THMMY.gr

Σχόλιο:
Ι)Ειναι αρκετά μεγάλο και βαρύ κειμενο, αποτελεί όμως ενα σημαντικό πολιτικό εργαλείο - οδηγο στην καθημερινή πάλη. Απ΄αυτή την αποψη αξίζει την αφιερωση καποιας ώρας και δαπάνη σκέψης για τη μελέτη του.
ΙΙ) Θα παρακαλούσα εκ των πρωτέρον (λογω της σοβαρότητας του) οι σχολιασμοί να ειναι πάνω στην ουσία του και να αποφευχθουν βλακώδεις σχόλια.

Μόνο η λαϊκή εξουσία μπορεί να απελευθερώσει τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας

Η εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα

Συνέντευξη Τύπου, για την καπιταλιστική κρίση και τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ, έδωσε χτες η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα. Στην εισηγητική της τοποθέτηση, σημείωσε:

«Επειδή ο πρωθυπουργός είναι απολύτως προβλέψιμος, τι θα πει σε μια-δυο μέρες, προβλέψιμες είναι και οι επιλογές της κυβέρνησης, γι' αυτό επιλέξαμε σήμερα να δώσουμε συνέντευξη Τύπου, με το θέμα που απασχολεί ευρύτερα το λαό: Κρίση, διέξοδος από αυτήν, εμείς προσθέτουμε διέξοδος από αυτήν αποκλειστικά υπέρ του λαού.

Δε θα περιοριστούμε, βεβαίως, σε αυτήν τη συνέντευξη. Ετοιμάζουμε και σε αυτή τη φάση πανελλαδικά να μιλήσουμε με το λαό, όχι τόσο για τις συνέπειες της κρίσης - δεν περιμένει από εμάς να τις ακούσει, τις ζει - όσο κυρίως για την πραγματική αιτία που ξέσπασε η κρίση, πού πάνε τα πράγματα και αυτό που μας ενδιαφέρει επίσης είναι να αναδείξουμε ότι η Ελλάδα έχει σημαντικές αναπτυξιακές δυνατότητες, η Ελλάδα μπορεί να σταθεί στα πόδια της, βεβαίως, με μια προϋπόθεση: Οτι ο λαός μέσα από τον καθημερινό του αγώνα αρχίζει να προσβλέπει στη ριζική ανατροπή της πολιτικής εξουσίας, στη ριζική αλλαγή, να βλέπει το στόχο για λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία και προσπαθούμε να δώσουμε - όσο γίνεται σε μια συνέντευξη - αναλυτικά αυτό το περίγραμμα και να συζητήσουμε με το λαό.

Θα μου πείτε "είναι ώρα τώρα να βάλετε ένα τέτοιο θέμα; Της ρήξης και της ανατροπής, τώρα που τα προβλήματα του λαού οξύνονται και ο λαός προσπαθεί να βρει ένα σωσίβιο να κρατηθεί;". Δεν εξαρτάται από εμάς να αντιμετωπίσουμε τα οξυμένα προβλήματα του λαού με προτάσεις. Προτάσεις έχουμε, όχι μόνο για να σταματήσει ο κατήφορος, αλλά και πώς μπορεί ο λαός να ζήσει καλύτερα, με τις συγκεκριμένες αναπτυξιακές δυνατότητες που έχει η Ελλάδα.

Ομως, ακριβώς σήμερα που έχουν ξεριζωθεί σχεδόν όλες οι κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Και βέβαια όταν ξεριζώνεις κάτι, φυτεύεις κάτι άλλο. Το τι φυτεύουν ξέρετε: Από τους μισθούς και τις συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης. Ηδη, τώρα μπήκε στη συζήτηση η ιδιωτική απασχόληση στο δημόσιο τομέα. Θα μου πείτε, "τους εμποδίζει το Σύνταγμα". Σιγά, αλλάζουν και το Σύνταγμα, κάνουν και συνταγματική αναθεώρηση και το περνάνε.

Ακριβώς τώρα, που δεν είμαστε σε μια περίοδο όπως ήμασταν πριν από 10 - 20 χρόνια, όπου με κάποιους παρατεταμένους αγώνες μπορούσες να αποσπάσεις, ήθελες 15% - 20% αύξηση, έπαιρνες, ξέρω 'γω 8%. Τώρα έχεις απέναντί σου μια κυβέρνηση, μια εξουσία, η οποία δεν κάνει πίσω ρούπι. Δε χάνουν καθόλου οι αγώνες την αξία τους. Απλώς πρέπει να πάρουν ένα άλλο νόημα. Οι αγώνες που χρειάζονται σήμερα δεν μπορεί να είναι οι συνηθισμένοι αγώνες που ζήσαμε τη μεταπολίτευση ή και πριν τη μεταπολίτευση. Αυτοί δε φτάνουν.

Και, αν θέλετε, ποντάρει σήμερα η κυβέρνηση, η εξουσία του κεφαλαίου να πω γενικά, η πολιτική εξουσία, ποντάρει στην κούραση των εργαζομένων από παρατεταμένους αγώνες που δε φέρνουν αποτελέσματα, αλλά ποντάρει πάνω απ' όλα στην ανεργία, στα χαμένα μεροκάματα. Επομένως, οι αγώνες για να μπορέσουν να παίξουν το ρόλο τους πρέπει να έχουν άλλο στόχο και διαφορετική προοπτική. Αλλιώς, πραγματικά αυτοί οι αγώνες θα έχουν αναποτελεσματικότητα.
Η στάση των άλλων κομμάτων

Θέλουμε επίσης, με το κείμενο που σας δώσαμε - και δε θα το αναπτύξω αναλυτικά - και που θα το αναπτύξουμε σε όλη την Ελλάδα να εξηγήσουμε σε αυτούς που καλοπροαίρετα μας ρωτάνε "καλά, στα άλλα κόμματα που κάνουν προτάσεις, εσείς δε βρίσκετε τίποτα το θετικό;". Δυστυχώς, δε βρίσκουμε. Θα έπρεπε να βρίσκουμε; Σε αυτό ας απαντήσουν και τα άλλα κόμματα.

Η ΝΔ υψώνει τους τόνους. Αν ψάξετε διαφορά δε θα βρείτε από τον τρόπο που χειρίζεται το ΠΑΣΟΚ τα ζητήματα ή το πολύ - πολύ διαφορές μπορεί να έχει, είναι αυτές οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, ανάμεσα σε διάφορους οικονομολόγους που λένε το ένα ή το άλλο. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες παραλλαγές, κάποιες μικροδιαφοροποιήσεις, να το χειριστούμε έτσι ή αλλιώς. Αλλά σε καμία περίπτωση αυτές οι διαφορές τους δεν αφορούν τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων.

Ολα αυτά που λέει ο Σαμαράς, ότι αν γίνω κυβέρνηση θα αποκαταστήσω τις συντάξεις. Και κοροϊδεύει, αλλά, κοιτάξτε να δείτε, τι αποκατάσταση των συντάξεων; Οταν ο ΦΠΑ έχει μεγαλώσει, όταν έχει μεγαλώσει η ανεργία, οι εργασιακές σχέσεις, έχει μεγαλώσει το όριο συνταξιοδότησης. Κοροϊδεύει. Παίρνει ένα επιλεκτικό και με αυτό πάει να δώσει την εκλογική μάχη όποτε θα γίνει.

Τα άλλα κόμματα; Κοιτάξτε να δείτε, εμείς καταλαβαίνουμε γιατί ο κύριος Σαμαράς δεν μπορεί να κάνει μια διαφορετική πρόταση. Ο άνθρωπος - όχι ως πρόσωπο, ως πρόεδρος της ΝΔ, η ΝΔ σαφώς και ενδιαφέρεται, έχει μεγάλο άγχος, μεγάλη αγωνία, να βοηθήσει το καπιταλιστικό σύστημα, τον ελληνικό καπιταλισμό να βγει από την κρίση του, για να ξαναρχίσει ο κύκλος της μεγάλης κερδοφορίας σε βάρος των εργαζομένων. Αυτό το κόμμα είναι η ΝΔ και οι προτάσεις της είναι ανάλογες.

Υπάρχουν και άλλα κόμματα που είναι πολύ κοντά στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και η κυρία Μπακογιάννη. Τώρα, ο ΛΑ.Ο.Σ., κοιτάξτε να δείτε, κάποιος στη Βουλή μια μέρα είπε ότι είναι το κόμμα της κωλοτούμπας - με συγχωρείτε για την έκφραση και για το πρώτο συνθετικό, δε φταίω εγώ, αλλά είναι η πιο πετυχημένη έκφραση που έχει βρεθεί. Ψήφισε το Μνημόνιο, έδωσε εξετάσεις, τα μέτρα στον τομέα της οικονομίας είναι πλούτος, πλούτος, πλούτος, υπέρ του πλούτου.

Μέχρι που είπε να έρθουν όλα τα κεφάλαια που είναι έξω στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως με ποιον τρόπο έγιναν τα κεφάλαια, χωρίς πόθεν έσχες, ας είναι και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, ας είναι και από εμπόριο ναρκωτικών, να έρθουν στην Ελλάδα για να ξανακινηθεί μετά πάλι ο ελληνικός καπιταλισμός. Και μετά κάνει διάφορες κωλοτούμπες, λέει από εδώ, λέει από εκεί για τους εργαζόμενους. Δε νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να κάνει κανείς καμία ανάλυση.
Αποσπούν την πολιτική από την οικονομία

Ακούτε κιόλας κι άλλες προτάσεις από το χώρο που λέει "είμαι αριστερά, είμαι αντιεξουσιαστής, είμαι αντικαπιταλιστής" κ.λπ. Αυτές οι προτάσεις και οι θέσεις έχουν ένα βασικό ελάττωμα, με κεφαλαία. Και μάλλον αυτό το ελάττωμα δεν είναι από απειρία. Δύσκολα κανείς σήμερα μιλάει για άπειρα πολιτικά σχήματα και άπειρα πολιτικά πρόσωπα, όταν μάλιστα πολλά από αυτά έχουν θητεία 20, 30, 35, 40 χρόνια στην πολιτική.

Κάνουν ένα διαχωρισμό, οριζόντιο και βαθύ. Κάνουν, λοιπόν, μια σειρά πολιτικές προτάσεις, οι οποίες ακούγονται και ωραία. Σου λέει ο κόσμος, "αγωνιστική επαναδιαπραγμάτευση". Εδώ είσαι. Βάζεις μια λέξη, "αγωνιστική", δίπλα στην αναδιαπραγμάτευση και τα πράγματα όλα λύθηκαν. "Διαγραφή". Κάποια μέρα είπαν "έξοδο από την ΟΝΕ". "Κοινωνικοποίηση - κρατικοποίηση δηλαδή - Εθνικής, Ταμιευτηρίου και ΑΤΕ". Μετά είπαν "κοινωνικοποίηση όλου του τραπεζικού συστήματος".

Τώρα ανακάλυψαν, να γίνει μια τράπεζα να ενισχύσει τους μικρομεσαίους. Αυτή η διαχωριστική γραμμή που είπαμε πού βρίσκεται; Ανάμεσα στις πολιτικές προτάσεις και στο βασικό και κύριο, σε αυτό που λέμε, καπιταλιστική οικονομία, της οποίας καπιταλιστικής παραγωγής και καπιταλιστικής οικονομίας το κίνητρο είναι το κέρδος, βεβαίως, που απορρέει από την όλο και μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Καμία πολιτική πρόταση, όσο και να λέγεται αγωνιστική, ό,τι τίτλο κι αν έχει δεν μπορεί να ισχύσει όταν κάνεις αυτήν την αφαίρεση, όταν αφαιρέσεις, δηλαδή, από την πολιτική σου πρόταση το πεδίο της οικονομίας.

Και να πω ένα παράδειγμα: Να γίνει μια τράπεζα που θα χρηματοδοτήσει τους μικρομεσαίους. Τώρα υπάρχει ένα θέμα, πού θα βρει κεφάλαια η τράπεζα, ποιος θα τη χρηματοδοτήσει αυτήν την τράπεζα. Είναι ένα θέμα. Και δε θα καταργηθούν οι άλλες τράπεζες, θα υπάρχουν οι άλλες τράπεζες. Γιατί απαγορεύει κανείς στις άλλες τράπεζες να κάνουν όμηρους τους μικρομεσαίους; Να δούμε, οι μικρομεσαίοι στην Ελλάδα στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι μικροί, περίπου 800.000 μικροί, μικρομάγαζα. Θα χρηματοδοτήσει 800.000 αυτή η τράπεζα; Και τι θα κάνουν δηλαδή, τα ψιλικατζίδικα, τα κουρεία, τα κομμωτήρια, τα καθαριστήρια; Θα τα χρηματοδοτήσουν. Τα πολυκαταστήματα, όλες οι νέες εταιρείες που έρχονται και μάλιστα και με την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, θα τα καταργήσουν;

Εγώ να σας πω, ακόμα και μια μικρή επιχείρηση αν έχει - που δε γίνεται σήμερα, αλλά να κάνουμε μια μικρή υποχώρηση και να πούμε ότι έχει - μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους από ένα πολυκατάστημα, η μάζα του κέρδους και του τζίρου είναι τόσο μικρή που το πολυκατάστημα ακόμα κι αν έχει μικρότερο ποσοστό κέρδους έχει συγκεντρώσει τεράστια χρηματικά ποσά. Και επομένως, η μικρή επιχείρηση δεν μπορεί να σταθεί, αργά ή γρήγορα θα καταστραφεί.

Δηλαδή, δεν μπορεί να κάνεις τώρα τέτοιες προτάσεις και να λες να ενισχυθούν οι μικρομεσαίοι. Μα οι μικρομεσαίοι απειλούνται από τα μονοπώλια. Ο,τι και να κάνεις στους μικρομεσαίους, το πολύ - πολύ σε μερικούς να δώσεις παράταση ζωής κάνα δυο χρόνια. Ισα - ίσα θα τους πάρουν ακόμα πιο εύκολα οι μεγάλοι. Θέλω να πω, τέτοιες προτάσεις ακούγονται πάρα πολλές.
Το ΚΚΕ δεν έπεσε έξω σε τίποτα

Εμείς θα θυμίσουμε το εξής πράγμα και λέμε στο λαό να δώσει βάση σε αυτά που λέμε. Γιατί είπαμε αυτό που γίνεται. Δεν πέσαμε έξω σε τίποτα, σε καμία πρόβλεψη, δεν αντιστρέψαμε την πραγματικότητα.

1999: Με πρόταση του ΚΚΕ γίνεται Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών Κομμάτων στην Αθήνα, με θέμα την καπιταλιστική κρίση. Γιατί το κάναμε αυτό; Ετσι μας ήρθε να βρούμε ένα θέμα της μόδας; 1999. Λέμε, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία οδεύει προς την κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Λέμε, θα ενταθεί η πολιτική ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης - είναι γραμμένα αυτά - η πολιτική διαχείρισης του συστήματος θα τεντώσει στα άκρα της την προσέλκυση κεφαλαίων και ταυτόχρονα την εξαγωγή κεφαλαίων που θα οδηγήσουν σε μια επόμενη φάση στην ύφεση. Η Ελλάδα βάδιζε προς την κρίση. Δεν μπορούσες να προβλέψεις, αν θα ήταν το 2005, το '06, το '07. Την ώρα που μιλούσαν όλα τα άλλα κόμματα για τη σωτήρια ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, για τη σύγκλιση, για την Ελλάδα στο "σκληρό πυρήνα".

Μετά τις εκλογές του 2009 είπαμε για πόλεμο. Οταν τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης έλεγαν "θα κάνουμε προγραμματική αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ και θα παρακολουθήσουμε αν θα εφαρμόσει αυτά που υποσχέθηκε". Βεβαίως το ΠΑΣΟΚ τα εφαρμόζει αυτά που υποσχέθηκε. Ολα τα αντιλαϊκά μέτρα τα εφαρμόζει στον κύβο. Δείτε, δηλαδή, δεν είναι μικρή διαφορά αυτή. Και σήμερα έχουμε 2011 και μπορεί ο κάθε εργαζόμενος να βγάλει συμπεράσματα. Εμείς είπαμε θα σας κάνουμε πόλεμο, όχι θα σας ελέγξουμε αν εφαρμόζετε το πρόγραμμά σας. Και μόνο όταν λες αυτό αφήνεις στο λαό να περιμένει ή να πιέσει για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του το ΠΑΣΟΚ και όχι για να μην το εφαρμόσει.

Η κρίση πότε ξεκίνησε; Εχουμε αλλεπάλληλα κύματα κρίσης. Και αν στεκόμαστε σε αυτά δεν είναι για να κάνουμε ιστορία. Αλλά γιατί μπροστά μας, ακόμα και αν η Ελλάδα μπει σε φάση ανάκαμψης θα έχουμε καινούριο κύκλο κρίσης ακόμα χειρότερο. Αρα, σήμερα δεν μπορεί να λες τώρα "αγωνιστική αναδιαπραγμάτευση", "ενίσχυση των μικρομεσαίων". Πρέπει να θωρακίσεις το λαό και μετά τη λεγόμενη ανάκαμψη τι θα γίνει.

Το καλοκαίρι του '97 έχουμε το μεγάλο σεισμό των τίγρεων της Νοτιοανατολικής Ασίας. Το '98 έχουμε τη Ρωσία. Και μιλάμε τώρα για σεισμούς, οι οποίοι χτύπησαν τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου, μέχρι και των ΗΠΑ. Και μετά, στη συνέχεια έχουμε την τρίτη στη Λατινική Αμερική. Ηταν φανερό πού θα πήγαιναν τα πράγματα στην Ευρώπη αργά ή γρήγορα.

Ποιο κόμμα μίλησε, λοιπόν, για την επερχόμενη κρίση; Ποιο κόμμα μίλησε για την ετοιμασία του λαού να αντιπαλέψει αυτήν την κατάσταση;
Η κρίση βρίσκεται στην καπιταλιστική παραγωγή

Δεύτερο ζήτημα. Τι θα πει δηλαδή "κρίση"; Εδώ, στην Ελλάδα λένε, λένε, λένε. Ποια είναι η αιτία της κρίσης; Είναι καίριο ζήτημα. Γιατί ανάλογα με την αιτία είναι και η διέξοδος. Και αρχίζουν: Η κακή διαχείριση, φταίνε τα σκάνδαλα, φταίνε οι υπουργοί, φταίνε οι λογιστάδες και λογιστάκοι. Μετά προχωρούν και λίγο παραπέρα: Φταίει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και φταίνε και οι κερδοσκόποι. Τι είναι οι κερδοσκόποι; Αναπόσπαστο στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι οι κερδοσκόποι στο χώρο της χρηματαγοράς. Επιχειρήσεις είναι και αυτές. Και τράπεζες είναι, και βιομήχανοι είναι που μέχρι να ξαναρχίσουν την παραγωγή από την αρχή δίνουν τα λεφτά τους στις τράπεζες για να τα τοποθετήσουν σε μετοχές, σε ομόλογα, τα "τοξικά", τα μη "τοξικά" κ.λπ.

Εδώ λοιπόν μπερδεύουν τον κόσμο όλα τα άλλα κόμματα. Ο καθένας με τον τρόπο του. Η κρίση ακριβώς βρίσκεται στην καπιταλιστική παραγωγή και στο απόλυτο κίνητρό της, το καπιταλιστικό κέρδος. Παράγουν, παράγουν, παράγουν με κίνητρο το κέρδος. Με συνθήκες αναρχίας, με ανταγωνισμό, με υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων... Ε, από ένα σημείο και μετά η αλυσίδα σπάει. Και εκφράζονται, βεβαίως, και στη χρηματαγορά, στη σφαίρα της κυκλοφορίας όλες αυτές οι αντιφάσεις, αγοράζουν μετοχές, αγοράζουν ομόλογα, σπάει κάποια στιγμή ο κρίκος της αλυσίδας και αρχίζει: Απούλητα εμπορεύματα, απαξιώνουν τα μηχανήματα, κλείνουν επιχειρήσεις μεγάλες - μικρές δε συζητάμε, και μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις, πρώτες ύλες μένουν αναξιοποίητες.

Αυτή είναι η κρίση. Πώς θα βγουν από την κρίση; Μα ένα φάρμακο υπάρχει, ανεξάρτητα αν πάρεις το ένα χαπάκι ή άλλο. Μάλλον, ένα φάρμακο στην ασθένεια, οι γιατροί μεταξύ τους μπορεί να έχουν και διαφορετικά χάπια, σου λέει πάρε αυτό, αυτό είναι καλό για τη χοληστερίνη, σου λέει ο άλλος το άλλο. Είναι αυτό που το λέμε εμείς και το ξαναλέμε και μας κατηγορούν όλοι ότι δίνουμε, ας πούμε, λάθος μηνύματα.

Διέξοδος από την κρίση την καπιταλιστική πρώτον, εμείς θα το πούμε επιστημονικά, είναι καταστροφή, απαξίωση, των παραγωγικών δυνάμεων. Η βασική παραγωγική δύναμη που είναι η εργατική δύναμη καταστρέφεται. Πώς καταστρέφεται; Με την ανεργία, με τις εργασιακές σχέσεις, με την εντατικοποίηση, με τη μείωση των μισθών. Και καταστρέφεται και μένουν αυτά που την περίοδο της κρίσης παθαίνει και μετά την ανάκαμψη, είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη η καταστροφή της παραγωγικής δύναμης. Ετεροαπασχόληση, επιστήμονες που έχουν κάνει και διδακτορικά και δουλεύουν σε άσχετες δουλειές, άστεγοι, όπως θέλετε, από την ακραία φτώχεια μέχρι τη σχετική, ας πούμε, επιδείνωση της ζωής των εργαζομένων. Αυτό για εμάς είναι μια καταστροφή.

