THMMY.gr

Εννοείς... από το εξαιρετικά δεξιό blog του Νίκου Δήμου...

Άλλωστε θα βοηθηθούν πάρα πολύ όταν, αφού έχουν δουλέψει με τον ελάχιστο μισθό σε μια θέση για 2 χρόνια, απολυθούν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Φυσικά και δεν προήλθε από τις σαδιστικές τάσεις του ντε Βιλπέν. Προήλθε από τις τάσεις όλων των κυβερνήσεων, με πρώτη την δικιά μας, να γλείφουν τους βιομήχανους και να καταργούν το κοινωνικό κράτος.

Τι λε ρε παιδί μου? Όταν οι γονείς τους ήρθαν από την Αλγερία και δούλευαν 15 ώρες για ψίχουλα ήταν καλά? Για να μην αναφέρω τις συνθήκες στις οποίες ζουν αυτοί οι άθλιοι εκμεταλλευτές του άγιου ταμείου ανεργίας...

Καλά που υπάρχουν και οι Γάλλοι φοιτητές. Τα τελευταία 40 χρόνια έχουν ξελασπώσει για τα φοιτητικά κινήματα όλης της Ευρώπης.
Πότε θα γίνουμε Παρίσι?

Oυτε δεξιος ουτε αριστερος....Παρατηρητης...

Το κοινωνικο κρατος μαλλον αυξηθηκε στην Ελλαδα..Το πως ειναι αλλη ιστορια..

Αφού το έχει δηλώσει ο ίδιος ότι είναι δεξιός..

Αλλά τεσπά μην ξεφύγουμε πάλι ..οφφ-τόπικ...

Αφού δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα. Πως αυξήθηκε? :???:

Προτείνω να εισάγουμε Γάλλους να διαδηλώνουν για τα διάφορα αιτήματά μας. ;D

 :'( :'( :'(

(από το περιοδικό Ε 25.03.06)

Προφανώς κάποιοι νομίζουν ακόμα ότι Μη Αριστερός=Δεξιός.

Αλήθεια, τι ακριβώς σημαίνει να είσαι "Δεξιός" ??

Να κάθεσαι στα δεξιά της αίθουσας σε σχέση με ό τι βλέπει ο καθηγητής :P

...καλά σκάω

Πολυ σωστό αυτό. Μην ξεχνάμε ότι πολλά μέτρα περνάνε σε πανευρωπα'ι'κό επίπεδο και όχι σε κάθε χώρα ξεχωριστά, οπότε η έντονη αντίδραση που συνάντανε σε κάποια χώρα κόβει τον τσαμπουκά σε όσους και στη χώρα μας αποσκοπούν σε τέτοια μέτρα..

Τώρα σχετικά με τον ισχυρισμό ότι το μέτρο που προωθεί ο Ντε Βιλπέν θα μειώσει την ανεργία, ε, νομίζω ότι καλό είναι να βλέπουμε το δάσος και όχι το δέντρο μόνο. Το οικονομικό μοντέλο στο οποίο ζούμε αφού αρχικά στερεί σε αρκετούς το δικαίωμα στη δουλειά (κατά την άποψή μου ΟΛΟΙ εχουν δικαίωμα στη δουλειά και στην ευημερία), έρχεται μετά και μάς το προσφέρει σε δόσεις και αφού μας αφαιρέσει ένα σωρό άλλα δικαιώματά μας (όπως πχ. στη Γαλλιά με την ασφάλιση των νέων). Στο τέλος δηλ. θα μας πάρουν και τα σώβρακα για να έχουμε το αυτονόητο δικαίωμα στη δουλειά και θα τους λέμε και ευχαριστώ.

