THMMY.gr

ΗΠΑ


Στρατιώτες στους δρόμους και τα σκυλιά δεμένα

Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ

Στραμμένος στα προεκλογικά ντιμπέιτ και γονατισμένος από τη βαθιά οικονομική κρίση, ο αμερικανικός λαός έχει κάθε λόγο να αισθάνεται αγωνία για το μέλλον του. Ετσι κι αλλιώς η πραγματικότητα εξακολουθεί να αποδεικνύεται οδυνηρή για την αμερικανική κοινωνία, η οποία εδώ και μερικές ημέρες αποκτά ακόμη ένα λόγο ανησυχίας: τη διασπορά μάχιμων μονάδων του στρατού μέσα στις μεγάλες αμερικανικές πόλεις.

Πρόκειται για τους άνδρες της 1ης Ταξιαρχίας Πολέμου της 3ης Μεραρχίας Πεζικού, που από τις αρχές Οκτωβρίου γύρισαν πίσω από το Ιράκ, αναλαμβάνοντας καθήκοντα αποκατάστασης της δημόσιας τάξης, συνεπικουρώντας στο ρόλο αυτό τις αστυνομικές δυνάμεις και την εθνοφρουρά.

Ταξιαρχία με περγαμηνές

Με ευδόκιμη τριετή υπηρεσία στο ιρακινό μέτωπο, όπου «αδρανοποίησε 33 στόχους υψηλής επικινδυνότητας και μείωσε κατά 70% τα περιστατικά βίας στη Βαγδάτη, τη Φαλούτζα και αλλού», η 1η Ταξιαρχία εντάσσεται οργανικά στις δυνάμεις της USNORTHCOM, της μεικτής διοίκησης πολέμου των ΗΠΑ, η οποία συγκροτήθηκε το 2002 με αποστολή τον συντονισμό των πολιτικών τοπικών και ομοσπονδιακών αρχών σε επιχειρήσεις αποκατάστασης της δημόσιας τάξης.

Αν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου κάθε μέτρο για την προστασία των πολιτών και του εδάφους των ΗΠΑ απέκτησε ένα λογικό επιχείρημα για την επιβολή του, το συγκεκριμένο διαφέρει: είναι η πρώτη φορά εδώ και 140 χρόνια -δηλαδή από την εποχή του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου- που ο στρατός αναλαμβάνει σε ομοσπονδιακό επίπεδο αποστολή αποκατάστασης της τάξης, κατά παράβαση του ισχύοντος Νόμου Προσωρινής Αστυνόμευσης (Posse Comitatus Act).

Ο νόμος αυτός που είναι αρκετά παλιός (ψηφίστηκε το 1878), επιβάλλει σαφείς περιορισμούς στην εμπλοκή του στρατού σε αποστολές αστυνόμευσης, προβλέποντας ακόμη και διετή φυλάκιση σε εκείνον που θα διατάξει χρήση στρατιωτικών μονάδων στο εσωτερικό των ΗΠΑ, χωρίς την έγκριση του αμερικανικού Κογκρέσου.

Η σημερινή καταστρατήγηση του Posse Comitatus Act είναι επαρκώς μεθοδευμένη και περνά από ένα «παραθυράκι» που ανοίχτηκε προσεκτικά από τους νομικούς των κυβερνήσεων Τζορτζ Μπους.

Το μεγάλο κόλπο έγινε το 2006 με την ψήφιση του νόμου για τον στρατιωτικό προϋπολογισμό. Στα ψιλά του νόμου εκείνου πέρασε μια τροποποίηση που εξουσιοδοτούσε τον αμερικανό πρόεδρο να επεμβαίνει με διατάγματα σε θέματα δημόσιας τάξης -κάτι πρωτόγνωρο στη σύγχρονη αμερικανική πολιτική ιστορία.

Ηταν το «Τμήμα 1076» του στρατιωτικού προϋπολογισμού που δίνει πλέον τη δυνατότητα στον πρόεδρο να χρησιμοποιεί στρατιωτικές δυνάμεις «σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, σοβαρών κινδύνων για τη δημόσια υγεία, τρομοκρατικών επιθέσεων ή άλλων περιπτώσεων».

Η φράση «άλλων περιπτώσεων» δεν αποσαφηνιζόταν, αφήνοντας έτσι ανοιχτό το πεδίο της ερμηνείας της, κατά την κρίση του προέδρου.

Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός του 2006 εγκρίθηκε με απόλυτη δικομματική συναίνεση. Κι αυτό έγινε με δύο παρατυπίες: το «Τμήμα 1076» εισήχθη στον προϋπολογισμό του Πενταγώνου ως συμπληρωματική διάταξη, χωρίς καν να τεθεί υπόψη του σώματος προς συζήτηση, ενώ δεν ρωτήθηκαν ούτε και οι αρμόδιες κοινοβουλευτικές επιτροπές.

Η μοναδική φωνή αντίρρησης στην παρείσφρηση του «1076» ήταν εκείνη του Δημοκρατικού γερουσιαστή από το Βερμόντ, Πάτρικ Λίχι, μέλους της Επιτροπής Νομικών της Γερουσίας, ο οποίος μίλησε για «ένοχη σιωπή» των ΜΜΕ και για «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα» υποβάλλοντας ταυτόχρονα το ερώτημα «μήπως τελικά θέλουμε να κάνουμε ευκολότερη την επιβολή στρατιωτικού νόμου με προεδρικό διάταγμα;».

Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι κυβερνήτες των αμερικανικών Πολιτειών (και οι 50, από τους οποίους μάλιστα οι 22 πρόσκεινται στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα) είχαν στείλει στο κογκρέσο υπομνήματα διαμαρτυρίας για την επιβολή της συμπληρωματικής διάταξης «1076». Διέβλεπαν, μάλιστα, παραγκωνισμό των πολιτειακών αρχών από τους στρατηγούς και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, όμως αυτή η μαζική διαμαρτυρία αποδείχθηκε αδύναμη μπροστά στην απόλυτη δικομματική συναίνεση.

Προοδευτικές φωνές

«Τι απέγιναν όλοι εκείνοι οι λεβέντες δεξιοί συντηρητικοί αντικρατιστές που το '90 κραύγαζαν για λιγότερη κρατική παρέμβαση και περιορισμό του ρόλου της ομοσπονδιακής αστυνομίας σε εθνικό επίπεδο;» έγραφε ο Γκλεν Γκρίνουαλντ στο προοδευτικό περιοδικό «Saloon», ενώ οι Τζέιμς Μπόβαρντ («The American Conservative» με σαφή αντι-νεοσυντηρητική κριτική) και Τζεφ Στάιν («Congressional Quarterly», έκδοση για το κοινοβουλευτικό νομοθετικό έργο) συμφωνούσαν με τον Λίχι κι επισήμαιναν ότι υπάρχει παραβίαση του Posse Comitatus Act και του αμερικανικού συντάγματος.

Οι ανησυχίες, όμως, για τη στρατιωτικοποίηση της καταστολής στις ΗΠΑ επιτείνονται από μια σειρά πρακτικών διαπιστώσεων: Οι άνδρες της 1ης Ταξιαρχίας Πολέμου θα χρησιμοποιούν τα διαβόητα «μη θανατηφόρα όπλα», που δοκιμάστηκαν στο Ιράκ, και προορίζονται για έλεγχο και καταστολή διαδηλώσεων.

Επίσης, αν και η συγκεκριμένη μονάδα θα επιχειρεί για ένα χρόνο, σχεδιάζεται η αντικατάστασή της από μόνιμη στρατιωτική δύναμη με το ακρωνύμιο CCMRF, το οποίο ευρηματικά προφέρεται στη στρατιωτική αργκό ως «sea- smurf» (σε μετάφραση «θαλασσο-στρουμφάκια»).

Σήμερα, πολλοί στις ΗΠΑ χαρακτηρίζουν την CCMRF «προεδρική αστυνομία» και διαβλέπουν μακροπρόθεσμα μια μόνιμη απειλή κατά της αμερικανικής δημοκρατίας.

Το ερώτημα είναι πώς θα διαχειριστεί αυτή την υπερεξουσία ο επόμενος πρόεδρος. Διότι για να την καταργήσει, δεν το συζητά κανείς.


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 12/10/2008 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=86197440)

   

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Εκτροπή με δικομματική συναίνεση

Με δεδομένο το μιλιταριστικό της παρελθόν, η Γερμανία κανονικά θα ήταν η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που θα ήθελε να ξαναδεί το στρατό στους δρόμους της. Ομως, δεν συμβαίνει αυτό: η κυβέρνηση συνασπισμού της Αγκελα Μέρκελ προτίθεται να αλλάξει ακόμη και το σύνταγμα προκειμένου να βγάλει το στρατό από τους στρατώνες, αναθέτοντάς του αποστολές αστυνόμευσης.


Μόλις την περασμένη εβδομάδα, ο συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών έδωσε στη δημοσιότητα σχέδιο νόμου που προβλέπει τη χρήση στρατιωτικών μονάδων σε ρόλους αποκατάστασης της τάξης κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Η πρόταση, που προκάλεσε ήδη τις οργισμένες αντιρρήσεις των Πρασίνων και του Αριστερού Κόμματος, προβλέπει αναθεώρηση των σχετικών περιορισμών, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της χρήσης στρατού σε περιπτώσεις «καταπολέμησης της τρομοκρατίας» και εφόσον οι αστυνομικές δυνάμεις αποδειχθούν ανεπαρκείς.

Σπεύδοντας να αμβλύνει τις εντυπώσεις, η εκπρόσωπος του υπουργείου Εσωτερικών Ντανιέλα-Αλεξάνδρα Πιτς ξεκαθάρισε ότι ο στρατός «δεν θα χρησιμοποιείται γενικά, αλλά μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις» - οι οποίες όμως ακόμη δεν αποσαφηνίστηκαν.

Εν αναμονή της προώθησής του προς ψήφιση στη Βουλή, το νομοσχέδιο συνάντησε αρχικά την αντίθεση των σοσιαλδημοκρατών κυβερνητικών εταίρων, που απαίτησαν κάποιες τροποποιήσεις. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπός τους ανήγγειλε τελικά τη συναίνεση του κόμματός του, επισημαίνοντας ότι «μιλάμε μόνο για περιστάσεις ανάγκης».

Σήμερα, ο γερμανικός στρατός μπορεί να διεξάγει επιχειρήσεις εντός των εθνικών ορίων μόνο σε κατάσταση πολέμου, δυνατότητα που θα διευρυνθεί και σε μέρες ειρήνης, αρκεί να εκτιμηθεί ότι οι αστυνομικές δυνάμεις δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση μιας κατάστασης «επικίνδυνης».

Αν, τελικά, ψηφιστεί το σχετικό νομοσχέδιο -όπως θεωρείται βέβαιο, δεδομένης της συμφωνίας των κυβερνητικών εταίρων- η Γερμανία θα γίνει η δεύτερη χώρα στην Ευρώπη που με νόμο θα στρατιωτικοποιεί τις δυνάμεις καταστολής της. Προηγήθηκε η Ιταλία, όπου η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι έθεσε την ιταλική επικράτεια σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, επικαλούμενη λόγους δημόσιας τάξης.

Λίγες μέρες μετά, ακολούθησε ανάπτυξη στρατιωτικών μονάδων σε ιταλικές μεγαλουπόλεις, με εξάμηνη διάρκεια, εκτός αν υπάρχει λόγος συνέχισης της στρατιωτικής παρουσίας τους. Η αντίληψη της στρατιωτικοποίησης της δημόσιας τάξης δεν αφήνει ανέγγιχτη ούτε την Ελλάδα, η οποία (επίσης τέλος Ιουλίου) πραγματοποίησε στρατιωτικές ασκήσεις «αστυνομικής μορφής επί αστικού εδάφους».

Στη γερμανική της εκδοχή, η στρατιωτικοποίηση της δημόσιας τάξης πυροδότησε τις έντονες επικρίσεις του ανερχόμενου Αριστερού Κόμματος, το οποίο διά της εκπροσώπου του Πέτρα Πάου κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «επιχειρεί να αναιρέσει τη συνταγματική επιταγή περί διαχωρισμού του στρατού, της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών».

Αν και «νομικά, θεσμικά, ιστορικά, πολιτικά και επαγγελματικά ο γερμανικός στρατός δεν έχει ρόλο στο εσωτερικό της χώρας», όπως επισημαίνεται σχετικά, η Γερμανία έχει ήδη χρησιμοποιήσει στρατιωτικό προσωπικό σε αποστολές διασφάλισης της δημόσιας τάξης, χωρίς να συναντήσει αντιδράσεις: χρησιμοποίησε την πολεμική της αεροπορία για τη διασφάλιση του εναέριου χώρου κατά τη σύνοδο της G8 το 2007, αλλά και στρατιωτική τεχνική υποστήριξη στο σχεδιασμό της καταστολής διαδηλώσεων. Αυτό το γεγονός έχει σχολιαστεί από τους Πράσινους ως «έρπουσα παραβίαση του συντάγματος».

Το νομοσχέδιο συντάχθηκε ύστερα από συνεργασία τεσσάρων υπουργείων (Εσωτερικών, Δικαιοσύνης, Εξωτερικών και Αμυνας) και προϋποθέτει αναθεώρηση του άρθρου 35 του γερμανικού συντάγματος που απαγορεύει τη χρήση στρατού σε καθήκοντα αστυνόμευσης και δημόσιας τάξης. Αναθεώρηση, όμως, που δεν συνιστά εμπόδιο, μια και η επίκληση του τρομοκρατικού κινδύνου παραγκωνίζει κάθε άλλη για τους βασικούς δημοκρατικούς θεσμούς.



ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 12/10/2008 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=94087744)

Η δημοκρατία στο απόσπασμα

Οσο μακραίνει ο κατάλογος των χωρών οι οποίες αναθέτουν αστυνομικούς ρόλους στις ένοπλες δυνάμεις, τόσο επιτείνεται και η ανησυχία για το μέλλον των δημοκρατικών κεκτημένων και τόσο επικαιροποιούνται οι σχετικές προειδοποιήσεις που διατυπώθηκαν από αναλυτές, διανοούμενους και δημοσιογράφους τα τελευταία χρόνια.


Οι διακριτικές εμπλοκές στρατιωτικών μονάδων σε διάφορες περιπτώσεις αστυνομικής καταστολής μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους (στρατιωτική διοργάνωση και παρασκηνιακή υποστήριξη αστυνομικών επιχειρήσεων κατά διαδηλώσεων πολιτών, και καθήκοντα ασφαλείας σε στρατιωτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα σε συνόδους της G8) έγιναν αποδεκτές από τις κοινωνίες στις οποίες επιβλήθηκαν, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τη νομιμοποίηση της στρατιωτικής παρουσίας στο πεδίο της δημόσιας τάξης.

Αρχικά η Ιταλία και μετά οι ΗΠΑ και η Γερμανία να δοκιμάζουν τις δικές τους κοινωνικές ανοχές στην έξοδο του στρατού σους δρόμους, νομιμοποίησαν τη στρατιωτική εμπλοκή σε αποστολές αστυνόμευσης και διαχείρισης κρίσεων που μέχρι τώρα υπάγονταν στην αρμοδιότητα της πολιτικής εξουσίας.

Οι νέοι αυταρχικοί

Η νομιμοποιητική διεργασία απαίτησε χρόνο και πρόγραμμα, που όμως δεν διέφυγε της προσοχής των αναλυτών: Η αμερικανίδα δημοσιογράφος Ναόμι Γουόλφ επισήμανε «τα δέκα στάδια για να μετατρέψεις σε δικτατορία μια δημοκρατία», ενώ το αμερικανικό αριστερό περιοδικό «The Nation» εντόπισε και περιέγραψε την ανάδυση μιας «ομάδας νέων αυταρχικών» με αποστολή τη σταδιακή υποκατάσταση της δημοκρατίας από ένα αυταρχικό καθεστώς με δημοκρατικό μανδύα.

Αλλοι διανοούμενοι και ερευνητές, όπως ο Αντριου Κόκμπερν και ο Μισέλ Κοσουντόφσκι, αποκάλυψαν επίσης τη μεταλλαγή των δυτικών στρατιωτικών δογμάτων, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, σε νέα δόγματα που ανέθεταν στις ένοπλες δυνάμεις όχι πλέον καθήκοντα αποτροπής της «κομμουνιστικής απειλής», αλλά καταστολής μιας επαπειλούμενης γενικευμένης κοινωνικής ανυπακοής.

Ιδιαίτερα η περίπτωση των ΗΠΑ, κατά την οποία η έξοδος του στρατού στις αμερικανικές πόλεις συμπίπτει με την τεράστια οικονομική κρίση που εξεγείρει μεγάλο μέρος του αμερικανικού λαού, συνοψίζει την πεμπτουσία της στρατιωτικοποίησης της δημόσιας τάξης: τον κοινωνικό έλεγχο ακόμη και μέσω στρατιωτικής βίας εντός των εθνικών ορίων της χώρας.

Σαφής αλλά και απαισιόδοξος εμφανίζεται ο Μπιλ Βαν Οκεν, αρθρογράφος του «World Socialist», που διαβλέπει «εσωτερική κινητοποίηση των ενόπλων δυνάμεων ως απάντηση της κυρίαρχης αμερικανικής ελίτ στην αυξανόμενη απειλή γενικευμένης πολιτικής αστάθειας» λόγω της οικονομικής κρίσης.

Αν και χρονικά η Ιταλία ήταν η πρώτη που στρατιωτικοποίησε τη δημόσια τάξη της, οι ΗΠΑ ήταν εκείνες που μεθόδευσαν πολύ νωρίτερα τη δική τους μετάβαση στο στάδιο αυτό. Η οκταετής διακυβέρνηση Μπους, «διαχειρίστηκε αδίστακτα την εκτελεστική εξουσία ώστε να προωθήσει την αντιδημοκρατική της ατζέντα», σημειώνει ο Κόκμπερν στη βιογραφία του πρώην υπουργού Αμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ, πετυχαίνοντας σήμερα να δοθούν υπερεξουσίες στον αμερικανό πρόεδρο, παραβιάζοντας ακόμη και το σύνταγμα ή «νόμους που ισχύουν εδώ κι ενάμιση αιώνα, όπως ο Posse Comitatus που εμπόδιζε τη χρήση στρατού σε αστυνομικά καθήκοντα σε ομοσπονδιακή κλίμακα».

Πραξικόπημα και με το νόμο

Η μεθόδευση αυτή οδήγησε σε ουσιαστική «αλλαγή του τρόπου διακυβέρνησης, καθώς σήμερα ο πρόεδρος κυβερνά με διατάγματα», όπως σημειώνει ο αρθρογράφος του Congressional Quarter Τζεφ Στάιν.

Βασισμένο σε αυτές τις υπερεξουσίες του αμερικανού προέδρου είναι ένα εφιαλτικό σενάριο που συλλαμβάνει ο Μάθιου Ρότσιλντ, εκδότης του περιοδικού «Progressive»: «Αν ο Τζορτζ Μπους κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης σήμερα, θα έχει στη διάθεσή του την 1η Ταξιαρχία Πολέμου και ολόκληρη την 3η Μεραρχία Πεζικού, νόμιμα, να επιβάλει τη δημόσια τάξη στο αμερικανικό έθνος».

Η μέθοδος δοκιμάστηκε με πλήρη επιτυχία στην Ιταλία, όπου ο Μπερλουσκόνι έκανε ακριβώς αυτό: κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με το επιχείρημα ότι κινδύνευε από την εισροή παράνομων μεταναστών.

Οπως το ιταλικό προηγούμενο, έτσι και τώρα το αμερικανικό με την ανάπτυξη μόνιμης στρατιωτικής δύναμης σε αστυνομική αποστολή στις ΗΠΑ είναι εκείνο που τρομοκρατεί τους αναλυτές και απειλεί το απώτερο μέλλον της αμερικανικής δημοκρατίας.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 12/10/2008 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=5624320)

Αν και μακροσκελή , τα κείμενα αξιζει να διαβαστούν, ενημερωτικα - τουλαχιστον το τελευταιο.

Η παγκοσμια οικονομικη κριση ειναι εδώ και οι καιροί ειναι περίεργοι...

Πρωτα λεηλατουν, μετα αμολανε τα σκυλια για περιφρουρηση.

Δεν καταδεικνύεις τον ένοχο σύντροφε.

Η ΕΣΣΔ.

deleted