Και η μεγαλύτερη καταστροφή που παθαίνουν οι εργαζόμενοι είναι ότι καταστρέφονται και αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Και αυτές οι αναπτυξιακές δυνατότητες που απαξιώνονται, τις έχουμε γράψει από τη σελίδα 12 και μετά. Εκεί δίνουμε λίστα τι έχουμε σε ορυκτό πλούτο, τι έχουμε σε εγχώριες ενεργειακές πηγές, όλες τις αναπτυξιακές δυνατότητες. Αυτές υπονομεύονται. Είτε δεν αξιοποιούνται καθόλου, είτε αξιοποιούνται όπως ο χρυσός, ας πούμε, πάνω στη Χαλκιδική, από ιδιώτες κ.λπ.
Αναπόφευκτη η καταστροφή κεφαλαίου

Δε φτάνει αυτό. Θα καταστραφεί και ένα μέρος του κεφαλαίου. Θα υποτιμηθεί, θα απαξιωθεί. Αυτή είναι η χρεοκοπία, η οποία έχει ξεκινήσει. Βεβαίως, δεν έχει ολοκληρωθεί και πρέπει να ολοκληρωθεί. Δε βγαίνει αλλιώς η Ελλάδα από την κρίση. Ολα τα άλλα τώρα, λένε να κάνουμε ανάπτυξη. Τι ανάπτυξη; Δεν πρόκειται κανείς να επενδύσει αν δεν ολοκληρωθεί η ελεγχόμενη, για το λαό είναι ανεξέλεγκτη η χειροτέρευση, για το κεφάλαιο θα είναι ελεγχόμενη, γιατί εκεί πρέπει να επιμεριστεί η ζημιά.

Ηδη λέγεται ότι 30% έχουν χάσει τα ασφαλιστικά ταμεία μόνο απ' τα ομόλογα, δεν λέμε τώρα για τα αποθεματικά τους. Σήμερα το πρωί έδινε ένας επιχειρηματίας που προμηθεύει τα νοσοκομεία κάποια στοιχεία, πήραμε λέει ομόλογα ενός εκατομμυρίου από το υπουργείο, τα ομόλογα τα κρατικά έχουν υποτιμηθεί κατά 27%, αν πάμε - λέει - να προεξοφλήσουμε στις τράπεζες θα πάρουμε μείον 27% και δεν τα προεξοφλούμε.

Ηδη, δηλαδή, αυτή τη στιγμή οι τράπεζες στην Ελλάδα έχουν κρατικά ομόλογα, τα οποία ουσιαστικά έχουν υποτιμηθεί και δεν έχει διευθετηθεί πόση θα είναι η τελική υποτίμηση.

Επομένως, αυτή η διαδικασία θα ολοκληρωθεί, αλλά αυτό δεν είναι η καταστροφή του τόπου. Βεβαίως, η καταστροφή έχει ήδη προηγηθεί της εργατικής δύναμης, όπως την περιγράψαμε βεβαίως, θα ολοκληρωθεί και θα ξεκολλήσει και θα αρχίσουν οι επενδύσεις οι οποίες όμως - να το πούμε - δε θα γυρίσουμε στους ρυθμούς επενδύσεων πριν, γιατί πρέπει να πάρουμε την Ελλάδα ενταγμένη μέσα στην ευρωζώνη, όπου αυτή τη στιγμή οι μισές χώρες της ευρωζώνης είτε έχουν κρίση είτε θα μπουν σε κρίση. Η ανάκαμψη θα είναι αναιμική και θα επέλθει νέος κύκλος κρίσης. Αυτή είναι η διέξοδος απ' την κρίση, αυτή είναι αντικειμενικά, δεν είναι αν μας αρέσει εμάς, δεν την επιθυμούμε, δεν την προσδοκούμε για να δικαιωθεί η πολιτική μας, αντικειμενικά αυτή είναι.

Τα κρύβουν αυτά απ' το λαό όλα τα άλλα κόμματα και κάνουν τώρα φασαρίες για τη διαχείριση. Η δημόσια περιουσία που λένε, μα θα πουληθεί υποτιμημένα και τώρα όλη η φασαρία γίνεται, τώρα θα γίνει η αναδιαπραγμάτευση, έτσι τη λένε την ολοκλήρωση της υποτίμησης του κεφαλαίου, ή σε 3 χρόνια. Εδώ υπάρχουν δύο κατευθύνσεις στην ΕΕ και τσακώνονται μεταξύ τους. Αλλος σου λέει καλύτερα να γίνει τώρα, οι άλλοι σου λένε όχι τώρα γιατί τώρα θα χάσουν πάρα πολλά οι πιστωτές καλύτερα να γίνει σε 3 χρόνια. Και στα 3 χρόνια να πιέσουμε να γίνουν οι χειρότερες λεγόμενες μεταρρυθμίσεις. Σου λέει ο άλλος γιατί να έρθω να επενδύσω τώρα στην Ελλάδα άμα θα γίνει σε τρία χρόνια η υποτίμηση. Αυτά που θα μου κοστίσει τώρα σε τρία χρόνια θα είναι πολύ πιο φτηνά, γιατί να αγοράσω στην Ελλάδα μία ΔΕΚΟ, σε τρία χρόνια θα την αγοράσω στο 50%. Η φασαρία γίνεται εκεί, καλύτερα τώρα ή μετά από 3 χρόνια.

Είναι δυνατόν το ΚΚΕ να μπει σε τέτοια λογική; Δεν μπορούμε, δεν πρέπει να μπούμε σ' αυτήν τη λογική, δεν πρέπει να μπει ο λαός, δηλαδή με το σκοινί που θα σε κρεμάσουν να διαλέγει με τι σκοινί, ή στην ηλεκτρική καρέκλα αν θα σου κάνουν ένεση ή θα σε κρεμάσουν.
Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής

Εμείς τι κάνουμε. Σε καμία περίπτωση δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα αλληλεγγύης στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, αυτό που λέμε κάποια ανακούφιση να έρθει. Αλλά κι αυτός ο αγώνας έχει όρια, όταν λέμε κατάργηση των διοδίων, κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, όταν γίνονται δραστηριότητες για να μην κοπεί το ρεύμα σε μια οικογένεια, όταν φωνάζουμε να καταργηθεί το πεντάευρω στα νοσοκομεία, βλέπετε τώρα, ούτε αυτό τα σώζει, που λένε θυσίες των εργαζόμενων, σώζει; Κλείνουν τα νοσοκομεία.

Αυτά όλα είμαστε υποχρεωμένοι να τα κάνουμε, συγχωνεύσεις σχολείων, για το Αιγινήτειο, για το Αρεταίειο. Η δική μας παρέμβαση ήταν αρχικά στο Αιγινήτειο να πληρωθούν οι ειδικευόμενοι, υποχρέωσή μας ήταν δεν ζητάμε και κάνα χειροκρότημα γι' αυτό. Αλλά δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο, πήγαμε περιοδεία, την άλλη μέρα εκταμίευσαν τα ποσά που τους χρώσταγαν αλλά... ο ίδιος ο υποδιοικητής μου είπε ότι αν αύριο έρθουν δύο περιστατικά με εγκεφαλίτιδα δεν έχω τη σύριγγα να κάνω την παρακέντηση στη σπονδυλική στήλη.

Τα είπαμε κι αυτά στον Λοβέρδο, ναι, ναι, ναι, τώρα τσακώνονται αν θα είναι στη δικαιοδοσία της Υγείας ή της Παιδείας, μα τώρα κοροϊδευόμαστε, αφού κλείνουν τη στρόφιγγα. Και φυσικά λεφτά υπάρχουν, η Ελλάδα έχει αναπτυξιακές δυνατότητες, υπάρχουν λεφτά, τα 600 δισ. που βγήκαν σε μία μόνο τράπεζα και έχουν βγει κι άλλα σε επενδύσεις, αυτό δεν αποδεικνύει ότι έχει δυνατότητες η Ελλάδα;

Επομένως, εμείς αυτή τη στιγμή ως κόμμα είμαστε υποχρεωμένοι, και προσπαθούμε να το κάνουμε και πρέπει να το κάνουμε και καλύτερα, όπου υπάρχει "ωχ" του λαού να βρεθούμε μπροστά με αλληλεγγύη, με συμπαράσταση και με διεκδίκηση από ένα μισό επίδομα, ό,τι μπορεί να γίνει. Αλλά δε φτάνει αυτό, δεν εξαρτάται από το δικό μας χέρι. Σήμερα πια ο λαός πρέπει να αποφασίσει. Εμείς ακριβώς λέμε το εξής: Εχει αυτές τις αναπτυξιακές δυνατότητες η Ελλάδα, σας τις δίνουμε αναλυτικά και τις έχουμε και πιο αναλυτικά, αλλά αυτές όταν ανήκουν στα μονοπώλια, στους επιχειρηματίες, άλλες δε θα αναπτυχθούν καθόλου, γιατί τους συμφέρει να κάνουν επενδύσεις στο εξωτερικό, γιατί συγκεντρώνουν τις επενδύσεις εκεί που υπάρχει μεγάλη κερδοφορία, αυτό είναι το κίνητρο.

Επομένως, εμείς βάζουμε το εξής ζήτημα: Κοινωνικοποίηση. Οχι μιας τράπεζας, όλων των βασικών, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Προτείνουμε να δημιουργηθούν ισχυροί συνεταιρισμοί μικρών και μεσαίων π.χ. αγροτών, που να είναι δίπλα στις μεγάλες κρατικές αγροτικές επιχειρήσεις, γεωργικά μηχανήματα στην Ελλάδα, σύγχρονα, βρωμάει ο τόπος, με συγχωρείτε για την έκφραση, αυτοί οι συνεταιρισμοί θα διαχειριστούν αυτά τα μηχανήματα, να παράγουν αγροτικά προϊόντα. Ναυτιλία, ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, έχουμε πείρα σε τομείς της βιομηχανίας που με καθετοποίηση μπορούν να λύσουν κι άλλα προβλήματα.

Να κι ένα παράδειγμα, στην περιοχή της Λάρυμνας που θα πάω και σήμερα (σ.σ. χτες), το νικέλιο που χρησιμοποιείται στην παρασκευή ανθεκτικών κραμάτων με χάλυβα για την πολεμική βιομηχανία. Ο λευκόλιθος ιδιαίτερα της Μαγνησίας, της Βόρειας Εύβοιας, της Χαλκιδικής, της Λέσβου που αξιοποιείται για την παραγωγή ειδικού τύπου τσιμέντου και πυρίμαχων υλικών. Δηλαδή, αυτό που λέμε κατασκευή σήμερα έργων υποδομής, λαϊκής κατοικίας κ.λπ. όλα τα υλικά τα έχουμε. Ψευδάργυρος, αποτελεί βασικό υλικό κατασκευής μπαταριών. Ο βωξίτης είναι εκμεταλλεύσιμος για την παραγωγή αλουμίνας. Δεν έχει αξιοποιηθεί για ηλεκτροπαραγωγή ούτε το 1/3 από το υδάτινο δυναμικό. Ο καπιταλιστής σου λέει εδώ στο νερό μπορεί να μην έχω μεγάλο ποσοστό κέρδους, θα πάω να επενδύσω σε άλλο τομέα.

Επομένως, εμείς προτείνουμε κοινωνικοποίηση, συνεταιριστικοποίηση εκεί που δεν είναι δυνατόν να γίνει η κοινωνικοποίηση, πανεθνικός σχεδιασμός σε ριζική αντίθεση με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ γιατί αυτά πάνε μαζί, εργατικό έλεγχο. Ο πανεθνικός σχεδιασμός, η κοινωνικοποίηση και ο εργατικός έλεγχος μπορεί να λειτουργήσουν. Και να εξισορροπηθούν οι ανάγκες οι λαϊκές και οι περιφερειακές ανισότητες που βεβαίως υπάρχουν, γιατί είναι ζήτημα πανεθνικού σχεδιασμού και όχι τοπικής περιφερειακής πολιτικής.
Ριζική ανατροπή για λαϊκή εξουσία

Και για μας είναι καθαρό. Ενα μέρος των παροχών πρέπει να είναι ισότιμο, ίσο για όλο το λαό, Παιδεία, Υγεία, δεν μπορεί να υπάρχουν διαφορές σ' αυτό. Και φυσικά δωρεάν. Μα είναι φανερό. Ποια κυβέρνηση θα τα κάνει αυτά; Εμείς μάλιστα δεν περιοριζόμαστε να λέμε κυβέρνηση, ποια εξουσία; Κυβέρνηση θα έχεις αλλά τι θα αντιπροσωπεύει; Γι' αυτό μιλάμε για λαϊκή εξουσία. Θέλει ριζική ανατροπή βεβαίως. Πότε θα γίνει; Αυτό πρέπει ο λαός να ετοιμάζεται κι όταν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις να γίνει, διαφορετικά δεν μπορεί να ασκήσει πίεση για τίποτα σήμερα.

Αν αποκοπεί απ' αυτήν την εξέλιξη. Κι αν θέλετε επειδή λένε η διαφθορά και έτσι κι αλλιώς όταν έχεις, είναι κοινωνικοποιημένα όλα και έχεις και εργατικό έλεγχο που λειτουργεί από τα κάτω προς το πάνω όχι ανάποδα, θα περιορίζονται τα προβλήματα στις περιπτώσεις των προσώπων. Δεν θα καλλιεργείται ένα τέτοιο έδαφος. Βεβαίως αποδέσμευση, είναι αδύνατον χωρίς αποδέσμευση απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Και κοιτάξτε να δείτε ακόμα και μέσα στο φόντο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων βλέπουμε ότι η Ελλάδα έχει σημαντική γεωπολιτική θέση, επομένως μπορείς να διαδραματίσεις ένα ρόλο, να αξιοποιήσεις τις αντιθέσεις, έχει και προϊόντα που τα έχουν ανάγκη οι άλλες χώρες που με τις αντιθέσεις μπορεί να μην μπορούν να τα προμηθευτούν, τις εκβιάζουν από εδώ κι από εκεί. Δηλαδή, και ο διεθνής της ρόλος, ο τοπικός, μπορεί επίσης να είναι σημαντικός. Και πάντα παίρνουμε υπόψη ότι προς μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν και οι άλλοι λαοί, όσο περισσότεροι λαοί κινηθούν προς τα εκεί, τόσο πιο σχετικά εύκολα θα είναι τα πράγματα.

Και, τέλος, να μην ξεχάσω το εξής πράγμα, η διέξοδος απ' την κρίση υπέρ του καπιταλισμού είναι άμεσα και σίγουρα συνδεδεμένη με τον πόλεμο. Πρώτος παγκόσμιος, μεσοπόλεμος, κρίση, δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, όλοι αυτοί οι πόλεμοι που γίνονται αυτήν την περίοδο σχετίζονται με την κρίση, με τον ανταγωνισμό. Δεν μπορεί, δηλαδή, να εκλείψει ο πόλεμος και η κρατική καταστολή και βία. Αυτό που έγινε χτες στον ΟΛΠ δεν είναι τυχαίο, οι ασκήσεις που κάνει ο στρατός στο Κιλκίς δεν είναι τυχαίες. Για να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό εχθρό - λαό. Πόλεμος και καταστολή πάνε μαζί. Τώρα ό,τι και να πεις μετά, "φρου φρου κι αρώματα", για τη διέξοδο απ' την κρίση, μπορεί να είναι οι προτάσεις που κάνουν μερικά κόμματα, διαφάνεια, θεσμοί κ.λπ. δεν γίνεται τίποτα.

Και πρέπει να σας πως χωρίς να το αναλύσω τώρα, έχουμε διαφορά και στη μορφή του πολιτικού συστήματος. Εμείς υποστηρίζουμε ότι οι αντιπρόσωποι του λαού, αυτό που λέμε σήμερα βουλευτές, πρέπει να βγαίνουν μέσα απ' τις παραγωγικές μονάδες. Θα μου πεις ναι αλλά αυτοί που δεν είναι μέσα σε παραγωγικές δυνάμεις κρατικές; Θα βγουν απ' τους συνεταιρισμούς, μέσα από τις φοιτητικές ενώσεις, μέσα από τα πανεπιστήμια, γιατί οι φοιτητές δεν είναι μέσα σε παραγωγική μονάδα. Θα είναι ανακλητοί, θα βγαίνουν από μικρό χώρο και θα ανακαλούνται από τα κάτω, δεν θα είναι ούτε αιώνιοι ούτε στα όρια της θητείας τους. Θα ελέγχονται σε πολύ μικρή κλίμακα, από κάτω. Αγγελούδια ποτέ δεν θα είμαστε όλοι, κάπου θα στραβώνει, κάποιοι άνθρωποι θα υστερούν ας πούμε σε ηθική, σε συνείδηση, αυτά τώρα δεν μπορείς να κάνεις κυνήγι μαγισσών πρέπει να έχεις τέτοιους θεσμούς, δηλαδή είναι η διαφορετική αντίληψή μας για τους θεσμούς.

Και φυσικά οι αντιπρόσωποι του λαού, θα δουλεύουν το πρωί στη δουλειά τους, αυτοί που θα είναι υπουργοί είναι διαφορετικά, χρόνος ελεύθερος το απόγευμα να ασκούν τον εργατικό έλεγχο. Εδώ, όλο εκσυγχρονίζουν το σύστημα, αλλά προτείνουμε την κατάργηση των βουλευτικών συντάξεων και δεν το δέχονται. Θα κάνουν λέει πόθεν έσχες των βουλευτών μα άμα δεν ονομαστικοποιούνται οι μετοχές τι πόθεν έσχες; Και μπορώ να έχω μετοχές και να είναι ανώνυμες».

τίτλος

Νομιζω οτι η παραπάνω συνεντευξη αποτελει πολυ καλο εδαφος για συζητηση και προβληματισμο.

Για οποιαδηποτε απορια,αποψη, προβληματισμο, διαφωνια ή ενδιασμο θα επανέλθω να απαντήσω, αρκει να ειναι ουσιαστικη και να μην είναι απο τους γνωστόυς (συνειδητά ή απο βλακεία και αγνοια αντικομμουνιστες) του THMMY.  

kapnias,

στο τήμμυ γράφει όποιος θέλει, και κάθε ποστ το βλέπουν πολύ περισσότερα άτομα από μια ανακοίνωση στον διάδρομο, η οποία ίσως και να περνά απαρατήρητη. Παρ'όλ'αυτά, οι χαρακτηρισμοί που προσδίδεις σε μέλη του τημμυ (αντικομμουνιστές, ηλίθιοι, αγνώμονες) και μάλιστα πριν καν γίνει ένα σχόλιο, δείχνουν τη διάθεσή σου για ουσιαστικό διάλογο.

Θεωρώντας λοιπόν τον εαυτό μου μέσα σε αυτά τα μέλη, θα σε παρακαλούσα να εκτιμάς λίγο περισσότερο το κοινό που μπαίνει στον κόπο να σε διαβάσει, έτσι, να μην αισθάνομαι μαλάκας που έσβηνα πριν το σπαμ του προβατακίου.

ωραια ολα αυτα αλλα πως μπορει να φτασουμε εκει,με ποια μεσα και πως αργοτερα αυτο θα μπορει να στηριχθει οταν ολοι ξερουμε(ας μην κρυβομαστε)οτι πισω απ ολα κρυβονται τεραστια συμφεροντα-που δε τα φανταζεται κανεις μας- και οχι απλα ενας γιωργακης...?πιθανοτατα θα μας κατασπαραξουν.

+1

Σκάνδαλο οι δαπάνες για λογαριασμό του ΝΑΤΟ

-- Αναφερθήκατε και στην ομιλία σας στα σκάνδαλα τα οποία δεν θεωρείτε ότι προκάλεσαν την κρίση. Επειδή φαίνεται ότι πάμε σε μία προανακριτική για την υπόθεση των υποβρυχίων, που έχει ξεσπάσει μεγάλη πολιτική κόντρα μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, θα ήθελα το σχόλιό σας.

-- Κοίταξε, η κρίση μπορεί να ξεσπάσει με αφορμή ένα γεγονός, αλλά η αιτία της κρίσης δεν είναι τα υποβρύχια και η λοξή φρεγάτα. Σκάνδαλο βεβαίως είναι. Καταρχήν σκάνδαλο είναι το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των δαπανών πηγαίνουν για τις στρατιωτικές ανάγκες του ΝΑΤΟ, τα βλέπουμε τώρα στον πόλεμο στη Λιβύη... Χωρίς την Ελλάδα δε θα μπορούσαν ούτε στο Ιράκ, ούτε στη Λιβύη κλπ. Εχει γεωπολιτική θέση σημαντική η Ελλάδα για τον ιμπεριαλισμό, και δεν τη χρησιμοποιεί τη γεωπολιτική βεβαίως για ισότιμες οικονομικές σχέσεις... Δεύτερο: Εμείς δεν έχουμε αμφιβολία ότι τις μεγαλύτερες μίζες τις έχουν οι πολεμικοί εξοπλισμοί. Ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος. Και επομένως και τη διερεύνηση θέλουμε. Τώρα τι θα βγει... ένας θεός ξέρει.

Επιζήμια ιδεολογήματα που χτυπάνε λάθος στόχο

-- Σε σχέση με τις παρεμβάσεις που υπάρχουν τον τελευταίο καιρό, όχι απαραίτητα από κόμματα, βγαίνουν και από καθηγητές, ακαδημαϊκούς, φωνές που μιλούν για συνταγματική εκτροπή, εγκαλούν την κυβέρνηση, ζητούν πατριωτικές και εθνικές συμφωνίες, διαφάνεια κλπ. Πώς τις κρίνετε; Μπορούν να συμβάλουν, είναι προβληματικές;

-- Αν ήμασταν σε άλλες συνθήκες και δεν ήμασταν κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού, θα μπορούσε κανείς να ανεχθεί - και δικαίωμα στο κάτω κάτω του καθενός είναι να εκφράζει την άποψή του - θα μπορούσαμε να μην ασχοληθούμε καθόλου με αυτές τις απόψεις. Αλλά στις σημερινές συνθήκες που όλα τα βέλη κατευθύνονται μακριά από τον πραγματικό στόχο, είμαστε υποχρεωμένοι να αντιδράσουμε, να κάνουμε την κριτική μας.

Εγινε προχτές μια συζήτηση: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έπρεπε λέει να αναπέμψει. Βεβαίως έπρεπε. Αλλά, με συγχωρείτε, η διαφάνεια και η αναπομπή θα έλυνε το ζήτημα; Και οι έντιμοι και καλοί πολιτικοί; Γιατί πάλι θα σας θυμίσω ότι το 1989-1991 ήταν στην κορύφωσή της η συζήτηση για τους δεινόσαυρους της πολιτικής. Σήμερα βλέπεις μια σειρά νεότατους ανθρώπους. Ενα μεγάλο μέρος της Βουλής έχει ανανεωθεί. Λοιπόν; Η ηλικιακή ανανέωση είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα, αυτό δεν σημαίνει ότι ήρθε και η πολιτική αλλαγή.

Επομένως, όλη αυτή η συζήτηση είναι αποπροσανατολιστική. Τώρα ξέρετε ίσως κάποιοι ακαδημαϊκοί... Ο ακαδημαϊκός αποσπάται και λίγο, και αν δεν είσαι εδώ που τα λέμε και στη διαδήλωση και στη συγκέντρωση, δεν πας και στους τόπους δουλειάς να δεις τι γίνεται, η απόσπαση σε οδηγεί και σε τέτοια. Εγώ να πω, μπορεί να είναι πολύ καλοπροαίρετοι οι άνθρωποι, αλλά, με συγχωρείτε, τι θα πει πατριωτική κυβέρνηση; Η κυβέρνηση που έχουμε τώρα ή η προηγούμενη τι ήταν; Ηταν κυβερνήσεις πατριωτικές ως προς τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του κεφαλαίου. Ο πατριωτισμός τους είναι αυτός. Αυτά δεν τα ξεπούλησαν ποτέ.

Οταν εμείς λέγαμε ότι με τη Συνθήκη του Μάαστριχ εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα, μας κορόιδευαν. Και μας έλεγαν ότι σήμερα το μοντέρνο είναι να εκχωρείς και κυριαρχικά δικαιώματα. Τώρα θυμήθηκαν όλοι τα κυριαρχικά δικαιώματα. Κοροϊδεύουν τον κόσμο.

Εμείς είμαστε αντίθετοι στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Εφόσον υπάρχει η εθνοκρατική οργάνωση, υπάρχει το ξεχωριστό κράτος μέσα στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, πρέπει να έχεις σύνορα και πρέπει να έχεις κυριαρχικά δικαιώματα, ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα και όλα. Αλλού βλέπουμε το διεθνισμό και την κατάργηση των συνόρων. Ανάμεσα στους λαούς, ανάμεσα στις εργατικές τάξεις.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είπε στη Βουλή ότι είναι νεοφιλελεύθερη συνθήκη, αλλά την ψηφίζω και ότι έχει ξεπεραστεί η έννοια κυριαρχικά δικαιώματα - και ο Γ. Παπανδρέου το λέει κατά κόρον - όταν είσαι μέσα σε μια συμμαχία. Τα εκχωρείς στη συμμαχία. Είμαστε αντίθετοι. Οταν τα λέγαμε εμείς, ήμασταν εθνικιστές. Ε, δεν βοηθούν όλα αυτά. Χτυπούν λάθος στόχο. Δεν κάνουμε δίκη προθέσεων αυτή τη στιγμή, αλλά χτυπούν λάθος στόχο και κάνουν ζημιά αυτή τη στιγμή.


-- Αναφέρατε προηγουμένως δυο ιστορικά παραδείγματα της ελληνικής Αριστεράς, του '74 και του '89, της Ενωμένης Αριστεράς και του ενιαίου Συνασπισμού, για να προβλέψετε ότι οι αυταπάτες περί ενότητας της Αριστεράς δεν θα αντέξουν για πολύ καιρό. Ωστόσο υπάρχουν και τα προηγούμενα παραδείγματα του ΕΑΜ και της ΕΔΑ, που η Αριστερά της χώρας θα λέγαμε ότι μεγαλούργησε. Μήπως τελικά η ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά βρίσκεται σε τέτοιου είδους πολιτικές συλλήψεις;

-- Μην ανακατεύουμε τώρα μήλα και πορτοκάλια... Πρώτα πρώτα το ΕΑΜ δεν είχε καμία σχέση με συμμαχία της Αριστεράς. Η βασική δύναμη του ΕΑΜ ήταν το ΚΚΕ, έτσι το έφεραν τα πράγματα, τα αστικά κόμματα είχαν πάει άλλα στο Κάιρο, άλλα στο Λονδίνο, άλλοι είχαν συμμαχήσει με τον αντίπαλο, με την Κατοχή, και υπήρχαν βέβαια κάποιες προσωπικότητες, κάποιες μικρές δυνάμεις που καλώς ήρθαν μέσα στο ΕΑΜ. Το ΕΑΜ, μην ξεχνάτε, ότι ήταν ένας μεγάλος απελευθερωτικός αγώνας απέναντι στην ξενική Κατοχή. Καθοδηγητής αναγνωρισμένος ήταν το ΚΚΕ. Δεν λέω ότι όλα επαναλαμβάνονται, έτσι ήταν και μην κάνουμε τώρα μεταφορές.

Και κοιτάξτε, κάθε συμμαχία έχει τις δυσκολίες της αναπόφευκτα, και σε εκείνες τις συνθήκες ο ταξικός αγώνας υπήρχε και δεν μπορεί να παραμερίζεται μπροστά στον εθνικό απελευθερωτικό. Και δεν είναι τυχαίο και το σοβαρό λάθος που έκανε το ΚΚΕ το 1944 - το έχει αναγνωρίσει προ πολλού το ΚΚΕ - δεν είχε καμία σχέση βεβαίως ούτε με προδοσίες, ούτε με συμβιβασμούς με τον αντίπαλο, αλλά ήταν λάθος. Επέδρασαν και οι σύμμαχοι; Μπορεί να επέδρασαν. Επέδρασαν και οι διεθνείς σύμμαχοι; Μπορεί να επέδρασαν. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε εναντίον των συμμαχιών, αλλά μη βλέπουμε όλα τα πράγματα έτσι απλά.

Για την ΕΔΑ... Και εδώ έγινε σοβαρό λάθος. Διότι ο συνασπισμός κομμάτων έγινε κόμμα και όταν ένας συνασπισμός κομμάτων γίνεται κόμμα, τότε βεβαίως θεωρεί ασυμβίβαστη τη συμμαχία του με το ΚΚΕ, με τους κομμουνιστές. Και τα ίδια έγιναν και το 1989. Φτιάξαμε ένα συνασπισμό και μόλις ανέτειλε ο ήλιος άντε να τον κάνουμε κόμμα. Τα ίδια έχουν γίνει τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εφτιαξε ο Συνασπισμός το ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοστάτησε... να γίνουμε κόμμα...

Ε, μια του φίλου, δυο του φίλου, τρεις και την κακή του μέρα... Ο χώρος αυτός είναι τέτοιος. Και όταν έχει αγωνιστική φυσιογνωμία, ανάλογα με τις συνθήκες, και όταν δεν έχει, απεχθάνεται το οργανωμένο κίνημα και πάνω απ' όλα το εργατικό συνδικαλιστικό. Θέλει λίγο φλου τα πράγματα, κινήματα γενικά, και προπάντων ενώ λένε ότι είναι αριστεροί, δεν έχει κατεύθυνση αντικαπιταλιστική ουσιαστικά.

Και η απαίτησή μας σε ένα χώρο που εμφανίζεται σαν αριστερός αντικαπιταλιστικός είναι πολύ μεγαλύτερη από έναν που λέει ότι παλεύω για αλλαγές μέσα στα όρια του συστήματος. Αλλιώς τον κρίνεις αυτόν που εμφανίζεται ως αντικαπιταλιστής. Και στη ζωή πρέπει να κάνεις πειράματα, δοκιμές. Αλλά έχουν και όρια οι δοκιμές. Τώρα η μεγάλη ανάγκη είναι άλλη: Ο απεγκλωβισμός των λαϊκών στρωμάτων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αυτό είναι που θα δώσει τη δυναμική στο κίνημα και όχι η αμπελοφιλοσοφία περί ενότητας της Αριστεράς. Οποιοι θέλουν να ενωθούν, ας ενωθούν στο κάτω κάτω. Την άδειά μας χρειάζονται;».

Η λαϊκή αγανάκτηση τους υποχρεώνει σε ελιγμούς

-- Κα Παπαρήγα, το τελευταίο διάστημα εμφανίζονται κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να αντιδρούν στα ενδεχόμενα μέτρα που θα ανακοινωθούν. Θεωρείτε ότι αυτό το γεγονός μπορεί να αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση για να προχωρήσουν σε εκλογές;

-- Πού να ξέρω εγώ τώρα ο Παπανδρέου τι σκέφτεται και τι κάνει. Κοιτάξετε να δείτε, όποιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ είναι αντίθετος με αυτή την πολιτική, παραιτείται και από τη βουλευτική του ιδιότητα και περνάει με το λαό ανοιχτά. Ας πάει στο λαϊκό κίνημα και να ξεκινήσει μαζί με το λαό.

Τώρα όλα τα άλλα «τσακωνόμαστε για τα φρουτάκια και για τον ΟΠΑΠ» είναι... Βρίσκονται κάτω από την πίεση και την αγανάκτηση του λαού και προσπαθούν να ελιχθούν με αυτόν τον τρόπο, πέρα και ανεξάρτητα από προθέσεις, που πάλι μπερδεύουν τον κόσμο ότι μπορεί να αλλάξει το πράγμα μέσα από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Βγήκε η κα Παπανδρέου και λέει αναδιαπραγμάτευση τώρα. Είναι της σχολής ότι πρέπει να γίνει τώρα και όχι σε τρία χρόνια. Αυτό είναι αξιοποιήσιμο για το λαό; Τίποτα από αυτά.

Και με την ευκαιρία, να πω το εξής πράγμα: Το τελευταίο διάστημα έχει γίνει μία στροφή ας πούμε στα Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία ήταν φιλικά με το ΠΑΣΟΚ και έχουν αρχίσει και κάνουν κριτική στο ΠΑΣΟΚ, ταυτόχρονα και στη ΝΔ. Βέβαια, πολύς κόσμος λέει αυτός ο σταθμός δεν είναι τώρα με το ΠΑΣΟΚ. Καταρχήν υπάρχει η λαϊκή πίεση και καταλαβαίνουμε ότι τα ακροατήρια των ραδιοφώνων, των σταθμών ή και οι αναγνώστες των εφημερίδων δεν μπορούν να ακούνε απολογητικούς μονόλογους υπέρ της κυβέρνησης. Αλλά τι κριτική είναι αυτό που γίνεται; «Εχουμε κυβέρνηση μαλθακή, έχουμε κυβέρνηση που δεν συντονίζεται, έχουμε κυβέρνηση διστακτική, έχουμε κυβέρνηση που δεν λέει την αλήθεια».

Βεβαίως, πιθανόν στο βάθος να ζητούνται ακόμα πιο άγρια μέτρα και πιο γρήγορα. Δεν το λένε όμως καθαρά. Μόλις υπάρξει κάποια αντίσταση από ένα τμήμα του λαού, είτε προσπαθούν να εκθέσουν αυτό το τμήμα του λαού ή να πουν «ναι, και η κυβέρνηση όμως δεν έκανε διάλογο, έπρεπε να κάνει διάλογο, να πει την αλήθεια». Ολα αυτά τα πράγματα κάνουν το κεφάλι του λαού καζάνι. Πάνε να μας κάνουν το μυαλό χυλό.

Για τη συνεργασία Πορτογαλικού ΚΚ - «Μπλόκου»

-- Στα αριστερά του αριστερού φάσματος στην Πορτογαλία βλέπουμε τις τελευταίες μέρες μία κινητικότητα. Το ΚΚ της χώρας με το Μπλόκο της Αριστεράς βρίσκονται σε διάλογο για κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική που θα ενταθεί στη χώρα μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Ποια είναι η άποψή σας για αυτές τις εξελίξεις στην Πορτογαλία των κοινών προβλημάτων και αδιεξόδων με τα δικά μας.

-- Ε, το ΚΚ Πορτογαλίας θα περάσει ετεροχρονισμένα τις δραματικές εμπειρίες που υπήρχαν στην Ελλάδα το 1974, το 1989. Φαντάζομαι θα του είναι μέσα απ' όλη αυτή την ιστορία μια εμπειρία χρήσιμη. Τώρα πότε θα κριθεί αυτό, 6 μήνες, ένα χρόνο, ενάμιση.

Επιδιώκουν τη μεταμφίεση του πολιτικού συστήματος

-- Ηθελα να ρωτήσω πάνω σε αυτό που αναφέρατε στο τέλος, αν αυτή η απαλλαγή της κριτικής ενίοτε προς τα δύο τα μεγάλα κόμματα και ενδεχομένως η ενίσχυση άλλων κομμάτων, προετοιμάζει το έδαφος για κάποιο άλλο καθεστώς διακυβέρνησης της χώρας. Οπως το θέμα της συγκυβέρνησης με κάποια κόμματα που κάποιοι τα βλέπουν πρόθυμα και προς την κυβερνητική πολιτική.

-- Γίνεται εργώδης προσπάθεια να διασωθεί το πολιτικό σύστημα με την μεταμφίεσή του. Κατ' αρχήν καταλαβαίνουμε ότι σήμερα μια μονοκομματική κυβέρνηση για να πάρει τέτοια βάρβαρα μέτρα είναι δύσκολο και πρέπει να έχει μία κυβέρνηση συνεργασίας. Και να το πούμε καθαρά, εννοείται η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και από κει και πέρα να προσεγγιστούν και άλλα κόμματα, αλλά θέλουν αυτά τα δύο μεγάλα κόμματα για τη σιγουριά μιας ισχύς και να μην έχουν μια αντιπολίτευση ποσοτικά μεγάλη. Αυτό θέλουν.

Τώρα υπάρχουν και σχολές σκέψης που λένε: Τεχνοκράτες. Δηλαδή οι τεχνοκράτες δεν θα έπαιρναν πολιτικά μέτρα; Τι είναι οι τεχνοκράτες, τεχνοκρατικό είναι το πρόβλημα; Τα ίδια μέτρα που θα πάρει ο πολιτικός θα πάρουν και οι τεχνοκράτες. Ενδεχομένως ο τεχνοκράτης δεν πιέζεται με τον σταυρό ή δεν πιέζεται με την κομματική οργάνωση βάσης. Μετά λένε μεικτή κυβέρνηση.

Είναι μια ιστορική ευκαιρία σήμερα ο λαός να απορρίψει την μεταμφίεση του πολιτικού συστήματος και ιστορική ευκαιρία σήμερα για πολλούς εργαζόμενους είναι να συμπαραταχθούν με το ΚΚΕ. Και το λέω ιστορική όχι για τα μεγάλα λόγια, τέτοιες ευκαιρίες θα έρθουν και στο μέλλον. Ιστορική όμως με την έννοια ότι είμαστε στην εξέλιξη μιας κρίσης που ενδεχομένως δεν έχει κορυφωθεί ακόμα. Και μια κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αφορά τη μισή ευρωζώνη και πραγματικά είναι μια ιστορική ευκαιρία σήμερα. Δεν υπάρχει άλλη εγγύηση. Ολες οι άλλες παραλλαγές που αφήνουν το πεδίο της οικονομίας στην ουσία απείραχτο και ασχολούνται με τα πολιτικά τερτίπια δεν πρόκειται να δώσουν πραγματική διέξοδο.


-- Είπατε ότι υπάρχουν αντικειμενικές προϋποθέσεις για τη λαϊκή εξουσία στη χώρα μας, δεν διευκρινίσατε όμως πώς θα γίνει η λαϊκή εξουσία πραγματικότητα;

-- Πρώτα πρώτα έχει πολύ μεγάλη σημασία αν ένα πράγμα είναι αντικειμενικά ώριμο, έτσι είναι στην πολιτική. Και δεν είναι τυχαίο, να το πω κι αλλιώς, ότι το θέμα του σοσιαλισμού πρωτομπήκε το 19ο αιώνα που δεν υπήρχε ούτε καν κινησούλα, δε φαινόταν ότι μπορεί να γίνει σοσιαλιστική κοινωνική επανάσταση. Πολύ περισσότερο που είμαστε στον 21ο αιώνα και που είχαμε κοινωνικές επαναστάσεις, πραγματοποιήθηκαν, είχαμε αποτελέσματα, θετικά, σημαντικά, του 20ού αιώνα. Βεβαίως είχαμε και την οδυνηρή εμπειρία των λαθών. Και αυτά χρήσιμα είναι για μας. Αφού δεν μπορέσαμε να τα αποφύγουμε είναι χρήσιμα, τουλάχιστον ως εμπειρία. Λοιπόν καθαρά πράγματα η κρίση του καπιταλισμού και μάλιστα σε συνθήκες που η κρίση είναι όλο και πιο πυκνή, από χώρα σε χώρα, στο τέλος θα γίνει και συγχρονισμένη σε πολλές χώρες. Η ανάκαμψη θα είναι αναιμική, με πληθωρισμό, ανεργία κλπ. Αντικειμενικά μπαίνει το ζήτημα αυτό, σαφώς δεν είναι στην ημερήσια διάταξη σήμερα η ριζική ανατροπή στη συνείδηση του λαού. Εμείς παλεύουμε για να γίνει. Δηλαδή όταν δημιουργηθούν αυτές οι προϋποθέσεις, να μπορεί να γίνει αυτή η έφοδος του λαού. Και θα γίνει γιατί θα το αποφασίσει ο λαός, όχι γιατί το λέμε εμείς. Γι' αυτό δίνουμε μεγάλη σημασία να μην κοροϊδεύουμε το λαό περί αγωνιστικής διαπραγμάτευσης και περί κουρέματος και περί εκείνου και του άλλου. Είναι ένα ζήτημα καθαρά αντικειμενικό. Μπορεί με την καπιταλιστική ιδιοκτησία να ζήσει καλά και ο εργαζόμενος; Τέλειωσε η περίοδος εκείνη που ο καπιταλισμός έκανε ορισμένες παραχωρήσεις. Τι παραχωρήσεις να σου κάνει; Αφού στα παίρνει όλα, να σου δώσει σε δέκα χρόνια τι; Πάλι θα είσαι πολύ πίσω απ' αυτό που είχες κατακτήσει 50 και 60 χρόνια, αυτή είναι η εξέλιξη. Δεν έχουμε αυταπάτες. Εμείς λέμε αντικειμενικά το ζήτημα αυτό πρέπει να κερδίσει έδαφος. Αυτό σημαίνει δημιουργώ προϋποθέσεις να πετύχω, από μόνο του δε θα έρθει. Πώς θα 'ρθει δηλαδή; Αμα του λέω για την επανίδρυση της ΕΕ, τον βοηθάω; 'Η ομοσπονδιοποίηση και εμβάθυνση, όχι διεύρυνση και όλες αυτές οι συζητήσεις που γίνονται; Μπερδεύουν τον κόσμο. Γι' αυτό λέμε ότι μερικές θέσεις που φαίνονται πολύ αγωνιστικές κλπ. τις ενοχοποιούμε γιατί αλλοιώνουν, εμποδίζουν το ριζοσπαστισμό του λαού και το να βγάλει συμπεράσματα.

Πανελλαδική πολιτική εξόρμηση διοργανώνει το ΚΚΕ, συζητώντας πλατιά με το λαό την πολιτική πρόταση διεξόδου από την κρίση που απαντά στα πραγματικά του συμφέροντα. Δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα αυτής της δραστηριότητας, την περασμένη Τετάρτη, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, παραχώρησε συνέντευξη Τύπου. Αναλύοντας τις θέσεις του ΚΚΕ για την κρίση, στάθηκε με έμφαση στις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, οι οποίες μπορούν να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες μόνο αν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής τεθούν κάτω από εργατικό κοινωνικό έλεγχο, με λαϊκή εξουσία και οικονομία. Η πολιτική εξόρμηση σχεδιάζεται και υλοποιείται ήδη από τις κατά κλάδους και τόπους Κομματικές και ΚΝίτικες Οργανώσεις, δεμένη με την οργάνωση της καθημερινής πάλης, με εξορμήσεις σε εργασιακούς χώρους, με συσκέψεις σε τόπους δουλειάς και εργατογειτονιές, με περιοδείες σε σχολές και στέκια νεολαίας. Ο «Ρ» παρουσιάζει σήμερα ολόκληρο το κείμενο που παρουσίασε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη συνέντευξη Τύπου.

****

Απευθυνόμαστε στους εργατοϋπάλληλους, στους συνταξιούχους, στους αυτοαπασχολούμενους, στη φτωχή αγροτιά, στη νεολαία και τις γυναίκες που ανήκουν στα εργατικά, λαϊκά στρώματα.

Δώστε βάση στις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις μας για την εξέλιξη της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, με βάση και την εμπειρία, ανεξάρτητα αν συνεχίζετε να διατηρείτε και επιφυλάξεις και δισταγμούς να συμφωνήσετε στο σύνολο των θέσεων μαζί μας.

Ξέρετε καλά ότι εδώ και χρόνια προβλέψαμε και προειδοποιήσαμε ότι θα ερχόταν οικονομική κρίση, η οποία στην Ελλάδα θα ήταν πολύ πιο βαθιά. Σήμερα που η κρίση είναι σε εξέλιξη ακόμα, που βαθαίνει και οξύνεται και θα κρατήσει πολύ περισσότερο απ' ό,τι λεγόταν από τα κυβερνητικά στόματα, το ΚΚΕ προειδοποιεί ότι όταν επέλθει η ανάκαμψη, αυτή θα είναι αδύνατη, θα συνοδεύεται από εκτεταμένη ανεργία, πληθωρισμό, φτώχεια. Τα αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν στο όνομα της κρίσης θα παραμείνουν, θα προστίθενται και νέα με το ψεύτικο επιχείρημα ότι έτσι η χώρα δε θα ξαναζήσει κρίση. Η νέα κρίση που θα έρθει, θα είναι ακόμα πιο οξυμένη από τη σημερινή, ενώ κρίση θα ξεσπάσει και σε άλλες χώρες της ΕΕ.

Γνωρίζοντας σε βάθος πώς λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα δεν αιφνιδιαστήκαμε, είχαμε επεξεργασμένες θέσεις αποκάλυψης και διεκδικητικούς στόχους υπέρ του λαού, με συγκεκριμένη και καθαρή πολιτική γραμμή, χωρίς ταλάντευση. Είχαμε άμεση αντίδραση με λαϊκές κινητοποιήσεις που σίγουρα δυσκόλεψαν την ακόμα πιο γρήγορη λήψη μέτρων, προβληματίσαμε νέες εργατικές, λαϊκές δυνάμεις. Είχαμε άμεση παρέμβαση υπέρ εργαζομένων και οικογενειών που δεν μπορούσαν να πληρώσουν το ηλεκτρικό ρεύμα, καλλιεργήσαμε κλίμα αλληλεγγύης, εμπνεύσαμε πνεύμα αγώνα, αντίστασης σε νέες λαϊκές δυνάμεις, σε νέους και νέες. Αν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ κρατούσαμε στάση υποχώρησης, συμμόρφωσης και υποταγής είναι βέβαιο ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα σήμερα, και κυρίως δεν θα υπήρχε ελπίδα για το αύριο.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και κατά την προεκλογική περίοδο του 2009 και λίγες μέρες μετά τις εθνικές εκλογές καλέσαμε το λαό να ετοιμάσει το δικό του πόλεμο ως απάντηση στον πόλεμο που ήταν πανέτοιμη η κυβέρνηση να εξαπολύσει, με αποκορύφωμα την αναγγελία του βάρβαρου Μνημονίου και μάλιστα με φόντο το Καστελόριζο.
Ο λαός να βάλει σκοπό να κατακτήσει τη δική του εξουσία

Σήμερα ο λαός έχει πολύ περισσότερους λόγους να εμπιστευθεί τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για το πού τραβάει η κατάσταση, για τη διέξοδο από την κρίση που συμφέρει το λαό. Να στηριχθεί με εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ, να συμπαραταχθεί μαζί του στα άμεσα μέτωπα πάλης για την ανάπτυξη ενός ισχυρού εργατικού, λαϊκού και νεανικού κινήματος που δίνει ελπίδα ότι θα παρεμποδίσουμε τα χειρότερα, θα δυσκολέψουμε να περάσουν νέα βάρβαρα μέτρα, θα ανατρέψουμε τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης που επικρατεί στο κοινοβούλιο, στα ηγετικά όργανα του κινήματος, ώστε ο λαός να ελπίσει ότι θα έλθουν καλύτερες μέρες. Οι καλύτερες μέρες δεν μπορούν να έλθουν, αν ο λαός με εμπιστοσύνη στο δίκιο του, στην οργανωμένη δύναμη και παρέμβασή του, δεν βάλει ως σκοπό του να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων, να κατακτήσει την δική του εξουσία. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αρκεί ο λαός να αποφασίσει. Αρκεί ο λαός να μη διασπείρει την επιλογή του σε κόμματα που έχουν ευθύνη για τα λαϊκά βάσανα, που με τις επιλογές τους αποπροσανατολίζουν, εμποδίζουν τη χειραφέτηση από παραπλανητικά διλήμματα και εκβιασμούς.

Το ΚΚΕ απορρίπτει τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, τις προκλητικές θέσεις των καπιταλιστών ότι ευθύνη για την οικονομική κρίση, το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος έχουν όλοι μαζί, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, αστικά κόμματα, οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, αγωνιστικά σωματεία, όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα. Το ΚΚΕ καταγγέλλει στον ελληνικό λαό ότι ο καυγάς ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όπου ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλο, είναι αποπροσανατολιστικός. Είναι επικίνδυνος ανταγωνισμός για το ποιο κόμμα θα έχει στα χέρια του το κυβερνητικό πηδάλιο. Και τα δύο κόμματα είναι δοκιμασμένα σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, δεν πρόκειται να αλλάξουν πολιτική γραμμή και πρόγραμμα, χειρότερα θα γίνονται, καλύτερα ποτέ.

Το ΚΚΕ συνειδητοποιεί την ευθύνη του, την υποχρέωσή του να περάσει σε πιο αποφασιστική δράση και αντεπίθεση σε συνθήκες κρίσης. Να υπερασπιστεί τα λαϊκά δικαιώματα, να αποκαλύψει τα πραγματικά αίτια της κρίσης, να δώσει ώθηση σε θετικές διεργασίες που γίνονται στη συνείδηση του λαού. Να ξεκαθαρίσει στο λαό ανοικτά και καθαρά γιατί οι διάφορες προτάσεις περί «αγωνιστικής» αναδιαπραγμάτευσης και ευρωομολόγου, περί διαχωρισμού του χρέους σε νόμιμο και μη, περί αντικατοχικού αγώνα, όχι μόνο δεν δίνουν διέξοδο, αντίθετα παραπλανούν, εγκλωβίζουν, χτυπούν το «σαμάρι», χωρίς αποτέλεσμα, χάνεται πολύτιμος χρόνος.

Το ΚΚΕ αντιλαμβάνεται ότι έχει την υποχρέωση να κατακτήσει μεγαλύτερη πειστικότητα και ικανότητα, να συμβάλει ώστε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του λαού που υποφέρει, να παραμερίσει κάθε φόβο, αίσθημα ανασφάλειας, δισταγμούς, πριν περάσουν ακόμα χειρότερα μέτρα και επιλογές. Να κατανοήσει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η αντεπίθεση, η ρήξη και η ανατροπή. Η ανάπτυξη και όξυνση της ταξικής πάλης είναι λαϊκός μονόδρομος.

Το ΚΚΕ αισθάνεται την ευθύνη του να αποτελέσει την προωθητική ανυποχώρητη, ανθεκτική στις δυσκολίες δύναμη για την ανάκαμψη του εργατικού λαϊκού κινήματος και της λαϊκής συμμαχίας, με στόχο να μπει φραγμός στα χειρότερα, να συγκεντρωθούν δυνάμεις στην πάλη για ριζική αλλαγή, για την κοινωνική λαϊκή ευημερία, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Σ' αυτό το πεδίο κρινόμαστε καθημερινά, σ' αυτό το πεδίο λογοδοτούμε, ακούμε τις παρατηρήσεις, τις γνώμες των εργαζομένων.
Αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης η κρίση

Η σημερινή οικονομική κρίση στην Ελλάδα ήταν αναπόφευκτη, είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της στρατηγικής υπηρέτησης της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Οσο το κεφάλαιο παραμένει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει ο λαός και διαθέτει η χώρα και καθορίζει τι και πώς θα αναπτυχθεί, η κρίση θα χτυπά κατά διαστήματα. Κάθε κύμα της θα φέρνει νέα βάσανα στο λαό.

Λένε ψέματα, κοροϊδεύουν το λαό όταν αναγορεύουν ως αιτία της κρίσης την κακή νεοφιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική διαχείριση. Λένε ψέματα όταν αναγορεύουν ως αιτία της κρίσης τις μίζες, τη διαφθορά και την αδιαφάνεια, τη διόγκωση του κρατικού επιχειρηματικού τομέα και των δημοσίων υπαλλήλων, τις καθυστερήσεις στις ιδιωτικοποιήσεις, τα ρουσφέτια.

Λένε ψέματα ότι η αιτία της κρίσης βρίσκεται στην ανικανότητα του ενός ή του άλλου κόμματος που κυβέρνησε ή ότι οφείλεται στα χρέη και τον υπερβολικό δανεισμό, στην υπερκατανάλωση, όταν μάλιστα τέτοιες εκτιμήσεις αφορούν στις λαϊκές ανάγκες. Κάποια από τα παραπάνω προβλήματα είναι υπαρκτά, όμως αυτά είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, των επιλογών που συνειδητά εφαρμόσθηκαν στην Ελλάδα ως κράτος - μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, και όχι αιτία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα ότι ο λαός κατανάλωνε περισσότερα από ό,τι μπορούσε. Τα στεγαστικά, τα καταναλωτικά, τα αγροτικά και τα δάνεια άλλων αυτοαπασχολούμενων είναι μια μορφή ομηρίας του λαού στο σύστημα της εκμετάλλευσης. Η ενοχοποίηση του λαού ένα σκοπό υπηρετεί: Να κάμψει το ηθικό του, να δεχθεί χωρίς αντίσταση και διαμαρτυρία τα βάρβαρα μέτρα. Η σήψη και ο παρασιτισμός, η αύξηση του πλασματικού κεφαλαίου, είναι προϊόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο μονοπωλιακό της στάδιο.

Είναι ψέμα:

    * Οτι δήθεν η διέξοδος από την κρίση είναι ενιαία για το λαό και το κεφάλαιο, επομένως η λύση είναι κοινή και εθνική, άρα είναι προϊόν εθνικής συνεννόησης και συναίνεσης, ότι όλοι (καπιταλιστές και εργαζόμενοι) πρέπει να υποστούν θυσίες.
    * Οτι η διέξοδος είναι εφικτή και αποτελεσματική για το λαό με την επέκταση της κρατικής παρέμβασης και διαχείρισης με περισσότερες δημόσιες επενδύσεις, με κρατικά πακέτα στήριξης, με δημιουργία κρατικού πυλώνα τραπεζικού ομίλου και ενέργειας κ.λπ. Και αυτή η διαχείριση εξυπηρετεί τα ιδιωτικά μονοπώλια, αυξάνει την υπερχρέωση, οδηγεί σε νέα αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, δεν μπορεί να λύσει τις αντιφάσεις όπως φάνηκε και στην περίπτωση των ΗΠΑ.
    * Οτι αν η Ελλάδα δεν είχε ενσωματωθεί στην ΕΕ, στην ευρωζώνη, η κρίση θα ήταν χειρότερη, η χρεοκοπία αναπόφευκτη, η στάση πληρωμών σε μισθούς, συντάξεις σίγουρη.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και τα άλλα κόμματα, που υποστηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ισχυρίζονται ότι η κρίση είναι η μεγάλη ιστορική ευκαιρία για να παρθούν μέτρα που είχαν καθυστερήσει, δηλαδή αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα, που τα βαφτίζουν εκσυγχρονισμό και εκμοντερνισμό.

Εμείς, το ΚΚΕ, διακηρύσσουμε ότι η οικονομική καπιταλιστική κρίση αποτελεί τη δραματική ευκαιρία για το λαό να αξιοποιήσει την πείρα του και να προχωρήσει στην αντεπίθεση, στην ανατροπή.

Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι ο βασικός αντίπαλος της εργατικής τάξης, τα μονοπώλια που κυριαρχούν στο καπιταλιστικό σύστημα είναι ο αντίπαλος των αυτοαπασχολούμενων μικρών επαγγελματιών, βιοτεχνών και εμπόρων, της φτωχής αγροτιάς, των νέων και των γυναικών που ανήκουν στα εργατικά, λαϊκά στρώματα. Επομένως, αντίπαλοί τους είναι τα αυθεντικά φιλοκαπιταλιστικά και φιλομονοπωλιακά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αλλά και τα μικρότερα κόμματα που έχουν επίσημα τον ίδιο προσανατολισμό, όπως ο ΛΑ.Ο.Σ. και η Δημοκρατική Συμμαχία. Δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε στο λαό, αντίθετα αποτελούν εμπόδιο και ανάχωμα κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ, που καλλιεργούν αυταπάτες ότι υπάρχει φιλολαϊκή εναλλακτική λύση στο υπάρχον σύστημα, ή δυνάμεις που έχουν ανοικτή συγγένεια με το ΠΑΣΟΚ, όπως η Δημοκρατική Αριστερά και οι Οικολόγοι. Στην πολιτική δεν είσαι ό,τι δηλώσεις, αλλά ό,τι πράττεις και υποστηρίζεις.
Η πηγή της κρίσης βρίσκεται πρωταρχικά στην παραγωγή και εκφράζεται και στην κυκλοφορία του κεφαλαίου.

Η πηγή της κρίσης βρίσκεται πρωταρχικά στην παραγωγή. Γιατί ο μεγάλος ένοχος είναι το καπιταλιστικό σύστημα, τα μονοπώλια που είναι το βασικό χαρακτηριστικό του.

Σκοπός της παραγωγής στον καπιταλισμό είναι το κέρδος, είναι η εξυπηρέτηση της συσσώρευσης του κεφαλαίου συνολικά. Αυτός ο σκοπός πετυχαίνεται με την απρόσκοπτη, μεγαλύτερη καπιταλιστική παραγωγή. Είναι όμως το κίνητρο του κέρδους που της βάζει φρένο. Είναι η ίδια της η φύση που, ενώ δημιουργεί ακόμα περισσότερα μέσα και δυνατότητες για το λαό σε υλικά, πνευματικά και πολιτιστικά αγαθά, αυτά δεν γίνονται κτήμα του λαού. Αυτή είναι η κρίση υπερπαραγωγής. Οποια μορφή και να πάρει η εμφάνιση της κρίσης ως χρέη και ελλείμματα, ως κρίση του τραπεζικού συστήματος, ως φούσκες ακόμα και ως φαινόμενα σήψης και διαφθοράς κ.λπ. είναι κρίση σύμφυτη με την παραγωγική διαδικασία, με την καπιταλιστική ιδιοκτησία που εκμεταλλεύεται ξένη εργατική δύναμη.

Καπιταλιστική οικονομία σημαίνει ότι τα τεράστια καπιταλιστικά κέρδη, που δημιουργούνται στην παραγωγική διαδικασία με όρους ταξικής εκμετάλλευσης, επενδύονται σε διάφορες μορφές κεφαλαίου σε χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και εταιρείες διαχείρισης χρήματος, με τη μορφή αμοιβαίων κεφαλαίων, μετοχών, δανείων, εγγυήσεων δανείων, ομολόγων όλων των ειδών «τοξικών και μη», ώστε να φέρουν ή να μοιράσουν κέρδος μεταξύ διαφορετικών καπιταλιστών, εισοδηματιών, να ξαναγίνουν νέα κεφάλαια που μπαίνουν στην παραγωγική διαδικασία, για να αποσπάσουν νέα υπεραξία, δηλαδή την αξία της απλήρωτης δουλειάς της εργατικής τάξης. Η πηγή της κρίσης βρίσκεται στη σφαίρα της καπιταλιστικής παραγωγής και όχι πρωταρχικά στη σφαίρα της κυκλοφορίας, όπως υποστηρίζουν διάφορες συντηρητικές και αριστεροφανείς απόψεις. Στη σφαίρα της κυκλοφορίας του χρήματος εκδηλώνονται οι αντιφάσεις και αντινομίες, οι δυσλειτουργίες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Στον πυρήνα των παραπάνω είναι η πιο οξυμένη κοινωνική αντίθεση: Η συγκέντρωση της παραγωγής και ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας, από τη μια, και η ατομική ιδιοκτησία των προϊόντων της, από την άλλη. Από εδώ προκύπτει η μεγάλη αλήθεια ότι η εργατική τάξη, το εργατικό κίνημα είναι η πιο πρωτοπόρα και ανατρεπτική δύναμη της κοινωνίας, η δύναμη εκείνη που μπορεί να συνενώσει σε μια δυναμική μαζική συμμαχία και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Οι ταξικοί στόχοι του Μνημονίου έχουν πετύχει

Το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του είτε σοσιαλδημοκρατικές, είτε φιλελεύθερες, είτε συνεργασίας μεταξύ τους ή με μικρότερες πολιτικές δυνάμεις συγγενικές και συμβιβαστικές μπορούν να επιλέξουν μια μόνο διέξοδο από την κρίση: Αντεργατική αντιλαϊκή.

Η καπιταλιστική κρίση, για να αντιμετωπισθεί, ώστε να επανέλθει η φάση νέας παραγωγικής αναζωογόνησης και αύξησης της κερδοφορίας, συνοδεύεται από μέτρα που οδηγούν στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, στη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.

Λένε ψέματα και παραπλανούν όλοι εκείνοι που χειροκρότησαν το Μνημόνιο και σήμερα ισχυρίζονται ότι αυτό απέτυχε, ότι οι αριθμοί και οι λογαριασμοί δε βγαίνουν.

Το Μνημόνιο με τις διαδοχικές του προσαρμογές, το νέο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, που το ονόμασαν Σύμφωνο για το Ευρώ και το οποίο ψηφίστηκε και με την ελληνική ψήφο στη Σύνοδο της ΕΕ υπηρετούν πάνω απ' όλα τη θωράκιση και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας σε βάρος της εργατικής δύναμης. Γι' αυτό μια επιτυχία μπορεί να έχουν: Τα αλύπητα, απανωτά και συνδυασμένα μέτρα κατά των λαών.

Ολες οι παραπάνω αποφάσεις έχουν στόχους πολύ παραπάνω από το στόχο της διαχείρισης του χρέους. Αυτό αποδείχνεται και από το γεγονός ότι τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που αναφέρονται στο Μνημόνιο και στο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας παίρνονται σε όλα τα κράτη - μέλη και όχι μόνο στις υπερχρεωμένες χώρες και προϋπήρχαν στις αποφάσεις της ΕΕ, πριν ξεσπάσει η κρίση.

Οι ταξικοί στόχοι του Μνημονίου έχουν πετύχει, αφού έχουν δρομολογηθεί και δρομολογούνται όλα τα μέτρα και οι αναδιαρθρώσεις που προβλέπει, υπηρετούνται οι στόχοι του.

Ταυτόχρονα, εμφανίζονται οι αντιφάσεις του Μνημονίου, που δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάδειξη στην επιφάνεια των αξεπέραστων αντιφάσεων που έχει το καπιταλιστικό σύστημα και η διαχείριση της κρίσης του από μια αστική κυβέρνηση, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Κανένα Μνημόνιο δεν μπορεί να παρακάμψει και να καταργήσει τις αντιφάσεις, τις αντινομίες, τους νεοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς.
Βασικό αποτέλεσμα η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων

Το βασικό αποτέλεσμα της κρίσης είναι η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα απ' όλα της εργατικής δύναμης με τη μορφή της μαζικής ανεργίας ή της υποαπασχόλησης, η απαξίωση με τη μορφή της μείωσης μισθών και συντάξεων καθώς και της απώλειας κοινωνικών παροχών και υπηρεσιών που είναι χρήσιμες στην αναπαραγωγή της.

Οι προβληματισμοί και οι ενέργειες που γίνονται για επιμήκυνση του δανείου της τρόικας, η αναδιαπραγμάτευση για το ύψος του επιτοκίου και η μερική διαγραφή του χρέους, για το αν η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται απευθείας από την αγορά χρηματικού κεφαλαίου, και μια σειρά άλλα που μπορεί να μπουν στο τραπέζι ένα στόχο έχουν: Να μην κλονιστεί το τραπεζικό σύστημα, που είναι συστατικό στοιχείο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Επιδιώκουν να χάσουν όσο δυνατόν λιγότερα οι τράπεζες - πιστωτές από την απαξίωση δανείων που έδωσαν, αγοράζοντας κρατικά ομόλογα με κέρδος, να ισομεριστεί η όποια απώλεια μεταξύ των τραπεζών, κυβερνήσεων, ρίχνοντας ήδη σημαντικό μέρος της απώλειας στα ασφαλιστικά ταμεία, στη λειτουργία των δημόσιων μονάδων Υγείας - Πρόνοιας, Παιδείας, κ.α. Ο,τι αφορά στα κέρδη των τραπεζών, των μηχανισμών δανεισμού (ΔΝΤ, Τρόικα κ.λπ.) είναι μορφές ελεγχόμενης πτώχευσης. Ενώ ό,τι αφορά το λαό είναι ανεξέλεγκτη χρεοκοπία που προαναγγέλλεται ως απειλή και φόβητρο, για να κάμψουν κάθε λαϊκή αντίσταση, για να αποτρέψουν πολιτική αποσταθεροποίηση.

Ηδη, με βάση το επικαιροποιημένο Μνημόνιο τρέχουν μέτρα ιδιωτικοποίησης - εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, που δεν αφορούν μόνο κτίρια, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά και γη, και οπωσδήποτε επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας όπως η ΔΕΠΑ, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η ΛΑΡΚΟ, τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, οι υπόλοιπες αμυντικές βιομηχανίες, τα λιγνιτωρυχεία, οι υδάτινοι πόροι, αεροδρόμια, οδικοί άξονες, το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, μεγάλες παραλιακές εκτάσεις, πρώην στρατόπεδα και ολόκληρα νησιά. Τρέχουν μέτρα για τη μείωση των επικουρικών συντάξεων και του εφάπαξ, νέα μείωση μισθών και επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και ταυτόχρονα νέα κρατικά πακέτα στήριξης των τραπεζικών ομίλων.

Παίρνονται μέτρα που οδηγούν στην ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, η εργατική δύναμη γίνεται όλο και πιο φθηνή. Κρίση σημαίνει απαξίωση - καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου, χρηματικού ή εμπράγματου. Ομως το αστικό κράτος, η εξουσία του κεφαλαίου παίρνει μέτρα ώστε αυτή η απαξίωση να είναι όσο το δυνατό μικρότερη σε μείωση όγκου των κερδών ή να επέλθει η γρηγορότερη δυνατόν αναπλήρωσή τους.

Η καταστροφή μέρους του κεφαλαίου σε συνθήκες κρίσης στην ευρωζώνη επιμερίζεται μέσα από σκληρές διαμάχες που διεξάγονται ανοικτά, αλλά και στο παρασκήνιο, ανάμεσα στις αστικές τάξεις των καπιταλιστικών κρατών, στις τράπεζες, στους επιχειρηματικούς ομίλους σε κλαδικό και ενδοκλαδικό επίπεδο, ποιος θα κερδίσει περισσότερα και θα χάσει λιγότερα σε περίοδο ύφεσης, έρχεται ως αποτέλεσμα του μεταξύ τους συσχετισμού.

Η εργατική τάξη, οι λαοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να μπουν ανάμεσα στον ανταγωνισμό καπιταλιστικών κρατών, ενώσεων και επιχειρήσεων, να στηρίξουν την αστική τάξη της χώρας τους στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό που γίνεται και θα γίνεται όλο και πιο άγριος με όλες τις μορφές, καθώς δίπλα στα γνωστά, παλαιότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα έχουν εμφανισθεί και νέα που κατακτούν μεγαλύτερα μερίδια, φέρνουν αλλαγές στην οικονομική δύναμη από την κορυφή έως και τις κατώτερες βαθμίδες της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας.

Βεβαίως και επιδρά η πορεία της ταξικής πάλης θετικά ή αρνητικά, όμως στις σημερινές συνθήκες είναι ουτοπία να πιστεύει ο λαός ότι από ενδεχόμενη ανάκαμψη θα ωφεληθεί, όπως έγινε σε ορισμένες περιπτώσεις στο παρελθόν και στην Ελλάδα τα χρόνια 1981-1984. Οι όροι με τους οποίους διεξάγεται ο διεθνής καπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν επιτρέπουν καμία επιστροφή στο παρελθόν. Χαρακτηριστική απόδειξη είναι ότι από την ανάκαμψη δεν επωφελήθηκαν οι λαοί των ΗΠΑ και της Γερμανίας.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό να παλέψει για την αποτυχία του Μνημονίου και κάθε συμφωνίας στα πλαίσια της ΕΕ. Πρέπει να αποτύχουν οι στόχοι των επιχειρηματικών μεγαθηρίων, των μονοπωλίων, των κυβερνήσεων που δουλεύουν εντατικά για τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Αυτό είναι ανάγκη να βάλει ως στόχο του ο εργαζόμενος λαός.
Κυοφορούνται νέες εστίες πολέμου

Η αστική διαχείριση θα συνοδεύεται και από την πολιτική αστάθεια, τις τοπικές στρατιωτικές συγκρούσεις και επεμβάσεις πίσω από τις οποίες εκδηλώνεται η σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Ο σημερινός πόλεμος κατά της Λιβύης, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία, στη Συρία, στο Μπαχρέιν, στην Υεμένη είναι συνέχεια των προηγούμενων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των πολέμων στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία, στο Σουδάν. Στόχο έχουν να ελέγχουν ακόμα πιο αποφασιστικά το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, τον ορυκτό πλούτο, να παρεμποδίσουν λαϊκές εξεγέρσεις και ιδιαίτερα την αφύπνιση της εργατικής τάξης, να αλλάξουν κυβερνήσεις και να επιβάλουν πιο φιλικές στον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλιστή.

Ο πόλεμος κατά της Λιβύης έφερε ακόμα πιο καθαρά στην επιφάνεια τις αντιθέσεις, τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες για το ποια από αυτές θα έχει τον πρώτο λόγο στη διεξαγωγή και διεύθυνση των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Ποιος λογικός άνθρωπος, εργαζόμενος, θύμα του Μνημονίου μπορεί να δώσει βάση στο πρόσχημα του βρώμικου αυτού πολέμου, στον οποίο για μια ακόμη φορά συμμετέχει ενεργά και η Ελλάδα, ότι ο σκοπός είναι ανθρωπιστικός, να σωθεί ο λαός της Λιβύης από τα εγκλήματα του Καντάφι;

Νέες εστίες πολέμων θα ανάψουν στην περιοχή με την Ελλάδα σε εμπλοκή επίθεσης, πράγμα που θα θέσει αργά ή γρήγορα σε μεγάλους κινδύνους και τον ίδιο τον ελληνικό λαό, καθώς η συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς θα πολλαπλασιάσει κινδύνους να δεχθεί και η ίδια κάθε λογής χτυπήματα, οικονομικά ή και στρατιωτικά. Κανένας εφησυχασμός δεν επιτρέπεται, όσο η Ελλάδα, με ευθύνη της κυβέρνησης και της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ., της Δημοκρατικής Συμμαχίας, συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις για να εξασφαλίσουν οι επιχειρηματίες συμμετοχή στα κέρδη. Αν δεν επέλθει ριζική πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, η κατάσταση στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο οδηγεί σε νέες παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων με πολύπλευρες συνέπειες οικονομικές, πολιτικές και στην άμυνα της χώρας.
Η αλήθεια για το χρέος

Στην πραγματικότητα, σε όλη την περίοδο από το 1994 και μέχρι την υιοθέτηση του Μνημονίου, διατηρήθηκε η αυξητική τάση του δημόσιου χρέους, αν και με την ένταξη στο ευρώ μειώθηκε το επιτόκιο δανεισμού μέχρι και την απότομη άνοδό του το 2010. Η αύξηση του επιτοκίου δανεισμού και η μείωση των κρατικών εσόδων, λόγω της παραγωγικής συρρίκνωσης, παρά τη μεγάλη αύξηση κυρίως της έμμεσης φορολογίας, οδηγούν σε όξυνση του φαύλου κύκλου μεταξύ δημόσιου χρέους και ύφεσης. Με την υπογραφή του Μνημονίου αυξάνονται οι δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους από 6,5% το 2009 σε 9,55% του ΑΕΠ το 2014, λόγω των δυσμενέστερων όρων δανεισμού και της μείωσης του ΑΕΠ λόγω κρίσης μετά το 2009.

Το χρέος και το έλλειμμα δε συνιστούν ελληνική ιδιομορφία. Πηγή τους είναι οι παροχές στο μεγάλο κεφάλαιο, όλα δηλαδή τα μέτρα που αποβλέπουν στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων με φοροελαφρύνσεις, κίνητρα αναπτυξιακών νόμων. Οφείλονται επίσης στις ΝΑΤΟικές δαπάνες, σε άλλες αντιπαραγωγικές δαπάνες, όπως τα ολυμπιακά έργα. Οξύνεται το πρόβλημα του χρέους και των ελλειμμάτων από τις συνέπειες που έφερε η ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στην ΕΕ, γενικότερα στη βαλκανική και ανατολικο-ευρωπαϊκή αγορά.

Είναι ουτοπία να πιστεύουν οι λαϊκές δυνάμεις ότι το κεφάλαιο επενδύει με κίνητρα ορθολογισμού ανάμεσα στους κλάδους της παραγωγής, με στόχο την εγχώρια παραγωγή που αποτελεί βάση για μια πιο ισορροπημένη δημοσιονομική διαχείριση. Επιπρόσθετα, η ένταξη στην ΕΕ επέδρασε καταστροφικά για σημαντικό μέρος της αγροτικής και ένα μέρος της μεταποιητικής παραγωγής. Ετσι, η ενδεχόμενη ανάκαμψη από την κρίση γίνεται πιο αμφίβολη, αναιμική και αδύναμη να περιορίσει σημαντικά την ανεργία. Οι υποσχόμενες καινοτομίες που προβάλλονται για νέες επενδύσεις, όπως είναι η πράσινη ανάπτυξη, η επέκταση και εμβάθυνση του τεχνολογικού εκσυγχρονισμού δεν μπορούν να εξασφαλίσουν θέσεις εργασίας που αντισταθμίζουν την αύξηση της ανεργίας, ούτε γενικά δυναμική καπιταλιστική ανάπτυξη. Αλλωστε, οι βιομηχανικοί κλάδοι της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών ή και κάποιων κλάδων της μεταποίησης έχουν μικρό μερίδιο στο ΑΕΠ, για να μπορέσουν να αντισταθμίσουν τη μακρόχρονη συρρίκνωση άλλων κλάδων της μεταποίησης και συνολικά της μεταποίησης.

Για να πραγματοποιηθούν νέες επενδύσεις προαπαιτούμενο είναι να αποσπάσουν οι επιχειρηματίες νέα μείωση ασφαλιστικών εισφορών, νέες κρατικές επιδοτήσεις, πρόσθετες φοροαπαλλαγές που μεταφράζονται σε νέα επιδείνωση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος.

Είναι μια ευκαιρία, μια σοβαρή δυνατότητα να κατανοηθούν τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος, η αναρχία της παραγωγής, η ανισομετρία, η μεγάλη μείωση της σχέσης μεταξύ των ίδιων βιομηχανικών κεφαλαίων προς τα τραπεζικά, η έκταση και η ταχύτητα αγοραπωλησίας τίτλων ιδιοκτησίας και της κυκλοφορίας του χρηματικού κεφαλαίου. Να αξιοποιηθεί η πολιτική αστάθεια που αντικειμενικά θα εμφανιστεί από τη σκοπιά και προς όφελος του κινήματος. Να μην αξιοποιηθεί για να περάσουν σενάρια κυβερνητικής συνεργασίας που θα δυναμώσουν με διάφορα αριστερά, ανανεωτικά ή κεντρώα τάχα άλλοθι την επίθεση σε βάρος του λαού.

Το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει να ανασυνταχθεί με σαφή αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό, στην ουσία αντικαπιταλιστικό, προσανατολισμό. Να αξιοποιήσει σε κάθε χώρα κάθε ρωγμή, κάθε τριγμό της αστικής διακυβέρνησης, με ανάλογο ιδεολογικό - πολιτικό προσανατολισμό και οργανωτική ετοιμότητα.
Μονόδρομος η ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ

Η ρήξη και η αποδέσμευση από την ΕΕ και η πάλη για την Ελλάδα της εργατικής λαϊκής εξουσίας είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και σήμερα στην ΕΕ, η όλη συμμετοχή της σ' αυτήν έγινε συνειδητά, ως στρατηγική επιλογή συμμετοχής της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρωπαϊκή αγορά και κερδοφορία. Γιατί, όπως η κάθε αστική τάξη, έτσι και η ελληνική, δεν περιορίζεται στην απόσπαση της υπεραξίας μόνο στο πλαίσιο της εσωτερικής εθνικής αγοράς. Ταυτόχρονα, έχει πλήρη συνείδηση της αξίας που έχει η προστασία με κάθε τρόπο, πολιτικό και κατασταλτικό, την οποία της προσφέρει η διακρατική περιφερειακή ιμπεριαλιστική ένωση απέναντι στο λαϊκό κίνημα της χώρας, στην προοπτική διεκδίκησης της εξουσίας.

Η αστική τάξη της χώρας, καθώς και τα αστικά κόμματα εξουσίας είχαν και έχουν πλήρη συνείδηση ότι η συμμετοχή, η απόσπαση μεριδίου των κερδών σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο καθορίζεται από τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς, ότι τη σφραγίδα βάζει κάθε φορά και σε κάθε φάση ο συσχετισμός δυνάμεων.

Δεν έχει καμία βάση, αντίθετα είναι ανιστόρητη και αποπροσανατολιστική, η άποψη που καλλιεργείται ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι μια εθελόδουλη κυβέρνηση που έφερε την Ελλάδα στη θέση της κατεχόμενης χώρας από την τρόικα και τη γερμανική κυβέρνηση.

Η αστική τάξη της χώρας και τα δύο ανταγωνιζόμενα αστικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, διεκδικούν και υποχωρούν έως εκεί που τους επιτρέπει ο συσχετισμός δυνάμεων, προσφέροντας ανταλλάγματα είτε θέσεις στα ευρωπαϊκά και άλλα μονοπώλια στην Ελλάδα, είτε κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, με στόχο πάλι τον πλουτισμό των μεγάλων επιχειρήσεων. Τον ίδιο στόχο έχουν και όταν προσφέρουν την ίδια τη χώρα ως εφαλτήριο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, είτε ως διαμετακομιστικό κέντρο στα διάφορα ενεργειακά και τηλεπικοινωνιακά δίκτυα.

Η διαμάχη ανάμεσα στις αστικές τάξεις και τις κυβερνήσεις της ΕΕ διαπλέκεται με τους ανταγωνισμούς στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη, περικλείει ανακατατάξεις μεταξύ τους, του ενός κέντρου ή κράτους σε βάρος του άλλου. Παντού οι λαοί ζουν και θα ζουν την επιδείνωση της θέσης τους και των δικαιωμάτων τους, όσο ο συσχετισμός δεν αλλάζει, δεν ανατρέπεται σε εθνικό επίπεδο, σε όσο γίνεται περισσότερες χώρες μαζί ή διαδοχικά.

Η ανισομετρία, η δυσαναλογία, τα ιδιαίτερα συμφέροντα της αστικής τάξης και των μονοπωλίων της κάθε χώρας εκφράζονται στους βασικούς δείκτες της παραγωγής και της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας, της διάρθρωσης των κλάδων, στη σχέση εισαγωγών και εξαγωγών εμπορευμάτων, στους ρυθμούς αύξησης και στον όγκο και του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, αλλά και στη δημοσιονομική πολιτική, στο βιοτικό επίπεδο και στην ονομαστική αξία των μισθών, στην κοινωνική πολιτική. Αρα και στους όρους δανεισμού, στο ύψος των ελλειμμάτων και του χρέους, είτε υπάρχει ανάπτυξη είτε ύφεση - κρίση.
Ενιαία η βάρβαρη πολιτική κατά της εργατικής τάξης

Οι διαφωνίες και αντιθέσεις εκφράζουν τις διαφορετικές απαιτήσεις και ανάγκες ανάμεσα στα κράτη - μέλη, οι αποφάσεις αντανακλούν έναν μικρότερο ή μεγαλύτερο συμβιβασμό ανάμεσά τους, με στίγμα την υπεροχή των πιο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. Η διαφάνεια στις διαβουλεύσεις τους, η ενίσχυση ή όχι των διακρατικών μηχανισμών της ΕΕ ούτε στο ελάχιστο αφορούν την βελτίωση του εργατικού λαϊκού εισοδήματος, όπως υποστηρίζουν τα άλλα κόμματα.

Η θέση που αναπτύσσουν ορισμένες αυτοαποκαλούμενες αριστερές ριζοσπαστικές ανανεωτικές πολιτικές δυνάμεις, δηλαδή ένα οπορτουνιστικό συνονθύλευμα, και ιδιαίτερα κάποια τμήματά του, για έξοδο από την ευρωζώνη, για επανίδρυση της ΕΕ, ή για εξέλιξη της ΕΕ σε καθαρή ομοσπονδία με ευρωπαϊκή κυβέρνηση και ευρωπαϊκά όργανα δεν περιέχει ούτε ίχνος προοδευτικής ελπίδας για το λαό. Ολες αυτές οι θέσεις επιχειρούν να κρύψουν τη μόνη ρεαλιστική προοπτική προς όφελος του λαού που είναι ο αγώνας για αποδέσμευση της Ελλάδας, για την Ελλάδα της εργατικής λαϊκής εξουσίας, που συνδέεται με την ανατροπή της αστικής πολιτικής εξουσίας, την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Αυτή θα είναι η συμβολή μας για την Ευρώπη του σοσιαλισμού.

Οποια μορφή και αν πάρει η ΕΕ, σε ένα μόνο πεδίο θα υπάρξει ενιαία πολιτική, χωρίς να έχουν μεταξύ τους αντιθέσεις και διαφωνίες: Στη βάρβαρη στρατηγική κατά της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού όλων των κρατών - μελών, στη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην «ιμπεριαλιστική ειρήνη». Αυτήν την πολιτική κατά των λαών θα την εξυπηρετεί οποιασδήποτε μορφής ευρωενωσιακός μηχανισμός με οποιαδήποτε κοινή πολιτική και αν έχει. Αυτό είναι το ταξικό περιεχόμενο της ευρωπαϊκής ομοσπονδοποίησης, ενώ δεν πρόκειται να παραμεριστεί και να σβήσει το έθνος - κράτος ως όργανο που εξασφαλίζει τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, σε σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσα στα κράτη - μέλη.

Οι λαοί πρέπει να δώσουν τη μάχη από τη δική τους όχθη σε αντιπαράθεση με την άλλη όχθη των αστικών κρατών, των μονοπωλίων, σε εθνικό επίπεδο, και σε ευρωπαϊκό, και διεθνές επίπεδο. Δεν έχουν καμιά δυνατότητα να «διορθώσουν» τις αποφάσεις της ΕΕ, μπορούν να βάλουν κάποιο φρένο προσωρινά μόνο με μια επιθετική πολιτική ρήξης. Τελικά η αποδέσμευση κάθε χώρας και με την ανατροπή της αστικής εξουσίας ανοίγει το δρόμο για την Ευρώπη του σοσιαλισμού, της ισότιμης συνεργασίας υπέρ των λαών.
Η πρόταση του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ διαθέτει συγκεκριμένες και λεπτομερειακές προτάσεις, συνεκτικό πλαίσιο κατεύθυνσης για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, των γυναικών και των νέων που ανήκουν στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα.

Εχει αναδείξει, τόσο μέσα στη Βουλή όσο και στους αγώνες αιτήματα που ανακουφίζουν άμεσα τη ζωή του λαού, που ανοίγουν το δρόμο για την κοινωνική λαϊκή ευημερία. Για να αποκρούσουμε τα χειρότερα που έρχονται, για να διεκδικήσουμε τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα ένα πράγμα σήμερα απαιτείται: Να κατανοήσει ο λαός το χαρακτήρα της κρίσης, να οργανωθεί, να αντεπιτεθεί, να μην αφήνει ούτε μια μέρα που να μη γίνονται προσπάθειες για να διαφοροποιηθεί, να ανατραπεί ριζικά ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός δύναμης, στο κίνημα, στο κοινοβούλιο, γενικότερα στο πολιτικό επίπεδο. Επομένως, η πρότασή μας πέρα από την παρουσίαση και ανάλυση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας περιλαμβάνει τη δημιουργία άμεσα, όσο γίνεται πιο γρήγορα, των κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων για να υπάρξει αποτελεσματικότητα στον εργατικό λαϊκό αγώνα. Δε φθάνει να διεκδικείς καλύτερη ζωή, πρέπει να πάρεις την υπόθεση στα χέρια σου για να την κατακτήσεις.
Η κινητήρια δύναμη αντεπίθεσης και ανατροπής

Είναι το εργατικό κίνημα, η ταξική πάλη καθώς και η συμμαχία του εργατικού κινήματος με το ριζοσπαστικό κίνημα των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, το ριζοσπαστικό κίνημα της νεολαίας και των γυναικών με γραμμή πάλης που η τελική της έκβαση στοχεύει στη λαϊκή εξουσία - οικονομία. Για να αποκτήσει αυτή τη δυνατότητα πριν απ' όλα το εργατικό κίνημα, και γενικότερα το λαϊκό, απαιτείται ανασύνταξη δυνάμεων, δηλαδή μαζικοποίηση - οργανωτικότητα - πολιτικοποίηση με βάση το σωματείο, τον κλάδο. Ριζική αλλαγή σε όλα τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, παραμερισμός και κοινωνική απομόνωση της εργατικής αριστοκρατίας, να καταδικαστεί στην πράξη ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός, να δυναμώσει ο εργατικός, λαϊκός διεθνισμός. Αυτή η ανασύνταξη δε γίνεται αυθόρμητα παρά με τη συνειδητή δράση των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ στην κοινωνία και στο πολιτικό επίπεδο αποτελεί προϋπόθεση για να διαμορφωθεί ισχυρή συμμαχία, με στόχο τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Ο αγώνας πρέπει να είναι οργανωμένος, καλά σχεδιασμένος σε κάθε φάση και καμπή του, περιφρουρημένος από τις διάφορες προβοκάτσιες και μηχανισμούς που ενδιαφέρονται να τον φθείρουν και να τον υποσκάψουν από τα μέσα.

Η αντεπίθεση, η ανάπτυξη και όξυνση της ταξικής πάλης απαιτούν μαζικές διαδικασίες από τα κάτω προς τα πάνω και αντίστροφα. Επιβάλλουν οι εργαζόμενοι να μετέχουν ενεργά στην επιλογή μορφών πάλης, στην οργάνωσή τους. Απαιτούν επεξεργασμένα επιχειρήματα, μελετημένα μέτωπα συσπείρωσης, προσαρμοσμένα και εξειδικευμένα κατά χώρο και ταυτόχρονα να εξασφαλίζεται η ενιαιοποίηση της κατεύθυνσης σε πανελλαδικό επίπεδο. Η συμμετοχή σε όλη τη διαδικασία και διεξαγωγή του αγώνα με μαζικές διαδικασίες, με πνεύμα συλλογικότητας και πρωτοβουλίας, εξασφαλίζει αποτελεσματικότητα, υπερνίκηση κάθε πνεύματος αυτοσχεδιασμού και τυφλής αγανάκτησης. Τα βήματα που πρέπει να πραγματοποιεί το εργατικό κίνημα, η κοινωνική συμμαχία πρέπει να είναι μελετημένα, αποφασιστικά, να αξιοποιούν τη λαϊκή πρωτοβουλία, την επικαιρότητα, τις καμπές του αγώνα, να είναι με σαφήνεια και σταθερότητα ενταγμένα στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας - οικονομίας.
Οι δυνατότητες της λαϊκής εξουσίας για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών

Σήμερα, στη χώρα μας υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, η οποία μπορεί να διασφαλίσει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών που συνεχώς διευρύνονται. Βασικό χαρακτηριστικό της λαϊκής οικονομίας είναι η μετατροπή της ιδιοκτησίας του μεγάλου κεφαλαίου σε κοινωνική κρατική ιδιοκτησία. Σε αυτήν τη γραμμή ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, πρέπει να ανασυνταχθεί και να βαδίσει το λαϊκό κίνημα, για να βάλει τη σφραγίδα του την κατάλληλη στιγμή.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αγωνιστεί, για να γίνουν λαϊκή περιουσία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στους κλάδους της μεταποίησης και γενικότερα της βιομηχανίας και του συγκεντρωμένου εμπορίου. Να δημιουργηθούν ενιαίοι αποκλειστικά κρατικοί φορείς στους κλάδους στρατηγικής σημασίας όπως της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των κατασκευών, των μεταφορών, της εξόρυξης. Να κοινωνικοποιηθούν η γη, οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα, να δημιουργηθούν συνεταιρισμοί φτωχών και μεσαίων αγροτών, ώστε να ξεπεραστεί το πρόβλημα της κατακερματισμένης χρήσης της γης.

Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής θα απελευθερώσει μεγάλες αναξιοποίητες αναπτυξιακές παραγωγικές δυνατότητες που έχει σήμερα η Ελλάδα. Το αστικό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να συγκαλύψει ότι η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα και μπορεί να μειώσει την εξάρτησή της από διεθνικούς μονοπωλιακούς ομίλους και ενώσεις σε κρίσιμους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας. Προϋπόθεση

Συνεχεια στο προηγουμενο.........

Μόνο ο κεντρικός σχεδιασμός της λαϊκής οικονομίας μπορεί να απελευθερώσει τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες, γιατί έχει γνώμονα τη συνδυασμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει ανάλογος συνολικός μακροπρόθεσμος σχεδιασμός παρά μόνο τα στενά επιχειρηματικά σχέδια κάθε μονοπωλιακού ομίλου για να διασφαλίσει τη μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία του. Μόνο η λαϊκή οικονομία μπορεί να εξαλείψει οριστικά την αναρχία της παραγωγής, τη ζούγκλα του ανταγωνισμού των μονοπωλιακών ομίλων για το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Μπορεί να αξιοποιήσει και να κατανείμει σε αυτήν την κατεύθυνση το σύνολο του εργατικού δυναμικού της χώρας, εξαλείφοντας την ανεργία.
Μεγάλες οι εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες

Ο κεντρικός σχεδιασμός θα στηριχθεί και θα αναδείξει τις εγχώριες δυνατότητες:

(α) Του ορυκτού πλούτου:

    * Του βωξίτη της Κεντρικής Ελλάδας που οικονομικά είναι εκμεταλλεύσιμος για την παραγωγή αλουμίνας.
    * Του νικελίου που χρησιμοποιείται στην παρασκευή ανθεκτικών κραμάτων με χάλυβα για την πολεμική βιομηχανία (περιοχή Λάρυμνας).
    * Του λευκόλιθου, ιδιαίτερα της Μαγνησίας (αλλά και της Βόρειας Εύβοιας, Χαλκιδικής, Λέσβου), που αξιοποιείται για την παραγωγή ειδικού τύπου τσιμέντου αλλά και πυρίμαχων υλικών.
    * Του μαρμάρου που λόγω της ποιότητάς του κατέχει εξέχουσα θέση στη διεθνή αγορά.
    * Των περλίτη, μπετονίτη και χουντίτη.
    * Του ψευδαργύρου που αποτελεί βασικό υλικό κατασκευής μπαταριών.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να σημειώσουμε τα κοιτάσματα χρυσού στη Μακεδονία και στη Θράκη, που οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υποβαθμίζουν την αξία τους.

(β) Των σημαντικών εγχώριων ενεργειακών πηγών:

    * Η Ελλάδα είναι δεύτερη δύναμη σε λιγνιτικά κοιτάσματα στα κράτη - μέλη της ΕΕ.
    * Δεν έχει αξιοποιηθεί για ηλεκτροπαραγωγή ούτε το 1/3 του υδάτινου δυναμικού που μπορεί να αξιοποιηθεί.
    * Τα ερευνητικά δεδομένα δίνουν σημαντικές πιθανότητες για πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου (Βόρειο Αιγαίο, λεκάνη Ηρόδοτου νότια της Κρήτης, Ιόνιο - Πατραϊκός Κόλπος κ.λπ.).
    * Υπάρχει υψηλό αιολικό δυναμικό και πηγές γεωθερμίας ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου.

(γ) Η βιομηχανική παραγωγή καλύπτει τις εγχώριες ανάγκες του κλάδου των κατασκευών σε τσιμέντο και άλλα δομικά υλικά (π.χ. οικοδομικός χάλυβας). Επίσης, η μηχανοποίηση του κλάδου των κατασκευών καλύπτει γενικά τις ανάγκες κατασκευής δημόσιων έργων υποδομής.

(δ) Με τον κεντρικό σχεδιασμό μπορούν να εξισορροπηθούν οι σημαντικές δυνατότητες κάλυψης των εγχώριων διατροφικών αναγκών. Υπάρχει σημαντική μηχανοποίηση της γεωργίας. Στο βαθμό που θα δημιουργηθούν ισχυροί συνεταιρισμοί των μικρών και μεσαίων αγροτών δίπλα στις μεγάλες κρατικές αγροτικές επιχειρήσεις μπορεί να υπάρξει πλήρης αξιοποίηση των γεωργικών μηχανημάτων (τρακτέρ, θεριζοαλωνιστικές μηχανές κ.λπ.).

Η Ελλάδα έχει σημαντική παραγωγή σιταριού, καλαμποκιού, δημητριακών, πατάτας, φασολιών και διαθέτει υψηλής ποιότητας ελαιόλαδο, οπωροκηπευτικά, κρασί, ροδάκινα και πορτοκάλια. Διαθέτει επίσης ορισμένα προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας (μέλι, κρόκος κ.ά.). Η κτηνοτροφία της παρουσιάζει ήδη υψηλό βαθμό συγκέντρωσης και με κεντρικό σχεδιασμό μπορεί να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος των εγχώριων αναγκών κατανάλωσης (πρόβειο γάλα, κρέας κ.λπ.). Η αγροτική παραγωγή μπορεί να στηρίξει τη βιομηχανία τροφίμων σε διάφορους κλάδους της.

(ε) Η χώρα παράγει καλής ποιότητας βαμβάκι. Αντίστοιχα, διαθέτει ακόμη σημαντική βάση παραγωγής κλωστοϋφαντουργίας, ένδυσης - υπόδησης καθώς και σχετική τεχνογνωσία, η οποία συρρικνώνεται σήμερα, αφού το κεφάλαιο εγκαταλείπει τους συγκεκριμένους κλάδους με κριτήριο το σχετικά χαμηλό ποσοστό κέρδους του.

(στ) Σημαντική υποδομή υπάρχει επίσης σήμερα στη βιομηχανία μετάλλου. Ειδικότερα σε χαλυβουργία, σιδηρουργία, βιομηχανία χαλκού και σε ορισμένους τομείς της αμυντικής βιομηχανίας, την οποία η λαϊκή οικονομία μπορεί να αξιοποιήσει συνδυασμένα με τους κλάδους εξόρυξης για την καθετοποιημένη παραγωγή σχετικών προϊόντων.

Κίνητρο της παραγωγής η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών

Αξιοποιώντας τις εγχώριες αναπτυξιακές δυνατότητες, ο κεντρικός σχεδιασμός μπορεί να ξεπεράσει ανισομέρειες της ανάπτυξης περιφερειών στο εσωτερικό της χώρας. Ο κεντρικός σχεδιασμός θα διαμορφώσει εξειδικευμένα κατά κλάδο πλάνα παραγωγής και κατανομής των μέσων παραγωγής, της ενέργειας, των πρώτων υλών. Παράλληλα, θα διασφαλίζει τη βέλτιστη κλαδική συνεργασία που θα δίνει ώθηση στην ανάπτυξη κάθε περιφέρειας της χώρας, π.χ. εξόρυξη και καθετοποιημένη βιομηχανική παραγωγή, αγροτική παραγωγή, βιομηχανία τροφίμων και βιομηχανικών υλών.

Η αξιοποίηση της ναυτιλίας προς όφελος του λαού, με πλοία κοινωνικής ιδιοκτησίας, η αξιοποίηση της υποδομής και της τεχνογνωσίας των ελληνικών ναυπηγείων για την κάλυψη των αναγκών της ναυτιλίας, ειδικά των μεγάλων αναγκών ακτοπλοΐας και σύνδεσης των ελληνικών νησιών με σύγχρονα πλοία, αλλά και την κάλυψη αναγκών του πολεμικού ναυτικού, των κρατικών σιδηροδρομικών μεταφορών (βαγόνια ΟΣΕ) κ.ά.

Η ώθηση που θα δοθεί στην εγχώρια παραγωγή θα είναι πολλαπλάσια απ' τη σημερινή, αφού κίνητρό της θα είναι η συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, το ρόλο του ενιαίου κρατικού φορέα κατασκευών για την κάλυψη των αναγκών ποιοτικής, ασφαλούς λαϊκής στέγης, ανάπλασης συνοικιών, υλοποίησης έργων αντισεισμικής θωράκισης και αντιπλημμυρικής προστασίας, έργων υποδομής για τις μεταφορές, για κτιριακές υποδομές κοινωνικών υπηρεσιών, σχολεία, νοσοκομεία κ.λπ.

Παράλληλα, η λαϊκή εξουσία θα εξοικονομήσει σημαντικούς πόρους που σπαταλώνται σήμερα στο πλαίσιο της αστικής στρατηγικής για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της εξουσίας των μονοπωλίων. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

    * Την κατάργηση στρατιωτικών δαπανών για σχέδια του ΝΑΤΟ (π.χ. αποστολές στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν).
    * Τη διαγραφή του δημόσιου χρέους το οποίο δε χρωστούν οι εργαζόμενοι και το οποίο ξεπέρασε πλέον τα 340 δισ. ευρώ, ενώ αυξήθηκε κατά 41 δισ. ευρώ μόνο το 2010.
    * Την κατάργηση των πολύμορφων πακέτων κρατικής στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων, π.χ. το αρχικό πακέτο των 28 δισ. για τη στήριξη των τραπεζών, το πρόσθετο πακέτο Παπακωνσταντίνου 25 δισ. και τέλος την πρόβλεψη του «Μνημονίου 4» για νέες πρόσθετες κρατικές εγγυήσεις ύψους 30 δισ. προς τις τράπεζες. Μόνο τη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου και τις καταθέσεις ύψους 600 δισ. ευρώ στην Ελβετία αν σκεφτεί κανείς, μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος του πλούτου που παράγεται στη χώρα και δεν αξιοποιείται σήμερα για την κοινωνική ευημερία.

Ταυτόχρονα, η αξιοποίηση των επιτευγμάτων της τεχνολογίας, με στόχο τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, η κατάργηση της ανασφάλειας για το εργασιακό μέλλον του εργαζόμενου, η ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου, η συμμετοχή στον εργατικό έλεγχο, θα επιδράσουν ενεργητικά στην παραγωγικότητα και αποτελεσματικότητα της εργασίας, στη μείωση δαπανών εργασίας και υλών, με ταυτόχρονη αύξηση παραγόμενου αποτελέσματος.

Ο εργατικός έλεγχος, η πολιτική μείωσης των κοινωνικών και μισθολογικών ανισοτήτων θα συμβάλουν και στο δραστικό περιορισμό της διαφθοράς των κρατικών υπαλλήλων καθώς και των φαινομένων κακοδιαχείρισης, τα οποία θα εξασθενούν παράλληλα με την αποδυνάμωση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων.

Ολοι οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν πλέον, με βάση τις ανάγκες τους, ισότιμες δωρεάν υπηρεσίες δημόσιας Υγείας, Παιδείας, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και των υπερηλίκων. Το οικογενειακό νοικοκυριό θα στηρίζεται από κρατικές κοινωνικές υποδομές (π.χ. εστιατόρια, καθαριστήρια στους μεγάλους εργασιακούς χώρους).

Τα κρατικά πανεπιστήμια, σε συνεργασία με τους κλαδικούς κρατικούς φορείς, θα προωθούν τη συστηματική έρευνα για την επιστημονική πρόβλεψη των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών (π.χ. αξιοποίηση και αύξηση των υδάτινων αποθεμάτων).

Η διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων θα συμβάλει στην ουσιαστική συμμετοχή τους στον εργατικό έλεγχο. Ο εργατικός, και γενικότερα ο κοινωνικός έλεγχος, θα ξεκινά από τις παραγωγικές μονάδες με εκλεγμένους, ανακλητούς εκπροσώπους και θα επεκτείνεται στο σύνολο κάθε κλάδου, κάθε περιοχής.

Στα εκλεγμένα όργανα εξουσίας θα μετέχουν εκπρόσωποι των εργαζομένων στις κρατικές παραγωγικές μονάδες και θα διασφαλίζεται η αντιπροσώπευση των συνεταιρισμένων εμπορευματοπαραγωγών, των φοιτητών, των συνταξιούχων κ.λπ. Ακόμη και στο ανώτατο όργανο εξουσίας για το σύνολο της χώρας, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δε θα είναι μόνιμοι αλλά ανακλητοί.
Η λαϊκή εξουσία θα επιδράσει στην άνοδο του κινήματος στην ευρύτερη περιοχή

Η αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία και ένωση θα διαμορφώσει ευνοϊκούς όρους για τη σύναψη αμοιβαία επωφελών διεθνών σχέσεων συνεργασίας. Η λαϊκή εξουσία είναι η μόνη που μπορεί να αξιοποιήσει αποτελεσματικά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις προς όφελος της κοινωνικής ευημερίας και να υπερασπίσει αποτελεσματικά τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Η σημαντική γεωπολιτική θέση της χώρας, ιδιαίτερα για τη μεταφορά ενέργειας και εμπορευμάτων μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, διαμορφώνει μια σημαντική διαπραγματευτική βάση για τη λαϊκή εξουσία, ιδιαίτερα στη σημερινή περίοδο όξυνσης των ενδοϊμεριαλιστικών αντιθέσεων.

Η επικράτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας αποτελεί αναγκαιότητα για την ευημερία του λαού όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε κάθε καπιταλιστική χώρα, ανεξάρτητα από τη θέση της στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Ανεξάρτητα από το αν η νίκη της λαϊκής εξουσίας προηγηθεί στην Ελλάδα ή σε άλλη γειτονική χώρα, το σίγουρο είναι ότι θα επιδράσει στην άνοδο του λαϊκού κινήματος στην ευρύτερη περιοχή. Αλλά και αντίστροφα, δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί νίκη της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς κλιμάκωση της ταξικής πάλης, λαϊκό ξεσηκωμό στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής. Η λαϊκή εξουσία σε μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, θα συγκεντρώσει ενεργά γύρω της και τις λαϊκές δυνάμεις των γειτονικών καπιταλιστικών κρατών, θα συμβάλει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις επαναστατικής ανατροπής στον ευρύτερο περίγυρό της.

ουσιαστικα ειναι η πρωτη φορα που θυμαμαι εγω το ΚΚΕ να καταθετει δημοσια και αναλυτικά τις προτασεις του. προκειται για επιστροφή των 5-ετων προγραμματων του Στάλιν: πρωτα τονωση της ελαφρας βιομηχανίας για να καταστεί αυτάρκης ο πληθυσμός και όταν συμβεί αυτό, στροφη στην βαριά βιομηχανία. Γενικα το σχεδιο του Σταλιν πετυχε και η Ρωσία έγινε υπερδύναμη (με το κοστος των θανατων των αντιφρονούντων στην κολεκτιβοποιηση) αλλα η Ελλαδα δεν εχει τον πληθυσμο να πετυχει μεγαλα εξαγωγικά νουμερα στη βαρια βιομηχανία. Ο εφικτος (?) στοχος ειναι η αυτάρκεια και καποια προιόντα απο το εξωτερικό (πχ καταναλωτικα προιόντα υψηλης τεχνολογίας) ξεχάστε τα :P

http://en.wikipedia.org/wiki/Five-Year_Plans_for_the_National_Economy_of_the_Soviet_Union





δηλαδη η παγκόσμια επανάσταση θα ξεκινήσει απο την Ελλαδα και η Παπαρήγα θα είναι ο Λενιν :P  :D

προβλεψιμο πως το ΚΚΕ θα προτείνει την επανεφαρμογή του οικονομικού συστηματος του Ανατολικού Μπλοκ. Για να παρουμε μια ιδέα:

http://en.wikipedia.org/wiki/Eastern_Bloc_economies
http://en.wikipedia.org/wiki/Economy_of_the_Soviet_Union

http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/04/blog-post_2171.html (http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/04/blog-post_2171.html)

Δεν δίνουν διέξοδο οι θέσεις του ΚΚΕ

Η ηγεσία του ΚΚΕ στην πραγματικότητα προβληματίζεται και αυτή, όπως χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί και πρωτοπόροι εργαζόμενοι, για το παρακάτω ερώτημα που έθεσε η Αλ. Παπαρήγα στη Συνδιάσκεψη της Οργάνωσης Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας: «Κινητοποιήσεις εδώ, κινητοποιήσεις εκεί, έγιναν μεγάλες κινητοποιήσεις στην Ελλάδα σε σχέση με την άλλη Ευρώπη και στην άλλη Ευρώπη. Πήραν καμία κατάκτηση; Πήρε η εργατική τάξη; Όχι».
Η απάντηση στο «γιατί όχι» ήταν η εξής: «(...) Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε στην εργατική τάξη και στο λαό γενικότερα, που τις έκανε σε παλιότερη περίοδο. Και ότι τώρα, τα περιθώρια απόσπασης συλλογικών κατακτήσεων από το λαό και από την ταξική πάλη είναι σχετικά πιο περιορισμένα».
Έτσι, όμως, οι αδυναμίες του εργατικού κινήματος, της Αριστεράς και των κομμουνιστικών ρευμάτων δικαιολογούνται με τη μυθική δύναμη των «σιδερένιων νόμων» του καπιταλισμού, που κατά τα άλλα, θα ανατραπεί «νομοτελειακά»...

Από αυτή την πολύ σοβαρή εκτίμηση για τη «σχέση οικονομίας και πολιτικής», όπως λέει, η ηγεσία του ΚΚΕ καταλήγει σε μια πρόταση τακτικής και πολιτικού στόχου για τους αγώνες του σήμερα, που συμπυκνώνεται στη φράση «ανακούφιση και μη χειρότερα». Σε αυτό το «μη χειρότερα», ωστόσο, συναντιούνται και άλλα ρεύματα. Ο αστικός ρεφορμισμός που αναβιώνει σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και αλλού. Ο ρεφορμισμός του συνδικαλιστικού κινήματος (βλέπε sms του προέδρου της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, Ν. Φωτόπουλου, προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ). Ο θεσμικός δρόμος για «σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία». Ο «εξεγερσιακός ρεφορμισμός» τμημάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς (εξέγερση χωρίς ανατροπή και προοπτική επανάστασης και εργατικής εξουσίας). Αλλά και ο αντιεξουσιαστικός ρεφορμισμός της Αυτονομίας, η οποία περιορίζει το «μη χειρότερα», σχεδόν αποκλειστικά, στην καταστολή. Στο ζήτημα της προοπτικής των αγώνων, ο αστικός ρεφορμισμός προτείνει μια επιστροφή στο χρεοκοπημένο κευνσιανισμό.

Ο αντιεξουσιαστικός ρεφορμισμός την κατάργηση της κρατικής εξουσίας και ο «εξεγερσιακός ρεφορμισμός» την επανάσταση, σήμερα. Η ηγεσία του ΚΚΕ προτείνει την «έφοδο» στη λαϊκή εξουσία, αλλά αύριο.

Μπορεί, λοιπόν, το εργατικό και λαϊκό κίνημα να επιβάλουν «παραχωρήσεις», ρήγματα και κατακτήσεις στο κεφάλαιο ή μια τέτοια προσπάθεια αποτελεί ρεφορμισμό που αποπροσανατολίζει από το «στόχο της εξουσίας», όπως υποστηρίζουν, μαζί με το ΚΚΕ και τμήματα της «εκτός των τειχών» Αριστεράς (μ-λ χώρος, ΕΕΚ κ.α);

Η εργατική τάξη είναι αναγκασμένη να αναμετρηθεί με το βασικό νόμο του κεφαλαίου, την τάση για σχετική και σήμερα, απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Η ακραία, αντικειμενική αντίφαση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας είναι ότι, ενώ πράγματι το κεφάλαιο είναι αναγκασμένο να μη δίνει τίποτα από τα κέρδη του για την υπέρβαση της κρίσης του, άλλο τόσο η εργατική τάξη είναι αναγκασμένη να πάρει από τα κέρδη για να επιβιώσει από την εξαθλίωση που επιβάλει η επίθεση του κεφαλαίου. Ποιος έχει το ιστορικό προβάδισμα σε αυτή την αναμέτρηση;

Το ΝΑΡ, με το πρόσφατο Πανελλαδικό Σώμα του, αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, έστω με αντιφάσεις, επιχειρούν να προσεγγίσουν την αλήθεια, που λέει ότι η εργατική τάξη μπορεί να «σπάσει» με την επανάσταση και την πορεία προς τον κομμουνισμό τους «σιδερένιους νόμους» ή «το όριο του βασικού νόμου του καπιταλισμού» (εισήγηση ΚΕ του ΚΚΕ, στη συνάντηση ευρωπαϊκών ΚΚ), όχι με μια ιδεολογική «έφοδο στον ουρανό», αλλά μόνο με το διαρκή, επίμονο και πολυκύμαντο αγώνα της να επιβάλει τακτικά ρήγματα στην ισχύ τους, στο έδαφος της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Και αντίστροφα: Εάν οι «σιδερένιοι νόμοι του καπιταλισμού» είναι αδύνατον να ραγίσουν από εργατικές νίκες και κατακτήσεις, όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ, τότε είναι αδύνατον και να σπάσουν. Τότε, όμως. είναι αδύνατη και η επανάσταση. Εμείς υποστηρίζουμε το αντίθετο.

Η δυνατότητα για ένα νέο γύρο επαναστάσεων είναι αντικειμενικά ανώτερη από τα προηγούμενα στάδια και εποχές του καπιταλισμού, διότι ακριβώς ο καπιταλισμός διέρχεται ένα ανώτερο στάδιο της ιστορικής κρίσης του. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν μπορεί να προσεγγίσει αυτή την αλήθεια, διότι είναι εγκλωβισμένη σε μια δογματική, οικονομίστικη προσέγγιση της εποχής μας και της σημερινής κρίσης (όπως και άλλα ρεύματα της Αριστεράς, για διαφορετικούς λόγους). Σωστά ισχυρίζεται ότι «η σημερινή κρίση είναι μια ευκαιρία» για το εργατικό κίνημα, αλλά πώς και πόσο μπορεί να αξιοποιηθεί αυτή η ευκαιρία, όταν αντιμετωπίζεται σαν μια κρίση όπως όλες οι άλλες;

Η σημερινή κρίση είναι μια πρωτόγνωρη και πρωτότυπη κρίση, διαφορετική από όλες τις άλλες, κυρίως διότι μέσα από αυτήν εκδηλώνεται μια βαθύτερη κρίση: Η γενικότερη, ιστορική κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που από το 1973 και μετά έχει εισέλθει σε ένα μακρύ κύμα ιστορικά καθοδικής πορείας προς μια γενικευμένη απορρύθμιση των θεμελιωδών, «σιδερένιων νόμων» του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι ως απάντηση στη σημερινή κρίση, το κεφάλαιο δεν παρουσιάζει κάποια νέα στρατηγική, παρά μόνο τη συνέχιση της ίδιας, η οποία οδήγησε στη σημερινή κρίση, οδηγώντας αυτή τη στρατηγική στα απώτατα όρια της. Με συνέπεια μια ασθενική ανάκαμψη, μόνο και μόνο για να επανεμφανιστεί μια νέα, ανώτερη κρίση.

Από αυτή τη σκοπιά, για την υπέρβαση της κρίσης, δεν αρκεί μόνο μια «απαξίωση - καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου, χρηματικού ή εμπράγματου» και ειδικά της παραγωγικής εργατικής δύναμης, όπως σωστά τονίζει η ηγεσία του ΚΚΕ. Απαιτείται μια δημιουργική αλλαγή μεθόδου, προτύπου, μια αλλαγή μοντέλου. Ωστόσο, στην εποχή μας η τάση για μια «δημιουργική καταστροφή» αντικαθίσταται, όλο και περισσότερο, από την τάση για μια «καταστροφική καταστροφή», όπως προσεγγίζει εμπειρικά έστω, η Ναόμι Κλαιν στο Δόγμα του Σοκ. Η τάση αυτή υπογραμμίζει την ιστορική παροδικότητα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, σε σχέση με τις τάσεις συντήρησης του και την ιστορική αναγκαιότητα και δυνατότητα ενός νέου, ανώτερου τρόπου παραγωγής.

Το τελικό πολιτικό συμπέρασμα από τα προηγούμενα, για τη «σχέση οικονομίας - πολιτικής», είναι ότι οι «σιδερένιοι νόμοι» του καπιταλισμού είναι αντικειμενικά πιο αδύναμοι στην εποχή μας, η επανάσταση αντικειμενικά πιο δυναμική και ότι μπορεί να επιβάλει τον κομμουνισμό της εποχής μας. Και όχι, ότι «το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να κάνει παραχωρήσεις».

Η επανάσταση, όμως, «δεν είναι στην ημερήσια διάταξη», όπως σωστά υποστηρίζει το ΚΚΕ. Ή, αλλιώς διατυπωμένο, ενώ η επανάσταση είναι αντικειμενικά ώριμη, δεν είναι το ίδιο υποκειμενικά ώριμη. Πώς, όμως, θα «ωριμάσουν» και υποκειμενικά οι περίφημες «συνθήκες»; Σε αυτό το ζήτημα απαντά η σχέση ανάμεσα στην επαναστατική στρατηγική και την τακτική.
Εδώ αναδεικνύεται η σημασία και υλική αναγκαιότητα της αντικαπιταλιστικής τακτικής πρότασης, η οποία ενώ είναι κάτι σχετικά ξεχωριστό και αυτοτελές, χάνει το νόημα της εάν δεν επιδιώκει την προσέγγιση της αντικαπιταλιστικής επανάστασης. Από την άλλη πλευρά, η επιδίωξη της επανάστασης χάνει το νόημα της, εάν δεν υπάρχει η αντικαπιταλιστική τακτική, εάν λείπει μια αποτελεσματική και νικηφόρα μορφή για την άμεση πάλη, για την επιβίωση, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία των εργαζομένων και για μια εργατική «διέξοδο» από την κρίση.

Οδηγός των επαναστατών κομμουνιστών και του αντικαπιταλιστικού ταξικού κινήματος πρέπει να είναι η γνωστή ρήση του Μαρξ, ότι η επανάσταση και ο κομμουνισμός ή θα είναι έργο των ίδιων των εργατών ή δεν θα υπάρξει. Επανάσταση δεν μπορεί να γίνει δια αντιπροσώπων, ακόμη και κομμάτων. Και οι εργαζόμενοι θα προσεγγίσουν και θα κατακτήσουν την επανάσταση με την πείρα τους, μέσα από τις μάχες τους. Μέσα από τακτικούς στόχους.

Από αυτή τη σκοπιά, η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα, θα εκπαιδευθούν για την επανάσταση, μέσα στην κρίση και τις περιπλοκές της, ακόμη και με την πιθανή αστική υπέρβαση της (μέχρι τον επόμενο και ανώτερο γύρο κρίσης). Θα εκπαιδευθούν μέσα στην πάλη για την απόκρουση και την ανατροπή του υπερδεκαετούς αντιδραστικού προγράμματος του κεφαλαίου που επιδιώκει να φορτώσει όλα τα βάρη της κρίσης στις πλάτες τους. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ προτείνουν ως τέτοιο τακτικό στόχο την «αντικαπιταλιστική ανατροπή» της επίθεσης.

ΚΚΕ και εργατική εξουσία
• ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΕΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΊΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Το κεντρικότερο ζήτημα όλων των επαναστάσεων είναι το ζήτημα της εξουσίας. Πολλές αριστερές δυνάμεις προτείνουν, σήμερα, μια μορφή «αριστερής», «φιλεργατικής» ή «εργατικής κυβέρνησης», πριν ή χωρίς το πέρασμα στην επαναστατική κατάσταση και κρίση, όταν θα μπει το ζήτημα της εξουσίας, επιλέγοντας, αντικειμενικά και τελικά, το θεσμικό δρόμο. Δεν είναι αδιάφορες τέτοιου είδους κυβερνητικές προσπάθειες για το εργατικό κίνημα, ούτε η στάση του απέναντι σε αυτές είναι η ίδια με τη στάση απέναντι στις ανοιχτά επιθετικές αστικές κυβερνήσεις. Το θέμα για τις επαναστατικές αντικαπιταλιστικές και ταξικές δυνάμεις είναι να μη συμμετέχουν σε αυτές (Λένιν), αλλά να τις αξιοποιούν για να συμβάλουν στη διαμόρφωση επαναστατικής κατάστασης ώστε να κατακτήσει την εξουσία η ίδια η εργατική τάξη.

Βέβαια, πέρα από αυτό, υπάρχουν πολλές ακόμη, πολύ κρίσιμες πλευρές, που ξεφεύγουν από τα όρια αυτού του άρθρου. Για το εν λόγω ζήτημα, η εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ στη συνάντηση των ευρωπαϊκών ΚΚ, λέει: «Είναι ιστορική ευκαιρία σήμερα, στο έδαφος της ασίγαστης ταξικής πάλης, να κατευθύνεται η σκέψη και η πράξη των αγωνιζόμενων λαών, με επικεφαλής την εργατική τάξη, στην εργατική εξουσία».
Ως εδώ, δεν υπάρχει ουσιαστική διαφωνία (αλλά όχι μόνο με την προπαγάνδα και με την απλή αλληλεγγύη στο «ωχ»). Όμως, συνεχίζει ακριβώς παρακάτω: «Να κατανοείται ότι ακόμα και αν, στη μια ή την άλλη χώρα, αναδειχθεί από την πλειοψηφία του λαού ένα φιλεργατικό κατά πλειοψηφία κοινοβούλιο, άρα και αντίστοιχη κυβέρνηση, αυτή δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει το όριο του βασικού νόμου του καπιταλισμού, αν δεν επιλύσει το ζήτημα της κοινωνικοποίησης των βασικών μέσων παραγωγής, την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τον πανεθνικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο από τα κάτω προς τα επάνω».

Θετικά διατυπωμένη, η παραπάνω φράση υποστηρίζει ότι «αν, στη μια ή την άλλη χώρα, αναδειχθεί από την πλειοψηφία του λαού ένα φιλεργατικό κατά πλειοψηφία κοινοβούλιο, άρα και αντίστοιχη κυβέρνηση, αυτή θα μπορέσει να ξεπεράσει το όριο του βασικού νόμου του καπιταλισμού, αν επιλύσει το ζήτημα της κοινωνικοποίησης των βασικών μέσων παραγωγής, την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τον πανεθνικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο από τα κάτω προς τα επάνω». Δηλαδή, μπορεί να «ξεπεράσει το βασικό όριο» πριν και έξω από την επαναστατική διαδικασία, χωρίς τσάκισμα του αστικού κράτους και χω-ρίς εργατική εξουσία.

Έτσι, η ηγεσία του ΚΚΕ, στην πρόταση της για τη «λαϊκή εξουσία», παρακάμπτει, όπως ο οπορτουνιστής Κάουτσκι, αυτό το «βασικό στη διδασκαλία του μαρξισμού» ζήτημα (Λένιν). Και αναλόγως, παρακάμπτει την ίδια την επανάσταση, ως ιστορικό άλμα. Επανάσταση και κατάκτηση της εργατικής εξουσίας δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς «να σπάσει», «να τσακιστεί» η «αστική κρατική μηχανή». Η άποψη αυτή αποκαλύπτει τον κοινοβουλευτικό, ρεφορμιστικό και όχι επαναστατικό χαρακτήρα της πρότασης του ΚΚΕ για τη «λαϊκή εξουσία».

Το ΚΚΕ εχει ξεκαθαρο προβλημα στη σχεση τακτικης-στρατηγικης. Ουσιαστικα εχει ελλειψη τακτικης. Δεν προωθει αιτηματα αμεσης διεκδικησης που θα μπορεσουν να συσπειρωσουν κοσμο ουτε συμμετεχει σε λαικους αγωνες και κινητοποιησεις που γινονται απο ανενταχτο κοσμο (και οχι απο το ιδιο). Για μενα αυτο συμβαινει ειτε γιατι απλα δεν εχει τη απαραιτητη θεωρητικη βαση ωστε να λειτουργησει ως επαναστατικο κομμα, ειτε γιατι η αναγκη για τη γραφειοκρατικη του επιβιωση και αναπαραγωγη (σε ανταγωνισμο με αλλα κομματα της αριστερας) το οδηγει να απορριπτει καθε θεση/προταση/αιτημα των αλλων και μαλιστα να τα παρουσιαζει ως οπορτουνιστικα ακομα και προβοκατορικα/χαφιεδικα ωστε να συσπειρωσει τα μελη και τους οπαδους του. Φυσικα υπαρχει και η περιπτωση να ισχυουν και οι δυο παραπανω λογοι. Αυτα φαινονται στο πρωτο κειμενο που ανεβασε ο Καπνιας, στο οποιο:
το μεγαλυτερο μερος του αφορα κριτικη στα αλλα κομματα, και κυριως της αριστερας, ενω αναφερονται καποιοι στρατηγικοι στοχοι στο τελος χωρις να παρατιθενται τακτικες κινησεις που θα μας οδηγησουν στην επιτευξη των στοχων αυτων.

Η υπαρξη τακτικης και στρατηγικης και η μεταξυ τους σχεση ειναι απαραιτητα στοιχεια ενος επαναστατικου κομματος. Δυστυχως το ΚΚΕ αδυνατει να ανταποκριθει σε αυτο το ρολο και η εκρηξη ενος πολυ μεγαλυτερου κινηματος θα αποκαλυψει τις αδυναμιες του σε πολυ κοσμο με δυσαρεστες συνεπειες για το ιδιο.

Εμενα μια φορα μου χτυπαει ασχημα οταν βλεπω τις λεξεις επαναστατικο και κομμα να μην απεχουν τουλαχιστον

10 λεξεις στην ιδια παραγραφο. Επειδη το μονο σιγουρο ειναι οτι δεν χωρανε στην ιδια προταση

χαλαρωσε λιγο ρε συ. τους μπολσεβικους τους εχει παρει το αυτι σου ή μηπως κι αυτοι δεν ηταν επαναστατικο κομμα;
ισως εισαι πιο κολλημενος με το ΚΚΕ απο οτι νομιζεις.  :D

Νταξ να δουμε τι θα μας απαντησουν και χαλαρωνουμε ολοι μαζι στη πορεια  ;)

i. το 1ο αποσπασμα ως νικη αναφερει τη νικη της επαναστασης ή εκλογικη νικη?
ii. η ερμηνεια που γινεται στο 2ο αποσπασμα ειναι σωστη? Αν ειναι σωστη και ισχυει το πρωτο ως απαντηση στο (i) τοτε φαινεται να αυτοακυρωνεται η αποφαση του 18ου συνεδριου.

edit : Αν ισχυει, τοτε και στην Τσεχια εγινε επανασταση και οχι " "σοσιαλισμος" με τανκς" :D :D

δυστυχως δεν ισχυει. αν ισχυε επρεπε να το διατυπωνει σαφεστατα στο πρωτο αποσπασμα.

ας περιμενουμε να μας απαντησει το παιδι με το οσκαρ... :P

θα κανω μια προσπαθεια να απαντησω, αν και τεθηκαν πολλα θεματα και ιδιαιτερα βαθια για να πιαστουν και να αναλυθουν στο τημμυ. Ο Μαρξ, ο Εγκελς, ο Λενιν και ο Σταλιν ελεγαν οτι η ταχτικη και η στρατηγικη ΅ειναι επιστημη΅, επομενα δυσκολα μπορει καποιος να καταπιαστει ουσιαστικα σε λιγες γραμμες.

Καταρχην διαβασα με αρκετη προσοχη το αρθρο του ΝΑΡ:
Για αρχη ειναι ο ορισμος της κολοτουμπας, και συγκεκριμμενα:


ΔΗΛΑΔΗ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΚΑΙ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΕΧΤΑΡΙΣΤΙΚΟ ΤΟ ΚΚΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΟ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΙΚΟ ΑΦΟΥ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟ «ανακούφιση και μη χειρότερα».


ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΕΧΤΑΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΟΛΑ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ....


ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΟ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΕΧΤΑΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΟΛΑ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ(σε αντιθεση με το ΝΑΡ)....


ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΠΑΛΙ με το οτι ειναι δυνατο για εργατικες κατακτησεις στο σημερα, και το σεχταριστικο ΚΚΕ το αρνειται....


Πλησιαζει προς το τελος λέγοντας οτι : Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΚΕ ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙ!!!!!!!!
ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΤΕΣ(ΑΡΑ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ)
....
....
Και τελειωνει με το οτι...........

Μιας που πιαστηκα με το αρθρο κατι ακομα:
Θα μπορεσε κανεις να πει οτι αυτα γραφονται απο απειρία (ή απροσεξια???) αλλα οπως ελεγε και το αρχικό ποστ απο την συνεντευξη της σ.Αλεκας 20,30,40 χρονια στην πολιτικη δυσκολα μιλας για απειρια.

Κρατησα ενα κομμάτι απο το κείμενο που νομίζω οτι χρειαζεται λιγο να επικεντρωθουμε:


Νομιζω τα λεει ολα, και να ξηγηθω:
Ο Σταλιν στα "ζητηματα Λενινισμου" ελεγε "Η ταχτικη ειναι μερος της στρατηγικης,υποτασεται σε αυτη την εξυπηρετει".
Αποκοπτοντας την ταχτικη απο την στρατηγικη σημαινει οτι αποκόπτεις τα καθημερινα αιτηματα, τις μορφες παλης κ.τ.λ. απο το στοχο. Αυτο μπορει να οδηγησει στο εξης συμπέρασμα: σημερα το βασικότερο προβλημα που αντιμετωπιζει ο λαος ειναι η οικον. κριση και οι επιπτωεις που φερνει στη ζωη του, ..............................και τσουπ.............................
αρα σημερα πρεπει η γραμμη να είναι "εργατική «διέξοδος» από την κρίση", σαν ΑΜΕΣΟΣ στοχος μακρυα και εξω απο την αλλαγη στο επιπεδο της εξουσιας!
 Αρα, αποκοπτουμε το αποτελεσμα(καπιταλιστικη οικονομικη κριση) απο το αιτιο(καπιταλιστικος τροπος παραγωγης) και συνεπως οδηγουμε το κίνημα στην ενσωματωση, αφου ΦΙΛΟΛΑΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΤΗ ΓΕΝΑΕΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! γιαυτο ειναι επικυνδινοι!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αν εισαι απο αυτους που ερχονται στις ΓΣ θα θυμασαι τις αλλεπαλιλες ερωτησεις που εκανα στους ΝΑΡιτες για το οτι τώρα βαζουν μονο το ζήτημα του νέου νόμου παισίου. Και τι έλεγαν: οτι τωρα θα παλέψουμε να ριξουμε το νόμο. Και μετα ????? Την κυβέρνηση. Και μετα??????????? Θα έρθει σοσιαλισμος.    Αυτο συμβαινει οταν αποκοπτεις την ταχτικη απο την στρατηγική.

Και τελος.................


Σγχωραμε αλλα θα με τρελανεις.

Το να μην περασει ο νόμος πλαισιο τι ειναι?
Οι κινητοποιησεις για την επανασυνδεση του ρευματος, για τα διοδια, για την επαναπροσλυψη ανεργων, για επιδομα ανεργειας, για 1400 βασικο μισθο, για............, για....................,για............................ τι ειναι ?

Οι κινητποιήσεις στο τμημα μας για τους συμβασιουχους δεν ήταν και "αλλοι-ανεξαρτητοι-ανενταχτοι". Τους κρατησαν τους ανθρωπους, να ναι καλα. Αυτο που βάαμε ήταν οτι πρεπει να μπει μπροστα το αίτημα για μονιμοτητα, αλλιως το σωσαμε τοτε θα απολυθουν αργοτερα. Δεν καταλαβα στραβα καναμε?

Απο που βγαινουν αυτα που λες?


Νομιζω το έπιασα αυτο και σε προηγφουμενα ποστ μεσες ακρες.
ΝΑΙ, σημερα ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να απομονωθούν οχι μονο τα κόμματα αλλα κυρίως οι λογικές που γυροφερνουν απο το φτιασίδωμα του συστηματος και οχι απο την ανατροπη του. Το ενδεχομενο χρεωκοπιασ ειναι ΒΕΒΑΙΟ, αυτο μπορει να οδηγήσει σε μεγαλη οξυνση της κινητικοτητας στον κόσμο και διαθεση για σκληρο αγωνα. Αν τοτε περασουν αυτες οι λογικες την πατησαμε. Θες να σου θημησω Αργεντινη, Αλβανια , Ελλαδα το 45. Υπηρχε επαναστατικη κατασταση οχι ομως ετοιμος υποκειμενικος παραγοντας. Στην Ελλαδα υπηρχε ΚΚΕ οχι ομως με πληρως επεξεργασμενη στρατηγικη για την μετατροπη του εθνικοαπελευθερωτικου αγωνα σε αγωνα της εργατικης ταξης για την καταληψη της εξουσιας(αξιοποιοντας και τον πολεμο οπως ελεγε ο Λενιν ως το πιο τρωτο σημειο της αστικης ταξης).

Για να κλεινω σημερα υπαρχουν οι αντικειμενικες προυποθεσεις (τα λέει το κείμενο δεν θα αναπτυξω) για επαναστατικη αλλαγη και Σοσιαλιστικη οικοδομηση. Αμεσο καθηκων του ΚΚ ειναι η προετοιμασια του υποκειμενικου παραγοντα(κομμα εργατικη ταξη και συμμαχα λαικα στρωματα) ωστε την κρισιμη στιγμη να τραβηξουμε κατα μπρος. Αυτο προυποθέτει και αγωνες στο σημερα που θα δωθουν με αποφασιστικοτητα και μαχητικοτητα οπως αλλωστε το κανουμε(εδω κ 2 χρονια χασαμε τον υπνο μας, λιωσαμε τα παπουτσια μας). Αλλα τα περιθωρια λογω της καπιταλιστικης αναπτυξης ειναι στενα. Να μην το πουμε στο λαο αυτο??? Στραβα κανουμε????? Ελλειψη ταχτικης ειναι αυτο?????

Καλη η προσπαθεια σου να παρερμηνευσεις το κειμενο του ναρ οπως βολευει το κκε. Εχουμε και λεμε:

Στο πρωτο σου σχολιο καταληγεις στο συμπερασμα οτι το ναρ μια τα λεει ετσι και την αλλη αλλιως. Αυτο που λεει το κειμενο ειναι οτι το κκε λογω αδυναμιας τακτικων ελιγμων και ελλειψης αμεσων προωθητικων αιτηματων καταληγει να εχει μια σταση αμυνας απεναντι στην επιθεση που δεχομαστε. Δε βλεπω πουθενα δυο διαφορετικες κριτικες στο κκε.

Στο δευτερο και τριτο σχολιο σου σωστα αντιλαμβανεσαι αυτο που λεει το ναρ για την απουσια σωστης τακτικης απο το κκε. Και αυτη η απουσια συνδεεται με την ταση του κκε για εκλογικη ανατροπη του συστηματος, οπως ανεφερε και ο απλυτος γριφος πιο πριν.

Στο τεταρτο σχολιο σου (αν το καταλαβα σωστα) λες οτι δεν ειναι δυνατες οι εργατικες κατακτησεις στο σημερα. Το οτι το κεφαλαιο σε περιοδο κρισης γινεται πολυ πιο αντιδραστικο και δε χαριζει τιποτα στην εργατικη ταξη, σημαινει οτι ειναι οπορτουνισμος να θετεις αμεσες διεκδικησεις; Ισα ισα που τωρα ειναι η ωρα να βγουμε μπροστα με αμεσα αιτηματα, οπως δωρεαν υγεια/παιδεια, διαγραφη χρεους κτλ, που θα συσπειρωσουν κοσμο που χανει δικαιωματα. Και μαζι με αυτα θα προταξουμε και τον στρατηγικο στοχο για το σοσιαλισμο, ως τη μονη πραγματικη λυση για το μελλον, οταν οι αλλες διαχειριστικες του συστηματος πολιτικες θα οδηγουν σε αδιεξοδα.

Στο τελευταιο σου σχολιο αναφερεις πως το κειμενο λεει οτι η επανασταση ερχεται. Ξαναδιαβασε το και θα δεις οτι δε λεει αυτο. Λεει οτι οι αντικειμενικες συνθηκες ειναι πιο ωριμες σε σχεση με παλιοτερα. Προφανως αυτες τις συνθηκες πρεπει να εκμεταλλευτει ο υποκειμενικος παραγοντας για να οδηγηθουμε στην επανασταση. Η κριτικη που κανει το ναρ εδω ειναι οτι το κκε ειναι ανικανο να αναλυσει την σημερινη κριση του καπιταλισμου. Για μενα το κκε βλεπει τη τωρινη κριση σαν αυτη του 29, ενω δεν ειναι. Ειναι κυριως κριση του χρηματοπιστωτικου κεφαλαιου, που εχει ανεβασει το υψος του εικονικου χρηματος αρκετες φορες πανω απο το παγκοσμιο αεπ. Η φουσκα εσκασε και υπαρχει η αναγκη να μπαλωθει με το ξεζουμισμα ολων των λαων. Προφανως η αναλυση της κρισης ειναι ενα τεραστιο εργο και αν ειναι να τη συζητησουμε καλο ειναι να γινει σε αλλο χωρο και οχι εδω.

περιμενω και γω απαντηση! :P

Φυσικα και θα κανεις κριτικη στα αλλα κομματα που δεν στοχευουν στην σοσιαλιστικη ανατροπη. Αυτο ομως δε φτανει. Ο καλυτερος τροπος για να τους νικησεις ειναι να προβαλεις επιθετικα αιτηματα (παντα σε συνδυασμο με το στρατηγικο στοχο του σοσιαλισμου), ειδικα τωρα που η επιθεση του κεφαλαιου εχει ενταθει υπερβολικα. Αν δεν βγεις τωρα πιο επιθετικα ποτε θα βγεις; Αν δε θεσεις τωρα πιο πιεστικα το ζητημα της εξουσιας ποτε θα το κανεις; Και το τελευταιο φυσικα περναει και απο την ανατροπη της παρουσας κυβερνησης. Πιστευει ομως κανενας οτι το κκε εχει τετοια επιθετικη τακτικη; Δε νομιζω. Το λες και μονος σου παρουσιαζοντας τις δρασεις στις οποιες συμμετειχατε. Ολες, εκτος απο τα 1400 ευρω, ειναι κινησεις αμυνας. Και στα διοδια δε συμμετεχεις μαζι με τις επιτροπες κατοικων, παρα κανεις μονο δικες σου κινητοποιησεις.

Σταματαω εδω την κριτικη στο κκε γιατι οτι ηταν να φανει φανηκε. Δεν αξιζει αλλη προαπαθεια. Τη συνεχεια θα την αναλαβει το ιδιο το κινημα και μακαρι το κκε να μην ειναι απεναντι του (δυσκολο βεβαια) γιατι δε βλεπω να εχει μελλον μετα. Σε τετοιες οξυμενες καταστασεις τα λαθη στη σταση που κρατας εχουν τραγικες συνεπειες.

Δεν ξέρω, έμενα μου φαινεται το ανάποδο. Το ΝΑΡ ακούω στις συνελεύσεις να λέει ότι
- Αν το κίνημα είναι δυνατό θα νικάει πάντα Συμπέρασμα: Μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς να χειροτερεύει η ζωή μας, άρα δεν υπάρχει ανάγκη να τον ανατρέψουμε
- Δεν μπορούμε να περιμένουμε την επανάσταση για να παλέψουμε Συμπέρασμα: Ακόμα και να υπάρχει ανάγκη για ανατροπή του καπιταλισμού, η επανάσταση θα γίνει μετα από πολλαααααααα χρόνια, άρα δε μας νοιάζει
- Δε βγάζουν ΑΧΝΑ για το ποιος φταίει για τις κρίσεις, τι τις προκάλει. Μάλιστα υιοθετούν και συνθήματα ''φέρτε πίσω τα κλεμμένα'' κλπ.
Συμπέρασμα: Φταίνε τα λαμόγια

Πως σκατά θα ανατραπεί ο καπιταλισμός χωρίς να έχει ξεκάθαρο ο λαός αν θέλει να τον ανατρέψει?
Ποιος είναι ενσωματώσιμος τελικά?

Το λες και μόνος σου

Και τέλος
ΛΑΘΟΣ. Πιστεύω ότι έχεις το θεωρητικό υπόβαθρο να καταλάβεις γιατί

Καμία επανάσταση είτε αστική είτε σοσιαλιστική, δεν έγινε με την σημαία της επανάστασης.

Οι μποσλεβίκοι συσπείρωσαν τον λαό γύρω από τα βασικά αιτήματα για έξοδο από τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο,αναδιανομή γης, ψωμί και δουλειά για όλους. Και αυτό είναι λογικότατο διότι στην εργατική τάξη υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα ταξικής συνειδητοποίησης. Όσο και να επιμένουμε λοιπόν για το ορθόν του σοσιαλισμού, η συγκυρία μας αναγκάζει να κάνουμε πιο "light" πρόγραμμα συσπείρωσης και πάλης από το hardcore κομουνιστικό. Ο λένιν μάλιστα αφιέρωσε τα 3/4 του βιβλίου "αριστερισμός.η παιδική ασθένεια του κομουνισμού" για να καταπολεμήσει τέτοιου είδους απόψεις. Προσοχή όμως, το light σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πέσει στον ρεφορμισμό, αλλά αυτή είναι άλλη μια λεπτή γραμμή που πρέπει να περπατήσει το κίνημα στον δρόμο για τον σοσιαλισμό.

Α,και επίσης αυτά που λες niels για το ναρ είναι wrong in every possible way.. Αυτά για τα οποία τους κριτικάρεις τα καταδικάζουν σε όλες, μα όλες, τις προκηρύξεις σε βαθμό που γίνονται κουραστικοί.

Με μια πλατιά πολιτική πανελλαδική εξόρμηση στο λαό, το ΚΚΕ σηματοδοτεί την κλιμάκωση της πολιτικής του παρέμβασης για την οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας και αντεπίθεσης, για ρήξη και ανατροπή με την κυρίαρχη πολιτική και τους φορείς της, που θα φτάνει μέχρι το επίπεδο της εξουσίας.

Η δυναμική εκκίνηση της πανελλαδικής εξόρμησης του ΚΚΕ δόθηκε στη συνέντευξη Τύπου της ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, την Τετάρτη 13 Απρίλη, όπου δημοσιοποιήθηκαν οι θέσεις του ΚΚΕ για διέξοδο από την κρίση υπέρ του λαού. Επόμενος κομβικός σταθμός ήταν η μεγάλη συγκέντρωση που διοργάνωσε το ΚΚΕ στο Σύνταγμα την περασμένη Δευτέρα. Οι δυο αυτές δραστηριότητες αποτελούν καθοριστικές παρεμβάσεις του Κόμματος και του λαϊκού παράγοντα στις πολιτικές εξελίξεις, μπροστά στην αναμενόμενη όξυνση της ταξικής πάλης.

Το ΚΚΕ απευθύνεται πλατιά στους εργατοϋπάλληλους και τα λαϊκά στρώματα, βαθαίνει τη συζήτηση για τις αιτίες της οικονομικής κρίσης και τις επιπτώσεις που έχει για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα η προσπάθεια των κομμάτων της πλουτοκρατίας να τη διαχειριστούν υπέρ της. Ανοίγει την κουβέντα για τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες, που συντρίβονται στη μέγκενη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και στο κυνήγι του κέρδους των ιδιωτών, την ώρα που μπορούν να αξιοποιηθούν για την ευημερία του λαού, κάτω από τη διεύθυνση και οργάνωση της παραγωγής από μια λαϊκή εξουσία.

Το ΚΚΕ δεν εγκαταλείπει το πεδίο της καθημερινής πάλης για να αποκρουστούν τα χειρότερα που φέρνουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του με μέτρα εντός και εκτός μνημονίου. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι το πρώτο κόμμα που μίλησε για πόλεμο με την πολιτική της κυβέρνησης και των συμμάχων της, όταν άλλα κόμματα καλούσαν σε συναίνεση, αναμονή ή ανοχή. Το ΚΚΕ ανέδειξε την ανάγκη αυτός ο πόλεμος να αποκτήσει κάστρα και οχυρά για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα στα εργοστάσια, τις εργατογειτονιές, τις σχολές, την πόλη και την ύπαιθρο, με στόχο να βρει ισχυρά εμπόδια η ταξική πολιτική, που οξύνει την επιθετικότητά της σε συνθήκες κρίσης.

Το ΚΚΕ είχε και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση της πάλης του λαού και των εργαζόμενων. Οι αγώνες του χτες, όμως, δεν είναι αρκετοί. Για να μπει φρένο στα χειρότερα και να ανοίξει ο λαός δρόμους για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, απαιτείται σήμερα να κατανοηθεί ο χαρακτήρας της κρίσης για να στοχοποιηθεί στη ρίζα του ο πραγματικός αντίπαλος, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, η εξουσία της πλουτοκρατίας και τα κόμματα που τη διαχειρίζονται.

Ενας τέτοιος αγώνας θα έχει διάρκεια και αντοχή, θα είναι ικανός να αποκρούει ελιγμούς και εκβιαστικά διλήμματα, θα βάζει σοβαρά εμπόδια στην κυρίαρχη πολιτική και τα αντιλαϊκά μέτρα, θα αποσπά κατακτήσεις και θα αποσταθεροποιεί βήμα το βήμα το αστικό πολιτικό σύστημα, καθιστώντας ανίκανο σε μια πορεία να κουμαντάρει τα πράγματα σε βάρος του λαού.

Οι ίδιες οι εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία, η κρίση που βαθαίνει και η ζύμωση της αναμενόμενης καταστροφής κεφαλαίων που θα πάρει τη μία ή την άλλη μορφή («κούρεμα» χρέους, αναδιάρθρωση, επιμήκυνση αποπληρωμής κ.λπ.) μετατρέπουν σε όλο και πιο επιτακτικό το ζήτημα της λαϊκής οργάνωσης και αντεπίθεσης. Τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζει και προωθεί η κυβέρνηση για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση της Υγείας - Πρόνοιας, την αύξηση της άδικης, έμμεσης φορολόγησης σε βάρος της λαϊκής οικογένειας κ.ά. σπρώχνουν το λαό στη χρεοκοπία.

Η όλη συζήτηση γύρω από την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, που γίνεται μεταξύ εκπροσώπων της πλουτοκρατίας, δεν αποσκοπεί στην απάλυνση των βαρών της λαϊκής οικογένειας. Μόνος τους στόχος είναι η διάσωση του κεφαλαίου, ο επιμερισμός του κόστους της αναγκαστικής απαξίωσης κεφαλαίου μεταξύ των διαφόρων μερίδων των μονοπωλίων.

Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων - αποκρατικοποιήσεων της κυβέρνησης, που βγάζει «στο σφυρί» τη δημόσια περιουσία, δίνει διέξοδο στα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια και ταυτόχρονα στόχο έχει να συμβάλει στη μείωση του ελλείμματος, ώστε να περισσεύουν περισσότερα χρήματα από τον κρατικό κορβανά για το κεφάλαιο και τις επενδύσεις του. Είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο, ο λαός πάλι θα είναι χαμένος. Θα είναι αυτός που θα κυλήσει βαθύτερα στη χρεοκοπία, όταν το κεφάλαιο θα δημιουργεί προϋποθέσεις επανάκαμψης σε τροχιά ανάπτυξης και κερδοφορίας.

Το ΚΚΕ αποκρούει την κυρίαρχη προπαγάνδα που επιχειρεί να παρουσιάσει ως «εθνική υπόθεση» τη διάσωση των κεφαλαιοκρατών, να αβαντάρει κυβερνήσεις συνεργασίας των αστικών κομμάτων για να κουκουλώσει τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των μονοπωλίων. Αποκαλύπτει στο λαό τις αιτίες της οικονομικής κρίσης, ως καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, αναδεικνύοντας τα ιστορικά όρια του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και τις αντιθέσεις του. Παλεύει να απεγκλωβίσει τις λαϊκές συνειδήσεις από την πλύση εγκεφάλου που επιχειρούν τα αστικά ΜΜΕ, λέγοντας ψέματα στο λαό ότι ευθύνεται και ο ίδιος για την κρίση και καλώντας τον να επωμιστεί μεγαλύτερα βάρη.

Η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι δεν μπορούν και δε θέλουν να δώσουν διέξοδο από την κρίση υπέρ του λαού. Εκείνο που ενδιαφέρει το κεφάλαιο είναι πώς με αφορμή την κρίση θα δοθεί το τελειωτικό χτύπημα στα εργατικά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά δικαιώματα, πώς θα πέσει κι άλλο η τιμή της εργατικής δύναμης, πώς θα δοθεί καίριο πλήγμα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, ώστε το κεφάλαιο από καλύτερους όρους να μπει στη φάση της ανάπτυξης, μετά το (πρόσκαιρο) ξεπέρασμα της κρίσης.


Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και η εξουσία των αστών είναι το καρκίνωμα που πρέπει να ξεριζώσει ο λαός, με τη μαζική πολιτική του πάλη. Τα μονοπώλια που κυριαρχούν στο καπιταλιστικό σύστημα είναι ο αντίπαλος των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ, της φτωχής αγροτιάς, των νέων και των γυναικών που ανήκουν στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.

Αντίπαλοί τους είναι τα κόμματα της πλουτοκρατίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όπως και άλλα μικρότερα κόμματα με τον ίδιο προσανατολισμό, όπως ο ΛΑ.Ο.Σ. και η Δημοκρατική Συμμαχία. Είναι οι εργοδοτικές - κυβερνητικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στο λαό τα διάφορα οπορτουνιστικά μορφώματα, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που καλλιεργούν αυταπάτες ότι μπορεί τάχα να υπάρξει φιλολαϊκή εναλλακτική λύση στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Μόνο το ΚΚΕ προβάλλει πραγματική διέξοδο υπέρ του λαού, ακριβώς επειδή η στρατηγική του είναι στρατηγική της ρήξης με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, για το κέρδισμα της λαϊκής εξουσίας. Το ΚΚΕ έχει συγκεκριμένη και επιστημονικά επεξεργασμένη πρόταση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, με γνώμονα όχι το κέρδος, αλλά την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων λαϊκών αναγκών, στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας που θα οργανώσει τη λαϊκή οικονομία. Μια λαϊκή οικονομία που με κεντρικό σχεδιασμό, κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, συνεταιριστικοποίηση των άλλων τομέων, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο, θα αξιοποιεί ολόπλευρα και προς όφελος του λαού τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες.

Κινητήρια δύναμη αντεπίθεσης και ανατροπής είναι το εργατικό κίνημα, η ταξική πάλη και η συμμαχία του εργατικού κινήματος με το ριζοσπαστικό κίνημα των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, της νεολαίας και των γυναικών, με γραμμή πάλης που η τελική της έκβαση στοχεύει στη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Σε αυτήν την κατεύθυνση απαιτείται ανασύνταξη δυνάμεων του εργατικού κινήματος, μαζικοποίηση - οργανωτικότητα - πολιτικοποίηση με βάση το σωματείο και τον κλάδο, ριζική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης σε όλα τα επίπεδα, απομόνωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.


Αυτή η ανασύνταξη δε θα έρθει αυθόρμητα, αλλά μέσα από τη συνειδητή δράση των κομμουνιστών. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ στην κοινωνία και στο πολιτικό επίπεδο αποτελεί προϋπόθεση για να διαμορφωθεί ισχυρή συμμαχία με στόχο τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Προϋπόθεση για την ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, για τον απεγκλωβισμό λαϊκών συνειδήσεων και το κέρδισμά τους στην πάλη για να πάρει ο λαός στα χέρια του την εξουσία. Προϋπόθεση είναι ακόμα οι ολοκληρωμένες προτάσεις του ΚΚΕ να φτάσουν στο λαό, να συζητηθούν πλατιά, να αποτελέσουν το ελατήριο που θα τραβήξει εργατικές και λαϊκές δυνάμεις σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται δουλειά άνθρωπο τον άνθρωπο, σπίτι το σπίτι, εργοστάσιο το εργοστάσιο. Χρειάζεται όλα τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, όλοι οι φίλοι και οπαδοί του Κόμματος να ριχτούν με αποφασιστικότητα στη δράση, να αναλάβουν και να εκπονήσουν συγκεκριμένο σχέδιο με εξορμήσεις, συσκέψεις, συζητήσεις. Να ανοιχτούν σε νέους χώρους, σε όλα τα εργοστάσια και τους τόπους δουλειάς, στους χώρους εκπαίδευσης και στις εργατογειτονιές, να προβάλλουν ολοκληρωμένα το αγωνιστικό σάλπισμα του ΚΚΕ σε πολύ περισσότερους ανθρώπους του μόχθου.

Οι σημερινές συνθήκες, η καπιταλιστική κρίση και η ένταση της επίθεσης της πλουτοκρατίας στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα επιβάλλουν την άμεση, αποφασιστική, πλατιά και αποτελεσματική προβολή της διεξόδου υπέρ του λαού που προτείνει το ΚΚΕ. Τώρα, που αποκαλύπτονται τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, είναι η ώρα να αναλάβει το εργατικό και λαϊκό κίνημα δράση, να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Δε σηκώνει καμία αναμονή, καμία επανάπαυση και καθυστέρηση στην κλιμάκωση της πολιτικής παρέμβασης των κομμουνιστών για να κερδηθούν νέες δυνάμεις στη λαϊκή συμμαχία για την αντεπίθεση μέχρι την τελική νίκη.


http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=23/4/2011&id=13404&pageNo=3&direction=1