Είναι πραγματικά κοινωνική οπισθοδρόμηση που φανερώνει τη μεγάλη κατάντια στην οποία έχει υποπέσει η κατά τα άλλα οικονομικά αναπτυγμένη (...) δυτική κοινωνία μας. Ενώ παράγεται διαρκώς πλούτος, αυτός δεν οδηγεί σε καλύτερες μέρες τους εργαζόμενους. Ο χρόνος εργασίας αυξάνεται αντί να μειώνεται, το ίδιο και η ανεργία. Και όλα αυτά γιατί διαρκώς κατεβάζουμε τον πήχυ των απαιτήσεών μας. Γιατί το δικαίωμα ΟΛΩΝ στη δουλειά πλέον δεν το αντιλαμβανόμαστε ως δικαίωμα που το έχουμε, αλλά ως πολυτέλεια που και να μην την έχουμε δεν έγινε και τίποτα. Γι'αυτό και διαρκώς κάνουμε πίσω σε ένα σωρό ζητήματα (πχ. ασφάλιση των νέων) για να βρούμε τελικά δουλειά. Μέχρι στο τέλος όλος ο πλούτος να καταλήξει στους βιομηχάνους και εμείς να μην έχουμε βρει ακόμα δουλειά.

Σ'αυτό το σημείο κάποιος δικαιολογημένα θα με ρωτήσει: Καλα ρε φίλε μας τα λες, αλλά εσύ τι προτείνεις για λύση??
Θα απαντήσω συνοπτικά: Στην Βενεζουέλα που αυτήν τη στιγμή εφαρμόζεται ένα οικονομικό μοντέλο διαφορετικό από το δικό μας έχουν δημιουργηθεί ένα σωρό συνεταιρισμοί που διαρκώς προσλαμβάνουν κόσμο και ο στόχος τους είναι η μείωση της ανεργίας. Εκεί ο πλούτος που παράγεται οδηγεί τους εργαζόμενους σε καλύτερες μέρες, μειώνει την ανεργία δίχως να γίνονται περικοπές σε άλλα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως στην ασφάλιση.
Αυτά προφανώς δεν μάς τα δίδαξαν ποτέ στα μαθήματα οικονομίας του σχολείου. Μπορείτε να βρείτε πολλές πληροφορίες στο ιντερνετ για το τι γινεται αυτήν τη στιγμή στη Βενεζουέλα. Είναι ένα πείραμα σε εξέλιξη και το οποίο μπορεί να ρίξει αρκετό φώς στα κοινωνικά σκοτάδια μας του δυτικού πολιτισμού..

Το μυστικό κρύβεται στην μείωση του ωραρίου χωρίς ταυτόχρονη μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων.

Ακόμα και μέσα στην σημερινή κοινωνία, αυτό θα ωφελούσε όλους. Ο οικονομικός μαρασμός του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας δεν ωφελεί κανέναν, και αν δεν το καταλάβουν κάποιοι και συνεχίζουν να πιέζουν προς την ίδια κατεύθυνση, αυτοί θα την πατήσουν....

Τι εννοείς Τουραμπαρ?

Το μυστικό στην καταπολέμηση της ανεργίας.

Ας δουλεύουμε λιγότερο...... και όλοι θα δουλέψουμε :)

Πάντως στη Γαλλία εφαρμόστηκε το 35ωρο χωρίς μείωση αποδοχών αλλά απέτυχε παταγωδώς...
Ίσως δεν εφάρμοστηκε σωστά , ίσως δε θέλησαν να εφαρμοστεί σωστά...
Για την ιστορία το εισήγαγε ο Ζοσπέν , ο οποίος στις προεδρικές εκλογές καταποντίστηκε και αποκλέιστηκε από το δεύτερο γύρο ...

Νομίζω ο λόγος που το μέτρο απέτυχε στη Γαλλία ήταν γιατί οι γαλλικές επιχειρήσεις δεν μπόρεσαν να σταθούν στον άγριο ανταγωνισμό με τις επιχειρήσεις άλλων χωρών , με αποτέλεσμα να κλείσουν αρκετές και εντέλει η ανεργία να αυξηθεί αντί να μειωθεί. Αυτό δείχνει ότι ένα τέτοιο μέτρο (το οποίο κατά την άποψή μου είναι αναγκαίο) μέσα στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό είναι αρκετά δύσκολο να εφαρμοστεί μόνο σε επίπεδο χώρας. Χρειάζεται να εφαρμοστεί σε παγκόσμιο ή έστω σε πανευρωπα'ι'κό επίπεδο.

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,

βλέπω ένα μεγάλο κομμάτι της γαλλικής νεολαίας να ξεσηκώνεται για τα εργατικά του δικαιώματα, είτε έχει δουλειά είτε δεν έχει, και το ζηλεύω.

