Print Page - Η Γαλλία που αντιστέκεται

Η Γαλλία που αντιστέκεται

ΠΑΡΙΣΙ
Της ΗΡΑΣ ΦΕΛΟΥΚΑΤΖΗ

Mέρες του '68 μοιάζει να ξαναζεί η Γαλλία. Μετά την Τρίτη 7 Μαρτίου, κατά την οποία περισσότεροι από 1.000.000 μαθητές και φοιτητές ξεχύθηκαν στους δρόμους, το κύμα της διαμαρτυρίας μεταφέρεται στα γαλλικά πανεπιστήμια.

Στη Σορβόνη, σύμβολο της εξέγερσης του Μάη, φοιτητές κατέλαβαν την Παρασκευή το πανεπιστήμιο, για να εκδιωχθούν βίαια ξημερώματα Σαββάτου από ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας. Στη συνέχεια εκατοντάδες φοιτητές διαδήλωσαν στο Παρίσι. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που δίνουν οι φοιτητικοί σύλλογοι, υπό κατάληψη τελούν 45 από τα 80 ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Ωστόσο, ο υπουργός Παιδείας Ζιλ ντε Ρομπιέν προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τη διάσταση των κινητοποιήσεων και υποστηρίζει ότι ο αριθμός αυτός είναι υπερβολικός.

Αιχμή του δόρατος των διαδηλώσεων αποτελεί η πρόταση του πρωθυπουργού Ντομινίκ ντε Βιλπέν, γνωστή ως «Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης», η οποία θα δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να προσλαμβάνουν νέους υπαλλήλους με χαμηλούς μισθούς και να τους απολύουν χωρίς καμιά αιτιολογία και χωρίς αποζημίωση.

Πρωτοπόροι οι νέοι

Η ογκώδης κινητοποίηση των νέων, που ξεκίνησε με την επιστροφή τους στα θρανία ύστερα από τις χειμερινές διακοπές, δείχνει ότι η γαλλική νεολαία είναι αποφασισμένη να αντιπαρατεθεί αποφασιστικά στην εφαρμογή του μέτρου.

Αντίθετα, μικρές επιπτώσεις είχαν οι απεργίες που έγιναν στα δημόσια μεταφορικά μέσα, στην παιδεία, στα ταχυδρομεία, στα αεροδρόμια και στις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας.

Τα συνδικάτα, όπως και η αριστερά, εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την επιτυχία των κινητοποιήσεων και δήλωσαν ότι σκοπεύουν να εντείνουν την πίεση προκειμένου να επιτύχουν υποχώρηση της κυβέρνησης, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν, όταν αποσύρθηκαν διάφορα νομοσχέδια που προωθούσε η δεξιά.

* Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ανακοίνωσε ότι θα προσφύγει στο Ανώτατο Συνταγματικό Συμβούλιο, αμέσως μετά την αναμενόμενη υιοθέτηση του νομοσχεδίου από το Κοινοβούλιο.

Στο νομοσχέδιο αυτό περιλαμβάνεται και το επίμαχο μέτρο για τη σύμβαση πρώτης εργασίας. Οι σοσιαλιστές υποστηρίζουν ότι θα συνεχίσουν τον αγώνα για την απόσυρσή του, αφού, όπως εκτιμούν, «η κυβέρνηση είναι εύθραυστη και μπήκε πλέον σε πολιτική κρίση».

* Σε παρόμοια διαπίστωση οδηγούνται και τα μεγάλα συνδικάτα, που εκτιμούν ότι με την επιμονή του πρωθυπουργού να επιβάλει το επίμαχο μέτρο, το οποίο αμφισβητείται από τους νέους, τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς αλλά και τους εργοδότες, «η κυβέρνηση του Ντε Βιλπέν αντιμετωπίζει τον κίνδυνο κοινωνικής εκτροπής».

* Ο γενικός γραμματέας του CGT, της μεγαλύτερης γαλλικής συνδικαλιστικής ομοσπονδίας, Μπερνάρ Τιμπό, επισήμανε ότι οι διαδηλώσεις της Τρίτης ήταν «μεγαλύτερες κατά τρεις φορές από τις προηγούμενες, με συμμετοχή όλων των κατηγοριών και των ηλικιών εργαζομένων. Αυτό δείχνει την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, η οποία κατάλαβε ότι το μέτρο, που δίνει το δικαίωμα αυτόματης απόλυσης, προορίζεται να γενικευτεί σε όλους τους εργαζόμενους».

Οι αναλυτές των ΜΜΕ επισημαίνουν ότι ο Ντε Βιλπέν ακολουθεί την πολιτική «μια γενιά για πέταμα». Οι οικονομικές εφημερίδες εκτιμούν μάλιστα ότι η σύμβαση πρώτης εργασίας δεν έπεισε τις επιχειρήσεις κι ότι τα συνδικάτα, οι οργανώσεις των νέων και η αριστερά ρίχνουν τώρα όλες τους τις δυνάμεις στη μεγάλη μάχη.

Ανυποχώρητος ο Βιλπέν

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δύο στους τρεις Γάλλους υποστηρίζουν τις κινητοποιήσεις και τοποθετούνται κατά του μέτρου. Κύριο θέμα των πολιτικών αναλυτών είναι επίσης η κρίση και η φθορά της εξουσίας που αφορά κυρίως τον γάλλο πρωθυπουργό και σημαδεύεται από κατακόρυφη πτώση του στις δημοσκοπήσεις.

Θυμίζουμε ότι ανάλογες κοινωνικές αντιδράσεις είχαν ανακόψει το δρόμο προς τα Ηλύσια στους πρωθυπουργούς της δεξιάς Ζιπέ και Μπαλαντίρ. Σήμερα, παρά το ότι που όλες οι ενδείξεις έχουν φτάσει στο «κόκκινο», ο Ντε Βιλπέν δεν φαίνεται να υποχωρεί.

Δηλώνει, μάλιστα, ότι «σέβεται τις φοβίες των Γάλλων, αλλά αρνείται την ακινησία» και να υποστηρίζει ότι η σύμβαση που αφορά την πρώτη εργασία είναι θετικό μέσο για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων. Υποσχέθηκε όμως να αρχίσει συνομιλίες με τους κοινωνικούς εταίρους, σε μια προσπάθεια να εκτονώσει την ένταση και να αποφύγει μια «καυτή άνοιξη»

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΚΝΕ

Σε εξέλιξη η επίθεση στα δικαιώματα της νεολαίας

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΣ της Οργάνωσης, με αφορμή τις κινητοποιήσεις της νεολαίας στη Γαλλία

Με αφορμή τις κινητοποιήσεις των φοιτητών στη Γαλλία (που διογκώθηκαν τις προηγούμενες μέρες και δέχτηκαν χτύπημα από τις δυνάμεις καταστολής) ενάντια στο νομοσχέδιο που ελαστικοποιεί τις εργασιακές σχέσεις για τους νέους, το Γραφείο Τύπου του ΚΣ της ΚΝΕ, εξέδωσε χτες την παρακάτω ανακοίνωση:

«Παρακολουθούμε τις εξελίξεις και τα μέτρα που παίρνει η γαλλική κυβέρνηση ενάντια στο δικαίωμα της νεολαίας στην εργασία, στη δουλιά με ικανοποιητικούς μισθούς, ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αυτά τα μέτρα πηγάζουν από την πολιτική της ΕΕ όπως έχει καθοριστεί στη Σύνοδο της Λισαβόνας, από τις κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, όπως και στην Ελλάδα από την πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Αυτή η επίθεση στο δικαίωμα της ασφάλισης των νέων της Γαλλίας, που υποφέρουν από την ανεργία και την αβεβαιότητα για το μέλλον τους, είναι σε εξέλιξη και εντείνεται και στη χώρα μας και στις άλλες χώρες της Ε[b]Θέλουν την εργατική τάξη και τη νεολαία να δουλεύει σε καθεστώς άγριας εκμετάλλευσης, χωρίς δικαιώματα, με υποταγμένη συνείδηση. Να μην αντιδρά η νεολαία, μαζί με την εργατική τάξη στις αντεργατικές και αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις που προωθούν.[/b][/color]

[b]Οπως είδαμε και στη χώρα μας, κάθε φορά που οι εργαζόμενοι και η νεολαία μαζικά εναντιώνονται στην κυρίαρχη πολιτική, κάθε φορά που αποφασίζουν να δυναμώσουν τον αγώνα, έχουν έτοιμα τα αντιδημοκρατικά μέτρα και τους μηχανισμούς για το χτύπημα των αγώνων της νεολαίας, στο όνομα της νομιμότητας που θέλει τη νεολαία άβουλη και συμβιβασμένη[/b]. [i]Γι' αυτό χτύπησαν και στη Γαλλία, όπου οι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης, όπως και στη χώρας μας έσυραν και συνεχίζουν χιλιάδες μαθητές στα μαθητοδικεία, αποφάσισαν την επιστράτευση των ναυτεργατών[/i]. [size=12pt][b]Αυτή είναι η δημοκρατία τους.[/b][/size]

Η νεολαία δεν έχει άλλο δρόμο, παρά να βγάζει συμπεράσματα για τα κόμματα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, που επιβουλεύονται τα δικαιώματά της, στα πλαίσια της πολιτικής της ΕΕ. Να φύγει από τα κόμματα αυτά και να βρεθεί στο δρόμο του αγώνα. Να μαζικοποιήσει τα συλλαλητήρια στις 15 Μάρτη, να συμμετάσχει μαζικά στην απεργία. Να παλέψει για τα δικαιώματα και τις ανάγκες της, για να μπορέσει το κίνημα της νεολαίας να αναζωογονηθεί και να συμβάλει στην υπόθεση του Μετώπου, που προτείνει το ΚΚΕ. Τα προβλήματα της νεολαίας δεν μπορούν να λυθούν με αυτή την πολιτική, με την εξουσία του κεφαλαίου, αλλά μόνο όσο δυναμώνει ο αγώνας που αμφισβητεί αυτή την πολιτική και την εξουσία. Η νεολαία μπορεί να δυναμώσει αποφασιστικά το ΚΚΕ, να ισχυροποιήσει την ΚΝΕ μέσα στην καθημερινή πάλη, αλλά και μπροστά στις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές».

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=14/3/2006&id=6409&pageNo=25&direction=1

ΠΑΡΕΛΥΣΑΝ τα πανεπιστήμια, σήμερα και αύριο μεγάλες διαδηλώσεις

Γαλλικός Μάρτης

ΠΑΡΙΣΙ
Της ΗΡΑΣ ΦΕΛΟΥΚΑΤΖΗ

Παρά τις εγγυήσεις που έδωσε ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν για βελτιώσεις στο επίμαχο μέτρο «σύμβαση πρώτης εργασίας», το οποίο δίνει στους εργοδότες το δικαίωμα απολύσεων χωρίς αιτιολογία επί διετίαν, οι φοιτητές, οι μαθητές, τα συνδικάτα και η Αριστερά απαιτούν την κατάργησή του.

Οι φοιτητές των γαλλικών πανεπιστημίων ψηφίζουν υπέρ της συμμετοχής τους στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Οι «εγγυήσεις» Ντε Βιλπέν δεν τους έπεισαν...
Ο πρωθυπουργός δεν κατάφερε να πείσει. Αντίθετα μάλιστα, η επιμονή του, να διατηρήσει ένα μέτρο που συναντά ομόφωνη αντίδραση των κοινωνικών φορέων και της νεολαίας, πυροδότησε την ένταση. Σε γενικές συνελεύσεις τους οι φοιτητές ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία τη συνέχιση της κινητοποίησης. Σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας σε 11 πανεπιστήμια έχει παραλύσει η δραστηριότητα και σε άλλα 26 σημειώνεται διαταραχή της λειτουργίας τους. Τα συνδικάτα της εκπαίδευσης δηλώνουν ότι 40 πανεπιστήμια στα 88 συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις με μερική ή ολική απεργία.

Στο Καρτιέ Λατέν

Εκατοντάδες νέοι πραγματοποίησαν αυθόρμητες διαδηλώσεις χθες στο Καρτιέ Λατέν, κοντά στη Σορβώννη, που έχει γίνει σύμβολο, κάτω από την επαγρύπνηση ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων. Επεισόδια ξέσπασαν στο παρισινό Κολλέγιο της Γαλλίας μεταξύ των ΜΑΤ και μαθητών που είχαν εισχωρήσει στο προαύλιό του.

Σε συνελεύσεις τους οι καθηγητές του Πανεπιστημίου Παρίσι 1 και άλλων επαρχιακών πανεπιστημίων αποφάσισαν τη συμμετοχή στο φοιτητικό κίνημα, εξέφρασαν την αποδοκιμασία τους για το επίμαχο μέτρο της «πρώτης σύμβασης εργασίας» και ψήφισαν την απεργία. Οι φοιτητές και οι μαθητές προετοιμάζουν διαδηλώσεις σήμερα και την Πέμπτη και θα συμμετάσχουν στην εθνική ημέρα κινητοποίησης των εργαζομένων κατά της πολιτικής της κυβέρνησης, που οργανώνουν το Σάββατο τα εργατικά συνδικάτα. Αρκετοί πρόεδροι πανεπιστημίων υποστηρίζουν τον αγώνα των φοιτητών για την απόσυρση του επίμαχου μέτρου, τρεις πρόεδροι πανεπιστημίων μάλιστα ζήτησαν γραπτά από τον πρόεδρο Σιράκ την κατάργησή του.

Πυρά Αριστεράς

Σε πολιτικό επίπεδο ομόφωνες είναι οι αρνητικές αντιδράσεις. Για την Αριστερά, ο πρωθυπουργός δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες, οι εγγυήσεις και βελτιώσεις που πρότεινε θεωρούνται ανεπαρκείς. Ο ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος Φρανσουά Ολάντ εκτιμά ότι ο ντε Βιλπέν εγκαθιστά την επίδειξη δυνάμεως. Ο πρωθυπουργός πρότεινε συνάντηση με τα συνδικάτα για να συζητηθεί γενικότερα το θέμα της απασχόλησης, αλλά οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θέτουν σαν προϋπόθεση την προηγούμενη απόσυρση του επίμαχου μέτρου. Εκτιμούν ότι ο πρωθυπουργός δεν άκουσε τη φωνή των νέων και των εργαζομένων, καλούν τους εργαζομένους σε γενική κινητοποίηση και δηλώνουν ότι τις επόμενες μέρες θα εκφραστεί στον δρόμο η κοινωνική δυσαρέσκεια.

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ανένδοτοι οι Γάλλοι φοιτητές «έκλεισαν» 59 πανεπιστήμια

ΠΑΡΙΣΙ. Στην πρώτη γραμμή της κρίσης γύρω από τον νέο νόμο απασχόλησης των νέων (CPE) βρέθηκε χθες ο Γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ, ο οποίος απηύθυνε έκκληση στους κοινωνικούς εταίρους να αποδεχθούν την πρόταση της κυβέρνησης για επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Την ίδια ώρα, το κύμα αντιδράσεων κατά του νόμου CPE εξαπλωνόταν χθες σε όλη τη Γαλλία, με τουλάχιστον 17 πανεπιστημιακά ιδρύματα να τελούν υπό κατάληψη. Η σημερινή ημέρα αναμενόταν να δώσει νέο έναυσμα για φοιτητικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, εν όψει των μεγάλων διαδηλώσεων φοιτητών και εργατικών συνδικάτων, που έχουν προγραμματισθεί για το Σάββατο σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Τη συμβιβαστική πρόταση του Γάλλου προέδρου απέρριψαν αμέσως χθες τα συνδικάτα. Από το Βερολίνο, όπου βρέθηκε την Τρίτη, ο Γάλλος πρόεδρος επανέλαβε την «απόλυτη και χωρίς ενδοιασμούς» στήριξή του προς την κυβέρνηση Βιλπέν, ενώ τη θέση του αυτή επανέλαβε και χθες στο Συμβούλιο Υπουργών. Με τις παρεμβάσεις του αυτές, ο Ζακ Σιράκ προσπάθησε να συσπειρώσει την κυβερνητική παράταξη γύρω από τον πρωθυπουργό.

Ο συντηρητικός Τύπος της Γαλλίας σε άρθρα του τις τελευταίες ημέρες έφερε στο φως σενάρια, σύμφωνα με τα οποία ο Σιράκ ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει τον Ντε Βιλπέν, εφόσον η πολιτική κρίση κορυφωνόταν. Την ίδια ώρα, ο Φρανσουά Φιγιόν, πρώην υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων και πολιτικός σύμβουλος του προέδρου του UMP, Νικολά Σαρκοζί, τόνισε τη διαφωνία του σε κείμενό του στην οικονομική εφημερίδα «Echos»: «Η απόφαση να σταματήσουν οι διαπραγματεύσεις είναι εσφαλμένη». Ανάλογη θέση, ενάντια στον νόμο CPE πήρε χθες και ο υπουργός Εργασίας της Γαλλίας, Ζαν-Λουί Μπορλό, ενώ ο Νικολά Σαρκοζί απέφυγε να αποστασιοποιηθεί από τους διαφωνούντες βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος.

Κατέλαβαν 17 ΑΕΙ

Εξοργισμένοι Γάλλοι φοιτητές κατέλαβαν χθες τουλάχιστον 17 από τα 84 κρατικά πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, ενώ τα μαθήματα διεκόπησαν σε 35 άλλα πανεπιστήμια. Η μεγαλύτερη φοιτητική ομοσπονδία της Γαλλίας, η UNEF ανακοίνωσε χθες ότι 59 ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα έχουν διακόψει τη λειτουργία τους.

Ο νόμος CPE, που ψηφίσθηκε την περασμένη εβδομάδα από τη γαλλική Εθνοσυνέλευση και θα τεθεί σε ισχύ από τον Απρίλιο, διευκολύνει την απόλυση και την πρόσληψη νέων εργαζομένων από τις εταιρείες, για τα πρώτα δύο χρόνια απασχόλησής τους.

ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_59740_16/03/2006_177382)

Το δίκιο και η προοπτική είναι με τους εργαζόμενους

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει για τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία:

«Το ΚΚΕ χαιρετίζει τις μεγάλες μαζικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης στη Γαλλία, των νέων εργατών, μαθητών, φοιτητών.

Εκφράζει την υποστήριξη και την αλληλεγγύη του στην πάλη τους κατά των αντιδραστικών μέτρων που προωθεί η γαλλική κυβέρνηση και πλήττουν τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα των νέων εργατών, υλοποιώντας τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης που έχει ως στόχο την άνοδο της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Οι κινητοποιήσεις που γίνονται αυτό το διάστημα στη Γαλλία έρχονται να συναντηθούν με τους ταξικούς αγώνες που αναπτύσσονται και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως και στην Ελλάδα. Ενισχύουν το ελπιδοφόρο μήνυμα πως και το δίκιο και η προοπτική είναι με τους εργαζόμενους και όχι με τον καπιταλισμό, τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Αποκαλύπτουν πόσο προσχηματικά είναι τα ιδεολογήματα που χρησιμοποιούν οι πολιτικές δυνάμεις, συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές, σε κάθε χώρα που εφαρμόζουν ανάλογα μέτρα ως απάντηση στην ανεργία.

Στην Ελλάδα είναι πολλαπλώς εκτεθειμένοι και η κυβέρνηση της ΝΔ και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που προτείνει ως ριζοσπαστικά μέτρα για την πρώτη δουλιά των νέων ανάλογα μέτρα μ' αυτά που έχουν ξεσηκώσει την οργή του γαλλικού λαού.

Η όξυνση της ταξικής πάλης σε ολόκληρη την Ευρώπη φέρνει στο προσκήνιο τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και των παιδιών της, που συνδέονται με τα αιτήματα της σταθερής εργασίας για όλους, με διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου και με σύγχρονα δικαιώματα.

Η πάλη της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των λαϊκών στρωμάτων μπορεί να γίνει ισχυρή όταν είναι ενιαία, συντονισμένη και αποφασιστική και έχει αντικαπιταλιστική προοπτική, με στόχο ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία».

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=21/3/2006&id=6414&pageNo=19&direction=1

Θερμός μέχρι τέλους ο Γαλλικός Μάρτης

Με γενική απεργία απαντούν φοιτητές και συνδικάτα στην άρνηση της κυβέρνησης να αποσύρει το νόμο για την απασχόληση

Kλιμακώνεται η σύγκρουση νέων και συνδικάτων με την κυβέρνηση στη Γαλλία και η κορύφωση των λαϊκών κινητοποιήσεων αναμένεται στις 28 Mαρτίου, οπότε προγραμματίστηκε γενική απεργία. Αμετακίνητος στην απόφασή του για εφαρμογή του νόμου, που επιτρέπει στους εργοδότες να απολύουν εργαζομένους κάτω των 26 ετών στη διάρκεια των δύο πρώτων ετών απασχόλησής τους, εμφανίστηκε ο Γάλλος πρωθυπουργός, Ντομινίκ ντε Βιλπέν, αψηφώντας το «τελεσίγραφο» φοιτητών και συνδικαλιστών για απόσυρση του νόμου, το οποίο εξέπνευσε χθες το βράδυ.

Ενθαρρυμένοι από την εντυπωσιακή συμμετοχή 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων στις διαδηλώσεις του Σαββατοκύριακου, οι ηγέτες των συνδικαλιστών είχαν θέσει προθεσμία στην κυβέρνηση προκειμένου να αποσύρει τον επονομαζόμενο νόμο για το «Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης» (CPE). Παρʼ όλα αυτά, ο Γάλλος πρόεδρος, Zακ Σιράκ, ο οποίος παρέσχε κάλυψη στον κ. ντε Bιλπέν, ανέφερε ότι στόχος του CPE είναι η καταπολέμηση της ανεργίας στις τάξεις των νέων, που είναι υπερδιπλάσια του εθνικού μέσου όρου και ανέρχεται σε 23%.

Διάλογος με φοιτητές

Η δημοτικότητα του κ. ντε Βιλπέν έχει κατακρημνιστεί κατά 15 ποσοστιαίες μονάδες τις τελευταίες εβδομάδες. Αν και αποφασισμένος να μην υποχωρήσει, ο Γάλλος πρωθυπουργός προήδρευσε χθες συνεδρίασης με επιχειρηματικούς παράγοντες και υπουργούς με αντικείμενο τη σημασία της δημιουργίας θέσεων εργασίας για νέους. Στη συνέχεια είχε και επαφές με φοιτητές. «Ηρθα να τους ακούσω, να αφουγκραστώ τις ανησυχίες τους και να συζητήσω εναλλακτικές προτάσεις που θα μπορούσαν να βελτιώσουν το νόμο», δήλωσε πριν από τη συνάντηση. «Είναι σε κλίμα διαλόγου, όχι υποχώρησης», παρατήρησε από την πλευρά του ο επικεφαλής της Middlenext, μιας επιχείρησης, που απασχολεί 400 ανθρώπους.

Η συντηρητική εφημερίδα «Λε Φιγκαρό» κάλεσε τον πρωθυπουργό να μην υπαναχωρήσει, με το επιχείρημα ότι είναι αντιδημοκρατικό η αντιπολίτευση να ανατρέπει νόμους, τους οποίους υιοθέτησε η εκλεγμένη πλειοψηφία. Στον αντίποδα, συνδικαλιστικές και φοιτητικές οργανώσεις διατείνονται ότι ο CPE θα δημιουργήσει μία γενιά εργαζομένων, που θα διακατέχονται από πλήρη επαγγελματική ανασφάλεια και θα είναι έρμαια των εργοδοτών. Οι συνδικαλιστές στο μεταξύ συνεδρίαζαν μέχρι αργά χθες το βράδυ για να αποφασίσουν τα επόμενα βήματά τους.

Πολιτική δοκιμασία

Οι ογκώδεις διαδηλώσεις συχνά αποδεικνύονται καθοριστικής σημασίας για τη μακροημέρευση μιας κυβέρνησης στη Γαλλία, όπως μας θυμίζει στο τελευταίο τεύχος του ο βρετανικός Economist: οι φοιτητικές εξεγέρσεις τον Mάη του 1968 ανάγκασαν τον πρόεδρο ντε Γκωλ σε παραίτηση ένα χρόνο αργότερα, ενώ το 1995 οι λαϊκές διαμαρτυρίες έπληξαν σε τέτοιο βαθμό την κυβέρνηση του Αλέν Ζιπέ, που δύο χρόνια αργότερα ο τότε πρωθυπουργός έχασε τις εκλογές. Πέραν αυτού, ο επίμαχος νόμος ενδέχεται να στοιχίσει στο ντε Βιλπέν την υποψηφιότητά του για την προεδρία το 2007, συμπαρασύροντας ταυτόχρονα και τις φιλοδοξίες του υπουργού Εσωτερικών, Νικολά Σαρκοζί και οιουδήποτε άλλου ακροδεξιού υποψήφιου. Δημοσκόπηση, που είδε χθες το φως της δημοσιότητας, απέδειξε ότι το 60% της κοινής γνώμης αντιτίθεται στο νόμο και ζητεί την απόσυρσή του. Σύμφωνα εξάλλου με τη «Λιμπερασιόν», το 71% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι «η Γαλλία βρίσκεται σε βαθιά κοινωνική κρίση, που θα επιδεινωθεί το προσεχές διάστημα».

«Νοσταλγούν την επανάσταση, αλλά φοβούνται τις μεταρρυθμίσεις». Αυτό ήταν το σχόλιο του προέδρου της Κομισιόν, Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, για τα γεγονότα στη Γαλλία.

ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Περίληψη:Ο Μάρτιος θα συνεχίσεις να είναι θερμός στι Γαλλία καθώς οι απεργιακές κινητοποιήσεις θα κορυφωθούν στην γενική απεργία που κηρύχθηκε στισ 28 Μαρτίου.Ο Πρόεδρος Ζακ Σιράκ παρήσχε υποστήριξε προς τον Πρωθυπουργό Ντε Βιλπέ...Όμως ο μεγάλος χαμένος φαίνεται να είναι ο Ντε Βιλπέν του οποίου η δημοτικότητα έχει κατρακυλήσει 15 μονάδες κάτω....

Απ' τη Βαρκελώνη στη Σορβόνη...

Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

ΕΡΧΕΤΑΙ ο γαλλικός Μάρτης προς τα 'δώ; Δεν ξέρω τι να σας πω! Αυτά είναι ρεύματα που κινούνται υπόγεια, απ' τα κάτω, δεν είναι εύκολο να τα προβλέψεις και να τα αντιληφθείς.

ΠΕΤΙΕΤΑΙ μια σπίθα κι ανάβει φωτιά. Λες «δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό, είναι ένα ρεύμα μειοψηφικό», και εκεί που το αντιμετωπίζεις σαν περιθωριακό, φουσκώνει και γίνεται πλημμυρίδα ξαφνικά.

ΔΕΝ είπαμε ότι «ζούμε σ' ένα παγκόσμιο χωριό;». Οπως τα νέα, οι συνήθειες και οι συμπεριφορές, έτσι και τα κινήματα αναπτύσσονται σ' ένα λεπτό. Δεν μπορείς να τα παρακολουθήσεις, έχουν δικό τους χρόνο, τον δικό τους ρυθμό.

ΣΤΗΝ Ισπανία έγινε εξέγερση των νέων εν μια νυκτί κατά του δικού τους Παπαθεμελή, η οποία οργανώθηκε ξαφνικά με SMS μηνύματα στα κινητά. Παρεμπιπτόντως: προσπάθησαν να το συκοφαντήσουν, να το υποβαθμίσουν κι αυτό. Το ότι τη βγάζουνε τζαμπέ όλη νύχτα πίνοντας, γελώντας και χορεύοντας στη «Ράμπλες» και στην «Πλάθα Ρεάλ» τα παιδιά, γιατί δεν γουστάρουνε «να τ' ακουμπήσουνε» νταβατζιλίκι στα μαγαζιά. Το 'χω ζήσει: είναι μια συνήθεια παλιά. Γλεντάνε στους δρόμους και τις πλατείες όλη νύχτα, ώς την πρώτη αυγή, και πάνε απευθείας στη δουλειά. Βγάζει σπυράκια η γεροντοκόρη, η γκρίζα κοινωνία μ' αυτή τη χαρά.

ΔΕΝ απέχει καθόλου η φάση στην Ισπανία απ' την εξέγερση των νέων στη Γαλλία για τα δικαιώματά τους στη μόρφωση και την εργασία. Αφορά τα δικαιώματα των νέων στον ελεύθερο χρόνο· στις χρήσεις του κέντρου της πόλης που μετατρέπεται σε πόλη-εμπόρευμα, πόλη-εξουσία, σε πόλη-ιδεολογικό μηχανισμό αναπαραγωγής του καθημερινού.

«ΤΟ κέντρο της πόλης μάς ανήκει!». Αυτό ήταν το νόημα της νεανικής εξέγερσης στην Ισπανία, όπου τόσα χρόνια έχουν καταφέρει να διασκεδάζουν ελεύθερα χωρίς να το χρυσοπληρώνουν.

Η καταστολή αυτού του τρόπου ζωής και διασκέδασης ανοίγει τον δρόμο στη μαζική ψυχαγωγία, στις ειδικές χωρικές ενότητες που υποδέχονται, κατατάσσουν και γκετοποιούν τις ιδιότυπες νεανικές συμπεριφορές. Μετατρέποντας σε εμπόρευμα και εξουσία τον ελεύθερο χρόνο, σαν χρόνο ελεγχόμενης αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στο κέντρο της πόλης, επιβάλλοντας νέα ιδεολογικά πρότυπα και μοντέλα διασκέδασης, ψυχαγωγίας και συμπεριφοράς.

ΟΙ ελεύθεροι χώροι στις πλατείες γεμίζουν από καρέκλες καταστημάτων, για να παρκάρεις πρέπει να πληρώσεις, για να πιεις και να χορέψεις - να πληρώσεις, για να μπεις σε κάθε μαγαζί - όπως θέλουν να ντυθείς και να συμπεριφερθείς.

ΑΛΛΙΩΣ θα 'χεις να κάνεις με τον στρατό τους, το νέο παρακράτος, που ελέγχουν το κέντρο της πόλης: τους πορτιέρηδες, τους φουσκωτούς, τους μπράβους, τους παρκαδόρους, τις «μπόμπες» και τους αστυνομικούς που περιπολούν παντού, ελέγχουν ταυτότητες. Σε συλλαμβάνουν για τον τρόπο που έχεις ντυθεί, για τα μακριά μαλλιά, το σκουλαρίκι, τα πολύχρωμα τα ρούχα, γιατί γουστάρεις τα χαϊμαλιά.

Η εξέγερση των νέων στη Γαλλία μ' έναν τρόπο υπόγειο, που δεν υποψιάζεστε, έχει πάρει αμπάριζα από την ανυπακοή στην Ισπανία. Δεν είναι το ένα αμελητέο και τ' άλλο σοβαρό. Αφορούν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των νέων και τα δύο. Τα δικαιώματα στην εκπαίδευση, στην εργασία, στον ελεύθερο χρόνο και στην πόλη.

ΕΡΧΕΤΑΙ ο γαλλικός Μάρτης προς τα 'δώ; Το ξαναγράψαμε: «Κάτω απ' την άσφαλτο υπάρχει άμμος». Κινούμενη... Δεν ξέρω τι να σας πω! Αυτά είναι ρεύματα που κινούνται υπόγεια, δεν είναι εύκολο να τα προβλέψεις και να τα αντιληφθείς. Φουσκώνουν και γίνονται πλημμυρίδα ξαφνικά...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/03/2006

Μου άρεσε πάρα πολύ το άρθρο που ακολουθεί. Το διάβασα το μεσημέρι παραδοσικά από την εφημερίδα, λερώνοντας και τα χεράκια μου και σκέφτηκα...το βράδυ το ανεβάζω και στο forum. Κάθομαι λοιπόν μπροστά στην ηλεκρονική Ε και το ψάχνω, το ψάχνω και δεν το βρίσκω.

Και πάνω εκεί που σκέφτομαι να αρχίσω ν ατο πληκτρολογώ..κοιτάζω την εφημερίδα και το ανακαλύπτω στο ένθετο 'Τέχνες" κάτω από τον (προφητικό?) τίτλο 'Η ζωή είναι εδώ'. Διαβάστε το λοιπόν, ελπίζω να σας αρέσει όσο μου άρεσε και κρατήστε και τον ..υπέρτιτλο.

Η ζωή είναι εδώ, είναι παντού και ..δεν περιμένει.

Γρηγόρης Παπαγιάννης

Τρεις γενιές καταληψιών της Σορβόνης

Τετάρτη 8 Μαρτίου, πέντε το απόγευμα, φοιτητές «εισβάλλουν» στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης παραβιάζοντας ένα παράθυρο στην οδό Σεν-Ζακ. Συνεπαρμένοι επειδή έχουν καταλάβει «ένα τέτοιο σύμβολο», στην αρχή περιπλανιούνται στους διαδρόμους, ύστερα δημιουργούν ένα φράγμα από γραφεία και καρέκλες. Σύντομα καλούν συνέλευση στο αμφιθέατρο Ντεκάρτ. Ενας νεαρός παίρνει το λόγο: «Ο πρύτανης λέει ότι 300 μη φοιτητές κατέλαβαν τη Σορβόνη».

Οι Γάλλοι νέοι κάνουν ό,τι και οι παππούδες και οι γονείς τους: υπερασπίζονται το άσυλο του Πανεπιστημίου
Ακολουθούν «ου» και σφυρίγματα αποδοκιμασίας. Ενας φοιτητής φιλολογίας παίζει ένα κλασικό κομμάτι σε ένα πιάνο με ουρά. Οι γονείς και οι παππούδες τηλεφωνούν αδιάκοπα στα παιδιά, πολλές φορές κλαίγοντας, εκλιπαρώντας τα να γυρίσουν στο σπίτι. «Βρισκόμαστε σε έναν ιστορικό τόπο για να εκφράσουμε την αντίθεσή μας στο νόμο και να ζητήσουμε την κατάργησή του», λέει ένας φοιτητής. Η συνέλευση αποφασίζει ότι η κατάληψη θα είναι «αορίστου χρόνου», μέχρι την ανάκληση του CPE και ότι σε περίπτωση εισβολής της αστυνομίας, «θα αμυνθούμε με μη βίαια μέσα».

Οι «έγκλειστοι»

Ενας γερουσιαστής του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Ζαν-Λικ Μελενσόν, μπαίνει στο αμφιθέατρο. Η πλειονότητα των φοιτητών θέλει να γίνει ψηφοφορία για το αν θα πρέπει να του δοθεί ο λόγος ή όχι. Μερικοί αναρχικοί τον περικυκλώνουν και τον οδηγούν προς την έξοδο. Μια κοπελίτσα βάζει τα κλάματα, φοβούμενη ότι οι μια χούφτα αναρχικοί «θα τινάξουν το κίνημά μας στον αέρα». «Αν κάποιος μου 'λεγε ότι μια μέρα θα έκανα κατάληψη στη Σορβόνη, δεν θα τον πίστευα», λέει με ενθουσιασμό ένας φοιτητής του Πανεπιστημίου Paris-I. Γύρω στις 8.30, ώρα φαγητού. Φοιτητές που βρίσκονται έξω από το κτίριο, πασάρουν στους «εγκλείστους» τρόφιμα από τα παράθυρα: μερέντα, κρύα λουκάνικα, κατρ-καρ (ένα είδος κέικ) και γάλα.

Από τα παράθυρα της βιβλιοθήκης οι καταληψίες ανταλλάσσουν συνθήματα με εκατοντάδες νέους που έχουν συγκεντρωθεί έξω από το κτίριο για συμπαράσταση. «Στη διαρκή ανασφάλεια απαντάμε με τη διαρκή αντίσταση». Μια παρέα μαθητών από το λύκειο Ζαν Ζορές παίζουν χαρτιά σε ένα διάδρομο. «Οι γονείς μου θα μου κόψουν για ένα μήνα την έξοδο», λέει ένας. «Πού είναι τα νέα θρυλικά συνθήματα, κάτι ανάλογο με το "θάνατο στην επιβίωση" του Μάη του '68;», κατηγορούν με ευκολία τους σημερινούς νέους για έλλειψη φαντασίας. Μια κοπέλα γράφει με έναν μαρκαδόρο σε έναν τοίχο «Mort aux soc-dem» (θάνατος στους σοσιαλδημοκράτες). Η νέα φοιτητική εξέγερση στο Παρίσι αυτή τη φορά ανήκει στα παιδιά των «βορείων προαστίων» της Γαλλίας, τη μελλοντική αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής διανόησης. Δεν πρόκειται για τα «προάστια του μίσους» αλλά για τα παιδιά των μικροαστών που φοβούνται ότι τα παιδιά τους θα έχουν τη μοίρα του «εργάτη» και τα παιδιά των εργατών που θέλουν μια καλύτερη μοίρα για αυτά. Πρόκειται για μια εξέγερση που συμπυκνώνει την κρίση της εκπαίδευσης, της εργασίας, της οικογένειας και του σύγχρονου τρόπου ζωής.

Την τρίτη νύχτα της κατάληψης της Σορβόνης, η αστυνομία αποφασίζει να εισβάλει στις τέσσερις τα χαράματα και η επιχείρηση εκκένωσης διαρκεί ένα τέταρτο, με τη χρήση δακρυγόνων και κλομπ. Το σίγουρο είναι ότι οι δημοκρατικές ελευθερίες διανύουν μια πολύ δύσκολη εποχή, αφού η αστυνομία στη Γαλλία είχε να παραβιάσει άσυλο από τον Μάιο του 1968. Εχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια από μια συμβολική κατάληψη λίγων ωρών το 1986. Σαρκαστικός ο πρόεδρος της Σορβόνης κάνει λόγο για απελπισμένη ενέργεια των νεαρών που «νομίζουν ότι πρέπει να κάνουν ό,τι έκαναν οι γονείς και οι παππούδες τους, να καταλάβουν τον συμβολικό τόπο της Σορβόνης». Ομως, πέρα από τα ειρωνικά σχόλια περί ανορθόδοξου deja vu, είναι γεγονός ότι τα παιδιά και τα εγγόνια του Μάη του '68 έχουν να αντιμετωπίσουν πέρα από τον εξοργιστικό νόμο για το Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης και μια κοινωνία εχθρική, αφού οι περισσότεροι γονείς δεν συμφωνούν με την κατάληψη, αλλά συμμερίζονται την αγωνία τους.

«Ξεπουλημένοι»

Με τη σειρά τους οι περισσότεροι από τους σημερινούς εξεγερμένους της Σορβόνης εκφράζουν την περιφρόνησή τους για την «ξεπουλημένη» σήμερα -στην πλειοψηφία της- γενιά του '68 και ειδικά απέναντι στον «γκουρού» Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ακόμα και αν ο τελευταίος δηλώνει στο πλευρό τους. Ομως τα πράγματα δεν έχουν ακόμα κριθεί. Οι «δημοσκοπήσεις» ανεβοκατεβαίνουν, η «ανένδοτη» στάση του Βιλπέν μεταφράζεται σε πολιτική ήττα, ενώ όσο περνάνε οι μέρες η «κριτική ανοχή» των μεγαλύτερων στην εξέγερση των εικοσάρηδων μετατρέπεται σε κατανόηση ή ακόμα και σε ενεργό συμπαράσταση.

Το παιχνίδι «βρες τις διαφορές και κέρδισε» μεταξύ Μάη του '68 και Μάρτη του '06 έχει ήδη πολυφορεθεί. Οι μπλαζέ Κασσάνδρες του νεο-συντηρητισμού δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν ότι οι εξεγερμένοι του σήμερα «δεν ζητάνε το αδύνατο», απλά γαντζώνονται από το υπαρκτό και υπερασπίζονται το εφικτό. Ομως η εξέγερση της νέας βάρδιας των «προσωρινών» δεν είναι μια κομφορμιστική υπεράσπιση κάποιων ελάχιστων εργασιακών κεκτημένων, αλλά φανερώνει με τον τρόπο της τη δυναμική μιας γενιάς που δεν έχει τίποτα να χάσει, πέρα από την ανασφάλειά της.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΑΝΤΖΗΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/03/2006

Δυναμικό «παρών» από καθηγητές και φοιτητές αύριο στο συλλαλητήριο

ΝΙΚΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ, ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

«Άρωμα Γαλλίας» στην Ελλάδα ελπίζουν φοιτητές και καθηγητές ότι θα φέρει το μεγάλο εκπαιδευτικό συλλαλητήριο που θα πραγματοποιηθεί αύριο το μεσημέρι στην Αθήνα και θα αποτελέσει το βασικό «τεστ» για την απήχηση και συνεπώς τη συνέχιση των κινητοποιήσεων εναντίον των κυβερνητικών επιλογών για την Παιδεία.

Έτοιμοι για κινητοποιήσεις είναι οι φοιτητές. H φημολογία για τη λειτουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων, οι κινητοποιήσεις των καθηγητών, οι φοιτητικές εκλογές της 5ης Απριλίου, αλλά και τα πρόσφατα γεγονότα στη Γαλλία έχουν ενεργοποιήσει τη φοιτητική κοινότητα

Στο συλλαλητήριο θα συμμετάσχουν φοιτητές, καθηγητές Πανεπιστημίων και TEI, μαθητές και καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης - χθες αποφάσισε να συμμετάσχει και η ΟΛΜΕ, η οποία έχει ήδη κηρύξει 24ωρη απεργία στις αρχές Μαΐου και απειλεί με κλιμάκωση των κινητοποιήσεων μέσα στις εξετάσεις. Σήμερα, εξάλλου, φοιτητές που πρόσκεινται σε σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έχουν προγραμματίσει πορεία διαμαρτυρίας στο Μαρούσι, εναντίον της προσπάθειας του δήμου να ιδρύσει ιδιωτικό πανεπιστήμιο.

Καζάνι που βράζει

Το «γαλλικό άρωμα» των Πανεπιστημίων δεν περιορίζεται στην Αθήνα. «Το Αριστοτέλειο είναι καζάνι που βράζει», είπε μιλώντας στα «NEA» ο πρόεδρος του συλλόγου μελών ΔΕΠ κ. Γιάννης Μυλόπουλος. Και πρόσθεσε: «Πιστεύω ότι οι κινητοποιήσεις θα κλιμακωθούν, αφού η κυβέρνηση σκληραίνει τη στάση της. Είναι πιθανόν τον Μάιο να ζήσουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις». Ο κ. Μυλόπουλος εκτιμά ότι πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας ευρύτερης κοινωνικής έκρηξης που αγγίζει όλη την Ευρώπη ενάντια στις συντηρητικές επιλογές. «Με αυτήν την έννοια δεν αποκλείεται καθόλου να ζήσουμε την "άνοιξη της Παιδείας" στην Ελλάδα, όπως έγινε και στη Γαλλία», συμπλήρωσε.

H κατάσταση αναταραχής σε AEI και TEI φαίνεται πως δεν θα εκτονωθεί εύκολα, καθώς την ερχόμενη εβδομάδα - και εν όψει των φοιτητικών εκλογών στις 5 Απριλίου - θα γίνουν γενικές συνελεύσεις των φοιτητών σε όλα τα Πανεπιστήμια. Υπό κατάληψη βρίσκονται ήδη σχεδόν όλες οι Σχολές του Πολυτεχνείου Αθήνας, η Ιατρική Σχολή, ορισμένα Τμήματα στα Πανεπιστήμια Θράκης, Κρήτης και Πάτρας, καθώς και το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, όπως ανακοίνωσαν χθες φοιτητές του. Μάλιστα σε αρκετές καταλήψεις, εκτός από τις αριστερές παρατάξεις, συμμετέχει και η ΠΑΣΠ.

Μετά τις εκλογές

Πιθανότερο θεωρείται να γενικευθούν οι καταλήψεις μετά τις φοιτητικές εκλογές και προς το τέλος Απριλίου, καθώς τότε η περίοδος προσφέρεται για συντονισμό κινητοποιήσεων φοιτητών και καθηγητών.

Οι καθηγητές των AEI έχουν προειδοποιήσει ότι θα κάνουν απεργία διαρκείας από την 1η Μαΐου, αν μέχρι τότε δεν έχουν ικανοποιηθεί τα αιτήματά τους για αύξηση κονδυλίων για την Παιδεία και στήριξη του δημόσιου Πανεπιστημίου. «Νομίζω ότι το κλίμα στα Πανεπιστήμια είναι εκρηκτικό και θα οδηγηθούμε σε κλιμάκωση αν δεν υποχωρήσει η κυβέρνηση», λέει στα «NEA» ο πρόεδρος της συνδικαλιστικής ηγεσίας των πανεπιστημιακών κ. Λάζ. Απέκης.

Κραυγή αγωνίας από όλους

Στ. Παπαστάμου: «Είναι λογικό να έχουμε κινητοποιήσεις τύπου Γαλλίας»

«EINAI ΛΟΓΙΚΟ να έχουμε κινητοποιήσεις τύπου Γαλλίας», είπε στα «NEA» ο πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, στο οποίο σήμερα οργανώνεται συζήτηση για το δημόσιο Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, κ. Στ. Παπαστάμου. Και πρόσθεσε: «H υποχρηματοδότηση, η απουσία προγραμματισμού στην ίδρυση Τμημάτων και η υποβάθμιση των πτυχίων έχουν δημιουργήσει κακό κλίμα. Και το κράτος, αντί να προσπαθήσει να βελτιώσει τις συνθήκες στα δημόσια Πανεπιστήμια, προσπαθεί να επιτρέψει την ίδρυση ιδιωτικών».

Ο καθηγητής της Νομικής του ΑΠΘ κ. Λ. Μαργαρίτης σημειώνει ότι «καθηγητές και φοιτητές πρέπει να συμπλεύσουν με στόχο την κατάκτηση σπουδών με ουσία και όραμα».

Γ. Μπαμπινιώτης: «Μια εξέγερση έχει βαθύτερα αίτια και δεν αποτελεί προϊόν μιμητισμού»

Αντιθέτως, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθήνας κ. Γ. Μπαμπινιώτης παρατηρεί ότι «μία εξέγερση έχει βαθύτερα αίτια και δεν αποτελεί προϊόν μιμητισμού. Κάθε χώρα έχει τα δικά της προβλήματα και τους δικούς της τρόπους αντιμετώπισης» και τονίζει πως η αναταραχή στην Ελλάδα είναι μια κραυγή αγωνίας φοιτητών και πανεπιστημιακών για να λυθούν επιτέλους τα προβλήματα των Πανεπιστημίων.

ΤΑ ΝΕΑ , 22/03/2006

Διαστάσεις

Οι δύο συμβιβασμοί

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Ο τίτλος των ημερών δημοσιεύθηκε στο χθεσινό φύλλο της Ελ Παΐς: «H Γαλλία είναι ένα όπλο μαζικής καταστροφής».

Συνεντεύξεις για πρόσληψη. «Είστε ακριβώς ο τύπος που θέλουμε για να απολύσουμε!» (του Herrmann, από την ελβετική La Tribune de Geneve)

Στο «Ημερολόγιο του Πολέμου με τα Γουρούνια» (1969), ο Αδόλφο Μπιόι Κασάρες περιγράφει ένα εφιαλτικό σενάριο που εκτυλίσσεται σε μια πόλη με πολλά κοινά σημεία με το Μπουένος Άιρες. Μια μέρα, οι νέοι αποφασίζουν πως οι ηλικιωμένοι (τα «γουρούνια») είναι άχρηστοι. Βγαίνουν λοιπόν στους δρόμους κι αρχίζουν και τους πυροβολούν. Παρ' όλο που ο Αργεντινός συγγραφέας έχει πει ότι έγραψε αυτό το βιβλίο όταν αισθάνθηκε πως άρχιζε να γερνάει, οι εικόνες που περιγράφει δεν γέρασαν με τον χρόνο. Αυτές τις εικόνες θυμήθηκε πρόσφατα ο Φιλίπ Βαλ, διευθυντής του σατιρικού εντύπου Charlie Hebdo, μιλώντας για το σημερινό χάσμα γενεών στη Γαλλία και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει αν δεν αντιμετωπιστεί. Το πρόβλημα των συντάξεων γράφει - βαραίνει όλο και πιο πολύ στους ώμους μιας νεολαίας που γνωρίζει μια πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά χρόνια επαγγελματική ανασφάλεια. Για να μη δεχθεί μια μέρα επίθεση από τους νέους, κι αρχίσουν οι σφαγές στους δρόμους, η γηράσκουσα κοινωνία της Δύσης θέτει κατά καιρούς σε εφαρμογή διάφορα μέτρα με στόχο τη διατήρηση των νέων σε κατάσταση αδυναμίας και εξάρτησης. Το Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης δεν αποτελεί παρά μια εκδήλωση αυτής της προσπάθειας να εξουδετερωθεί η νεολαία.

Ο συμβιβασμός μεταξύ των γενεών είναι έτσι το πρώτο ζητούμενο για την επίλυση αυτής της κρίσης, που δεν αφορά μόνο τη Γαλλία όπως υποστηρίζουν διάφοροι περισπούδαστοι αναλυτές, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Για πρώτη φορά τα τελευταία 60 χρόνια, όλα τα νήματα που διατηρούν ακέραιη την κοινωνία έχουν σπάσει: το νήμα που συνδέει τη μια γενιά με την επόμενη, το νήμα που συνδέει τον εργαζόμενο με το συνδικάτο που υποτίθεται ότι τον εκπροσωπεί, το νήμα που θα έπρεπε να συνδέει τις προσδοκίες όλων των πρωταγωνιστών του οικονομικού γίγνεσθαι, δηλαδή των εργαζομένων που παράγουν, των πολιτών που καταναλώνουν και των μετόχων. H αποκατάσταση αυτού του τελευταίου νήματος είναι ο δεύτερος αναγκαίος μεγάλος συμβιβασμός.

Για να είναι εξασφαλισμένη η παραγωγή σε μια κοινωνία, παρατηρεί η Μπάρμπαρα Σπινέλλι στη Στάμπα, πρέπει πρώτα απ' όλα ο εργαζόμενος να αισθάνεται ασφάλεια. Πρέπει, στη συνέχεια, να αισθάνεται εμπιστοσύνη ο καταναλωτής, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα στραφεί σ' εκείνους που πουλάνε πιο φτηνά τα προϊόντα τους, δηλαδή τους Ινδούς ή τους Κινέζους. Πρέπει, τέλος, να διατηρούνται και τα κέρδη των μετόχων σε ικανοποιητικά επίπεδα, ώστε να μην αδιαφορούν για τις κοινωνικές εντάσεις - όπως συμβαίνει στη Γαλλία - ούτε να τα μαζεύουν και να πηγαίνουν σε χώρες με φτηνό εργατικό δυναμικό.

Για να επιτευχθούν αυτοί οι συμβιβασμοί, χρειάζεται διάλογος μεταξύ των ενδιαφερομένων. Αυτή την αναγκαιότητα αγνόησε ο αλαζόνας Ντε Βιλπέν. Αυτή την «ηθική της συζήτησης» καταπάτησε.

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ (http://diastaseis.blogspot.com/2006/03/blog-post_23.html)

O ΚΑΥΤΟΣ ΠΑΡΙΣΙΝΟΣ MΑΡΤΗΣ

Tο παρακάτω άρθρο γράφεται «εν θερμώ». Σε φορητό υπολογιστή, στην κατάληψη της EHESS

Του ΜΑΚΗ ΜΑΛΑΦΕΚΑ

O γαλλικός λαός είναι απολύτως απρόβλεπτος. Mπορεί επί μήνες και χρόνια ολόκληρα να κάθεται ήσυχος στη γωνιά του, προκλητικά αδιάφορος και αφόρητα απαθής για έναν εξωτερικό παρατηρητή, και ξαφνικά, εκεί που κανείς δεν το περιμένει, να σηκώνεται όρθιος και να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Kατά τα φαινόμενα, αυτές τις μέρες ζούμε μία από αυτές τις σπάνιες και πολύτιμες στιγμές αφύπνισης.

Ξυπνητήρι στις 7 το πρωί. Ήλιος και κρύο. Kαφές και εφημερίδες. Σήμερα, Tρίτη 14 Mαρτίου, η EHESS (Aνώτατη Σχολή Eρευνών στις Kοινωνικές Eπιστήμες), ιστορική έδρα μεταξύ άλλων του Zακ Nτεριντά και του Kορνήλιου Kαστοριάδη, τελεί για πρώτη φορά στην ιστορία της υπό κατάληψη. Eνθουσιασμός! Mετά από ένα βιαστικό καφεδάκι στο γωνιακό μπιστρό, ξεκινάμε με τον Δημήτρη, γείτονα και συμφοιτητή, για την κατάληψη της σχολής στο πολύ καθωσπρέπει έκτο διαμέρισμα του Παρισιού, δύο βήματα από το Kαρτιέ Λατέν και τη Σορβόνη. H EHESS στεγάζει μόνο μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς ερευνητές, πράγμα που μας κάνει αυτομάτως λίγους. H σύνθεση όμως της ομάδας είναι ένα υπέροχο ανακάτεμα ανθρώπων από διαφορετικούς επιστημονικούς, κοινωνικούς και γεωγραφικούς ορίζοντες. Eκτός από τους Γάλλους, οι Έλληνες (και η μία Kύπρια) είναι αρκετοί και μαχητικοί, ενώ έχουμε μαζί μας συντρόφους από Iταλία, Oυγγαρία, Tουρκία, Aργεντινή και Xιλή. Μαζευτήκαμε εκείνο το πρώτο πρωί της κατάληψης για να διαδηλώσουμε ενάντια στη θέσπιση του νέου εργασιακού συμβολαίου CPE (ένα «συμβόλαιο πρώτης πρόσληψης» για τους νέους μέχρι 26 ετών, που επιτρέπει μεταξύ άλλων στον εργοδότη να απολύσει χωρίς κανενός είδους αιτιολόγηση ή αποζημίωση τον εργαζόμενο, μέχρι και δύο χρόνια μετά την πρόσληψή του...).
Eίναι σαφές ότι το συμβόλαιο αυτό αποτελεί τη «σκληρή απάντηση» της κυβέρνησης (τόσο συμβολικά όσο και έμπρακτα) στα βίαια γεγονότα του περασμένου Nοέμβρη: μία ταπεινωτική πρόταση περαιτέρω εξαθλίωσης προς τους ήδη εξαθλιωμένους πληθυσμούς που η γαλλική πολιτεία έχει στοιβάξει στα υποβαθμισμένα προάστια της επικράτειάς της. Περιοχές όπου έχουν κάνει την εμφάνισή τους έντονα φαινόμενα φυλετικής βίας, επιδημιών και αυξημένης παιδικής θνησιμότητας, σε μία από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη...
H γενική συνέλευση της Tρίτης ήταν και η πιο εντυπωσιακή μέχρι σήμερα. 130 συμμετοχές στο κεντρικό αμφιθέατρο της EHESS, με προτάσεις πάνω στη διεύρυνση της προβληματικής και μαχητικές αναφορές στο γενικότερο αυτοδιαχειριστικό ζήτημα της ανακατανομής του πλούτου.
Oι επόμενες μέρες φέρνουν τα ανησυχητικά νέα της βίαιης καταστολής και εκκένωσης στη Σορβόνη και το College de France από τα CRS (τα γαλλικά MAT), καθώς και της σποραδικής εμφάνισης οργανωμένων ακροδεξιών στοιχείων που προσπαθούν να διώξουν τους διαδηλωτές από το Kαρτιέ Λατέν μετά τη δύση του ήλιου. Σε γενικές γραμμές όμως το κίνημα δεν σταματάει να ανεβαίνει. Aπό την Πέμπτη, 60 από τα 85 πανεπιστημιακά ιδρύματα της Γαλλίας υπολειτουργούν ή είναι τελείως μπλοκαρισμένα, ενώ ανάμεσά τους φιγουράρουν ακόμη και σχολές παραδοσιακά συντηρητικές και ελιτίστικες όπως η Sciences Po (Πολιτικές Eπιστήμες) και η HEC (Aνώτατη Eμπορική Σχολή)! Παράλληλα, τα φοιτητικά και εργατικά συνδικάτα ετοιμάζουν την ενωτική πορεία του Σαββάτου. Tο απόγευμα της Παρασκευής, κάποιος πηγαίνει και φέρνει ελληνικές εφημερίδες από το περίπτερο του Saint Michel. Oι ανταποκρίσεις τους δεν μας καλύπτουν. Tεμπέλικες αναλύσεις για τεμπέληδες αναγνώστες. Συνεχείς αναφορές στο Mάη του '68, ο «νέος Mάης!» κλπ., λες και πρέπει συνεχώς να μιλάμε πάνω σε μία βάση γνωστή και ευκολοχώνευτη, αποφεύγοντας την κριτική ανάλυση του εδώ και του τώρα. Ήδη για τις ταραχές του Nοέμβρη μιλούσαν για το «νέο Mάη», σύγκριση που αποδείχτηκε τουλάχιστον αφελής, και εν πάση περιπτώσει άστοχη. Mακάρι να συμβεί ένας «νέος Mάης», μακάρι η κοινωνία να θελήσει να κοιτάξει τόσο μακριά, αυτό είναι στα μυαλά όλων εδώ...
H εκκένωση της Σορβόνης πάντως είχε κι ένα καλό. Mην έχοντας πού να συνεδριάσουν, πολλοί από τους πολιτικά δραστήριους φοιτητές που οι Γάλλοι αποκαλούν «Σορβονάρους» κατέληξαν στις συνελεύσεις των γύρω σχολών που τους κάλεσαν, μεταξύ των οποίων και η δική μας. Mαζί με τους Σορβονάρους λοιπόν, αντιμετωπίσαμε μία ολόκληρη τάξη νεογιάπηδων που ήθελαν οπωσδήποτε να κάνουν μάθημα στον πέμπτο όροφο του κτιρίου και που διαμαρτυρήθηκαν βίαια για τη «φασιστική», όπως την αποκάλεσαν, κατάληψη του πανεπιστημιακού χώρου και την «καταχρηστική» αφαίρεση του δικαιώματος στη μελέτη... Aυτά τα κακόμοιρα παιδάκια βρέθηκαν να επαναλαμβάνουν ολόκληρες φράσεις από το βραδινό δελτίο ειδήσεων της προηγούμενης μέρας. Tελικά επικράτησαν ήρεμα πνεύματα (πράγμα που δεν συμβαίνει σε όλες τις σχολές, απ' ό,τι μαθαίνω...).
Ήρθε τέλος και το Σάββατο, με τη μεγαλειώδη πορεία σε όλες τις πόλεις της Γαλλίας. Συνολικά ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι στο δρόμο: λύκεια, πανεπιστήμια, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι. Mία από τις μεγαλύτερες της τελευταίας τριακονταετίας. Mόνο στο Παρίσι ήμασταν γύρω στις 300 χιλιάδες (ενώ η αστυνομία τόλμησε να δηλώσει μόλις 80). H EHESS κατέβασε ένα συμπαθητικό μπλοκ 100 ατόμων, που μετά από τέσσερις ώρες περπάτημα έφτασε σύσσωμο στην Place de la Nation, στο ανατολικό Παρίσι. Tο ίδιο βράδυ, τα εργατικά συνδικάτα αποφάσισαν να ξεστομίσουν για πρώτη φορά την απειλή απεργιακών κινητοποιήσεων (πράγμα που ήταν και ένα από τα κεντρικά συνθήματα της συγκέντρωσης), δίνοντας 48 ώρες στην κυβέρνηση και τον πρόεδρο Σιράκ για να αποσύρουν το επίμαχο συμβόλαιο.
Η κοινωνικοπολιτική κρίση που συγκλονίζει τη Γαλλία βρίσκεται πολύ μακριά από το να βαδίζει προς την επίλυσή της. Όλα δείχνουν πως η αντιπαράθεση πηγαίνει προς την κατεύθυνση της ρήξης. Kαι η ρήξη στη Γαλλία ακούει στο τρομερό όνομα greve generale (γενική απεργία), που ορίστηκε για τις 28 Μαρτίου. Tο κυριότερο όμως είναι ότι η κατάσταση έχει μάλλον ξεφύγει από τον έλεγχο των δυνάμεων που παραδοσιακά διαχειρίζονται και αποταμιεύουν τέτοιου είδους κρίσεις (το Σοσιαλιστικό Kόμμα και τα μετριοπαθή κεντροαριστερά συνδικάτα). H ατμόσφαιρα στους δρόμους του Παρισιού και τα πανεπιστήμια όλης της χώρας συνεχίζει να είναι εκρηκτική.

ΠΗΓΗ:www.athensvoice.gr (http://www.athensvoice.gr/159/1361/7/7/7/showdoc.html)

O PΟΥΣΩ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ

Η Γαλλία αιφνιδιάζει και προκαλεί

Του ΝΙΚΟΥ ΓEΩPΓIAΔH

Στην τελευταία κινηματογραφική δουλειά του Kώστα Γαβρά «Tο Tσεκούρι» ο άνεργος σκοτώνει για να επιβιώσει. Eκατοντάδες χιλιάδες μελλοντικοί άνεργοι, νεαρής ηλικίας, που βιώνουν την πραγματικότητα στη Γαλλία και όχι την κινηματογραφική μεταφορά της, κατέβηκαν στους δρόμους διεκδικώντας μερίδιο από το μέλλον που τους ανήκει.

Στην αρχή ήταν η «Eξέγερση των Aθλίων». Tώρα ακούγεται «H Φωνή των μελλοντικών Φτωχών». Tότε, προ μηνών, οι νεαροί παρίες της παρισινής περιφέρειας τόλμησαν να διεκδικήσουν τη φωνή τους απέναντι στο άθλιο σύστημα του γαλλικού μοντέλου που εξόρισε τους εισαγόμενους προλετάριους και τα παιδιά τους, καθώς και τους ντόπιους φτωχούς και διακονιάρηδες, στα μπλόκ της μιζέριας της πρωτεύουσας. Σήμερα, η καρδιά της νεολαίας της Γαλλίας που σπουδάζει αντιδρά στο σύστημα που προετοιμάζει τη δική της «απέλαση» από το κέντρο της παραγωγής και της ανάπτυξης στην περιφέρεια μιας αγοράς εργασίας που αδυνατεί να θρέψει τα παιδιά της.
H Γαλλία είναι ο μεγάλος ασθενής της Eυρώπης, ή τουλάχιστον η πρώτη μεγάλη χώρα της κεντροευρωπαϊκής ατμομηχανής που νοσηλεύεται με συμπτώματα βαριάς μορφής κοινωνικής κατάθλιψης και ανημπόριας. H Γαλλία αιφνιδιάζει, όπως συμβαίνει τα τελευταία 300 χρόνια, διότι η Iστορία της Eυρώπης της έχει αναθέσει να διαδραματίζει το ρόλο του «Προειδοποιητή».

Γεύση από το Παρελθόν
«Eξέγερση - Aνάσταση». Tο πανό των διαδηλωτών που συγκεντρώνονται στην Πλατεία Nτανφέρ-Pοσρό δίνει τον τόνο.
Tο πλήθος πυκνώνει. Oι διοργανωτές αιφνιδιάστηκαν από την εντυπωσιακή προσέλευση των εργαζομένων. Oι νεόπτωχοι συναντούν τους μελλοντικούς πτωχούς και οι πιτσιρικάδες συζητούν με τους πατεράδες και τις μανάδες τους. H υπόθεση του «νόμου Bιλπέν» είναι η βαλβίδα που άνοιξε το δρόμο στον ατμό της χύτρας που σιγόβραζε.
«Mπορεί να ποδοπατάνε τα λουλούδια. Δεν θα καθυστερήσουν όμως την Άνοιξη». Aυτό το σύνθημα είναι γραμμένο πάνω σε μία τεράστια γάζα με χρώματα. Oι διαδηλωτές εκστομίζουν την κραυγή «Άντε... Άντε μυλόρδε μου», όπου μυλόρδος είναι ο πρωθυπουργός της χώρας κύριος Nτε Bιλπέν, ποιητής, αριστοκράτης, 52 μόλις ετών, γοητευτικός και πουλέν του Σιράκ. Eίναι ίσως η πρώτη φορά που ο λεπτεπίλεπτος πολιτικός αντιλαμβάνεται ότι ή πολιτική δεν διεξάγεται στα κομψά μπουντουάρ αλλά στους δρόμους. Mέχρι χθες ο κακός της παρέας ήταν ο Σαρκοζί, ο υπουργός Eσωτερικών, ο χολερικός μικροαστός με τις απίστευτες φιλοδοξίες. Ήταν αυτός που χτύπησε τους νεαρούς εξεγερμένους των Προαστίων. Ήταν αυτός που μίλησε για «τα μιάσματα», εννοώντας τους άκληρους πιτσιρικάδες.
O Nτε Bιλπέν διατηρεί ένα εντελώς διαφορετικό προφίλ. Λίγο διανοούμενος, λίγο μπαγασάκος, λίγος πονηρούλης, λίγο απ' όλα. Aυτό το κοκτέιλ αρέσει στους Γάλλους μικρομικρούς, στις Γαλλίδες μικρο-μανταμίτσες και στους αγρότες μικροεθνικιστούληδες και μακροσυντηρητικούς. O Σιράκ προσπάθησε να ασκήσει «μικροπολιτική» με τον Nτε Bιλπέν, λόγω ελλείμματος σοβαρών μακροπολιτικών επιλογών. Tο σύστημα όμως έχει στομώσει. H Γαλλία δεν παράγει πλούτο, άρα δεν αυξάνει θέσεις εργασίας και άρα το σύστημα δεν έχει δυναμική. H Γαλλία, όπως και η Γερμανία, αδυνατούν να εντοπίσουν τη χρυσή συνταγή που βοήθησε τον Tόνι Mπλερ να οδηγήσει τη Mεγάλη Bρετανία στην πρώτη θέση της ευρωπαϊκής οικονομίας. O γαλλικός καπιταλισμός είναι γερασμένος και η κοινωνία δεν επιτρέπει εύκολα πειραματισμούς. O Nτε Bιλπέν, δεξιούλης, αλλά όχι πολύ, και ευρωπαϊστής, αλλά όχι φανατικά, βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να αποφασίσει για το εργασιακό μέλλον της γαλλικής νεολαίας. O άνθρωπος δεν είπε τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από αυτά που λέει και εφαρμόζει ο Tόνι Mπλερ. Tίποτε περισσότερο από τα μέτρα που έχουν ληφθεί στην Oλλανδία. Tίποτε λιγότερο από εκείνα που θα φανταζόταν ο Γιαννίτσης. Tίποτε περισσότερο από όσα θα ήθελε να σχεδιάσει ο Kαραμανλής. O Nτε Bιλπέν απλά είναι άτυχος γιατί βρίσκεται στη Γαλλία. Eίπαμε. H Iστορία των τελευταίων 300 ετών έχει επιλέξει αυτή τη χώρα για το ρόλο του «Προειδοποιητή». Δεν πρόκειται για μεταφυσική ανάλυση. Aπλά η σύνθεση και η ιστορική πορεία αυτής της Kοινωνίας παράγουν γεγονότα τα οποία σε άλλες κοινωνίες πιθανόν να μη λαμβάνουν τις ίδιες διαστάσεις.

Tο Bλέμα του Oδυσσέα
Kαιρό είχαν να δουν οι Γάλλοι εκατοντάδες χιλιάδες μέλη των συνδικάτων της CGT ή της CFDT, αλλά και της δεξιούλας FO, να κατεβαίνουν στους δρόμους με τα καροτσάκια για τα μωρά τους και τους μπόμπιρες στους ώμους των πατεράδων τους. Eίχαν πολύ καιρό να δουν στην πλατεία Nation ανθρώπους να χαμογελούν με πλατύ χαμόγελο και συνθήματα γεμάτα φρεσκάδα. Tο ιστορικό κτίριο της Σορβόνης είχε πολύ καιρό να αναπνεύσει δακρυγόνα και να βλέπει τους πάγκους να εκτοξεύονται εναντίον των αστυνομικών. Tέλος, η γαλλική κυβέρνηση είχε πολύ καιρό να παραλάβει ένα τελεσίγραφο από την κοινωνία. Tο τελεσίγραφο έδινε 48 ώρες στον Nτε Bιλπέν να αποσύρει το νόμο της ντροπής.
H Eλλάδα, όπως συνήθως, παρακολουθεί. Ωστόσο, για πρώτη φορά στα πολιτικά πράγματα της χώρας αναδύθηκε ένας Έλληνας Nτε Bιλπέν με αξιώσεις. O κύριος Oδυσσέας Kυριακόπουλος, με τα κολέγιά του, τα σέα και τα μέα του, με τη «Bαρυτίνη» του (πρώην ιδιοκτήτης), με τον ΣEB του (νυν πρόεδρος), με τις επαφές του αλλά και τις φιλοδοξίες του για πολιτική καριέρα (με τον Παπανδρέου ή τον Kαραμανλή, αδιάφορο), αλλά και με στόχους ως προς τη διαμόρφωση ενός Tρίτου Πόλου στην πολιτική σκηνή (ναι, καλά το διαβάσατε). Aυτός ό άνθρωπος λοιπόν ζήτησε να εφαρμοστεί στην Eλλάδα το γαλλικό μοντέλο. O Oδυσσέας είναι πλούσιος, καλοστεκούμενος, λίγο χαμογελαστούλης, λίγο πονηρούλης, λίγο γοητευτικούλης, αλλά προπαντός τσιγγούναρος. Πολιτικά τσιγγούνης εννοείται. Aπό τότε που απέτυχε να εκλεγεί Πρόεδρος Eυρωπαϊκών Bιομηχανιών στις Bρυξέλλες, ο Oδυσσέας έβαλε σκοπό της ζωής του να ποδοπατήσει τον Πολυζωγόπουλο. Λάθος μέγα, διότι Πολυζωγόπουλος σημαίνει σύστημα ΠAΣOK και αυτό το σύστημα είναι σκληρό για τα δόντια ενός μορφωμένου τεχνοκράτη που φθονεί τους λεπτούς τρόπους ενός Nτε Bιλπέν ή την ανδροπρεπή σκληρότητα ενός Tόνι Mπλερ. Διότι ο Oδυσσέας δεν είναι ούτε κεντροδεξιός ούτε κεντροαριστερός. Eίναι με τη «Bαρυτίνη», με όλα τα παρελκόμενα και τις συνέπειες.
H Eλλάδα δεν είναι Γαλλία και ο Oδυσσέας δεν είναι Nτασό, όπως και ο Παυλόπουλος δεν είναι Σαρκοζί. Παρόλα αυτά, μέσα στη μεγαλομανία του «μικρούτσικου», η ελίτ της ελληνικής οικονομίας έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται, αν και τα όνειρα του Oδυσσέα με τον Πολυζωγόπουλο σε ρόλο Δράκουλα δεν πρέπει να είναι και από τα ευκολόπεπτα.

Tα μηνύματα από τη Γαλλία μεταφέρονται ήδη στην Iταλία και τη Γερμανία. Aργότερα θα εξαπλωθούν και σε ανατολικότερα εδάφη, καθώς και στην Iβηρική. Δυστυχώς για τους Nτε Bιλπέν και Oδυσσέα ο καπιταλισμός (και αυτός) λειτουργεί με κύκλους. Mάλλον αυτό θα ήθελε να πει ο Kάρολος Mαρξ, αλλά έμπλεξε με την πολυπλοκότητα της γερμανικής φιλοσοφίας. Oι κύκλοι αυτοί είναι μεν ελαστικοί αλλά διέπονται από αυστηρούς κανόνες. Ένας από αυτούς έχει να κάνει με την παραγωγή πλούτου. Ένας δεύτερος με την παραγωγή ιδεών. O καπιταλισμός τρέφεται από αριστερές ιδέες και η αριστερά τρέφεται από το καπιταλιστικό μίσος. Aυτό το ντουέτο παράγει τις καλύτερες στιγμές της Iστορίας. Στην Aριστερή Όχθη του Σηκουάνα, όταν ήταν δήμαρχος, ο Σιράκ έστρωσε τους δρόμους με άσφαλτο για να εξαφανίσει τους κυβόλιθους. Kάτω από τους κυβόλιθους ωστόσο βρίσκεται η αμμουδιά, κατά τους Επαναστάτες με αιτία του 1968. Oι σημερινοί διαδηλωτές δεν έχουν παρά να ξύσουν την άσφαλτο και να αφαιρέσουν τον πρώτο κυβόλιθο. Mετά όλα έρχονται μόνα τους.

ΠΗΓΗ:www.athensvoice.gr (http://www.athensvoice.gr/159/1362/7/7/7/showdoc.html)

Εκεί κατάλαβαν ότι η Γαλλία... παρακμάζει

Ο αμερικανικός Τύπος δεν κατανοεί τις διαδηλώσεις φοιτητών - εργαζομένων, ούτε τα αιτήματά τους

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ

Αδυναμία να κατανοήσει ό,τι συμβαίνει τελευταία στη Γαλλία δείχνει ο αμερικανικός Τύπος, καθρεφτίζοντας στην ουσία και την αίσθηση που έχει ο μέσος Αμερικανός, σε μια χώρα η οποία δεν προστατεύει τα εργασιακά δικαιώματα.

Για την «παρακμή της Γαλλίας» μιλά η «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», ενώ «αντι-παραγωγικές» χαρακτηρίζει τις διαδηλώσεις κατά του Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης (CPE) η εφημερίδα «USA Today». Στις ΗΠΑ όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από ό,τι στη Γαλλία αλλά και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στον επιλεγόμενο «νέο κόσμο», μόνο οι εργάτες που έχουν συνδικαλιστεί -τ. Μιας κάποιας ασφάλειας απολαύουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι -16% του ενεργού πληθυσμού. Ολοι οι υπόλοιποι εργαζόμενο

Πέντε δολάρια μεροκάματο

Οσον αφορά το ημερομίσθιο, από το 1997 το ελάχιστο έχει καθοριστεί στα 5,15 δολάρια (4,25 ευρώ) και για τους νέους κάτω των 20 στα 4,25 τους τρεις πρώτους μήνες. Είναι προφανές ότι οι εργαζόμενοι που παίρνουν αυτά τα λεφτά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Το ποσοστό τους είναι 13% των πολιτών των ΗΠΑ και 25% των μαύρων. Βασικό επιχείρημα των οπαδών της απορρύθμισης της εργασίας είναι το χαμηλό ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ, που δεν ξεπερνά το 4,8%. Ομως στους νέους κάτω των 20 το ποσοστό φτάνει το 16,1% και στους μαύρους το 9,5%.

Πάνω από 45 εκατομμύρια Αμερικανοί, δηλαδή το 16% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, δεν διαθέτουν ασφάλεια και περίθαλψη και -σε αντίθεση με τη δυτική Ευρώπη- στις ΗΠΑ δεν υπάρχει σύστημα κοινωνικής ασφάλειας παρά μόνον για τους ηλικιωμένους και τους πιο φτωχούς. Τέλος, οι διαδηλώσεις και οι απεργίες είναι σπάνιες στις ΗΠΑ, αφού όσοι συμμετέχουν αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο όχι μόνο να χάσουν τη δουλειά τους, αλλά και τα όποια κοινωνικά τους προνόμια, όπως η κοινωνική ασφάλιση.

(ΑΠΕ-Γαλλικό)

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/03/2006

http://enet.gr/online/online_text/c=111,id=100648504

ΖΗΤΩ το AMERICAN DREAM ^hello^ ^hello^

Mία σύμβαση, τρεις μύθοι

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Οι γαλλικές επιχειρήσεις δεν κάνουν προσλήψεις. Ένας στους τέσσερις νέους είναι άνεργος. H αγορά εργασίας είναι άκαμπτη. Τρία επιχειρήματα υπέρ της Σύμβασης Πρώτης Πρόσληψης (CPE), τρεις μύθοι.

«To CPE στην τουαλέτα!». Γάλλοι φοιτητές διαμαρτύρονται για τον νόμο του Ντε Βιλπέν

Το 1993, που ήταν χρονιά ύφεσης, έγιναν στη Γαλλία 3,6 εκατομμύρια προσλήψεις. Το 2003, μια χρονιά χαμηλής ανάπτυξης, οι προσλήψεις έφτασαν τα 4,8 εκατομμύρια. Τρία χρόνια νωρίτερα, είχαν υπερβεί τα 5,4 εκατομμύρια. Μια δουλειά στις τρεις αλλάζει χέρια, λόγω συνταξιοδότησης, παραίτησης ή απόλυσης. Το πρόβλημα της Γαλλίας δεν είναι λοιπόν η έλλειψη προσλήψεων, γράφει στη Μοντ ο Ζαν-Φρανσουά Κουβρά, συγγραφέας του «Κρυφού Προσώπου της Παγκόσμιας Οικονομίας» (εκδ. Hatier, 1989). Ούτε είναι αλήθεια ότι δεν δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας. Όταν οι επιχειρήσεις προβλέπουν επέκταση των δραστηριοτήτων τους, οι προσλήψεις είναι περισσότερες από τις απολύσεις. Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, την τριετία 1999-2001 δημιουργήθηκαν σχεδόν 1,5 εκατομμύριο νέες θέσεις εργασίας, κατά 74% περισσότερες από όσες δημιουργήθηκαν το ίδιο διάστημα στη Βρετανία. Στην επιτυχία αυτή συνέβαλε αποφασιστικά η καθιέρωση του 35ώρου, ενός μέτρου που πολέμησε με πάθος η νέα δεξιά κυβέρνηση, κατορθώνοντας τελικά να το καταργήσει.

Ο δεύτερος μύθος αφορά το περίφημο 23% της ανεργίας των νέων, που βρίσκεται κοντά στο πανευρωπαϊκό ρεκόρ. Το ποσοστό αυτό προκύπτει από τη διαίρεση του αριθμού των νέων 15-24 ετών που παίρνουν επίδομα ανεργίας με τον ενεργό πληθυσμό αυτής της ηλικιακής κατηγορίας, δηλαδή εκείνους που εργάζονται ή ψάχνουν δουλειά. Επειδή όμως στη Γαλλία η παραμονή στο σχολείο ή το Πανεπιστήμιο διαρκεί περισσότερο από την υπόλοιπη Ευρώπη, ο ενεργός πληθυσμός περιλαμβάνει λιγότερο από έναν στους δύο νέους. Αν στον παρονομαστή του κλάσματος τοποθετηθεί το σύνολο των νέων αυτής της ηλικίας, όπως έκανε το Ευρωβαρόμετρο, το ποσοστό της νεανικής ανεργίας μειώνεται στο 8,1%, κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. (Ενδιαφέροντα στοιχεία για το θέμα αυτό δημοσιεύονται και σε δύο εξαιρετικά blogs: Ιστολόγιον, histologion-gr. blogspot. com, και Μαύρο Πρόβατο, mauro-probato. blogspot. com).

Οι υποστηρικτές της CPE διαδίδουν και έναν τρίτο μύθο: ότι o νόμος θα προσδώσει ελαστικότητα σε μια υπερβολικά άκαμπτη αγορά εργασίας, που είναι έτσι οργανωμένη ώστε να διαφυλάσσει τις υπάρχουσες θέσεις εις βάρος των ανέργων. Ένας αριθμός, πάλι από το Ευρωβαρόμετρο, δείχνει ότι και αυτό το επιχείρημα είναι σαθρό: το τρίτο τρίμηνο του 2005, το 6,7% των Γάλλων μισθωτών είχαν αρχίσει την εργασία τους στη διάρκεια των τριών προηγουμένων μηνών. Σε ό,τι αφορά την ευελιξία, η Γαλλία βρίσκεται στην κορυφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου ο μέσος όρος του δείκτη αυτού δεν υπερβαίνει το 4,9%.

ΠΗΓΗ:ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

Περίληψη:Ο αρθρογράφος ,Μιχαήλ Μήτσος , προσαπθεί να καταρρίψει τα τρία επιχείρηματα της CPE του Ντε Βιλπέν:Οι γαλλικές επιχειρήσεις δεν κάνουν προσλήψεις. Ένας στους τέσσερις νέους είναι άνεργος. H αγορά εργασίας είναι άκαμπτη.

ΓΑΛΛΙΑ

«Συμβιβαστικά» ανένδοτος ο Σιράκ
Ανακοίνωσε την προώθηση του «Συμβολαίου Πρώτης Απασχόλησης», παρουσιάζοντας ως «υποχωρήσεις» δύο τροποποιήσεις που είχε προτείνει η Ενωση Εργοδοτών!

ΠΑΡΙΣΙ.--

Την εφαρμογή του νομοσχεδίου για την απασχόληση των νέων ανακοίνωσε, διά μέσου του πολυαναμενόμενου διαγγέλματός του, ο Γάλλος Πρόεδρος. Συμπλήρωσε ότι θα αξιοποιήσει μέρος του 10ημέρου χρονικού περιθωρίου που του δίνεται από το Σύνταγμα μέχρι να υπογράψει το νομοσχέδιο, προκειμένου να υιοθετηθούν δύο τροποποιήσεις.

Αυτές συνίστανται στη μείωση της δοκιμαστικής περιόδου κατά την οποία επιτρέπεται στον εργοδότη να απολύσει χωρίς αποζημίωση τον προσληφθέντα μέχρι 26 χρόνων από δύο σε ένα χρόνο και στην πρόσθεση της ρητής υποχρέωσης του εργοδότη να αιτιολογεί την απόλυση, κάτι που δεν προβλέπεται στο αρχικό κείμενο του νομοσχεδίου. Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι τα δύο αυτά σημεία είχαν παρουσιαστεί ως «συμβιβαστικές προτάσεις» από την ίδια την Ενωση Εργοδοτών - MEDEF -, πριν από δύο βδομάδες, σε συνάντηση με τον πρωθυπουργό ντε Βιλπέν.

Ο Ζακ Σιράκ αφιέρωσε μεγάλο μέρος του διαγγέλματός του στην προσπάθειά του να πείσει ότι «συμμερίζεται πλήρως την αγωνία και την αναστάτωση της νεολαίας» και ότι κατανοεί «τη δύσκολη θέση που βρίσκεται εξαιτίας της εργασιακής ανασφάλειας». Χαρακτήρισε «τρομακτικό» το γεγονός ότι οι επιχειρηματίες δεν προσλαμβάνουν νέους εργαζόμενους «εξαιτίας της έλλειψης ευελιξίας», επιλέγοντας ακόμη και να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους σε άλλες χώρες. «Ηρθε η ώρα να προχωρήσουμε, οφείλουμε να εργαστούμε όλοι μαζί για να σταματήσει αυτή η κατάσταση», κατέληξε ο Γάλλος Πρόεδρος.

Ηλεκτρισμένο κλίμα
Το διάγγελμα Σιράκ υποδέχτηκαν με γιουχαρίσματα φοιτητές και μαθητές που είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία της Βαστίλλης από νωρίς το απόγευμΑμέσως μετά το τέλος του διαγγέλματος, τα πνεύματα ήταν εξαιρετικά τεταμένα, ιδιαίτερα στο Παρίσι, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες επιπλέον νεολαία συνέρρεε στα σημεία συγκέντρωσης. Οι ηγεσίες των συνδικάτων απηύθυναν έκκληση για ηρεμία και κάλεσαν σε παλλαϊκή συμμετοχή στην απεργία και τις κινητοποιήσεις της Τρίτης.

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=1/4/2006&id=6422&pageNo=15&direction=1

Κινητοποιήσεις μετά το διάγγελμα

Παραμένει εκρηκτικό το κλίμα για το CPE, παρά την πυροσβεστική προσπάθεια Σιράκ

Ο Ζακ Σιράκ δεν κατάφερε να αμβλύνει τις αντιδράσεις για την εργασιακή νομοθεσία CPE, καθώς μετά το διάγγελμά του φοιτητές και συνδικαλιστές κατέβηκαν εκ νέου στους δρόμους του Παρισιού, όπου σημειώθηκαν επεισόδια. Επί ποδός κυβέρνηση, αντιπολίτευση και συνδικάτα.

Με το διάγγελμα του, ο Γάλλος πρόεδρος επικύρωσε το επίμαχο «Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης» (CPE), ωστόσο προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα, ζητώντας τροποποιήσεις σε δύο καίρια σημεία του: να μειωθεί στο ένα έτος η δοκιμαστική περίοδος κατά την οποία μπορεί να απολυθεί νέος κάτω των 26 ετών και ο εργοδότης να υποχρεούται να αιτιολογεί τη διακοπή της συνεργασίας.

Ωστόσο, η παρέμβαση του Ζακ Σιράκ δεν αποδείχθηκε και τόσο πυροσβεστική, καθώς αμέσως μετά το πέρας του διαγγέλματος, το βράδυ της Παρασκευής, εκατοντάδες φοιτητές και άλλοι αντιδρώντες στο νομοσχέδιο κατέβηκαν για να διαδηλώσουν στους δρόμους του Παρισιού, φωνάζοντας συνθήματα κατά του Γάλλου προέδρου και του πρωθυπουργού της χώρας.

Οι φοιτητές πραγματοποίησαν πορεία από το Λούβρο έως την Σορβόννη, ενώ έξω από το κτίριο του κοινοβουλίου σημειώθηκαν επεισόδια μεταξύ διαδηλωτών και ανδρών της αστυνομίας, οι οποίοι απώθησαν τους φοιτητές, κάνοντας χρήση δακρυγόνων.

Κάποιοι διαδηλωτές προκάλεσαν ζημιές στο πολιτικό γραφείο του συντηρητικού βουλευτή Πιέρ Λελούς, έσπασαν βιτρίνες και προκάλεσαν φθορές σε οχήματα. Πραγματοποιήθηκαν περίπου 100 συλλήψεις, ενώ τραυματίστηκαν ελαφρά δύο αστυνομικοί.

Το Σάββατο, κυβέρνηση, αντιπολίτευση και συνδικάτα ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους και καθορίζουν τις στρατηγικές τους, εν όψει των τροποποιήσεων στο CPE.

Όπως μετέδωσε το Reuters, ο πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν κάλεσε τον -εσωκομματικό του αντίπαλο- υπουργό Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί, καθώς και τους προέδρους των δύο σωμάτων του κοινοβουλίου, οι οποίοι υποστηρίζουν τον Σιράκ, για να σχεδιάσουν πώς θα περάσουν το συντομότερο δυνατόν από την Εθνοσυνέλευση τις τροπολογίες στη νομοθεσία.

Από την πλευρά τους, τα αριστερά κόμματα της αντιπολίτευσης συγκεντρώθηκαν στην έδρα του Κομμουνιστικού Κόμματος για να συντονίσουν τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ενόψει της πανεθνικής «ημέρας δράσης», δηλαδή την γενική απεργία που έχει προγραμματιστεί για την Τρίτη.

Πρόταση για κατάργηση του νόμου ετοιμάζουν οι Σοσιαλιστές

Οι Γάλλοι Σοσιαλιστές ανακοίνωσαν το Σάββατο την απόφασή τους να καταθέσουν στην Εθνοσυνέλευση πρόταση για την κατάργηση του νόμου που αναφέρεται στο CPE.

Ο πρώτος γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS) Φρανσουά Ολάντ εξήγησε ότι η πρόταση νόμου, η οποία θα κατατεθεί στην Εθνοσυνέλευση «τις προσεχείς ημέρες» θα αποτελεί μία απάντηση στα όσα δήλωσε χθες ο πρόεδρος Ζακ Σιράκ, τον οποίο κατηγόρησε ότι δημιουργεί σύγχυση.

«Εμείς, σε αντίθεση με τον Ζακ Σιράκ, θέλουμε να είμαστε απλοί και σαφείς. Ο μόνος τρόπος να βγούμε από τη σύγκρουση [...] είναι η κατάργηση του νόμου» πρόσθεσε ο σοσιαλιστής ηγέτης, ανανεώνοντας παράλληλα την έκκλησή του για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις που οργανώνονται στις 4 Απριλίου κατά του επίμαχου νόμου.

ΠΗΓΗ: news.in.gr, με πληροφορίες από Associated Press, ΑΠΕ/Γαλλικό

ΓΑΛΛΙΑ

«Πέρασε» το νέο άρθρο με παρόμοια κατεύθυνση
Στο στόχαστρο φοιτητών και συνδικάτων αρχίζει να μπαίνει η αντεργατική νομοθεσία, όπως το «Συμβόλαιο Νέας Πρόσληψης», που με διάταγμα ισχύει από τον περασμένο Αύγουστο

ΠΑΡΙΣΙ.-

Υιοθετήθηκε, χθες, από τη Βουλή το άρθρο που πρότεινε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κυβερνώντος κόμματος UMP προς αντικατάσταση του άρθρου 8 του νομοσχεδίου «ισότητας και ισότιμων ευκαιριών», δηλαδή του «Συμβολαίου Πρώτης Πρόσληψης» - CPE, που υποχρεώθηκε να αποσύρει η κυβέρνηση ντε Βιλπέν μετά από 10 βδομάδες κλιμακούμενων κινητοποιήσεων. Το άρθρο κατατίθεται, σήμερα, στη Γερουσία.

Το υπερψήφισαν 151 βουλευτές από την κυβερνητική παράταξη και από τους Φιλελευθέρους (UDF), ενώ το καταψήφισαν οι βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Γαλλικού ΚΚ (93 ψήφοι). Το νέο νομοθέτημα βαδίζει στην πεπατημένη που έχουν ακολουθήσει παλαιότερα και οι κυβερνήσεις του «κεντροαριστερού» Ζοσπέν. Το κράτος ενισχύει οικονομικά τις επιχειρήσεις που θα προσλάβουν νέους από 16 - 26 χρόνων, που δεν έχουν ιδιαίτερα προσόντα, που προέρχονται από υποβαθμισμένα προάστια ή που δεν έχουν κανονικό, αλλά «τεχνικό» απολυτήριο.

Για τον πρώτο χρόνο, ο εργοδότης θα λαμβάνει 400 ευρώ για κάθε τέτοιο εργαζόμενο και το δεύτερο χρόνο 200. Το σύνολο του προγράμματος θα επιβαρύνει κατά 150 εκατομμύρια ευρώ τον προϋπολογισμό του τρέχοντος έτους και κατά 300 εκατομμύρια ευρώ αυτόν του 2007. Τα χρήματα η κυβέρνηση προτίθεται να συγκεντρώσει κατ' αρχάς μέσα από την αύξηση της έμμεσης φορολογίας ειδών, όπως είναι ο καπνός.

Αν και εκ πρώτης όψης υπάρχουν διαφορές με το «Συμβόλαιο» (όπου επιτρεπόταν σε επιχειρήσεις που απασχολούν πάνω από 15 εργαζόμενους η απόλυση άνευ αποζημίωσης ή αιτιολογίας για μια διετία στους νέους μέχρι 26 χρόνων), και στο νέο άρθρο η κατεύθυνση είναι σαφής: Οι εργοδότες πριμοδοτούνται, εμμέσως πλην σαφώς, από τους ίδιους τους εργαζόμενους για να τους προσλάβουν, ενώ οι ίδιοι δεν αναλαμβάνουν καμία υποχρέωση. Παρόντες στη Βουλή ήταν και εκπρόσωποι των φοιτητών, μεταξύ αυτών και ο Μπρουνό Ζουγιάρ, επικεφαλής της μεγαλύτερης οργάνωσης, που, μέχρι στιγμής, υποστηρίζουν ότι οι φοιτητικές συνελεύσεις πριν και μετά τις διακοπές του Πάσχα θα κρίνουν αν χρειάζεται συνέχιση κινητοποιήσεων, κάτι που ζητά μεγάλη μερίδα των οργανώσεων.

Στο στόχαστρο των φοιτητών, αλλά και των συνδικάτων, όπως φαίνεται από χθεσινές δηλώσεις αρκετών στελεχών τους, έχει τεθεί και το «Συμβόλαιο Νέας Πρόσληψης» CNE, νομοθέτημα που υιοθετήθηκε, επίσης, με διάταγμα χωρίς ψηφοφορία, τον Αύγουστο. Είναι παρόμοιο με το Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης μόνο που αφορά επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 15 εργαζομένους και αναφέρεται σε όλες τις ηλικίες εργαζομένων, όχι μόνο στους νέους. Το Γαλλικό ΚΚ ζήτησε, χθες, στη Βουλή την άμεση απόσυρση και του CNE. Αντίθετα, η Ενωση Εργοδοτών - MEDEF - το υπερασπίστηκε σθεναρά, καλώντας νεολαία και συνδικάτα «να αντιληφθούν επιτέλους ότι υπάρχει καλή και κακή εργασιακή αβεβαιότητα»!

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=13/4/2006&id=6627&pageNo=14&direction=1

Το Βατερλό του Ντε Βιλπέν

Της ΒΑΛΙΑΣ ΚΑΪΜΑΚΗ

Ηταν το αγαπημένο παιδί του Σιράκ, γοήτευσε την Ευρώπη που αντιστεκόταν στην εισβολή στο Ιράκ, ενσάρκωσε την γκολική, μετριοπαθή κοινωνική δεξιά. Ομως, η τελευταία πρωτοβουλία του, η περίφημη «σύμβαση πρώτης εργασίας», αποτέλεσε το Βατερλό του.

Ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο της δημοτικότητάς του. Από το 50% τον περασμένο Δεκέμβριο «κατάφερε» να φτάσει στο 25% τον Απρίλιο. Ταυτόχρονα, να θέσει εαυτόν εκτός κούρσας για τις προεδρικές εκλογές. Αλλωστε θα ήταν η πρώτη φορά που θα παρουσίαζε τον εαυτό του στην κρίση του εκλογικού σώματος.

Ο Ντε Βιλπέν δεν έχει δώσει ποτέ εκλογική μάχη και αναρριχήθηκε σε νούμερο δύο της κυβέρνησης (στη γαλλική προεδρική δημοκρατία, νούμερο ένα είναι ο πρόεδρος) από διορισμένες θέσεις. Πολιτικά αυτό μεταφράζεται σε έλλειψη κομματικής βάσης, σε απουσία τοπικού επιτελείου (οι περισσότεροι πολιτικοί είναι και δήμαρχοι, αφού στη Γαλλία επιτρέπεται να κατέχουν δύο αιρετές θέσεις, κι έτσι εξασφαλίζουν την παρουσία τους σε μία από τις δύο τουλάχιστον), και σε πολιτικές έχθρες μέσα στο κόμμα, που δεν καλοβλέπει τους δοτούς.

Με τους λανθασμένους του χειρισμούς στο θέμα της «σύμβασης πρώτης εργασίας», ο γάλλος πρωθυπουργός άλλαξε θέση με τον αντίπαλο δελφίνο του Σιράκ, τον υπουργό Εσωτερικών και πρόεδρο του κόμματος της πλειοψηφίας UMP, Νικολά Σαρκοζί.

Δεν είναι τυχαίο που η δημοτικότητα του Ντε Βιλπέν σκαρφάλωσε στο υψηλότερο σημείο της το Δεκέμβριο. Ηταν ακριβώς μετά τα γεγονότα στα προάστια, όπου εμφανίστηκε ως «σωτήρας», τη στιγμή που ο Σαρκοζί είχε αμολήσει τις δυνάμεις ασφαλείας στους δρόμους, πυροδοτώντας συνεχώς νέες ταραχές. Ομως, σήμερα, ο Σαρκοζί, με τον ίδιο τρόπο, παίρνει το αίμα του πίσω και κάνει τον Ντε Βιλπέν να φαντάζει ο αυστηρός νεοφιλελεύθερος που δεν αποδέχεται τον διάλογο.

Η πολιτική συνέχεια είναι προβλέψιμη, σύμφωνα με τον Ζακ Καπντεβέιγ, ερευνητή στο Κέντρο Μελετών για την Πολιτική Ζωή της Γαλλίας, το οποίο πρόσκειται στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών: «Ο Νικολά Σαρκοζί θα φύγει από την κυβέρνηση για να ξεκινήσει την πολιτική του καμπάνια. Το πότε ακριβώς θα εξαρτηθεί από την πολιτική συγκυρία, όταν αυτή του επιτρέψει μία "ηρωική έξοδο" χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τη συνοχή της πλειοψηφίας», εξηγεί στην «Κ.Ε.».

- Υπάρχει πιθανότητα ν' αναστραφεί η κατάσταση ακόμη μία φορά υπέρ του γάλλου πρωθυπουργού;

«Στην πολιτική ο άνδρας δεν είναι ποτέ νεκρός, λέμε στη Γαλλία, κάτι που απέδειξε περίτρανα ο Μιτεράν. Ομως, ο Ντε Βιλπέν βρίσκεται πια σε θέση αδυναμίας», απαντά ο Καπντεβέιγ.

Πράγματι από την ΕΝΑ (την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης), στο επιτελείο του πρώην πρωθυπουργού Ζιπέ και κατόπιν στο επιτελείο του Σιράκ, ο Ντε Βιλπέν δεν έχει έρθει ποτέ σ' επαφή με τα προβλήματα της καθημερινότητας, το κύριο θέμα πάνω στο οποίο θα βασιστεί η καμπάνια για τις προεδρικές εκλογές του 2007. Εκλογές από τις οποίες δεν είναι απίθανο να είναι πολιτικά απών.

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Περίληψη:Ο Ντε Βιλπέν υπέστη το δικό του βατερλό μετά τους άστοχους χειρισμούς γύρω από το συμβόλαιο πρώτης εργασίας.Η δημοτικότητα από 50% το Δεκέμβριο έπεσε στο 25% , η δημοτικότητα είχε εκτιναχθεί στο 50% μετα την επιτυχή αντιμετώπιση των ταραχών .Έτσια κάηκε το αγαπημένο παιδί του Σιράκ πριν καν κατέβει σε κάποια εκλογική μάχη , καθώς στις διάφορες θέσεις ανελίχθηκε μετά από διορισμούς.Ο δρόμος για το Σαρκοζί πλέον είναι ορθάνοιχτος...

Συμβιβασμός με το αζημίωτο

ΠΑΡΙΣΙ
Της ΗΡΑΣ ΦΕΛΟΥΚΑΤΖΗ

Η έξοδος από τη μεγάλη κοινωνική κρίση που συντάραξε τη Γαλλία επιτεύχθηκε από τον γάλλο πρωθυπουργό με υποχώρηση, αφού αποδέχθηκε τα αιτήματα συνδικάτων, αριστεράς και φοιτητών για την κατάργηση της «σύμβασης πρώτης εργασίας».

Ομως η εκτόνωση συνεπάγεται μεγάλο κόστος: Ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν βγαίνει συντετριμμένος πολιτικά από την κοινωνική αντιπαράθεση, η κυβέρνηση θα πληρώσει ακριβά το νέο νομοσχέδιο, το οποίο στηρίζεται κυρίως στην επιπλέον χρηματοδότηση των υπαρχόντων μέτρων για την απασχόληση των ανειδίκευτων νέων.

Το Κοινοβούλιο ψήφισε την Τετάρτη τη νέα πρόταση νόμου, «ένταξη των νέων στη δραστηριότητα της επιχείρησης», που αντικαθιστά το «CPE». Ο νόμος εγκρίθηκε στην Εθνοσυνέλευση με 151 ψήφους της δεξιάς και του κέντρου.

«Οχι» από την αριστερά

Ολόκληρη η αριστερά το καταψήφισε, με 93 ψήφους, ζητώντας τροποποιήσεις για ολόκληρο το νόμο περί «ισότητας των ευκαιριών», όπου περιλαμβανόταν και η «σύμβαση πρώτης εργασίας». Επίσης τέθηκε υπό κρίση το μέτρο επαγγελματικής επιμόρφωσης νέων από την ηλικία των 14 ετών, και η νυχτερινή εργασία των ανηλίκων.

Η κοινοβουλευτική ομάδα της δεξιάς εκπόνησε το σχέδιο νόμου «ένταξη των νέων στη δραστηριότητα της επιχείρησης» ύστερα από διαβουλεύσεις με τα συνδικάτα. Κοινός στόχος ήταν να βρεθεί «πόρτα εξόδου» από την κρίση. Γι' αυτό η πρόταση που παρουσιάστηκε αφορά μόνο τη χρηματική ενίσχυση των υπαρχόντων μέτρων για την προώθηση της απασχόλησης ανειδίκευτων νέων.

Αφού δεν μπόρεσε, λοιπόν, να υλοποιήσει το μέτρο «σύμβαση πρώτης πρόσληψης» -το οποίο κατά την άποψή του θα παρότρυνε τους εργοδότες σε νέες προσλήψεις- ο Ντε Βιλπέν αποφάσισε να εκπληρώσει το πρόγραμμά του με άλλο τρόπο: την επιβάρυνση του δημόσιου προϋπολογισμού.

Η κυβέρνηση χορηγεί στις επιχειρήσεις, για την πρόσληψη με συμβόλαιο αορίστου χρόνου ανειδίκευτων νέων 15 έως 25 ετών, οικονομική επιδότηση ύψους 400 ευρώ κατά συμβόλαιο το μήνα για τον πρώτο χρόνο και 200 ευρώ για τον δεύτερο χρόνο απασχόλησης. Για το σύνολο των επιδοτήσεων το κόστος ανέρχεται σε 450 εκατομμύρια ευρώ για το δημόσιο προϋπολογισμό.

Χρηματοδότηση παντού

Επέκταση της χρηματοδότησης θα γίνει και για άλλου τύπου συμβόλαια εργασίας, όπως αυτά που αφορούν την υποστήριξη της απασχόλησης των νέων στις επιχειρήσεις. Επίσης, προσωπική υποστήριξη θα παρέχεται σε νέους που έχουν δυσκολίες στην επαγγελματική τους ένταξη.

Το βέβαιο είναι ότι τα συνδικάτα και η αριστερά, αφού πανηγύρισαν «τη νίκη», παραμένουν σε εγρήγορση ενόψει των προσεχών διαβουλεύσεων για το σύνολο των προβλημάτων που αφορούν την απασχόληση και την ελαστικότητα στην αγορά εργασίας.

Κερδισμένη όμως βγαίνει και η ενωμένη αριστερά, που μαζί με τα συνδικάτα έχουν πλέον επιρροή και μπορούν τώρα να εισακουσθούν από την κυβέρνηση για τη διαμόρφωση της πολιτικής της μέχρι τις προεδρικές και τις βουλευτικές εκλογές του 2007.

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΓΑΛΛΙΑ
Η ταξική πάλη θα κρίνει τα πάντα
Μιλάει στον «Ρ» η Ανί Λακρουά Ριζ, καθηγήτρια Ιστορίας, στη Γαλλία, με αφορμή τις πρόσφατες μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις κυρίως της νεολαίας

Με αφορμή την παρουσία της στην πρόσφατη συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης που διοργάνωσε το ΚΚΕ για τα ζητήματα της εκπαίδευσης, είχαμε την ευκαιρία για μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με την Ανί Λακρουά Ριζ, καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο 7 του Παρισιού. Αφετηρία ήταν οι μεγάλες διαδηλώσεις της νεολαίας, φοιτητών, μαθητών και εργαζομένων στη Γαλλία ενάντια στο νόμο που έδινε μεγαλύτερη ασυδοσία στην εργοδοσία. Η συζήτηση ωστόσο διευρύνθηκε και αναφέρεται σε πολλά σημαντικά ζητήματα για τις εξελίξεις στη χώρα αυτή, τη θέση της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της που πρέπει να δημιουργηθεί για την ανάπτυξη του ταξικού πολιτικού αγώνα.

Οι απαντήσεις της συνομιλήτριάς μας είναι νομίζουμε πολύ ενδιαφέρουσες. Ας τις παρακολουθήσουμε:

-- Οι κινητοποιήσεις που συγκλόνισαν τη Γαλλία τις τελευταίες βδομάδες χαρακτηρίστηκαν πολλάκις πρωτοφανείς και εκτιμήθηκε ότι διαμορφώνουν σε ένα σημαντικό βαθμό μια νέα πραγματικότητα. Τι νομίζετε;

-- Πρόκειται για μια γενιά που μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με την άποψη ότι το να προσπαθεί να αλλάζει κανείς την κοινωνία είναι μάταιο. Που της δίδαξαν ότι το να μιλά κανείς για εργατική τάξη, πόσο μάλλον για σοσιαλισμό, είναι ακόμη και εγκληματικό γιατί στιγματίζεται από ακρότητες, από στυγνότητα, από έλλειψη ελευθεριών. Είναι μια γενιά που σημαδεύτηκε από τη θρυμματοποίηση των κοινωνικών και οικονομικών αναλύσεων, των αναλύσεων για το συσχετισμό δυνάμεων, για τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας. Γιατί πρέπει να πούμε ότι την τελευταία 20ετία περίπου στη Γαλλία, αυτού του είδους οι αναλύσεις έχουν επισταμένα τεθεί στο περιθώριο.

Η κρίση, όμως, που βιώνει αυτή η γενιά είναι τέτοιας έκτασης και βάθους, που έφερε αυτές τις αναλύσεις πάλι στο προσκήνιο. Η μάζα των φοιτητών είναι αντιμέτωπη με το σκληρότερο πρόσωπο του καπιταλισμού, ιδιαίτερα στον εργασιακό τομέα. Οι συνθήκες είναι τόσο ανυπόφορες που, παρά την ιδεολογική μονομέρεια και καταπίεση που συνεχίζεται, η πολιτική πτυχή των προβλημάτων έχει και πάλι αναδυθεί.

Ολοένα και περισσότεροι φοιτητές σπουδάζουν δουλεύοντας. Εχω διδάξει ως καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης και τα τελευταία 9 χρόνια διδάσκω στο Πανεπιστήμιο 7 του Παρισιού. Περισσότεροι από τους μισούς φοιτητές μου εργάζονται. Είτε ως ημιαπασχολούμενοι, είτε τα βράδια, είτε κάποιες ώρες τη βδομάδα. Αντιμετωπίζουν όλες τις μορφές της εργασιακής αβεβαιότητας, δουλεύοντας από 10 έως 40 ώρες τη βδομάδα. Και κατά συνέπεια οι σπουδές τους συμβιβάζονται με αυτούς τους όρους.

Παρακαταθήκη η αντίδραση στις κατευθύνσεις της Μπολόνια

Νομίζω ότι ένα στοιχείο που υποτιμήθηκε πολύ όταν εκφράστηκε και τώρα, κατά τη γνώμη μου, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μαχητικότητα και στη μαζικότητα των φοιτητικών κινητοποιήσεων είναι η αντίδραση των φοιτητών, πριν από μερικά χρόνια, στην υιοθέτηση των κατευθύνσεων της Μπολόνια στην ανώτατη εκπαίδευση. Τότε, όταν εφαρμόστηκε η «γενίκευση» του προγράμματος σπουδών, με την εισαγωγή του μοντέλου 3 χρόνια πτυχίο, 2 μεταπτυχιακό, 3 διδακτορικό, οι φοιτητές είχαν αντιδράσει πολύ έντονα.

Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε πραγματική οργάνωση των φοιτητών τότε και παρά το γεγονός ότι χαρακτηρίζονταν ως «η απολίτικη γενιά», τότε είχαν αντιδράσει εντονότατα συνειδητοποιώντας ότι το νέο μοντέλο οδηγεί σε περαιτέρω κοινωνικό αποκλεισμό από τη γνώση. Δε θα υπήρχε πια το δεδομένο του απολυτήριου και ενός 4ετούς ή 5ετούς πτυχίου που θα τους έδινε κάποια κατάρτιση, κάποια βεβαιότητα μετά στην αγορά εργασίας.

Γιατί επί της ουσίας μπορεί σε ένα μεταπτυχιακό τίτλο να μην περικλείεται, από την άποψη της γνώσης, κάτι πολύ σημαντικό, αλλά είναι γεγονός ότι οι περισσότερες αγγελίες για δουλιά τον απαιτούν ως απόδειξη ειδίκευσης. Αυτό σημαίνει, πλέον, ότι το απλό πτυχίο δε σημαίνει σχεδόν τίποτε.

-- Τι ακριβώς συνέβη τότε;

-- Οι φοιτητές είχαν, κατά τη γνώμη μου, συνειδητοποιήσει ότι η εφαρμογή του μοντέλου αυτού οδηγεί σε εντονότερο αποκλεισμό, διώχνει περισσότερους φοιτητές από την ειδικότητα, τους οδηγεί σε μεγαλύτερη αβεβαιότητα. Ιδιαίτερα αντιληπτό είχε γίνει, και τότε, από τους φοιτητές εκείνους που εργάζονται, καθώς, και μόνο λόγω της δουλιάς τους, οι σπουδές τους αναγκαστικά διαρκούν περισσότερο αφού δεν προλαβαίνουν να ακολουθήσουν τους κανονικούς ρυθμούς.

Οι φοιτητικές αντιδράσεις βρέθηκαν αντιμέτωπες με την αδιαφορία όχι μόνο της τότε κυβέρνησης αλλά και των πανεπιστημιακών και ερευνητικών κύκλων. Μόνο μια μειοψηφία πανεπιστημιακών και ερευνητών είχαμε τότε υποστηρίξει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, αλλά ήμασταν εξαιρετικά απομονωμένοι. Η μείωση των κονδυλίων για τα πανεπιστήμια μαζί με τις αυξημένες ποσοτικά και ποιοτικά ανάγκες οδήγησαν σε πολύ κακή κατάσταση. Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου δεν πάλεψαν για περισσότερα μέσα, απλώς αποδέχτηκαν την έλλειψή τους. Ετσι, όταν υιοθετήθηκαν οι κατευθύνσεις της Μπολόνια, πολλοί ήταν ανακουφισμένοι εκτιμώντας ότι αναγκαστικά θα οδηγήσουν σε μείωση του αριθμού των φοιτητών, άρα και σε διαμόρφωση καλύτερων όρων διδασκαλίας, αφού οι φοιτητές που θα μείνουν θα είναι αυτοί που θα έχουν καλύτερο επίπεδο, μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια (άρα δε θα εργάζονται και θα μπορούν να είναι πιο συνεπείς), κλπ. Γι' αυτό και τότε, οι φοιτητές φώναζαν στο βρόντο.

Η κατάσταση στο φοιτητικό κίνημα και στους καθηγητές αλλάζει

-- Σήμερα, όμως, δε φαίνεται να είναι το ίδιο.

-- Οχι, καθόλου. Αρχικά, η αντίδραση των πανεπιστημιακών κύκλων και πάλι δεν ήταν θερμή, δηλαδή οι περισσότεροι έλεγαν ότι «δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε, κάποια στιγμή θα σταματήσουν οι φοιτητές να φωνάζουν όπως κάνουν συνήθως», κλπ. Παρ' όλα αυτά, ακόμη και σε σχολές, όπως η δική μου, που αντιμετωπίζουμε ως εκπαιδευτικό προσωπικό και πρακτικές δυσκολίες συζήτησης και συντονισμού γιατί είμαστε μοιρασμένοι σε πολλά κτίρια και σε διαφορετικά σημεία, σταδιακά η κατάσταση άρχισε να αλλάζει.

Και αυτό ήταν μια νίκη των φοιτητών. Με επιμονή και αποφασιστικότητα, δε σταμάτησαν να επιδιώκουν να συζητήσουν με το εκπαιδευτικό προσωπικό και να πετύχουν μια συνεννόηση τέτοια που να διασώζει κάπως την εξεταστική περίοδο του καλοκαιριού. Γιατί, με το νέο σύστημα, αν χαθεί ένας συγκεκριμένος αριθμός διδακτικών ωρών, δεν μπορεί να γίνει εξεταστική και αυτομάτως χάνουν οι φοιτητές ολόκληρο το εξάμηνο. Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιεστικότερη αν σκεφτεί κανείς ότι πλέον για να πάρουν ειδικότητα πρέπει να διαγωνιστούν για μεταπτυχιακές σπουδές και όλα αυτά ενώ οι περισσότεροι δουλεύουν.

Πολλοί πανεπιστημιακοί καθηγητές επέμεναν ότι το εξάμηνο έχει χαθεί. Οι φοιτητές όμως με τον αγώνα τους και την πολύ ώριμη στάση που κράτησαν σε πολλά σημεία επέβαλαν ουσιαστικά τη λύση της διενέργειας εξετάσεων ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι ή το φθινόπωρο, δηλώνοντας έτοιμοι να καλυφθούν οι εκπαιδευτικές ώρες όποτε χρειαστεί, και τονίζοντας, συνέχεια, ότι η κινητοποίησή τους ήταν υψίστης προτεραιότητας για να τεθεί σε δεύτερη μοίρα υπό τη δαμόκλειο σπάθη του εξαμήνου. Το πέτυχαν γιατί με τη στάση τους σταδιακά «τράβηξαν» όλο και περισσότερους καθηγητές κατ' αρχάς να συμμετάσχουν στις συνελεύσεις τους και στη συνέχεια να τους υποστηρίξουν.

Οι νέοι λέκτορες αμφισβητούν το σύστημα

Σε αυτό το σημείο, βέβαια, θα πρέπει να τονιστεί και ο ρόλος των νέων λεκτόρων. Είναι νέοι άνθρωποι που έχουν, ήδη, αντιμετωπίσει περισσότερες δυσκολίες απ' ό,τι οι παλαιότεροι για να καταφέρουν να διδάξουν στο πανεπιστήμιο, η θέση τους δεν είναι καθόλου βέβαιη, ο μισθός τους χαμηλός και τα μέσα για να διδάξουν ή να κάνουν έρευνα πενιχρά.
Βιώνουν οι ίδιοι άθλιες εργασιακές συνθήκες αβεβαιότητας. Αυτή η ομάδα του πανεπιστημιακού εκπαιδευτικού προσωπικού πρωτοστάτησε στην υποστήριξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων και πραγματικά υιοθέτησε θέσεις που είναι πρωτοφανείς για τα δεδομένα των γαλλικών πανεπιστημίων, την τελευταία δεκαετία. Εκτός από την έμπρακτη υποστήριξη στους φοιτητές, έκαναν κάτι εξαιρετικά χρήσιμο από πολιτικής και ιδεολογικής άποψης.

Μελέτησαν σε βάθος και ανέτρεψαν ένα προς ένα τα επιχειρήματα όλων των «κεφαλών» (πανεπιστημιακών ή όχι) που υπερασπίζουν τις πολιτικές τις οποίες ακολουθεί η κυβέρνηση ντε Βιλπέν και οι προηγούμενες στο όνομα της «αναγκαιότητας να στηριχτεί η γαλλική οικονομία», κλπ., δηλαδή τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Μέσα από σειρά άρθρων όχι μόνο στο διαδίκτυο αλλά και στον Τύπο, που κυκλοφόρησαν ευρέως κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, η πλειοψηφία των νέων λεκτόρων έκανε φύλλο και φτερό την κυρίαρχη επιχειρηματολογία και ιδεολογία σε ένα συνολικότερο επίπεδο, γεγονός που απογύμνωσε όλη αυτή την καλλιεργούμενη αντίληψη περί «αδυναμίας άλλων επιλογών και αναγκαιότητας», υπό ένα πρίσμα καθαρά πολιτικό.

Στο συγκεκριμένο σημείο νομίζω ότι συμβαίνει κάτι πολύ σημαντικό. Διαπιστώνουμε μια επαναπολιτικοποίηση των νέων ανθρώπων που διδάσκουν στα πανεπιστήμια, μια τάση τους να αναμειχθούν και να αγωνιστούν, και μια στροφή της επιχειρηματολογίας τους προς τα αριστερά. Νέοι καθηγητές που επανέρχονται στην ιδεολογία, συχνά στο μαρξισμό, για να αναλύσουν την κοινωνική κατάσταση, που αμφισβητούν όσα παρουσιάζονται ως δεδομένα και κυρίως αμφισβητούν το σύστημα ως σύνολο.

Αυτό το γεγονός είναι πραγματικά κάτι εξαιρετικά νέο και πρωτοφανές για τα γαλλικά πανεπιστημιακά δεδομένα αλλά και για τα δεδομένα των διανοούμενων κύκλων, των τελευταίων χρόνων, όπου είχε κυριαρχήσει μια αντίληψη συναίνεσης και συμβιβασμού και αυτήν την κατεύθυνση υιοθετούσαν τα περισσότερα βιβλία και έρευνες, αυτήν προσπαθούσαν να υπερασπιστούν.

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=22/4/2006&id=6605&pageNo=12&direction=1

Συνέχεια...

Δυσκολεύει η ανυπαρξία συνεπούς εργατικού κινήματος

-- Υπάρχει η αίσθηση ότι αυτές οι κινητοποιήσεις απέκτησαν μέρα με τη μέρα έναν πιο ριζοσπαστικό χαρακτήρα κυρίως στο περιεχόμενο και στον τρόπο προσέγγισης της πραγματικότητας από τους συμμετέχοντες. Τι μέλλον μπορεί να έχει ένα τέτοιο κίνημα, με δεδομένη τη στάση που τηρούν οι πολιτικές δυνάμεις στη Γαλλία συμπεριλαμβανομένου του ΚΚ;

-- Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από την πλευρά της πολιτικής συνειδητοποίησης των συμμετεχόντων, ιδιαίτερα των φοιτητών και της εργαζόμενης νεολαίας, το κίνημα αυτό είναι πολύ πιο ριζοσπαστικό και προωθημένο από οτιδήποτε έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Μεγάλο κομμάτι του δε ζητούσε μόνο την απόσυρση του επίμαχου άρθρου, αλλά του συνόλου του νομοσχεδίου για «την ισότητα των ευκαιριών» και γενικότερα και άλλων ανάλογων νόμων.

Η υποστήριξη που έλαβε το φοιτητικό κίνημα από τις πολιτικές δυνάμεις, θα μπορούσα να πω ότι, είναι ενδεικτική της προβληματικής κατάστασης που επικρατεί σε αυτό το επίπεδο στη Γαλλία. Ουσιαστικά δεν υπάρχει ΚΚ. Τα συνδικάτα δίστασαν για καιρό αλλά ακόμη και σήμερα σχεδόν σύρονται και θέτουν πολύ πιο περιορισμένο πλαίσιο αιτημάτων από αυτό των φοιτητών. Δεν έλειψαν, μάλιστα, οι περιπτώσεις που οι εκπρόσωποι των συνδικάτων υπέσκαπταν τις απεργιακές κινητοποιήσεις οι ίδιοι, λίγες ώρες πριν την έναρξή τους, θέτοντας διαρκώς υπό αμφισβήτηση την αποτελεσματικότητά τους, αλλά και τον αντίκτυπο που θα είχαν στην κυβέρνηση. Ο επικεφαλής της CGT Μπερνάρ Τιμπό υιοθέτησε πιο «μαχητικές» θέσεις, αλλά αυτό δεν μπορεί να εκτιμηθεί ανεξάρτητα από τις διαδικασίες αρχαιρεσιών που αναμένονται μέσα στη CGT τον ερχόμενο μήνα, και μάλιστα με δεδομένη τη δυσαρέσκεια πολλών συνδικαλιστικών στελεχών της με αυτό που αποκαλούν «συμβιβασμένη πολιτική της ηγεσίας τους».

Ταυτόχρονα, η γαλλική δεξιά, μέσα από τους κύριους εκφραστές της όπως εμφανίζονται και στον κυβερνητικό συνασπισμό, τα τελευταία χρόνια ρέπει ολοένα σε πιο αντιδραστικές και συντηρητικές θέσεις. Υπάρχει ένας σταδιακός εκφασισμός ακόμη και στον τρόπο άσκησης πολιτικής, κάτι που το βλέπουμε στις μεθόδους που ακολούθησε η αστυνομία τόσο στην εξέγερση των γκέτο όσο και τώρα στις διαδηλώσεις. Πολλές συλλήψεις, ακόμη περισσότερες προκλήσεις, άμεσες παραπομπές, τάχιστες καταδίκες. Σαφώς σε αυτό το παιχνίδι εκφασισμού έχει εισέλθει και η δικαιοσύνη.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά τις κινητοποιήσεις, αλλά είναι επίσης πολύ ξεκάθαρες οι προσπάθειές του να τις αποπροσανατολίσει και αυτό το αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία όσων κινητοποιούνται. Σε όλα αυτά, να επαναλάβω ότι δεν υπάρχει ΚΚ ενώ, πραγματικά, το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε πολύ ριζοσπαστικότερη κατεύθυνση από ό,τι παλαιότερα και ασκεί τρομακτικές πιέσεις στις πολιτικές δυνάμεις.

-- Ο φόβος, όμως, απέναντι στο ενδεχόμενο ριζοσπαστικοποίησης περαιτέρω αυτού του κινήματος νομίζω ότι είναι εμφανής, αφού ακόμη και αστικά ΜΜΕ κάλεσαν σε υποχώρηση την κυβέρνηση, επισημαίνοντας τον κίνδυνο «να οδηγηθεί η νεολαία σε οριστική ρήξη συνολικά με το σύστημα».

-- Νομίζω ότι αυτό φαίνεται ακόμη και από την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείται τόσο από τη δεξιά όσο και από αυτό που ονομάζω «εκλεπτυσμένη» αριστερά. Και οι δύο μιλούν για «καταστροφή» και οι δύο τονίζουν ότι δεν μπορεί η χώρα να παραλύει για τόσον καιρό, τα πανεπιστήμια να είναι κλειστά. Ολοι μιλούν για την κοινωνική συνοχή, την τάξη και την ανάγκη να επανέλθουν αυτά. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα στήριξε σχεδόν όλη του την κριτική στο επίμαχο άρθρο στην έλλειψη διαλόγου και συναίνεσης με τους κοινωνικούς εταίρους.

Και όλα αυτά γιατί επισταμένα αρνούνται να δουν ή τουλάχιστον να ομολογήσουν την πραγματικότητα: δεν είναι θέμα χειρισμού. Είναι θέμα κατάστασης. Είναι θέμα καπιταλιστικού συστήματος. Οι συνθήκες πλέον είναι αφόρητες και ο κόσμος αντιδρά. Το συγκεκριμένο αυτό ζήτημα, που είναι και η πραγματική αιτία, γίνεται προσπάθεια να μη θιγεί.

-- Θα μπορούσε να λειτουργήσει αυτή η πιεστική κατάσταση ως μοχλός πυροδότησης κάποιων αλλαγών στο ΚΚ Γαλλίας;

-- Οχι, δε νομίζω ότι μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί. Οι επιλογές, το συνολικό πολιτικό πρόγραμμα της ηγεσίας του ΚΚ Γαλλίας εδώ και χρόνια έχει εντελώς άλλη κατεύθυνση. «Συμπορεύεται» με την πολιτική των Βρυξελλών, συμπορεύτηκε με τις κεντρικές επιλογές του Σοσιαλιστικού Κόμματος όταν ήταν στην κυβέρνηση. Υπάρχει μια γενική «μετάλλαξη», της οποίας η πορεία έχει χαραχτεί και δεν είμαι καθόλου βέβαιη ότι μπορεί κάτι να αλλάξει με τα σημερινά δεδομένα. Ακόμη και το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που ουδείς έχει αυταπάτες για το ρόλο που έπαιζε και παλαιότερα, σήμερα έχει σαφώς λιγότερο λαϊκή βάση, είναι πολύ πιο απροκάλυπτα όργανο της αστικής τάξης.

Το βέβαιο είναι ότι σήμερα είμαστε μάρτυρες μιας διαδικασίας πολιτικής κινητοποίησης, μιας διαδικασίας αλλαγής συσχετισμού δυνάμεων που βρίσκεται σε εξέλιξη και έχει πολύ μεγάλη δυναμική. Αυτή η διαδικασία μπορεί να εκδηλώνεται στη Γαλλία, αλλά αναμφιβόλως έχει επιδράσεις σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι «πάγωσαν» ανάλογες νομοθεσίες στη Γερμανία, δεν είναι τυχαίο ότι στη Βρετανία δεν παρουσιάστηκαν αν και είναι ήδη έτοιμες, ενώ, όπως θυμάστε μετά το δημοψήφισμα στη Γαλλία, δεν έγινε ανάλογο δημοψήφισμα για το «ευρωσύνταγμα» στη Βρετανία.

Η κατάσταση είναι σίγουρα ιστορική και σίγουρα έχει πολύ ελπιδοφόρα χαρακτηριστικά, αλλά επίσης είναι εξαιρετικά δύσκολη.

Θετικό ότι η συζήτηση μπαίνει και πάλι σε ταξική βάση

-- Τι ξεχωρίζετε ως το θετικότερο στοιχείο σε αυτήν την κατάσταση, που όπως λέτε βρίσκεται σε εξέλιξη, έστω και σε δύσκολες συνθήκες;

-- Νομίζω ότι το θετικότερο στοιχείο είναι η διαδικασία πολιτικής συνειδητοποίησης, στην οποία βρίσκεται η γαλλική νεολαία, είτε φοιτητές είτε εργαζόμενοι, είτε και τα δύο. Υπό αυτό το πρίσμα, η κατάσταση είναι πολύ θετικότερη σε σύγκριση με τον Μάη του '68 γιατί τότε ακόμη η νεολαία και κυρίως οι φοιτητές αποτελούσαν μια, ας πούμε, προνομιούχα ομάδα, που δεν έθετε, προφανώς και λόγω των συνθηκών στις οποίες ζούσε, υπό ριζική αμφισβήτηση το σύνολο του συστήματος, τουλάχιστον στην πλειοψηφία της.

Σήμερα, αντίθετα, η πλειοψηφία της νεολαίας, ακριβώς λόγω των δυσκολότατων συνθηκών που αντιμετωπίζει, συνειδητοποιεί ολοένα και περισσότερο ότι δεν μπορεί να επιβιώσει υπό το υπάρχον σύστημα. Δεν μπορούν να επιβιώσουν ως φοιτητές, δε θα επιβιώσουν ως εργαζόμενοι, ως ασφαλισμένοι, ως συνταξιούχοι, ως οτιδήποτε. Και πλέον αυτή η κατάσταση αφορά τους πάντες και όχι μόνο τη νεολαία που προέρχεται από τα υποβαθμισμένα προάστια ή τις φτωχογειτονιές, ή μόνο τα παιδιά των οικονομικά χαμηλότερων στρωμάτων της εργατικής τάξης.

Και όσο η κατάσταση γίνεται πιο ακραία, τόσο η κρατική μηχανή και οι κυβερνητικές πολιτικές γίνονται πιο ακραίες, πιο αυταρχικές, πιο φασίζουσες. Αυτό εκφράζεται στην κυβερνητική προπαγάνδα, στα εκπαιδευτικά προγράμματα, στη μέθοδο που ακολούθησε η κυβέρνηση για να υιοθετήσει τον επίμαχο νόμο, παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο μέσα από τη χρήση διατάγματος εκτάκτων αναγκών, όπως έκανε στην περίπτωση των γκέτο, επιβάλλοντας απαγόρευση κυκλοφορίας, στον τρόπο αντιμετώπισης κάθε διαφορετικής άποψης, στον τρόπο καταστολής κάθε φωνής διαμαρτυρίας. Θα γίνω κουραστική, αλλά πάλι έχω την αίσθηση ότι η κατάσταση πολώνεται και οδηγείται σε άκρα τέτοια, που θυμίζουν πολύ τη δεκαετία πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο ότι όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τη Γαλλία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, μια Ευρώπη του κεφαλαίου, των δυνάμεων καταστολής για να επιβληθούν οι επιλογές του κεφαλαίου. Μια Ευρώπη που υιοθετεί παρόμοια εκπαιδευτικά προπαγανδιστικά μέτρα και μεθόδους κοινωνικού αποκλεισμού, μια Ευρώπη που θα γίνεται ολοένα και πιο αυταρχική όσο εντείνονται τα προβλήματα.[
/i]

Είναι ξεκάθαρο ότι στη Γαλλία βρισκόμαστε σε μια φάση βαθύτατης κοινωνικής δυσαρέσκειας που η αστική τάξη και οι εκπρόσωποί της δεν μπόρεσαν να προβλέψουν ότι αυξάνεται καθώς η σημερινή κατάσταση καλλιεργείται την τελευταία δεκαετία. Δεν μπόρεσαν να προβλέψουν ότι όλος αυτός ο κόσμος που, πριν από μερικά χρόνια βρισκόταν κολλημένος μπροστά στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο και επικοινωνούσε μόνο έτσι, σήμερα θα βρίσκεται στο δρόμο και θα κάνει μαραθώνιες συζητήσεις για όλα όσα προσπάθησαν επισταμένα να μπουν στο περιθώριο: την κοινωνική και οικονομική κατάσταση, το κεφάλαιο, την εργατική τάξΠρόκειται σαφώς για ταξική σύγκρουση και η συνείδηση αυτής της διάστασης είναι εξαιρετικά σημαντική, γιατί γίνεται μεγάλη προσπάθεια να έρθει η εργατική τάξη της Ευρώπης σε αντιπαράθεση στους κόλπους της, αφού παρουσιάζεται ο ένας εργάτης εχθρός του άλλου. Το να γίνει συνείδηση ότι ο εχθρός είναι κοινός και ότι το θέμα είναι ταξικό είναι εξαιρετικά σημαντικό, και νομίζω ότι στη Γαλλία βρισκόμαστε σε αυτήν ακριβώς την κρίσιμη φάση και αυτό, αναμφίβολα, είναι πολύ θετικό....

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=22/4/2006&id=6605&pageNo=12&direction=1

THMMY.gr

Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα => Πολίτης και Πολιτική => Topic started by: apostolos1986 on March 12, 2006, 04:15:31 am