THMMY.gr

http://15october.net/gr/ (http://15october.net/gr/)

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ. ΟΙ ΛΑΟΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

παγκοσμια κινητοποιηση ολων των ανθρωπων. Τα προβληματα δεν υπαρχουν μονο στην χωρα μας αλλα σε ολο τον κοσμο γιατι ολοι οι ανθρωποι ειμαστε ισοι και ομοιοι. Εχουμε τους ιδιους προβληματισμους τις ιδιες αναγκες τα ιδια κινητρα

Διαδωστε το


Υ.Γ αυτο δεν σημαινει οτι σταματαμε κανεναν αγωνα μεχρι τις 15. Υπαρχει και ενας νομος που πρεπει να πεσει

15 ΟΚΤΟΒΡΗ Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΘΑ ΣΙΩΠΗΣΕΙ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΣΑΣ

https://www.youtube.com/watch?v=eUSwaq6dM2s

Άμεση και λαική δημοκρατία, αλλά θα συνεχίσουμε να έχουμε νόμους και χρήμα, ε?

νόμους ναι.
χρήμα... βλέπουμε...

ναι ρε τρολα κατσε να αλλαξει η κατασταση πρωτα

Ποιος οργανώνει τέτοιου είδους κινήσεις? Το facebook? Το zeitgeist?

Πάντα μα πάντα αυτές οι κινήσεις αποτυγχάνουν γιατί είναι ανοργάνωτες και δεν έχουν καμία ιδεολογική βάση. Απλά ζητάμε κάτι για να το ζητάμε. Και εκεί μέσα θα βρεις από τον wannabe αναρχικό μέχρι έναν εθνικοσοσιαλιστή.

Θέλω να δω αντιδράσεις στις ΗΠΑ -αν μαθευτεί εκεί ότι σχεδιάζεται κάτι τέτοιο-. 10 άτομα και θα τους πουν hippies.

Παιχνιδάκια είναι αυτά για να έχουμε να λέμε. Σε τέτοιους καιρούς ακούγονται ωραία τέτοιες έννοιες. Αλλά στην μειοψηφία του κόσμου που αντιδράει σε ότι γίνεται, η πλειοψηφία δεν ξέρει τι σημαίνουν αυτές. Ας ανοίξουμε κανένα βιβλίο, ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις και μετά συζήτηση. Όταν μιλάμε για άμεση δημοκρατία, δεν αρκεί να πάμε σε εκλογές. Δεν είναι τόσο απλό. Χρειάζεται αλλαγή τρόπου ζωής.

Αυτά τα λίγα για τροφή για σκέψη...

Το οργανωνουν φαινετε οι ιδιοι που οργανωσαν τους αγανακτισμενους στην ισπανια. Επισης φαινετε οτι το υοθετουν οι αγανακτισμενοι του λευκου πυργου και μαλλον και του συνταγματος χωρις να ειμαι σιγουρος

Στις ΗΠΑ προσφατα εγινε επιχειρηση με χιλια ατομα να καταλαβουν τo χρηματιστηριο αλλα απετυχαν.
Οι εθνικοσοσιαλιστες δεν νομιζω οτι ζηταν αμεση δημοκρατια... Καπιταλιστες ειναι κατα βαση. Αλλωστε φανηκε πως αποκοπηκαν και απο τους αγανακτισμενους και καναν επιθεση σε αυτους.

Φυσικα δεν περιμενω να κατεβουν καποιοι που δεν ξερουν τι ειναι η αληθινη δημοκρατια και τι εχουμε τωρα

Και κατι ακομα...

Στην ελλαδα ειμαστε ηδη και στους δρομους και στις πλατειες... Απλα θα ειναι ακομα μια μερα οπυ κατεβουμε και προτεινω οι συλλογοι να το υοθετησουν και αυτοι

Και ενα βιντεο απο τους αμερικανους με αρκετα κλεμμενα στοιχεια απο τους δικους μας αγανακτισμενους

https://www.youtube.com/watch?v=vp89lIDy7Io]

https://www.youtube.com/watch?v=jyziG5bUuBE

Στην εποχη μας, δεν πρεπει να προσπαθησεις να ριξεις ενα συστημα, γιατι και να το καταφερεις ακομα, δε θα εχεις πετυχει τιποτα. Πρεπει να προσπαθησεις μεσα απο το υπαρχον συστημα να αλλαξεις συνειδησεις και σιγα σιγα να ερθει και η αλλαγη του συστηματος. Ωριμα. Συνειδητα, και οχι σαν ενα πυροτεχνημα. Ας αλλαξουμε ολοι μας...

