THMMY.gr

Η ιδέα που οι άλλοι έχουνε για μας είναι ο καθρέφτης μπροστά στον οποίο ποζάρουν σχεδόν όλοι δίχως εξαίρεση. Ο άνθρωπος γίνεται αυτό που θέλει να τον θεωρούν οι άλλοι.
Ο πραγματικός του όμως εαυτός, αυτός όπως είναι στην πραγματικότητα, είναι σ' όλους άγνωστος, συχνά άγνωστος και στον ίδιο, ζει μοναχά και δρα κάποια μορφή επινοημένη και ωραιοποιημένη.
Αυτή η επιδίωξη εξαπάτησης των άλλων είναι τόσο μεγάλη, που ο άνθρωπος θυσιάζει σ' αυτήν, παραμορφώνοντας τη φύση του, ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό του, το μοναδικό ετούτο κι ανεπανάληπτο, που είναι το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο.
Γι' αυτό και μας γοητεύει κάθε φορά τόσο πολύ η συνάντηση με άνθρωπο, πούναι ελεύθερος απ' αυτή τη μάστιγα, γι' αυτό και μας αρέσει τόσο πολύ στα παιδιά που δεν έχουν ακόμα αποκτήσει την αυτοσυνειδησία η αλώβητη απλότητα τους και η αμεσότητα των τρόπων τους.
Όμως, είναι δυνατή η ενσυνείδητη πάλη κι η επιστροφή απ' αυτή την περίπλοκη κατάσταση στην απλότητα. Όπως κι αν έχει το πράγμα, το νάχουμε συνείδηση της παρουσίας αυτού του κακού μέσα μας είναι ήδη το ήμισυ του παντός.

Κεφάλαια Φιλοκαλικής Αυτογνωσίας ,πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ

Λεγοντας αμεσοτητα των τροπων σε τι αναφερομαστε περιπου; :(
Δε φερνω και πολλες στροφες αποψε :P

Δηλαδή συμπεριφέρονται όπως σκέφτονται. Δεν κάθονται να σκεφτούν 'τώρα πώς να λειτουργήσω - συμπεριφερθώ για να γίνω αποδεκτός'. Αυτό που έχουν μέσα τους αυτό εκφράζουν. Επίσης λένε - κάνουν κατευθείαν αυτό που έχουν μέσα τους. Π.χ. εμείς οι μεγάλοι αισθανόμαστε κάτι και αντί να εκφράσουμε αυτό, εκφράζουμε κάτι άλλο παραπλήσιο ή κάτι για κάποιο άλλο θέμα. Το φέρνουμε 'γύρω γύρω'. Τουλάχιστον εγώ αυτά καταλαβαίνω... γκε γκε;

Μα, και τα παιδιά ακριβώς το ίδιο κάνουν, από τη στιγμή που καταλαβαίνουν ότι ο άλλος είναι ισχυρότερος. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην υποκρίνεται, εκτός από τους πολύ ισχυρούς που δε χρειάζεται να υποκριθούν.

Αυτή η σιγουριά που έχεις για όλα τα πράγματα...

Πολλές φορές αν δεν υποκριθείς σε περιμένουν πολύ άσχημες καταστάσεις, για σένα και για τους γύρω σου. Κανένας δε θα το άντεχε.

Και τι σχέση έχει το θεματάκι με την θρησκεία;

fail

y?

ΙΣΩΣ να ισχυει σε ατομα με χαληλο επιπεδο ευτοεπιβολης και παλι σε δεδομενες περιπτωσεις μπορει πεφτεις εξω

αν μπλεξουμε με τις επιλογες λογικων ανθρωπων και μονο το γεγονος οτι εισαι απολυτη ειναι αρκετο ετσι ωστε να μην χρειαζεται να αναφερω ουτε καν ενα παραδειγμα.

Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις.

επιλογες με βαση καποια λογικη ανεξαρτητως ενστικτων συναισθηματων κλπ

Ολοι μας εχουμε υποκριθει
Απο πολυ λιγο, μια φορα που λεει ο λογος, εως παρα πολυ

Οι επιλογές είναι βιολογικώς αδύνατον να παρθούν με βάση τη λογική. Παίρνονται μόνο από ένστικτο/συναίσθημα.

Επειδή γράφτηκαν αρκετά για την υποκρισία, νομίζω ότι το αρχικό κείμενο δεν μιλάει για την ενσυνείδητη υποκρισία αλλά για κάτι άλλο βαθύτερο...

Πάντως στο αρχικό κείμενο δε μιλάει πουθενά για Θεό. Ο λόγος που το έβαλα στη "Θρησκεία" είναι διότι η πηγή (φιλοκαλία) είναι ένα από τα πατερικά - εκκλησιαστικά βιβλία. Το κείμενο αυτό καθ' εαυτό περισσότερο ψυχολογικό θα το χαρακτήριζα. Άσχετα με τις προεκτάσεις που μπορεί να πάρει...

Τα λέμε επιστήμονα!

Θα ήθελα να σχολιάσω το αρχικό κείμενο.
Καταρχήν αυτό το κείμενο δεν είναι επιστημονικό. Και αυτό είναι ολοφάνερο καθώς ο συγγραφέας επιχειρεί να αγγίξει μια ψυχολογία με μπερδεμένα (κυκλικά αναλισκόμενα-δεν προσπαθεί να τα ορίσει καν) σημεία αναφοράς και φτάνει μεγαλειωδώς στην κατακλείδα ότι υπάρχει ένα κακό (!!!!!!!) μέσα στον κάθε άνθρωπο.

Είναι ωραίο παράδειγμα των κειμένων που χρησιμοποιούνται για να κρατούν τους πιστούς -οι οποίοι μπορούν να παρακολουθήσουν τέτοια λόγια- σε φαύλο κύκλο.

Να εξηγήσω τις διαφωνίες μου:
Χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό και μιλώντας για την "ιδέα που οι άλλοι έχουνε για μας" , προσθέτοντας μάλιστα και τη μεταφορά του καθρέπτη για να καλύψει όποια πολυπλοκότητα της ποικιλίας, δημιουργεί στον αναγνώστη ένα άγχος, ένα φόβο για κάτι άγνωστο. Επειδή προφανώς δεν είναι δυνατό να γνωρίζει ο ένας τι ιδέα έχουν γι αυτόν το πλήθος των γύρω του. Ήδη φαίνονται οι στόχοι του κειμένου.

Από νόημα, δεν είπε και κάτι εξωπραγματικό.

Επίσης:
"σχεδόν όλοι δίχως εξαίρεση";;
Το πιο ήπιο είναι να πω ότι η μετάφραση δεν ήταν τόσο καλή, το πιο δηκτικό να το χαρακτηρίσω "μετριοπαθή εντυπωσιοθηρία", υποκριτικό και απεχθές.

Επειδή δε βλέπω να ορίζεται, όπως έγραψα πριν, κανένα σημείο αναφοράς, να γράψω τα δικά μου:
Υπάρχει η αλληλεπίδραση. Μέσω αυτής δημιουργείται το σύμπαν. Ο άνθρωπος είναι μέρος αυτού άρα η ελληλεπίδραση υφίσταται και σε αυτόν. Ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο σύστημα και κάθε μέρος του αλληλεπιδρά με τα άλλα.
Λοιπόν, δε γίνεται να αναφέρονται οι κοινωνικές του συναναστροφές και να παρατίθεται η εκδήλωση επιθυμίας ("θέλει") ως κάτι καινούριο. Οι επιθυμίες αφορούν άμεσα την αλληλεπίδραση με τον έξω κόσμο του συστήματος του ανθρώπου. Αυτό που περιγράφει με την πρώτη πρόταση είναι, μακροσκοπικά, ένα πάρε-δώσε ενός ατόμου με πολλά, η οποία κατάσταση δείχνει ένα μεγαλύτερο σύστημα.
Γιατί, οι επιθυμίες του ενός δεν είναι γέννημα δικό του, αφορούν, το ξαναέγραψα, πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις στο γενικό σύστημα της κοινωνίας.

Ωστόσο, δεν ορίζονται τα όρια του καθενός ανθρώπου-συστήματος. Με συνέπεια να μην μπορεί να εκφραστεί για τον "πραγματικό εαυτό" πέραν του ό τι αυτός είναι άγνωστος. Υπονοείται ότι ο "πραγματικός εαυτός" είναι κάτι καλό και αυτό που ζητείται.

Ο φαύλος κύκλος δημιουργείται εφόσον βάζει το ερώτημα "πώς είναι ο πραγματικός σου εαυτός χωρίς τις αλληλεπιδράσεις με τους γύρω που άλλωστε εσύ επιδιώκεις". Κάτι δεν μπορεί να υπ-άρχει χωρίς αυτή την "αρχή", ένα πράγμα δεν είναι "πραγματικό" χωρίς την "πράξη", δεν υπάρχει η αντίληψη χωρίς την αλληλεπίδραση. Ακόμη και στη μαλακία, αλληλεπιδρά το άτομο με τον εαυτό του λόγω του ό τι είναι ένα σύστημα με μέρη και νοείται η ελληλεπίδραση μεταξύ τους, παράδειγμα το ουροβόρο ερπετό, ακόμα ένας φαύλος κύκλος.

Το "ωραιοποιημένη" μορφή που αναφέρει είναι καταχρηστικό και περιστασιακό. Όμως είναι μια νύξη ότι στοχεύει μόνο μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, όπως θα εξηγηθεί παρακάτω.

Λέξη κλειδί: εξαπάτηση. Βεβιασμένα αρνητικής σημασίας. Στο προηγούμενο φαινόμενο που ανέφερε, την απλή παρατήρηση της συμπεριφοράς μέρους του συστήματος της κοινωνίας, δίνει επιμέρους ηθική χροιά και μάλιστα αποφευκτέα! Με δικαιολογία την ύπαρξη και αναζήτηση του "πραγματικού εαυτού", δηλαδή μιας χίμαιρας που ζει σε ένα φαύλο κύκλο.

Σημειωτέες αναφορές η διάκριση της φύσης και του εαυτού. Γνωστή η αντίληψη περί "φυσιολογικού" και μη των κύκλων αυτών, δεν κάνω περεταίρω σχόλια.

Σε αυτό το κομμάτι δηλώνει ότι αναφέρεται σε μια ομάδα ατόμων με συγκεκριμένη κοινωνική συμπεριφορά. Αιτίες αυτών των ρόλων που έχουν τα άτομα στην κοινωνία μπορεί να είναι η καταπίεση από τις συνθήκες, η χαμηλότερη από το κανονικό τους αυτοεκτίμηση, η υποτονικότητα ή η υπερτονικότητα.

Λοιπόν, αντί να δώσει έστω μια λογική λύση στο πρόβλημα αυτών των ατόμων στα οποία απευθύνεται λαμβάνοντας υπόψη το γενικότερο κοινωνικό σύστημα, ο συγγραφέας υποδείχνει καταφυγή στη μονάδα. Προτείνει την αναζήτηση εκείνης της χίμαιρας που ανέφερα βαφτίζοντας αυτό που δημιουργεί το πρόβλημα "κακό", το οποίο κακό είμαι μέσα στο άτομο τα όρια του οποίου δεν όρισε...!

Στην τελική ανάλυση δημιουργεί έξτρα ενοχές στο άτομο που δε χρειάζονται. Κατακλείδα-τυφλοσούρτης για όλα τα "διδακτικά" κείμενα.

ή και θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια μαλακία και να το αγνοήσουμε

too much fuss kive
o agnwstos mou eautos einai varetos

Μην κολλάς σε αυτό Κύβε. Για αυτό που λέει το κείμενο, πρακτικά είναι αδιάφορο το "περιεχόμενο" της "ιδέας των άλλων για μας". Κανένα άγχος και φόβο αν σκεφτείς ότι αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι το περιεχόμενο αλλά η διαδικασία.



Προσωπικά, θεωρώ πως δεν μπορείς να δώσεις έναν ορισμό και να έχεις καλύψει απλά και σύντομα τον άνθρωπο όσον αφορά την ψυχοσύνθεση, τις επιθυμίες και τις αλληλεπιδράσεις του. Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως για την πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης για την οποία κάνει λόγο το κείμενο, ο "πραγματικός εαυτός" είναι ο ελεύθερος από τα δεσμά της βιτρίνας. Ελεύθερος από τα δεσμά του άλλο σκέφτομαι και άλλο λέω, άλλο θέλω και άλλο κάνω.
Πέρα από την ενσυνείδητη επιλογή του να "υποκριθεί" κανείς, διακρίνω την υποσυνείδητη και πιστεύω πως είναι αυτή που σκλαβώνει περισσότερο ώστε να παίζει ρόλους το άτομο κι έτσι να πνίγει αυτό που είναι.


Όχι, το ερώτημα που τίθεται είναι πώς είναι ο πραγματικός σου εαυτός,χωρίς να αλλοιώνεται η αυθεντικότητα των αλληλεπιδράσεών σου με άλλους ανθρώπους από παράγοντες ελάχιστης σημασίας και αξίας σε σχέση με την δύναμη και την αξία της προσωπικότητάς σου.

Το κείμενο απλώς δείχνει την αδυναμία του συγγραφέα να συλλάβει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης. Κατά τη γνώμη μου, η φράση "πραγματικός εαυτός" δεν έχει καν νόημα εφόσον το άτομο διαμορφώνεται όντας πάντα σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του.
Και πολύ αμφιβάλλω αν διακηρύττει εδώ ο πρωτοπρεσβύτερος Ελτσιανίνωφ την ελευθερία του να πράττει κανείς με βάση τις επιθυμίες του. Είναι κάπως μηδενιστικό, όπως και να το δει κανείς. Εκτός αν οι μηχανισμοί προπαγάνδας της εκκλησίας μπορέσουν να ταυτίσουν τις επιθυμίες του καθενός από εμάς με τις επιδιώξεις τους.