Print Page - Γιατί έτσι μου τη βάρεσε...

Μχμ, τώρα τελευταία με έχει πιάσει το συγγραφικό μου. Δίνω ένα πεζό (μπορεί να μοιάζει με ποίημα αλλά δεν είναι! Γιατί δε μ' αρέσουν τα ποιήματα) χάριν της πεζής πραγματικότητας...

Σιωπή. Κι όμως, περπατάω.

Όχι, βάζει τις φωνές ο αέρας. Πιο γρήγορα, αρχίζω το τρέξιμο.

Πολύ βαρύς αέρας. Πίεση. Πώς γίνεται;

Να βγαίνει το εγώ μου από το στόμα.

Να πιέζεται προς τα κάτω το μεσαίο μέρος του κρανίου μου.

Άγχος για μένα και άγχος για τον άνθρωπο που πάω να υποχρεώσω.

Δε θέλω πολλά, αλλά μες στη νύχτα;

Έχει ξαναγίνει, δέξου το.

Είδες; Χαλάρωσες. Όχι, τα πόδια μου πονέσαν.

Μεγάλη χάρη θα του χρωστώ.

Γιατί; Είναι για εγωιστικούς λόγους;

Όχι, για λόγους εμμονής. Υπέρμετρα μεγάλους για την ψυχή μου.

Με πνίγει και τώρα θα τελειώσει.

Έφτασα. Η σκέψη συνεχής.

Κι όμως, διακόπτεται απότομα.

Όχι, δε βγαίνει γέλιο απ’ το στόμα μου.

Κανείς δεν απαντά.

Τα σωθικά μου πιέζονται όλο και περισσότερο.

ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ! Αφού του είπα…

Ξανά. Τίποτε.

Πάλι, πάλι, πάλι.

Δε γίνεται…

Τι δε γίνεται, με σένα θα ασχολούνται όλοι; Πρέπει και να κοιμηθούν κάποτε.

Έτσι όπως στέκομαι, αφουγκράζομαι τους γύρω μου.

Αν κοιμούνταν, θα τους άκουγα, θα τους ένιωθα!

Τελικά ακούω τον ξυπνητό μέσα μου που μόνος λέει:

Αν δε νιώθουν οι άλλοι, πώς περιμένεις εσύ να τους νιώσεις;

Ο κοιμισμένος δε νιώθει και πολλά, πώς περιμένεις εσύ να τον νιώσεις;

Όχι, δε θα κλειστώ μέσα μου πάλι, να μιλάω σε σένα.

Που τα μόνα αστεία σου είναι υποχωρήσεις του εγώ.

Που στο κάτω κάτω δεν κοιμάσαι και ποτέ, για να μπορείς να καταλάβεις πώς είναι να νιώθεις.

Αργά. Όλα γύρω μου αργά κινούνται.

Βλέπω την κυκλική κίνηση από τις ρόδες του αυτοκινήτου εμπρός μου.

Κινούμαι τόσο αργά…

Θέλω να μείνω στάσιμος, να μην περάσει η ώρα, να μην ξημερώσει.

Η εμμονή μου με νίκησε, με τσάκισε.

Πλήγιασε και τον εγωισμό μου.

Ή μάλλον όχι, όχι ακόμα. Πρέπει να το εμπεδώσει, με αποτελέσματα και αποδείξεις.

Δεύτερη φορά. Που τρώω την πόρτα κατάμουτρα.

Δυο στις δυο από αγαπημένα πρόσωπα.

Όχι, όχι, όχι. Δεν κατηγορώ τον άλλο.

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να κατηγορώ τους άλλους, ιδιαίτερα όταν δε νιώθουν, όταν κοιμούνται.

Εγώ, εγώ, εγώ. Φταίω. Για διάφορους λόγους.

Όπου να ‘ναι θα αφυπνισθεί πλήρως και ο εγωισμός μου.

Σκέφτομαι. Κακία, σε ποιον να κρατήσω;

Όχι σε αυτόν, όχι πάλι στον ανώνυμο άνθρωπο!, κάτι μου λέει.

Καλά, κρατάω πάλι στον εαυτό μου.

Καλύτερη η ολική από τη μερική συντριβή, κι ας είναι και οξύμωρο.

Θυμάμαι εκείνη στο Λύκειο που έλεγε, για το πώς περπατούν οι άνθρωποι.

Οικονομολόγος, κατά τα άλλα όμως, καμία σχέση:

«Σέρνουν τα πόδια οι άνθρωποι που δε νοιάζονται για τους γύρω».

Κοιτάζω χαμηλά, τα παπούτσια λυτά, οπότε ούτως ή άλλως σέρνονταν.

Ψυχολογία…τρίχες.

Τι να την κάνω, που την εξυψώνω συνεχώς…

Να αναλύεις συναισθήματα είναι χυδαίο. Ενδιαφέρον, αλλά χυδαίο.

Μπουχτίζεις.

Εξάλλου, πολλές φορές είναι αντικειμενικά καλύτερα όχι να μην ξέρεις, αλλά ούτε να φαντάζεσαι
προθέσεις άλλων. Πόσο μάλλον να υποθέτεις.

Απογοήτευση σε καθολικά φιλικό επίπεδο.

Κι όμως πονάει.

Καμία σχέση με ερωτική απογοήτευση.

Είναι πιο βαθιά, πιο ύπουλη. Σε αλλάζει ιδεολογικά.

Τέλος, πια.

Δε σκέφτομαι.

Θέλω να τα αδειάσω όλα σε όνειρα.

Όταν κοιμάμαι, όταν δε νιώθω.

THMMY.gr

Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα => Πεζογραφία => Topic started by: 4Dcube on November 01, 2005, 04:18:51 am