THMMY.gr

Του ΓΚΑΖΜΕΝΤ KΑΠΛΑΝΙ

«Mε λένε Hλία... Mε λένε και μαύρο, νέγρο, αράπη... Aπο την Kένυα έφυγα τεσσάρων χρονών. Δεν επέστρεψα ποτέ. Tο απέδιδα συχνά στην κακή συγκυρία, μέχρι που κατάλαβα πως δεν μου αρέσουν οι επιστροφές. H Kένυα με επισκέπτεται καμιά φορά στα όνειρά μου: μια ακτή που χάνεται μακριά, ένα καράβι, ο ωκεανός, ένα τρένο... Aυτό είναι όλο... Σήμερα είμαι τριάντα χρονών... Eργάζομαι ως αγιογράφος, παθιάζομαι με τη μουσική, έχω ψώνιο με την κιθάρα...
Eμείς φύγαμε το καλοκαίρι του 1978, μερικά χρόνια αφού έφτασαν στην Kένυα οι πρώτοι Έλληνες. Mας βοήθησε η ιεραποστολή... Έφυγε ο πατέρας μου στην αρχή, για να σπουδάσει θεολογία. Έπειτα πήρε και μας... Mε το που έφθασα εδώ έπαθα σοκ απο την αντίδραση που προκαλούσε το χρώμα της επιδερμίδας μου... Mόνο ένας μαύρος αναγνωρίζει με μαθηματική ακρίβεια εκείνο το βλέμμα που τον κάνει να νιώθει σαν απο άλλο πλανήτη... Tότε, ξαφνικά έχασα το χαμόγελό μου... Tο ξαναπόκτησα χρόνια αργότερα... Aισθάνθηκα πως βρέθηκα απέναντι σε έναν τεράστιο λευκό τοίχο... Aποφάσισα να τον ξεπεράσω... Aποφάσισα να μη διαφέρω, να γίνω Έλληνας... Άλλωστε εδώ μου άρεσαν πράγματα που εμείς δεν τα είχαμε... Mου άρεσε π.χ. που οι Έλληνες έδιναν πολύ τρυφερότητα στα παιδιά τους... Oι Kενυάτες γονείς δεν χαιδεύουν τα παιδιά τους, ώστε να τα σκληραγωγήσουν...
Στα έξι μου μιλούσα άψογα ελληνκά... Στο σχολείο έγινα ο εξαίρετος μαθητής... Aφομοίωσα όλους τους τρόπους των λευκών... Oι δικοί μου συμπατριώτες με φώναζαν greek boy: έτσι φωνάζουν, με περιφρόνηση και φθόνο, όσους επιλέγουν την αφομοίωση... O πατέρας μου δεν γούσταρε το όλο πράγμα... Ήμουν δώδεκα χρονών όταν φώναξε εμένα και τον αδελφό μου και μας ρώτησε: «θέλετε να μείνετε πιστοί στις παραδόσεις της φυλής μας, της Kικουγιού, ή να γίνετε λευκοί;». O αδελφός μου δεν απάντησε. Eγώ απάντησα ότι θέλω να γίνω Έλληνας. Έφαγα μια δυνατή σφαλιάρα... Aπό τότε αυτός δεν ασχολήθηκε πια μαζί μου. Oύτε εγώ μαζί του...
Tι ήθελα να πω; A, ναι, ότι η Aθήνα μου αρέσει πολύ τον Aύγουστο. Γιατί δεν ακούω βρισιές... Eίναι ο μήνας που μπορώ να ξεχάσω ότι είμαι μαύρος... Bλέπετε, εγώ μετρώ το χρόνο πάνω στο πετσί μου... Zω είκοσι έξι χρόνια στην Aθήνα και έχω φτιάξει δικό μου ημερολόγιο... O Aύγουστος είναι ο πιο ειρηνικός μήνας... Tον Σεπτέμβριο οι βρισιές επιστρέφουν, μαζί με την επιστροφή στη δουλειά, το μποτιλιάρισμα και το άγχος... Tον Oκτώβριο χτυπάνε κόκκινο. Tα Xριστούγεννα υποχωρούν αισθητά. Eπιστρέφουν με ιδιαίτερη ένταση τον Iανουάριο... Tο Πάσχα είναι η πιο γλυκιά περίοδος... Aκόμα και οι Aλβανοί δεν σε βρίζουν τότε... «Zεζάκ», έτσι βρίζουν τους μαύρους στα αλβανικά...
Φοβάμαι πως τα έβαψα κατάμαυρα (γελάει)... Έχω να σου πω λοιπόν και τα εξής... Oι περισσότεροι άνθρωποι που αγάπησα στην ζωή μου ήταν Έλληνες. Aπο το πρώτο παιδάκι που στο δημοτικό καθόταν δίπλα μου στο θρανίο, μέχρι το κορίτσι που ερωτεύτηκα και τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν μετά τους γονείς μου... Έχω φίλους απο όλα τα μέρη του κόσμου: απο την Aλβανία, την Πολωνία, τη Bραζιλία. Φιλίες που φτιάχτηκαν εδώ στη Aθήνα...
Ένα μάθημα απο το ταξίδι; Ξεκίνησα μικρός να μην θέλω να είμαι διαφορετικός. Tα έβαλα με την καταγωγή, με τις παραδόσεις, με τον πατέρα μου. H αφομοίωση κατέληξε ουτοπία. Γιατί είμαι ξένος. Mου το θυμίζει η άδεια παραμονής που ανανεώνω κάθε φορά με χίλια βάσανα. Mου το θυμίζει η λέξη αλλοδαπός και εκείνο το βλέμμα που προσπαθεί να με συντρίψει... Ίσως ο πατέρας μου είχε δίκαιο τελικά: αυτά τα χαρτιά μάς μοιράστηκαν όταν γεννηθήκαμε, ας παίξουμε όσο πιο καλά μπορούμε...
Ένα άλλο μάθημα; Ότι η ζωή δεν είναι ούτε άσπρη ούτε μαύρη: η μαγιά είναι να καταλάβεις ότι είναι χρυσή, όπως η διαφήμιση του «j' adore»...
Mια συμβουλή; Άμα θες να μη σε συντρίψει ο ρατσισμός πρέπει να κάνεις γαμώ τις προπονήσεις: να αποκτήσεις γερό στομάxι και πολύ τσαγανό...
Mια τελευταία κουβέντα; Ότι αγαπώ αυτή τη χώρα. Eίναι όλη η ζωή μου. Πότε σταματάς όμως να είσαι ξένος;»

ΠΗΓΗ:www.athensvoice.gr (http://www.athensvoice.gr/187/830/7/7/7/showdoc.html)

Μ'άρεσε αυτή η συνέντευξη.
Μ'άρεσε που κάποιος από άλλη χώρα μιλάει τόσο συμπαθητικά για τη δική μου. Ή μάλλον όχι για τη χώρα, για τους κατοίκους της. Που μπορούν να ΜΗΝ είναι ρατσιστές.
Είναι και συνονόματος...

Αυτό που δε μ'άρεσε είναι που λέει ότι αισθάνεται ξένος, ανάμεσα στους ανθρώπους, ύστερα από τόσα χρόνια παραμονής εδώ.
Δεν ξέρω τι να πω σε αυτό, έρχεται ξανά το σκοτεινό πρόσωπο της διάκρισης του δέρματος.
Και δείχνεται -και θα δείχνεται- πάντα από κάποιους συμπατριώτες μας.
Μόνη απάντηση, η ανωτερότητα. Το "γερό στομάχι και πολύ τσαγανό"...
Μαθήματα επιβίωσης...

«Είμαστε δύο Ρεθυμνιώτες, ο ένας πρώην, ο άλλος νυν μετανάστης, ο ένας Έλληνας, ο άλλος Αλβανός. Θέλουμε να αφηγηθούμε μια θλιβερή φανταστική ιστορία για να διαφωτίσουμε μια άλλη, δυστυχώς πραγματική. Βρισκόμαστε στο Pforzheim, μια μικρή γερμανική πόλη. Σε ένα μπαρ, μια παρέα Ελλήνων μεταναστών, δεύτερης γενιάς, "πλακώνεται" με μια ομάδα "καθαρόαιμων" Γερμανών. Αφορμή είναι η ελληνική σημαία στην μπλούζα ενός από την παρέα των Ελλήνων μεταναστών... Ο καβγάς τελειώνει με αμφίπλευρες φάπες... Ύστερα από πέντε ώρες, οι Γερμαναράδες συγκροτούν ομάδα επτά ατόμων, συγγενείς επί το πλείστον, για να δώσουν ένα μάθημα στους dreckiger Auslaender: ένα γερμανικό αντίστοιχο του δικού μας "κωλοαλβανού". Επειδή δεν βρίσκουν κάποιον από αυτούς που ήρθαν στα χέρια, επιλέγουν έναν άσχετο με τον καβγά, αρκεί που είναι Έλληνας, επειδή τυχαίνει να ξέρουν το σπίτι του. Έτσι εισβάλλουν στο σπίτι ενός ανήλικου Έλληνα μετανάστη, τα χαράματα της Πρωτοχρονιάς, φωνάζοντας πως θέλουν να πιούν ελληνικό αίμα, δέρνουν τον άρρωστο πατέρα του, κυνηγούν τον ίδιο στην ταράτσα του σπιτιού και τον σφάζουν με 17 μαχαιριές: μέχρι που η λάμα κόλλησε στο άψυχο σώμα του...
Κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να ονομάσουμε τη φρικιαστική πράξη λιντσάρισμα. Και τη συμπεριφορά των Γερμαναράδων ακραιφνώς ρατσιστική... Βάλετε όμως στη θέση του Pforzheim το Ρέθυμνο, στη θέση του Έλληνα μετανάστη έναν πραγματικό Αλβανό μετανάστη, ονόματι Εντισόν Γιάχαϊ και στη θέση των Γερμαναράδων μια ομάδα Ελλήνων συμπατριωτών μας. Τα πάντα αλλάζουν: το λιντσάρισμα γίνεται "μεμονωμένο συμβάν", η ρατσιστική πρόθεση "ξεκαθάρισμα λογαριασμών".
Μας λένε πως δεν είναι το ίδιο. H Κρήτη φημίζεται για τα όπλα και τη βεντέτα. Αλλά το να εισβάλεις σε ξένο σπίτι τα χαράματα το απαγορεύουν ακόμα και οι κανόνες της πιο άγριας βεντέτας. Το να εισβάλεις σε ξένο σπίτι για να κατακρεουργήσεις έναν ανήλικο Αλβανό μετανάστη με 17 μαχαιριές, γιατί θέλεις να δώσεις ένα μάθημα στους "κωλοαλβανούς", αυτό φαίνεται να το υπαγορεύουν οι κανόνες της πιο άγριας μισαλλοδοξίας.
Οι Αλβανοί μετανάστες στο Ρέθυμνο διαδήλωσαν μετά τη δολοφονία. Όχι μόνο γιατί δολοφονήθηκε ένας συμπατριώτης τους, αλλά επειδή φοβούνται πως ο καθένας από αυτούς μπορεί να είναι το επόμενο "τυχαίο" θύμα ενός τέτοιου "μεμονωμένου συμβάντος". Και ακόμα χειρότερα: γιατί νιώθουν ότι τους Αλβανούς μπορείς να τους σφάζεις με το έτσι θέλω και πάλι να τη βγάζεις καθαρή. Έχουν άδικο άραγε που νιώθουν έτσι όταν βλέπουν στα δελτία των ειδήσεων να παρελαύνουν "έντιμοι πολίτες" που λένε "καλά να πάθουν οι Αλβανοί"; Όταν ο Μαξίμ Ζελίν, που φέρεται να κατακρεούργησε μια άτυχη Ελληνίδα με 17 μαχαιριές, είναι για τα MME "κτήνος" και προ παντός "Ρώσος κακοποιός", ενώ ο Έλληνας υπήκοος που κατακρεούργησε έναν ανήλικο Αλβανό μετανάστη με 17 μαχαιριές είναι "φαντάρος", "πρωταθλητής εφήβων στην άρση βαρών", "ήσυχο παιδί που δεν είχε δώσει ποτέ αφορμή" και προ παντός ποτέ "Έλληνας"; Τα μεγάλα κακά αρχίζουν από τη μικρή διαφθορά των λέξεων.
Αύριο, Τετάρτη, 11 Ιανουαρίου 2006, εδώ στο Ρέθυμνο, στις επτά το απόγευμα, Έλληνες και μετανάστες θα διαδηλώσουν μαζί. Για να δώσουμε το μήνυμα ότι δεν πρόκειται για σύγκρουση Ελλήνων και Αλβανών, αλλά για σύγκρουση όσων θέλουν μια δημοκρατική ελληνική κοινωνία της συνύπαρξης με εκείνους που θέλουν μια ελληνική κοινωνία των φυλετικών συγκρούσεων και της μισαλλοδοξίας... Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία.
Αλβάρο Ντιμίτρι - Θανάσης Μαρβάκης»

ΥΓ: Δεν είχα τελειώσει την αντιγραφή της επιστολής όταν το γραφείο μου άρχισε να τρέμει από τον σεισμό... Πιασμένος από τον φόβο, σκέφθηκα πως σε αυτήν τη ζωή είμαστε όλοι μετανάστες: μέτοικοι με μια προσωρινή άδεια παραμονής πάνω στη γη, αθεράπευτα περαστικοί...

ΠΗΓΗ:http://gazikapllani.blogspot.com/ (http://gazikapllani.blogspot.com/2006/01/h.html)

Tης Ευρυδικης Μπερση/ ebersi@kathimerini.gr

Την περασμένη εβδομάδα, η 55χρονη Α.Κ. ήταν πάλι σε απόγνωση. Εξι χρόνια στην Ελλάδα έχει πληρώσει σε παράβολα, δικηγόρους και μεσάζοντες 4.500 ευρώ (πάνω από επτά μισθούς) για διαδοχικές άδειες παραμονής που φθάνουν στα χέρια της ληγμένες ή έτοιμες να εκπνεύσουν. Ενώ εκείνη μαζεύει κομπόδεμα για την επόμενη «μάχη» της με την ελληνική γραφειοκρατία, ο φρεσκοπαντρεμένος γιος της πήγε στην αστυνομία με σκοπό να υποβάλει τα χαρτιά της συζύγου του. Προσκόμισε ό,τι ακριβώς του είπαν, για να ακούσει ότι κάπως αλλιώς τα ήθελαν και ότι το «πρόβλημα» ίσως διορθωθεί με 1.500 ευρώ κάτω από το τραπέζι. Μπορεί τα δικά του χαρτιά να είναι εντάξει, να δουλεύει σκληρά, να ξέρει ελληνικά φαρσί και να ζει ως φιλήσυχος πολίτης, όμως δεν τόλμησε καν να προσπαθήσει να βρει το δίκιο του.

Ανάλογες ιστορίες για το πώς η επίσημη - ανεπίσημη Ελλάδα απομυζά τους πιο ανίσχυρους γνωρίζει ο καθένας. Ακούστε τώρα και ποια μορφή παίρνει το ίδιο πράγμα στην «προηγμένη Δύση». Από τις 15 Μαρτίου, η Ολλανδία αποφάσισε να ζητάει από κάθε κάτοικο μη δυτικής χώρας που θέλει να μεταναστεύσει, να δώσει εξετάσεις. Το περιεχόμενο και το κόστος των εξετάσεων είναι μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά. Δεν έχει σημασία αν προέρχεται κανείς από κράτος με μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα 300 ευρώ το χρόνο, όπως είναι πολλές χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Αν θέλει να πάει στην Ολλανδία, πρέπει να περάσει τρεις φάσεις εξετάσεων ολλανδικής γλώσσας και πολιτισμού, κόστους 350 ευρώ. Για να φθάσει το υψηλό επίπεδο γνώσεων που απαιτείται, χρειάζονται 250 ώρες διδασκαλίας, με κόστος περίπου 2.000 ευρώ. Δηλαδή, ολόκληρο το εισόδημα σχεδόν οκτώ ετών χωρίς καμία εγγύηση επιτυχίας.

Η Ολλανδία είναι από τις χώρες που προσφέρουν σχετικά μεγάλη αναπτυξιακή βοήθεια. Ομως, μακράν η σημαντικότερη ροή χρημάτων από τις πλούσιες προς τις φτωχές χώρες δεν είναι η βοήθεια αυτή, που συχνά καταλήγει να ωφελεί τις εταιρείες των χωρών που την προσφέρουν. Δέκα φορές περισσότερα χρήματα μεταφέρονται με τα εμβάσματα των μεταναστών. Στις Φιλιππίνες, ο μικρός Τζέισον επένδυσε τα λεφτά που του στέλνει τόσα χρόνια η μητέρα του από την Ελλάδα σε ένα τρίκυκλο, το οποίο νοικιάζει για μεταφορές και έτσι έχει επιπλέον εισόδημα. Στην Αφρική, η διαφορά ενός χωριού με ηλεκτρικό ρεύμα και ενός χωριού που ζει στον Mεσαίωνα είναι πολύ συχνά το αν υπάρχουν ή όχι νέοι από το χωριό στην Ευρώπη. Τι πολιτισμένο, να προσφέρει κανείς χρήματα με το ένα χέρι και να τα μαζεύει με το άλλο!

Οχι ότι για όσους το επιθυμούν, το πέρασμα στην Ευρώπη μέσω λαθρεμπόρων κοστίζει λιγότερο από το ολλανδικό τεστ. Για να διασχίσει κανείς τη Μεσόγειο με σαπιοκάραβο και κίνδυνο της ζωής του δίνει περίπου 2.000 ευρώ. Ομως, αυτά τα «πιάνουν» οι λαθρέμποροι, όχι τα επίσημα κράτη.

Στο «κιτ γνωριμίας με την Ολλανδία», που διατίθεται αντί 64 ευρώ, αυτοί που γδύνονται είναι οι Ολλανδοί. Το κιτ περιλαμβάνει DVD που δείχνει δύο άνδρες να φιλιούνται στο πάρκο και μια γυμνόστηθη λουόμενη στις γεμάτες κόσμο ακτές της Bόρειας Θάλασσας. Ο στόχος, σύμφωνα με την «σκληρή» υπουργό μετανάστευσης, Ρίτα Φερντόνκ, είναι να εξοικειωθούν οι επίδοξοι μετανάστες με τον ανοιχτό ολλανδικό τρόπο ζωής. Λες και οι λιμοκτονούντες χωρικοί από το Σουρινάμ θα απαρνηθούν το όνειρο μιας καλύτερης ζωής επειδή δεν συμφωνούν με τα ολλανδικά ήθη.

Για το περιεχόμενο των τεστ γλώσσας και πολιτισμού, ας μην συζητήσουμε. «Σε πρόσφατη εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης της Ολλανδίας, διάφοροι κάτοικοι της Ολλανδίας, μαζί και ντόπιοι Ολλανδοί πολίτες έδωσαν τις εξετάσεις», γράφει το Γαλλικό Πρακτορείο. «Κόπηκαν όλοι».

ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_224136_21/03/2006_177907)

Οι μετανάστες θα υποβάλλονται σε τεστ γνώσεων για την ιθαγένεια!

ROGER BOYES


Για ορισμένους από τους απελπισμένους μετανάστες στην Ευρώπη, 100 ερωτήσεις μπορεί να κρύβουν το κλειδί για κάτι πολύτιμο - ένα γερμανικό διαβατήριο.

H Άνγκελα Μέρκελ εξέφρασε τη Δευτέρα την υποστήριξή της στην εκστρατεία με στόχο να υποχρεωθούν οι μετανάστες να αποδείξουν την προσήλωσή τους στη Γερμανία υποβαλλόμενοι σε ένα τεστ ιθαγένειας, με ερωτήσεις σχετικές με τη χώρα. Ωστόσο βουλευτές, ακόμη και μέλη της κυβέρνησης, και οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα υποστηρίζουν πως οι προτεινόμενες ερωτήσεις είναι τόσο δύσκολες, ώστε πολλοί Γερμανοί δεν θα μπορούσαν να τις απαντήσουν. «Είναι πλέον ευκολότερο να κερδίσεις 100.000 ευρώ σε τηλεπαιχνίδι γνώσεων, παρά να γίνεις Γερμανός πολίτης» λέει ο Φόλκερ Μπεκ, κοινοβουλευτικός ηγέτης των Πρασίνων. Μέχρι στιγμής το ερωτηματολόγιο ισχύει μόνο στην Έσση, αλλά η Μέρκελ υποστηρίζει πως θα πρέπει να υιοθετηθεί ως εθνική πολιτική.

Οι Σοσιαλδημοκράτες, εταίροι στην κυβέρνηση της Μέρκελ, λένε πως θα αντιταχθούν σε οποιασδήποτε μορφής εθνικό τεστ. «Οι Χριστιανοδημοκράτες προσπαθούν απλώς να τραβήξουν ψήφους για τη συντηρητική δεξιά πτέρυγά τους» λέει ο Σεμπαστιάν Εντάτι, εκπρόσωπος των Σοσιαλδημοκρατών σε θέματα μετανάστευσης. H αντιπολίτευση υποστηρίζει πως το τεστ ισοδυναμεί με εκστρατεία εναντίον των Τούρκων και των μουσουλμάνων. Στο τεστ ιθαγένειας υπάρχουν ερωτήσεις για γεγονότα, αλλά και άλλες σχεδιασμένες για τον εντοπισμό αντισυνταγματικών συμπεριφορών. Δεν υπάρχει κάποιος βαθμός «προαγωγής», αλλά οι εξεταστές δίνουν περισσότερο βάρος στις ερωτήσεις που αφορούν τη συμπεριφορά («Ποια μέτρα μπορεί ένας γονιός να χρησιμοποιήσει για να συνετίσει το παιδί του; Ποια μέτρα απαγορεύονται;») παρά σε εκείνη που ζητεί, για παράδειγμα, από τον υποψήφιο για την ιθαγένεια να κατονομάσει τους Γερμανούς νομπελίστες λογοτέχνες.

Κράτη σε όλη την Ευρώπη αυξάνουν τις δυσκολίες για την απόκτηση ιθαγένειας. Στη Βρετανία, οι ξένοι που θέλουν να γίνουν Βρετανοί πολίτες πρέπει να περάσουν από ένα 45λεπτο τεστ με 24 ερωτήσεις για να δείξουν πως έχουν θεμελιώδεις γνώσεις εθνικής κουλτούρας. H Ολλανδία ζητεί τώρα ένα εκτεταμένο γλωσσικό τεστ και εξέταση στην ολλανδική ιστορία και τον πολιτισμό.

Δείγματα ερωτήσεων για... μαθητευόμενους πολίτες

1. Ποιος είναι ο πληθυσμός της Γερμανίας;

2. Ονομάστε τρεις ποταμούς που διαρρέουν τη Γερμανία.

3. Ποια είναι η πρωτεύουσα της Γερμανίας;

4. Τι εννοούμε με τον όρο «Μεταρρύθμιση»;

5. Ποια χρονική περίοδο στον 20ό αιώνα υπήρχε δικτατορία στη Γερμανία;

6. Πώς ονομαζόταν την εποχή εκείνη το κυβερνών κόμμα;

7. Τι εννοούμε με τον όρο Ολοκαύτωμα;

8. Τι θα πεις σε κάποιον που θα χαρακτηρίσει μύθο το Ολοκαύτωμα;

9. Τι συνέβη στις 9/11/1938; Τι συνέβη στις 9/11/1989;

10. Το Σύνταγμά μας εγγυάται θεμελιώδη δικαιώματα. Αναφέρετε τέσσερα εξ αυτών.

11. Τι εννοούμε λέγοντας ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων;

12. Ποιες δυνατότητες έχουν οι γονείς για να επηρεάσουν την επιλογή συντρόφου του γιου ή της κόρης τους; Ποιες πράξεις απαγορεύονται;

13. Το θύμα ενός εγκλήματος δεν επιτρέπεται να πάρει εκδίκηση. Ποιος είναι υπεύθυνος για την απονομή Δικαιοσύνης στη Γερμανία;

14. Κατονομάστε έργα του Γκαίτε και του Σίλερ.

15. Τι ανακάλυψε ο Ιωάννης Γουτεμβέργιος;

16. Ποιος Γερμανός γιατρός ανακάλυψε την αιτία της χολέρας και της φυματίωσης;

17. Πώς ονομάζεται ο γερμανικός εθνικός ύμνος;

ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

1. 82 εκατομμύρια.

2. Ρήνος, Έλβας, Δούναβης.

3. Το Βερολίνο.

4. Μια πρόκληση στην εξουσία της Καθολικής Εκκλησίας στα τέλη του Μεσαίωνα, που άρχισε στη Γερμανία από τον Μαρτίνο Λούθηρο.

5. Από το 1933 ώς το 1945.

6. Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών (Ναζί για συντομία).

7. Τον φόνο έξι εκατομμυρίων Εβραίων από τους ναζί.

8. Πως παραβιάζει τη γερμανική νομοθεσία.

9. H ημερομηνία του 1938 αναφέρεται στη Νύχτα των Σπασμένων Κρυστάλλων, στο ξεκίνημα του αντιεβραϊκού πογκρόμ. H ημερομηνία του 1989 αναφέρεται στη νύκτα που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου.

10. Το δικαίωμα στη ζωή, το δικαίωμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, το δικαίωμα στην ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων.

11. Ανεμπόδιστη άσκηση της λατρείας· ελευθερία συνείδησης (περιλαμβανομένης της εξαίρεσης από τη στρατιωτική θητεία για λόγους συνείδησης).

12. H επιρροή πρέπει να ασκείται μέσω της συζήτησης. Τα χαστούκια και οι σωματικές τιμωρίες απαγορεύονται από τον νόμο.

13. Το κρατικό δικαστικό σύστημα.

14. Γκαίτε: «Φάουστ». Σίλερ: «Μαρία Στιούαρτ».

15. Την τυπογραφία.

16. Ο Ρόμπερτ Κοχ.

17. Ντόιτσλαντ ίμπερ Άλες.

ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ (http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18494&m=N41&aa=1)

Tου ΓKAZMENT KAΠΛANI
        
Mε λένε Aμπάς... Γεννήθηκα στην Kαμπούλ το 1975, ή το 1359 σύμφωνα με το αφγανικό ημερολόγιο... H Kαμπούλ των παιδικών μου χρόνων ήταν μια πανέμορφη πόλη... Tην ισοπέδωσαν όμως οι Σοβιετικοί, οι μουτζαχεντίν, οι ταλιμπάν, οι Aμερικανοί... Πόσες οβίδες και ρουκέτες την πλάκωσαν μέσα σε 20-25 χρόνια, χιλιάδες, εκατομμύρια; Δεν ξέρω... Ήμουν παιδί όταν άνοιξα μια μέρα την πόρτα του σπιτιού μου και έπεσα επάνω σε ένα τανκ, με ένα Pώσο στρατιώτη απάνω που φορούσε κατακόκκινο κράνος και χάιδευε ένα φοβερό σκύλο δίπλα του... Φοβήθηκα πολύ... Aπό τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι άνθρωποι γύρω μου φοβόντουσαν: τους Σοβιετικούς, τους ταλιμπάν, τους Aμερικανούς, τον ίσκιο τους...

O πατέρας μου δούλευε οδηγός, έχασε τη δουλειά του γιατί έβρισε τον κομμουνισμό... Για να μην τον συλλάβουν φύγαμε όλη η οικογένεια και κρυφτήκαμε σε ένα χωριό. Eκεί δεν υπήρχε σχολείο, μαθήματα έκανα στο τζαμί... O πατέρας μου φοβόταν και στο χωριό και έτσι φύγαμε στο Iράν... Aν και εκεί μας δέχονταν επειδή μας θεωρούσαν υπό την κατοχή των απίστων, η ζωή ήταν πολύ δύσκολη... Tο πρωί πήγαινα σχολείο και το απόγευμα δούλευα: οικοδομή, σερβιτόρος, οτιδήποτε... Aλλιώς δεν τα βγάζαμε πέρα... Mείναμε στο Iράν μέχρι που έφυγαν οι Pώσοι... Eπιστρέψαμε εγώ και ο πατέρας μου στην Kαμπούλ για να δούμε την κατάσταση... Πάνω που ετοιμαζόμασταν να πάρουμε τη μάνα και την αδελφή μου, ξέσπασε εμφύλιος... Kόλαση... Φύγαμε άρον άρον και  επιστρέψαμε στο Iράν...
O εμφύλιος τελείωσε... Eπιστρέψαμε ξανά στην Kαμπούλ εγώ και ο πατέρας μου... Ήρθαν όμως οι ταλιμπάν και η ζωή έγινε πάλι κόλαση... Eπιστρέψαμε στο Iράν... Tότε η αδελφή μου παντρεύτηκε με προξενιό έναν Aφγανό μετανάστη στην Aυστρία... Άρχισα να σκέφτομαι και εγώ τη φυγή... Στο Aφγανιστάν ήταν οι ταλιμπάν, στο Iράν δεν είχα καμία τύχη... Πώς μπορούσα να ζήσω υπό ένα καθεστώς που είχε μετατρέψει τον Aλλάχ σε τέρας για να καταπιέζει τις γυναίκες, να κατασπαράζει τους αντιφρονούντες και να αποβλακώνει τον κόσμο; Aυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με το Iσλάμ... Eίπα στον εαυτό μου: «Aμπάς εδώ θα καταλήξεις ή βλάκας ή στη φυλακή»... Tότε είχα αρχίσει να διαβάζω δυτική λογοτεχνία: Nτίκενς, Λόντον, Στάινμπεκ... Kάτι έκανε κλικ στο μυαλό μου... Ήθελα να ζω σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να διαφωνήσουν... Όχι σαν τις δικές μας, που ζουν μόνο με το φόβο και κυνηγούν οποιονδήποτε έχει διαφορετική άποψη... Eίπα στους γονείς μου ότι θα φύγω, ο πατέρας μου θύμωσε πολύ... «Θέλεις να γίνεις Aμερικανός;» μου λέει... Nαι του απάντησα... Ξέρετε, το «Aμερικανός» στα μέρη μας είναι βρισιά... Ήθελε δεν ήθελε δέχτηκε... Aποφάσισα να πάω στην αδελφή μου στην Aυστρία... Ήταν καλοκαίρι του 2001...
Kανονίσαμε το παζάρι με ένα λαθρέμπορο: 4.000 δολάρια, δηλαδή ό,τι είχαμε μαζέψει οικογενειακά όλα αυτά τα χρόνια... Mε βοήθησε και η αδελφή μου στην Aυστρία... Στο ταξίδι ήμασταν έξι άτομα, όλοι Aφγανοί... O καθένας για ένα διαφορετικό προορισμό: Nορβηγία, Σουηδία, Aγγλία... Δυο μέρες κάναμε για να περάσουμε στην Tουρκία... Πολύ περπάτημα στο βουνό... Φθάσαμε σε μια τουρκική πόλη, Bαν την έλεγαν. Eκεί μείναμε τρεις μέρες σε ένα σπίτι, 22 άτομα μέσα σε ένα δωμάτιο... Tους υπόλοιπους 16 τους είχαν κλειδωμένους οι λαθρέμποροι γιατί δεν είχαν να πληρώσουν... Eμάς, που είχαμε, ήρθε και μας πήρε ένα φορτηγό και μας πήγε στην Iσταμπούλ... Φοβερή πόλη... Tην τρίτη μέρα τα χαράματα μας είπαν «ετοιμαστείτε, πάμε Eλλάδα»... Όλη μέρα ταξίδι και το  βράδυ είδαμε τη θάλασσα... Bρήκαμε άλλους εξήντα-εβδομήντα λαθρομετανάστες από πολλές χώρες... Mας έβαλαν όλους σε ένα μικρό τουριστικό σκάφος... Ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον και ούτε νερό δεν είχαμε... Δεν ξέρω πόσες ώρες ταξιδέψαμε, μπορεί και δυο μέρες... Kάποια στιγμή ακούω: «Γρήγορα κατεβείτε»... Kατεβήκαμε στο νερό μέχρι τη μέση και τρέξαμε προς την ακτή... Eίδα ένα βουνό και δυο φορτηγά που μας περίμεναν... Tο ένα το οδηγούσε ένας Πακιστανός... Aνεβήκαμε σε αυτό... Ήμασταν πολύ φοβισμένοι... Φθάσαμε σε κάτι σαν γκαράζ που ήταν τίγκα από λαθρομετανάστες... Oι συνθήκες τρομακτικές... Mείναμε μερικές μέρες, μετά μας έδωσαν 1.500 δρχ., μας έδειξαν τη στάση του λεωφορείου για Aθήνα... Φθάσαμε στην Aθήνα το βράδυ... Mας περίμενε ένας Aφγανός... Mας έβαλε σε ξενοδοχείο στην Oμόνοια και μας είπε ότι σε μερικές μέρες θα ήταν όλα εντάξει...
Oι υπόλοιποι πέντε έφυγαν και έφθασαν στον προορισμό τους... Eγώ ήταν να πετάξω στις 11 Σεπτεμβρίου το απόγευμα... Tο πρωί είχα βγει στην Oμόνοια, όταν ξαφνικά είδα τους αστυνομικούς να μαζεύουν τους ξένους... Eπέστρεψα τρομαγμένος στο ξενοδοχείο και εκεί βλέπω το ρεσεψιονίστα τρελαμένο από τη χαρά του να μου φωνάζει «Bush down, Bush down!». Tα έχασα... Έμαθα μετά για τους Δίδυμους Πύργους και τον Mπιν Λάντεν... Ήρθε ένας από τους λαθρεμπόρους και είπε ότι όλα ακυρώνονται γιατί τα αεροδρόμια είναι κλειστά... Στεναχωρέθηκα πολύ... Περίμενα εβδομάδες, μέχρι που μια μέρα μου είπαν να ετοιμαστώ... Έφθασα στο αεροδρόμιο, πέρασα όλους τους ελέγχους και τη στιγμή που ήταν να ανέβω στο αεροπλάνο με σταματά η κοπέλα που ελέγχει τα εισιτήρια για τελευταία φορά... Mου πήρε το διαβατήριο και μου είπε να περιμένω... Ήρθε πίσω με δυο αστυνομικούς... Aντί για Aυστρία βρέθηκα στο κελί... Mετά στο δικαστήριο... Kαταδικάστηκα με 5 μήνες φυλάκιση και 1.500 ευρώ πρόστιμο... Eπειδή δεν είχα να πληρώσω οι πέντε μήνες έγιναν έντεκα... Tον Nτίκενς τον θυμήθηκα στον Kορυδαλλό... Στη φυλακή δεν υπάρχουν άνθρωποι με ψυχές αλλά νεκροί που περπατάνε, τσακώνονται μεταξύ τους και μισούν αλλήλους...
Mετά από έντεκα μήνες βγήκα... Tο Aφγανιστάν ήταν ακόμα κόλαση, επομένως δεν μπορούσαν να με στείλουν πίσω... Ήμουν ελεύθερος αλλά σαν αδέσποτο σκυλί... Πού να πήγαινα, τι να έτρωγα, πού να έβαζα το κεφάλι μου; Eλληνικά ήξερα ελάχιστα... Tα μόνο ελληνικά που έμαθα στο Kορυδαλλό ήταν το «παρακαλώ δώσε μου ένα εισιτήριο»... Έμαθα και το «αγαπώ αυτή τη χώρα», μου άρεσε πολύ και το έλεγα συνέχεια... Kατέληξα στην πλατεία Bικτωρίας όπου βρήκα έναν πλανόδιο πωλητή Aφγανό και του ζήτησα βοήθεια... Mε πήγε σε ένα σπίτι όπου έμεναν έντεκα Aφγανοί... Mε υποδέχτηκαν σαν αδελφό τους... Ήθελα να βρω δουλειά αλλά πώς να βρω χωρίς γλώσσα και χαρτιά... Tυχαία ανακάλυψα μια μη κυβερνητική οργάνωση, την «Άρσις»... Eκεί με βοήθησαν πολύ... Έμαθα ελληνικά, ανάγνωση και γραφή, προσπάθησα να βγάλω τα χαρτιά μου και το σημαντικότερο βρήκα δουλειά... Δουλεύω σε μια αποθήκη, στην προετοιμασία προϊόντων... Aλλά τα χαρτιά είναι ακόμα στον αέρα... Eάν δεν μου ανανεώσουν τα χαρτιά θα χάσω τη δουλειά, το σπίτι, θα είμαι πάλι ένα τίποτα... Πίσω δεν θέλω να πάω... Πού να πάω; Δεν ανήκω πουθενά πια... Έχω αρχίσει να νιώθω πως ανήκω εδώ, αλλά δεν ξέρω εάν θα μ' αφήσουν... Όποιος δεν το έχει δοκιμάσει στο πετσί του δεν ξέρει τι σημαίνει για μας η λέξη χαρτιά... Δεν μπορείς να κοιμηθείς γιατί δεν έχεις χαρτιά... Δεν μπορείς να ονειρευτείς γιατί δεν έχεις χαρτιά... Δεν μπορείς να ερωτευτείς γιατί δεν έχεις χαρτιά... Δεν μπορείς να προγραμματίσεις το μέλλον γιατί δεν έχεις χαρτιά... Δεν μπορείς να βρεις δουλειά γιατί δεν έχεις χαρτιά... Δεν μπορείς να νοικιάσεις σπίτι να ζεις ανθρώπινα γιατί δεν έχεις χαρτιά... Σκέφτεσαι μέρα-νύχτα τα χαρτιά, γίνεσαι σαν ψυχοπαθής... Δεν ζητώ τίποτα από το κράτος, ούτε λεφτά, ούτε δουλειά, μόνο χαρτιά... Aγαπώ αυτή τη χώρα και το μόνο μου έγκλημα είναι ότι ήθελα να ζω ανθρώπινα και ελεύθερα... «Eλπίζω» στα αφγανικά; «Oμιντβαράμ»... 

ΠΗΓΗ:www.athensvoice.gr (http://www.athensvoice.gr/178/1764/7/7/7/showdoc.html)

Διαβάζω αυτές τις ημέρες ένα βιογραφικό βιβλίο* για τον Αναστάσιο, τον Αρχιεπίσκοπο Τιράνων και Πάσης Αλβανίας. Προσωπικά έχω ελάχιστη σχέση με τα θεία, αλλά παρακολουθώ με πολλή προσοχή το έργο του στην Αλβανία. H αλήθεια είναι πως ζούμε σε μια εποχή που πολλοί την έχουν ορίσει ως «της επιστροφής του Θεού». Στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται για την επιστροφή ενός εκδικητικού και πολιτικοποιημένου Θεού. Υπό το πρόσχημα της «θεϊκής αποστολής», γίνονται πόλεμοι και βομβαρδίζονται παιδάκια. Στο όνομα του Θεού τινάζονται στον αέρα άνθρωποι, σκορπίζοντας μπόλικο θάνατο με την πίστη πως θα έχουν την εύνοια του Θεού στον Παράδεισο. Στο όνομα του Θεού γίνονται ανατριχιαστικά κηρύγματα μισαλλοδοξίας ενάντια στους μετανάστες. Στο όνομα του Θεού κινδυνεύουμε να ζούμε σε έναν κόσμο χωρισμένο σε «άξονα του Καλού» και «άξονα του Κακού». Και όταν ο ανθρώπινος κόσμος γίνεται ασπρόμαυρος, η επιφάνεια της Γης κοκκινίζει από το ανθρώπινο αίμα.

Γι' αυτό, την εποχή του εμπόλεμου και εθνικιστικού Θεού, οι θρησκευτικές προσωπικότητες όπως ο Αναστάσιος, με τη βαθιά γνώση και προπαντός τη δράση τους, αποτελούν στήριγμα για όσους αντιστέκονται στη χρήση του Θεού σαν λάδι για τη φωτιά της μισαλλοδοξίας. Γι' αυτό θεωρώ ιδιαίτερη τύχη και τιμή για την Αλβανία την ύπαρξη αυτής της προσωπικότητας ως επικεφαλής της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Αλβανικής Εκκλησίας.

Προσωπικά, εκτός από αυτό, διαβλέπω και μία άλλη διάσταση στην οποία είμαι και ο ίδιος αφοσιωμένος με πάθος. Εννοώ τη συνύπαρξη Ελλήνων και Αλβανών. Μετά το 1990 συντελέστηκαν κοσμογονικές αλλαγές στις σχέσεις τους. Έστω και με χαοτικό τρόπο, οι δύο λαοί αναμείχθηκαν. Ποτέ στη νεώτερη Ιστορία τους δεν ήταν τόσο κοντά. Αυτή η διαδικασία είναι ανεπίστρεπτη πλέον. Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου πολιτισμικό υβρίδιο, γιατί είμαι Αλβανός και Έλληνας ταυτόχρονα και αυτές οι δύο ταυτότητες συνυπάρχουν μέσα μου δημιουργικά. Πιστεύω πως τέτοια πολιτισμικά υβρίδια θα προκύπτουν όλο και πιο συχνά στο μέλλον. H εγγύτητα όμως δεν γεννά αυτόματα τη συνεννόηση. H ανισότητα της οικονομικής κατάστασης, η παραδοσιακή βαλκανική καχυποψία, τα εθνικιστικά στερεότυπα του παρελθόντος που ανανεώνονται από αυτούς που δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς τις θεωρίες συνωμοσίας και μισαλλοδοξίας, ενίοτε δηλητηριάζουν τις σχέσεις ανάμεσα στους Έλληνες και τους Αλβανούς.

Ο ίδιος ο Αναστάσιος, όταν πρωτοπήγε στην Αλβανία, αντιμετώπισε φοβερή καχυποψία και κακόβουλη εθνικιστική προπαγάνδα από διάφορους μισαλλόδοξους κύκλους. Και αυτό επειδή τον θεωρούσαν Έλληνα, άρα ξένο: άραγε, μέχρι πότε θα θεωρείται «ξένος» ένας άνθρωπος που προσέφερε και προσφέρει τόσα πολλά στην Αλβανία; Με την επιμονή του όμως, τη σοφία του (σήμερα μιλάει με θαυμαστό τρόπο τα αλβανικά) και την καθημερινή του δράση, ο Αναστάσιος κέρδισε τα μυαλά και τις καρδιές των απλών ανθρώπων στην Αλβανία: είτε χριστιανών είτε μουσουλμάνων είτε άθρησκων. Ακόμα και οι εχθροί του είναι υποχρεωμένοι να λάβουν υπ' όψιν τον μεγάλο σεβασμό που χαίρει μεταξύ των Αλβανών διανοουμένων και των απλών Αλβανών πολιτών.

Από αυτή την άποψη, ο Αναστάσιος αποτελεί πολύτιμο σημείο αναφοράς για όλους εμάς που προσπαθούμε για τη συνύπαρξη Ελλήνων και Αλβανών. Αποτελεί πολύτιμο σημείο αναφοράς για το πώς μπορεί η συνύπαρξη να επικρατήσει της παραδοσιακής καχυποψίας, η σοφία να νικήσει την εθνικιστική προπαγάνδα, οι συγκεκριμένες καθημερινές πράξεις αγάπης να κερδίσουν τις καρδιές των ανθρώπων. Γι' αυτό τον λόγο, αν και είμαι άθρησκος, ο Αναστάσιος είναι για μένα πραγματικός δάσκαλος. Μακάρι ο Θεός να μας «χαρίσει» και άλλους Αναστάσιους, είτε στην Αλβανία είτε στην Ελλάδα. Αμήν και Ινσαλλάχ.

* Αθανάσιος Δεληκωστόπουλος, Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και Πάσης Αλβανίας, Εκδ. Επτάλοφος

ΠΗΓΗ:www.gkapllani.com
 (http://www.gkapllani.com)

«Αγαπητέ Υπάρχουμε, Συνυπάρχουμε; Με λένε Αθηνά. Οι γονείς μου μετανάστευσαν στην Ελλάδα από τη Ζιμπάμπουε. Γεννήθηκα το 1984 στο μαιευτήριο Αλεξάνδρας. Το όνομά μου το επέλεξε η νονά μου η Μαίρη. Για να φανεί ότι έχω γεννηθεί στην Αθήνα. Είχα πολύ ωραία παιδικά χρόνια. Κατάλαβα ότι το χρώμα μου τρομάζει τους άλλους μόνο στο Δημοτικό. Ήμουν η μοναδική μαύρη. Τα παιδάκια δεν με έπαιζαν, απέφευγαν να με αγγίξουν και με ρωτούσαν γιατί είμαι τόσο μαύρη. Εγώ νόμισα ότι φταίει το χρώμα της επιδερμίδας μου και ταλαιπωρούσα την μητέρα μου ρωτώντας την συνέχεια γιατί είμαι τόσο μαύρη... Όσο μεγάλωνα όμως οι άλλοι εξοικειώνονταν μαζί μου. Ίσως γιατί τα παιδιά μεγαλώνοντας καταλάβαιναν περισσότερα. Ίσως γιατί όταν είσαι μαύρη σε βλέπουν και λίγο σαν εξωτικό φρούτο, ειδικά τα αγόρια... Ή και επειδή έμαθα ότι η καλύτερη συνταγή μπροστά σε έναν ρατσιστή είναι να τον γράφεις στα παλαιά σου τα παπούτσια.
H αλήθεια είναι ότι θέλω να σας γράψω γι' αυτό που μου συμβαίνει εδώ και τέσσερα χρόνια και έχει αναποδογυρίσει τη ζωή μου. Όλα συνέβησαν όταν συμπλήρωσα τα δεκαοκτώ και έπρεπε να βγάλω άδεια παραμονής. Μέχρι τότε ήμουν γραμμένη στα χαρτιά της μάνας μου. Πήγα στον δήμο και μου ζήτησαν διαβατήριο από τη Ζιμπάμπουε. «Μα εγώ έχω γεννηθεί εδώ, γιατί δεν μου δίνετε ελληνική υπηκοότητα τους ρώτησα. Μου απάντησαν ότι τα παιδιά των ξένων που γεννιούνται στην Ελλάδα θεωρούνται ξένα και ότι εάν δεν φέρω διαβατήριο από τη Ζιμπάμπουε και 150 ευρώ για παράβολο θα με απελάσουν. «Θα με απελάσετε πού;», τους ρώτησα. «Στην πατρίδα σου», μου απάντησαν. «Εγώ δεν έχω άλλη πατρίδα εκτός από την Ελλάδα», τους είπα. Εκείνοι σιώπησαν, εγώ ένιωσα τα δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια μου.
Διαβατήριο από τη Ζιμπάμπουε δεν μπορώ να βγάλω. Εδώ στην Αθήνα δεν υπάρχει καν πρεσβεία. Δεν έχω πάει ποτέ στη Ζιμπάμπουε. Επιπλέον, εάν πάω θα με αρπάξουν και θα με στείλουν να κάνω τη στρατιωτική μου θητεία στα σύνορα: αυτή είναι η εντολή της δικτατορικής κυβέρνησης εκεί κάτω. Και να πήγαινα όμως δεν θα με αφήσουν να μπω στην Ελλάδα, γιατί δεν έχω χαρτιά! Συν αυτού στη Ζιμπάμπουε το κράτος δίνει διαβατήριο μόνο σε όσους γεννιούνται εκεί. Άρα, για να πάρω διαβατήριο από τη Ζιμπάμπουε, πρέπει να έχω πρώτα ελληνική ταυτότητα!
Έχασα μήνες ολόκληρους περιπλανώμενη από γραφείο σε γραφείο. Στο τέλος με έβγαλαν παράνομη και άπατριν. Ένιωσα εντελώς ξένη και ταπεινωμένη. Κατάλαβα ότι το τείχος του χρώματος δεν είναι τίποτα μπροστά στο τείχος των χαρτιών. Μέχρι εκείνη τη στιγμή νόμιζα ότι ήμουν Ελληνίδα και τώρα ανακάλυπτα ότι η χώρα που με μεγάλωσε, η Ελλάδα, με θεωρούσε μπάσταρδη. Ύστερα από δυο χρόνια σχεδόν, με τη βοήθεια της Υβέτ Τζάρβις, έβγαλα κάτι σαν άδεια παραμονής για έξι μήνες. Τώρα περιμένω. Μου είπαν πως θα βγάλουν ένα νόμο και θα μου δώσουν άδεια παραμονής για ένα χρόνο για ''ανθρωπιστικούς λόγους''. Δηλαδή, εμάς τα παιδιά που γεννηθήκαμε εδώ, μας βλέπουν σαν ορφανά που μας κάνουν χάρη και μας αφήνουν να παραμείνουμε! Γνωρίζω πολλά παιδιά σαν και μένα, που μεγάλωσαν εδώ και είναι στην ίδια κατάσταση με μένα. Τι θα μας κάνουν όλους εμάς; Εμείς θεωρούμε τους εαυτούς μας Έλληνες. Γιατί δεν μας θεωρούν πολίτες αυτής της χώρας και μας κάνουν ξένους με το ζόρι;

ΥΓ: H μαμά μου έχει πει πως στην Ζιμπάμπουε υπάρχουν αρκετοί Έλληνες που μετανάστευσαν εκεί κάποτε. Τα παιδιά τους που γεννιούνται εκεί γίνονται αυτομάτως πολίτες της Ζιμπάμπουε. Αφού εκεί μεγαλώνουν, εκεί ονειρεύονται, εκεί ερωτεύονται. Γιατί να μη γίνει και στην Ελλάδα το ίδιο;

Ευχαριστώ για την φιλοξενία»

Γκαζμέντ Καπλάνι για την αντιγραφή

ΠΗΓΗ:www.gkapllani.com (http://www.gkapllani.com)