THMMY.gr

Δριμύ «κατηγορώ» του Χάρολντ Πίντερ κατά Μπους και Μπλερ


Να λογοδοτήσουν ενώπιον της Δικαιοσύνης για τα ψέματα που είπαν στους λαούς τους για τον πόλεμο στο Ιράκ, ζητά από τους Τζ.Μπους και Τ.Μπλερ ο Χάρολντ Πίντερ, μέσω της μαγνητοσκοπημένης ομιλίας του που μεταδόθηκε την Τετάρτη στη Σουηδική Βασιλική Ακαδημία εν όψει της τελετής απονομής των βραβείων Νόμπελ, στην Στοκχόλμη, στις 10 Δεκεμβρίου.

Ο κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας, ο οποίος τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005, δεν θα παραστεί στην τελετή εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει. Το βραβείο του θα παραλάβει ο εκδότης Στίβεν Πέιτζ.

Στην ομιλία του, με τίτλο «Τέχνη, Αλήθεια και Πολιτική» που πραγματεύεται τη σημασία της αλήθειας στην τέχνη και επικρίνει την απουσία της από την πολιτική και την οποία μαγνητοσκόπησε μία ημέρα πριν εισαχθεί και πάλι σε νοσοκομείο του Λονδίνου, ο Χάρολντ Πίντερ εξαπολύει δριμεία επίθεση κατά των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας.

Χαρακτηρίζει, μάλιστα, τη χώρα του «αξιολύπητη και ατάραχη» και την παρομοιάζει με «παραπονιάρικο αρνάκι στο λουρί» που «ακολουθεί πίσω από τις ΗΠΑ». Ζητά, δε, την προσαγωγή τόσο του Βρετανού πρωθυπουργού όσο και του προέδρου των ΗΠΑ ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. «Αλλά ο Μπους είναι έξυπνος. Δεν αναγνώρισε ποτέ το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο» αναφέρει ο Πίντερ.

Οι περισσότεροι πολιτικοί «δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια αλλά για την εξουσία και για την παραμονή τους σε αυτή» τονίζει σύμφωνα με το BBC ο 75χρονος συγγραφέας, υπογραμμίζοντας:

«Οι πολιτικοί πιστεύουν ότι είναι αναγκαίο να κρατούν τους πολίτες σε άγνοια, να ζουν μην γνωρίζοντας την αλήθεια, ούτε καν αυτή της δικής τους ζωής».

Αναφερόμενος στον πόλεμο στο Ιράκ, σημειώνει ότι η δικαιολογία πάνω στην οποία βασίστηκαν οι ΗΠΑ για να εισβάλουν στο Ιράκ ήταν ψευδής. «Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η αλήθεια έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται το ρόλο τους στον πλανήτη και πως επιλέγουν να τον ενσαρκώσουν» λέει.

Σύμφωνα με τον Πίντερ, από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η αμερικανική κυβέρνηση «υπέθαλπε και εν πολλοίς έδινε έδαφος σε ακροδεξιά στρατιωτικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο». «Αναφέρομαι στην Ινδονησία, την Ελλάδα, την Ουρουγουάη, την Βραζιλία, την Αϊτή, την Τουρκία, τις Φιλιππίνες, τη Γουατεμάλα, το Ελ Σαλβαδόρ και φυσικά, την Χιλή» εξηγεί.

Σπουδαία λόγια από έναν άνθρωπο που παρά τα προβλήματα υγείας του είχε το θάρρος να χρησιμοποιήσει τη βράβευσή του με το βραβείο Νόμπελ για να πει σταράτα και χωρίς δισταγμούς όσα νιώθει αυτός και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον κόσμο..

Σπουδαία λόγια από έναν άνθρωπο που τιμάει έμπρακτα την "ελευθερία του λόγου", κόντρα στην τρομοκρατία της σκέψης και του λόγου που καλλιεργεί η υπερδύναμη..

Ολοκληρη η ομιλία του Χάρολντ Πίντερ βρίσκεται στη σημερινή Ελευθεροτυπία (8 Δεκεμβρίου 2005) www.enet.gr

Μπράβο του που είχε το θάρρος να τα χώσει τόσο ανοιχτά και άφοβα ακόμα και στην πατρίδα του!!!

Για όσους (ευλογημένους) δεν αρκούνται στις περιλήψεις και τις μεταφράσεις αποσπασμάτων και το διάβασμα τους είναι ζωτική ανάγκη.

http://nobelprize.org/literature/laureates/2005/pinter-lecture-e.html

Χρήστος Ε. Δημάκης

υγ. Είναι πολύ μεγαλύτερο από μια .... οθόνη!


................................................. ................................................. ........................
Harold Pinter – Nobel Lecture
Art, Truth & Politics

In 1958 I wrote the following:

'There are no hard distinctions between what is real and what is unreal, nor between what is true and what is false. A thing is not necessarily either true or false; it can be both true and false.'

I believe that these assertions still make sense and do still apply to the exploration of reality through art. So as a writer I stand by them but as a citizen I cannot. As a citizen I must ask: What is true? What is false?

Truth in drama is forever elusive. You never quite find it but the search for it is compulsive. The search is clearly what drives the endeavour. The search is your task. More often than not you stumble upon the truth in the dark, colliding with it or just glimpsing an image or a shape which seems to correspond to the truth, often without realising that you have done so. But the real truth is that there never is any such thing as one truth to be found in dramatic art. There are many. These truths challenge each other, recoil from each other, reflect each other, ignore each other, tease each other, are blind to each other. Sometimes you feel you have the truth of a moment in your hand, then it slips through your fingers and is lost.

I have often been asked how my plays come about. I cannot say. Nor can I ever sum up my plays, except to say that this is what happened. That is what they said. That is what they did.

Most of the plays are engendered by a line, a word or an image. The given word is often shortly followed by the image. I shall give two examples of two lines which came right out of the blue into my head, followed by an image, followed by me.

The plays are The Homecoming and Old Times. The first line of The Homecoming is 'What have you done with the scissors?' The first line of Old Times is 'Dark.'

In each case I had no further information.

In the first case someone was obviously looking for a pair of scissors and was demanding their whereabouts of someone else he suspected had probably stolen them. But I somehow knew that the person addressed didn't give a damn about the scissors or about the questioner either, for that matter.

'Dark' I took to be a description of someone's hair, the hair of a woman, and was the answer to a question. In each case I found myself compelled to pursue the matter. This happened visually, a very slow fade, through shadow into light.

I always start a play by calling the characters A, B and C.

In the play that became The Homecoming I saw a man enter a stark room and ask his question of a younger man sitting on an ugly sofa reading a racing paper. I somehow suspected that A was a father and that B was his son, but I had no proof. This was however confirmed a short time later when B (later to become Lenny) says to A (later to become Max), 'Dad, do you mind if I change the subject? I want to ask you something. The dinner we had before, what was the name of it? What do you call it? Why don't you buy a dog? You're a dog cook. Honest. You think you're cooking for a lot of dogs.' So since B calls A 'Dad' it seemed to me reasonable to assume that they were father and son. A was also clearly the cook and his cooking did not seem to be held in high regard. Did this mean that there was no mother? I didn't know. But, as I told myself at the time, our beginnings never know our ends.

'Dark.' A large window. Evening sky. A man, A (later to become Deeley), and a woman, B (later to become Kate), sitting with drinks. 'Fat or thin?' the man asks. Who are they talking about? But I then see, standing at the window, a woman, C (later to become Anna), in another condition of light, her back to them, her hair dark.

It's a strange moment, the moment of creating characters who up to that moment have had no existence. What follows is fitful, uncertain, even hallucinatory, although sometimes it can be an unstoppable avalanche. The author's position is an odd one. In a sense he is not welcomed by the characters. The characters resist him, they are not easy to live with, they are impossible to define. You certainly can't dictate to them. To a certain extent you play a never-ending game with them, cat and mouse, blind man's buff, hide and seek. But finally you find that you have people of flesh and blood on your hands, people with will and an individual sensibility of their own, made out of component parts you are unable to change, manipulate or distort.

So language in art remains a highly ambiguous transaction, a quicksand, a trampoline, a frozen pool which might give way under you, the author, at any time.

But as I have said, the search for the truth can never stop. It cannot be adjourned, it cannot be postponed. It has to be faced, right there, on the spot.

Political theatre presents an entirely different set of problems. Sermonising has to be avoided at all cost. Objectivity is essential. The characters must be allowed to breathe their own air. The author cannot confine and constrict them to satisfy his own taste or disposition or prejudice. He must be prepared to approach them from a variety of angles, from a full and uninhibited range of perspectives, take them by surprise, perhaps, occasionally, but nevertheless give them the freedom to go which way they will. This does not always work. And political satire, of course, adheres to none of these precepts, in fact does precisely the opposite, which is its proper function.

In my play The Birthday Party I think I allow a whole range of options to operate in a dense forest of possibility before finally focussing on an act of subjugation.

Mountain Language pretends to no such range of operation. It remains brutal, short and ugly. But the soldiers in the play do get some fun out of it. One sometimes forgets that torturers become easily bored. They need a bit of a laugh to keep their spirits up. This has been confirmed of course by the events at Abu Ghraib in Baghdad. Mountain Language lasts only 20 minutes, but it could go on for hour after hour, on and on and on, the same pattern repeated over and over again, on and on, hour after hour.

Ashes to Ashes, on the other hand, seems to me to be taking place under water. A drowning woman, her hand reaching up through the waves, dropping down out of sight, reaching for others, but finding nobody there, either above or under the water, finding only shadows, reflections, floating; the woman a lost figure in a drowning landscape, a woman unable to escape the doom that seemed to belong only to others.

But as they died, she must die too.

Political language, as used by politicians, does not venture into any of this territory since the majority of politicians, on the evidence available to us, are interested not in truth but in power and in the maintenance of that power. To maintain that power it is essential that people remain in ignorance, that they live in ignorance of the truth, even th
e truth of their own lives. What surrounds us therefore is a vast tapestry of lies, upon which we feed.

...........................

Αν έφτασες ως εδώ, μπράβο σου, πήγαινε τώρα στη διεύθυνση
http://nobelprize.org/literature/laureates/2005/pinter-lecture-e.html
για την πιο ενδιαφέρουσα συνέχεια, μαζί με άλλα ακόμη πιο ωραία μουλτιμιντιακά...
Αν η ανάγνωση είναι δύσκολη, εχει και εικόνα και ήχο και ....


http://nobelprize.org/literature/laureates/2005/pinter-bibl.html
http://nobelprize.org/literature/laureates/2005/pinter-lecture.html
http://nobelprize.org/literature/laureates/2005/pinter-interview.html
http://nobelprize.org/literature/laureates/2005/pinter-or.html

Καλα η φωτογραφια ολα τα λεφτα....
Γκαββεςςςςς(Gavves.....)

Επιμέλεια: Γ.Ε.ΚΑΡ.

Δύσκολα θα ξεμπερδέψουν από την κριτική του Χάρολντ Πίντερ ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ. Ο νομπελίστας συγγραφέας, εντυπωσιακά καλύτερα στην υγεία του, αποκάλεσε, για άλλη μια φορά, τους ηγέτες που ξεκίνησαν τον καταστροφικό πόλεμο στο Ιράκ εγκληματίες πολέμου. Τα «πυρά» του Πίντερ εκτοξεύτηκαν από το Τορίνο αυτή τη φορά. Ο κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας βρέθηκε στην ιταλική πόλη το περασμένο Σαββατοκύριακο για να παραλάβει την ύψιστη θεατρική ευρωπαϊκή διάκριση, το βραβείο «Europe Theatre Prize».


«Ντρέπομαι βαθύτατα για τις πράξεις της βρετανικής κυβέρνησης», είπε ο Πίντερ, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα του συμπατριώτη του, κορυφαίου θεατρικού κριτικού της «Γκάρντιαν», Μάικλ Μπίλινγκτον. «Θεωρώ ότι η δουλικότητα του Μπλερ στον Τζορτζ Μπους είναι αισχρή και αηδιαστική. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Είναι και η απροθυμία του ακόμα και να αποδεχτεί το γεγονός ότι όταν ρίχνεις βόμβες πάνω σε χιλιάδες πολίτες ενός κυρίαρχου κράτους -οτιδήποτε κι αν σκέφτεσαι γι' αυτό- δεν είναι είναι μόνο πράξη μαζικής δολοφονίας. Είναι εγκλήματα πολέμου».
 
Η μόνη βεβαιότητα που φαίνεται να χαροποιεί τον Πίντερ είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη είναι ενήμεροι πια για τις θηριωδίες, για ό,τι συνέβη στο Αμπού Γκράιμπ. «Γνωρίζουμε ότι αυτά τα γεγονότα προέρχονται από την κορυφή. Εχουμε στρέψει το βλέμμα μας στο Λευκό Οίκο. Κοιτάζουμε το Πεντάγωνο και τον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ».

Γεγονότα σαν αυτά που συνέβησαν στο Αμπού Γκράιμπ και στο Γκουαντάναμο δεν σηματοδοτούν, βέβαια, μια καινούργια πολιτική στάση των ΗΠΑ. «Η εξωτερική πολιτική της Αμερικής τα τελευταία 50 χρόνια επικεντρώνεται αυστηρά σε ένα μόνο στόχο: "Ποιο είναι το συμφέρον μα. Με έχουν χλευάσει βέβαια στο παρελθόν, μ' έχουν αποκαλέσει μέχρι και ηλίθιο επειδή επιτέθηκα στην αμερικανική πολιτική. Αλλά όλοι ξέρουμε τώρα πια την αλήθεια».

«Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος πολιτικός στη Βρετανία που εκτιμάτε», τον ρωτά ο Μπίλινγκντον. «Υπήρχε ένας στην κυβέρνηση των Εργατικών, ο Ρόμπιν Κουκ, τον οποίο εκτιμούσα βαθιά. Είχε το θάρρος να υψώσει τη φωνή του και να παραιτηθεί από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών επειδή διαφωνούσε με τον πόλεμο στο Ιράκ. Ηταν ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος. Αλλα το να παραιτείσαι για ζητήματα αρχής δεν είναι δημοφιλές στην κοινωνία μας».

Συγκινητική ήταν η στιγμή που ο Χάρολντ Πίντερ, που πάσχει από καρκίνο, προσπάθησε να περιγράψει τη σχέση που έχει αναπτύξει με το θάνατο, αλλά και την οδυνηρή εμπειρία του από την πρόσφατη επιδείνωση της υγείας του, όταν κυριολεκτικά αισθανόταν ότι πεθαίνει: «Δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτείς. Απλώς το αισθάνεσαι. Παλεύεις να παραμείνεις ζωντανός. Προσπαθείς και επιμένεις πεισματικά να συνεχίσεις να αναπνέεις».

Οσοι αγαπούν τα θεατρικά έργα του Πίντερ μάλλον θα απογοητευτούν από την επιβεβαίωση της γνωστής απόφασής του να μην ξαναγράψει θέατρο. «Θα συνεχίσω όμως να γράφω ποιήματα, μέχρι να πέσω ξερός. Εγραψα 29 αναθεματισμένα θεατρικά έργα. Δεν είναι αρκετά;»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/03/2006

http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=38979544