THMMY.gr

kai erxomai na rotiso......

pios o logos pou briskesai edo?

i epithimia toy mpampa?
h fhmh toy texnokrath?
to paramithi tis aksiologisis sxolhs me bash ths baseis ton eksetaseon?
den eixes ti na kaneis ta epomena 5 xronia?
ta lefta?(apokatastash)

kai to xeirotero....h gomena sou pou dhlose thn idia sxolh?

:)

isos to paratrabiksa ligo.

eimai sigouros h apantisi tha einai pio aplh.

:)


Μήνυμα από τον διαχειριστή: Παρακαλώ χρησιμοποιησε τα ελληνικά και όχι greeklish. Μπορείς να κάνεις login και έπειτα "modify" στο μήνυμα σου και να το διορθώσεις.

Εγώ προσωπικά πάντα ήταν το όνειρό μου αυτή η σχολή αν και την τελευταία χρονιά επειδή δε διάβαζα και πολύ καλά πίστευα ότι δε θα καταφέρω να περάσω (έβλεπα προς Βόλο πλευρά).. Τελικά όμως τα πήγα καλά!! Γνωρίζω και άλλα άτομα που πάντα ήθελαν να περάσουν σε αυτή τη σχολή.. Όπως γνωρίζω και άτομα που πέρασαν επείδη "είναι καλή η σχολή", επειδή "δεν είχαν ιδιαίτερες προτιμήσεις".. ως και από μεγαλύτερο έτος έχω γνωρίσει ηλεκτρολόγο που μου είπε ότι ανέκαθεν σιχαινόταν τα τρανζίστορ!  :-X

file wiwol...

Polloi dialexan sholi me vasi tous logous pou grafeis, alla distixos
autoi oi logoi einai kathara paraplanitiki (ektos apo ta xrimata) kai odigoun se adiexodo.

Polles fores kai ego anarotiomai giati epelexa auti ti sholi. Mallon tote den eixa safi gnosi ton endiaferonton mou. Emena me endiaferoun ta kathara mathimatika kai i sxoli den afinei perithoria.

Prosthese loipon stous logous sou kai

tin eleipi autognosia....

και γιατί δεν διάλεξες το μαθηματικό?!   ???

Ε, γιατί θα κατέληγε καθηγητής να περιμένει αν και πότε θα διοριστεί... Και πάλι τα λεφτά που δυνητικά θα βγάζεις με εφόδιο το πτυχίο του ηλεκτρολόγου (δουλειά στη ΔΕΗ πχ) σαν καθηγητής ούτε στον ύπνο σου δεν τα βλέπεις.
Βασικά κι εγώ φυσικό ήθελα... αλλά δυστυχώς αυτές οι σχολές δεν έχουνε προοπτικές εξέλιξης. Παίρνουμε τώρα το χαρτί και μετά βλέπουμε...

protimisate diladi na erthete sti sxoli giati pistevetai tha bgazete perissotera xrhmata???

giati enas mathimatikos pou kinigaei ta idiaitera kai ta frontistiria den bgazei xrhmata???

h nomizete oti oi douleies sth DEH kai ton OTE sas perimenoun??

opios asxoleite kai kinigaei thn douleia tou....bgazei kai ta analoga.
den leo....eimaste ligoi se sxesh me thn zhthsh ths agoras...alla gia poso akoma??


220 atoma nomizo mpikan fetos....kai me metagrafes kai alla..pigane sta 300....
an synexisei etsi.....tha katantisoume san toys mathimatikoys kai emeis se ligo....


gia ayto leo.....kalytera na asxolhse me ayto pou sou aresei....kai sigoura tha eisai kalos......kai pote den einai arga....

mporeis na teleioseis thn sxolh kai na synexiseis kati pano sta mathimatika....

sth thesh sas tha to skeftomoun.

Το γιατι δεν επέλεξα το μαθηματικό ειναι αλλη ιστορια  η οποία δεν εχει δυνατοτητα αλλαγής...

Το θεμα ειναι τι κανουμε τωρα... και νομίζω οτι απαντησες ειδη wiwol ...
μετα τη σχολη θα ασχοληθω με κατι περισσοτερο μαθηματικό...

Αλλα μεχρι τοτε δεν μπορείς να προδιαγράφεις τιποτα...
     και νομίζω οτι παίζει σημαντικό ρολο η επαγγελματική σου αποκατασταση...  χωρις χρημα δεν μπορείς να κανεις οτι θελεις, αλλα οτι σου λενε οι αλλοι...

Προσωπικά διάλεξα αυτή τη σχολή για διάφορους λόγους (με σειρά σημαντικότητας):
1. Μου άρεσουν πολύ οι υπολογιστές και γενικά η τεχνολογία (ααααχ τι τραβάω τώρα που έριξα νερο στο λάπτοπ και χάλασε... :'( Στο Internet Station τη βγάζω... :'(  Σορρυ για το off-topic αλλά πρέπει να πω κι εγώ τον πόνο μου... :'(  )
2. Μου αρέσουν πολύ τα μαθηματικά
3. Έχει κύρος (ε, εντάξει όσο να πείτε μετράει κι αυτό λίγο... Λίγο όμως σας δίνω το λόγο μου!  :) )

Πάντως κι εγώ πίστευα ότι δεν θα πέρναγα γιατι δεν ήμουν απο τα άτομα που μπορούν να διαβάσουν πολύ... Νόμιζα ότι θα κατέληγα 3η-4η επιλογή (Πολ.Μηχανικών) αλλά τελικά πέρασα στη 2η (η πρώτη ήταν ΗΜΜΥ ΕΜΠ) και όπως διαπίστωσα, ευτυχως που δεν περσα ΕΜΠ γιατι και η Θεσ/νίκη είναι πανέμορφη πόλη! (Πάλι off-topic βγαίνω οπότε ας σταματήσω εδώ την απάντηση...)

Επέλεξα αυτή τη σχολή γιατί ήταν η μόνη
που μου φαινόταν να έχει ενδιαφέρον σε
συνδιασμό με προοπτικές για επαγγελματική
αποκατάσταση - αν μπορούσα να διαλέξω
οποιαδήποτε σχολή μόνο επειδή μου
αρέσει το αντικείμενό της θα επέλεγα
αστρονομία, αλλά στην Ελλάδα ζούμε,
που θα πάω να δουλέψω;;;!!! :P Με
υπολογιστές ασχολούμαι από πολύ
παλιά, πριν ακόμη αρχίσω να γράφω (!)
και αφού περνούσα όπου ήθελα είπα
να έρθω έδω και προτίμησα Θεσ/νίκη
από Αθήνα επειδή εδώ γεννήθηκα και
έχω συναισθηματικούς δεσμούς με την
πόλη... (συγκίνηση :'( )! Επίσης, βρίσκω
ιδιαίτερα καλό το γεγονός ότι τελειώνοντας
αυτή τη σχολή κι έχοντας σαν βάση τους
υπολογιστές μπορείς να ασχοληθείς σχεδόν
με ο,τιδήποτε π.χ. βιοιατρική και άλλα τέτοια,
οπότε έχεις και πολλές επιλογές. Και εντάξει,
έχεις κι ένα άλφα κύρος και βγάζεις και
λεφτά, να μην λέμε και ψέμματα τώρα
ότι αυτά δεν αποτελούν κίνητρα, αλλά
τα αξίζουμε - δεν είναι κι εύκολη η σχολή! :P

Και αυτόν που δείχνουν επανειλλημένως τα ΜΜΕ όταν θέλουν να θίξουν το θέμα "τελειόφητοι υψηλών σχολών που δεν βρίσκουν δουλειά", εννοώ εκείνον που έχεί ζωγραφήσει τον Αϊνστάιν έξω από το σουβλατζίδικό του και έχει τελειώσει τη σχολή μας, δεν βρέθηκε κανένας σοβαρός δημοσιογράφος να τον ρωτήσει "και δε μου λες, πόσα χρόνια έκανες να τελειώσεις τη σχολή και με τί βαθμό τελικά την τελείωσες ή τέλοσπάντων πόσο πραγματικά σε ενδιέφερε αυτή η σχολή;" Υποθέτω οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις θα ήταν όχι και τόσο κολακευτικές για το άτομό του.

