THMMY.gr

Το Κ.Κ.Ε και τα "συντροφικά" καπιταλιστικά κόμματα  :P
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1226715 (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1226715)

http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4959952&publDate=19/2/2009 (http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4959952&publDate=19/2/2009)
και
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5957754&publDate=19/11/2010 (http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5957754&publDate=19/11/2010)

κλέβω σχόλιο από το indymedia


σε όσους λένε ότι αν βγει στην εξουσία το ΚΚΕ, δεν θα υπάρχει ανάπτυξη :D

Πολιτική απόφαση 17ου συνεδρίου του ΚΚΕ (2005):

...
Το 17ο Συνέδριο ψήφισε ειδική Απόφαση για το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Στην προσυνεδριακή συζήτηση, διατυπώθηκαν ερωτήματα και ανησυχίες για τις εξελίξεις, κυρίως στην Κίνα, αλλά και σε άλλες χώρες που επιδιώκουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Τα μέλη του Κόμματος συμμερίστηκαν τις εκτιμήσεις των Θέσεων της ΚΕ για την οικονομία της Κίνας, την εμφάνιση εκμεταλλευτικών κοινωνικών δυνάμεων με πολιτικές εκφράσεις στην κινεζική κοινωνία και εκφράστηκε η ανησυχία για τους κινδύνους που περικλείουν αυτές οι εξελίξεις. Οι ανησυχίες διατυπώνονται στη βάση της αρνητικής εμπειρίας από τη νίκη της αντεπανάστασης και την καπιταλιστική παλινόρθωση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Το ΚΚΕ ενδιαφέρεται να μελετήσει τις εξελίξεις σε αυτή τη χώρα, όπως και στις άλλες χώρες, στην Κούβα, στο Βιετνάμ, στη ΛΔ Κορέας, μέσα και από διμερείς σχέσεις. Παίρνει, ταυτόχρονα, υπόψη τις ιδιαιτερότητες από χώρα σε χώρα, τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν από την ιμπεριαλιστική πίεση και τον αποκλεισμό. Ανεξάρτητα από διαφορές αρχών με την εμφανή ενίσχυση των καπιταλιστικών σχέσεων στην Κίνα, ανεξάρτητα από διαφορετικές εκτιμήσεις κατά περίπτωση με άλλα κόμματα, θα συνεχίσει την αλληλεγγύη στους λαούς, που βρίσκονται στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής επίθεσης. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους λαούς της Γης, που δέχονται τα πυρά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
...

Πολιτική απόφαση 17ου συνεδρίου του ΚΚΕ (http://www.kke.gr/17o_synedrio/politikh_apofash_toy_17oy_synedrioy_toy_kke_gia_ta_kathhkonta_toy_kommatos_mexri_to_18o_synedrio?act=4&morf=1&tab=1)


Έχεις διαφορά φάσης 5,5 χρόνων.....

ε καλλιο αργα παρά ποτε...

σειρά έχει το ΑΚΕΛ

ας μη δωσουμε λινκς, αλλα κομματια αυτων

'Οπως είναι γνωστό, έχουμε στενές σχέσεις με το ΚΚ Κίνας, κάθε χρόνο ανταλλάσσουμε επισκέψεις και μας δίνεται η ευκαιρία για μία πολύ φιλική συντροφική συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων, εμπειριών ανάμεσα στα δύο κόμματα και ανάμεσα στις δύο χώρες' (2009)

'ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ, το ΚΚΕ έχει εκτιμήσει πως στη σημερινή Κίνα αναπτύσσονται οι καπιταλιστικές σχέσεις με την ιδιαιτερότητα ότι αυτό συμβαίνει κάτω από την πολιτική καθοδήγηση ενός κυβερνητικού κόμματος που φέρνει τον τίτλο «κομμουνιστικό»' (2010)

'Από την πλευρά του, ο επικεφαλής της κινέζικης αντιπροσωπείας Λου Χάο: «Είναι μεγάλη μας χαρά που πήραμε μέρος στο 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ και είχαμε μία πολύ καλή συνάντηση με τη συντρόφισσα ΓΓ" (2009)

'Ανεξάρτητα από διαφορές αρχών με την εμφανή ενίσχυση των καπιταλιστικών σχέσεων στην Κίνα, ανεξάρτητα από διαφορετικές εκτιμήσεις κατά περίπτωση με άλλα κόμματα, θα συνεχίσει την αλληλεγγύη στους λαούς, που βρίσκονται στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής επίθεσης' (2005)

Σχιζοφρένεια?

Τώρα για την ανάλυση του ΚΚ για τον ιμπεριαλισμο/εξάρτηση/κρίκοι δε θα σχολιάσω, μπορεί όποιος θέλει να κοροιδεύεται να πιστέψει ότι ο κρατικός σχηματισμός της Κίνας με τη σχεδιασμένη παραγωγή και τις εκτοπίσεις πληθυσμών στα πλαίσιά της δεν ήταν εν ετει 2009 ιμπεριαλιστικός ή εν δυνάμει ιμπεριαλιστικός.

Όταν το κεφάλαιο καταλαμβάνει ως σχέση κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής οι μύωπες βλέπουν μόνο σχέσεις κρατών και επίθεση στους λαούς, αυτό τη γενικόλογη έννοια που έχει πιο πολλά να κρύψει. Όταν από κοινού οι εταιρείες της δύσης ή της Κίνας με τοπικά συμφέροντα και κυβερνήσεις χωρών δημιουργούν περιφράξεις σε μέχρι πρότινος κοινοτική γη πχ στην Αφρική, οι μύωπες βλέπουν μόνο τον ιμπεριαλισμό των αμερικανικών 'μονοπωλίων'. 

Φυσικά κανείς δεν αρνείται συσχετισμούς δύναμης στην παγκόσμια κατανομή, αυτό δε σημαίνει ότι κρατικοί σχηματισμοί που εμφανίζονται ως 'αδύναμοι κρίκοι' δεν επιθυμούν μεγαλύτερο κομμάτι πίτας ως πολιτικές αντανακλάσεις των εκεί αστικών τάξεων.Εν τέλει ποιοι 'λαοί' δε δέχονται ιμπεριαλιστική επίθεση?

εδ (http://www.rebelnet.gr/articles/view/China-in-Crisis-Reason-to-Panic-)

και στα αγγλικ (http://libcom.org/history/chinas-migrant-workers)

Καμία απολύτως.

Πρώτον, ήδη από τη δεκαετία του '50 η Κίνα διαχώρισε το δρόμο της στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού από την ΕΣΣΔ, και ακολούθησε διαφορετική πολιτική. Τα φιλοσοβιετικά ΚΚ προειδοποιούσαν από τότε ότι ο δρόμος είναι αδιέξοδος. Άλλωστε η διαρκής αλλαγή της γενικής γραμμής του ΚΚ Κίνας, από την εποχή του Μάο κιόλας και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80 "επιβεβαιώνει" τις ανησυχίες - η ηγεσία του ΚΚ Κίνας αμφιταλαντεύονταν διαρκώς ανάμεσα σε θέσεις δεξιάς και αριστερής παρέκκλισης.

Δεύτερον, το ΚΚΕ είχε ανέκαθεν κριτική στάση απέναντι στην Κίνα, και κριτική στάση σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει καθολική απόρριψη. Από το διχασμό του κομμουνιστικού κόσμου τη δεκαετία του '60 και μετά η στάση του ΚΚΕ είναι δεδομένη, στο πλευρό της ΕΣΣΔ. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι σοσιαλιστικές χώρες που ακολουθούν την Κίνα γίνονται "εχθροί", εχθρός είναι ο ιμπεριαλισμός, οι χώρες είναι προφανώς συμμαχικές αλλά με διαφορετικές εκτιμήσεις και στρατηγικές (παρ' όλο που με τη "θεωρία των τριών κόσμων" το ΚΚ Κίνας ξεκίνησε ανοιχτή πολεμική εναντίον της ΕΣΣΔ, το ΚΚΣΕ ποτέ δεν χαρακτήρισε την Κίνα ως "σύμμαχο των ιμπεριαλιστών", είχε πάντα την ελπίδα ότι θα επανέλθει σε πιο ορθή γραμμή)

Τρίτον, η στροφή της Κίνας στην οικονομία της αγοράς ξεκινά συγκρατημένα στις αρχές του '80, συνεχίζει αγριότερα τη δεκαετία του '90, και παγιώνεται το 2000.
Μια τέτοια στροφή προς τα δεξιά δεν είναι δεδομένο πως θα κρατήσει για πάντα, μπορεί να επιβάλεται ως τακτική κίνηση και να γίνεται ελεγχόμενα (βλέπε ΝΕΠ επί Λένιν στη Ρωσία). Ένα ΚΚ άλλης χώρας το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προσφέρει την (όποια) δικιά του εμπειρία και να ασκήσει κριτική, ελπίζοντας πάντα για το καλύτερο. Όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο, τότε και μόνον τότε ακολουθεί αποκήρυξη και διακοπή σχέσεων. Σε αυτό το στάδιο φαίνεται πως βρισκόμαστε τώρα με το ΚΚ Κίνας.

