καπετάνιος του έχασε τη ζωή του και τραυματίστηκαν πολλοί ναυτικοί.
Στις 10/5/70 βυθίστηκαν από επίθεση τα κουβανικά αλιευτικά «Πλατφόρμα 1» και «4» και οι ψαράδες απήχθησαν και εγκαταλείφθηκαν σε ένα ακατοίκητο νησί κοντά στις Μπαχάμες.
Στις 12 του Οκτώβρη του 1971, στη διάρκεια μιας επιχείρησης σε παραθαλάσσια περιοχή, μια ομάδα από πειρατικά ταχύπλοα σκάφη από το Μαϊάμι, άνοιξαν πυρ κατά μικρών αγροικιών όπου ζούσαν οικογένειες ψαράδων, στην περιοχή Μπόκα ντε Σαμά, την επαρχία Οριέντε. Νεκροί έπεσαν ο Λίδιο Ριβαφλέτσας Γκαλάνο και ο Ραμόν Αρτούρο Πορτέγες και τραυματίστηκαν τα αδέλφια Νάνσι και Ανχελα Παβόν, 15 και 13 χρόνων αντίστοιχα. Η πρώτη έχασε ένα πόδι από σφαίρα. Επίσης τραυματίστηκαν ο Κάρλος Εσκαλάντε Γκόμεζ και ο Χεσθς Ιγκάρσα Οσόριο.
Στις 4/10/73 την ίδια ώρα που υπογράφτηκε ένα μνημόνιο συνεργασίας ανάμεσα στην Κούβα και στις ΗΠΑ για τις περιπτώσεις αεροπειρατειών και ναυτικών πειρατειών, οι ψαράδες των αλιευτικών «Κάγιο Λάργκο 17» και «34» που ψάρευαν στα διεθνή ύδατα κοντά στις Μπαχάμες δέχτηκαν επίθεση από πειρατικά πλοία αντεπαναστατών με βλήματα μεγάλου διαμετρήματος. Ο Πομπέρτο Τόρνα Μιραμπάλ σκοτώθηκε και οι άλλοι ψαράδες αφέθηκαν μέσα στο πέλαγος χωρίς κανένα εφόδιο, για να περισυλλεγούν μερικές μέρες μετά από συμπατριώτες τους.

Ο κατάλογος τέτοιων τυφλών επιθέσεων κατά πλοίων από δολοφόνους αντικουβανούς είναι πολύ μακρύς. Εμείς εδώ αναφέραμε μόνο κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=5/3/2006&id=6382&pageNo=11&direction=1

Συνέχεια...


Η πρώτη επίθεση με δέμα που περιείχε εκρηκτικό μηχανισμό προερχόμενο από τις ΗΠΑ συνέβη στις 8 Γενάρη του 1968, στο κεντρικό ταχυδρομείο της Αβάνας δίπλα στις υπηρεσίες του υπουργείου Επικοινωνιών. Προξένησε τραυματισμούς σε πολλούς ταχυδρομικούς υπαλλήλους και σημαντικές υλικές ζημιές στο κτίριο.
Ηταν η πρώτη επίθεση με αυτόν τον ύπουλο και τυφλό τρόπο, ενώ θα ακολουθούσαν πλήθος άλλες με στόχο τις διπλωματικές αποστολές της Κούβας.
Στις 3 Απρίλη του 1972, περίπου στις 11.45 το βράδυ, σημειώθηκε μια μεγάλη έκρηξη που κατέστρεψε ολοσχερώς τον 12ο όροφο κτιρίου, όπου στεγαζόταν η εμπορική Κουβανική Αποστολή στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ο επιτετραμμένος Σέρχιο Πέρες Καστίγο, που βρέθηκε στο επίκεντρο της έκρηξης, σκοτώθηκε επί τόπου.
Στις 4 Φλεβάρη του 1974, περίπου στις 4.45 το απόγευμα, στην πρεσβεία της Κούβας στην πρωτεύουσα του Περού Λίμα, σημειώθηκε ισχυρή έκρηξη από μηχανισμό με δυναμίτη, που εμπεριεχόταν μέσα σε βιβλίο που αποστελλόταν στην πρεσβεία. Από την έκρηξη τραυματίστηκε με εκτεταμένα εγκαύματα η γραμματέας της πρεσβείας, Πιλάρ Ραμίρες Βέγκα.
Να τι είπε η ίδια για την επίθεση με αυτόν τον τρόπο:
«Επρόκειτο για ένα δέμα στο μέγεθος ενός βιβλίου με κόκκινο περιτύλιγμα από το γνωστό εκδοτικό του Μεξικού "Φερνάντες". Το χαρτί περιτυλίγματος ήταν κολλημένο πάνω στο υποτίθεται βιβλίο, και έτσι αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω ψαλίδι για να το ανοίξω. Στην προσπάθεια αυτή, έγινε η έκρηξη και μου δόθηκε η εντύπωση της εκροής κάποιου χημικού. Πετάχτηκε το γραφείο, μια γραφομηχανή και μου προξενήθηκαν σοβαροί τραυματισμοί στο πρόσωπο, στο λαιμό, στο στήθος, στην κοιλιά. Αργότερα, μου εξήγησαν ότι επρόκειτο για μια πλαστική εκρηκτική ύλη που χρησιμοποιούσαν οι αντεπαναστατικές ομάδες του Μαϊάμι, που χρηματοδοτούνται από τη CΙΑ. Επίσης, ο συγκεκριμένος εκρηκτικός μηχανισμός περιείχε και χημική σκόνη με μικροοργανισμούς που για μερικές μέρες μου προκάλεσε μια φλεγμονή, μέχρι τότε άγνωστη, ώσπου με την ανάλυση που έγινε στον οργανισμό μου κατάφεραν οι γιατροί να βρουν το αντίδοτο».
Να, όμως, τι αποκαλύπτει αποχαρακτηρισμένο έγγραφο του Τμήματος Δικαιοσύνης του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών του Μαϊάμι, στις 16 Αυγούστου του 1978, με κωδικό 568/SLO/JC, EL 8/14/91 86-0132, για τον γνωστό τρομοκράτη Ορλάντο Μπος, συνεργάτη του άλλου εγκληματία Ποσάδα Καρίλες:
«Το Ιούνη του 1974 ο Μπος διεύθυνε την αποστολή πακέτων βομβών στις πρεσβείες της Κούβας σε Λίμα, Περού, Μαδρίτη, Ισπανία, Οτάβα, Καναδάς, και Μπουένος Αϊρες, Αργεντινή».
Στις 8 Ιούλη του 1976 τρομοκράτες κουβανικής καταγωγής τοποθέτησαν βόμβα στην Πρεσβεία της Κούβας στη Μαδρίτη που μόνο από τύχη δεν υπήρξαν θύματα σε ανθρώπινες ζωές.
Στις 7 Νοέμβρη του 1976 γίνεται επίσης βομβιστική επίθεση στα γραφεία που έχει η αεροπορική αεροπορία της Κούβας στη Μαδρίτη.
Στις 6 Ιούνη του 1976 έγινε μεγάλη έκρηξη από μηχανισμό που είχε τοποθετηθεί στα γραφεία της Κουβανικής Αντιπροσωπείας στα Ηνωμένα Εθνη στη Νέα Υόρκη, που προκάλεσε επίσης τεράστιες υλικές ζημιές. Την ευθύνη ανέλαβε λίγο μετά οργάνωση Κουβανών αντεπαναστατών τρομοκρατών που ζουν στις ΗΠΑ.
Στις 22 Αυγούστου του 1975 από κινούμενο αυτοκίνητο άνοιξαν πυρ εναντίον του οχήματος, στο οποίο επέβαινε ο πρεσβευτής της Κούβας στην Αργεντινή, τη στιγμή που ετοιμαζόταν να μπει στο πάρκινγκ της πρεσβείας.
Για την απόπειρα αυτή, δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα του λεγόμενου Λατινοαμερικάνικου Επαναστατικού Αντικομμουνιστικού Συμβουλίου:
«Η πρώτη μας ενέργεια. Η απόπειρα δολοφονίας του πρεσβευτή της Κούβας στην Αργεντινή». Και συνεχίζει: «Οι επαναστάτες της Λατινικής Αμερικής ανησυχούμε σοβαρά για ανάπτυξη του κομμουνισμού στις χώρες μας και δημιουργήσαμε ένα μέτωπο αλληλεγγύης, το οποίο ονομάζουμε Λατινοαμερικάνικο Επαναστατικό Αντικομμουνιστικό Συμβούλιο. Σκοπός μας είναι να διεθνοποιήσουμε την πάλη μας στην ήπειρο ενάντια σε αυτούς που πρόδωσαν την υπόθεση της ελευθερίας. Οι ιδέες που μας εμπνέουν είναι οι ίδιες που πρόβαλαν οι πρόγονοί μας: Ελευθερία και Δικαιοσύνη. Γι' αυτό κάνουμε έκκληση σε κάθε αντικομμουνιστή της ηπείρου για να συντονίσουμε την πάλη μας».
Και συνεχίζουν: «Η πρώτη μας ενέργεια ήταν η απόπειρα δολοφονίας του πρέσβη της Κούβας στην Αργεντινή. Η Κούβα, η μοναδική χώρα της Αμερικής όπου κυριαρχεί το απάνθρωπο κομμουνιστικό καθεστώς, είναι το έθνος που υποφέρει περισσότερο γι' αυτό και η "Κουβανική Δράση" με τον αρχηγό της Ορλάντο Μπος, που συμμετέχει στο Συμβούλιό μας, είναι αυτή που διεύθυνε την επιχείρηση και θα παίξει σημαντικό ρόλο στην ελπιδοφόρα περίοδο που ξεκινάει».
Στις 9 Αυγούστου του 1976 οι διπλωματικοί υπάλληλοι της Κούβας στην πρεσβεία της στην Αργεντινή, Χεσούς Σέχας Αρίας και Κρεσένσιο Γκαλαλένια Ερνάντες, απήχθησαν από κεντρικό δρόμο του Μπουένος Αϊρες από αντεπαναστάτες τρομοκράτες. Αφού βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν τα πτώματά τους δε βρέθηκαν ποτέ, ενώ υπάρχουν πληροφορίες ότι πιθανότατα βρίσκονται στα θεμέλια ενός από τα πολλά πολυώροφα κτίρια που κατασκευάζονταν εκείνη την εποχή στο Μπουένος Αϊρες.
Επίσης είναι αποδεδειγμένο ότι οι τρομοκράτες κουβανικής καταγωγής της μαφίας του Μαϊάμι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην «επιχείρηση Κόνδωρ» στη Λατινική Αμερική.
Μια αναφορά του εκπροσώπου του FBI στην Αργεντινή το 1976 σημειώνει ότι η χούντα της Χιλής είχε πολύ καλές σχέσεις με τις αντικουβανικές ομάδες, που έπαιρναν ενεργό μέρος σε δολοφονίες αγωνιστών.
Στις 25/3/1979, οι τρομοκράτες τοποθέτησαν βόμβα στα γραφεία ενός κουβανικού προγράμματος που διεύθυνε στο Νιου Τζέρσεϊ ο Kουβανός μετανάστης Εουάλιο Χοσέ Νεγρίν. Λίγο αργότερα στις 25/11/1979 δολοφονήθηκε παρουσία και του 12χρονου γιου του. Ο Νεγρίν εργαζόταν κατά του εγκληματικού εμπάργκο ενάντια στην Κούβα και υπέρ της επανένωσης των οικογενειών ανάμεσα στις δύο χώρες.
Να τι αποκαλύφθηκε για τη δολοφονία αυτή μετά από την έρευνα των αστυνομικών του FBI, Ρόμπερτ Μπραντ και Λάρι Γουάκ, που καταγράφεται σε επίσημο έγγραφο - αναφορά με Αρ. Μητρώου 11217-11221 της 9/3/82:
«Ο Εντουάρντο Αροσένα (σ.σ. πρόκειται για τον επικεφαλής της αντικουβανικής τρομοκρατικής ομάδας δράσης «Ωμέγα 7») ήξερε την επιχείρηση. Υπό τις οδηγίες του ήταν ο Πέδρο Ρεμόν και ο Αντρές Γκαρσία και επίσης ήξερε ότι ο Ρεμόν ήταν αυτός που είχε πυροβολήσει». Και η αναφορά συνεχίζει: «Το όπλο που χρησιμοποιήθηκε ήταν ένα υποπολυβόλο MAC 10 και ήταν το ίδιο που χρησιμοποιήθηκε και στη δολοφονία του Kουβανού διπλωμάτη Φέλιξ Γκαρσία (σ.σ. για τη δολοφονία αυτή γίνεται λόγος παρακάτω). Το όπλο ήταν στην κατοχή του Ρέμον που του είχε δώσει ο Αροσένα».
Η έρευνα επίσης έφερε στο φως απειλητικό σημείωμα που είχε σταλεί στον Νεγρίν με τη σφραγίδα της «Ωμέγα 7», στο οποίο σημειώνονταν: «Για να μην ξεχνάς τους φίλους σου, 2 μήνες και 5 μέρες». Ο συγκεκριμένος χρονικός προσδιορισμός ταυτίζεται με την ημερομηνία δολοφονίας του.

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=19/3/2006&id=6386&pageNo=11&direction=1

Συνέχεια...


