THMMY.gr

Η Ουκρανία, μέρος της Σοβιετικής Ενωσης, είχε, στα 1950, 36.775.000 κατοίκους. Μόλις είχε αφήσει πίσω την τρομερή εμπειρία του πολέμου και της ναζιστικής κατοχής και ο λαός προόδευε σε κάθε τομέα: και στον αντίστοιχο της δημογραφίας, του πληθυσμού εξυπακούεται. Στα 1960, η Ουκρανία έφθασε τα 42.644.000 κατοίκους - κερδίζοντας, δηλαδή, περίπου 6.000.000 πληθυσμό - ενώ δέκα χρόνια αργότερα, στα 1970, έφθασε τα 47.236.000, δηλαδή πέντε εκατομμύρια σχεδόν περισσότερους από το εξήντα. Στα 1980 ο πληθυσμός της ανέβηκε στα 50.000.000 και στα 1985 σχεδόν στα 51.000.000. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού τη βρήκε στα 1989 με 51.500.000 κατοίκους. Τότε το προσδόκιμο μέσο όριο ζωής ήταν στα 71 χρόνια, η θνησιμότητα παιδιών έως πέντε χρόνων στα 17 στα 1.000, γεννητικότητα στα 13 και η θνησιμότητα στους 12 για κάθε χίλιους κατοίκους. Η μετανάστευση είχε θετικό πρόσημο, καθώς εκείνοι που ήρθαν να εγκατασταθούν στη χώρα ήταν κατά 44.000 περισσότεροι από εκείνους που έφυγαν από αυτήν.

Στα 1993, η δυναμική που είχε αναπτυχθεί στη σοσιαλιστική περίοδο εξακολουθούσε σε κάποιο βαθμό να λειτουργεί και ο πληθυσμός της χώρας έφθασε τα 51.900.000, το μέγιστο στην ιστορία της. Οι δείκτες, όμως, έχουν αρχίσει να αντιστρέφονται. Το προσδόκιμο μέσο όριο ζωής έπεσε στα 68 χρόνια (τρία λιγότερα μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια !), η θνησιμότητα των παιδιών κάτω των πέντε ετών ανέβηκε στα 19 στα χίλια (συν 2 στα χίλια), η γεννητικότητα υποχώρησε στα 11 στα χίλια (μείον δύο) και η θνησιμότητα ανέβηκε στα 14 στα χίλια. Πρόκειται για τραγική δημογραφική ανατροπή από αυτές που μόνο σε πολέμους συμβαίνουν. Απ' όσο όμως ξέρουμε, δεν έγινε πόλεμος στην Ουκρανία του 1989 - 1993: απλά παλινορθώθηκε ο καπιταλισμός.

Οι εξελίξεις έγιναν απόλυτα καταστροφικές τα επόμενα χρόνια. Στα 2000, ο πληθυσμός της χώρας συρρικνώθηκε στα 49.000.000 κατοίκους. Η μείωση των τριών περίπου εκατομμυρίων οφειλόταν κατά ένα μέρος στη μετανάστευση προς το εξωτερικό - που παρουσίασε αρνητική διαφορά περίπου 800.000 ατόμων από το 1993 έως το 2000 - αλλά και σε άλλους παράγοντες που συνδέονταν με την ποιότητα ζωής των ανθρώπων στη διαδικασία της επέκτασης των καπιταλιστικών μηχανισμών. Οι γεννήσεις υποχώρησαν στο 8 στα 1.000 - σε αντιστοιχία μόλις 1,1 παιδιού για κάθε γυναίκα σε παραγωγική ηλικία, το προσδόκιμο όριο ζωής παρέμεινε καθηλωμένο στα 68 χρόνια, ενώ η θνησιμότητα ανέβηκε στα 15 στα χίλια. Με 758.000 θανάτους έναντι 385.000 γεννήσεων, ήταν φυσικό να καταρρεύσει κάθε δημογραφική ισορροπία. Στα 2005, ο πληθυσμός της Ουκρανίας συρρικνώθηκε στα 46.960.000, ενώ στα 2009 υποχώρησε στα 45.700.000 παρά την στο μεταξύ εξισορρόπηση του ισοζυγίου της μετανάστευσης.

Η κατά 6.200.000 ανθρώπους (!) μείωση του πληθυσμού της χώρας από το 1993 έως τις μέρες μας προφανώς σχετίζεται με όλα όσα η παλινόρθωση του καπιταλισμού έφερε στη χώρα αυτή. Η κατάρρευση των συστημάτων Υγείας και Πρόνοιας, ο αποκλεισμός μεγάλου μέρους του πληθυσμού από κοινωνικές παροχές, η εξανέμιση μισθών και συντάξεων και η γενική πτώχευση των λαϊκών στρωμάτων προκάλεσαν αυτήν την τεράστια θυσία ανθρώπων, το χαμό του 12% του πληθυσμού. Σε κλίμα αβεβαιότητας και αυξημένης απαισιοδοξίας για τα επερχόμενα, οι γεννήσεις κατέρρευσαν επίσης, καθώς το κόστος για τη δημιουργία οικογένειας ξεπέρασε τις δυνατότητες ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων. Ο καπιταλισμός έφερε μαζί του πολλά δεινά για τους πολλούς. Μερικοί επώνυμοι, λίγοι, μπόρεσαν έτσι να γραφτούν στις βίβλους των πλουσιότερων ανδρών - και γυναικών, μην ξεχνάμε την κα Τιμοσένκο - του κόσμου.

Στο σύνολο των χωρών που το 1989 - 1990 γνώρισαν την παλινόρθωση του καπιταλισμού, οι δημογραφικές εξελίξεις ήσαν ανάλογες - σε μερικές περιπτώσεις πιο δραματικές. Η γειτονική μας Βουλγαρία, λόγου χάρη, ως λαϊκή δημοκρατία γνώρισε μία δυναμική αύξηση του πληθυσμού της από 7.251.000 κατοίκους το 1950 σε 9.000.000 το 1989 - μία αύξηση 25% σε σαράντα χρόνια. Από το 1991/1992 παρατηρείται μία βίαια κατάρρευση των δημογραφικών δεδομένων, η οποία μόνο σε μικρό μέρος μπορεί να εξηγηθεί από τους δείκτες της μετανάστευσης. Η τελευταία είχε περίπου 350.000 άτομα αρνητικό ισοζύγιο από το 1992 έως το 2.000 ενώ, στο ίδιο διάστημα, ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε κατά 850.000 περίπου άτομα: από 8.660.000 το 1992 σε 7.820.000 το 2000. Από το τελευταίο αυτό έτος έως το 2009 ο πληθυσμός συρρικνώθηκε στα 7.205.000, σημειώνοντας μία περαιτέρω υποχώρηση 615.000 ατόμων - συνολικά πάνω από 15% από το 1990 έως σήμερα.

Οι αιτίες είναι και εδώ «κοινωνικές». Το προσδόκιμο όριο ζωής υποχώρησε κατά 2 ή 3 έτη, οι γεννήσεις κατέρρευσαν έως το 1,1 παιδιά για κάθε γυναίκα σε παραγωγική ηλικία (1997), η παιδική θνησιμότητα στα παιδιά έως πέντε ετών ανέβηκε στο 32 στα χίλια (!), ενώ η θνησιμότητα κέρδισε τρεις περίπου μονάδες (από 13 στους χίλιους σε 16). Και εδώ η παλινόρθωση συνοδεύτηκε από το συνηθισμένο σύντροφό της: το θάνατο των φτωχών.

Η Ρωσία ανέβασε τον πληθυσμό της από τα 102.000.000 στα 1950 σε 147.300.000 στα 1989, μία αύξηση περίπου 50%. Στα πρώτα χρόνια μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού επωφελήθηκε από ένα τεράστιο μεταναστευτικό ρεύμα προερχόμενο από παλιννόστηση Ρώσων από τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες: 732.000 το 1995, 527.000 το 1996, 433.000 το 1998 κτλ. Παρά τις σημαντικές αυτές προσθήκες στον πληθυσμό της, ο τελευταίος άρχισε να καταρρέει. Το 1996 βρισκόταν στα 148.312.000 άτομα, στα 2000 στα 146.710.000, στα 2003 στα 144.308.000, στα 2009 έφθασε τα 140.041.000 - μία απόλυτη μείωση 8.500.000 ανθρώπων παρά την προσθήκη πέντε εκατομμυρίων μεταναστών / παλιννοστούντων. Σε φυσικά δημογραφικά μεγέθη έχασε δηλαδή πάνω από 10% του πληθυσμού της.

Οι αιτίες ήταν και εδώ οι ίδιες. Ο θάνατος των φτωχών και απόκληρων με την κατάρρευση όλων των συστημάτων ασφάλισης και υγείας και την πτώχευση των εργατικών τάξεων. Το προσδόκιμο όριο ζωής υποχώρησε κατά πέντε χρόνια (!) - από 70 σε 65 (!!) το 1995-96. Η παιδική θνησιμότητα (ως πέντε ετών) κέρδισε τρεις μονάδες στα χίλια ! Οι ηλικιωμένοι πρέπει να σαρώθηκαν κυριολεκτικά, καθώς στο τέλος της δεκαετίας του 1990 - 2000 οι θάνατοι έφθασαν σε διπλάσιο σχεδόν αριθμό από τις γεννήσεις. Το 2007 ακόμα πέθαναν 2.268.000 άτομα, ενώ γεννήθηκαν μόλις 1.544.000 !

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στα σοσιαλιστικά κράτη στα 1989 - 1991 κόστισε, με έναν πρόχειρο υπολογισμό, κάτι ανάμεσα σε τριάντα και σαράντα εκατομμύρια πρόωρους - βίαιους, στην εξαθλίωση οφείλονται - θανάτους. Κάτι περισσότερο δηλαδή απ' ό,τι το σύνολο των θυμάτων που είχαν όλες αυτές οι χώρες μαζί στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Το μέλλον τους υπονομεύθηκε, καθώς στις γεννήσεις υπάρχουν «κενές γενιές», χρόνια δηλαδή όπου πρακτικά δεν γεννήθηκαν παιδιά... Το φαινόμενο αυτό το έχουμε δει στην Ελλάδα μόνο τον καιρό της μεγάλης πείνας στη ναζιστική Κατοχή.

Και κάτι τελευταίο: Τα στοιχεία του παρόντος άρθρου δεν προέρχονται από τίποτ. Πρόκειται για στοιχεία του Γραφείου Απογραφών των ΗΠΑ και μπορεί κανείς να τα ελέγξει στην ιστοσελίδα www.census.gov. .


Αποσπασμα απο αρθρο του Γιώργου ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ*
*Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Ιστορίας στο ΑΠΘ
http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=22/11/2009&id=11541&pageNo=28&direction=1

Μπορεί να έχεις δίκιο, αλλά ειδικά για την Ουκρανία, λάβε υπόψη σου και την πυρηνική καταστροφή στο Τσέρνομπιλ το 86.

θελει δε θελει τη λαμβανει υποψιν του οταν βλεπει τα πλοκαμια του....

http://en.wikipedia.org/wiki/Post-World_War_II_baby_boom

edit:viva la muerte

ωχ ο καπιταλιστικος δαιμονας του τυπογραφειου!! ;D ;D

Κάτσε ρε μάγκα γιατί θα τρελαθούμε, ποιος τη δημιούργησε τη φτωχή εργατική τάξη; Που βρέθηκαν οι εκμεταλλευτές των; Ήρθαν εισαγώμενοι;

Τα στοιχεία στο άρθρο είναι μια χαρά το πρόβλημα είναι η σκοπιά με την οποία τα βλέπουν κάποιοι και η διάσταση που τους δίνουν.

Πρώτο και κυριότερο είναι πως κάθε μετάβαση γίνεται με απώλειες (δες αντίστοιχα τις "απώλειες" που υπήρξαν στην προσπάθεια να εδραιωθεί το Σοβιετικό καθεστώς - εκκαθαρίσεις) - το πόσες απώλειες προκαλεί ένα σύστημα το βλέπεις στην περίοδο που είναι σταθερό.

Δεύτερον, το πόσες απώλειες θα προκληθούν στη μετάβαση εξαρτάται εν πολλοίς από τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτή. Το σοβιετικό καθεστώς, από κάποιο σημείο και μετά (ίσως και πολύ πρόωρο) ήταν υπερβολικά σάπιο και στελεχωμένο από ανθρώπους όχι κομμουνιστές αλλά κοράκια της εξουσίας που θα ακολουθούσαν κάθε σύστημα αρκεί να είχαν τη θεσούλα τους και επιρροή πάνω στους άλλους.

Σα κι αυτούς που είναι και σήμερα γλύφτες των κυβερνήσεων (μπλε και πράσινων και κόκκινων αμα λάχει).

Πιο τρανή απόδειξη είναι το ότι οι περισσότεροι "εκμεταλλευτές" της.. φτωχής εργατικής τάξης της ΕΣΣΔ όταν αυτή κατέρρευσε ήταν.. πρώην υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της ΕΣΣΔ! Και πάνω πάνω ο ΓΓ του ΚΚ της Μοσχας.. Μπορίς Γιέλτσιν!

Γι' αυτό άλλο πράγμα το αν ήταν καλύτερος ο σοσιαλισμός από τον καπιταλισμό, κι άλλο πράγμα το πως πας από το ένα στο άλλο.

Δε μπορείς να χρεώσεις στον καπιταλισμό τις απώλειες αυτές, όπως υπονοείς. Όπως δε χρεώνεται ο σοσιαλισμός τις απώλειες στην επανάσταση αλλά η.. επανάσταση.

Για να μη σου πω ότι η ευθύνη για τις απώλειες ανατροπής ενός συστήματος βαραίνει το σύστημα που απέτυχε να κρατηθεί... Διότι η επανάσταση οφείλεται στην αθλιότητα του.. καπιταλισμού!  :P