THMMY.gr

Η πληγωμένη τίγρη είναι πιο επικίνδυνη (I)

Ο Νόαμ Τσόμσκι μιλάει στην «Κ» για τους πολέμους των πετρελαίων και τη μεγάλη διαμάχη στις ΗΠΑ για τη μετανάστευση

Ανάμεσα σε ασφυκτικά γεμάτα ράφια βιβλιοθήκης, χαοτικά στοιβαγμένα βιβλία και ντοσιέ, μεγάλες γλάστρες με φίκους και γιούκα, δεσπόζει, στο γραφείο του καθηγητή Νόαμ Τσόμσκι, στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης, το πορτρέτο του Μπέρτραντ Ράσελ με τα τρία προτάγματα του διάσημου επιστήμονα και φιλοσόφου: Τη λαχτάρα για την αγάπη, την ασυμβίβαστη αναζήτηση της αλήθειας και τη διαρκή ανταρσία απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης του ανθρώπου. Στα χνάρια του Ράσελ, ο Τσόμσκι κατάφερε να συνδυάσει το πρωτοποριακό, επιστημονικό έργο στο πεδίο της Γλωσσολογίας με την πληθωρική πολιτική δράση και να αναδειχθεί στον πιο πολυδιαβασμένο στοχαστή της εποχής μας. Η συνέντευξη που μας παραχώρησε επικεντρώθηκε σε δύο ζητήματα: Τη διαμάχη για τη μετανάστευση στην Αμερική, που μαίνεται αυτές τις μέρες στο Κογκρέσο, αλλά και στους δρόμους των αμερικανικών μεγαλουπόλεων με τις μαζικότερες πορείες των τελευταίων τριών δεκαετιών και την εκρηκτική κατάσταση στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Μετανάστες: Μόνη λύση η επί τόπου ανάπτυξη

- Ποια είναι η θέση σας στην έντονη διαμάχη που έχει ξεσπάσει στο Κογκρέσο γύρω από την αντιμετώπιση της μετανάστευσης;

- Το θέμα έχει πολλές διαστάσεις. Στην πιο στενή του εκδοχή, αφορά τα 12 εκατομμύρια των λαθρομεταναστών, που προέρχονται κατά κύριο λόγο από το Μεξικό και γενικότερα από τη Λατινική Αμερική. Εδώ συγκρούονται διαφορετικά ταξικά συμφέροντα. Οι επιχειρηματίες θέλουν τους μετανάστες γιατί τους βλέπουν ως φτηνή, εύκολα εκμεταλλεύσιμη εργατική δύναμη. Οι εργαζόμενοι βιώνουν τη μετανάστευση ως μοχλό για τη συμπίεση των ημερομισθίων και των κοινωνικών τους δικαιωμάτων. Επιπλέον, υπάρχει μια σύγκρουση αξιών. Από τη μία πλευρά, οι ανθρωπιστικές αξίες επιβάλλουν την ελεύθερη διακίνηση όχι μόνο των κεφαλαίων, αλλά και των ανθρώπων, όπως και την ίση μεταχείριση ντόπιων και μεταναστών σε όλα τα επίπεδα. Από την άλλη, η δημοκρατική αρχή αναγνωρίζει σε κάθε εθνικό σχηματισμό να επιλέγει ο ίδιος τι είδους κοινωνία θα οικοδομήσει και πώς θα φυλάει τα σύνορά της.

Ρατσιστικές τάσεις

- Ωστόσο, φαίνεται παράδοξο, τουλάχιστον στα μάτια ενός Ευρωπαίου, το φαινόμενο μιας Αμερικής, που διαμορφώθηκε ως έθνος μεταναστών, να αποδεικνύεται ευάλωτη στην ξενοφοβία και το ρατσισμό απέναντι στους μετανάστες.

- Ασφαλώς, η Αμερική είναι έθνος μεταναστών, αλλά είναι ταυτόχρονα ένα έθνος που είχε σε όλη την Ιστορία του ρατσιστικές τάσεις. Κάθε κύμα μεταναστών που κατάφερνε να αφομοιωθεί και να αποκτήσει κοινωνικά προνόμια, επεδείκνυε ρατσισμό απέναντι στο επόμενο κύμα μεταναστών, που απειλούσε να μοιραστεί μαζί του τον πλούτο. Στο παρελθόν είχαμε τη ρατσιστική νομοθεσία εναντίον των Κινέζων και γενικά των Ασιατών, που επιχειρούσε να βάλει φραγμό στα μεταναστευτικά κύματα του Ειρηνικού. Μάλιστα, η έντονη δυσαρέσκεια γι' αυτήν την κατάσταση ήταν ένας από τους παράγοντες που έθρεψαν τον ιαπωνικό φασισμό. Εδώ, στη Βοστώνη, στη διάρκεια του 19ου αιώνα μπορούσε κανείς να δει επιγραφές του τύπου «δεν επιτρέπεται η είσοδος σε σκυλιά και Ιρλανδούς». Μετά είχαμε πολύ έντονες διακρίσεις σε βάρος των Ελλήνων και των Ιταλών, τους οποίους δεν θεωρούσαν πραγματικούς Ευρωπαίους, αλλά ως δεύτερης επιλογής ανθρώπους. Οταν ήμουν εδώ φοιτητής, πριν από 50 χρόνια, υπήρχε φοβερός αντισημιτισμός, τον οποίο βίωνε και η οικογένειά μου, που προερχόταν από Εβραίους μετανάστες. Για να μη μιλήσουμε για τον χρόνιο ρατσισμό εναντίον των μαύρων.

Μονά - ζυγά δικά τους

- Σήμερα, ο κλήρος πέφτει στους Ισπανόφωνους…

- Ναι, αλλά πρέπει να δούμε πώς δημιουργήθηκε αυτή η μεταναστευτική «Μεγάλη Εκρηξη» από τη Λατινική Αμερική. Ολα ξεκίνησαν το 1994, όταν, επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, ενεργοποιήθηκε η συμφωνία NAFTA για τη δημιουργία ζώνης ελευθέρου εμπορίου στη Βόρεια Αμερική (Καναδάς - ΗΠΑ - Μεξικό). Την ίδια ακριβώς χρονιά, ο Κλίντον εγκαινίασε την επιχείρηση Gatekeeper (Φρουρός), που ουσιαστικά στρατιωτικοποίησε τα σύνορα ΗΠΑ - Μεξικού, τα οποία μέχρι τότε ήταν εξαιρετικά πωρώδη. Η χρονική σύμπτωση δεν ήταν τυχαία. Η αμερικανική κυβέρνηση κατάλαβε ότι η NAFTA θα κατέστρεφε τη μεξικανική οικονομία, καθώς με την άρση των προστατευτικών δασμών η μεξικανική αγορά θα πλημμύριζε από πιο ανταγωνιστικά, αμερικανικά προϊόντα, δημιουργώντας αναπόφευκτα μεγάλα μεταναστευτικά κύματα ξεκληρισμένων αγροτών και απολυμένων εργατών. Οι ΗΠΑ τα ήθελαν μονά - ζυγά δικά τους: Να μπορούν τα αμερικανικά κεφάλαια να μεταναστεύουν νότια του Ρίο Γκράντε, όπου τα εργατικά χέρια ήταν πολύ φτηνά, αλλά να μην μπορούν οι Μεξικανοί εργάτες να έρχονται μαζικά στις ΗΠΑ.

- Πώς αντέδρασαν τα αμερικανικά συνδικάτα;

- Το αμερικανικό εργατικό κίνημα κατηγορήθηκε ότι αντιμετώπισε το θέμα αμυντικά, συντεχνιακά, με γενικά εχθρική στάση απέναντι στη μετανάστευση. Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Η γενική συνομοσπονδία AFL-CIO είπε ότι η οικονομική ένωση της Βόρειας Αμερικής είναι επί της αρχής σωστή ιδέα, αλλά όχι στη μορφή της NAFTA. Τόνισε ότι το καθοριστικό πρόβλημα, που θα έπρεπε να λυθεί πριν αρχίσει να εφαρμόζεται η NAFTA, ήταν η ενίσχυση των παραγωγικών υποδομών και του βιοτικού επιπέδου στο Μεξικό, ώστε να μπορέσει να ενσωματωθεί ομαλά στον ενιαίο οικονομικό χώρο και να μη λειτουργήσει η κοινή αγορά ως μηχανισμός κοινωνικού ντάμπινγκ, σε βάρος και των Αμερικανών και των Μεξικανών εργαζομένων. Ουσιαστικά, πρότεινε κάτι κοντά σ' αυτό που έγινε στην Ευρώπη, με την ενσωμάτωση των νοτίων χωρών, Ελλάδας, Ισπανίας και Πορτογαλίας, που στηρίχθηκαν σοβαρά με τα Ταμεία Συνοχής. Αλλά τα μέσα ενημέρωσης του κατεστημένου αποσιώπησαν εντελώς τις προτάσεις του εργατικού κινήματος. Είναι ενδιαφέρον ότι την ίδια εποχή το Κογκρέσο είχε δημιουργήσει μια ανεξάρτητη επιτροπή μελέτης γύρω από τις προοπτικές και τα προβλήματα της NAFTA. Αυτή η επιτροπή κατέληξε στα ίδια, ουσιαστικά, συμπεράσματα και προτάσεις με τα συνδικάτα. Αλλά και αυτή η μελέτη αποσιωπήθηκε και αγνοήθηκε πλήρως, λόγω της ασφυκτικής ισχύος των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Το ελπιδοφόρο στοιχείο των τελευταίων ημερών είναι αυτό το πολύ ευρύ, μαζικό κίνημα υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών, οι τεράστιες διαδηλώσεις που δεν έχουν προηγούμενο από τη δεκαετία του '60, με το ιστορικό κίνημα για τη χειραφέτηση των μαύρων που άλλαξε την εικόνα της αμερικανικής κοινωνίας.

Διπλός εκφοβισμός

- Μπορεί ωστόσο να αγνοήσει κανείς τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί, ούτως ή άλλως, η λαθρομετανάστευση;

- Οχι, αλλά ο μόνος τρόπος να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα στη ρίζα του είναι να βελτιωθούν οι υποδομές, οι μισθοί και το βιοτικό επίπεδο στις χώρες από όπου έρχονται οι μετανάστες. Τα κόμματα του κατεστημένου και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που τα ελέγχουν δεν πιστεύουν και δεν θέλουν, κατά βάση, να αντιμετωπίσουν τη λαθρομετανάστευση. Στην πραγματικότητα, τους συμφέρει να έρχεται ο μετανάστης σαν κυνηγημένο ζώο, έτοιμος να δεχθεί οποιαδήποτε δουλειά με εξευτελιστικούς όρους και να μη διεκδικεί τίποτα καθώς θα φοβάται ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να απελαθεί. Παράλληλα, εκφοβίζουν τον Αμερικανό εργαζόμενο ότι μπορεί να απολυθεί και να προσληφθεί στη θέση του ο φτηνός, πειθαρχικός μετανάστης. Τι καλύτερο για τις επιχειρηματικές ελίτ από μια τρομαγμένη εργατική τάξη, από μια τρομαγμένη κοινωνία; Ο μέχρι προ τινος διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, Αλαν Γκρίνσπαν, επί των ημερών του οποίου η αμερικανική οικονομία εξελίχθηκε με τον πιο ολέθριο τρόπο για τη μη προνομιούχο πλειοψηφία, το είπε εντελώς καθαρά, ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα ήταν η διάχυση της ανασφάλειας, που αναγκάζει τους εργαζόμενους να είναι πιο αποδοτικοί, κάτι «πολύ υγιές» για την οικονομία. Αυτή είναι η φιλοσοφία της «ευέλικτης» απασχόλησης, των αναλώσιμων εργαζομένων, που έβγαλε, αυτές τις μέρες, στους δρόμους τη γαλλική νεολαία.

ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (http://news.kathim
erini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_09/04/2006_180250)

Η πληγωμένη τίγρη είναι πιο επικίνδυνη (II)

Ο Νόαμ Τσόμσκι μιλάει στην «Κ» για τους πολέμους των πετρελαίων και τη μεγάλη διαμάχη στις ΗΠΑ για τη μετανάστευση

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου δαιμονοποιήθηκαν οι αιρετικές απόψεις

— Ποιες είναι οι επιπτώσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και των αυστηρών μέτρων ασφαλείας που πήρε η κυβέρνηση Μπους στις ακαδημαϊκές ελευθερίες;

— Αναμφίβολα, υπάρχει έξαρση της πατριωτικής υστερίας και δαιμονοποίηση των αιρετικών απόψεων. Το FBI ενίσχυσε τη συνεργασία του με την αστυνομία των πανεπιστημιουπόλεων για την παρακολούθηση «υπόπτων» προσώπων και δραστηριοτήτων. Υπήρξαν και ακραία κρούσματα, όπως αυτό στο πανεπιστήμιο UCLA του Λος Αντζελες, όπου ένας υπερσυντηρητικός Ρεπουμπλικανός προσέφερε χρηματική αμοιβή σε φοιτητές προκειμένου να ηχογραφούν «μη πατριώτες» καθηγητές με στόχο τον διασυρμό τους. Ωστόσο, οι διαστάσεις αυτής της υστερίας δεν μπορούν να συγκριθούν με προηγούμενες, πολύ χειρότερες εποχές, όπως η εποχή του Μακαρθισμού ή η τεράστια επιχείρηση COINTELPRO επί τεσσάρων διαδοχικών κυβερνήσεων –Αϊζενχάουερ, Κένεντι, Τζόνσον και Νίξον– εναντίον του κινήματος των μαύρων, του κινήματος κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και των αριστερών τάσεων, μια εκστρατεία που περιελάμβανε και πολιτικές δολοφονίες.

Υπάρχουν ορισμένα θέματα-ταμπού, που προσβάλλουν την κρατική θρησκεία των κυρίαρχων ελίτ σε κάθε χώρα και τα οποία δεν μπορεί κανείς να θίξει χωρίς να γίνει αντικείμενο ιδεολογικού και ηθικού λιντσαρίσματος. Ενα από αυτά είναι το Μεσανατολικό. Προσωπικά έχω δεχθεί άπειρες επιθέσεις με τη ρετσινιά του αντισημιτισμού, σε πείσμα της εβραϊκής μου καταγωγής. Στα τέλη της δεκαετίας του ʼ60, όταν έκανα έναν κύκλο φιλοσοφικών διαλέξεων στο UCLA, το FBI με είχε προειδοποιήσει ότι κινδύνευα από δολοφονική επίθεση Εβραίων τρομοκρατών. Μετά τις διαλέξεις, ξεσηκώθηκε ολόκληρη δυσφημιστική εκστρατεία από μέσα ενημέρωσης. Τις προάλλες, δύο μεγάλου κύρους πανεπιστημιακοί, ο Τζον Μιρσμάιερ από το Σικάγο και ο Στίβεν Γουόλτ από το Χάρβαρντ, δημοσίευσαν εμπεριστατωμένη μελέτη που λέει ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική βλάπτεται καίρια από την άνευ όρων υποστήριξη του Ισραήλ και ότι το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ ασκεί ανεπίτρεπτη επιρροή στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο. Και αυτοί είχαν την ίδια τύχη, καθώς εξαπολύθηκε εναντίον τους το γνώριμο κυνήγι μαγισσών, παρότι δεν είναι καθόλου ριζοσπαστικοί στις απόψεις τους, αντίθετα αποτελούν τμήμα του κατεστημένου.

