THMMY.gr

Γνωρίζουμε όλοι ότι το πανεπιστήμιο βρίσκεται σε μια περίοδο κρίσης, αλλαγών. πυρετού και πιθανών δραστικών εξελίξεων.Ανοίγω αυτό το topic ξεκινώντας με αποδελτιώσεις δημοσιευμάτων σχετικών με το θέμα. Φυσικά κάθε βοήθεια στην αποδελτίωση αλλά και σχολιασμός είναι ευπρόσδεκτα.

Για να μην μας πιάσει ..κανένας στον ύπνο. Το 'δεν γνωρίζω/δεν απαντώ' δεν πρέπει να αποτελεί επιλογή για κανέναν από εμάς.

Γρηγόρης Παπαγιάννης


Και ξεκινώ με τον Βένιο. Ξέρετε ότι έχω αδυναμία στον άνθρωπο και στον τρόπο που εκφράζει τις σκέψεις του.  Ας τον διαβάσουμε.

 

Ανάλυση στα γεγονότα

Πάλι απεργούν οι πανεπιστημιακοί! Μα τι θέλουν τέλος πάντων;

Του ΒΕΝΙΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ*

Για κάποιους (όχι για όλους) το ερώτημα είναι ρητορικό, γιατί έχουν την απάντηση στο τσεπάκι: Οι πανεπιστημιακοί υπερασπίζονται τα κακώς κείμενα, ενώ η κυβέρνηση επιχειρεί να τα διορθώσει με μεταρρυθμίσεις.

Λάθος. Οι πανεπιστημιακοί μάχονται τα κακώς κείμενα εδώ και δεκαετίες, άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι. Κατάφεραν να γκρεμίσουν τον αναχρονιστικό θεσμό της καθηγητικής έδρας, που καθήλωνε ανθρώπους και καταστάσεις σε φεουδαρχικές σχέσεις υποτέλειας. Νέο αίμα μπήκε στα πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια, αναπτύχθηκαν νέα γνωστικά αντικείμενα πρωτόγνωρα για τον ελληνικό χώρο καθώς και μεταπτυχιακές σπουδές· νησίδες δημιουργικότητας και ακαδημαϊκής πρωτοβουλίας έφεραν τους Ελληνες επιστήμονες σε ισότιμη θέση στο διεθνή χώρο. Υπάρχουν πλέον αρκετοί συνάδελφοι χωρίς ξένα πτυχία, αλλά με διεθνή αναγνώριση στον κλάδο τους. Και σε πολλές περιπτώσεις τα προσόντα των υποψήφιων λεκτόρων είναι ανώτερα από πολλών καθηγητών προ τριακονταετίας.

Είναι δηλαδή όλα ρόδινα; Βεβαίως όχι. Και δεν φταίει μόνον η Πολιτεία, αλλά και αρκετοί συνάδελφοι που βλέπουν το λειτούργημα κυρίως ως μέσο για να αποκτήσουν εξουσία, φήμη, προβολή -όπως και παλιότερα. Κυκλώματα και κλίκες διαιωνίζονται και δημιουργούνται, επιβραβεύονται οι υπάκουες μετριότητες και τιμωρούνται ικανοί επιστήμονες που έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Εχω δει να προάγονται συνάδελφοι με ελάχιστο έργο, ποιοτικά και ποσοτικά, και να απορρίπτονται άλλοι που είχαν συνεργασίες με νομπελίστα. Από τους ίδιους εκλέκτορες, υπέρμαχους κατά τα άλλα της «αξιοκρατίας».

Συνεχές είναι το φάσμα από τη θεμιτή φιλοδοξία μέχρι την απατεωνιά, και κανείς κοινωνικός χώρος δεν είναι προφυλαγμένος: μέχρι και στην Ακαδημία Αθηνών υπάρχει άτομο που δημοσίευσε βιβλίο αντιγραφή ενός ξενόγλωσσου, και τόλμησε μάλιστα να το εκδώσει στη γλώσσα του πρωτοτύπου, όποτε κι έγινε ρεζίλι (και η χώρα μας μαζί του). Μέχρι να αλλάξουν οι νοοτροπίες, η αντιπαράθεση ανάμεσα στους «ηλίθιους που θέλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους» και τους «έξυπνους που κοιτάνε την πάρτη τους» θα συνεχίζεται.

Χτυπιούνται η διαπλοκή και η διαφθορά με τη σκανδαλοθηρία ή με την αστυνόμευση; Οχι. Η πρώτη δημιουργεί αποδιοπομπαίους τράγους που την πληρώνουν για τους υπόλοιπους (οι οποίοι φροντίζουν να είναι πιο προσεκτικοί για κάποιο διάστημα). Η δεύτερη δημιουργεί σώματα «αδιάφθορων», προ-σθέτοντας νέα κυκλώματα στα προϋπάρχοντα - για τον απλούστατο λόγο ότι στελεχώνονται από αυτούς που ήδη έχουν πιάσει τα πόστα ή αυτούς που συνωθούνται στους προθαλάμους της εξουσίας.

Τα όπλα μας ενάντια στα παρακμιακά φαινόμενα είναι άλλα. Πρώτα απ' όλα να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, τη δουλειά που επιλέξαμε, που μας αρέσει, που μας γεμίζει. Να δίνουμε στους φοιτητές μας αυτό που μπορούμε κι αυτό που πρέπει: να γυμνάσουμε την ικανότητά τους να σκέφτονται, να ρωτούν, να κρίνουν, να αποφασίζουν, να αμφιβάλλουν, να αμφισβητούν. Ούτε να τους χαϊδεύουμε ούτε να τους εκπαιδεύουμε να εκτελούν απλά οδηγίες ή να αποστηθίζουν κεφάλαια. Και να υπηρετούμε την επιστήμη μας με συνέπεια. Οσοι μπορούμε, όσο μπορούμε, το κάνουμε.

Αλλά δεν αρκεί η προσωπική στάση του καθενός να 'ναι σωστή. Ο ακαδημαϊκός χώρος αποτελείται από οργανωμένα σύνολα, όχι από μοναχικούς ερευνητές, και τα παρακμιακά φαινόμενα στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων φωλιάζουν. Για να τα αντικρούσουμε χρειάζεται διαφάνεια, δημοκρατικότητα, ελευθερία γνώμης - και κατοχύρωσή τους, ει δυνατόν και θεσμικά. Χρειάζεται να προκρίνουμε το γενικό καλό (όπως ο καθείς το αντιλαμβάνεται) απέναντι στο προσωπικό συμφέρον.

Με γνώμονα λοιπόν τα παραπάνω κρίνουμε και τις παρεμβάσεις της Πολιτείας. Και διαπιστώνουμε ότι, κατά κανόνα, οδηγούν στο χειρότερο και όχι στο καλύτερο. Ας μην ξεχνάμε ότι το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των ΑΕΙ είναι δεδομένο και η κηδεμονία από το υπουργείο Θρησκευμάτων ασφυκτική: πάγιο φαινόμενο η καθυστέρηση διορισμών, πλήθος επιστροφών για επανάληψη κρίσεων με αστείες δικαιολογίες - αλλά και επιτάχυνση διαδικασιών για μερικούς. Ενώ η ανεπαρκής χρηματοδότηση ιδρυμάτων και προσωπικού εξωθεί αρκετούς σε κυνηγητό συμπληρωματικών λύσεων (και με τις ευλογίες της Πολιτείας).

Τα πρόσφατα και τα επερχόμενα κυβερνητικά μέτρα δεν χτυπούν την υποβάθμιση, τη μετριότητα και τη διαπλοκή. Τις επιτείνουν. Οι μετεγγραφές παραμένουν καθεστώς και τα ονόματα των μετεγγραφομένων δεν δημοσιοποιούνται για να μη δυσκολευτούν οι βουλευτές. Προαλείφεται μείωση του φοιτητικού ποσοστού στις πρυτανικές εκλογές, αλλά όχι κατάργηση των εκλεκτόρων: για να χτυπηθεί ο εκμαυλισμός ή για να είναι λιγότεροι οι εξαγοράσιμοι;

Και βέβαια τα μέτρα αυτά εντάσσονται στη διεθνή τεχνοκρατική αντίληψη, που θέλει την Παιδεία εμπόρευμα, τους φοιτητές πελάτες ή προϊόντα. Που αναθέτει τις ισοδυναμίες διπλωμάτων σε ιδιωτικούς οργανισμούς ανεξέλεγκτους. Που εξισώνει τις πενταετείς σπουδές του Πολυτεχνείου με τις τριετείς κάποιων αγγλικών ΤΕΙ. Που οδηγεί στην εμπορευματοποίηση του δημόσιου πανεπιστήμιου, δηλαδή την εξάρτησή του από τους όποιους σπόνσορες και την πνευματική του ισοπέδωση.

