THMMY.gr

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΣΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΦΟΝΤΟ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2008

    Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Υπάρχει ένα το κρατούμενο που δε θα το αναπτύξω γιατί το θεωρούμε γνωστό σε όλους σας. Το ένα το κρατούμενο είναι ότι στο επίκεντρο της πάλης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και της ΚΝΕ είναι τα δικαιώματα της εργατικής τάξης των αυτοαπασχολουμένων της φτωχής αγροτιάς των γυναικών, της νεολαίας, των συνταξιούχων των μεταναστών και ο αγώνας για τα δικαιώματά τους και ιδιαίτερα μπροστά στη νέα επίθεση, εξαιτίας και εξ ονόματος της κρίσης, ο αγώνας αυτός συνδέεται αναπόσπαστα με την πάλη κατά της κρατικής βίας - τρομοκρατίας - καταστολής και κατά επίσης της εργοδοτικής βίας και τρομοκρατίας. Για την οποία δεν ακούω τίποτα από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης.

    Όπως ξέρετε τον καθημερινό αγώνα, τον αγώνα για τα καθημερινά προβλήματα εμείς τον εντάσσουμε μέσα σε μια συνολική κατεύθυνση αντεπίθεσης ρήξης και ανατροπής. Όχι μόνο μιας κυβέρνησης, αλλά ανατροπής και στο επίπεδο συνολικά της πολιτικής εξουσίας.

    Επιτρέψτε μου όμως τώρα να σταθώ ιδιαίτερα στο ζήτημα της κρατικής βίας και καταστολής με βάση τις εξελίξεις και τα γεγονότα που ζούμε εδώ και δεκαπέντε περίπου μέρες. Αξίζει κανείς να σταθεί σε αυτό χωρίς να ξεχνάει και όλα τα άλλα.

    Εμείς, και αυτό χρειάζεται να το υπογραμμίσω, από τα πρώτα λεπτά, από τις πρώτες ώρες, όταν είχαμε τα γεγονότα στις Ηνωμένες Πολιτείες με τους δίδυμους πύργους και τους χιλιάδες αθώους νεκρούς, αντί να τρέξουμε στην Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών και να συλλυπηθούμε τον κ. Μπους, αντί να υιοθετήσουμε το σύνθημα «είμαστε όλοι Αμερικανοί», εμείς βάλαμε το εξής ζήτημα: Ότι το τραγικό αυτό γεγονός αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των ιμπεριαλιστών και πριν απ’ όλα των Ηνωμένων Πολιτειών για να οργανώσουν πολέμους. Να περάσει η κρατική βία και καταστολή σε εθνικό και διεθνές επίπεδο σε μια πιο άγρια μορφή.

    Δυστυχώς δικαιωθήκαμε και συνδέουμε όλες τις εξελίξεις με αυτό το αρχικό γεγονός το οποίο επέτρεψε να διαμορφωθεί ένα σύστημα νόμων οι οποίοι πάρθηκαν με τον τίτλο νόμοι κατά της τρομοκρατίας όπου πια η κλαστική κρατική καταστολή και βία χρησιμοποιεί πάρα πολλές καινούριες μορφές. Θα θυμίσω ότι αντιταχθήκαμε σθεναρά και δεν πήραμε μέρος από κοινού, ακόμα και στο μαζικό επίπεδο, σε καμία κινητοποίηση που είχε σαν σύνθημα «όχι στον πόλεμο - όχι στην τρομοκρατία». Δεν υιοθετήσαμε τον όρο αντί - τρομοκρατικός νόμος, αντί - τρομοκρατικοί νόμοι και πάλη κατά της τρομοκρατίας, αλλά υιοθετήσαμε τον όρο «τρομονόμος». Και αυτό γιατί ήταν φανερό από την πρώτη στιγμή ότι είχαν ως στόχο τα λαϊκά και τα απελευθερωτικά κινήματα. Είχε πια περισσότερα προσχήματα. Θα μπορούσα να σας παραπέμψω και σε συγκεκριμένα άρθρα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και της ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ όπου αντιταχθήκαμε σε αυτή την «προοδευτικούλα», όπως εμφανίζονταν, άποψη που έκανε και κριτική στον Μπους ότι η φτώχεια γεννάει την τρομοκρατία και επομένως υπάρχει και μια δικαιολόγηση και άρα αν δώσει κανείς ψίχουλα στους λαούς, μπορεί να σταματήσει και τα φαινόμενα της τρομοκρατίας.

    Η φτώχεια γεννάει, αργά ή γρήγορα, την ανάπτυξη και την όξυνση της ταξικής πάλης και της πάλης κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η φτώχεια, αργά ή γρήγορα, οδηγεί στο πέρασμα από το αυθόρμητο στο συνειδητό. Όλα τα άλλα είναι πονηρά και ύπουλα και δυστυχώς πρέπει να πούμε και στην Ελλάδα και η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αλλά συνολικά το αστικό κράτος βρήκε την ευκαιρία να κάνει το λεγόμενο μιμητισμό. Δηλαδή να χρησιμοποιήσει αυτό που λέμε είτε και να χρησιμοποιήσει ή να δημιουργήσει κάποιες ομάδες οι οποίες εμφανίζονταν ότι ευφορούνταν από την ιδέα της πάλης κατά της αδικίας με κάθε μέσο. Με ληστεία σε τράπεζα, με γκαζάκια εδώ κι εκεί, με καμένα αυτοκίνητα κλπ. Πρέπει να σας πω, για άλλη μια φορά, ότι τα θύματα, οι στόχοι αυτών των επιθέσεων συνήθως δεν είναι οι πραγματικοί στόχοι. Κυρίως ήταν για να εθιστεί η κοινή γνώμη και όλοι μας με τέτοια φαινόμενα. Ιδιαίτερα αυτά αυξήθηκαν - και το ξέρουμε αυτό - αφού πέρασε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και δεν υπήρχε το άλλοθι της «17ης Νοέμβρη» για την καταστολή για τη βία κλπ. Και φαίνεται, το γράψαμε και τότε και το είπαμε δημόσια, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι θα μπει στη θέση της «17ης Νοέμβρη».

    Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει την εξής θέση: Η κρατική βία και καταστολή είναι οργανωμένη επίσημα από τα κράτη από τις κυβερνήσεις με νόμους. Επεκτείνεται και σε μη κρατική βάση, θέλετε να το πείτε παρακράτος; Αλλά κοιτάξτε να δείτε και αυτά είναι νομιμοποιημένα ειδικοί φρουροί, συνοριοφύλακες, «ΦΡΟΝΤΕΞ», χρηματοδότηση για ειδικές φρουρές στα σύνορα για τους μετανάστες, στρατιώτες που είναι στην ουσία μισθοφόροι ανεξάρτητα αν τα παιδιά που πήγαιναν το βλέπουν σαν επάγγελμα. Μια σειρά οργανώσεων που εμείς τις εντάσσουμε μέσα στην κρατική βία και καταστολή που όμως δεν είναι και επίσημα κρατικά. Δημοτική αστυνομία βεβαίως ξεκίνησε αθώα που αυτά όμως εμφανίζονται σαν διάφορα θεσμικά όργανα και πολλές φορές εμφανίζονται σαν όργανα που τα επιζητεί ο λαός για να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα την ανασφάλεια κλπ.

    Θα μου πείτε γιατί σας λέω όλα αυτά. Γιατί κανένα φαινόμενο δε γίνεται σε ένα βράδυ. Βεβαίως η δολοφονία αυτού του αθώου παιδιού λειτούργησε ως σπινθήρας για ένα ξέσπασμα, και αυτό το είχαμε και στο παρελθόν, θα το έχουμε και σήμερα και αύριο, για να μπουν νέες δυνάμεις στη δράση με όρους οργής και αγανάκτησης.