Be the change you want to see in the world.

Προφανως και δεν ειμαι απεναντι σε τετοιες δρασεις οπως η 15η Οκτ, αλλα οπως εγραψε και ο παραπανω τετοιες ενεργειες ειναι καταδικασμενες σε αποτυχια.

Διαφωνω λιγο... Για να ριξεις ενα συστημα πρεπει να εχεις αλλαξει και τροπο ζωης!! Αλλιως θα ριξεις αυτους που κυβερνανε και το συστημα θα παραμινει ιδιο.

Τα ιδια λεγαν για τους αγανακτισμενους αλλα κρατησαν καμποσο πριν μεινουν λιγοι. Και ακομα κρατανε. Απλα ελπιζω να ξανααρχισει να συμμετεχει ο κοσμος και να δωσει μια δευτερη ευκαιρια. Γιατι γενικα αυτο που εκαναν οι αγανακτισμενοι δεν εγινε πουθενα τοσο καιρο. Να μπορει να εκφρασει ο καθενας τον εαυτο του σε μια αμεσοδημοκρατικη διαδικασια. Ουτε σε τοσο τελειο βαθμο στην Γ.Σ δεν γινεται που το γιουχαρισμα παει συννεφο. Πιστευω οτι ηταν η πιο σημαντικη κινηση που εγινε τον τελευταιο καιρο. Γιατι δυστυχως ο κοσμος εχει γινει πολυ συντηριτικος για να συμμετεχει στους κλασσικους αγωνες.

Ουσιαστικα οι αγανακτισμενοι του εδωσαν εναν κινητρο να μην χανει την ελπιδα του. Το λαθος ομως που καναν πολλοι ηταν οτι περιμεναν σε ενα μηνα να πεσει η κυβερνηση και δεν καταλαβαινουν οτι απαιτει αρκετο καιρο και πολλη ζυμωση. Επιπλεον εφαγαν τοση προπαγανδα που αρκετοι αρχισαν να αμφισβητουν τα παντα. Και το μεγαλυτερο κακο ηταν οτι αντι το μεγαλυτερο μερος των αριστερων να εκμεταλευτει το γεγονος οτι κοσμος κατεβηκε και να βοηθησει στην ζυμωση του το πολεμουσαν κιολας. Μετα συμμετειχαν οταν ειδαν οτι καλα κρατει και γινοντουσαν μεγαλες πορειες. ( Βλεπε πορεια νομιζω τριτης κυριακης ηταν που ειχε 35000 ατομα στο δρομο)

Γενικα αυτο που προσπαθω να κανω ειναι να ξαναβγαλω τον κοσμο στις πλατειες να τον βαλω να μαθει να εκφραζεται να ζυμωνεται να μορφωνεται. Τον κοσμο που εχει χασει την ελπιδα απο την αριστερα και ας ειναι λαθος που την εχασε. Θελω να πιστευω πως αυτος ο κοσμος θα αλλαξει και  η χωρα θα γινει καλυτερη.

Θελω ο κοσμος να μαθει οτι απο τον πιο χαζο μεχρι και τον πιο εξυπνο και απο τον πιο αμορφωτο μεχρι και τον πιο μορφωμενο να ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.
ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΕΧΘΡΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ

Για αυτο σας καλω εγω ΩΣ ΑΡΗΣ ( ετσι κι αλλιως δεν ανηκω πουθενα) στον λευκο πυργο στις 15 και απο κει και περα καθε μερα να ειστε η οσο πιο συχνα μπορειτε

κανεις δεν αντιλεγει οτι απαιτειεται αλλαγη στις συνειδησεις. το ζητημα ειναι
το τι περιλαμβανει αυτο το να ερθει που λες. γιατι το συστημα συγκροτειται απο
περισσοτερα πραγματα απο τη συνειδηση των μελων της κοινωνιας.

Αν ωριμασει ο κοσμος, αν δει οτι η απληστια και ο εγωκεντρισμος που προωθει ο καπιταλισμος δεν ειναι ο δρομος, αν κατανοησει και μπολιασει μεσα του η ιδεα οτι στη ζωη δεν αξιζει το εχειν αλλα το ειναι, αν μπορεσει να καταλαβει οτι η αχαλινωτη παραγωγη και καταναλωση ειναι καταστροφη, αν ο κοσμος βρει το μετρον αριστον, τοτε το υπαρχον συστημα δε θα μπορεσει να αντεξει, και η αλλαγη θα ερθει ως φυσικο επακολουθο.. Το σημερινο συστημα διατηρειται και οπως φαινεται πολυ δυσκολα θα αλλαξει κατι, γιατι οι ανθρωποι εχουν συμβιβαστει με αυτο.. Γιατι εχουμε βολευτει με την ευκολη λυση, απολαμβανουμε το ευπεπτο, το ανουσιο. Σιγουρα το συστημα συγκροτειται απο δομες πολυ συνθετες, αλλα αν η κοινωνια αλλαξει, το συστημα δε θα μπορει να αντισταθει.

Ο δρομος που περιγραφω ειναι μακραν δυσκολοτερος απο μια αποτομη αλλαγη του συστηματος, οπως την ονειρευεται το ΚΚ και πολλα αλλα ρευματα της αριστερας (την οποια και στηριζω αν και διαφωνω σε αρκετα σημεια), αλλα ειναι ο μονος που πιστευω οτι μπορει να εχει ουσιαστικο, μονιμο, και συνειδητο πανω απ΄ολα, αποτελεσμα.

Καθε αλλαγη πρεπει να γινεται οταν οι συνθηκες ειναι ωριμες, διαφορετικα θα καταληξει σε αποτυχια.

Αρη συμφωνω σε πολλα απο αυτα που λες, ειναι ενα καλο βημα οι αμεσοδημοκρατικες αυτες συναξεις, τουλαχιστον υπο την εννοια οτι βοηθανε να ξυπνησουν συνειδησεις, ενθαρρυνουν την μετοχη με τα κοινα και το ενδιαφερον για αυτα. Και πανω απ'ολα δινουν εναυσμα για συζητησεις. Και μεσα απο τις συζητησεις δημιουργουμαστε...

(http://www.easyfreesmileys.com/smileys/free-sexy-smileys-944.gif)(http://www.easyfreesmileys.com/smileys/free-sexy-smileys-944.gif)(http://www.easyfreesmileys.com/smileys/free-sexy-smileys-944.gif)(http://www.easyfreesmileys.com/smileys/free-sexy-smileys-944.gif)(http://www.easyfreesmileys.com/smileys/free-sexy-smileys-944.gif)

σιγα μη κανετε και οκτωβριανη επανασταση

To θέμα είναι ότι παρουσιάζονται όλο και περισσότερες πρωτοβουλίες για κινητοποιήσεις, 15Μay, 17Sept, 15Oct, δεν πληρώνω, AntiBank κτλ κτλ.
Προέρχονται από αλληλοκαλυπτόμενες ίσως, αλλά όχι από τις ίδιες ομάδες ανθρώπων. Πιστεύω ότι αυτό που μένει είναι απλώς να συντονιστούν σε κάποια στιγμή του χρόνου για να γίνει το μέτωπο κοινό. Πιστεύω ότι είναι θέμα τύχης και αφορμής, που θα τους δώσει το κίνητρο να οργανώθει κάτι που θα έχει ευρύτερη απήχηση.

Στην παρούσα φάση θεωρώ επιτυχία του οποιουδήποτε κινήματος, να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν δύο πράγματα.

1) Την αποτυχία αυτού του συστήματος, που πηγάζει από την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.
2) Ότι η ανατροπή του συστήματος είναι όχι απλά δυνατή, αλλά αναπότρεπτη. Το θέμα είναι πόσο σύντομα θα την επιτύχουμε.

Η ιστορια εχει δειξει οτι οταν οι ανθρωποι φταναν σε ενα σημειο που καταπιεζονταν παρα πολυ τοτε γινοταν μια επανασταση και ειχαμε ανατροπη του συστηματος.
Η αληθεια ειναι οτι και γω δεν περιμενω να γινει κατι φετος η το 2012 αλλα σε 3 χρονια οταν και αλλες χωρες θα βρεθουν στην θεση μας θα αρχισει μια αλλαγη.

Βεβαια η Μαγιας ελεγαν για το 2012   :P

Resistance Is Surrender
Slavoj Žižek


One of the clearest lessons of the last few decades is that capitalism is indestructible. Marx compared it to a vampire, and one of the salient points of comparison now appears to be that vampires always rise up again after being stabbed to death. Even Mao’s attempt, in the Cultural Revolution, to wipe out the traces of capitalism, ended up in its triumphant return.

Today’s Left reacts in a wide variety of ways to the hegemony of global capitalism and its political supplement, liberal democracy. It might, for example, accept the hegemony, but continue to fight for reform within its rules (this is Third Way social democracy).

Or, it accepts that the hegemony is here to stay, but should nonetheless be resisted from its ‘interstices’.

Or, it accepts the futility of all struggle, since the hegemony is so all-encompassing that nothing can really be done except wait for an outburst of ‘divine violence’ – a revolutionary version of Heidegger’s ‘only God can save us.’

Or, it recognises the temporary futility of the struggle. In today’s triumph of global capitalism, the argument goes, true resistance is not possible, so all we can do till the revolutionary spirit of the global working class is renewed is defend what remains of the welfare state, confronting those in power with demands we know they cannot fulfil, and otherwise withdraw into cultural studies, where one can quietly pursue the work of criticism.

Or, it emphasises the fact that the problem is a more fundamental one, that global capitalism is ultimately an effect of the underlying principles of technology or ‘instrumental reason’.

Or, it posits that one can undermine global capitalism and state power, not by directly attacking them, but by refocusing the field of struggle on everyday practices, where one can ‘build a new world’; in this way, the foundations of the power of capital and the state will be gradually undermined, and, at some point, the state will collapse (the exemplar of this approach is the Zapatista movement).

Or, it takes the ‘postmodern’ route, shifting the accent from anti-capitalist struggle to the multiple forms of politico-ideological struggle for hegemony, emphasising the importance of discursive re-articulation.

Or, it wagers that one can repeat at the postmodern level the classical Marxist gesture of enacting the ‘determinate negation’ of capitalism: with today’s rise of ‘cognitive work’, the contradiction between social production and capitalist relations has become starker than ever, rendering possible for the first time ‘absolute democracy’ (this would be Hardt and Negri’s position).

These positions are not presented as a way of avoiding some ‘true’ radical Left politics – what they are trying to get around is, indeed, the lack of such a position. This defeat of the Left is not the whole story of the last thirty years, however. There is another, no less surprising, lesson to be learned from the Chinese Communists’ presiding over arguably the most explosive development of capitalism in history, and from the growth of West European Third Way social democracy. It is, in short: we can do it better. In the UK, the Thatcher revolution was, at the time, chaotic and impulsive, marked by unpredictable contingencies. It was Tony Blair who was able to institutionalise it, or, in Hegel’s terms, to raise (what first appeared as) a contingency, a historical accident, into a necessity. Thatcher wasn’t a Thatcherite, she was merely herself; it was Blair (more than Major) who truly gave form to Thatcherism.

The response of some critics on the postmodern Left to this predicament is to call for a new politics of resistance. Those who still insist on fighting state power, let alone seizing it, are accused of remaining stuck within the ‘old paradigm’: the task today, their critics say, is to resist state power by withdrawing from its terrain and creating new spaces outside its control. This is, of course, the obverse of accepting the triumph of capitalism. The politics of resistance is nothing but the moralising supplement to a Third Way Left.

