|
Title: 14 Ιουλίου - Η Γαλλική Επανάσταση Post by: Karaμazoβ on July 12, 2008, 12:36:02 pm Χωρίς να συμφωνώ και απόλυτα, ενα ενδιαφέρον αρθρο απο μια "συντηρητική" εφημερίδα...
Ποιοι φοβούνται ακόμη τη Γαλλική Επανάσταση Η επέτειος από την πτώση της Βαστίλλης (14 Ιουλίου 1789) και τα εκφυλιστικά φαινόμενα των σύγχρονων Δημοκρατιών Tου Πετρου Παπακωνσταντινου Το 1953, ο Κινέζος πρωθυπουργός Τσου Ενλάι βρέθηκε στη Γενεύη για τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονταν στην ελβετική πόλη γύρω από τον τερματισμό του πολέμου στην Κορέα. Εκεί ήταν που ρωτήθηκε από Γάλλο δημοσιογράφο ποια ήταν η γνώμη του για τη Γαλλική Επανάσταση και έδωσε τη μνημειώδη απάντηση: «Είναι πολύ νωρίς ακόμη, για να αποφανθούμε»! Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο η νεαρή Κίνα του Μάο Τσετούνγκ, αλλά και οι ώριμες, δυτικές Δημοκρατίες έτρεφαν πάντα αντιφατικά συναισθήματα απέναντι στην πτώση της Βαστίλλης, την οποία τιμούν, ως εθνική εορτή τους, οι Γάλλοι κάθε χρόνο, στις 14 Ιουλίου. Οι κυβερνώντες υποκλίνονται, βέβαια, στη Γαλλική Επανάσταση αναγνωρίζοντάς την ως σημείο τομής στην ιστορία της ανθρωπότητας, το τέλος του απολυταρχικού Παλαιού Καθεστώτος και την απαρχή της φιλελεύθερης Δημοκρατίας. Αλλά το κάνουν εντελώς ανόρεκτα, με κλειστή τη μύτη, όπως όταν είναι υποχρεωμένος κάποιος να καταπιεί κάτι αηδιαστικό. Ο Γάλλος φιλόσοφος Λουί Αλτουσέρ έγραψε σχετικά: «Από τη σκοπιά των αστικών τάξεων, (η γαλλική επανάσταση) ήταν πραγματικά «βρώμικη». Τα πράγματα θα έπρεπε να είχαν εξελιχθεί, αν επρόκειτο να γίνει η δουλειά «καθαρά», στην κατεύθυνση μιας «συμφωνίας κυρίων» μεταξύ αριστοκρατών - φεουδαρχών και εμπόρων - βιομηχάνων, κατά το αγγλικό πρότυπο. Δυστυχώς, στη Γαλλία… τα πράγματα πήραν δυσάρεστη τροπή και ο λαός εισέβαλε στο προσκήνιο… Βίαιες αγροτικές εξεγέρσεις, με τους πύργους των φεουδαρχών να παραδίδονται στις φλόγες, επαναστατικές ημέρες στις πόλεις, όπου οι πιο ανεξέλεγκτες, «πληβειακές» μάζες κυριαρχούσαν στους δρόμους, επέβαλλαν τις επαναστατικές επιτροπές τους, για να φέρουν στην εξουσία τον Ροβεσπιέρο και την Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας». Από την πλευρά του, ο Σλοβένος στοχαστής Σλαβόι Ζίζεκ, σημειώνει: «Πουθενά το ρητό «κάθε ιστορία είναι ιστορία του παρόντος» δεν είναι περισσότερο αληθινό από ό,τι στην περίπτωση της Γαλλικής Επανάστασης. Η προσέγγισή της από την ιστοριογραφία αντανακλούσε πάντα με μεγάλη ακρίβεια τις διαδοχικές καμπές των πολιτικών αγώνων. Κοινός παρονομαστής στην προσέγγιση όλων των συντηρητικών είναι η ξεκάθαρη απόρριψη: η Γαλλική Επανάσταση ήταν μια καταστροφή ευθύς εξαρχής, προϊόν του σύγχρονου, αθεϊστικού πνεύματος. Θα πρέπει να ερμηνευθεί ως η θεϊκή τιμωρία για τις παρεκτροπές της ανθρωπότητας, επομένως τα ίχνη της πρέπει να απαλειφθούν από προσώπου γης το ταχύτερο δυνατόν. Ο τυπικός φιλελεύθερος υιοθετεί διαφορετική στάση: η δική του λύση είναι «το 1789 χωρίς το 1793» (σ.σ. δηλαδή, χωρίς τη ριζοσπαστική εποχή των Γιακωβίνων). Εν ολίγοις, αυτό που θέλει ο ευαίσθητος φιλελεύθερος είναι μια ντεκαφεϊνέ επανάσταση, μια επανάσταση που να μην έχει το άρωμα της επανάστασης». Υπό το πρίσμα του Ζίζεκ, ο Τσου Ενλάι είχε, ενδεχομένως, δίκιο: Ισως είναι όντως πολύ νωρίς, ίσως θα είναι πάντα πολύ νωρίς να αποφανθούμε για τη σημασία της Γαλλικής Επανάστασης. Μήπως αυτή η ταλάντευση, αυτή η διχογνωμία δεν σημάδεψε και το θυελλώδες 1989; Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου ήρθε, συμβολικά, ακριβώς δύο αιώνες μετά την άλωση της Βαστίλλης. Για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες, αυτό σήμαινε ότι ο κομμουνισμός ηττήθηκε οριστικά και αμετάκλητα από τη φιλελεύθερη Δημοκρατία του κοινωνικού κράτους, ότι η Γαλλική Επανάσταση θα ξανανθίσει πάνω στον τάφο της Ρωσικής. Ωστόσο, για τους συντηρητικούς η ανάγνωση ήταν διαφορετική: Μαζί με την παράδοση του ρωσικού 1917, ηττήθηκε η παράδοση του γαλλικού 1789 και κυρίως του 1793, η παράδοση του δημοκρατικού Συντάγματος που καθόριζε ότι «το δικαίωμα της επιβίωσης είναι πάνω από το δικαίωμα της ιδιοκτησίας» και κατοχύρωνε «το δικαίωμα της πολιτικής ανυπακοής, της αντίστασης, ή και της εξέγερσης» απέναντι στις καταχρήσεις της εξουσίας. Ηττήθηκε, με άλλα λόγια, η «λαϊκοδημοκρατική» κληρονομιά της εποχής που σφραγίστηκε από τους Αβράκωτους (sans- culottes) και τη Λέσχη των Γιακωβίνων, μια κληρονομιά που εξηγεί το εκ πρώτης όψεως αλλόκοτο, ιστορικό φαινόμενο: Το γιατί η ριζοσπαστική Αριστερά ένιωθε πάντα πιο κοντά, ψυχικά και σημειολογικά, στην «αστική» Γαλλική Επανάσταση από τα κατεστημένα -συντηρητικά ή φιλελεύθερα- κόμματα! Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_12/07/2008_277464) |