Ο απόλυτος εφιάλτης των Ηνωμένων Πολιτειών

— Με δεδομένο το αδιέξοδο των ΗΠΑ στο Ιράκ, βλέπετε κάποια στρατηγική εξόδου από την κυβέρνηση Μπους;

— Εχουν γραφτεί και ακουστεί διάφορα για την πιθανότητα τριχοτόμησης του Ιράκ κατά μήκος εθνικών-φυλετικών διαχωριστικών γραμμών (κουρδικό- σουνιτικό-σιιτικό). Το βασικό, ωστόσο, βρίσκεται στην απαγορευμένη λέξη που κανείς δεν τολμά να προφέρει: Πε-τρέ-λαι-ο! Ο βασικός στόχος της εισβολής ήταν όχι βέβαια η προώθηση της Δημοκρατίας, αλλά η ενίσχυση του αμερικανικού ελέγχου πάνω στα παγκόσμια ενεργειακά αποθέματα. Βεβαίως, η εκστρατεία απέτυχε. Αυτό που βλέπουμε είναι η χειρότερη στρατιωτική καταστροφή στην αμερικανική Ιστορία, κάτι που ούτε εγώ, ούτε οι πιο σφοδροί αντίπαλοι του πολέμου είχαμε προβλέψει. Ετσι, το πρόβλημα παραμένει. Η αμερικανική κυβέρνηση δεν μπορεί να αποσύρει τα στρατεύματα και να αφήσει πίσω της ένα κυρίαρχο, σχετικά δημοκρατικό Ιράκ γιατί απλούστατα θέλει ένα κράτος-πελάτη. Ούτε η τριχοτόμηση θα τους βοηθήσει γιατί η δημιουργία κουρδικού κράτους στον Βορρά, όπου υπάρχουν πολλά πετρέλαια, είναι κάτι που δεν μπορεί να επιτρέψει η Τουρκία, ενώ ένα σιιτικό Ιράκ στον Νότο, όπου βρίσκονται τα περισσότερα πετρέλαια, θα ήταν κάτω από την επιρροή του επίσης σιιτικού Ιράν. Ηδη, ο κυβερνητικός συνασπισμός του Ιράκ προτιμά να έχει καλύτερες σχέσεις με το Ιράν παρά με τις ΗΠΑ.

Πάρτε υπόψη σας επίσης ότι, στην άλλη πλευρά των συνόρων Ιράκ-Σαουδικής Αραβίας, υπάρχει μια συμπαγής, καταπιεζόμενη σιιτική μειονότητα που εμφανίζει ολοένα και περισσότερο αυτονομιστικές τάσεις απέναντι στην τυραννία των Σαούντ, που υποστηρίζουν οι ΗΠΑ. Σε αυτές τις περιοχές υπάρχουν τεράστια πετρελαϊκά αποθέματα της υπ' αριθμόν ένα πετρελαιοπαραγωγού χώρας του κόσμου. Σκεφτείτε τι θα γίνει αν διαμορφωθεί ένα σιιτικό τρίγωνο Ιράκ -Ιράν-Σιιτικού τμήματος της Σαουδικής Αραβίας, που θα ελέγχει σε μεγάλο βαθμό το πετρέλαιο του πλανήτη. Αυτός είναι ο απόλυτος εφιάλτης της Ουάσιγκτον. Ακόμη χειρότερα, μια ανεξάρτητη Μέση Ανατολή θα μπορούσε να αναπτύξει προνομιακή, στρατηγική συνεργασία με την Κίνα, την ανερχόμενη απειλή απέναντι στην αμερικανική μονοκρατορία, δημιουργώντας ένα ενιαίο, ασιατικό ενεργειακό σύστημα. Από μόνο του κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αλλάξει δραματικά τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης.

Οι επόμενοι πόλεμοι

— Σε αυτό το φόντο, μπορεί να επιτεθούν στο Ιράν;

— Πριν από έναν χρόνο θα σας έλεγα όχι, αλλά τώρα δεν είμαι τόσο σίγουρος. Το πρόβλημα είναι ότι η αποτυχία τους στο Ιράκ τους έχει φέρει σε παρανοϊκή κατάσταση. Η τίγρη είναι επικίνδυνη, αλλά μια πληγωμένη τίγρη είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνη. Εκτός από την απελπισία που παρακινεί σε τυχοδιωκτισμούς, μπορεί να σκεφτεί κανείς ορισμένους άλλους υπολογισμούς. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των ιρανικών πετρελαίων είναι συγκεντρωμένο στο νότιο τμήμα της χώρας, που κατοικείται από την αραβική μειονότητα του Κουζεστάν. Θα μπορούσαν να υποκινήσουν μια αποσχιστική εξέγερση αυτής της μειονότητας, μετά να εισβάλουν με το πρόσχημα ότι προστατεύουν τη μειονότητα από τους διωγμούς ενός τυραννικού καθεστώτος και να αφαιρέσουν από το Ιράν αυτό το κομμάτι για να ελέγξουν τα πετρέλαιά του. Θα σας έλεγα μάλιστα ότι παρόμοιο αποσχιστικό κίνημα θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν στη Βενεζουέλα του Τσάβες, όπου οι πετρελαιοπαραγωγές περιοχές της χώρας τυχαίνει επίσης να έχουν ισχυρό αντι-Τσάβες στοιχείο. Η ίδια δυνατότητα υπάρχει και στη Βολιβία.

— Πολύ ενδιαφέρον σενάριο, δεν ανησυχείτε όμως μήπως τους δώσετε ιδέες;

— Είμαι βέβαιος ότι στο Πεντάγωνο τα εξετάζουν όλα αυτά με κάθε λεπτομέρεια. Αλλωστε δεν είναι τίποτα εξαιρετικά πρωτότυπο, είναι κάτι που βγαίνει από όλη την ιστορία του ιμπεριαλισμού. Το ίδιο το Ιράκ ήταν προϊόν παρόμοιων σχεδίων του βρετανικού ιμπεριαλισμού, που σχεδίασε έτσι τα σύνορα ώστε να προκύψει ένα συνονθύλευμα φυλών και εθνοτήτων, όπου το Λονδίνο θα μπορούσε να εφαρμόζει το «διαίρει και βασίλευε». Για τον ίδιο λόγο έφτιαξαν αυτό το τεχνητό, απίθανο κράτος, το Κουβέϊτ, μόνο και μόνο για να ελέγχουν τα πετρέλαια και να φράζουν την πρόσβαση του Ιράκ στον Περσικό Κόλπο.

«Καλοδεχούμενη» η νίκη της Χαμάς

— Πώς βλέπετε το νέο σκηνικό στη Μέση Ανατολή μετά τη νίκη της Χαμάς;

— Η νίκη της Χαμάς ήταν απολύτως καλοδεχούμενη από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ γιατί νομίζουν ότι έτσι θα ενισχύσουν τη βασική τους θέση: «Δεν έχουμε συνεταίρο για την ειρήνη στην παλαιστινιακή πλευρά». Υποστήριζαν τον Αραφάτ όσο έκανε τη δουλειά που ήθελαν, να αστυνομεύει δηλαδή τους Παλαιστινίους, ενώ οι ισραηλινοί εποικισμοί επεκτείνονταν ανεμπόδιστα. Μετά την εξέγερση των Παλαιστινίων αιχμαλώτισαν στη Ραμάλα τον μόνο δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη του αραβικού κόσμου και δεν επέτρεψαν να γίνουν εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη. Μετά τον θάνατο του Αραφάτ και την εκλογή του Αμπάς, προσπάθησαν να αποτρέψουν τις εκλογές γιατί ήξεραν ότι η Δημοκρατία θα έδινε τη νίκη στους «λάθους ανθρώπους» και, από τη στιγμή που δεν το κατάφεραν, αποφάσισαν να τιμωρήσουν τον παλαιστινιακό λαό για τη «λαθεμένη» επιλογή του. Η άνοδος των ισλαμιστών σε ολόκληρο τον αραβικό - μουσουλμανικό κόσμο είναι η Νέμεσις για την πολιτική που ακολούθησαν όλα αυτά τα χρόνια οι ΗΠΑ. Κατέστρεψαν τα κοσμικά καθεστώτα, με αποτέλεσμα την άνοδο των ισλαμιστών. Αυτό έγινε στο Ιράν με την ανατροπή του Μοσαντέκ από τη CIA, στο Ιράκ με το φονικό εμπάργκο και την ανατροπή του κοσμικού καθεστώτος του Μπάαθ, και στην Πα
λαιστίνη με την καταστροφή της Παλαιστινιακής Αρχής.

ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100025_09/04/2006_180249)