Τέταρτον, μέχρι και πριν μια πενταετία, το ΚΚ Κίνας υποστήριζε επισήμως ότι αγωνίζεται για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Έβαζε δίπλα διάφορους προσδιορισμούς, όπως "σοσιαλισμός με κινέζικα χαρακτηριστικά", αλλά η αναφορά στο σοσιαλισμό και στις θεωρητικές βάσεις του μαρξισμού-λενινισμού διατηρούνταν. Πλέον το ΚΚ Κίνας έχει ξεκόψει ακόμα και με αυτά, και σιγά-σιγά εγκαταλείπει ακόμα και τη φρασεολογία.
Βασική πηγή πληροφόρησης του ΚΚΕ (και κάθε ΚΚ που σέβεται τον κομμουνιστικό του χαρακτήρα) είναι η πρωτογενής ενημέρωση από την ίδια τη χώρα. Εάν η χώρα και το αδελφό ΚΚ δίνει παραπλανητικά στοιχεία, δεν υπάρχει ευθύς τρόπος ελέγχου. Δε φαντάζομαι βέβαια να υπερασπιστείς την "αδέσμευτη και αντικειμενική ενημέρωση" των "ελεύθερων" δυτικών ΜΜΕ, σε κόβω για πολύ πιο διαβασμένο...

Άλλωστε μπορείς να παρατηρήσεις και μόνος σου ότι η στάση των δυτικών ΜΜΕ απέναντι στην Κίνα έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά την τελευταία δεκαετία. Όσο υπήρχαν οι φοβίες για τον "κομμουνιστικό κίνδυνο", τα δυτικά ΜΜΕ πρόβαλαν κυρίως ζητήματα "ανθρωπίνων δικαιωμάτων", πολιτικών (αστικών) ελευθεριών, βιωτικού επιπέδου κλπ, ενώ πλέον μιλάνε για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και οικονομική πολιτική. Τα think-tanks των δυτικών, που βεβαίως κάθε άλλο παρά ηλίθιοι είναι, όσο υπήρχε ακόμα και το παραμικρό ίχνος σοσιαλισμού στην πολιτική του ΚΚ Κίνας, αντιμετώπιζαν την Κίνα σαν χώρα του "κομμουνιστικού κινδύνου", με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντιμετώπιζαν παλιότερα την ΕΣΣΔ, ή που αντιμετωπίζουν τώρα Κούβα και Βόρεια Κορέα. Τώρα που γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μόνο κομμουνιστικό στην Κίνα είναι τα σουβενίρ βιβλιαράκια του Μάο και τα αραχνιασμένα σφυροδρέπανα, την αντιμετωπίζουν σαν ομοειδή ιμπεριαλιστικό αντίπαλο (άλλωστε, διαρκώς εγκωμιάζουν τους ρυθμούς ανάπτυξής της, δίπλα στο φόβο τους ότι θα τους ξεπεράσει - το γιατί θα το βρεις στις βασικές αντιθέσεις του καπιταλισμού και στη σχιζοφρένεια ((εδώ κολλάει)) που έχει "εκ φύσεως" ο αστός ιδεολόγος)

Πέμπτον, σε συνέχεια του "βασική πηγή πληροφόρησης του ΚΚΕ...", με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το αντίκτυπο στα δικά μας ήταν οι διαδοχικές διασπάσεις (2 μεγάλες, μία προς τα αριστερά δεξιά στο ΣΥΝ και μία προς τα δεξιά αριστερά με το ΝΑΡ, (τα έγραψα ανάποδα :P ) και άλλες πόσες μικροσκοπικές άνευ ιδιαίτερης σημασίας). Το ΚΚΕ από το '92 πρακτικά "συνέρχεται" από το σοκ των ανατροπών, οι προτεραιότητές του είναι η διασφάλιση της ύπαρξης, της λειτουργίας και του επαναστατικού μαρξιστικού-λενινιστικού χαρακτήρα του, η επεξεργασία προγράμματος πάλης, η επανενδυνάμωσή του από τις διασπάσεις, η προσπάθεια μιας πρώτης διερεύνησης των αιτιών της ανατροπής (το "τι έγινε ρε παιδιά" του Σπύρου Παπαδόπουλου από τους Απαράδεκτους νομίζω ταιριάζει γάντι!), και ταυτόχρονα (το σημαντικότερο!) η οργάνωση και ένταση της ταξικής πάλης, αφού από τις αρχές του '90 με την κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεκινάει και στην Ελλάδα η νεοφιλελεύθερη σταυροφορία.
Όπως καταλαβαίνεις, υπήρχαν πολύ πιο σημαντικές προτεραιότητες από το να στέλνεται κάθε λίγο και λιγάκι αντιπροσωπεία στην Κίνα για να μελετήσει την κατάσταση. Και σαφώς ήταν πολύ πιο σημαντικό ας πούμε να ενημερωθεί ο λαός για το πραγματικό περιεχόμενο των συνθηκών Μάαστριχτ κλπ, από το να αποκρυπτογραφηθεί η τοποθέτηση του συντρόφου Τσουνγκ-Ξαϊ-Τσινγκ στην 13.459.357.356η συνεδρίαση του τάδε ανθυποοργάνου του ΚΚ Κίνας.

Εάν η κατάσταση ήταν διαφορετική, πιθανόν να καταλήγαμε νωρίτερα σε παρόμοια συμπεράσματα, αυτό όμως δεν εξαρτάται μόνο από εμάς αλλά και από την ίδια την πολιτική του ΚΚ Κίνας - σου έγραψα και παραπάνω ότι το καθολικό "ξήλωμα" των κομμουνιστικών αναφορών στην Κίνα γίνεται στη δεκαετία του 2000.

Έτσι κι αλλιώς, όπως επίσης σου έγραψα πιο πάνω, το ΚΚΕ ουδέποτε από την δεκαετία του '60 και μετά δεν ευθυγραμμίστηκε με το ΚΚ Κίνας και δεν ταυτίστηκε με την πολιτική του, ούτε και δήλωσε ποτέ ότι την υποστηρίζει. Πάντα η αλληλεγγύη δηλώνονταν προς τον κινεζικό λαό. Όσο το κράτος της Κίνας διατηρούσε έστω και αναιμικά κάποια σοσιαλιστικά στοιχεία, η αλληλεγγύη προς τον κινεζικό λαό προϋπέθετε και την υπεράσπιση των (όσων είχαν απομείνει) κατακτήσεών του. Και προφανώς ο διάλογος μεταξύ των ΚΚ είναι επιθυμητός. Τώρα που η Κίνα είναι κράτος σκληρού καπιταλισμού, και ανερχόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη, προφανώς το κινεζικό κράτος δεν έχει στοιχεία "λαϊκού κράτους" αλλά είναι ευθέως καπιταλιστικό, και καθώς το πρόγραμμα "καπιταλιστικοποίησης" έχει διεισδύσει για τα καλά στο ΚΚ Κίνας, είναι λογικό οι σχέσεις να ψυχραίνονται. Δεν πιστεύω πάντως πως οι επαφές θα σταματήσουν, μέχρι να γίνει κάτι πολύ ακραίο. edit: Αν και, εδώ που τα λέμε, μάλλον το ΚΚ Κίνας είναι που πρώτο θα ξεκόψει από εμάς και όχι εμείς από αυτούς. Για ποιο λόγο ένα κόμμα που ενισχύει τον ιμπεριαλισμό της χώρας του να θέλει επαφές με ένα μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα όπως το ΚΚΕ? Τι ακριβώς μπορεί να περιμένει από μάς, συμβουλές για το πώς θα οικοδομήσει καλύτερα το σοσιαλισμό που δεν επιθυμεί?