Κερασάκι στην τούρτα τα ιδιωτικά ΑΕΙ, ανάγκη τόσο επιτακτική που χρειάζεται επείγουσα συνταγματική τροποποίηση. Επειδή, λέει, ο ανταγωνισμός θα εξωθήσει τα δημόσια σε βελτίωση. Μπούρδες. Από πού κι ώς πού θα 'ναι καλύτερα; Οταν στα δημόσια ΑΕΙ ανακαλύπτονται κατά καιρούς μηχανές αγοράς πτυχίων, δεν θα ανθήσουν αυτά στα επιχειρηματικά ΑΕΙ, αδιαφανή και ανεξέλεγκτα; Ας μην ξεχνάμε ότι η γνώση δεν είναι εμπόρευμα, το πτυχίο είναι. Το είπε εξάλλου η υπουργός: «Τόσα λεφτά έχουν επενδύσει οι άνθρωποι, ας τους διευκολύνουμε». Δίνοντάς τους τις υποτροφίες που δεν δίνουμε στα δημόσια ΑΕΙ.

Μα δεν θα είναι κερδοσκοπικά, λένε κάποιοι. Θα τα κάνουν οι δήμοι, η ΓΣΕΕ, η ΠΑΣΕΓΕΣ. Ας προσθέσω το στρατό, την αστυνομία και τη Halliburton. Πολλοί οργανισμοί, πολυεθνικές, συνδικάτα, τράπεζες κ.τ.λ. έχουν σχολές επιμόρφωσης στελεχών, εσωτερικές ή διεθνείς. Με γεια τους με χαρά τους. Για ποιο λόγο να εξισωθούν με πανεπιστήμια, όπως πρόσφατα οι εκκλησιαστικές σχολές; Μυστήριο.

Μας εγκαλούν ορισμένοι ότι βολευόμαστε στη μετριότητα, αρνιόμαστε την αλλαγή και φοβόμαστε τους ξένους. Και μάλιστα αποκαλούν την ΠΟΣΔΕΠ «ομάδα». Δεν είναι προσβλητικό να είσαι ομάδα, εξάλλου «ομάδες» είναι και τα διάφορα λόμπι που πιέζουν για τα συμφέροντά τους. Απλώς η ομάδα αυτή είναι συνδικάτο και οι επικεφαλείς του είναι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του κλάδου. Την ομάδα αυτή την ακολουθούν και απεργούν σχεδόν όλες οι σχολές. Μαζί μας αρκετές διοικήσεις, άλλοι κλάδοι εργαζομένων στα πανεπιστήμια και οι ίδιοι οι φοιτητές μας. Οσο για τους «ξένους», δεν είμαστε μόνοι. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης η αντίσταση στην ισοπέδωση οργανώνεται. Ας κοιτάξει την ιστοσελίδα της ΠΟΣΔΕΠ (http://www.ntua.gr/posdep) όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερα.

Απεργούμε λοιπόν. Γιατί θέλουμε να εκτελούμε με αξιοπρέπεια το λειτούργημα που η κοινωνία μάς έχει αναθέσει. Γιατί αυτό απειλείται. Γι' αυτό απεργούμε.

* Πανεπιστημιακός (ΕΜΠ) Ηλ.ταχ.: ang@math.ntua.gr


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/03/2006

Δεν διαφωνώ με όλα αυτά, αλλά γιατί πάντα στα αιτήματα μιας απεργίας μπαίνει το οικονομικό κυρίαρχο
και προστίθενται μετά και τα υπόλοιπα;
Φυσικά κανείς δεν διαφωνεί με όλα αυτά τα ζητήματα περι υποχρηματοδότησης κτλ,
αλλά πολύ θα ήθελα να δω (και πιστεύω και όλοι οι υπόλοιποι) μια απεργία με ένα και μοναδικό αίτημα
το οποίο να μην σχετίζεται ούτε άμεσα ούτε έμμεσα με χρήματα

Πάμε στο β' άρθρο του διήμερου. Αυτή τη φορά ο συγγραφέας είναι ...ο εκδότης του Βήματος ο κ. Ψυχάρης. Το  άρθρο είναι το editorial του κυριακάτικου Βήματος. O μπαμπάς μου έλεγε, όταν ένα θέμα γίνεται πρωτοσέλιδο στο Βήμα, καλύετρα ...κλείνε τα ..παντζούρια. Για να δούμε....

ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: ΔΗΜΟΣΙΑ KAI ΙΔΙΩΤΙΚΗ

ΣΤΑΥΡΟΣ Π. ΨΥΧΑΡΗΣ

H αναστάτωση στον φοιτητικό κόσμο και σε όλη την εκπαιδευτική κοινότητα δεν θα καταλαγιάσει με τις (τουλάχιστον ελαφρές...) δηλώσεις της κυρίας Γιαννάκου ότι δήθεν φταίνε «βολεμένοι» καθηγητές και ευέξαπτοι νέοι που επηρεάζονται από τον Τύπο, την τηλεόραση και από το κακό παράδειγμα που δίνουν οι ξεσηκωμένοι νέοι της Γαλλίας.

Υπεκφυγές απελπισίας ή εθελοτυφλία;

Μάλλον και τα δύο! Γιατί το πρόβλημα δεν βρίσκεται τόσο στον φόβο που προκαλεί ο θεσμός των ιδιωτικών πανεπιστημίων όσο στη συνεχιζόμενη υποβάθμιση των ανωτάτων σπουδών από το ελληνικό κράτος.

Το μόνο που θα μπορούσε να επικαλεσθεί η σημερινή πολιτική ηγεσία είναι ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ οι ελληνικές κυβερνήσεις (με εξαίρεση... τον Καποδίστρια) έδωσαν την προτεραιότητα που ανήκει στην Παιδεία, ως βασικό μοχλό της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης του τόπου. Αντί λοιπόν για προκλητικές υπουργικές δηλώσεις, ας αναγνωρίσει ο πολιτικός μας κόσμος την πικρή αλήθεια: χώρες ευρωπαϊκές που επιμένουν επιδεικτικά να αγνοούν την αλληλένδετη σχέση Εκπαίδευσης, Απασχόλησης και Ανάπτυξης ποτέ δεν θα κατορθώσουν να καταστούν μακροπρόθεσμα ανταγωνιστικές.

Και η απάντηση ασφαλώς δεν βρίσκεται μόνο στην εισαγωγή του θεσμού των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Το να υπάρχουν KAI ιδιωτικά Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα δεν βλάπτει, αλλά ΜΟΝΟΝ ΕΦΟΣΟΝ η δημόσια παρεχομένη πανεπιστημιακή εκπαίδευση στηριχθεί οικονομικά και οργανωτικά, έτσι ώστε να επιτρέψει σε κάθε νέο φοιτητή στη δημόσια εκπαίδευση να εξοπλισθεί για να δώσει τη μάχη του στον ελληνικό και στον ευρωπαϊκό χώρο.

Με άλλα λόγια, δίλημμα «ιδιωτική ή δημόσια εκπαίδευση» είναι απατηλό. Το κοινωνικό μας σύστημα επιτάσσει πρώτα τη στήριξη της δημόσιας εκπαίδευσης, προτού προχωρήσομε στη διεύρυνσή της.

Εδώ θα τεθεί το ερώτημα: Πού θα βρεθούν οι πόροι για τη στήριξη και την αναβάθμιση αυτή; Μα, ασφαλώς στην αναθεώρηση των προτεραιοτήτων του προϋπολογισμού του Κράτους και, δευτερευόντως βέβαια, στην άντληση όσων πόρων προσφέρονται ακόμη από την Ευρωπαϊκή Ενωση· πόρων που είμαστε συχνά ανίκανοι να απορροφήσομε και να αξιοποιήσομε εγκαίρως.

Ολα τα άλλα, τα περί επηρεασμού από τα MME, του κατεστημένου των «βολεμένων» του ελληνικού εκπαιδευτικού χώρου, είναι φληναφήματα ανάξια σχολιασμού.

Αν το κράτος δεν αποφασίσει τώρα να δώσει την αναγκαία προτεραιότητα στην Εκπαίδευση, θα είναι σαν να αναζητεί θεραπείες ξένες προς την πληγή που πυορροεί!

Το ΒΗΜΑ, 25/03/2006 , Σελ.: A01
Κωδικός άρθρου: B14722A011

Τρίτο και τελευταίο γαι σήμερα (ή μέχρι να τσιμπήσω κανένα καινούργιο). Συγγραφέας ο κ. Τιβέριος, συνάδελφος μέλος ΔΕΠ στο ΑΠΘ. Δεν ξέρω γιατί το άρθρο αυτό μου θύμισε εκείνη την κινέζικη παροιμία που ήταν αγαπημένο graffiti το Μάη του 68 και έλεγε 'Όταν το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι ο ηλίθιος κοιτάζει το δάκτυλο'. Περίεργοι συνειρμοί....

Γρηγόρης Παπαγιάννης


Δύο πληγές της Ανώτατης Παιδείας
* Στα τμήματα έχουν σχηματισθεί «παρεούλες» που επηρεάζουν αποφασιστικά τις εκλογικές διαδικασίες


M. A. ΤΙΒΕΡΙΟΣ

Θα ήταν ασφαλώς πιο ταιριαστό, λόγω της επετείου της ελληνικής Εθνεγερσίας και σε συνδυασμό με το ότι τα θέματα της Παιδείας είναι εδώ και χρόνια στην ημερησία διάταξη, να ασχοληθώ σήμερα με την εκπαιδευτική πολιτική της ελληνικής πολιτείας στη διάρκεια της Επανάστασης και στα πρώτα χρόνια του ελεύθερου βίου της. Επειδή όμως ο κόσμος της εκπαίδευσης, και κυρίως της ανώτατης, βρίσκεται την περίοδο αυτή σε αναβρασμό εν όψει των νέων μέτρων που πρόκειται να αναγγελθούν και να ισχύσουν άμεσα, προτίμησα να στραφώ στο παρόν. Θέλω ωστόσο να υπενθυμίσω ότι ήδη από το 1824 η επιτροπή που είχε συσταθεί υπό την προεδρία του Ανθιμου Γαζή για να συντάξει σχέδιο οργάνωσης της «κοινής παιδείας του Εθνους», είχε κάνει προτάσεις που έχουν εφαρμογή ακόμη και στις ημέρες μας, ενώ ο Καποδίστριας με έργα και όχι με λόγια συνέδεε την ανόρθωση και πρόοδο του έθνους με μια ποιοτική παιδεία.

Εχω πολλές φορές στο παρελθόν αναφερθεί σε θέματα ανώτατης παιδείας. Από τα αρνητικά που ταλανίζουν εδώ και χρόνια το ελληνικό πανεπιστήμιο επιλέγω σήμερα, λόγω έλλειψης χώρου, μόνον δύο, που συμβαίνει μάλιστα να μη με έχουν απασχολήσει άλλη φορά. Το ένα σχετίζεται με το διδακτικό ερευνητικό προσωπικό (ΔΕΠ) και το άλλο με τις φοιτητικές παρατάξεις. Θα αρχίσω με το δεύτερο. Ολοι συγκλονιστήκαμε πριν από μερικές εβδομάδες από την είδηση ότι ένας φοιτητής κατά τη διάρκεια ενός πάρτι σε πανεπιστημιακό χώρο τραυματίστηκε βαρύτατα από αγνώστους στην προσπάθειά του να τους εμποδίσει να λεηλατήσουν πανεπιστημιακή - κρατική περιουσία. Με άλλα λόγια, ο φοιτητής έκανε αυτό που θα έπρεπε να κάνουν τα πανεπιστημιακά όργανα και, δεδομένου ότι τα AEI της χώρας είναι κρατικά, το ίδιο το κράτος. Κανένα ωστόσο μέσο μαζικής ενημέρωσης, από όσα βέβαια υπέπεσαν στην αντίληψή μου, δεν ανέφερε ότι ο άτυχος αυτός φοιτητής συμμετείχε σε πάρτι για το οποίο δεν είχε δοθεί άδεια από τις αρμόδιες πανεπιστημιακές αρχές. H απαξίωση των τελευταίων είναι εδώ και καιρό ένα σύνηθες φαινόμενο, χωρίς να υπάρχει εκ μέρους τους κάποια σοβαρή αντίδραση. Αν το νομοθετικό πλαίσιο είναι ανεπαρκές και δεν επιτρέπει την αποτροπή τέτοιων απαράδεκτων ενεργειών, θα έπρεπε να συμβεί κάτι πολύ απλό: να παραιτηθούν τα πανεπιστημιακά όργανα καλώντας συγχρόνως τα κόμματα του Κοινοβουλίου - το κόστος λειτουργίας των οποίων, όπως και αυτό των πανεπιστημίων, φέρει στις πλάτες του ο ελληνικός λαός - να αναλάβουν τα ίδια, μέσω π.χ. μιας διακομματικής επιτροπής, τη διοίκηση των πανεπιστημίων, έτσι ώστε το ΔΕΠ να περιορισθεί στα καθαρά εκπαιδευτικά και ερευνητικά καθήκοντά του. Μήπως τελικά για την απαξίωση του κρατικού πανεπιστημίου, έτσι ώστε το ιδιωτικό να προβάλλεται σήμερα από ορισμένους ως μονόδρομος, «εργάζονται», ακόμη και ακουσίως, και άτομα που αντιμάχονται την ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση;

Ερχομαι στο δεύτερο θέμα μου. Οπως είναι γνωστό, όταν ένα τμήμα προχωρεί σε πλήρωση μιας θέσης διδακτικού προσωπικού, ορίζει τριμελή επιτροπή από ειδικούς για να εισηγηθούν σχετικά στο εκλεκτορικό σώμα. Σε περίπτωση που δεν διαθέτει το ίδιο τους ειδικούς αυτούς, τους αναζητεί σε άλλα πανεπιστήμια. Παρατηρείται όμως συχνά το εξής παράδοξο: όταν ανάμεσα στους υποψηφίους για την προκηρυχθείσα θέση υπάρχει πρόσωπο που υπηρετεί ήδη στο τμήμα, οι μη ειδικοί, που αποτελούν εκ των πραγμάτων και την πλειονότητα, το προκρίνουν αυτόματα, μη λαμβάνοντας υπόψη την αντίθετη άποψη που ενδέχεται να έχουν οι ειδικοί εισηγητές τους οποίους το ίδιο το τμήμα είχε επιλέξει! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στις περιπτώσεις αυτές οι προσωπικές σχέσεις υπερτερούν των οποιωνδήποτε ακαδημαϊκών κριτηρίων. Αυτό σημαίνει ότι στα τμήματα έχουν σχηματισθεί, ίσως όχι πάντοτε με συνειδητούς στόχους, «παρεούλες» που επηρεάζουν αποφασιστικά τις εκλογικές διαδικασίες. Πρόκειται για ένα αρνητικό φαινόμενο που έχει επισημανθεί και από την επιτροπή των πρυτάνεων - πώς θα ήταν άλλωστε δυνατόν ένα τέτοιο καρκίνωμα να μη γίνει αντιληπτό -, αν κρίνω από αυτό που σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες εισηγείται στο αρμόδιο υπουργείο. Προτείνει στα εκάστοτε εκλεκτορικά σώματα των τμημάτων να συμμετέχουν κατά πλειοψηφία εξωτερικοί κριτές, ενώ και στις τριμελείς εισηγητικές επιτροπές το ένα μέλος να προέρχεται επίσης από άλλο πανεπιστήμιο. H λύση αυτή κρίνω όμως ότι είναι γραφειοκρατική, χρονοβόρα και πολυδάπανη, άρα και δυσλειτουργική. Θεωρώ προτιμότερο οι εκλογές να μη γίνονται από τα τμήματα αλλά από κεντρικά σώματα πανεπιστημιακών, εξυπακούεται ένα για κάθε ειδικότητα, που θα έχουν συγκροτηθεί από τα ίδια τα πανεπιστήμια. Τα σώματα αυτά θα συνεδριάζουν μία ή δύο φορές τον χρόνο και θα προχωρούν στις εκλογές για όλα τα ελληνικά πανεπιστήμια. Πρόκειται για λύση που εφαρμόζεται σε γενικές γραμμές σε ορισμένα κράτη, όπως π.χ. στην Ιταλία, χώρα με μεσογειακό επίσης... ταμπεραμέντο, αλλά και που σε ζητήματα πανεπιστημίων έχει μια ασύγκριτα μεγαλύτερη παράδοση από μας.

Ο κ. Μιχάλης A. Τιβέριος είναι καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Το ΒΗΜΑ, 25/03/2006 , Σελ.: B53
Κωδικός άρθρου: B14722B532

Και εγώ Γιώργο μου πολύ θα ήθελα να δω μια απεργία καθηγητών πανεπιστημίου ΜΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ να πάρουμε περισσότερα χρήματα. Γιατί αυτό θα σήμαινε δύο τουλάχιστον κεφαλαιώδεις κατακτήσεις.

Πρώτον ότι έχουμε λύσει τα θεμικά και λειτουργικά μας προβλήματα και
δεύτερον ότι συνειδητοποιήσαμε επιτέλους το ..οικονομικό χάλι και τη μιζέρια μας.

Αλλά ...μετά ξύπνησα.

Γρηγόρης Παπαγιάννης

Κι εγώ πολύ θα ήθελα να δω μια απεργία καθηγητών πανεπιστημίου...σκέτο. ;D

Σωστός Starr, πολύ σωστός!!!   ;D ;D

Να βάλω και καμμιά πορεία μέσα...για πιο surreal...... ;)

ΓΠ

να δω τον gpap να πλακώνει τα ματ και τι στον κόσμο! :P

(λίγο πιο) σοβαρά τώρα
δεν μπορώ να καταλάβω αυτή το αντιφατικό σχήμα.
Σε κάθε απεργία μπαίνει μέσα και το οικονομικό ζήτημα, αλλά απ'την άλλη gpap λετε
"θα ήθελα να δω μια απεργία καθηγητών πανεπιστημίου ΜΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ να πάρουμε περισσότερα χρήματα.
...
ότι συνειδητοποιήσαμε επιτέλους το ..οικονομικό χάλι και τη μιζέρια μας"

Όπως είπα και στην αρχή δεν είμαι εναντίον, αλλά στο τέλος καταντάει κλισέ,
και έτσι χάνετ-ε/αι το παιχνίδι. Γιατί η κοινή γνώμη σε μεγάλο βαθμό το αντιλαμβάνεται πλέον ως
"πάλι απεργία για την μπάκα τους κανουν".
Εάν όμως γινόταν, έτσι για αλλαγή μια απεργία με αποκλειστικό αίτημα κάτι άσχετο με χρήματα,
θα έδειχνε την αληθινή εικόνα.