Στις 11 Σεπτέμβρη του 1980 δολοφονήθηκε ο διπλωμάτης Φέλιξ Γκαρσία Ροντρίγκες, που εργαζόταν στην κουβανική αποστολή στον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη. Τον «γάζωσαν» με το υποπολυβόλο MAC 10 στο Κουίνς, στη γωνία της λεωφόρου με την 55η οδό, ενώ οδηγούσε το αυτοκίνητό του.
Σε έγγραφο με αριθμό 154 της 16/3/84 του Γραφείου Αμερικανικών Συμφερόντων των ΗΠΑ στην Αβάνα, που στάλθηκε στο ΥΠΕΞ της Κούβας, σημειώνεται, ανάμεσα σε άλλα, για την ίδια υπόθεση:
«Ο εισαγγελέας των ΗΠΑ για τη νότια Νέα Υόρκη στις 13/3/84 απήγγειλε 26 κατηγορίες στον Εντουάρντο Αροσένα για τη συμμετοχή στη δολοφονία του Φέλιξ Γκαρσία, Κουβανού διπλωμάτη στον ΟΗΕ στις 11/9/80, στην απόπειρα δολοφονίας του πρεσβευτή της Κούβας στον ΟΗΕ, Ραούλ Ρόα στις 25/3/80 και σε άλλες εγκληματικές πράξεις, για τις οποίες δημόσια η οργάνωση των Κουβανών εξόριστων, γνωστή με το όνομα "Ωμέγα 7", έχει αναλάβει την ευθύνη».
Ο εισαγγελέας των ΗΠΑ της νότιας Νέας Υόρκης, Ρούντολφ Τζουλιάνι (σ.σ. διατέλεσε δήμαρχος της πόλης τη δεκαετία του '90), σε έγγραφο της εποχής σημείωνε όσα αναφέρθηκαν παραπάνω για τις εγκληματικές πράξεις του Αροσένα.

Στο έγγραφο επίσης υπάρχει ο μακρύς κατάλογος της εγκληματικής δράσης του αρχηγού της «Ωμέγα 7» από την 1/2/75 μέχρι τις 12/11/81.
Στην ίδια έρευνα που αναφέραμε παραπάνω των ερευνητών του FBI αναφέρονται και άλλες λεπτομέρειες: «Για την πραγματοποίηση της δολοφονίας του Κουβανού διπλωμάτη υπήρξε μια παρακολούθηση τουλάχιστον 50 ωρών από τον Αροσένα και μέλη της ομάδας του Πέδρο Ρεμόν. Το αρχικό σχέδιο ήταν να δολοφονήσουν 4 διπλωμάτες της κουβανικής αποστολής στον ΟΗΕ. Οι Αροσένα, Πέδρο Ρεμόν, Αντρές Γκαρσία και Εντουάρντο Λοσάδα Φερνάντες είναι όλοι εμπλεκόμενοι τόσο στην παρακολούθηση, όσο και στη δολοφονία.
Ο Πέδρο Ρεμόν τηλεφώνησε στα ΜΜΕ της Νέας Υόρκης και έδωσε την πληροφορία ότι η οργάνωση "Ωμέγα 7" αναλαμβάνει την ευθύνη γι' αυτή».
Στις 22 Απρίλη του 1976 στη Λισαβόνα μετά από έκρηξη βόμβας σκοτώθηκαν οι Κουβανοί διπλωμάτες στην πρεσβεία της χώρας στην Πορτογαλία, Αντριάνα Κόρτσο και Εφρέν Μοντεάγκουλο Ροντρίγκες.
Ο γιος της Αντριάνας, Χόρχε, θα δηλώσει λίγα χρόνια μετά:
«Η απώλεια της μητέρας μου ήταν πολύ μεγάλη, η αδελφή μου ήταν 12 χρονών, μια έφηβη, που δεν είχε τη βοήθεια της μητέρας της αυτή την εποχή. Και για μένα οι συναντήσεις στο σχολείο γίνονταν από τον πατέρα μας. Η μητέρα μου δεν μπόρεσε ποτέ να έρθει. Δεν ήταν ούτε στην αποφοίτησή μου στο δημοτικό και τις άλλες βαθμίδες. Ούτε και στη γέννηση της πρώτης της εγγονής».
Η κόρη της Αντριάνας, Μπετίνα Παλενσουέλα Κόρτσο, είπε για το χαμό της μητέρας της:
«Πέρα από το πρόσωπο που έκανε αυτήν την ενέργεια, αυτό που εντυπωσίασε και μου προκάλεσε αμέτρητο πόνο, είναι η βαρβαρότητα της πράξης: ότι υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο ικανοί να σκοτώνουν αθώους και να τα βάλουν υποτίθεται με μια κυβέρνηση. Εμείς, τα αδέλφια μου και εγώ, δεν μπορέσαμε να μοιραστούμε τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας με τη μητέρα μας»...

Στις 23 Ιούλη του 1976 στη Μέριδα στο Γιουκατάν του Μεξικού, δολοφονήθηκε ο Κουβανός τεχνικός στην αλιεία, Αρταϊγνιάν Ντίας Ντίας, από τρομοκράτες κουβανικής καταγωγής. Βρέθηκε σε μια λίμνη αίματος, ενώ είχε υποστεί και βασανισμό. Στην Αβάνα, στο σπίτι του όπου θα επέστρεφε μετά από δύο μέρες, έμειναν ορφανά 3 παιδιά και μια γυναίκα χήρα. Οι μεξικανικές αρχές συνέλαβαν 2 γνωστούς τρομοκράτες που ισχυρίστηκαν ότι είναι αθώοι. Ενας από αυτούς, ο Γκάσπαρ Εουχένιο Χιμένες Εσκομπέδο, κατάφερε να ξεφύγει από τη φυλακή το Μάρτη του 1977. Στις 17 Νοέμβρη του 2000, συνελήφθη στον Παναμά ξανά, ενώ προετοίμαζε δολοφονική επίθεση εναντίον του Φιντέλ Κάστρο, που θα μίλαγε σε πανεπιστήμιο της πόλης.
Στις 28 Απρίλη του 1979 από κινούμενο αυτοκίνητο δέχτηκε τις σφαίρες από 45άρι τρομοκρατών ο νέος Κουβανο-Αμερικανός Κάρλος Βαρέλα. Μια από τις ομάδες του Μαϊάμι ανέλαβε την ευθύνη που τη δικαιολόγησε: «Αυτός ήταν ένας από τους 75 προδότες», εννοώντας 75 Κουβανο-Αμερικανούς κατοίκους του Μαϊάμι, της Νέας Υόρκης και άλλων πόλεων που είχαν συστήσει μια Επιτροπή που εργαζόταν για την κατάργηση του εμπάργκο, το διάλογο των δύο χωρών, την αποκατάσταση φυσιολογικών σχέσεων και την επανένωση των οικογενειών.
Το εβδομαδιαίο περιοδικό «Λα Κρόνικα», που εκδιδόταν από αντικουβανικές οργανώσεις και την «Ωμέγα 7», σε διάφορες χώρες εκείνη την εποχή, είχε χαρακτηριστικούς τίτλους: «Δε θα επιτρέψουμε να προχωρήσει ο διάλογος» και «Δυναμίτης: η μόνη γλώσσα με την οποία θα μιλήσουμε».
Ο κατάλογος της τρομοκρατίας των οργανώσεων με στόχους μέσα στο έδαφος των ΗΠΑ είναι πολύ μακρύς. Εμείς θα αναφερθούμε μόνο σε ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
Στις 5/4/77 οι τρομοκράτες της αντικουβανικής μαφίας του Μαϊάμι βάζουν βόμβα στην αεροπορική εταιρία «Ιστερν Αιρ Λάινς», γιατί σκόπευε να κάνει ταξίδια στην Κούβα.
Στις 8/6/77 τοποθέτησαν βόμβα στη ναυτιλιακή εταιρία «Καράς Λάινς» που πραγματοποιούσε κρουαζιέρες στην Κούβα. Αμέσως μετά αναγκάστηκε να ματαιώσει τη δραστηριότητα αυτή.
Στις 22/11/78 τοποθέτησαν βόμβα στην εφημερίδα «Πρένσα» στη Νέα Υόρκη, γιατί οι συντάκτες της ερευνούσαν τις δραστηριότητες των τρομοκρατικών αντικουβανικών οργανώσεων.
Στις 25/3/79 έγινε βομβιστική επίθεση στην ισπανική εταιρία του Νιου Τζέρσεϊ «Αλμασέν», που έκανε αποστολές δεμάτων στην Κούβα.
Στις 18/2/82 έγινε επίθεση με εκρηκτικό μηχανισμό στην εταιρία «Τρανσκούβα» στο Μαϊάμι που έστελνε φάρμακα στην Κούβα.
Για όλες αυτές τις εγκληματικές ενέργειες είναι χαρακτηριστική μια αναφορά ενός αστυνομικού υπαλλήλου του Τμήματος Ασφαλείας του Μαϊάμι με θέμα «Τρομοκρατική δραστηριότητα στην περιοχή του Μαϊάμι»: «Λόγω της έλλειψης βοήθειας και πόρων, οι τρομοκρατικές ομάδες των Κουβανών εξόριστων έχουν προχωρήσει στις επιθέσεις και τους εκβιασμούς, σε μια προσπάθεια να βρουν επιπρόσθετους πόρους. Μερικές ομάδες, εκτός από το ότι εμπλέκονται σε τρομοκρατικές ενέργειες ενάντια στην κυβέρνηση της Κούβας, είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από εγκληματίες που "τρέφονται" από τον κουβανικό πληθυσμό και αξιοποιούν τα έσοδα για τα δικά τους συμφέροντα».
Ο ανταποκριτής του «Τάιμ», στο Μαϊάμι, τη δεκαετία του '70, Τζέι Μάλιν, σημειώνει:
«Η επιτυχία του Μπος έχει μια πολύ απλή εξήγηση, είναι το παλιό στιλ των γκάνγκστερ του Σικάγου. Αν εσείς δεν πληρώσετε, εμείς τοποθετούμε μια βόμβα στο γραφείο σας. Ο Μπος είναι ένα εκβιαστής και σε καμία περίπτωση ένας πατριώτης. Σε όλο το Μαϊάμι η δραστηριότητά του είναι γνωστή ως μια εγκληματική δραστηριότητα».
Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=19/3/2006&id=6386&pageNo=11&direction=1

Τον Ιούλη του 1976 έγινε η πρώτη προσπάθεια ανατίναξης κουβανικού αεροσκάφους. Βαλίτσα, όπου είχε τοποθετηθεί εκρηκτικός μηχανισμός, εξερράγη στον αποθηκευτικό χώρο σε αεροπλάνο που θα εκτελούσε το δρομολόγιο από το Κίκγκστον της Τζαμάικας στην Αβάνα. Μια τυχαία καθυστέρηση την πτήσης κατά 40 λεπτά ήταν ο λόγος που δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα, το πλήρωμα και οι 29 επιβάτες (Κουβανοί, Τζαμαϊκανοί, Βρετανοί, Αργεντίνοι και από τις ΗΠΑ). Τη στιγμή της έκρηξης, το αεροπλάνο θα βρισκόταν, αν γινόταν κανονικά η πτήση, πάνω από τον κόλπο Μοντέγκο στις βόρειες ακτές της Τζαμάικας, και θα μιλάγαμε για μιαν ακόμη τραγωδία.
Με ανακοίνωσή τους στα ΜΜΕ του Μαϊάμι, την ευθύνη γι' αυτό το σαμποτάζ ανέλαβαν οι αντεπαναστατικές οργανώσεις της Μαφίας του Μαϊάμι «Κομάντο Ενότητας Επαναστατικών Οργανώσεων») CORU.
Ο,τι δεν πέτυχε πλήρως τον Ιούλη, πραγματοποιήθηκε στις 6 Οκτώβρη του 1976. Αυτήν τη μέρα έφτασε στο διεθνές αεροδρόμιο του Σίγουελ, στα νησιά Μπαρμπάδος, ένα αεροσκάφος DC-8 των «Κουβανικών Αερογραμμών», η πτήση CU-455. Ηταν 11 και 21 το πρωί.
54 λεπτά αργότερα μετά την αναχώρηση με προορισμό την Τζαμάικα, μια ισχυρή έκρηξη συντάραξε πλήρωμα και επιβάτες. Ακολούθησαν 5 δραματικά λεπτά, μέχρι το αεροσκάφος να πέσει και να συντριβεί στη θάλασσα. Δεν υπήρξε ούτε ένας επιζών. 73 νεκροί, 57 Κουβανοί, 11 από τη Γουιάνα, 5 από τη ΛΔ της Κορέας. Ανάμεσα στους νεκρούς, συμπεριλαμβανόταν σύσσωμη η ομάδα ξιφασκίας της Κούβας, η οποία μερικές ώρες νωρίτερα είχε ανακηρυχτεί νικήτρια στο Κεντροαμερικανικό Πρωτάθλημα που είχε πραγματοποιηθεί στο Καράκας της Βενεζουέλας. Επίσης 6 νέοι φοιτητές από τη Γουιάνα, που είχαν πάρει υποτροφίες για να σπουδάσουν Ιατρική στην Κούβα.
Στη διάρκεια των ερευνών που έγιναν για την υπόθεση αυτή, στο Τρινιδάδ Τομπάγκο (το ίδιο αεροσκάφος εκτελούσε τη γραμμή Καράκας, Τρινιδάδ Τομπάγκο, Νησιά Μπαρμπάδος, Τζαμάικα, Αβάνα), συλλήφθηκαν δυο ύποπτοι με βενεζουελάνικα διαβατήρια. Ο φερόμενος ως Χοσέ Βάσκες Γκαρσία, το πραγματικό του όνομα Ερνάν Ρικάρντο Λοσάνο, και ο Φρέντι Λούγκο. Στην ανάκριση, δύο βδομάδες μετά την ανατίναξη, ομολόγησαν ότι ήταν αυτοί που είχαν βάλει στο αεροσκάφος τον εκρηκτικό μηχανισμό, στο μπάνιο και σε άλλο σημείο, και μάλιστα κατονόμασαν ότι ενεργούσαν υπό τις εντολές του «Κομάντο Ενότητας Επαναστατικών Οργανώσεων» CORU, αρχηγοί του οποίου είναι ο Ορλάντο Μπος και ο Λουίς Ποσάδα Καρίλες, γνωστοί τρομοκράτες της εγκληματικής αντικουβανικής Μαφίας του Μαϊάμι.
Σύμφωνα, επίσης, με τις έρευνες και τις αποκαλύψεις των δύο τρομοκρατών, που ομολόγησαν το έγκλημα της ανατίναξης του αεροσκάφους που στοίχισε τη ζωή σε 73 ανθρώπους, πληρώθηκαν με 25.000 δολάρια, ενώ χρησιμοποιήθηκε ειδική πλαστική εκρηκτική ύλη, με μηχανισμό που μπορούσε να προγραμματιστεί με ρολόι και ο οποίος είναι προέλευσης ΗΠΑ και πιο συγκεκριμένα από τη CIA.
Μάλιστα, όπως είπαν οι δύο τρομοκράτες, το συνθηματικό που χρησιμοποίησαν στην τηλεφωνική επικοινωνία τους από τα νησιά Μπαρμπάδος με τις ΗΠΑ και τον αρχηγό τους Λούις Ποσάδα Καρίλες, ήταν: «Το λεωφορείο με τα σκυλιά έχει πέσει...».
Αργότερα, ο ίδιος ο Καρίλες, σε συνέντευξή του το 1991, στην εφημερίδα «Μαϊάμι Χέραλντ», θα πει: «Το σαμποτάζ ήταν το πιο αποτελεσματικό όπλο που είχαμε χρησιμοποιήσει ενάντια στον Κάστρο».
Εξίσου προκλητικός ήταν και ο Ορλάντο Μπος, που τον Οκτώβρη του 2001 είπε στην εφημερίδα «Ελ Νουέβο Χέραλντ»: «Το αεροσκάφος που έπεσε στα νησιά Μπαρμπάδος ήταν ένα στρατιωτικό αεροσκάφος καμουφλαρισμένο με το σήμα των "Κουβανικών Αερογραμμών"».
Αλλος γνωστός αντικουβανός τρομοκράτης, ο Γκιγιέρμο Νόβο Σαμπόλ, στα τέλη του 1976, μιλώντας κατά περίεργο τρόπο σε σοβιετικό περιοδικό, νομίζοντας ότι μιλάει με Αμερικάνους δημοσιογράφους, αποκάλυψε τις διασυνδέσεις του με τις τρομοκρατικές οργανώσεις του Μαϊάμι, και περηφανευόμενος για το έργο τους για την ανατροπή του Κάστρο στην Κούβα, σημειώνει:
«Τα θύματα είναι αναπόφευκτα, όταν πεθαίνουν Κουβανοί πιλότοι, διπλωμάτες ή μέλη της οικογένειάς τους. Αλλά εμένα δε μου δημιουργεί κανένα αίσθημα πόνου, απεναντίας ο θάνατος τέτοιων ανθρώπων με χαροποιεί ιδιαίτερα».
Οδυνηρές οι μνήμες των συγγενών
Ο πόνος, βέβαια, που σκόρπισαν τέτοια καθάρματα στις οικογένειες των άτυχων επιβατών που βρίσκονταν στη μοιραία πτήση είναι ανείπωτος. Καταγράφουμε μερικές μαρτυρίες συγγενών τους:
Η Οντάλις Πέρες, κόρη του πιλότου Βιλφρέντο Πέρες, χρόνια μετά θα πει:
«Κλείνω τα μάτια μου και το θυμάμαι σαν να είναι σήμερα. Ηξερα ότι ο πατέρας μου θα ερχόταν εκείνη την ημέρα. Ομως αυτός που ήρθε ήταν ο Ορτίζ που τον είδα στο αυτοκίνητο να κλαίει, με φίλησε και μου είπε: "Φρόντισε τη μητέρα σου που είναι άρρωστη...", μετά η μητέρα μου είπε τη δυσάρεστη είδηση και τότε άρχισα να κλαίω και να φωνάζω. Μετά έγινε η κηδεία και εγώ ήξερα ότι ο πατέρας μου δεν ήταν στο φέρετρο. Βαδίζαμε μαζί με όλο τον κόσμο και πνίγαμε στη σιωπή τον πόνο μας. Οπως σε αυτή τη φωτογραφία μείναμε τα τρία αδέλφια και η μητέρα μου. Βδομάδες μετά, άρχισα να λέω στη μαμά μου ότι ο μπαμπάς θα έρθει, ότι έχει πάει ταξίδι σε κάποιο νησί. Και όταν άκουγα την κόρνα ενός αυτοκινήτου, όπως πάντα έκανε αυτός, έτρεχα στο παράθυρο».
Η Νίλντα Εσθερ ντε Περάλτα, αδελφή της Μάγκαλις Γκράβε ντε Περάλτα, λέει:
«Αυτό το φοβερό έγκλημα, όπου σκοτώθηκε η αδελφή μου και άλλοι 72 άνθρωποι, το νιώθω σαν ένα καρφί που τρύπησε την καρδιά μου πριν από 25 χρόνια. Δεν ήταν ένα έγκλημα εναντίον του λαού μας, αλλά ένα έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα, γι' αυτό με όλη τη δύναμη της ψυχής μου ζητάω και απαιτώ δικαιοσύνη...».
Ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο, στην κηδεία των θυμάτων που μετατράπηκε σε διαδήλωση, είχε δηλώσει τότε: «Οταν ένας λαός δυναμικός και αντρειωμένος κλαίει, η αδικία τρέμει».
Ακόμα και σήμερα, το 2006, δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη, παρόλο που είναι απολύτως γνωστοί οι υπαίτιοι και κυρίως οι εμπνευστές αρχιδολοφόνοι Ορλάντο Μπος και Λουίς Ποσάδα Καρίλες. Ο τελευταίος, μάλιστα, βρίσκεται προστατευόμενος της κυβέρνησης Μπους σε αμερικανική φυλακή (...για το παράπτωμα της «παράνομης εισόδου στη χώρα»), παρόλο που η Βενεζουέλα ζητάει την έκδοσή του για εγκλήματα που διέπραξε στο έδαφός της.
Προκαλώντας το θάνατο ή τον τραυματισμό εκατοντάδων Κουβανών πολιτών, στην πλειοψηφία τους μικρών παιδιών, την καταστροφή πολλών στρεμμάτων καλλιεργήσιμων εκτάσεων, ακόμα και τον αφανισμό εκατοντάδων χιλιάδων ζώων, ο βιολογικός πόλεμος ήταν μία ακόμα μέθοδος, που χρησιμοποίησαν οι ιμπεριαλιστές ενάντια στη σοσιαλιστική Κούβα, για την ανατροπή της επαναστατικής κυβέρνησης. Απ' τα πρώτα κιόλας χρόνια μετά την επανάσταση, το σχέδιο στήθηκε με σκοπό να «χτυπήσει», αφ' ενός την οικονομία του κουβανικού κράτους, αφ' ετέρου τη συσπείρωση του κουβανικού λαού, τρομοκρατώντας τον.

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?id=6442&publDate=25%2F3%2F2006&direction=&pageNo=11

Συνέχεια...


Το 1981, εκδηλώθηκε στην Κούβα μια ιδιόμορφη επιδημία ερυθράς (συνοδευόταν από έντονα συμπτώματα αιμορραγίας), που μέσα σε λίγες βδομάδες στοίχισε τη ζωή σε 158 άτομα, μεταξύ των οποίων 101 παιδιά. Συνολικά, μόνο απ' τη συγκεκριμένη επιδημία, που αποτελεί ένα μόνον, αλλά χαρακτηριστικό κρούσμα του «βιολογικού πολέμου», μολύνθηκαν 344.203 Κουβανοί πολίτες.Τις υποψίες «πύκνωσαν» οι εξής παρατηρήσεις: Αφ' ενός, τα κρούσματα εκδηλώθηκαν σε διαφορετικά σημεία της Κούβας, αλλά την ίδια χρονική στιγμή. Μάλιστα, τα πρώτα πρώτα περιστατικά σημειώθηκαν σε τρία διαφορετικά σημεία της χώρας, τα οποία απείχαν μεταξύ τους τουλάχιστον 300 χιλιόμετρα. Αφ' ετέρου, τα κρούσματα εκδηλώθηκαν εντελώς ξαφνικά, χωρίς να υπάρχει σε εξέλιξη κάποια επιδημία σε κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής, ούτε σε κάποια από τις χώρες απ' τις οποίες η Κούβα είχε μαζικές αφίξεις, ή αναχωρήσεις με αντίστοιχους προορισμούς. Καμία επιδημιολογική ερμηνεία δεν μπόρεσε να δοθεί, για να μιλήσει κανείς για κάποια μόλυνση.
Το «νήμα» της αιφνίδιας «επιδημίας» του 1981 άρχισε να ξετυλίγεται χρόνια μετά. Οταν, το 1984, στο περιθώριο μιας δίκης που διεξήγαγε το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο στη Νέα Υόρκη, ο κατηγορούμενος Εντουάρντο Αροσένα, τρομοκράτης κουβανικής καταγωγής, από τις γνωστές αντεπαναστατικές ομάδες του Μαϊάμι, έκανε την εξής δήλωση:
«Η αποστολή της ομάδας, όπου ήμουν επικεφαλής, ήταν να βρούμε και να "εισάγουμε" στην Κούβα ορισμένα μικρόβια...».
Ωστόσο, παρά την ομολογία που σηματοδοτούσε η παραπάνω δήλωση, ο Αροσένα δε δικάστηκε ποτέ. Ούτε και οι αμερικάνικες αρχές διενέργησαν κάποια ανάκριση για την υπόθεση...
Χαρακτηριστικό είναι επίσης το δημοσίευμα της «Μαϊάμι Χέραλντ», της 1ης Σεπτέμβρη του 1981:
«...Ο πρώην πράκτορας του FBI Γουίλιαμ Τέρνερ και ο δημοσιογράφος Γουόρεν Χινκλ αναφέρουν πως οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν το βιολογικό πόλεμο στην περίπτωση της Κούβας, στα χρόνια της κυβέρνησης Νίξον...».
«...Η CIA ανάγκασε τις ΗΠΑ σε έναν πόλεμο ενάντια στην Κούβα, μυστικό, κρυφό και παράνομο, για περισσότερα από 20 χρόνια. Το λεγόμενο Σχέδιο Κούβα είναι το μεγαλύτερο και λιγότερο γνωστό που διεξάγει η CIA πέρα από κάθε νόμιμο όριο των κανονισμών της, βεβαιώνουν...».
Μάλιστα, ενώ η επιδημία ήταν σε εξέλιξη και η κουβανική πολιτεία αναζητούσε επειγόντως τρόπους για τη σωτηρία του πληθυσμού, το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας των ΗΠΑ καθυστέρησε την έκδοση αδειών, προκειμένου η Κούβα να αγοράσει ειδικά για τις μολύνσεις φάρμακα (...) Με αποτέλεσμα, η Κούβα να αναγκαστεί να ψάξει προμηθευτές σε τρίτες χώρες, να επιβαρυνθεί με ένα πρόσθετο κόστος πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά και να υπάρξει μια μεγάλη καθυστέρηση στην εξασφάλιση των φαρμάκων, η οποία για πολλούς αποδείχτηκε μοιραία...
Τη δεκαετία του 1970, από ένα μόνο θανατηφόρο για τα ζώα ιό, που οι ΗΠΑ μετέφεραν στη χώρα, αφανίστηκαν 1.078.739 ζώα.

Σύμφωνα με το βιβλίο, όλα τα παιδιά που πέθαναν ήταν από βρέφη έως 14 ετών. Η διάρκεια της ασθένειας κυμαινόταν από 3 μέχρι 7 μέρες. Τρεις μέρες μετά την εκδήλωση πυρετού, ο ασθενής άρχιζε να αιμορραγεί, απ' το δέρμα, το στόμα, τη μύτη. Αλλα συχνά συμπτώματα ήταν οι έντονοι πόνοι στην κοιλιά, οι συχνοί εμετοί, ο ερεθισμός, η υπνηλία. Την τέταρτη μέρα, αφού ο πυρετός είχε υποχωρήσει, μερικές φορές, αμέσως μετά από έντονες αιμορραγίες, οι ασθενείς έπεφταν σε κατάσταση κώματος. Την πέμπτη μέρα, οι ασθενείς υπέκυπταν. Ολα σχεδόν τα παιδιά που προσβλήθηκαν απ' τον ιό ήταν απόλυτα υγιή, τρέφονταν σωστά.
Μια εικόνα απ' την κατάσταση των ασθενών, αποτυπώνεται στις γνωματεύσεις των γιατρών. Σε μία από αυτές σημειώνεται:
«Επτά ώρες μετά την εισαγωγή της στο νοσοκομείο, οι πληγές στο δέρμα της δεν παρουσίαζαν καμία αλλαγή, αλλά ο πυρετός έπεσε απότομα, είναι ιδρωμένη και κλαίει γιατί λέει ότι πονάει έντονα στο υπογάστριο. Το συκώτι έχει πρηστεί κατά τρία εκατοστά...».
Για μιαν άλλη περίπτωση, ο γιατρός τονίζει:
«Μερικές ώρες μετά, παρουσιάζει αναπνευστική δυσκολία και σημάδια δυσφορίας (προκαλείται φύσημα στους πνεύμονες). Η πίεση της αρτηρίας επανήλθε προσωρινά μετά από νέα ενδοφλεβική ένεση, αλλά τελικά έπεσε στο 0. Υπολογίζεται έντονη εσωτερική αιμορραγία στον τράχηλο, γίνεται ακόμα πιο έντονη η αιμορραγία στους πνεύμονες και πεθαίνει.
Η παραμονή της στο νοσοκομείο διήρκεσε μόλις 27 ώρες και πέθανε πέντε μέρες αφού ανέβασε πυρετό, παρά τις προσπάθειες της οικογένειας και τις φροντίδες των γιατρών και τη νοσηλεία...».
Η γοργή, και συχνά μοιραία, επιδείνωση της κατάστασης της υγείας των ασθενών αποτυπώνεται και στις μαρτυρίες πολλών συγγενών τους:
Η Μαούρια Ερέρα, που έχασε την ανιψιά της, υπογραμμίζει:
«Η 5χρονη Σάινι Ερέρα Σουάρες ήρθε στο Γκουαντάναμο για να περάσει τις διακοπές της στο σπίτι μου... Στις δέκα το πρωί, στις 14 του μήνα, την πήγαν στο νοσοκομείο... Το βράδυ έπεσε σε κατάσταση σοκ... Εγώ βρισκόμουν σε άλλη αίθουσα και άκουσα να λένε ότι "η κατάστασή της επιδεινώθηκε σοβαρά"... Δε σκέφτηκα ότι μιλούσαν για την ανιψιά μου, δεν την είχα αφήσει σε κατάσταση τόσο σοβαρή, να κινδυνεύει η ζωή της. Την πήραν επειγόντως για θεραπεία και εκεί έπεσε σε σοκ. Ολοι οι γιατροί και όλο το προσωπικό έκαναν τα πάντα γι' αυτό το κορίτσι και πέθανε το ξημέρωμα της 16ης Ιούλη, στις 6 το πρωί... Το μοναχοπαίδι του αδελφού μου...».
Η Ινοσένσια Μ. Λεδόν Ερνάντες, μητέρα της Μαϊλίν Καστανιέδα Λεδόν, λέει: «Είχε το σύνδρομο Ντάουν... Η υγεία της ήταν σε φυσιολογική κατάσταση... Στις 20 Ιούνη, ανέβασε πυρετό, την πήγα στην πολυκλινική... Ο παιδίατρος μου είπε ότι της πήραν δείγμα από (σημάδια αφρού)... και ούρων, πριν απ' αυτό είχε λιποθυμήσει, φώναξα στη νοσοκόμα "κυρία, θα μου πεθάνει η κόρη μου"... στις 21 Ιούνη πέθανε».
«Εκείνο το βράδυ ήταν σε θεραπεία και την επόμενη μέρα έβγαλε με εμετό το γάλα απ' το πρωινό, μαζί με αίμα... Μπήκε στο νοσοκομείο στις 4 Ιούλη και μέχρι τις 13 Ιούλη, το βράδυ, που πέθανε, η κατάστασή της ήταν πολύ κρίσιμη... Ηταν ένα γερό παιδί, υγιές, αλλά παρ' όλ' αυτά δεν ανταποκρινόταν σε καμία προσπάθεια που έκαναν για να τη σώσουν...», διευκρινίζει η Μαρέρο Καστίγιο για την 3χρονη κόρη της.
«Στις 7 Ιούλη του '81, πήγα το μικρό μου γιο που ήταν κάπως καταπονημένος στον παιδίατρο. Μου είπαν να τον παρακολουθώ. Συνέχισε να 'ναι σε άσχημη κατάσταση και τον πήγα ξανά στο γιατρό, του έκαναν εξετάσεις και έκριναν ότι είναι καλά... Την επόμενη μέρα, στις 5 το απόγευμα, με ειδοποίησαν ότι το παιδί δεν είχε φυσιολογικό χρώμα. Το πήγα στο νοσοκομείο, το έβαλαν κατευθείαν σε θεραπεία. Δεν το ξαναείδα ζωντανό», είναι η μαρτυρία της Ρόσα Μ. Ακούνια, μητέρας του 10χρονου Κάρλος Α. Ροδρίγκες Ακούνια.
Το κόστος στη λαϊκή οικονομία
Στην προσπάθεια να τεθεί υπό έλεγχο η «επιδημία», η κουβανική πολιτεία δαπάνησε (ποσά σε δολάρια):
•   Για τη νοσηλεία σε νοσοκομεία: 38.796.316.000.
•   Για εντατική παρακολούθηση: 1.290.854.000.
•   Για φάρμακα που χρησιμοποιήθηκαν σε (ambulatorios) ασθενείς: 1.021.673.000.
•   Εξοδα της Κοινωνικής Ασφάλισης: 4.724.040.000.
Φυσικά, οι ασθενείς και οι οικογένειές τους δεν πλήρωσαν ούτε σεντ, αλλά η «αιμορραγία» που προσπαθεί αυτή η μορφή ανορθόδοξου πολέμου να δημιουργήσει στην κουβανέζικη κοινωνία είναι δεδομένη.

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?id=6442&publDate=25%2F3%2F2006&direction=&pageNo=11

Συνέχεια...


Στη δεκαετία του '90 και μέχρι τις μέρες μας οι τρομοκράτες κουβανικής προέλευσης που βρίσκονται στο Μαϊάμι των ΗΠΑ και στη «θερμή αγκαλιά» της CIA, έχουν πραγματοποιήσει εκατοντάδες τρομοκρατικές ενέργειες ενάντια στη σοσιαλιστική Κούβα.
Παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες της Κούβας, στις αμερικανικές αρχές, παρά τις αποδείξεις, τις δημόσιες δηλώσεις των ίδιων των τρομοκρατών σε διάφορα μέσα ενημέρωσης, αυτοί συνεχίζουν το εγκληματικό τους έργο, ατιμώρητοι. Ακόμα και όταν συμβεί να συλληφθούν με ολόκληρα οπλοστάσια στην κατοχή τους, αφήνονται από το αμερικανικό κράτος ελεύθεροι για να ριχτούν και πάλι στην προσπάθεια αποσταθεροποίησης της Κούβας.
Ο τρόπος που δρουν οι αντικουβανικές εγκληματικές οργανώσεις είναι γνωστός και αποκαλύπτεται καθημερινά. Ολες αυτές οι οργανώσεις είναι συγκοινωνούντα δοχεία, αν και παρουσιάζονται με διαφορετικές ταμπέλες. Μερικές από αυτές είναι:
Το «Κόμμα Εθνικής Δημοκρατικής Ενότητας» (PUND), η συμμορία τρομοκρατών «Αλφα 66», το «Εθνικό Κουβανοαμερικανικό Ιδρυμα» (FNCA), o «Μυστικός Στρατός» («Ejercito Armado Secreto») και άλλες μικρότερες.
Μερικά παραδείγματα που θα παραθέσουμε παρακάτω δείχνουν τον τρόπο δράσης και τους σκοπούς αυτών των εγκληματιών, που χρηματοδοτούνται για να σπείρουν το θάνατο και την καταστροφή στο νησί της Επανάστασης:
Στις 14 Οκτώβρη του 1990 μπήκαν στο νησί στην περιοχή Σάντα Κρους, βόρεια της Αβάνας, οι τρομοκράτες με κουβανική καταγωγή προερχόμενοι από το Μαϊάμι, Γκουστάβο Ροντρίγκεζ Σόσα και Τόμας Ράμος Ροντρίγκες. Οπως ομολόγησαν μετά τη σύλληψή τους από τις κουβανικές αρχές, σκοπός τους ήταν να ετοιμάσουν το έδαφος για τη δημιουργία μυστικών στρατοπέδων εκπαίδευσης τρομοκρατών που θα πραγματοποιούσαν διαφόρων τύπων ενέργειες δολιοφθοράς σε όλη την επικράτεια της Κούβας και ταυτόχρονα να φέρουν σε πέρας την αποστολή της δολοφονίας του ηγέτη της χώρας, Φιντέλ Κάστρο.
Αντίστοιχη περίπτωση εισόδου στη χώρα συνέβη στις 19 Οκτώβρη 1992, όταν στην περιοχή του Σάνκτι Σπίριτους, Πλάγια Κάρμπο, μπήκαν οι τρομοκράτες (κάτοικοι του Μαϊάμι) Μιγκέλ Αλφόνσο Γκονζάλες, Εντουάρντο Γκονζάλες Τόρες και Γκουστάβο Τόρνα Αγκούδο, οι οποίοι και συνελήφθησαν.
Τις ίδιες μέρες οι Αρχές των Μπαχαμών συνέλαβαν άλλα τρία πρόσωπα κουβανικής καταγωγής, τους Ρούμπεν Νταρίο Λόπεζ Κάστρο, Ιβάν Λεόν Ρόχας και Χεσούς Μοράλες Γκαρσία, που σχετίζονταν με αυτούς που συνελήφθησαν στην Κούβα. Ηταν μέλη του πληρώματος του γιοτ «Ναυτίλους», από το οποίο οι τρεις τρομοκράτες που πιάστηκαν στην Κούβα είχαν φύγει με ταχύπλοο φουσκωτό. Οι τρομοκράτες μετέφεραν με το γιοτ και το πλοιάριο ένα ολόκληρο οπλοστάσιο (από οπλοπολυβόλα, αυτόματα, περίστροφα, μεγάλο αριθμό από σφαίρες, εκρηκτικά παντός τύπου και υλικό που θα μπορούσε να εξοπλίσει ολόκληρο λόχο). Φυσικά όλο αυτό το οπλοστάσιο προοριζόταν για υπονομευτική δράση, σαμποτάζ και δολοφονίες στην Κούβα.
Στις 2 Απρίλη 1993 ένα φορτηγό πετρελαιοφόρο πλοίο, το «Μύκονος», με σημαία Μάλτας και πλήρωμα Κουβανούς και Κύπριους, με προορισμό την Κούβα, δέχτηκε επίθεση με οπλοπολυβόλο από μικρό πλοιάριο κοντά στην περιοχή Ματάνσας. Στη συνέχεια το ταχύπλοο κατευθύνθηκε προς τις αμερικανικές αρχές, όπου και βρήκε καταφύγιο. Σύμφωνα με τις έρευνες, στο ταχύπλοο επέβαιναν 4 αντικουβανοί τρομοκράτες, που δρούσαν στα πλαίσια του λεγόμενου «Μυστικού Στρατού», που καυχήθηκαν αργότερα ότι ήταν οι υπεύθυνοι της... επιχείρησης. Παρά τη διαμαρτυρία του υπουργείου Εξωτερικών της Κούβας προς τις αμερικανικές αρχές, ποτέ δεν ασκήθηκε καμία δίωξη εναντίον τους.
Στις 15 Οκτώβρη 1994 πέντε τρομοκράτες κουβανικής καταγωγής, με επικεφαλής τον Ουμπέρτο Ρεάλ Σουάρες, προερχόμενοι από το Μαϊάμι, αποβιβάστηκαν στην Κούβα με σκοπό να οργανώσουν από τα βουνά του Εσκαμπράι τρομοκρατικές ενέργειες σε βάρος του πληθυσμού και της οικονομίας της χώρας. Στην προσπάθειά τους να κρυφτούν και να ξεκινήσουν την υπονομευτική δράση τους, δε δίστασαν να δολοφονήσουν εν ψυχρώ τον Κουβανό πολίτη που έτυχε εκείνο το πρωί να βρίσκεται στην παραλία. Ηταν ο νέος, Αρσίλιο Ροντρίγκες Γκαρσία, πατέρας ενός παιδιού που έμεινε ορφανό μετά από αυτό το έγκλημα, οι εγκληματίες συνελήφθησαν λίγο αργότερα με όλο τον εξοπλισμό τους, πριν προλάβουν να κάνουν άλλη εγκληματική ενέργεια. Η οργισμένη μάνα του νέου αυτού ανθρώπου Μάρτα Γκαρσία, θα πει λίγο αργότερα: «Το μόνο που θέλω να πω είναι: πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στην τρομοκρατία, για να μην υπάρχουν άλλοι γονείς που θα νιώσουν τον πόνο που νιώσαμε εμείς, για να μην υπάρξουν άλλα παιδιά που θα μείνουν ορφανά από τέτοιους εγκληματίες, για να μην υπάρξουν άλλα κατεστραμμένα νοικοκυριά»...
Στις 20 Μάρτη 1995, συνελήφθησαν στο διεθνές αεροδρόμιο της Αβάνας «Χοσέ Μαρτί» οι τρομοκράτες Σάντος Αρμάντο Μαρτίνεζ Ρουέδα, Χοσέ Ενρίκες Ραμίρες Ορο, κάτοικοι του Μαϊάμι, που επιχείρησαν να μπουν στη χώρα με πλαστά διαβατήρια Κόστα Ρίκα. Οι ίδιοι είχαν παλιότερα εισέλθει στην Κούβα και είχαν καταφέρει να περάσουν εκρηκτικά, τα οποία και χρησιμοποιήθηκαν σε βόμβα που απενεργοποιήθηκε έγκαιρα. Επίσης συχνά επιχειρούσαν, με φουσκωτά σκάφη, επιθέσεις σε ακτές του νησιού.
Στις 4 Σεπτέμβρη 1997, πραγματοποιούνται στην Αβάνα τρεις βομβιστικές επιθέσεις στα ξενοδοχεία «Τρίτον», «Τσετάου - «Μιραμάρ» και στο κέντρο «Κοπακαμπάνα». Στον τελευταίο χώρο, ως αποτέλεσμα της ισχυρής έκρηξης, έχασε τη ζωή του ο νέος Ιταλός τουρίστας Φάμπιο Ντι Κέλμο. Επίσης την ίδια μέρα έγινε άλλη μια έκρηξη βόμβας στο εστιατόριο «Μποτεγίτα ντελ Μέδιο». Συνελήφθη ο σαλβαδοριανής υπηκοότητας μισθοφόρος Ραούλ Ερνέστο Κρους Λεόν, οποίος ομολόγησε ότι είναι ο αυτουργός αυτών των εκρήξεων. Από την όλη διαδικασία της ανάκρισης και της δίκης που επακολούθησε αποδείχτηκε ότι ήταν εκπαιδευμένος και χρηματοδοτούμενος από τον Λουίς Ποσάδα Καρίλες. Και ο ίδιος ο Καρίλες υπερηφανευόμενος για τη δράση του σε δημόσιες δηλώσεις του επανειλημμένα σημειώνει ότι ήταν μια δραστηριότητα του «Εθνικού Κουβανοαμερικανικού Ιδρύματος» (FNCA), με κύριο χρηματοδότη τον πολυεκατομμυριούχο Κουβανοαμερικάνο Χόρχε Μας Κανόσα.

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?id=6582&publDate=2%2F4%2F2006&direction=&pageNo=11

Συνέχεια...


Η σύνδεση των τρομοκρατικών οργανώσεων και των μελών τους, όπως τους περιγράφουν οι αρχές των ΗΠΑ, μυστικές υπηρεσίες και στρατός, αποδεικνύεται πολύμορφα και από το γεγονός ότι πολλές φορές βρέθηκαν τέτοιοι εγκληματίες στο έδαφος των ΗΠΑ με μεγάλο εξοπλισμό και αφέθηκαν ελεύθεροι.
Μερικά παράδειγμα είναι πολύ χαρακτηριστικά:
Το Γενάρη του 1993, από την Ακτοφυλακή των ΗΠΑ συλλαμβάνονται 5 τρομοκράτες σε πλοιάριο γεμάτο με βαρύ οπλισμό και εκρηκτικά, μεταφέρονται στις ΗΠΑ και αφού γίνεται γνωστή η ταυτότητά τους, αφήνονται ελεύθεροι.
Το Νοέμβρη του 1994 ο γνωστός τρομοκράτης Λούις Ποσάδα Καρίλες και 5 συνεργάτες του, του ίδιου φυράματος, εισάγουν όπλα στην Καρταχένα της Κολομβίας, την περίοδο της 4ης Ιβηροαμερικανικής Συνόδου, με σκοπό να καταφέρουν απόπειρα δολοφονίας κατά του Φιντέλ Κάστρο που συμμετέχει στη Σύνοδο. Οταν γίνεται γνωστή η παρουσία του από την Ασφάλεια, διασφαλίζεται η διαφυγή του με τη συνδρομή Αμερικανών πρακτόρων.
Στις 12 Ιούλη του 1995 συλλαμβάνονται στις ΗΠΑ 3 τρομοκράτες, επίσης με μεγάλο οπλισμό, που σκόπευαν να εισέλθουν στην Κούβα. Παρότι βρέθηκαν να έχουν στην κατοχή τους βαριά όπλα, ειδικά εκρηκτικά από το οπλοστάσιο του αμερικανικού στρατού, αφέθηκαν ελεύθεροι.
Το ίδιο συνέβη και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπως στις 23 Γενάρη του 1996, που το ίδιο το FBI απελευθέρωσε 5 τρομοκράτες που επέβαιναν σε πλοιάριο γεμάτο όπλα.
Και βέβαια τι άλλη απόδειξη της πλήρους κάλυψης των εγκληματιών, από το γεγονός ότι το Νοέμβρη του 1996 οι αρχιτρομοκράτες Ποσάδα Καρίλες και Ορλάντο Μπος σε συνέντευξή τους στο τοπικό τηλεοπτικό «Κανάλι 23» δηλώνουν ότι «οργάνωσαν και θα συνεχίζουν να οργανώνουν υπονομευτικές ενέργειες ενάντια στην Κούβα».


Η υπόθεση του μικρού Ελιάν Γκονζάλες, είναι περίπτωση που δεν έχει προηγούμενο για τον τρόπο που επιχειρήθηκε να αξιοποιηθεί από τους Κουβανούς αντεπαναστάτες για επίθεση ενάντια στην Κούβα.
Η τραγική ιστορία του ξεκινάει στις 22 Νοέμβρη του 1999, όταν ο πεντάχρονος Ελιάν είναι ο μοναδικός επιζών, που φτάνει εξαντλημένος πάνω σε ρόδα αυτοκινήτου στις ακτές της Φλόριδας των ΗΠΑ. Επέβαινε μαζί με 14 επιβάτες σε μια αυτοσχέδια βάρκα μαζί με την 28χρονη μητέρα του, που ουσιαστικά τον απήγαγε χωρίς τη θέλησή του και χωρίς να ενημερώσει τον πρώην σύζυγό της και πατέρα του μικρού, Χουάν Μιγκέλ Γκονζάλες. Η νεαρή γυναίκα παρασύρθηκε σε αυτή την περιπέτεια, που τελικά της στοίχισε τη ζωή, από το φίλο της Λάζαρο Ραφαέλ Μουνέρο, ο οποίος είχε επαφές με την αντικουβανική μαφία στο Μαϊάμι και είχε ταξιδέψει άλλες δύο φορές μυστικά στην Κούβα.
Ο μικρός Ελιάν Γκονζάλες, που έζησε αυτή την απίστευτη περιπέτεια και κρατήθηκε μακριά από τον πατέρα του και τους δικούς του ανθρώπους, είναι μια τυπική περίπτωση της εφαρμογής ενός ακόμα νόμου που έχουν δημιουργήσει οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στον πόλεμό τους ενάντια στην Κούβα. Συγκεκριμένα, από το 1959 ισχύει νόμος που δίνει σε κάθε Κουβανό πολίτη, που φτάνει ακόμα και παράνομα στις ΗΠΑ, τη δυνατότητα να απολαμβάνει όλα τα νόμιμα δικαιώματα και μόνιμη παραμονή στη χώρα, τόσο του ίδιου όσο και της οικογένειάς του.Αυτό συνέβη και με τον άτυχο πεντάχρονο Ελιάν, που οι αρχές μετανάστευσης και μια δικαστής του Μαϊάμι, τον παρέδωσαν σε ένα μακρινό συγγενή του - θείο -, που το παιδί είχε δει μια φορά.
Από τότε ξεκινάει η περιπέτειά του, της ομηρίας του ουσιαστικά στις ΗΠΑ. Το γνωστό μας, με όσα αναφέραμε παραπάνω, «Εθνικό Κουβανοαμερικανικό Ιδρυμα» αναλαμβάνει την... «προστασία» του και προσπαθεί να τον καλοπιάσει με ακριβά δώρα, ρούχα και παιχνίδια, ώστε να τον κάνει να μη θέλει να φύγει από τις ΗΠΑ. Οταν ο πατέρας του μικρού μαθαίνει για την περιπέτεια του παιδιού, ζητάει να μεταβεί στις ΗΠΑ και να τον παραλάβει. Αρχικά οι μαφιόζοι του Μαϊάμι του προσφέρουν 2 εκατομμύρια δολάρια, με την προϋπόθεση όμως ότι αυτός θα παραμείνει μόνιμα με το παιδί του στις ΗΠΑ.
Η πρόταση απορρίπτεται και ξεκινάει ένας αγώνας του πατέρα, αλλά και όλης της Κούβας, για να επιστρέψει το παιδί στην πατρίδα του και στους ανθρώπους που τον αγαπούν. Η όλη διαδικασία θα κρατήσει πάνω από 7 μήνες, με μια περιπετειώδη δικαστική διαδικασία για να υπάρξει τελικά απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ για το αυτονόητο, δηλαδή την επιστροφή του μικρού Κουβανού στον πατέρα του. Αυτό γίνεται στις 28 Ιούνη του 2000, και για να εφαρμοστεί η απόφαση, θα οργανωθεί από τις αμερικανικές αρχές αναγκαστική διαδικασία απελευθέρωσης του μικρού από ειδικές ένοπλες δυνάμεις από το σπίτι των απαγωγέων του, που αρνούνταν να παραδώσουν το παιδί. Φυσικά αυτή η διαδικασία θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην ψυχή του Ελιάν, όπως και το μίσος των ανεγκέφαλων της αντικουβανικής μαφίας, που θέλησαν να τον εμπλέξουν στα βρώμικα παιχνίδια τους κατά της Κούβας.
Θα ακολουθήσει η προσπάθεια του πατέρα του, των γιαγιάδων, των αγαπημένων του προσώπων να τον γαληνέψουν μετά τον εφιάλτη που έζησε. Ταυτόχρονα το οργανωμένο σοσιαλιστικό κράτος της Κούβας θα του δώσει όλη τη φροντίδα του, όπως και σε όλους τους συνομήλικούς του.


Με βάση το νόμο που αναφέραμε παραπάνω, που ευνοεί τη φυγή από την Κούβα, ειδικά με παράνομο τρόπο - για να αξιοποιείται στην προπαγάνδα ενάντια στην Κούβα - είναι πολλές οι περιπτώσεις που εγκληματικά στοιχεία που κάνουν αεροπειρατείες και πειρατείες πλοίων, γίνονται δεκτοί στις ΗΠΑ περίπου ως ήρωες. Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους: Στα έτη 1959 - 2001 συνολικά 51 αεροσκάφη έχουν απαχθεί από την Κούβα και κατέφυγαν στις ΗΠΑ, ενέργειες που στηρίχτηκαν από τη μαφία του Μαϊάμι, και δεν έχει ασκηθεί ποτέ από τις αρχές των ΗΠΑ, κανενός είδους δίωξη στους αεροπειρατές.
Το ίδιο συμβαίνει και με πειρατείες πλοίων. Ολοι οι πειρατές που έφτασαν στις ΗΠΑ, αφέθηκαν ελεύθεροι. Τελευταία περίπτωση που έγινε γνωστή διεθνώς είναι η πειρατεία του μικρού τουριστικού πλοιαρίου «Μπαράγκουα», στις 2 Απρίλη του 2003. Εγινε γνωστή όχι για την πειρατεία, αλλά για το αποτέλεσμα που είχε και κυρίως για να ασκηθεί κριτική από διάφορους... ανθρωπιστές - και στη χώρα μας - προς την Κούβα.
Συγκεκριμένα 11 πειρατές απήγαγαν το πλοίο με 29 επιβάτες, ανάμεσά τους 2 Γαλλίδες και 2 Σκανδιναβές τουρίστριες και μικρά παιδιά. Με επιχείρηση της κουβανικής Ακτοφυλακής, 40 ώρες μετά την αρχή της απαγωγής, έγινε δυνατή η απελευθέρωση των ομήρων. Το θέμα όμως είδε το φως της δημοσιότητας από τα διεθνή μέσα ως καταστολή από την πλευρά της Κούβας. Στην επιχείρηση τραυματίστηκε από πυρά ο επικεφαλής των πειρατών, ο οποίος απειλούσε με μαχαίρι τους ομήρους. Ακολούθησε δίκη και καταδίκη του για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Φυσικά αν αυτός ο κοινός εγκληματίας κατάφερνε να φτάσει στις ΗΠΑ, θα γνώριζε τιμές... ήρωα!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

http://www.rizospastis.gr/page.do?id=6582&publDate=2%2F4%2F2006&direction=&pageNo=11

Συνέχεια...


Το Σάββατο 12 Σεπτέμβρη του 1998, το FBI(Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών των ΗΠΑ) ενημέρωσε την Ιλεάνα Ρος Λέχτινεν και τον Λίνκολ Ντίας Μπαλάρτ, που είναι βουλευτές της τρομοκρατικής μαφίας ενάντια στην Κούβα στο Μαϊάμι, ότι συνέλαβε τους Φερνάντο Γκονζάλες Γιορτ, Αντόνιο Γκερέρο Ροντρίγκες, Χεράρδο Ερναντές Νορντέλο, Ραμόν Λαμπανίνιο Σαλαζάρ και Ρενέ Γκονζάλες Σεβερέρτ ως υποτιθέμενους πράκτορες της Κούβας, σε βάρος των ΗΠΑ στο Μαϊάμι.
Εκείνη τη στιγμή, το FBI αγνοούσε την ταυτότητα των τριών και γνώριζε μόνον ότι οι δύο είχαν και υπηκοότητα ΗΠΑ.
Παρόλο που η αντιπροσωπεία των βουλευτών της συγκεκριμένης περιφέρειας απαρτίζεται από 25 άτομα, ενημερώθηκαν ουσιαστικά προκαταβολικά οι δύο προαναφερόμενοι, παρόλο που δεν έχουν καμιά σχέση με ζητήματα ασφάλειας και κατασκοπίας. Γιατί, λοιπόν, ήταν αυτοί οι προνομιούχοι, και οι ερευνητές μοιράστηκαν μαζί τους την πληροφορία πριν δοθεί στη δημοσιότητα;
Η απάντηση δεν άργησε να δοθεί, παρά 4 μέρες αργότερα. Αλλά, βέβαια, από την πρώτη στιγμή ήταν καθαρό ότι επρόκειτο για μια υπόθεση, που κρατάει μέχρι σήμερα και είναι πλέον γνωστή ως η «υπόθεση των πέντε Κουβανών ηρώων», που θα έπαιρνε έντονο πολιτικό χαρακτήρα και θα γινόταν μέρος της επιθετικότητας των ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα.
Οκτώ χρόνια όμηροι
Ας δούμε, όμως, πιο αναλυτικά την υπόθεση με την ίσως πιο μακρά δικαστική διαδικασία στα χρονικά, που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται και σήμερα ως η «αιχμή» της επίθεσης των ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα.
Για την εντεινόμενη επιθετικότητα των τρομοκρατικών οργανώσεων, ιδιαίτερα τη δεκαετία του '90, η Κούβα αναγκάστηκε να πάρει μέτρα και σε αυτό το πλαίσιο οι πέντε Κουβανοί αγωνιστές διείσδυσαν στις οργανώσεις αυτές, συνέλεξαν πληροφορίες και απέτρεψαν πολλές ενέργειες προστατεύοντας ανθρώπινες ζωές. Στις 16 με 17 Ιούλη του 1998, οι κουβανικές αρχές και συγκεκριμένα το υπουργείο Εσωτερικών ενημέρωσε κλιμάκιο υπαλλήλων του FBI για όλη τη δραστηριότητά του και τις παράνομες και εγκληματικές ενέργειες που οργανώνονται από το έδαφος των ΗΠΑ και τις οργανώσεις αντικουβανών στο Μαϊάμι. Παρέθεσε βίντεο και κασέτες, αποδεικτικό υλικό γι' αυτήν τη δραστηριότητα.
Η πολιτική απάντηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ ήρθε το πρωί της 12ης Σεπτέμβρη, όταν συνέλαβε στα σπίτια όπου διέμεναν τους πέντε αγωνιστές.


Δικάστηκαν σε μια δίκη που διήρκεσε περισσότερο από 7 μήνες, μια δίκη που παραβίασε κάθε έννοια Δικαίου και των ίδιων των νόμων των ΗΠΑ και των άρθρων 5, 6, 8 του Συντάγματος, αφού δεν επιτράπηκε αλλαγή τόπου διεξαγωγής της δίκης και η όλη διαδικασία πραγματοποιήθηκε στο Μαϊάμι, την πιο εχθρική για την Κούβα πόλη σε όλο κόσμο με έντονες τις πιέσεις στους ενόρκους του δικαστηρίου. Στους δικηγόρους των Πέντε που ορίστηκαν από το αμερικανικό κράτος, απαγορεύτηκε πρόσβαση στο 80% της δικογραφίας (χαρακτηρίζοντας το υλικό ως απόρρητο για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ). Καμία από τις κατηγορίες, περί κατασκοπίας, δεν έγινε δυνατό να αποδειχτεί στη διαδικασία της δίκης. Κατέθεσαν δε υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της αμερικανικής κυβέρνησης, στρατιωτικοί και στελέχη του FBI, που όλοι δήλωσαν ότι δεν υπήρξαν αποδείξεις...
Π.χ.: Ο αντιναύαρχος Εβγεν Κάρολ, με 35 χρόνια υπηρεσία στην ακτοφυλακή των ΗΠΑ και την εποχή της δίκης αντιπρόεδρος του Κέντρου Πληροφοριών του υπουργείου Αμυνας, δήλωσε χαρακτηριστικά:
«Η Κούβα δεν αντιπροσωπεύει για τις ΗΠΑ καμία στρατιωτική απειλή».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι καταθέσεις και άλλων πρώην στρατιωτικών στελεχών των ΗΠΑ.
Από όλη τη διάτρητη δικαστική διαδικασία, όμως, αποδείχτηκε για άλλη μια φορά η εγκληματική δραστηριότητα των τρομοκρατικών αντικουβανικών οργανώσεων.


Παρ' όλα αυτά, καταδικάστηκαν με τις πιο αυστηρές δυνατές ποινές: Ρ. Γκονσάλες 15 χρόνια φυλάκιση, Χ. Ε. Νορντέλο 2 φορές ισόβια και 15 μήνες (στον Χεράρδο είναι χαρακτηριστικό ότι του φορτώθηκε, 8 μήνες μετά τη σύλληψή του, και η ευθύνη για την κατάρριψη από τη Στρατιωτική Αεροπορία της Κούβας, μικρού αεροσκάφους προερχόμενου από το Μαϊάμι στις 24/2/1998), Ραμόν Λαμπανίνιο 1 ισόβια και 18 μήνες φυλάκιση, Αντόνιο Γκερέρο 1 ισόβια και 10 χρόνια φυλάκιση, Φ. Γκονσάλες Γιορτ 19 χρόνια φυλάκιση.
Σήμερα, μετά από σχεδόν 8 χρόνια από την πρώτη δίκη, η υπόθεση των Πέντε βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο, έχει γίνει δεκτό το αίτημα της έφεσης και της ακύρωσης της πρώτης δίκης του Μαϊάμι και αναμένεται η απόφαση. Συγκεκριμένα, στις 9 Αυγούστου του 2005, το 11ο Περιφερειακό Εφετείο της Ατλάντας αποφάσισε ότι οι Πέντε δεν είχαν δίκαιη δίκη στο Μαϊάμι και για το λόγο αυτό η δίκη θα πρέπει να επαναληφθεί.
Σύμφωνα με το σκεπτικό των τριών δικαστών του περιφερειακού δικαστηρίου, που αναπτύσσεται σε 93 σελίδες, γίνονται αποδεκτά τρία εκ των βασικών επιχειρημάτων, για τα οποία οι νομικοί υπεράσπισης είχαν εφεσιβάλει την πρωτόδικη απόφαση:
1. Οτι ο εγκλεισμός τους επί 17 μήνες σε κελιά απομόνωσης ήταν παράνομος.
2. Οτι οι δικηγόροι υπεράσπισης αποστερήθηκαν της δυνατότητας εξέτασης κρίσιμων στοιχείων και αποδείξεων της νομικής διαδικασίας, καθώς η κυβέρνηση επικαλέστηκε την Πράξη Προστασίας Απόρρητων Πληροφοριών.
3. Οτι η δίκη τους ήταν έκνομη, καθώς ο τόπος στον οποίο εκδικάστηκε δεν παρείχε τα εχέγγυα για δίκαιη αντιμετώπισή τους από τους δικαστές και τους ενόρκους και ότι η αμερικανική κυβέρνηση, ένα χρόνο μετά την έκδοση της πρωτόδικης καταδικαστικής απόφασης, αναγνώρισε το γεγονός αυτό, καθώς ο τόπος εκδίκασης είναι άμεσα συνδεδεμένος με διάφορα ζητήματα που συνδέονται με την Κούβα.
Είχε προηγηθεί κάτω από την πίεση του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης η απόφαση της Ομάδας Εργασίας ενάντια στις Αυθαίρετες Κρατήσεις της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών στις 27/5/05, που αναγνώρισε ότι η στέρηση της ελευθερίας των πέντε Κουβανών είναι αυθαίρετη και παράνομη και προέτρεψε την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να βάλει τέλος στη φυλάκισή τους. Αυτό που τώρα μένει είναι να υπάρξει επανάληψη μιας δίκαιης δίκης και βέβαια να καταλήξει στην απελευθέρωσή τους.
Για το σκοπό αυτό έχει αναπτυχθεί ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης σε ολόκληρο τον κόσμο με πάνω από 260 επιτροπές σε 85 χώρες, που καλούν στην άμεση απελευθέρωσή τους.
Υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους
Η αλήθεια είναι ότι οι πέντε πατριώτες είχαν ως κύρια αποστολή τη διείσδυση στα τρομοκρατικά δίκτυα του Μαϊάμι, που οργανώνουν επιθέσεις κατά της Κούβας, ώστε να αποτρέψουν νέα εγκλήματα ενάντια στο λαό της, ενάντια στους οικονομικούς και κοινωνικούς στόχους. Κάποιοι απ' αυτούς γνωρίστηκαν μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της αποστολής τους και κάποιοι άλλοι κατά τη διάρκεια της μακράς άδικης φυλάκισής τους. Μεταξύ τους οι άνθρωποι αυτοί αποκαλούνται «αδέλφια» και για τον κουβανικό λαό είναι ήρωες και με την ομόφωνη απόφαση της Εθνοσυνέλευσης της λαϊκής εξουσίας, του ανώτερου νομοθετικού οργάνου στην Κούβα.
Τα όσα θα παραθέσουμε παρακάτω αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Δίνονται ορισμένα στοιχεία γι' αυτούς τους ανθρώπους. Ποιοι είναι και πώς ζούσαν, γιατί δεν έβλαψαν στο ελάχιστο την εδαφική ακεραιότητα και εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ. Θα αποδείξουμε ότι στην περίπτωσή τους βλέπουμε ένα παράδειγμα απαράμιλλου σύγχρονου ηρωισμού. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κομμουνιστές, που υπηρετούν με αυτοθυσία τη σοσιαλιστική πατρίδα τους και το λαό της.
Οι πέντε Κουβανοί αναζητούσαν πληροφορίες δημόσιου χαρακτήρα για να προστατέψουν τον κουβανικό λαό από τρομοκρατικές ενέργειες, που προέρχονταν από τις εξτρεμιστικές αντικουβανικές οργανώσεις και πραγματοποιούνται εδώ και πάνω από 40 χρόνια. Ο σκοπός τους ήταν να προλάβουν το θάνατο Κουβανών πολιτών και κάθε πολίτη, που μπορούσε να είναι θύμα αυτών των εν
εργειών.
Να τι είπαν, ανάμεσα σε άλλα, στις απολογίες τους:
Αντόνιο: «Στο τέλος θα βγούμε νικητές και ελεύθεροι μπροστά στον ήλιο, που σήμερα μας στερούν».
Φερνάντο: «Κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει πολλά στην πατρίδα του. Τα χρόνια της άδικης κράτησης, θα με συνοδεύει η αξιοπρέπεια που διδάχτηκα από το λαό μας και την ιστορία του. Ειλικρινά, πιστεύω ότι θα έρθει εκείνη η μέρα που η Κούβα δε θα έχει καμία ανάγκη, άνθρωποι σαν και εμένα εθελοντικά και από αγάπη για την πατρίδα και το λαό της να έρχονται σε αυτή τη χώρα για να παλέψουν ενάντια στην τρομοκρατία».
Ρενέ: «Θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε την αλήθεια και να τη μάθει ο αμερικάνικος λαός. Με την υπομονή, την πίστη και το θάρρος που μας δίνει το "έγκλημα" να είμαστε αξιοπρεπείς».
Χεράρδο: «Το μόνο που λυπάμαι είναι ότι δεν έχω μια δεύτερη ζωή να την προσφέρω στην πατρίδα μου».
Ραμόν: «Θα φοράω τη φόρμα της φυλακής με την ίδια τιμή και περηφάνια που ένας στρατιώτης φοράει τη στολή του με τα πιο αξιέπαινα διακριτικά του».

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=9/4/2006&id=6602&pageNo=13&direction=-1

Συνέχεια...


Παρακάτω θα παραθέσουμε ορισμένα βιογραφικά στοιχεία και θα προσεγγίσουμε πιο ανθρώπινες πλευρές τους, μέσα από την αλληλογραφία τους:
Αντόνιο Γκερέρο Ροντρίγκες
Γεννήθηκε στις 16/10/1958 στο Μαϊάμι. Οι γονείς του μετά τη νίκη της Επανάστασης επέστρεψαν στην Κούβα και συμμετέχουν στην επαναστατική διαδικασία. Το 1974 μπαίνει στην Ενωση Νέων Κομμουνιστών. Σπούδασε στη Σοβιετική Ενωση, μηχανικός στην κατασκευή αεροδρομίων, με εξαιρετικές επιδόσεις. Επιστρέφοντας, δουλεύει στις Κουβανικές Αερογραμμές, ως ειδικός στην κατασκευή αεροδρομίων. Το 1989 μπαίνει στο ΚΚ Κούβας. Από τρεις γάμους έχει 2 παιδιά. Την περίοδο που βρίσκεται στις ΗΠΑ, στη δεκαετία του '90, αναλαμβάνει την αποστολή να διεισδύσει στις τρομοκρατικές οργανώσεις.
Απόσπασμα από γράμμα στη μητέρα του (20/10/01):
«Δεν έχουμε την ελευθερία που θα θέλαμε, αλλά στην ψυχή και στη σκέψη μας είμαστε άνθρωποι ελεύθεροι και έχουμε πολλά αποθέματα αξίας και αξιοπρέπειας για να ξεπερνάμε την έλλειψη ελευθερίας. Ξέρουμε ότι θα νικήσουμε και έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου για να βλέπουμε το μέλλον με το μέτωπο ψηλά, σίγουροι για ένα καλύτερο αύριο».
Ποίημα στον γιο του (30/6/01):
Εσύ είσαι το χέρι μου/ όταν μακρινούς φίλους δεν μπορώ να χαιρετίσω/ εσύ είσαι η φωνή μου/ όταν σε δικαστήρια αγώνα και ιδεών δεν μπορώ να εκφραστώ/ εσύ είσαι το χαμόγελό μου/ όταν δεν μπορώ να παρηγορηθώ/ εσύ είσαι το όνειρό μου/ αν υπάρξει στιγμή που δεν μπορώ να ονειρευτώ.
Φερνάντο Γκονζάλες Γιορτ
Γεννήθηκε στις 18/8/1963. Το 1981 γίνεται μέλος της Ενωσης Νέων Κομμουνιστών, όπου διακρίθηκε σε πολλές στελεχικές θέσεις. Σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις και το 1987 -1989 πηγαίνει για διεθνιστική αποστολή στην Αγκόλα, όπου διακρίνεται σε όλα τα επίπεδα. Το 1988 γίνεται μέλος του ΚΚ Κούβας. Το 1995 είναι η χρονιά που αναλαμβάνει την αποστολή να εργαστεί ενάντια στην τρομοκρατία στις ΗΠΑ.
Απόσπασμα από γράμμα στην ανιψιά του Λάουρα:
«Σε πιστεύω όταν λες ότι αν ήξερες ότι η ωριμότητά σου θα εξαρτιόταν πλέον από αυτήν την υπόθεση, θα προτιμούσες να σκεφτόσουν ανούσια πράγματα...
Αυτό δείχνει το πόσο σε έχει επηρεάσει και σε έχει πονέσει αυτή η κατάσταση... Αλλά, όπως λες και εσύ, από αυτή θα προκύψει μια Λάουρα πιο ώριμη και πιο δυνατή. Βέβαια θα προτιμούσα να μην περνούσες ό,τι περνάς και η ωριμότητά σου να ερχόταν μέσα από λιγότερο τραυματικές εμπειρίες...».
Από γράμμα στη σύζυγό του, όταν για δεύτερη φορά στέλνεται στην απόλυτη απομόνωση:
«Σήμερα μετά από 3 χρόνια κράτησης και λίγο πριν με βάλουν πάλι εκεί, που, όπως ξέρετε από προηγούμενο γράμμα, είναι σαν να σε θάβουν, θέλω να χρησιμοποιήσω μια φράση από ένα γνωστό τραγούδι του Σίλβιο Ροντρίγκες, τον "Ανόητο" που έχει μεγάλη σημασία για όλους: "Πεθαίνω όπως έζησα"».
Χεράρδο Ερναντές Νορντέλο
Γεννήθηκε στις 4/6/1965. Μπαίνει στη Νεολαία. Σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις, έχει ξεχωριστές ικανότητες στις τέχνες, στο θέατρο, στο σκίτσο και στη γελοιογραφία. Το 1988 παντρεύεται με την Αντριάνα Πέρες Ο' Κόνορ. Το 1989 φεύγει για διεθνιστική αποστολή στην Αγκόλα όπου παρασημοφορείται και το 1993 γίνεται μέλος του κόμματος και από τα μέσα του '90 ξεκινάει την αποστολή του στις ΗΠΑ.
Γράμμα στις 3/2/01
«Στα παιδιά μου που δεν έχουν ακόμα γεννηθεί:
Οταν θα διαβάζετε αυτό το γράμμα, θα έχουν περάσει μερικά χρόνια από τότε που γράφτηκε. Μακάρι να μην είναι πολλά. Αυτή τη στιγμή ακόμα δεν έχετε γεννηθεί και η μαμά σας έχει τώρα αμφιβολία αν κάποια στιγμή γεννηθείτε. Αυτό γιατί τώρα περνάω δύσκολες στιγμές στη ζωή μου, μακριά από την πατρίδα, την οικογένειά μου και από τους ανθρώπους που με κάνουν υπερήφανο και ελπίζω κάποια μέρα και εσείς να αισθάνεστε έτσι.
Αυτό είναι ένα σχέδιο που έχω κάνει για πολλά παιδιά: γιους και κόρες, ανίψια και άλλους συγγενείς ανθρώπων που σήμερα βρίσκονται μαζί μου. Ανθρώπους, που μέσα από αυτό το σχέδιο έστειλαν την αγάπη τους σε αγαπημένα πρόσωπα που σήμερα τα έχουν στερηθεί.
Γι' αυτούς τους λόγους ήθελα να το κουβεντιάσω μαζί σας, τώρα που ξέρετε να διαβάζετε, για να γνωρίζετε, γιατί ο μπαμπάς σας δεν είναι τόσο νέος όσο πολλοί από τους γονείς των φίλων σας. Για να ξέρετε για τα χρόνια που ο μπαμπάς και η μαμά σας ήταν αναγκασμένοι να ζουν χώρια, παρότι αγαπιόντουσαν πολύ. Χρόνια που κάποια φορά θα μπορώ να σας πολύ περισσότερα γι' αυτά».
Ραμόν Λαμπανίνιο Σαλαζάρ
Γεννιέται στις 9/6/1963. Σπούδασε Οικονομία με την ανώτερη (χρυσή) επίδοση, ενώ επίσης έχει πολύ καλές αθλητικές επιδόσεις και, ταυτόχρονα, ήταν από τους καλύτερους στρατιωτικούς της γενιάς του. Το 1987 γίνεται μέλος της νεολαίας και το 1991 μέλος του κόμματος. Από δύο γάμους έχει 3 παιδιά. Και από τις αρχές του '90 φεύγει για την αποστολή του στις ΗΠΑ.
«Στη μητέρα μου που έφυγε» (απόσπασμα από ποίημα του Ραμόν)
«Σε αυτήν αφιέρωσα το δόσιμό μου/ την απουσία μου/ όλες μου τις θυσίες/ προς τιμήν της ήταν όλη μου η σιωπή...
...Σήμερα είμαι ευτυχισμένος/ να τη βλέπω να επαναλαμβάνεται στα πρόσωπα χιλιάδων μανάδων/ και χιλιάδων σημαιών».
Απόσπασμα από γράμμα στα παιδιά μου:
«Τώρα μπορείτε να καταλάβετε γιατί ο πατέρας σας δεν μπορούσε να είναι περισσότερο χρόνο μαζί σας, στο πλευρό σας, ή γιατί δεν μπορεί να ζήσει τόσες όμορφες και ευτυχισμένες στιγμές, όπως ζουν όλοι οι μπαμπάδες με τα παιδιά τους.
Λόγω της απουσίας μου, δεν μπόρεσα να είμαι κοντά στη μαμά στη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, να σας δω όταν ανοίξατε τα ματάκια σας, να σας αλλάξω, να σας βοηθήσω στα πρώτα σας βήματα...
Αλλά να ξέρετε ότι έπρεπε να φύγω από την αγάπη για εσάς και για όλους μας. Και όπου να είμαι, εσείς θα είστε πάντα "παρών". Και θα γυρίσω, μην έχετε καμία αμφιβολία, και όταν θα γυρίσω θα αναπληρώσουμε όλα σας τα όνειρα, ό,τι περιμένατε μέχρι τώρα».
Ρενέ Γκονζάλες Σεβερέρτ
Γεννήθηκε στις 13/8/1956. Η οικογένειά του μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Στις 6/10/61 οι γονείς του, που βοηθάνε το κίνημα της 26ης Ιούλη στην πάλη ενάντια στον Μπατίστα, αποφασίζει να γυρίσει στην Κούβα και να συμμετάσχει ενεργά στην επανάσταση. Ο Ρενέ μεγαλώνει και πηγαίνει σχολείο στην Κούβα. Το όνειρό του είναι να γίνει πιλότος. Τελειώνει στρατιωτική σχολή, συμμετέχει και διακρίνεται σε διεθνιστική αποστολή στην Αγκόλα.
Ηδη, από το 1970, είναι μέλος της Νεολαίας. Από το '79 έως το 1982 γίνεται πιλότος και λίγο αργότερα αναλαμβάνει να διδάξει πιλότους της στρατιωτικής αεροπορίας. Το 1990 γίνεται δεκτός στις τάξεις του κόμματος και τον ίδιο χρόνο φεύγει για την αποστολή του στις ΗΠΑ. Είναι παντρεμένος με την Ολγα Σαλανουέβα Αράνγκο και έχει δύο κόρες. Η σύζυγός του έχει φυλακιστεί επίσης στις ΗΠΑ για τη βοήθεια που πρόσφερε στους 5 αγωνιστές και έχει απελαθεί από τη χώρα αυτή, που σήμερα της αρνείται ακόμα και την επίσκεψη του συζύγου της.
Απόσπασμα στην κόρη του, που συμπλήρωσε τα 15 της χρόνια:
«Ιρμίτα, πέτα ψηλά πεταλούδα μου. Σπάσε τα δεσμά, μαζεύοντας τη χαρά και σε αυτή την εποχή της ενηλικίωσης να βασίζεις την ολοκλήρωσή σου στην αγάπη, να είσαι περήφανη και να έχεις εμπιστοσύνη»...

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=9/4/2006&id=6602&pageNo=13&direction=-1

Τα επιτεύγματα που έχει πετύχει το Νησί της Επανάστασης σε αυτά τα 40 και πλέον χρόνια της ύπαρξής της, υπερασπίζεται το σοσιαλιστικό κράτος και ο λάος με την ενωμένη πάλη του. Η Παιδεία, η Υγεία, η Κοινωνική Πρόνοια και η δυνατότητα πρόσβασης του λαού στον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό και την αναψυχή είναι κατακτήσεις που δε συγκρίνονται μόνο με τον περίγυρο της Λατινικής Αμερικής, αλλά και με τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, που απομυζούν άλλες χώρες καταληστεύοντας τους φυσικούς πόρους. Σε αντίθεση η Κούβα εκφράζει από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της την ειλικρινή αλληλεγγύη της σε κάθε λαό που έχει ανάγκη, με μοναδικό κριτήριο το διεθνισμό των λαών. Αλλωστε στα πρώτα της βήματα είχε και αυτή την αμέριστη συμπαράσταση της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών.
Και βέβαια για την περίπτωση της Κούβας δεν πρέπει να διαφεύγει ούτε στιγμή της προσοχής το γεγονός ότι πρόκειται για μια χώρα που δεν αφήνεται να αναπτυχθεί, όπως η ίδια επιθυμεί, από το φονικό αμερικανικό εμπάργκο και τους πιο παράλογους νόμους που έχει γνωρίσει η ιστορία, αυτούς των Χελμς Μπάρτον και Τοριτσέλι, που φτάνουν στο σημείο να θέτουν κυρώσεις σε τρίτες χώρες που θα τολμήσουν να έχουν εμπορικές σχέσεις με την Κούβα. Αυτό το πείσμα και την αγωνιστικότητα του κουβανέζικου λαού, που, παρά τις τεράστιες δυσκολίες που συνάντησε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, που ήταν ένα πολύτιμο στήριγμα, καταφέρνει να ορθοποδεί, δεν μπορεί να τα συγχωρήσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Επιπλέον, αυτή η περήφανη χώρα αποτελεί ένα φάρο για τους λαούς της περιοχής, αλλά και για όλο τον κόσμο, ένα «κακό παράδειγμα» κατά τους Αμερικανούς, που δεν πρέπει να βρει μιμητές.
Τα επιτεύγματα αυτά είναι το αποτέλεσμα της συνειδητής πάλης του κουβανέζικου λαού και δεν αμφισβητήθηκαν, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που του βάζουν, ιδιαίτερα με την κλιμάκωση της επιθετικότητας την τελευταία 15ετία μετά τις ανατροπές. Η Κούβα, χωρίς να εξιδανικεύουμε την κοινωνία που οικοδομεί, επανακτά σταδιακά τις δυνάμεις της και ξεπερνάει τα προβλήματα, βελτιώνει τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων.
Ο κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει τις σπουδές του από το νηπιαγωγείο μέχρι το διδακτορικό σε οποιαδήποτε επιστήμη χωρίς να πρέπει να πληρώσει ούτε ένα λεπτό. Η εκπαίδευση είναι δωρεάν σε όλα τα επίπεδα και δεν υπάρχει εκπαιδευτικός που να μένει άνεργος.
Η Κούβα έχει τον πιο υψηλό δείκτη σχολικής συμμετοχής από όλες τις χώρες της περιοχής του ημισφαιρίου που ανήκει.
Η πρωτοβάθμια (βασική) εκπαίδευση έχει τα τελευταία χρόνια δεχτεί συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση να γίνει ακόμα πιο αποτελεσματική και πιο κοντά στον κάθε μαθητή. Ετσι το μέτρο για 20 μαθητές ανά τάξη ήδη εφαρμόζεται για το 74% των σχολείων αυτής της κατηγορίας σε όλη τη χώρα, ενώ στην πρωτεύουσα έχει επιτευχθεί στο 100%.
Η διδασκαλία των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των πολυμέσων σήμερα διδάσκεται σε όλα τα σχολεία της χώρας, την πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και την προπανεπιστημιακή εκπαίδευση.
Την ίδια στιγμή που 120 εκατομμύρια παιδιά σχολικής ηλικίας σε όλο τον κόσμο δεν πάνε στο σχολείο, γιατί είναι αναγκασμένα να δουλεύουν (συνολικά 250 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας κάτω των 14 χρόνων), στην Κούβα δεν υπάρχει ούτε ένας ανήλικος που να είναι υποχρεωμένος να δουλέψει για να βοηθήσει την οικογένειά του και να εγκαταλείπει το σχολείο.
Επιπλέον, η Κούβα έχει αναπτύξει τεχνικές διδασκαλίας για τη γραφή και την ανάγνωση με χρήση οπτικοακουστικών μέσων ειδικά επεξεργασμένων για τα ισπανικά, αγγλικά, πορτογαλικά, γαλλικά, ακόμα και για γηγενείς γλώσσες που συναντιούνται στη Λατινική Αμερική και που σήμερα αυτά τα προγράμματα καταπολέμησης του αναλφαβητισμού εφαρμόζονται σε μια σειρά χώρες.
Τέτοιες περιπτώσεις είναι παραδείγματος χάριν τα προγράμματα που εφαρμόζονται με τη συνδρομή της Κούβας, στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία και αλλού. Σήμερα επίσης βρίσκεται στην τελική φάση του ένα πρόγραμμα για τη γνώση γραφής και ανάγνωσης με τη χρήση της τηλεόρασης.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για προγράμματα που η Κούβα δε διεκδικεί καμία αποκλειστικότητα στην πατέντα και είναι στη διάθεση οποιασδήποτε χώρας δείξει ενδιαφέρον. Με τα προγράμματα αυτά με σχετικά μικρό κόστος θα μπορούσαν να μάθουν γραφή και ανάγνωση πολλά εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.
Πρωτοπόρα είναι επίσης η Κούβα στον τομέα της ειδικής εκπαίδευσης όπου πάνω από 55.000 παιδιά και έφηβοι με ειδικές ανάγκες στο σύνολό τους διδάσκονται σε 428 σχολεία, αλλά επίσης και σε τάξεις που έχουν δημιουργηθεί σε νοσοκομεία, αλλά και στο σπίτι με βοηθητικούς εκπαιδευτικούς, ώστε να μη μένουν πίσω αυτά τα παιδιά. Επίσης και σε αυτό τον τομέα έχουν εισαχθεί οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα τηλεοπτικά προγράμματα. Χαρακτηριστικά, στα σχολεία για τυφλούς και άτομα με διάφορα προβλήματα όρασης χρησιμοποιούνται σύγχρονες μέθοδοι μετατροπής, μέσω υπολογιστών, σε ήχο και εκτύπωση στην ειδική γραφή Μπράιλε.
Επίσης υπάρχουν και 2.368 αγροτικά σχολεία, διανεμημένα σε κάθε περιοχή, ακόμα και στην πιο απομακρυσμένη. Σε αυτά χρησιμοποιούνται φωτοβολταϊκά συστήματα ενέργειας για να εξασφαλίζεται και εκεί όπου φοιτούν λιγότεροι μαθητές ισότιμη παροχή στην εκπαίδευση με όλες τις ανέσεις, όπως και στα μεγαλύτερα σχολεία.

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=16/4/2006&id=6604&pageNo=11&direction=1

Συνέχεια...


Στην Κούβα η παιδική θνησιμότητα κινείται σε επίπεδα που συναντιούνται μόνο σε υψηλά αναπτυγμένες χώρες, που βέβαια έχουν αυτή τη δυνατότητα γιατί εκμεταλλεύονται πολλές άλλες υποανάπτυκτες χώρες. Η Κούβα έχει 6,5 νεκρά παιδιά στα 1.000 γεννημένα εν ζωή και προσδόκιμο ηλικίας τα 76 χρόνια, δείκτης φυσικά που είναι ο μεγαλύτερος ανάμεσα στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Η ιατρική επιστήμη είναι πραγματικό λειτούργημα και η Υγεία κοινωνικό αγαθό που παρέχεται σε όλους τους ανθρώπους. Λειτουργεί το πρόγραμμα του γιατρού της οικογένειας, που εξασφαλίζει παροχές υγείας ανά πάσα στιγμή εντελώς δωρεάν σε όλο τον πληθυσμό. Οι εγκαταστάσεις όπου στεγάζεται ο οικογενειακός γιατρός με το απαραίτητο νοσηλευτικό προσωπικό και το γραφείο όπου γίνονται οι εξετάσεις, βρίσκονται κοντά στον τόπο κατοικίας. Η Κούβα, σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη αναλογία γιατρών ανά κατοίκους. Ολα τα παιδιά εμβολιάζονται εντελώς δωρεάν για 13 ασθένειες, που πλέον έχουν εξαλειφθεί πλήρως. Ασθένειες μολυσματικές και μεταδοτικές, όπως η πολιομυελίτιδα, η ελονοσία, ο νεογνικός τέτανος, η διφθερίτιδα, η ιλαρά, η ερυθρά, η παρωτίτιδα, ο κοκίτης, τροπικές ασθένειες έχουν περιοριστεί, ενώ έχουν εξαφανιστεί ασθένειες όπως η μηνιγγίτιδα, η ηπατίτιδα Β, η λέπρα, η φυματίωση και άλλες.

Την ίδια στιγμή που κάθε χρόνο εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν σε όλο τον κόσμο από αρρώστιες που θα μπορούσαν να καταπολεμηθούν με τα κατάλληλα εμβόλια και τα φάρμακα, στην Κούβα τα επιστημονικά κέντρα δουλεύουν για να βρουν μεθόδους πρόληψης και αντιμετώπισης για σοβαρές ασθένειες.
Ολα τα παιδιά μέχρι την ηλικία των 6 χρόνων λαμβάνουν 1 λίτρο γάλα για 25 κουβανέζικα σεντάδος, δηλαδή για μερικά λεπτά του ευρώ, το 95% του πληθυσμού έχει παροχή νερού από το δίκτυο και είναι συνήθεια να βράζεται το νερό που πίνουν τα παιδιά.
Στην Κούβα όλες οι γέννες γίνονται σε κατάλληλες εγκαταστάσεις, μαιευτικές κλινικές και στους λεγόμενους οίκους μητέρας και οι εγκυμονούσες στη διάρκεια της εγκυμοσύνης δέχονται όλη τη φροντίδα του Συστήματος Υγείας και απολαμβάνουν άδεια με αποδοχές 1 χρόνο μετά τη γέννα.
Σήμερα πάνω από 50.000 γιατροί δίνουν τις υπηρεσίες τους σε 92 χώρες. Πρόσφατο παράδειγμα οι 2.000 γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό που βοήθησαν μετά τον καταστροφικό σεισμό στο Πακιστάν.
Αυτή η διεθνιστική προσφορά περιλαμβάνει από εξειδικευμένη ιατρική βοήθεια, παροχή συμβουλών στους κρατικούς οργανισμούς, ανάπτυξη εκστρατείας με εκπαιδευτικά υγειονομικά προγράμματα, ελέγχους των συνθηκών υγιεινής και επιδημιολογικών φαινομένων, ακαδημαϊκή συνεργασία. Σήμερα επίσης 3.000 ειδικοί στη Γενική Ιατρική εργάζονται σε 18 χώρες του Τρίτου Κόσμου στις πιο απομακρυσμένες περιοχές χωρίς να παίρνουν ούτε λεπτό.
Στη διεθνιστική προσφορά της Κούβας πρέπει να συνυπολογιστεί και η Λατινοαμερικανική Ιατρική Σχολή όπου φοιτούν 9.000 φοιτητές, οι περισσότεροι από τις 80 πιο φτωχές χώρες του κόσμου που αντιπροσωπεύουν 100 εθνότητες από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική.


Στην Κούβα επίσης αναπτύσσεται σε όλα τα επίπεδα η Φυσική Αγωγή και ο Αθλητισμός ως μέσο διαπαιδαγώγησης και συμβολής στην ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του κάθε ατόμου. Ο αριθμός των καθηγητών και τεχνικών σε αυτό τον τομέα πλησιάζει τις 31.000, πράγμα που επιτρέπει πλήρη κάλυψη όλης της χώρας και 1 τέτοιο ειδικό για κάθε 355 κατοίκους, δείκτης που θεωρείται από τους καλύτερους στον κόσμο. Στη χώρα υπάρχει Αθλητικό Πανεπιστήμιο με 14 σχολές με περίπου 10.000 φοιτητές και 1.260 καθηγητές. Επίσης υπολογίζεται ότι υπάρχουν 12.072 καθηγητές Φυσικής Αγωγής, ένας για κάθε 183 μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.Υπάρχουν κάπου 4.000 αθλητές πολύ υψηλών επιδόσεων, που έχουν αναδειχτεί από το σχολικό αθλητισμό, που αποτελεί και τη βάση της αθλητικής πυραμίδας. Στους σχολικούς αγώνες που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο συμμετέχουν κατά μέσο όρο 8.000 μαθητές σε 29 αθλήματα.
Η μεγάλη ανάπτυξη του Αθλητισμού στο νησί σημειώνεται λίγα χρόνια μετά τη νίκη της Επανάστασης. Στους Παναμερικανικούς Αγώνες το 1971 η Κούβα για πρώτη φορά στην ιστορία της παίρνει τη δεύτερη θέση πίσω από τις ΗΠΑ και το 1991 στους ίδιους αγώνες που έγιναν στην Αβάνα κατέκτησε την πρώτη θέση. Σε Ολυμπιακούς Αγώνες έχει κερδίσει το 97% των μεταλλίων της, χρυσά, αργυρά και χάλκινα, στην περίοδο μετά τη Νίκη της Επανάστασης. Εχει 112 παγκόσμιους πρωταθλητές σε 12 αθλήματα ατομικά και οι 25 από αυτούς για περισσότερο από μια φορά. Το 90% των πρωταθλητών προέρχονται από τους σχολικούς αγώνες. Εχει σημαντική διεθνή παρουσία και έχει υπογράψει 128 συμφωνίες για αθλητική συνεργασία με 95 χώρες από όλες τις ηπείρους. Υπάρχει επίσης η Διεθνής Σχολή Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού με 1.200 φοιτητές από 33 χώρες της Αφρικής, 17 της Λατινικής Αμερικής, 5 της Ασίας και 16 της Καραϊβικής. 11.000 τεχνικοί στα σπορ προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε 100 χώρες και στις 5 ηπείρους.


Ο Πολιτισμός με ό,τι αυτός περιλαμβάνει, από την καλλιτεχνική δημιουργία, την προστασία και τον εμπλουτισμό της εθνικής κληρονομιάς, την ενεργό συμμετοχή του πληθυσμού σε αυτή την κοινωνικοπολιτιστική διαδικασία, είναι πρώτη προτεραιότητα για τη λαϊκή εξουσία, που αναλαμβάνουν να την υλοποιήσουν τα πολύμορφα ιδρύματα της χώρας.
Στην πλούσια δραστηριότητα αυτών των οργανισμών περιλαμβάνονται περίπου 11.000 τίτλοι βιβλίων με πάνω από 600.000 αντίτυπα συνολικά. Κάθε χρόνο πραγματοποιείται η Διεθνής Γιορτή Βιβλίου, στην οποία το 2003 συμμετείχαν 3,5 εκατομμύρια επισκέπτες και πουλήθηκαν 3 εκατ. βιβλία. Επίσης πολύ γνωστά είναι τα Φεστιβάλ Μπαλέτου, οι Εικαστικές Εκδηλώσεις, το φεστιβάλ του Νέου Λατινοαμερικανικού Κινηματογράφου, το Φεστιβάλ Θεάτρου, Μουσικής.
Τα σχολεία καλλιτεχνικής παιδείας υπάρχουν σε κάθε περιφέρεια της χώρας όπου σπουδάζουν πάνω από 20.000 νέοι. Σε 15 σχολές της χώρας με 11.700 σπουδαστές προετοιμάζονται οι λεγόμενοι καλλιτεχνικοί προωθητές. Λειτουργούν και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της χώρας σπίτια τέχνης, καθώς και δημόσιες βιβλιοθήκες που φτάνουν τον αριθμό των 360.
Μετά από όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι ποτέ ένας λαός δεν είχε τόσα πράγματα να υπερασπιστεί, τόσες κατακτήσεις, που θα έδινε και το αίμα του για να μην του τις πάρουν. Για να προστατέψουν αυτό το τεράστιο έργο, για να αποτρέψουν εγκληματίες τρομοκράτες - όπως της μαφίας του Μαϊάμι - να βλάψουν τον λαό τους, αγωνίστηκαν και αγωνίζονται οι Πέντε Κουβανοί ήρωες που βρίσκονται φυλακισμένοι στις ΗΠΑ.
Κλείνοντας αυτή τη μερική μόνο αναφορά στα σπουδαία επιτεύγματα (εδώ δεν αναφερθήκαμε στο ιερό δικαίωμα στην εργασία, στις μορφές οργάνωσης της κοινωνίας, το πολιτικό δημοκρατικό και συμμετοχικό σύστημα και πολλά άλλα, πρωτόγνωρα για τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού που αντιμετωπίζουν δισεκατομμύρια άνθρωποι), πρέπει να σημειώσουμε ότι ο δυναμισμός αυτής της σοσιαλιστικής κοινωνίας που αναπτύσσεται στην Κούβα είναι το αποτέλεσμα της οργανωμένης παρέμβασης που κάνει η καθοδηγήτρια δύναμη, που είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας και οι μαζικές λαϊκές επαναστατικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των γυναικών, της νεολαίας, των επιστημόνων και καλλιτεχνών, η ενότητα του λαού που συμμετέχει σε κάθε πεδίο λήψης αποφάσεων, βάζοντας τη σφραγίδα του, για να ξεπερνιούνται αδυναμίες, λάθη και παραλείψεις και να υπάρχει καλυτέρευση στο επίπεδο ζωής του.

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=16/4/2006&id=6604&pageNo=11&direction=1