Στροφή δείχνει να κάνει τώρα η Κούβα. Το ΚΚΕ προφανώς δεν έχει αποκηρύξει το ΚΚ Κούβας, ίσα ίσα προσπαθεί όλο και πιο συστηματικά να προσφέρει θεωρητική βοήθεια, επισημαίνει τους κινδύνους, ανταλλάσσει απόψεις.
Η Κούβα παραμένει σοσιαλιστικό κράτος, και υπερασπιζόμενοι τον κουβανικό λαό υπερασπιζόμαστε και το κράτος του.



Η ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό/εξάρτηση/κρίκοι δεν είναι του ΚΚΕ αλλά... του Λένιν ;D


Όχι, πλέον αναγνωρίζουμε και τον ιμπεριαλισμό των κινέζικων κρατικομονοπωλίων - πάντως εξακολουθούμε να θεωρούμε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ως σκληρότερο, στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα την πρώτη θέση εξακολουθούν να κατέχουν οι ΗΠΑ, δεν ξέρω για πόσο ακόμα.
Αλλά αυτό είναι σχετικά καινούργιο "φρούτο": μαζικής κλίμακας επενδύσεις και εξαγωγές κινεζικών κεφαλαίων πριν τα τέλη της δεκαετίας του '90 δεν υπήρχαν.
Δεν αντιλέγω ότι ο προσεχτικός (και διαβασμένος) παρατηρητής μπορούσε να το προβλέψει. Σαφώς και μπορούσε, αλλά η διάλυση σχέσεων και η αποκήρυξη δεν γίνεται με βάση.. προβλέψεις!
Ένεκα της λεγόμενης διεθνιστικής αλληλεγγύης, συνήθως μέχρι και την τελευταία στιγμή τρέφεις την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει.

Το τονίζω γιατί σου ξεφεύγει: Ο κινέζικος ιμπεριαλισμός "ενεργοποιήθηκε" από το 2000. Πιο πριν ήταν ακόμα εκκολαπτόμενος.

Και επίσης "ξανα"επαναλαμβάνω: Μη βάζεις τη γνώση που έχεις για την κινέζικη πολιτική σήμερα, ως παράμετρο για την κριτική σου στη γραμμή του ΚΚ Κίνας των περασμένων δεκαετιών! Εκ των υστέρων η κριτική είναι πάντα εύκολη, ομοίως και τα ευχολόγια ή τα αναθέματα...



Εδώ σε χάνω, τι ακριβώς θέλεις να πεις?

Δεν υπερασπίζεται κανένας τους "αδύναμους κρίκους" του ιμπεριαλισμού.
Ίσα ίσα θεωρούμε ότι ο αδύναμος κρίκος είναι πολύ πιο εύκολο να σπάσει, και θα δεις (δική μου άποψη, και είμαι σίγουρος ότι έτσι θα γίνει) μόλις το κομμουνιστικό κίνημα κατορθώσει να επανορθοποδήσει και να αποκτήσει μια παγκόσμια οργανική σύνδεση,  στο στρατηγικό σχεδιασμό είναι δεδομένο ότι θα δοθεί προτεραιότητα στους διάφορους αδύναμους κρίκους - το κίνημα πλέον είναι πιο έμπειρο!

Νομίζω ότι με την παραπάνω απάντηση θα πρέπει να σε έχω καλύψει.

++ :D

Φυσικά αυτού του είδους η ανάλυση ανήκει στην κληρονομιά του λενινισμού, εννοούσα ότι είναι και ειδικά ανάλυση του ΚΚ, όπως και πολλών άλλων κομμάτων της ίδιας πολιτικής παράδοσης. Είναι η ίδια παράδοση που υποστήριζε πριν κάποια χρόνια τη θεωρία της εξάρτησης της Ελλάδας ως περιφέρειας, αδυνατώντας να δει το νέο ρόλο της στρατηγικά, τις επενδύσεις εκτός κλπ. παράγοντας μικρά πολιτικά μαργαριτάρια (εξάλλου ο τριτοκοσμισμός που ήταν της μοδός σε κομμάτια της άκρας αριστεράς δεν είναι και του τόσο μακρινού παρελθόντος). Και να ίσχυε σε παραγωγικούς τομείς κάτι τέτοιο, η οχύρωση πίσω από την έννοια εξάρτηση/χώρα μου/ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, απέκρυπτε (κατα τη γνωμη μου) την καπιταλιστική σχέση, υποβιβάζοντας την στο σχήμα εργατική τάξη-ξένο κεφαλαιο. Εχω τη βαθια πεποιθηση ότι οι εργατες στο λιμάνι (ρητα ή υπορρητα) δε θα παλεψουν εναντια στην εθνικότητα των αφεντικών τους της COSCO, αλλά στην υποτιμηση που φοβουνται οτι θα επιφερει η αλλαγη.

Κατά τα άλλα, υπήρξε τον τελευταιο αιωνα μεγάλη συζητηση στο επαναστατικο κινημα σχετικα με τα παραπανω. Απλα, πιστευω ότι ακόμα και όταν το ΚΚΚ διακηρυττε ότι ήταν σοσιαλιστικο, κανεις θα επρεπε να δει την ταξική πάλη και την αντίφαση-αντιθεση εργασιας-κρατικου κεφαλαιου εκεί ως ειχε. Δεν μπορω να καταλαβω, και ξαναρωτησα (κριτικα, για να μη με κατηγορησεις για αντικομμουνισμο!) αν υπαρχει καποιος λαος που δε δεχεται την επιθεση και την επιβολη της σχεσης κεφαλαιο. Υπάρχει μια μεγαλη διαφορα σε οτι βλεπω εγω σαν κοινωνικη κινηση, σαν τη διαρκη παλη του προλεταριατου για απελευθέρωση από και όχι της εργασιας, και στην αναλυση κομματιων της αριστερας που βλεπουν το αποτελεσμα ως αιτια: το ΚΚΚ δεξιοστροφησε, το ΚΚ Αργεντινης δεν εκανε τα απαιτουμενα κλπ, δλδ η πολιτικη αντανακλαση των κοινωνικων σχεσεων ως αιτιο της ιστορικης πορείας. Αν παρουμε για παραδειγμα κομματια του Συριζα, το τελευταιο βγαζει ματια, κατω απο γενικολογα συνθηματα και πολιτικες πλατφορμες. Τμημα αυτης της λογικης  είναι οι γενικολογιες περι μετωπου κατω απο πολιτικη σημαια μικροεργοδοτων-υπαλληλων τους. Για μένα το ερωτημα που χρονια τωρα εχουν ξεχασει να θετουν κομματια των αριστερων, ισως επειδη αυτη ειναι η πολιτικη παραδοση τους (λενινισμος, σχεση μεταξυ πολιτικης-κοινωνικης μαχης κλπ, θα τα ξερεις) ειναι: γιατί πραγματικά δεν μπορεσε να οργανωθει η αργεντινικη εργατική τάξη? ή: μπορεί σημερα το ελληνικο προλεταριατο να ενοποιηθει ως ταξη? Ποια είναι δλδ τα αντικειμενικα όρια σε σχεση με τη μορφή του κεφαλαιου (πχ πως μπορει να οργανωθει σημερα ο επισφαλης εργαζομενος, σε σχεση με τον εργατη μαζα στο εργοστασιο ο οποιος ειχε το αντικειμενικο πεδιο να χτισει σχεσεις με τους συναδελφους). Διαφωνώ δλδ στη βαση του οτι ο κομμουνισμος θα ερθει ως πολιτικο προγραμμα, υποστηριζοντας οτι ειναι η διαρκης και αντιφατική μαχη για το σχηματισμο της ανθρωπινης κοινοτητας. Οταν η σχεδιασμενη 'σοσιαλιστικη' παραγωγη της Κινας μετακινει πληθυσμους, η ανθρωπινη κοινοτητα σπαει. Ξερω οτι εχεις αλλη αποψη.