Εγώ επέλεξα αυτή τη σχολή επειδή ασχολείται με τους υπολογιστές και την ηλεκτρονική και έχει πολλές διεξόδους (μπορείς να ασχοληθείς με πολλά πράγματα).
Είναι πλεονέκτημα φυσικά το ότι (ακόμα τουλάχιστον) μπορείς σχετικά εύκολα να βρεις δουλειά (που να σου αρέσει), καθώς και το ότι οι απολαβές κυμαίνονται σε καλά επίπεδα.

Αν βαριέσαι να το διαβάσεις όλο, σύνοψη υπάρχει στο τέλος...

Σαν παιδί κι εγώ, όλη τη χρονιά της τρίτης λυκείου με προβλημάτισε πιο πολύ το γεγονός τι σχολή θα βάλω πρώτη στο μηχανογραφικό, παρά το πώς θα γράψω στις εξετάσεις..
(θεωρούσα την επιτυχία εκεί δεδομένη, αυτοπεποίθηση rulez)

Ενδεικτικά αναφέρω ότι ήμουν θετική κ έδωσα οικονομία για να έχω άνεση στην επιλογή (4 πεδία ανοιχτά)

Τελικά, αγνόησα τη μαζωχιστική μου φύση απορρίπτωντας ΣΣΑΣ οικονομικο, ικάρων ιπτάμενους και όλα τα υπόλοιπα στρατιωτικά και με την μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής κατέληξα να διαλέξω ανάμεσα στην οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων και το ΤΗΜΜΥ.
Σημαντικό ρόλο στην απόφαση παίξαν οι καθηγητές που μου έκαναν ιδιαίτερα, αφού με πείσαν ότι την πρώτη θα τη βαρεθώ και ότι με τη δεύτερη επιλογή και ένα μεταπτυχιακό στο μάνατζμεντ μπορώ να μπω ως διευθυντικό στέλεχος στην πολυεθνική που ονειρευόμουν...

Στη σχολή μπήκα γιατί είμαι computer- freak.

Ουάου!!!!

Και εγώ που έκανα και μεταπτυχιακό και διδακτορικό και management και οικονομικά, τελικά διευθυντικό στέλεχος σε (μέλλουσα?)  πολυεθνική υπό το όνομα ΤΗΜΜΥ του ΑΠΘ κατέληξα και απολαμβάνω πλέον το μισθό μου που αποτελεί φευ! απλησίαστο στόχο των απανταχού της επικράτειας λιμαζόντων υψηλόβαθμων δικαστικών!  ;D ;D ;D

Να μου γνωρίσεις ρε vaso τους καθηγητές που σου έκαναν ιδιαίτερα να τους πάρω και εγώ να κάνουν ..επαγγελματικό προσανατολισμό στα παιδιά μου...

Οχι τίποτε άλλο, μπορεί την ΄πιάτσα΄να μην την ..κατέχουν, αλλά από ...αισιοδοξία....


Γρηγόρης Παπαγιάννης

Να ρωτήσω και εγώ κάτι λοιπόν αφού σας έχουμε εδώ...

Αν κάποτε πάρουμε ΜΒΑ υπάρχει καθόλου ζήτηση ή μας τρώνε τα σπασικλάκια της ΑΣΣΟΕ  :P ??

Oι έγκυρες πληροφορίες μου λένε ότι στις επιχειρήσεις προτιμούνται κατά πολύ οι μηχανικοί κάτοχοι MBA για managers. Ακούτε gpap?  :P

Φταίει το ...money show αγαπητή aika!

Εμένα οι πληροφορίες μου λένε ... διάφορα άλλα ενδιαφέροντα.
Και αν έχετε διάθεση να τις μοιραστείτε μαζί μου για ρίξτε μια ματιά και εδώ..

http://career.mech.ntua.gr/1-TEE-EMP.pdf

Το report είναι περίπου 150 σελίδες. Στηρίζεται στην κλασσική έρευνα της MRB αλλά περιέχει κάποια διαφορετικά
στοιχεία που σχετίζονται με την υποαπασχόλησ, την ετεροαπασχόληση και τη μερική απασχόληση ιδιαίτερα των νέων Μηχανικών.

Μην εκπλαγείτε όταν διαβάσετε πόσο ευτελισμένα θεωρούνται από την επιχειρηματική αγορά εργασίας τα διάφορα μεταπτυχιακά
(και διδακτορικά βεβαίως, βεβαίως)! Αναμενόμενο εξάλλου, ο γνωστός λίσταρχος σήμερα κιόλας κοπιάρισε ένα ενδιαφέρον άρθρο
για τις (ανύπαρκτες) δαπάνες της έρευνας στις ελληνικές επιχειρήσεις...(τα είπαν αυτά στο ..money show αγαπητή aika? Βλέπεις λοιπόν γιατί
δεν είχα την παραμικρή διάθεση να ...συμμετέχω).

Αν πάλι ..βαρίεστε τα μεγάλα κείμενα....σας συστήνω .. ανεπιφύλακτα το
http://genesis.ee.auth.gr/forum/viewtopic.php?t=304

όχι γιατί ασπάζομαι τις θέσεις που εκφράζονυαι εκεί..απλά ..εκτιμώ το συγγραφέα!  ;) :)

Και φυσικά για τους λάτρες της ... στατιστικής υπάρχει η πλήρης έρευνα της MRB στο ..γνωστό site της EET.

Καλή ανάγνωση και ... ψυχραιμία!

Γρηγόρης Παπαγιάννης

Oυφ, η κλασσική απαισιοδοξία :D

Τις πηγές δεν έχω χρόνο να τις διαβάσω.
Όμως, το θέμα που εθεσα συγκεκριμένα ειναι το πόσο ανταγωνιστικοί είναι οι μηχανικοί ως managers αντί των κλασσικών πτυχιούχων οικονομικών τμημάτων. Ποια η απαντηση σας σε αυτό λοιπόν;

Τα υπόλοιπα περί υπο-, ετερο-, παρα- και δε συμμαζεύεται απασχόλησης έχουν λεχθεί πλειστάκις από λίσταρχους και gpaps!(αλήθεια, ποια η διαφορά υποαπασχόλησης από την μερική απασχόληση?)

Περί του money show, δεν νομίζω ότι η αποχή από τέτοιες διαδικασίες να ευνοεί την αύξηση της χρηματοδότησης της έρευνας από τις επιχειρήσεις  :P
Φυσικά, κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η μη αποχή την ευνοεί, αλλά που ξέρεις, μπορεί να προκύψει και κάτι τέτοιο από την συνεύρεση φοιτητών και επιχειρηματιών...

Δεν λέγεται απαισιοδοξία.
Λέγεται ρεαλισμός.

Το αντίθετό του δεν είναι η αισιοδοξία. Είναι το .... δεν ξέρω τι μου γίνεται, το βασιλόπουλο με το άσπρο άλογο, τρία πουλάκια κάθονταν,
όταν μεγαλώσω θα δουλέψω στον ...εθνικό εργολάβο κλπ
Διαλέγεις και παίρνεις.

ΓΠ

Πάντως σε αυτά που σας ρώτησα και σχολίασα πάλι δεν απαντάτε!!

Πάντως απ'όσο γνωρίζω, υπάρχει τελευταία μία τάση, οι επιχειρήσεις να ζητούν αποφοίτους πολυτεχνείου με προτίμηση στους ηλεκτρολόγους, για διοικητικά στελέχη. Αυτό διότι σημαντικότερο ρόλο σε θέσεις ανάπτυξης παίζει η αναπτυγμένη πρακτική σκέψη κ.α. που δε τα διδάσκεσαι, αλλά τα αποκτάς στο πολυτεχνείο. Φυσικά οι θέσεις είναι περιορισμένες και αφορούν ανθρώπους που έχουν συνήθως ήδη προϋπηρεσία σε επιχειρήσεις.

Επίσης πολύ σημαντικό είναι να αναφέρουμε το γεγονός ότι αυτές οι.. "διοικητικές" θέσεις στις επιχειρήσεις σου αποφέρουν καλά λεφτά και καθόλου ζωή. Μήπως είναι καλύτερα λοιπόν να είσαι στο Πανεπιστήμιο και να τα βγάζεις με το σταγονόμετρο? Τουλάχιστον ζεις και λίγο.

Για την ακρίβεια, η ερώτηση που έθεσα ήταν: να πάω ΟΔΕ στο ΠΑΜΑΚ και μετά να βγω εξωτερικό για μεταπτυχιακό ή να ασχοληθώ αρχικά με τους υπολογιστές και την τεχνολογία (που με ενδιαφέρουν) και μετά να αλλάξω γραμμή για οικονομικά/δημόσιες σχέσεις έχοντας και τις γνώσεις του μηχανικού;

Δηλαδή υποστηρίζετε ότι ο απόφοιτος του οικονομικού έχει μεγαλύτερη ζήτηση στην αγορά από έναν του Πολυτεχνείου (με μεταπτυχιακό σε οικονομικά);

Πάντως εγώ με όσους έχω σηζητήσει, ο οποίοι ξέρουν καλά την πιάτσα και είναι και αυτοί ΗΜ, μου είπαν οτι δυο χρόνια προυπηρεσία είναι προτειμότερα από ένα μεταπτυχιακό, στην αγορά εργασίας πάντα

Τώρα αν μερικοί πιστεύουν οτι με το πτυχίο ΤΗΜΜΥ και ένα ΜΒΑ θα γίνουν μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων με το που βγουν, ε τι να πω
goodnight and goodluck

Καλά ντε κι εσύ, για ένα όνειρο ζει ο καθένας!  :P

Τεσπα, την επαγγελματική επιτυχία δεν την εξασφαλίζουν τα πτυχία αλλά η αξία του καθενός...

Πάντως ρε gpap, αυτό το πράγμα του να μας μαυρίζετε την ψυχή (και μάλιστα πριν της ώρας μας) είναι το κάτι άλλο! Δεν ισχυρίζομαι ότι πρεπει να πετάμε στα σύννεφα,  ούτε φυσικά ότι δεν πρέπει να ενημερωνόμαστε για τις συνθήκες που επικρατούν και να είμαστε συνειδητοποιημένοι και ενεργοί...αλλά βρε παιδί μου, ο τρόπος που παρουσιάζετε τα πράγματα εσείς κι ο λίσταρχος συγκεκριμένα, μου βγάζει πολύ 'les miserables' κατάσταση  :P

οκ εντάξει ας βγούμε στην αγορά εργασίας και θα πάμε να βρούμε τις θέσεις των managers ζεστες ζεστες να μας περιμένουν...και σιγά μην κάνουμε και μεταπτυχιακό..φτάνουν και περισεύουν τα μαθήματα διοίκησης και οικονομίας που ...δεν κάνουμε στο τμήμα....

Καλημέρα forum,

Αν και το συγκεκριμένο θέμα δεν ΄βγαίνει' με αναθέματα και καλαμπουράκι και σηκώνει πολύ, μα πάρα πολύ συζήτηση,
θα ήθελα απλά να διευκρινίσω 1-2 πράγματα για να μη γίνονται παρεξηγήσεις.

Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Πιστεύω απόλυτα στις δυνατότητες του καθένα να διαχειριστεί
με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα προβλήματά του. Δεν παύω να δηλώνω, όπου βρεθώ και όπου μου δίνεται η ευκαιρία
ότι νοιώθω  πολύ τυχερός που σαν δάσκαλος έχω απέναντί μου 'τα πιό καλά παιδιά και τα πιό γερά μυαλά' που βγάζει
ο τόπος μας. Και πιστεύω ότι και συλλογικά σαν Τμήμα κάνουμε πραγματικά μια καλή δουλειά στον τομέα της εκπαίδευσης
αλλά και της παιδείας, στο μέτρο του δυνατού (ειδικότερα για το δεύτερο).

Από το σημείο αυτό, όμως μέχρι το σημείο να σας 'κουρδίζουμε' στο στυλ θα βγείτε έξω και θα σας περιμένουν καρεκλάρες και
πολυθρονάρες και κόκκινα ή άλλου χρώματος χαλια και τρελλές αποδοχές έχει μεγάλη ..απόσταση και ποιοτική διαφορά.

Στοχός της εκπαιδευτικής διαδικασίας μέσα σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα δεν είναι μόνο η παροχή 'στεγνών' γνώσεων πάνω σε
40-60 θεματικά αντικείμενα. Όσοι αντιμετωπίζουν την πανεπιστημιακή εκπαιδευση με τον τρόπο αυτό, κάνουν ένα τραγικό σφάλμα.
Ο στόχος είναι τελικά πολύ ευρύτερος και έχει να κάνει με αυτό που κάποτε εννοιολογικά χαρακτηρίζονταν ώς πέρασμα στην
κατάσταση του ακαδημαϊκού πολίτη. Τη δημιουργία δηλαδή ενός νέου ολοκληρωμένου κοινωνικού ατόμου, ικανού να προσαρμοστεί όχι
μόνο σε επαγγελματικές ή επιστημονικές απαιτήσεις, αλλά και σε μια ευρύτερη κοινωνική λειτουργία στο στενό επιστημονικό του χώρο,
αλλά και στον ευρύτερο κοινωνικό.

Τα χρόνια όμως περάσαν και τέτοιες αντιλήψεις κατάντησαν να χαρακτηρίζονται 'ρομαντικές' και 'παρωχημένες'. Σήμερα το ζητούμενο
πιά είναι η διαχείριση ενός τεράστιου αριθμού φοιτητών με καθαρά 'διεκπεραιωτικά' κριτήρια και από τις δυο πλευρές. Ζητούμενο είναι η
επαγγελματική εξειδίκευση με το μικρότερο δυνατό κόστος, που οδηγεί την ακαδημαϊκή εκπαίδευση στο όριο της ταχύρρυθμης μαθητείας.
Ζητούμενο είναι η αέναη συλλογή τίτλων σπουδών, περιττών και ανούσιων τις περισσότερες φορές, είτε αυτοί έχουν να κάνουν με
γλώσσες ξένες, με ..μουσικά όργανα και υπολογιστές (όλα στο ίδιο τσουβάλι), με μεταπτυχιακά και διδακτορικά.

Ένα τέτοιο σύστημα λοιπόν, χρειάζεται και το κίνητρό του. Αυτό που θα κάνει το σημερινό πρωτοετή να κατααγχωθεί, όχι για να μάθει,
ποιός νοιάζεται άλλωστε γι αυτό, αλλά για να πάρει το 10 ή και κάτι παραπάνω από αυτό αν γίνεται. Να μαζέψει χαρτιά, πολλά χαρτιά, γιατί
κάποτε μπορεί να αξιολογηθεί με το ..κομμάτι, ή με το βάρος τους. Ποιό λοιπόν θα μπορούσε να αποτελεί κίνητρο σε ένα τέτοιο 'ευτελισμένο'
σύστημα? Σίγουρα όχι η κατάκτηση της γνώσης ή η επιστημονική καταξίωση. Αυτά δεν μετράν, δεν μπαίνουν καν σε ένα βιογραφικό.
Κίνητρο λοιπόν είναι το ...χρήμα. Εμφανίζεται λοιπόν την κατάλληλη στιγμή ένα δάχτυλο και σου δείχνει μια πολυθρόνα χρυσή και κάμποσα
ντεσσού (κάρτες, αμάξι, ταξίδια, γκλαμουριές διάφορες) και σου λέει...Όρμα! Φάτους όλους! Αυτή η καρέκλα είναι για τον απόλυτο νικητή.

Και εάν, εν πάσει περιπτώσει, υπάρχει ένα τέτοιο παιχνίδι στημένο, τι να κάνουμε. Μπορούμε να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε, θα μπούμε
μέσα και θα παίξουμε, αφού νοιώθουμε αδύναμοι να προτείνουμε κάτι διαφορετικό (ανθρώπινο και αυτό). Έλα μου όμως που στο βάθος...
δεν υπάρχει τίποτε! Και όλα τα τάματα και οι υποσχέσεις μοιάζουν με θλιβερό αντικατοπτρισμό μιας οδυνηρής επαγγελματικής πραγματικότητας.

Σε μια τέτοια περίπτωση, για μένα προσωπικά τουλάχιστον, δεν μπαίνει δίλημα. Εχω σαν δάσκαλος την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να προσπαθήσω να δημιουργήσω...
υποψιασμένους Μηχανικούς. Ανθρώπους, που πίσω από αυτό που βλέπουν θα σκέφτονται τι υπάρχει και πώς λειτουργεί. Είτε πρόκειται για 
φυσικό πρόβλημα, είτε για κοινωνικό.

Γιαυτό λοιπόν θα με ακούσετε πολλές φορές να λέω στενάχωρα και ... πεσσιμιστικά πράγματα. Όχι διότι είμαι μίζερος, ή απαισιόδοξος, ή γιατί δεν
σας έχω εμπιστοσύνη. Θα τα ακούτε γιατί απλά η κατάσταση ..εκεί έξω είναι μίζερη. Και πονηρή, πολύ πονηρή.

Και εγώ σας θέλω ... πιό πονηρούς...

Για να ...επιβιώσετε ανθρώπινα.

Γρηγόρης Παπαγιάννης

ΥΓ1. Συγχωρέστε μου ενδεχόμενες 'μελλοδραματικές' εξάρσεις αλλά το κείμενο αυτό βγήκε μιά και έξω και πραγματικά είμαι πολύ πνιγμένος χρονικά για να το ...ξαναδιαβάσω και να το ..περάσω από λογοτεχνική λογοκρισία.

ΥΓ2. Διαβάστε τα κείμενα που σας υπέδειξα. Θα δείτε τα πράγματα και από μια άλλη οπτική γωνιά.

ΥΓ3. Και .. θα μπορούσαμε να κάνουμε καμμιά μάζωξη να τα κουβεντιάσουμε ζωντανά όλα αυτά. Τίποτε το επίσημο, παρέα, χαβαλέ και κουβεντούλα κανένα απογευματάκι που βολεύει μετά τις γιορτές, να ..χωνέψουμε και τα ..μελομακάρονα. Και μετά πάμε και για ...σόδες άμα λάχει!
 

I look forward :)





Δάσκαλε we love u cause u always do the best for us :)

Α, γειά σου!

Εκεί έξω, η κατάσταση όχι μόνο είναι πονηρή και μίζερη, αλλά είναι και επικίνδυνη! Ο καθένας εργοδότης προσπαθεί να εκμεταλευτεί όσο μπορεί τον εργαζόμενο, να τον ξεζουμίσει και να του δώσει όσο το δυνατόν λιγότερα....Άσε που ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του και το πως θα κάνει την δουλειά του. Δεν υπάρχουν αγάπες και φιλίες, υπάρχει μόνο το συμφέρον. Ο καθένας μας έχει κάποιους ανωτερους και κάποιους υφισταμένους. Ακόμα και διευθυντής σε εταιρία να γίνεις, έχεις ανωτέρους την γυναίκα και τα παιδιά σου! Πάντα κάποιοι θα είναι από πάνω σου, που πάντα θα σε "γκαζώνουν". Γιαυτό κοιτάς το συμφέρον σου εκεί έξω και ξεχνάς τις αγάπες και τις φιλίες......Αυτό θα πει business.... :(   

Εγώ που ανέκαθεν αηδίαζα με την προοπτική να γίνω διοικητικό στέλεχος τι έχω γιατρέ;

Αλλά μάλλον η απάντηση βρίσκεται... στην υπογραφή μου ;D

Συγκινητικό κείμενο gpap

Aυτός είναι ο κόσμος μας δυστυχώς

Θα κάνω συντονισμένες προσπάθειες να τον συνηθίσω έστω κι αν αυτό σημαίνει πως θα γίνω χειρότερος άνθρωπος (για τα δικά μου μέτρα)

Να 'μουν αλλιώς..

Καλό μου μελτεμάκι, αυτό



είναι μήνυμα αισιοδοξίας. Δεν θέλω να γίνετε χειρότεροι. Θέλω να προσπαθήσετε να κάνετε τον
περίγυρό σας καλύτερο.

ΓΠ

 :) ;)

 Ανθρώπινα..

Απλώς το παραθέτω αυτό του χουάν γιατί θεωρώ ότι έχει αρκετή ουσία...κι αν δουλεύεις 15 ώρες την ημέρα και τις υπόλοιπες σκέφτεσαι ακόμα τη δουλειά, τί να τα κάνεις τα..."ντεσσού", που λέει κι ο gpap..?  ;)

ΥΓ. Juan, σκέφτεσαι και εσύ το πανεπιστήμιο?  8)

Χωρίς να έχω διαβάσει τα παραπάνω να πω το εξής (στα πολύ γρήγορα):

Καλύτερο είναι να είσαι μάνατζερ με γνώσεις μηχανικού. Για τον απλούστατο λόγο:
Ξέρεις τι είναι εφικτό και τι όχι.

Οι μάνατζερ με μόνο γνώσεις οικονομικών κτλ, χωρίς να έχουν καθόλου ιδέα για το επιστημονικό - κατασκευαστικό αντικείμενο της εταιρίας που διοικούν. Οι μάνατζερ επιδιώκουν το μέγιστο κέρδος με τα προϊόντα χωρίς να λαμβάνουν υπόψη εαν  είναι όντως εφικτό.  Αποτέλεσμα: α) αποτυχημένες επενδύσεις, β) εξωθούν τους μηχανικούς να κατασκευάσουν νέα προϊόντα χωρίς χρονική άνεση για δοκιμές κτλ.

Στέκομαι στο β): κατασκευάζονται νέα προϊόντα που δεν ανταποκρίνονται πλήρως στις προδιαγραφές τους, είτε δεν έχουν δοκιμαστεί σχολαστικά για τυχόν λάθη και (λογικό είναι) να παρουσιάζουν συχνά προβλήματα.
Οι καταναλωτές έρχονται αντιμέτωποι με αυτά τα προβλήματα, και συνήθως χάνεται η εμπιστοσύνη τους προς την εταιρία.
=> σταδιακή μείωση των πωλήσεων, οικονομικές ζημιές και τέλος πτώχευση. Μαζί με τις οικονομικές ζημιές έρχονται και οι απολύσεις εργαζομένων για αντιστάθμιση των ισολογισμών.

Δε λέω να γίνουμε μάνατζερ, αλλά με τέτοιους μάνατζερ που κυκλοφορούν έξω...

 

 ^notworthy^

Παλιο, αλλα ταιριαζει τοσο πολυ!!!

Ένας άντρας πετάει σε ένα αερόστατο θερμού αέρα και έχει χαθεί. Χαμηλώνει
ύψος και εντοπίζει έναν άντρα στο έδαφος. Χαμηλώνει κι άλλο και φωνάζει:
"Με συγχωρείτε, μπορείτε να με βοηθήσετε; Υποσχέθηκα σε ένα φίλο μου ότι θα
τον συναντούσα πριν μια ώρα, αλλά δεν ξέρω που είμαι."
Ο άντρας στο έδαφος απαντά:
"Ναι, είστε σε ένα αερόστατο περίπου 30 πόδια πάνω από το έδαφος. Είστε
ανάμεσα στις 40 και 41 μοίρες βόρειο πλάτος και ανάμεσα στις 58 και 59
δυτικό μήκος."
"Θα πρέπει να είσαι μηχανικός" είπε ο πιλότος
"Ναι είμαι" είπε ο άντρας "πως το καταλάβατε;"
"Λοιπόν, όλα όσα μου είπατε είναι σωστά, αλλά δεν έχω ιδέα πως να
χρησιμοποιήσω την πληροφορία και το γεγονός είναι ότι είμαι ακόμα χαμένος"
Ο άντρας κάτω απαντά:
"Θα πρέπει να είστε μάνατζερ" είπε ο άντρας κάτω.
"Ναι είμαι" είπε ο πιλότος "πως το καταλάβατε;"
"Λοιπόν, δεν ξέρετε που είστε ή που πηγαίνετε. Έχετε δώσει μια υπόσχεση και
δεν έχετε ιδέα πως θα την τηρήσετε και περιμένετε από εμένα να σας λύσω το
πρόβλημα. Το γεγονός είναι ότι είστε ακριβώς στην ίδια κατάσταση που
είσασταν και πριν συναντηθούμε, αλλά τώρα κατά κάποιο τρόπο είναι δικό μου
το λάθος!"

 ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Πάντως, να προσθέσω το εξής: Έχω ακούσει από αρκετούς μηχανικούς που δουλεύουν στη αγορά να δηλώνουν: "κατάρα στους managers, που δε μας αφήνουν ποτέ να κάνουμε τη δουλειά μας όπως πρέπει".  8)

Εμένα πάντως ένα από τα λίγα ρομαντικά όνειρα που μου έχουν μείνει είναι μια κοινωνία χωρίς managers, που δεν τους χρειάζεται δηλαδή (=χωρίς κοστουμάτους παντογνώστες (στα 30 τους!!) γιάπηδες, που στην ουσία είναι ρομπότ).    :P

Φίλε μου θα προσπαθήσω απλά να ζήσω τη ζωή μου και παράλληλα να βγάζω μόνο όσα χρήματα χρειάζομαι.... Η προσπάθεια θα δείξει που θα καταλήξουμε  ;)

Εγώ πάντως γουστάρω να τρυπάω με Μπλακ & Ντέκερ, να περνάω καλώδια και πρίζες...  :(
Τι είναι αυτό το ΜΒΑ?

ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ  :D  :D  ;D  ;D  ΚΑΛΟ ΚΑΛΟ...

+οο  :)

ΜΒΑ = Master in Business Administration

διαχείρηση έμψυχου δυναμικού και όχι μόνο (το θέτω ως κύριο, γιατί είναι ωραίο να σπουδάζεις ρουφιάνος ::))

Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου μια καριέρα στελέχους σε εταιρία..
Αλλά θεωρώ πολύ ηλίθιο να μιλάς Turambar έτσι απαξιωτικά για τη διαχείριση ανθρώπινων πόρων??Ξέρεις με τι ασχολείται το συγκεκριμένο??Υποθέτω θα έχεις την αντίληψη ότι προσπαθεί να ξεζουμήσει τους εργαζόμενους για να πάρει το μέγιστο δυνατό κέρδος..όμως αυτό είναι εντελώς άσχετο με τη διαχείριση ανθρωπίνων πόρων(human resources management)..ακριβώς αντίθετα το συγκεκριμένο τμήμα προσπαθεί να εκπαιδεύσει τους εργαζόμενους(είναι αδύνατον να τα ξέρεις όλα)..να βρει τις κλίσεις του καθενός για να τους βάλει σε ένα πόστο που θα τους αρέσει περισσότερο και θα είναι πιο δημιουργικοί..να τους μιλήσει για τους κινδύνους..να καλύψει παράπονα των εργαζομένων για να γίνει το περιβάλον πιο ευχάριστο για τους εργαζόμενους οπότε να νιώθουν τη δουλειά τους πιο δικιά τους και άρα να την αγαπήσουν και να θέλουν να παράγουν..τους δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσουν μια ολοκληρωμένη εικόνα της επιχείρησης και να μην αισθάνονται αποκομμένα κομμάτια μιας μηχανής..και πολλά άλλα..Γιατί τα ισοπεδώνουμε όλα..
Και κάτι πιο γενικό μια θέση δεν σε κάνει από μόνη της ρουφιάνο..η πολιτική του ανθρώπου που τη διαχειρίζεται μπορεί να είναι τέτοια..
Και γενικά ξεκολλήστε
Για μένα φοιτητές μηχανικοί, οικονομικών και διοίκησης επιχειρήσεων, γιατροί, αστυνομικοί,στρατιωτικοί και κάθε άλλος κλάδος εργασίας είναι όλοι το ίδιο..οι ίδιοι οι συμμαθητές μου που απλά κάναν μια άλλη επιλογή στο μηχανογραφικό τους..

Έχεις έρθει σε επαφή με μανατζαραίους jarjargr?

ξερεις κόσμο που να έχει κάνει την δουλειά του μάνατζερ ή να έχει από πάνω του μάνατζερ?


Φυσικά και είναι πολύ σημαντικό κομμάτι μιας επειχήρησης αυτός που αναλαμβάνει την διαχείρηση έμψυχου δυναμικού.
Αλλά έχω χάσει την πίστη μου ότι αυτοί μπορούν να κάνουν την δουλειά. Και όσο πιο σπουδαγμένος είσαι σε αυτό, τόσο χειρότερα.


Γενικότερα τις οικονομικές επιστήμες, και πως διδάσκονται στις σχολές της χώρας μας (που έχω μια άποψη) αλλά και στις περισσότερες έξω σχολές (όπως φαντάζομαι γιατί συνήθως αυτές οι σχολές είναι πολύ αμερικανόφιλες για να παρεκλίνουν) σπουδάζουν καπιταλισμό, όχι οικονομία. Όλα είναι σχεδιασμένα και προβλεπόμενα για το μέγιστο κέρδος.

Το να νιώσει ο εργαζόμενος καλύτερα, δεν έχει σαν στόχο την καλή ζωή του εργαζόμενου, την ανθρώπινη και την αξιοπρεπή, αλλά μόνο το κέρδος.

Και όταν κάτι είναι φτιαγμένο με το κίνητρο να σε ρουφήξει, ακόμα και αν ενδιάμεσος στόχος είναι η ικανοποίηση σου, είναι σχεδιασμένο να αποτύχει.


Έχω μια φίλη, που δουλεύει σε μεγάλη εταιρία, και στα πλαίσια αυτά της διαχείρησης προσωπικού, καλείτε να αξιολογήσει τον μάνατζερ της. Αξιολόγηση η οποία πρώτα θα περάσει από τον ίδιο τον μανατζερ πριν πάει στους από πάνω. Και όλοι στο τμήμα της τον συχαίνονται μέχρι αηδίας.

Μάντεψε τι θα γράψουν όλοι....



και ναι είναι ηλίθιο να μιλάω με αυτόν τον τρόπο (όπως μίλησα) για την διαχείρηση προσωπικού.
αλλά ο μόνος τρόπος να ξεπεράσεις τον σκόπελο της ηλιθιότητας, έιναι να τη πάρεις στην πλάκα.

 :-\

Δε καταλαβαίνω για ποιο λόγο να μη συμπίπτει το κέρδος των εργαζομένων με το κέρδος της επιχείρησης..
Αυτός είναι ο καλός μάνατζερα αυτός που μπορεί να το πετύχει αυτό..
Στην Αμερική δεν είναι οι απολύσεις που διώχνουν τους εργαζόμενους αλλά εειδή υπάρχει αφθονία προσφοράς οι
εργαζόμενοι παραιτούνται για να πάνε κάπου όπου πέρνουν περισσότερα,
νιώθουν πιο όμορφο το περιβάλλον, νιώθουν ότι είναι πιο δημιουργικοί..
Η αντίληψη για να έχω κέρδος ξεζουμίζω τον εργαζόμενο εφαρμόζεται κατά κόρον στην Ελλάδα δυστυχώς..

Όμως ειλικρινά αν η επιχειρήση έχει κέρδος γιατί να μη παρέχει περισσότερα πχ στο μηχανικό της για να είναι πιο ευχαριστημένος
και άρα πιο αποδοτικός και να είναι και οι δύο ευτυχισμένοι..δεν είναι παράλογο..

Τώρα στο συγκεκριμένο παράδειγμα που ανέφερες προφανώς και η επιχείρηση δουλεύει λάθος διότι η αξιολόγηση δε γίνεται ανεξάρτητα..
το λογικό θα ήταν το τμήμα διαχείρισης δυναμικού θα έπρεπε να παραδίσει την αξιολόγηση του διευθυντή απευθείας στο πρόεδρο της εταιρείας, στον ιδιοκτήτη ή στο συμβούλιο των μετόχων πιστεύω..από την άλλη σκοπός της συγκεκριμένης αξιολόγησης στις εταιρείες που λειτουργούν σωστά δεν είναι να προβούν σε απολύσεις..αλλά να βρουν τα αίτια που κάποιος υπάλληλος δεν είναι ευχαριστημένος(πχ δε του αρέσει το περιβάλλον, αισθάνεται ότι δε πληρώνεται καλά) και να τα λύσουν ώστε να αυξήσουν την αποδοτικότητα τους...η πολιτική των απολύσεων είναι
πολύ στενόμυαλη δυστυχώς όμως είναι μια Ελληνική πραγματικότητα..
 
 

..και μετά ..ξυπνήσαμε!
Καλά μου παιδιά...πού ζείτε? Αυτά τα ωραία πράγματα σε ..βιβλία τα διαβάσατε ή στο σινεμά τα είδατε?
Γιατί σε επιχείρηση πραγματική, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στην USA πολύ μα πολύ δύσκολα θα τα βρείτε....

Και μιας και για ..πρακτικές ή δουλεία προσωρινή κατά τη διάρκεια των σπουδών, γενικά δεν σας κόβω....
δεν το κόβετε και λίγο στο ..διάβασμα...Τουλάχιστον για τα πράγματα αυτά έχουν χυθεί τόνοι μελάνης
(για να μη μιλήσω και για το ..αίμα).

ΓΠ

PARDON?   :o :o :o :o :o


Πρόσεχε πως τα λες αυτά...
Έλεος!

Θέλεις να πεις ότι δεν γίνονται απολύσεις;
Θέλεις να πεις ότι οι χιλιάδες που φεύγουν (απολυμένοι) από τις επιχειρίσεις, βρήκαν καλύτερη δουλειά και περιβάλλον εργασίας;

Σόρυ προφανώς έχω μια τάση υπερβολής πάντα και παρασύρθηκα..
Προφανώς και γίνονται απολύσεις..και πολλά άλλα..
απλά ήθελα να τονίσωα) ότι κατά την άποψη μου τα πράγματα στην Ελλάδα είναι πολύ
πιο χάλια..μια χώρα χωρίς παραγωγή πέρα του τουριστικού προιόντος..
που παράγει μια πληθώρα μηχανικών και οικονομικών στελεχών χωρίς να είναι σε θέση να
τους εκμεταλλευτεί και να τους προσφέρει εργασία...
και εννοώ εργασία στην αποία θα ασκούν το αντικείμενό τους και θα πληρώνονται σα μηχανικοί και όχι σα τεχνικοί..
Σε ποια ελληνική εταιρεία θα ασκήσει κανείς τις γνώσεις του για το σχεδιασμό μικροεπεξεργαστών?για σχεδιασμό καινούργιων υλικών?για νανοτεχνολογία?για κβαντικούς υπολογιστές?για σχεδιασμό ρούτερ?και δε ξέρω και γω τι άλλο...
και ιδιαίτερα με το κόπο και το ζήλο που δείχνει κάποιος για να μπει στο τμήμα μας εδώ
και το άγχος για εργασία που έχει συνέχεια εκτιμώ απλά ότι οι συνθήκες εκεί είναι καλύτερες..
και β)να πω την άποψη μου ότι το κέρδος δε συμπίπτει πάντα με τις απολύσεις..άσχετα αν είναι μια πολιτική που εφαρμόζεται συχνά..ένας καλός μάνατζερ θα μπορούσε να συντονίσει μια ομάδα και παράλληλα να επιτύχει και αύξηση των θέσεων εργασίας..ίσως δε γίνεται αλλά δεν είναι αδύνατο..

Τώρα δέχομαι ότι στο προηγούμενο μου μήνυμα τα είπα λίγο χάλια..

Η δουλειά του μάνατζερ είναι να βγάλει κέρδος για την επιχείρηση, μην τρελαθούμε. Τίποτα παραγωγικό δεν κάνει. Έργο παράγουν οι από κάτω. Αν οι τελευταίοι θέλουν να καλυτερέψουν τη ζωή τους, ξέρουν και μόνοι τους πώς να το κάνουν, δεν περιμένουν από το μάνατζερ να τους πει πού έχουνε κλίση. ʼλλωστε για μια δουλειά τους πήρανε...

Τώρα για την Αμερική... ξέρουμε πόσοι εξαθλιωμένοι άστεγοι υπάρχουν στις ΗΠΑ και πόσα υποσιτισμένα παιδάκια ζουν σε ελεεινά γκέτο... αν υπήρχε τόσο άφθονη ζήτηση εργασίας δε θα ήταν έτσι τα πράγματα...

Δουλειά του Μάνατζερ είναι να βελτιστοποιήσει την απόδοση της επιχείρησης με βάση τους πόρους που διαθέτει, πράγμα που οδηγεί στην βελτιστοποίηση του κέρδους.

Κάποιοι εργαζόμενοι είναι πιο αποδοτικοί από κάποιους άλλους σε κάποιες θέσεις και ο συντονισμός θα γίνει από το μάνατζερ. Οι εγαζόμενοι από μόνοι τους δεν μπορούν να καταλήξουν σε κάτι τέτοιο, αλλά πιο πιθανό  είναι να καταλήξουν προς "λούφα" μεριά...Καλή ώρα σε κάποια δημόσια υπηρεσία ή και κρατική εταιρεία ,ειδικά παλιότερα, έχουν (είχαν) τους καλύτερους μάνατζερ του κόσμου ;D
(σε όσες είχαν και τώρα αρκετά καλούς έχουν)

Η διαχείριση ανθρωπίνων πόρων (human resources management) μπορεί να είναι είτε θετική (ανθρωποκεντρική) είτε αρνητική (aka ξεζούμισμα). Τα πάντα εξαρτώνται από τις πιέσεις και τις τάσεις που επικρατούν στο γενικότερο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον. Πάντως χρειάζεται.

Η διαφωνία που υπάρχει προφανώς ανάγεται πάλι στο πώς βλέπουμε το σημερινό κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον και δεν αφορά τους manager.

Σε καμία δυστυχώς.

Ή στον Κόκκαλή ή εξωτερικό.


;) :)

Αν όντως, το να σε μαστιγώνουν στη δουλειά, σήμαινε ότι θα γινόσουν πιο αποδοτικός, οι μανατζαρέοι θα κυκλοφορούσαν στα γραφεία με βούρδουλα αν το επέτρεπε ο νόμος.

Και όχι στο ελλάντα.
ΠΑΝΤΟΥ!

αυτή είναι η δουλειά τους. Και αν πιάναν κάλους τα χέρια του μανατζεριού, ή δεν βαρούσε δυνατά, θα έπερναν κάποιον άλλο από το σωρό να μαστιγωνει τους υπόλοιπους. Και αυτός ο δεύτερος θα βαρούσε σίγουρα πιο δυνατά, γιατί θα το είχε φάει στη μάπα.



Στη θέση του μαστίγιου, μπορείς να βάλεις οποιοδήποτε τέχνασμα που θα μπορούσε να παρομοιαστεί (κατσάδιασμα, φόρτωση έξτρας εργασίας για την οποία δεν πληρώνεσαι, περικοπές αδειών, μη εγγραφή υπερωριών, ρουφιάνεμα για το ποιός λέει πολλά, συμβολικά μπόνους)




Και όσο για το συγκεκριμένο παράδειγμα που ανέφερα, προκειτε για μεγάλη πολυεθνική εταιρία, που σίγουρα δεν θα μπορούσες να τη κατηγορήσεις για τσαπατσουλιά.









για περισσότερα στο μάνατζεριλίκη και την εταιρική κολτούρα στο επόμενο ποστ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ

Είναι 10 πίθηκοι σε ένα κλουβί

Κρεμάμε στο κλουβί ένα τσαμπί μπανάνες. Όλοι οι πίθηκοι τρέχουν να πιάσουν το τσαμπί. Ένας από τους πιθήκους, ο πιο γρήγορος, φτάνει πρώτος στο τσαμπί.

Εκείνη τη στιγμή, καταβρέχουμε με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, που έχουν μείνει πίσω. Αυτός που έτρεξε πρώτος και έπιασε το τσαμπί, τρώει τις μπανάνες και το ευχαριστιέται πολύ. Οι υπόλοιποι προσπαθούν να στεγνώσουν και να ξεπεράσουν το σοκ από το κατάβρεγμα.

Μετά από 1-2 ώρες, η κατάσταση της ομάδας των πιθήκων επανέρχεται στο φυσιολογικό. Βέβαια, οι 9 που έφαγαν το κατάβρεγμα (και δεν έφαγαν μπανάνες), κοιτούν με κάποια ζήλια τον ένα που και τις μπανάνες έφαγε και το κατάβρεγμα το γλίτωσε.

Επαναλαμβάνουμε την ίδια ενέργεια, δηλαδή κρεμάμε ένα τσαμπί μπανάνες στο κλουβί. Τρέχουν όλοι, αλλά ο ίδιος πίθηκος, ο οποίος όπως είπαμε είναι ο γρηγορότερος καταφέρνει και πάλι να φτάσει πρώτος στο τσαμπί.

Εμείς ξανακαταβρέχουμε με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, ενώ ο πρώτος τρώει επιδεικτικά τις μπανάνες που "κέρδισε δίκαια", αφού ήταν ο γρηγορότερος. Επαναλαμβάνουμε το ίδιο 2-3 φορές.

Κάποια φορά, καθώς ξεκινάει ο γρήγορος να πιάσει το τσαμπί που τοποθετήσαμε εκ νέου, τον πιάνουν οι υπόλοιποι εννιά και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο.

Βρίσκεται λοιπόν το τσαμπί στη θέση του για κάποια ώρα, χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Κάποια στιγμή, ο γρήγορος ξαναπροσπαθεί να τρέξει προς το τσαμπί, αλλά οι υπόλοιποι τον ξαναπλακώνουν στο ξύλο, γιατί φοβούνται το κατάβρεγμα.

Μετά από μερικά ξυλοφορτώματα, ο γρήγορος "μαθαίνει το μάθημά του" και δεν ξαναπροσπαθεί.

Μπορεί να προσπαθήσει και κάποιος άλλος, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: ξύλο από τους υπόλοιπους.

Εδώ ξεκινάει το ενδιαφέρον της υπόθεσης.

Βγάζουμε από το κλουβί έναν από τους εννιά πιθήκους αυτούς που καταβρέχαμε, όχι αυτόν που έφτανε πρώτος στο τσαμπί και βάζουμε έναν καινούριο πίθηκο, αντικαταστάτη. Ο καινούριος πίθηκος, με το που βλέπει το τσαμπί με τις μπανάνες το οποίο φυσικά δεν ακουμπάει πλέον κανένας από τους "έμπειρους" της ομάδας ορμάει να το πιάσει. Οι υπόλοιποι εννιά, συμπεριλαμβανομένου και του παλιού "γρήγορου", τον βουτάνε και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο.

Ο παλιός "γρήγορος" μπορεί και να χαίρεται που τρώει και κάποιος άλλος ξύλο. Ο καινούριος δεν ξέρει γιατί τρώει ξύλο, αφού δεν είχε την εμπειρία του καταβρέγματος.

Μαθαίνει όμως πολύ γρήγορα ότι αν ξεκινήσει να πιάσει το τσαμπί, αυτό συνεπάγεται ξύλο από τους υπόλοιπους. Έτσι, ξαναβρισκόμαστε σε κατάσταση "ισορροπίας" μέσα στο κλουβί, δηλαδή υπάρχει ένα τσαμπί μπανάνες το οποίο δεν πάει να πιάσει κανείς.

Ξανα-αλλάζουμε έναν από τους άλλους 8 πιθήκους (όχι τον παλιό "γρήγορο" και όχι τον νέο ξυλοφορτωμένο) με έναν αντικαταστάτη. Όπως καταλαβαίνετε, γίνεται η ίδια ιστορία της προηγούμενης παραγράφου, μέχρι να τους αλλάξουμε όλους (τελευταίο βγάζουμε τον παλιό "γρήγορο", τον πρώτο που έφαγε ξύλο στην αρχή της ιστορίας).

Τι έχουμε λοιπόν;

Έχουμε ένα τσαμπί μπανάνες, μέσα σε ένα κλουβί με 10 πιθήκους, από τους οποίους κανείς δεν τρέχει να το πιάσει, και κανείς δεν ξέρει γιατί (δεδομένου ότι κανένας τους δεν ήταν στην αρχική ομάδα που έφαγε το κατάβρεγμα).

Έτσι ακριβώς ξεκινάει να δημιουργείται η εταιρική κουλτούρα...


Πηγή: ΕΔΩ (http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=5607.msg74271#msg74271)

 Χαιρετώ την παρέα,
 Αν και ορκίστηκα πριν ένα μήνα, εργάζομαι 2 χρόνια σε τεχνική εταιρία. Η γυναίκα μου εργάζεται σε ναυτιλιακή πολυεθνική εδώ και 10 χρόνια και κατέχει (πλέον) τη θέση του sales manager. Από αυτά που έχω διαπιστώσει εγώ όσο και αυτή, το αν είσαι παραγωγικός ή λουφαδόρος, έμπιστος ή ρουφιάνος, δημιουργικός ή πρόβατο, έχει να κάνει με την προσωπική σου παιδεία και κουλτούρα (δεν θα εξετάσω πώς και από ποιους διαμορφώνονται) και όχι με τον τίτλο που αναγράφει η επαγγελματική σου κάρτα.
 Όντως ο human resource manager επιτελεί θεωρητικά πολύ σημαντικό έργο, μπορεί όμως και να λειτουργεί σαν ο αρχιρουφιάνος της διοίκησης, μιας και σ' αυτόν "εξομολογείται" το προσωπικό.
 Όντως ο Head manager εργάζεται κυρίως κάνοντας ασκήσεις επί χάρτου, έχει το καλύτερο αυτοκίνητο για να πηγαίνει στο γραφείο και απολαμβάνει τα καλύτερα επαγγελματικά ταξίδια. Μόνο που λογοδοτεί και κρίνεται στο τέλος της χρονιάς πιο αυστηρά απ' όλους και με
βάση τα νούμερα που έφερε σε σχέση με τους στόχους, χωρίς να μπορεί να επιρρίψει τις ευθύνες σε τρίτους, απλούστατα γιατί αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν σε μια πολυεθνική... σημασία έχουν τα νούμερα, όσο κυνικό κι αν ακούγεται.
 Κλείνοντας, εύχομαι σε όλους σας να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας ως προς τις σπουδές σας και τα μεταπτυχιακά σας λέγοντας ότι τίποτε
από όσα μαθαίνουμε δεν πάει χαμένο αρκεί να απολαμβάνουμε το ταξίδι της γνώσης και να μην προσπαθούμε απλώς να διακοσμήσουμε τους τοίχους του σπιτιού μας με κορνιζαρισμένα πτυχία.

του Διονύση Χαριτόπουλοu,

“Μοντέρνες δουλειές “.

Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο γι’ αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους.
Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.
Αντιθέτως, οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σ’ αυτό που κάνουν.
Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία.
Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την “ανάπτυξη”, οι διαφημιστές μοχθούν για την “επικοινωνία”, οι ασφαλιστές χτίζουν την “ασφαλιστική συνείδηση” κ.ο.κ.
Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα.
Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη.
Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους.
Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποια από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στ
άτους.
Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων.
Για να πετύχεις σ’ αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Να είσαι αυτό που επιθυμεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τον κλάδο άλλο σέιλς κι άλλο φαϊνάνς. Αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του ριλάιαμπλ δεν θα σταματήσεις ποτέ να την παίζεις αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά.
Επίσης, από τη μέρα που θα εισέλθεις σε κάποιον κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του σαν να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση.
Ο κλάδος υπεράνω όλων.
Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι “συνάδελφοι” θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια.
Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά του προτεστάντη. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τρομαχτικός.
Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη.
Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από τον νόμο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή.
Τα εξοντωτικά 12ωρα κ
αι 14ωρα δουλειάς είναι νον στοπ. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν κατάντησε μομφή. Λένε “αυτός κοιμάται μεσημέρι” εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος εν ολίγοις ακατάλληλος.
(Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να καταθέσουν δημοσίως για τις ευεργετικές ιδιότητες του μεσημβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό εργασιακό μοντέλο. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για την ψυχική και τη σωματική μας υγεία και, εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα. Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις “χελθ” βιταμίνες, τα “σπα” και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού).
Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο μπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς.
Γι’ αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι, ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σίνιορ εξέκιουτιβ, κοoρντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταϊρέκτορ, βάις πρέζιντεντ, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπορντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα.
Η μακροβιότητα της καριέρας σε μια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη “τρέλα” για δουλειά και το λόγιαλτι (την πιστότητα) στην εταιρεία και στους στόχους της.
Επίσης, είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες “αξίες”. Όπως το σχιζοφρενικό “άλλο δουλειά κι άλλο φιλία”, λες κι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότ
ι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη δουλειά που σου ανέθεσαν.
Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού “επαγγελματία”. Που σημαίνει ότι, προκειμένου να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα.
Λένε “είμαι προφέσιοναλ” κι αυτό τα εξηγεί όλα.
Κι ο Αλ Καπόνε “προφέσιοναλ” ήτανε.
Μάλιστα, οι νέοι επαγγελματίες διηγούνται εμφατικά το παράδειγμα του Ωνάση που φιλοξενούσε έναν φίλο του, επίσης εφοπλιστή, στη θαλαμηγό του. Ενώ έπαιζαν τάβλι, ο άλλος του αποκάλυψε χαρούμενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων που μόλις είχαν βγει προς πώληση.
Ο Ωνάσης δεν φάνηκε να δίνει σημασία στην πληροφορία συνέχισαν το παιχνίδι, μα κάποια στιγμή σηκώθηκε, να πάει στην τουαλέτα, και άργησε λίγο. Όταν επέστρεψε, ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαμογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε αναφέρει τα αγόρασε μόλις πριν ένα λεπτό εκείνος.
Αυτόν τον κτηνώδη αμοραλισμό εννοούν όταν λένε “είμαι προφέσιοναλ”.
Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά πάει ένα πρωί, και χωρίς καμία προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στον διάδρομο.
Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες.
Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφ&#
959;σίωση των αντρών στη δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής.
Γι’ αυτή την ανεξαρτησία τους η κοινωνία τις φιλοδώρησε εκδικητικά με σωρεία κατηγοριών άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κ.λπ. Η χαρά και ο ερωτισμός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα, αν αποπειραθείς στη δουλειά ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, καραδοκεί η εξευτελιστική κατηγορία της “σεξουαλικής παρενόχλησης”.
Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός σημαίνει “όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω το φύλο σας”.
Οι γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό, γίνονται κι αυτές “προφέσιοναλ” θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο και απομίμηση γραβάτας.
Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα, που τις έκαναν αξιολάτρευτες. Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη δουλειά αντρών.
Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: “Μόνο όσοι δεν δουλεύουν ζουν”.
Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και, ει δυνατόν, να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο απ’ ό,τι τον βρήκαμε.
Αλλά δεν ζούμε. Κι αυτό μας τρελαίνει.
“Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή”. (Βάνεγκεμ)
Με την πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες γ&
#953;α να χαρείς αυτά που έβγαλες.
Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο τον χρόνο του, την ευφυΐα, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του υπέρ της καριέρας του και όχι της ζωής του. Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις:
“Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση”.
Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.

ΤΑ ΝΕΑ , 07/12/2002 , Σελ.: P35
Κωδικός άρθρου: A17510P351

Τώρα μάλιστα!

Με τα δυο τελευταία posts ... αρχίζει και ...στρώνει λίγο η κατάσταση!  ;)

ΓΠ