    Όλα όμως αυτά, όταν υπάρχει κρατική βία και καταστολή ή παρακρατική - με αυτή την έννοια που είπα - βία και καταστολή και όταν υπάρχει η πονηρή στάση κομμάτων της αντιπολίτευσης, φορέων ή αν θέλετε παραγόντων, επιστημόνων, σχολιαστών και ορισμένων δημοσιογράφων. Όταν καλλιεργείται ένα έδαφος το οποίο μπερδεύει το ζήτημα. Ένα έδαφος που όπως σας είπα ξεκίνησε από το ότι η φτώχεια γεννά την τρομοκρατία, τότε χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα και αναφέρομαι τώρα συγκεκριμένα στους κουκουλοφόρους.

    Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είπε: Ότι ο πυρήνας των κουκουλοφόρων, που δεν είναι καινούριοι, έχει σχέση με την κρατική καταστολή. Επίσημα ή ανεπίσημα έχει σχέση με υπηρεσίες και μάλιστα είναι και ένα αρκετά διεθνοποιημένο φαινόμενο, ευρωπαϊκό φαινόμενο. Έτσι εμφανίζονται αυτά τα «φρούτα» στις συνθήκες της Ευρώπης. Σε άλλες χώρες στην Ασία στη Λατινική Αμερική μπορεί να πάρουν άλλη έκφραση.

    Ξεκαθαρίζουμε το εξής πράγμα. Οι κουκουλοφόροι δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τον αριστερισμό που έχουμε γνωρίσει ούτε με άλλες εκφράσεις. Άλλο πράγμα ότι στο έδαφος μιας σειράς κινημάτων τα οποία υποστηρίζουν τυφλά χτυπήματα, τα οποία υιοθετούν «ανώτερες» σε εισαγωγικά μορφές πάλης και πολύ υποβαθμισμένο πολιτικά περιεχόμενο μπορεί σε αυτό το έδαφος να δημιουργούνται προϋποθέσεις να σχηματιστούν και άλλες ομάδες ή να χρησιμοποιηθούν υπαρκτές ή να γίνουν καινούριες. Είναι άλλο πράγμα αυτό. Η πρόθεση των κουκουλοφόρων, και γι’ αυτό ανησυχούμε, δεν έχει σχέση με τον αριστερισμό ο οποίος αριστερισμός έχει και μια βάση αντικειμενική. Νέοι άνθρωποι χωρίς κοινωνική πείρα ή τμήματα μεσαίων στρωμάτων τα οποία απότομα έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους πέρασαν στην απόλυτη φτώχεια και αντιδρούν με έναν τρόπο. Πιστεύουν σε μια εύκολη νίκη, μετά από μια διαδήλωση μετά από ένα πετροβόλημα. Αυτό το κίνημα δεν είναι ούτε πρακτορίστικο, ούτε χαφιεδίστικο, ούτε τίποτα.

    Όλη αυτή η ιστορία με τους κουκουλοφόρους χρησιμοποιείται από όλα τα άλλα κόμματα με βάση συγκεκριμένα πολιτικά κριτήρια τα οποία είναι αντιλαϊκά.

    Η Κυβέρνηση δικαιολογεί το να γεμίζει η Αθήνα δακρυγόνα, το να δρουν ανεξέλεγκτα οι αστυνομικοί και δε μιλάω μόνο για τώρα, αλλά και σε προηγούμενες καταστάσεις, στο όνομα ότι πρέπει να προστατεύσουν τις περιουσίες των ανθρώπων, ότι πρέπει να προστατεύσουν τις βιτρίνες, τις τράπεζες και όλα αυτά τα μικρομάγαζα. Έτσι η κρατική καταστολή εμφανίζεται τάχα δικαιωμένη και δεν ξέρουμε τι θα έρθει αύριο. Μπορεί και κάποια αναστολή άρθρων του συντάγματος. Ήδη έχουμε την πρώτη εφαρμογή του τρομονόμου. Μπορεί να έχουμε και άλλα έκτακτα μέτρα και η κυβέρνηση να λέει: Μα τι να κάνω; Δεν μπορώ, πρέπει να αντιμετωπίσω το ζήτημα!...

    Έρχονται τώρα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Το ΠΑΣΟΚ με τη γνωστή του διγλωσσία, γιατί αισθάνεται με το ένα πόδι στην κυβέρνηση, ενώ ταυτόχρονα είναι και αντιπολίτευση σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ για καθαρά λόγους ψηφοθηρίας, δεν τον ταυτίζω με καμία υπηρεσία ούτε με τους κουκουλοφόρους. Και μια σειρά άλλοι παράγοντες, αριστεροί, αριστερούστικοι, μοντέρνοι, μεταμοντέρνοι, σύγχρονοι, ανανεωτές κλπ. Και αρχίζει μια συζήτηση ολόκληρη. Ότι τα γεγονότα που έχουμε με τους κουκουλοφόρους είναι απάντηση στην κρατική βία, ότι είναι κίνημα, ότι δεν είναι 200 αλλά 4.000, λες και δεν γίνονται τέτοιες οργανώσεις την κατάλληλη στιγμή για να γίνουν και «κίνημα», προσωρινά έστω, για να προσελκύσουν αθώους ανθρώπους, παιδιά, τα οποία βεβαίως όταν ζουν τα προβλήματα που ζουν, έλκονται ενδεχομένως και από κάποιες τέτοιες μορφές, που είναι όμως παιδιά εντελώς αθώα.

    Έχει αρχίσει λοιπόν μια συζήτηση. Ότι οι κουκουλοφόροι είναι ένα κίνημα το οποίο είναι απάντηση στην κρατική βία. Όχι. Είναι μέρος της κρατικής βίας. Υπάρχει διασύνδεση της κρατικής βίας με τους κουκουλοφόρους. Στην ουσία είναι σε συμμαχία. Καθαρά πράγματα.

    Δεν μπορεί κανείς να ωραιοποιεί τέτοιες καταστάσεις και δεν μπορεί να κάνεις ψυχολογικές αναλύσεις αυτών των φαινομένων όταν είσαι πολιτικός και όταν βλέπεις πως χρησιμοποιεί η κυβέρνηση τους κουκουλοφόρους. Μιλάει για κοινωνική ειρήνη, δηλαδή «αφήστε με εμένα ελεύθερο να πάρω τα πιο αντιλαϊκά μέτρα», «μην κουνιέστε, μην μιλάτε, μην κάνετε συλλαλητήρια γιατί οι κουκουλοφόροι θα διεισδύσουν και θα γίνει ό,τι γίνει».

    Πως απαντάνε άλλες δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι, λένε, ένα κίνημα αυθόρμητο, ένα νέο κίνημα και μάλιστα φτάνουν στο σημείο να πουν ότι είναι συνιστώσα ενός πολύχρονου κινήματος. Οι κουκουλοφόροι, αυτοί δηλαδή που συνειδητά εκτελούν ένα έργο - δεν λέω για τους παρασυρμένους - δεν είναι η συνιστώσα του κινήματος. Είναι απέναντι από το κίνημα.

    Έχουμε φαινόμενα κακέκτυπα της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου: Οι καταλήψεις ορισμένων σχολών τι σχέση με τον αγώνα του Πολυτεχνείου το ’73; Έχουμε ένα πασπάλισμα με εργατικό χρώμα με την κατάληψη των γραφείων της ΓΣΕΕ. Ετοιμάζονται καταλήψεις - από ό,τι ακούγεται - σε Εργατικά Κέντρα. Ποιος πιστεύει ότι η ΓΣΕΕ μπορεί να αποκτήσει μια αντιμονοπωλιακή ταξική πολιτική επειδή κάποιοι πήγαν και κατάλαβαν τα γραφεία της; Δεν αλλάζει ο προσανατολισμός της ΓΣΕΕ και ούτε νομίζουμε ότι αυτοί που μπήκαν μέσα στα γραφεία της ΓΣΕΕ, ενδιαφέρονται γι' αυτό. Καθόλου δεν ενδιαφέρονται.