Μια παρουσιαση/προβληματικη των αποψεων της επαναστατικης παραδοσης για τη σχεση κοινωνικου-πολιτικου που γραφτηκε προσφατα υπαρχει εδω: http://issuu.com/ondaanomala.gr/docs/reform_revolution (http://issuu.com/ondaanomala.gr/docs/reform_revolution)

Ειδα οτι υπαρχει στο φορουμ κι αλλο θεμα για την Κινα, δλδ εχει ξανασυζητηθει. Ελπιζω να μην κουραζω ετσι οπως γραφω λιγο ανακατα, το θεμα δε το ανοιξα για να προβοκαρω.

ερωτηση κατανοήσης: θεωρεις δηλαδή πως στο Λενινισμό βρίσκονται η αιτιες της "δεξιας" στροφής κομμουνιστικών κομματων ανα τον κόσμο, ιδιαιτερα οταν βρισκονται δεκαετείες στην εξουσία?

Αυτό κατάλαβες;

Ξεκινάω λίγο ανάποδα:


Όχι δεν μας κούρασες (εμένα τουλάχιστον) και ναι, είναι δεδομένο ότι άνοιξες το θέμα για να προβοκάρεις αφού ξεκίνησες κουβέντα για τη σχέση του ΚΚΕ με την Κίνα, μιλώντας για "κωλοτούμπες" και όχι για τις εξελίξεις στην Κίνα καθεαυτές ή για την πολιτική γραμμή του Κόμματος καθεαυτή ;)
Φοιτητικό είναι το φόρουμ, μην περιμένεις και καμια σοβαρή συζήτηση επιπέδου - σε μια απ' τις αναφορές στην Κίνα ακούσαμε και το μπερλουσκονικό ότι έβραζαν λέει βρέφη για να φτιάξουν λίπασμα, μην τα ψάχνεις... Πάντως δεν υπάρχει πρόβλημα, όποιος δεν γουστάρει να συμμετέχει ή να παρακολουθήσει μπορεί να κλείσει το παράθυρο. Προσωπικά σε ευχαριστώ για την πρόκληση, είχα καιρό να δω πολιτική κουβέντα κάποιου επιπέδου εδώ.


Δεν καταλαβαίνω την ένσταση.
Αρχικά σε ιστορικό, και εν τέλει φιλολογικό επίπεδο:
Πώς θα μπορούσε ένας πολιτικός χώρος τη δεκαετία του '70 να κατηγορήσει την Ελλάδα για ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, πού ήταν οι επενδύσεις της και οι εξαγωγές κεφαλαίων, σε ποιες χώρες και σε τι κλίμακα? Είχε η Ελλάδα ποτέ αποικίες και δεν το ξέρω?
Ένα σχετικό "άνοιγμα" του ελληνικού κεφαλαίου έγινε στη δεκαετία του '90, όταν έπεσαν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα των βορείων γειτόνων και ανοίχτηκε ξαφνικά ένας τεράστιος χώρος πρόσφορος για επενδύσεις.
Και πάλι όμως, η ιμπεριαλιστική αυτή επέκταση δεν ξέφευγε (και δεν θα μπορούσε να ξεφύγει) από τον ενδιάμεσο και εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Θα ήταν αστείο να συγκρίναμε τον ελληνικό ιμπεριαλισμό με τον γερμανικό ή το γαλλικό. Αυτό που γίνεται, χρόνια τώρα, από τις ξενόδουλες ελληνικές κυβερνήσεις, είναι μια "ελεγχόμενη" επεκτατική πορεία, όπου κυρίως το ελληνικό κεφάλαιο καλύπτει τρύπες που αφήνει το δυτικοευρωπαϊκό, ή ακόμα χειρότερα απλά προετοιμάζει το δρόμο (αρπάζει πρώην κρατικούς τομείς της παραγωγής που οι αστικές κυβερνήσεις ξεπουλάνε, "αναμορφώνει" επί το καπιταλιστικότερον τη δομή τους, και μετά τους παραδίδει στο δυτικό κεφάλαιο - ό,τι κάνει δηλαδή και με τη ντόπια παραγωγή, βλέπε ΟΤΕ, ΟΣΕ, σύντομα ΔΕΗ κλπ)

Πάντως, σε πρακτικό επίπεδο τώρα, για το ΚΚΕ το ζήτημα είναι ξεκάθαρο, και έχει λήξει ήδη από το 14ο συνέδριο, ήτοι αρχές '90: οι υλικές συνθήκες στην Ελλάδα είναι υπερώριμες, και η επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική. Προφανώς αυτό αποτέλεσε αλλαγή γραμμής σε σχέση με την απόφαση του 9ου συνεδρίου (1973) που ίσχυε ακόμα μέχρι τότε, και αυτό αποτυπώθηκε και στην αλλαγή της τακτικής συμμαχιών.

Για άλλη μια φορά σου λέω ότι είναι λάθος να χρησιμοποιείς δεδομένα του σήμερα για να κριτικάρεις απόψεις και θέσεις του χθες.

Αυτό που γράφεις: "Και να ίσχυε σε παραγωγικούς τομείς κάτι τέτοιο, η οχύρωση πίσω από την έννοια εξάρτηση/χώρα μου/ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, απέκρυπτε (κατα τη γνωμη μου) την καπιταλιστική σχέση, υποβιβάζοντας την στο σχήμα εργατική τάξη-ξένο κεφαλαιο" είναι σωστό ως αντίληψη, αλλά δεν αφορά στο ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δεν είχε ποτέ από το '49 και μετά τέτοια στάση.
Η γραμμή συνεργασίας της εργατικής με την εθνική αστική τάξη, ως τακτική και μόνον προωθήθηκε από την ΕΣΣΔ του Χρουτσόφ και μετά ΜΟΝΟ για τις αποικιοκρατούμενες χώρες, προκειμένου να δωθεί κόκκινη απόχρωση στα ανερχόμενα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, και δεν αφορούσε στο ΚΚΕ καθώς δεν ήμασταν (τυπικά τουλάχιστον) αποικία.

Η συνεργασία του προλεταριάτου με την εθνική αστική τάξη ως στρατηγική, που υπερτονίζει το "λαός VS ξένο κεφάλαιο" είναι γραμμή του μαοϊκού χώρου, κι επομένως και των κινεζόφιλων ΚΚ - καμία σχέση δηλαδή με το ΚΚΕ!
Κι αν θέλεις, η σημερινή κατάντια της Κίνας ίσως είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της μαοϊκής αυτής γραμμής.
Το μεγάλο ερώτημα (που θέλει γερά "αρχίδια", όχι για να απαντηθεί φυσικά αλλά για υποστεί επεξεργασία σε μία Χ πληρότητα) είναι κατά πόσον στις χώρες εκείνες μια γραμμή διαφορετική της μαοϊκής μπορούσε να ευδοκιμήσει...



Νομίζω ότι απάντησα με σαφήνεια αλλά θα το ξαναγράψω:

Όλοι οι λαοί δέχονται την επίθεση του κεφαλαίου, και πιο σκληρά και άγρια στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Στο βάθος-βάθος, στη βάση της δηλαδή, η επίθεση είναι πάντα η ίδια, αλλά η μορφή που παίρνει είναι διαφορετική.
Η εργατική τάξη μιας χώρας που επαναστάτησε και κατέλαβε την εξουσία, δέχεται επίθεση κυρίως σε δια-κρατικό επίπεδο, από τις ιμπεριαλιστικές χώρες.
Με πιο απλά λόγια:
Η εργατική τάξη της Ελλάδας δεν έχει κανένα λόγο να υπερασπιστεί το αστικό κράτος της με το χαρακτήρα που έχει, κι αν κάτι τέτοιο συμβεί η υπεράσπιση θα γίνει από τη σκοπιά της κατάκτησης της εξουσίας. Στο ξεπούλημα των λιμανιών ας πούμε στους κινέζους, δεν αντιστεκόμαστε επειδή "πρέπει να ανήκουν σε έλληνες ιδιοκτήτες - καπιταλιστές" αλλά επειδή δεν θέλουμε να ανήκουν σε ιδιώτες κάθε εθνικότητας. Η αντίστασή μας στο ξεπούλημα του ΟΣΕ δεν έχει να κάνει με το ποιας εθνικότητας θα είναι αυτός που θα τον αγοράσει, αν θα είναι έλληνας ή ξένος, αλλά με το ξεπούλημα καθεαυτό.
Και ένα βήμα παραπέρα, δεν υπερασπιζόμαστε το κράτος στη μορφή που είναι τώρα, προφανώς γιατί εξυπηρετεί τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Το κράτος μας μπορεί να γίνει χειρότερο (προφανώς αντιστεκόμαστε), μπορεί να παραμείνει ίδιο (δεν το θέλουμε) ή μπορεί να καταληφθεί η εξουσία και να γίνει καλύτερο (και είναι αυτό που επιδιώκουμε).
Αντιθέτω όμως, στο κουβανικό κρατικό οικοδόμημα υλοποιείται μέρος των κατακτήσεων του κουβανικού λαού. Εκεί η στάση διαφοροποιείται: Προφανώς αντιστεκόμαστε στη χειροτέρεψή του, και προφανέστατα επιδιώκουμε τη βελτίωσή του, αλλά εδώ είμαστε θετικοί ακόμα και στην υπεράσπιση της τωρινής του μορφής, εάν λόγω διεθνούς συγκυρίας δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης! Γιατί ως εργατικό κράτος στεγάζει μέρος των κατακτήσεων του κουβανικού λαού.