Συμφωνω..Και επαυξανω:Με τι πλαισιο κατεβαινουν σε απεργια οι καθηγητες καθε φορα;;Να το δουμε να το σχολιασουμε.

Ρε fugi τα πράγματα είναι πολύ απλά. Μιάς και οι θέσεις μας (των περισσοτέρων δηλαδή) είναι εξασφαλισμένες λόγω της μονιμότητας, τι σου μένει να διεκδικήσεις? Το αυτονόητο, δηλαδή ένα μισθό που να σου εξασφαλίζει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Αυτό δεν ισχύει για τους πανεπιστημιακούς μόνο. Ισχύει για κάθε εργαζόμενο.

Τώρα γιατί είναι λογικό και θεμιτό ο τραπεζοϋπάλληλος των 3000 Ε το μήνα να διεκδικεί 13% αύξηση, ενώ ο καθηγητής πανεπιστημίου των 2000 Ε το μήνα να μην μπορεί να διεκδικήσει παραπάνω από το 1% που του δίνει στο συνολικό του μισθό η (όποια) κυβέρνηση, πραγματικά δεν το καταλαβαίνω.

Και τα θεσμικά αιτήματα είναι βασικά, πολύ βασικά αλλά όπως λέει και ένας παλιότερος στοχαστής "Μέσα σε ένα σπίτι που καίγεται δεν μπορείς να γράφεις δοκίμια για το πράσινο χρώμα των τριζονιών". Αρα τι πιο λογικό, μια διεκδίκηση να ξεκινά από το χρήμα και μετά να έρχονται τα υπόλοιπα.

Από την άλλη βλέπεις πώς μεθοδεύονται πια τα πράγματα στον εργασιακό χώρο. Οι κρατικές επιθέσεις γίνονται επιλεκτικά σε τμήματα εργαζομένων. Πιάνουμε τις ΔΕΚΟ και λέμε. Πότε προσληφθήκατε? πρίν τις ..ΧΧΧΧΧ, ωραία εσείς δεν έχετε πρόβλημα, λουφάξτε και αφήστε να καθαρίσουμε ..τους νεώτερους. Και πάει λέγοντας.

Και να ξέρεις η κλιμάκωση των διεκδικήσεων (περα από τα λεγόμενα και γραφόμενα) πάντοτε είναι.

Να μη χάσουμε τη δουλειά μας,
Να μπορούμε να ζούμε με τα λεφτά που παίρνουμε,
Να έχουμε μια αξιοπρεπή ιατροφαρμακευτική και κοινωνική ασφάλιση.

Τα άλλα ...μετά.

Γρηγόρης Παπαγιάννης
   

Φοβερό! Η ανανέωση έγινε γιατί οι γέροι πέθαναν και ήρθαν νέοι που μοιραία ήταν ικανότεροι και πιο καταρτισμένοι. Αν δεν ανανεωνόταν πότε πότε (όταν δηλαδή ο διδάσκων συνταξιοδοτείται και αναλαμβάνει το μάθημα κάποιος άλλος) και το γνωστικό αντικείμενο, δεν θα ήταν πανεπιστήμιο, θα ήταν εκκλησιαστική σχολή.
Η στάση των καθηγητών (ακόμη και των συγγραφέων των άρθρων) είναι αφελής. Τα προβλήματα τα ξέρουμε κι εμείς και ξέρουμε επίσης να τα διατυπώνουμε με μεγαλόσχημο τρόπο. Όπως επίσης ξέρουμε να προτείνουμε λύσεις που δεν πρόκειται ποτέ να διεκδικήσουμε. Γι' αυτό και ποτέ τα τελευταία χρόνια το φοιτητικό κίνημα δεν έχει υποστηρίξει τις διεκδικήσεις σας. Τι εννοώ: οι θεσμοί υπάρχουν και τυπικά είναι σωστοί αλλά δεν λειτουργούν. Υποτίθεται ότι οι τριμελείς επιτροπές εκλογής των μελών ΔΕΠ είναι αντικειμενικές, υποτίθεται ότι οι μετεγγραφές γίνονται με δίκαια κριτήρια, υποτίθεται ότι υπάρχει κρατική χρηματοδότηση και υποτίθεται ότι η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για την παιδεία (ακόμη για την ιδιωτική, δεν πειράζει). Το γεγονός ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν λειτουργεί ικανοποιητικά σημαίνει ότι δεν αρκεί να αντικαταστήσουμε τις υπάρχουσες επιτροπές με άλλες (και καλά πιο αδιάφθορες) ούτε ότι αν αλλάξει το πλαίσιο χορήγησης μεταγγραφών, δεν θα εξακολουθήσουν να τις εκμεταλλεύονται τα ίδια άτομα. Δηλαδή οι λύσεις πρέπει να διαπνέονται από διαφορετικό πνεύμα αν επιθυμούμε την αλλαγή, αλλιώς απλώς συζητάμε για να συζητάμε όπως πάντα στον ακαδημαϊκό χώρο. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ οι καθηγητές είναι δημόσιοι λειτουργοί συμπεριφέρονται ως δημόσιοι υπάλληλοι και ως τέτοιους τους αντιμετωπίζει και το κράτος. Έχουμε καταντήσει το πανεπιστήμιο να είναι ένα δυσλειτουργικό παράρτημα της εφορίας. Ο μόνος τρόπος να σωθεί το πανεπιστήμιο από την λαίλαπα των μεταρυθμίσεων είναι να αποκτήσει διοικητική αυτονομία. Αν υπάρξει αυτή, και τα οικονομικά θα διορθωθούν, και πιο ορθολογικά θα αξιοποιούνται τα ευρωπαικά πακέτα, και οι θεσμοί θα αλλάξουν γιατί πλεόν τα διοικητικά όργανα του πανεπιστημίου θα έχουν αυξημένη ευθύνη και δεν θα τρέχουν στον πρύτανη, τον κοσμήτορα, τον υπουργό για να εγκρίνουν οτιδήποτε. Για να γίνουν αυτά, όμως, χρειάζεται το σθένος του λειτουργού και όχι η προσκόλληση στο μαλακό μας μαξιλάρι.
Κάντε μια απεργία με μοναδικό αίτημα την διοικητική αυτονομία του πανεπιστημίου, έχοντας πρώτα καταρτίσει το πλαίσιο εφαρμογής της με διαπανεπιστημιακές συναντήσεις-επιτροπές κλπ. Τότε και θα σας στηρίξουμε, και θα κάνουμε καταλήψεις και πορείες για το κοινό μας αίτημα. Αλλά όταν μεταξύ των 5 αιτημάτων των ακαδημαϊκών το 1 είναι το μισθολογικό και όταν σε κάθε τηλεοπτική συζήτηση παρουσιάζεται αυτό ως κυρίαρχο, όχι δεν θα πάρουμε. Δεν έχουν πια οι ακαδημαικοί καμία ευθύνη για την κατάσταση?
Μόνο οι νωθροί, αδιάφοροι και απαίσιοι φοιτητές?
Γιατί να θεωρείται surreal η κοινή πορεία φοιτητών και καθηγητών?
Στο Παρίσι πάντως δεν φαινόταν καθόλου surreal.


Η διαφορά είναι ότι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι δεν έχουν ευθύνη για τον χώρο στον οποίο εργάζονται, τι τους νοιάζει κι αν δεν λειτουργεί σωστά η πολεοδομία? Εσείς έχετε ή τουλάχιστον θα έπρεπε. Άλλωστε με αυτόν τον τρόπο δεν πρόκειται να πάρετε ποτέ τίποτε, ενώ αν προχωρήσετε στην ουσία του ζητήματς και πάρετε μαζί σας τους φοιτητές έχετε κάποια ελπίδα.
Επίσης, συγνώμη, αλλά με 2000 ευρώ ζεις μια χαρά ενώ με 700 πεινάς. Γι' αυτό και οι πεινασμένοι δικαιούνται να παίρνουν μεγαλύτερες αυξήσεις.

Μάλλον μιλάτε για τραπεζουπάλληλο δημόσιας τράπεζας.........Μήπως γιατί δουλεύει περισσότερες τυπικές ώρες????Πιστεύετε ότι όλοι οι πανεπιστημιακοί αξίζουν τόσα λεφτά???(Θα μου πείτε τα αξίζουν όλοι οι τραπεζουπάλληλοι????Τέσπα....Λέμε τώρα....!!!).Γιατί δε φτάνουν 2000 Ε να ζήσει κανείς????

Θα ήθελα να ξέρω πόσες ώρες διδασκαλίας δηλώνει ένας μέσος πανεπιστημιακός και πόσες ώρες δουλεύει πραγματικά.......

Εντάξει, δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα. Υπάρχει και το ερευνητικό έργο που μπορεί να τρώει πολύ χρόνο. Ο άλλος μπορεί να είναι όλη μέρα κλεισμένος σε ένα υπόγειο και να κάνει τρελά πειράματα με τον Igor (=κανένας μεταπτυχιακός)... ειδικά για τους καθηγητές είμαι της άποψης δώσ'τους λεφτά να έχουνε...

Αντίθετα, αν θέλεις, ο άλλος που παίρνει 3000 ευρώ το μήνα κάπου δε μου κάθεται καλά... πού του χρειάζονται 3000 ευρώ το μήνα; Απλά δεν κοιτάμε αυτόν, γιατί παραδίπλα υπάρχει και ο βιομήχανος που βγάζει της Παναγιάς τα μάτια! Κι εκεί είναι η μεγάλη αδικία.

Το σύστημα της παραγωγής ακαδημαϊκού έργου στην Ελλάδα έχει στον πυρήνα του μια ανεξέλεγκτη ολιγαρχική δομή η οποία έχει καβαλήσει και καπελώσει όλα τα κανάλια πρόσβασης σε αυτο. Αντικειμενικός σκοπός της παρούσας κατάστασης είναι οι επωφελούμενοι αφʼ ενός να συνεχίσουν να επωφελούνται εις το διηνεκές (ad perpetuum) και αφʼ ετέρου, να μην δυναται κανείς να απειλήσει το συνεχιζόμενο σφετερισμό των χρηματων του Ελληνικού απο μέρους τους αμφισβητώντας την παντοδυναμια τους.

Οι στρατηγικές μπλοκαρίσματος των όποιων αντιδράσεων είναι οι εξής:

1. Με τη δημιουργία μονοεδρικών μονοκρατοριών μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα όπου για κάθε θεματικό αντικείμενο ή υποαντικείμενο να υπάρχουν οι ολίγοι και εκλεκτοί ή ο εξής ένας, ο οποίος για να φτάσει εκεί που έφθασε έχει δοκιμαστεί, πολλές φορές απάνθρωπα και έχει πάρει το χρήσμα και έχει διαπιστευτεί μέσω διαδικασιών στις οποίες έχει δείξει πίστη και υποταγή στο σύστημα μέσω του οποίου αναδεικνύεται. Ισως αυτο να συμβαίνει και στα πανεπιστημια του εξωτερικού αλλά στην Ελλάδα σπάει κόκκαλα. Αν δεν δε υποστηρίζει κάποιος,το διδακτορικό (και το διαβατήριο για την ακαδημαϊκή καριέρα) γίνεται άπιαστο όνειρο.

2. Με τον αποκλεισμό των πιθανών ανταγωνιστών “απέξω”. Αυτο επιτυγχάνεται μέσω του αμαρτωλού ΔΙΚΑΤΣΑ ή ΔΟΑΤΑΠ ή δεν ξέρω κιʼ εγώ πως λέγεται. Εκεί, αν αντέξεις τη γραφειοκρατία και το σπάσιμο του να δίνεις έτσι για πλάκα ένα, δύο πέντε, δέκα μαθήματα ενώ μπορει να προέρχεσαι από πανεπιστήμιο πολλαπλάσιας αξίας από τα Ελληνικά, ή το γεγονός ότι το σύστημα τεχνηέντως κοιτάει να σε εξουθενώσει πρίν καν σου δοθεί η ευκαιρία να ερευνήσεις ή να εργαστείς, αν μετα από χρόνια κάποια στιγμή καταφέρεις (και πολλοί τα καταφερνουν) τότε πιθανόν να σου δοθεί το δικαίωμα να υπάρξεις.

Η τακτική αυτή της εξουθένωσης, ενώ σε ορισμένα αντικείμενα έχει νόημα, ιδίως για αποφοίτους από πανεπιστήμια ανατολικών χωρών των οποίων η μόνη παραγωγή είναι ιερόδουλες τριχοφυΐας ανοικτού χρώματος, φαίνεται από χαζη έως ύποπτη όταν αφορά πανεπιστήμια τα οποία αποδεδειγμένα είναι καλύτερα στο κρινόμενο αντικείμενο από τα Ελληνικά.

Φυσικά, ουτε συζήτηση για ιδιωτικά (Φτού κακά!!!), μη κερδοσκοπικά (τη στιγμή που και μόνο από τα αποκλειστικά συγγράμματα πολλοί καθηγητές κερδοσκοπούν ασύστολα) ιδωτικά πανεπιστήμια. Αλλοίμονο μας σου λέει αν κάνει ο Κοντομηνάς ένα Οικονομικό Πανεπιστήμιο, Ο Βαρδινογιάννης ένα ναυτιλιακό και ο Κόκκαλης με τη Microsoft ένα ΜΙΤ της ανατολικής Μεσογείου, κάτι η υπογεννητικότητα, κάτι το χαμηλό επίπεδο των υποψηφίων (εδω ήδη μπαίνουν με τρία -3-!!! και πάλι δεν φτάνουν) πάει τα κλείσαμε τα μαγαζιά.

3. Με την άρνηση της αμφισβήτησης της αξίας τους. Σου λέει κύριε, εγω ΔΕΝ ΘΕΛΩ αξιολόγηση και ιστορίες, που να τρέχω να παράξω έργο στα γεράματα. Εδώ ιδρώσαμε να μπούμε, ιδρωσαμε να βγούμε, πού να ξεβολέυεσαι τώρα. Όντως τα Ελληνικά πανεπιστήμια μπορεί να έχουν πολλές φορές απαρχαιωμένα αλλά σίγουρα “βαριά” ύλη και σε συνδιασμό με την απουσία ελέγχου από μέρους κανενός, μπορεί να κουραστείς ΠΟΛΥ για να πάρεις πτυχίο άσχετα αν οι γνώσεις είναι σύγχρονες, πράγμα για το οποίο διαμαρτυρονται εργοδότες και η αγορά - αλλά ποιός τους ακούει αυτούς τους… τρισκατάρατους.

4. Τέλος, κερασάκι στην τούρτα, για να δέσει η κρέμα έχουμε και τους κατα τον Λένιν “χρήσιμους ηλίθιους” δηλαδή διάφορα μειράκια τα οποία με παβλοβιανές ψυχοτεχνικές τα αφιονίζουν και τα βγάζουν στο δρόμο για “επαναστατική γυμναστική κάθε φορά που οι άτολμες κυβερνήσεις πάνε να ανακατέψουν αυτο το κομμάτι του χυλού της νεο-ελληνιοκής πραγματικότητας. Και βλέπεις φοιτητές που υποτίθεται ότι έχουν μέσα τους το σαράκι της δημιουργίας και καινοτομίας να μεταβάλλονται σε αφιονισμένα φερέφωνα χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος αλλά με μακροχρόνια ζημία ενώ οι πραγματικοί ωφελούμενοι γελάνε στην υγεία των κοροϊδων που φωνάζουν για δηθεν δημόσια παιδεία ενώ στην πραγματικότητα προστατέυθουν τα μικρά παραγκοειδή μαγαζάκια τους.

Δε θα κλείσω με την υποκριτική φράση “αυτα όλα φυσικά δεν αφορούν τους άξιους λειτουργούς” κλπ κλπ γιατι αυτοί που έιναι άξιοι δεν ανέχουν σίγουρα αυτή την υποβάθμιση των σπουδών βάσει της οποίας στις διεθνείς αξιολογήσεις τα Ελληνικά πανεπιστήμια αργκομαχουν να σκαρφαλώσουν πάνω από το νούμερο… 500 παγκοσμίως ή το νούμερο 200 πανευρωπαϊκά… Δεν αντέχουν τις αδικίες που πανθομολογούνται, δεν αντεχουν τις καταλήψεις από εξωακαδημαϊκά στοιχεία, τις καταστροφές της δημόσιας περιουσίας, ή/ και του ερευνητικού τους έργου. Αυτοί λοιπόν είναι το κλειδί για να αλλάξει κάτι σε αυτή την υπόθεση. Αλλοιώς, τα πτυχία τους, οι γνώσεις τους και η ακαδημαϊκή ιδιότητα, ιδίως όταν είναι εμπλεκόμενοι σε αδιαφανείς διαδικασίες, είναι για τα μπάζα.

Όπως λέει και ο Πλάτων: “Η επιστήμη χωριζομένη της αρετης, πανουργία, ού σοφία φαίνεται”

Αιδώς αργείοι…

Σχόλιο από Γρηγόρης Μαλούκος

Ε ρε Παρίσι που μας χρειάζεται.....