Simon Critchley’s recent book, Infinitely Demanding, is an almost perfect embodiment of this position. For Critchley, the liberal-democratic state is here to stay. Attempts to abolish the state failed miserably; consequently, the new politics has to be located at a distance from it: anti-war movements, ecological organisations, groups protesting against racist or sexist abuses, and other forms of local self-organisation. It must be a politics of resistance to the state, of bombarding the state with impossible demands, of denouncing the limitations of state mechanisms. The main argument for conducting the politics of resistance at a distance from the state hinges on the ethical dimension of the ‘infinitely demanding’ call for justice: no state can heed this call, since its ultimate goal is the ‘real-political’ one of ensuring its own reproduction (its economic growth, public safety, etc). ‘Of course,’ Critchley writes,

history is habitually written by the people with the guns and sticks and one cannot expect to defeat them with mocking satire and feather dusters. Yet, as the history of ultra-leftist active nihilism eloquently shows, one is lost the moment one picks up the guns and sticks. Anarchic political resistance should not seek to mimic and mirror the archic violent sovereignty it opposes.

So what should, say, the US Democrats do? Stop competing for state power and withdraw to the interstices of the state, leaving state power to the Republicans and start a campaign of anarchic resistance to it? And what would Critchley do if he were facing an adversary like Hitler? Surely in such a case one should ‘mimic and mirror the archic violent sovereignty’ one opposes? Shouldn’t the Left draw a distinction between the circumstances in which one would resort to violence in confronting the state, and those in which all one can and should do is use ‘mocking satire and feather dusters’? The ambiguity of Critchley’s position resides in a strange non sequitur: if the state is here to stay, if it is impossible to abolish it (or capitalism), why retreat from it? Why not act with(in) the state? Why not accept the basic premise of the Third Way? Why limit oneself to a politics which, as Critchley puts it, ‘calls the state into question and calls the established order to account, not in order to do away with the state, desirable though that might well be in some utopian sense, but in order to better it or attenuate its malicious effect’?

These words simply demonstrate that today’s liberal-democratic state and the dream of an ‘infinitely demanding’ anarchic politics exist in a relationship of mutual parasitism: anarchic agents do the ethical thinking, and the state does the work of running and regulating society. Critchley’s anarchic ethico-political agent acts like a superego, comfortably bombarding the state with demands; and the more the state tries to satisfy these demands, the more guilty it is seen to be. In compliance with this logic, the anarchic agents focus their protest not on open dictatorships, but on the hypocrisy of liberal democracies, who are accused of betraying their own professed principles.

The big demonstrations in London and Washington against the US attack on Iraq a few years ago offer an exemplary case of this strange symbiotic relationship between power and resistance. Their paradoxical outcome was that both sides were satisfied. The protesters saved their beautiful souls: they made it clear that they don’t agree with the government’s policy on Iraq. Those in power calmly accepted it, even profited from it: not only did the protests in no way prevent the already-made decision to attack Iraq; they also served to legitimise it. Thus George Bush’s reaction to mass demonstrations protesting his visit to London, in effect: ‘You see, this is what we are fighting for, so that what people are doing here – protesting against their government policy – will be possible also in Iraq!’

It is striking that the course on which Hugo Chávez has embarked since 2006 is the exact opposite of the one chosen by the postmodern Left: far from resisting state power, he grabbed it (first by an attempted coup, then democratically), ruthlessly using the Venezuelan state apparatuses to promote his goals. Furthermore, he is militarising the barrios, and organising the training of armed units there. And, the ultimate scare: now that he is feeling the economic effects of capital’s ‘resistance’ to his rule (temporary shortages of some goods in the state-subsidised supermarkets), he has announced plans to consolidate the 24 parties that support him into a single party. Even some of his allies are sceptical about this move: will it come at the expense of the popular movements that have given the Venezuelan revolution its élan? However, this choice, though risky, should be fully endorsed: the task is to make the new party function not as a typical state socialist (or Peronist) party, but as a vehicle for the mobilisation of new forms of politics (like the grass roots slum committees). What should we say to someone like Chávez? ‘No, do not grab state power, just withdraw, leave the state and the current situation in place’? Chávez is often dismissed as a clown – but wouldn’t such a withdrawal just reduce him to a version of Subcomandante Marcos, whom many Mexican leftists now refer to as ‘Subcomediante Marcos’? Today, it is the great capitalists – Bill Gates, corporate polluters, fox hunters – who ‘resist’ the state.

The lesson here is that the truly subversive thing is not to insist on ‘infinite’ demands we know those in power cannot fulfil. Since they know that we know it, such an ‘infinitely demanding’ attitude presents no problem for those in power: ‘So wonderful that, with your critical demands, you remind us what kind of world we would all like to live in. Unfortunately, we live in the real world, where we have to make do with what is possible.’ The thing to do is, on the contrary, to bombard those in power with strategically well-selected, precise, finite demands, which can’t be met with the same excuse.


http://www.lrb.co.uk/v29/n22/slavoj-zizek/resistance-is-surrender

Το παραπάνω κείμενο μεταφρασμένο γιατί δεν ξέρουμε όλοι καλά εγγλέζικα και κουραζόμαστε..http://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?t=13522&view=previous&sid=28bbad8ae141fff1b9344d1e54ca8ef2 (http://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?t=13522&view=previous&sid=28bbad8ae141fff1b9344d1e54ca8ef2)
(σε φάση let me google that for you.. άλλα τεσπα )

https://www.youtube.com/watch?v=wdLLPC6EdOs

Η επιχειρηση στην wall street στην Αμερικη καλα κρατει. Νομιζω αυτη ειναι η 8η ή 9η μερα που διαδηλωνουν.

https://www.youtube.com/watch?v=OwWInp75ua0

http://askilioupolis.espivblogs.net/ (http://askilioupolis.espivblogs.net/)

Ο κοσμος αρχισε να οργανωνεται και σε γειτονιες.

https://www.youtube.com/watch?v=aE3R1BQrYCw

https://www.youtube.com/watch?v=4y3X2VFruLM

Η κατασταση εχει προχωρησει παρα πολυ για να μεινουμε πισω στην ελλαδα. Οσοι ενδιαφερεστε αυτη ειναι η σελιδα της θεσσαλονικη (http://www.facebook.com/event.php?eid=265573273476874)

Γενικα και οσοι ειστε να κατεβετε διαδωστε το. Πειτε το και στους φιλους σας.

Ζηταμε Αμεση Δημοκρατια. Ισοτητα Δικαιοσυνη Αλληλεγγυοι και Αυτοργανωση


Αυτο ειναι και το site της wall street για ενημερωση http://occupywallst.org/ (http://occupywallst.org/)

Προτείνω το τόπικ να ονομαστεί
"Ο aris_silvo και η παγκόσμια κινητοποίηση" :P

Syndey

https://www.youtube.com/watch?v=H0W0Fu4xahI


Melbourne

http://www.yfrog.com/h7izvosj (http://www.yfrog.com/h7izvosj)

Tokyo

https://www.youtube.com/watch?v=DXlabXBYBtA

ΧΑΜΟΣ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ


http://www.livestream.com/occupylsx (http://www.livestream.com/occupylsx)

Σερβια


https://www.youtube.com/watch?v=wDLnU_1cqPE

ΕΦΤΑΣΕ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΙΣΠΑΝΩΝ , ΓΑΛΛΩΝ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΕΣ

http://yfrog.com/mf42lesj (http://yfrog.com/mf42lesj)

Αρχίδια άφθαρτος είναι ο καπιταλισμός. Εδώ η Ελλάδα με 370 Δις Ευρώ φούσκα χρέος κοντεύει να τινάξει στον αέρα όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου.
Αν είχαν αρχίδια και οι Πρωθυπουργοί μας θα είχαμε τραβήξει μια ξεγυρισμένη χρεοκοπία μόνοι μας από το Μάϊο του 2010 που θα το φυσούσαν όλοι οι δυτικοί και δεν θα κρύωνε.

Επιχειρηση καθαρισμου της πλατειας!!!... Κατι μου θυμιζει αυτο Καμινης Μπουταρης

https://www.youtube.com/watch?v=8KwRiBge9r4


Ετσι ηταν

https://www.youtube.com/watch?v=3vamb07HwcQ

Ξεκιναει πορεια για την Αθηνα. Διαδηλωτες απο δεκαδες πολεις τις ευρωπης θα παρευρεθουν στην Αθηνα στις 5 νοεμβρη μετα απο πορεια

http://www.scoop.it/t/march-to-athens/p/585867676/march-to-athens-next-step-for-dignity (http://www.scoop.it/t/march-to-athens/p/585867676/march-to-athens-next-step-for-dignity)

Και τους πυροβολανε και με πλαστικες σφαιρες κιολας

https://www.youtube.com/watch?v=9lbbWAgBy7E