THMMY.gr

ΠΟΛΕΜΟΣ


(ένα βιντεάκι από ταινία του Γούντι Άλλεν, λέει πολλά..)

Η οικογένεια του ήταν πολύ ευυπόληπτη. Όλοι είχαν χάσει ανθρώπους τους στον Πόλεμο αλλά ειδικά στην οικογένεια του όμως κανείς δεν γύρισε ποτέ από το Μέτωπο. Όλοι στον τόπο τους  καμάρωναν για αυτήν την οικογένεια και τον τελευταίο καιρό οι γέροντες συζητούσαν ανοιχτά να μετονομάσουν το χωριό, από το όνομα του τελευταίου ήρωα της περιοχής στο όνομα της οικογένειας του.
Αυτή η άσχημη μοίρα της οικογένειας έκανε την μητέρα του να αγανακτεί με τον Πόλεμο. Ήταν μεγάλη τιμή να έχεις νεκρούς στο Μέτωπο αλλά η μητέρα του ποτέ δεν συμβιβάστηκε με τον χαμό του άντρα της. Φόρεσε τα γαλάζια της νίκης για μια ημέρα και από τότε δεν έβγαλε από πάνω της τα μαύρα του πένθους, κάτι ανήκουστο για πεσόντα στον Πόλεμο. Ο σεβασμός όμως που ενέπνεε η μοίρα της οικογένειας άφησε τα κακόβουλα σχόλια να παραμείνουν ψίθυροι.
Το έθιμο λέει ότι πρέπει να έχεις αφήσει απόγονο πριν φύγεις για τον Πόλεμο. Για αυτό, άργησε να παντρευτεί. Η μητέρα του, του είχε δώσει ευχή και κατάρα, πότε να μην παντρευτεί και πάει στον Πόλεμο. Περίμενε λοιπόν να φύγει από την ζωή και μετά παντρεύτηκε την αγαπημένη του. Παρά τις ελπίδες του να κάνει μόνο κορίτσια, το πρώτο του παιδί ήταν αγόρι.
Δεν φοβόταν τον θάνατο. Ο λαός του ήταν μαθημένος στον Πόλεμο και στον θάνατο. Σιχαινόταν όμως να παίρνει εντολές. Μπορούσε να κάνει την πιο ανόητη τρέλα αν τον έπειθες, μα αν του έδινες διαταγή, δεν θα σου έφερνε ούτε νερό ακόμα και αν πνιγόσουν. Αποχαιρέτησε την οικογένεια του όταν ο γιος του έκλεισε τον πρώτο του μήνα και έφυγε για τα νότια φυλάκια.

Σύμφωνα με την «Ιστορία του Πολέμου», το σημαντικότερο και πιο σοφό βιβλίο από όλα, η θητεία διαρκεί 9 μήνες εκτός και αν συμμετάσχεις σε μάχη οπότε την ολοκληρώνεις. Επαναλαμβάνεις  την θητεία κάθε 2 χρόνια στην τρίτη δεκαετία της ζωής σου, κάθε τρία στην τέταρτη κ.ο.κ.. Κάθε αρσενικό παιδί που γεννιέται παίρνει ένα αντίτυπο αυτού του βιβλίου και από εκεί μαθαίνει όσα χρειάζεται να μάθει για τον Πόλεμο. Εκεί αναφέρει πολλά από τα εγκλήματα πολέμου που έκαναν μέσα στους αιώνες οι Εχθροί και εκεί υπάρχει επίσης και η θεωρητική του Σπαθιού. Κατά πολλούς Περίεργους η μεγάλη παράληψη του Βιβλίου είναι η αναφορά στην αιτία του Πολέμου. Αλλά γιατί να την αναφέρει;
Οι σοφοί γέροντες του χωριού λένε, όπως έλεγαν και οι σοφοί γέροντες πριν από αυτούς, ότι και αν η αρχαία αιτία ξεχάσθηκε, δε μπορείς να σταματάς να πολεμάς. Οι Εχθροί, αυτοί οι άτιμοι ανατολίτες, όταν σε δουν να παρατάς τα όπλα, δεν θα γυρίσουν απλά στο σπίτι του. Θα έρθουν στο δικά σου σπίτι. Όχι σαν φίλοι βέβαια. Όχι! Θα έρθουν για να το κάψουν και να πάρουν το βιος και την γυναίκα σου. Δε μπορούμε να αφήσουμε ατιμώρητους τέτοιους ανθρωπόμορφους κρετίνους και αν θα έχουμε την ευκαιρία θα τους κάνουμε εμείς ότι εγκλήματα θέλουν να διαπράξουν σε εμάς. Θα εκδικηθούμε την πρόθεση τους!

Έφτανε να κλείσει τους εννιά μήνες στο Μέτωπο χωρίς το φυλάκιο του να εμπλακεί σε κάποια μάχη. Το Μέτωπο σύμφωνα με την «Ιστορία του Πολέμου» είναι πάνω από δύο χιλιόμετρα αλλά μόνο τα φυλάκια που έχουν στρατηγική σημασία την συγκεκριμένη χρονική στιγμή συμμετέχουν στην μάχη. Προσπαθούσε να μην ελπίζει ότι θα καταφέρει να ολοκληρώσει την θητεία του χωρίς μάχη και ότι θα γύριζε στο σπίτι του και στην οικογένεια του. Δε μπορούσε να πιστέψει ότι η δικιά του μοίρα ήταν διαφορετική. Ούτε αυτός, ούτε πιθανόν και ο γιος του θα προλάβαιναν να γεράσουν.
Τέτοια σκεφτόταν την προτελευταία ημέρα της θητείας του όταν ήρθε η διαταγή για επίθεση στο απέναντι εχθρικό φυλάκιο. Στόχος της επίθεσης, η εξολόθρευση όλων των φρουρών της και η εξασφάλιση των προμηθειών τους σε τρόφιμα και πολεμοφόδια. Η είδηση τον καταρράκωσε και τον έφερε σε απελπισία. Πολύ ευκολότερα υποτιμάται η όποια ελπίδα παρά αντέχετε η απώλεια της.
Ο Καπετάνιος του, τίμιος και γενναίος άνδρας, ενήμερος για το ιστορικό του, προσπάθησε να τον βοηθήσει και να τον προστατεύσει. Υπέθεσε ότι αν θα τον έβαζε στην πρώτη γραμμή θα έπεφτε αμέσως και η επίθεση θα αποδυναμώνονταν. Έτσι τον τοποθέτησε στην τελευταία γραμμή και εφόρμησε με την κλασσική τακτική του αλλάλαζων μπουλουκιού.

Όταν το σώμα των αμυνομένων βγήκε από το φυλάκιο αποδεκάτισε τις πρώτες  τους γραμμές με τόση ευκολία που ο δεισιδαίμονας Καπετάνιος θεώρησε τραγικό του λάθους να τον τοποθετήσει εκεί. Η μοίρα του ήταν να τον πάρει ο θάνατος, και αν χρειαζόταν να πεθάνουν όλοι όσοι ήταν ανάμεσα σε αυτόν και τον Εχθρό, η μοίρα θα το φρόντιζε.
Παρόμοιες ήταν η σκέψη και του κακότυχου αυτού πολεμιστή, που κανείς στην οικογένεια του δεν ολοκλήρωσε τη θητεία του. Μέσα στην απελπισία και στην βεβαιότητα του τέλους που ερχόταν, όρμησε προσπερνώντας τις γραμμές της παράταξης του και ρίχτηκε στους ανατολίτες. Ήταν τέτοια η δύναμη που του πρόσφερε η απελπισία που κανείς δεν άντεξε στην ορμή του. Ενώ το ηθικό των συμπολεμιστών του ήταν καταρρακωμένο και με δυσκολία όρθωναν τις ασπίδες στα εχθρικά χτυπήματα, αυτός σκότωνε τους Εχθρούς με μανία και απίστευτη ευκολία ακόμα και με την ασπίδα του. Ακόμα και οι σπαθιές των αντιπάλων ήταν φονικές για τους ίδιους αφού με την ικανότητα του στη μάχη τις απέκρουε και τις έστελνε σε άλλους Εχθρούς.
Η αδυναμία των συμπολεμιστών του ήταν τέτοια που στο τέλος έμεινε μόνος στη μάχη με τριάντα εχθρούς. Όμως όχι μόνο αρνήθηκε να παραδοθεί, κάτι που ακόμα και η «Ιστορία του Πολέμου» το επιτρέπει σε τέτοιες αδιέξοδες αναλογίες, αλλά συνεχίζοντας να πολεμάει με το θάρρος της απελπισίας, τους σκότωσε όλους.
Στη συνέχεια αφού περιποιήθηκε τους λιγοστούς τραυματίες συντρόφους του, σκότωσε τους τραυματίες των ανατολιτών και ανέλαβε μόνος του την μεταφορά των πολεμοφοδίων από το φυλάκιο κάτι που τον ανάγκασε να κάνει πολλά δρομολόγια μεταξύ των φυλακίων.
 Ήταν στο τελευταίο δρομολόγιο όταν μπήκε στον πειρασμό να ψάξει στα προσωπικά αντικείμενα των πολεμιστών του Εχθρού. Παραβιάζοντας έναν σοβαρό κανόνα της «Ιστορίας του Πολέμου», και διακινδυνεύοντας μετά από τόσα κατορθώματα να θεωρηθεί Εγκληματίας Πολέμου, άνοιξε το σεντούκι ενός πολεμιστή. Με μεγάλη φρίκη βρήκε ένα αντίτυπο της ιστορίας του Πολέμου, απόδειξη ότι ο στρατιώτης στον οποίο ανήκε το σεντούκι ήταν Εγκληματίας αφού θα είχε κλέψει από έναν νεκρό συμπατριώτη του, το ιερό αυτό βιβλίο. Θα τον έθαψαν χωρίς το Βιβλίο του εκείνον τον φουκαρά. Έπρεπε να το πάρει μαζί του για να το βάλει στην θέση του.
Μόλις που πρόλαβε να γυρίσει στο φυλάκιο μαζί με τους τραυματίες όταν έφτασαν οι εφεδρείες των εχθρών. Σύμφωνα με το Δίκαιο του Πολέμου, δε μπορούσαν να του επιτεθούν στο φυλάκιο πριν έρθουν και οι δικές του εφεδρείες αλλά αν τον έβρισκα έξω από αυτό θα μπορούσαν να κάνουν ότι θέλουν.
Λίγες ώρες αργότερα ήρθαν και οι δικές του εφεδρείες. Μόλις πληροφορήθηκαν από τους τραυματίες τα ανδραγαθήματα του, τον στεφάνωσαν και τον έστειλαν στην πρωτεύουσα μαζί με τα λάφυρα που μάζεψε για να τιμηθεί σαν αληθινός ήρωας.

Στο δρόμο το μυαλό του τριγύριζε στο βιβλίο που βρήκε. Βρώμικες σκέψεις είχαν μπει στο κεφάλι του. Μήπως το βιβλίο ήταν του ίδιου του Εχθρού; Δεν ήταν όμως δυνατόν.. Ήταν γραμμένο στη γλώσσα που ήταν γραμμένη και η δικιά του «Ιστορία του Πολέμου». Τι γλώσσα όμως μιλούσε ο Εχθρός; Γύριζε τις σελίδες στις στάσεις που έκαναν στον δρόμο. Ολόιδιο τελείως. Ορίστε… Σε κάποια σελίδα έγραφε για τους μισητούς που ζουν στην άλλη πλευρά της Ηπείρου. Προφανώς εννοούσε τους ανατολίτες. Η Δύση είναι από την εδώ μεριά. Και πάλι όμως…
Όταν έφθασε εκεί, οι Άρχοντες είχαν πληροφορηθεί όλο το ιστορικό του. Θεωρήθηκε λοιπόν ότι είχε μέσα του την ψυχή εκατό αντρών, όσων συγγενών του χάθηκαν στην πρώτη τους θητεία, και ότι ίσως ήταν ο Εκλεκτός που θα έφερνε την τελική νίκη και την πανωλεθρία του εχθρού όπως έλεγαν οι προφητείες στην «Ιστορία του Πολέμου».
Τα πανηγύρια για τη νίκη έγιναν με πρωτοφανή λαμπρότητα, ενώ του δόθηκε και Καθήκον στα Χηρεία. Παλιότερα, πριν αποφασιστεί το έθιμο της απόκτησης διαδόχου πριν την πρώτη θητεία, έμεναν πολλές χήρες χωρίς αγόρια. Αυτές έρχονταν στην πρωτεύουσα και έμπαιναν στα τάγματα των Χηρειών. Οι έχοντες το καλύτερο σπέρμα, οι Άρχοντες δηλαδή και σπάνιοι εξαίρετοι Ήρωες, είχαν το καθήκον να γονιμοποιήσουν αυτές τις χήρες, ώστε να αποκτούν απογόνους οι εκλιπόντες. Μπορεί το νέο έθιμο του απογόνου να μείωνε τις ανάγκες για τις χήρες αλλά παρέμενε ως παράδοση για να γεννιούνται περισσότερα παιδιά.
Μεθυσμένος ο Ήρωας από τις τιμές, γλέντησε με την καρδιά του στις γιορτές προς τιμήν του και επιτέλεσε το καθήκον του στα Χηρεία. Στο τέλος του δόθηκε η τιμητική ισόβια αποστράτευση και ανακήρυξη σε πρωτοσοφό του χωριού του, κάτι που άρμοζε στους μεγαλύτερους Ήρωες και που πρώτη φορά δινόταν σε κάποιον για την πρώτη του θητεία. Πριν εκατό χρόνια μπορεί να είχε συμβεί, πιο πρόσφατα αποκλείεται.
Εκείνος όμως προς έκπληξη όλων αρνήθηκε αυτές τις τιμές. Κανείς ποτέ δεν αρνήθηκε τιμές από τους Άρχοντες, ούτε πριν εκατό χρόνια ούτε ποτέ. Αυτός όμως είπε ότι αν ήταν όντως ο Εκλεκτός, θα φαινόταν στην μάχη ενάντια στον Εχθρό, όχι στο χωριό του. Το πλήθος παρέλυσε από ενθουσιασμό στα λόγια αυτά, βλέποντας όμως την αγανάκτηση των αρχόντων παρέλυσε από φόβο. Όπως και να έχει ούτε Ήρωας, ούτε ο πιθανός Εκλεκτός δε θα μπορούσε να αρνηθεί κάτι στους Άρχοντες ατιμωρητί.
Σηκώθηκε ο πέμπτος στην ιεραρχία Άρχοντας και είπε στον Ήρωα μετρώντας τις κουβέντες του λόγο της δημοφιλίας του Αλαζόνα νεαρού.
«Αρνείσαι τις τιμές μας για τον Πόλεμο και την πανωλεθρία των Εχθρών. Είσαι Ήρωας και μπορεί να συγχωρήσουμε την αλαζονεία σου. Τι ζητάς όμως στην θέση των τιμών που αρνήθηκες;»
«Αγαπώ τον Πόλεμο. Μισώ τους Εχθρούς. Εγκληματούν στον Πόλεμο, πως θα μπορούσα να μην τους μισώ; Θέλω όμως να ξέρω το γιατί πολεμούσαν οι παππούδες μου.»
«Μα οι παππούδες σου πολεμούσαν για ότι πολεμά και εσύ.»
«Και οι παππούδες τους; Οι παππούδες των παππούδων τους; Ποια είναι η αρχή; Πως ξεκίνησαν όλα; Θέλω την πρώτη γνώση. Αυτό που μόνο ο πρώτος Άρχοντας και ο διάδοχος του ξέρουν.», απάντησε προκαλώντας τον Τρίτο Άρχοντα.
«Ιεροσυλία! Ιεροσυλία! Βλασφημία! Είσαι Ήρωας, ναι! Άλλα Άρχοντας; Πόσο μάλλον πρώτος ή δεύτερος! Σφετεριστής! Αυτό είσαι, σφετεριστής, και θάνατος σου αξίζει, όχι τιμές!»
Ο όχλος ακούγοντας τον Τρίτο Άρχοντα άρχιζε να γιουχάρει. «Στην κρεμάλα! Στην κρεμάλα!»
«Άρχοντας δεν είμαι, ούτε σφετεριστής. Ούτε θέλω να γίνω. Θέλω την Γνώση, όχι την εξουσία της.:
«Μα όποιος την Γνώση αποκτήσει χωρίς εξουσία, θανατώνεται!»
«Πείτε μου την γνώση και θανατώστε με αν αυτό ορίζει ο νόμος. Μόνο μη με κρεμάσετε. Ήρωας γεννήθηκα, όχι προδότης. Στείλτε με στο πιο επικίνδυνο, ψηλά στον βορρά, και εκεί θάνατο αντάξιο μου ίσως να βρω. Αφήστε με μόνο, μη πάρω άλλον στο λαιμό μου αν θέλετε. Αν είμαι ο Εκλεκτός και έχοντας την Γνώση μπορεί να είμαι εγώ αυτός που τον τελευταίο Εχθρό σκοτώσει ουρλιάζοντας ότι η Γνώση ολοκληρώθηκε.»
Η ιδέα του τελευταίου Εχθρού να πεθαίνει προκάλεσε τέτοιο παραλήρημα που τίποτα δεν ησύχαζε τον όχλο. Φοβούμενοι επανάσταση, δέχθηκαν το αίτημα και έστειλαν τον Ήρωα στον Πρώτο Άρχοντα που σπάνια έφευγε πια από το παλάτι του, ειδικά τώρα που δε μπορούσε λόγο ηλικία να εκτελέσει το Χήρειο καθήκον του

Μόλις τον συνάντησε, γονάτισε μπροστά του και φίλησε τα πόδια του Άρχοντα.
«Εσύ είσαι λοιπόν αυτός που αποκαλεί ο όχλος Εκλεκτό και οι Άρχοντες μου Αλαζόνα; Εγώ θα σε λέω Ήρωα γιατί τουλάχιστον αυτό το απέδειξες πως είσαι.»
«Άρχοντα μου, αυτό θα έπρεπε να είναι το όνομα μου. Αλαζονεία δεν είναι να επιθυμείς τον λόγο που πολεμάς. Όσο για το Εκλεκτός… η ιστορία θα το δείξει.»
«Δεν είσαι ο Εκλεκτός, γιατί Εκλεκτός δεν θα υπάρξει. Αλαζόνας όμως είσαι που θαρρείς ότι πρέπει να έχεις την Γνώση για να πολεμάς. Οι πρόγονοί σου την είχαν όταν θυσιάζονταν; Εσύ τι παραπάνω έχεις;»
«Την ψυχή εκατό ανδρών! Εσείς το είπατε αυτό για μένα.»
«Αυτό ήταν σοφό εκ μέρος μας. Χαϊδέψαμε τα αυτιά του όχλου που θέλει να ακούει τέτοια που και που. Δε περιμέναμε να το πιστέψεις και εσύ. Σοφό δεν ήταν επίσης να σε πούμε πιθανό Εκλεκτό. Αυτό σε έφερε εδώ παρά τίποτα άλλο. Φύγε όμως τώρα. Πάρε αυτά που σου δόθηκαν και πες τους ότι έχεις την Γνώση. Μην την περιμένεις από το στόμα μου.»
«Δεν τα θέλω. Θέλω την Γνώση.»
«Γίνε άρχοντας και με την σειρά σου στην ιεραρχία θα μάθεις την Γνώση. Ίσως νέος και ίσως προλάβεις να φθάσεις στην θέση μου. Δίκαια και σωστά. Θα έχεις και το καθήκον των Χηρειών.»
«Θέλω την Γνώση ως Ήρωας. Άρχοντας δεν ήθελα ποτέ να γίνω και αν γίνω τα χέρια μου δεν θα δουλεύουν το σπαθί τόσο καλά. Πως θα γίνω τότε ο Εκλεκτός;»
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΛΕΚΤΟΣ»
«Μα η Ιστορία του Πολέμου;»
«Σου αξίζει να πάρεις την Γνώση τόσο ηλίθιος που είσαι. Σου αξίζει να βρεις ένα θάνατο σε ένα παγωμένο φυλάκιο με συντρόφους ανίκανα παιδιά και δολοφόνους εγκληματίες. Να έχεις και τις τύψεις που εξαιτίας σου θα πεθάνουν, γιατί θα στείλω και παιδιά μαζί σου να πεθάνουν.»
Και του είπε όσα ήξερε.
Η Ήπειρος είναι μεγάλη αλλά παλιότερα οι άνθρωποι πλήθαιναν πολύ γρήγορα και γέμισαν τους τόπους και πλήθαιναν και άλλο. Οι πηγές των αγαθών δεν έφθαναν για όλους και γρήγορα ξεκίνησαν μάχες και πόλεμος. Οι φυλές συμμαχούσαν με άλλες φυλές μέχρι που σχηματίστηκαν δύο μεγάλες αυτοκρατορίες. Η Βόρεια και η Νότια. Οι δυνάμεις τους ήταν τόσο μεγάλες που καμιά δε τολμούσε να κάνει την πρώτη κίνηση φοβούμενη χτύπημα στα μετόπισθεν. Παράξενος καιρός αλλά όλοι ζούσαν ειρηνικά και σχετικά ευημερούσαν. Η ειρήνη αυτή κράτησε πολύ και οι άνθρωποι έγιναν πάλι πολλοί. Για να μπορέσουν να μείνουν αυτάρκεις οι Αυτοκρατορίες έπρεπε να ελαττώσουν τους πληθυσμούς τους.
Είχαν παρατηρήσει ότι όσο πολεμούσαν οι φυλές, όλα πήγαιναν καλά. Άρα θα έπρεπε να συμφωνήσουν σε έναν πόλεμο που θα διατηρούσε τους αριθμούς σε αρκετά χαμηλά επίπεδα, ενώ το κλίμα του πολέμου θα ευνοούσε την συντήρηση στα καταναλωμένα αγαθά. Μήνες και χρόνια έψαχναν την κατάλληλη φόρμουλα και τελικά την βρήκαν. Η Ήπειρος χωρίστηκε σε Δύση και Ανατολή για να εκμεταλλευθούν την οροσειρά με τις κοιλάδες στην μέση της Ηπείρου για τις απαραίτητες μάχες. Δημιουργήθηκαν οι ολιγαρχικές ιεραρχικές επιτροπές που θα κυβερνούσαν και με μυστικότητα θα συνεργάζονταν ώστε να υπάρχει τάξη στον Πόλεμο τους και στις απαραίτητες απώλειες. Τέλος γράφτηκε και ένα εγχειρίδιο του Πολέμου, την «Ιστορία του Πολέμου» που θα γίνονταν θρησκεία και θα εξασφάλιζε την διατήρηση της μυστικότητας των όσων συμφωνήθηκαν τροφοδοτώντας ένα ασίγαστο μίσος ανάμεσα στους λαούς και κρατώντας τον έναν μακριά από τον άλλο.
Έτσι σε όλη αυτή τη σειρά των φρουρίων στην ραχοκοκαλιά της Ηπείρου δίνουν σποραδικές εντολές για μάχη ώστε να διατηρούν την ψευδαίσθηση μια γενικευμένης σύρραξης που δεν μπορεί να κατανοήσει ο απλός νου, και να επιτυχαίνετε και ο πρωταρχικός στόχος.
Αυτά ήταν όσα κατάλαβε ο Ήρωας που για πολύ ώρα άκουγε αμίλητος τον γεμάτο συγκίνηση και δέος Άρχοντα να του διηγείται το μακρινό παρελθόν. Με το που τελείωσε ο Άρχοντας τον διώξανε από την πόλη και μαζί με έναν λόχο που αποτελούνταν από πρωτάρηδες και εγκληματίες στάλθηκε στο βορειότερο φυλάκιο.
Ο λόχος ξεκίνησε με ενθουσιασμό και τραγούδια. Είχαν μαζί του το Μεγάλο Ήρωα και τίποτα δεν τους τρόμαζε. Εκεί στέλνονταν οι πιο σκληροτράχηλοι πολεμιστές και οι Περίεργοι, οι πρώτοι για να αντέξουν και οι δεύτεροι για το αντίθετο.
Οι μέρες περνούσαν καθώς πλησίαζαν στο δύσβατο και χιονισμένο βουνό αλλά δεν τρόμαζαν αφού είχαν μαζί τους τον Ήρωα, κάποια στρατηγική έμπνευση τους έστελνε εκεί και σίγουρα θα γίνονταν και αυτοί ήρωες. Στους περισσότερους φαινόταν βέβαια περίεργο ότι όλοι σχεδόν ήταν άπειροι, πρωτάρηδες, μόλις βγαλμένοι από τα στρατόπεδα εκπαίδευσης, όση πείρα όμως τους έλειπα θα την κάλυπτε η παρουσία του Καπετάνιου τους.
Αυτό που τους ανησυχούσε κάπως ήταν η σιωπή του Ήρωα. Φαινόταν λογικό που όλες σχεδόν τις διαταγές τις έδινε ο υπασπιστής του Καπετάνιου, ένας Περίεργος μάλλον τύπος που στρατολογήθηκε χωρίς απόγονο, γιατί έτσι γινόταν πάντα. Δεν ήξεραν ότι ο Ήρωας είχε παρατήσει τα πάντα και προχωρούσε χωρίς σκοπό ή κίνητρο και είχε αφήσει τα πάντα στον υπασπιστή του. Τους ανησυχούσε όμως που δεν μιλούσε για να τους έμπνευση για ανδραγαθήματα ή δεν τους μιλούσε για το μίσος του για τους ανατολίτες. Ίσως ήταν τόσο μεγάλα τα συναισθήματα του που δε μπορούσε να τα μοιραστεί.
Την παραμονή όμως της άφιξης τους στο φρούριο ένας ψίθυρος ξεγλίστρησε από αυτί σε αυτί. Ο τίτλος του Ήρωα δεν ανήκε στον Καπετάνιο πια. Τον είχε αποποιηθεί για κάποιον μυστήριο λόγο όταν ήταν στην πρωτεύουσα. Τώρα είχε τον τίτλο του Αλαζόνα και πολλοί πίστευαν ότι ήταν και Περίεργος. Από αυτούς με τις αιρετικές ιδέες.
Τα δάκρια χαράς με τα οποία τους υποδέχτηκε η παλιά φρουρά ήταν απολύτως αποκαρδιωτικά. Έβλεπαν ταλαιπωρημένους άνδρες οι οποίοι αποκαλούνται πολεμιστές να κλαίνε για την λήθη της θητεία τους, βρίζοντας την μοίρα που τους έφερε εκεί. Κάποιοι ήταν ακρωτηριασμένοι από κρυοπαγήματα. Πόσο ανέντιμα κουσούρια από ένα έντιμο καθήκον. Και όσο σκεφτόντουσαν ότι αυτοί ήταν από τους πιο δυνατούς σε αντοχή πολεμιστής της χώρας καταλάβαιναν ότι η αποστολή τους δεν θα ήταν καθόλου ένδοξη.

Το πρώτο βράδυ όλοι στάθηκαν στο ΄ύψος των περιστάσεων και οι βάρδιες διατηρήθηκαν σωστά κυρίως χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες του υπασπιστή. Την δεύτερη μέρα όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ανακάλυψαν ότι τα τρόφιμα δεν αρκούσαν ούτε για δυο βδομάδες και αυτό μάλλον κάτι έλεγε για τις προθέσεις της διοίκησης. Ο υπασπιστής ήταν ο μόνος που έκανε σκοπιά κανονικά ενώ πολλοί έκλαιγαν βουβοί τη νύχτα.
Την τρίτη μέρα ήρθε διαταγή για επίθεση στο απέναντι φυλάκιο. Δεν είχαν χρόνο ούτε να ξεκουραστούν για το ταξίδι, η επίθεση έπρεπε να γίνει το επόμενο ξημέρωμα. Το βράδυ εκείνο τα βουβά κλάματα έγινα ηχηρά ενώ δυο φίλοι προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν. Ο υπασπιστής δε πρόλαβε να πάει στη σκοπιά.
Ο Ήρωας καταλάβαινε ότι όλοι πια τον κατηγορούσαν ότι γίνονταν θύματα για να τιμωρηθεί αυτός και πως τον μισούσαν πάρα πολύ. Οι τύψεις του τον βύθιζαν όλο και πιο πολύ σε μια κατάσταση θλίψης και επιθυμίας θανάτου. Δε μπορούσε να συνειδητοποιήσει τη μοίρα του, τον ξεπεσμό του και την ίδια την πικρή αλήθεια για αυτόν τον Πόλεμο. Ο μόνος που φαινόταν να θέλει ακόμα να τον υπηρετεί ως Καπετάνιο ήταν ο υπασπιστής του. Τον παρότρυνε να ανασυνταχθεί και να ετοιμαστεί για μάχη. Ό Ήρωας  τον κοίταζε χαμένα και αρνήθηκε ακόμα και να φάει. Ο Υπασπιστής τότε ξέσπασε.
«Δε μπορείτε να το κάνετε αυτό. Δεν πρέπει να αφεθούμε στη μοίρα που επέλεξαν οι διεφθαρμένοι άρχοντες για μας. Πόσο μάλλον για τους αθώους πρωτάρηδες που είναι μαζί μας.»
Στα μάτια του Ήρωα φάνηκε κάτι πέρα από απελπισία. Περιέργεια.
«Ω! Ναι! Δεν είσαι μόνο εσύ εδώ εξαιτίας των πράξεων σου. Και εμένα θέλουν να με τιμωρήσουν, ή καλύτερα να με εξαφανίσουν. Κάποιος από αυτούς αποκάλυψε τα ατιμωτικά για σένα γεγονότα στην υπόλοιπη φρουρά και όλοι σε μισούν για την τύχη τους και ας είναι έτοιμοι να σε υπακούσουν σε οτιδήποτε. Δεν θλίβονται όμως και οδύρονται για την τιμωρία αλλά για την στάση σου που τους οδηγεί σε μια σίγουρη ήττα μέσα στην απελπισία.»
«Για μένα ο Πόλεμος έχει τελειώσει. Όσους ήταν να σκοτώσω τους σκότωσα.»
«Ναι αλλά είσαι ο Καπετάνιος και δε μπορείς να αποποιηθείς τον τίτλο σου. Εμένα δε θα με ακούνε καθόλου από τότε που κατάλαβαν ότι δεν μου δίνεις εσύ τις διαταγές τους. Για μένα το μόνο που ξέρουν είναι πως είμαι Περίεργος, κάποιος που ενοχλείτε με την εξουσία ή θέλω να κάνω επανάσταση. Να πολεμήσω δε θέλω, το μισώ αλλά αυτήν την στιγμή είναι μόνο θέμα επιβίωσης. Οι άλλοι απέναντι θα παραταχθούν με τους πιο βίαιους εγκληματίες τους, τους πιο σκληροτράχηλους Καπετάνιους, έτοιμους να ξεπαστρέψουν για χάρη της χώρας μας τους πιο επικίνδυνους εγκληματίες τους. Αυτούς που έχουν την Γνώση.»
«Έχεις την Γνώση;»
«Την κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Την είχε, δε ξέρω πως, και για αυτό τον έστειλαν σε αυτό εδώ το φυλάκιο. Ήμουν μικρός και για να με προστατεύσει δε μου είπε ποτέ τίποτα, πριν λίγο καιρό όμως βρήκα το ημερολόγιο του. Πάντα με αγανακτούσε ο Πόλεμος και για αυτό δεν παντρεύτηκα ποτέ. Όταν όμως το διάβασα ξέσπασα και μιλούσα ανοιχτά ενάντια στον Πόλεμο. Ο αδελφός μου προσπάθησε να με κάνει να σταματήσω να προκαλώ. Ήμουν ήδη πολύ Περίεργος. Του εξήγησα τι με έκανε να ξεσπάσω και με πρόδωσε μέσα σε μια ώρα. Να’μαι λοιπόν εδώ που είχαν φέρει τον πατέρα μου. Αλλά με σένα πιστεύω ότι θα επιβιώσω. Θα ξαναγίνεις Ήρωας και εγώ θα είμαι μαζί σου. Και αυτή τη φορά θα το χειριστούμε καλύτερα.
«Χαίρομαι που βρήκα κάποιον με τη Γνώση. Με καίει που δε μπορώ να μιλήσω για αυτήν. Μήπως να την πούμε σε όλους;»
«Μόνο κακό έφερε σε μας. Γιατί να τους μπλέξουμε. Ας βγούμε νικητές από εδώ και μόνοι μας θα το οργανώσουμε καλύτερα. Δεν είναι όλοι έμπιστοι.»
«Μα… μα ο Πόλεμος είναι τόσο μάταιος που δεν το αντέχω.»
«Όσο μάταιη και αυτή η συζήτηση. Ας μιλήσουμε για την αυριανή μάχη.»
«Μα μπορείς να πολεμήσεις μετά την Γνώση;»
«Πρέπει να ζήσουμε. Αν δεν τα καταφέρουμε εμείς ίσως οι διάδοχοί μας. Δε μπορούμε να μείνουμε εδώ για να πεθάνουμε. Αν επαναλάβεις τα κατορθώματα σου μπορούμε να επιβιώσουμε.»
« Οργάνωση… Διαδόχους… Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος πιο απλός τρόπος να λυθεί αυτή η πλάνη, να σταματήσει ο Πόλεμος.»
«Δεν θα μάθουμε ποτέ αν πεθάνουμε. Η απελπισία και η σιγουριά του θανάτου σε οδήγησε στην πελώρια νίκη σου. Αφού ο θάνατος μας φαντάζει τώρα ακόμα πιο σίγουρος δε χρειάζεται να φοβόμαστε.»
«Το αποφάσισα. Ετοίμασε την επίθεση και θα φροντίσω να νικήσουμε.»
Την άλλη μέρα το μπουλούκι του Ήρωα όρμησε στην παγωμένη κοιλάδα προς το απέναντι φυλάκιο. Σταμάτησαν στη μέση προκαλώντας τον αντίπαλο κάτι τέλειος ανάρμοστο για τις μάχες αυτού του τύπου όπου δεν σταματάς ακόμα και αν δεν βγει ο αντίπαλος αν δεν φτάσεις στα τείχη. Ο αντίπαλος όμως με περίσσεια σιγουριά άφησε το πλεονέκτημα των τειχών και βγήκε να επιτεθούν στα ανοιχτά.
Μόλις οι φρουρές συναντήθηκαν ο Ήρωας ανέβηκε σε έναν βράχο και άρχιζε να τους μιλάει κάνοντας το δεύτερο έγκλημα πολέμου, αφού σύμφωνα με την «Ιστορία του Πολέμου» το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ουρλιάζεις. Στην αρχή, οι φρουρές νόμιζαν ότι αυτό ήταν το σύνθημα και ενεπλάκησαν αλλά γρήγορα τα πράγματα ηρέμησαν κάπως και όλοι άρχισαν να τον ακούνε. Ο Ήρωας τους φώναζε να σταματήσουν και άρχισε να λέει την ιστορία του και το πώς απέκτησε την Γνώση. Τους την αποκάλυψε αναφέροντας τα ευρήματα του στο εχθρικό φυλάκιο.
Αν και αραιά έπεφταν κάποιες σπαθιές, οι περισσότεροι έμεναν ακίνητοι να τον ακούν. Οι δικοί του γιατί ήξεραν ότι κατείχε την Γνώση, ενώ οι ανατολίτες γιατί τον άκουγαν να μιλάει την δική τους γλώσσα και να περιγράφει την χώρα του σαν να άκουγαν για την δική τους και έκπληκτοι αδυνατούσαν να μην τον προσέξουν. Οι περισσότεροι πάντως πίστευαν απόλυτα τα λόγια του γιατί αυτά που έλεγε τα ένιωθαν καιρό τώρα βαθιά μέσα τους. Παιδιά, Περίεργοι και Αντιδραστικοί, όλοι τους καταδικασμένοι να πολεμούν στον αφιλόξενο βορρά, είχαν την Γνώση μέσα τους αλλά δε μπορούσαν να την εκφράσουν. Δε μπορούσαν να την πιστέψουν.
Απορροφημένος ο Ήρωας από την διήγησή του, τους προέτρεπε να απαρνηθούν τον Πόλεμο και να δώσουν τα χέρια. Εχθρός ήταν μόνο αυτός που τους έλεγε να πολεμάν. Δεν είχαν κάτι να χωρίσουν ο ένας από τον άλλο. Ότι και να έλεγαν οι μεγάλοι και οι Άρχοντες, πέρα από τα ψέματα που τους δηλητηρίαζαν τις ψυχές, δεν ήθελαν ο ένας το κακό του άλλου, ούτε να ρισκάρουν τις ζωές του για έναν ομιχλώδες και στην ουσία βρώμικο σκοπό.
Οι περισσότεροι πέταξαν τα σπαθιά τους και άρχισαν να τον επευφημούν. Οι άλλοι όμως, αδυνατώντας να απαρνηθούν τις αλήθειες στις οποίες είχαν συμπεριλάβει ολόκληρη ζωή λύσσαξαν πολύ περισσότερο και επιθυμούσαν τον θάνατο του Ήρωα πάνω από όλα. Αδυνατώντας όμως να του κάνουν κακό, είχε μεγάλη επιδεξιότητα στο να αμύνεται όσο και στο να σκοτώνει και απέφευγε με άνεση τις επιθέσεις τους, ρίχτηκαν ο ένας εναντίον στον άλλο.
Οι ειρηνόφιλοι δε πρόλαβαν να συγκεντρωθούν και να δώσουν τα χέρια και οι φιλοπόλεμοι ανατολίτες είχαν νικήσει τους αντίστοιχους της δύσης. Βλέποντας εχθρούς και συντρόφους να συμφιλιώνονται όρμησαν αδιαφορώντας που ήταν άοπλοι και χωρίς διάθεση να αντισταθούν.
Οι πιστοί στον Ήρωα φοβούμενοι για την ζωή τους πήγαν να πάρουν πίσω τα σπαθιά τους και να αμυνθούν αλλά Εκείνος πετάχτηκε ανάμεσα τους και είπε.
«Δε γίνετε με τον πόλεμο να επιτίθεσαι στον Πόλεμο. Ας αφήσουμε τα όπλα πίσω μας και ας φύγουμε ειρηνικά για τα βουνά, ή όπου μπορούμε να ζήσουμε ελεύθερα όπως επιθυμούμε.»
«Δε μπορούμε να φύγουμε! Θα μας σκοτώσουν.», του γύρισε ο Υπασπιστής απελπισμένα.
«Φύγετε και εγώ θα τους κρατήσω. Ορίστε φίλε μου. Να η οργάνωση να και οι διάδοχοί σου. Οδήγησε τους στα βουνά και κάνε την Γνώση να φθάσει σε όλους. Μα μη σκοτώνεται και μη σκοτώνεστε. Με την ειρήνη φθάστε εκεί που πρέπει όλα είναι μάταια.»
Και έφυγαν οι φίλοι της Ειρήνης και ο Ήρωας με την Ελπίδα σύμμαχο σταμάτησε του πολεμόχαρους, και κανείς δε μπόρεσε να τους ακολουθήσει. Και όσες σπαθιές έπεφταν στον Ήρωα καμιά δεν τον βρήκε αλλά και καμιά δε γύρισε στους εχθρούς του. Μόνο όταν πια ο Υπασπιστής του ήταν πολύ μακριά, τον είδε να τον χαιρετά, να αγκαλιάζει το σπαθί του
και να γίνετε φωτιά ο ίδιος, ώστε κανείς ποτέ να μην του κάνει κακό.

Ευχαριστώ σε όσους μπήκαν στον κόπο και διάβασαν αυτό το διήγημα μου.
Ελπίζω να είναι στο σωστό χώρο του φόρουμ.

όταν λες το διήγημά σου, εννοείς δικό σου δικό σου;

Ναι δικό μου δικό μου

Πολύ νοσταλγικό το ύφος, επειδή είναι λιτό.
Μου άρεσε αρκετά.
Δεν έχεις γράψει αν δεν κάνω λάθος για κανόνια ή πυροβόλα (ούτε καν βέλη!), οπότε υποθέτω ότι επικεντρώνεσαι στη "λεβέντικη" χροιά του πολέμου σώμα με σώμα.
Αυτό και μόνο τοποθετεί το διήγημα σε μια περίεργη διάσταση όπου απομυθοποιούνται τιμή και δόξα στον πόλεμο.
Τελικά, ο άνθρωπος αναζητά και βρίσκει την αιτία και, όπως γράφεις, αντιδρά σε αυτή αν και υπάρχουν κάποιοι που τη δέχονται.
Χμ, τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι νοσταλγικό, εφόσον δεν αναφέρεσαι σε συγκεκριμένη εποχή, απλά είναι μια περιγραφή της εσωτερικής πάλης του στρατιώτη κυρίως και κατόπιν του πολεμιστή.
Ταίριαξε που το διάβασα σήμερα, καθώς χθες έδειξε στη ΝΕΤ το "Magnificent Seven".
Μάλιστα.
Καλή φάση!

@4dcube: Νομίζω είχες γράψει και εσύ κάποτε ένα ποιήμα;
Ανέρτησε το λινκ εδώ, να τα συγκεντρώσω

??
Δε νομίζω να άφησα να εννοηθεί ότι ήταν για τον πόλεμο...
Και ούτως ή άλλως, δε νομίζω γενικά ότι πρέπει να δημιουργηθεί τέτοιο θρεντ για λογοτεχνικές ανησυχίες.
Ό τι έχω γράψει προσωπικά αναφερόταν σε συγκεκριμένη εποχή.
Εκτός αν θες να μαζέψεις όλα τα λογοτεχνοειδή κείμενα του φόρουμ (που δεν πιστεύω να ήταν μόνο τα δικά μου και του Τουραμπαρ) και να τα μοστράρεις "κοιτάξτε, ξέρουμε από ρεύμα, ξέρουμε κι από πνεύμα" (προς θεού, δεν κάνω πνεύμα!)!
Γενικά δλδ, μου φαίνεται λίγο άκομψο.

Θαυμάσιο, κατά τη γνώμη μου...στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο για Σιλμαρίλλιον, δεν ξέρω αν αυτό σε θίγει ή σε φτιάχνει...  :)
Αν ενδιαφέρεσαι για τέτοιου είδους λογοτεχνία, κάνε μια βόλτα από την Άγνωστη Καντάθ, Το κάτω από τη Στυλιανού Γονατά στενό στην πλ. Ναυαρίνου...

Συνεχίζω προσωρινά τη συζήτηση.
ΓΙατί είναι άκομψο να συγκεντρωθούν τα δημιουργήματά σας σε ένα κοινό θρεντ;

Fugi, δε σε υποχρεώνει κανείς να συνεχίσεις τη συζήτηση. Πιστέυω το έχεις καταλάβει ότι είσαι Θεός του φόρουμ, δλδ ό τι θέλεις κάνεις (βέβαια δεν μπορείς να ξεφύγεις ούτε να ελέγξεις τη μοίρα, τουτέστιν ο server down ;D).

Επανέρχομαι.

Να δημιουργηθεί ένα θρεντ όπου "δημοσιεύονται τα δημιουργήματά μας";
->Δε βλέπεις την ιεροσυλία όπως το γράφω;

[ρομαντισμός]
Η τέχνη είναι για την τέχνη. Εξαρτάται και αποδίδει τη ζωή αυτών που την εκφράζουν. Αν αποφασίσεις να αγγίξεις την τέχνη, λοιπόν, θα πρέπει να το κάνεις με προσοχή γιατί δεν πρέπει σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση να την αγγίξεις, για ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο λόγο παρά μόνο για την τέχνη. Δηλαδή, αν θέλεις να εκφραστείς με τεχνότροπο λόγο, το κάνεις μόνο για την τέχνη.
[/ρομαντισμός]

Τεσπα, θέλω να πω με αυτά περί τέχνης ότι ξεχνάς έναν πολύ σημαντικό παράγοντα στη λειτουργία ενός φόρουμ, όταν εκδίδονται σε αυτό (στο φόρουμ δλδ) κομμάτια από την ψυχή του ατόμου εκφρασμένα με γράμματα:
τα γνωστά και μη εξαιρετέα τρολλ των φόρουμ. Με αρκετά μη εποικοδομητικά σχόλια περί του θέματος, που αδιαμφισβήτητα είναι άκομψα.
[ρομαντισμός]Και θέλεις να μπάσεις και την τέχνη σε αυτόν το φαύλο κύκλο. [/ρομαντισμός]

Το φοβάμαι γιατί και εγώ μπορώ να γίνω (και έχω γίνει και θα συνεχίζω μάλλον να γίνομαι) τρολλ σε ένα τόπικ. Και το ερώτημα είναι: γιατί το κάνουν αυτό οι άνθρωποι;
Θα σου πω πως το αντιλαμβάνομαι εγώ.
Τα πράγματα δεν τα αντιλαμβάνονται όλοι το ίδιο. Βλέπε παρεξηγήσεις. Πόσο μάλλον σε ένα φόρουμ που οι άνθρωποι δε γνωρίζουν τίποτε από τον άλλο εκτός από αυτά που γράφει.

Και φοβάμαι τη στάμπα: "ου, αυτός γράφει στο -λογοτεχνία-:είναι ψαγμένος <γέλια, -μάλλον καμένος>".
Την φοβάμαι περισσότερο από τη στάμπα "αυτός γράφει στο -φιλόσοφοι μηχανικοί- ή στο -πολιτική-".
Όχι γιατί παίρνω τοις μετρητοίς τι λένε οι άλλοι ή γιατί με νοιάζει υπερβολικά.
Αλλά γιατί φοβάμαι ότι κάπως θα με επηρεάσουν με αυτά που θα πουν. Είτε προς πλευρά ψώνιου είτε προς πλευρά αχρηστίας.
Γιατί είναι διαφορετικά με την τέχνη από την πολιτική ή τη φιλοσοφία.
Είναι κάπως σαν την επιστήμη. Όταν ασχολείσαι, την αγγίζεις, πρέπει να είσαι καθαρός, γι' αυτό και σου δίνει τόση χαρά.

Προτιμώ τα μικρά, ανεξάρτητα θρεντ με προσωπικό χαρακτήρα όπου μπαίνουν λιγότερα τρολλ και περισσότεροι καλοπροαίρετοι.

Πες μου σε τι κάνω λάθος με το να λεώ αυτά. Όχι τπτ άλλο, να ξέρω μια άλλη "διαχειριστική" άποψη.

Fugi δε νομιζω πως υπαρχει λογος να αποκτησει το forum "λογοτεχνικο manager". Όποιος θελει, μπορει να χρησιμοποιησει τα κειμενα του οπως αυτος επιθυμει.

Οσο εγραφα δημοσιευσε το μηνυμα του ο τετραδιαστατος κυβος. Περιττο να πω οτι συμφωνω απολυτα! (Αν και στο "ρομαντικο" κομματι μαλλον εισαι λιγο υπερβολικος, αλλά αυτα ειναι ψιλα γραμματα ;) )

Συμφωνώ κι εγώ παιδιά...ας μη γίνει ένα θρεντ όπου θα συκεντρώνονται τα δημιουργήματά μας..

Όσον αφορά τους λόγους, ο 4Dcube με κάλυψε απόλυτα..

και κλείνοντας..


 :D

@Turambar: θα το διαβάσω και θα σχολιάσω σύντομα φίλε μου..

Εγώ έκανα απλώς μια πρόταση.
Οι θεοί δεν προτείνουν...

Το αντέγραψες από κάπου; Όχι;
Επομένως δικό σου δημιούργημα δεν είναι;

Δηλαδή αν γράψεις σε ένα τυχαίο ποστ, αυτόματα αποφεύγεις όλα τα έτοιμα να κατασπαράξουν το ποστ σου τρολς;

όπως έγραψα και στην αρχή μια απλή πρόταση έκανα. Μια πρόταση συγκέντρωσης σχετικών ποστς σε ένα κοινό thread/board.

ΥΓ: Τη συζήτηση τη συνεχίζω προσωρινά= τα άσχετα (offtopic) ποστς θα διαγραφούν/μεταφερθούν

Θα συμφωνήσω και εγώ με 4DCube, αφού άλλωστε τοποθέτησα σε ένα τόπικ που λεγόταν ΠΟΛΕΜΟΣ το διήγημα και μάλιστα στο ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ και όχι στο e-Art.
Φυσικά η ιδέα του τόπικ ξεκίνησε βλέποντας τον Γούντι Άλεν χθές, και αφού ήθελα να μιλήσω για τον Πόλεμο, αυτή η ιστορία λέει για μένα, πολλά από όσα με κάνει να αισθάνομαι αυτή η έκφραση της ανθρωπότητας.
Ένα θρεντ με τίτλο "Τα δημιουργήματα μας" θα με έκανε πιο επιφυλακτικό, αφού εκεί θα έμπαιναν δημιουργίες ανάκατα.
Θα παραδεχτώ όμως ότι μάλλον εγώ ξεκίνησα την συζήτηση σχολιάζοντας την τοπολογία του ποστ μου


Και φεύγοντας από το θρεντ για το θρεντ

Κολακεύομαι από την σύγκριση για το Σιλμαρίλιον (voyager σε έχω πρίξει με αυτό ή μου φαίνεται) και δεν αρνούμε ότι φυσικά και θα έχω επηρεαστεί.
Στόχος είναι να δώσω την αίσθηση που μπορεί να σου δώσει ο Πόλεμος όταν είσαι από μέσα ή στα πρόθυρα αυτού, και να  σου δώσει την αίσθηση του ένδουξου.
Αντίθετα όμως με το Σιλμαρίλιον (όπου εκεί βέβαια το καλό και το κακό είναι αρκετά ευδιάκριτα) ο Πόλεμος είναι απλα φρικτός και αχρείαστος. ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; Γιατί να σκοτώσω τον άλλον απέναντι;
Αυτό με φρικάρει...   >:(

Προφανώς δεν έχεις παίξει Black&White...


Σύμφωνοι. Αλλιώς θα έβαζα quote. Αλλά μπορεί εύκολα να ειπωθεί.


Όχι, αλλά είναι λιγότερα.
Όπως έγραψα,
"Προτιμώ τα μικρά, ανεξάρτητα θρεντ με προσωπικό χαρακτήρα όπου μπαίνουν λιγότερα τρολλ και περισσότεροι καλοπροαίρετοι."


Τελικά δεν απάντησες. Το προτείνεις καθόλου; Ή μιλάμε τζάμπα για φαντασιοπληξίες δικές μου; Και αν ναι, πες γιατί.


Υ.Γ. Sorry, not familiar with that jargon

Παiδια ψιλοξεφευγετε.
Εγω θα εκανα μια αντιπροταση. Φιλε Turambar το διηγημα σου ειναι παρα πολυ ωραιο. Φανταζομαι δεν θα εινaι το μονο. Καλυτερα να τα συγκεντρωσεις σε εναν τομο και γιaτι οχι να τον δωσεις και στην βιβλιοθηκη του τμηματος. Ενταξει, αν εσυ τα θεωριες πολυ προσωπικα εννοειται οτι δεν χρειαζεται....

Ναι, δεν είναι το μόνο.

Προσωπικά δεν είναι, με αυτή την έννοια τουλάχιστον... δεν θα έγραφα ποτέ αν δεν ήθελα να διαβαστούν (για αυτό έβγαλα και αυτό εδώ άλλωστε)


Δεν ξέρω αν η βιβλιοθήκη θα μπορούσε να έχει στα ράφια της ένα τέτοιο "πεζό" (  ;) ;) ;) )

εδώ που τα λέμε με δυσκολία χωράνε αυτά που έχει ήδη (και έιναι λίγα)

Turambar, παιδί μου, η μετριοφροσύνη σου με συγκινεί!
Μη μασάς! Κάνε τα διηγήματά σου γνωστά στο ευρύ κοινό!
Έτσι θα συμβάλλεις στην αύξηση του μορφωτικού επιπέδου των βάρβαρων ηλεκτρολόγων!

Φιλιά!  :-*

Στην αλλαγή του φόρουμ, χάθηκε το αρχείο αυτού του ποστ...


Μήνες.. χρόνια μετά... το ανεβάζω ξανά...

Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ!


-------------------------------------------------


Never in the field of human conflict has so little been gained by the death of so many.

During the Great (sic) War of 1914-1918 around 9 million men lost their lives in one of the greatest acts of barbarity and futility the world has ever seen. This compares to an estimated 14 million deaths during all wars in the previous century. The heroism and sacrifice of troops in the trenches is probably without parallel. However, during the war, 306 British and Commonwealth soldiers were shot on the orders of military top brass and senior officers. In contrast, the Germans only executed 25 of their own. The Americans executed none of their soldiers.

The pretexts for execution for British soldiers had a common theme: many were suffering shell shock (also called "war neurosis" or "combat stress" and now recognised as Post Traumatic Stress Disorder or PTSD), and most were deliberately picked out and convicted "as a lesson to others". Charges included desertion (walking around dazed and confused suffering from PTSD), cowardice (ditto), or insubordination (any minor action that could be pressed into service as an excuse for execution). Some were simply obeying orders to carry information from one trench to another. Most of those shot were young, defenceless and vulnerable teenagers who had volunteered for duty. They were selected, charged, and subjected to a mock trial often without defence one day, convicted, then shot at dawn the following day. Eye-witness accounts suggest many faced their death with a gallantry absent in their accusers.

General Haig, when questioned, declared that all men accused of cowardice and desertion were examined by a Medical Officer (MO) and that no soldier was sentenced to death if there was any suspicion of him suffering shell shock. The Under-Secretary of State for War also and repeatedly misled the House of Commons on this matter. In fact, most soldiers accused of cowardice and desertion were not examined by an MO, and in the few cases where a medical diagnosis of shell shock had been made, the medical evidence was rubbished or ignored and the man was convicted and shot anyway. General Haig not only signed all the death warrants but when questioned later on this issue lied repeatedly. General Haig's behaviour in choosing to murder his own men places him in the category of war criminal.

The generals' sterile belief was that anyone suffering shell shock was malingering. In fact in the generals' minds, shell-shock and malingering were one and the same thing. Amongst the Western nations involved in World War 1, the British Military were the furthest behind in understanding trauma, and such steps as were taken by the British Forces towards dealing with trauma were for the sole purpose of returning men to the Front as quickly as possible. So obsessed were British Generals with making accusations of cowardice and malingering that it is more likely to be projection; weak, inadequate, cowardly, but aggressive individuals project their weaknesses onto others in order to distract and divert attention away from their own weakness and inadequacy. This mentality still thrives in employers who blame employees suffering stress for not being able to cope with their job and for being weak and inadequate. Anyone indulging in a blame-the-victim strategy is revealing their own inadequacy.

Documentation on these atrocities was kept secret for 75 years and only recently have the circumstances become clear. In the intervening period, the families of these men have suffered shame, humiliation and embarrassment, compounded by the government's refusal to allow the families to mourn these men alongside their comrades. For these families, an awful guilty secret has blighted their lives and financial hardship has been heaped upon them through the actions of neighbours, landlords, employers and gossips exhibiting the prejudice of a misinformed public.

The UK government has persistently refused to grant posthumous pardons to these men. The passage of time, declared Defence Secretary John Reid in September 1998, means that grounds for a pardon on the basis of unsafe conviction "just did not exist". Clearly he's not read the documents and has no intention of reading them. His specious and insubstantive argument betrays an unwillingness which suggests ulterior motives.

The UK government's refusal to consider a pardon makes sense when you realise that to do so is to open the door to:

    * allowing families of those murdered by officers in World War 1 to bring claims of compensation for
      a) unlawful killing by incompetent officers supported and encouraged by Sir (sic) Douglas Haig (known affectionately at the time as Butcher Haig)
      b) legal action for libel, slander, defamation of character and injury to feelings of the families and descendants of those so killed
      c) continued libel, slander, defamation of character and injury to feelings of the families and descendants of those so killed by successive governments' refusal to provide posthumous pardons and allow those soldiers to be honoured and mourned alongside their fallen comrades
    * identifying those guilty of incompetence and prosecuting them for war crimes, stripping them of honours and titles and removing them from positions of esteem in military and civilian history
    * acknowledging the mistaken views of military top brass and politicians throughout this century in aiding and abetting the cover-up
    * finding other horrific abuses yet to be disclosed

The real test of character is how one faces up to and deals with the unpleasantness of one's behaviour and those of one's colleagues and predecessors. The shooting of 306 British and Commonwealth World War 1 soldiers for spurious reasons remains one of the grossest unresolved injustices of the last 100 years and is exceeded only by the compounded injustice of successive governments' refusal to grant these men posthumous pardons such that their names can be cleared and their families and descendants can mourn their loss.

Posthumous pardons will ultimately be granted. The government's dithering would appear to be for the purpose of waiting till all the witnesses and their immediate successors have died. In the meantime, by perpetuating the injustice and shame the government is itself exhibiting the same kind of cowardice which fuelled the atrocity.

There is nothing to be achieved by continuing this policy of refusal. The British Government now needs to do the decent thing and admit that the policy of refusal to pardon was a mistake. Only when posthumous pardons are granted can forgiveness and healing begin.

Progress is being made. In the year 2000, relatives of the 306 murdered soldiers were allowed, for the first time, to march alongside World War 1 veterans on Remembrance Day and lay wreaths at the Cenotaph in London.

On a wider front

The horrific loss of life in WW1 was due largely to the incompetence and abuse by officers (situated a safe distance from the fighting), military top-brass (situated at an even safer distance from the fighting) and government officials and ministers (situated in a different country).

The principal strategy in trench warfare was to send troops over the top to walk across no-man's land with the objective of reaching the enemy's trenches and shooting them. The distance between front-line trenches varied from a few ya
rds to several hundred yards or more. However, the ground between the trenches was usually flat, exposed, without cover, deep in mud, littered with bodies and body parts, remains of ordnance, shell holes and barbed wire. The enemy were equipped with machine guns, who with unimpeded vision could mow down approaching troops with small risk to themselves.

One could understand General Haig relying on this tactic for a couple of weeks, even a couple of months. He was following strategies recommended in his military textbooks whereby battles until then had been fought in this manner. But why did it not dawn upon him that sending a battalion of troops over the top and walking through exposed territory that virtually every soldier would be shot by machine gun fire before reaching the enemy's trenches? If any soldier did make it to the opposing trenches he would be able to shoot perhaps one or two enemy before himself being shot. In other words, the likely kill ratio is probably 50-1 or more. For every enemy soldier killed, 50, perhaps 100 of your own soldiers would be killed.

Exhibiting a sterility of conformist dogma, the generals pursued this unwavering strategy for four years. Inability to learn from experience, however unpleasant, is a feature of sociopathic personality. Even the new branch of military psychiatry, formed towards the end of World War 1 to study shell shock (PTSD), had as its objective not the care of those so injured but the rapid return of men to the front line to take place in more carnage. The Army's new branch of military psychiatry fell into decline after the war ended.

It now appears that General Haig's policy was to sacrifice the life of every male between the ages of 16 and 65 in the allied world in an increasingly futile attempt to kill every enemy soldier. The side whose entire population of males were depleted first would be the loser. The German surrender was prompted more by increasing mutiny than any other reason. On the Allied side however, objecting to General Haig's policy of mass suicide was the quickest route to court martial and execution.

For this, General Haig was awarded an Earldom.


-----------------------------------

Αναφορά στην τακτική που ακολουθήθηκε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, και πώς για παραδειγματισμό των στρατιωτών που υπέφεραν από το στρες των χαρακωμάτων (ας το ονομάσω τώρα έτσι) δολοφονήθηκαν αθώοι στρατιώτες από τους αξιωματικούς τους.

Πώς αυτοί που δολοφονήθηκαν έμειναν για πάντα ατιμασμένοι στην ιστορία και πώς τιμήθηκε ο εμπνευστής της τακτικής αυτής.

http://www.fylde.demon.co.uk/xmas.htm


τόσο συγκινητικό που αδυνατώ να το πιστέψω...

Τα Χριστούγεννα του 1914 σε αρκετά σημεία του μετώπου έγινε μια άτυπη ανακωχή όπου οι στρατιώτες από τις δύο πλευρές βρέθηκαν στη μέση και αντιμετώπισαν οι μεν τους δε σαν ανθρώπους.


ακολουθεί μια από τις αφηγήσεις που μπορείτε να βρείτε στο site
--------------------------------------------------------------

 Captain Sir Edward Hulse, Bart., 2nd Scots Guards

"At 8.30 a.m. I was looking out and saw four Germans leave their trenches and come towards us. I told two of my men to go and meet them, unarmed, as the Germans were unarmed, and to see that they did not pass the half-way line. We were 350 - 400 yards apart at this point. My fellows were not very keen, not knowing what was up, so I went out alone and met Barry, one of our ensigns, also coming out from another part of the line. By the time we got to them, they were three-quarters of the way over, and much too near our barbed wire, so I moved them back. They were three private soldiers and a stretcher-bearer, and their spokesman started off by saying that he thought it only right to come over and wish us a Happy Christmas, and trusted us implicitly to keep the truce.

He came from Suffolk, where he had left his best girl and a three-and-a-half horsepower motor-bike. He told me that he could not get a letter to the girl, and wanted to send one through me. I made him write out a post card, in English, in front of me, and I sent it off that night. I told him that she probably would not be a bit keen to see him again.

We then entered on a long discussion on every sort of thing. I was dressed in an old stocking-cap and a man's overcoat, and they took me for a corporal, a thing which I did not discourage, as I had an eye to going as near their lines as possible. I asked them what orders they had from their officers as to coming over to us, and they said none; they had just come over out of goodwill.

I kept it up for half-an-hour and then escorted them back as far as their barbed wire, having a jolly good look round all the time, and picking up various little bits of information which I had not had an opportunity of doing under fire.

I left instructions with them that if any of them came out later they must not come over the half-way line, and appointed a ditch as the meeting-place. We parted after an exchange of Albany cigarettes and German cigars, and I went straight to HQ to report.

On my return at 10.00 a.m. I was surprised to hear a hell of a din going on, and not a single man in my trenches; they were completely denuded (against my orders) and nothing lived. I head strains of "Tipperary" floating down the breeze, swiftly follwed by a tremendous burst of "Deutschland Uber Alles," and, as I got to my own Company HQ dugout, I saw, to my amazement, not only a crowd of about 150 British and Germans, at the halfway house which I had appointed opposite my lines, but six or seven such crowds, all the way down our lines, extending towards the 8th Division on our right.

I hustled out and asked if there were any German officers in my crowd, and the noise died down. (At this time I was myself in my own cap and badges of rank.)

I found two, but had to speak to them through an interpreter, as they could talk neither English nor French. I explained to them that strict orders must be maintained as to meeting half-way, and everyone unarmed; and we both agreed not to fire until the other did, thereby creating a complete deadlock and armistice (if strictly observed.)

Meanwhile, Scots and Huns were fraternizing in the most genuine possible manner. Every sort of souvenir was exchanged, addresses given and received, photos of families shown etc. One of our fellow offered a German a cigarette; the German said, "Virginian?" Our fellow said, "Aye, straight-cut." The German said, "No thanks, I only smoke Turkish!" (Sort of 10 shillings a hundred man, me. It gave us all a good laugh.) The Border Regiment was occupying this section on Christmas Day and Giles Loder, our Adjutant, went down there with a party that morning on hearing of the friendly demonstrations in front of my Company, to see if he could come to an agreement about our dead, who were still lying out between the trenches. The trenches are so close at this point, that of course each side had to be far stricter. Well, he found an extremely pleasant and superior stamp of German officer who arranged to bring all our dead to the half-way line. We took them over there, and buried 29 exactly half-way between the two lines. Giles collected all personal effects, pay-books and identity discs, but was stopped by the Germans when he told some men to bring in the rifles; all rifles lying on their side they had kept carefully.

They apparently treated our prisoners well, and did all they could for our wounded. this officer kept on pointing to our dead and saying, "Les braves, c'est bien dommage."

When George heard of it he went down to that section and talked to the nice officer and gave him a scarf. That same evening a German orderly came to the half-way line, and brought a pair of warm, wooly gloves as a present in return for George."

Η ταινία "Καλά Χριστούγεννα" διηγείται αυτήν την ιστορία.

Συγκλονιστική ταινία...

Πόλεμος

Είναι αναπόφευκτος όταν ισχύουν τρεις παράγοντες: Η πρόκληση από τον αντίπαλο, η παρουσία ενός δημοφιλούς ηγέτη στον οποίο υπακούει ο λαός και η αναπτέρωση του πατριωτικού πνεύματος. Τότε ακριβώς ξεσπάει το κακό...


Επτά χιλιετίες σφαγών

Διαμελισμένα σώματα, διαλυμένες ζωές, συντρίμμια, ηρωικές πράξεις, προσφυγιά. Γιατί κάνουμε πόλεμο; Πρόκειται για συμπεριφορά γραμμένη στα γονίδιά μας ή αποτελεί όψη της πολιτισμικής μας συγκρότησης και μπορούμε να τον αποφύγουμε; Παρατηρώντας τα ζώα, διαπιστώνουμε ότι τα περισσότερα δεν πολεμούν μεταξύ τους. Συνήθως υποτάσσονται στον πιο ισχυρό, ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις οδηγούνται σε μάχες που δεν έχουν θύματα. Μοναδική εξαίρεση μερικοί χιμπατζήδες στην Τανζανία, οι οποίοι ενεπλάκησαν σε αιματηρές συγκρούσεις.

Βία μεταξύ ομάδων

Σύμφωνα με την ανθρωπολόγο Τζέιν Γκούνταλ, η οποία επί σαράντα συναπτά έτη μελετά τους χιμπατζήδες στο Εθνικό Πάρκο της Γκόμπε, μια κοινότητα κήρυξε πόλεμο σε μια άλλη. Η ομαδική βία, που ασκείται αποκλειστικά από τα αρσενικά, οδήγησε μέσα σε τέσσερα χρόνια στον αφανισμό της μίας από τις μαχόμενες κοινότητες. Οι χιμπατζήδες που επικράτησαν δέχτηκαν επιθέσεις από μια ακόμα ισχυρότερη ομάδα, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν οι αρχηγοί όλων των κοινοτήτων. Τόσο η Τζέιν Γκούνταλ όσο και ο Ιρινέους ʼιμπλ ʼιμπεσφελντ, ιδρυτής της επιστήμης της ηθολογίας του ανθρώπου, υποστηρίζουν ότι υπάρχουν ανησυχητικές ενδείξεις σχετικά με τα πολεμικά ένστικτα των πιθήκων, κυρίως όμως του ανθρώπου. Ο τελευταίος δίνει ως παράδειγμα τους Βουσμάνους, νομαδικό λαό της Νοτιοδυτικής Αφρικής, οι οποίοι επιδίδονταν σε θανατηφόρες συγκρούσεις. Κάποιες βραχογραφίες αναπαριστούν πανάρχαιες μάχες. Για να μην αναφέρουμε φυλές της Νέας Γουϊνέας που βρίσκονται σε διαρκή διαμάχη μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να παρουσιάζουν πολύ υψηλά ποσοστά θνησιμότητας στους νέους. Είναι λοιπόν ο πόλεμος έμφυτη συμπεριφορά;

Αθώα τα γονίδια

Η επιθετικότητα, απαραίτητη για την επιβίωση του ανθρώπου, γι' αυτό και βαθιά ριζωμένη μέσα του, δεν είναι συνώνυμο του πολέμου, τονίζουν οι ανθρωπολόγοι. Μέχρι την εποχή κατά την οποία άρχισε να αναπτύσσεται η γεωργία η χρήση της βίας ήταν σποραδική. Ο άνθρωπος πάντα υπεράσπιζε την οικογένεια και τα εδάφη του. Όταν επί δεκάδες χιλιάδες χρόνια ζούσε από το κυνήγι και τη συλλογή τροφής ο παγκόσμιος πληθυσμός δεν ξεπερνούσε τις μερικές δεκάδες εκατομμύρια άτομα. Τα διαθέσιμα εδάφη ήταν ανεξάντλητα και οι διαμάχες σπάνιες. Επομένως δεν είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι το πολεμικό ένστικτο κωδικοποιήθηκε στα γονίδιά μας. Ο πόλεμος "εφευρέθηκε" αργότερα, όταν η κτηνοτροφία και η γεωργία άρχισαν να αναπτύσσονται και ο πληθυσμός να αυξάνεται. Τότε ακριβώς προέκυψε η ανάγκη υπεράσπισης της σοδειάς και των ζώων. Σύντομα ξέσπασαν σφοδρές διαμάχες για την κυριαρχία των φυσικών πόρων.

Οικονομική στρατηγική

Ποια είναι τα αίτια του πολέμου; Αν αποτελούσε αναπόφευκτη συνέπεια της έλλειψης φυσικών πόρων και της διαμάχης για την εξασφάλισή τους, θεωρητικά θα μπορούσε να εξαλειφθεί, αφού θα αρκούσε η ανάπτυξη των φυσικών πόρων ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες όλων των κατοίκων της Γης. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία ακόμα οικονομική στρατηγική η οποία τίθεται σε εφαρμογή όταν οι φυλές, τα έθνη ή οι ανταγωνιστές των ηγετικών τάξεων μάχονται για τη συσσώρευση όλο και περισσοτέρων πηγών κερδοφορίας. Από τους πολέμους που αναφέρονται στην Αγία Γραφή μέχρι εκείνους που διεξάγονται σήμερα για το πετρέλαιο, οι ομάδες που κινούν τα νήματα σχεδόν πάντα αποκρύπτουν τα πραγματικά αίτια των συγκρούσεων προσδίδοντάς τους θρησκευτικό ή εθνικό-πατριωτικό χαρακτήρα, υποστηρίζουν οι ιστορικοί.

Όσοι δεν ενστερνίζονται την άποψη ότι "η αιτία του πολέμου κρύβεται στα γονίδιά μας" επισημαίνουν ότι τα ζώα που μοιάζουν περισσότερο στον άνθρωπο από γενετικής άποψης δεν είναι οι κοινοί χιμπατζήδες αλλά οι πυγμαίοι, που είναι ειρηνικοί και συνεργάσιμοι (σημ. εδώ πέταξε μεγαλη κοτσάνα/καφρίλα αποκαλώντας τους Πυγμαίους "ζώα" :-X, αλλά κράτάω το άρθρο για τα άλλα που λεει). Επιπλέον τονίζουν ότι οι εχθροπραξίες ανάμεσα στις κοινότητες των χιμπατζήδων της Τανζανίας ξέσπασαν μετά από μια εκτεταμένη εκδάσωση της περιοχής τους, με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ τους. Ο πόλεμος που ξέσπασε ήταν αγώνας για την κυριαρχία των φυσικών πόρων. Κάτι ανάλογο συνέβη και στους κυνηγούς Βουσμάνους. Η σύγκρουσή τους με τους κτηνοτρόφους Βαντού άρχισε με την κατάληψη της σαβάνας απ' αυτή τη φυλή κτηνοτρόφων που μετέφεραν εκεί τα ζώα τους διαταράσσοντας την ισορροπία της άγριας πανίδας, πολύτιμου φυσικού πόρου για τους Βουσμάνους.

Νικητής ο πιο ριψοκίνδυνος

Τις περισσότερες φορές οι επιδρομές μιας φυλής ιθαγενών των πεδινών περιοχών των ΗΠΑ ενάντια σε μια άλλη ήταν μέρος μιας τελετουργικής μύησης των νέων. Για τον περιορισμό των απωλειών υπήρχαν ειδικοί κανονισμοί. Αν ένας πολεμιστής συναντούσε κάποιον εχθρό που έφερε διακριτικά βαθμού ίδια με τα δικά του, ήταν υποχρεωμένος να αποχωρήσει ειρηνικά από το πεδίο μάχης. Αν ο εχθρός σκοτωνόταν, ο υπεύθυνος έπρεπε να περάσει από πολύπλοκες τελετουργίες κάθαρσης. Οι εμπλεκόμενοι κρατούσαν ραβδιά με τα οποία άγγιζαν τον αντίπαλο για να τον βγάλουν από τη μέση. Στους Ινδιάνους των βορειοδυτικών περιοχών των ΗΠΑ οι αντίπαλες ομάδες κανόνιζαν συναντήσεις μεταξύ τους για να καταστρέψουν ο ένας ενώπιον του άλλου τα υπάρχοντά τους σε μια συμβολική μάχη χωρίς θύματα. Όσο μεγαλύτερη περιουσία κατέστρεφε κάποιος τόσο πιο προετοιμασμένος για πόλεμο θεωρούνταν, κι έτσι αναδεικνυόταν νικητής.

Αντίθετα, στους πολέμους που αιματοκύλισαν πολλές φορές την Ευρώπη οι αντιδικίες για τους φυσικούς πόρους ταυτίστηκαν με το πνεύμα αντεκδίκησης. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ταπεινωμένοι από τους εξοντωτικούς όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών Γερμανοί αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Χίτλερ τον άνθρωπο που θα τους έδινε τη χαρά μιας ρεβάνς, η οποία κορυφώθηκε με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Παράπλευρες απώλειες

Στις μέρες μας οι πόλεμοι διεξάγονται πλέον με "έξυπνα" όπλα. Ο μύθος ότι οι σύγχρονοι πόλεμοι είναι πιο "καθαροί" σε σχέση μ' εκείνους του παρελθόντος καταρρίπτεται. Το Βατερλό ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε δύο στρατούς, από το οποίο δεν απείχαν οι απλοί πολίτες. Ακόμα και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο σφαγιάστηκαν στο μέτωπο πολλοί νέοι στρατιώτες, αλλά τα γυναικόπαιδα παρακολούθησαν τον πόλεμο από μακριά. Μόνο με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε να πλήττεται ο άμαχος πληθυσμός. Η αγγλική πόλη Κόβεντρι ισοπεδώθηκε το 1942. Πιο χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση του ανελέητου βομβαρδισμού της γερμανικής Δρέσδης στις 3 Φεβρουαρίου του 1945 από τους Συμμάχους.

Προσχεδιασμένος σφαγιασμός

Η αντιστασιακή δράση των Ελλήνων σε διάφορες περιοχές της χώρας προκάλεσε την οργή των Γερμανών, οι οποίοι με επανειλημμένες επιθέσεις προσπάθησαν να την εξουδετερώσουν. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στον Πειραιά και στην Πάτρα, ο Γερμανικός Στρατός εκτός από τις βόμβες χρησιμοποιούσε και τα μυδραλιοβόλα των αεροπλάνων για να σκοτώσει τον πληθυσμό που προσπαθούσε να διαφύγει. Πολλοί από τους υπεύθυνους για τις σφαγές αυτές δεν εμφανίστηκαν ποτέ μπροστά σε Διεθνές Δικαστήριο. Ίσως γι' αυτό μέχρι σήμερα, στους σαράντα πόλεμους που βρίσκονται σε εξέλιξη στον κόσμο, το 90% αυτών που πληρώνουν το κόστος είναι απλοί πολίτες. Ο υποσιτισμός, η ρύπανση των υδάτων και η έλλειψη φαρμάκων είναι ορισμένα από τα προβλήματα που δημιουργούν οι παράπλευρες απώλειες των πολέμων. Πρόκειται για επιχειρήσεις και συμπεριφορές που όχι μόνο δεν είναι καταγραμμένες στα ανθρώπινα γονίδια αλλά αποτελούν προϊόν σχεδιασμού των κέντρων μελετών διαφόρων στρατηγικών.


www.focusmag.gr (http://www.focusmag.gr)

LOL!

Όχι ρε Καραμαζόφ, δεν κατάλαβες τι λέει. Υπάρχουν πυγμαίοι χιμπατζήδες και πυγμαίοι άνθρωποι. Εδώ προφανώς αναφέρεται στους πυγμαίους χιμπατζήδες (λέγονται και μπονόμπο), οι οποίοι όντως συμβιώνουν πολύ αρμονικά.

 ;D ;D ;D

'ΕΛΕΟΣ.... :D

http://en.wikipedia.org/wiki/Bonobo

http://www.youtube.com/watch?v=IrJAwCBbnuc

πολυ επικ τραγουδι

Εντελώς.

Σκέψου πόσο διαφορετική φαίνεται η σκηνή με αυτήν την υπόκρουση, σε σχέση με την αίσθηση που προκαλούσε στην ταινία!

http://www.youtube.com/watch?v=mFQIuF590B4

allie pansies...

http://www.youtube.com/watch?v=h-1JQH1zkeE

http://www.youtube.com/watch?v=7R4UaJNjAfE


να και το μουσικό κομμάτι του βίντεο.

http://www.youtube.com/watch?v=Xy84N_U5jw0