(http://users.otenet.gr/~quark/manifestation.JPG)

(http://users.otenet.gr/~quark/manifestation1.jpg)   (http://users.otenet.gr/~quark/manifestation2.jpg)  (http://users.otenet.gr/~quark/manifestation5.jpg)


(http://users.otenet.gr/~quark/manifestation3.jpg)   (http://users.otenet.gr/~quark/manifestation4.jpg)


(http://users.otenet.gr/~quark/manifestation6.JPG)

Πολλά και διάφορα τα θέματα που θίγονται και πραγματικά χαίρομαι γι αυτό. Να ξεκινήσω από το λογιστήριο (που είναι και το απλό). Οταν μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται πάνω από 2500 Ε για να βγάλει στοιχειωδώς το μήνα της (προσέξτε το στοιχειωδώς) τότε αν σε αυτήν την οικογένεια δουλέυει μόνο ένας σαν πανεπιστημιακός απλά δεν τα βγάζουν πέρα. Και απαντώ αμέσως στο ερώτημα που αφορά το μισθωτό ή εργάτη των 700 Ε. Ζει, όπως και ένα ακόμη 28% κάτω από το όριο της φτώχιας. Τόσο ψυχρά απλό!

Όταν ο μισθός του πρωτοδιοριζόμενου καθηγητή στο Γυμνάσιο είναι πάνω από 1000 Ε το μήνα, αυτός είναι βασιλικός μισθός συγκρινόμενος με τα 660Ε που αποτελεί το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη (26,4Ε*25μέρες). Και με βάση αυτα τα 1000Ε, τα 1600 που παίρνω εγώ με διδακτορικό και 25 χρόνια προϋπηρεσίας τα αξιολογώ ως πολύ λίγα. Τι να γίνει! Ο στόχος είναι να πάμε όλοι πιο πάνω, όχι πιο κάτω.

Πάμε στο θέμα της απασχόλησης. Η δουλειά στην εκπαίδευση δεν μετριέται με την ώρα που είσαι μπροστά στους φοιτητές στην τάξη μέσα. Αυτό μπορεί να είναι ένα εξάωρο τη βδομάδα, ή και λιγότερο (σπάνια περισσότερο). Αλλά η διδασκαλία στην αίθουσα είναι μόνο μια πολύ μικρή παράματερος της δουλειάς ενός πανεπιστημιακού δασκάλου. Η βασική δουλειά του είναι η έρευνα και η παραγωγή γνώσης, Και στη συνέχεια η μεταφορά αυτής της νέας γνώσης στο μάθημα. Η έρευνα γίνεται με τους μεταπτυχιακούς, τις διπλωματικές, στα εργαστήρια, με τις δημοσιεύεσεις, το ψάξιμο, το διάβασμα, το πείραμα. Και δεν έχει ώρες, ούτε Σάββατα, ούτε Κυριακές. Απλά ή την κάνεις ή δεν την κάνεις. Να βάλουμε και το ..πάρεργο που λέγεται ..διοίκηση του πανεπιστημίου (επιτροπές, διαγωνισμοί, 'καμμένες' ΓΣ κλπ). Πόσο κάνουν όλα αυτά? Για μένα προσωπικά ένα ωράριο από 9.00 - 16.00 στο γραφείο + 2-4 ώρες στο σπίτι. Λίγο? Ίσως!
(ΒTW αυτό που κάνω τώρα πώς μετράει? σαν διδακτική διαδικασία, διασκέδαση ή ..απλά κόλλημα?)

Θα πεί κανείς ότι υπάρχουν και πανεπιστημιακοί που δεν ξέρουμε καν τη ..φάτσα τους. Φυσικά, και αυτό είναι γνωστό αν και ευτυχώς στο Τμήμα μας πολύ περιορισμένο ως ανύπαρκτο. Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι άλλοθι ούτε για την ισοπέδωση των πάντων (που τη βιώνουμε καθημερινά, εδώ μέχρι και οι ..κολλητοί μου έρχονται και 'κράζουν΄στο στυλ 'σιγά ρε μεγάλε ..σκοτώνεσαι στη δουλειά...'), ούτε  για την υιοθέτηση ενός συστήματος τιμωρίας που στηρίζεται στην οικονομική και ηθική ομηρία των πάντων (να βγαίνει ο/η Υπουργός ή κάποιος εξουσιοδοτημένος με δηλώσεις του τύπου ...'τα κονομάτε από ερευνητικά και άλλες εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες'). Ναι, θα κυνηγήσω μέχρι τελικής πτώσης λεφτά έξω από το πανεπιστήμιο, όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εξασφαλίσω μια αξιοπρεπή αμοιβή για αυτό που κάνω. Και αν είμαι καλός θα τα βρώ. Ποιός όμως τελικά θα χάσει από αυτή τη διαδικασία? Ποιός φταίει για αυτόν τον ευτελισμό? 

Να πιάσω τώρα και τις απόψεις της cybercat πάνω στο άρθρο που έβαλα.

Εισαι πολύ τυχερή που δεν βίωσες το καθεστώς της έδρας και την αυθαιρεσία της. Και όπως για τα σημερινά παιδιά η έννοια της ελευθερίας έχει έναν...εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα, σαφώς διάφορο από την αντίληψη που έχει για αυτήν κάποιος που έζησε πχ την χούντα και την έλλειψη της, έτσι και η μεταρρύθμιση του νόμου πλαίσιου του 82 γαι τους περισσότερους από εσάς είναι ..ιστορία του Λυκείου. Αλλά για όσα σήμερα είναι δοσμένα, έγιε μεγάλος αγώνας για να κατακτηθούν. Αυτό ήταν και το πνεύμα της παραγράφου.

Το φαινόμενο της αναπαραγωγής της εκάστοτε κυρίαρχης ιδεολογίας, ακόμη και μέσα από τις (μερικές φορές επαναστατικές) διαδικασίες που είχαν σαν στόχο το γκρέμισμά της, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Γιατί θα έπρεπε το ελληνικό πανεπιστήμιο (και η ελληνική κοινωνία γενικότερα) να αποτελεί εξαίρεση στο φαινόμενο αυτό? Ετσι το παλιό καθηγητικό κατεστημένο της έδρας, πολλές φορές αντικαταστάθηκε από ένα χειρότερο νεο-κατεστημένο του τομέα ή του εργαστηρίου, το οποίο, με την ορμή του νεοφώτιστου, ασκούσε ακόμη πιο καταπιεστική πολιτική. Αυτό σημαίνει ότι η μεταρρύθμιση ήταν κακή? Οχι, απλά δέθηκε καλά με την τότε εξουσία και πήρε γρήγορα την επιθυμητή μορφή.
Ξέρεις, στη διαχείριση της εξουσία ισχύει ότι και ..στα τέλεια αέρια. Το κενό ..δεν επιτρέπεται. Κάτι άλλο θα σπεύσει να καταλάβει τον κενό χώρο. Ο μόνος τρόπος να την ελέγξει κανείς είναι να παραμείνει αποστασιοποιημένος από αυτήν και ...συνεχως επαναστάτης. Το βρίσκεις εύκολο? Εγώ καθόλου.

Και πάμε στη σημερινή μορφή του πανεπιστημίου (παγκόσμια). Αν κάποτε ο πανεπιστημιακός δάσκαλος απότελούσε αναφορά διανοησης και πνευματικότητας, σήμερα είναι ένας απλά (κακόμοιρος) δημόσιος υπάλληλος. Γιατί να μην είναι άλλωστε? Τι του περισσεύει για το όνειρο? Είναι ένας από δεν ξέρω πόσες χιλιάδες όμοιους, που δουλειά του είναι να προσπαθεί να ...εκπαιδεύσει (και όχι να διδάξει) δεν ξέρω πόσες χιλιάδες ανώνυμους φοιτητές, που τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμμιά διάθεση να μάθουν οτιδήποτε. Πες μου λοιπόν τι είναι αυτό που τον διαφοροποιεί πιά από τον (χειρότερα κακόμοιρο) καθηγητή του Γυμνασίου ή του Λυκείου? Τουλάχιστον εκείνος έχει και ένα 'εγκεκριμένο πρόγραμμα', έχει και 25 μαθητές, έχει και ένα πλάνο 21 ωρών εργασίας και μετά σπίτι (ή ιδιαίτερο).

Και φτάνουμε και στη διεκδίκηση. Μα για να διεκδικήσεις κάτι πρέπει να νοιώσεις πρώτα την έλλειψή του. Αν μιλήσουμε με όρους μαρξιστικούς, οι καθηγητές των πανεπιστημιών ήταν παραδοσιακά οι φορείς της αστικής ιδεολογίας και στόχο είχαν την αναπαραγωγή της ιδεολογίας αυτής μέσα στα πανεπιστήμια. Δηλαδή να αναπαράγουν αστούς επιστήμονες που θα σταθούν απέναντι σε ενδεχόμενες εργατικές διεκδικήσεις. Η ιδεολογική τους τοποθέτηση ήταν για πολλά χρόνια και το μοναδικό κριτήριο της επιλογής τους. Και αν μέσα στο πλέγμα αυτό της κυρίαρχης ιδεολογίας ξεφύτρωνε κανένας μαρξιστής καθηγητής ή κανένα κόκινο πανεπιστήμιο, έ αυτό επιβεβαίωνε την 'ιδεολογική ανεξαρτησία του αστικού πανεπιστημίου' και έδινε και την απαραίτητη καλή έξωθεν μαρτυρία.  Πώς μπορεί μια τέτοια τάξη να διεκδικήσει αγωνιστικά το ..οτιδήποτε? Η μετεξέλιξη των πανεπιστημιακών μετά την μεταπολίτευση (και μετά την κατάργηση της έδρας και τον ..πληθωρισμό του κλάδου) κινήθηκε προφανώς προς τον μικροαστισμό. Και νομίζω ότι αυτό δικαιολογεί και τα ...συνήθη επιχειρήματα αλλά και τη μορφή των 'αγωνιστικών' διεκδικήσεων του κλάδου.

Θα κλείσω με τη φίλη τη Nessa. Τη θεωρία της υπεραξίας της εργασίας τη διατύπωσε με οικονομικούς όρους ο Marx (όχι αυτός με την ομόνυμη γεννήτρια!). Και μια πιθανή αντίδραση σε αυτή, διατύπωσε ο γαμπρός του Πώλ Λαφάργκ στο κλασσικό του έργο 'Το δικαίωμα στην τεμπελιά' (λίγο ανορθόδοξη για τα δεδομένα της εποχής βέβαια αν σκεφτεί κανείς ότι ο πεθερός του υπερασπίζονταν ..το δικαίωμα στην εργασία).

Γρηγόρης Παπαγιάννης

Δεν διαφωνώ με τα παραπάνω. Η ιδεολογία πάντως του ελληνικού πανεπιστημίου δεν είναι αστική, είναι ψευδοαστική ή καλύτερα τραντισιοναλιστική, που λέει και ο Weber, και κατ’ επέκταση αντιδραστικά συντηρητική, δεν προωθεί ουσιαστικές αλλαγές που να συμφέρουν τους καθηγητές, ο σκοπός είναι απλώς η επιβίωση και μάλιστα ούτε καν με κρατικά χρήματα (με ένα σημαντικό ποσοστό καθηγητών να κερδίζουν τον μισό τους μισθό από ιδιωτικές πρωτοβουλίες) και με διεκδικήσεις που είναι καταδικασμένες να αποτύχουν και γίνονται μόνο για να γίνονται, μόνο για να μην καταργηθούν τα ήδη κεκτημένα. Αν είμασταν συνειδητοποιημένοι αστοί (κι εσείς κι εμείς, που μ’ αυτό που σπουδάζουμε τι άλλο θα μπορούσαμε να γίνουμε?) θα συνεργαζόμασταν και θα παίρναμε μαζί μας και τα σχετιζόμενα με εμάς συνδικάτα, όπως κάνουν οι Γάλλοι. Και θα είχαμε μακροπρόθεσμες κοινές διεκδικήσεις, και όχι παζάρια για το ποσοστό της μισθολογικής αύξησης, τα οποία έχουν ποτέ αποδώσει? (Στην τελευταία απεργία δεν θυμάμαι να κερδήθηκε τίποτε.) Για να κερδίσεις κάτι στην αστική «δημοκρατία» δεν αρκεί μια τυπική απεργία (η οποία χάνει και όλα της τα ιδεολογικά ερείσματα γιατί πληρώνεται αν δεν κάνω λάθος) γιατί ποιος νοιάζεται κι αν χάσουμε εμείς μια εξεταστική? Ούτε αρκεί μια φοιτητική πορεία γιατί ποιος νοιάζεται αν διακοπεί η κίνηση στην Εγνατία για ένα 5ωρο? Ούτε αρκεί μια 12ωρη απεργία ενός μεμονωμένου κλάδου. Όλα αυτά μαζί, όμως, κάτι καταφέρνουν και αυτό λέγεται αστική διεκδίκηση. Επομένως το πανεπιστήμιο ως φορέας ιδεολογίας είναι ουσιαστικά κενό ή απλώς αποτυχημένο.
Όσο για την αίσθηση της έλλειψης, δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβουμε ότι με τα μέτρα που πάνε να περάσουν, σε λίγο θα μας πάρουν και τα σώβρακα. Το ότι δεν κάνουμε τίποτε οφείλεται μάλλον στο ότι η δικιά σας πλευρά είναι ήδη αρκετά βολεμένη και δικτυωμένη ώστε να μην φοβάται τις πιθανές αλλαγές, κι εμάς θα μας δώσει φράγκα ο μπαμπάς κι η μαμά οπότε κοιμόμαστε.
Τώρα όσο για τους αστούς επιστήμονες απέναντι στους προλετάριους εργάτες, εξακολουθείτε να πιστεύετε με τους μισθούς που παίρνετε και παίρνουμε ότι υπάρχει αυτή η διάκριση? Και οι δικές μας ώρες εργασίας μετά το εξάωρο, υπεραξία είναι και μάλιστα ούτε καν καλοπληρωμένη.
Γι’ αυτό εγώ απορώ που τόσα χρόνια οι καθηγητές πανεπιστημίου αυτοπροσδιορίζεστε ως μια τάξη τελείως ανεξάρτητη από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, ενώ μια πιθανή δική σας απεργία πολύ λιγότερο απασχολεί την κυβέρνηση απ’ ότι αυτή των ναυτεργατών για παράδειγμα, και δεν κοιτάτε να εκμεταλλευτείτε ένα φοβερό πλεονέκτημα, την υποστήριξη των φοιτητών που δεν επιχειρήσατε ποτέ να κερδίσετε.
Επίσης αρνείστε τον ρόλο της πνευματικής πρωτοπορίας του τόπου, που θα μπορούσε τουλάχιστον να σας δώσει την αποδοχή και συμπάθεια των υπόλοιπων εργαζομένων προς τα αιτήματά σας. Αν κάτι εξακολουθεί να ισχύει είναι ότι ο κόσμοςι εμπνέεται από ανθρώπους με αξία που τολμούν να μιλούν παληκαρίσια. Διαβάζουμε στις εφημερίδες άπειρα άρθρα καθηγητών που όταν δεν είναι επιεικώς απαράδεκτα, δεν λένε απολύτως τίποτε. Και όσο για το άρθρο του Βένιου, το τελικό νόημα είναι «Είμαστε μάγκες! Κάνουμε απεργία!». Εγώ θα το πω μπράβο μόλις κερδίστε έστω και 1% αύξηση.


Δεν έχουμε όρεξη να μάθουμε γιατί μας αντιμετωπίζουν ως αργόσχολα αδιάφορα και πολιτικά ανεύθυνα ντουγάνια προς εκπαίδευση. Ελάχιστοι έχουν την διάθεση και την αγάπη (για την επιστήμη, για την διδασκαλία, για τους φοιτητές) να διδάξουν. Ρωτήστε τους συναδέλφους σας τι άποψη έχουν για τους φοιτητές. Αυτή η υποτίμηση γίνεται αισθητή και είναι ο βασικότερος λόγος που δεν μας καίγεται καρφί.
Όσο για το όνειρο, από πότε τροφοδοτείται με τα περισσεύματα?

Δεν ξέρω gpap. Πάντως είναι εξαιρετικά σημαντικό. Και διαψεύδει την γενικότερη φιλοσοφία του κειμένου σας.

Ενώ εμείς κάνουμε διάλογο για τα πανεπιστήμια, στην Γαλλία...

(http://users.otenet.gr/~quark/combat.jpg)

         ...η μάχη συνεχίζεται...

(http://users.otenet.gr/~quark/paris.jpg)

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ, ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ

Ολοι στο δρόμο


Για το επόμενο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και την πρόταση της Ομοσπονδίας των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) να πραγματοποιηθεί στις 8 Απριλίου, συναποφασίζουν σήμερα, πανεπιστημιακοί, καθηγητές, δάσκαλοι, φοιτητές, ακόμη και γονείς, σε μια ευρύτατη σύσκεψη, ύστερα από σχετική πρωτοβουλία της ΟΛΜΕ.

Η συνάντηση αποτελεί μία από τις αποφάσεις του κλάδου στο πλαίσιο συνέχισης των κινητοποιήσεων, μεταξύ των οποίων είναι και η συμμετοχή στο παμφοιτητικό συλλαλητήριο στις 31 Μαρτίου, ενώ την ερχόμενη Τρίτη 4 Απριλίου το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ θα διαμορφώσει νέα εισήγηση για τη διάρκεια και την ημερομηνία διεξαγωγής των απεργιακών δράσεων.

