THMMY.gr

Είμαστε με μια παρέα φίλων, σε κάποια ταβέρνα στα Πετράλωνα και περνάμε καλά. Συζητούμε για διάφορα, σοβαρά και ακόμα περισσότερα μη σοβαρά πράγματα... Ξαφνικά η συζήτηση γυρνά στα πολιτικά. Κάποια στιγμή, αναφέρω στην ομήγυρη ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει τις προάλλες στο γαλλικό «Arte» για τη Βόρεια Κορέα και από το οποίο μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο... Οι εικόνες που είδα μού ήταν οικείες. Τις έχω ζήσει μερικές δεκαετίες πριν: όχι στη Βόρεια Κορέα, στην Αλβανία. Αναγνωρίζω την ίδια παράνοια του Μεγάλου Ηγέτη, του Κιμ Γιονγκ Ιλ, τα ίδια αντιιμπεριαλιστικά γελοία συνθήματα στους τοίχους, τον ίδιο τρόμο στα μάτια των ανθρώπων...
Μία από τις γυναίκες της παρέας, η Σοφία, με διακόπτει κάπως απότομα: «Δεν ξέρω τι γίνεται στη Βόρεια Κορέα, αλλά μου άρεσε αυτός ο Κιμ όταν είπε στους Αμερικανούς ότι, εάν χρειαστεί, θα χρησιμοποιήσει την ατομική βόμβα... Έχει τσαμπουκά ο τύπος...». Αυτήν τη φορά έμεινα ο ίδιος κάγκελο... Μα, αν είναι για αντιαμερικανικές αρλούμπες, γιατί να κουραστείς να πας μέχρι τη Βόρεια Κορέα; Μπορείς να βρεις τόνους ολόκληρους στα βιβλία του Ενβέρ Χότζα... Πίσω όμως από τις αρλούμπες και την «πάλη των τάξεων», υπήρχε ένα τερατώδες καθεστώς που έστηνε γκούλαγκ και εξόντωνε τους ατελείωτους εχθρούς του: δηλαδή εμάς...
H Σοφία είναι πολυδιαβασμένη και ταξιδεμένη. Πρόπερσι τελείωσε τη διατριβή της. Με λίγα λόγια, δεν της λείπουν οι γνώσεις ούτε οι εμπειρίες. Αλλά γι' αυτήν υπάρχουν μόνο τα θύματα της αποικιοκρατίας, του ναζισμού και του ιμπεριαλισμού: όλα μαζί σε ένα τσουβάλι... Τα θύματα του Στάλιν, του Ενβέρ Χότζα και του Κιμ υπάρχουν μεν, αλλά εντάξει, μπορούμε και να τα προσπεράσουμε... Επιπλέον, η ίδια έχει μια επώδυνη προσωπική ιστορία... Ο πατέρας της, ως αριστερός, καταδιώχθηκε άγρια από τους δεξιούς εθνικόφρονες και τους χουντικούς. Στρατοδικεία, φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια ήταν για πολλά χρόνια η καθημερινότητά του...
H προσωπική ιστορία της Σοφίας με κάνει να σκέφτομαι πως υπάρχουν δύο τρόποι να τοποθετείται κανείς απέναντι στον δικό του πόνο. Ο πρώτος είναι εκείνος της εξομοίωσης και της συμπάθειας. Να προσεγγίζεις π.χ. την παράνοια του Πινοσέτ και την παράνοια του Κάστρο ως συγγενικές, αν και περιτυλίγονται με διαφορετικές ιδεολογίες και ρητορείες. Να τρέφεις την ίδια συμπάθεια για τα θύματα των δεξιών εθνικοφρόνων στα ξερονήσια, όπως για τους εξόριστους στα γκούλαγκ που έστηναν τα μέλη της κομμουνιστικής νομενκλατούρας. Ο δεύτερος τρόπος, εκείνος της Σοφίας, είναι να χωρίζεις τον κόσμο σε άσπρο και μαύρο, σε αγγελικό και δαιμονικό... Συχνά, σε έναν τέτοιο κόσμο, ο εχθρός τού εχθρού σου είναι φίλος σου· και τότε, αναπόφευκτα, κλείνεις τα μάτια ή κάνεις εκπτώσεις απέναντι στον πόνο των θυμάτων του εχθρού τού εχθρού σου. Εάν το δεις έτσι, εγώ που έζησα τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό πρέπει να δικαιολογήσω ή να αδιαφορήσω για τα εγκλήματα της χούντας στην Ελλάδα ή του Πινοσέτ στη Χιλή... Αυτός, ο δεύτερος τρόπος λοιπόν, είναι ο τρόπος των τυφλών και των φανατικών...
Τα αίματα στο τραπέζι άναψαν. Μερικοί προσπαθούσαν να παίξουν τον ρόλο των κυανοκράνων... H Σοφία κοκκίνισε από τον θυμό της. Το ίδιο και εγώ. «Τότε, εσύ είσαι υπέρ του αντικομμουνιστικού μνημονίου που θέλουν να ψηφίσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;», με ρωτά. Απαντώ πως είμαι κατά. Όχι διότι δικαιολογώ τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων που έδρασαν στο όνομα του κομμουνισμού, αλλά κυρίως γιατί πιστεύω πως δεν μπορεί να γράψει κανείς την Ιστορία με μνημόνια και στα δικαστήρια: γιατί σε αυτήν την περίπτωση η Ιστορία μετατρέπεται σε υστερία.

ΠΗΓΗ:http://gazikapllani.blogspot.com (http://gazikapllani.blogspot.com/2006/01/i.html)

Πόσο συμφωνώ...

Πριν από χρόνια, στο «Ειρωνικό Νεοελληνικό Λεξικό» είχα γράψει αυτό το λήμμα:

Δικτάτορες: Τύραννοι που καταλύουν την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μισητοί – αλλά με διαβαθμίσεις. Π. χ. όλοι συμφωνούμε να δικαστεί ο Πινοσέτ – αλλά πόσοι θα ζητούσαν να δικαστεί ο Φιντέλ Κάστρο;

Το θέμα με τους δικτάτορες και τις δικτατορίες παίρνει τώρα άλλες διαστάσεις. Όπως σίγουρα θα έχετε ακούσει, στις 25 Ιανουαρίου θα συζητηθεί στην ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης (αφού εγκρίθηκε από την Πολιτική Επιτροπή) η εισήγηση του Σουηδού νομομαθούς Goran Lindblad για την καταδίκη των εγκλημάτων όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων, άσχετα με την πολιτική τους τοποθέτηση.

Οι κομμουνιστές και άλλοι αριστεροί διαμαρτύρονται γιατί με αυτόν τον τρόπο εξισώνεται ο κομμουνισμός με τον φασισμό – ή όπως το έθεσε ο Μίκης Θεοδωράκης, τα θύματα με τους θύτες.

Η άποψη του Lindblad είναι πως: «Ενώ ένα άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς του 20ου αιώνα – δηλαδή ο ναζισμός – έχει ερευνηθεί, καταδικαστεί διεθνώς και οι πρωταγωνιστές του έχουν δικαστεί και τιμωρηθεί, αντίστοιχα εγκλήματα που έγιναν στο όνομα του κομμουνισμού δεν έχουν ούτε ερευνηθεί ούτε καταδικαστεί διεθνώς».

Το σχέδιο απόφασης «καταδικάζει εμφατικά τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και εκφράζει συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση στα θύματα αυτών των εγκλημάτων».

Και για να ξέρουμε γιατί μιλάμε: η πρόταση παρουσιάζει εκτιμήσεις για τα θύματα, οι οποίες έχουν τεράστιες αποκλίσεις και διακυμάνσεις, μια και δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία. Π. χ. : Κίνα 38-72 εκ., Σοβιετική Ένωση 20-62, Καμπότζη 2-2,3, Αφρική 1,7, Αφγανιστάν 1,5, Βιετνάμ 1, Ανατολική Ευρώπη 1. Με συντηρητικές εκτιμήσεις το σύνολο ανέρχεται σε 100.000.000.

Προσωπική άποψη: Θεωρώ ότι είναι πράγματι λάθος να βάζουμε στο ίδιο σακί τον φασισμό και τον κομμουνισμό. Ο πρώτος ήταν μία θεοποίηση του εθνικισμού, του ρατσισμού, της δύναμης για την δύναμη. Ο δεύτερος ήταν μία ιδεολογία που ξεκίνησε για να καταργήσει την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, για να απελευθερώσει τις εργαζόμενες μάζες, για να εγκαθιδρύσει την ισότητα. Η ουτοπία του πρώτου ήταν το Χιλιετές Ράιχ – του δεύτερου η αταξική κοινωνία.

Στους σκοπούς και στόχους υπάρχει αβυσσαλέα διαφορά. Στα μέσα όμως; Όταν προσπαθείς να επιβάλεις ακόμα και την πιο άγια ιδέα (π. χ. τον Χριστιανισμό) με το ζόρι, καταφεύγεις στην βία. Και η βία είναι μία – δεν έχει αποχρώσεις. Έτσι στα μέσα επιβολής της ουτοπίας υπήρξαν πολύ μεγάλες ομοιότητες. Στρατόπεδα συγκέντρωσης οι μεν, γκούλαγκ οι δε. Βασανιστήρια, εκτελέσεις, τρομοκρατία, καταπίεση – κοινά και από τις δύο πλευρές.

Ωστόσο, αν ήμουν μέλος του Συμβουλίου, θα ψήφιζα εναντίον του ψηφίσματος. Γιατί παρόλο που δέχομαι την ύπαρξη των κοινών μεθόδων, θα λάμβανα υπόψη μου τις αρχικές προθέσεις. (Αν και ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις).

Παράλληλα όμως θα έκανα ένα άλλο ψήφισμα, που θα καταδίκαζε τα εγκλήματα των κομμουνιστικών κρατών, χωρίς να τα εξισώνει με τα φασιστικά. Θεωρώ ότι στο ζήτημα υπάρχει απαράδεκτη διάκριση. Αν κάποιος δηλώσει οπαδός του Χίτλερ καταδικάζεται από όλους μας - ενώ το να υμνείς τον Στάλιν, μπορεί να φαίνεται λίγο παράξενο αλλά όχι αποκρουστικό.

Με έχει πολύ προβληματίσει το θέμα.

ΠΗΓΗ:http://nikosdimou.blogspot.com/ (http://nikosdimou.blogspot.com/2006/01/blog-post_17.html)

(Το αντιγράφω εδώ για έμφαση!)

Έξοχο το άρθρο του Νίκου Δήμου. Εκφράζει ακριβώς αυτά που σκεφτόμουν και εγώ για το θέμα,αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να διατυπώσω με τόσο ωραίο τρόπο.
 
Πολύ σωστή η παρατήρηση για την τεράστια διαφορά του φασισμού από τον κομμουνισμό σε ηθικό επίπεδο, σε αντιδιαστολή με τις ομοιότητες που παρουσιάζουν στην πράξη.

Επίσης, το παραπάνω άρθρο αρκεί για να πείσει οποιονδήποτε (ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης) ότι η σχεδιαζόμενη "Kαταδίκη των εγκλημάτων του κομμουνισμού" με τον τρόπο που πάει να γίνει, είναι μεγάλο λάθος.
 

Η διαφορά του χρηματιστηρίου με  τα καζίνο είναι ότι το πρώτο είναι φτιαγμένο για να κερδίζεις, ενώ το δεύτερο για να χάνεις. Στο τέλος και στα δύο τζογάρεις, τίποτα παραπάνω.


Τα πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι τόσο ζόρικα, οι άνθρωποι τα κάνουμε έτσι σκατα...

^notworthy^

Πριν από δεκαπέντε χρόνια ήρθα στην Ελλάδα περνώντας παράνομα τα σύνορα μαζί με ένα καραβάνι ανθρώπων που με μανία έφευγαν από τον «κομμουνιστικό παράδεισο»... Ήξερα από πού έφευγα, δεν ήξερα καθόλου πού πήγαινα. Μου αρκούσε ότι έσπαγα το τρομερό ταμπού που λεγόταν σύνορα: τα σύνορα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού. Ο άνθρωπος που κυριολεκτικά με έσωσε τότε ήταν κομμουνιστής. Το σχήμα ήταν άκρως τραγελαφικό: εγώ ήμουν το θύμα ενός κομμουνιστικού καθεστώτος, εκείνος ένας άνθρωπος που είχε πιστέψει σε αυτά τα καθεστώτα... Αυτήν την ιστορία την αφηγούμαι κάθε φορά που γίνεται συζήτηση για τη σύγκριση κομμουνισμού και ναζισμού. Ποτέ ένας ναζιστής δεν θα βοηθούσε ένα θύμα του ναζισμού, έναν Εβραίο ή το μέλος μιας κατώτερης φυλής, γιατί απλώς δεν του το επιτρέπουν η ιδεολογία και η κοσμοθεωρία του. Ο ναζισμός έχει μια σχέση πολύ καθαρή και απλή με τον εαυτό του, ενώ η σχέση του κομμουνισμού με τον εαυτό του είναι αντιφατική και τραγική.
Αυτό φάνηκε άλλωστε τη στιγμή της κατάρρευσης των κομμουνιστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων. Όπως γράφει ο Τοντορόφ, αντί για νίκη, επρόκειτο μάλλον για την αναγνώριση ενός λάθους - «που διήρκεσε όσο και μια ανθρώπινη ζωή και στο λάθος αυτό υπήρξε συνένοχος σχεδόν όλος ο πληθυσμός. Τα έβαλε με ανεμόμυλους (ή, συχνότερα, υπέφερε εξαιτίας τους), πλήρωσε για ένα ψεύτικο περιδέραιο. Οι νικητές αξίζουν εξίσου περισσότερη συμπόνια παρά συγχαρητήρια»*... H καταδίκη των κομμουνιστικών καθεστώτων, των γκουλάγκ και των τρομακτικών εγκλημάτων τους απαιτούσε κυρίως μια επώδυνη διαδικασία αυτογνωσίας εκ μέρους των κοινωνιών που τα υπέστησαν. Αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Πώς να γίνει άλλωστε όταν οι πρώην χαφιέδες έγιναν μεγάλοι επιχειρηματίες και λαθρέμποροι, οι πρώην γραμματείς του Κόμματος πρωθυπουργοί και οι πρώην βασανιστές διευθυντές φυλακών; Είναι πιο εύκολο να ψηφίζεις νόμους παρά να ανοίγεις φακέλους... Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στον πρωτόγονο αντι-κομμουνισμό πρωταγωνιστούν συχνά ορισμένα επιφανή μέλη της πρώην κομμουνιστικής νομενκλατούρας... Πρόσφατα στην Τσεχία ψηφίστηκε νόμος σύμφωνα με τον οποίο όποιος αρνείται ότι «το κομμουνιστικό καθεστώς έκανε γενοκτονία» θα αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης από 6 μήνες έως 3 χρόνια... Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι απαξιώνεται η έννοια της γενοκτονίας και της Shoah... Τέτοιους νόμους έβγαζαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα: απλώς οι ανεμόμυλοι γυρίζουν τώρα με τον ίδιο τρόπο, αλλά προς την άλλη κατεύθυνση, δηλαδή προς τα εκεί όπου φυσά ο άνεμος...
Αυτό είναι το ένα μέρος του προβλήματος. Ενώ στην Τσεχία έμπαινε σε ισχύ ο παραπάνω νόμος, στην Αυστρία συνελήφθη ο απεχθέστατος, κατά τα άλλα, ιστορικός Ντέιβιντ Ίρβινγκ, γνωστός αρνητής τού Ολοκαυτώματος. Στη Γαλλία δε, πρόσφατος νόμος ζητεί από τα σχολεία «να προβάλουν τον θετικό ρόλο της γαλλικής αποικιοκρατίας»... Τρία γεγονότα άσχετα μεταξύ τους, τα οποία συνδέει όμως η ανησυχητική τάση που παρατηρείται τελευταίως στην Ευρώπη για την παραγωγή και τη θέσπιση του παρελθόντος μέσω της δικαστικής οδού. Σημείο των καιρών ίσως μιας Ευρώπης που στέκεται αμήχανη μπροστά στην πρόσφατη Ιστορία της; Αλλά όταν κάποιος στέκεται αμήχανα μπροστά στην Ιστορία του σημαίνει πως δυσκολεύεται προ παντός να αντιμετωπίσει το παρόν και το μέλλον του...
Όσοι θέλουν να γράψουν την Ιστορία με μνημόνια, πολιτικά σώματα και δικαστήρια επιβάλλουν τον αυταρχισμό, περιορίζουν την επιστημονική έρευνα και αδειάζουν την Ιστορία από το ίδιο της το νόημα. Από αυτήν την άποψη είναι α-νόητοι. Όπως και όσοι αρνούνται τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι αμετανόητοι. Το θέμα είναι ότι, όπως πάμε, η Ιστορία κινδυνεύει να βρεθεί όμηρος ανάμεσα στους ανόητους και τους αμετανόητους...
* Τσβετάν Τοντορόφ, Ο εκπατρισμένος, Εκδ. Πόλις, σ. 81

ΠΗΓΗ:http://gazikapllani.blogspot.com (http://gazikapllani.blogspot.com/2006/01/i-2.html)