Για την άλλη ένσταση, που δεν παραθέτω καθώς είναι μεγάλη:
Η σχέση κόμματος-κινήματος είναι διαλεχτική, ενότητα στην αντίφαση κλπ κλπ. Σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης ο ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα (κόμμα) αναβαθμίζεται, αλλά η διαλεχτική σχέση κόμματος-κινήματος δεν παύει να υφίσταται. Σχηματικά (και κατά προσέγγιση, γιατί η διαλεχτική δεν μοντελοποιείται έτσι απλά):
Το εργατικό κίνημα γεννάει το κόμμα. Το κόμμα γίνεται ο καθοδηγητής του κινήματος. Και καθοδηγεί το κίνημα στην κατεύθυνση εκείνη, όπου η ανάγκη ύπαρξης κόμματος θα εξαλειφθεί, και τελικά το κόμμα θα αποσυντεθεί.
Το κόμμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο, αλλά και τίποτα λιγότερο από το μοναδικό εργαλείο, άλλο δεν υπάρχει.
Η σχέση αυτή δεν είναι μεταφυσική, ούτε και υπάρχει σε κάποιο "χώρο ιδεών". Οποιαδήποτε στιγμή στην πορεία κάτι μπορεί να στραβώσει. Και λόγω της ενότητας των αντιθέτων, το "στράβωμα" θα περάσει με μια κάποια μορφή και στον αντίθετο πόλο εάν αυτός δεν μπορέσει να αντισταθεί.

Μία κάπως βεβιασμένη και υπεραπλουστευτική σκέψη (δεν υπερασπίζομαι την ορθότητά της, μου λείπει πολλή έρευνα ακόμα για να μπορώ να πώ ότι έχω καταλήξει σε ένα τέτοιο συμπέρασμα):
Η μαοϊκή παρέκκλιση από το μαρξισμό-λενινισμό ενσωμάτωσε στη στρατηγική του ΚΚ Κίνας την συνεργασία με την εθνική αστική τάξη (αυτό είναι κεντρική θέση του μαοϊσμού, γι' αυτό και υπερτονιζω τη χρήση της λέξης στρατηγική: οι σοβιετικοί δεν το ενσωμάτωσαν στη στρατηγική για της αποικιοκρατούμενες χώρες, το ενέταξαν μόνο σε μια τακτική λόγω συγκυρίας)
Συνεργασία του προλεταριάτου με την εθνική αστική τάξη σημαίνει να δίνεις στην αστική τάξη λόγο, πρωτοβουλία, δικαιώματα, άρα και να μοιράζεσαι μαζί της την εξουσία.
Η φράση "σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης ο ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα αναβαθμίζεται" που χρησιμοποίησα παραπάνω είναι η "μοντελοποίηση" αυτού του παραδείγματος: Το κόμμα ακολουθεί λανθασμένη πορεία και η οικοδόμηση στρεβλώνει. Το κινέζικο κράτος, υπό λανθασμένη κομματική καθοδήγηση, επιτρέπει τη δημιουργία οικονομικής βάσης στην οποία θα πατήσει η ανερχόμενη αστική τάξη, παράλληλα με την προώθηση κομμουνιστικής βάσης κατακτήσεων για τον κινεζικό λαό. Προφανώς, αυτή η "ειρήνευση" δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ, οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις οξύνονται, και κάποια στιγμή η καλοθρεμμένη αστική τάξη σηκώνει κεφάλι και κατακτά την εξουσία "από μέσα". Όλα αυτά προβλέπονται νομίζω από τη θεωρία μέχρι τελευταίας τελείας: η ταξική πάλη είναι "φυσική διαδικασία", κομμάτι της αντικειμενικής πραγματικότητας, και καμία δομή (κρατική, κομματική, οτιδήποτε!) δεν μπορεί να την καταπνίξει χωρίς να αναιρέσει τις αιτίες της (κοινωνικές τάξεις).

Επιμένω όμως ότι, έστω και την ύστατη στιγμή, η στρατηγική μπορεί να αλλάξει. Για την Κίνα πιθανόν να είναι πλέον αργά, αφού η αστική τάξη έχει διεισδύσει για τα καλά στο ΚΚ.

Διαφορετική πορεία βλέπω όμως να ακολουθείται στο Βιετνάμ, όπου δίνεται μάχη και για το διαχωρισμό κράτους-κόμματος. Δεν έχω όμως στοιχεία, ούτε και χρόνο δυστυχώς για να το ψάξω περισσότερο...

Λοιπον,
μαλλον οπως ανεβηκε το ποστ φαινεται προβοκατορικο, για καποιον που πιστευει οτι πριν 1,5 χρόνο το Κινεζικο καθεστως μπορουσε να εχει ως τετοιο στοιχεια προς την κατευθυνση της 'απελευθερωσης' του κινεζικου 'λαου' (συντροφικη συζητηση κατα ριζοσπαστη) ενώ σήμερα πιθανόν να είναι πλεον αργα. Κωλοτουμπα μου φανηκαν εμενα οπως τα διαβασα.

Εδώ όμως μπαίνει ένα ερώτημα: πώς είναι δυνατό αυτό το καθεστώς πλέον να ειναι ζηλευτο για την αποδοτικοτητα και την ανταγωνιστικοτητα με καπιταλιστικους ορους-δεικτες των εργατων του, σε τετοιο βαθμο που οι ηγετες σε-κρίση-χωρων της δυσης, πχ ΗΠΑ να πιεζουν για ανατιμηση του γουαν και της κινεζικης εργατικης δυναμης ωστε η κινεζικη παραγωγη να γινει λιγοτερο ανταγωνιστική στη διεθνη αγορα? Προς τι ο ορος απο αστους οικονομολογους για 'κινεζοποιηση' της εργατικης δυναμης στην ευρωπη με σκοπο την εξοδο απο την κρίση? Αλλαξαν τοσο γρηγορα οι κοινωνικες σχεσεις ή μηπως ο Κινεζικος κρατικος καπιταλισμός ήταν μια συγκεκριμενη διαχειριση της σχεσης εργασιας-κεφαλαιου και συγκρατησης των προλεταριακων (και αγροτικων στο παραδειγμα μας παλαιοτερα) ανταρσιων? Μεσα απο το ιστορικο παραδειγμα του μπολσεβικισμου (σε καθε του εκφανση) ειμαι πεπεισμενος για το τελευταιο (μεγαλη συζητηση φυσικα που δεν μπορει να γινει εδω και το να δινω συνεχεια πηγες μου φαινεται  λιγο ετοιματζιδικο). Απο την αλλη, δεν ισχυριζομαι ότι ο δαιμων του κακου είναι το εκαστοτε κομμα που εχει ιεραρχία... κλπ κλπ κατα τη συνηθη αναρχικη οπτικη (αν και οπως θα χεις καταλαβει δεν ειμαι οπαδος του συγκεντρωτισμου) αφου αυτη η κριτική παραμενει στο επιπεδο της οργανωσης-πολιτικης δομης. Πιστευω ότι ειναι προβλημα του κοινωνικου πεδιου, της αδυναμιας ενοποιησης των προλεταριων κλπ, δλδ προβλημα περιεχομενου. Αν δουμε τους τελευταιους αγωνες παγκοσμια, βλεπουμε οτι στα κεντρα συσσωρευσης της δυσης, η δυσκολια ενοποιησης της εργατικης ταξης που προκυπτει απο την ιστορικη κινηση του κεφαλαιου οδηγει σε αγωνες πιο εξεγερτικους και μη κατευθυνομενους ή στοχοθετημενους κυριαρχα (Γαλλια, Ελλαδα). Η απουσία συνδικαλιστικων-μεταρρυθμιστικων διεκδικησεων είναι το αποτελεσμα της τωρινης φασης (πτωτικο ποσοστο κερδους-κριση κλπ): σε μια επιχειρηση που κλεινει, είναι δυσκολο να εκφρασεις αιτημα, αν δεν υπαρχει οριζοντας επαναστατικης αλλαγης (ή αλλιως μέσα στον καπιταλισμό εργατες και αφεντικά έχουν κοινα, η εργατική δυναμη σαν πολος του κεφαλαιου χρειαζεται -σε καθημερινο επιπεδο- τη συνεχιση της σχεσης για την αναπαραγωγη της, απο την αλλη παλευει εναντια σ αυτη την εκμεταλλευση εξ ου η αντιφαση). Στους τελευταιους αντιθετα αγωνες στην Κινα, οι μισθοι αυξανονται σε πολλες περιπτωσεις κατακορυφα. Πως προκυπτει αυτη η ιστορικη κινηση μεσα απο μια αναλυση που λεει οτι το 2009 το κινεζικο καθεστως ηταν λιγοτερο ή περισσοτερο αδελφό κομμα?