    Το κυριότερο είναι ότι αποδίδεται στο ΚΚΕ η λογική της συνομωσιολογίας. Ε, λοιπόν δεν μπορεί ένα πολιτικό Κόμμα να υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως ποια πολιτική έχει, που να μην έχει την εμπειρία ότι η πολιτική αντιπαράθεση δεν διεξάγεται στα τηλεπαράθυρα και στη Βουλή. Διεξάγεται και μέσω μυστικών υπηρεσιών. Διεξάγεται και με προβοκάτσιες και με συνωμοσίες. Ανάλογα. Αυτά δηλαδή τι είναι; Είναι έξω από τη λογική του αστικού κράτους και έξω από τη λογική του χτυπήματος του κινήματος;

    Όσοι μιλάνε για συνομωσιολογία χαϊδεύουν τα αυτιά σε αυτές τις ομάδες. Έχουν ξεχάσει κάποιοι ότι ο Χίτλερ έκαψε το Ράιχσταγκ και κλήθηκε σε δίκη ο Δημητρώφ. Καλά, καινούργια είναι αυτά; Από εκεί και πέρα δεν θέλω να επεκταθώ, αλλά θα επεκταθούμε στο επόμενο διάστημα.

    Εμπνέονται από τους κουκουλοφόρους τα άλλα κόμματα και αρχίζουν να μιλάνε για το κίνημα των νέων που αυτό είναι η σωτηρία της Ελλάδας, λες και οι νέοι είναι κάτι έξω από τον ελληνικό λαό. Βεβαίως πρέπει να υπάρχει κίνημα νέων, άλλωστε κι εμείς έχουμε ξεχωριστή Οργάνωση, είναι η Κομμουνιστική Νεολαία.

    Αλλά εμφανίζουν πια το Κίνημα των νέων σαν ένα νέο υποκείμενο. Φτιάξανε δε και καινούργιες δυνάμεις το λεγόμενο «Πρεκαριάτο»! Άλλο, καινούργιο πράγμα. Για μας δεν είναι περίεργο. Όταν μιλάνε για νεολαία μιλάνε μόνο για τους απόφοιτους των Πανεπιστημίων που έχουν κάνει μεταπτυχιακά και διδακτορικά και δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Βεβαίως υπάρχουν κι αυτά τα παιδιά και αρκετά από αυτά, θέλοντας να σπουδάσουν αναγκάστηκαν οι γονείς τους να πουλάνε χωράφια που είχαν αξία και να υποφέρουν. Αλλά δείχνει καθαρά, και ιδιαίτερα για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ότι τους ενδιαφέρει η κάλπη και δεν βλέπουν και το παιδί που αφήνει το Λύκειο, το παιδί που αφήνει το Γυμνάσιο, το παιδί που πάει στα απαράδεκτα ΕΠΑΣ και ΕΠΑΛ, τα παιδιά που είναι στον ΟΑΕΔ και σε τελευταία ανάλυση εκφράζουν, όχι την υποτίμησή τους, αλλά το φόβο τους απέναντι στην εργατική τάξη.

    Είναι απαράδεκτο. Εφημερίδες σοβαρές - ανεξάρτητα αν διαφωνούμε μαζί τους - να δημοσιεύουν άρθρα του Κουφοντίνα. Καλά, όλη αυτή η συζήτηση που γινόταν για τη 17Ν τι γίνεται; Που τους έλεγαν δολοφόνους, που δεν δέχονταν να θεωρηθούν ότι είχαν πολιτική διάσταση οι ενέργειές τους και τώρα βάζουν τον Κουφοντίνα, τον Χριστόδουλο Ξηρό να μας βγάζουν λόγους και να καλούν το λαό σε εξέγερση; Ή να υπάρχουν δημοσιογράφοι που να λένε ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που φορούν κουκούλες τις φοράνε για τα δακρυγόνα; Καλά, μας κοροϊδεύουν;

    Όμως δεν είναι ηλίθιοι και χαζοί αυτοί που τα λένε. Ξέρουν ότι μπορούν να ψαρεύουν σε θολά νερά. Με αυτή την έννοια εμείς θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Όχι μόνο δεν πρέπει να ανασταλούν και να προσαρμοστούν οι αγώνες, αλλά πρέπει τώρα να αρχίσει ο πραγματικός αγώνας, εναντίον της αντιλαϊκής πολιτικής, εναντίον των νέων μέτρων που έρχονται. Τώρα πρέπει να αρχίσει ο αγώνας για να παρεμποδίσει το λαϊκό κίνημα και τα σχέδια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ολιγαρχίας και τα πολιτικά και τα οικονομικά.

    Με την ευκαιρία. Η κυβέρνηση πλαγίως λέει ότι οι κουκουλοφόροι είναι ένας παράγοντας αποσταθεροποίησης, κάποιοι θέλουν να την αποσταθεροποιήσουν. Δεν είναι η κυβέρνηση Καραμανλή κυβέρνηση Αλιέντε, που βεβαίως υπήρχε αποσταθεροποίηση. Εμείς δεν πρόκειται να δεχτούμε αυτό το πράγμα και εν πάση περιπτώσει αν υπάρχουν κάποιοι σχεδιασμοί που δεν τους αμφισβητούμε, είναι σχεδιασμοί στήριξης του πολιτικού συστήματος με τη μορφή της δικομματικής απρόσκοπτης εναλλαγής ή κυβερνήσεις συνεργασίας.

    Νομίζουμε ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η φωνή του προέδρου του ΣΕΒ. Αν αυτό το θεωρεί αποσταθεροποίηση η Κυβέρνηση, για μας είναι σταθεροποίηση του συστήματος και γι' αυτό γίνεται η παρέμβαση.

    Τώρα πρέπει να αρχίσει ο πραγματικός ρωμαλέος αγώνας: Ο εργατικός, ο αγροτικός, των αυτοαπασχολουμένων, της νεολαίας, των γυναικών, των συνταξιούχων, των μεταναστών κάθε τμήματος του κινήματος. Εκεί μπορεί να υπάρξει πολυχρωμία και εκεί όμως μπορεί να υπάρξει και συνάντηση σε ενιαία κατεύθυνση.

    Δεν μπορεί να υπάρξουν μορφές πάλης που απαγορεύονται. Αυτό όμως που μπορεί να υπάρξει, είναι ο πραγματικά περιφρουρημένος αγώνας. Όταν λέμε εμείς περιφρουρημένο αγώνα, δεν εννοούμε απλώς να βάλουμε αλυσίδες για να μην μπουν οι προβοκάτορες.

    Περιφρουρημένος αγώνας σημαίνει ότι έχει σωστή πολιτική κατεύθυνση που απαντά στις σημερινές συνθήκες. Έχει αιτήματα, έχει στόχους, έχει ιδέες, έχει αξία, έχει σλόγκαν και πάνω από όλα είναι ένας αγώνας ο οποίος ωθεί στο να έρθει κάποιος σε ένα συλλαλητήριο αλλά και να μετέχει ενεργά στις οργανώσεις. Να γίνονται συνελεύσεις, να γεμίσουν τα αμφιθέατρα με όλους και όχι με τις ηγεσίες των παρατάξεων. Στα εργοστάσια οι εργαζόμενοι μέσα σε δύσκολες συνθήκες να συναντιούνται και να συζητούν, να μαζεύονται το απόγευμα στο σπίτι τους να μετέχουν και στην επεξεργασία των κατευθύνσεων και στη διαμόρφωση των αιτημάτων. Μιλάμε για μια άλλη ζωντάνια στο κίνημα, όπου το Κίνημα δεν θα ταυτίζεται με τη διοίκηση ενός Σωματείου, ούτε μόνο με μια πρωτοπορία. Ένα Κίνημα, το οποίο θα βγάλει από τη μέση εργατοπατέρες, γραφειοκράτες, μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής και της κρατικής πολιτικής, αλλά ένα Κίνημα που θα το κάνει με μαζικές διαδικασίες, με συμμετοχή.

    Βεβαίως αυτό το κίνημα που δεν μπορεί να ταυτιστεί με ένα κόμμα παραδείγματος χάριν το ΚΚΕ, αλλά που οπωσδήποτε αυτό το κίνημα πρέπει να είναι αντίθετο στα μονοπώλια. Ένα κίνημα, που δεν θα παίζει το παιχνίδι του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ή των σχεδίων για κυβερνήσεις συνεργασίας.

    Αυτή είναι η στάση μας. Όλες οι μορφές πάλης και αγώνα και δεν πρέπει οι κουκουλοφόροι και οι προβοκάτσιες, να οδηγήσουν τους εργαζόμενους στο να υποστείλουν τη σημαία της πάλης, στο όνομα της τάξης και της ησυχίας. Αυτή είναι η ησυχία του νεκροταφείου, που δεν τη θέλουμε.

Ερωτηση δημοσιογραφου:
Το προηγούμενο διάστημα ασκήθηκε έντονη κριτική, τόσο προς το ΚΚΕ όσο και στο ΠΑΜΕ και στην ΚΝΕ, για την επιλογή οι πορείες τόσο του ΠΑΜΕ όσο και του ΣΑΣΑ την επόμενη μέρα να ακολουθήσουν αντίθετη κατεύθυνση αντί να κατευθυνθούν στη Βουλή ή έστω και στη ΓΑΔΑ και επιλέχθηκε μια αντίθετη κατεύθυνση. Σε αυτό τι απαντάτε;
[/b]
-- Είναι αστείοι αυτοί που κάνουν μια τέτοια κριτική και θα σας πω γιατί. Πρώτα - πρώτα δεν είναι θέμα αρχής. Τι είναι δηλαδή το Σύνταγμα; Βεβαίως δεν πήγαμε, διότι την ώρα που έχεις τέτοια γεγονότα με νεκρό και με φόβο ότι μπορεί να υπάρχουν και άλλοι νεκροί και μάλιστα να υπάρχουν νεκροί δεκαπεντάχρονοι μαθητές, που κατεβαίνουν στην πορεία έχοντας τσακωθεί με τους γονείς τους, αυτό που μας ενδιέφερε είναι να μην πέσουμε στη λούμπα της παγίδας που μας είχαν στήσει και την ξέραμε πάρα πολύ καλά.

Εμάς μας ενδιέφερε να αποδείξουμε ότι μπορεί το μαζικό κίνημα να κάνει μια διαδήλωση περιφρουρημένη, γιατί δεν είμαστε σε πολεμική κατάσταση. Μας ενδιαφέρει να ακουστούν τα συνθήματα. Και να σας πω και κάτι άλλο; Ηταν και μία ευκαιρία. Μπήκαμε μέσα στις γειτονιές της Αθήνας και μάλιστα των μεταναστών και δεν ξέρω πάντα αν είναι το Σύνταγμα το κυριότερο, όπου εκεί θα κλείνουμε Σταδίου - Πανεπιστημίου τα μαγαζιά και συνήθως περνάς ακόμη και καθημερινή μόνος σου.

Βεβαίως, κάναμε έναν ελιγμό, όχι ότι φοβόμαστε τη σύγκρουση, αλλά δε θέλουμε να γίνουμε μέρος μιας σύγκρουσης προσχεδιασμένης. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα ξαναπάμε στο Σύνταγμα. Και στο Σύνταγμα θα ξαναπάμε αλλά να, αυτό σας λέω: Το κίνημα πρέπει να βρίσκει και πάρα πολλές άλλες μορφές. Μπορεί να πας στο Σύνταγμα και από άλλο δρόμο, μπορείς να πας και σε άλλο χώρο.

Δεν καταλαβαίνω, δηλαδή, ήταν παλικάρια αυτοί που πήγαν στο Σύνταγμα; Για να μη σας πω τώρα, με συγχωρείτε, αλλά με αναγκάζετε, δε θέλω να πέσω σε αυτό το επίπεδο, αλλά δεν μπορώ να μην το πω. Ποιοι έφτασαν στο Σύνταγμα; Οι κουκουλοφόροι. Οι άλλοι; Μόλις είδαν μερικοί τα σκούρα εξαφανίστηκαν, γύρισαν πίσω. Και, μάλιστα, όταν είχαν και έναν κόσμο που μπορούσαν καλύτερα να τον ελέγξουν. Οταν εμείς είχαμε μια τεράστια ουρά που για να μπεις στο Σύνταγμα ήθελες μισή ώρα, όταν παραδίπλα γίνονταν όλα αυτά, τι θα κάναμε; Ηταν γυναίκες με παιδιά. Τι ήταν γερμανική κατοχή; Να πούμε να πέσουν και μερικά κορμιά για την ελευθερία της Πλατείας Συντάγματος;

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Εμείς φτάσαμε στο Σύνταγμα.

-- Φτάσαμε στο Σύνταγμα το ξέρω. Ενα μέρος της πορείας δεν έφτασε. Να σας πω κάτι. Ξέρετε, τότε με τον Πέτρουλα μας είχαν κόψει έξω από το «ΕΣΠΕΡΙΑ», εκεί στη γωνία και προχωράγαμε. Τότε δεν υπήρχε πάντα και η σωστή περιφρούρηση. Και προχωράγαμε και προχωράγαμε χιλιάδες κόσμος και γίναμε πίτα, δηλαδή ακουμπούσε το πόδι του ενός στο πόδι του άλλου. Οταν μας χτύπησαν θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλοί νεκροί. Ενώ υπήρχε το εμπόδιο, δεν είπε κανείς βρε παιδιά να μείνουμε αραιά. Ετσι κάνεις σε δρόμους που διαφεύγεις.

Μια πορεία που περιφρουρείται τι κάνει; Οταν κάθεται ακίνητη είναι αραιή ούτως ώστε να φύγεις από τα πλάγια και να ανασυνταχθείς και αλλού. Τότε με τον Πέτρουλα έγινε μια δραματική κατάσταση. Πώς δεν υπήρχαν περισσότεροι νεκροί; Είχαμε γίνει πίτα, το ποδοπάτημα πήγε σύννεφο.

Επομένως, όλα αυτά τα μετράς. Πού είμαστε; Σε παραμονές επανάστασης; Επαναστατική κατάσταση έχουμε; Μια πορεία κάναμε και θέλουμε να την ξανακάνουμε και θέλουμε να έρθουν και οι μανάδες με τα καροτσάκια.

---

Ερωτηση δημοσιογραφου:
 Ηθελα να σας ρωτήσω, καθώς θέση του κόμματός σας είναι ότι η πρωτοπορία στο λαϊκό κίνημα είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα, αυτή τη στιγμή σε αυτά τα παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους και διαδηλώνουν και κάνουν καταλήψεις στα σχολεία και στις πανεπιστημιακές σχολές κλπ., εσείς, σαν ένα πρωτοπόρο κομμάτι στο αριστερό κίνημα, τι τους λέτε, να συνεχίσουν και τι στόχο να βάλουν;

-- Εμείς λέμε το εξής πράγμα: Οτι πραγματικά πρωτοπόρα και επαναστατική δύναμη, αντικειμενικά, είναι η εργατική τάξη. Το ΚΚΕ είναι η πρωτοπορία, ας το πω έτσι, της εργατικής τάξης, αλλά και στον όρο πρωτοπορία δε βάζουμε μόνο τους εαυτούς μας, υπάρχουν και άλλοι εργαζόμενοι που παλεύουν, δεν είμαστε στην πρώτη γραμμή μόνο εμείς. Βεβαίως, αν πάρουμε από την πλευρά της ιδεολογίας, του προγράμματος ναι, αλλά μέσα στη δράση είναι και άλλες δυνάμεις.

Τι τους λέμε εμείς; Να σας πω τι τους λέμε. Ο,τι τους είπαμε και πριν τρία χρόνια και κατηγορηθήκαμε ότι είμαστε εναντίον των αγώνων. Τους λέμε ότι ο αγώνας πρέπει να έχει κλιμάκωση, σε κάθε φάση. Φυσικά, όταν έχεις μια δολοφονία, δικαιολογούνται τα πάντα και μέσα σε ένα βράδυ και χωρίς συνελεύσεις να γίνει κατάληψη, να γίνει πορεία, να γίνει συγκέντρωση, καταλαβαίνετε.

Τους λέμε ότι πρέπει στον αγώνα αυτό να μπουν και τα θέματα της Παιδείας. Δεν μπορούν να γίνονται οι καταλήψεις μόνο κάτω από τον τίτλο του αδικοχαμένου Αλέξη, γιατί εδώ δεν έχουν αιτήματα. Επομένως, για μας είναι σχετικό. Ολες τις μορφές πάλης τις υποστηρίζουμε, αλλά πρέπει και οι μορφές πάλης να διευκολύνουν να πηγαίνουν και όλοι οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο, να είναι και ανοιχτά τα Πανεπιστήμια, αγωνιζόμενα. Είμαστε υπέρ της εποχής, υπέρ των πάντων είμαστε, αλλά είναι ένας αγώνας λίγο πολύ μακρόχρονος και δεν μπορεί ένας αγώνας να συρρικνώνεται σε μια κατάληψη, όπου μπαίνουν μέσα διακόσιοι και κάνουν ό,τι θέλουν και δεν ξέρει κανείς πώς σκέφτονται όλοι οι υπόλοιποι φοιτητές.

Επομένως, πρέπει να γίνονται συνελεύσεις και ο αγώνας πρέπει να πάρει πάρα πολλές μορφές. Τι θέλω να σας πω; Να κάνουν κατάληψη έξι μήνες και μετά να τρέχουν όλοι να παρακαλούν τους καθηγητές να τους εξετάσουν για να μη χάσουν το πτυχίο και αυτό είναι λίγο, γιατί ο αγώνας πρέπει να προετοιμάζει τον κόσμο για μεγάλες συγκρούσεις, αλλά μεγάλη σύγκρουση δεν είναι πάντα η μία μορφή, είναι και άλλες μορφές.

Επομένως, αυτά που τους λέμε είναι ότι πρέπει ο αγώνας να είναι πάνω στα θέματα της Παιδείας, πάνω στα γενικότερα θέματα της πολιτικής που ακολουθούνται στην Ελλάδα, κατά της δικομματικής εναλλαγής κλπ., πρέπει να είναι αγώνας αντιμονοπωλιακός, πρέπει να είναι αγώνας και κοινή δράση με τα άλλα τμήματα του κινήματος. Να είναι ένας αγώνας με πάρα πολλές μορφές.

Καμιά φορά μπορεί για δύο μήνες να μη γίνει καμία κινητοποίηση σε ένα χώρο, αλλά να είναι περίοδος προετοιμασίας μιας πιο μεγάλης κινητοποίησης. Και, μάλιστα, θα σας πω και κάτι άλλο. Στην προηγούμενη φάση των καταλήψεων, που ήταν και αποφασισμένες από τους φοιτητές ή από ένα μεγάλο μέρος, υπήρχαν, εν πάση περιπτώσει, δημοσιογραφικά συγκροτήματα που τις χτυπούσαν τις καταλήψεις. Τώρα διαβάζουμε κάτι άρθρα που λένε ότι στα Πανεπιστήμια ντρέπεσαι να μπεις στις τουαλέτες, είναι πάρα πολύ καθαρά. Εχουμε, δηλαδή, να σας πω καθαρά, μια μετάλλαξη συντηρητικών θυλάκων, που δεν αντέχουν ούτε μια δίωρη στάση, να κολακεύουν αυτές τις καταλήψεις. Τι να κάνουμε; Δηλαδή, να μην πονηρευτούμε; Κατά τα άλλα, να μην απεργήσουν οι εργάτες στο εργοστάσιο. Οι φοιτητές ας κάνουν - μαζί και οι κουκουλοφόροι - και καταλήψεις, το εργοστάσιο όμως να λειτουργήσει κανονικά. Διότι εκεί ο εργάτης δεν έχει δικαίωμα να απεργήσει. Να μην γίνουν αλυσίδες έξω από το εργοστάσιο, για να διευκολύνεις να εκφραστεί αυτό που θέλει ο εργάτης. Εκεί όχι, είναι ανένδοτοι. Τα Πανεπιστήμια σου λέει, δεν πειράζει, άσε.

Ερωτηση δημοσιογραφου:
 Θέλω να ρωτήσω το εξής. Διαπιστώνουμε, παρατηρώντας τοποθετήσεις άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, ότι πράγματι, ας πούμε του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλων οργανώσεων εξωκοινοβουλευτικών, ότι η κατακλείδα τους, το διά ταύτα τους είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση. Από την άλλη όμως πάλι είχαμε ένα πολύ σοβαρό θέμα με τον τραυματισμό ενός μαθητή και διακρίνουμε μια δυσανάλογα υποτονική κριτική του ΚΚΕ απέναντι στην κυβέρνηση, σε σχέση με τις ευθύνες που έχει, σε σχέση με τη σοβαρότητα του θέματος...

-- Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εμείς, παρά το γεγονός ότι το παιδί είναι πολύ κοντά στην ΚΝΕ, ο πατέρας του είναι στέλεχος του Κόμματος, δεν το παίζουμε - με συγχωρείς δηλαδή - επικοινωνιακά, το «δικό μας το παιδί». Εμείς απαντήσαμε ότι η κυβέρνηση έχει πολιτική ευθύνη. Μην ξεχνάτε ότι καταρχήν είναι άγνωστος αυτός που πυροβόλησε και βεβαίως δεν είναι ένας Διονύσης που γιόρταζε και δε δεχόμαστε αυτά που λένε διάφοροι ότι μπορεί να είναι ένας Διονύσης που γιόρταζε ή που χτύπησε τα παιδιά ένας, γιατί τα παιδιά έκαναν φασαρία...

Εμείς το συνδέσαμε και είπαμε έχει πολιτική ευθύνη, απαιτούμε να μη γίνει καμία συγκάλυψη, έχουμε προειδοποιήσει την κυβέρνηση να μην υιοθετήσει επίσημα - γιατί το δημοσιογράφο δεν μπορείς να του κλείσεις το στόμα - τα περί Διονύσηδων και Αγίων Διονυσίων... Παρακολουθούμε από πολύ κοντά την υπόθεση, πολύ κοντά και με δικές μας δυνάμεις, και η απάντησή μας ήταν η εξής: Σε αυτό που λέει η κυβέρνηση «τα κεφάλια μέσα», χτες και σήμερα το Περιστέρι σείεται από κινητοποιήσεις.

Τους απαντάμε και με τη σημερινή συνέντευξη. Αν αυτή η συνέντευξη είναι «απαλή» για την κυβέρνηση, τότε με συγχωρείτε, εγώ δε θεωρώ καθόλου δυναμική κριτική να λες ότι έχω μια ανίκανη κυβέρνηση και να παίζεις και σε δύο ταμπλό. Από τη μια μεριά να ωραιοποιείς τους κουκουλοφόρους και από την άλλη να λες «γιατί η κυβέρνηση δεν προστατεύει τις περιουσίες των νοικοκυραίων»... Αυτά είναι ασυμβίβαστα πράγματα.

Εμείς θα χτυπήσουμε την κυβέρνηση και την πλουτοκρατία του τόπου και κάθε κόμμα με την ίδια πολιτική, στην καρδιά, ταξικά. Η ταξική πάλη δεν έχει σχέση με τη φιγούρα. Αφήστε τα αυτά, ότι δεν αντιδράσαμε. Ξέρω ότι αν ανήκε σε κανένα άλλο κόμμα θα καλούσαν τα κανάλια, θα πήγαινε ο πρόεδρος του κόμματος συνοδεία στο νοσοκομείο... Εγώ επέλεξα, θα σας το πω καθαρά, βεβαίως το έμαθα τη νύχτα. Ηρθαμε στα γραφεία, είπαμε ότι θα το δούμε το θέμα, έλειπαν οι πληροφορίες, να δούμε τι κάνει το παιδί και βγάλαμε στις 10.00 την ανακοίνωση και δεν πήγα και στο «Metropolitan», συνειδητά, παρότι επικοινώνησα με τον πατέρα.

Δεν παίζουμε τώρα ο δικός μας, ο μη δικός μας κλπ. Ακριβώς γι' αυτό το κάναμε. Δε διαχωρίζουμε. Δηλαδή επειδή ο πατέρας είναι στέλεχος του Κόμματος και του ΠΑΜΕ, έπρεπε να κάνουμε αντάρα; Οχι, έπρεπε να βάλουμε πολιτικά το θέμα, όπως το βάζουμε σήμερα.

-- Με το δικό σας το κόμμα;

-- Βεβαίως. Είναι συνδικαλιστής και τα δώδεκα παιδιά ασχολούνταν με την προετοιμασία της διαδήλωσης που είχε καλέσει το ΣΑΣΑ και είχε αποφασίσει το σχολείο. Αυτό έκανε το παιδί. Οταν όμως το μάθαμε, το πρώτο πράγμα που μας ενδιέφερε είναι η αστυνομία να το μάθει, να μπει δικηγόρος, καθώς και πώς είναι το παιδί. Επικοινωνήσαμε με τον πατέρα, με το παιδί. Αυτό μας ενδιέφερε. Θα μπορούσα να σηκωθώ εγώ να πάω εκείνη την ώρα στις 2.00 στο «Metropolitan» να φωνάξω και τα κανάλια και στις 5.00 το πρωί! Αυτό δε θα το κάνουμε εμείς, όχι μόνο εγώ. Πήγαν στελέχη του Κόμματος εκεί δίπλα στην οικογένεια. Φιγούρα δεν έγινε, δεν κάναμε, γιατί θέλουμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή στο πολιτικό ζήτημα. Και να σας πω και κάτι άλλο; Δε θέλουμε να μιμηθούμε τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς.

Στο «Metropolitan» προσωπικά δεν πήγα καθόλου. Δε θα μπορούσα να πάω; Αφού θα έβγαινε σε μια μέρα, γιατί να πάω; Επικοινώνησα, μαθαίναμε, ξέραμε για τον τένοντα, για το δαχτυλάκι, τα πάντα. Ασχοληθήκαμε. Πήγαν άλλοι σύντροφοι εκεί δίπλα στην οικογένεια, αλλά προσπαθούμε να προφυλαχτούμε και από το να μετατρέψουμε σε θεατρική παράσταση ένα τραγικό πραγματικά γεγονός.

-- Ηθελα να σας ρωτήσω, σας απασχολεί το γεγονός ότι όλο και περισσότερα κομμάτια της νεολαίας της μαθητικής και της φοιτητικής, προτιμούν αντί για τα παραδοσιακά να το πω έτσι κόμματα της Αριστεράς, προτιμούν να εντάσσονται είτε στον αντιεξουσιαστικό χώρο είτε στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς; Δηλαδή δείχνει αυτή η γενικότερη απαξίωση...

-- Τέτοια τάση δεν υπάρχει.

-- Η γενικότερη απαξίωση, που εμφανίζεται αυτό στις δημοσκοπήσεις. Η απαξίωση των πολιτικών δείχνει τελικά να περιλαμβάνει και το χώρο αυτό της παραδοσιακής Αριστεράς.

-- Εμάς δε μας αφορά η απαξίωση. Αυτό που υπάρχει και αυτό που ενδιαφέρει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είναι το εξής: Δεν έχουμε απαξιωθεί ως κόμμα εξουσίας. Αυτό όμως που υπάρχει είναι να επικοινωνήσουμε και να συνομιλήσουμε με όλο και περισσότερους νέους. Και δεν είναι για να τους πούμε τις θέσεις μας, δεν αρκεί αυτό. Πρέπει να ανατρέψουμε όλο τον όγκο του ψέματος που ακούμε και των αντι-ιστορικών απόψεων που διαβάζουν στα βιβλία τους. Πάντα οι οργανωμένοι και προσανατολισμένοι σε κόμματα νέοι είναι η μειοψηφία. Οχι μόνο τώρα, ακόμα και στο μέλλον έτσι θα είναι. Είναι πολύ φυσικό.

Και τα παιδιά των δεκαπέντε και δεκαέξι και δεκαεφτά χρονών και γενικά, πάντα ένα πολύ μικρό μέρος του λαού θα είναι οργανωμένο σε κόμματα. Αυτό δε σημαίνει τίποτα το ιδιαίτερο. Αλλο πράγμα είναι, βεβαίως, ότι πρέπει να απαξιωθούν τα κόμματα με την αντιλαϊκή πολιτική, αλλά εγώ δε βρίσκω ότι πάνε αλλού οι νέοι. Πού πάνε οι νέοι; Με συγχωρείτε. Ακούγαμε στις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές ότι τέλος πάντων αυτό το καινούριο σχήμα που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ κλπ. θα ήταν πρώτη δύναμη. Ούτε 6% δεν έφτασαν, αν και συνεργάστηκαν με συγκροτημένες ομάδες και κινήσεις από χρόνια.

Μπορεί να μην υπάρχει ρεύμα μαθητικό οργάνωσης σε κόμματα, αυτό ναι. Αλλά ρεύμα μαθητικό που πάει στους αναρχοαυτόνομους και που πάει στους αντι-εξουσιαστές δεν υπάρχει. Είναι άλλο πράγμα αν σε μια κινητοποίηση μπαίνουν μπροστά οι κουκουλοφόροι και κάτω από αυτή τη συζήτηση, ευκαιριακά μπορεί να νιώθουν ότι τους εκφράζει το σπάσιμο της βιτρίνας, αλλά θα σας πω το εξής πράγμα: Η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών, αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, θα αποτραβηχτεί από την πάλη. Και νομίζω ότι αυτός είναι και ο στόχος γενικότερα του συστήματος. Να ξεσπάσει, να ησυχάσει, να φοβηθεί και να γυρίσει στα θρανία.

Γι' αυτό εμείς μιλάμε για κλιμάκωση. Η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών, με συγχωρείτε, δεν έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη ούτε για κόμματα, ούτε τίποτα. Βεβαίως μπορεί να έλκεται από έναν που θα βγει στην τηλεόραση και θα πει διάφορα, πώς να σας πω τώρα, έτοιμα, συνταγές για να αρέσουν στους νέους. Εκεί μπορεί να νιώσει μια έλξη. Αλλά όσο γρήγορα μπορεί να νιώσει έλξη, τόσο γρήγορα μπορεί να νιώσει και απώθηση για το ίδιο. Πάντως η μαθητική νεολαία σκέφτεται, προβληματίζεται, έχει θετικές στάσεις, αλλά δεν είναι αποκρυσταλλωμένες. Απόλυτα φυσικό.

Και με συγχωρείτε δηλαδή, όταν η μεγαλύτερη γενιά μοιράζεται ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία, τι απαίτηση δηλαδή έχουμε, τα παιδιά τους να είναι; Κάπως έτσι θα είναι. Βιώνουν δηλαδή τις τάσεις των γονιών τους με απογοήτευση και με αποχή. Αλλά αυτό δε θα είναι τάση για πάντα.

Όσοι πήγαν στις πορείες τον τελευταίο καιρό θα παρατήρησαν ότι οι κουκουλοφόροι που σπάγανε ήταν πάρα πολλοί. Δεν είναι δυνατόν να είναι προβοκάτορες όλοι αυτοί. Πόσοι προβοκάτορες υπάρχουν δηλαδή; Αυτοί ήταν εκατοντάδες!

