THMMY.gr

Ο αριθμός που μας βασανίζει από την εποχή της Bαβυλώνας!

ΑΝ ΔΕΝ TO ΠΡΟΣΕΞΑΤΕ, σήμερα είναι 14 Μαρτίου ή, όπως το γράφουν οι Αμερικανοί, 3/14. Αν έχετε «κόλλημα» με τους αριθμούς, αυτός ο αριθμός σίγουρα θα σας φέρει στον νου έναν από τους πιο σημαντικούς αριθμούς στα μαθηματικά: το «π». H σημερινή ημέρα έχει κηρυχθεί παγκόσμια ημέρα του «π», προς τιμήν αυτής της μαθηματικής σταθεράς που έχει βασανίσει πολλές γενιές και πολλά μυαλά από την εποχή της αρχαίας Βαβυλώνας.

Όλοι οι μαθητές γνωρίζουν ότι το «π» είναι ο λόγος της περιφέρειας ενός κύκλου προς τη διάμετρό του. Με άλλα λόγια, με όσους κύκλους κι αν το δοκιμάσετε αυτό, αν διαιρέσετε την περιφέρεια καθενός με τη διάμετρό του, θα βρίσκετε πάντα έναν «σταθερό» αριθμό: το «π». Αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Γιατί τα δεκαδικά ψηφία του «π» είναι ατέλειωτα. Για λόγους συντομίας - θα χρειαζόμασταν άπειρες σελίδες για να χωρέσουμε τα δεκαδικά ψηφία του - θα δεχτούμε εδώ πως το «π» είναι ίσο με 3,14. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει πως, στην πραγματικότητα, το «π» είναι ίσο με 3,14159265358979323846. Και θα είχε δίκιο.

Πέρα από το άπειρο

Όμως ακόμη περισσότερο δίκιο έχει ένα σούπερ κομπιούτερ του Τόκιο, που κάποτε μέτρησε στο «π» περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια δεκαδικά ψηφία. Φυσικά δεν κατόρθωσε να βρει ποιο είναι το τελευταίο δεκαδικό ψηφίο αυτού του μυστηριώδους αριθμού, αφού, όπως γνωρίζει κάθε μαθηματικός, αυτό το ψηφίο βρίσκεται κάπου πέρα από το άπειρο, σε έναν τόπο που τον βλέπουμε μόνο στα όνειρά μας.

Το «π» δεν μας ακολουθεί μόνο στην καθημερινή ζωή μας, αλλά και στη φαντασία μας (την επιστημονική). Σε ένα επεισόδιο του «Σταρ Τρεκ», ο Σποκ σώζει το Έντερπραϊζ από την καταστροφή, όταν διατάζει το κομπιούτερ του διαστημοπλοίου, που έχει καταληφθεί από εξωγήινους, να υπολογίσει το «π» μέχρι το τελευταίο δεκαδικό ψηφίο του.

Αν υπήρχε πραγματικά εκείνο το κομπιούτερ, θα συνέχιζε μέχρι σήμερα τους υπολογισμούς του, αλλά πάντοτε στο περίπου, αφού, όπως ξέρουμε, το «π» είναι ένας άρρητος αριθμός και τα δεκαδικά ψηφία αυτών των αριθμών δεν τελειώνουν ποτέ.

ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ (http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18487&m=N50&aa=2)

Δειτε την ταινια "π".
Την ειδα και κολλησα.Εξου και το avatar
Απο το δημιουργο του "requiem for a dream"...

...there will be no order, only chaos... ^bagface^

Even in chaos there is order...the order of chaos

την είχε παίξει πέρυσι και η κινηματογραφική ομάδα μας,των ηλεκτρολόγων....

Δεν ξέρω για το π, πάντως το Requiem for a dream είναι κορυφαία ταινία. Η καλύτερη που έχω δει στο είδος της.

Ναι αλλα μην το κανουμε θεμα βραδιατικα...Μπρρρρρ..
Η φατσα της θειας στο ηλεκτροσοκ εδω μου καθεται

Όντως. Όταν αποφασίσεις να δεις την ταινία θα ξέρεις ότι τουλάχιστον για τις επόμενες δυο - τρεις μέρες θα είσαι χάλια.

Already seen it.. ^superconfused^

 ^off-topic^ ^off-topic^ ^off-topic^

και οι δύο είναι καλές ταινίες...  :D

Τι ειδους θεωρειται;Την εχω δει βεβαια,αλλα δεν εχω καταφερει να την καταταξω καπου...

Κοινωνικο Δραμα;;

Requiem for a Dream is largely considered to belong to the drug movie category (Trainspotting being a somewhat typical example). Yet substance abuse, legal and illegal, is present only as one aspect of the film's true focus: addiction — ever-growing, insatiable, life-consuming addiction. Be it heroin, success, impossible dreams, or even Mrs. Goldfarb's television viewing regimen, "Requiem for a Dream" digs deeper than drug habits.

Απο Wikipedia

Οκ,με καλυψες πληρως.! :D

Υπάρχει επίσης και ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο με πληροφορίες για το π. Λέγεται "Η χαρά του π", του Ντέιβιντ Μπλάτνερ, εκδόσεις Ωκεανίδα. Αξίζει να το ρίξετε μια ματιά, καυλωμένοι ή όχι με τα μαθηματικά, πιστεύω ότι θα το βρείτε πολύ ενδιαφέρον.

ΜΗ δείτε την ταινία π. Είναι τελείως ηλίθια. Θα χάσετε δύο ώρες από τη ζωή σας για να πάθετε πονοκέφαλο.

Η ταινια "π" ειναι καταπληκτικη... Οποιος περιμενει να θαμπωθει απο πολλα μαθηματικα, οντως θα χασει την ωρα του, τα μαθηματικα βρισκονται μεσα στα βιβλια και οχι στις ταινιες.

Το νοημα της ταινιας ειναι αλλο, και η αγρια σκηνοθετικη αποψη του Aronofsky το περναει με τροπο ιδιαιτερα ανορθοδοξο (απευθυνεται σε ανθρωπους με γερα νευρα)

Η ταινια ειναι ακρως επικαιρη, ειδικα με την επιθεση που δεχεται το forum απο τη συσσωρευμενη βλακεια τον τελευταιο καιρο, και δειχνει ποσο επικινδυνη μπορει να γινει η επιστημονικη θεωρια, οταν πεσει στα χερια ψυχανωμαλων... Ο σκηνοθετης καταδικαζει μεσω της ταινιας του ολους τους συνωμοσιολογους, απο τους παραθρησκευτικους φονταμενταλιστες, μεχρι τους στρατευμενους στο κερδος νεογιαπηδες, ενω δεν παραλειπει να κριτικαρει την αποξενωση -και τελικα θηριοποιηση- του επιστημονα, οταν η επιστημη του δεν ειναι κομματι της ζωης του, αλλα η ζωη του κομματι της επιστημης του.
Αντικειμενο της ταινιας δεν ειναι τα μαθηματικα. Τα μαθηματικα ειναι απλως η αφορμη για το ξεσκεπασμα της παρανοιας, ολων των μορφων (γιατι παρανοϊκος στην ταινια δεν ειναι μονο ο Max). Στη θεση του μαθηματικου θα μπορουσε να ειναι ενας αστρολογος, ελαχιστα θα αλλαζε το νοημα, με τη διαφορα οτι τα μαθηματικα ειναι πραγματι επιστημη, κι ετσι η ακροτητα που στηριζεται σ' αυτα ειναι και πιο επικινδυνη.
Καυτηριαζει καθε λογης μονοπλευρους, δογματικους, αδαεις ανθρωπους, που δεν εμαθαν ποτε τους να προσεγγιζουν τον κοσμο ρεαλιστικα, και που περιμενουν "Σωτηρες" (ειτε προκειται για ανθρωπους-μεσιες, ειτε για θεωριες, ειτε για "αληθειες") για να επιβεβαιωσουν την κενη απο νοημα υπαρξη τους.

Κορυφαια ατακα:
It's the woman, Max, the woman!!!

Εναλλακτικος τιτλος: Τουτος ο κοσμος ο μικρος, ο Μεγας!

συμφωνώ

Αλιάκμονα, τι να πω... έχασα πάσα ιδέα για το γούστο σου :(

Πες μου ποιες άλλες ταινίες σου άρεσαν για να μην τις δω ;D

Άσχετο: Το να είναι η ζωή σου κομμάτι της επιστήμης σου είναι ο,τι πιο ρομαντικό για μένα.

Θα συμφωνήσω με την Nessa.Οπου στην θέση της "επιστήμης" μπορείτε να αντικαταστήσετε τις λέξεις "τέχνης","αγώνα",κ.λ.π

Η ταινία δεν μου άρεσε καθόλου(επίσης).Σιχαίνομαι το κλισέ του τρελού αποκομμένου από την ζωή επιστήμονα , χρησιμοποιείται κατά κόρον από "πνευματικούς" Ανθρώπους που φοβούνται ή δεν κατανοούν την μαγεία και την πνευματικότητα της επιστήμης.

Πολύ ενδιαφέρουσα η ερμηνεία του Αλιάκμονα, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι αντιλήφθηκα τελείως διαφορετικά το νόημα της ταινίας.

Βέβαια περί ορέξεως.....

 ^off-topic^

Πάλι βγήκαμε εκτός θέματος!

Προκειμενου να αναφερθω στην ερμηνεια που εδωσα εγω στην ταινια, εφερα σε αντιπαραθεση δυο αντιθετες προτασεις:

Η επιστημη μου κομματι της ζωης μου
VS
Η ζωη μου κομματι της επιστημης μου


Ποια ειναι η διαφορα τους?
Η πρωτη προταση σημαινει πως η επιστημη, γινεται ενα κομματι της ζωης. Αναφερεται δηλαδη σε καταστασεις αγαπης, παθους του επιστημονα προς την επιστημη του, τοσο ωστε να την κανει κομματι της ζωης του. Η πρωτη προταση, λοιπον, ειναι μια ρομαντικη αποψη για τη ζωη.
Η δευτερη προταση αναφερεται στη ζωη, με εναν τροπο υποβιβαστικο. Μιλαει λοιπον για υποβιβασμο της ζωης, της προσωπικοτητας, και μετατροπη της σε απολυτο οργανο υπηρετησης καποιου σκοπου. Ο σκοπος αυτος μπορει να ειναι η τεχνη, η επιστημη, ο αγωνας, ο ερωτας ή οτιδηποτε αλλο...

Κατα τη γνωμη μου, αυτο ειναι και το νοημα της ταινιας, αυτο ειναι που καυτηριαζει.
Χρωματιζω με κιτρινο τα παρακατω, καντε copy-paste στο notepad να τα δειτε, για να μην πεσει καταλαθος το ματι κανενος που δεν εχει δει την ταινια:
Παρουσιαζονται τρεις κατηγοριες ανθρωπων, ο Max, ο μελετητης και η χρηματιστρια. Και οι τρεις ανθρωποι πασχουν απο μια δυσκολη και επικινδυνη ψυχικη νοσο: Την παρανοια.
Ο μεν πρωτος, ανθρωπος της επιστημης, σπουδαιος μαθηματικος, εχει ξεχασει τα παντα, και εχει αφιερωσει τη ζωη του ολοκληρωτικα στην ανακαλυψη ενος μοντελου, της "μεγαλης εξισωσης" αν θελετε, η οποια κινει τα παντα: Το συμπαν, τη ζωη... Δεν εχει αμεσο υλιστικο κερδος, εκτος απο τη φημη που θα κερδισει. Κλασσικη περιπτωση "η επιστημη για την επιστημη".
Ο δευτερος, ο μελετητης των αρχαιων εβραϊκων κειμενων, ειναι κι αυτος κλεισμενος στην παρανοια της θρησκειας του. Εχει μετατρεψει ολη του την υπαρξη σε "στρατιωτη", που προσπαθει να αποκωδικοποιησει τα κειμενα του "θεου", ωστε να ερθει η ωρα της ελευσης του Μεσια (ας μην ξεχναμε πως για τους εβραιους ο Μεσιας δεν εχει ερθει ακομα). Δειτε τον τροπο με τον οποιο πλησιαζει τον Max, πώς τον χαιρεταει και τι του λεει... Ο ανθρωπος αυτος κυνηγαει τον σκοπο, την ανακαλυψη δηλαδη του "μαγικου αριθμου", ωστε να φερει το θεο στη γη.
Και τριτη στη σειρα ερχεται η χρηματιστρια, απολυτα υποταγμενη κι αυτη στο Θηριο, στο χρημα δηλαδη, δεν δισταζει να απειλησει με εξοντωση μια ανθρωπινη ζωη, μονο και μονο για να ανακαλυψει αυτο που θα την ανεβασει στα ματια του Αφεντη της: Τον τροπο να κερδιζει περισσοτερα χρηματα. Το κερδος εδω ειναι καθαροτατα υλιστικο.

Και στις τρεις περιπτωσεις, οι τοσο διαφορετικοι, αλλα τοσο ιδιοι μεταξυ τους, ανθρωποι, εχουν αυθυποβιβασθει σε οργανα.

Δεν διαφωνω με τις αποψεις και των δυο σας, αλλαζω ομως τη συνταξη και μερικους συνδεσμους: Η μαγεια, και η μαγκια εν τελει, ειναι ακριβως αυτη: Η τεχνη, η επιστημη, ο ερωτας, ο αγωνας, ολες αυτες οι συγκεκριμενες ή αφηρημενες εννοιες, να γινουν ολες κομματι της ζωης μας. Να γινουμε ανθρωποι πληρεις, οχι μονοπλευροι. Και ισως αυτο τελικα να επιθυμει να δειξει ο Daren.

Επανερχομαι στις δυο προτασεις:
Η ζωη του ανθρωπου ειναι τεραστια. Και μπορει να χωρεσει πολλα μεσα. Χρονος υπαρχει πολυς, και δυνατοτητες απειρες. Γι' αυτο και επιμενω στην τοποθετηση μου, και στην επιλογη "ο/η/το ΧΧΧ μου, κομματι της ζωης μου", οπου ΧΧΧ βαλτε ολα αυτα που αναφεραμε... Γιατι η ζωη μπορει να χωρεσει τα παντα.
Αντιθετα, στην δευτερη περιπτωση, στο "η ζωη μου κομματι του/της ΧΧΧ", αυτοματα σε τοποθετει μεσα σε ενα πεδιο, και σε μεταβαλει σε οργανο. Οχι ανθρωπος πλεον, αλλα ρομποτ υπηρετης.

Επιπλεον, για να μην ξεφευγουμε κιολας, ο "ρομαντισμος" δεν ειναι μια ελευθερη λεξη που ο καθενας της δινει ο,τι ερμηνεια θελει... Ειναι κατι πολυ συγκεκριμενο, και αναφερεται στο κινημα παντρεματος των θετικων (ψυχρων και τεχνοκρατικων) επιστημων με τις ανθρωπιστικες. Ειχα καπου ενα ποιηματακι του Ελυτη, στο οποιο καθρεφτιζοταν με τον πιο χαρακτηριστικο τροπο ο ρομαντισμος ως τροπος σκεψης...

Το ρομαντικο λοιπον, ειναι το να μην αφιερωνεσαι ολοκληρωτικα σε τιποτε, αλλα να τα κανεις ολα κομματι της ζωης σου.

Διαφωνώ καθέτως! Με το να αφιερώνεις τη ζωή σου σε κάτι όχι μόνο δεν την υποβιβάζεις, αλλά της δίνεις και νόημα. Θαυμάζω και έχω σαν πρότυπα αυτούς που αφοσιώνονται ολοκληρωτικά στην πρόοδο της επιστήμης, ειδικά αυτούς που ψάχνουν τη Θεωρία των Πάντων! Οι θετικές επιστήμες κάθε άλλο παρά ψυχρές και τεχνοκρατικές είναι. Είναι για μένα η ανώτερη λειτουργία του ανθρώπου.

Ο Max της ταινίας είναι μια προσωπικότητα που είναι αδύνατον να υπάρξει. Ρώτα κανέναν ψυχίατρο για το αν υπάρχει ψυχική κατάσταση με αυτή τη συμπεριφορά και με αυτά τα συμπτώματα. Κάτι τέτοιο υπήρξε μόνο στη φαντασία του σκηνοθέτη. Τα μαθηματικά που χρησιμοποιεί η ταινία είναι άθλια και δείχνουν ότι ο Αρονόφσκι σταμάτησε κάπου στο δημοτικό. Άσε δε για την εβραϊκή θρησκεία, που την παρουσιάζει τελείως λάθος (βέβαια πού να κάτσει ο Αρονόφσκι να διαβάσει την Τοράχ).

Για να παράξεις τέχνη, πρέπει πρώτα να έχεις ζήσει κάποια πράγματα. Μόνο με τη φαντασία σου (και λανθασμένες/ελλιπείς πληροφορίες) δεν πετυχαίνεις το στόχο σου.

Δεν μου αρεσει ο τροπος που δογματιζεις, οποτε δεν θα σου απαντησω ουτε στα επι μερους.

O ρομαντισμός είναι όρος (και κίνημα) που προέρχεται από την τέχνη του 18ου αιώνα και όπως όλα τα κινήματα έχει «εφαρμογές» στην λογοτεχνία, την μουσική, την ζωγραφική κ.λ.π.
Ο ρομαντισμός δίνει έμφαση στον  λυρισμό, τα «ευγενή ιδανικά», την κάθε είδους «τραγικότητα» του ανθρώπου, την ανάδυση του συναισθηματικού κόσμου, σε αντιδιαστολή με την «ψυχρή λογική», τον ωφελιμισμό, και την συμβατικότητα.

Για παράδειγμα ο Μπετόβεν(το έργο του οποίου σηματοδοτεί το πέρασμα της δυτικής μουσικής από την κλασσική περίοδο στην ρομαντική)  είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός ρομαντικού ήρωα και αποτέλεσε πρότυπο για το ρεύμα:Ιδιοφυής, αφιερωμένος αποκλειστικά στην μουσική, εσωστρεφής, ακοινώνητος, με δυσκολίες στις (πιθανότατα ανύπαρκτες) σχέσεις του με το άλλο φύλο , και με  τραγικότατο τέλος. Τι ποιο τραγικό από έναν ταλαντούχο μουσικό που στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του αντιλαμβάνεται ότι χάνει σταδιακά την ακοή του!

Βέβαια σήμερα η λέξη «ρομαντικός» έχει πολύ ευρεία έννοια και χρησιμοποιείται πολλές φορές αυθαίρετα, αλλά τις περισσότερες φορές ή σημασία της μπορεί να γίνει αντιληπτή διαισθητικά.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση το «να μην αφιερώνεσαι ολοκληρωτικά σε τίποτε, αλλά να τα κάνεις όλα κομμάτι της ζωής σου» είναι μία λογικότατη στρατηγική για την ζωή, αλλά  ως ιδέα απολύτως ΜΗ ρομαντική!!
Αντίθετα η ζωή ενός επιστήμονα που αφιερώνει όλη του την ζωή στην επιστήμη προς αναζήτηση της αλήθειας(και όχι βέβαια του κέρδους), θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η υπόθεση ενός ρομαντικού μυθιστορήματος. Αν τελικά ο επιστήμονάς μας δεν έφθασε στο αποτέλεσμα που επιθυμούσε, οπότε κατέστρεψε την ζωή του χωρίς λόγο, ακόμα καλύτερα. Αν επιπρόσθετα  ήξερε εξαρχής ότι η προσπάθειά του είναι καταδικασμένη σε αποτυχία , τότε έχουμε να κάνουμε με τον πλέον «ρομαντικό» τύπο!

Πράγμα απαράδεκτο, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη και τον εντυπωσιακό τίτλο.Αν ήθελε να τον πάρουμε στα σοβαρά θα μπορούσε να είχε συμβουλευτεί κάποιον ειδικό.

Εδώ θα διαφωνήσω.Nα ένα παράδειγμα:

 As a boy, Eco loved American comic-book heroes like the Phantom and Superman. His familiarity with American culture was also nurtured by his work as a translator, producing Italian versions of Woody Allen's book Without Feathers, Jules Feiffer's political cartoons and the ''Peanuts" comic strip, among others.
 ''When I translated a book, especially hard-boiled detective novels, like those by Mickey Spillane, from English into Italian, I often had to do a parody of Italian detective novels to get the right tone.
 "I could not do a literal translation of slang like 'Mr. Big,' or have the detective say to a cab driver, 'Take me downtown.' Italian readers would think that the American city was built like Florence, partly on a hill, with an upper and lower town.
 ''During the 1960s, people would comment on my familiarity with American culture and language by saying, 'You must visit the U.S. a lot.' Actually, I had never been to America."

EDIT:Εδώ έχουμε φαντασία και κάθε άλλο παρά ελλειπείς πληροφορίες, οπότε το παράδειγμα ίσως να είναι ατυχές. Πάντως και με λάθος πληροφορίες πιστεύω ότι γίνεται η δουλειά,αρκεί να υπάρχει ταλέντο.

ο Μπετόβεν όπως και πολλοί άλλοι αφιερώθηκαν πλήρως σε αυτό που έκαναν. Ο άνθρωπος έκαψε τη ζωή του δημιουργώντας μουσική. Έκανε αυτό που ήθελε όμως, και προσέφερε τα μέγιστα στον πολιτισμό.
Η ειδοποιός διαφορά με τον πρωταγωνιστή του Π είναι ότι στο βωμό της απελπισμένης και μανιακής αναζήτησης του μυστικού των πάντων έπεσε θύμα εκμετάλλευσης και από κάποιο σημείο και μετά δεν έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε αλλά αυτό που εξαναγκάζόταν. Έπεσε στο τρυπάκι.
Ο Μπετόβεν μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν είχε αναγνωριστεί ιδιαίτερα, καθώς η μουσική του δεν είχε απήχηση (διέφερε αρκετά από τα πρότυπα που υπήρχαν). Ωστόσο συνέχισε να γράφει ό,τι ήθελε και να είναι κύριος του εαυτού του. Αφιέρωσε μια συμφωνία στον Ναπολέοντα και όταν συνειδητοποίησε ότι ο Βοναπάρτης ουσιαστικά ήταν άλλος ένας που ήθελε την εξουσία και έγινε αυτοκράτορας έσκισε δημόσια την αφιέρωση και άλλαξε ένα μέρος της συμφωνίας. Στο τέλος, όταν ήταν πλήρως κουφός, στην πρώτη εκτέλεση της 9ης συμφωνίας δεν τον έννοιαζε ποια θα ήταν η αντίδραση, ούτε καν άλλωστε μπορούσε να ακούσει τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα στο τέλος. Και δεν θα έλεγα ότι είχε τραγικό τέλος, πέθανε ευτυχισμένος.
Ο Μαξ "αυτοκτόνησε" - αφιέρωσε τη ζωή του σε κάτι που τον κατέστρεψε.

Και εδώ έρχεται ο ρομαντισμός. Βρίσκω ασύγκριτα ρομαντική τη ζωή του Μπετόβεν και το έργο του. Και βρίσκω επίσης τραγική τη ζωή του Μαξ, γιατί κυνηγώντας το όνειρό του -και λίγη ματαιοδοξία μαζί- κατέληξε να ξοδέψει την ύπαρξή του όντας εκμεταλλευόμενος από ένα σωρό πλευρές που ήθελαν να καπηλευτούν το έργο του για "ανίερους" σκοπούς. Όταν γίνεσαι θύμα του κέρδους χάνεις κάθε ψίγμα ρομαντισμού.

Η ταινία πάντως κατ΄εμέ είναι τρομερή

Zarathoustra, το παράδειγμά σου όντως ατυχές, γι'αυτό και δε με πείθει.

Αλιάκμονα, δε μπορώ να καταλάβω με ποια λογική εγώ δογματίζω ενώ εσύ όχι. Δεν αιτιολόγησες τις απόψεις σου καλύτερα από ότι εγώ. Μη θεωρείς ότι όσο πιο αναλυτικά γράφεις την άποψή σου τόσο περισσότερο την έχεις αιτιολογήσει. Η αιτιολόγηση θέλει επιχειρήματα.

Ελα ρε Νεσσα τωρα, ωρες ωρες κανεις λες και μιλαμε διαφορετικη γλωσσα...


Και αυτο βασιζεται πού?


Κι αν σου πω οτι την εχω συζητησει με ψυχιατρο την ταινια?


Και αυτο προκυπτει απο.............?


Δεν παρουσιαζει την εβραϊκη θρησκεια, παρουσιαζει μια κλικα "αιρετικων", φανατικων εβραιων. Βαζω εντος εισαγωγικων τον ορο "αιρετικοι" γιατι απ' οσο ξερω ειναι πολυ δυσκολο για την εβραϊκη θρησκεια να κολλησει τετοια ταμπελα, δεν ειναι οπως οι ορθοδοξοι που την παραμικρη παρεκκλιση τη βαφτιζουν αιρεση και την πετουν στα σκουπιδια της κολασης...



Ε εδω τωρα τι να πουμε...


Τελοσπαντων, θεωρω το θεμα ληξαν, δεν θα ξαναπαντησω, εκτος αν προκυψουν νεες πληροφοριες...

Ανυπομονώ να μάθω σε ποια ασθένεια εμφανίζονται παραληρήματα, απώλεια αισθήσεων, πονοκέφαλος, ψυχωτική συμπεριφορά, υπερμνησία και πιθανότατα και άλλα που δε θυμάμαι...

Δε θυμάμαι όλη την ταινία να σου πω, αλλά τουλάχιστον κάποιες γκάφες τις είχα προσέξει. Ένα που θυμάμαι: ο ραββίνος (;) σε κάποια φάση λέει ότι έψαξε όλους τους αριθμούς με 216 ψηφία. (Τι μας λες ρε φίλε;;; Πόσα Big Bang έχεις ζήσει;;; Έχεις κάνει τα σύμπαντα κομποσκοίνι;;;) Και με τον υπολογιστή κάτι χοντρό πρέπει να είχε κάνει, αλλά το έχω διαγράψει από τη μνήμη μου. Αλλά πέρα από αυτό, και τέτοια να μην είχε, τα μαθηματικά με τα οποία μας δείχνει να "παιδεύεται" ο Max περιορίζονται, αν θυμάμαι καλά, στο επίπεδο του δημοτικού.

ΟΚ, αν δεν αναφέρει την Τοράχ ονομαστικά το δέχομαι. Δε θυμάμαι καλά την ταινία. Πάντως πρέπει να παραδεχτείς ότι όταν μιλάς για τον Ιουδαϊσμό σε συνδυασμό με την αριθμολογία στο μυαλό σου έρχεται η Τοράχ.

Ε εντάξει όχι και επίθεση ρε αλιάκμων συζήτηση κάνουμε
χαλάρωσε λιγάκι.........