Τώρα, όσο αφορα το θεμα της εξαρτησης, συμφωνω γενικα μεχρι εκει που λες "...συντομα ΔΕΗ κλπ)" (το γενικα παει στις εξαγωγες κεφαλαιου-επενδυσεις σχετικα με τα 90s, από την αλλη θα ξερεις ισως για τις εκκαθαρισεις, τους διωγμους και τις υπολοιπες αγαθοεργιες εθνικης ομογενοποιησης του ελληνικου - οπως και οποιοδηποτε αστικου κρατους- πολλα χρονια πριν το 70. Αν το ελληνικο βιομηχανικο κεφαλαιο δε φαινοταν τοτε ικανο προς επεκταση, δε μπορουμε να πουμε το ιδιο πχ για τη ναυτιλια που ήλεγχε και ελεγχει σημαντικο κομματι της μεσογειου). Γενικά, δε με ενδιαφερε στο ζητημα να εγκαλεσω  το ΚΚ για τη σταση του γενικα σε θεματα διεθνισμου/ συμμαχιας ταξεων/ εθνικων θεματων. Αφου το ανεφερες παντως, πώς δε συντάσσεται με τα συμφεροντα της αστικης ταξης όταν στις αρχες του '90 βαζει θεμα εδαφικης ακεραιοτητας απεναντι στην ΠΓΔΜ, ή αναφεροντας συχνα (όπως στο προηγουμενο debate) την ανησυχια για τα εθνικά ζητηματα, Αιγαίο κλπ? Για να συνεχίσω το συλλογισμό του προηγούμενου ποστ, σχετικά με το πολιτικό και το κοινωνικό, αναφορικά με τις συμμαχίες κλπ, εχω δει πολλες φορες η ιδια η ιστορική αντικειμενικοτητα και οι συγκρουσεις που υπαρχουν καθημερινα, να θεωρουνται δευτερευουσες σαν να μην καθοριζουν αυτες την πολιτική παλη αλλά το αναποδο. Και για να δικαιολογησω το χαρακτηρισμό 'κωλοτουμπες' (σαν πολιτκή στρατηγική που υιοθετειται αναγκαστικα εξαιτιας της αποστασης απο την πραγματική παλη -δεν εννοω οτι τα μελη του κκε ειναι εξω απο τους αγωνες, καθε αλλο, αλλα οτι κατα τη γνωμη μου η προλεταριακη εμπειρια τους διαθλαται προς οφελος του πολιτικου σχεδιου ανεβαινοντας κομματικο επιπεδο), θα αναφερω ενα παραδειγμα:
Εδώ στο πλευρο των 'αλιεων' (πλοιοκτητες μεσης αλιειας), 2000
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=472923&publDate=6/10/2000 (http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=472923&publDate=6/10/2000)
Εδώ τα περσινα γεγονοτα, στο πλευρο των αλιεργατων, εναντίον των μεχρι προτινος 'αλιεων'
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5531911&publDate=4/3/2010 (http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5531911&publDate=4/3/2010)
Η κοινή προσωπικότητα των αρθρων, πρωτα ως αγωνιστικά ετοιμος και επειτα ως τρομοκρατης εκβιαστης, Δ.Νταουλτζής, ήταν αναμεσα σ αυτούς που επιτεθηκαν στο ΠΑΜΕ στη Μηχανιωνα. Μετά από αυτα, στο πλευρο των 'αλιεων' (των μικρομεσαιων, οκ μπορει να υπαρχουν και τετοιοι)
http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5681290&publDate= (http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5681290&publDate=), 2010
Γνωριζεις, ότι προκειται περιπου για τους ιδιους (δεν ξερω ποσοι ειναι αυτοαπασχολουμενοι, κατανοωντας την αναγκη ενος πλατυτερου μετωπου με κομματια αυτου του στρωματος). Μ αυτα δε θελω να πω αν σωστα ή λαθος εκανε το ΚΚΕ και αβανταρε λιγοτερο ή περισσοτερο ανα συγκυρια τους πλοιοκτητες αλλά ότι η ίδια η ταξική πάλη ως αντικειμενικότητα θετει εκτός τετοια σχεδια de facto (γιατι οντολογικα, και ο αστος μπορει να ξεσκιζεται στη δουλεια και στην αταξικη κοινωνια να περναει καλυτερα, αλλα αυτο δε λεγεται κομμουνιστικη θεωρια αλλα αγνος ιδεαλισμος). Εγω με λιγα λογια και για να το κλεινω, και νομιζω οτι ειναι στην καρδια του ζητηματος που συζηταμε για την Κινα με ενα τροπο, βλεπω μια κυριαρχια του πολιτικου πανω στο κοινωνικο. Αν μιλησουμε και για αλλα μεγαλα κομματια του αριστερου/αναρχικου/οπως θελεις πεστο (αυτοαποκαλουμενου?) χωρου βλεπω το ιδιο πολλες φορες, με αλλη σημειολογια/συνθηματολογια (1500 για ολο το λαο - πώς?- ή αντιστοιχα 'η κοινωνια ειναι προσκυνημενη' κλπ). Εξετάζεται σε πολιτικο επιπεδο κατα τη γνωμη μου πολυ επιφανειακα το πώς προκυπτει απο τις πραγματικές καταστάσεις η κομμουνιστική χειρονομια, η ριζοσπαστικοτητα ή τα ορια των αγωνων κλπ.
Η':

Ο κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ' αυτό πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί την σημερινή κατάσταση πραγμάτων.
Κ. Μαρξ - Φρ. Ένγκελς, Η Γερμανική Ιδεολογία

Αυτά και σορυ αν γραφω καπως χαωδως

Ποιο ΑΚΕΛ ρε παιδια?... Τι μπορεί να κάνει πρακτικά?

Γίνεται να εφαρμοσεις κεντρικο σχεδιασμό της οικονομίας σε ενα νησι διαιρεμενο? ....που εχει πληθυσμό 500.000 και ειναι απομονωμενο στη μέση της μεσογείου?

Για την "μεταλλαξη" του ΑΚΕΛ ευθυνονται καθαρα πρακτικοι λόγοι.Εξαλλου δεν κυβερνα το ΑΚΕΛ ,απλα ο προεδρος ειναι του ΑΚΕΛ και ο ιδιος ο Χριστοφιας εχει παραδεχτει, πως ηρθα να κυβερνησω μια καπιταλιστικη χώρα για να λυσω το κυπριακό.

Για άλλη μια φορά ευχαριστώ για το υψηλό επίπεδο της αντιπαράθεσης.