Σύμφωνα με τις αποφάσεις που έλαβε, χθες, το Δ.Σ. της Ομοσπονδίας των καθηγητών, η πρόσκληση σχετικά με τη διοργάνωση του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου απευθύνεται σε όλες τις συνδικαλιστικές ενώσεις (ΠΟΣΔΕΠ, ΤΕΙ, ΔΟΕ, ΑΣΜΕ, Φοιτητικούς Συλλόγους), οι εκπρόσωποι των οποίων έχουν ραντεβού στις 3 μ.μ. το μεσημέρι στα γραφεία της ΟΛΜΕ, ενώ το κάλεσμα για τη συμμετοχή στο παμφοιτητικό συλλαλητήριο (και παράλληλη στάση εργασίας από 12 μ.μ. έως 4 μ.μ. για τη διευκόλυνσή τους) αφορά τους καθηγητές Γυμνασίων και Λυκείων του Λεκανοπεδίου Αττικής.

Οσο για τη νέα εισήγηση της ΟΛΜΕ σχετικά με το απεργιακό σχέδιο, απαιτείται μετά τη μη υπερψήφιση προηγούμενης πρότασης (από τα 2/3) από την ολομέλεια των προέδρων των ΕΛΜΕ της χώρας, οι οποίοι κατά τ' άλλα τάσσονται υπέρ της συνέχισης των κινητοποιήσεων. Αλλωστε, οι προτάσεις που διατυπώθηκαν και αφορούσαν ακόμα και 48ωρη απεργία, είτε πριν είτε μετά το Πάσχα, είναι απολύτως ενδεικτικές του κλίματος που επικρατεί. Κλίμα που προσδιορίζει και τη δράση της ΔΟΕ, καθώς σε σχετική σύσκεψη του Δ.Σ. της, χθες, αποφασίστηκε η κοινή δράση με την ΟΛΜΕ.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/03/2006

* Μία στις δύο περιπτώσεις σοβαρών παραπτωμάτων που φθάνουν στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο ακυρώνεται για καθαρά τυπικούς λόγους

Οι εκπαιδευτικοί δεν τιμωρούνται ποτέ...

Καθηγητές οι οποίοι κατηγορούνται ακόμη και για ηθικά ζητήματα ενδέχεται να συνεχίζουν να διδάσκουν

ΝΟΤΑ ΤΡΙΓΚΑ

Ενας στους δύο εκπαιδευτικούς που παραπέμπεται στα Πειθαρχικά Συμβούλια για σοβαρά παραπτώματα παραμένει ατιμώρητος, όπως δείχνουν τα στοιχεία του Δευτεροβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου των τελευταίων τριών χρόνων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση εκπαιδευτικού ο οποίος έλειπε για δύο χρόνια από τη δουλειά του και συνεχίζει κανονικά να διδάσκει. Ειδικότερα, τα χρόνια που έλειπε, η διοίκηση δεν γνώριζε πού βρισκόταν ο εκπαιδευτικός αλλά ο ίδιος πληρωνόταν κανονικά. Τελικά απολύθηκε από το Υπηρεσιακό Πειθαρχικό Συμβούλιο και ο ίδιος προσέφυγε στη Δικαιοσύνη. Από τα δικαστήρια η απόφαση για απόλυση ακυρώθηκε με το αιτιολογικό ότι στην όλη διαδικασία δεν ακολουθήθηκαν βήμα προς βήμα όλες οι προβλεπόμενες διαδικασίες από το πειθαρχικό δίκαιο (π.χ. η κλήση σε απολογία, η πειθαρχική ανάκριση κ.ο.κ.). Ετσι ο εκπαιδευτικός επέστρεψε στη δουλειά του χωρίς να εξετασθεί επί της ουσίας η περίπτωσή του.

H συγκεκριμένη υπόθεση, με την οποία ακυρώθηκε απόφαση Πειθαρχικού Συμβουλίου για καθαρά τυπικούς λόγους, δεν είναι η μόνη. Μία στις δύο περιπτώσεις παραπτωμάτων εκπαιδευτικών που φθάνουν στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο ακυρώνεται για καθαρά τυπικούς λόγους και επιστρέφει στο πρωτοβάθμιο συμβούλιο. Ανάλογη είναι και η «ιστορία της αθώωσης» σχολικής συμβούλου, στην οποία ο περιφερειακός διευθυντής, ακολουθώντας τις ανάλογες διαδικασίες, της επέβαλε ποινή περικοπής μισθού διότι είχε θεωρηθεί ότι σε κάποια σχολική εκδήλωση προωθούσε ένα βιβλίο της. H ίδια άσκησε έφεση κατά της απόφασης και το Συμβούλιο Συμβούλων υποχρεώθηκε να ακυρώσει την απόφαση για τυπικούς λόγους χωρίς να μπει στην ουσία της απόφασης. Συγκεκριμένα, υπήρξε παραγραφή της απόφασης γιατί την εποχή εκείνη ήταν προεκλογική περίοδος και στη συνέχεια χρειάστηκε ενάμισης χρόνος για να συγκροτηθεί το συμβούλιο, με αποτέλεσμα να χαθεί χρόνος.

«Το πρόβλημα είναι υπαρκτό» δήλωσε προς «Το Βήμα» το αιρετό μέλος του Κεντρικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΚΥΣΔΕ) που λειτουργεί ως Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο κ. Θεοφ. Σακαλίδης. Ενα πολύ μεγάλο μέρος των αποφάσεων του συμβουλίου ακυρώνεται για τυπικούς λόγους, δηλαδή για λάθη που έχουν γίνει στην όλη πειθαρχική διαδικασία. Ετσι, αρκετές υποθέσεις μένουν σε εκκρεμότητα για αρκετά χρόνια και εκπαιδευτικοί που κατηγορούνται για διάφορες υποθέσεις, αν δεν τους έχει ασκηθεί ποινική δίωξη, μπορεί να βρίσκονται ακόμη και μέσα στην τάξη. Μάλιστα, αν ο εκπαιδευτικός κατηγορείται και για ηθικά ζητήματα, τότε το να βρίσκεται μέσα στην τάξη εγείρει και ηθικό πρόβλημα.

Σύμφωνα με τον κ. Σακαλίδη, τα τυπικά λάθη στη διαδικασία οφείλονται κυρίως στην άγνοια των υπαλλήλων και σε πολύ ελάχιστες περιπτώσεις στην κακή ερμηνεία της συναδελφικής αλληλεγγύης, δηλαδή σε σκοπιμότητες. Ο ίδιος θεωρεί ότι στο αποτέλεσμα αυτό συμβάλλει αφενός μεν το όλο πλαίσιο, το οποίο δεν είναι ξεκάθαρο και πολλές διατάξεις του χρήζουν διαφορετικών ερμηνειών, και αφετέρου η έλλειψη νομικής υποστήριξης των υπηρεσιακών συμβουλίων. «Ενα συμβούλιο, αν αποφασίσει να έχει την άποψη του νομικού συμβούλου, θα χρειασθεί μια τόσο πολύπλοκη γραφειοκρατική διαδικασία που ξεπερνά σε χρόνο τους έξι μήνες» είπε χαρακτηριστικά.

«Στο πειθαρχικό δίκαιο πρέπει να τηρούνται οι τυπικές διαδικασίες» δήλωσε προς «Το Βήμα» ο εκπρόσωπος της ΑΔΕΔΥ στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο κ. B. Σμπόνιας. Και πρόσθεσε: «Οι εκπαιδευτικοί και τα στελέχη της εκπαίδευσης που επιλέγονται για σύντομο χρονικό διάστημα στα υπηρεσιακά συμβούλια δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις περί δικαστικού δικαίου και γι' αυτό πιστεύω ότι οι περισσότερες αποφάσεις που ακυρώνονται οφείλονται σε λάθη από άγνοια». Οπως είπε ο κ. Σμπόνιας, το Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο αρχικά ελέγχει τη νομιμότητα των τυπικών διαδικασιών και στη συνέχεια ασχολείται με την ουσία της υπόθεσης. «Οι περισσότερες τυπικές παραβάσεις αφορούν το κατηγορητήριο, το οποίο είναι ασαφές, και τη μη κλήση σε απολογία του ενδιαφερόμενου εκπαιδευτικού» πρόσθεσε ο κ. Σμπόνιας.

Εκτός από τα υπηρεσιακά πειθαρχικά παραπτώματα των εκπαιδευτικών, η άλλη μεγάλη δεξαμενή των τυπικών παραβάσεων, όπως ανέφερε ο κ. Σακαλίδης, αφορά τα συμβούλια επιλογής σχολικών συμβούλων, προϊσταμένων και άλλων στελεχών της εκπαίδευσης, σχετικά κυρίως με τη νόμιμη ή όχι σύνθεση του συμβουλίου. Επίσης, κατέληξε ο κ. Σακαλίδης, «θα πρέπει να επισημανθούν και οι αυθαιρεσίες της διοίκησης, η οποία σε αρκετές περιπτώσεις εφαρμόζει τους νόμους κατά βούληση δίνοντας τις δικές της ερμηνείες. Ας μην ξεχνάμε ότι το καλοκαίρι του 2004 επιλέχθηκαν μέσα σε μια νύχτα τα προσωρινά στελέχη της εκπαίδευσης, ενώ δεν είναι λίγοι οι ενδιαφερόμενοι που έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη».