THMMY.gr

Η Παρέμβαση φοιτητών της Νομικής για Ανοιχτή Σχολή γράφει αποκλειστικά για το protagon.

"Τα αντανακλαστικά που έχει διεγείρει ο νέος νόμος-πλαίσιο για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση είναι πρωτόγνωρα. Χιλιάδες φοιτητές οργανώνονται όχι μόνο στο facebook αλλά και στις σχολές συντάσσοντας πλαίσια κατά των καταλήψεων.

Ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με το νέο νόμο, η κατάληψη στρέφεται κατά των ίδιων των φοιτητών, τους στερεί την ελεύθερη πρόσβαση στις στοιχειώδεις λειτουργίες και υπηρεσίες, αναβάλει επ’ αόριστον την εκπλήρωση των ακαδημαϊκών τους υποχρεώσεων, επιβαρύνει οικονομικά τις οικογένειες τους.

Η Ανοιχτή Σχολή δεν είναι μια άποψη συγκυριακή. Είναι "ιδεολογία". Είναι επιταγή απέναντι στο δικαίωμα για ισότιμη πρόσβαση στη γνώση. Μια διεκδίκηση του αυτονόητου δικαιώματος κάθε φοιτητή.

Από τότε που ξεκινήσαμε αυτήν την πρωτοβουλία γνωρίζαμε πως ο σκοπός μας θα ήταν δύσκολο να επιτευχθεί. Ήδη από την πρώτη φορά που συμμετείχαμε στη Γενική Συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου ως κίνηση για Ανοιχτή Σχολή, δεχτήκαμε τόνους λάσπης, χαρακτηριζόμενοι ως  «βαλτοί» του Προέδρου του τμήματος Νομικής  και της Υπουργού Παιδείας. Εκτοξεύτηκαν μπουκάλια και καφέδες κατά των εκπροσώπων μας. Συμμετείχαμε σε ένα παιχνίδι που τους κανόνες δεν τους συνδιαμορφώναμε αλλά ήταν προαποφασισμένοι από τις παρατάξεις. Παρ’ όλα αυτά δεν πτοηθήκαμε. Συνεχίσαμε την προσπάθεια βέβαιοι για το δίκαιο των θέσεών μας.

Τα γεγονότα όμως που βιώσαμε την προηγούμενη Τετάρτη στη Γενική Συνέλευση ήταν για τους περισσότερους από εμάς πρωτοφανή και θρασύτατα. Δεν έγινε δεκτό το αίτημα μας για διεξαγωγή της ψηφοφορίας με επίδειξη φοιτητικής ταυτότητας. Ως απάντηση -πέρα από δικαιολογίες, υπεκφυγές και σοφίσματα- λάβαμε το αμίμητο «όποιος θέλει πάσο, να πάει στη Γραμματεία». Στο τέλος της διαδικασίας καταμέτρησης και ενώ το Ενιαίο Πλαίσιο για Ανοιχτή Σχολή (Ανεξάρτητοι-ΔΑΠ) προηγούταν κατά 27 ψήφους, μέλη των ΕΑΑΚ(εξωκοινοβουλευτική αριστερά) προσέθεσαν 38 ψήφους στο πλαίσιο για κατάληψη, μετατρέποντας το αποτέλεσμα υπέρ τους με διαφορά 20 ψήφων μαζί με ακόμα μια νοθεία στην επανακαταμέτρηση! Η απάντηση στις διαμαρτυρίες μας ήταν να πετάξουν έξω από την αίθουσα όσους αντέδρασαν σε αυτά και άλλα εξοργιστικά φαινόμενα νοθείας. Κανένας από τις υπόλοιπες παρατάξεις δεν αντέδρασε. Μάλλον τους βόλευε. Βρεθήκαμε μόνοι μας, να υπερασπιζόμαστε για ακόμα μια φορά το αυτονόητο: την ανόθευτη εκλογική διαδικασία.

Είδαμε λοιπόν αυτούς  που τόσο κόπτονται για το καλό του Πανεπιστημίου, για τις συλλογικές διαδικασίες, για την ισχύ των αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου και για το ίδιο το «φοιτητικό κίνημα», να δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Όταν φοιτητές λαμβάνουν αποφάσεις με τις οποίες διαφωνούν, θα νοθεύουν το αποτέλεσμα, θα τραμπουκίζουν «αντιφρονούντες» και θα ακυρώνουν στην πράξη την διαδικασία με αθέμιτα μέσα.

Η Νομική Αθηνών ψήφισε Ανοιχτή Σχολή και αυτό πρέπει να το μάθουν όλοι! Αποδείξαμε ότι δεν είμαστε πλέον «σιωπηρή πλειοψηφία του facebook», αλλά η πλειοψηφία που στήριξε το αίτημα να διεξαχθούν ομαλά οι εξετάσεις και να συνεχίσουμε τις σπουδές μας απρόσκοπτα. Δυστυχώς, όμως, οι φοιτητές για ακόμη μια φορά καλούνται να τα βάλουν με τα πιο αυταρχικά στοιχεία του ελληνικού πανεπιστημίου, ενώ οι καθηγητές και η διοίκηση παρακολουθούν αμέτοχοι.

Στοχεύουμε σε ένα Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, πέρα από μικροπολιτικές σκοπιμότητες, άσχετα από το αν ο νόμος είναι καλός ή κακός. Η Ανοιχτή Σχολή είναι η βάση πάνω στην οποία μπορεί να δράσει ο καθένας όπως επιθυμεί. Είναι το εχέγγυο για να μην στερείται των δικαιωμάτων του κανένας φοιτητής."

Παρέμβαση Φοιτητών Νομικής για Ανοιχτή Σχολή

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9023

Το ανοιχτό Πάντειο και τα άθλια ψέματα των ΜΜΕ

Έχουμε ξαναγράψει στο alterthess.gr τις προηγούμενες ημέρες για τη συμμαχία των προθύμων και τις απελπισμένες προσπάθειες «αγανακτισμένων» φοιτητών, καθηγητών και δημοσιογράφων να δημιουργήσουν το ανάλογο κλίμα και να μπλοκάρουν τις καταλήψεις στις σχολές.

Σήμερα όλα τα ΜΜΕ από νωρίς το πρωί δημοσιεύουν είδηση με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Υπέρ των ανοιχτών πανεπιστημίων οι καθηγητές του Παντείου», στην οποία αναφέρεται ότι «η Ανεξάρτητη Κίνηση του Πάντειου Πανεπιστημίου υποστηρίζει με ανακοίνωσή της ότι «τα πανεπιστήμια πρέπει να ανοίξουν και να μείνουν ΑΝΟΙΧΤΑ, με πλήρεις ακαδημαϊκές λειτουργίες».

Μάλιστα στην είδηση που έχει αναδημοσιευτεί από το σύνολο του τύπου αναφέρεται ότι «ολοένα και περισσότεροι καθηγητές, από διάφορα πανεπιστήμια, εκδίδουν ανακοινώσεις ή διακινούν ηλεκτρονικά κείμενα και συγκεντρώνουν υπογραφές, με στόχο την ανάληψη πρωτοβουλιών, προκειμένου να ανοίξουν τα πανεπιστήμια.{…} Μετά τους καθηγητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου, του Πολυτεχνείου, του Γεωπονικού, της συγκλήτου του Αριστοτέλειου, και η Ανεξάρτητη Κίνηση του Πάντειου Πανεπιστημίου υποστηρίζει με ανακοίνωσή της ότι «τα πανεπιστήμια πρέπει να ανοίξουν και να μείνουν ΑΝΟΙΧΤΑ, με πλήρεις ακαδημαϊκές λειτουργίες», καθώς «η πρόκληση ενός νέου μακρού κύκλου ταραχών θα απαξιώσει ακόμα περισσότερο το Δημόσιο Πανεπιστήμιο σε μια εξαιρετικά κρίσιμη εθνική και κοινωνική συγκυρία».

Λίγες ώρες μόνο μετά, η Γενική Συνέλευση του συλλόγου καθηγητών του Παντείου αποφάσισε τη διεξαγωγή απεργίας ενάντια στο νέο νόμο.

Στην ανακοίνωση των καθηγητών τονίζεται:

«Μετά από γενική συνέλευση που πραγματοποίησε ο σύλλογος καθηγητών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αποφασίστηκε η διεξαγωγή απεργιακής κινητοποίησης, την προσεχή Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου, «ημέρα υπογραφής» του Νόμου- Πλαισίου για τα Α.Ε.Ι.».

Σε σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε το εκπαιδευτικό προσωπικό τονίζει ότι: «συντάσσεται με τη μεγάλη πλειονότητα των συλλογικών οργάνων της πανεπιστημιακής κοινότητας (Σύνοδος Πρυτάνεων, Σύγκλητοι, ΓΣ Τμημάτων, ΓΣ Συλλόγων ΔΕΠ και φοιτητών) και επιβεβαιώνει την απόφασή της για την αναγκαιότητα μη-εφαρμογής και κατάργησης του Ν. 4009/2011 για τα Α.Ε.Ι».

«Στην κατεύθυνση αυτή, στρατηγικής σημασίας επίδικο αντικείμενο είναι η τρέχουσα διαδικασία εκλογής των εσωτερικών μελών των Συμβουλίων των Ιδρυμάτων», τονίζεται στην ανακοίνωση του συλλόγου. «Ως πρώτο βήμα, η γενική συνέλευση καλεί όλους τους πρώην Πρυτάνεις και Αντιπρυτάνεις του Παντείου, καθώς και κάθε άλλον συνάδελφο, να παραιτηθεί από υποψήφιο μέλος της επιτροπής για τη διεξαγωγή της εκλογής, και τον Πρύτανη να μην υπογράψει τη συναφή διαπιστωτική πράξη», συνεχίζει.

«Για την Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου, καταληκτική ημερομηνία για την έκδοση της διαπιστωτικής πράξης, η ΓΣ αποφάσισε απεργία και νέα ΓΣ, στις 11 π.μ., στην οποία θα κληθεί ο Πρύτανης και οι Αντιπρυτάνεις, ενώ καλεί όλους τους συναδέλφους να βρίσκονται καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της κρίσιμης ημέρας στους χώρους του Ιδρύματος», καταλήγει το ψήφισμα των καθηγητών.

Το δημοσίευμα που εμφάνιζε τους καθηγητές του Παντείου να τάσσονται στο σύνολό τους υπέρ του ανοιχτού πανεπιστημίου, δημιουργεί τουλάχιστον ερωτηματικά η δημοσίευση της είδησης με ακριβώς τον ίδιο τίτλο και περιεχόμενο ακόμη και από «εναλλακτικά» μέσα. Και δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι οι συνάδελφοι στα μέσα αναδημοσιεύουν τις ειδήσεις χωρίς να ρίξουν ούτε μια διαγώνια ματιά στο περιεχόμενο και κυρίως στον τίτλο της είδησης.

Πόλεμο θέλουν; Θα τον έχουν! Εσύ διάλεξες στρατόπεδο;

Του Δημήτρη Πατέλη

«Τώρα έχουμε πόλεμο», μας λένε κυνικά και απροκάλυπτα οι δωσίλογοι κυβερνώντες του χρηματοπιστωτικού άξονα, αναγγέλλοντας πολλοστή φορά νέα σκληρά μέτρα εσωτερικής υποτίμησης-πτώχευσης (νέα ληστρικά χαράτσια στους αδύναμους, ασυδωσία και ασυλία στους δυνατούς, συγχωνεύσεις υπηρεσιών, απολύσεις υπαλλήλων, “εφεδρείες”, ιδιωτικοποιήσεις, γενικό ξεπούλημα κ.ο.κ.).
Γίνεται πλέον λόγος για «καθεστώς μόνιμου εμφυλίου πολέμου», μέσω του οποίου οι πλέον επιθετικοί κύκλοι του παρασιτικού κεφαλαίου, και ιδιαίτερα του χρηματοπιστωτικού, δια του καθεστώτος των πολιτικών υπαλλήλων τους, επιχειρούν να επιβάλλουν τις στρατηγικές επιλογές τους, με ωμή βία, εκβιασμούς και «ασύμμετρα» αλλεπάλληλα καταιγιστικά πλήγματα στους απλούς ανθρώπους του μόχθου, σε ένα σκηνικό που έχει περιγράψει γλαφυρά η ερευνήτρια Naomi Klein στο έργο της “Το δόγμα του σοκ”...

Καταλύεται κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής, δημόσιας αρωγής του κοινωνικού, λαϊκής κυριαρχίας, δημοκρατικής και συνταγματικής νομιμότητας, αλλά και -έστω και κατ' επίφαση- ορθολογικής συμπεριφοράς μιας εξουσίας, που όλο και πιο συστηματικά καταφεύγει στον πειθαρχικό καταναγκασμό και στην καταστολή του ίδιου του λαού, που όλο και πιο συχνά αντιμετωπίζεται ως “εσωτερικός εχθρός” (Βλ. σχετικά και: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=308461). Κάθε επόμενη “ρητή και κατηγορηματική δέσμευση και πρόβλεψη” των τραγελαφικά αφερέγγυων ιθυνόντων, εκλαμβάνεται πλέον μονοσήμαντα ως περί του αντιθέτου προαναγγελία...
Χαρακτηριστικός από αυτή την άποψη ήταν ο συμβολισμός της αστυνομοκρατούμενης Θεσσαλονίκης κατά τη Διεθνή Έκθεση, και οι επιχειρησιακές πτυχές του εγχειρήματος. Ήταν άλλη μια -μετά την 15η & 29 Ιουνίου στο Σύνταγμα- επίδειξη ισχύος, πράξη πολέμου του όλο και πιο μισητού καθεστώτος κατά του “εχθρού λαού”, κατά της κοινωνίας. Η ανάμειξη της Αντιτρομοκρατικής και των ειδικών δυνάμεων, έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό: επιχειρείται η ταύτιση διαδηλωτών, αντιφρονούντων πολιτών με “επικίνδυνους τρομοκράτες”.

Τα δελτία ειδήσεων, έχουν μετατραπεί σε εκπομπές καταιγιστικών πολεμικών ανακοινωθέντων για νέα πλήγματα κατά του λαού. Η συνεχής χρήση πολεμικών όρων δεν είναι τυχαία. Επιβάλλει κλίμα και τελικά καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, με αλλεπάλληλες θεσμικές εκτροπές, όλο και πιο αυταρχική διακυβέρνηση. Αυτός ο κοινωνικός πόλεμος έχει και μια θεμελιώδη ψυχολογική συνιστώσα: προωθεί μεθοδικά δια των μέσων μαζική χειραγώγησης την παγίωση στο λαό ενός γενικευμένου φόβου, συνδεδεμένου με τη μόνιμη απειλή και εμφάνιση ανεξήγητων, αδήριτων, ανυπέρβλητων και ανεξέλεγκτων κινδύνων-πληγμάτων. Αυτή η κυριαρχία εχθρικών και καταστροφικών δυνάμεων εκδηλώνεται βιωματικά ως φόβος και δέος που μπορεί και να προσλάβουν μεταφυσικές διαστάσεις, ενδέχεται να οδηγήσουν σε στάσεις παραίτησης, μοιρολατρίας και υποταγής. Εκεί ακριβώς στοχεύουν οι ιθύνοντες. Θα τους το επιτρέψουμε;

Είναι άραγε τόσο ισχυροί και ακλόνητοι οι νυν κυβερνώντες και οι πρόθυμοι που τους περιβάλλουν; Όλα αυτά, συνιστούν κινήσεις ισχύος, αλλά και αμηχανίας, αδυναμίας, ανασφάλειας του καθεστώτος απέναντι στη διογκούμενη λαϊκή απειθαρχία και ανυπακοή, φόβου για την άνοδο ενός ανατρεπτικού κινήματος, για την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη που εγκυμονεί η συσσωρευόμενη κρίσιμη μάζα οργής και αγανάκτησης.

Έχουμε λοιπόν ένα «κοινωνικό πόλεμο» που επιδρά καταστροφικά επιφέροντας ραγδαίες ιστορικές αλλαγές στις ζωές των ανθρώπων. Αλλαγές συνυφασμένες με την κλιμάκωση και διαχείριση της γενικευμένης κρίσης του συστήματος, σε εθνική και παγκόσμια κλίμακα. Ας το συνειδητοποιήσουν λοιπόν καλά όσοι σπεύδουν (ασχέτως προθέσεων: από ωμό συμφέρον, από εκβιασμούς και πιέσεις, από ιδιοτελείς στρατηγικές επιβίωσης, από άγνοια, από αφέλεια, από κοινωνικό αναλφαβητισμό, από απλή βλακεία) να συστρατευθούν σήμερα με το στρατόπεδο των ύπουλων επιτιθεμένων, απατεώνων, καταχραστών εξουσίας, με τη χούντα των δωσίλογων και το Νόμους Πλαίσιο για τα ΑΕΙ της Νέας Κατοχικής Τάξης τους.

Οι αδίστακτοι επιτιθέμενοι, αποφάσισαν να θυσιάσουν την παιδεία, την υγεία, τις εργασιακές σχέσεις, την περίθαλψη, την ασφάλιση, και κυρίως: μερικές γενεές του λαού μας, τη νεολαία μας, τα αγέννητα παιδιά, με όρους γενοκτονίας, για να εξευμενίσουν τα αφεντικά τους: τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους!

Ας μην ακκίζονται κάποιοι με λεκτικές ακροβασίες και υπεκφυγές: ο κοινωνικός πόλεμος που έχει πρακτικώς και επισήμως κηρυχθεί, έχει στρατούς και στρατόπεδα που οριοθετούνται όσο προχωρά η σύγκρουση ζωής ή θανάτου με μεγαλύτερη σαφήνεια:

1. Από τη μια πλευρά το στρατόπεδο των αδίστακτων επιτιθέμενων: παρτάκηδες μεγαλοεισοδηματίες, επιχειρηματίες που βλέπουν τον πόλεμο ως "ευκαιρία" για μπίζνες, μισθοφόρους, συνεργάτες του κατακτητή, πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, κομματόσκυλα κάθε αποχρώσεως της “εθνικής συναίνεσης” της Νέας Τάξης, ψευτοαγωνιστές της παρελκυστικής εκτόνωσης που υπονομεύουν τη συγκρότηση του μετώπου μάχης των από κάτω, αρχομανείς αυλοκόλακες που μυρίστηκαν καινούργια νομή εξουσίας και δεν κρύβουν τη λύσσα τους, εθελοντές, ψοφοδεείς εθελόδουλους, βλάκες που συνωστίζονται αγεληδόν με τους ισχυρούς, κ.ο.κ. Αυτό είναι το στρατόπεδο της κραυγαλέας κυνικής ιδιοτέλειας, της υποκρισίας, του ψεύδους, της απάτης, της αναλγησίας, της καταδίκης του λαού σε γενοκτονία.

2. Από την άλλη – το στρατόπεδο όσων πλήττονται από τον κοινωνικό πόλεμο: η καθημαγμένη κοινωνία, που κάθε μέρα περιμένει την επόμενη εξαγγελία αφαίμαξης, μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, “εργασιακοί έφεδροι”, νέοι που καταδικάζονται σε ανέχεια και μετανάστευση, πεινασμένοι και άστεγοι, φοιτητές, μαθητές, αγέννητα παιδιά που δεν πρόκειται να έλθουν στον κόσμο λόγω εξαθλίωσης ανθρώπων που δεν θα κάνουν οικογένειες... Το στρατόπεδο της αξιοπρέπειας και του αγώνα για την επιβίωση της κοινωνίας, για το μέλλον των παιδιών μας. Αυτό το στρατόπεδο έχει το ηθικό προβάδισμα, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή συλλογικότητα, την αλήθεια, την κοινωνική ευαισθησία, την αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, άρα και την προοπτική της νίκης.

Ο πόλεμος έχει διακυβεύματα, έχει θύτες, θύματα και παράπλευρες απώλειες. Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι κατά μέρος την υποκρισία του τεχνοκρατικού, του δήθεν “ουδέτερου” επαγγελματισμού και της υποτακτικής νομιμοφροσύνης.

Στον πόλεμο, η άνευ όρων και ορίων αποδοχή της εύρυθμης “νομιμότητας” των επιτιθέμενων, των κυρίαρχων, ανεξαρτήτως προθέσεων (δηλ. από κυνισμό είτε από απλή βλακεία-ιδιωτεία) συνιστά μονοσήμαντα πράξη πολέμου, συστράτευσης με τον επιτιθέμενο.

Δεν έχει εδώ “δεν με νοιάζει τι παθαίνει ο λαός, αν πληρώνει δίδακτρα με το νόμο απ' το 4ο έτος ο φοιτητής, αν τον χώνουν στο βρόγχο των φοιτητοδανείων απ' τα 18 του, αν ο φτωχός και ο εργαζόμενος δεν έχει πρόσβαση στην παιδεία, αν θα περιφέρεται στην επισφάλεια με το κουρελόχαρτο των 180 πιστωτικών μονάδων”, κ.ο.κ. καθ' ότι “εγώ κοιτάζω τη δουλίτσα μου”.

Αν κάποιος ωρύεται σήμερα μετ' επιτάσεως: “Το μόνο που με νοιάζει είναι η “εύρυθμη λειτουργία των θεσμών” άνευ όρων και ορίων”, σε συνθήκες ασύμμετρου κοινωνικού πολέμου, αυτό σημαίνει de facto συστράτευση, σημαίνει σήμερα μονοσήμαντη αναγνώριση στον επιτιθέμενο του αποκλειστικού μονοπωλίου να θέτει τους δικούς του όρους και τα όρια.

Η μεθοδικά ενορχηστρωμένη και συστηματικά προβαλλόμενη εκστρατεία για “ανοικτά πανεπιστήμια” (αλήθεια, ανοικτά σε ποιους, προς τι, στην υπηρεσία τίνος;), ως κίνημα κατά των κινητοποιήσεων της πανεπιστημιακής κοινότητας, ως εγχείρημα υπονόμευσης του μετώπου παιδείας-εργασίας, κινείται σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση.

Στον πόλεμο, κανείς δεν σε ρωτά γιατί διάλεξες στρατόπεδο ή αν είσαι ανίκανος να διαλέξεις ή να συνειδητοποιήσεις το διακύβευμα, το με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Η κλαγγή των εκάστοτε όπλων διεξαγωγής του πολέμου, θα ξεκαθαρίσει το ποιόν των στρατοπέδων, των σκοπών, της θεωρίας και της πράξης, των στρατηγικών, των τακτικών. Εδώ κρίνεται και το ήθος του καθ' ενός και της κάθε μιας, ατόμων και συλλογικοτήτων.

Σε συνθήκες οξύτατου ανοικτού κοινωνικού πολέμου, δεν υπάρχουν ουδέτεροι, δεν υπάρχει αταραξία της βολής, δεν υπάρχουν χρυσελεφάντινοι πύργοι διανοουμενίστικης εστέτ νιρβάνα, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες θέσεις και υπεκφυγές: το κάθε επιμέρους, τοπικό και ελάσσον συνάπτεται αναγκαστικά με το γενικό, το κοινωνικό και το μείζων. Ότι αφορά έστω και μικρά διακυβεύματα μετατοπίσεων συσχετισμών δυνάμεων, η κάθε θέση υπέρ ή κατά θεσμών, επιλογών και προσώπων, εξακοντίζεται στο επίκεντρο του αδυσώπητου κοινωνικού και πολιτικού αγώνα.
Όποιοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το αντιληφθούν, ας πρόσεχαν.

Όλοι οι εμπλεκόμενοι, τελικά θα λογοδοτήσουν απέναντι στο λαό μας, απέναντι στην ιστορία.

Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει ως εκ της θέσης, του ρόλου και του λειτουργήματός του ιδιαίτερες ευθύνες σε αυτό τον πόλεμο.

Εσύ διάλεξες στρατόπεδο ή καμώνεσαι ακόμα ότι δεν σε αφορά και είσαι υπεράνω;

Υπέρ καταλήψεων συνηγορία: Ανοιχτή επιστολή σε συναδέλφους και συναδέλφισσες
 
Του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου

Αγαπητέ μου συνάδελφε,

Διάβασα με ενδιαφέρον το δημόσιο κείμενό σου, όπου, μαζί με άλλους συναδέλφους και συναδέλφισσες, τασσόσασταν ενάντια στις καταλήψεις. Υπάρχουν πράγματα στα οποία συμφωνούμε και πράγματα στα οποία διαφωνούμε. Δυστυχώς, για μένα, αυτά στα οποία συμφωνούμε είναι πολύ λίγα. Συμφωνούμε ότι οι καταλήψεις έχουν πολύ λίγο κόσμο. Διαφωνούμε όμως στο τι πρέπει να κάνουμε απέναντι σε αυτές. Ας αρχίσω με αυτά στα οποία διαφωνούμε.

Σκεφτόμουνα, διόλου τυχαίο, τις μέρες αυτές τον Μάη του ’68. Σήμερα τον δοξολογεί ολόκληρη η Αριστερά. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να τον δοξολογούν και φιλελεύθεροι στοχαστές ή ακόμα και ακροδεξιοί, εντάσσοντάς τον βέβαια στη δική τους οπτική. Ξέρεις πόσες αστοχίες των φοιτητών υπήρχαν τις μέρες εκείνες. Επίτρεψε μου να ασχοληθώ με μία μόνον από αυτές. Όταν ο Κον-Μπεντίτ και η παρέα του βγήκαν από τη Σορβόννη τιμωρημένοι από το πειθαρχικό, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν οι συγκεντρωμένοι απ’ έξω φοιτητές ήταν να στήσουν οδοφράγματα. Το ίδιο έκαναν και τις επόμενες μέρες. Δεν υπήρχε πιο αλλόκοτο πράγμα από αυτό. Όταν οι πρόγονοι τους επαναστάτες του 1848 η αργότερα, το 1871, στη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας, ύψωναν οδοφράγματα είχαν ως στόχο να εμποδίσουν τα άλογα των δυνάμεων καταστολής να τους προσεγγίσουν καθώς και τις σφαίρες που η τροχιά τους κινιόταν σε ευθεία γραμμή να τους πλήξουν. Το ’68 όμως η αστυνομία είχε αύρες στη διάθεση της και ο στρατός τανκς που κανένα οδόφραγμα δεν θα μπορούσε να τα σταματήσει, ενώ τα δακρυγόνα, έτσι όπως εκτοξεύονται, μπορούν να πλήξουν τους διαδηλωτές όσο ψηλό και να είναι το οδόφραγμα που έχουν σηκώσει. Επιπλέον, πολλές φορές στήνανε τα οδοφράγματα χωρίς να έχουν εξασφαλίσει πίσω τους δρόμους διαφυγής με αποτέλεσμα, μόλις η αστυνομία τα γκρέμιζε να τους λιανίζει με μια αγριότητα που ο μακαρίτης ο Ελεφάντης, αυτόπτης μάρτυρας, όταν τη συνέκρινε με αυτή των δικών μας, θεωρούσε τους Έλληνες συναδέλφους τους παιδιά της χορωδίας.

Απέναντι, λοιπόν, στους εξεγερμένους γάλλους φοιτητές του Μάη μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε δυο στάσεις. Η πρώτη είναι να τους οικτίρεις για την αφέλειά τους, η δεύτερη είναι να καταλάβεις ότι ακόμη και οι πιο πρωτοπόροι δεν ξεφεύγουν από ένα συλλογικό πολιτικό υποσυνείδητο που περιέχει μέσα του τις μνήμες επαναστατικών αναστατώσεων του παρελθόντος.

Πάμε στα δικά μας. Ας περιοριστώ στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Εξάλλου, οι έλληνες φοιτητές δεν διαθέτουν τις «ευκολίες» των γάλλων συναδέλφων τους, δηλαδή, τα ιστορικά έργα του Μαρξ, για να ταξιδέψουν στις αναστατώσεις του πιο μακρινού τους παρελθόντος. Για δες. Στη διάρκεια της χούντας, και η Νομική και το Πολυτεχνείο καταλήψεις ήταν. Το 1979, ο «ελληνικός Μάης», με καταλήψεις ακύρωσε έναν ψηφισμένο νόμο, τον 815. Το 1990-1991 το πολυνομοσχέδιο του Κοντογιαννόπουλου, μετά από καταλήψεις και τη δολοφονία του Τεμπονέρα, αποσύρεται. Το 2006, το ΠΑΣΟΚ αναγκάζεται να αποσύρει την υποστήριξη του στη ΝΔ για κατάργηση του άρθρου 16, μετά από ένα μεγάλο κίνημα, όπου τον τόνο δίναν οι καταλήψεις. Και μην μου πεις, όπως μου έχεις ξαναπεί, αν το ΠΑΣΟΚ δεν απέσυρε την υποστήριξή του, δεν θα γινόταν τίποτα. Γιατί θα σου ανταπαντήσω ότι αν δεν προηγούνταν οι ζυμώσεις και οι μετατοπίσεις που προκάλεσαν οι καταλήψεις, κανένα ΠΑΣΟΚ δεν θα απέσυρε τίποτα.

Απέναντι στις τωρινές καταλήψεις έχεις λοιπόν να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο δρόμους. Ο πρώτος είναι να τις καταδικάσεις όπως κάνουν οι «ιδεολόγοι» του «ανοιχτού» πανεπιστημίου. Δεν λέω, είναι αρκετά καλοί στην πολεμική και τα όποια ψεγάδια τους τα διορθώνουν τα παντοδύναμα ΜΜΕ που εκπέμπουν μόνο τη φωνή τους με αποτέλεσμα να νομίζουν ότι οι κραυγές τους είναι η μοναδική αλήθεια. Αλλά από θεωρητική πρωτοτυπία δεν έχεις πολλά να τους ζηλέψεις. Αυτοί οι προάγγελοι του μέλλοντος που θέλουν τις μεταρρυθμίσεις για να προετοιμάσουν το αύριο, αναμασούν τα πεπαλαιωμένα πλέον ποπεριανής έμπνευσης ψυχροπολεμικά κλισέ περί ανοιχτού και περί κλειστού, λες και πρόκειται για την καινοτομία που θα συγκλονίσει τον κόσμο.

Ο άλλος δρόμος συνίσταται στο να καταλάβεις ότι οι καταλήψεις αποτελούν οργανικό κομμάτι του πολιτικού υποσυνείδητου των ελλήνων φοιτητών: έχοντας αποτελέσει σπουδαίες εμπειρίες αυτενέργειας και αυτοοργάνωσης των φοιτητών, αποτελούν ιστορικά δικαιωμένες μορφές πάλης.

Αν δεν έχουμε κάτι να αντιπροτείνουμε ως μέσο αγώνα, καλό είναι να τις αποδεχθούμε. Ακούμε και διαβάζουμε τις μέρες αυτές ανθρώπους που αντιτίθενται στο νόμο Διαμαντοπούλου-Γεωργιάδη να τάσσονται κατά των καταλήψεων. Δεν μας αντιπροτείνουν όμως κάτι στη θέση τους. Μας λένε γενικά και αόριστα ότι με ανοιχτά πανεπιστήμια θα κάνουμε ότι μπορούμε για να τον διορθώσουμε. Πώς; Με το διάλογο; Μα τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν να κάνουν διάλογο με το Υπουργείο και εισέπραξαν ένα… γύρισμα της πλάτης. Οι ίδιοι το ομολογούν. Μια κυβέρνηση, λοιπόν, η οποία δεν διαλέγεται στα προπαρασκευαστικά στάδια κατάρτισης ενός νόμου, είναι δυνατόν να κάνει διάλογο και επιπλέον διορθωτικές κινήσεις στα στάδια εφαρμογής του; Ποια πολιτική εμπειρία μας επιτρέπει να υποθέσουμε κάτι τέτοιο;

Ας έρθουμε σε αυτό που στην αρχή του γράμματος μου όρισα ως το σημείο συμφωνίας μας: τον άμαζο χαρακτήρα των καταλήψεων. Ας συνεννοηθούμε σε κάτι. Άμαζη είναι η καθημερινότητα των καταλήψεων και όχι οι συνελεύσεις που τις αποφασίζουν. Αυτές οι τελευταίες είναι ιδιαίτερα μαζικές. Χίλια επτακόσια άτομα συμμετείχαν τη βδομάδα που μας πέρασε στη φοιτητική συνέλευση του Οικονομικού Πανεπιστήμιου Αθηνών πάνω από χίλια άτομα ήταν στην συνέλευση που αποφάσισε την κατάληψη στο Ρέθυμνο και ασφαλώς θα σε κούραζα αναφέροντας σου και άλλα παραδείγματα.

Όσον αφορά την καθημερινότητα τους. Στις καταλήψεις του 1979, αυτές που ακύρωσαν την ουσία του νόμου 815, συμμετείχα και εγώ ως φοιτητής και ήμασταν πολλοί μέσα στο πανεπιστήμιο. Για δες τις διαφορές με το σήμερα. Τότε στην Αθήνα υπήρχαν δυο σινεμά «τέχνης» το «Στούντιο» και η «Αλκυονίδα», στην τηλεόραση υπήρχαν μόνον δυο κανάλια --αλλιώτικα απωθητικά από τα σημερινά--, τα μπαρ μόλις πρωτοεμφανίζονταν, και τους ξένους μουσικούς μόνον να τους ακούσουμε μπορούσαμε. Πρακτικά, η διασκέδαση γινόταν στις ταβέρνες και στις ταβέρνες δεν μπορείς να είσαι ολημερίς. Αναλογίσου, σήμερα, πόσες περισσότερες δυνατότητες έχει ένας φοιτητής για να μην είναι στον χώρο του πανεπιστημίου.

Κάτι άλλο, όμως, που μου φαίνεται ακόμα πιο σημαντικό. Τότε ήταν πολύ πιο ισχυρή η συλλογικότητα. Αντανάκλαση μιας κοινωνίας που δεν είχε εισέλθει ακόμα πλησίστια στη μετανεωτερική της φάση, ενισχυόταν ακόμα από μια φοιτητική πολιτικοποίηση που διέθετε τίτλους τιμής από τους αντιχουντικούς αγώνες του φοιτητικού κινήματος. Τότε η φοιτητική παρέα αποτελούσε μόρφωμα ισχυρό και υπαρκτό. Το σημερινό πανεπιστήμιο μοιάζει ολοένα και περισσότερο με πρωινή στάση λεωφορείου. Ο καθείς περνάει από εκεί για να πάει τη δουλειά του. Δεν στέκεται, δεν ρωτάει τους άλλους για το που πάει, δεν συζητάει. Μοιάζει να ξέρει από τα πριν τον μοναχικό προορισμό του.

Και εμάς μας απασχολεί το άμαζο των καταλήψεων, και μάλιστα θα σου έλεγα ότι εμάς μας καίει πραγματικά σε σχέση με τους πάσης φύσεως αντιπάλους που ουσιαστικά επιχαίρουν. Αλλά για τον αχαλίνωτο ατομικισμό που αποτρέπει τους φοιτητές από το να βρίσκονται όλοι μαζί στους χώρους του πανεπιστημίου, πίστεψε με, αγαπητέ μου συνάδελφε, οι τελευταίοι που φταίνε, είναι οι ίδιοι οι φοιτητές.

Πεισμένος ότι δεν σε κακοκάρδισα

Τα «ανοιχτά πανεπιστήμια» και η δημοκρατία του facebook
Για την ανοιχτή επιστολή 42 καθηγητών του Παντείου Πανεπιστημίου
 
Tου Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Δεν με εξέπληξε, εξαιρουμένων δύο ή τριών υπογραφών, η ανοιχτή επιστολή των 42 καθηγητών της Παντείου που ζητούν «ανοικτά πανεπιστήμια». Την τελευταία τριετία, από το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, αρκετοί από τους υπογράφοντες παρενέβησαν κατ’ επανάληψη στο δημόσιο διάλογο, τοποθετούμενοι και τότε, όπως και σήμερα, στη «σωστή» πλευρά: απέναντι στην κοινωνική διαμαρτυρία, έμμεσα ή και ευθέως στο πλευρό της κυβέρνησης.

Δεν είναι λοιπόν πρωτότυπο ότι τα αντανακλαστικά των συντακτών του κειμένου ενεργοποιούνται για μια ακόμα φορά σε περίοδο κατά την οποία δυσκολεύεται, όχι γενικώς η χώρα, αλλά ειδικώς η κυβέρνηση - προσωπικά αδυνατώ να θυμηθώ παρέμβασή τους που να αντιτίθεται σε επώδυνες για τμήματα της κοινωνίας κυβερνητικές επιλογές, αν και τελευταία οι αφορμές δεν υπήρξαν λίγες.

Αν κάτι προσφέρει νέο υλικό προς συζήτηση, έτσι, αυτό έχει να κάνει με τους ισχυρισμούς που διατυπώνονται στο επίμαχο κείμενο.

Ο πρώτος από αυτούς αφορά τις «αδιέξοδες καταλήψεις» και τις «ανέξοδες απεργίες». Δεν ξέρω ποια αίσθηση του μοιραίου υποχρεώνει κοινωνικούς επιστήμονες να προδικάζουν την έκβαση μιας κινητοποίησης εν τη γενέσει της· οι ίδιοι οι υπογράφοντες, ωστόσο, γνωρίζουν καλά ότι, από την απόσυρση του ν. 815 μέχρι την αποτροπή της αναθεώρησης του αρ. 16, οι φοιτητικές καταλήψεις υπήρξαν κάθε άλλο παρά ατελέσφορο μέσο πίεσης προς την κυβέρνηση – όπως εξάλλου και οι απεργίες. Ως προς τις τελευταίες δε, φοβάμαι πως το πρόβλημα των συντακτών του κειμένου δεν έγκειται στο «ανέξοδο» του χαρακτήρος τους. Το βασικό γι΄ αυτούς είναι ότι θεωρούν ελάσσονα πολιτικά ζητήματα την αφορμή και το σκοπό των κινητοποιήσεων («διατηρούμε τις προσωπικές μας απόψεις απέναντι στον κατατεθέντα νόμο»), εξ ου και η όλη ευαισθησία τους εξανλείται στα μέσα της διαμαρτυρίας.

Ο δεύτερος ισχυρισμός τους έχει να κάνει με το διεκτραγωδούμενο κοινωνικό κόστος των κινητοποιήσεων οι οποίες, σύμφωνα με τους υπογράφοντες, στερούν «από χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες το δικαίωμα στη μόρφωση», υποχρεώνουν «την ελληνική οικογένεια (...) να επιβαρυνθεί την επιμήκυνση των σπουδών των παιδιών της» και «απαγορε�

Ανοιχτά ή κλειστά πανεπιστήμια: κάποιες σκέψεις για ψευτοδιλήμματα

Της Ξένιας Χρυσοχόου,

καθηγήτριας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Αμέσως μετά τις 24 Αυγούστου που ψηφίστηκε ο νέος νόμος για την Ανώτατη Εκπαίδευση οι φοιτητές σχεδόν στο σύνολο των σχολών και τμημάτων των πανεπιστημίων της χώρας προχώρησαν σε καταλήψεις. Δεν θα το περίμενε κανείς ότι οι φοιτητές θα έκλειναν τα πανεπιστήμια σε εξεταστική περίοδο Αντέδρασαν όμως στη περαιτέρω συρρίκνωση του μέλλοντος τους. Μετά από τρεις εβδομάδες καταλήψεων γίνονται εκκλήσεις να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, κινητοποιούνται όλα τα ΜΜΕ και όποιος αντιδρά στο νέο τερατούργημα πρέπει να τοποθετηθεί στο ερώτημα που του τίθεται επιτακτικά “Ανοιχτά ή κλειστά πανεπιστήμια;”
Το ερώτημα αυτό αποτελεί, όπως και πολλά άλλα που μας τίθενται και θα τεθούν υπό μορφή δημοψηφισμάτων, ένα ψευτοδίλημμα και τίθεται εκ του πονηρού για να μεταθέσει τη συζήτηση από τα πραγματικά ερωτήματα. Το ερώτημα δεν είναι αν τα πανεπιστήμια θα είναι ανοιχτά ή κλειστά αλλά αν, με το νέο νόμο θα συνεχίσουν να είναι πανεπιστήμια.
Αν με ρωτήσει κανείς να απαντήσω σε αυτό το ψευτο-ερώτημα θα πω:
Ναι θέλω να λειτουργεί:

    * ένα πανεπιστήμιο που δεν θα είναι κολέγιο, που θα δίνει πτυχία με γνωστικά αντικείμενα όπως τα συγκροτούν τα τμήματα (departments) σε όλο τον κόσμο.
    * ένα πανεπιστήμιο που θα διδάσκει τη γνώση που παράγει μέσω έρευνας μέσα σε πλαίσια ακαδημαϊκής ελευθερίας και θα βγάζει επιστήμονες και όχι απλά καταρτισμένους πτυχιούχους χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα.
    * ένα πανεπιστήμιο που θα μπορούν να σπουδάζουν οι νέοι ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση της οικογένειάς τους, που θα στηρίζει τους πιο αδύναμους με σίτιση και στέγαση.
    * ένα πανεπιστήμιο, πραγματικά δημόσιο, που θα στηρίζεται οικονομικά σε δημόσιες παροχές ώστε να μην είναι έρμαιο διαπλοκής και οικονομικών συμφερόντων, ένα πανεπιστήμιο που θα το στηρίζει η πολιτεία οικονομικά και ηθικά και δεν θα το απαξιώνει
    * ένα πανεπιστήμιο που θα διοικείται δημοκρατικά από την κοινότητά του και όχι από την εκάστοτε κυβέρνηση και όσους διαπλέκονται μαζί της.
    * ένα πανεπιστήμιο που θα στηρίζει τον κόπο των λειτουργών του και των φοιτητών

Αν μιλάμε για ένα τέτοιο πανεπιστήμιο τότε να ανοίξει πάραυτα. Ας σταματήσουμε  όμως την υποκρισία. Δεν ήταν τέτοιο το πανεπιστήμιο μας αλλά για αυτό δεν έφταιγε το θεσμικό του πλαίσιο.  Ο νέος νόμος θα κάνει τα πράγματα χειρότερα σε καθένα από τα σημεία που προαναφέρθηκαν καθώς:

    * Καταργεί τα τμήματα και τα γνωστικά αντικείμενα και ωθεί σε σπουδές κατάρτισης με μειωμένα επαγγελματικά δικαιώματα.
    * Δεν προωθεί την έρευνα αλλά μετατρέπει το πανεπιστήμιο σε μεταλυκειακό διδασκαλείο. Εντεταλμένοι ευέλικτοι εργαζόμενοι θα διδάσκουν σε προπτυχιακό επίπεδο ενώ μόνο λίγοι φοιτητές σε μεταπτυχιακό επίπεδο θα μπορούν ενδεχομένως να κάνουν έρευνα.
    * Λίγοι θα μπορούν να πάρουν αυτό που σήμερα ονομάζουμε πτυχίο αφού το τέταρτο έτος θα μεταφερθεί σε μεταπτυχιακό επίπεδο το οποίο θα έχει δίδακτρα.
    * Η κυβέρνηση με πρόσχημα την αυτοτέλεια των πανεπιστημίων αποποιείται της συνταγματικής της υποχρέωσης να χρηματοδοτεί τα πανεπιστήμια τα οποία θα πρέπει να “βγουν στις αγορές” για να επιβιώσουν. Οι φοιτητές και οι οικογένειές τους θα αναγκαστούν να πληρώσουν, έρευνες θα γίνονται μόνο αν βρεθεί χορηγός και μόνο στα θέματα που βρίσκεται χρηματοδότηση. Η περιουσία του πανεπιστημίου θα μεταφερθεί σε ανώνυμη εταιρεία ώστε να ξεπουληθεί επιτήδεια.
    * Η διοίκηση του πανεπιστημίου θα συσσωρευτεί σε χέρια λίγων των οποίων οι αποφάσεις δεν θα ελέγχονται από κανένα και δεν θα λογοδοτούν σε κανένα και οι πανεπιστημιακοί δεν θα μπορούν να αντιδράσουν καθώς αυτοί οι λίγοι θα ορίζουν απολύτως την τύχη τους.
    * Το πανεπιστήμιο θα γίνει επιχείρηση όπου οι εργαζόμενοι πανεπιστημιακοί θα στερούνται ακαδημαϊκής ελευθερίας και θα ελέγχονται για το παραγόμενο προϊόν ενώ οι φοιτητές θα είναι χρήστες υπηρεσιών εκπαίδευσης.

Ναι, ένα τέτοιο πανεπιστήμιο δεν θέλω να ανοίξει και θα αντισταθώ μαζί με όσους στο πανεπιστήμιο και την κοινωνία θέλουν ένα δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο.
Η απάντηση στο ερώτημα ανοιχτό ή κλειστό πανεπιστήμιο εξαρτάται από το όραμα που έχει κανείς για το πανεπιστήμιο. Μήπως το πανεπιστήμιο το οποίο οραματίζονται όσοι επιμένουν να ανοίξει για να γίνουν άμεσα εξετάσεις είναι ένα πανεπιστήμιο-επιχείρηση  που παράγει προϊόντα-πτυχία-, ένα εξεταστικό κέντρο που αρκεί να λειτουργεί κάπως; Η εφαρμογή του νέου νόμου δεν είναι ένας ακόμα πειραματισμός στην πλάτη διδασκόντων και διδασκομένων που αν αποτύχει μπορεί να αλλάξει. Η εφαρμογή του νέου νόμου συνεπάγεται την κατάργηση του πανεπιστημίου και επί τούτου καλούμαστε όλοι, πανεπιστημιακή κοινότητα και κοινωνία, να πάρουμε θέση.
Σήμερα που η κοινωνία μας περνάει πολιτική, οικονομική και ηθική κρίση  και της ζητούν να υποταχθεί στις επιταγές “των αγορών” ας υπερασπιστούμε συλλογικές αξίες και ας παλέψουμε μαζί για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία που θέλουμε.
Ξένια Χρυσοχόου

Γράμμα σε έναν «Αγανακτισμένο» της «Ανοιχτής σχολής»

του Θάνου Ανδρίτσου


Σε έχω δει, σε βλέπω όλο και πιο συχνά σήμερα στα κανάλια ή στο διαδίκτυο. Σε θυμάμαι λιγάκι και μερικά χρόνια πριν, το 2006 και το 2007, όταν ήμουν και εγώ φοιτητής, σε βλέπω και τώρα ακόμα περισσότερο, αν και είμαι κάπως πιο παραπέρα.

Απέκτησες τώρα το όνομα του «αγανακτισμένου» ή καλύτερα στο έδωσαν οι κολλητοί της κυβέρνησης στα κανάλια για να παρομοιάσουν τη στάση σου με το λαϊκό κίνημα των πλατειών.

Δεν αναφέρομαι στον κρυμμένο Δαπίτη και Πασόκο που μεταμφιέζεται σε ανεξάρτητο και ακηδεμόνευτο από παρατάξεις και κόμματα το πρωί, πριν πάει το βραδάκι να στρογγυλοκαθίσει τις κομματικές καρέκλες του. Δεν λέω για τα πλουσιόπαιδα που ούτως ή άλλως θεωρούν μάλλον τυχαίο το γεγονός ότι αυτή την περίοδο της ζωής τους βρέθηκαν σε αυτή τη χώρα που δεν τους πολυαρέσει, τη βαριούνται και λίγο, και ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για τα ακριβά πανεπιστήμια ή τις δουλειές του μπαμπά. Δε λέω ούτε καν για  τον ηττημένο της καθημερινής μέρας, το γλύφτη του καθηγητή, το καρφί της τάξης, το τσιράκι του αφεντικού, που πάντα με σκυμμένο το κεφάλι, κοντά στο έδαφος που ανήκει, νομίζει ότι θα τη βολέψει με λίγο ρουφιανιλίκι, λίγη κλάψα και λίγη απατεωνιά. Ξέρω ότι έγιναν η παρέα σου όλοι οι παραπάνω. Τα βρήκες μαζί τους για να επιτύχεις το σκοπό σου, να ανοίξεις τη σχολή σου, να δώσεις τα μαθήματά σου. Ξέρω ότι καμιά φορά δεν τους γουστάρεις, ή νευριάζεις όταν σε ταυτίζουν με αυτούς.

Αυτό που δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω όμως είναι γιατί το κάνεις; Αν δεν είσαι τίποτα από τα παραπάνω τι συμφέρον έχεις, τι στόχο; Ανησυχείς για τη σχολή σου, το πτυχίο σου, το μέλλον σου; Από ποιόν απειλούνται αυτά; Από τις καταλήψεις ή μήπως από την κυβέρνηση, το μνημόνιο, το νέο νόμο; Για ποιά σχολή αγωνιάς, ποιά ομαλή της λειτουργία υπερασπίζεσαι; Αυτή που δεν έχει χρήματα ούτε για τις βασικές ανάγκες της και κλείνει σαν το ΤΕΙ Πειραιά ή την Αρχιτεκτονική πέρσι; Αυτή που δεν θα έχει καθηγητές αφού κόβονται οι συμβασιούχοι, γίνονται απολύσεις και μειώσεις διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού; Ποιο είναι αυτό το πτυχίο που πασχίζεις να πάρεις; Το πτυχίο της 50% ανεργίας στη νέα γενιά; Μη κλείνεις τα μάτια σου, ρώτα τα αδέρφια σου, τους φίλους σου, τους μεγαλύτερους από τη σχολή που πήραν πτυχίο να σου πουν τι κάνουν. Δες τους γονείς σου που βγήκαν στην εφεδρεία, που απολύθηκαν, που δεν έχουν χρήματα όχι μόνο για το χαρτζιλίκι σου αλλά ούτε καν για τις βασικές ανάγκες. Θες να προλάβεις να τελειώσεις, να μη σου μένουν μαθήματα ώστε να γίνει τι; Να κάνεις ένα μεταπτυχιακό; Έλα στην παρέα, όλοι σχεδόν κάνουν και από ένα. Και άλλο, και άλλο. Και μετά τι; Οι καταλήψεις σε κρατάνε πίσω, σου στερούν το μέλλον σου; Ποιο μέλλον; Σε ποιο κόσμο ζεις; Έστω πριν μερικά χρόνια να είχε κάποια βάση αυτό αλλά τώρα;  Η καταστροφή, ή φτώχεια, η μετανάστευση, η εξαθλίωση, αυτά είναι το παρόν, ούτε καν το μέλλον.

Έμαθες ότι τα πάντα στη ζωή είναι το άτομο, ο συνεχής αγώνας δρόμου ενάντια στους άλλους. «Πάνω στις δικές σου δυνάμεις να στηρίζεσαι», κάθε άνθρωπος είναι μόνος του, τέτοια μαθαίναμε από το σχολείο. Εγώ θα βρω την άκρη, κάπως θα την σκαπουλάρω, έστω με δυσκολίες, σκέφτεσαι. Και που φτάσαμε ρε φίλε μου; Μέχρι και το ρεύμα θα κόβουν από τα σπίτια. Και άμα κόψουν το ρεύμα πως θα έχεις Facebook; Πώς θα κάνεις κίνημα αγανακτισμένων για να ανοίξει η σχολή; Βρες λίγο το χρόνο και την ηρεμία να σκεφτείς. Αν είσαι καβατζωμένος έχει καλώς. Άλλωστε κανείς ποτέ δεν κατηγόρησε τους πλούσιους γιατί δεν διαμαρτύρονται. Δεν διαμαρτύρονται γιατί κερδίζουν, περνάνε καλά. Αν δεν είσαι όμως αδερφέ μου μάλλον έχει πάρει λάθος δρόμο.

Λες ότι η κατάληψη δεν είναι το μοναδικό μέσο πάλης, δεν κερδίζεις τίποτα με αυτή. Βγαίνει μια «εκπρόσωπός» σου, στα κανάλια και λέει ότι πρέπει να διαμαρτυρηθούμε με άλλο τρόπο, μέσω Facebook, twitter, να στείλουμε μια επιστολή… Φίλε μου και φίλη μου, εσύ χαζός ή χαζή δεν είσαι. Δεν τα πιστεύεις αυτά, δεν μπορεί να ταυτίζεται με ότι πιο σάπιο έχει βγάλει η γενιά σου. Εσύ απλά έχεις παραδώσει τα όπλα, λες ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Εδώ μας πέρασαν όλα αυτά, μια κατάληψη θα τα σταματήσει; Και αρνείσαι να απαντήσεις στο πιο απλό. Και αν δε γίνει κατάληψη, και αν  περάσουν όλα, και αν δώσεις και εξετάσεις, τι θα γίνει; Αυτό δεν έκανες τόσα χρόνια, αυτά δεν έκαναν όλοι εδώ και τόσα χρόνια; Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Συμβόλαιο ότι θα νικήσει το κίνημα δεν θα υπογράψει κανείς ποτέ, τις δυνατότητες που έχει αν συνδεθεί και με τον αγωνιζόμενο λαό πρέπει να μετράμε. Αλλά το μόνο σίγουρο, για το οποίο θα υπογράψω συμβόλαιο, είναι ότι αν δε γίνει κίνημα, αν τα πράγματα συνεχίσουν όπως είναι τότε και εσύ θα βρεθείς στον ίδιο βούρκο με το διπλανό σου. Και εσύ μαζί με τον καταληψία ή τον απεργό. Και λες, όχι μωρέ, εγώ μπορεί να την παλέψω. Όντως την παλεύουν κάποιοι· τα πράγματα είναι σκληρά υπάρχουν τάξεις, συμφέροντα, κάποιοι κερδισμένοι και κάποιοι χαμένοι. Αλλά εσύ γιατί πιστεύεις ότι θα σαι από αυτούς; Δεν υπάρχουν πρώτα τα παιδιά των βιομηχάνων και των εφοπλιστών, δεν υπάρχουν οι κομματικοί στρατοί. Από τους 440 που ψηφίσαν ανοιχτή σχολή στην Πάντειο για παράδειγμα 10-20 μπορεί να χωθούν κάπου. Εσένα θα περιμένανε;

Σκέφτεσαι ότι εσύ είσαι καλός φοιτητής, πέρασες στο πανεπιστήμιο με καλούς βαθμούς, δεν άφησες πολλά μαθήματα, έχεις καλό μυαλό, κάτι θα βρεθεί και για σένα. Και νομίζεις ότι έστω θα βρεις ένα καταφύγιο, στις σπουδές σου, στις έρευνες, τα βιβλία σου. Όμως δεν υπάρχουν πια καταφύγια. Δεν είσαι και τόσο μοναδικός, και οι διπλανοί σου το ίδιο μπορεί να ελπίζουν και οι εποχές είναι σκούρες. Και λεφτά για την Παιδεία και την έρευνα δεν υπάρχουν. Και λεφτά για δίδακτρα δεν έχεις, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν. Και οι υποτροφίες κόβονται. Και τελικά μόνο δυο τρεις κάτι καταφέρνουν και βρίσκεσαι να βολοδέρνεις καρφιτσώνοντας πτυχία, προσπαθώντας να πάρεις μέρος σε κάνα πρόγραμμα, να χωθείς σε καμιά δουλίτσα. Στην ίδια μοίρα με τους άλλους, που τους κατηγορούσες ότι δε διαβάζουν, ότι δεν ασχολούνται με τις σπουδές τους.

Και λες θα σκαρφαλώσω, θα προσπαθήσω, θα πατήσω επί πτωμάτων αν χρειαστεί. Όμως ούτε ο πρώτος θα είσαι, ούτε ο τελευταίος. Και κάποια στιγμή θα βρίσκεσαι με τα πόδια και τα χέρια μέσα στην απόγνωση και θα αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος. Και θα καταλαβαίνεις ότι το γενικό λάθος δεν ήταν δικό σου, ότι το λάθος ήταν του συστήματος, ότι δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αλλά τότε θα συνειδητοποιήσεις και το ειδικό, δικό σου λάθος και θα είναι τόσο δικό σου όσο η φτώχεια σου, όσο η μοναξιά σου και η απελπισία σου. Και δεν θα είναι ότι δεν πήρες καλούς βαθμούς, ότι άργησες να τελειώσεις, ότι δεν έκανες καλά μεταπτυχιακά. Αλλά ότι απέρριψες τον αγώνα, επέλεξες τον ατομικό δρόμο.

Έχασες μερικές από τις καλύτερες στιγμές που προσφέρουν οι συλλογικές διεκδικήσεις, τα φοιτητικά αμφιθέατρα, η αλληλεγγύη σε μια πορεία. Έχασες ακόμα και το σημαντικότερο, που κάποτε ορκιζόσουν ότι θα το κρατήσεις. Την αξιοπρέπειά σου. Δεν έγινες τίποτα διαφορετικό από μια άλαλη μάζα χειροκροτητών της σύγχρονης χούντας. Αυτό ήθελες; Να σε χλευάζουν οι συνάδελφοι σου, σα λακέ της εξουσίας; Και ούτε καν τις συνελεύσεις να μην μπορείς να κερδίσεις, και να σε αγκαλιάζουν τα πιο σιχαμερά απολιθώματα των κυρίαρχων ΜΜΕ, και να κλαψουρίζεις ανήμπορος να σταματήσεις το ποτάμι του φοιτητικού αγώνα.

Όμως κάποια στιγμή ακόμα και οι πιο σκληρές χούντες ανατρέπονται. Και τότε όλοι αυτοί που τις στηρίζανε ή που σφύριζαν αδιάφορα δεν ξέρουν από πού να κρυφτούν, δεν ξέρουν πώς να ξεφύγουν από τον εαυτό τους που στάθηκε δειλός και από την κατακραυγή όσων στάθηκαν όρθιοι.

 Έχεις όμως λίγο χρόνο ακόμα. Όχι για να διαβάσεις, αλλά για να αλλάξεις στρατόπεδο. Γιατί η ιστορία είναι σκληρή και αμείλικτη. Γιατί πρέπει να καταλάβεις ότι τα συμφέροντά σου, σήμερα και αύριο, είναι κοινά με τους αγωνιζόμενους φοιτητές, με τον ανυπότακτο λαό. Ο δρόμος είναι ανοιχτός και το μέλλον μπορεί να έχει τη μορφή που θέλουμε. Άλλαξε πλευρά για να αλλάξουμε τη ζωή…

“Ανοιχτές σχολές”- Κλειστά μυαλά. Μιντιακή λάσπη και δημοκρατία του Facebook

του Θάνου Ανδρίτσου

(http://arenilegal.files.wordpress.com/2011/09/cebaceb9cebdceb7cebcceb1cf84ceb9cebacf8c-ceb1cebccf86ceb9ceb8ceadceb1cf84cf81cebf1.jpg?w=348&h=260)
Δεκάδες χιλιάδες φοιτητές συζητούν στις συνελεύσεις και αποφασίζουν αγώνα

Τη στιγμή που το φοιτητικό κίνημα εισέρχεται σε ένα νέο γύρο έντονης κινηματικής δυναμικής στα κυβερνητικά επιτελεία έχει σημάνει συναγερμός. Καταλαβαίνουν πως έχει πυροδοτηθεί μια άνευ προηγουμένου αναμέτρηση. Για το λόγο αυτό και αμόλησαν τα κατοικίδια τους στα συγκροτήματα των ΜΜΕ ώστε να συκοφαντήσουν τον φοιτητικό αγώνα.

Ένας πρωτοφανής συνδυασμός μιας ομερτά, μιας απόλυτης απόκρυψης των κινητοποιήσεων και των καταλήψεων, μαζί με μια εκστρατεία λάσπης για να ανοίξουν οι σχολές, λαμβάνει χώρα. Εδώ και τρεις εβδομάδες, ο αριθμός των κατειλημμένων τμημάτων ξεπερνά τα 250, η συντριπτική πλειονότητα, κάτι που το 2006 συνέβη μετά από ένα μήνα. Οι πορείες είναι ακόμα πιο μαζικές, ενώ το φοιτητικό μπλοκ στη ΔΕΘ ήταν το μεγαλύτερο που έχει διαδηλώσει ποτέ. Για όλα αυτά δεν υπάρχει χώρος και μελάνι. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι τους ξέφυγε το κίνημα από την προσοχή. Ίσα ίσα. Ολόκληρος Πάσχος Μανδραβέλης, αφιέρωσε ένα τεράστιο άρθρο για να περιγράψει μια «έκπληξη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο». Και ποια ήταν αυτή; Ότι κατέβηκε ένα «ανεξάρτητο πλαίσιο φοιτητών» που ζητούσε να μείνει ανοιχτή η σχολή και βγήκε δεύτερο. Φοβερό νέο. Η λογική ήταν η εξής: η ΠΑΣΠ βγήκε πρώτη με 431, δεύτερο το παραπάνω με 347, τρίτο το πλαίσιο του συντονιστικού επίσης με κατάληψη με 296 και τέταρτη η ΠΚΣ με 128 πάλι με πρόταση κατάληψης. Με βάση τα μαθηματικά του δημοσιογράφου το 347 είναι πιο ισχυρό και από το 431 αλλά και από το άθροισμα 855 υπέρ της κατάληψης και άρα μια μειοψηφία φοιτητοπατέρων δεν μπορεί να κλείσει τις σχολές. Μεγάλο μυαλό.

Η μεγάλη αγάπη του Πάσχου, αλλά και πολλών στα Νέα, το Έθνος, το Σκάι, το in.gr και κ.α. είναι οι ανεξάρτητες ομάδες φοιτητών για ανοιχτές σχολές και η υποτιθέμενη «χιονοστιβάδα» που έχουν προκαλέσει στο διαδίκτυο. Τέτοια δόξα που να τη φανταστούν που πάνε από κανάλι σε εφημερίδα και μετά σε ραδιόφωνο και πάλι από την αρχή για να πουν τη στεναχώρια τους που οι σχολές είναι κλειστές, και δεν μπορούν να σπουδάσουν και που μπορεί ο νόμος να έχει προβλήματα αλλά η κατάληψη δεν είναι σωστό μέσο και κυρίως που λαμβάνονται αποφάσεις αντιδημοκρατικά. Ενώ στα group στο διαδίκτυο φαίνεται η πραγματική πλειοψηφία. Για να δούμε λοιπόν τι ισχύει:

Καταρχήν τα group αυτά δεν είναι και τόσο μαζικά τουλάχιστον με τους όρους του διαδικτύου. Πχ το «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Πειραιά» αριθμεί 350 μέλη, λιγότερα των 550 που ψήφισαν κατάληψη στη συνέλευση αυτής της εβδομάδας, ενώ το γκρουπ που προτείνει τον αξιαγάπητο αγωνιστικό σκύλο της πλατείας Συντάγματος, Λουκάνικο, για πρωθυπουργό έχει 8.500.

Δεύτερον η εντύπωση ότι οι συνελεύσεις είναι άμαζες είναι πλαστή. Ας δούμε μερικά αποτελέσματα για τους αριθμούς που συγκέντρωσαν τα πλαίσια των συντονιστικών επιτροπών κατάληψης: Ηλεκτρολόγοι ΕΜΠ 270, Μηχανολόγοι ΕΜΠ 180, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 497, Μαθηματικό Αθήνας 170, Φυσικό Αθήνας 200, Γεωπονική 240, Φυσικό ΑΠΘ 221, Φιλοσοφική 340. Στους αριθμούς αυτούς αν προστεθούν διαφορετικά πλαίσια που υποστηρίζουν την κατάληψη όπως της ΚΝΕ (που δε συμμετέχει στις συντονιστικές επιτροπές) η πλειοψηφία υπέρ των καταλήψεων στις περισσότερες συνελεύσεις είναι απόλυτη, ξεπερνά το 70% και συχνά τον αριθμό ψήφων των πρώτων στις φοιτητικές εκλογές. Σε άλλες σχολές που ψηφίστηκαν αποσπασματικά η μορφή από το περιεχόμενο της πάλης όπως πχ στην ΑΣΟΕΕ η κατάληψη υπερψηφίστηκε από πάνω από 1.000 άτομα.

Πρέπει να υπάρχει άλλη αντίληψη για τη δημοκρατία. Γιατί οι κύριοι στα ΜΜΕ θέλουν να μας πείσουν ότι μια κυβέρνηση που την ψήφισε μια μέρα πριν χρόνια ένα ποσοστό του αρκετά μικρού, λόγω αποχής, ποσοστού των πολιτών με ένα πρόγραμμα για κοινωνικές παροχές, και μετατράπηκε σε χούντα που καταλύει κάθε κατάκτηση, με όπλο τα χημικά και τα κλομπ, είναι δημοκρατική. Χιλιάδες φοιτητές που κάθε εβδομάδα συμμετέχουν ενεργά στην ανταλλαγή απόψεων και στην απόφαση δράσεων, ξεπερνώντας κατά πολύ τις τυπικές απαρτίες δεν είναι. Όταν αυτοί οι χιλιάδες ψηφίζουν κατάληψη είναι κατάπτυστοι. Όταν μέσα από το Facebook μαζεύονται εκατοντάδες είναι λαμπροί νέοι. Κάτι δεν πάει καλά.

Και αυτό δεν είναι άλλο από την ίδια την κυβέρνηση και τους υποταχτικούς της. Δεν πάνε καλά. Ξέρουν ότι η πολιτική τους δεν μπορεί να πείσει, αλλά μπορεί να ανατραπεί από το μαχόμενο κίνημα. Γι αυτό θέλουν όχι μόνο να μας υποσκάψουν, όχι μόνο να μας καταστείλουν. Να υπονομεύσουν την πολιτική συζήτηση, το μαζικό αγώνα, συνολικά το μοντέλο πολιτικής που επέτρεψε την αμφισβήτηση και την πάλη. Να το αντικαταστήσουν με την παθητική αποδοχή της κυριαρχίας και την διαμόρφωση πιέσεων ακίνδυνων μέσα από ιντερνετικά δίκτυα. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι τα δίκτυα αυτά έχουν δύναμη, όμως όταν είναι για να εκφράσουν με νέα μέσα την κοινωνική οργή και να την κατευθύνουν στο δρόμο, όπως έγινε πρόσφατα στις πλατείες. Σε άλλη περίπτωση δεν μπορούν να υπερνικήσουν τη διαπάλη και τη συλλογικότητα.

εβαλα και εγω τις πινελιες μου. ^peace^

pwnd!

Χαχα, ποτε προλαβες ρε δρακο??? Θα παρει κανα διημερο να τα διαβασω ολα αυτα....  :) :)

Πεφτει παντως πολλη μασκαρα στα κειμενα, ομορφες λεξεις, τεραστιες προτασεις... Ξερεις τι λενε σε αυτον που του λειπουν τα επιχειρηματα? Βαλε ζουμι και αρκετες πομπωδεις εκφρασεις.

ναι ναι ξερω....
δικαιωμα...
ελευθερια...
δημοκρατια....

και επισης
https://www.youtube.com/watch?v=gjji8lwmiu8

Οχι ξυλινη γλωσσα στυλ ΚΚΕ... Αλλα φαντεζι γλωσσα.. Τουλαχιστον τα πρωτα που προλαβα να διαβασω..

Μήπως να μιλήσουμε και για τα ινδικά έπη; Ή μήπως για το γεγονός ότι "ιστορικά το Πανεπιστήμιο δεν είναι πολιτικός χώρος";

https://www.youtube.com/watch?v=Kb68Bnbw0P8

Οι νεοελληνες εχετε χασει την μπαλα για να φτανετε σε σημειο να ταυτιζετε το "πολιτικος χωρος" με το "χωρος συνδικαλισμου".
Το κειμενο του Σεργιαδη ηταν πολυ πιο ουσιωδες κατα την αποψη μου παντα, απο τις διαφορες αρλουμπες που γραφουν οι  συνηθως συνδικαλισμενοι "καθηγητες".

http://www.athinorama.gr/theatre/articles/?id=8156 (http://www.athinorama.gr/theatre/articles/?id=8156)

ναι ρε γαμωτο και μενα αυτο με ηρθε στο μυαλο κατευθειαν

Ντάξ' όσοι μιλάνε χρησιμοποιώντας αυτούς τους όρους δεν σημαίνει ότι κατα τ' άλλα δεν μπορούν να λαικίζουν ή να δίνουν υπερβολικό συναίσθημα (θυσιάζοντας ουσιώδες νόημα φυσικά) στον λόγο τους μόνο και μόνο επειδή χρησιμοποιούν λέξεις
που είναι το υπερσυμπυκνωμένο απόσταγμα σοφίας γενεών και νοητικής άσκησης ή δεν ξέρω γω τι.

Επίσης η χρήση της ξύλινης γλώσσας όπως λένε δεν αναφέρεται μόνο στην χρήση λέξεων αυτών καθ' αυτών αλλά κυρίως
στο ύφος του ομιλητή, στην ενδεχόμενη επανάληψή τους για να καλύψει τα κενά του ή για λαικισμους, συναισθημα κτλ που είπα και πριν. Οι όροι δεν είναι το επίκεντρο, είναι ο εκάστοτε ομιλητής που τους εκφράζει.

Τέλος, η αντίθεση σε τέτοιου είδους λόγο από τον συγκεκριμενο πολιτικο χώρο, δεν σημαινει αυτομάτως την συμφωνία με το ύφος του πολιτικού λόγου από τους "mainstream" πολιτικούς, obviously.



Αυτά, κατα τ' άλλα ωραία η άποψη στο βίντεο, μιας και υπάρχουν όντως κάποιοι που αντιδρούν και μόνο στο άκουσμα τέτοιων όρων, ταυτίζοντάς τους με την "ξύλινη γλώσσα".

Εγώ ήθελα να βάλω το σημείο που το τραγουδούσαν αλλά δε το βρισκαν.

συμφωνω ;)