THMMY.gr

«Φοβάμαι ότι θα μένω με τους γονείς μου μέχρι τα 35»
Η ανεργία και οι χαμηλοί μισθοί αναγκάζουν 7 στους 10 νέους έως 29 ετών να ζουν στο πατρικό τους
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Θόδωρος Νικολάου thnikolaou@dolnet.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008
   
Ο 27χρονος Παναγιώτης Ταμπάκης, τελειώνοντας πριν από λίγα χρόνια τις πρώτες του σπουδές του στην Πάτρα, πίστευε ότι δύσκολα θα επέστρεφε στο πατρικό του σπίτι για μόνιμη εγκατάσταση. Θεωρούσε, όπως και οι περισσότεροι νέοι, ότι με τα χρήματα από την πρώτη του δουλειά θα νοίκιαζε το δικό του σπίτι.
Σήμερα η εργένικη ζωή φαντάζει σαν όνειρο, αφού ζει ακόμα στο παιδικό του δωμάτιο. Ο Παναγιώτης σπούδασε σε δύο σχολές- Επιχειρηματικό Σχεδιασμό και Πληροφοριακά Συστήματα στο ΤΕΙ Πάτρας και Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Πειραιά- και τον τελευταίο χρόνο κάνει μεταπτυχιακό στο ίδιο πανεπιστήμιο. «Βγαίνοντας στην αγορά εργασίας συνειδητοποίησα ότι ήταν αδύνατο με τους μισθούς που ισχύουν να φύγω από το σπίτι μου. Φοβάμαι ότι θα ζω με τους γονείς μου ακόμα και στα 35 μου. Αμέσως έσβησα από το μυαλό μου το σχέδιο απόκτησης δικής μου στέγης- έστω με ενοίκιο, πράγμα που θα μου επέτρεπε μεταξύ άλλων και μεγαλύτερη ελευθερία στις προσωπικές μου σχέσεις», σημειώνει ο Παναγιώτης, που στην πρώτη του δουλειά δεν εξασφάλιζε περισσότερα από 750 ευρώ.

Φεύγουν μετά τον γάμο
Ο Παναγιώτης Ταμπάκης είναι χαρακτηριστική περίπτωση της πλειονότητας των νέων λίγο πριν τα τριάντα στην Ελλάδα: επτά στους δέκα άνδρες και μία στις δύο γυναίκες, ηλικίας από 25-29 ετών, σύμφωνα με έρευνα της Εurostat, εξακολουθούν να ζουν στο πατρικό τους σπίτι. Κατά μέσον όρο στην Ευρώπη μένουν με τους γονείς τους οι 4 στους δέκα άνδρες (42%) και οι 3 στις 10 γυναίκες (28%). Η ίδια έρευνα κατέδειξε ότι πριν από δέκα χρόνια αγόρια και κορίτσια εγκατέλειπαν το πατρικό δύο χρόνια νωρίτερα σε σχέση με σήμερα, δηλαδή στα 29 τους οι άνδρες (αντί των 31 ετών σήμερα) και στα 25 οι γυναίκες (αντί των 27 ετών σήμερα). Οι κοπέλες, πάντως, σε μεγαλύτερο βαθμό από τα αγόρια, φεύγουν από το πατρικό σπίτι με τον γάμο τους και όχι νωρίτερα.

«Τελειώνοντας και το μεταπτυχιακό μου θα έχω καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές. Αλλά και πάλι, ημέρα με την ημέρα συνειδητοποιώ ότι και δέκα πτυχία να έχεις, δύσκολα αποκτάς το δικό σου σπίτι», λέει ο Παναγιώτης Ταμπάκης. Όπως λέει στα «ΝΕΑ», οι περισσότεροι φίλοι του βιώνουν την ίδια κατάσταση και σε πολλούς από αυτούς το ζήτημα έχει εξελιχθεί σε έναν μόνιμο βραχνά. Βέβαια, το να ζει κάποιος σε αυτή τη ηλικία στο πατρικό του σπίτι έχει και τα θετικά του, όπως λέει ο Παναγιώτης. «Τουλάχιστον η μητέρα μου έχει φροντίσει για ένα πιάτο φαΐ. Όμως δυσκολεύομαι να ζήσω κάποιες προσωπικές στιγμές». Για τον Παναγιώτη φαντάζει αφύσικο να ζει ένα νέος στο σπίτι με τους γονείς του από ένα σημείο και μετά, ωστόσο σημειώνει πως «δυστυχώς, σήμερα δεν υπάρχει άλλη λύση για τους περισσότερους από εμάς».


«Με 800 ευρώ τον μήνα, πώς να νοικιάσεις δικό σου σπίτι;»

 Ο 26ΧΡΟΝΟΣ Παναγιώτης Καρράς, στα 24 του και ενώ είχε τελειώσει τις σπουδές και τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, έπιασε δουλειά ως τεχνικός δικτύων. Δύο χρόνια μετά, όμως, και λόγω του χαμηλού του εισοδήματος, είναι αναγκασμένος να ζει με τους γονείς του. «Για να νοικιάσεις ένα σπίτι στη Χαλκίδα θέλεις τουλάχιστον 250-300 ευρώ. Άμα προσθέσεις λογαριασμούς, κοινόχρηστα και άλλα έξοδα, τότε δεν σου μένουν χρήματα ούτε για τα αναγκαία. Γίνεται έτσι να νοικιάσεις το δικό σου σπίτι;», λέει.

Ο Παναγιώτης εργάζεται περισσότερες από 10 ώρες καθημερινά και αμείβεται με 800 ευρώ τον μήνα. Το μόνο θετικό που βρίσκει από τη «συγκατοίκηση» με τους γονείς του είναι «ότι τουλάχιστον θα γυρίσεις στο σπίτι μετά τη δουλειά και θα βρεις το τραπέζι στρωμένο».

Μπορεί σε αυτή την ηλικία να μην έχει τον έλεγχο από τους γονείς του, όπως όταν ήταν μικρότερος, αλλά είναι κάποια πράγματα με τα οποία δύσκολα συμβιβάζεται.

Οι δυσκολίες
«Συνήθως τα ωράριά μου δεν συμπίπτουν με αυτά του πατέρα μου και της μητέρας μου, οπότε στο σπίτι, θέλω- δεν θέλω, αναγκάζομαι να ζω κάτω από ένα άτυπο σιωπητήριο. Δεν μπορώ να βάλω τη μουσική την ώρα και στην ένταση που θέλω, ενώ όποτε επιθυμώ να μείνω τελείως μόνος μου απομονώνομαι στο δωμάτιό μου. Ακόμα και οι σχέσεις μου με το άλλο φύλο γίνονται δύσκολες», σημειώνει.

Εφ΄ όσον δεν καταφέρει να βρει μια δουλειά με καλύτερες αποδοχές μέχρι τον επόμενο χρόνο, για να ζήσει μόνος του, όπως λέει, θα αναγκαστεί να κάνει και δεύτερη δουλειά. «Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη λύση», λέει. «Θα δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αυτό είναι το τίμημα».


«Η προστατευτική οικογένεια αναβιώνει λόγω της ανέχειας»

«ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ η ελληνική οικογένεια είναι προστατευτική και δεν αποδεσμεύει εύκολα τους νέους. Αυτή η κατάσταση άρχισε να αλλάζει τη δεκαετία του ΄80, όπου παράλληλα με την οικονομική ανάκαμψη υπήρξε και πρώιμη χειραφέτηση των νέων. Τα τελευταία χρόνια, όμως, αυτό έχει αλλάξει.

Οι μισθοί πείνας των νέων, η μεγάλη ανεργία, καθώς και το μεγάλο ποσοστό φτώχειας δεν επιτρέπουν στους νέους μια αυτόνομη ζωή», δηλώνει στα «ΝΕΑ» ο κ. Νίκος Φακιολάς, δρ Κοινωνιολογίας και διευθυντής ερευνών του ΕΚΚΕ (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών).

Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο κ. Φακιολάς, το 1/4 των νέων δυσκολεύονται να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, πόσω μάλλον να έχουν το δικό τους σπίτι.

Συμβιβάζονται
«Από τη στιγμή που υπάρχει συναίνεση ανάμεσα στην οικογένεια και τον νέο, τότε το να ζουν μαζί είναι απόλυτα θετικό. Πολύ φοβάμαι όμως ότι οι νέοι σήμερα κάνουν υποχωρήσεις και συμβιβασμούς για να μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους», σημειώνει ο κ. Φακιολάς και συμπληρώνει: «Η αγορά- ενοικίαση ενός σπιτιού προϋποθέτει μεγάλα έξοδα, όπως επίσης και η διατήρησή του. Μια λύση θα μπορούσε να είναι η ενίσχυση της αγοράς κατοικίας, καθώς η κατοικία είναι κοινωνικό και όχι εμπορεύσιμο αγαθό, και η υποστήριξη στην εργασία μέσω της αύξησης των αποδοχών. Βέβαια, η κοινωνική πολιτική προς τους νέους εξαντλείται μόνο στα λόγια», καταλήγει ο κ. Φακιολάς.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=1400866 (http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=1400866)

θελω να μενω μονος,να μην εχω ανγκη τα λεφτα το μπαμπα, να φερνω οτι γουσταρω στο σπιτι και να τρωω το φαγητο της μανας μου μεχρι τα 80 μου,γίνεται?

παντρεψου μια που να μαγειρευει σα της μανας σου

δεν υπαρχει

Ο ελληνικός καπιταλισμός χρωστάει πολλά στην ελληνική οικογένεια, στην αγάπη και στους δεσμούς που έχει η ελληνική οικογένεια προς τα παιδία της.
Χωρίς την οικογενειακή θαλπωρή, που φτάνει και μεχρι τα 30-35, πολύ απο εμας θα είμασταν στους δρόμους, εξαθλιωμένοι κάτω απο τις γέφυρες.
Η οργή και η αγανάκτηση του κόσμου θα ήταν 10 φορές πιο πάνω απο ότι τώρα.

Το σύστημα το ξέρει αυτο και το εκμεταλεύεται δεόντος. Ομως, η γενία των γονίων μας φέυγει... Η νεα γενία, η δική μας, απο αυτους τρώει ακόμα, ότι έχει απομείνει.
Τα "γλέντι" θα αρχίσει την επόμενη 10 - 15ετία. Ωρε τι έχει να γίνει..........

Ισχύει... και τα έτοιμα κάποτε τελειώνουν...

Σε 10-15 χρονια θα ειμαστε εμεις γονεις. Για να δουμε ...

Πέρα από το οικονομικό, πολλοί νέοι επιλέγουν να μένουν με τους γονείς τους, καθώς ακόμη και στα τριάντα τους δεν απογαλακτιστεί. Η υπερπροστατευτική ελληνική οικογένεια ευνουχίζει τα παιδιά της, δεν τα προστατεύει.

Πω ρε πικρα το άρθρο..... :(


δεν θέλω βέβαια να χάνω τις ελπίδες μου ακόμα....
άλλωστε υποτίθεται ότι είμαστε το τμήμα που όλοι μας παραμυθιάζουν ότι όταν τελειώσουμε θα έχουμε τις καλύτερες δουλειές και απολαβές....  :P

κι εμείς βέβαια το τρώμε το παραμύθι αλλά αυτό είναι άλλο θέμα 

Εδώ μας έλεγαν ότι στο πανεπιστήμιο δεν έχει διάβασμα :D :D :D

ναι ναι
το θυμαστε?

χαχαχαχα
 ;D ;D ;D

"διάβαζε παιδί μου, να περάσεις σε καλή σχολή και μετά θα κάθεσαι"  ;D

ναι ναι ! "νυχτα" θα τα περνας !  ;D (ο μπαμπάς μου)



(κι εγώ νύχτα τα περνάω. μετά από κανένα 8ωρο τη μέρα απλά συνεχίζω και τη νύχτα  ;D)

νταξει ρε παιδια δεν ειμαστε και καμια φραπεδοσχολη για να μην εχουμε καθολου διαβασμα...εξαλλου ας μην ξεχναμε και το διαβασμα τις 3ης λυκειου.τι τσιμπουσι ηταν εκεινο...αληθεια,πως την παλευαμε τοσες ωρες σχολειο,φροντιστηρια,ασκησεις για την επομενη μερα...

και γω τα 24 εχω βαλει ρητρα, εχω πει στους γονεις να με διωξουν αν δεν εχω ηδη φυγει  :D 

ελπιζω μονο να μην ξαναγυρισω στα 26  :P

Βασικά η Γ' Λυκείου ήταν καφενείο μπροστά σ' αυτά που περνάμε τώρα! :D

ειναι νωπα τα τραυματα :-\ :( :'(

+++++++

εγώ έχω ήδη φύγει , αλλα τρέμω στην ιδέα της πιθανότητας να ξαναγυρίσω στα 24  :-X




Πάντως σε πολλές Ευρωπαικές χωρες αρχίζει να προβάλλει ως λύση η συγκατοίκιση, για να βγαίνουν τα έξοδα της στέγης τουλάχιστον...

Εγώ έχω βάλει ρήτρα στις σπουδές... Τους έχω πει το λιγότερο μέχρι τα 24 θα σπουδάζω ακόμα. :D

Και τώρα που μένουμε μόνοι μας σαν φοιτητές το μεγαλύτερο οικονομικό βάρος και το σημαντικότατο βάρος των δουλειών του σπιτιού το αναλαμβάνουν στους περισσότερους σε τακτά χρονικά διαστήματα οι γονείς...

Γαμάτα ειναι να μενεις με τους γονεις μεχρι τα 35.

ναι ε? ωραια θα φιλοξενησεις και μενα γιατι πιθανοτατα θα με χουν πεταξει εξω πολυ νωριτερα? και να πεις οτι θα παιρνω 700-800 ε? ακομη φοιτητης θαμαι :-\

Ρε φιλε φιλανθρωπικο ιδρυμα με περασες;
Να πας σε ξενωνα να μεινεις.

Ναι αμέ αν σε ταίζουν σου πλένουν σου καθαρίζουν,φεύγουν απ'το σπίτι όταν φέρνεις παρέα και γενικότερα λείπουν όλη μέρα αλλιώς δεν παλεύεται ρώτα κι αυτούς που μένουν με τους γονείς τους...

Μη περιμενετε εσεις να φυγετε απο το σπιτι, περιμενετε το γονεις σας να "φυγουν".
Αποτελεσματικοτατο.

Φτου φτου σκόρδα.

;D όντως!

Πάνω σε αυτό που είπε ο Καραμαζοβ.
Ακουγα τιμές για Λονδίνο προάστια. διαμέρισμα δυάρι και κάπου εκεί τελείωσε :P το όνειρο.
1000 quids το φθηνότερο. Τα 2/3 του μισθού πηγαίνουν στο σπίτι.

Α ρε πατέρα, θα σε φάνε τα τεκμήρια με τα κοπρόσκυλα που εκτρέφεις ανά την Ελλάδα.

θα συγκατοικείς με άλλους 4 όμως!