Ζηλεύω που κουβαλάει μέσα του τη νοοτροπία ενός λαού, που το κράτος του το έχτισε με τα οδοφράγματα, και τα δικαιώματά του τα πήρε με την μπαγιονέτα. Δεν του τα χάρισε κανείς.

Οπως σου έχω ξαναπεί, οι Γάλλοι μού είναι αντιπαθείς. Είναι αγενείς, ρατσιστές, καβαλημένοι στην πλειοψηφία τους. Αλλά είναι περισσότερο πολίτες παρά υπήκοοι σε σύγκριση με τους υπόλοιπους λαούς της Δύσης. Κι αυτό, αν και ξεχνιέται μέσα στην κρεατομηχανή της καθημερινότητας, βρίσκει ευκαιρία και ανθίζει όποτε η ανάγκη το καλεί και μάλιστα με την καλύτερη μορφή: τη νεολαία.

Κι αν κάθε κίνημα, μικρό ή μεγάλο, δεν εκπληρώνει συνήθως τους στόχους του, εκπληρώνει όμως τον πιο σημαντικό: Να εκφράζει τη δυνατότητα της αντίρρησης, της αντίθεσης, της διαφωνίας, της άλλης θέσης.

Αυτή η δυνατότητα είναι το κύτταρο της δημοκρατίας, της δημιουργίας, της εξέλιξης.

Στα γράφω αυτά, γιατί ενώ στη Γαλλία ένα κομμάτι της νεολαίας και τα -ως συνήθως καιροσκοπικά- συνδικάτα εναντιώνονται δυναμικά στην αντεργατική επέλαση της εργοδοσίας για περισσότερα κέρδη, εδώ στην πατρίδα μου η συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας ούτε που ξέρει τι θα πει μαζική διεκδίκηση δικαιωμάτων, ούτε που ξέρει απ' το σπίτι της τι θα πει πολίτης -παρά μόνο υπήκοος- και τα εργατικά συνδικάτα στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι όργανα των κομμάτων εξουσίας, και σαν τέτοια θυμούνται τα δικαιώματα των εργαζομένων που εκπροσωπούν, μόνο όταν συμφέρει το κόμμα που υπηρετούν. Ποτέ τους εργαζόμενους.

Και αυτό, έχει ένα τραγικό αποτέλεσμα: Η ίδια Συνομοσπονδία αφήνει να περάσουν αδιαμαρτύρητα επί χρόνια πλήθος αντεργατικών νόμων για αύξηση του χρόνου εργασίας, μείωση αμοιβών, καθιέρωση ελαστικών ωραρίων με χαμηλές αποδοχές, δημιουργία εταιρειών ενοικιάσεως εργαζομένων, αυξημένα αφορολόγητα στους εργοδότες, μείωση φόρων στα εταιρικά κέρδη, ανεξέλεγκτη αύξηση κερδών των εμπόρων με πλήρη απουσία ελέγχων στις τιμές, διαιώνιση της λιτότητας στους μισθούς επί μια εικοσαετία, δυσβάσταχτη φορολόγηση των χαμηλόμισθων σε σχέση με τους υψηλόμισθους και πάει κορδόνι, να μη μου φτάνει μια σελίδα να σου γράφω.

Υπό κανονικές συνθήκες κοινωνίας πολιτών θα 'πρεπε να ήταν τα συνδικάτα και ο κόσμος στους δρόμους επί μήνες. Αλλά, η σιωπή επιβλήθηκε από το κομματικό συμφέρον.

Και όλα αυτά τα αντεργατικά γίνανε πλέον καθεστώς και κεκτημένο για τον δημόσιο κορβανά και τις εργοδοσίες και τους εμπόρους.

Και το χειρότερο: Απαξιώθηκε εντελώς η έννοια του συνδικάτου, που έπιασε πάτο σαν φως-φανάρι συνοδοιπόρος αφεντικών.

Απαξιώθηκε η έννοια της αριστεράς, αφού η κατ' όνομα αριστερά και η συντήρηση κάναν την ίδια πολιτική.

Απαξιώθηκε η έννοια της δημοκρατίας, αφού η συντηρητική δημοκρατία(!) και η δημοκρατική(!) δημοκρατία επιστρατεύουν το ίδιο, δέρνουν το ίδιο, συλλαμβάνουν το ίδιο, φορολογούν το ίδιο, υπηρετούν τα ίδια συμφέροντα, στερούν την ίδια παιδεία, μουτζουρώνουν τους ίδιους πολεοδομικούς λαβύρινθους, υπόκεινται στους ίδιους εργολάβους, υποτάσσονται στους ίδιους προμηθευτές, που καταστρέφουν τα νοσοκομεία, καλλιεργούν τους ίδιους καρκινικούς μηχανισμούς κολλητών στα πανεπιστήμια, ανοίγουν τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους με γνώμονα την εξυπηρέτηση των υπαλλήλων και όχι των επισκεπτών και του πολιτισμού.

Με τα ίδια ακριβώς κριτήρια απαξιώθηκε η έννοια της δημοκρατίας, γιατί η υποτιθέμενη αριστερή δημοκρατία και η υποτιθέμενη συντηρητική δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο από απλοί διαχειριστές και τροφοδότες ενός διεφθαρμένου συστήματος, διεφθαρμένων υπαλλήλων, που πληρώνονται για να εξυπηρετούν τους εαυτούς τους και όχι τους συμπολίτες τους.

Διεφθαρμένων εμπόρων, που πληρώνονται μόνο για να αισχροκερδούν και όχι για να ανταλλάσσουν εμπορικές αξίες.

Διεφθαρμένων κάθε είδους κατασκευαστών, που πληρώνονται για να εισπράττουν χωρίς να προσφέρουν την ποιότητα, που χρεώνουν.

Διεφθαρμένων επαγγελματιών, που εισπράττουν το πολλαπλάσιο του έργου, που παρέχουν στους ίδιους τους συμπολίτες τους, επιβάλλοντας σαν μικροί δικτάτορες τις ώρες τους, την ασυνέπειά τους σε έργο και χρόνο και τη μαύρη, παντελώς αφορολόγητη, αδήλωτη αμοιβή. Αρνούμενοι έτσι να συμμετάσχουν στα κοινά έργα και στα κοινά έξοδα των υπολοίπων υπηκόων. Μόνο στα έσοδα.

Απαξιώθηκε η έννοια της δημοκρατίας, γιατί η υποτιθέμενη αριστερή δημοκρατία και η υποτιθέμενη συντηρητική δημοκρατία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κι αυτό το νόμισμα είναι στην τσέπη των συμφερόντων της διαφθοράς και των εργοδοτών. Δεν είναι στην τσέπη της κοινωνίας των πολιτών.

Η κοινωνία των πολιτών ξέρει ότι η δική της τσέπη είναι άδεια, γιατί ο μόνος προστατευτικός μηχανισμός που έχει -η κυβέρνηση- δεν κούνησε το δαχτυλάκι της για να συγκρατήσει την αύξηση τιμών, που βρήκαν ευκαιρία να επιβάλλουν με το ευρώ έμποροι, επαγγελματίες και κατασκευαστές, αισχροκερδώντας. Είχε τους τρόπους. Αδιαφόρησε.

Η κοινωνία των πολιτών ξέρει, ότι η δική της παιδεία είναι άδεια, γιατί ο μόνος προστατευτικός μηχανισμός που έχει -η κυβέρνηση- κατασκευάζει αδιάφορους, συχνά απαίδευτους δασκάλους, αδιάφορων σχολείων, μίας αδιάφορης, χωρίς ιδέα και όραμα και ζεστασιά και ενδιαφέρον, συχνά χωρίς καμιά πρακτική εφαρμογή καλλιέργεια. Κατασκευάζει συρφετό τυχάρπαστων παρακοιμώμενων και τρωκτικών μηχανισμών, που ροκανίζουν το δημόσιο κορβανά, στο όνομα μεταρρυθμίσεων και ρυθμίσεων, χωρίς κανένα αληθινό μακρόπνοο και χρήσιμο σχεδιασμό. Πώς να υπάρξει, άλλωστε, μέσα στη σκόνη απ' τον κομματικό εμφύλιο.

Η κοινωνία των πολιτών ξέρει, ότι η δική της περίθαλψη είναι άδεια, γιατί ο μόνος προσατευτικός μηχανισμός, που έχει -η κυβέρνηση- αρπάζει εδώ και χρόνια εν ψυχρώ τις ασφαλιστικές, που δίνουν κάθε μήνα οι πολίτες εισφορές, για να ξοφλάει τα δάνεια που παίρνει για να καλύπτει τις σπατάλες της απ' την κακοδιαχείριση τού «δε βαριέσαι, ξόδεψε, λεφτά του δημοσίου είναι». Νοοτροπία στελεχών και υπαλλήλων, ίδια.

Μ' αυτή τη νοοτροπία δεν έχει ούτε μια κερδοφόρα δραστηριότητα η κυβέρνηση -καμιά κυβέρνηση- καλλιεργώντας νοοτροπία κηφήνων αντί συμπολιτών. Και δεν μπορεί οικονομικά να πάρει 25.000 νοσοκόμους, που χρειάζονται, 12.000 καθηγητές που χρειάζονται, 8.000 αστυνομικούς, που χρειάζονται, 5.000 εφοριακούς και λογιστές που χρειάζονται, 5.000 αρχαιοφύλακες που χρειάζονται, αστυάτρους, νομίατρους, γεωπόνους, μηχανικούς, συντηρητές οδοποιΐας, κηπουρούς, φύλακες, λιμενικούς εργάτες. Εχει ανάγκες σε ανθρώπους η κοινωνία των πολιτών και οι συμπολίτες της στοιβάζονται χωρίς δουλειά στην ανεργία. Ή στην αργομισθία.

Η κοινωνία των πολιτών ξέρει, ότι η ποιότητα της ζωής της είναι άδεια, γιατί ο μόνος προστατευτικός μηχανισμός που έχει -η κυβέρνηση- έχει αφήσει την καθημερινότητα να λύνεται με το δίκαιο του ισχυρότερου, του πιο καπάτσου, του πιο ψεύτη, του πιο τραμπούκου. Στην κάθε επαφή των πολιτών με το δημόσιο, στην κάθε επαφή τους με το περπάτημα, το οδήγημα, το άκουσμα, το μύρισμα. Στην κάθε επαφή των πολιτών με το δημοτικό δημόσιο.

Η κοινωνία των πολιτών ξέρει καλά, ότι αν θέλει ποιότητα και ελπίδα για καλύτερη ζωή δεν θα τα βρει προσκολλημένη στα παλαιολιθικά πολιτικά γεννήματα του παρελθόντος, που είναι ανίκανα να απογαλακτιστούν από τη διαφθορά και τη δημαγωγία για ανόητους. Εχουν πεθάνει. Αλλά δεν γεννιέται το καινούριο για να τα θάψει κιόλας.

Ξέρει καλά, η κοινωνία των πολιτών, ότι πολύ κοντύτερα από το απρόσωπο κεφάλαιο, τους ιμπεριαλισμούς και τις υπερεθνικές ελίτ είναι οι ίδιοι οι συμπολίτες της, που την υπονομεύουν.

Κι αυτοί οι συμπολίτες είναι κομμάτι της, είναι το άλλο μισό της κοινωνίας των πολιτών, που έμαθε να επιπλέει στη λάσπη. Αναπαράγοντάς την.

Βλέπω ένα μεγάλο κομμάτι της γαλλικής νεολαίας να διεκδικεί στους δρόμους, όχι μια μέρα, μα κάθε μέρα, μια κοινωνία των πολιτών. Και τους
 ζηλεύω.

Γιατί είναι οι νέοι, μόνο οι νέοι, που θα μπορέσουν να σμπαραλιάσουν το άθλιο σύστημα, που τρώει τη χώρα μου. Την κάθε χώρα. Μέχρι να γίνουν κατεστημένο και να 'ρθουν κάποτε άλλοι νέοι να τ' ανατρέψουν.

Αλλά είν' ανάγκη να βγουν οι νέοι απ' τα κελλιά τους. Φυλακισμένοι μέσα στη λάσπη, που αργοπνίγονται οι γονείς τους. Κι αυτοί μαζί τους. Κι όλοι μαζί.

σε φιλώ, δούλος σου

Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 26/03/2006

Παρασκευή, Μάϊος 12, 2006


Που ανήκω

Η ΓΕΡΟΝΤΙΚΗ φωνή στο τηλέφωνο ήταν οξεία και επίμονη: “Έχετε υποχρέωση απέναντι σ' αυτούς που σας διαβάζουν. Πρέπει να ξεκαθαρίσετε τη θέση σας. Πρέπει να δηλώσετε που ανήκετε!”.

“Στον εαυτό μου”.

“Αυτό”, συνέχισε η φωνή, “είναι υπεκφυγή. Δεν είναι δυνατόν να μην ανήκετε κάπου. Μια έρευνα στην Γαλλία, έδειξε ότι, αυτοί που ισχυρίζονται πως δεν ανήκουν πουθενά - είναι κρυπτοδεξιοί!”

Σκέφθηκα τους φίλους μου, χρόνια ανέντακτους της Αριστεράς, που βγαίναν τώρα δεξιοί παρά την θέλησή τους: “Άλλος ρατσισμός και τούτος! Είναι δυνατόν να αποφασίζει τρίτος για το που ανήκω εγώ;”.

“Σας λέω”, επέμενε η φωνή, “πως κάπου σίγουρα ανήκετε - αλλά φοβόσαστε να το ομολογήσετε. Ίσως και στον ίδιο τον εαυτό σας. Βαθιά, μέσα σας, ταυτίζεστε με κάποια παράταξη - αλλά μπορεί και να μην το ξέρετε!”.

ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ και η ψυχανάλυση της ένταξης. Υποσυνείδητες πεποιθήσεις. Όλοι σέρνουμε ένα πλέγμα αλλά ποιος το συνειδητοποιεί - για να το ομολογήσει; Σε λίγο τα φρονήματά μας θα τα καθορίζουν ψυχίατροι. (Ήδη το έκαναν, σε μερικές χώρες!) Ομολογία πίστης σε βαθιά ύπνωση.

Τι χολέρα, τι πανώλης, τι λέπρα κι αυτή! "Που ανήκεις;" Όλοι σου θέτουν το ερώτημα. Και το χειρότερο: Δεν μπορούν ούτε να διανοηθούν πως λες την αλήθεια. Άλλοι πιστεύουν ότι κρύβεις την προτίμησή σου - κι άλλοι, επιεικέστεροι, ότι την αγνοείς κι εσύ ο ίδιος. Αλλά ότι την έχεις - δεν αμφιβάλλει κανείς. Ούτε μπορούνε να διανοηθούνε άνθρωπο ελεύθερο!

ΕΧΩ ΠΟΛΛΕΣ φορές γράψει για το θέμα, σε άρθρα και σε βιβλία, κι από ότι βλέπω, θα συνεχίσω, μέχρι να πεθάνω, χωρίς να πείσω κανένα! Κι όμως είναι αλήθεια πως, όχι μόνο δεν “ανήκω” (τι απαίσια λέξη - σαν ναʼ μουν σκλάβος!) αλλά ούτε και μπορώ να ταυτιστώ με παράταξη. Μπορώ να δώσω την συγκατάθεσή μου σε μεμονωμένες απόψεις (που πιθανόν να προέρχονται από διαφορετικές κατευθύνσεις) αλλά όχι σε ένα άμορφο σύνολο από ιδέες, πρόσωπα, επιτροπές, που λέγεται κόμμα.

Και πώς ψηφίζω; Κατά προσέγγισιν. Εκείνο το κόμμα που τώρα έχει τις περισσότερες σωστές (για μένα) απόψεις, θα πάρει την ψήφο μου. Αλλά δεν του ανήκω - μάλλον αυτό μου ανήκει. Δηλαδή με εκπροσωπεί (σε κάποιο βαθμό). Το διορίζω αντιπρόσωπό μου.

Και φυσικά μπορεί να είναι άλλο κάθε φορά. (Ουδέν ηλιθιωδέστερον της τυφλής προσηλώσεως!) Και πάντα υπάρχει η διέξοδος του λευκού (έστω και άκυρου!)

Φυσικά, ακομμάτιστος δεν σημαίνει απολιτικός! Να λείψουν οι σοφιστείες σκοπιμότητας, που ταυτίζουν κόμμα και πολιτεία! Ίσα-ίσα που μόνον έξω από τα κόμματα μπορεί να λειτουργήσει η σωστή πολιτική σκέψη και κρίση. (Οι ποδοσφαιροποιημένοι οπαδοί, τι να κρίνουν; Αποδέχθηκαν ποτέ πέναλτι;)

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ την ανάγκη της ένταξης - έστω κι αν δεν την εκπληρώνω στον εαυτό μου. Είναι το πρώτο αντίδοτο στη μοναξιά, παρηγοριά στις αντιξοότητες. Πολλές φορές έχω ζηλέψει αυτούς που “ανήκουν” - σε ένα κόμμα, σε μια ομάδα, σε μια θρησκεία.

Ίσως, σκέπτομαι, να είναι αναπηρία προσωπική, αυτή η ανικανότητα για μόνιμη προσκόλληση σε κάτι.

Ωστόσο, δεν είμαι συναισθηματικά άνυδρος - μπορώ να ενθουσιαστώ, να αγαπήσω, να θαυμάσω, να συμπονέσω. Μπορώ ακόμα να ανήκω σε έναν άνθρωπο (με την έννοια του ελεύθερου δοσίματος), μπορώ να θυσιαστώ για μια ιδέα - αλλά, λυπάμαι, δεν μπορώ να “ανήκω” σε κόμμα. Και μόνη η σκέψη με κάνει ξένο προς τον εαυτό μου - με αλλοτριώνει.


ΠΟΥ ΑΝΗΚΩ, λοιπόν; Μα, σε ό,τι αγαπάω! (Τι ν' αγαπήσεις σε ένα κόμμα - είναι ένα όργανο εξουσίας!) Ανήκω στα βιβλία που διάβασα, στις γυναίκες που ερωτεύτηκα, στα τοπία που θαύμασα.

Ανήκω στα κουϊντέτα του Schubert, στα ποιήματα του Ελύτη, στη οδική διαδρομή Ιτέα-Ναύπακτος, στο χαμόγελο του Αντίνοου, στη θέα της 'Υδρας από το καράβι, στον αισθησιασμό του Παπαδιαμάντη, στον ανοιξιάτικο "Αμλέτο" της Κέρκυρας, στα σιντριβάνια της Αλάμπρα, στο ταξίμι του Μπαγιαντέρα.

Ανήκω στα πράγματα που με συντρόφεψαν.
Ετερόκλητα και αντιφατικά - από έναν καθαρόαιμο κινητήρα αυτοκινήτου (μπόξερ, εξακύλινδρος, αερόψυκτος, δύο εκκεντροφόροι επί κεφαλής - γυρίσαμε τον κόσμο!) ως την Παλατινή Ανθολογία που την ξαναδιαβάζω κάθε τόσο. Από την παλιά Nikon F, με την οποία φωτογράφησα τη μισή μου ζωή, ως τoν Σέξτο, τον Montaigne και τον Hume, που με έμαθαν να δυσπιστώ στις ιδέες και ν' αγαπώ την αίσθηση. Ανήκω στα πιστά μάτια ενός ζώου, σε ένα χαμόγελο και σε ένα χέρι που κρατάει το δικό μου.

Κι επειδή τα πράγματα στα οποία ανήκω, τα πράγματα που αγαπώ, έχουν γίνει εγώ - γι αυτό και μόνο, ανήκω στον εαυτό μου.


nikosdimou (http://nikosdimou.blogspot.com/2006/05/blog-post_12.html)

Πάντως εγώ με πολλές απόψεις του Δήμου διαφωνώ. Δε λέω σε μερικά θέματα είναι πολύ παρατηρητικός και έχει την δυνατότητα να εκφράσει λεκτικά το πρίσμα υπό το οποίο αναλύει κάποιο θέμα. Όμως διαφωνώ με τις απόψεις του για την ιδιοκτησία και ειδικά με την πνευματική ιδιοκτησία.

Aυτο δεν το ξερω.. Τι λεει για αυτο το θεμα??