Ε λοιπόν όχι. Αυθόρμητα παιδιά ήταν...

IQ ραδικιού είσαι!!!   10000 πράγματα είπε!  αυτά κατάλαβες??  Πόση ανάλυση θέλετε εκεί στον Ξύριζα για να καταλαβαινεται ότι το να μπαχαλέυεις και να τα σπάς ούτε κίνημα είναι ούτε εξέγερση όπως είπε το καλό αυτο παιδί ο Τσίπρας.

και πέρα απο τους προβοκάτορες, ακόμα και παιδία αυθόρμητα να είναι, πρώτο τους χρησιμοποιούνε οι μηχανισμοί του παρακράτους και της προβοκάτσιας και δέυτερο πρέπει να καταλάβουν και τα ίδια οτι εν αγνοία τους (πάντα με τον γνώμονα ότι είναι θέλουν να αγωνιστούν καλοπροαίρετα) κάνουν ζημία στο κίνημα, δίνουν ασυλία στους παρακρατικούς με κουκούλες, δίνουν βούτυρο στο ψωμί της Κρατικής Καταστολής, και το πίο σημαντικό οτι συντηρητικοποιείται ο κόσμος.

Τα αυθόρμητα τα καλοπροαίρετα παιδία πρέπει να συμπαραταχτούν με το οργανωμένο, περιφρουρημένο με στόχους ταξικό κίνημα!!!


                             (Ενγκελς)

ΥΣ: ...αν δεν το "ξεγεννήσει" θα σκάσει σαν φούσκα - μπαλόνι το κίνημα    (πράγμα που έχουμε μια μικρή εμπειρία και εμείς απο τους φοιτητικούς αγώνες)

Μίλησε ο Αϊνστάιν. ^mountza^ ^mountza^


Πόση ανάλυση θέλετε εκεί στο ΚΚΕ για να καταλάβετε ότι κίνημα και εξέγερση έχουμε όχι επειδή κάποιοι μπαχαλεύουνε και σπάνε, αλλά επειδή κατέβηκαν χιλιάδες άνθρωποι στο δρόμο;


Είπε κανείς ότι διαφωνεί; Και βέβαια να πολιτικοποιηθούν περισσότερο τα παιδιά, και να οργανωθούν, και να βάλουν στόχους, και να συμπαραταχθούν με το εργατικό κίνημα. Και ο ΣυΡιζΑ αυτό προσπαθεί να κάνει.

μας τα έχετε κάνει τσουρέκια τερκενλης με την περιφρούρηση.

βαρέθηκα να ακούω αυτή τη λέξη, βρείτε κάποιο άλλο συνώνυμο πλζ.

όσο αφορά για τους  ΧΙΛΙΑΔΕΣ...

συμφωνώ απολύτως!!!!

οι ΧΙΛΙΑΔΕΣ επέλεξαν τα οργανωμένα, μαζικά, περιφρουρημένα μπλόκ  του Ταξικού Κινήματος!!!

Ομως οι Καναλάρχες ξέρουν να κρύβουν καλά αυτούς που φοβούνται!!!!!!!

πχ. την απεργία της Τετάρτης ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ για το ΠΑΜΕ. ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ!!!!!

Το ΠΑΜΕ - ταξικά σωματεία - Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων - μέτρησε πάνω απο 25,000 στην Αθήνα και πάνω απο 10,000 Θεσνικη, χώρια σε άλλες πόλεις (συνολικά πανελλήνια πάνω απο 50,000 κόσμο).

Τα μπουρδέλα της ΓΣΕΕ (γιατι για μένα είναι μπουρδέλα και καφενεία που χωράνε όλους ακόμα και τις κουκούλες) είχανε 4,000 Αθήνα, 1,000 θεσνικη με το ζόρι, και ΜΗΔΕΝ σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα!!!


ετσι???  ΜΗΝ ΜΟΥ ΛΕΣ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ!!!!!

ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩΩΩΩ!!!!!

Η πορεια που εγινε αυθορμητα δευτερα βραδυ ηταν μακρα η πιο μεγαλη και η πιο δυναμικη στη θεσσαλονικη.

Περισσότεροι από εσάς ήμασταν.

Πού το πάει το ΚΚΕ;      
Από τη σταλινική «αδιαλλαξία» στη συναίνεση στον Καραμανλή

 

Μια πραγματική ψυχρολουσία επιφύλαξαν σε χιλιάδες αγωνιστές της Αριστεράς οι δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα, μετά τη συνάντησή της με τον Καραμανλή στο μέγαρο Μαξίμου.

Τ ο νόημα των διαδοχικών συναντήσεων του Καραμανλή με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς ήταν σαφές. Ο πρωθυπουργός της Δεξιάς, σε μια κρίσιμη στιγμή για την κυβέρνησή του, στο αποκορύφωμα της πολιτικής κρίσης που προκαλούσαν οι μαζικότατες διαμαρτυρίες για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, απαιτούσε τη συναίνεση όλων των πολιτικών κομμάτων, για να βάλει το παλιό γνωστό δίλημμα: υποταχτείτε στα όρια της συνταγματικής «τάξης», αλλιώς θα προχωρήσω σε έκτακτα αστυνομικά μέτρα. Αυτό ήταν το επίδικο ζήτημα της ημέρας. Σ’ αυτό καλούνταν να απαντήσουν οι ηγεσίες της Αριστεράς.
Δυστυχώς, η Αλέκα Παπαρήγα επέλεξε όχι να απαντήσει, ούτε καν να αποφύγει την πρόκληση, αλλά αντίθετα να ενισχύσει την πίεση που επιδίωκε να βάλει ο Καραμανλής. Στην πόρτα του Μαξίμου, η αναφορά στον ΣΥΡΙΖΑ για το «χάιδεμα των κουκουλοφόρων» ήταν εκκωφαντική. Αντικειμενικά κάλυπτε και εξαέρωνε όλα τα άλλα που είπε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ.
Όχι τυχαία, την ίδια δήλωση επανέλαβε ο Καρατζαφέρης, επιλέγοντας να χρησιμοποιήσει ακριβώς τη φράση της Παπαρήγα. Την επομένη, όλες οι εφημερίδες της Δεξιάς αξιοποίησαν το «δώρο». Τα αντιδραστικά πρωτοσέλιδα παρουσίασαν την απαίτηση για υποταγή στην «τάξη και ασφάλεια», όχι σαν έκκληση του πρωθυπουργού και του αρχηγού της ακροδεξιάς, αλλά σαν επιταγή της γ.γ. του ΚΚΕ! Το ίδιο βράδυ, η Λιάνα Κανέλλη, περιφερόμενη στα κανάλια, ανέλαβε την πρωτοβουλία να κάνει το «μήνυμα» ηχηρότερο, με το αηδιαστικό «σωματέμποροι και χασισέμποροι» που πέταξε στα μούτρα των διαδηλωτών, την ώρα που η αστυνομία εξαντλούσε στην Αθήνα τα αποθέματα δακρυγόνων που διαθέτει.


Οι δηλώσεις αυτές προκάλεσαν αμηχανία ακόμα και σε πολλά μέλη του κόμματος. Έτσι κλήθηκαν τα πιο «ιδεολογικά» στελέχη, για να καλύψουν τα «κενά». Ο Δημ. Γόντικας, σε άρθρο του στο «Ριζοσπάστη» με τίτλο «Περί εξέγερσης», προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.


Μας λέει ο Δ. Γόντικας: «Στο γενικό σχεδιασμό (σ.σ. της κυρίαρχης τάξης) πάντα ήταν και είναι επιδίωξη να απομακρύνει ή να εμποδίζει τη συνένωση της νεολαίας με το εργατικό κίνημα». Σωστό. Και γι’ αυτό, πάντα οι κομμουνιστές έδιναν σκληρές μάχες, χωρίς να αποφεύγουν τις κακοτοπιές, για να ενισχύουν αυτή τη «συνένωση». Αυτή την παράδοση απέφυγε να ακολουθήσει σήμερα το ΚΚΕ: Μετά τη δολοφονία του Αλέξη, οργάνωσε δύο δικές του, «καθαρούτσικες», διαδηλώσεις, που κατέληξαν να βαδίζουν στα στενά της Πειραιώς και του Μεταξουργείου, για να αποφύγουν τα προβλήματα «συνένωσης» με τους χιλιάδες νέους, που είχαν κυριολεκτικά καταλάβει το κέντρο της Αθήνας.


Ο Δ. Γόντικας συνεχίζει υπεροπτικά, αντιμετωπίζοντας αφ’ υψηλού το πραγματικό κίνημα, στο ζήτημα των πολιτικών στόχων: «Φτάνει (σ.σ. το κίνημα) μέχρι το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση. Τίποτα παραπάνω». Θα ήταν καλοδεχούμενη η κριτική, από τη σκοπιά του «κάτι παραπάνω». Δυστυχώς, το ΚΚΕ έμεινε «παρακάτω», αφού δεν προσυπογράφει ούτε το αίτημα να πέσει η κυβέρνηση. Αυτό το απέδειξαν οι δηλώσεις Παπαρήγα -που ήταν μια αναμφισβήτητη ενίσχυση του Καραμανλή σε μια δύσκολη στιγμή. Όμως, για τους δύσπιστους υπάρχουν πάντα και οι επεξηγηματικές δηλώσεις της κ. Κανέλλη. Σε συνέντευξή της στη ΝΕΤ, επανέλαβε -με πιο βαθυστόχαστο ύφος- τον ισχυρισμό της «Αυριανής», ότι, τάχα, οι Αμερικάνοι ρίχνουν τον Καραμανλή: «Τρεις υπουργούς είχαμε, που παρουσίασαν το ζήτημα της Vodafone. Βουλγαράκης, Ρουσόπουλος, Παπαληγούρας. Η γυναίκα του Βουλγαράκη κινδυνεύει να πάει φυλακή, ο Ρουσόπουλος είναι σπίτι του και ο Παπαληγούρας γλίτωσε γιατί δεν έχει πλέον το υπουργείο Δικαιοσύνης…». Τέτοια υπεράσπιση σε υπουργούς της Ν.Δ. (με «αντιϊμπεριαλιστικά» παράσημα στους Βουλγαράκη και Ρουσόπουλο!!) δεν θα τολμούσε πλέον να εκστομίσει ούτε ο… Τράγκας.


Το ΚΚΕ προσπαθεί να παρουσιάσει στα μέλη του την πλήρη αποκατάσταση του σταλινισμού ως αριστερή ιδεολογική στροφή. Πρόκειται για υποκρισία, αφού στο «πλαίσιο» αυτό χωράνε ακόμα και θρησκευάμενοι εθνικιστές όπως η κ. Κανέλλη. Τα χειρότερα όμως είναι στο επίπεδο της άμεσης πολιτικής, εκεί που το ΚΚΕ απέδειξε για άλλη μια φορά τον πάγιο φόβο του απέναντι στις πραγματικές, αυθεντικές, μαζικές κινητοποιήσεις (που πάντα κουβαλάνε και αντιφάσεις και προβλήματα) και -κυρίως- απέδειξε για άλλη μια φορά την ιδιότυπη «φιλικότητα» της ηγεσίας του προς τη Ν.Δ. Κρίμα…

Από την Εργατική Αριστερά (http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1551&Itemid=42)

Κραταω την τελευταια λεξη

Σιχάθηκα πια με τις παπαρολογίες του ΚΚΕ.Μας πρήξατε!Και έλεος πια με την περιφρούρηση που λέει κι ο Λάζαρος.
Χθες στη ΓΣ είπατε ακόμα ότι πρέπει να περιφρουρήσουμε και τη βία!Έλεος!Και η βία να γίνεται περιφρουρημένα!Περιφρουριολάγνοι!  ^crazy^   Σε λίγο θα κάνουμε και τίποτα άλλο περιφρουρημένα......

Και επιτέλους φτάνει πια με τα καλά,τα καλοπροαίρετα παιδιά που πρέπει να συμπαραταχτούν.Δηλαδή τα υπόλοιπα τι είναι;Κακά παιδιά;Να τα ρίξουμε σε έναν Καιάδα;Δεν έχει άσπρη μέρα για τα υπόλοιπα παιδιά;

ΔΕΝ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ ΟΛΑ,ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΚΑΛΟΥΠΙΑ,ΔΕΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ!
Και καλά κάνουνε..  ;)

Κοίτα cecs, τα κόμματα και οι οργανώσεις είναι λογικό και θεμιτό να προσπαθούν να παίξουν καθοδηγητικό ρόλο. Και η βία μπορεί να "μπει σε καλούπια", να τεθεί στην υπηρεσία ενός στόχου. Ξέρω ότι δε γίνεται να εξαφανιστούν τα φαινόμενα "τυφλής" βίας, αλλά τα άτομα και οι ομάδες που προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες θα ήταν καλό σε επόμενη φάση να συνειδητοποιηθούν περισσότερο (ίσως όχι όλοι, αλλά τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος τους) και να τιθασεύσουν το "αυθόρμητο" για να πετύχουν κάτι συγκεκριμένο.

Δε διαφωνώ σε ένα μεγάλο βαθμό ότι καλό είναι σιγά σιγά όλη αυτή η "οργή" και η δίψα για δικαίωση να αποτυπωθεί σε κάτι άλλο πιο δημιουργικό και ίσως πιο αποτελεσματικό.
Διαφωνώ όμως ότι αυτό είναι κάτι που εγώ ή οποιοσδήποτε μπορώ/επιχειρώ/φιλοδοξώ να το ελέγξω,και μάλιστα πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα κόμμα που θέλει να το καπελώσει και να σφετεριστεί κάτι που δεν του ανήκει,γιατί απλά δεν γίνεται να του ανήκει.
Πιστεύω ότι όποιος αντιλαμβάνεται ότι τον καθοδηγούν,είναι πιθανό να αντιδράσει.Ακόμα και για τους γονείς μας το λέω αυτό.
Άλλο ο γονιός να συμβουλεύει,να νοιάζεται και να προσπαθεί -μέσω μιας γνώμης- να δείξει στο παιδί κάποιες εναλλακτικές,και άλλο να προσπαθεί να καθοδηγήσει και να χειραγωγήσει,προφανώς στο όνομα του προστατευτισμού και του ανθρώπινου,κατά τα άλλα,ενδιαφέροντος.Οι γραμμές είναι λεπτές.

Τελικα σε ποιες λαικες κινητοποιησεις αναφερεται;  8)

Εγώ εννοούσα ότι η κάθε πολιτική οργάνωση δείχνει την κατεύθυνση την οποία θεωρεί ότι θα πρέπει να ακολουθήσει ο αγώνας για να νικήσει, ρίχνει τις δυνάμεις της εκεί (μέσα στα πλαίσια του κινήματος πάντα - εδώ είναι και η διαφωνία μας με το ΚΚΕ, ότι δρα αποκομμένο από το υπόλοιπο κίνημα), και ο υπόλοιπος κόσμος του κινήματος αναγνωρίζει την ορθότητα της δράσης της. Δεν αναφερόμουν σε κάποια ύπουλη ή ανέντιμη χειραγώγηση.

Δεν ανέφερα προφανώς το παράδειγμα με τους γονείς ως "μια ύπουλη και ανέντιμη χειραγώγηση"!
Γι'αυτό και είπα ότι είναι ανθρώπινο και λογικό!

Κατάλαβα πολύ καλά τι ήθελες να πεις..Μην ανησυχείς!  ;)

ειπαμε, ολα τα κανουν οι Ιαπωνες που κατα βαθος ειναι Εβραιοι αντικομμουνιστες που εχουν συσπηρωθει κατω απο την ηγεσια της ΣΤΑΖΕΙτοταβανι..... :???: