THMMY.gr

Από την Εργατική Αριστερά (http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=91&Itemid=29):

Ισραήλ: Το κράτος-τρομοκράτης     
 Η αγαστή συνεργασία σιωνιστών-ναζί-ιμπεριαλιστών

Στο 19ο αιώνα, καθώς άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες περιοδικές οικονομικές κρίσεις, οι άρχουσες τάξεις σε διάφορες χώρες προσπάθησαν συστηματικά να αποστρακίσουν τη λαϊκή οργή μετατρέποντας τους Εβραίους σε εξιλαστήρια θύματα. Ο σιωνισμός είναι ένα πολιτικό ρεύμα που εμφανίστηκε ακριβώς ως απάντηση σε αυτή την τακτική. Οι ηγέτες αυτού το ρεύματος έβγαλαν το απαισιόδοξο συμπέρασμα ότι ο αντισημιτισμός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, και, προκειμένου να γλιτώσουν τους διωγμούς, οι Εβραίοι θα έπρεπε να μεταναστεύσουν σε μια περιοχή όπου θα έστηναν ένα αποκλειστικά εβραϊκό κράτος.

Ο  Τέοντορ Χερτσλ, ο «πατέρας» του σιωνισμού, έγραφε για «τη ματαιότητα της προσπάθειας για πάλη ενάντια στον αντισημιτισμό» και υποστήριζε τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους σε μία υπανάπτυκτη χώρα έξω από την Ευρώπη.

Ιμπεριαλισμός


Μπορεί να μοιάζει αλλόκοτο, αλλά οι ιδρυτές του σιωνισμού, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους, ήταν έτοιμοι να συμμαχήσουν με τους πιο αιμοδιψείς αντισημίτες. Ο ίδιος ο Χερτσλ πλησίασε τον κόμη φον Πλέβε, τον πιο θερμό χορηγό των αντιεβραϊκών πογκρόμ στη Ρωσία, με το εξής μήνυμα: «Όσο πιο σύντομα μας βοηθήσεις να φτάσουμε στη χώρα μας τόσο πιο γρήγορα θα λήξει η εξέγερση [ενάντια στον Τσάρο]». Και για να γίνει πιο σαφής η πρόταση, οι σιωνιστές προσφέρονταν να συμβάλουν στην εξασφάλιση των τσαρικών συμφερόντων στην Παλαιστίνη, καθώς και να απαλλάξουν την Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία από τους «επιβλαβείς και ανατρεπτικούς αναρχο-μπολσεβίκους Εβραίους» – δηλαδή ακριβώς από εκείνους τους ανθρώπους που ήθελαν να παλέψουν ενάντια στον αντισημιτισμό και όχι να συνθηκολογήσουν μαζί του. Πολύ φυσιολογικά, ο φον Πλέβε συμφώνησε να χρηματοδοτήσει το σιωνιστικό κίνημα.


Όταν μετά το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, η περιοχή της Παλαιστίνης πέρασε στον έλεγχο της Βρετανίας, οι σιωνιστές έστρεψαν εκεί την προσοχή τους. Ο τότε ηγέτης των σιωνιστών Χαΐμ Βάιτσμαν έλεγε τα εξής: «Μια εβραϊκή Παλαιστίνη θα αποτελούσε μια εξασφάλιση για την Αγγλία, ειδικά όσον αφορά το Κανάλι του Σουέζ». Ο πόλεμος είχε πράγματι υπογραμμίσει τη σημασία της Μέσης Ανατολής, η οποία ήλεγχε τις θαλάσσιες διαδρομές για την Άπω Ανατολή και περιλάμβανε τα εξαιρετικά κερδοφόρα (αλλά και ζωτικής σημασίας από στρατηγική άποψη) κοιτάσματα πετρελαίου. Το Νοέμβριο του 1917, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, ο λόρδος Μπάλφουρ (διαβόητος αντισημίτης ο ίδιος), εξέδωσε διακήρυξη με την οποία η κυβέρνησή του δεσμευόταν να υποστηρίξει «την εγκαθίδρυση ενός εθνικού κράτους για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη».


Ωστόσο υπήρχε ένα πρόβλημα: Η περιοχή ήταν πυκνοκατοικημένη από Άραβες οι οποίοι ζούσαν εκεί για 1.000 χρόνια περίπου και οι οποίοι είχαν αναπτύξει ένα αξιόλογο οικονομικό δίκτυο. Ποια ήταν η λύση; Σε πρώτη φάση διάφορες εβραϊκές οργανώσεις άρχισαν να αγοράζουν μεγάλες εκτάσεις γης που ανήκαν σε γαιοκτήμονες που δεν ζούσαν πια εκεί, εκτοπίζοντας όμως μεγάλο αριθμό Παλαιστίνιων αγροτών. Επίσης οι σιωνιστές άρχισαν να κτίζουν ένα κλειστό δίκτυο αποκλειστικά εβραϊκής οικονομίας, καθώς οι έποικοι αρνούνταν να προσλάβουν Άραβες εργάτες και μποϊκοτάριζαν τα αραβικά προϊόντα. Από την πλευρά τους οι βρετανικές αποικιοκρατικές αρχές βοήθησαν στην ίδρυση και στην εκπαίδευση της σιωνιστικής πολιτοφυλακής, έδωσαν σε εβραϊκά κεφάλαια το 90% των οικονομικών συμβολαίων, ενώ πλήρωναν τους εποίκους υψηλότερους μισθούς απ’ ό,τι τους Άραβες.

Ήδη από τη δεκαετία του ’20 η βρετανική κυβέρνηση συνεργαζόταν με τους εβραίους εποίκους στην προσπάθεια καταστολής των μαζικών αραβικών διαδηλώσεων που γίνονταν με αιτήματα τον αναδασμό της γης, την καταπολέμηση της ανεργίας και την απόκτηση της ανεξαρτησίας. Η πιο επίμονη εξέγερση των Παλαιστινίων έλαβε χώρα από το 1936 έως του 1939 οπότε και υπήρξε και πολύμηνη γενική απεργία. Οι Βρετανοί αντέδρασαν επιβάλλοντας στρατιωτικό νόμο και άγρια καταστολή, στηριζόμενοι πρωτίστως στις σιωνιστικές δυνάμεις.

Ναζί


Όμως ακόμη και στη δεκαετία του 1930 οι περισσότεροι εβραίοι δεν είχαν καμιά διάθεση να μετακινηθούν στην Παλαιστίνη. Ο σιωνισμός ήταν ακόμη ένα περιθωριακό κίνημα, γι’ αυτό και στην Παλαιστίνη πήγε μόνον τον 8,5% των εβραίων μεταναστών εκείνη την περίοδο. Και μάλιστα το νούμερο αυτό θα ήταν πολύ μικρότερο αν χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Αγγλία δεν εφάρμοζαν τόσο ρατσιστικές πολιτικές μετανάστευσης βάσει των οποίων αποκλείονταν οι περισσότεροι εβραίοι.


Η ίδρυση του σιωνιστικού κράτους θεωρείται συνήθως δικαιολογημένη αντίδραση στην άνοδο του φασισμού και στο έγκλημα του ναζιστικού Ολοκαυτώματος που εξόντωσε 6 εκατομμύρια εβραίους. Ωστόσο οι σιωνιστές, όχι μόνον δεν αγωνίστηκαν κατά του φασισμού, αλλά πολύ συχνά συνεργάστηκαν με τους ναζί! Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1933 η Σιωνιστική Ομοσπονδία της Γερμανίας εξέδωσε ένα μνημόνιο υποστήριξης προς τους ναζί και την αρχή του φυλετισμού. Το σιωνιστικό κίνημα έφτασε μάλιστα στο σημείο να αντιτίθεται στη χαλάρωση των μεταναστευτικών νόμων των ΗΠΑ και της Δ. Ευρώπης, η οποία θα επέτρεπε σε πολύ περισσότερους εβραίους να βρουν καταφύγιο στις χώρες αυτές. Ο Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν (ο μετέπειτα πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ) είχε γράψει το εξής ανατριχιαστικό το 1938: «Αν είχα ως δεδομένο ότι θα ήταν δυνατόν να σωθούν όλα τα μικρά εβραιόπουλα της Γερμανίας με το να τα μεταφέρουμε στην Αγγλία, και μόνον τα μισά από αυτά με το να τα μεταφέρουμε στο Ισραήλ, τότε θα διάλεγα τη δεύτερη λύση»!

Εθνοκάθαρση


Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων στον παγκόσμιο χάρτη. Το 1947 όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένων των ισχυρών πλέον ΗΠΑ και ΕΣΣΔ) αποφάσισαν το διαμελισμό της περιοχής σε δύο χωριστά κράτη, ένα εβραϊκό και ένα παλαιστινιακό. Όμως, παρότι οι εβραίοι αποτελούσαν λιγότερο από το 1/3 του πληθυσμού, τους αποδόθηκε το 55% του καλλιεργήσιμου εδάφους. Ωστόσο ακόμη και αυτό δεν ήταν αρκετό για τους σιωνιστές. Ήδη από το 1938 ο Μπεν Γκουριόν είχε διακηρύξει τα εξής: «Τα σύνορα των σιωνιστικών μας βλέψεων περιλαμβάνουν το νότιο Λίβανο, τη νότια Συρία, τη σημερινή Ιορδανία, τη Δυτική Όχθη, τη χερσόνησο του Σινά…».


Το σιωνιστικό σχέδιο μπορούσε να ολοκληρωθεί μόνον αν εκτοπιζόταν με τη βία ο τοπικός αραβικός πληθυσμός. Έτσι το 1948 αυτή η πολιτική μπήκε σε εφαρμογή: Οι σιωνιστές κατέλαβαν το 75% της γης και εκτόπισαν 750.000 Παλαιστίνιους. Παραστρατιωτικές δυνάμεις στην οποίες συμμετείχαν οι μετέπειτα πρωθυπουργοί του Ισραήλ Μεναχέμ Μπέγκιν και Γιτζάκ Σαμίρ, προχώρησαν σε μαζικές σφαγές σε χωριά Παλαιστινίων, με πιο γνωστή την τραγική περίπτωση του Ντέιρ Γιασίν όπου δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 254 άμαχοι, άνδρες γυναίκες και παιδιά.


Πριν από το 1945, οι άποικοι κατείχαν περίπου το 6% των εδαφών της ιστορικής Παλαιστίνης, ενώ με το τέλος του πολέμου του 1948 οι σιωνιστές βρέθηκαν να κατέχουν το 78% των εδαφών. Μετά τον πόλεμο του 1967, το Ισραήλ κατέλαβε κι άλλες περιοχές, περιλαμβανομένης της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Στη Δυτική Όχθη οι κατακτητές άρπαξαν το 55% της γης και το 70% των υδάτων. Στη Γάζα, 2.200 εβραίοι έποικοι πήραν περισσότερο από το 40% της γης, τη στιγμή που 500.000 Παλαιστίνιοι στοιβάχτηκαν σε παραγκουπόλεις. Τελικά το 2005 το Ισραήλ αποσύρθηκε από τη Γάζα, όπου όμως επέβαλε οικονομικό αποκλεισμό, ο οποίος με τη σειρά του οδήγησε πλέον σε συνθήκες του γιγαντιαίου στρατοπέδου συγκέντρωσης που βλέπουμε σήμερα.


Τελικά σήμερα, οι σιωνιστές έφτασαν να ελέγχουν το 90% της καλλιεργήσιμης γης. Εκκενώθηκαν ολόκληρες πόλεις, και καταλήφθηκαν ή καταστράφηκαν οι παλαιστινιακοί οπωρώνες και ελαιώνες, οι παλαιστινιακές βιομηχανίες, το τροχαίο υλικό, οι βιοτεχνίες, τα σπίτια και οι άλλες ιδιοκτησίες.
Η πλειονότητα των Παλαιστινίων υπήρξε θύμα εθνικής εκκαθάρισης. Όσοι Άραβες παρέμειναν μέσα στο Ισραήλ μετατράπηκαν σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ενώ όσοι εκδιώχθηκαν από τη γη τους ζουν ακόμη στη μεγάλη τους πλειονότητα σε συνθήκες εξαθλίωσης στα στρατόπεδα προσφύγων σε όλη τη Μ. Ανατολή –χωρίς δικαίωμα επιστροφής φυσικά.

Χωροφύλακας


Οι πράξεις του Ισραήλ έχουν επανειλημμένα καταδικαστεί από τα Ηνωμένα Έθνη, ωστόσο οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ έχουν κάνει τα πάντα ώστε να εξασφαλιστεί ότι δεν θα εφαρμοστεί καμία από τις εν λόγω αποφάσεις του ΟΗΕ. Ταυτόχρονα το σιωνιστικό καθεστώς λαμβάνει από τις ΗΠΑ μια τεράστια δωρεάν οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Μόνον φέτος αναμένεται να λάβει 2,5 δισ. δολ. ενώ τα προηγούμενα 9 χρόνια έχει λάβει άλλα 15 δισ. Από τη μεριά του το κράτος του Ισραήλ, από την ίδρυσή του κιόλας, υπήρξε υπερασπιστής των συμφερόντων της Ουάσινγκτον στη Μ. Ανατολή. Το 1951 η μεγάλης κυκλοφορίας ισραηλινή εφημερίδα «Χααρέτζ» έγραφε τα εξής προφητικά: «Το Ισραήλ θα γίνει ο χωροφύλακας της περιοχής. Δεν υπάρχει φόβος ότι θα αναλάβουμε οποιαδήποτε επιθετική δράση κατά των αραβικών καθεστώτων όταν κάτι τέτοιο θα αντιστρατεύεται σαφώς τις επιθυμίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Όμως, αν για οποιονδήποτε λόγο οι δυτικές δυνάμεις προτιμήσουν μερικές φορές να κλείσουν τα μάτια τους, θα μπορούν να βασιστούν στο Ισραήλ καθώς το τελευταίο θα τιμωρήσει μία ή περισσότερες γειτονικές χώρες, των οποίων η ασέβεια προς τη Δύση θα ξεπερνούσε τα όρια του επιτρεπτού».


Π.Τ.

 
Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Όταν η «συμμαχία των προθύμων» εισέβαλε στο Ιράκ το 2003 προέβαλε τέσσερις λόγους: α) Το Ιράκ παραβιάζει απόφαση του ΟΗΕ, β) ο Σαντάμ εξοντώνει τον ίδιο το λαό του (εννοώντας τις σφαγές Κούρδων και σιιτών), γ) το Ιράκ έχει εισβάλει σε γειτονική χώρα (εννοώντας το Κουβέιτ και όχι το Ιράν γιατί αυτό το έκανε με αμερικανική εντολή), δ) το Ιράκ έχει όπλα μαζικής καταστροφής και σχέσεις με την Αλ Κάιντα. Ο βασικός λόγος της εισβολής ήταν ο τελευταίος και αυτός αποδείχθηκε ένα τεράστιο ψέμα. Ωστόσο υπάρχει μία άλλη χώρα της Μέσης Ανατολής για την οποία ισχύουν ΚΑΙ οι τέσσερις κατηγορίες: α) Το Ισραήλ έχει παραβιάσει όχι 4 αλλά πάνω από 60 αποφάσεις του ΟΗΕ, β) το Ισραήλ εξοντώνει συστηματικά εδώ και χρόνια την αραβική εθνότητα που ζει στο έδαφός του χρησιμοποιώντας μάλιστα χημικά όπλα όπως καταγγέλθηκε στην τωρινή σφαγή στη Γάζα, γ) το Ισραήλ δεν έχει εισβάλει σε μία αλλά σε ΟΛΕΣ τις γειτονικές χώρες –Συρία, Λίβανο, Ιορδανία, Αίγυπτο, Παλαιστίνη, δ) το Ισραήλ δεν έχει απλώς κάποια όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά πάνω από 250 πυρηνικές κεφαλές.
Κανενός στη Δύση ωστόσο δεν του πέρασε –έστω και σαν ιδέα από το μυαλό– να εισβάλει στο Ισραήλ!

Ο Γολιάθ με F16 κόντρα στις σφεντόνες του Δαβίδ     
Παλαιστίνιοι: «Μας εμπνέει η εξέγερση στο γκέτο της Βαρσοβίας»

 

Τ ην ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο ισραηλινός στρατός είχε μόλις χτυπήσει τα δύο σχολεία του ΟΗΕ, αυξάνοντας την εκατόμβη των αμάχων που άγγιζε τους 700 νεκρούς (ανάμεσά τους 215 παιδιά) και τους 3.000 τραυματίες. Στα δύο τρίτα της Γάζας δεν υπάρχει ηλεκτροδότηση και στο 50% δεν υπάρχει νερό. Τις προηγούμενες ώρες είχε καταγγελθεί ότι οι επιτιθέμενοι χρησιμοποιούσαν χημικά και ραδιενεργά όπλα όπως βόμβες φωσφόρου και απεμπλουτισμένου ουρανίου. Ο επικεφαλής του γραφείου του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες Τζον Γκινγκ ξέσπαγε λέγοντας τα εξής: «Είμαι σοκαρισμένος από αυτό που έχω δει και που έχω ακούσει. Βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου η απανθρωπιά είναι ορατή και συγκλονιστική όσον αφορά τη φύση των κτυπημάτων, τη βαρβαρότητα των κτυπημάτων, την έκταση των κτυπημάτων». Φαίνεται δεν είχε διαβάσει τις δηλώσεις του Ισραηλινού αρχιστράτηγου Γιοάβ Γκαλάντ που έλεγε ότι στόχος της επιχείρησης ήταν να «επιβάλει στη Γάζα ένα πισωγύρισμα πολλών δεκαετιών» και να επιφέρει «το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό εχθρικών απωλειών».


Οι Ισραηλινοί αποδίδουν τη φονική επιδρομή τους στην παραβίαση της εκεχειρίας από τη Χαμάς. Πρόκειται για ασύστολα ψεύδη (βλ. σχετικό κείμενο για Χαμάς). Οι πιο σοβαροί αναλυτές, ακόμη και μέσα στο Ισραήλ, αποδίδουν την επίθεση στις επερχόμενες εκλογές στο Ισραήλ και στην προσπάθεια των κομμάτων της κυβέρνησης να ανακάμψουν, καθώς στις δημοσκοπήσεις προηγείτο η ακροδεξιά αντιπολίτευση. Ο Ισραηλινός ειρηνιστής Γιούρι Αβνέρι λέει ότι οι ηγέτες του Εργατικού Κόμματος και του κεντρώου Καντίμα, Εχούντ Μπαράκ και Τζίπι Λίβνι αντίστοιχα, είχαν υπολογίσει κυνικά ότι για κάθε 80 Παλαιστίνιους που θα σκότωναν θα εξασφάλιζαν μία επιπλέον έδρα.


Διπλωματία


Αρωγός στην επιδρομή των σιωνιστών ήρθε και η διπλωματική παρέμβαση των περισσότερων χωρών. Ο Μπους και η κυβέρνησή του θέλησαν να αφήσουν την τελευταία τους εγκληματική πινελιά στον πλανήτη στηρίζοντας απόλυτα το Ισραήλ και καταγγέλλοντας τα θύματα. Ο Ομπάμα, ενώ ήταν λαλίστατος στην περίπτωση της επίθεσης στο Μουμπάι, τώρα σιώπησε λέγοντας ότι δεν μπορεί να έχει δύο φωνές η Αμερική. Πολλοί θεωρούν ότι οι Ισραηλινοί ήθελαν με την επιδρομή τους αυτή να προλάβουν με νέα τετελεσμένα οποιαδήποτε «ειρηνευτική» πρωτοβουλία του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Όμως, αν κρίνουμε από τις προεκλογικές κινήσεις του Ομπάμα (επισκέφθηκε την ισραηλινή πόλη Σντέροτ δηλώνοντας τη συμπόνια του για τους κατοίκους, αλλά δεν έδειξε κανένα οίκτο για το 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιους που λιμοκτονούσαν λόγω του εμπάργκο, ακριβώς δίπλα του) και από τα πρόσωπα που τοποθέτησε σε νευραλγικά κλειδιά (π.χ. τον σιωνιστή Ραλφ Ιμάνιουελ στη θέση του προσωπάρχη του Λευκού Οίκού), οι Ισραηλινοί δεν έχουν και πολλά να φοβηθούν από την προεδρία του.


Οι Ευρωπαίοι, αφού μάζεψαν την προεδρεύουσα της Ε.Ε. Τσεχία, η οποία στην αρχή εμφανίστηκε με αμερικανική γραμμή, έκαναν πέρα τα πρωτόκολλα και έστειλαν τον Σαρκοζί να διαπραγματευτεί. Στα λόγια οι Ευρωπαίοι εξισώνουν το θύτη με το θύμα ζητώντας να σταματήσουν οι εχθροπραξίες, αλλά στην πράξη πλησιάζουν τη γραμμή των ΗΠΑ: επισκέπτονται και συζητούν με κάθε φιλικότητα με τους Ισραηλινούς φονιάδες, ενώ με τη νόμιμη κυβέρνηση των Παλαιστινίων δεν δέχονται καν να συναντηθούν. Η Ε.Ε. είχε ήδη δώσει συγχωροχάρτι στο Ισραήλ για τα μέχρι τώρα εγκλήματά του αφού στη ζούλα στις 8 Δεκέμβρη είχε δώσει στη χώρα αυτή σχεδόν καθεστώς υποψήφιου μέλους, πράγμα που προφανώς αποθράσυνε το Τελ Αβίβ. Από την άλλη η Αίγυπτος του στυγνού δικτάτορα Μουμπάρακ έδωσε άλλο ένα πισώπλατο χτύπημα στη Γάζα επιμένοντας να κρατά το πέρασμα της Ράφα κλειστό και καταγγέλλοντας κι αυτή ως βασική υπεύθυνη για την αιματοχυσία τη Χαμάς.

Προοπτική


Η επίθεση του Ισραήλ επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά ότι η λύση των δύο κρατών είναι ανέφικτη. Ο ισχυρότερος, δηλ. το Ισραήλ, θα εισβάλει κατά το δοκούν κάθε λίγο και λιγάκι, θα επιβάλλει εμπάργκο, θα χτίζει τείχη αρπάζοντας παλαιστινιακά εδάφη, θα εκτελεί, ή θα συλλαμβάνει όσους Παλαιστίνιους δεν γουστάρει, ή θα αφήνει τους εποίκους να κάνουν τις δουλειές αυτές για λογαριασμό του κράτους (είναι χαρακτηριστικό ότι όλα αυτά συμβαίνουν και στη Δυτική Όχθη, παρότι εκεί δεν έχει την εξουσία η «κακιά» Χαμάς).


Υπάρχουν τρεις πιθανότητες για το μέλλον: Ή να εξαλειφθούν ουσιαστικά οι αυτόχθονες όπως έγινε με τους ινδιάνους στις ΗΠΑ, ή να εκδιωχθούν οι έποικοι όπως έγινε στην Αλγερία, ή να υπάρξει ένα ενιαίο κοσμικό κράτος ισονομίας και ισοπολιτείας όπως έγινε στη Νότια Αφρική μετά την κατάρρευση του απαρτχάιντ. Το πρώτο σενάριο φαντάζει απίθανο λόγω συντριπτικών αριθμητικών δεδομένων. Το τρίτο σενάριο το τρέμουν οι σιωνιστές γιατί, αν κάθε άνθρωπος έχει μία ψήφο στην περιοχή, σύντομα οι Άραβες θα είναι πλειοψηφία. Μακριά στην άλλη άκρη του τούνελ, μπορεί τελικά η ετυμηγορία της ιστορίας να επιλέξει ακριβώς το χειρότερο σενάριο για τους σιωνιστές.


Πέτρος Τσάγκαρης

+1

Η Χαμάς είναι κομμάτι της αντίστασης

Τόσο οι σιωνιστές όσο και οι καθοδηγητές τους στην Ουάσινγτον συνοδεύουν πάντα την αναφορά στη Χαμάς με το επίθετο «τρομοκρατική». Δυστυχώς, κυρίως εξαιτίας της ισλαμοφοβίας, πολλοί αγωνιστές και αγωνίστριες του αντιπολεμικού κινήματος, ακόμη και στην Ελλάδα, έχουν «τσιμπήσει» στην προπαγάνδα. Χρειάζεται γι’ αυτό να θυμίσουμε τα εξής:


Το Ισραήλ αποκαλούσε «τρομοκράτη» και τον ιστορικό ηγέτη της PLO, τον Γιασέρ Αραφάτ, τον οποίο ουσιαστικά εξόντωσε προκειμένου να ενισχύσει την προοπτική μιας ηγεσίας πιο ενδοτικής προς τους σιωνιστές. Τα σχέδιά του απέτυχαν, γιατί στις εκλογές του 2006 -τις πλέον δημοκρατικές στον αραβικό κόσμο εδώ και πολλές δεκαετίες- οι ενδοτικοί έχασαν. Συνολικά και στα δύο κομμάτια στα οποία έχει διαμελιστεί το παλαιστινιακό κρατίδιο πρώτη δύναμη αναδείχθηκε η Χαμάς (στη Γάζα πήρε κοντά στο 60%). Οι ΗΠΑ χωρίς καμία αιδώ χαρακτηρίζουν τρομοκρατική τη μόνη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στον αραβικό κόσμο, την ίδια στιγμή που έχουν άριστες σχέσεις με σχεδόν όλους τους αιματοβαμμένους δικτάτορες που κυριαρχούν στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο απλώς και μόνον γιατί είναι φίλοι τους.

Δικαίωση


Η Χαμάς κέρδισε σταδιακά την υποστήριξη των Παλαιστινίων εξαιτίας του συνεπούς αγώνα της κατά των κατακτητών, αλλά και εξαιτίας των κοινωνικών της προγραμμάτων (κατασκευή σχολείων, νοσοκομείων κ.λπ.). Ανήκει στο ρεύμα των Αδελφών Μουσουλμάνων, άμεσος στόχος της είναι η απελευθέρωση της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, ωστόσο το πρόγραμμά της περιλαμβάνει ως μακροπρόθεσμο στόχο τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους που θα περιλαμβάνει όλα τα εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης πριν από τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Καθοδήγησε ένα –αδιέξοδο όπως αποδείχθηκε– μπαράζ επιθέσεων αυτοκτονίας μέσα στο Ισραήλ. Δεν συμφωνούσε με τις συνθήκες που είχε υπογράψει η Φατάχ με το Ισραήλ (κυρίως τις συμφωνίες του Όσλο) λέγοντας ότι οι σιωνιστές δεν θα τιμήσουν την υπογραφή τους – πράγμα για το οποίο η Χαμάς δικαιώθηκε.

 

Η δικαίωσή της σε πολλές εκτιμήσεις, η αποκατάσταση της τάξης στη Γάζα, αλλά και οι αποστάσεις από τη διαφθορά στην οποία είχε κυλήσει η Φατάχ, οδήγησε πολλούς χριστιανούς κι άλλους μη μουσουλμάνους να ενταχθούν στις γραμμές της.
Ο γενναίος στρατός του Ισραήλ δολοφόνησε με πυραυλικές επιθέσεις διαδοχικά τον έναν μετά τον άλλο πολλούς ηγέτες της οργάνωσης (περιλαμβανομένου και του θρησκευτικού της ηγέτη, του τυφλού και καθηλωμένου σε αναπηρικό καροτσάκι σεΐχη Γιασίν, το 2004).


Όταν οι σιωνιστές και οι ΗΠΑ είδαν ότι η Χαμάς, παρά τις τόσες δολοφονίες, κέρδισε τις εκλογές του 2006, έβαλαν μπρος το σχέδιο πραξικοπήματος ενισχύοντας τη Φατάχ και τον Μαχμούντ Αμπάς. Το Ισραήλ εισέβαλε στα παλαιστινιακά εδάφη και εκτός από τους σκοτωμούς συνέλαβε 30 βουλευτές της Χαμάς και 10 υπουργούς της! Έτσι ο Αμπάς μπόρεσε να πάρει τον έλεγχο στη Δυτική Όχθη και η εξουσία της νόμιμης κυβέρνησης να περιοριστεί στη Γάζα (και όχι το αντίστροφο όπως αφήνουν να εννοηθεί πολλά ΜΜΕ).

Αποκλεισμός


Στη συνέχεια το Ισραήλ επέβαλε τον αποκλεισμό στη Γάζα –ο οποίος διαρκεί ήδη 18 μήνες– κάνοντας ολοκληρωτική κόλαση την ήδη ζοφερή κατάσταση της ζωής ενός λαού που «ψήφισε λάθος». Ο πληθυσμός έφτασε πολλές φορές στα όρια λιμοκτονίας, ενώ κι άλλα στοιχειώδη προς την επιβίωση (φάρμακα κ.λπ.) εξαντλήθηκαν. Η ανεργία ξεπέρασε το 65% ενώ το 90% του πληθυσμού ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας. Το Ισραήλ απαγόρευε την έξοδο για νοσηλεία ακόμη και σε νεφροπαθείς και καρκινοπαθείς. Ο μόνος τρόπος για να περάσει τα σύνορα κάποιος ασθενής ήταν να δεχτούν οι συγγενείς του να γίνουν καταδότες για λογαριασμό των σιωνιστών.


Μόνον χάρη στη διεθνή βοήθεια που κατόρθωσε να περάσει, αλλά και στα τούνελ που ανοίγονταν παράνομα προς την Αίγυπτο έγινε κατορθωτό να επιβιώσει ο πληθυσμός. Αυτή η κατάσταση ήταν η περίφημη «εκεχειρία». Ήταν η «εκεχειρία» μεταξύ των αιχμαλώτων του στρατοπέδου συγκέντρωσης και των δεσμοφυλάκων τους. Ο «πόλεμος» πριν από την εκεχειρία ήταν το ίδιο ετεροβαρής με αυτήν. Σύμφωνα με την ισραηλινή ειρηνιστική οργάνωση Μπ’ τσελέμ, τα τελευταία 4 χρόνια, πριν από την εισβολή στη Γάζα, είχαν σκοτωθεί συνολικά 13 Ισραηλινοί, ενώ μόνο τα δύο τελευταία χρόνια οι Παλαιστίνιοι θρήνησαν πάνω από 1.000 νεκρούς!


Αλλά ακόμη κι έτσι, δεν ήταν η Χαμάς αυτή που παραβίασε την «εκεχειρία» των τελευταίων μηνών: Η συμφωνία ανακωχής προέβλεπε την άρση του αποκλεισμού, συνεπώς ήταν το Ισραήλ εκείνο που παραβίαζε τους όρους της συμφωνίας από την αρχή. Σε παραβίαση της «εκεχειρίας» προέβη το Ισραήλ και με την ανατίναξη των τούνελ που ανακάλυψε στα σύνορα με την Αίγυπτο αλλά και με τις δολοφονίες Παλαιστίνιων αστυνομικών στις 5 Νοεμβρίου. Εξάλλου είναι ο επίσημος ισραηλινός Τύπος αυτός που αποκάλυψε αυτές τις ημέρες ότι η τωρινή επιχείρηση του ισραηλινού στρατού είχε σχεδιαστεί ήδη πριν από έξι μήνες, δηλ. όταν ακριβώς συμφωνήθηκε η «εκεχειρία».

 

 

Μιλώντας τηλεφωνικά μέσα από τα χαλάσματα της Γάζα προς την αμερικανική εφημερίδα «Socialist Worker», ο Παλαιστίνιος καθηγητής και ακτιβιστής Χαϊντάρ Εΐντ, μετέφερε το κλίμα των πολιορκημένων: «Αντίσταση δεν είναι μόνον η Χαμάς. Είμαστε όλοι. Αντίσταση είναι, για παράδειγμα και οι χιλιάδες μαχητές των αριστερών οργανώσεων όπως το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Εμείς δεν έχουμε πού να πάμε, πού να υποχωρήσουμε. Θα αγωνιστούμε. Η εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας, αυτή η Ιντιφάντα των εβραίων αιχμαλώτων στην Πολωνία το 1943, είναι αυτή που μας εμπνέει εδώ στη Γάζα τούτες τις μέρες». 

.

(http://www.magnificentoctopus.com/x/DDIR.gif)

Χωρις να θελω να παρω καμια θεση, ασε μας ρε νεσσα τωρα με την τις μαλακιες σου. Ναι ειπαμε Ισραηλ κακο αλλα τουλαχιστον μην γραφεις και παλι την ιστορια επειδη ετσι γουσταρεις. Το 48 μετα την ιδρυση του Ισραηλ 5 χωρες του επιτεθηκανε Egypt, Syria, Jordan, Lebanon  Iraq. Και ο εμφιλιος του 47 ξεκινησε απο τους αραβες.

Δεν μπαινω καν στον κοπο να διαβασω το υπολοιπο κειμενο σου,οπως και δεν πρεπει κανενας να κανει γιατι ειναι η προκαταλυψη σολο της το μεγαλειο.

Θελεις να καταδικασεις το Ισραηλ ,κανενα προβλημα, αλλα φροντισε να μην βαζεις μεσα wishfull thinking ιστορικων γεγονοτων.

Ουτε για τον πολεμο των εξι ημερων εφταιγε εξολοκληρου το Ισραηλ.

Τελος οσον αφορα την διαιωνηση της βιας στην μεση ανατολη,ολοι ειδαμε ποσο αποτελεσματικη εχει αποδειχτει... Δεν εχεις παρει χαμπαρι οτι πλεον δεν εχει καμια απολυτος σημασια ποιος φταιει,και αυτο που κανεις μονο μεγαλητερο μισος φερνει και μια ειρηνικη λυση πιο μακρια παει.

Για τα εκτρωματα που γινονται εδω και 50 χρονια φταινε ολοι,και οι Ηπα και το Ισραηλ και τα γειτονικα του Αραβικα κρατοι.

Ποσώς με ενδιαφέρει ποιος ξεκίνησε τι, το αποτέλεσμα είναι ότι το Ισραήλ κατέλαβε σχεδόν όλα τα καλλιεργήσιμα εδάφη τα οποία πριν ανήκαν στο ντόπιο πληθυσμό (ο οποίος προφανώς δεν έφταιγε για το γεωπολιτικό παιχνίδι που έπαιζαν στις πλάτες του διάφορες τοπικές δυνάμεις) και στη συνέχεια τους επέβαλε ένα καθεστώς απαρτχάιντ.


Πες πού είπα ψέματα.


Όχι, η τήρηση ίσων αποστάσεων δεν είναι ούτε τίμια ούτε δίκαιη ούτε αποτελεσματική. Όταν ο γίγαντας έχει γονατίσει το νάνο, οφείλεις να πάρεις θέση και να προστατέψεις τον αδικημένο. Και το μίσος δεν το δημιουργώ εγώ, το μίσος είναι αποτέλεσμα της απίστευτης καταπίεσης που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι.