THMMY.gr

Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ

Μοχλός ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων

του Χρήστου Κάτσικα

Ισχυρό πλήγμα στο δημόσιο χαρακτήρα των πανεπιστημίων αποτελεί το νομοσχέδιο για "τη διασφάλιση της ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση" που δημοσιοποίησε εσπευσμένα η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ προκειμένου η υπουργός Μ. Γιαννάκου να έχει τα «αποδεικτικά στοιχεία» στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, όπου πραγματοποιείται η Σύνοδος των Ευρωπαίων υπουργών Παιδείας που έχουν υπογράψει τη διακήρυξη της Μπολόνια, με σκοπό να εξεταστεί η έως τότε πορεία ολοκλήρωσης των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί.
Μαζί με τη θεσμοθέτηση συστήματος διασφάλισης της ποιότητας της ανώτατης εκπαίδευσης μέσα από διαδικασίες εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης, ενσωματώνονται δύο ακόμα οδηγίες που εκπορεύονται από τη διαδικασία της Μπολώνιας: Το Σύστημα Μεταφοράς και Συσσώρευσης Πιστωτικών Μονάδων που διαλύει τα συμπαγή προγράμματα σπουδών και το Παράρτημα Διπλώματος που "παρέχει πληροφορίες για τη φύση, το επίπεδο, το γενικότερο πλαίσιο εκπαίδευσης, το περιεχόμενο και το καθεστώς σπουδών" κάθε αποφοίτου.
Η Κυβέρνηση δείχνει να υιοθετεί μια ήπια μορφή αξιολόγησης καθώς π.χ. δεν προβλέπονται μηχανισμοί επιβολής των υποδείξεων των εξωτερικών αξιολογητών στα πανεπιστήμια, ούτε προκύπτει σύνδεση της χρηματοδότησης με τα αποτελέσματα της αξιολόγησης. Ωστόσο, το ΥΠΕΠΘ έχει εξασφαλίσει ότι όλα τα παραπάνω επίμαχα θέματα που δεν αγγίζει το νομοσχέδιο, έρχονται διά της σύστασης του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (COM 2004 642/12.10.2004) για την ευρωπαϊκή συνεργασία στη διασφάλιση της ποιότητας στην ανώτατη εκπαίδευση, σύμφωνα με την οποία: «όλα τα ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης πρέπει να αποδεχθούν τις αξιολογήσεις που γίνονται από όλα τα πρακτορεία διασφάλισης ποιότητας και πιστοποίησης που αναγράφονται στο Ευρωπαϊκό Μητρώο Πρακτορείων Διασφάλισης Ποιότητας και Πιστοποίησης ως βάση για τις αποφάσεις στην αδειοδότηση χορήγησης διπλωμάτων ή χρηματοδότηση των ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης, συμπεριλαμβανομένων και των θεμάτων όπως επιλεξιμότητα για φοιτητικά δάνεια και υποτροφίες»!
Η αξιολόγηση του ΥΠΕΠΘ είναι σιαμαίο αδερφάκι με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα δίδακτρα στα δημόσια, και τη διαβαθμισμένη εκπαίδευση. Κριτήριο της ποιότητας των Πανεπιστημίων και των Πανεπιστημιακών σπουδών παύει να αποτελεί το περιεχόμενο των προγραμμάτων σπουδών, η υποδομή και η όλη επιστημονική δραστηριότητά τους και γίνεται η ανταπόκρισή τους στις ανάγκες της «αγοράς», στη βάση των υποδείξεων των εργοδοτών. Η αξιολόγηση προάγει το Μακαρθισμό με τα ρούχα της αγοράς. Εκτός από το γεγονός ότι ένας ολόκληρος πλούτος της ανθρώπινης σκέψης απωθείται στον καιάδα, αφού χαρακτηριστεί «μη επιχειρηματοποιήσιμη», η αυτολογοκρισία του ερευνητή επιβάλλεται σιγά-σιγά σαν ανάγκη επιβίωσής του. Αυτό αποτελεί σοβαρό πλήγμα σ' αυτό που ιστορικά επικράτησε σαν ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα.


ΜΟΧΛΟΣ ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ
Να το πούμε καθαρά: Το βασικό εργαλείο για την αναμόρφωση των ΑΕΙ-ΤΕΙ στα πλαίσια του «Ευρωπαϊκού χώρου της Ανώτατης Εκπαίδευσης», είναι η αξιολόγηση και η σύνδεσή της με τη χρηματοδότηση. Κριτήριο της ποιότητας των Πανεπιστημίων και των Πανεπιστημιακών σπουδών παύει να αποτελεί το περιεχόμενο των προγραμμάτων σπουδών, η υποδομή και η όλη επιστημονική δραστηριότητά τους και γίνεται η ανταπόκρισή τους στις ανάγκες της «αγοράς», στη βάση των υποδείξεων των εργοδοτών. Ανταπόκριση που επιχειρείται να ταυτιστεί μάλιστα με τις ανάγκες των φοιτητών - πελατών, με το απατηλό επιχείρημα ότι θα τους εξασφαλίσει άμεσα δουλειά. Είναι και εδώ χαρακτηριστική η επισήμανση της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ) η οποία αφού εκφράζει την άποψη ότι «πρέπει να ληφθούν μέτρα και για την ανάπτυξη ενός συστήματος εξωτερικής αξιολόγησης (ελέγχου) στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης» τονίζει ότι «η Ο.Κ.Ε. αναγνωρίζει την αναγκαιότητα συμμετοχής των κοινωνικών εταίρων στις ομάδες των εμπειρογνωμόνων, που θα συμμετάσχουν στην οργάνωση του συστήματος εξωτερικής αξιολόγησης. Η εμπειρία τους, από μεθοδολογική σκοπιά, είναι πολύ χρήσιμη. Οι επιχειρήσεις, ειδικότερα, διαθέτουν μεγάλη πείρα στην εφαρμογή μεθόδων αξιολόγησης και διασφάλισης της ποιότητας. Πράγματι, οι δύο αυτές έννοιες έχουν προκύψει από την επιχειρηματική δραστηριότητα, που συνεχώς ασχολείται με το πρόβλημα της βελτίωσης της ποιότητας και της προσοχής στον πελάτη».
Αποκαλυπτικός ως προς αυτό ήταν και ο Guy Haug, ο διευθύνων σύμβουλος της Ένωσης Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων και αρχιτέκτονας της Διακήρυξης της Μπολόνια, ο οποίος δήλωσε ότι: «η ποιότητα σχετίζεται με την ανταπόκριση που έχουν οι σπουδές στον πραγματικό κόσμο και το ποσοστό των φοιτητών που καταφέρνουν να μορφωθούν, έτσι ώστε να υπάρχει ανταπόκριση στην αγορά εργασίας. Τελικά, η ποιότητα πρέπει να αποτιμάται με αυτό που οι φοιτητές χρειάζονται και επιθυμούν, και όχι με γνώμονα κάποια αφηρημένη έννοια ακαδημαϊκής γνώσης».

ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ
Η Κυβέρνηση έχει μια κεντρική κατεύθυνση για τον εαυτό της και μια πολύ συγκεκριμένη οδηγία για τα Πανεπιστήμια. Η κατεύθυνση συνδέεται με την μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων. Η «Οδηγία» προς τους Πανεπιστημιακούς συνοψίζεται στο εξής : «βγάλτε το ψωμί σας μόνοι σας». Τι σημαίνει αυτό; Σπρώχνει τα Πανεπιστήμια να βρουν τρόπους να πουλήσουν τα προϊόντα τους στην αγορά, να συνδέσουν την έρευνά τους αποκλειστικά με τα στενά συμφέροντα των επιχειρήσεων για να τους την πουλάνε, να αλλάξουν τα προγράμματα σπουδών τους έτσι ώστε να ταυτίζονται άμεσα με τις ανάγκες της αγοράς (το τμήμα αρχαιολογίας ή ιστορίας να γίνει τμήμα ξεναγών για την τουριστική βιομηχανία κλπ), να διαγράψουν όσους φοιτητές δεν είναι ανταγωνιστικοί , καθυστερούν τις σπουδές τους κλπ ή να τους μετατρέψουν σε πελάτες επιβάλλοντας σιγά σιγά δίδακτρα. Στη στόχευση αυτή η αξιολόγηση έρχεται να παίξει πολύ ουσιαστικό ρόλο. Με λίγα λόγια έρχεται να αστυνομεύσει την πορεία αυτή της Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, να την κατευθύνει με γρηγορότερα βήματα στην εμπορευματοποίηση, να τιμωρεί τους παραβάτες, αυτούς δηλαδή που επιμένουν στον ακαδημαϊκό χαρακτήρα του Πανεπιστημίου.


Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ
Οι συνεχείς επιθέσεις συκοφάντησης που έχει εξαπολύσει το ΥΠΕΠΘ εναντίον των πανεπιστημιακών δασκάλων και του έργου που επιτελείται στο δημόσιο πανεπιστήμιο θυμίζουν την πολιτική Θάτσερ της δεκαετίας του ΄80. Μια εικόνα μιζέριας αναδύεται από παντού: Αυξημένες ιδιωτικές εκπαιδευτικές δαπάνες που ροκανίζουν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, γενικευμένο αίσθημα αβεβαιότητας και ανασφάλειας σχετικά με το επαγγελματικό μέλλον των πτυχίων, πανεπιστήμια στα όρια της κατάρρευσης, με τεράστια προβλήματα, ελλείψεις υποδομών και διδακτικού προσωπικού …Επιδέξια και αθόρυβα με τη βοήθεια της συστηματικής προβολής των ηλεκτρονικών μας κουβερνάντων (ΜΜΕ) όλος ο προβληματισμός μοιάζει με την θεωρία του πεπρωμένου στη θρησκευτική σκέψη όπου οι άνθρωποι αναφωνούν «είναι θέλημα θεού» για να εξηγήσουν ή να δικαιολογήσουν μια ορισμένη εξέλιξη των πραγμάτων.
Ακριβώς σ΄ αυτή τη γενικευμένη αίσθηση κρίσης, όπου σκόπιμα έχει υποκατασταθεί η αναζήτηση των αιτιών άρα και των ενόχων από την διαπίστωση των αποτελεσμάτων, βρίσκει έδαφος ο τακτοποιημένος λόγος της νέας μεταρρυθμιστικής σταυροφορίας. Τα δυο μεγάλα κόμματα διακηρύσσουν με αποφθεγματική φλυαρία και με μια παραλυτική, τεχνητή, επίφαση φρεσκάδας, ότι η αξιολόγηση θα βάλει τάξη στα Πανεπιστήμια. Την ίδια ώρα που το δημόσιο Πανεπιστήμιο καταδικάζεται σε οικονομική ασφυξία γίνεται προσπάθεια να πειστεί η κοινή γνώμη ότι για όλα ευθύνονται οι «τεμπέληδες» και «σπάταλοι» Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που πρέπει να αποδώσουν άμεσα λογαριασμό για την κακή λειτουργία του Ελληνικού Πανεπιστημίου. Είναι φανερό ότι η πολιτική της πλήρους απαξίωσης και υποβάθμισης του δημόσιου Πανεπιστήμιου προετοιμάζει 'απογοητευμένους' από το δημόσιο πανεπιστημιακό σύστημα φοιτητέ
ς – 'πελάτες' (και βέβαια τις οικογένειές τους, ώστε να επωμισθούν το κόστος) γιʼ αυτή την ιδιωτική αγορά υπηρεσιών εκπαίδευσης, στην οποία οδηγούν οι σαρωτικές θεσμικές ρυθμίσεις που επιβάλλονται.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΡΕΤΑΝΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Σε αυτό το σημείο είναι πέρα για πέρα διαφωτιστική η εμπειρία από τη Μεγάλη Βρετανία, η οποία εφαρμόζει ήδη εδώ και χρόνια συστήματα αξιολόγησης των σχολών της οι οποίες κατατάσσονται σε μία λίστα ανάλογα με τους βαθμούς που συγκεντρώνουν. Μήπως με αυτόν τον τρόπο κάθε σχολή αποκτά ένα διαρκές κίνητρο για να βελτιώσει το επίπεδο των παρεχόμενων σπουδών της; Αν είναι έτσι, τότε γιατί έκθεση του ΟΟΣΑ κατέτασσε την Αγγλία στην πρώτη θέση της λίστας του σύγχρονου αναλφαβητισμού; Το πρόβλημα δεν έγκειται, βέβαια, στα βρετανικά πανεπιστήμια καθαυτά, αλλά στη βαθιά ταξική πολιτική που ακολουθήθηκε σε όλο το εύρος του εκπαιδευτικού συστήματος από τη Θάτσερ και τους Εργατικούς, με αποτέλεσμα οι ταξικές διακρίσεις σε όλη την κλίμακα της εκπαίδευσης να κορυφωθούν. Κι από 'κει και πέρα η αξιολόγηση ενέτεινε την παραπάνω τάση.
Ειδικότερα, από την μακρόχρονη εμπειρία του Πανεπιστημιακού κ. Βαρουφάκη και άλλων στις διαδικασίες εφαρμογής της αγοραίας αξιολόγησης στα Πανεπιστήμια της Μ. Βρετανίας, συνοψίζονται τα εξής: «Έχοντας ως κύριο αρχικό στόχο τη συρρίκνωση των δημόσιων δαπανών για Ανώτατη Παιδεία με παράλληλη μερική υποκατάσταση τους από την «πώληση» του αγαθού αυτού στην «αγορά», η «αγοραία» αξιολόγηση, οδήγησε στην πλήρη εκτροπή της πανεπιστημιακής αποστολής διότι προχώρησε πολύ περισσότερο: Με βαθύ κυνισμό εμπορευματοποίησε το πανεπιστημιακό λειτούργημα και στη συνέχεια, προσφέροντας απόλυτη εξουσία στους επιμέρους δείκτες-στόχους έτρεψε σε άτακτη υποχώρηση τις θεμελιώδεις γνώσεις των επιστημών, διότι δεν «πουλάνε» και τις ιδέες διότι αντικειμενικά δεν είναι μετρήσιμες».

Aπόψεις για τα Πανεπιστήμια Ελλήνων πανεπιστημιακών (κυρίως από το εξωτερικό)

Δημοσιεύουμε κείμενο πανεπιστημιακών από την Eλλάδα και κυρίως από το εξωτερικό -ιδιαίτερα από τον χώρο των Θετικών Eπιστημών- σχετικά με τη σημερινή κατάσταση των ελληνικών Πανεπιστημίων. Σημειώνουμε ότι το κείμενο εκφράζει τις απόψεις των υπογραφόντων, οι οποίοι ζώντας κυρίως στο εξωτερικό δεν γνωρίζουν εις βάθος την ελληνική ακαδημαϊκή πραγματικότητα. Λόγω περιορισμένου χώρου δημοσιεύονται αποσπάσματα. Tο πλήρες κείμενο και όλα τα στοιχεία των υπογραφόντων βρίσκονται στην ιστοσελίδα: www.greekuniversityreform.org.

Με αφορμή τον εθνικό διάλογο για την Παιδεία επιθυμούμε να εκθέσουμε μερικές απόψεις/προτάσεις που αφορούν τη λειτουργία των Πανεπιστημίων: H ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα. Oι υλικοτεχνικές υποδομές, τα συγγράματα, το διδακτικό έργο και η ερευνητική παραγωγή χαρακτηρίζονται πολλές φορές από χαμηλή ποιότητα. Ασφαλώς, μια βάσιμη εξήγηση είναι η αλόγιστη και χωρίς σχέδιο αύξηση του αριθμού των πανεπιστημίων και των φοιτητών που δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη αύξηση της χρηματοδότησης. Αλλά δεν είναι μόνο η έλλειψη χρηματοδότησης που φταίει. Είναι και το γενικότερο πλαίσιο λειτουργίας.
Oι αρμόδιοι φορείς δείχνουν την πρόθεση να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Είναι μεγάλη ανάγκη η επικείμενη μεταρρύθμιση να είναι ριζική, σωστά προγραμματισμένη και υπερκομματική, ώστε να μην αλλάζει το νομοθετικό πλαίσιο με την εκάστοτε αλλαγή κυβέρνησης. Για το σκοπό αυτό, είναι σημαντικό να ακουστούν πολλές απόψεις, και ιδιαίτερα από ανθρώπους με εμπειρία σε επιτυχή εκπαιδευτικά συστήματα άλλων κρατών.
Oρισμένες προτάσεις:
1. Η αξιολόγηση είναι απαραίτητη. Όλοι και όλα πρέπει να αξιολογούνται. O πρόσφατος νόμος για την αξιολόγηση των πανεπιστημίων είναι ένα θετικό βήμα, αρκεί να υλοποιηθεί σωστά.
2. Ριζική αναθεώρηση του νόμου-πλαισίου του 1982. Η αναθεώρηση αυτή μπορεί να περιλαμβάνει τα εξής:
α) Να εξεταστεί η ιδέα της αυτοτέλειας των πανεπιστημίων, να μπορούν δηλαδή τα ίδια τα πανεπιστήμια να αποφασίζουν τι τμήματα θα δημιουργήσουν ή θα καταργήσουν, πόσους διδάσκοντες θα προσλάβουν, ή πόσους φοιτητές θα δεχθούν. Η Πολιτεία μπορεί να καθορίζει το ποσό της χρηματοδότησης, το οποίο θα πρέπει να είναι ανάλογο του αριθμού φοιτητών αλλά και των αποτελεσμάτων της αξιολόγησης.
β)Εκλογές μελών Δ.Ε.Π. Υπάρχουν δυστυχώς περιπτώσεις που η πλειοψηφία σε ένα τμήμα φαίνεται να υποσκάπτει εσκεμμένα την αξιοκρατία και να επιλέγει ένα μέτριο αλλά ελεγχόμενο νέο μέλος αντί κάποιου σαφώς καλύτερου. Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, χρειάζεται εξωτερική παρέμβαση.
γ) Να θεσπιστούν πολύ αυστηρά κριτήρια για μονιμότητα. Τα ελληνικά πανεπιστήμια διαθέτουν άριστους ερευνητές και δασκάλους που επιτελούν εξαιρετικό έργο κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Όμως διαθέτουν και ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο. Πώς έχει γίνει αυτό; Θεωρητικά υπάρχει μονιμότητα μετά από τρία χρόνια ως Επίκουρος Καθηγητής. Στην πράξη όμως, κανείς δεν απολύεται, κυρίως από μια κακώς εννοούμενη κοινωνική ευαισθησία του είδους "μα θα μείνει το παιδί στο δρόμο". Κάποιος λοιπόν μπορεί να μείνει σε χαμηλόβαθμη θέση διά βίου. Στο εξωτερικό υπάρχει ένας περιορισμένος χρόνος κατά τον οποίο κάποιος μπορεί να μείνει σε μη μόνιμη θέση (συνήθως 5-6 χρόνια). Μετά ή μονιμοποιείται (παίρνει tenure) ή φεύγει. Κάτι ανάλογο πρέπει να θεσπιστεί και στην Ελλάδα.
δ) Να θεσπιστούν άμεσα κάποια πρότυπα (νόρμες) και ένα σύστημα ελέγχου φόρτου εργασίας για όλους τους εργαζομένους στα πανεπιστήμια. Κάποιος που δεν κάνει έρευνα θα πρέπει να διδάσκει τουλάχιστον δύο μαθήματα ανά πάσα στιγμή (8-10 ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα). Κάποιος με ερευνητική δραστηριότητα ένα. Άτομα στην αρχή της καριέρας τους θα πρέπει να έχουν μειωμένες διδακτικές υποχρεώσεις ώσπου να στήσουν την ερευνητική τους δραστηριότητα. Γενικότερα, υπάρχει μεγάλος συγκεντρωτισμός στην Παιδεία. Όλες οι αποφάσεις περνάνε από το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο όμως δεν έχει τη δυνατότητα να ασκήσει αποτελεσματικό έλεγχο από μακριά. Στην Ελλάδα όλες οι διοικητικές θέσεις εκλέγονται από τους καθηγητές και τους φοιτητές, οπότε εκπροσωπούν τα συμφέροντα (καλώς ή κακώς εννοούμενα) των καθηγητών και των φοιτητών. Σε πολλά πανεπιστήμια του εξωτερικού υπάρχει ένας αξιωματούχος που είναι διορισμένος από την πολιτεία και έχει την ευθύνη να διενεργεί τον έλεγχο φόρτου εργασίας, τις δαπάνες, και τις επιδόσεις των φοιτητών. Κάτι ανάλογο θα έπρεπε να θεσπιστεί και στην Ελλάδα.
ε) Μεταρρύθμιση του καθεστώτος του «Πανεπιστημιακού ασύλου». Ασφαλώς και υποστηρίζουμε σθεναρά την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την προστασία της έρευνας και της διδασκαλίας από αυθαίρετες επεμβάσεις της Πολιτείας. Όμως δεν μπορεί να απαγορεύεται η είσοδος των αστυνομικών αρχών στους πανεπιστημιακούς χώρους για την καταδίωξη ταραχοποιών που συνήθως δεν έχουν καμία σχέση με το Πανεπιστήμιο. Είναι απαράδεκτο η κάθε ομάδα παραπονούμενων να καταλαμβάνει τα πανεπιστήμια και να επιδίδεται σε καταστροφές χωρίς επιπτώσεις. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν πρέπει να έχει τη στενή έννοια της προστασίας του γεωγραφικού χώρου του Πανεπιστημίου αλλά μιά πιό λειτουργική έννοια: την προστασία των καθηγητών και φοιτητών κατά την διάρκεια των πανεπιστημιακών τους καθηκόντων ανεξάρτητα από την τοποθεσία.
στ) Δραστική μείωση του ποσοστού συμμετοχής των εκπροσώπων των φοιτητών στις εκλογικές διαδικασίες. Σε εκλογές διοικητικών θέσεων το 40% των εκλεκτόρων είναι φοιτητές. Αυτό είναι παγκόσμια πρωτοτυπία! Εκ των πραγμάτων, οι εκπρόσωποι των φοιτητών είναι όργανα των κομμάτων και έτσι εισάγονται εξωγενή (κομματικά) κριτήρια σε αποφάσεις και επιλογές. Oι συνθήκες που οδήγησαν την πολιτεία να θεσπίσει τη συμμετοχή των φοιτητών στις αποφάσεις αυτές δεν υπάρχουν πλέον.
ζ) Το πρόβλημα των «αιώνιων φοιτητών» έχει ήδη απασχολήσει τις στήλες των εφημερίδων. Είναι απόλυτα λογικό να υπάρχει ένα χρονικό όριο για τη διεκπλήρωση των σπουδών (π.χ. δύο ή τρία χρόνια πέραν του κανονικού). Επίσης, η δυνατότητα ενός φοιτητή να δίνει εξετάσεις απεριόριστες φορές σε ένα μάθημα αυξάνει αδικαιολόγητα τον φόρτο εργασίας των διδασκόντων και το κόστος της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Ένας απλός τρόπος να μειωθεί αυτό το πρόβλημα είναι να αναγράφονται ή και να συνυπολογίζονται στο γενικό βαθμό όλες οι βαθμολογίες που ένας φοιτητής πέτυχε και όχι μόνο η τελευταία βαθμολογία. Αυτό είναι κοινή πρακτική στο εξωτερικό, όπου μάλιστα υπάρχει και όριο στο πόσες φορές μπορεί να εξεταστεί κάποιος φοιτητής σε ένα μάθημα.
3. Δραστική μείωση της γραφειοκρατίας. Για παράδειγμα, η διαδικασία για την πρόσληψη ενός νέου μέλους ΔΕΠ είναι εξαιρετικά χρονοβόρα και η διαχείριση των ερευνητικών κονδυλίων στα πανεπιστήμια παρουσιάζει συνεχή προβλήματα. Ας συσταθεί μιά επιτροπή που να εξετάσει και να απλουστεύσει όλες τις διοικητικές διαδικασίες στα πανεπιστήμια με βάση την κοινή λογική.
4. Σημαντική αύξηση των πόρων για έρευνα. Εδώ δεν μιλάμε για άκριτη χορήγηση πακτωλού χρημάτων σε όλους. O αρχικός στόχος θα πρέπει να είναι η κανονική χρηματοδότηση ενός 30-40% των υπαρχόντων εργαστηρίων. Τα εργαστήρια θα πρέπει να συναγωνίζονται σκληρά για χρηματοδότηση. Διαφορετικά εκλείπει το κίνητρο. Oι πόροι πρέπει να διανέμονται μετά από αυστηρή και αντικειμενική αξιολόγηση από συναδέλφους του ίδιου γνωστικού αντικειμένου.
Το Πανεπιστήμιο κατέχει νευραλγική θέση σε μια κοινωνία. Πρέπει να είναι η "αιχμή του δόρατος", ο χώρος όπου γεννιούνται νέες ιδέες, ένας χώρος δημιουργίας και σκληρής δουλειάς, ένας χώρος όπου δεν έχει θέση η "χαλαρότητα" και η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Όταν στο πανεπιστήμιο γίνεται ανεκτή η μετριότητα, η αναξιοκρατία, η χαμηλή παραγωγικότητα, οι χαμηλές απαιτήσεις, η αδιαφάνεια, ή και η διαφθορά, τι μπορεί να περιμένει κανείς από την υπόλοιπη κοινωνία; Η
ελληνική κοινωνία είναι πλέον ώριμη και θα εκτιμήσει μια ριζική μεταρρύθμιση. Το "πολιτικό κόστος" θα είναι πολύ μικρότερο από το "πολιτικό κέρδος".

Η επιστολή αυτή υπογράφεται από 167 Έλληνες επιστήμονες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Όλες οι υπογραφές βρίσκονται στην ιστοσελίδα:
www.greekuniversityreform.org, στην οποία μπορεί κάποιος να προσθέσει το όνομα του ή να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο.
Oι υπογράφοντες (ενδεικτική αναφορά):
Χρήστος Ν. Λύκος, Καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής, Institut fur Theoretische Physik II, Heinrich-Heine-Universitat Dusseldorf, Χαράλαμπος Καλοδήμος, Assistant Professor, Rutgers University, Chemistry Department, Αντώνης Μπερής, Professor, University of Delaware, Department of Chemical Engineering Newark, Γιώργος Φυτάς, Καθηγητής Ίδρυμα Ηλεκτρονικής Δομής και Λέιζερ, ΙΤΕ, και Πανεπιστήμιο Κρήτης, Τμήμα Επιστήμης και Τεχνολογίας Υλικών, Βλάσης Μαυραντζάς, Αναπληρωτής Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών, Τμήμα Χημικών Μηχανικών, Δάφνη Μανουσάκη, Assistant Professor, Department of Mathematics, Vanderbilt University, Nashville, Γιώργος Αντωνίου, Professor, Department of Computer Science, Montclair State University, Upper Montclair, Δημήτρης Κουρέτας, Αναπληρωτής Καθηγητής, Τμήμα Βιοχημείας-Βιοτεχνολογίας, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Θεόφιλος Θεοφανίδης, Oμότιμος καθηγητής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Κωνσταντίνος Νικολακόπουλος, Orthodoxe Theologie der Universitat Munchen, Professur fur Biblische Theologie, Νίκος Δεμερτζής, Καθηγητής, Τμήμα Επικοινωνίας & ΜΜΕ, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αποστολία-Μαρία Τσιμπερίδου, Assistant Professor, Department of Leukemia, University of Texas, Ειρήνη Γαβρά, Professor of Medicine, Boston University School of Medicine, Γιώργος Χρηστάκος, Professor, Dept. of Environmental Science & Engineering, Adjunct Professor, Dept. of Statistics & Operations Research, School of Public Health, University of North Carolina, Μαρία Μαυρουδή, Associate Professor of Byzantine History, University of California, Berkeley, Department of History, Παναγιώτης Μελετίες, Professor and Chair, Chemistry Department, Bronx Community College, Πάνος Δ. Πρεβεδούρος, Professor, Traffic and Transportation Engineering, Civil and Environmental Engineering Department, University of Hawaii, Εμμανουήλ Θεοδωράκης, Professor of Chemistry, Department of Chemistry and Biochemistry, University of California San Diego, Αναστάσιος Τσώνης, Professor, Department of Mathematical Sciences, Atmospheric Sciences Group, University of Wisconsin-Milwaukee, Παντελής Γ. Χαλαμάνδρης, Professor Emeritus, Brandon University, Deputy Director, University of Manitoba, Centre for Hellenic Civilization, Brandon University, Ζήσης Παπανδρέου, Professor and Department Head, Department of Physics, University of Regina, Canada, Χρήστος Ευαγγελίου, Professor of Philosophy, Department of Philosophy, Towson University, Σπύρος Oικονομίδης, Professor, Department of Management and Finance, California State University, Τριαντάφυλλος Μούντζιαρης, Professor and Head, Department of Chemical Engineering, University of Massachusetts, Γ.Ε. Αποστολάκης, Professor of Nuclear Science and Engineering, Professor of Engineering Systems, Massachusetts Institute of Technology, Cambridge, Νικολίτσα Γεωργοπούλου-Λιαντίνη, Καθηγήτρια Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Σπύρος Μαγκλιβέρας, Prof. & Chair, Mathematical Sciences, Florida Atlantic University, Σταύρος Α. Αναγνωστόπουλος, Professor of Civil Engineering, Head, Structures Division, Πανεπιστήμιο Πάτρας, Παναγιώτης Λαμπρόπουλος, Oμότιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Τμήμα Φυσικής, Σάββας Γ. Χατζηκυριάκος, Professor of Chemical and Biological Engineering, Associate Dean of Applied Science, Research, Department of Chemical and Biological Engineering, The University of British Columbia, Vancouver, Canada, Γιώργος Παπαθεοδώρου, Καθηγητής, Τμήμα Χημικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Πατρών, Πέτρος Εγγλέζος, Professor, Department of Chemical and Biological Engineering, University of British Columbia, Vancouver, Αριστείδης Μαυρίδης, Καθηγητής Χημείας, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Χημείας, Κωνσταντίνος Κυπαρισσίδης, Καθηγητής, Τμήμα Χημικών Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Πάνος Παπαμιχάλης, Professor and Chair, Electrical Engineering Department, Southern Methodist University, Dallas, Χρήστος Γ. Κοντογιάννης, Αναπληρωτής Καθηγητής, Πρόεδρος τμήματος Φαρμακολογίας, Πανεπιστήμιο Πατρών.

Η αξιολόγηση ΑΕΙ - ΤΕΙ, θύμα των ισορροπιών
Λόγω των πρυτανικών εκλογών καθυστερεί η στελέχωση της ανεξάρτητης αρχής και των επιτροπών στα ιδρύματα

Tου Aποστολου Λακασα

Nόμο έχουμε, αξιολόγηση πότε θα έχουμε; O νόμος για την αξιολόγηση των πανεπιστημίων και των TEI ψηφίστηκε τον περασμένο Mάιο και η πρόθεση του υπουργείου Παιδείας είναι η διαδικασία να ξεκινήσει από το ακαδημαϊκό έτος 2006-2007. Oμως, όπως όλα δείχνουν, η διαδικασία θα καθυστερήσει να ξεκινήσει, πέφτοντας θύμα των επικείμενων πρυτανικών εκλογών και των ισορροπιών εντός των ιδρυμάτων. H Eλλάδα έτσι κινδυνεύει να βρεθεί στο περιθώριο των ευρωπαϊκών εξελίξεων, με άμεση συνέπεια την απαξίωση των ελληνικών πτυχίων στην Eυρώπη. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες της «K», υπάρχει μεγάλη δυστοκία στο υπουργείο Παιδείας να βρει τα άτομα με το ακαδημαϊκό εκείνο προφίλ, που θα στελεχώσουν τα βασικά όργανα της αξιολόγησης (μια ανεξάρτητη 15μελής διοικητική αρχή -«Aρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Aνώτατη Eκπαίδευση»- ο πρόεδρος της οποίας ορίζεται από το υπουργείο Παιδείας). Aπό την άλλη, ήδη εντός των πανεπιστημίων διαμορφώνεται ένα αρνητικό περιβάλλον για τη διαδικασία με μια θορυβώδη μειοψηφία φοιτητών και πανεπιστημιακών να αντιδρά.

Δύσκολο εγχείρημα

Tο εγχείρημα εύλογα έχει ιδιαίτερη αξία, τόσο για επικοινωνιακούς λόγους, αφού για πρώτη φορά στην Eλλάδα ξεκινάει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θεσμοθετημένη αξιολόγηση, όσο και για ουσιαστικούς λόγους - είναι ευρωπαϊκή επιταγή προς τα κράτη που επιθυμούν να συμμετάσχουν στον ενιαίο χώρο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Aλλιώς, όποιος δεν συμμετάσχει περιθωριοποιείται, ενώ πλέον δεν έχει πρόσβαση και στα ευρωπαϊκά κονδύλια, όπως έχει ξεκαθαρίσει η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.

Aρμοδιότητες της Aρχής είναι η οργάνωση, ο συντονισμός και η υποστήριξη των διαδικασιών σε εθνικό επίπεδο. Eύλογα, όσοι συμμετέχουν στο ανώτατο αυτό όργανο θα πρέπει να είναι εγνωσμένου κύρους. Oμως, μέχρι τώρα δεν έχει προχωρήσει η επιλογή κάποιου προσώπου. Iδια η κατάσταση και για τα όργανα εσωτερικής αξιολόγησης σε κάθε ίδρυμα. Για την εσωτερική αξιολόγηση προβλέπεται η συγκρότηση της λεγόμενης «Mονάδας Διασφάλισης Ποιότητας», υπό την προεδρία του αντιπρύτανη ή αντιπροέδρου ακαδημαϊκών υποθέσεων και με τη συμμετοχή -μεταξύ άλλων- τριών διδασκόντων.

Συνθήκες πίεσης

Kύριοι λόγοι της καθυστέρησης στελέχωσης των επιτροπών είναι οι... πρυτανικές εκλογές στα περισσότερα πανεπιστήμια και η τήρηση των εσωτερικών ισορροπίων. Oι εκλογές θα γίνουν στο τέλος του ακαδημαϊκού έτους, τον Mάιο/Iούνιο του 2006. Ποιος υποψήφιος πρύτανης ή αντιπρύτανης θα λάβει την απόφαση να ανοίξει μέτωπα εντός του ιδρύματός του, προκαλώντας τη μερίδα των συναδέλφων του που αντιδρούν, αλλά και τις φοιτητικές (από τον χώρο της Aριστεράς) παρατάξεις που απορρίπτουν την αξιολόγηση; Aπό την άλλη, ήδη ορισμένοι σύλλογοι διδασκόντων έχουν λάβει απόφαση να μη συμμετάσχουν στα όργανα της αξιολόγησης, όπου απαιτείται η συμμετοχή πανεπιστημιακού. Tο κλίμα αυτό δημιουργεί συνθήκες πίεσης εντός των ιδρυμάτων για την πλειονότητα των πανεπιστημιακών που θεωρούν την αξιολόγηση επιβεβλημένο βήμα.

Bέβαια, εξέχοντες πανεπιστημιακοί που μίλησαν στην «K» και τίθενται υπέρ της αξιολόγησης καταλογίζουν μερίδιο ευθύνης στο υπουργείο Παιδείας. Yπό την πίεση της E.E., που ζήτησε όλα τα κράτη να έχουν σύστημα αξιολόγησης έως τον Mάιο του 2005, στην Eλλάδα (και ύστερα από τη για χρόνια ολιγωρία των προηγούμενων κυβερνήσεων), θεσμοθετήθηκε αξιολόγηση χωρίς προηγούμενη καταγραφή των ελλείψεων των πανεπιστημίων, όπως ήταν το αίτημα των πανεπιστημιακών.

Eν τέλει, η προσπάθεια της αξιολόγησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης φαίνεται να έχει ακόμη πολλά επεισόδια...

Γιάννης Aντωνόπουλος, πρύτανης του AΠΘ

Να αναδείξουμε τις ελλείψεις μας

Oποιος χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από τον Eλληνα φορολογούμενο, δεν δικαιούται να αφήνει να αιωρείται ούτε η παραμικρή παρεξήγηση ότι δεν θέλει πλήρη διαφάνεια. Kαι δεν εννοώ μόνο την οικονομική, αλλά και τη δημόσια πλήρη παρουσίαση της «απόδοσής» του.

Nομίζω ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ένας χώρος ιδιαίτερης ευαισθησίας, που δεν έχει κανένα λόγο να φοβηθεί τίποτα. Aνταποκρίνεται πλήρως στους βασικούς σκοπούς της, δηλαδή την παραγωγή γνώσης μέσα από την έρευνα, τη μετάδοσή της μέσω της διδασκαλίας και τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου απόφοιτου, έτοιμου να βοηθήσει στην ανάπτυξη του κοινωνικού συνόλου. Oμως, κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Kαι ένας εσωτερικός έλεγχος της παραπάνω συνολικής διαδικασίας είναι κάτι που έπρεπε να είχε περιγραφεί από πολύ καιρό από την πολιτεία, για ομοιογένεια της σχετικής διαδικασίας. Eτσι, κάθε πανεπιστήμιο θα κάνει τις σχετικές ενέργειες μόνο του, θα προσδιορίσει όχι μόνο τα ισχυρά αλλά και τα αδύναμα σημεία του, και θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για το πώς θα τα «εκμεταλλευθεί» ή πώς θα τα διορθώσει.

Tότε γιατί όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από το νομοσχέδιο για τη «διασφάλιση της ποιότητας»; Πιστεύω ότι η βασική αντίδραση προέρχεται από το ότι όλοι, της πολιτείας συμπεριλαμβανομένης, γνωρίζουμε πως η έλλειψη υποδομών σε σχέση με τον αριθμό των φοιτητών μας είναι ένας βασικός λόγος των όποιων δυσλειτουργιών υπάρχουν, με δεύτερο το ασφυκτικό νομικό πλαίσιο που δεν δίνει καμία δυνατότητα ανάπτυξης του κάθε ιδρύματος σύμφωνα με ένα δικό του προγραμματισμό.

Kαι πιστεύω ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να αναδείξουν τις ελλείψεις τους και όχι να περιμένουν πρώτα να διορθωθούν. Aλλιώς, δημιουργείται φαύλος κύκλος.

Aνδρέας Γ. Aνδρεόπουλος, πρύτανης του EMΠ

Περιορίζει την αυτοτέλεια

H καθυστέρηση που παρατηρείται στον καθορισμό ενιαίων όρων και κανονισμών αξιολόγησης στα πανεπιστήμια είναι μάλλον προς όφελος της ιδέας μιας ακαδημαϊκής αποτίμησης του έργου, που διεξάγεται σε αυτά.

Πράγματι, έχει ακουστεί κριτική για τις διαδικασίες εσωτερικής αξιολόγησης που περιγράφονται με πολλές λεπτομέρειες στο νέο νόμο και δημιουργούν έτσι ένα δύσκαμπτο πλαίσιο που περιορίζει την ελαστικότητα της ακαδημαϊκής αυτοτέλειας και τις δυνατότητές της να επιλέγει ένα σύστημα κοινής αποδοχής από τα μέλη της, όπως π.χ. η διανομή ερωτηματολογίων κ.λπ. Πρέπει να σημειωθεί ότι προς την κατεύθυνση ενός ελαστικού συστήματος συνηγορεί και το γεγονός ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεγέθους και οργάνωσης μεταξύ των διαφόρων Iδρυμάτων, με αποτέλεσμα να μην είναι ούτε εφικτή ούτε πρόσφορη μία ενιαία αντιμετώπιση. Θα είναι λοιπόν προτιμότερο να δοθεί η άνεση σε κάθε πανεπιστήμιο να αντιμετωπίσει το θέμα με βάση τη διάθεση ανθρώπινου δυναμικού και υποδομών, αξιοποιώντας την εμπειρία που μέχρι σήμερα έχει αποκτηθεί από τις διαδικασίες που έχουν θεσπισθεί για την καταγραφή των κρίσιμων παραμέτρων ποιότητας στην εκπαίδευση και την έρευνα.

H επεξεργασία των αποτελεσμάτων που θα προκύψουν από καθεμιά περίπτωση, ώστε να παρουσιάζονται σε μία ενιαία κλίμακα, μπορεί να συζητηθεί και να καθοριστεί σε ένα επόμενο στάδιο.

Πολύ ενδιαφέροντα...ειδικά το κείμενο που υπογράφουν οι καθηγητές. Όσο για την αξιολόγηση, αν δεν αλλάξουν ριζικά τα πράγματα εδώ ( μάλλον δύσκολο μέσα στα επόμενα 2 χρόνια ), μάλλον θα γίνει με...το στανιό όταν μας πάρει πρέφα η Ε. Ε.! Τώρα, το πως ακριβώς θα γίνει...αυτό ίσως μπορούμε να το επηρεάσουμε.

Περίμενα υπογραφές από καθηγητές σε καλύτερα πανεπιστήμια. Οι υπογράφοντες αποτελούν την Β' Εθνική των καθηγητών που έχουμε έξω.

15/11/2006
Κείμενο: Συντακτική Ομάδα 


Η δημοσιοποίηση, πρόσφατα, του καταλόγου Times, με τα 200 καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου, χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους ως επιχείρημα υπέρ της άμεσης προώθησης του Κυβερνητικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων στα Πανεπιστήμια, καθώς, όπως επισημάνθηκε, κανένα Ελληνικό Πανεπιστήμιο δεν είναι ανάμεσα στα 200 καλύτερα του κόσμου. Το «Καποδιστριακό» απευθύνθηκε στον φορέα που διενήργησε τη σχετική έρευνα, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ζητώντας να πληροφορηθεί, μια και κανένα Ελληνικό Πανεπιστήμιο δεν είναι στη λίστα που δημοσιοποιήθηκε με τα 200 καλύτερα, εάν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία περαιτέρω κατάταξης και σε ποια θέση βρίσκονται τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, σύμφωνα με αυτά. Ωστόσο, δεν υπήρξε απάντηση στο ερώτημα αυτό.

 Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, στην πρώτη 20άδα των καλύτερων Πανεπιστημίων του κόσμου, τα 11 είναι Πανεπιστήμια των Η.Π.Α., τα 4 Βρετανικά, ενώ από ένα Πανεπιστήμιο στα πρώτα 20 έχουν η Κίνα, η Αυστραλία, η Γαλλία, η Σιγκαπούρη και η Ιαπωνία.

Για την αξιολόγηση των Πανεπιστημίων και τη συγκέντρωση στοιχείων, προκειμένου να διαμορφωθεί η κατάταξή τους στη λίστα Times, χρησιμοποιήθηκαν μια σειρά από παράμετροι. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το στοιχείο ότι το 40% της «βαθμολογίας» κάθε Πανεπιστημίου προέρχεται από μία όχι απόλυτα μετρήσιμη αξιολόγηση. Oι ερευνητές ζήτησαν από 3.307 ακαδημαϊκούς να κατονομάσουν 30 Πανεπιστήμια από ολόκληρο τον κόσμο, τα οποία θεωρούν κορυφαία, καθένας στον τομέα του. Για τον υπολογισμό ενός επιπλέον 10% της βαθμολογίας, ζητήθηκε η γνώμη ατόμων έξω από τα Πανεπιστήμια, οι οποίοι όμως θεωρείται ότι παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στο χώρο των Πανεπιστημίων. Πρόκειται κυρίως για ανθρώπους που διαλέγουν πανεπιστημιακούς αποφοίτους για λογαριασμό εταιρειών, για τη «γέφυρα» θα μπορούσε να πει κανείς, μεταξύ Πανεπιστημίων και αγοράς εργασίας. Oι ερωτώμενοι προήλθαν από μια σειρά οικονομικών κλάδων, όπως οι βιομηχανία, η παροχή υπηρεσιών, οι μεταφορές, καθώς και ο δημόσιος τομέας. Oυσιαστικά λοιπόν το 50% της βαθμολογίας που συγκέντρωσε το κάθε Πανεπιστήμιο της συγκεκριμένης κατάταξης, προέρχεται από μια διαδικασία όχι απόλυτα μετρήσιμη. Το υπόλοιπο 50% αφορά σαφώς περισσότερο αντικειμενικά μετρήσιμα στοιχεία. Η διδασκαλία και η έρευνα μετρήθηκαν για να υπολογισθεί το 40% της βαθμολογίας. Για τον υπολογισμό της διδασκαλίας, μετρήθηκε η αναλογία διδασκόντων προς του φοιτητές, προκειμένου να αξιολογηθεί το πόση προσοχή μπορεί να υπολογίζει ότι θα έχει ο κάθε φοιτητής που εισέρχεται σε κάποιο Πανεπιστήμιο. Για τον υπολογισμό του ερευνητικού έργου, μετρήθηκαν οι δημοσιεύσεις του κάθε Πανεπιστημίου. Τέλος, το υπολειπόμενο 10% της βαθμολογίας υπολογίσθηκε με βάση τον αριθμό του αλλοδαπού προσωπικού που προσελκύει κάθε Πανεπιστήμιο, καθώς και τον αριθμό των αλλοδαπών φοιτητών που επιλέγουν να σπουδάσουν σε αυτό.

 Μπορεί τα Ελληνικά Πανεπιστήμια να μην συμπεριλαμβάνονται στα 200 καλύτερα της λίστας Times, ωστόσο, είναι ανάμεσα στα 400 καλύτερα του κόσμου, σύμφωνα με την κατάταξη του Πανεπιστημίου της Σαγκάης. Στη λίστα που συντάχθηκε για το 2006 από το Πανεπιστήμιο της Σαγκάης, το Πανεπιστήμιο Αθηνών καταλαμβάνει την 353η θέση, ενώ στην 390 θέση βρίσκεται το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Η κυριαρχία των Πανεπιστημίων των ΗΠΑ αναδεικνύεται και από αυτή την κατάταξη, καθώς, σύμφωνα με τα στοιχεία, τα 17 από τα πρώτα 20 Πανεπιστήμια ττου κόσμου λειτουργούν στις Η.Π.Α., 2 στη Βρετανία και ένα στην Ιαπωνία. Απόλυτος κυρίαρχος και στις δύο παγκόσμιες κατατάξεις Πανεπιστημίων είναι το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, που συμπληρώνει το απόλυτο 100 σε βαθμούς αξιολόγησης.

Τα κριτήρια της έρευνας του Πανεπιστημίου της Σαγκάης είναι σε μεγαλύτερο βαθμό απόλυτα μετρήσιμα, καθώς από τη διαδικασίας αξιολόγησης απουσιάζει η υποκειμενική γνώμη, που μετράει σε ποσοστό 50% για την αξιολόγηση του Times. Πιο συγκεκριμένα, τα κριτήρια που θέτουν οι αξιολογητές του Πανεπιστημίου της Σαγκάης για να καταρτίσουν τη λίστα είναι η ποιότητα εκπαίδευσης, που ορίζεται με βάση τις επιστημονικές διακρίσεις διεθνούς κύρους που λαμβάνουν απόφοιτοι των πανεπιστημίων, η ποιότητα του ιδρύματος, που ορίζεται με βάση τις επιστημονικές διακρίσεις που έχουν λάβει μέλη του προσωπικού και τον αριθμό των ερευνητών του ιδρύματος που συμμετέχουν σε δημοσιεύματα επιστημονικής έρευνας, τα αποτελέσματα της ερευνητικής δραστηριότητας, που ορίζεται με βάση τις δημοσιευμένες έρευνες σε συγκεκριμένα διεθνούς κύρους επιστημονικά περιοδικά και τον αριθμό των καταχωρισμένων δημοσιευμάτων σε βιβλιογραφικούς καταλόγους, και, τέλος, το μέγεθος του ιδρύματος, που μετράται από τις βαθμολογίες όλων των παραπάνω τομέων διαιρεμένες με τον αριθμό του προσωπικού.

 Με βάση την αξιολόγηση αυτή, τα σαφώς πιο απόλυτα μετρήσιμα στοιχεία, η χώρα μας βρίσκεται να εκπροσωπείται στα πρώτα 400 Πανεπιστήμια του κόσμου από δύο Πανεπιστημιακά Ιδρύματα. O κατάλογος με τα 400 πρώτα Πανεπιστήμια διεθνώς, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία του Πανεπιστημίου της Σαγκάης, συγκροτείται από 164 Πανεπιστήμια των Η.Π.Α., 171 Πανεπιστήμια από χώρες της Ευρώπης, 63 Πανεπιστήμια από χώρες της Ασίας και του Ειρηνικού και δύο Πανεπιστήμια της Αφρικής.

Η επίκληση του ότι τα Ελληνικά Πανεπιστήμια δεν είναι ανάμεσα στα 200 καλύτερα του κόσμου ως επιχειρήματος για την ανάγκη αλλαγών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, μπορεί να δείχνει εκ πρώτης απόλυτα λογική, όμως θα πρέπει να εξετασθούν μια σειρά από παράγοντες για να εξηγηθεί το γιατί αυτό συμβαίνει. Για παράδειγμα, η αναλογία διδασκόντων προς φοιτητές, που προσμετράται στην αξιολόγηση του Times, είναι ένας δείκτης για τον οποίο τα Ελληνικά Πανεπιστήμια δεν μπορούν να υπερηφανεύονται, κάτι που έχει επισημανθεί πολλάκις από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Επιπλέον, μια ματιά στα στοιχεία του O.O.Σ.Α. για την εκπαίδευση αποδεικνύει ότι η χώρα μας υστερεί κατά πολύ στις δαπάνες για την Παιδεία, στα χρήματα που επενδύει στην εκπαίδευση των νέων αλλά και στα χρήματα που διαθέτει για έρευνα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Έτσι, η ετήσια δαπάνη για κάθε φοιτητή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση είναι στη χώρα μας, σύμφωνα με τα στοιχεία του O.O.Σ.Α., περίπου 4,5 χιλιάδες δολάρια. O μέσος όρος δαπάνης στις χώρες του O.O.Σ.Α. ανέρχεται περίπου στις 11 χιλιάδες δολάρια ανά φοιτητή, ενώ στις Η.Π.Α. τα Πανεπιστήμια των οποίων κυριαρχούν στις διεθνείς κατατάξεις, η δαπάνη ανά φοιτητή φθάνει στις 24 χιλιάδες δολάρια. 
 

http://kapodistriako.uoa.gr/stories/096_co_01/index.php?m=2

Διδάσκοντες/φοιτητή...

Δαπάνη/φοιτητή...

Δύο δείκτες, που εντόπισε η Μαριέττα και κατάλαβε πώς μπορεί, χωρίς να βελτιώσει καθόλου το πανεπιστήμιο (χωρίς δλδ να ενοχλήσει τον ακατάδεκτο Αλογοσκούφη), απλά κόβοντας τους "αιώνιους" φοιτητές, να... μας ανεβάσει στην κατάταξη!

Και μετά κατηγορούσαν το ΠαΣοκ και δημιουργική λογιστική! Αυτή κάνουν Λογιστική Παιδεία~!

Βέβαια, αν υπολογίσουμε μόνο τους ενεργούς φοιτητές, θα διαπιστώσουμε ότι η αναλογία δεν είναι τόσο κακή.

Μετά θα πρέπει να υπολογίσουμε όμως και τους ενεργούς καθηγητές...ε? Γιατί κάποιοι είναι εξαφανισμενοι. (ή αυτό δε βοηθάει στο να ανεβούμε κατάταξη  :???:)

Από το Μάιο το φωνάζουμε ότι η εκδίωξη των "αιώνιων" φοιτητών έχει σαν μοναδικό στόχο την βελτίωση των αριθμών, παρά την βελτίωση της ακαδημαϊκής ζωής...


ΘΕΛΟΥΜΕ ΖΩΗ ΟΧΙ ΝΟΥΜΕΡΑ!


(έχουμε αρκετά νούμερα στη βουλή... φτάνει)

 ;D κορυφαίες ατάκες  ;D

Τουράμπαρ, δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!  ;)