THMMY.gr

Παραθέτω το επίσημο κείμενο το οποίο θα τεθεί προς ψηφοφορία στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης στις 24-27 Ιανουαρίου 2006.
_____________________

H πολιτική επιτροπή υιοθετεί κείμενο για την καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων
14/12/2005

Η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, στη σημερινή της συνάντηση στο Παρίσι, υιοθέτησε ένα σχέδιο απόφασης και ένα σχέδιο σύστασης για την «Ανάγκη Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων». Το κείμενο που προετοιμάστηκε από τον Γ. Λίντμπλαντ (Σουηδία, EPP/CD) καταδικάζει ισχυρά τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από αυτά τα καθεστώτα και εκφράζει «συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση στα θύματα των εγκλημάτων». Σύμφωνα με την επιτροπή, «αυτή η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας θα ανοίξει το δρόμο για παραπέρα συμφιλίωση».

Έκθεση: «Ανάγκη Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων»

Εισηγητής Γ. Λίντμπλαντ (Σουηδία, EPP/CD)

Σχέδιο Απόφασης (σελ 1-2)
Σχέδιο σύστασης (σελ 3)
Επεξηγηματικό Μνημόνιο (σελ 4-11)
Ι. Σχέδιο Απόφασης
Η Συνέλευση αναφέρεται στην απόφασή της 1096 (1996) πάνω σε μέτρα για τη διάλυση κομμουνιστικών ολοκληρωτικών συστημάτων.
Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που άσκησαν εξουσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον περασμένο αιώνα, και τα οποία εξακολουθούν να είναι στην εξουσία σε αρκετές χώρες του κόσμου, έχουν χαρακτηριστεί, χωρίς εξαιρέσεις, από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις ποικίλουν ανάλογα με την κουλτούρα, τη χώρα και την ιστορική περίοδο και περιλαμβάνουν ατομικές και συλλογικές δολοφονίες και εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα, εκτοπίσεις, βασανιστήρια, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου.
Τα εγκλήματα δικαιολογήθηκαν στο όνομα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και της αρχής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η ερμηνεία και των δύο αρχών νομιμοποίησε την «εξάλειψη» ανθρώπων που θεωρούνταν επιζήμιοι στην οικοδόμηση μια νέας κοινωνίας και, κατά συνέπεια, εχθροί των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων σε κάθε χώρα αφορούσε πολίτες τους. Αυτή ήταν ιδιαίτερα η περίπτωση της πρώην ΕΣΣΔ που κατά πολύ ξεπέρασαν τους άλλους λαούς σε αριθμό θυμάτων.
Η Συνέλευση αναγνωρίζει πως παρά τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων, κάποια Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα έχουν συμβάλλει στην επίτευξη της δημοκρατίας.
Την πτώση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη δεν έχει ακολουθήσει σε όλες τις περιπτώσεις μια διεθνής έρευνα πάνω στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από αυτά. Επιπλέον, οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα όπως ήταν η περίπτωση με τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του Εθνικού Σοσιαλισμού (Ναζισμού).
Κατά συνέπεια, η δημόσια συνείδηση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι πολύ πενιχρή. Κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα και δραστήρια σε ορισμένες χώρες, ακόμα και αν σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν πάρει αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα στο παρελθόν.
Η Συνέλευση είναι πεισμένη πως η συνείδηση της ιστορίας είναι μιας από της προϋποθέσεις για την αποφυγή παρομοίων εγκλημάτων στο μέλλον. Ακόμα, η ηθική εκτίμηση και καταδίκη εγκλημάτων που διαπράχθηκαν παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση των νέων γενεών. Η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας πάνω στο παρελθόν μπορεί να αποτελέσει μια αναφορά για τις μελλοντικές τους πράξεις.
Επιπρόσθετα, η Συνέλευση πιστεύει πως αυτά τα θύματα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα τα οποία είναι ακόμα ζωντανά ή οι οικογένειές τους, δικαιούνται συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση για τα βάσανά τους.
Ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες του κόσμου και εγκλήματα συνεχίζουν να διαπράττονται. Η αίσθηση των εθνικών συμφερόντων δεν θα πρέπει να αποτρέψει χώρες από επαρκή κριτική των σημερινών ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Η Συνέλευση καταδικάζει ισχυρά όλες τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Οι συζητήσεις και οι καταδίκες που έχουν λάβει χώρα μέχρι σήμερα σε εθνικό επίπεδο σε κάποιες χώρες μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν μπορούν να δώσουν άφεση στην διεθνή κοινότητα από το να πάρει μια καθαρή θέση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα. Έχει μια ηθική υποχρέωση να το πράξει δίχως καθυστέρηση
Το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι καλά προετοιμασμένο για μια τέτοια συζήτηση σε διεθνές επίπεδο. Όλες οι πρώην Ευρωπαϊκές κομμουνιστικές χώρες, με την εξαίρεση της Λευκορωσίας, είναι τώρα μέλη του, και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το κράτος δικαίου είναι βασικές αρχές που υποστηρίζει.
Κατά συνέπεια, η Κοινοβουλευτική Συνέλευση καταδικάζει ισχυρά τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και εκφράζει συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση στα θύματα των εγκλημάτων
Ακόμα, καλεί όλα τα κομμουνιστικά ή μετά-κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες μέλη του που δεν το έχουν κάνει ακόμα, να επανεκτιμήσουν την ιστορία του κομμουνισμού και το ίδιο τους το παρελθόν, να πάρουν καθαρές αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν δίχως ταλάντευση.
Η Συνέλευση πιστεύει πως αυτή η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας θα ανοίξει το δρόμο για την παραπέρα συμφιλίωση. Ακόμα, ευελπιστούμε πως θα ενθαρύννει τους ιστορικούς σε όλο τον κόσμο να συνεχίσουν την έρευνά τους που αποσκοπεί στον καθορισμό και την αντικειμενική επαλήθευση για το τι έλαβε χώρα.

Νομίζω ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν είναι ακριβώς η Ε.Ε. Δεν ανήκει στην Ε.Ε.
Είναι άλλος οργανισμός!!Τώρα να μου πεις τυπικό είναι το θέμα, γιατί οι χώρες της Ε.Ε. συμμετέχουν συν κάποιες ακόμη αλλά έτσι για τους τύπους...Ας πούμε και η Τουρκία συμμετέχει νομίζω.

Τα Συμβουλια, τα Δικαστηρια και τα Επιτροπατα, ας κανουν πρωτα κατι για τα εγκληματα της αστικης δημοκρατιας στις χωρες του τριτου κοσμου απο τους ιμπεριαλιστικους πολεμους, τα πειραματα-δοκιμες (πυρηνικα, χημικα και βιολογικα οπλα) και πανω απ' ολα απο την ΠΕΙΝΑ και την ανισοτητα, και μετα ας ασχοληθουν και με την ιστορια... Ισως τοτε να την ερμηνευσουν με τετοιον τροπο, ωστε τοσο αυτα που βαφτιζουν ως "εγκληματα", οσο και τα αλλα που κρυβουν πισω απο τη λαμψη της "πολιτισμενης" και "δημοκρατικης" καταναλωσης, να μην επαναληφθουν ποτε ξανα...

Κι αν δε γουσταρουν, υπαρχει κι αλλος δρομος...
http://www.iospress.gr/ios1999/ios19990214a.htm


Ας μην κοροϊδευομαστε, το ψηφισμα αυτο ειναι ενας τρομακτικος Δουρειος Ιππος, καθως με "δημοκρατικες" διαδικασιες, και στο ονομα της "συμφιλιωσης", ηδη ξεκινησαν διωξεις εναντιον Κομμουνιστικων Κομματων (βλ. νεολαια Κομμουνιστικου Κομματος Τσεχιας).

Συμφωνώ μαζί σου αλλά μην ξεχνάς ότι και τα Κομμουνιστικά καθεστώτα έχουν κάνει ιμπεριαλιστικούς πολέμους σε τριτοκοσμικές χώρες (Αφγανιστάν, Τσετσενία, Χονγκ Κονγκ, Ταυλάνδη).
Απάνθρωπα πυρηνικά πειράματα έχει κάνει η Ε.Σ.Σ.Δ στην Σιβηρία,
ενώ παράλληλα τους πολίτες των καθεστώτων αυτών δεν θα τους χαρακτήριζες χορτάτους...

Το σωστό θα ήταν να καταδικάσεις και τους μεν και τους δε για αυτά που έχουν κάνει στον κόσμο και να καταδικάσεις στη συνέχεια την μεροληψία εις βάρος των Κομουνιστών, όπως και έκανες.

Νομίζω απλά ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης, κατοχυρώνει με τον τρόπο του τη νίκη του νεοφιλελευθερισμού απέναντι στον κουμουνισμό. Σηκώνει το χέρι ψηλά στο ρινγκ της ιστορία, και όπως κάθε ηττημένος κατηγορείται ότι έκανε αισχρά πράγματα.

Όχι ότι δεν έκανε, αλλά απλά ο διαιτητής φέρεται στον άλλον σαν αθώα περιστερά.

Αν σε 10 χρόνιο η δύση κατέρρεε από τον ισλαμικό ξεσηκωμό (αν υπάρχει πραγματικά κάτι τέτοιο) η δύση θα καταγραφόταν από την ιστορία ως απόγονος του ναζισμού, λόγω των εκλεπτυσμένων μεθόδων της.

Απλά μαθήματα ιστορίας.

Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1. Η πτώση της κομμουνιστικής εξουσίας στα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στις αρχές της δεκαετίας του '90 του 20ού αιώνα προκάλεσε πολλές συζητήσεις σχετικά με την πολιτική και νομική αντιμετώπιση σειράς πράξεων και των εγκλημάτων που είχαν διαπραχτεί στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Αναδείχτηκε ως σοβαρό ζήτημα η στάση απέναντι στους υπεύθυνους αυτών των πράξεων όπως και η πιθανή άσκηση διώξεων σε βάρος τους. Σε όλες τις πρώην κομμουνιστικές χώρες διεξάχθηκαν συζητήσεις σε εθνικό επίπεδο σχετικά με το ζήτημα αυτό και σε ορισμένες από τις χώρες αυτές υιοθετήθηκαν νόμοι για την «αποκομμουνιστικοποίηση» ή και για την «εξισορρόπηση» (lustration).


2. Σε όλες αυτές τις χώρες το ζήτημα αυτό θεωρήθηκε συστατικό στοιχείο μιας ευρύτερης διαδικασίας που είχε ως στόχο την αποδόμηση του προηγούμενου καθεστώτος και το πέρασμα στη δημοκρατία. Η διαδικασία αυτή είχε κατανοηθεί ως ένα εσωτερικό ζήτημα των χωρών αυτών ενώ η καθοδήγησή του εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας και ιδιαίτερα από πλευράς του Συμβουλίου της Ευρώπης είχε επικεντρωθεί στην πρόληψη πιθανών παραβιάσεων των ανθρώπινων δικαιωμάτων.


3. Στο πνεύμα αυτό συντάχθηκαν δύο εκθέσεις της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης που αφορούσαν τα μέτρα για την αποδόμηση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών συστημάτων, η μια από τον κ. Εσπερσεν (Espersen) και η άλλη από τον κ. Σεβερίν (Severin). Οι εκθέσεις αυτές είχαν γίνει εξ ονόματος της Επιτροπής Νομικών Ζητημάτων και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, αντίστοιχα, το 1995 και το 1996. Η πρώτη έκθεση επέστρεψε στην επιτροπή μετά από τη συζήτησή της στην (Κοινοβουλευτική) Συνέλευση, η δεύτερη οδήγησε στην υιοθέτηση της Απόφασης 1096 (1996).


4. Παρ' όλα αυτά μέχρι στιγμής ούτε το Συμβούλιο της Ευρώπης ούτε και καμία άλλη διεθνής διακυβερνητική οργάνωση ανταποκρίθηκε στο καθήκον για μια γενικευμένη αποτίμηση της κομμουνιστικής εξουσίας ούτε όσον αφορά την ανάγκη για μια σοβαρή συζήτηση για τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο όνομα της εξουσίας αυτής, ούτε όσον αφορά τη δημόσια καταδίκη τους. Ακόμα περισσότερο, και αυτό είναι κάτι που είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό, δεν έγινε μια σοβαρή και σε βάθος συζήτηση για την ιδεολογία που ήταν στη ρίζα της τόσο μεγάλης τρομοκρατίας, μαζικής παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που προκάλεσε το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και τα πολλά δεινά για ολόκληρα έθνη.

Ενώ ένα άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς του 20ού αιώνα, και συγκεκριμένα ο ναζισμός, αποτέλεσε αντικείμενο διερεύνησης, καταδικάστηκε διεθνώς και οι υπεύθυνοι παραπέμφθηκαν στη Δικαιοσύνη. Παρόμοια εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα το κομμουνισμού ούτε διερευνήθηκαν ούτε αντιμετώπισαν την οποιαδήποτε διεθνή καταδίκη.


5. Η απουσία διεθνούς καταδίκης μπορεί εν μέρει να εξηγείται από το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν ακόμα χώρες στις οποίες η εξουσία βασίζεται στην κομμουνιστική ιδεολογία. Η επιθυμία για τη διατήρηση καλών σχέσεων με ορισμένες από αυτές ίσως να εμποδίζει ορισμένους πολιτικούς να ασχοληθούν με αυτό το δύσκολο θέμα. Επιπλέον, υπάρχει και το γεγονός ότι ορισμένα ενεργά και σήμερα πολιτικά πρόσωπα είχαν υποστηρίξει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα. Για προφανείς λόγους τα πρόσωπα αυτά θα προτιμούσαν να αποφύγουν την ενασχόληση με το ζήτημα των ευθυνών. Σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν κομμουνιστικά κόμματα που δεν έχουν καταδικάσει ρητά τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Τέλος, μερικά στοιχεία της κομμουνιστικής ιδεολογίας, όπως η ισότητα, η κοινωνική δικαιοσύνη, ακόμα ασκούν έλξη σε ορισμένους πολιτικούς, οι οποίοι φοβούνται ότι η καταδίκη των εγκλημάτων του κομμουνισμού θα ταυτιστεί με την καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας.


6. Οπως και να έχουν όμως τα πράγματα ο εισηγητής είναι της άποψης ότι υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη για μια δημόσια συζήτηση για τα εγκλήματα του κομμουνισμού και για την καταδίκη τους σε διεθνές επίπεδο. Αυτή η διαδικασία πρέπει να προωθηθεί για πολλούς λόγους αμέσως, χωρίς καμία άλλη καθυστέρηση. Πρώτο, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο για τον καθένα ότι καταδικαστέο είναι το κάθε έγκλημα, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου που διαπράχθηκε στο όνομα μιας ιδεολογίας που προβάλλει ακόμα και τις πιο αξιοσέβαστες αξίες, όπως την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Από τον κανόνα αυτό δεν υπάρχει καμία εξαίρεση. Το στοιχείο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τις νέες γενεές, που δεν έχουν προσωπική εμπειρία από τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Μια ξεκάθαρη τοποθέτηση της διεθνούς κοινότητας για το παρελθόν μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τις μελλοντικές της δράσεις.


7. Φαίνεται ότι σε ορισμένες χώρες είναι ζωντανό ακόμα ένα είδος νοσταλγίας για τον κομμουνισμό. Αυτό το γεγονός δημιουργεί τον κίνδυνο ο κομμουνισμός να κερδίσει την εξουσία στη μια ή στην άλλη χώρα. Σκοπός της παρούσας έκθεσης είναι να συμβάλει στη γενική ενημέρωση για την ιστορική διαδρομή αυτής της ιδεολογίας.


8. Δεύτερο. Οσο ακόμα θύματα των κομμουνιστικών καθεστώτων ή οι οικογένειές τους είναι στη ζωή θα πρέπει να μπορούν να απολαύσουν ηθική ικανοποίηση για όσα υπόφεραν.


9. Τέλος, όχι λιγότερο σημαντικό είναι το γεγονός ότι κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα σε ορισμένες χώρες του κόσμου, ενώ συνεχίζονται τα εγκλήματα στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Κατά την άποψή μου το Συμβούλιο της Ευρώπης, η οργάνωση που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν έχει το δικαίωμα να μένει αδιάφορο και να σιωπά ακόμα και εάν τα κράτη αυτά δεν είναι μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης: Η διεθνής καταδίκη θα ενισχύσει την αξιοπιστία και τα επιχειρήματα στην εσωτερική αντιπολίτευση που δρα στο εσωτερικό των χωρών αυτών και μπορεί να συμβάλει σε θετικές εξελίξεις. Αυτό είναι και το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει στις χώρες αυτές η Ευρώπη που αποτελεί το λίκνο της κομμουνιστικής ιδεολογίας.


10. Πρέπει να τονιστεί ότι στην παρούσα έκθεση δεν υπάρχει κανένα θέμα για οποιαδήποτε οικονομική αποζημίωση των θυμάτων των εγκλημάτων του κομμουνισμού. Η μόνη μορφή αποκατάστασης που προτείνεται είναι ηθικής φύσης.


11. Η 15η επέτειος της πτώσης των κομμουνιστικών καθεστώτων σε ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί μια καλή ευκαιρία για μια τέτοια πρωτοβουλία. Το Συμβούλιο της Ευρώπης βρίσκεται σε ιδανική θέση να προωθήσει αυτό το καθήκον μια και τα περισσότερα από τα μισά κράτη-μέλη του είχαν δοκιμάσει την κομμουνιστική εξουσία.


12. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας αυτής της έκθεσης, η Επιτροπή οργάνωσε μια ακρόαση με συμμετοχή εξεχουσών προσωπικοτήτων, των οποίων η εντρύφηση στο θέμα συνέβαλε σημαντικά στην προετοιμασία της παρούσας έκθεσης (Δες πρόγραμμα για την Ακρόαση στο Παράρτημα 1). Επίσης, διενέργησα αποστολές συλλογής στοιχείων (fact-finding) σε Βουλγαρία (16 Μάη 2005), Λετονία (3 Ιούνη 2005) και Ρωσία (16-17 Ιούνη 2005) (Δες συνημμένα προγράμματα των επισκέψεων στα παραρτήματα 2-4). Θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στις εθνικές κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες αυτών των χωρών για τη βοήθειά τους στην προετοιμασία των επισκέψεων.


13. Επιθυμώ να τονίσω ότι αυτή η έκθεση με κανέναν τρόπο δεν προτίθεται να αποτελέσει μια εξαντλητική απογραφή των κομμουνιστικών εγκλημάτων. Η ιστορική έρευνα θα πρέπει να αφεθεί στους ιστορικούς, και ήδη υπάρχει ένας αρκετά ουσιαστικός όγκος φιλολογίας για το θέμα, που χρησιμοποίησα όταν προετοίμαζα την παρούσα έκθεση. Αυτή η έκθεση είναι σχεδιασμένη ως πολιτική εκτίμηση των εγκλημάτων του κομμουνισμού.

....Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=24/12/2005&id=6281&pageNo=6&direction=1

...Συνέχεια...



14. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπως αυτά που διερευνούνται σε αυτή την έκθεση μπορούν να οριστούν με βάση έναν αριθμό χαρακτηριστικών, συμπεριλαμβανομένων συγκεκριμένα της εξουσίας ενός μοναδικού μαζικού κόμματος δεσμευμένου, τουλάχιστον στο φραστικό επίπεδο, στην κομμουνιστική ιδεολογία. Η εξουσία είναι συγκεντρωμένη μέσα σε μια μικρή ομάδα κομματικών ηγετών που δε λογοδοτούν ή περιορίζονται από το κράτος δικαίου.


15. Το κόμμα ελέγχει το κράτος σε τέτοιο βαθμό που τα όρια μεταξύ των δύο είναι θολά. Ακόμα, επεκτείνει τον έλεγχό του στον πληθυσμό και σε κάθε πλευρά της καθημερινής ζωής σε ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο.


16. Το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι είναι ανύπαρκτο, ο πολιτικός πλουραλισμός είναι καταργημένος και κάθε γνώμη όπως και κάθε απόπειρα ανεξάρτητης αυτοοργάνωσης τιμωρούνται αυστηρά.


17. Για να επιβάλλει τον έλεγχό του πάνω στη δημόσια ζωή και για να προλάβει κάθε ενέργεια πέρα από τον έλεγχό του, τέτοια κομμουνιστικά καθεστώτα επεκτείνουν τις αστυνομικές δυνάμεις σε ένα πρωτοφανή βαθμό, εγκαθιδρύουν δίκτυα πληροφοριοδοτών και ενθαρρύνουν την καταγγελία. Το μέγεθος των αστυνομικών σχηματισμών, ο αριθμός των μυστικών πληροφοριοδοτών παραλλάσσουν σε διαφορετικές εποχές και χώρες, αλλά πάντα υπερβαίνουν κατά πολύ τους αριθμούς σε κάθε δημοκρατική χώρα.


18. Τα ΜΜΕ είναι μονοπώλιο ή ελέγχονται από το κράτος. Αυστηρή προληπτική λογοκρισία εφαρμόζεται ως κανόνας. Κατά συνέπεια, το δικαίωμα στην πληροφόρηση παραβιάζεται και η ελευθεροτυπία είναι ανύπαρκτη.


19. Η εθνικοποίηση της οικονομίας, που είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής εξουσίας, απορρέει ευθέως από την ιδεολογία και βάζει περιορισμούς στην ατομική ιδιοκτησία και την ατομική οικονομική δραστηριότητα. Ως συνέπεια οι πολίτες είναι πιο ευάλωτοι απέναντι στο κράτος το οποίο είναι ο μονοπωλιακός εργοδότης και η μόνη πηγή εισοδήματος.


20. Η κομμουνιστική εξουσία διήρκεσε 80 χρόνια στη χώρα στην οποία για πρώτη φορά δημιουργήθηκε, συγκεκριμένα στη Ρωσία, τότε μετονομασμένη ως Σοβιετική Ενωση. Σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη ήταν περίπου 45 χρόνια. Εξω από την Ευρώπη κομμουνιστικά κόμματα κυβερνούν για πάνω από 50 χρόνια στην Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Βιετνάμ και πάνω από 40 στην Κούβα και 30 στο Λάος. Κομμουνιστικές κυβερνήσεις βασίλεψαν για κάποιο διάστημα σε διαφορετικές Αφρικανικές, Ασιατικές και Νοτιοαμερικανικές χώρες κάτω από την τότε σοβιετική επιρροή.


21. Πάνω από 20 χώρες σε 4 ηπείρους μπορούν να καταταχθούν ως κομμουνιστικές ή υπό κομμουνιστική διακυβέρνηση για κάποια χρονική περίοδο. Εκτός από τη Σοβιετική Ενωση και τους 6 ευρωπαϊκούς δορυφόρους της, η λίστα περιλαμβάνει - το Αφγανιστάν, την Αλβανία, την Αγγόλα, την Μπενίν, την Καμπότζη, την Κίνα, το Κογκό, την Κούβα, την Αιθιοπία, τη Βόρεια Κορέα, το Λάος, τη Μογγολία, τη Μοζαμβίκη, το Βιετνάμ, τη Νότια Υεμένη και τη Γιουγκοσλαβία.


22. Ο αριθμός του πληθυσμού που ζούσε υπό κομμουνιστική εξουσία μέτραγε πάνω από 1 δισεκατομμύριο πριν το 1989.


23. Η μακροβιότητα και η γεωγραφική επέκταση υποδηλώνουν διαφορές και τροποποιήσεις στην πράξη των κομμουνιστικών εξουσιών σε διαφορετικές χώρες, κουλτούρες και εποχές. Το κομμουνιστικό καθεστώς εξελίχθηκε, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής του δυναμικής ή απαντώντας στις διεθνείς περιστάσεις. Είναι δύσκολο να συγκρίνουμε τις κομμουνιστικές εξουσίες στη Ρωσία το 1930, στην Ουγγαρία το 1960 ή στην Πολωνία το 1980.


24. Ωστόσο, παρά τη διαφορετικότητα, μπορεί κανείς να καθορίσει κοινά χαρακτηριστικά του ιστορικού κομμουνιστικού καθεστώτος ανεξάρτητα από χώρα, κουλτούρα ή χρόνο. Ενα από τα πιο προφανή χαρακτηριστικά είναι η κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.


...Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=24/12/2005&id=6281&pageNo=6&direction=1

...Συνέχεια...



25. Η κομμουνιστική εξουσία έχει νωρίς εξαρχής χαρακτηριστεί από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να επιτύχουν και να διατηρήσουν την εξουσία, τα κομμουνιστικά καθεστώτα πήγαν πιο πέρα από τις ατομικές δολοφονίες και τις τοπικές σφαγές και ενσωμάτωσαν το έγκλημα στο σύστημα εξουσίας. Είναι αλήθεια πως αρκετά χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, και μετά από δεκάδες χρόνια στη Σοβιετική Ενωση και την Κίνα, ο τρόμος έχασε λίγο από την αρχική του ισχύ. Ωστόσο, η «ανάμνηση του τρόμου» έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στις κοινωνίες, η ενδεχόμενη απειλή υποκατέστησε τις πραγματικές ωμότητες. Ακόμα, αν εμφανιζόταν ανάγκη, τα καθεστώτα κατέφευγαν στον τρόμο όπως φαίνεται από την Τσεχοσλοβακία το 1968, την Πολωνία το 1971, 1976 και 1981 ή την Κίνα το 1989. Αυτός ο κανόνας ισχύει για όλα τα ιστορικά και τρέχοντα κομμουνιστικά καθεστώτα ανεξάρτητα χώρας.


26. Σύμφωνα με προσεκτικούς υπολογισμούς (ακριβή στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα) ο αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κατανεμημένα κατά χώρες ή περιοχές μπορεί να δοθεί ως εξής:

-- Σοβιετική Ενωση: 20 εκατομμύρια θύματα

-- Κίνα: 65 εκατομμύρια

-- Βιετνάμ: 1 εκατομμύριο

-- Βόρεια Κορέα: 2 εκατομμύρια

-- Καμπότζη: 2 εκατομμύρια

-- Ανατολική Ευρώπη: 1 εκατομμύριο

-- Λατινική Αμερική: 150.000

-- Αφρική: 1,7 εκατομμύρια

-- Αφγανιστάν 1,5 εκατομμύρια

Αυτοί οι αριθμοί περιλαμβάνουν μια ποικιλία καταστάσεων: ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θύματα πείνας και εκτοπίσεων.


27. Τα παραπάνω νούμερα είναι ντοκουμενταρισμένα, και αν είναι μόνο εκτιμήσεις αυτό γίνεται γιατί υπάρχει έδαφος να υποψιαστούμε πως θα πρέπει να είναι πολύ υψηλότερα.


28. Το σημαντικό χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών εγκλημάτων ήταν η καταστολή ενάντια σε ολόκληρες κατηγορίες αθώων ανθρώπων, των οποίων το μοναδικό «έγκλημα» ήταν το ότι ανήκαν σε αυτές τις κατηγορίες. Με αυτό τον τρόπο, στο όνομα της ιδεολογίας, τα καθεστώτα δολοφόνησαν δεκάδες εκατομμυρίων πλουσίων αγροτών (κουλάκοι), ευγενείς, αστούς, Κοζάκους, Ουκρανούς και άλλες ομάδες.


29. Αυτά τα εγκλήματα είναι ευθεία αποτελέσματα της θεωρίας της πάλης των τάξεων, που επέβαλε την «εκκαθάριση» ανθρώπων που δε θεωρούνταν χρήσιμοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας. Ενας τεράστιος αριθμός των θυμάτων ήταν υπήκοοι των χωρών.


30. Στα τέλη της δεκαετίας του '20, στη Σοβιετική Ενωση, η GPU (πρώην Czecka) εισήγαγε ποσοστώσεις: κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει έναν ορισμένο αριθμό «ταξικών εχθρών». Τα νούμερα καθορίζονταν κεντρικά από την ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος. Ετσι οι τοπικές αρχές όφειλαν να συλλάβουν, να εκτοπίσουν και να εκτελέσουν συγκεκριμένο αριθμό ατόμων. Αν αποτύγχαναν να το πράξουν, υπόκεινταν οι ίδιοι σε δίωξη.


31. Από την άποψη του αριθμού θυμάτων, η λίστα των πιο σημαντικών κομμουνιστικών εγκλημάτων περιλαμβάνει τα παρακάτω:

-- Ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις ανθρώπων που θεωρούνταν πολιτικοί αντίπαλοι, χωρίς ή με αυθαίρετες δίκες, αιματηρές καταστολές διαδηλώσεων και απεργιών, θανάτωση ομήρων και αιχμαλώτων πολέμου στη Ρωσία το 1918-22. Ελλειψη πρόσβασης σε αρχεία (καθώς και έλλειψη οποιωνδήποτε ντοκουμέντων για αναρίθμητες εκτελέσεις) κάνει αδύνατο το να «δοθούν ακριβείς αριθμοί, αλλά ο αριθμός των θυμάτων αποτιμάται σε δεκάδες χιλιάδες.

-- Θάνατος από πείνα περίπου 5 εκατομμυρίων ατόμων ως αποτέλεσμα επιτάξεων, ιδιαίτερα στην Ουκρανία το 1921-1923. Ο λιμός χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό όπλο από αρκετά κομμουνιστικά καθεστώτα και όχι μόνο στη Σοβιετική Ενωση.

-- Εξόντωση 300.000 - 500.000 Κοζάκων μεταξύ 1919 και 1920.

-- Δεκάδες χιλιάδες χάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εδώ ξανά, έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία κάνει την έρευνα αδύνατη.

-- 690.000 άτομα καταδικάστηκαν αυθαίρετα σε θάνατο και εκτελέστηκαν ως αποτέλεσμα του «διωγμού» από το κομμουνιστικό κόμμα το 1937-1938. Χιλιάδες άλλων εκτοπίστηκαν ή τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα. Συνολικά μεταξύ 1ης Οκτώβρη 1936 και 1ης Νοέμβρη 1938 περίπου 1.565.000 συλληφθήκανε και από αυτούς 668.305 εκτελέστηκαν. Σύμφωνα με πολλούς μελετητές αυτά τα νούμερα είναι υποτιμημένα και θα πρέπει να επαληθευτούν όταν όλα τα αρχεία γίνουν προσβάσιμα.

-- Μαζικές δολοφονίες περίπου 30.000 «κουλάκων» (πλούσια αγροτιά) κατά την αναγκαστική κολεκτιβοποίηση του 1929-1933. Αλλα 2 εκατομμύρια εκτοπίστηκαν το 1930-1932.

-- Χιλιάδες απλοί άνθρωποι στη Σοβιετική Ενωση κατηγορήθηκαν για σχέσεις με τους «εχθρούς» και εκτελέστηκαν την περίοδο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Για παράδειγμα, το 1937 περίπου 144.000 άνθρωποι συνελήφθησαν και από αυτούς 110.000 εκτελέστηκαν, αφού κατηγορήθηκαν για επαφές με Πολωνούς πολίτες που ζούσαν στη Σοβιετική Ενωση. Επίσης το 1937, 42.000 εκτελέστηκαν στη βάση ότι είχαν σχέσεις με Γερμανούς εργάτες στην ΕΣΣΔ.

-- 6 εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν της πείνας, ως αποτέλεσμα μιας εσκεμμένης κρατικής πολιτικής το 1932-1933.

-- Δολοφονίες και εκτοπίσεις εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών, Ουκρανών, Λιθουανών, Εσθονών, Μολδαβών και κατοίκων της Βεσαραβίας το 1941 και 1944-45.

-- Εκτόπιση των Γερμανών του Βόλγα το 1941, των Τατάρων της Κριμαίας το 1943, Τσετσένων και Ινγκούς το 1944.

-- Εκτόπιση και εξόντωση του ενός τετάρτου του πληθυσμού στην Καμπότζη το 1975-1978.

-- Εκατομμύρια θυμάτων των εγκληματικών πολιτικών του Μάο Τσε Τουγκ στην Κίνα του του Κιμ Ιρ Σεν στη Βόρειο Κορέα. Εδώ ξανά έλλειψη ντοκουμέντων δεν επιτρέπει ακριβή στοιχεία να δοθούν.

-- Πολυάριθμα θύματα σε άλλα μέρη του κόσμου - Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική - σε χώρες που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικές και έχουν ευθεία αναφορά στην κομμουνιστική ιδεολογία.

Αυτή η λίστα σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται εδώ. Δεν υπάρχει πρακτικά χώρα ή περιοχή υπό κομμουνιστική διοίκηση, που δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει τη δική της λίστα πόνου.


32. Στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν από το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς ήδη από το Σεπτέμβρη του 1918 και έγιναν ένα από τα πιο ντροπιαστικά σύμβολα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Το 1921, υπήρχαν ήδη 107 στρατόπεδα συγκέντρωσης με πάνω από 50.000 κρατούμενους. Η εξαιρετικά υψηλή θνησιμότητα σε αυτά τα στρατόπεδα μπορεί να δειχτεί από την κατάσταση στο στρατόπεδο της Κροστάνδης: Από τους 6.500 κρατούμενους που τοποθετήθηκαν το Μάρτη του 1921, μόνο 1.500 ήταν ζωντανοί ένα χρόνο μετά.


33. Το 1940 ο αριθμός των κρατουμένων έφτανε τα 2.350.000 σε 53 συμπλέγματα - στρατοπέδων συγκέντρωσης, 425 ειδικές αποικίες, 50 αποικίες ανηλίκων και 90 σπίτια νεογέννητων.


34. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '40 υπήρχαν κατά μέσο όρο 2,5 εκατομμύρια κρατούμενοι σε στρατόπεδα κάθε στιγμή. Υπό το φως του ρυθμού θνησιμότητας, αυτό σήμαινε πως ο πραγματικός αριθμός των ανθρώπων που είχαν τοποθετηθεί σε στρατόπεδα ήταν πολύ υψηλότερος.


35. Συνολικά, μεταξύ 15 και 20 εκατομμυρίων ανθρώπων πέρασαν από στρατόπεδα μεταξύ 1930 και 1953.


36. Στρατόπεδα συγκέντρωσης επίσης δημιουργήθηκαν σε άλλα κομμουνιστικά καθεστώτα, αξιοσημείωτα στην Κίνα, στη Βόρειο Κορέα, Καμπότζη και Βιετνάμ.


37. Η εισβολή από το Σοβιετικό Στρατό σε αρκετές χώρες κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ακολουθήθηκε συστηματικά από μαζικό τρόμο, συλλήψεις, εκτοπίσεις και δολοφονίες. Μεταξύ των χωρών που επηρεάστηκαν περισσότερο, ήταν η Πολωνία. (175.000 θύματα, περιλαμβανομένης της δολοφονίας 800 αξιωματικών, που αριθμεί το 17,5% του συνολικού πληθυσμού), η Λιθουανία, Λετονία (119.000 θύματα)
, Βεσαραβία και Βόρεια Βουκοβίνα.


38. Εκτόπιση ολόκληρων εθνών ήταν ένα σύνηθες πολιτικό μέτρο, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1940-41 περίπου 330.000 Πολωνοί πολίτες που ζούσαν στις περιοχές που κατέλαβε ο Σοβιετικός Στρατός εκτοπίστηκαν στην Ανατολική Σοβιετική Ενωση, κυρίως στο Καζαχστάν. 900.000 Γερμανοί από την περιοχή του Βόλγα εκτοπίστηκαν το φθινόπωρο του 1941. 93.000 Καλμούκοι εκτοπίστηκαν το Δεκέμβρη του 1943. 521.000 Τσετσένοι και Ινγουσέτοι εκτοπίστηκαν το Φλεβάρη του 1944. 180.000 Τάταροι της Κριμαίας εκτοπίστηκαν το 1944. Η λίστα δε θα ήταν πλήρης, δίχως να αναφέρουμε τους Λετονούς, Λιθουανούς, Εσθονούς, Ελληνες, Βούλγαρους, Αρμένιους της Κριμαίας, Τούρκους και Κούρδους από τον Καύκασο.


39. Οι εκτοπίσεις επίσης αφορούσαν στους πολιτικούς αντιπάλους. Από το 1920 οι πολιτικοί αντίπαλοι στη Ρωσία εκτοπίζονταν στα νησιά Σολόβσκι. Το 1927 το στρατόπεδο που οικοδομήθηκε στο Σολόβσκι περιείχε 13.000 κρατούμενους από 48 διαφορετικές εθνότητες.


40. Τα πιο βίαια εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων, όπως οι μαζικές δολοφονίες και γενοκτονία, βασανισμός, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου, συνεχίστηκαν στη Σοβιετική Ενωση και σε μικρότερη έκταση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες έως το θάνατο του Στάλιν.


41. Από τα μέσα της δεκαετίας του '50, ο τρόμος στα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κράτη μειώθηκε σημαντικά, αλλά η επιλεκτική δίωξη διάφορων ομάδων και ατόμων συνεχίστηκε. Περιελάμβανε παρακολούθηση από την αστυνομία, συλλήψεις, φυλάκιση, πρόστιμα, αναγκαστική ψυχιατρική θεραπεία, διάφορους περιορισμούς της ελευθερίας κίνησης, διακρίσεις στην εργασία που συχνά οδηγούσαν στη φτώχεια και στον επαγγελματικό αποκλεισμό, δημόσια ταπείνωση και συκοφαντία. Τα μετασταλινικά ευρωπαϊκά κομμουνιστικά καθεστώτα εκμεταλλεύτηκαν την ευρεία διάδοση φόβου για ενδεχόμενες διώξεις που ήταν έντονα χαραγμένες στη συλλογική μνήμη. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα, η ανάμνηση του περασμένου φόβου σταδιακά αδυνάτισε, έχοντας μικρότερη επίδραση στις νέες γενιές.


42. Ωστόσο, ακόμα και κατά τη διάρκεια αυτών των σχετικά ήρεμων περιόδων, τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν ικανά να καταφύγουν σε μαζική βία αν ήταν αναγκαίο, όπως δείχνουν τα γεγονότα στην Ουγγαρία του 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968, ή στην Πολωνία το 1956, το 1968, το 1970 και το 1981.


43. Η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στη Σοβιετική Ενωση και άλλες ευρωπαϊκές χώρες διευκόλυνε την πρόσβαση σε ορισμένα αρχεία που τεκμηριώνουν τα κομμουνιστικά εγκλήματα. Πριν το 1990, αυτά τα αρχεία ήταν πλήρως απροσπέλαστα. Τα ντοκουμέντα που μπορούν να βρεθούν εκεί συνιστούν μια σημαντική πηγή πληροφόρησης για τους μηχανισμούς εξουσίας και λήψης αποφάσεων, και συμπληρώνουν την ιστορική γνώση για τη λειτουργία του κομμουνιστικού συστήματος.

...Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=24/12/2005&id=6281&pageNo=6&direction=1

...Συνέχεια...



44. Φαίνεται να επιβεβαιώνεται ότι η εγκληματική διάσταση των κομμουνιστικών καθεστώτων δεν ήταν αποτέλεσμα περιστάσεων, αλλά μάλλον αποτέλεσμα συνειδητών πολιτικών, επεξεργασμένων από τους θεμελιωτές τέτοιων καθεστώτων ακόμα πριν πάρουν την εξουσία. Οι ιστορικοί κομμουνιστές ηγέτες ποτέ δεν έκρυψαν τους στόχους τους, που ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου, η εξάλειψη των πολιτικών αντιπάλων και κατηγοριών του πληθυσμού που ήταν ασύμβατες με το νέο μοντέλο κοινωνίας.


45. Η κομμουνιστική ιδεολογία, όπου και όποτε εφαρμόστηκε, είτε στην Ευρώπη είτε αλλού, πάντα κατέληξε σε μαζικό τρόμο, εγκλήματα, και μεγάλης έκτασης παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οταν κανείς αναλύει τις συνέπειες της εφαρμογής αυτής της ιδεολογίας, δεν μπορεί να αγνοήσει τις ομοιότητες με τις συνέπειες μιας άλλης ιδεολογίας του 20ού αιώνα, και συγκεκριμένα του ναζισμού. Αν και αμοιβαία εχθρικά, αυτά τα δύο καθεστώτα μοιράζονταν ένα αριθμό κοινών χαρακτηριστικών.


46. Ωστόσο, ενώ ο εγκληματικός και καταδικαστέος χαρακτήρας της ναζιστικής ιδεολογίας και καθεστώτος είναι αδιαμφισβήτητος για τουλάχιστον μισόν αιώνα, και οι ηγέτες του και πολλοί αυτουργοί έχουν λογοδοτήσει, η κομμουνιστική ιδεολογία και τα καθεστώτα δεν έχουν αντιμετωπίσει μια συγκρίσιμη αντίδραση. Τα εγκλήματα σπάνια έχουν υποστεί μια νομική δίωξη και πολλοί από τους αυτουργούς δεν έχουν ποτέ συρθεί στη Δικαιοσύνη. Κομμουνιστικά κόμματα εξακολουθούν να είναι δραστήρια σε κάποιες χώρες, και δεν έχουν καν πάρει αποστάσεις από το παρελθόν, όταν υποστήριζαν και συνεργάζονταν με τα εγκληματικά κομμουνιστικά καθεστώτα.


47. Τα κομμουνιστικά σύμβολα χρησιμοποιούνται ανοιχτά, και η δημόσια συνείδηση για τα κομμουνιστικά εγκλήματα είναι πολύ ισχνή. Η εκπαίδευση των νέων γενεών σε πολλές χώρες ασφαλώς δε βοηθά να μειωθεί αυτή η απόσταση.


48. Πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα συγκεκριμένων χωρών επηρεάζουν το βαθμό κριτικής κάποιων από τα ακόμη ενεργά κομμουνιστικά καθεστώτα. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην περίπτωση της Κίνας.


49. Ως εισηγητής, έχω τη γνώμη πως δεν πρέπει να υπάρχει περαιτέρω καθυστέρηση στην καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας και εγκλημάτων σε διεθνές επίπεδο. Αυτό πρέπει να γίνει τόσο από τη Συνέλευση σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, όσο και από την Επιτροπή Υπουργών σε διακυβερνητικό επίπεδο. Προσωπικά, δε συμμερίζομαι τη θέση κάποιων συναδέλφων πως θα πρέπει να γίνει μια καθαρή διάκριση μεταξύ ιδεολογίας και πρακτικής. Η τελευταία απορρέει από την πρώτη και, αργά ή γρήγορα, οι καλές προθέσεις υπερκεράζονται από το ολοκληρωτικό μονοκομματικό σύστημα και τις καταχρήσεις του.


50. Θα πρέπει να είναι καθαρό, ωστόσο, πως αυτά που καταδικάζονται είναι εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και όχι κάποια ιδιαίτερη χώρα. Οι ίδιοι οι Ρώσοι ήταν οι πρώτοι και περισσότεροι από τα θύματα της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Σε κάθε μια χώρα, όπου οι κομμουνιστές κατέλαβαν την εξουσία, τα εγκλήματα ήταν συγκρίσιμα. Αυτή η έκθεση ελπίζω ότι θα συνεισφέρει στην παραπέρα συμφιλίωση, που βασίζεται στην ιστορική αλήθεια και κατανόηση.


51. Η Συνέλευση θα πρέπει να συστήσει στην Επιτροπή Υπουργών τη συγκρότηση μιας επιτροπής, που θα διεξάγει ολοκληρωμένες έρευνες, αναφορικά με τα κομμουνιστικά εγκλήματα στις χώρες - μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης. Παράλληλα, τα κράτη - μέλη που δεν το έχουν πράξει θα πρέπει να ενθαρρυνθούν να φτιάξουν τέτοιες επιτροπές σε εθνικό επίπεδο. Αυτές οι επιτροπές αναμένεται να συνεργαστούν στενά με την Επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης.


52. Ο απώτερος στόχος της δουλιάς του Συμβουλίου της Ευρώπης και των εθνικών επιτροπών θα είναι να θεμελιώσουν στοιχεία και να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα, αποσκοπώντας στο να φέρουν μια σύντομη απονομή δικαιοσύνης και αποζημίωση και να αποδώσουν τιμή στη μνήμη των θυμάτων.


53. Οι απαραίτητες συνθήκες για την επιτυχία της δουλιάς των επιτροπών είναι η πρόσβαση σε αρχεία, ιδιαίτερα στη Ρωσία. Κατά συνέπεια, η αντίστοιχη νομοθεσία στις εμπλεκόμενες χώρες και ιδιαίτερα στη Ρωσία θα πρέπει να συμμορφωθεί με τη σύσταση της Επιτροπής Υπουργών 13 (2000) για μια ευρωπαϊκή πολιτική πρόσβασης σε αρχεία.


54. Τέλος, αλλά όχι τελευταίο, η Επιτροπή Υπουργών θα πρέπει να εκκινήσει μια καμπάνια πληροφόρησης στα κράτη - μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Αυτό θα περιλαμβάνει την αναθεώρηση των σχολικών βιβλίων. Τα κράτη - μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης θα πρέπει να ενθαρρυνθούν

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=24/12/2005&id=6281&pageNo=6&direction=1

Τι είναι το Συμβούλιο της Ευρώπης
Το Συμβούλιο της Ευρώπης - καμία σχέση με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - θεσμοθετήθηκε το 1949 και εδρεύει στο Στρασβούργο, στη Γαλλία. Οταν ιδρύθηκε δε δέχτηκε τη συμμετοχή των τότε σοσιαλιστικών χωρών γι' αυτό και ονομάστηκε «Συμβούλιο του ψέματος». Εχει 46 κράτη - μέλη, μεταξύ των οποίων και 21 χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Δεν αποτελεί όργανο της ΕΕ, καθώς ο ρόλος του είναι διακριτός, ωστόσο και τα 25 κράτη - μέλη της συμμετέχουν και στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Ενας παραγκωνισμένος και απαρχειωμένος θεσμός, που από το 1989 «ξανα-αποκτά νόημα», προκειμένου να λειτουργεί ως:

Ο ύστατος πολιτικός θεματοφύλακας και κέρβερος όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης
Υποστηρικτής των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης ώστε να σταθεροποιηθούν πολιτικά, θεσμικά και συνταγματικά, παράλληλα με την οικονομική μεταρρύθμιση
Και να αποκτήσουν γνώση εφαρμογής σε τομείς όπως ανθρώπινα δικαιώματα, τοπική δημοκρατία, εκπαίδευση, πολιτισμό και περιβάλλο�

 
Υπάρχει ένα πολύ σοβαρό θέμα, προκλήθηκε από μία πρωτοβουλία ενός Σουηδού βουλευτή, ο οποίος είναι γνωστός κι ως όργανο της Τουρκίας, πιστεύω ότι έχει κι υλικά ανταλλάγματα, οι Τούρκοι τον φιλοξενούν, λέγεται ότι έχει ένα διαμέρισμα στην Κωνσταντινούπολη, κι ο άνθρωπος αυτός ξεχειλίζει από μίσος, αν θέλετε, εναντίον κάθε προοδευτικής ιδέας και κίνησης στην Ευρώπη και το εκδηλώνει ποικιλοτρόπως, και σε θέματα που αφορούν τον τρόπο ζωής ας πούμε τις αμβλώσεις κλπ. Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι μόνος, πιστεύω ότι υπάρχει μία ευρύτερη κίνηση, απόδειξη ότι ήταν κι η πλειοψηφία που δημιουργήθηκε και οι στόχοι είναι πολλοί. Ο ένας, είναι κυρίως της άκρας δεξιάς δηλαδή, αναθεώρηση της ευρωπαϊκής Ιστορίας, να ξαναγραφτεί η Ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και να στιγματιστεί η Σοβιετική Ενωση, οι Ενοπλες Δυνάμεις της Σοβιετικής Ενωσης που έπαιξαν τεράστιο ρόλο και βεβαίως οι απανταχού κομμουνιστές που ήταν σε όλες τις κατεχόμενες χώρες που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην Αντίσταση και να αμβλυνθεί η κριτική του χιτλερισμού με τη λογική ότι υπάρχουν διάφοροι ολοκληρωτισμοί κι ένας απ' αυτούς ήταν κι ο Χίτλερ ας πούμε, αυτή είναι η μία προσέγγιση. Η άλλη προσέγγιση έχει πρακτικούς στόχους στις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, Τσεχία, Ουγγαρία κλπ., όπου οι δυνάμεις της Δεξιάς προσπαθούν να ταυτίσουν συνολικά την Αριστερά με ορισμένα λάθη του παρελθόντος και ορισμένες δυσάρεστες καταστάσεις και να έχουν την παράταξη αυτή στιγματισμένη ως εγκληματική παράταξη.  Να σκεφτείτε ότι υπήρχε άρθρο που έλεγε ότι η ιδεολογία του κομμουνισμού οδηγεί σε εγκληματικές συμπεριφορές. Αυτό καταφέραμε και το διαγράψαμε γιατί ήταν πάρα πολύ χοντρό και κει δεν μπόρεσε να περάσει, δυστυχώς υπάρχει συζήτηση, θα επαναληφθεί στη Γενική Συνέλευση. Η συζήτηση αυτή έγινε στην Πολιτική Επιτροπή, είχαμε μία μειοψηφία που αποτελείτο από μερικούς από τους Ρώσους βουλευτές, όχι όλους, από την άλλη μεριά σύμπασα η τουρκική αντιπροσωπεία του Αζερμπαϊτζάν που δεν είναι χώρες άψογες από δημοκρατική άποψη ψηφίζανε υπέρ της δημοκρατίας και εναντίον του κομμουνισμού, ήταν ελαφρώς γελοίο αυτό. Υπάρχουν ορισμένοι Ιταλοί, ορισμένοι Γάλλοι συνάδελφοι, εμείς θα κάνουμε μεγάλη προσπάθεια, θα είναι και η κυρία Κανέλλη, βουλευτής του ΚΚΕ, και θα συμμετέχει στις προσπάθειες αυτές για να κινητοποιήσουμε τουλάχιστον τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες της Αριστεράς. Εγώ σκοπεύω να το κάνω θέμα και στο σοσιαλιστικό γκρουπ, όπου θα συνεδριάσουμε τη Δευτέρα το πρωί πριν ξεκινήσει η Γενική Συνέλευση στις 23 Ιανουαρίου, όπου θα ξανανοίξει η συζήτηση. Πιστεύω ότι στη Γενική Συνέλευση θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψουμε τη συζήτηση αυτή, σκοπός μας δεν είναι να πριμοδοτήσουμε τα κομμουνιστικά κόμματα, εγώ όπως ξέρετε δεν ανήκω στο κομμουνιστικό κόμμα, με ενδιαφέρει η υγεία της πολιτικής ζωής και κυρίως με ενδιαφέρει η ακεραιότητα της Ιστορίας, η οποία έχει σημασία για το μέλλον, γι' αυτό και στην ομιλία μου είπα ότι στην Ελλάδα οι κομμουνιστές έχουν τίτλους δόξης διότι ήταν πρωτεργάτες σ' όλους τους δημοκρατικούς αγώνες του ελληνικού λαού και στην Κατοχή και μετέπειτα στην επταετή δικτατορία. Και δεν μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει για έλλειψη ευαισθησίας για τη δημοκρατία.

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=24/12/2005&id=6281&pageNo=2&direction=1

Κατ'αρχήν δε στρέφεται εναντίον του κομμουνισμού γενικά αλλά εναντίον των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων τα οποία έχουν παραβιάσει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το λάθος που είναι; Διαφωνεί κανείς ότι αυτά τα εγκλήματα πρέπει να καταδικαστούν;

Αυτό που σχολίασε ο aliakmwn είναι ο ετεροχρονισμός της καταδίκης αυτής και οι όποιες σκοπιμότητες κρύβονται πίσω από αυτόν, την στιγμή που κανένας στην Ευρώπη δεν τολμάει να καταγγείλει την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ που αποτελεί το μέγιστο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μαζί σου aliakmwn!

Το Συμβούλιο της Ευρώπης αποφάσισε να αλλάξει την Ιστορία. Να την διαστρεβλώσει εξισώνοντας τα θύματα με τους θύτες. Τους εγκληματίες με τους ήρωες. Τους κατακτητές με τους απελευθερωτές και τους Ναζιστές με τους Κομμουνιστές.

Θεωρεί ότι αυτοί οι μεγαλύτεροι εχθροί του Ναζισμού, οι Κομμουνιστές, είναι εγκληματίες και μάλιστα εξ ίσου με κείνους! Και τώρα ανησυχεί και διαμαρτύρεται, γιατί ενώ οι Χιτλερικοί καταδικάστηκαν από την διεθνή κοινότητα, δεν συνέβη ακόμα το ίδιο και με τους Κομμουνιστές.

Για τον λόγο αυτόν αντιπροτείνει αυτή η καταδίκη να γίνει τώρα από την Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης στις 24-27 του προσεχούς Ιανουαρίου.

Στο μεταξύ ανησυχεί γιατί «η δημόσια συνείδηση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι πολύ πενιχρή». Και ακόμα γιατί «τα κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα και δραστήρια σε ορισμένες χώρες ακόμα και αν δεν έχουν πάρει αποστάσεις από τα εγκλήματα αυτά.

Με άλλα λόγια το Συμβούλιο της Ευρώπης προαναγγέλλει την μελλοντική δίωξη των Ευρωπαίων Κομμουνιστών που δεν έχουν κάνει ακόμα δήλωση μετανοίας σαν κι αυτή που ζητούσαν οι δήμιοι της Γκεστάπο και οι βασανιστές στην Μακρόνησο.

Ίσως αύριο να αποφασίσουν να θέσουν εκτός νόμου τα Κομμουνιστικά κόμματα μισανοίγοντας έτσι την πόρτα για να περάσουν οι βρυκόλακες των Χίτλερ και των Χίμλερ που όπως είναι γνωστό, ξεκίνησαν την καριέρα τους απαγορεύοντας τα Κομμουνιστικά κόμματα και κλείνοντας τους Κομμουνιστές σε στρατόπεδα θανάτου.

Τελικά όμως πνίγηκαν μέσα στο αίμα των δικών τους θυμάτων, των 20 εκατομμυρίων νεκρών της Κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης και τόσων και τόσων εκατοντάδων χιλιάδων σκοτωμένων Κομμουνιστών, που όπως συνέβη και στην Ελλάδα, μπήκαν επί κεφαλής των κινημάτων εθνικής αντίστασης σε όλη την Ευρώπη.

Όμως αυτοί οι κύριοι του Συμβουλίου της Ευρώπης, ως προς την επιθυμία τους να νεκραναστήσουν μεθόδους καταδικασμένες στη συνείδηση της Ιστορίας και των Λαών, έρχονται δεύτεροι, γιατί τους έχουν ήδη προλάβει οι μεγάλοι τους αδερφοί, οι ΗΠΑ, που με Χιτλερικές μεθόδους εξοντώνουν ολόκληρους λαούς όπως στο Ιράκ, που το κατάντησαν μια κατεστραμμένη χώρα γεμάτη αμερικανικές φυλακές, όπου καθημερινά βασανίζονται φριχτά και φανερά χιλιάδες αθώα θύματα.

Γι’ αυτό το μεγάλο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, όπως και για το σύγχρονο Χιτλερικό στρατόπεδο βασανιστηρίων, το Γκουαντανάμο, το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν έχει τίποτα να πει.

Πώς λοιπόν να τους πιστέψει κανείς ότι ενδιαφέρονται ειλικρινά για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν ακόμα και το ίδιο τους το σπίτι, η Ευρώπη, έχει μεταβληθεί σε ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου τα αεροπλάνα της CIA, φορτωμένα με ανθρώπους χωρίς δικαιώματα, τους οδηγούν σε ειδικές φυλακές μέσα στην ίδια την Ευρώπη, για να βασανιστούν;

Τέτοιοι πολίτες δεν μπορεί να είναι κατήγοροι. Στο Δικαστήριο της Ιστορίας, που θα καταδικάσει κάποτε τα αμέτρητα εγκλήματα των μεγάλων τους αδελφών, από το Βιετνάμ έως την Χιλή και από την Νότια Αμερική έως το Ιράκ, θα είναι υπόδικοι με την κατηγορία της ανοχής, αν όχι της συνενοχής.

Δυστυχώς σήμερα είμαι υποχρεωμένος να μιλώ περισσότερο στο όνομα των νεκρών παρά των ζωντανών. Στο όνομα λοιπόν των νεκρών συντρόφων μου Κομμουνιστών, αυτών που πέρασαν από την Γκεστάπο, τα στρατόπεδα θανάτου και τους τόπους των εκτελέσεων για να εξοντωθεί ο Ναζισμός και να θριαμβεύσει η Λευτεριά, έχω να απευθύνω στους «κυρίους» αυτούς μόνο μια λέξη: ΝΤΡΟΠΗ !

Αθήνα, 22/12/2005
Μίκης Θεοδωράκης

Δεν έχουν πάρει οι σημερινοί κομμουνιστές αποστάσεις από το ολοκληρωτικό καθεστώς του Στάλιν και των γελοίων (ως πλειοψηφία) διαδόχων του;

Πάντως όσοι δεν καταδικάζουν τα εγκλήματα που έγιναν εκεί είναι καταδικαστέοι από όλους, αλλά είπαμε, δε μπορείς να καταδικάσεις κάποιον για τον τρόπο που σκέφτεται, και αυτή η σκέψη είναι ανώτερη όλων σε ένα περιβάλλον δημοκρατίας.

Η μεγάλη ανταπόκριση στην καμπάνια ενάντια στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης κάνει αναγκαία την αποστολή, στο μέτρο του δυνατού, των ψηφισμάτων και των υπογραφών διαμαρτυρίας και απ' ευθείας στους εξής παραλήπτες με την ένδειξη:

AGAINST ANTICOMMUNIST MOTION (= Ενάντια στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο):

---------------------------

Mr RENE VAN DER LINDEN

President of PACE

Fax: 00 333 88 41 2776

e-mail: assembly@coe.int

Ταχυδρομική διεύθυνση:

PARLIAMENTARY ASSEMBLY

COUNCIL OF EUROPE

F-67075 STRASSBOURG CEDEX

----------------------------

Mr MATS EINARSSON

President of UEL

Fax: 00 333 88 41 3766

Ε-mail: assembly@coe.int

Ταχυδρομική διεύθυνση:

PARLIAMENTARY ASSEMBLY

COUNCIL OF EUROPE

F-67075 STRASSBOURG CEDEX

-----------------------------

Melle HELENA DE ASSIS

SECRETARY OF UEL

Fax: 00 333 8841 3766

E-mail: helena.deassis@coe.int

Ταχυδρομική διεύθυνση:

PARLIAMENTARY ASSEMBLY

COUNCIL OF EUROPE

F-67075 STRASSBOURG CEDEX

Εσύ Άμπι έστειλες

Έστειλα έστειλα....με τα χέρια,με τα νύχια,με τα πόδια,σαν παντζάρι και με άλλα 50 διαφορετικά ονόματα.... ^wav^ ^shout^

Θα συμφωνήσω με τον Turambar πως ο νικητής είναι αυτός που γράφει τις σελίδες της ιστορίας.Αλλά θέλω να διευκρινίσω πως εμείς δεν ζήσαμε την εποχή του κομμουνιστικού "κινδύνου".Είμαστε παιδιά του νέο-φιλελευθερισμού και ως εκ τούτου βλέπουμε τα πράγματα μέσα από την οπτική γωνία που τα βλέπει το περιβάλλον μας(ανάλογα με τις κομματικές καταβολές)  ή ανάλογα με τις πηγές εμείς μέσω των οποίων προτιμούμε να πληροφορούμαστε(Καθημερινή-Ριζοσπάστης)Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση έπειτα συζητήσεων με αριστερούς είναι πως αποδέχονται την βία προκειμένου να εγκαθιδρυθούν τα σοσιαλιστικά-κομμουνιστικά καθεστώτα.Θα ήθελα ο abbis να μου το σχολιάσει...

πολύ σωστό το ποστ σου. όχι μόνο το κομμάτι που έκανα quote όλο. συμφωνώ και γω

Οι αριστεροί δε έχουν σαν πρώτο όπλο τη βία για εγκαθιδρίση του σοσιαλισμού.. Οι εκάστοτε συνθήκες είναι αυτές που επιβάλλουν τον τρόπο δράσης και τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει το κίνημα.. Άλλοτε θα φτάσει με ειρινικά(Χιλή,Βενεζουέλα,Βολιβία...) και άλλοτε με  βίαια(Σοβιετική Ένωση,Κούβα,Κίνα,Βιετνάμ...) μέσα στον σοσιαλισμό.Η βία των κομμουνιστών δεν είναι πρωτογενής αλλά δευτερογενής και έρχεται σαν αντίδραση στην βία της εκάστοτε άρχουσας τάξης. Η καταφυγή της αριστεράς στην βία ήταν αποτέλεσμα συνήθως πραξικοπιματικών ενεργειών της άρχουσας τάξης. Άμα σε σκοτώνουν τι θα κάνεις;Θα καθήσεις;Θα αντιδράσεις..

Αναμφίβολα η βία φέρνει βία.. Το κακό είναι όταν η βία έρχεται από μόνη της :P

Δεν θέλω επιχειρηματολογία δημοτικού...Ότι μου κάνεις σου κάνω...Εάν είσαι ριζοσπάστης αλλάζεις την δομή και τις ιδέες-νοοτροπίες τις κοινωνίας.Πάντως καλό είναι να υπάρχει και μία διαφορετική φωνη.Αλλά δεν πρέπει να είναι φωνή εξουσίας..

Και η φωνή αυτή να μην έχει αυτοσκοπό να λέει πάντα το αντίθετο από αυτό που λέει η άρχουσα εξουσία...

Συμφωνώ........

Μπροστά στις ογκούμενες αντιδράσεις για το μνημόνιο που καταδικάζει τα «εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων» και εξομοιώνει ουσιαστικά την κομμουνιστική ιδεολογία με το ναζισμό, το Συμβούλιο της Ευρώπης έκανε την Παρασκευή... δύο βήματα πίσω.

Έτσι λοιπόν, η κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης θα αποσύρει από την ημερήσια διάταξη της επόμενης συνεδρίας της, την ερχόμενη Τετάρτη, ένα ψήφισμα το οποίο καταδικάζει το ναζισμό και το οποίο επρόκειτο να συζητηθεί την ίδια ημέρα με ένα άλλο σχέδιο απόφασης το οποίο καταδικάζει τα «εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων» όπως ανακοινώθηκε επισήμως στο Στρασβούργο.

Το σχέδιο απόφασης περί «αναγκαιότητας μιας διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων ολοκληρωτικών καθεστώτων» έχει προκαλέσει θυελλώδεις αντιδράσεις των κομμουνιστικών κομμάτων της Ευρώπης, και ιδιαίτερα της Ρωσίας, της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Γαλλίας, τα οποία οργανώνουν σειρά εκδηλώσεων διαμαρτυρίας.

Το Συμβούλιο της Ευρώπης, προκειμένου να εκτονώσει τις αντιδράσεις, ανακοίνωσε το πρωί της Παρασκευής ότι ο Ρώσος εισηγητής του σχεδίου απόφασης που αναφέρεται στη ναζιστική ιδεολογία, ο Μιχαήλ Μαργκέλοφ, θα ανακοινώσει την ερχόμενη Δευτέρα στο Στρασβούργο ότι επιθυμεί την αναβολή της συζήτησης, διότι την Τετάρτη θα παραστεί στις παλαιστινιακές εκλογές.

Αντίθετα το σχέδιο απόφασης περί «κομμουνιστικών εγκλημάτων» παραμένει στην ημερήσια διάταξη της Τετάρτης. Εκείνη την ημέρα θα πραγματοποιηθεί έξω από το μέγαρο του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο μία διαδήλωση στην οποία αναμένεται να λάβουν μέρος πολλά μέλη κομμουνιστικών κομμάτων της Ευρώπης, ενώ αντιπροσωπεία θα επισκεφθεί τον πρόεδρο του Συμβουλίου, Ρενέ βαν ντεν Λίντεν.

news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Γαλλικό

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=678330&lngDtrID=245

Τη Δευτέρα 23 του Γενάρη στις 6 μ.μ. στην πλατεία Αριστοτέλους η Κ.Ο.Θ του ΚΚΕ διοργανώνει συλλαλητήριο ενάντια στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο.

Δημόσια επιστολή της ΚΟΘ του ΚΚΕ
Στο μεταξύ, χτες, η ΚΟΘ του ΚΚΕ και με δημόσια επιστολή απευθύνεται σε όλους και όλες που με δημόσιες τοποθετήσεις τους στάθηκαν αρνητικά, απορριπτικά στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο και καλεί όλους τους εργαζόμενους, το λαό να πάρουν μαζικά μέρος στο συλλαλητήριο της Δευτέρας 23 του Γενάρη, στην πλατεία Αριστοτέλους.

Υπογραμμίζει τη σημασία της δημόσιας αντίθεσής τους στις αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης σε βάρος των κομμουνιστών και της ιδεολογίας τους. «Ανεξάρτητα από τυχόν διαφορετικές πολιτικοϊδεολογικές εκτιμήσεις και απόψεις, πιστεύουμε ότι η συγκεκριμένη τοποθέτησή σας συμβάλλει στην απόκρουση βασικών αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων που υπονομεύουν τα δικαιώματα ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και όχι μόνο των κομμουνιστών.

Με αυτή την αφετηρία η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ πήρε την πρωτοβουλία για ανάπτυξη της λαϊκής αντίδρασης και καλεί σε συλλαλητήριο στις 23/1 στην πλατεία Αριστοτέλους.

Πιστεύουμε ότι η παρουσία σας στο συλλαλητήριο, με βάση τις θέσεις ασφαλώς που διατυπώσατε, θα έδινε παραπέρα ώθηση στον αγώνα για να μην προωθηθούν οι νέες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις», αναφέρει η ΚΟΘ του ΚΚΕ.

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=21/1/2006&id=6327&pageNo=9&direction=1

Της ΒΑΛΙΑΣ ΚΑΪΜΑΚΗ

Το όνομα του Γκόραν Λίντμπλαντ θα περάσει στην ιστορία. Ο σουηδός βουλευτής αποφάσισε ότι δεν είναι τόσο διάσημος όσο ο ομοεθνής φυσικός και συνονόματός του και θέλησε να διορθώσει το λάθος: «Κομμουνιστοφάγος» θα ήταν γι' αυτόν το ταιριαστό επίθετο, εάν δεν ζούσαμε στον 21ο αιώνα.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας ρώσων κομμουνιστών έξω από τη σουηδική πρεσβεία της Μόσχας.

Η εξομοίωση του κομμουνισμού με το ναζισμό και η πρόταση για την «καταδίκη της μαζικής καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα», καθώς και η έκφραση της «συμπάθειας, κατανόησης και αναγνώρισης προς τα θύματα των εγκλημάτων» είναι τα βασικά σημεία του μνημονίου του που θα συζητηθεί την Τετάρτη από την Κοινοβουλευτική Ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE).

Οι δηλώσεις επιστρέφουν

Το μνημόνιο, το οποίο έχει ήδη εγκριθεί από την Επιτροπή Πολιτικών Θεμάτων, καλεί επίσης τα κομμουνιστικά ή μετακομμουνιστικά κόμματα των μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης -εάν δεν το έχουν πράξει ακόμη- να «πάρουν καθαρές αποστάσεις από τα εγκλήματα που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν».

Ο Λίντμπλαντ εξηγεί ότι ο κομμουνισμός δεν καταδικάζεται για να μην υπάρξουν διπλωματικά προβλήματα με τα «επιζώντα» καθεστώτα όπως το Λάος, το Βιετνάμ, την Κούβα, τη Β. Κορέα και την Κίνα.

Ειδικά για την τελευταία, σε ομιλία του στο «National Press Club» στην Ουάσιγκτον, ο Λίντμπλαντ προέβλεψε την πτώση του καθεστώτος στο άμεσο μέλλον! Στην ίδια ομιλία του μάλιστα είχε δηλώσει ότι είναι απαράδεκτο να «χρησιμοποιούνται ελεύθερα τα σύμβολα του κομμουνισμού».

Υπάρχουν, όμως, και άλλες προεκτάσεις: Το μνημόνιο αναγκάζει έμμεσα τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ να «μεταμελήσουν».Κάποιες από αυτές, όπως για παράδειγμα η Βουλγαρία, προτιμούν να γίνουν βασιλικότερες του βασιλέως, προσδοκώντας οφέλη.

Ακόμα και στη Ρωσία, άρθρο της «Πράβντα» (22-12-05) παρουσιάζει γνώμες που είναι υπέρ του μνημονίου, όπως του Αλεξέι Οστρόφσκι, βουλευτή και μέλους της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Πολλοί αναλυτές χαρακτηρίζουν το μνημόνιο επίθεση προς την κληρονόμο της ΕΣΣΔ, ώστε να ανοίξει το δρόμο για να προβάλουν οι χώρες της Βαλτικής, η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τσεχία, οικονομικές αξιώσεις προς τη Ρωσία.

Παρ' όλο που το μνημόνιο δρομολογήθηκε πολύ πριν από την ρωσοουκρανική κρίση του φυσικού αερίου, η εξέλιξή της ήταν προβλεπόμενη και το μνημόνιο θα αποτελέσει στο μέλλον ένα πρόσθετο μέτρο πίεσης προς την παραγωγό Ρωσία.

Οι αντιδράσεις εντάθηκαν την εβδομάδα που μας πέρασε:

* Τα αριστερά κόμματα διαμαρτυρήθηκαν σε υψηλούς τόνους και άσκησαν πιέσεις στα μέλη του Συμβουλίου στη χώρα τους. Πολλοί απευθύνθηκαν στον πρόεδρο, τον Ολλανδό Ρενέ βαν ντερ Λίντεν.

Χαρακτηριστικό ήταν το γράμμα που του έστειλε ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Φιλανδίας, Ιργιο Χάκανεν: «Η εξίσωση του κομμουνισμού με τη μισάνθρωπη, ρατσιστική, βίαιη και εγκληματική ιδεολογία του φασισμού πόρρω απέχει από την ιστορική πραγματικότητα».

* Η πιο σημαντική πρωτοβουλία ήρθε από την ευρωομάδα της Ενωτικής Ευρωπαϊκής Αριστεράς (GUE-NGL), η οποία υιοθέτησε ψήφισμα, το οποίο απηύθυνε σε πολλούς ευρωβουλευτές και από άλλες ομάδες.

Το ψήφισμα αναφέρει: «Πενήντα χρόνια μετά το θάνατο του Μακάρθι, ο εισηγητής του κειμένου προσπαθεί να προωθήσει ένα ευρωπαϊκό νεομακαρθισμό». Και συνεχίζει:

«Η καταδίκη των εγκλημάτων του σταλινισμού είναι αυτονόητη. Είναι όμως διαφορετικό και μάταιο να εμπλακεί κανείς σε ένα επικίνδυνο και χωρίς αξία ξανα-γράψιμο της ιστορίας. Καλούμε όλους τους δημοκράτες να απορρίψουν οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια».

Η διαφωνία του ΚΚΕ

* Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ ζήτησαν να διαγραφεί η φράση που αναφέρεται στην καταδίκη του σταλινισμού και όταν αυτό δεν έγινε δεκτό, διαφώνησαν.

* Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς καταδίκασε επίσης το μνημόνιο και στην ανακοίνωσή του σημειώνει ότι η διαδικασία είναι έξω από τη δικαιοδοσία του Συμβουλίου, καλώντας όλους τους δημοκράτες να το απορρίψουν.

**Οσοι ενδιαφέρονται, μπορούν να παρακολουθήσουν ζωντανά από την ιστοσελίδα του Συμβουλίου τη συζήτηση και την ψηφοφορία. Στη διεύθυνση www.coe.int (http://www.coe.int), στις 16.30 την Τετάρτη το απόγευμα. Μπορούν επίσης να καταθέσουν την αντίθεσή τους στην ιστοσελίδα www.no2anticommunism.org.
 (http://www.no2anticommunism.org.)

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Συνεχίζονται οι αντιδράσεις...


Δύο διαδηλώσεις κατά του αντικομμουνιστικού μνημονίου, που προωθείται στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, πραγματοποιήθηκαν στη Θεσσαλονίκη τη Δευτέρα.

Η πρώτη κινητοποίηση διοργανώθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην πλατεία Αριστοτέλους και πορεία στην οδό Τσιμισκή, μπροστά από το προξενείο των ΗΠΑ, η οποία κατέληξε στο Γραφείο Πληροφόρησης της ΕΕ (Αριστοτέλους και Ερμού), όπου οι διαδηλωτές έκαψαν αντίγραφο του μνημονίου και τοιχοκόλλησαν κείμενο με υπογραφές εκπροσώπων φορέων της Θεσσαλονίκης.

Στη συγκέντρωση στην πλατεία Αριστοτέλους απηύθυνε ομιλία ο Θεοδόσης Κωνσταντινίδης, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, ο οποίος κατηγόρησε τους συντάκτες του μνημονίου ότι επιχειρούν να αλλάξουν και να διαστρεβλώσουν την ιστορία, να εξισώσουν τα θύματα με τους θύτες, τους εγκληματίες με τους ήρωες της αντίστασης, τους κατακτητές με τους απελευθερωτές.

Η δεύτερη συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε την ίδια ώρα στο άγαλμα του Βενιζέλου, με πρωτοβουλία των οργανώσεων: Αγωνιστικές Κινήσεις, ΑΚΟΑ, ΑΡ.ΑΣ, Αριστερή Ανασύνθεση, ΔΕΑ, Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, ΚΚΕ (μ-λ), ΚΟΕ, Κόκκινο, Κομμουνιστική Ανανέωση, ΜΕΡΑ, Μ-Λ ΚΚΕ, Ν/Κιν. Αριστερά, ΝΑΡ, Νεολαία ΣΥΝ, ΝΚΑ, Ξεκίνημα, Συνασπισμός, Ταξική Πορεία.

Μετά τη συγκέντρωση ακολούθησε πορεία, η οποία ενώθηκε με την πορεία του ΚΚΕ στη συμβολή των οδών Τσιμισκή και Καρόλου Ντηλ.

Η Ολομέλεια των προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων έκρινε απαράδεκτο το κείμενο της πολιτικής επιτροπής της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, σημειώνοντας ότι «οδηγεί στην απαγόρευση λειτουργίας των κομμουνιστικών κομμάτων, σε μια εποχή που συρρικνώνονται οι ατομικές ελευθερίες και εξάπτονται, αν δεν υποδαυλίζονται φυλετικά και θρησκευτικά πάθη.

Η Ολομέλεια υπογραμμίζει πως «πιστεύει ότι απαιτείται ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών, η ενθάρρυνση των πολιτών για συμμετοχή στα κοινά, ο απόλυτος σεβασμός στο νομικό πολιτισμό που βάλλεται. Οι απαγορεύσεις σε μια Δημοκρατία δεν συμβαδίζουν με τον πολιτισμό και τις κατακτήσεις, μετά από πολύχρονους και πολυαίμακτους αγώνες».

ΠΗΓΗ:news.in.gr (http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=678932&lngDtrID=244), με πληροφορίες από ΑΠΕ, ΜΠΕ

*ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΩΤΟΝΟΤΑΡΙΟΣ

Στην επικείμενη Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, προωθείται για ψήφιση ένα σχέδιο μνημονίου για την «Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκληματικών και ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων». Κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης του κειμένου αυτού θα διαπιστώσει ότι:

Επιχειρείται η παραχάραξη της ιστορίας με την προωθούμενη ταύτιση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» με τα ναζιστικά. H συντριπτική πλειοψηφία των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων της Ευρώπης καταδίκασαν απερίφραστα τις ακρότητες του σταλινισμού και την οικοδόμηση αυταρχικών κρατών που αμαύρωσαν την εφαρμογή της μαρξιστικής θεωρίας στην πράξη. Ταυτόχρονα όμως είναι περήφανα για τους αγώνες και τις θυσίες εκατομμυρίων κομμουνιστών σε τόσες ευρωπαϊκές χώρες και για τα εκατομμύρια των νεκρών που προσέφερε η ΕΣΣΔ στον αγώνα ενάντια στον ναζισμό, για τους αγώνες και τις θυσίες τους ενάντια στον φασισμό στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα, για την αποφασιστική συμβολή τους στην κατάκτηση των εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών.

Είναι σαφές ότι το μνημόνιο αυτό επιδιώκει να ποινικοποιήσει τη δράση - προς το παρόν - των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων και κινημάτων, καλώντας τα απερίφραστα σε δηλώσεις μετανοίας και ενοχοποιώντας την ιδεολογία τους. Ως συνήθως όμως θα ακολουθήσει συνέχεια που θα απειλεί τις ιδέες και τη δράση όλων των αγωνιζόμενων Ευρωπαίων πολιτών.

H ενέργεια αυτή δεν είναι βεβαίως μεμονωμένη. Αποτελεί την πιο ακραία εξέλιξη στο μπαράζ αντιδημοκρατικών μέτρων («αντιτρομοκρατικοί» νόμοι, ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις, αστυνομική βία και καταστολή, μυστικές φυλακές της CIA) που οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ευρώπης επιχειρούν να επιβάλουν στους λαούς της κατά το πρότυπο των ΗΠΑ των Γκουαντάναμο και Αμπού Γκράι.

Όμως η Ευρώπη που γέννησε τον Διαφωτισμό και τον Μαρξισμό δεν μπορεί να επιστρέψει στην Ιερά Εξέταση, ούτε να πορευθεί στα χνάρια του Μακαρθισμού.

Οι ευρωπαϊκοί λαοί που γέννησαν τον Καντ και τον Ρουσώ, τον Γκαίτε και τον Ουγκώ, τον Μαρξ και τον Ένγκελς, τον Μπέρναρντ Ράσελ και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, τον Χάρολντ Πίντερ και τον Μίκη Θεοδωράκη, δεν θα επιτρέψουν την απαγόρευση των ιδεολογιών και την περιστολή των ελευθεριών τους.

Όχι μόνο οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι ριζοσπάστες, αλλά και όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες θα αντιδράσουν δυναμικά για να αποτρέψουν τον αυταρχικό κατήφορο. «Έτσι πρέπει να γίνει. Έτσι θα γίνει. Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό!», όπως μας προέτρεψε ο Βλαδίμιρ Μαγιακόφσκι.

* Ο Γιάννης Πρωτονοτάριος είναι καθηγητής του ΕΜΠ και μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ (http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18446&m=N10&aa=3)

AIXMEΣ



ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, στην ουσία του, δεν στρέφεται κατά εγκλημάτων· στρέφεται, στην πραγματικότητα, κατά ιδεολογιών: κατά της ιδεολογίας του κομμουνισμού και κατά της θεωρίας του μαρξισμού για την οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Στρέφεται κατά της ελεύθερης σκέψης, κατά της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών.

Πρόκειται για ένα κείμενο βίαιο και απειλητικό, που κινείται στη γνωστή κατεύθυνση της εξίσωσης των εγκλημάτων του «μαύρου και κόκκινου φασισμού». Έχει από χρόνια εκτραφεί στους κόλπους του πιο βάναυσου θεολογικού μεταμοντέρνου νεοφιλελευθερισμού. Προτρέπει να ερευνηθούν δήθεν και τα εγκλήματα της «άλλης» πλευράς, ενώ είναι γνωστό ότι και έχουν γίνει, και γίνονται, πολλές τέτοιες έρευνες.

H ιδέα της «εξίσωσης» έχει αναπτυχθεί και στη χώρα μας. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε: ονομάζουν τους ταγματασφαλίτες, τους χίτες, τους καταδότες κ.λπ. «άμαχο πληθυσμό» για να ισχυριστούν ότι οι κομμουνιστές σκότωναν αθώου�

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Τη χθεσινή νύχτα, η στήλη είδε ένα όνειρο. Δεν ήταν ούτε καλό ούτε κακό. Ήταν, πώς να το πούμε, ανατρεπτικό. Ανέτρεπε την απαισιόδοξη θεώρηση της στήλης για τον κόσμο. Δημιουργούσε ελπίδες. Τι τα θέλετε όμως: όνειρο ήταν και πάει.

Στη Μόσχα: ένα μνημείο για τα θύματα των γκουλάγκ

Πρωταγωνιστής του ονείρου ήταν ένας νεαρός αριστερός βουλευτής. Σοσιαλιστής, κομμουνιστής, σοσιαλδημοκράτης, «αριστερός εκσυγχρονιστής», δεν ήταν σαφές. Δεν αποκλείεται να ήταν και γυναίκα. Στα όνειρα, άλλωστε, επικρατεί πάντα κάποια σύγχυση. Δεν διευκρινιζόταν ούτε ο οργανισμός στον οποίο μετείχε αυτός ο βουλευτής. Να ήταν εθνικός ή ευρωπαϊκός; Μήπως ήταν το Ευρωκοινοβούλιο; Πιθανόν. Εν πάση περιπτώσει, αυτός ο αριστερός βουλευτής κατέθεσε μία πρόταση ψηφίσματος που ζητούσε να ερευνηθούν και να καταδικαστούν τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων κατά τον 20ό αιώνα. Ήταν δηλαδή ένα είδος αυτοκριτικής.

Στην πρότασή του ο βουλευτής δεν περιλάμβανε συγκεκριμένα αριθμητικά στοιχεία γι' αυτά τα εγκλήματα. Όπως διευκρίνιζε, τα σχετικά στοιχεία που αναφέρονται στη Μαύρη Βίβλο του κομμουνισμού τα θεωρεί αναξιόπιστα. Και αυτός ακριβώς είναι ένας από τους λόγους που ζητούσε μια ανεξάρτητη έρευνα για τις πολιτικές δίκες των αντιφρονούντων, τις εκτοπίσεις στα γκουλάγκ, τις εκτελέσεις χωρίς δίκη και τα άλλα εγκλήματα εκείνων των καθεστώτων. Μια έρευνα που δεν θα εξισώνει τον κομμουνισμό με άλλες ιδεολογίες, ούτε θα ισοπεδώνει θύματα και θύτες. Δεν θα προσβάλλει, αλλά αντίθετα θα σέβεται την ιστορική μνήμη. Δεν θα έχει στόχο τις απαγορεύσεις κομμάτων ούτε το κυνήγι μαγισσών. Αλλά θα επιτρέψει την αποκάλυψη ενός σκοτεινού κεφαλαίου της ανθρώπινης ιστορίας, την ηθική δικαίωση των θυμάτων και των οικογενειών τους και, εν τέλει, την αυτογνωσία.

H πρόταση του νεαρού αριστερού βουλευτή έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Τα πιο θετικά σχόλια τα απέσπασε από τους ομοϊδεάτες του, που διέκριναν στη συζήτηση αυτή μια ευκαιρία να απαλλαγούν από ένα στίγμα που τους κυνηγάει εδώ και χρόνια και τους φέρνει πάντα σε αμηχανία μπροστά στις τίμιες, ή λιγότερο τίμιες, ερωτήσεις πολλών ψηφοφόρων για το παρελθόν του κομμουνισμού. «Είναι καιρός να διαχωρίσουμε την κομμουνιστική ιδεολογία από τους εγκληματικούς τρόπους με τους οποίους εφαρμόστηκε», δήλωσε ένας βουλευτής που δεν ντρέπεται να αυτοχαρακτηρίζεται πάντα κομμουνιστής. «Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε από μια τέτοια συζήτηση, μονάχα να κερδίσουμε», τόνισε ένας άλλος, που έχει λύσει εδώ και χρόνια τους λογαριασμούς του με τον κομμουνισμό. Κάποιοι ακροδεξιοί βουλευτές προσπάθησαν να ειρωνευτούν ή να σαρκάσουν, αναγκάστηκαν όμως να σωπάσουν μπροστά στη γενική κατακραυγή. Και η πρόταση ψηφίστηκε ομόφωνα, εν μέσω χειροκροτημάτων.

Αυτό ήταν, σε γενικές γραμμές, το όνειρο που είδε χθες η στήλη. Κι ύστερα ξύπνησε, και βρέθηκε στη σκληρή πραγματικότητα. Στον φανατισμό και τις ύβρεις. Στους εύκολους χαρακτηρισμούς και τις επιθέσεις. Στη διαστρέβλωση, τη δυσπιστία, την ειρωνεία και τον φόβο. Στην οχύρωση και την άρνηση.

ΠΗΓΗ:ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ (http://diastaseis.blogspot.com/2006/01/e.html)

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΪΤΖΗ

Εν μέσω αντιδράσεων


Υπερψηφίστηκε τελικώς την Τετάρτη στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης η αμφιλεγόμενη έκθεση «καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» που εισηγήθηκε ο Σουηδός βουλευτής Γκέραν Λίντμπλαντ. Παρεμβάσεις από ελληνικής πλευράς έκαναν ο Θ.Πάγκαλος και η Λ.Κανέλλη.

Το μνημόνιο εγκρίθηκε με 99 ψήφους υπέρ, 42 κατά και 12 αποχές (απαιτείτο απλή πλειψηφία). Αντίθετα, η Ολομέλεια απέρριψε συνοδευτικό σχέδιο σύστασης (απαιτείτο πλειοψηφία δύο τρίτων), με το οποίο υποστηρίζετο ότι υπάρχει «επείγουσα ανάγκη για την οργάνωση μίας διεθνούς συζήτησης σε βάθος για τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».

Στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου ο εισηγητής της έκθεσης Γκέραν Λίντμπλαντ εξέφρασε την ικανοποίησή του για την έγκριση του ψηφίσματος -«διότι θα αποτελέσει ένα είδος 'καθοδηγητικής γραμμή' όπως είπε- προσθέτοντας ότι η ικανοποίηση δεν είναι ολοκληρωτική λόγω της απόρριψης της σύστασης.

Στο σύνολο των έξι τροπολογιών που είχαν προταθεί εγκρίθηκαν μόνο δύο, ενώ απορρίφθηκαν εκείνες που ήθελαν να απαλλάξουν το κείμενο της πρότασης ψηφίσματος από κάθε αναφορά και παραλληλισμό ανάμεσα σε κομμουνισμό και ναζισμό.

Οι τροπολογίες αυτές αφορούσαν στην παράγραφο 5 του ψηφίσματος μέρος της οποίας έχει ως εξής: «Τα εν λόγω εγκλήματα [των κομμουνιστικών καθεστώτων] δεν έχουν καταδικασθεί από τη διεθνή κοινότητα όπως έγινε για τα φοβερά εγκλήματα που διεπράχθησαν στο όνομα του Εθνικού Σοσιαλισμού (Ναζισμού)».

Οι τροπολογίες που ζητούσαν την αφαίρεση της πρότασης αυτής ή του τελευταίου μέρους της περί ναζισμού απορρίφθηκαν.

Αντίθετα, υπερψηφίσθηκε τροπολογία με την οποία προτείνετο η αλλαγή της έκφρασης «στο όνομα' του Εθνικού Σοσιαλισμού» με την έκφραση «από τον Εθνικό Σοσιαλισμό». Ο εισηγητής εξήγησε ότι με την τροπολογία αυτή θέλει να γίνει διαχωρισμός ανάμεσα σε μία ιδεολογία και στην πραγματικότητα.

Παρ' όλα αυτά, στην παράγραφο 4 της πρότασης ψηφίσματος «η Κοινοβουλευτική Συνέλευση αναγνωρίζει ότι παρά τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων, ορισμένα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα εργάσθηκαν για τη υλοποίηση της δημοκρατίας».

Με την πρόταση ψηφίσματος υποστηρίζεται ότι «τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που ήταν στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη κατά τον περασμένο αιώνα, και που παραμένουν ακόμα και σήμερα σε πολλές χώρες του κόσμου, χαρακτηρίσθηκαν χωρίς εξαίρεση από μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Παρεμβάσεις Θ.Πάγκαλου και Λ.Κανέλλη

Κατά τη συζήτηση για την καταδίκη των «εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων» ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Θ.Πάγκαλος υπογράμμισε ότι υπάρχουν και άλλα καθεστώτα που μπορεί να διαπράξουν καταδικαστέα εγκλήματα χωρίς να είναι κομμουνιστικά.

«Γιατί αυτό το έγγραφο να εμφανισθεί εδώ σήμερα; Γιατί αν κάποιος πιστεύει σήμερα ότι μπορεί να επανέλθει το κομμουνιστικό καθεστώς τότε βέβαια πρέπει να μιλήσουμε. Αυτά όμως τα καθεστώτα είναι πεθαμένα, τα έχουμε ενταφιάσει. [...] Δεν έχουμε πρόβλημα λοιπόν σήμερα, ούτε κίνδυνο από τον κομμουνισμό.

»Έχουμε πρόβλημα και απειλή από μέρους των ακροδεξιών, αυτών που θέλουν να ξαναγράψουν την Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτών που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν προβλήματα, όπως η μετανάστευση για να αφήσουν την ξενοφοβία και την εχθρότητα στη ζωή μας. Αυτά πρέπει να σκεφτούμε και αυτά πρέπει να μας απασχολήσουν σήμερα».

Ο κ. Πάγκαλος τόνισε ότι «εδώ λοιπόν έχουμε ένα κείμενο το οποίο δεν είναι ισχυρό ως προς τα επιχειρήματά του και προσπαθούμε να αξιολογήσουμε σωστά και να καταδικάσουμε μια δυστυχή, κακή εμπειρία που έχει καταδικασθεί από τους ίδιους τους λαούς. Πρόκειται για ένα έγγραφο το οποίο δεν είναι ισχυρό, το οποίο δεν είναι επίκαιρο».

Στη δική της παρέμβαση η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη κατήγγειλε ότι «η εν λόγω λόγω έκθεση εξισώνει τον κομμουνισμό με έγκλημα. Πυροβολείται η ιδεολογία και αυτό αντίκειται σε κάθε αίσθημα δικαίου. Τι φοβάται σήμερα το Συμβούλιο της Ευρώπης από τον κομμουνισμό;

»Ο κομμουνισμός είναι μειονότητα σήμερα και το Συμβούλιο της Ευρώπης, υποτίθεται ότι είναι εδώ για να υπερασπιστεί τις μειονότητες. Οι κομμουνιστές έχυσαν το αίμα τους στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στη χώρα μου, που γνώρισε δύο δικτατορίες και έναν εμφύλιο πόλεμο, προσέφεραν πολλά».

Παράσταση προς τον υπουργό Εξωτερικών

Το πρωί της Τετάρτης, αντιπροσωπεία της Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη, αποτελούμενη από τους Γ. Μαγκάκη, Στ. Κόρακα και Δ. Καλτσώνη, συναντήθηκε στην Αθήνα με τον υπουργό Εξωτερικών Πέτρο Μολυβιάτη. Κατά τη συνάντηση συζητήθηκε το θέμα του λεγομένου «αντικομμουνιστικού» μνημονίου. Ο υπουργός Εξωτερικών επανέλαβε ότι η Ελλάδα δεν προτίθεται να συναινέσει στη περίπτωση που το εν λόγω κείμενο έλθει προς ψήφιση στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

ΠΗΓΗ:news.in.gr (http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=679472&lngDtrID=244)

Το αντικομμουνιστιστικό μνημόνιο, παρά τις επίμονες προσπάθειες των εμπνευστών του, δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, ώστε να γίνουν υποχρεωτικά για τα κράτη - μέλη του τα αντίστοιχα μέτρα που το συνοδεύουν.
Αυτό είναι αποτέλεσμα κυρίως του μεγάλου, πλατιού και δυναμικού λαϊκού κύματος διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, των μεγάλων κινητοποιήσεων που έγιναν.
Κανένας εφησυχασμός δεν επιτρέπεται. Η επιδίωξη των ιμπεριαλιστών για την εκκίνηση μιας νέας μορφής παγκόσμιας αντικομμουνιστικής υστερίας δεν θα σταματήσει. Το κίνημα καταδίκης και αποτροπής του αντικομμουνισμού πρέπει να συνεχιστεί και να δυναμώσει και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Καμιά μορφή αντικομμουνισμού δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις των λαών. Αντίθετα, πρέπει να συναντήσει την πιο κατηγορηματική και αποφασιστική καταδίκη.

ΑΘΗΝΑ 26/01/2006

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3218004&publDate=27/1/2006

Tου Παντελη Mπουκαλα

Δεν συζητήθηκε ιδιαίτερα στη χώρα μας, στα ηλεκτρονικά και τα έντυπα Mέσα, το μνημόνιο του Σουηδού βουλευτή Γκέραν Xίντμπαλντ. H εξήγηση του μειωμένου ενδιαφέροντος μάλλον δεν πρέπει να αναζητηθεί στο ότι υπήρχαν άλλα «μείζονα θέματα», η γρίπη των πουλερικών ας πούμε, ο σεισμός και ο χιονιάς. Tέτοια λεπτά ιδεολογικά ζητήματα δεν μπορεί ή δεν θέλει να τα διεξέλθει η τηλεπανεπιστημοσύνη, αφιερωμένη όπως είναι σε άλλες υποθέσεις, σοβαρότερες. Eπιπλέον, η απόφαση όλων των ελληνικών κομμάτων, από μιας αρχής, να καταψηφίσουν το μνημόνιο δεν άφηνε περιθώρια για εικονικούς καβγάδες. Eν πάση περιπτώσει, η πρόταση του κ. Xίντμπαλντ υπερψηφίστηκε καταψηφισθείσα στην Kοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Eυρώπης, αφού, λόγω και της «πολιτικής αποχής» που επέλεξαν πολλοί βουλευτές διαφόρων χωρών και ιδεολογικών αντιλήψεων, δεν απέσπασε την απαιτούμενη πλειοψηφία. Eτσι, προς το παρόν τουλάχιστον, το όνειρο του Pώσου υπερεθνικιστή Bλαντιμίρ Zιρινόφσκι «να γίνει μια δίκη σαν της Nυρεμβέργης και για τους κομμουνιστές», δεν θα πραγματοποιηθεί.

H εναντίωση στο μνημόνιο δεν εκφράστηκε βεβαίως μόνο διά της σιωπηρής αποχής αλλά και με την ανάπτυξη πολιτικών και ιδεολογικών επιχειρημάτων. Δύο κυρίως οι λογικές και δίκαιες κατηγορίες εναντίον του συντάκτη του και των ομοϊδεατών του: Πρώτον, δέσμιοι των ιδεών τους, εξισώνουν άκριτα και ανιστόρητα το ναζισμό με τον κομμουνισμό, περιφρονώντας την τεράστια, δαπανηρότατη σε ζωές και σε πολλές χώρες καθοδηγητική συμβολή των αριστερών στον αντιφασιστικό πόλεμο. Δεύτερον, αντί να ελέγχουν με όση αυστηρότητα δικαιούνται τις παθολογικές «εφαρμογές» μιας ιδεολογίας, ενοχοποιούν την ίδια την πνευματική, ηθική και πολιτική ρίζα της ιδεολογίας αυτής –η οποία συνελήφθη ως απελευθερωτική των ανθρώπων και έτσι ακριβώς τη βίωσαν εκατομμύρια άνθρωποι–, θεωρώντας ότι τα ίδια τα «γονίδιά» της οδηγούν αναπόφευκτα στο έγκλημα.

Aυστηρότερα από οποιονδήποτε άλλον έκριναν τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» οι αριστεροί που αυτοπροσδιορίστηκαν ως ανανεωτικοί δεκαετίες πριν, με την εισβολή των ρωσικών τανκς στην Tσεχοσλοβακία να διαβάλλει ό,τι πίστευαν και να γκρεμίζει ό,τι πονούσαν. O δικός τους έλεχγος, η δριμύτατη (αυτο)κριτική τους θεμελιώθηκε σε κριτήρια πολιτικά, που δεν τα θόλωνε ο συγκλονισμός τους ή η αίσθηση της ματαιότητας που πλήγωσε αρκετούς. Tο να επιχειρούμε τώρα, δαιμονολογώντας, να θέτουμε περίπου εκτός νόμου, ως δήθεν γενετικώς εγκληματικό, έναν ολόκληρο ιδεολογικό κόσμο, δεν είναι ό,τι το δημοκρατικότερο.

ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_28/01/2006__171633)

Η πολιτική σκοπιμότητα απέκτησε την περασμένη εβδομάδα ένα νέο μνημείο, στο Στρασβούργο αυτή τη φορά. Στημένο στο βάθρο μιας ισχνής πλειοψηφίας, το διαβόητο μνημόνιο του σουηδού βουλευτή Γκόραν Λίντμπλαντ, με το κύρος της επισφράγισής του από την ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποτελεί πλέον την αιχμή του αντικομμουνιστικού δόρατος για περαιτέρω χρήση σύμφωνα με τις απαιτήσεις της διεθνούς διπλωματίας.


Τα πρώτα δείγματα της βαθιάς υποκρισίας με την οποία ενδύθηκε η ιστορική μνήμη δόθηκαν ήδη. Η πραγματική αριθμητική της ψηφοφορίας στο Στρασβούργο ουσιαστικά διαστρεβλώθηκε από την τρέχουσα ειδησεογραφία, που «διάβασε» αλλιώς την απογοητευτική εικόνα της, καθώς μόλις 99 από τα 315 μέλη της ολομέλειας ενέκριναν το μνημόνιο του Λίντμπλαντ, 44 το καταψήφισαν, 12 δήλωσαν λευκό και 160 δεν πήγανε καν στην αίθουσα.

Αποτέλεσμα αυτής της οριακής ψηφοφορίας ήταν η τυπική «πλειοψηφία των 99», ποσοστό φυσικά που οδήγησε σε μια πύρρειο νίκη: το σχέδιο που καλούσε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να υιοθετήσουν κι αυτές μνημόνια καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων δεν εγκρίθηκε, διότι απλά δεν συγκέντρωσε την απαιτούμενη πλειοψηφία των δύο τρίτων. Το ίδιο συνέβη και με το δεύτερο σχέδιο πρότασης, που καλούσε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να διεξάγουν δικαστικές έρευνες κατά ατόμων που εμπλέκονται στα εγκλήματα αυτά.

Το μνημόνιο ανασταίνει τις ξεχασμένες αντιπαλότητες της ψυχροπολεμικής περιόδου, ξαναζωντανεύοντας τις μνήμες των διώξεων των αντιφρονούντων στα κομμουνιστικά καθεστώτα. Στην περίπτωση της Ρωσίας, οι επιπτώσεις είναι ευκρινέστερες, καθώς ΗΠΑ και Ε.Ε., επιδιώκουν παρέμβαση για ευρύτερο εκδημοκρατισμό της χώρας.

Ενίσχυση της εσωτερικής «δημοκρατικής» αντιπολίτευσης προκαλεί το περίφημο μνημόνιο, και σε χώρες όπως η Κίνα, η Β. Κορέα και η Κούβα, που επίσης υπόκεινται στις επίμονες και διαρκείς έξωθεν πιέσεις για εκδημοκρατισμό.

Δεν περνά απαρατήρητο ότι μοιράζει τα θύματα από τα εγκλήματα του κομμουνισμού, με διδακτικό τρόπο: 65 εκατομμύρια θύματα στην Κίνα, 20 εκατομμύρια στην ΕΣΣΔ, 2 εκατομμύρια στη Β. Κορέα, 150.000 στη Λατινική Αμερική. Σχεδόν 100 εκατομμύρια άνθρωποι -σύμφωνα με την αριθμητική Λίντμπλαντ,- απόγονοι των θυμάτων εκείνων, μπορούν να αποτελέσουν μια ενεργό εσωτερική αντιπολίτευση στις χώρες αυτές.

Ετσι, το μνημόνιο καταφέρνει με την έγκρισή του στην (κατ' ευφημισμόν) Ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης, να σπρώξει λίγο παραπέρα τα πράγματα στο εσωτερικό των παραπάνω χωρών, κι αυτό φαίνεται να ενδιαφέρει τη διεθνή διπλωματία, κι όχι τόσο η δυσφήμιση της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Μια εκτίμηση που δεν έθιξε κανείς από τους 60 ομιλητές που ανέβηκαν στο βήμα της ολομέλειας. Το έθιξε όμως, έμμεσα, η συγκρατημένη ρωσική αντίθεση στο περιεχόμενο του μνημονίου, αλλά και η μαζική αποχή 160 βουλευτών από την ψηφοφορία.

ΠΗΓΗ:EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΟΦΦ ΤΟΠΙΚ


Σταμάτα με τα σπόιλερ από την ελευθεροτυπία επιτέλους πρωινιάτικα. Ακόμα δεν την πήρα...

(καλά πλάκα κάνω απλώς αποφεύγω να τα διαβάζω περιμένω να την αγοράσω μόνο μου)


ναι λατρεύω το χαρτί, υπάρχει πρόβλημα.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

 
Σε συνεδρίαση της Συγκλήτου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), η οποία συνεδρίασε την ημέρα που συζητήθηκε στο Συμβούλιο της Ευρώπης το αντικομμουνιστικό μνημόνιο, διατυπώθηκε σχετικό ψήφισμα, το οποίο, μεταξύ άλλων, αναφέρει:

«Η προσπάθεια εξομοίωσης του κομμουνισμού με το ναζισμό αποτελεί πρόκληση προς την ιστορική μνήμη. Οι λαοί της Ευρώπης έχουν πλούσια, μα και οδυνηρή εμπειρία. Εδωσαν εκατομμύρια νεκρούς για την απόκρουση του ναζισμού και του φασισμού. Το ίδιο έπραξαν και στο παρελθόν οι Ελληνες φοιτητές, που βρίσκονταν πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων για δημοκρατία και ελευθερία».

Σύμφωνα με τη Σύγκλητο, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με μία μακρόχρονη δημοκρατική κληρονομιά οκτώ δεκαετιών, είναι υπέρμαχο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και απόψεων. Αλλωστε, σαν υπερασπιστής και του διαφορετικού, το Αριστοτέλειο απολαμβάνει την ύπαρξη του άλλου, του διαφορετικού, του ισότιμου, ως μία ζωντανή μικρογραφία μιας κοινωνίας που οφείλει το σεβασμό στο διαφωνούντα, πάντα με γνώμονα τη δημοκρατία. Εξάλλου, κανείς δεν πρέπει να λησμονεί πως το Ασυλο των Πανεπιστημίων ουσιαστικά αντικατοπτρίζει και θεραπεύει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, ακόμη και αυτών που ίσως να μην τυγχάνουν απόλυτης παραδοχής. Το δικαίωμα στην έκφραση, στην άποψη και εντέλει στη θέση δεν είχε ποτέ αναγκαστική και απόλυτη σχέση με την πλειοψηφία.

Αποφάσεις καταδίκης του αντικομμουνιστικού μνημονίου έχουν πάρει

-- η ΦΕΑΠΘ (Φοιτητική Ενωση του ΑΠΘ),

-- η Ενωση Μεταπτυχιακών κι Υποψήφιων Διδακτόρων των ΑΠΘ και ΠΑΜΑΚ,

-- ο φοιτητικός Σύλλογος Πανεπιστημίου Μακεδονίας,

-- οι φοιτητικοί σύλλογοι του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου:

Φυσικού
Βιολογικού
Χημικού
Γεωλογικού
Ιατρικής
Οδοντιατρικής
Νομικής
Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων
Χημικών Μηχανικών
Τοπογράφων Μηχανικών
Πολιτικών Μηχανικών
Αρχιτεκτόνων Γεωπονία
Δασολογίας
Κτηνιατρικής
Ψυχολογίας
Ιστορικού - Αρχαιολογικού
Φιλολογίας
Αγγλικής Φιλολογίας
Γερμανικής Φιλολογίας.

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3222470&publDate=31/1/2006

Το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο» με τον τίτλο «Για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων», παρά τις επίμονες προσπάθειες των εμπνευστών του, δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, ώστε να γίνουν υποχρεωτικά για τα κράτη-μέλη του τα αντίστοιχα τρομοκρατικά μέτρα που το συνοδεύουν.

Η έκταση που πήρε το πλατύ λαϊκό κύμα διαμαρτυρίας, που ξεσηκώθηκε στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ήταν ο βασικός παράγοντας αυτής της πρώτης επιτυχίας.

Η ΚΕ του ΚΚΕ χαιρετίζει όλες και όλους που ύψωσαν τη φωνή τους δίπλα στη φωνή των κομμουνιστών και καταδίκασαν απερίφραστα το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο». Η συμβολή τους θορύβησε τους εμπνευστές αυτού του εκτρώματος.
Συνεισφορά είχαν και τα κόμματα και οι πολιτικοί παράγοντες που διαφώνησαν και καταψήφισαν το «μνημόνιο», διαχωρίζοντας τον ωμό αντικομμουνισμό από την πολιτική και ιδεολογική τους αντιπαράθεση με το ΚΚΕ.

Δεν πρέπει να υπάρξει κανένας εφησυχασμός, πολύ περισσότερο που γίνονται προσπάθειες να ζωντανέψει ξανά το «μνημόνιο» με «ήπια» φρασεολογία, αλλά με την ίδια ουσία. Το κίνημα καταδίκης του «μνημονίου» κάθε μορφής είναι ανάγκη να συνεχιστεί και να δυναμώσει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Να αφυπνίσει και νέες συνειδήσεις.

Το «μνημόνιο» σηματοδοτεί την αρχή νέας αντικομμουνιστικής υστερίας. Αποτελεί ποιοτικά νέο βήμα της. Η αναγόρευση σε έγκλημα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της ταξικής πάλης δεν έχει στόχο μόνο τους κομμουνιστές. Εχει όλους τους λαούς και τα κινήματά τους.

Οι στοχεύσεις του «αντικομμουνιστικού μνημονίου» αποτελούν επιλογή που εκτρέφεται στο έδαφος της γενικότερης ιμπεριαλιστικής στρατηγικής και αποτελεί συστατικό τη. Με την αντικομμουνιστική υστερία, με το ψέμα και τις διώξεις, επιχειρούν να πλήξουν τις δυνάμεις της αντίστασης και της λαϊκής αντεπίθεσης.

Αμεσο στόχο του «μνημονίου» αποτελεί η άσκηση ιδεολογικής πίεσης στα Κομμουνιστικά Κόμματα που επιμένουν να υποστηρίζουν τις αρχές της ταξικής πάλης και να μάχονται τον καπιταλισμό με οδηγό την επιστημονική θεωρία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Με το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο» οι ιμπεριαλιστές ομολογούν ότι χρειάζονται νέα μέσα καταστολής, επειδή διαπιστώνουν ότι σχεδόν 15 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, παρά τους τόνους λάσπης που έριξαν, δεν κατάφεραν να αμαυρώσουν τη συνεισφορά του σοσιαλισμού στους λαούΔιαστρεβλώνουν προκλητικά την Ιστορία εξισώνοντας τους εγκληματίες με τους ήρωες.

Βασικός στόχος είναι τα Κομμουνιστικά Κόμματα, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που ζουν και παλεύουν σε σκληρές συνθήκες στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Θέλουν να ξεριζώσουν στις χώρες αυτές τη συλλογική μνήμη εκατομμυρίων εργαζομένων, που σήμερα συγκρίνουν πιο αντικειμενικά το παρόν με το παρελθόν.
 
Ηδη, στις Βαλτικές χώρες - μέλη της ΕΕ, τα Κομμουνιστικά Κόμματα είναι παράνομα και δεκάδες στελέχη τους διώκονται με διάφορους τρόπους, ενώ οι συνεργάτες των Γερμανών τιμώνται, επιβραβεύονται και οι κυβερνήσεις στήνουν μνημεία τιμής στο φασισμό.

Το «μνημόνιο» εκπέμπει μίσος και δείχνει τα σχέδια των ιμπεριαλιστών σε βάρος των χωρών όπου τα Κομμουνιστικά Κόμματα βρίσκονται στην εξουσία, στην Κούβα, στην Κίνα, στο Βιετνάμ, στη ΛΔ της Κορέας. Θέλουν να σταματήσουν τις θετικές πολιτικές διεργασίες και τα λαϊκά σκιρτήματα σε μια σειρά από χώρες της Λατινικής Αμερικής, στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία, κ.α.

Συνεχίζεται...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=7/2/2006&id=6338&pageNo=7&direction=1

Συνέχεια...

Το ΚΚΕ απάντησε καθαρά από την πρώτη στιγμή, ότι «δήλωση μετανοίας» στον ιμπεριαλισμό δεν υπογράφεΕίμαστε περήφανοι για την ιστορία του ΚΚΕ, την προσφορά του στο λαό, στο κίνημά του. Είμαστε περήφανοι για τον προλεταριακό διεθνισμό του Κόμματός μας. Κριτική αποτίμηση της δράσης μας και της πορείας οικοδόμησης του σοσιαλισμού κάνουμε αποκλειστικά και μόνο μπροστά στην εργατική τάξη, στο λαό.

Η χυδαία αντικομμουνιστική προπαγάνδα για την αποκαλούμενη «σταλινική περίοδο», περίοδο που μπήκαν οι βάσεις για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, σε συνθήκες περικύκλωσης, εσωτερικής υπονόμευσης και δολιοφθοράς, στοχεύει στη συρρίκνωση και ματαίωση της πάλης για την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας. Νομιμοποιεί την αντεπανάσταση και στηλιτεύει με συκοφαντίες την επανάσταση. Εκείνο που επιδιώκει ο ιμπεριαλισμός είναι να ρίξουν οι λαοί στο «πυρ το εξώτερον» την επαναστατική βία, για να μπορεί απερίσπαστος να ασκεί τη βία του κεφαλαίου. Με τέτοια κριτήρια και λογική θα φθάσουν να καταγγέλλουν και τη μεγάλη Γαλλική αστική επανάσταση.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιδεολογικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού με σθένος προπαγανδίζουν και χειροκροτούν τις παρεκκλίσεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και τις αντιλήψεις για «σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία», όπου ως δημοκρατία εννοούν την αστική, δηλαδή τη δικτατορία του κεφαλαίου.

Οι λαοί υπεράσπισαν τις μεγάλες αστικές επαναστάσεις, που έφεραν μπροστά την ανθρωπότητα. Υπεράσπισαν τις προλεταριακές - σοσιαλιστικές επαναστάσεις (Κομμούνα του Παρισιού, Οχτωβριανή Επανάσταση, κ.ά.). Η Ιστορία έδειξε πως η ένταση και οι μορφές της επαναστατικής βίας εξαρτώνται πρώτα απ' όλα από το βαθμό και τις μορφές αντίστασης των τάξεων που ανατρέπονται.

Οι λαοί έδωσαν το αίμα τους και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αντιτάσσοντας στη βία του αδικητή τη βία του δίκιου. Τιμώρησαν, όπως τους άξιζε, τους συνεργάτες των κατακτητών. Και σήμερα δυναμώνει η αντίδραση και η πάλη κατά της λεγόμενης «νομιμότητας», δηλαδή των νόμων και θεσμών που κατοχυρώνουν το άδικο για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Το ΚΚΕ κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες θα μάχεται κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, του ιμπεριαλισμού. Μάχεται για το σοσιαλισμό!

Η ΚΕ του ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία να αντιταχθούν σε κάθε επιχείρηση σπίλωσης του σοσιαλισμού. Το σοσιαλισμό έχουν κάθε δικαίωμα να τον κρίνουν οι λαοί, όχι οι ιμπεριαλιστές που τον πολέμησαν με όλα τα μέσα. Αυτοί δεν ενδιαφέρονται να βγουν διδάγματα από τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αστοχίες που έγιναν σε ένα δρόμο δίκαιο, ανηφορικό, αλλά και πρωτόγνωρο για την ανθρωπότητα.

Αυτοί έχουν κάθε συμφέρον να μη διδαχτούν οι λαοί, να μη μάθουν οι νέες και οι νέοι. Θέλουν να εμποδίσουν τον ερχομό του σοσιαλισμού, γιατί γνωρίζουν ότι είναι η μόνη επίκαιρη και αναγκαία απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητΤο καπιταλιστικό σύστημα αντέχει την κριτική και την πολεμική, δεν αντέχει όμως τη θέση για ανειρήνευτη ταξική πάλη, ανεξάρτητα από το συσχετισμό δύναμης και τις μορφές που αυτή παίρνει. Δεν αντέχει τη ζύμωση, και πολύ περισσότερο να τίθεται το ζήτημα της εργατικής, λαϊκής πολιτικής εξουσίας, ως πρακτικό καθήκον πάλης. Γνωρίζει ότι η εργατική τάξη μπορεί να καταργήσει την αστική εξουσία, αν δράσει συνειδητά.

Επιβεβαιώνεται η κριτική που το ΚΚΕ ασκεί σε μια σειρά κόμματα, όπως ο ΣΥΝ και ορισμένα που αυτοπροσδιορίζονται ως «ανανεωτικά», όμως με τη στάση τους, την ώρα που το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο» βρισκόταν στη διαδικασία της υπερψήφισης, επέλεξαν να προτάξουν στην επιχειρηματολογία «καταδίκης» του «μνημονίου» τη «σταλινολογία» και το μηδενισμό του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Με αυτό τον τρόπο αποδέχτηκαν τουλάχιστον την αιτιολόγηση που το ίδιο το «μνημόνιο» παραθέτει, για να στηρίξει τα προτεινόμενα τρομοκρατικά μέτρα.

Υποστήριξαν, επιπλέον, ότι με το «μνημόνιο» διώκονται οι ιδέες, ενώ, πέρα από τις ιδέες, εκείνο που διώκεται, πρώτα και κύρια, είναι η κομμουνιστική και ταξική εργατική δράση. Ιδέες και δράση αποτελούν ένα αδιάσπαστο σύνολο.

Επιβεβαιώνεται ότι η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού μπορεί να έχει συνέπεια και αποτέλεσμα μόνο στο βαθμό που συνδυάζεται με την πάλη κατά του οπορτουνισμού.

Η απόκρουση του αντικομμουνισμού και συνολικά της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας απαιτεί την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ, την πιο αποφασιστική προώθηση της στρατηγικής του στην εργατική τάξη, στη νεολαία, στις γυναίκες, στα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα. Για τη διαμόρφωση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης. Για τη λαϊκή αντεπίθεση και τη λαϊκή εξουσία.

Απαιτεί ανασύνταξη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Το ΚΚΕ θα συνεχίσει και θα δυναμώσει τις προσπάθειές του για να συμβάλει όσο περισσότερο μπορεί στην αναζωογόνηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, στο συντονισμό της κοινής δράσης των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη βάση συγκεκριμένων στόχων.

Η ζωή έχει δείξει ότι το κομμουνιστικό κόμμα, που έχει πολιτική και στρατηγική επεξεργασμένη με βάση την κοσμοθεωρία του, την επιστημονική ανάλυση του καπιταλισμού και την πείρα από την αντεπανάσταση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, αποτελεί δύναμη αφύπνισης και οργάνωσης, δύναμη ικανή να εμπνεύσει μαζικά το λαό και τη νεολαία, να εμφυσήσει τη θέληση της αυτοθυσίας. Το ΚΚΕ σε αυτό το δρόμο βρίσκεται και στον ίδιο δρόμο θα συνεχίζει να πορεύεται.

ΑΘΗΝΑ 04/02/2006

H ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=7/2/2006&id=6338&pageNo=7&direction=1