THMMY.gr

49ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (http://www.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&loc=1&&page=607&newsid=970)
14-23 Νοεμβρίου 2008

(http://tiff.filmfestival.gr/inst/Festival/gallery/FilmFestival/49/Layout/TIFF49_sitetop.gif)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΜΑΝΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ

Στον συναρπαστικό κόσμο της έβδομης τέχνης θα μας ταξιδέψει και φέτος το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, πιστό στο καθιερωμένο ραντεβού του με το κινηματογραφόφιλο κοινό. Για δέκα ημέρες, από τις 14 έως τις 23 Νοεμβρίου 2008, το 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με πρόεδρο τον Γιώργο Χωραφά και διευθύντρια τη Δέσποινα Μουζάκη, θα μεταμορφώσει τις αίθουσες Ολύμπιον και Παύλος Ζάννας, την ιστορική δηλαδή έδρα του Φεστιβάλ, αλλά και τις αίθουσες Τζον Κασσαβέτης, Σταύρος Τορνές, Τώνια Μαρκετάκη, Φρίντα Λιάππα, Μανώλης Ανδρόνικος (Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης), το Πολιτιστικό Κέντρο «Αλέξανδρος» (Νομαρχία Θεσσαλονίκης), το Αμφιθέατρο Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) και τους εκθεσιακούς χώρους των Αποθηκών του Λιμανιού, σε μια νεανική κυψέλη ζωής και δημιουργικής συναναστροφής.

Με ένα πολυσύνθετο μωσαϊκό ταινιών απ’ όλο τον κόσμο, σημαντικούς προσκεκλημένους, αφιερώματα, masterclasses, ανοιχτές συζητήσεις, παράλληλες εκδηλώσεις, αλλά και καινοτόμες δράσεις που υποστηρίζουν και ενισχύουν την κινηματογραφική παραγωγή και προβολή της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων, το Φεστιβάλ φιλοδοξεί να αποτελέσει γι’ ακόμη μια φορά το κέντρο του κινηματογραφικού ενδιαφέροντος, έναν χώρο ανακάλυψης των πρωτοποριακών κινηματογραφικών τάσεων, έναν χώρο συνδιαλλαγής και διαλόγου δημιουργών και κινηματογραφόφιλων.

Στην 49η διοργάνωση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα παραβρεθούν μεγάλα ονόματα της σύγχρονης κινηματογραφικής σκηνής: Ο διάσημος, βραβευμένος με τρία Όσκαρ, αμερικανός σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν. Οι πολυβραβευμένοι βέλγοι δημιουργοί Ζαν Πιέρ και Λυκ Νταρντέν. Ο αιρετικός ιάπωνας σκηνοθέτης και ηθοποιός Τακέσι Κιτάνο, ο οποίος παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη την τελευταία ταινία του Akires to Kame. O αντισυμβατικός άγγλος σκηνοθέτης Τέρενς Ντέιβις. O δημοφιλής, υποψήφιος δυο φορές για Όσκαρ, ηθοποιός Γουίλεμ Νταφόε που πρωταγωνιστεί στην νέα ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου Η σκόνη του χρόνου (η οποία θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη σε avant premiere, ως ειδική προβολή του ελληνικού τμήματος). O διεθνώς αναγνωρισμένος, βραβευμένος με δυο Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής (για τα σάουντρακ των ταινιών Brokeback Mountain και Babel), αργεντινός συνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια. O Βραζιλιάνος σκηνοθέτης Βάλτερ Σάλες, ο οποίος θα επισκεφθεί την Θεσσαλονίκη για δεύτερη φορά μετά την συμμετοχή του στο μεγάλο αφιέρωμα στον Βραζιλιάνικο Κινηματογράφο που πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια του 47ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2006. H παραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτις, Λίτα Στάντιτς, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στον χώρο της παραγωγής του αργεντίνικου – και όχι μόνο - κινηματογράφου. H ανερχόμενη ηθοποιός Έβαν Ρέιτσελ Γουντ, η οποία πρωταγωνιστεί στην ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι The Wrestler που θα ανοίξει το Φεστιβάλ. Η Άρτα Ντομπρόσι, η συγκινητική πρωταγωνίστρια της τελευταίας ταινίας των αδερφών Νταρντέν, Η σιωπή της Λόρνα.

πηγή: http://www.filmfestival.gr (http://www.filmfestival.gr)

προσωπικό σχόλιο:

 :'( + ^wav^ + συγκίνησις  :) :) :) :)

Αναλυτικά το Δελτίο Τύπου επισυνάπτεται :)

εδιτ: το πρόγραμμα δεν ειναι ακόμη διαθέσιμο. μόνο λίστα των ταινιών που μπορείτε να βρείτε στο site του Φεστιβάλ :)

κάνε καμιά πρόταση-όχι πολύ κουλτουριάρικη :D

Προτείνω την καινούρια του Αγγελόπουλου ( :D ) δαγκωτό :) Επιτέλους θα τη δούμε!!! (αρκεί να εξασφαλίσουμε αμέσως εισιτήρια -θα γινεται χαμος) . Παίζεται το Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008, στις 23.00 στο Ολύμπιον.

Από κει κ πέρα έχω διαβάσει πολύ καλές κριτικές για την ταινία The Wrestler (Ο Παλαιστής- Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας) του Ντάρεν Αρονόφσκυ, ταινία με την οποία ο Μικυ Ρούρκ κάνει ένα δυναμικό come back  :) Παίζεται την Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008 στο Ολύμπιον.

Θα δω σίγουρα τη Ροζέτα (http://tiff.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&loc=4&page=721&SectionID=57&MovieID=1273), που είχε κερδίσει πριν κάποια χρόνια στις Κάννες :)

Χριστίνα αυτό ξέρεις ότι το περιμένω κι εγώ..... :) :) :) :)

αν υπάρχει κανείς που γνωρίζει τι ισχύει για τους εθελοντές ας ενημερώσει εδώ, γιατί δε μπορώ να βρω κάτι σχετικό...

σίγουρα θα υπάρχει καποιος που θα ξέρει, γιατί πέρσυ είχα δει ηλεκτρολόγους εθελοντές  ::) ::)

δώστε μας τα ... φώτα σας λοιπόν!!

** @πανδωρα:

τα εισητηρια δε θα τα αγορασω με το κομμάτι, αλλά με το κιλό :D
ως γνωστόν τη βδομάδα του φεστιβάλ χάνω ακόμη κ εργαστήρια, μουχαχαχαχαχαχα :D :D :D

και σίγουρα όσες προλαβω απ 'τις Βαλκανικές

Πέρσυ οι βαλκανικές ταινίες ήταν μια ευχάριστη έκπληξη :)

http://www.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&loc=1&page=679

Βγήκε το πρόγραμμα !!!!


^wav^

http://tiff.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&loc=4&page=734&date=14/11/2008 (http://tiff.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&loc=4&page=734&date=14/11/2008)

πώς κάνεις έτσι, ένα φεστιβάλ ταινιών είναι

:D :D

 :'( :'( :'(

 :D :D :D :D

 :P

 :-* :-* :-*

 :D :D :D

 ^wav^

κάπου εδώ, μπαίνει ο Ιονέσκο

αυριο στις 8 ο παλαιστης, δε χανεται με τπτ
μικι ρουρκ σε ρολο-γαντι
σαουντρακ απο κλιντ μανσελ
αμα ειναι και κανας αρονοφσκυ σπεσιαλ γκεστ θα εχουμε μαζικες αυτοκτονιες

 ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

14 δεν αρχιζει?

απλα_δεν_χανεται



brrrrrr/

nai soz μπερδεψα τις μερες  :-[

Αχ τί καλά δεν έμπαινα και τώρα το είδα το topic  :)
Μακάρι να βολέψουν οι ώρες !!

Χριστίνα τί θέλεις να μάθεις για τους εθελοντές;

πσ. βγάλε καρτούλα εννοείται! :-*

συμφερει η καρτα?  ::)

θεώρησα ότι θα συνέφερε την περίπτωση σου
για μια μέση παρακολούθηση βγαίνει σχεδόν το ίδιο ή μπορεί να είναι κ ασύμφορο
εγώ δε θα έβγαζα λόγω έλειψης χρόνου :-\

Θα ρθει ο Τακέσι Κιτάνο και ο Γουίλεμ Νταφόε;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

:o :o :o :o

Τι διαβάζω βραδιάτικα!

Arronofsky πρωτος πρωτος....  8)

Από Network Operation Center

Μετά από έγκριση της Πρυτανείας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το Κέντρο Λειτουργίας Δικτύου προωθεί ανακοίνωση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας:



 Σας ενημερώνουμε ότι στην ιστοσελίδα του ΑΠΘ  υπάρχει απόσπασμα εκδηλώσεων του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (14 - 23 Νοεμβρίου 2008) στα Νέα από Τρίτους - Ανακοινώσεις και συγκεκριμένα το βρίσκεις στο link:
http://press.auth.gr/news/wordpress/?cat=15,21 .

 

Φέτος οι σπουδαστές θα μπορούν να εκδίδουν εισιτήριο μηδενικής αξίας με την επίδειξη της σπουδαστικής τους ταυτότητας από τα εκδοτήρια εισιτηρίων του  Φεστιβάλ και να εισέρχονται ΔΩΡΕΑΝ στις προβολές των 11.00, 13.00 και 15.00 στον κινηματογράφο Ολύμπιον και 11.00 και 13.00 στις αίθουσες στο Λιμάνι.

Αυτά που λες σημαίνουν πρώτον ότι θα παρεις κάρτα για να μην πληρώνεις μετρητοίς τα κιλά που αγοράζεις  :P και δεύτερον ότι δε γίνεται να πας εθελόντρια γιατί δε θα βλέπεις τις ταινίες που θέλεις . Πίστεψε με όσοι δουλεύουν ποσώς ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν.

Μπορει καποιος να κανει καποια προταση?? :)
εδιτ:(εννοώ να κανουν όλοι απο καμια προταση να δουμε κ μεις :P)

Η δικές μου προτάσεις:
Ένας από το εκτελεστικό απόσπασμα του Μάνου Ζαχαρία

Μετά το πραξικόπημα της χούντας, ένας νεαρός οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ένας στρατιώτης θ’αρνηθεί να πάρει μέρος στην εκτέλεση και θα μπει φυλακή. Μετά την εκτέλεση οι στρατιώτες παίρνουν άδεια μετά θεαμάτων. Την τύχη ενός απ’ αυτούς θα παρακολουθήσουμε. Με τους φίλους του, το κορίτσι του, τους συγγενείς του, όλο το δρόμο που θα κάνει ώσπου να κατανοήσει το πραγματικό νόημα της πράξης του.

Μακρόνησος του Ηλία Γιαννακάκη

Κατά την διάρκεια της περιόδου 1947-52, ένα «πρωτοποριακό» πείραμα διεξαγόταν λίγο έξω από την Αθήνα. Σκοπός του πειράματος ήταν η ιδεολογική αναμόρφωση των κομμουνιστών και τόπος διεξαγωγής αυτού, το ερημονήσι της Μακρονήσου. Περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι υπέφεραν στο «Εθνικό Αναμορφωτήριο». Πολλοί από τους επιζώντες βρίσκονται εν ζωή, όπως και αρκετοί από το αντίπαλο στρατόπεδο. Πρόσωπα και από τις δύο πλευρές του ιστορικού αυτού δράματος αποτελούν τους 4 βασικούς χαρακτήρες του ντοκιμαντέρ.

[κολιμενος]θα με θυμησει καποιος πως λεγεται η ταινια με τον πεσσοα? ? [/κολιμενος]

Τη Νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα Συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη

thnxxxx :)

Εσείς τουλάχιστον θα δείτε και καμιά ταινία. Άτιμη βιοπάλη...  :D
Σήμερα στο φεστιβάλ, απ' ότι έμαθα, πήγε και ο κουλ Αλέξης, κατά κόσμο Τσίπρας. Με το σούπερ σέξι χαμόγελό του κι ένα εφαρμοστό κοτλέ σακάκι μάγεψε κόσμο (σας μεταφέρω τους χαρακτηρισμούς της φίλης μου). Αναμένεται ο Ψωμιάδης..(Αυτός αναμένεται παντού και πάντα φυσικά. Όπου υπάρχουν κάμερες και δύστυχοι ή χτυπημένοι που έχουν την υπομονή να τον ακούν)

εχω ακομη να επισημανω, ότι για να βρει κανεις εισητηρια πρεπει να εχει τον υπουργό μπάρμπα... (ή να συνοδεύει τον Τσίπρα :D)

σημερα το μεσημερι πηγαμε για να βρουμε εισητηρια για τη σιωπη της Λορνα και δεν είχε τιποτε.

πρεπει προφανως να προνοούμε από τώρα για 3 μερες μετά.

Ο κουλ Αλέξης ρε γμτ που βρήκε εισιτήρια?
Σε λίγο με το ντουφέκι θα τα ψ'αχνουμε

πραγματικα με απογοητευσαν παρα πολυ

ειναι κ η υγεια μου όπως έιναι, έχω κ ενα σωρο υποχρεώσεις, δε μπορώ να ξεροσταλιάζω με τις ώρες κ στο τελος να μου λενε οτι εχουν εξαντληθει.

τουλαχιστον ας ελεγαν στο site τι υπάρχει και τι όχι.
να ξέρουμε τι θα κάνουμε...

τόσες σινεκάρτες πουλήθηκαν πια φέτος? :(

Δεν είναι ότι έχουν εξαντληθεί. Τα κλείνουν τηλεφωνικώς και πολλές φορές δεν πάνε να τα πάρουνε ή όσοι έχουν κάρτα βγάζουν στην αρχή της εβδομάδας πολλά μηδενικά, μα τελικά δεν πάνε στην προβολή. Οπότε πέντε λεπτά πριν την έναρξη της ταινίας κάτι παίζει να βρείτε..

Όσοι έχουν κάρτα μπορούν να κλείσουν μόνο για την ίδια κ την επόμενη μέρα.
Επίσης το πόσες κάρτες έχουν βγει φέτος δεν εχει σημασία γιατί ενα ποσοστό των εισιτηρίων διατίθεται για τους κατόχους κάρτας κ το υπόλοιπο είναι επί πληρωμής.
Επίσης επίσης οι κρατησεις ακυρώνονται 2 η 3 ώρες -δε θυμάμαι- πριν την προβολή της ταινίας.
Πάντως και με καρτα δεν είναι τόσο ρόδινα τα πράγματα, συχνά δυσκολεύεσαι να βρεις εισιτήριο για την ταινία που θες.. Το θετικό είναι βέβαια οτι μπορείς να μπεις κ χωρίς εισιτηριο τα τελευταια 5 λεπτά.

Terribly Happy

Ο Ρόμπερτ Χάνσεν, ένας νεαρός αστυνομικός από την Κοπεγχάγη, παίρνει μετάθεση παρά τη θέληση του στη μικρή πόλη Σκάριλντ της Νότιας Γιουτλάνδης ως αναπληρωτής Αρχηγός της Aστυνομίας. Αυτή η μετάθεση είναι μια ευκαιρία ν’ αρχίσει απ’ την αρχή. Όμως ο Ρόμπερτ δυσκολεύεται να καταλάβει τους απολίτιστους ντόπιους και την ιδιότυπη προσέγγισή τους στο νόμο και την τάξη. Σε μια πόλη όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, οι άνθρωποι λύνουν μόνοι τα προβλήματα τους. Προκειμένου να κάνει τη δουλειά του, ο Ρόμπερτ υποκύπτει στους άγραφους κανόνες αυτής της παραμεθόριας περιοχής, χρησιμοποιώντας τους απολίτιστους κανόνες και τις πρακτικές που πριν δυσκολευόταν να καταλάβει. Εντωμεταξύ, οι ελπίδες του για επιστροφή στην Κοπεγχάγη βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στους βάλτους της Νότιας Γιουτλάνδης και μια κατάσταση «τρομακτικής ευτυχίας» αρχίσει να αναδύεται. ( πηγή: filmfestival.gr)

Η Δανία, ξέρει  ;)

Πανέμορφη φωτογραφία, αλλόκοτη ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, ένας πρωταγωνιστής πολύ πειστικός και με διάθεση για κουβέντα μετά την ταινία (έμεινε μαζί μας μέχρι τις 2 το βράδυ). Όσο για τα σχόλια για τις μηχανορραφίες της αστυνομίας, παίρνουν και δίνουν, σε μια περιοχή ξεχασμένη απ' τον κόσμο, με τους δικούς της νόμους και κανόνες....

Μπορείτε να την ξαναδείτε σήμερα το βράδυ εδώ:
TZON KAΣΣABETHΣ:   Κυριακή, 16 Νοεμβρίου 2008 - 24:00

hot fuzz θυμιζει η υποθεση...

πολύ καλό μου είπαν οτι ειναι το ντοκιμαντερ Μάνος Χατζιδάκις- Είδωλο στον καθρέφτη.

παίζεται ξανά:
OΛYMΠION:   Παρασκευή, 21 Νοεμβρίου 2008 - 13:30 (εισιτήριο μηδενικής αξίας για τους φοιτητές)

Ο Πιλότος Abu Raed (http://www.imdb.com/title/tt1017428/)

^notworthy^

Ο Αμπού Ραέντ, ηλικιωμένος και μοναχικός, εργάζεται ως καθαριστής στο αεροδρόμιο. Πάντα επιθυμούσε να δει τον κόσμο, αλλά ποτέ δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να το κάνει. Μια μέρα, βρίσκει στα σκουπίδια ένα καπέλο πιλότου και επιστρέφει σπίτι φορώντας το. Στην φτωχική γειτονιά του, μια ομάδα παιδιών τον περνούν για πιλότο και τον παρακαλούν να μοιραστεί μαζί τους τις περιπέτειες που έχει ζήσει πέρα απ’το Αμάν και πέρα απ’την Ιορδανία. Mέσα από τις φανταστικές αφηγήσεις, αναπτύσσεται μια φιλία και ο Αμπού Ραέντ ανακαλύπτει τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν τα παιδιά αυτά στα σπίτια τους. Αποφασίζει λοιπόν να κάνει κάτι γι’ αυτά. Eυγνώμων για την παρέα, μεταφέρει νοερά μέσα απ’ τη μυθοπλασία τα παιδιά σε συναρπαστικούς προορισμούς σ’όλο τον κόσμο και τα εμπνέει να πιστέψουν στον εαυτό τους. Εντωμεταξύ, ο Αμπού Ραέντ γνωρίζεται με μια γυναίκα πιλότο, τη Νουρ, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις πιέσεις της ζωής στο Αμάν.


Παίζεται ξανά:

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:   Σάββατο, 22 Νοεμβρίου 2008 - 12:30

---

Rosetta (http://www.imdb.com/title/tt0200071/)

Το βράδυ, προτού κοιμηθεί, η Ροζέτα κάνει την εξής συζήτηση με τον εαυτό της: «Το όνομά σου είναι Ροζέτα. Το όνομά μου είναι Ροζέτα. Βρήκες μια δουλειά. Βρήκα μια δουλειά. Έχεις ένα φίλο. Έχω ένα φίλο. Έχεις μια φυσιολογική ζωή. Έχω μια φυσιολογική ζωή. Δε θα πέσεις στην παγίδα. Δε θα πέσω στην παγίδα. Καληνύχτα. Καληνύχτα». Η Ροζέτα είναι μια κοπέλα αποφασισμένη να βρει μια δουλειά πάση θυσία. Δραπετεύει από τον κόσμο της αλκοολικής μητέρας της, μιας αλήτισσας που ζει σ’ένα ετοιμόρροπο τροχόσπιτο και εγκαταλείπει την κόρη της στην αρχή της ιστορίας, αφήνοντάς την να τα βγάλει πέρα μόνη της. Η Ροζέτα βλέπει την άβυσσο να χάσκει μπροστά της και θα κάνει τα πάντα για να την αποφύγει. Η Ροζέτα έχει εμμονή με το φόβο της αφάνειας, της ντροπής του να μην ανήκεις κάπου. Θέλει μια φυσιολογική ζωή, μαζί τους, ανάμεσά τους.

Η χτεσινή ήταν η τελευταία της προβολή στο φεστιβάλ....

αρκετα συμπαθητικο σε καποια σημεια πολυ ωραια σκηνοθεσια και φωτογραφια

Οι αδερφοί Darden είναι απίστευτοι......

^notworthy^

Προτείνω το Je pense a vous - Σας σκέφτομαι που θα παίζεται αύριο εδώ:
 ΦPINTA ΛIAΠΠA:   Τετάρτη, 19 Νοεμβρίου 2008 - 11:00

με εισιτήριο μηδενικής αξίας για τους φοιτητές.

Αξίζει τον κόπο για τις υπέροχες ερμηνείες, για την ομορφιά της απλότητας στο φιλμάρισμα των Darden που είδα πόσο όμορφα εξελίχθηκε από το "Σας σκέφτομαι" μέχρι τη "Ροζέττα".
Ήρωες που ξεδιπλώνονται σταδιακά και καθόλου κουραστικά και ένα θέμα που 16 χρόνια μετά παραμένει επίκαιρο...

Bravo Luc, Bravo Jean-Pierre !!

++

είχα καιρό να δώ τόσο καλή ταινία.... :)

Δε μπορώ να μην αναφέρω τον τρόπο που βρήκε η φετινή οργάνωση να προωθήσει τον ελληνικό κινηματογράφο.
Είναι σημαντικό που μπορούμε να δούμε υπέροχες ταινίες μικρού μήκους απ' το πολυσυζητημένο φεστιβάλ Δράμας και το ότι υπάρχουν αφιερώματα όπως αυτό στο Μάνο Ζαχαρία. Ειδικά οι ταινίες του τελευταίου αν κ δε με τραβάν για να πάω να τις δω λόγω θεματολογίας, τουλάχιστον έχουν μία άποψη, έχουν κάτι να πουν με ουσιαστικό τρόπο.
Επίσης, διαπίστωσα το πόσο αξιόλογα είναι τα φετινά ελληνικά ντοκυμαντέρ, για το Μάνο Χατζιδάκι, το Δημήτρη Μυταρά, το Μιχάλη Κακογιάννη...

Αυτό που αρνούμαι να καταλάβω είναι γιατί προβάλλονται στα πλαίσια του φεστιβάλ ταινίες του ποπ κόρν όπως το Deep End, το Λούφα και απαλλαγή: Ι-4 (Άι Φορ),  το Μόλις χώρισα, το Το γαμήλιο party, Το φιλί της Ζωής και την Ψυχραιμία.

Αν είναι δυνατόν.

Αυτά έχουμε να δείξουμε στον κόσμο που έρχεται απ' το εξωτερικό?
Θέλω να πιστεύω ότι οι γραμμές μεσα στις οποίες κινείται ο ελληνικός κινηματογράφος με τα χρόνια που περνάν ξεφεύγουν απ' τις καμπύλες της Μαρίας Κορινθιου και η φωτογραφία έχει πολλά περισσότερα να περιγράψει πέρα απ το ντεκαπάζ της Τζούλιας Αλεξανδράτου.Όσο για την ποιότητα των αστεϊσμών μεταξύ φαντάρων νομίζω ότι καλύφθηκαν ικανοποιητικά απ' την πρώτη Λούφα και Παραλλαγή η οποία και θέμα είχε, και επίπεδο.

Μάλλον είμαι κάπως ρομαντική...

Μάλλον δεν πρέπει να αρνούμαστε ότι ο ελληνικός κινηματογράφος είναι και αυτός, παρόλα αυτά θα μπορούσαν να περιοριστούν σε λιγότερες τέτοιου είδους ταινιες.

δεν αντιλέγω

μια άλλη απορία
αν η ταινία δεν είναι ψαγμένη ανεξάρτητης παραγωγής από μετανάστη σκηνοθέτη με ερασιτέχνες ηθοποιούς, είναι λιγότερο σημαντική?

ο κάθε σκηνοθέτης έχει κάτι στο μυαλό του για να δείξει. Προσωπικά τον κρίνω όχι μόνο απ' το θέμα της ταινίας ή το αν είναι επαγγελματίες ή όχι οι ηθοποιοί, αλλά και τα μέσα τα οποία είχε διαθέσιμα στη χώρα του.
Προχτές έβλεπα στο πρόγραμμα μια ταινία απ' την Ιορδανία και σκεφτόμουν "Τι να ξέρουν από κινηματογράφο εκεί κάτω..."  :-[
Πολύ κακώς τελικά μπήκα στη διαδικασία να την απαξιώσω, γιατί μπορεί ο σκηνοθέτης να ήταν άγνωστος, να μην είχε τα μέσα για να φιλμάρει με την ευρωπαϊκή-χολυγουντιανή (?) πρωτοτυπία [ανεπαίσθητη ειρωνία] αλλά αυτή η ιστορία με άγγιξε απίστευτα με την απλότητα της.

Τώρα το "ψαγμένη" δεν καταλαβαίνω πώς ακριβώς το εννοείς.
Και ο ερασιτεχνισμός δεν επηρεάζει άμεσα το αποτέλεσμα μιας ταινίας. Και ο Παζολίνι στο Ευαγγέλιο είχε χρησιμοποιήσει ερασιτέχνες ηθοποιούς. Σημασία έχει η ερμηνεία και ουσιαστικό είναι να φαίνεται στο αποτέλεσμα αυτό που ήθελε ο σκηνοθέτης.

συμφωνώ, τα μέσα δεν είναι διαθέσιμα σε όλους...
το ψαγμένο το είπα με την έννοια που το ορίζει ο φασισμός του εναλλακτικού :)

Bjork, η αλήθεια είναι ότι εγώ προσωπικά όταν άρχισα να βλέπω αυτό που λέμε "ποιοτικό" κινηματογράφο είχα την εντύπωση ότι πρόκειται για σκηνοθέτες - κομπλεξικούς τύπους απέναντι στην αμερικάνικη βιομηχανία θεάματος που έχει τα μέσα και το χρήμα να κάνει τις μεγαλύτερες παραγωγές, τις καλύτερες και τις χειρότερες ταινίες, δλδ αριστουργήματα ή τερατουργήματα - αλλά όπως και να χει, μεγάλα πράγματα.

Γενικά πίστευα ότι στην πλειοψηφία τους οι ταινίες αυτές είναι ταινίες που προσπαθούν να πούν κάτι ασαφές για να πούνε "κάτι" το οποίο τελικά χάνεται κάπου στο βάθος, σαν κάτι έργα τέχνης με άσπρο καμβά και δύο μάυρα τετράγωνα επάνω  :P

Τελικά διαπίστωσα ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Βλέποντας πχ την ταινία των αδερφών Νταρντέν, ανακάλυψα πόσο όμορφος είναι ο ρεαλισμός μιας μικρής εργατικής κωμόπολης, πράγμα που δεν μπορείς να δείς στον αμερικάνικο κινηματογράφο. Ανακάλυψα πόση ομορφιά μπορείς να δείς στο πρόσωπο μιας γυναίκας άβαφης, χωρίς ντεκαπάζ στις ρίζες των μαλλιών (που λέει και η Χριστίνα), με ρούχα που θα φορούσαμε και εμείς αγορασμένα με το χαρτζηλίκι μας, πόση ομορφιά μπορεί να έχει ένα φτωχόσπιτο στο οποίο ζεί μια οικογένεια με απλά στοιχεία, πόσο όμορφα μπορεί να είναι τα πρόσωπα φυσιολογικών ανθρώπων, όχι ιδιαίτερα όμορφων, όχι ιδιαίτερα χτενισμένων, όχι βαμμένων, όχι καλοντυμένων.

Νομίζω ότι σε μια καθημερινότητα που βγαίνεις έξω και βλέπεις ένα κάρο κοπέλες στην ηλικία μας να είναι ντυμένες και φτιαγμένες αντιγράφοντας το χόλλυγουντ, δλδ σαν βγαλμένες από το ίδιο εργοστάσιο (μέχρι 60 κιλά το πολύ, σιδερωμένο μαλλί, καλοβαμμένο, στοκαρισμένη μούρη πρωί πρωί μην τυχόν και φανεί το σπυράκι, στενό τζηνάκι ντήζελ - μόνο 150 Ε - και μπότες ιππασίας, πουκάμισο maxmara, τσάντα το λιγότερο benetton κτλ), εγώ προσωπικά έχω ανάγκη να δώ μια κοπέλα με τις φόρμες του γυμναστηρίου να κυκλοφορεί ακομπλεξάριστη και χαμογελαστή, ή μια κοπέλα που φοράει γυαλάκια και μώβ μπερέ και μοιάζει σαν να βγήκε από ατελιέ ζωγραφικής  :P ::)

Το άλλο για τα σκηνικά και τη φωτογραφία : προσπάθησε πραγματικά να θυμηθείς έστω και 1 σπίτι στις ταινίες του Χόλυγουντ που  να μην είναι το λιγότερο πλουσιόσπιτο για τα μέτρα και τα σταθμά της δικής μας καθημερινότητας, προσπάθησε να θυμηθείς έστω και μία ταινία στην οποία η φωτογραφία δεν περιλαμβάνει καλογυαλισμένα αυτοκίνητα cabrio και γραμμωμένους κοιλιακούς του πρωταγωνιστή σε κοντινό πλάνο ή σαφείς αναφορές στο σέξ για να τραβάει το θεατή. Στην τελική, οφείλει να παίζει ο ίδιος ο ηθοποιός το ρόλο, και όχι οι γραμμωμένοι κοιλιακοί του, η φήμη του και η σούπερ εξωτερική του εμφάνιση. Και κάτι ακόμα : σκέψου πόσα εισιτήρια στις αμερικάνικες ταινίες κόβονται επειδή μόνο και μόνο ο πρωταγωνιστής είναι διάσημος, ή έχει χωρίσει πρόσφατα και το γράφουν τα κουτσομπολοπεριοδικά κτλ.


Από τότε που είδα Κισλόφσκι, Αγγελόπουλο, Παζολίνι, Τρυφό κ.ο.κ. άρχισα να βρίσκω όμορφες τις φτωχές γιαγιάδες, τις εργαζόμενες αφρόντιστες μητέρες, τα φτωχά σπίτια, ένα εργοστάσιο, ένα απλό τοπίο, ένα παρατημένο σκουριασμένο ποδήλατο στο πεζοδρόμιο, ένα παιδάκι που κρατάει ένα μπαλόνι κ.ο.κ. Έχουμε ανάγκη από τέτοιες εικόνες, αν όχι να μας αρέσουν απαραίτητα, αλλά κάποιος να μας θυμίζει ότι αυτές οι εικόνες είναι μπροστά στα μάτια μας. Αυτό κυρίως είναι η προσφορά του εναλλακτικού σινεμά, πέρα φυσικά από τον κοινωνικό προβληματισμό που προσφέρουν κάποιες ταινίες τόσο απλά φτιαγμένες με τέτοιο όμως μεγαλειώδες σκηνοθετικό αποτέλεσμα.


Κλείνοντας, να πώ ότι με εξαίρεση τον Αγγελόπουλο, τις μεγαλύτερες συγκινήσεις εξακολουθεί να μου έχει δώσει ο αμερικάνικος κινηματογράφος - και όχι ο ανεξάρτητος. Το Falling in Love, το Awakenings, το Pretty Woman (σοβαρά μιλάω), το Dead Poets Society, το Good Will Hunting, το The Sound of Music (και γι'αυτό σοβαρά μιλάω) και πολλά άλλα. Οπότε δεν υποτιμούμε τίποτα, απλά δοκιμάζουμε και το διαφορετικό  ;)
Και μέσα στο διαφορετικό θα υπάρξουν πράγματα που θα λατρέψεις (πχ Αγγελόπουλος, αδερφοί Νταρντέν, Ακίν κτλ για μένα), πράγματα που θα μισήσεις (Παζολίνι - επειδή αυτός είναι άρρωστος εγώ τι φταίω να μου διαταράσσει την ψυχική μου υγεία ? :P), άλλα που θα σου είναι σχετικά αδιάφορα (Κισλόφσκι) και άλλα που θα σου αρέσουν σχετικά (πχ Αρονόφσκι)
όλα είναι σχετικά, και υποκειμενικά, και τίποτα δεν είναι απόλυτο.
Ο καθένας έχει το δικό του γούστο, τη δική του αισθητική, και τίποτα δεν κάνει τον φάν του εναλλακτικού καλύτερο από σένα  ;)

pandora συμφωνώ όπως το θέτεις αλλά θα σου εξηγήσω σύντομα πώς το βλέπω εγώ  :)

βασικά όταν λέω καλτ εγώ καταλαβαίνω το Νίκο Νικολαϊδη.
οι σκηνοθέτες πυο αναφέρεις είναι οι Ευρωπαίοι κουλτουριάρηδες.


όσο γι αυτή την πρωτοτυπία (?) αναφέρομαι για παράδειγμα στο φιλμάρισμα που γίνεται στη Ροζέττα (μια και μιλήσαμε για τους αδερφούς Νταρντέν). Όταν η λήψη είναι σκόπιμα ασταθής και κουνημένη, θέλει (ή τουλάχιστον προσωπικά καταλαβαίνω ότι θέλει) να δείξει την αβεβαιότητα, την αστάθεια του μέλλοντος της Ροζέττα. Αυτό που σε μένα και κάποιους άλλους φαίνεται πρωτότυπο, σε κάποιον άλλο μπορεί να φανεί ιδιαίτερα εκνευριστικό όμως... Όλα είναι υποκειμενικά επομένως.

 ναι η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι εξοικειωμένη με τους όρους
τώρα που το ξαναδιαβάζω κι εμένα σε κάτι "Κουρέλια" μου φέρνει.... :P

οπότε περιγράφω πάνω κάτω τον ανεξάρτητο ή ευρωπαϊκό κινηματογράφο....

Είχα την ευτυχία σήμερα να δω ΤΗΝ ταινία, το Φθινόπωρο ή όπως είναι κ ο τίτλος στα τούρκικα, Sonbahar.

Κρίμα που σήμερα ήταν η τελευταία προβολή, ειλικρινά θα πήγαινα να την ξαναδώ.
Κάτι τέτοιες ταινίες με κάνουν να σκέφτομαι πιο έντονα αυτό που έλεγα μερικά ποστ παραπάνω...


Ο Γιουσούφ, έχοντας φυλακιστεί ως φοιτητής στα 22 του χρόνια, αποφυλακίζεται δέκα χρόνια αργότερα για λόγους υγείας. Επιστρέφει στο χωριό του στη Μαύρη Θάλασσα, όπου τον υποδέχεται μόνον η ηλικιωμένη και άρρωστη μητέρα του. Ο πατέρας του πέθανε όσο εκείνος ήταν στη φυλακή και η αδελφή του παντρεύτηκε και πήγε να ζήσει στην πόλη. Λόγω της γενικότερης οικονομικής κατάστασης, στο χωριό ζουν αποκλειστικά ηλικιωμένοι κι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο συναντιέται ο Γιουσούφ είναι ο παιδικός του φίλος Μιχαήλ. Καθώς ο χειμώνας σιγά σιγά διαδέχεται το φθινόπωρο, ο Γιουσούφ γνωρίζει την Έκα, μια όμορφη Γεωργιανή πόρνη. Ούτε η χρονική στιγμή, ούτε οι συνθήκες ευνοούν αυτούς τους δύο ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους. Κι όμως, η αγάπη γίνεται μια τελευταία, απεγνωσμένη προσπάθεια για ν’αδράξουν τη ζωή και να ξεφύγουν απ’τη μοναξιά.


Εύχομαι πραγματικά να διακριθεί εδώ, για να μπορέσουμε να την ξαναδούμε και στις αίθουσες. Ο Εζκάν Αλπέρ βάζει τη φύση να συμπρωταγωνιστεί με τους υπέροχους ηθοποιούς του. Το χιόνι, η βροχή, ο αέρας, η καταπράσινη φύση, η φουρτουνιασμένη θάλασσα... Και η μουσική απλή και τόσο ταιριαστή... Τα βίντεο που παρεμβάλλει ως μνημες του πρωταγωνιστή απ τις πορείες, το ξύλο με τα ΜΑΤ και τη φυλακή μ εκαναν ν ανατριχιάσω και να θυμηθώ γνώριμες στιγμές... :-[

Κύριε Αλπέρ, ^notworthy^

χμμ ενδιαφέρουσα συζήτηση...


παρένθεση: Θεωρείται κάτι καλτ όταν έχει μεν πολέμιους αλλά και φανατικούς υποστηρικτές. Νομίζω απλά το έχεις συνδέσει τον όρο με κάτι άλλο στο μυαλό σου απ' όσο καταλαβαίνω.

Αυτό που βλέπω σε σένα πανδώρα είναι μια κοπέλα που ανακαλύπτει το δικό της "διαφορετικό" - "εναλλακτικό" στο κινηματογράφό. Αυτοί οι δύο συνώνυμοι όροι είναι φυσικά σχετικοί. Το σχετικό της υπόθεσης φαντάζομαι είναι ο βομβαρδισμός mainstream και χολυγοντιανών ταινιών με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα , στερεότυπα , εμπορευματοποίηση μπλα μπλα μπλα. Φυσικά μετά από πολλές βόμβες καθιερωθήκε αυτό ως το μη-εναλλακτικό.

Θα μου πεις , τι κάθομαι και γράφω αυτά , λες και είμαι κάτι διαφορετικό ή βγήκα από σπηλιά που έβλεπα μόνο "εναλλακτικές" ταινίες. Η αλήθεια είναι έχω την τύχη (λέμε τώρα) ο αδερφός μου να είναι σκηνοθέτης και πολύ ανήσυχο πνεύμα. Ως αποτέλεσμα , το σπίτι είναι γεμάτο με φασμπίντερ, μπουνιουέλ, ταρκόφσκυ, παζολίνι, ταβιάνηδες και λοιπούς κουλτουριάρηδες. Εμπλουτίστηκα με ενέσεις κουλτούρας :P

Έχοντας δει πολλές από αυτές τις ταινίες θεωρώ πως οι έννοιες "διαφορετικό" - "εναλλακτικό" είναι πραγματικά δίκοπο μαχαίρι. Μπορούν να μπερδέψουν την κρίση σου ρε παιδί μου. Καλύτερα να μη βλέπεις τπτ ως εναλλακτικό ή κοινό , αλλά την τέχνη στο σύνολο της. Ότι ο κινηματογράφος είναι ένας. Ως έννοια το εναλλακτικό σινεμά ίσως δε στέκει.  Δεν λέω ότι το έχω καταφέρει, δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ , ούτε και κατά πόσο μπορείς εσύ, αλλά είναι ξεκάθαρο νομίζω ποια είναι η σωστή οπτική των πραγμάτων.

Ναι έτσι είναι....
γενικά οι όροι είναι λίγο αδόκιμοι....

Και εκτός από το γεγονός ότι πιθανόν να είναι αδόκιμοι, εγώ δεν ξέρω να τους τοποθετώ και σωστά μέσα στο κείμενό μου, καθότι δεν είμαι και ιδιαίτερα σχετική με το σινεμά (αν μιλούσαμε για μουσική θα ήταν καλύτερα  :P)

Αυτός ο μπουνιουέλ και ο ταρκόφσκι, δεν ξέρω... αλλά κάτι μου κάνουν στο νόημα που χάνεται στο βάθος...  :P

Ας πουμε βλέποντας αυτή την "Διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας" ένιωσα λίγο ηλίθια μη μπορώντας να καταλάβω τί ήθελε να πεί
(και τώρα λέει σκάνε μύτη 2-3 τύποι με μακριά κασκόλ και κοκκάλινα γυαλιά και αρχίζουν να διαφωνούν για το τί ακριβώς νόημα είχαν τα δείπνα των αστών που παρουσίαζε ο μπουνιουέλ  ;D :P)

Νομίζω ό,τι πάρεις ο ίδιος από μια ταινία, αυτό είναι το σωστό. Δλδ ακολούθα την καρδιά σου :P

Oh εμένα μου λες για περισπούδαστο υφάκι 100 καρδιναλίων και ακαταλαβίστικες βλακείες. Τα έχω φάει στη μάπα!  Μακάρι να ήταν πιο αστείο απ 'ότι εκνευριστικό! :P

νικολαιδης τα σπάει. δεν είναι καλτ. τον κάνανε καλτ. λέω εγώ τώρα

Από το λίγο που έχω δει, έχω να πω πως δεν ειναι καλτ, αλλά cool  8)



(και από τον αυστηρό ορισμό του καλτ ούτε στο ελάχιστο φυσικά φυσικά )

ο Νικολαϊδης είναι cult και σύμφωνα με τη wiki (http://en.wikipedia.org/wiki/Cult_film)

Βασικά κι εγώ μια τέτοια εντύπωση είχα πανω κάτω για τον ορισμό.

αρκετά ασχοληθήκαμε με την ταμπελοποίηση. μενω σ αυτο που ειπες παραπανω SolidSNK, ότι καλό να βλέπουμε τον κινηματογράφο ως ενιαία τέχνη.
Έτσι είναι καλύτερα :)



εδιτ:
πρέπει να κάνω ενα σπλιτ κάποια στιγμηηη :D

Η μουσική των προσώπων

χωρίς πολλά λόγια...
εξάλλου τα λέει όλα η "μουσική" των πρωταγωνιστών :)

μπράβο :)

παίζεται αύριο στην αίθουσα Αλέξανδρος, στις 17:00 :)

Πολύ καλή ταινία όντως..

Δυστυχώς εγώ δεν ψήφισα γιατί βαρέθηκα κ η εκλεκτή παρέα μου ψήφισε μέτρια (!!!)

Αλλά να πάρει στις 17 που την είδαμε έκανε SUPER κρύο μέσα στην αίθουσα..

είδα κ το "Χιόνι" σήμερα...


Ενώ γενικά έγινε ντόρος μ' αυτή την ταινία, μου φανηκε κουραστική λόγω αργών ρυθμών, καλή παρόλ' αυτά...

Η πρωταγωνίστρια ήταν πολύ καλή...  κ τα παιδάκια εδιναν μια φυσικότητα :) ^notworthy^

Ένα ανατρεπτικό masterclass από τον σκηνοθέτη του digital punk cinema Richard Jobson που χρησιμοποιεί τη λογική των video games για να ανατρέψει τα στεγανά της κινηματογραφικής αφήγησης.

Να είστε όλοι εκεί το Σάββατο, 22/11, στις 13:00 στο 'Ζάννας'!



Θα δοθούν βεβαιώσεις ειδικά στους φοιτητές πολυτεχνικών σχολών που θα το παρακολουθήσουν

p.s Είσοδος Ελεύθερη.

Εδώ τα βραβεία για φέτος:
http://tiff.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&loc=4&&page=727&newsid=1058

Στο βαλκανικό τμήμα μου έκανε εντύπωση που τις περισσότερες ψήφους του κοινού τις μάζεψε Η περιοδεία και όχι το Φθινόπωρο ή το Κουτί της Πανδώρας. Η Περιοδεία έδινε το βασικό μήνυμα απλά και ξεκάθαρα μεν αλλά νομίζω ότι έφτανε σε σημείο να το επαναλαμβάνει χωρίς ιδιαίτερη εξέλιξη. Άσχετα αν μας έδειξε ότι με κάποιο τρόπο οι πρωταγωνιστές τελικά άλλαξαν. Μας το παρέθεσε μάλλον σαν εικόνα αλλά δε μας το έδειξε.

Αντίθετα οι 2 άλλες ταινίες είχαν η καθεμία την δική τους πρόταση. Πιο συναισθηματική-γυναικεία η πλευρά του κουτιού της Πανδώρας και πιο πραγματική η σκοπιά του Φθινοπώρου , με την ανατριχιαστική σκηνή του τέλους. Η ταινία αυτή με τους αργούς της ρυθμούς έδωσε στο τέλος όλη την ένταση και τη δύναμη που μπορούσε. Το τέλος είναι πιστεύω το σημείο στο οποίο ο σκηνοθέτης καλείται να δείξει τους σκοπούς που είχε όταν έκανε την ταινία, το γιατί , το τί ήθελε τελικά να πει και με ποιό τρόπο επιλέγει να το περάσει και να κλείσει την ταινία. Η Περιοδεία , όπως και το Χιόνι κατά τη γνώμη μου απέτυχαν ακριβώς εκεί, στο τέλος. Η πρώτη αρκέστηκε σε ένα απλό συμπέρασμα και η δεύτερη έκανε ακριβώς το αντίθετο, θέλησε ξαφνικά να αποδείξει πολλά παραπάνω απ αυτό που μπορούσε. Κ απέτυχε. Τέλοσπάντων. Κ του χρόνου ... ;)

Κρίμα...

Κι εγω περιμενα οτι το Φθινόπωρο θα έπαιρνε βραβείο...

Sonbahar ^notworthy^