THMMY.gr

Των μεταναστών οι κοινότητες

Οι Φιλιππινέζοι στους Αμπελόκηπους, οι Πακιστανοί στις δυτικές συνοικίες, οι Ινδοί βόρεια, οι Αραβες στον Ν. Κόσμο, οι Κούρδοι στη Δάφνη: Η γκετοποίηση των μεταναστών


 
Τάση γκετοποίησης εμφανίζει ένα μεγάλο τμήμα των μεταναστών στην Αθήνα. Οι Αφρικανοί εμφανίζουν σημαντικό βαθμό συγκέντρωσης από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας μέχρι τα Κάτω Πατήσια, οι Φιλιππινέζοι στους Αμπελόκηπους, οι Πακιστανοί στις δυτικές συνοικίες κοντά στα εργοστάσια, οι Ινδοί συγκεντρώνονται βόρεια, προς τα Οινόφυτα, όπου υπάρχουν αγροτικές καλλιέργειες, οι Αλβανοί προς την περιοχή του αεροδρομίου και τα παράλια όπου υπάρχουν οικοδομικές εργασίες, οι Κούρδοι στη Δάφνη, οι Αραβες στον Ν. Κόσμο.

Ολοι τους δηλώνουν ότι δουλεύουν ανασφάλιστοι, με περίπου 30 ευρώ μεροκάματο -μέχρι και 12 ώρες- και πως τα μεροκάματα πλέον λιγοστεύουν. Συγκεντρώνονται σε συγκεκριμένα σημεία, πολλοί σε κάθε σπίτι, ώστε να μοιράζονται τα έξοδα και να βοηθάει ο ένας τον άλλο.

Αναφέρουν πολλά άγνωστα περιστατικά ρατσιστικής βίας. Κανείς τους όμως δεν κατηγόρησε τους Ελληνες πολίτες: «Ο ρατσισμός ξεκινάει από ψηλά», λένε, προσθέτοντας ότι «αν η Πολιτεία ήθελε να έχουμε δικαιώματα θα μας έδινε. Πώς εμείς να καταγγείλουμε στην Αστυνομία όποιον μας επιτεθεί ή τον εργοδότη που δεν μας πληρώνει τα μεροκάματα και το ΙΚΑ, όταν δεν έχουμε χαρτιά;»

Μπήκαμε στις συνοικίες που χαρακτηρίζονται «γκέτο», στα σπίτια τους, στα γραφεία και στα καφενεία τους. Είπαν πως είμαστε οι πρώτοι Ελληνες που χτύπησαν την πόρτα τους και μας μίλησαν από καρδιάς.

 
Μαθαίνοντας τη γλώσσα

Σ' ένα διαμέρισμα στον Νέο Κόσμο μας, μαζί με τον δάσκαλο του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών, Θανάση Κούρκουλα, συναντάμε τους Οσάμα και Αϊμάλ από τη Συρία. Είναι νέοι άνδρες, γύρω στα 30. Δουλεύουν όλοι στις οικοδομές:

«Μπογιατζήδες, σοβατίσματα, πλακάκια, δουλεύουμε σχεδόν όλες τις οικοδομικές εργασίες. Το μεροκάματο, 40 ευρώ. Χωρίς ένσημα. Οταν υπάρχει δουλειά δεν περνάμε κι άσχημα. Δεν βρίσκεις πάντα μεροκάματο. Γιατί εμάς δεν μας δέχονται στο Δημόσιο ούτε στις ιδιωτικές εταιρείες. Οι δουλειές στην οικοδομή έπεσαν. Μείναμε και 4 μήνες χωρίς δουλειά».

«Πολλοί μετανάστες δεν έχουν δουλειά. Εμείς τώρα ρίχνουμε μπετά. Σκληρή δουλειά. Το αφεντικό μας, ο εργολάβος, μας μεταφέρει παντού, κάθε 10 μέρες μεταφερόμαστε σ' όποιο μέρος της Ελλάδας υπάρχει δουλειά. Διαφορετικά πώς θα πληρωθούν 350 ευρώ ενοίκιο στο δυάρι;» Ζουν και οι δύο μαζί στο μικρό διαμέρισμα που είναι πεντακάθαρο. Αγόρασαν ένα καθιστικό, προστέθηκε και μια τηλεόραση. Τα φωτιστικά και οι κουρτίνες εδώ αποτελούν πολυτέλεια. Βγάζουν τα παπούτσια δίπλα στην πόρτα κι ας μην υπάρχει χαλί. Στο ράφι, το ημερολόγιο του Κυριακάτικου Σχολείου, μερικά βιβλία.

Ερχονται και ο Αλί και ο Μπακάρ. Γείτονας στο Χαλέπι της Συρίας, γείτονας και στον Ν. Κόσμο. Φέρνει αραβικό φαγητό για να κεράσουν τους καλεσμένους: «Στην περιοχή υπάρχουν τρία αραβικά εστιατόρια. Κάθε μέρα μαζεύεται η Αστυνομία και κάνει έλεγχο για τα χαρτιά. Ξέρουν ότι μαζευόμαστε στα μαγαζιά για να μιλάμε τη γλώσσα μας. Οπως οι Κούρδοι στη Δάφνη. Οι περιοχές αυτές είναι πέρασμα, βρίσκεις εύκολα λεωφορεία και μετακινείσαι παντού, όπου υπάρχει δουλειά. Βρίσκουμε και φτηνότερα νοίκια. Τώρα αν πας στη στάση Κασομούλη, στη γειτονιά μας θα δεις περίπου 200 άτομα από τη Συρία».

Περιγράφουν με τρόμο: «Χειμώνας ήταν, βράδυ. Στην πλατεία του Ν. Κόσμου δεν υπήρχαν πεζοί, μόνο πέντε Σύροι απ' το χωριό μας. Ηρθαν καμιά 20αριά με μηχανάκια, τον έναν τον χτύπησαν άσχημα, τρέχαμε στο νοσοκομείο. Οι άλλοι πρόλαβαν κι έτρεξαν στα στενά».

Γιατί μαζεύονται άσκοπα στον δρόμο;

«Οποιος ψάχνει για δουλειά ρωτάει τους άλλους και τον βοηθάνε. Δεν μπορούν να πληρώσουν πέντε ευρώ τον καφέ στην ελληνική καφετέρια».

Πώς ζουν οι άνεργοι;

«Οποιος δουλεύει μαζεύει λίγα χρήματα. Οταν ο συγγενής δεν έχει δουλειά τον βοηθάει. Πρέπει να πληρώσει το νοίκι, τους λογαριασμούς. 'Η θα αναγκαστεί να κλέψει ή θα χτυπήσει την πόρτα του Σύρου γείτονα. Εμείς θα του δανείσουμε χωρίς τόκους. Γι' αυτό οι μετανάστες ζουν μαζί σε κάθε γειτονιά και δεν απομακρύνονται. Δεν περισσεύουν χρήματα για να ξοδέψουμε. Τα βράδια μαζευόμαστε στα σπίτια, μαγειρεύουμε, συζητάμε. Αγοράζουμε μια δορυφορική κεραία και βλέπουμε αραβικά κανάλια».

Στα σπίτια σας μπαίνουν Ελληνες;

«Οχι, ποτέ. Εγώ έχω έναν φίλο Ελληνα στη δουλειά. Αλλά ποτέ δεν βγαίνουμε μαζί έξω. Ούτε σε ελληνικά σπίτια μπήκαμε», απαντά ο 24χρονος Μπακάρ.

Εξηγεί ότι ήρθε «πριν από ενάμιση χρόνο με άλλα πέντε παιδιά από το Χαλέπι. Αυτοί είναι η παρέα μου. Αν μας επέτρεπαν να βγάλουμε χαρτιά, θα ζούσαμε καλύτερα. Δεν μπορούμε να μπούμε στον σταθμό του Ν. Κόσμου γιατί στην είσοδο έχει Αστυνομία που κάνει έλεγχο για χαρτιά. Κάθε μισή ώρα περνάνε. Κι εγώ πώς να διεκδικήσω το ΙΚΑ, αφού εδώ δεν υπάρχω; Κι ας πληρώνουμε 450 ευρώ νοίκι. Η οικογένειά μου έχει 12 μέλη. Μαζεύω χρήματα να στείλω, θέλω μια μέρα να γυρίσω, να κάνω οικογένεια. Δουλεύω ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, παντού. Και ορισμένοι πιστεύουν ότι οι μετανάστες είμαστε κλέφτες. Οτι αυτός που άκουσε στην τηλεόραση είμαι εγώ. Κι ας είναι ένας στο ένα εκατομμύριο μετανάστες. Ευτυχώς, το Κυριακάτικο Σχολείο με βοήθησε να μάθω τη γλώσσα και τα δικαιώματά μου».
(http://www.enet.gr/online/dspphoto?id=224351) (http://www.enet.gr/online/dspphoto?id=224352)

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/06/2008
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=14.06.2008,id=64469112

«Ηρθαμε στην Ελλάδα για να γλιτώσουμε τη ζωή μας»


Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ Φωτ.: ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ


ΑΙΓΑΛΕΩ

«Κάτω τα χέρια απ' τους μετανάστες» γράφει το χαρτονάκι που παρέμεινε κρεμασμένο στην κολόνα της πλατείας Εσταυρωμένου στο Αιγάλεω. Από κάτω, στο παγκάκι, ο Αφρικανός απλώνει την πραμάτεια του: ελέφαντες, λεοπαρδάλεις, Αφρικανές από ξύλο σκαλισμένο με τα χέρια των συμπατριωτών του. Μάσκες που ξορκίζουν το κακό. Απέναντί του, το λεωφορείο ξεφορτώνει ένα τσούρμο Πακιστανών που επιστρέφουν απόγευμα από το μεροκάματο στα εργοστάσια.

(http://www.enet.gr/online/dspphoto?id=224354)

Ενα από τα χαρακτηριστικά σπίτια που νοικιάζουν Ιρακινοί στο Αιγάλεω
Στην πλατεία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Αιγάλεω τα δύο καφενεία, στέκια των Ιρακινών, παραμένουν κλειστά. Το ίδιο και το αραβικό μίνι μάρκετ. Οι Ιρακινοί κοιτάζουν από την τζαμαρία μια στοίβα με τραπεζοκαθίσματα: «Τώρα πιέζουν να κλείσουμε και τ' άλλα δύο καφενεία...».

Ο Σαμουήλ και ο Σαρμάδ, Ιρακινοί από τη Βαγδάτη, μας οδηγούν στο επόμενο καφενείο που, όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι, απειλείται με λουκέτο. «Ζούμε περίπου 20 χρόνια στην Ελλάδα. Οι πρώτοι Ιρακινοί έφτασαν το '90 στο Αιγάλεω», διευκρινίζουν οι πρεσβύτεροι. Λένε πως ζουν πάνω από 50 οικογένειες στη γειτονιά. Από τη Βαγδάτη οι περισσότεροι. Οτι «είμαστε Ασσύριοι, Χριστιανοί. Κάθε Κυριακή πάμε στον Αγιο Νικόλα στην Αχαρνών».

Οσο κυλούν οι ώρες μαζεύονται και οι νεότεροι από τη δουλειά: «Δουλεύουμε στη λαχαναγορά και σε πρακτορεία μεταφορών. Ξεφορτώνουμε και φορτώνουμε εμπορεύματα. Οπου βρούμε μεροκάματο θα πάμε».

Ο ναργιλές φουντώνει. Στα ράφια του καφετζή, μπίρες, ούζο και ουίσκι. Οι περισσότεροι μιλούν ελληνικά. Μερικοί απ' τους μεγαλύτερους παντρεύτηκαν στο Αιγάλεω με Ελληνίδες, έχουν παιδιά. Ο 40χρονος Σαμουήλ χειρουργήθηκε πρόσφατα. Από τα πολλά βάρη το έπαθε, λέει η γυναίκα του, η Μαριάννα. Είναι παντρεμένοι, έχουν δύο μωρά, δίδυμα. «Μας έκλεισαν το καφενείο. Επειδή σύχναζαν Ιρακινοί, μας είπαν στον δήμο. Τι δουλειά να κάνω τώρα;».

Πώς περνούν τη μέρα τους; Δουλειά, σπίτι, λίγα ψώνια και στο καφενείο. Φαντάσου να κλείσουν και αυτά τα δύο καφενεία...

Σας αντιμετωπίζουν με ρατσισμό στην περιοχή; «Δεν είναι ρατσισμός να κλείνουν τα καφενεία επειδή, όπως λένε, δεν θέλουν να μαζεύονται ξένοι; Μετά τη δουλειά οι Ιρακινοί έρχονται εδώ, στην πλατεία. Θυμώνουν οι Ελληνες γείτονες. Υποστηρίζουν ότι φωνάζουμε, κάνουμε φασαρία και ενοχλούνται. Τώρα που είμαστε κλεισμένοι στο καφενείο και δεν αφήνουμε κανέναν να βγει έξω, ποιον ενοχλούμε; Γιατί μας διώχνουν;».

Η Αστυνομία; «Η Αστυνομία είναι κάθε μέρα εδώ. Συνέχεια. Κάθε 5-6 ώρες. Δεν αφήνουν κανέναν ήσυχο. Ζητάνε ταυτότητες, μαζεύουν τους Ιρακινούς από το καφενείο στο αστυνομικό τμήμα. Τους κρατάνε ώρες, για εκφοβισμό, θέλουν να μας τρομάξουν, να φύγουμε. Αλλά είναι δύσκολο να γυρίσουμε στην πατρίδα. Η Βαγδάτη καταστράφηκε. Οσοι παντρεύτηκαν εδώ δεν μπορούν να εγκαταλείψουν γυναίκες και παιδιά και να γυρίσουν πίσω».


Σε μία γωνία του καταστήματος ζωγραφίζουν τα όνειρά τους
Δουλειά υπάρχει; «Γι' αυτό τον λόγο συγκεντρωνόμαστε. Ο ένας βρίσκει δουλειά στον άλλο. Με μεροκάματο 25-40 ευρώ. Υπάρχει δουλειά. Το πρόβλημα είναι ότι γυρίζεις κουρασμένος να πιεις έναν καφέ και σε μαζεύουν για εξακρίβωση. Συνέχεια, κάθε μέρα...».

Ο Σεμίρ Ρόνι, ο Τόμα Νασίρ, ο Οντίσου Φερίτ ζουν στη γειτονιά από 8 έως 20 χρόνια. Ρωτάμε αν ζουν καλά. «Οχι. Ολοι είμαστε παράνομοι, χωρίς χαρτιά, αφού κανέναν από εμάς που ήρθαμε από τη Βαγδάτη δεν μας αναγνωρίζουν ως πρόσφυγες. Οι δουλειές που κάνουμε είναι δύσκολες. Ολα είναι δύσκολα για εμάς στην Ελλάδα. Η οικογένεια βρίσκεται μακριά».

Γιατί δεν πάτε σε ελληνικά μαγαζιά; «Επειδή τα ιρακινά καφενεία είναι φθηνά. Αν μας διώξουν και τα κλείσουν, δεν θα μπορέσουμε να πάμε αλλού. Οταν όμως η Αστυνομία μαζεύει 2-3 φορές την εβδομάδα τον ίδιο άνθρωπο για εξακρίβωση, δεν θα μπορέσουμε να κυκλοφορήσουμε. Χαρτιά για να είμαστε νόμιμοι δεν μας δίνουν. Κι έτσι δεν μπορούμε ούτε να φύγουμε από τη χώρα. Εδώ τι να κάνουμε; Τρία μπακάλικα με αραβικά τρόφιμα υπήρχαν, με μια αφορμή τα έκλεισαν», επισημαίνουν οι μεγαλύτεροι. Μιλούν για τις γυναίκες και τα παιδιά τους, «που ζουν εδώ μαζί μας χρόνια. Οι περισσότεροι είμαστε οικογενειάρχες. Σ' αυτή τη φτωχογειτονιά πληρώνουμε ενοίκιο 500 ευρώ για μικρά σπίτια, χωρίς θέρμανση. Σε κάθε σπίτι ζουν 8 άτομα, μια οικογένεια».

Οι Ιρακινοί βοηθάνε ο ένας τον άλλον, τονίζουν, αναφέροντας ότι «πρώτα έρχεται ο πατέρας ή ο μεγάλος αδελφός κι αφού βρεθεί δουλειά και νοικιάσει σπίτι καλεί την οικογένεια».

Ο Ρατ είναι μόλις 17 χρόνων και «ζω 8 χρόνια στο Αιγάλεω. Εννιά χρόνων με έφεραν οι γονείς από τη Βαγδάτη. Ξέρεις πόσο θέλω να γυρίσω; Αλλά εκεί δεν μπορείς ούτε στο σπίτι σου να κοιμηθείς με ασφάλεια».

Λέει ότι ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. «Μου απάντησαν ότι στην ομάδα του Αιγάλεω δεν γράφουν Ιρακινούς, μου ζητούσαν να γράψω ψεύτικο όνομα».

Οι ιδιοκτήτες του καφενείου διαμαρτύρονται πως «δώσαμε λεφτά για να το φτιάξουμε. Κόπους μιας ζωής». Κι άλλοι εξηγούν το δικό τους αδιέξοδο: «Βλέπεις το χαρτί με το οποίο μου ζητούν να εγκαταλείψω τη χώρα μέσα σ' ένα μήνα; Επειδή δεν έχω χαρτιά. Εγώ φταίω που δεν μου δίνουν; Ζω στην Ελλάδα 10 χρόνια και δουλεύω. Δέκα χρόνια παράνομος». «Είμαι μεγάλος άνθρωπος, έκλεισα τα 54. Κι ο αστυνομικός μού λέει "αν σε ξαναδώ θα σε κλείσω μέσα"». «Εμένα με κατέβασαν από το λεωφορείο μαζί με τη μάνα μου. Για έλεγχο. Φώναζαν στη μάνα μου "βούλωσέ το..."».


Στην πλατεία Κουμουνδούρου βρίσκεται η «Τσάινα Τάουν»
Μωρά κάτω από τον τσίγκο

Περπατώντας στη γειτονιά δείχνουν τα σπίτια όπου ζουν. Ξεχωρίζουν από τη δορυφορική κεραία. Αθλιες μονοκατοικίες, τις οποίες οι Ελληνες κάτοικοι εγκατέλειψαν πολλές δεκαετίες παλιότερα.

Είναι οι πιο φτωχές και παλαιότερες κατασκευές του Αιγάλεω. Σκουριασμένα κάγκελα, φουσκωμένοι τοίχοι, ραγισμένο τσιμέντο στην αυλή. Δύο πλαστικές καρέκλες, ένα στρώμα, τα μοναδικά έπιπλα. Οι πρόσφυγες που ζουν στα σπίτια κρύβονται τρομαγμένοι στη θέα των Ελλήνων. «Είμαστε πολύ φτωχοί πρόσφυγες. Δουλεύουμε όλη την ημέρα, μαζευόμαστε το βράδυ», προσπαθούν να αιτιολογήσουν την κατάστασή τους. Εδώ μέσα ζουν δύο μικρά παιδιά.

Σας δίνουν φαγητό οι γείτονες; «Ποτέ, σε κανέναν», απαντούν. «Εγινε σκληρή η ζωή. Πριν από 20 χρόνια που ήρθαμε εμείς δεν ήταν έτσι οι Ελληνες», εξηγεί ο Σαμουήλ.

Στο επόμενο σπίτι ζει οικογένεια με δύο μωρά. Τα ρούχα τους είναι απλωμένα στην αυλή. Κι ένας φωτισμένος Αϊ-Βασίλης. «300 ευρώ ενοίκιο για το χαμόσπιτο», απαντούν δείχνοντας τη στέγη από ελενίτ που μπάζει νερό.

«Δεν ήρθαμε στην Ελλάδα για να βγάλουμε λεφτά. Ηρθαμε για να γλιτώσουμε τη ζωή μας. Η πατρίδα μας ήταν πλούσια. Ζούσαμε σε όμορφα σπίτια, δεν μας έλειπε τίποτα. Φέραμε λεφτά, 11 μαγαζιά ανοίξαμε στο Αιγάλεω που τα έκλεισαν», απαντά τη στιγμή του αποχαιρετισμού ο Σαμουήλ.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/06/2008
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=14.06.2008,id=93977848

Ζωή κάτω από τη γη

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ Φωτ.: ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ



Εκπρόσωποι όλων των αφρικανικών χωρών συναντιούνται τα βράδια στο υπόγειο γραφείο της Ομοσπονδίας στην Κυψέλη
ΚΥΨΕΛΗ

Στην γειτονιά των Αφρικανών, την Κυψέλη, και συγκεκριμένα σ' ένα υπόγειο στην οδό Τήνου συναντιούνται σχεδόν κάθε εβδομάδα Αφρικανοί από πολλές χώρες της Μαύρης Ηπείρου, συζητώντας για τη δυσβάσταχτη καθημερινότητά τους.

«Πάνω από 500 Αφρικανοί ζουν σ' αυτή τη γειτονιά. Προέρχονται από διάφορες χώρες, τη Σιέρα Λεόνε, τη Γουινέα, την Ακτή Ελεφαντοστού», εξηγεί ο Κρίστοφερ από το Καμερούν, που σπουδάζει στη Γεωπονική Σχολή και ζει 4 χρόνια στη χώρα μας.

Δίπλα του κάθονται ο Αμίν και ο Ταλαγίρου από τη Γουινέα, ο Αμπι και ο Ντέιβιντ από τη Νιγηρία, ο Αμάντο από την Μπουρκίνα Φάσο, ο Ουάντ από τη Σενεγάλη, ο Ιντρίσε από τη Σιέρα Λεόνε. Αλλος εργάτης στο λιμάνι του Περάματος, δύο έχουν καταστήματα αποστολής χρημάτων στις χώρες τους κι οι υπόλοιποι είναι μικροπωλητές. Ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα από δύο μέχρι 18 χρόνια. Οι δύο παλιότεροι παντρεύτηκαν με Ελληνίδες, έκαναν παιδιά.

Μιλάμε για τα διπλανά υπόγεια καταστήματα. Κρέμασαν ένα σεντόνι και κοιμούνται νεαροί Αφρικανοί. Ενα δωμάτιο όλο κι όλο φαίνονται από τα τζάμια: «Δύσκολα βρίσκουμε σπίτι. Η πρώτη ερώτηση των ιδιοκτητών είναι "από πού είσαι;". "Από την Αφρική", λες. Οι πιο ευγενικοί σού απαντούν "νοικιάστηκε". Αλλοι λένε "δεν θέλω ξένους". "Γιατί;", "γιατί έτσι θέλω". Και σου κλείνουν στα μούτρα το τηλέφωνο. Τα σπίτια που νοικιάζουμε είναι πάντα υπόγεια. Αν δεν είναι υπόγειο δεν μας το δίνουν. Επειδή κανείς δεν θέλει να ζει στο υπόγειο».

Αντιμετωπίζετε προβλήματα με τους γείτονες;

«Το πρόβλημά μας είναι το ελληνικό κράτος, όχι οι γείτονες» απαντά ο πατέρας τους, ο Ιντρίσε από τη Σιέρα Λεόνε, που στις συναντήσεις φέρνει και τους δύο μικρούς γιους του. «Εδώ γεννήθηκα», απαντά ο μεγαλύτερος. Είναι 10 ετών, τον λένε Αλέξανδρο, μιλάει καλά ελληνικά αφού «φοιτώ σε ελληνικό σχολείο». «Αυτός θα έπρεπε να έχει ελληνικό διαβατήριο. Δεν γνώρισε την πατρίδα των γονιών του, δεν έμαθε τη μητρική του γλώσσα. Οι φίλοι του είναι ελληνόπουλα». Τον μικρότερο, τον φωνάζει Μανώλη, είναι 6 ετών.

Προσθέτουν ότι «πληρώνουμε 300 ευρώ για μία υπόγεια γκαρσονιέρα, 450 για ένα υπόγειο δύο δωματίων».

Ρατσιστικά φαινόμενα;

«Μας απαντούν "δεν θέλουμε ξένους στη δουλειά". Προτιμούν έναν ξανθό Αλβανό. Ο μαύρος είναι πάντα ξένος. Κι όλοι μάς βεβαιώνουν πως "εσείς είστε καλά παιδιά, δεν πειράζετε κανέναν". Αλλά μας κρατούν πάντα σε απόσταση. Μακριά κι αγαπημένοι. Κι ας θησαυρίζουν χιλιάδες Ελληνες έμποροι στις αφρικανικές χώρες».

«Δύσκολο το μεροκάματο» προσθέτουν οι μικροπωλητές: «Δουλεύουμε για να πληρώσουμε το ΤΕΒΕ, το νοίκι, τους φόρους. Η ζωή είναι πολύ ακριβή για εμάς. Γι' αυτό συγκεντρωνόμαστε σε συγκεκριμένα σημεία. Εμείς δεν μπορούμε να βγούμε για φαγητό, μαγειρεύουμε. Δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για το σούπερ μάρκετ. Ψωνίζουμε από τα αφρικανικά μαγαζιά που υπάρχουν στη Κυψέλη. Οι Ελληνες εισάγουν τα προϊόντα, εμείς τα πουλάμε. Ανοιξαν δικά μας κομμωτήρια, μπαράκια, όλα είναι φθηνά. Γι' αυτό μαζεύονται Αφρικανοί από το Παγκράτι, τη Βικτώρια κι από πιο μακριά».

Ο Κρίστοφερ επισημαίνει ότι «στη σχολή με ρωτάνε συνεχώς, "εσύ γιατί ήρθες στην Ελλάδα;" Δεν γνωρίζουν ότι στο Καμερούν ζουν 1.500 Ελληνες επιχειρηματίες, που βγάζουν εκατομμύρια, ενώ στην Ελλάδα μόνο 150 μικροπωλητές από το Καμερούν».

Το μεγάλο πρόβλημα; «Δεν μας δίνουν χαρτιά να καταφέρουμε να δουλέψουμε; Αν σου πάρω την αστυνομική ταυτότητα θα μπορέσεις να δουλέψεις; Τα παιδιά μας δεν υπάρχουν, δεν τους βγάζουν πιστοποιητικό γέννησης, δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω αφού εδώ γεννιούνται, ζουν χωρίς υπηκοότητα. Εδώ τρώνε, κοιμούνται, μεγαλώνουν, αλλά δεν μπορούν να είναι περήφανα γι' αυτήν την πατρίδα. Μόνο αν είσαι ποδοσφαιριστής σταρ δεν είσαι μαύρος». Ακόμα και οι Αφρικανοί παίκτες κάποια στιγμή φεύγουν επειδή τους συμπεριφέρονται ρατσιστικά. Ολα ξεκινούν από τους νόμους που ψηφίζει η ελληνική Βουλή. Γιατί αν κάποιος μας βρίζει, μας χτυπήσει και δεν έχουμε χαρτιά, δεν μπορούμε να τον μηνύσουμε, ούτε να τον καταγγείλουμε στην Αστυνομία. Η κυβέρνηση θέλει ψήφους, δεν θα ψηφίσει ευνοϊκότερους νόμους για εμάς».

Τι σκοπεύετε να κάνετε;

«Οποιος Αφρικανός βγάζει λεφτά πληρώνει στην Ιταλία 600 ευρώ το χρόνο και γίνεται Ευρωπαίος πολίτης. Στην Ιταλία πληρώνεις, σου δίνουν χαρτιά και ζεις. Εσείς χάνετε».

Υπάρχουν γκέτο στην Ελλάδα;

«Παντού υπάρχουν. Στη Σοφοκλέους μόνο Σουδανούς και Σομαλούς συναντάς».



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/06/2008
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=14.06.2008,id=12732984

Ανάμεσα στα σκουπίδια


Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ Φωτ.: ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ



Πληρώνουν 50 ευρώ τον μήνα νοικιάζοντας το στρώμα για λίγες ώρες σε παλιά κτίρια γύρω από την Ομόνοια
ΟΜΟΝΟΙΑ

«Ολοι γύρω από την Ομόνοια συγκεντρωνόμαστε. Εκεί βρίσκονται όλα τα αραβικά, τα κινεζικά, τα πακιστανικά, τα ινδικά και τα αφρικανικά μαγαζιά. Βρίσκεις φαγητό, τσάι, με 2-3 ευρώ μπορείς να φας. Δεν μας περισσεύουν χρήματα για ελληνική ταβέρνα». Αυτή είναι η σχεδόν στερεότυπη απάντηση ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Τόπος συνάντησης, οι δρόμοι γύρω από την Ομόνοια. Οπως ακριβώς συνέβαινε κάποτε με τους επαρχιώτες που έδιναν ραντεβού στο φαρμακείο του Μπακάκου.

(http://www.enet.gr/online/dspphoto?id=224357)
Πληρώνουν 50 ευρώ τον μήνα νοικιάζοντας το στρώμα για λίγες ώρες σε παλιά κτίρια γύρω από την Ομόνοια

Κάπου στη Σωκράτους μπαίνουμε σ' ένα μικρό μαγαζάκι που σερβίρει καφέ και λίγο φαγητό. Ο Μαχμούτ από το Μπανγκλαντές εξηγεί ότι «δεν πάμε σε ελληνικά μαγαζιά, δεν ξέρουμε τη γλώσσα, δεν καταλαβαίνουμε καν τι γράφει ο κατάλογος».

Ολοι οι γύρω δρόμοι, γεμάτοι μαγαζιά των μεταναστών και τόνους σκουπίδια. Ανάμεσα στους σωρούς, δεκάδες μικροπωλητές, πουλάνε πάνω σε χαρτόνια οτιδήποτε μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς: άγνωστα φρούτα, παπούτσια, εσώρουχα, παντελόνια, μπουφάν, κάλτσες, CD. Οι πελάτες, όλοι νέοι άνδρες, όλοι μετανάστες. Ο,τι και να πάρεις κοστίζει 1-5 ευρώ. Ολόκληρα τσουβάλια ξεφορτώνουν διαρκώς οι νεότεροι μετανάστες.

Εμπορος ο Τζεράτ από το Πακιστάν, έχει δικό του μαγαζί με κινητά τηλέφωνα και τηλεκάρτες. Το μαγαζί του είναι γεμάτο ομοεθνείς του:

-Ελληνες πελάτες έχετε;

«Ποτέ!», απαντά κοφτά.

Ουρά σχηματίζουν οι Αραβες στη Μενάνδρου για ένα κεμπάπ στο «Αλεξάνδρεια».

«Υπάρχουν 2.000 παράνομοι πωλητές», διευκρινίζει ο φύλακας στην πόρτα του ΠΑΚ-ΙNDIAN εστιατορίου. Δείχνει τριγύρω το ανατολίτικο παζάρι, τους Κινέζους που μεταφέρουν σε καροτσάκι τεράστιες φιάλες γκαζιού.

Στο ινδικό εστιατόριο οι τιμές στον αναρτημένο κατάλογο ανέρχονται σε 2,5 μέχρι 4 ευρώ. Ακούν ινδική μουσική, πίνουν τσάι και ταξιδεύουν. Στην οδό Αριστοφάνους, βρίσκεται το μαγαζί του Χουσεΐν. «Πουλάω ρούχα από το Μπανγκλαντές και το Πακιστάν. 18 χρόνια έκλεισα εδώ. Τελειώνοντας τη δουλειά, μαζευόμαστε στα καφενεία μας, κάθε Σαββατοκύριακο στα σπίτια...»

Εδώ κανείς δεν δείχνει ενόχληση από την έντονη δυσωσμία των σκουπιδιών. Κουβέρτες, πολύχρωμα μπαχαρικά, ακόμη και κομμάτια κρέας πουλιούνται ριγμένα στην άσφαλτο, πάνω σε τσουβάλια.

Ο Πακιστανός Σαμπίρ μάς υποδέχεται στο μαγαζί του, Μενάνδρου και Σοφοκλέους, με ευγένεια. Μιλάει άψογα ελληνικά και παράλληλα εξυπηρετεί εκατοντάδες μετανάστες: «19 χρόνια στη δουλειά, ήρθα παιδί και γέρασα. Σήμερα, η γειτονιά έχει 35 πακιστανικά μαγαζιά. Τώρα εδώ συνυπάρχουμε όλες οι φυλές: κίτρινη, μαύρη, ό,τι ζητήσεις θα το βρεις. Μόνο Ελληνες δεν βλέπεις. Σπάνια. Μεταξύ μας δεν έχουμε προβλήματα».

Οι πελάτες του αγοράζουν είδη πρώτης ανάγκης: «Αυτή η βαλίτσα, το κινητό, η κουβέρτα, το ραδιοκασετόφωνο, το κινητό - εδώ κοστίζουν στο ένα τρίτο της τιμής. Το κέρδος μας είναι πολύ μικρότερο».

Προχωρώντας προς την πλατεία Κουμουνδούρου, μπαίνουμε στην κινεζική συνοικία. Κόκκινα φανάρια κρεμασμένα, ταμπέλες με κινεζική γραφή και μια ολόκληρη κοινωνία: εκατοντάδες Κινέζοι μπαινο-βγαίνουν στα κτίρια, γυναίκες με μωρά, μικρά παιδιά, μια ολόκληρη κοινωνία ξεδιπλώνεται ξεκινώντας από την οδό Ευριπίδου και τυλίγει ακόμη και τα εναπομείναντα ελληνικά μαγαζιά. Και οι καλοντυμένες πελάτισσες που πίνουν αμέριμνα τον καφέ τους στην πλατεία είναι Κινέζες.

Κοντά στην πλατεία Κουμουνδούρου βρίσκεται και το τεράστιο εμπορικό κέντρο των Κινέζων. Ενα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο με την επιγραφή «Τσάινα Τάουν».

Οι εξωτερικές επιγραφές ειδοποιούν για προϊόντα «γαλλικής» και «ιταλικής» μόδας και ρούχα στις βιτρίνες μοιάζουν με αληθινά. Από τους 7 ορόφους του κτιρίου, πολλοί Ελληνες, προφανώς έμποροι, βγαίνουν κρατώντας τεράστιες μαύρες σακούλες με εμπορεύματα. Αντιλαμβανόμενοι ελληνική παρουσία γίνονται προσεκτικοί. Αμέτρητοι Κινέζοι φορτώνουν στα υπόγεια του κτιρίου τόνους ηλεκτρονικά είδη, εσώρουχα, παιδικά παιχνίδια, δερμάτινα παπούτσια και τσάντες, ψεύτικα κοσμήματα και κουβέρτες.



 ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/06/2008

Ανάμεσα στα παραπήγματα...

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ Φωτ.: ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ



Ενα από τα πολλά μίνι - μάρκετ μεταναστών που φέρνουν δικά τους προϊόντα σε αθηναϊκές συνοικίες
ΤΑΥΡΟΣ - ΡΕΝΤΗ

Στους Δήμους Ταύρου και Ρέντη, πίσω από τα εργοστάσια, ανάμεσα στη λαχαναγορά και τα πρακτορεία μεταφορών ζουν άνθρωποι μέσα σε παραπήγματα.

Πρόκειται για αρκετές χιλιάδες Πακιστανούς, Ινδούς και μετανάστες από το Μπανγκλαντές. Ζουν μέσα στα ερείπια εγκαταλελειμμένων σπιτιών, για τα οποία μάλιστα πληρώνουν στους ιδιοκτήτες περίπου 200 ευρώ ενοίκιο.

Οι περισσότεροι κατοικούν σε μονόχωρα σπίτια, ένα δωμάτιο, μια κουζινούλα και η υποτυπώδης τουαλέτα, χτισμένη μεταγενέστερα στη μικρή αυλή. Το πολύ τριάντα τετραγωνικά όλο μαζί. «Χωρίς συμβόλαιο», διευκρινίζουν.

Στο εσωτερικό, στρώματα στη σειρά. Οσοι χωράνε να κοιμηθούν, τόσοι άνθρωποι ζουν. Περίπου οχτώ Πακιστανοί ζουν σε καθένα από τα δεκάδες μικρά σπιτάκια της γειτονιάς. Πλένουν τα ρούχα στην αυλή. Ο μικρότερος στην κουζίνα ζυμώνει και ψήνει πίτες.

Φοβούνται να μιλήσουν. Πιστεύουν ότι «θα έρθουν πάλι να μας χτυπήσουν. Τις νύχτες δεν κοιμόμαστε από τον φόβο. Πώς να δουλέψεις ολόκληρη τη μέρα στο εργοστάσιο, στη λαχαναγορά;»

Η καθημερινότητά τους δεδομένη: «Ξεκινάμε στις 4-5 το πρωί, επιστρέφουμε το απόγευμα. Αρχίζουμε τις δουλειές. Αλλος καθαρίζει, άλλος πάει για ψώνια, άλλος μαγειρεύει, πλένει τα πιάτα».

Χωρίς ωράριο, αργίες

Συναντηθήκαμε με δύο μαθητές του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών. Τον 34χρονο Αχμέτ Μουναβάρ, που εκτελεί και χρέη μουσουλμάνου ιερωμένου και ζει 7 χρόνια στην Ελλάδα. Λέει ότι ξεκίνησε τη ζωή του στη χώρα μας δουλεύοντας σε βιοτεχνία, έφτιαχνε παπλώματα. «Χωρίς αργίες το Σαββατοκύριακο, χωρίς ωράριο, με 30 ευρώ μεροκάματο».

Ο δεύτερος είναι ο 31χρονος Νταούντ Σεΐχ από το Μπαγκλαντές. «Κι εγώ 30 ευρώ μεροκάματο παίρνω. Ράφτης σε βιοτεχνία φασόν. Οχι, σε κανέναν δεν βάζουν ΙΚΑ. Δούλεψα 6 μήνες και ο εργοδότης δεν έβαλε ούτε ένα ένσημο. Αλλαξα 4 αφεντικά. Στην αρχή με φιλοξενούσε ο ξάδελφος. Μετά βρήκα δουλειά και νοίκιασα σπίτι μαζί με άλλους, από το ίδιο χωριό είμαστε».

«Δεν έχω συμβόλαιο για το ενοίκιο», διευκρινίζει ο Αχμέτ, γιατί μ' έκλεψαν, δεν είχα χαρτιά και φοβήθηκα να πάω στην Αστυνομία. Πώς να τους αποδείξω ότι ζω σ' αυτό το σπίτι; Μένω στο ίδιο σπίτι με άλλα τρία άτομα».

«Εμείς είμαστε τρεις» λέει περήφανα ο Νταούντ: «Πληρώνουμε 400 ευρώ για δύο δωμάτια. Γνώρισα σε δουλειά τους ιδιοκτήτες και τους πείσαμε να μας το νοικιάσουν».

Χαρακτηρίζουν «πολύ δύσκολο να βρούμε σπίτι και ειδικά στο κέντρο της Αθήνας ή σε καλύτερες γειτονιές. Οι ιδιοκτήτες δεν μας επιτρέπουν να μένουμε περισσότεροι από δύο άτομα σε κάθε σπίτι. Συνήθως, απαντούν, αφού δεν είσαι Ελληνας, άσ' το δεν το νοικιάζω. Πολλοί απαιτούν να ζεις μαζί με τη γυναίκα σου, αλλά για να φέρουμε τη γυναίκα μας στην Ελλάδα, είναι τόσο μεγάλη η γραφειοκρατία που τραβάμε τα μαλλιά μας».

Σε ποιες γειτονιές μαζεύεστε;

«Στο Ρέντη, το Περιστέρι, τον Πειραιά, τη Νίκαια. Γιατί εκεί βρίσκουμε διάφορες δουλειές όπως στις βιοτεχνίες, τα εργοστάσια, τις οικοδομές. Οι περισσότεροι Μπανγκλαντεσιανοί ζουν γύρω από τον σταθμό του τρένου "Αττική", την Ομόνοια, τα Κάτω Πατήσια, τη Βικτώρια. Ζουν τουλάχιστον πέντε στο ίδιο σπίτι για να μοιράζονται το νοίκι. Αν φέρει κάποιος τη γυναίκα του και τα παιδιά, πώς θα πληρώσει λογαριασμούς, φαγητό και θα στείλει και λεφτά στους γονείς; Μένουν εκεί που δουλεύουν. Κοντά στις βιοτεχνίες, πουλάνε λουλούδια στους δρόμους γύρω από τους σταθμούς και τις πλατείες, καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων». Τα μεροκάματα; «Στη βιοτεχνία για 12 ώρες πληρώνουν 30 ευρώ, χωρίς ΙΚΑ».

Εξηγούν ότι «σ' όλες τις γειτονιές που ζούμε ανοίξαμε μπακάλικα. Ψωνίζουμε από αυτά και από τα ελληνικά μίνι-μάρκετ της γειτονιάς. Στο κέντρο της Αθήνας έχουν ανοίξει αρκετά δικά μας μαγαζιά, βρίσκουμε ό,τι χρειαζόμαστε».

Πού συναντιούνται; «Σε κάθε γειτονιά λειτουργεί κι ένα τζαμί. Εκεί βρισκόμαστε. Τις καθημερινές δεν υπάρχει χρόνος. Μιλάμε από το τηλέφωνο. Αλλά και στο τζαμί τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Δεν χτύπησαν Πακιστανούς μόνο στο Ρέντη και το Αιγάλεω. Πολλές φορές μπαίνουν στο τζαμί και χτυπούν Πακιστανούς, Ινδούς, Μπανγκλαντεσιανούς. Την τελευταία φορά μας πήραν και 1.000 ευρώ που είχαμε μαζέψει. Καλούμε την Αστυνομία, δεν κάνει τίποτα. Την περασμένη εβδομάδα ήρθαν πάλι. Πετάνε πέτρες, σίδερα, σπάνε τα τζάμια την ώρα της προσευχής. Ευτυχώς μας προστατεύουν οι κουρτίνες και δεν πέφτουν τα γυαλιά στα κεφάλια μας...»

Στα ελληνικά καφέ κι εστιατόρια δεν πηγαίνετε;

«Οι περισσότεροι δεν ξέρουν ελληνικά, δεν καταλαβαίνουν τι γράφει ο κατάλογος. Είναι δύσκολο να συνεννοηθούμε. Επιπλέον στα δικά σας σημεία συνάντησης εμείς δεν θα βρούμε δικούς μας ανθρώπους. Θέλουμε να μάθουμε καλά ελληνικά αλλά πού να βρεθεί χρόνος για μαθήματα όταν δουλεύεις 12 ώρες. Πολλοί Πακιστανοί και Μπανγκλαντεσιανοί κοιμούνται στις βιοτεχνίες. Εργάτες την ημέρα, φύλακες το βράδυ».

Ο 27χρονος Μαχμούτ διευκρινίζει ότι «ο φίλος μου, που δουλεύει μαζί μου, ζει δύο χρόνια στην Αθήνα. Το μαγαζί που δουλεύει και το σπίτι είναι στα Κάτω Πατήσια. Δεν ξέρει πού βρίσκεται ο σταθμός του μετρό, δεν πήγε ποτέ στην Ομόνοια».



 ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/06/2008
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=14.06.2008,id=72221176

Παλεύοντας για την άδεια παραμονής...

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ Φωτ.: ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ


Αφρικανοί

Λορέτα Μακόλι (Ενωση Αφρικανών Γυναικών)

«Οι Αφρικανοί άρχισαν να έρχονται στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1970. Θυμάμαι που περπατούσαμε στον δρόμο κι άκουγα να λένε "πο πο μαύροι..." Και να σκεφτείτε πως αυτοί που ήρθαν τότε, παλεύουν για την άδεια παραμονής τους ακόμα. Εμείς και οι περισσότεροι Αφρικανοί ήρθαμε γύρω στο 1980. Κι εμείς ακόμη παλεύουμε για την άδεια παραμονής. Οι πρώτες γειτονιές Αφρικανών δημιουργήθηκαν στο τέρμα της οδού Λιοσίων. Τότε, έβρισκαν δουλειά στα εργοστάσια. Μετά άρχισαν να έρχονται και γυναίκες που δούλευαν στα πλούσια αθηναϊκά σπίτια. Σήμερα, οι Αφρικανοί δουλεύουν ως μικροπωλητές στις λαϊκές αγορές, τα εργοστάσια έκλεισαν».

Ποιες είναι οι γειτονιές τους;

«Οταν φτάνουν στην Ελλάδα μετακινούνται γύρω από τις πλατείες Αττικής, Αμερικής και την πλατεία Κυψέλης. Οι Νιγηριανοί και από τη Σιέρα Λεόνε ζουν κυρίως στα Κάτω Πατήσια, από την Γκάνα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Οι περισσότεροι κινούνται στα Πατήσια, την πλατεία Αττικής, εκεί γύρω. Γιατί βρίσκουν σπίτια με πιο φθηνό ενοίκιο. Μέχρι τώρα ζούσαν στα υπόγεια κι ακόμα υπόγεια νοικιάζουν. Τώρα αρχίζουν ν' ανεβαίνουν και στους πρώτους ορόφους».

Αρχισαν ν' ανοίγουν και δικά τους καταστήματα.

«Στις ίδιες γειτονιές ανοίγουν και μαγαζιά. Στην πλατεία Αμερικής άνοιξαν αρκετά. Ηδη υπάρχουν τρία εστιατόρια, αρκετά κομμωτήρια, μίνι μάρκετ που φέρνουν τρόφιμα από την Αφρική. Καταστήματα με τρόφιμα από την Αφρική άνοιξαν και γύρω από την Ομόνοια».

Οι νεοεισερχόμενοι πού βρίσκονται;

«Οταν έρχονται από την Αφρική και είναι παράνομοι μένουν μαζί με τους συγγενείς τους μέχρι να βγάλουν νόμιμα χαρτιά. Πολλοί όμως δεν έχουν σκοπό να μείνουν, θέλουν να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες. Κι άλλοι φεύγουν γιατί δεν αντέχουν να περιμένουν τόσο χρόνο που απαιτεί η διαδικασία. Πάντως όποιοι δεν έχουν άδεια διαμονής, φιλοξενούνται. Κι όταν κάποιος έχει σκοπό να παραμείνει, προσπαθεί να βρει δουλειά. Προσπαθεί να κάνει ό,τι βρει μπροστά του για να επιζήσει. Συνήθως, οι γυναίκες κατευθύνονται προς την Κηφισιά, την Εκάλη, τη Γλυφάδα όπου εργάζονται ως οικιακές βοηθοί. Οι άνδρες καθαρίζουν, πλένουν πιάτα σε εστιατόρια, πολλοί βρίσκουν δουλειά σε εργοστάσια. Δυστυχώς, οι Ελληνες πιστεύουν ότι όλοι οι Αφρικανοί πουλάνε ναρκωτικά. Αντιθέτως, απασχολούνται σε πολλές δουλειές. Πολλά κορίτσια εργάζονται σε κομμωτήρια».

Σε τι εξυπηρετεί η συγκέντρωση σε συγκεκριμένες περιοχές;

«Στις γειτονιές βρίσκεται ο ένας κοντά στον άλλο. Τις Κυριακές σχεδόν όλοι οι Αφρικανοί μαζεύονται σε πέντε εκκλησίες γύρω από την Ομόνοια. Τα Σαββατοκύριακα, κυρίως τα βράδια, γιορτάζουν μαζί. Κάνουν πάρτι γενεθλίων, γάμους στα δικά τους εστιατόρια που βρίσκονται στις γειτονιές τους.

Οι καθημερινές τους επαφές είναι λίγες. Δουλεύουν πολύ και το βράδυ ξεκουράζονται βλέποντας τηλεόραση. Αλλά βοηθάνε πολύ ο ένας τον άλλο. Οταν κάποιος πεθάνει, μαζεύεται η γειτονιά και συγκεντρώνει τα χρήματα που απαιτούνται για την κηδεία. Οταν παντρεύεται μια κοπέλα, όλες μαζί μαγειρεύουν για τον γάμο. Αν αρρωστήσει κάποιος στο νοσοκομείο, δεν πληρώνει αποκλειστική νοσοκόμα, μαζεύονται και κάνουν βάρδιες με τη σειρά. Για ό,τι συμβεί θα συγκεντρωθεί η γειτονιά για να βοηθήσει. Γιατί όλοι αρρωσταίνουμε, εμείς δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε».



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/06/2008

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=14.06.2008,id=86415224

Θέλω να σπουδάσω αλλά δεν μπορώ


Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ


Ποιος είπε ότι το δικαίωμα στην εκπαίδευση είναι αυτονόητο; Για την 23χρονη Καλίτζα, για παράδειγμα, είναι μάλλον απίθανη προοπτική: «Νιώθω παγιδευμένη και μπλεγμένη, δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω, το μόνο που έχω μπροστά μου είναι η απελπισία. Θέλω να σπουδάσω και δεν μπορώ γιατί δεν έχω χαρτιά και θα αναγκαστώ να δουλέψω για να πληρώσω τα ένσημα και να πάρω άδεια παραμονής, άρα πάνε οι σπουδές, πάει το πτυχίο, πάνε τα πάντα», μας λέει.

Είναι δυνατόν; Και όμως. Οι γονείς της ήρθαν στη χώρα μας από τη Σιέρα Λεόνε πριν από περίπου 20 χρόνια.


Καλίτζα Σένκο
«Εχω και άλλα δύο παιδιά, 14 και 12 χρόνων, που γεννήθηκαν εδώ. Η μεγάλη μου κόρη ήρθε μικρή, τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο στην Ελλάδα και έκανε νοσηλευτική στα ΤΕΕ. Και έχουμε αυτό το πρόβλημα που τα παιδιά δεν έχουν χαρτιά, μας ζητάνε να πάμε στην πατρίδα για πιστοποιητικά γέννησης και δεν γίνεται να μας τα δώσουν εφόσον δεν εννήθηκαν εκεί. Δεν ξέρω τι θα γίνει, δεν βλέπουμε λύση», μας λέει η μητέρα της, Αουα Σένκο. Σύμφωνα με τον νόμο, όταν ένα παιδί μεταναστών ενηλικιωθεί παύει να καλύπτεται από την άδεια παραμονής των γονιών του και πρέπει να βρει εργοδότη για να αποκτήσει δική του.

Η Καλίτζα «θέλει να σπουδάσει, όπως όλα τα παιδιά σήμερα, αλλά ο νόμος λέει ότι πρέπει να δουλέψει για να βγάλει άδεια παραμονής. Και πρέπει να πληρώσει ένα σωρό λεφτά σε ένσημα για να πάρει άδεια. Και μόνο που το σκέφτομαι με τρελαίνει. Τι μπορεί να γίνει αν μείνει παράνομη, που οι γονείς είμαστε νόμιμοι και το παιδί δεν δουλεύει; Προσπαθεί τώρα να γραφτεί στο πανεπιστήμιο έξω γιατί εδώ χωρίς άδεια δεν γίνεται και λέμε, αν τη δεχτούν, πώς θα πάει; Φαίνεται ότι αυτή η πόρτα κλείνει, σβήνουν τα όνειρά της, όπως κι εμάς, που αναγκαστήκαμε να φύγουμε από την πατρίδα μας. Δεν βλέπουμε μέλλον και τώρα που μεγαλώνουν και τα άλλα μας παιδιά θα έχουμε τα ίδια προβλήματα...», καταλήγει η Αουα.


Αουα Σένκο
Χορήγηση άδειας

«Είναι άμεση η υποχρέωση του υπουργείου Εσωτερικών να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και να παράσχει κάθε δυνατή βοήθεια στη συγκεκριμένη κοπέλα», μας λέει ο βουλευτής του ΣΥΝ Φώτης Κουβέλης, που θεωρεί ότι «είναι πολιτικά απαράδεκτο και απάνθρωπο να στερεί η χώρα μας το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα ενός παιδιού στη μόρφωση. Η νέα αυτή μεγάλωσε στην Ελλάδα και έχει όλες τις προϋποθέσεις να αποκτήσει ακόμα και ελληνική ιθαγένεια. Η Ελλάδα έχει τη μεγάλη δημοκρατική εκκρεμότητα της αναγνώρισης των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των ξένων πολιτών που ζουν στη χώρα μας. Η εκκρεμότητα αυτή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη για τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στην Ελλάδα».

Ρύθμιση για την άμεση χορήγηση άδειας παραμονής αόριστης διάρκειας για όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στη χώρα μας ζητεί το μέλος της συντονιστικής επιτροπής της καμπάνιας «Οχι στον ρατσισμό από κούνια» Σόνια Μητραλια: «Το πρόβλημα των 200.000 νέων της δεύτερης γενιάς μεταναστών παραμένει άλυτο και αυτός ο τεράστιος νεανικός πληθυσμός εξακολουθεί να μένει μετέωρος, χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα, χωρίς παρόν και μέλλον. Η αιτία απλή: ο στρουθοκαμηλισμός των κυβερνητών μας, που κάνουν ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν. Που συντηρώντας ένα καθεστώς διακρίσεων, ένα αληθινό απαρτχάιντ, στην καρδιά της καθημερινής μας ζωής, αφήνουν να δηλητηριάζεται όλη η κοινωνία μας. Γι' αυτό και ζητάμε εδώ και τώρα τη χορήγηση άδειας παραμονής και εργασίας αόριστης διάρκειας για όλους τους νέους και νέες που γεννήθηκαν ή φοίτησαν στην Ελλάδα».


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/06/2008
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=14.06.2008,id=89438488

Ανθρωποι και ποντίκια στα γκέτο της Αθήνας

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΙΝΑΡΔΟΥ Φωτ.: ΧΡ. ΛΙΑΤΣΗΣ

Με αφορμή την αναστάτωση που όλο και συχνότερα βιώνει το κέντρο της πρωτεύουσας, η Νομαρχία Αθηνών επαναφέρει το αίτημά της για τη δημιουργία ενός οργανισμού που θα αναλάβει την «εκκαθάριση» των περιοχών των «αποβλήτων» της Αθήνας όπου μετανάστες μοιράζονται στοιβαγμένοι ελάχιστα τετραγωνικά ζωής ανάμεσα σε σπασμένες αποχετεύσεις, τρωκτικά και ανυπόφορη βρόμα.

Ολα δείχουν ότι η ανικανότητα και η εγκληματική αδιαφορία των αρχών για τους μετανάστες μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικές νέων διωγμών με όχημα την «υγιεινή αποστείρωση» περιοχών.

Ηδη εδώ και αρκετούς μήνες, η Νομαρχία έχει «χαρτογραφήσει» τα «γκέτο» της Αθήνας μέσω της Διεύθυνσης Υγιεινής. Πρόσφατα, μάλιστα, ξεκίνησε και επιχείρηση «σκούπα» με παρέμβαση εισαγγελέα, ώστε να καθαριστούν οι επικίνδυνες εστίες μόλυνσης στα καταφύγια των μεταναστών.

Κωνσταντινουπόλεως, Πειραιώς, Μετσόβου, Αιόλου, Ευριπίδου, Θερμοπυλών, Ιάσονος, Μενάνδρου... δρόμοι που συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο πληθυσμό μεταναστών της Αθήνας.

Η «εκκαθάριση» ξεκίνησε από την οδό Μενάνδρου σε πολυκατοικίες όπου κατέφευγαν άνθρωποι-κουρέλια.

Αδιάφοροι ιδιοκτήτες

Σύμφωνα με τη Διεύθυνση Προστασίας Καταναλωτών και Υγειονομικού Ελέγχου της Νομαρχίας, που ανέλαβε να συμπληρώσει τη... μεταναστευτική πολιτική, «οι αγωγοί του αποχετευτικού συστήματος της πολυκατοικίας βρέθηκαν σπασμένοι, με αποτέλεσμα να έχουν συσσωρευτεί λύματα στο υπόγειο και στον ακάλυπτο χώρο». Η ίδια πολυκατοικία είχε ελεγχθεί από τους επόπτες το 2006, οπότε και είχε διαπιστωθεί η συγκεκριμένη κατάσταση.

Παρά το γεγονός ότι είχαν ενημερωθεί οι έλληνες ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων, ουδείς μπήκε στον κόπο να αναλάβει τις ευθύνες του. Και αυτό, όπως προκύπτει από πηγές της Νομαρχίας, αποτελεί πάγια τακτική των περισσότερων ιδιοκτητών αν και κάποιοι από αυτούς έχουν οδηγηθεί ακόμη και στη Δικαιοσύνη: «Μετά από υγειονομικό έλεγχο από την Διεύθυνση Προστασίας Καταναλωτή και Υγειονομικού Ελέγχου του Κεντρικού Τομέα στην πολυκατοικία της οδού Μενάνδρου, στην περιοχή της Ομόνοιας, οκτώ ιδιοκτήτες διαμερισμάτων παραπέμφθηκαν στον εισαγγελέα, καθώς διαπιστώθηκε ότι δεν είχε γίνει καμιά ενέργεια για την εξάλειψη των ακάθαρτων υδάτων στον υπόγειο χώρο (με χαρακτηριστική οσμή λυμάτων) που δημιουργούσαν σοβαρή ανθυγιεινή και αντιαισθητική εστία», αναφέρουν από τη Νομαρχία.

Οι περισσότεροι έχουν εγκαταλείψει εδώ και χρόνια τις ιδιοκτησίες τους στο κέντρο, ζουν κυρίως σε προάστια της Αττικής, νοικιάζουν τα σπίτια τους σε μετανάστες και αποποιούνται οποιασδήποτε ευθύνης συντήρησής τους.

Παράλληλα, εντύπωση προκαλεί το γεγονός, όπως μαθαίνουμε από πηγές της νομαρχίας, ότι κάποια από τα κτίρια «τρώγλες» ανήκουν στο Δημόσιο!

Τα οικήματα όπου διαμένουν μετανάστες στο κέντρο ανέρχονται σε 140, τα εγκαταλελειμμένα οικήματα που θεωρούνται πως συνιστούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία είναι 208, τα στέκια τοξικομανών 16 και οι οίκοι ανοχής 14.

Σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και παρατημένα αυτοκίνητα χρησιμοποιούνται ως προσωρινές κατοικίες.

Εκθέσεις-σοκ των ελεγκτών

Τα μεγαλύτερα προβλήματα εντοπίστηκαν στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Ομόνοιας και επί των οδών Μενάνδρου, Σατωβριάνδου, Κουμουνδούρου, Γερανίου, Ζήνωνος, Σωκράτους, Χίου, Ψαρρών, Ξούθου, Σοφοκλέους, Λεωνιδίου, Θερμοπυλών, Ιάσωνος, Ακομινάτου, Κεραμεικού και επί της οδού Γιατράκου στο Μεταξουργείο πίσω από σχολείο που λειτουργεί.

Ο νομάρχης Γ. Σγουρός κάνει λόγο για «υγειονομική βόμβα που κάποια στιγμή θα εκραγεί». Μεταξύ άλλων, οι επόπτες Δημόσιες Υγείας διαπιστώνουν στις εκθέσεις τους:

*Εξαιρετικά επικίνδυνο συνωστισμό εντός των διαμερισμάτων. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στα καλύτερα από αυτά ζουν σε άθλιες συνθήκες 30-40 αλλοδαποί, μεταξύ των οποίων και παιδιά υπό αδιευκρίνιστες σχέσεις και στη χειρότερη έως και 100 άτομα ανά διαμέρισμα που διαθέτει μόνο μία τουαλέτα.

*Οι ένοικοι συμβιούν με πληθυσμούς από κατσαρίδες, σε αριθμό τέτοιο ώστε να αλλοιώνεται το χρώμα των τοίχων, τρωκτικά, κοριούς και ψύλλους. Κοιμούνται στο πάτωμα, στα μπαλκόνια, στον ακάλυπτο, ανάμεσα στα απορρίμματα, πάνω σε βρόμικες κουρελούδες.

*Πολλά από αυτά χρησιμοποιούνται ως ξενοδοχεία ύπνου ειδικά για γυναίκες έναντι 5 ευρώ την ημέρα.

*Οι ακάλυπτοι χώροι και οι φωταγωγοί χρησιμεύουν ως χωματερές απορριμμάτων, σε ορισμένες από τις οποίες ξεσπούν συχνά πυρκαγιές (Μενάνδρου 44, επτά πυρκαγιές).

*Για κάποιες από αυτές τις ανθυγιεινές εστίες έχουν γίνει έγγραφα με το χαρακτηρισμό του εξαιρετικά επείγοντος στις συναρμόδιες υπηρεσίες από τον Απρίλιο του 2008 χωρίς να έχουμε λάβει μέχρι σήμερα καμία απάντηση.

*Σε ορισμένα εξ αυτών αναζητήθηκαν και ανευρέθησαν τα στοιχεία των ιδιοκτητών πολλοί εκ των οποίων ενημερώθηκαν, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

*Με όλα τα παραπάνω απειλείται άμεσα η δημόσια υγεία, εξαιτίας της μετάδοσης σοβαρών ασθενειών όπως η βουβωνική πανώλη, ο ενδημικός τύφος και η λεπτοσπείρωση!

*Εκθέσεις αποκαλυπτικές για τις συνθήκες στις οποίες ζουν οι λαθρομετανάστες. Οταν, όμως, δεν προτείνουν λύσεις, το μόνο που καταφέρνουν είναι να στοχοποιούν και ενοχοποιούν θύματα.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112