1) Για την "κωλοτούμπα" και τις σχέσεις με το ΚΚ Κίνας,
νομίζω ότι έχω απαντήσει επαρκώς. Επιγραμματικά για την περίπτωση που χάθηκαν στο πλήθος:

- Η στροφή του ΚΚΚ στην οικονομία της αγοράς ξεκινάει το '80, αλλά ανοιχτά ιμπεριαλιστικές θέσεις υιοθετεί από το 2000 και μετά.
- Στα κείμενα που παρέθεσες, η τελευταία αναφορά σε υπεράσπιση της Κίνας γίνεται το 2002, από τότε και μετά η αλληλεγγύη εκφράζεται μόνο προς τον κινεζικό λαό, ενώ οι άριστες κομματικές σχέσεις που φυσικά διατηρούνται, πλέον συνοδεύονται από αμφισβήτηση και αιτήματα διευκρινίσεων. Το γεγονός ότι πλέον στην πλειοψηφία των επαφών επικεφαλής είναι η ΓΓ και όχι ο υπεύθυνος της ΚΕ για αυτά τα ζητήματα είναι νομίζω αξιοσημείωτο.

Προσωπικά δεν θα ήθελα να σταματήσουν οι κομματικές σχέσεις, και για όσο ακόμα θα επιθυμούν οι ίδιοι οι κινέζοι να συνδιαλέγονται μαζί μας, πιστεύω ότι τώρα περισσότερο από ποτέ έχουμε πολλά να μάθουμε από τις σκέψεις και τις τάσεις στο ΚΚ Κίνας, όχι μόνο για να αποφύγουμε τα ίδια λάθη στο (ελπίζω κοντινό!) μέλλον, αλλά και ακόμα περισσότερο για να αρχίσουν να ζυμώνονται στο Κόμμα και σκέψεις για το πώς, σε περίπτωση που τελικά πέσουμε σε ίδια λάθη, θα μπορέσουμε να βγούμε από τη δυσχερή κατάσταση πριν να είναι αργά, έστω και την τελευταία στιγμή!

Δεν έχει νόημα πάντως να σταχυολογούμε κομματικές ανακοινώσεις, είναι δεδομένο ότι επί 40 χρόνια η στάση ήταν κριτική υπεράσπιση, από το 2005 και μετά απομάκρυνση, και τώρα πλέον στο 2010 επίσημη αρθρογραφία με στοιχεία απόρριψης. Ε νομίζω ότι και τα επίπεδα ωριμότητας του Κόμματος έχουν ανέβει πολύ πιο ψηλά από αναθεματισμούς (βλέπε καθαίρεση Ζαχαριάδη). Προσωπικά, αν θέλεις, επειδή δεν είχα κάτσει μέχρι τώρα να κάνω ανασκόπηση της πορείας των σχέσεων με την Κίνα (και σ' ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία) τελικά είμαι πολύ ευχαριστημένος, μέχρι προχθές ασύνειδα ήμουν κάπως πιο απαισιόδοξος, τελικά φαίνεται ότι η εμπειρία έχει αφομοιωθεί σε μεγάλο βαθμό από το Κόμμα και μπορεί να κρίνει τις διεθνείς εξελίξεις με μεγάλη οξυδέρκεια και χωρίς καθυστέρηση. (Αν το συγκρίνεις με τα αγαλματάκια στον Γκορμπατσώφ η διαφορά είναι κάτι παραπάνω από αισθητή!)

2) Στο παράδειγμα των αλιέων,
η "κωλοτούμπα" δεν υφίσταται, εάν ερμηνεύσεις τη στάση μέσα από το πρίσμα του προγράμματος και της πρότασης εξουσίας του Κόμματος. Εν συντομία, και αν χρειαστεί θα επανέλθω στο μέλλον:
Στα πλαίσια της τακτικής του Κόμματος, προς εξυπηρέτηση της στρατηγικής του σοσιαλισμού, στα λενινιστικά πρότυπα της "συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης" (της ελληνικής οικονομίας), διατυπώνει πρόταση εξουσίας στη βάση ενός κοινωνικο-πολιτικού μετωπικού σχήματος, στο οποίο με κεντρικό φορέα την εργατική τάξη συμμαχούν κοινωνικά στρώματα. Στρώματα τα οποία, αν και δεν αποτελούν επαναστατικό υποκείμενο, έχουν πλέον αντικειμενικό συμφέρον από το σοσιαλισμό, καθώς το περαιτέρω βάθεμα της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης απειλεί την ίδια τους την ύπαρξη: μικροαστικά στοιχεία, αυτοαπασχολούμενοι, επαγγελματοβιοτέχνες και έμποροι, μικρομαγαζάτορες, φτωχομεσσαία αγροτιά κλπ. Στην Ελλάδα, παρά τη σταυροφορία άλωσής τους από το Σημιτικό "εκσυγχρονισμό" και μετά, επιβιώνουν ακόμα τέτοια στρώματα, σε τομείς της παραγωγής όπου τα μονοπώλια είτε δεν έχουν διεισδύσει, είτε έχουν παρουσία αλλά όχι ολοκληρωτική κυριαρχία.

Η σχέση με τα στρώματα αυτά είναι σχέση συμμαχίας, όχι προς υπεράσπιση των όποιων συντεχνιακών τους συμφερόντων, αλλά στα πλαίσια της αντικειμενικής τάσης του ιμπεριαλισμού, σε κάθε επανάληψη της κρίσης του, να τα πλήττει και να τα καταστρέφει. Άλλωστε αναφέρεται ξεκάθαρα ότι με την κατάληψη της εξουσίας από το μέτωπο θα προωθηθεί πολιτική συνεταιρισμών, ώστε να ενταχθούν στον κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό, και βαθμιαία να κοινωνικοποιηθούν μαζί με τους άλλους τομείς της παραγωγής όπου η συγκεντροποίηση είναι ήδη προχωρημένη.

Στα πλαίσια αφενός της συμμαχίας, κι αφετέρου με τη σιγουριά ότι η διείσδυση των μονοπωλίων σε έναν ακόμα τομέα της παραγωγής θα φορτώσει πρόσθετα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων, το Κόμμα στάθηκε αλληλέγγυο τόσο το 2000 όσο και το 2010, στην αντίστασή τους, όπως αντίστοιχα και στην απεργία των φορτηγατζήδων ή σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, πάντα με το πρόταγμα της λαϊκής εξουσίας και με κάλεσμα για προσχώρηση στη συμμαχία. Αυτό δε σημαίνει ταύτιση ούτε και άκριτη υποστήριξη, και γι' αυτό φυσικά στην άλλη περίπτωση, όπου οι εν λόγω στράφηκαν ανοιχτά εναντίον των εργαζομένων τους, μας βρήκαν και θα μας βρίσκουν απέναντί τους. Για το ΚΚΕ, ως μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, υποκείμενο της επανάστασης και πρωτοπόρα δύναμη της κοινωνίας είναι η εργατική τάξη, αποκλειστικά και μόνο.

Στο ίδιο κλίμα, και συμφωνώντας μαζί σου ότι "η ίδια η ταξική πάλη ως αντικειμενικότητα θετει εκτός τετοια σχεδια de facto", το συνδέω με την αναφορά στην Κίνα, υπενθυμίζοντας ότι οι μανιχαϊστικού τύπου διαχωρισμοί δεν απαντώνται πουθενά στην πραγματικότητα "άμεσα" και "καθαρά", παρά μόνον ως μέσοι όροι σε περίπλοκες, πολύπλευρες και στοχαστικές πτυχές της. Με βάση αυτό, η οριοθέτηση ενός συγκεκριμένου "σημείου αναφοράς" για τη μεταστροφή της Κίνας θα συνιστούσε πρακτική αντιδιαλεχτική, κι ως εκ τούτου αντιμαρξιστική, μεθοδολογικά λανθασμένη. Οι οριοθετήσεις μπορούν να γίνουν μόνο στο βάθος ενός "σημείου καμπής", και τέτοιο για την ΕΣΣΔ είναι σαφώς το 20ο συνέδριο με την εκστρατεία αποσταλινοποίησης, ενώ για την Κίνα θα δυσκολευόμουν πολύ να το τοποθετήσω στην αρχή ή στο τέλος του Μεγάλου Άλματος, ή των Χιλίων Λουλουδιών, ή της Πολιτιστικής Επανάστασης.
Πάντως είναι σαφές ότι από το 2000 και μετά η Κίνα προσπαθεί σχεδιασμένα να αναβαθμίσει τη θέση της στον ιμπεριαλισμό, κάτι που μέχρι και τα τέλη του '90 δεν διαφαίνονταν, ή τουλάχιστον δεν είχε εκφραστεί, ή τελοσπαντων συγκαλύπτονταν από την ανεπαρκώς ανεπτυγμένη οικονομική βάση.

3) Για την αναφορά σου στα εθνικά θέματα,
όταν τίθεται ένα πρόβλημα τέτοιας φύσης και έκτασης (π.χ. αμφισβήτηση συνόρων), το ΚΚ τοποθετείται πάντα με το συμφέρον του προλεταριάτου, όχι βεβαίως του ντόπιου αλλά του διεθνούς. Και καθώς είναι προφανές ότι αλλαγή συνόρων, και μάλιστα μέσω ένοπλης σύρραξης, δεν συμφέρει το προλεταριάτο καμίας χώρας, δεν είναι εξίσου προφανές ότι θα πρέπει έγκαιρα να προειδοποιήσει για τον κίνδυνο που διαβλέπει?
 
Στο θέμα του Αιγαίου, το πρόβλημα δεν περιορίζεται στον ανταγωνισμό της ελληνικής με την τουρκική αστική τάξη, αλλά ανεβαίνει ψηλά στους ανταγωνισμούς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, ως πράκτορες των οποίων δρουν ανοιχτά οι αστοί πολιτικοί, και ιδιαίτερα οι δικοί μας. Η υπεράσπιση των συνόρων, και η μη-διαπραγμάτευση οποιουδήποτε τύπου συνδιαχείρισης είναι "απλώς" αντιιμπεριαλιστική γραμμή.
Το ότι εμφανίζεται μια μικρή κοινή περιοχή συμφερόντων για το ελληνικό προλεταριάτο και για την ελληνική αστική τάξη στη θέση αυτή, ουδόλως πρέπει να μας προβληματίσει. Είναι κι αυτό αποτέλεσμα της θεμελιώδους αντίφασης, όπως αυτή εκφράζεται στα πλαίσια της "ενδιάμεσης κι εξαρτημένης θέσης".
Αν θέλεις, είμαστε "τυχεροί" (καταλαβαίνεις πώς το λέω) που το δικό μας ΚΚ διαγιγνώσκει την ιδιαιτερότητα και κρατάει σταθερά "καθαρή" ταξική γραμμή, χωρίς να τη στρογγυλεύει παρασυρόμενο από τη φρασεολογία του (μικρο)αστικού "εθνικού συμφέροντος" όπως άλλα ΚΚ, και ακόμα περισσότερο (που προσωπικά με κάνει να αισθάνομαι λίγο ακόμα περήφανος) το ότι δεν παρασύρεται ούτε από την δεδομένη, και αδιαπραγμάτευτη, ανεπάρκεια της δικής μας υποτελούς, ξενόδουλης, εθνοπροδοτικής αστικής τάξης, και αντιπαραβάλει ταξική διέξοδο αμιγώς σοσιαλιστική. Είναι μεγάλη υπόθεση, και μια σύγκριση με την πολιτική γραμμή άλλων ΚΚ στην Ευρώπη, σε χώρες με παρόμοιες ιδιαιτερότητες είναι νομίζω χρήσιμη.

(Και για να μην παρεξηγηθώ: Προφανώς και αποδέχομαι ότι η αστική τάξη, κάθε χώρας, είναι σε τελευταία ανάλυση άχρηστη. Η διαφορά της δικής μας αστικής τάξης είναι ότι, εκτός από -αντικειμενικά- άχρηστη, είναι και -υποκειμενικά- ανεπαρκής, ανίκανη, και ως σύνολο ηλίθια!)

Κλείνοντας, δε συμμερίζομαι (προφανώς!) την άποψη περί κινέζικου "κρατικού καπιταλισμού" - και γενικότερα όλη αυτή τη φρασεολογία του μετατροτσκιστικού συρφετού που περισσότερο μπερδεύει παρά ξεκαθαρίζει τη βλέπω εχθρικά. Κατ' αρχήν ο καπιταλισμός δεν μπορεί παρά να είναι κρατικός, στο τελευταίο στάδιό του, δε, γίνεται κρατικομονοπωλιακός, καθώς η διάκριση των λειτουργιών του κράτους από την οικονομική δραστηριότητα των μονοπωλίων γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Δεύτερον, η σοσιαλιστική κοινωνία είναι μια κοινωνία υπό μετασχηματισμό, ο σοσιαλισμός ο ίδιος νοείται ως διαδικασία επαναστατικού μετασχηματισμού, ως προτσές, και όχι ως στατικό διακριτό κοινωνικό σύστημα. Επομένως, είναι λογικό οι αντιφάσεις του συστήματος που διαδέχτηκε να μην έχουν λυθεί πλήρως και οριστικά, να υπάρχουν και υποχωρήσεις ή κάθε τύπου "μπαλαντζαρίσματα". Και τρίτον και σημαντικότερον, η ιστορία έχει πανηγυρικά (και τραγικά!) δικαιώσει τη σταλινική θέση περί όξυνσης της ταξικής πάλης σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η δε Κίνα είναι πρώτης τάξεως αρνητικό παράδειγμα. Με πολύ απλά λόγια για τον αμύητο, στο σοσιαλισμό εξακολουθεί να υπάρχει απόσπαση υπεραξίας από την εργασία, με τη διαφορά ότι δεν καταλήγει στις τσέπες κάποιας αστικής τάξης, αλλά επενδύεται κεντρικά σχεδιασμένα στο ίδιο το προτσές της οικοδόμησης. Κι όποιοι δεν το (απο)δέχονται ή περιμένουν κάτι διαφορετικό, μάλλον δεν έχουν ξεκαθαρίσει τη διαφορά σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

αφου το κκε αναγνωρισε οτι το κκκ ειναι καπιταλιστικο το κκκ μπορει να παρει επιτελους καπιταλιστικες αποφασεις  ^rolfmao^ ^rolfmao^ ^rolfmao^

Κατανοητός, ειναι οι θεσεις του ΚΚ, τις οποιες γνωριζα, μαλλον συζητωντας αναγκαστικα στο συνολικο επιπεδο φτανουμε στις ιστορικες διαφωνιες των χωρων που μας επηρεασαν θεωρητικά (τα γνωστα θεωρια σταδιων, σχεδιασμενη παραγωγη, σοσιαλισμος, εργατικο κρατος κλπ). Η ιστορια ας δειξει. :)

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6150694&publDate=20/3/2011
Ειχε κυκλοφορησει στο 6ο τευχος του 2010 της ΚΟΜΕΠ ολοκληρο το αρθρο,
αλλα επειδη σε ψηφιακη μορφη δεν υπαρχει η ΚΟΜΕΠ,
θα ανεβαινουν απ'οτι καταλαβαινω και τις επομενες 2-3 Κυριακες
στον Κυριακατικο "Ρ" και τα υπολοιπα μερη.

2ο μερος
http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=26/3/2011&id=13322&pageNo=9&direction=1

πολυ ενδιαφέρον, μενει να δούμε πως θα αντιδράσουν οι ΗΠΑ στην ολο και αυξανόμενη δυναμη της Κίνας.

Ο κόσμος στις αρχές του 21ου αιώνα εχει εντονες ομοιότητες με τον κοσμο τις δεκαετίες πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο: και εκεί είχαμε μια ταχέως αναδυόμενη οικονομικη δυναμη, τη Γερμανική Αυτοκρατορία, η οποια προσπαθούσε να ανατρέψει την κατεστημένη κυριαρχο Βρετανική Αυτοκρατορία. Στο παρασκήνιο, όλες οι μεγαλες δυνάμεις του κόσμου ηταν καπιταλιστικές και προσπαθούσαν, παιρνοντας το μερος ενός μπλοκ, να παρουν ένα κομματι απο την πιτα των αγορων. Ο κόσμος βασανιζόταν απο την οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1880 που εριχναν παντου τις τιμες και έκαναν τους αντιπάλους ακομα και να επαναφέρουν τους δασμούς μεταξυ καρτων.

3ο μερος
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=6177782&publDate=3/4/2011

4ο μερος
http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=7/4/2011&id=13374&pageNo=7&direction=1

5ο μερος
http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=17/4/2011&id=13378&pageNo=7&direction=1

6ο μερος
http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=23/4/2011&id=13405&pageNo=9&direction=1

αλλο 1 πρεπει να μενει :P