THMMY.gr

11/06/2008         Συνέντευξη της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα στον Ρ/Σ «Alpha Radio» & στους δημοσιογράφους Δ. Βερύκιο – Δ. Σταυρόπουλο
           

Δημοσιογράφος: Θέλουμε το σχόλιό σας για τα τελευταία που συνέβησαν στο Συμβούλιο Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ.

Δημοσιογράφος: Χάνουμε το 45ωρο κυρία Παπαρήγα;

Αλ. Παπαρήγα: «Θα θυμάστε ότι έλεγαν εδώ και χρόνια για 36 ώρες και 37 ώρες δουλειάς. Και τώρα πάμε στα 65 κι αν το ερμηνεύσουν τις 13 επί 7 πάμε και στα 75. Αυτό δεν ήταν άγνωστο για μας. «Ψηνόταν» εδώ και χρόνια και βρήκαν τον τρόπο να το περάσουν. Έναν τρόπο που ανεβαίνουν οι ώρες εργασίας και θα πέσουν κατακόρυφα οι αποδοχές, χωρίζοντας το χρόνο σε ενεργό και μη ενεργό. Καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει. Δηλαδή είσαι σε ένα εμπορικό μαγαζί και για μία ή δύο ώρες δεν μπαίνει πελάτης. Μα από τι στιγμή που ο εργαζόμενος φεύγει από το σπίτι του έχει τελειώσει το πράγμα…».

Δημοσιογράφος: Δηλαδή τώρα τι θα σου λένε; Δεν μπήκε πελάτης, δεν πιάνονται οι ώρες;

Αλ. Παπαρήγα: «Θα είσαι σε ένα είδος επιφυλακής για δουλειά, αλλά δεν θα θεωρείται δουλειά. Δεν ξέρω τι θα θεωρείται και ο χρόνος για κάποιες προσωπικές ανάγκες που υπάρχουν…».

Δημοσιογράφος: Στις μέρες μας, σε μια Ευρώπη με κόσμο υποψιασμένο, ευαισθητοποιημένο, μπορούν να περάσουν τέτοιοι νόμοι; Το λαϊκό κίνημα θα βγει να τους πνίξει!

Αλ. Παπαρήγα: «Είμαι βέβαιη ότι θα υπάρξει αντίδραση. Δε νομίζω ότι οι εργαζόμενοι είναι διατεθειμένοι να αυτοκτονήσουν. Ωστόσο υπάρχει εδώ και χρόνια μια συνειδητή προσπάθεια από πληθώρα κομμάτων, πριν απ' όλα κυβερνητικών, αλλά και μη, που λένε το εξής:

Η ΕΕ είναι ένας μονόδρομος, δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς, άρα θα δέχεσαι και ορισμένα άσχημα και θα προσπαθείς να τα περιορίζεις. Αυτό υπονομεύει έτσι κι αλλιώς τη δυνατότητα ενός κινήματος, μέσα από μια βασανιστική εμπειρία, να επιδιώξει μια πραγματική σύγκρουση με αυτές τις επιλογές».

Δημοσιογράφος: Η κυβέρνηση για παράδειγμα η δική μας χθες, η κα Πετραλιά, ναι μεν δεν υπερψήφισε τη ρετσέτα την ευρωπαϊκή, όμως εξαφανίστηκε, ουσιαστικά έγινε «Λούης», λέει ο κόσμος…

Δημοσιογράφος: Αποχώρησε πριν την ψηφοφορία.

Αλ. Παπαρήγα: «Μα κοιτάξτε. Από τη μια μεριά δεν ήθελε σε μια φάση που υπάρχει μια ορισμένη αφύπνιση, γίνονται διεργασίες – το κίνημα στην Ελλάδα είναι πιο δυνατό από κάποιες άλλες χώρες –να βάλει την υπογραφή της, για να μην υπάρχει πολιτικό κόστος. Έγινε «Λούης», όπως είπατε, από την άλλη όμως θα έρθει αύριο να μας πει: «Τι να κάνουμε βρε παιδιά, είναι νόμος και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Εμείς δεν συμφωνήσαμε, αλλά…». Αυτή είναι η λογική του μονόδρομου που πρέπει να γλιτώσει ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι. Η ΕΕ είναι μια συνεργασία που αποβλέπει στο να κάνει πιο φθηνή, πιο εκμεταλλεύσιμη και πιο χειραγωγήσιμη την εργατική δύναμη για να ανεβάσει τα κέρδη. Έτσι πρέπει να την δει ο εργαζόμενος και να την παλέψει. Αν τη δει σαν μια συνεργασία όπως του την παρουσιάζουν που γενικώς «θωρακίζει», που «διασφαλίζει την ειρήνη», την «ασφάλεια» και «ανοίγει προοπτικές», τότε θα παλατζάρει ανάμεσα στα προβλήματα που δημιουργούνται και σε αυτό το γενικό τρομοκρατικό παιχνίδι που παίζεται όσο αφορά την ΕΕ».

Δημοσιογράφος: Σήμερα ο «Ριζοσπάστης» από την πρώτη του σελίδα καλεί τους εργαζόμενους σε ανυπακοή και αντιπαράθεση με την ΕΕ.

Αλ. Παπαρήγα: «Βέβαια, αλλά αυτό καταλαβαίνετε ότι προϋποθέτει ενότητα, συσπείρωση και γενικευμένο αγώνα. Γιατί μία κοπέλα εργαζόμενη, μωρομάνα ή ένας άνεργος, ένας εργαζόμενος σε ένα τόπο δουλειάς μόνος του, θέλει πολύ τσαγανό για να αντισταθεί. Κι αυτό χρειάζεται να γίνει, αλλά πρέπει αυτός ο αγώνας να οργανωθεί από τα πάνω. Και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουμε δεν είναι διατεθειμένες. Πέρα από κραυγές στα πλαίσια της εναλλαγής των δύο κόμμάτων στη διακυβέρνηση, δεν βλέπω τίποτα άλλο. Μεγάλα λόγια…».

Δημοσιογράφος: Εγώ κυρία Παπαρήγα θα σας μιλήσω από καρδίας. Όταν βλέπω ότι στην ΕΕ παίρνονται τόσο εύκολα τέτοιοι νόμοι, τρομάζω. Όταν το 45ωρο γίνεται 60ωρο χωρίς υπερωριακή απασχόληση, και αυτά τα πράγματα και αυτές οι φοβερές ανατροπές παίρνονται τόσο εύκολα τρομάζω. Και δεν τρομάζω για μένα που είμαι και μιας ηλικίας πια, τρομάζω γι αυτούς που έρχονται από πίσω, για τα παιδιά.

Αλ. Παπαρήγα: «Δεν πρέπει να δεχτούμε να δουλεύουμε δέκα ώρες την ημέρα ακόμα κι αν αμειβόμαστε υπερωριακά, πολύ περισσότερο που δεν θα υπάρχει ούτε αμοιβή. Ο άνθρωπος στις σημερινές συνθήκες μπορεί να παράγει θαυμάσια με λιγότερες ώρες δουλειάς, με ελεύθερο χρόνο και με μισθό που να αντιστοιχεί στην προσφορά του.

Τι να το κάνεις να δουλεύεις από το πρωί μέχρι την άλλη μέρα το πρωί. Ακόμα κι αν αυτά τα υπερωριακά, που δεν δίνονται, κάνουν έναν ελιγμό ή προσωπικές συμφωνίες και δώσουν ένα μέρος, υπονομεύεται η οικογενειακή ευτυχία – να το πω έτσι – ο πολιτισμός απουσιάζει από τη ζωή του ανθρώπου…».

Δημοσιογράφος: Η ισορροπία…

Αλ. Παπαρήγα: «Ε, βέβαια. Θα ζούμε με ψυχοφάρμακα. Και ξέρετε το ξόδεμα της ανθρώπινης δύναμης έχει κι αυτό κόστος».

Δημοσιογράφος: Έχω εδώ μπροστά μου το «Ριζοσπάστη» και βλέποντας το πρώτο θέμα αυτό που δεν αφορά μόνο τους έλληνες εργαζόμενους, αλλά τους εργαζόμενους όλης της ΕΕ, βλέπω εδώ επάνω το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε». Πόσο επίκαιρο είναι αυτό το σύνθημα στις μέρες μας;

Αλ. Παπαρήγα: «Βεβαίως και είναι. Ξέρετε η πρώτη απόπειρα έγινε εδώ και κάποια χρόνια να περάσει στα νοσοκομεία με τους γιατρούς. Δηλαδή γιατρέ θα είσαι στο νοσοκομείο, αλλά μπορεί να μην χρειαστεί να επέμβεις. Κι επομένως διαχωρίζεται ο χρόνος δουλειάς».

Δημοσιογράφος: Καλά αυτά είναι πρωτοφανή πράγματα αυτά. Είναι απίστευτα.

Αλ. Παπαρήγα: «Ο άνθρωπος από τη στιγμή που μπαίνει στο χώρο εργασίας, είτε υπάρχει μεγάλη κίνηση είτε όχι, είναι εργαζόμενος».

Δημοσιογράφος: Είναι εφευρέσεις απλά και μόνο για να γλιτώσουν χρήματα σε βάρος των εργαζομένων.

Δημοσιογράφος: Ρομπότ. Απλήρωτα ρομπότ. Σας ευχαριστούμε πολύ.

Αλ. Παπαρήγα: «Κι εγώ σας ευχαριστώ. Αντεπίθεση. Γεια σας»

Mε αφορμή αυτά που είπε η Παπαρήγα, ειναι στην επικαιρότητα μια σοβαρη είδηση:

Δεν ξέρω αν εγινε γνωστό, αλλα το Συμβουλιο των Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ προτεινε την κατάργηση του 48ωρου. Το πράγμα πρεπει να περασει και απο το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο, αλλα εκει πλειοψηφεί η Δεξια...

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΝΤΑΜΠΙΝΓΚ ΣΕ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΦΕΡΝΕΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ 48ΩΡΟΥ, ΕΚΤΙΜΟΥΝ 3 ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ

Η Ε.Ε. με το 65ωρο μας γυρίζει στο 1919

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

Από τις αρχές του περασμένου αιώνα το ζήτημα των ορίων του χρόνου εργασίας ήταν κεντρικό θέμα στη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.

Η πρώτη Διεθνής Σύμβαση Εργασίας, που υιοθετήθηκε με την ίδρυση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας το 1919, αφορούσε την καθιέρωση του 8ώρου και τη θέσπιση της εργάσιμης εβδομάδας των 48 ωρών. Από τότε έως προχθές, όπου οι υπουργοί Απασχόλησης της Ε.Ε. συμφώνησαν στην κατάργηση του 48ώρου, ανοίγοντας ένα παράθυρο για την επέκταση της εβδομαδιαίας εργασίας πέραν ακόμη και των 65 ωρών πολλά πράγματα άλλαξαν, δρομολογώντας τις εξελίξεις για ανατροπή του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου.


Ολοι σαν... ενοικιαζόμενοι

* Κατά τον Ιωάννη Κουκιάδη, ομότιμο καθηγητή Εργατικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, τρία είναι τα κρίσιμα θέματα: η κατάλυση του 48ώρου, η εξομοίωση των εφημεριών με το χρόνο εργασίας και τα δικαιώματα των προσωρινώς απασχολουμένων, γνωστών ως «ενοικιαζόμενοι μισθωτοί».

«Οι αποφάσεις δεν είναι οριστικές, θα ακολουθήσει νέα πρόταση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, και εάν υπάρξει διαφωνία, θα ακολουθήσει περίοδος συνδιαλλαγής. Ως γενική πολιτική τοποθέτηση μπορεί να λεχθεί ότι στο περιεχόμενο των προτάσεων δείχνει να κυριαρχεί η νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την ευελιξία, με ορισμένες μικρές παραχωρήσεις για την ασφάλεια της εργασίας. Ορισμένοι επιμένουν να καταγγέλλουν την Ε.Ε. κατά γενικόλογο τρόπο, ξεχνώντας ότι αυτή δεν είναι ένα αυτόνομο τρίτο σώμα. Το Συμβούλιο αποτελείται από υπουργούς, η Επιτροπή από μέλη που ορίζουν οι κυβερνήσεις. Ολα αυτά κυριαρχούνται από δεξιές δυνάμεις».

Ο κ. Κουκιάδης εκτιμά ότι όσο οι πέραν της Δεξιάς πολιτικές δυνάμεις δεν κατανοούν ότι οι νέες πρωτοβουλίες του κεφαλαίου δεν αντιμετωπίζονται με παλιές συνταγές και ότι οι εσωτερικές διαιρέσεις προσφέρουν υπηρεσία μόνο στο κεφάλαιο τόσο τα δικαιώματα εργασίας θα αποδυναμώνονται.

Κοινωνικό ντάμπινγκ

Ο ίδιος εκτιμά ότι «η πρόταση του Συμβουλίου δεν καταργεί το 48ωρο, όπως προβλέπεται από το άρθρο 6 της οδηγίας 2003/88 που το προβλέπει ως ανώτατο μέσο όρο, συμπεριλαμβανομένων των υπερωριών. Αυτό που προβλέπει η πρόταση είναι να επιτρέπει σε όσα κράτη θέλουν να το ξεπεράσουν. Ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν ενιαίοι κοινοτικοί κανόνες όπως υπάρχουν ενιαίοι όροι οικονομικού ανταγωνισμού, επιτρέπονται διαφοροποιήσεις που ευνοούν το κοινωνικό ντάμπινγκ. Η συγκεκριμένη λύση που δίνεται είναι σολομώντεια. Επιβάλλεται στα κράτη-μέλη να λαμβάνουν μέτρα ώστε να εξασφαλίζουν ότι ο εργοδότης δεν υπερβαίνει το 48ωρο και από την άλλη πλευρά επιτρέπουν την εξαίρεση με τη συναίνεση του εργαζόμενου μέχρι 60 ώρες, πάντοτε ως μέσο όρο. Αυτή είναι η λεγόμενη ρήτρα αυτοεξαίρεσης, η οποία αποτελεί νάρκη στο δόγμα του εργατικού δικαίου, γιατί ουσιαστικά ανατρέπει τον θεμελιώδη κανόνα της κατοχύρωσης χρονικών ορίων και επανέρχεται στη λογική του "ρωμαϊκού ανταλλάγματος"».

Ο κ. Κουκιάδης υποστηρίζει πως στο θέμα της προσωρινής απασχόλησης τα συνδικάτα φαίνεται να κερδίζουν τη μάχη. «Αυτά δεν είναι αντίθετα στην προσωρινή απασχόληση, αλλά θεωρούν ως απαραίτητο όρο την ισότιμη μεταχείριση των προσωρινώς απασχολουμένων με τους κανονικώς εργαζομένους στις επιχειρήσεις όπου απασχολούνται. Αυτή τη μάχη την κερδίζουν παρά τη σθεναρή αντίσταση του κεφαλαίου. Είναι σημαντικό, γιατί διαφορετικά ανατρέπεται όλο το καθεστώς των συλλογικών συμβάσεων».


Η αρχή του τέλους

* Σύμφωνα με τον Θεόδωρο Σακελλαρόπουλο, καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, η κατάργηση του 48ώρου με όποιες τροποποιήσεις, παρεκκλίσεις και συμβιβασμούς τελικά εφαρμοστεί, αποτελεί την αρχή του τέλους στο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, όπως τους γνωρίσαμε ώς σήμερα.

«Η περίφημη ευελιξία με σταθερότητα που θα μπορούσε να είναι μια θετική στρατηγική εάν, όπως προτείνουν τα ευρωπαϊκά συνδικάτα, προηγούνταν το πρώτο στοιχείο του δεύτερου, τινάζεται στον αέρα. Αναρωτιέμαι ακόμη, εάν μετά από αυτή την εξέλιξη μπορεί να διασωθεί κάτι από τον περίφημο ευρωπαϊκό κοινωνικό διάλογο. Ορατή κατάληξη μιας τέτοιας πορείας δεν μπορεί παρά να είναι ο "πάτος", δηλαδή ένα καθεστώς οιονεί εργασιακού μεσαίωνα που κυριαρχεί στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Αυτό το κοινωνικό πρότυπο πράγματι θέλουν και επιθυμούν για τους πολίτες τους οι Ευρωπαίοι ηγέτες; Της Κίνας, της Ινδίας, της Αφρικής;».

Ο ίδιος τονίζει πως η απάντηση στα παραπάνω διλήμματα είναι «η προτεραιότητα της πολιτικής έναντι της οικονομίας». «Χρειάζονται εδώ και τώρα ευρωπαϊκές και διεθνείς κοινωνικές ρυθμίσεις που να αποτρέπουν τον εξοντωτικό ανταγωνισμό κεφαλαίων και εργασίας, κεφαλαίων και κεφαλαίων, εργασίας και εργασίας. Αυτή η απάντηση πρέπει να δοθεί στο πλαίσιο μιας πραγματικά κοινωνικής Ευρώπης, με τολμηρές πρωτοβουλίες που οι νεοφιλελεύθεροι Ευρωπαίοι ηγέτες φοβούνται και διστάζουν να λάβουν. Τέτοιες παρεμβάσεις χρειάζεται η Ευρώπη τώρα, ακριβώς τη στιγμή που η παγκόσμια οικονομική κρίση βαθαίνει, η φτώχεια και η ακρίβεια αυξάνουν».


* Ο Χρήστος Α. Ιωάννου, οικονομολόγος (Ph.D), μεσολαβητής - διαιτητής ΟΜΕΔ, εξηγεί ότι «η Οδηγία 93/104/ΕΚ του 1993 περιελάμβανε δύο δυνατότητες εξαιρέσεων από τα ανώτατα όρια του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, παρέχοντας δυνατότητες "κοινωνικού ντάμπινγκ", πρώτον τη ρήτρα αυτοεξαίρεσης (άρθρο 18) από τα όρια του 48ώρου με ατομικές συμφωνίες εργοδότη-εργαζόμενου, δεύτερον, τη δυνατότητα υπέρβασης του ανώτατου ορίου της περιόδου αναφοράς επί του οποίου υπολογίζεται το ανώτατο όριο των 48 ωρών εβδομαδιαίως ως μέσος όρος».

Το «σπάσιμο» των εφημεριών

Ο ίδιος τονίζει πως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο άνοιξε με αποφάσεις του (υποθέσεις SIMAP, Jaeger και Pfeiffer) θέματα ως προς την «ετοιμότητα εργασίας» και τις «εφημερίες» σχετικά με το εάν περιλαμβάνονται στα ανωτέρω όρια, πώς αμείβονται κ.λπ.

«Τα ανωτέρω θέματα όφειλε να αντιμετωπίσει η αναθεώρηση της Οδηγίας. Ομως το 2005 το Ευρωκοινοβούλιο με μεγάλη διακομματική πλειοψηφία αποφάσισε υπέρ της κατάργησης της δυνατότητας "αυτοεξαίρεσης" σε περίοδο 3 ετών και την αναγνώριση της ετοιμότητας εργασίας ως εργάσιμου χρόνου (έκθεση του Ισπανού Alejandro Cercas). Η τελευταία απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών είναι ως προς την αυτοεξαίρεση σε αντίθετη κατεύθυνση με το Ευρωκοινοβούλιο. Μένει να δούμε το κείμενο της συμφωνίας που δεν έχει ακόμη δοθεί στη δημοσιότητα. Επεται το "δεύτερο ημίχρονο" στο Ευρωκοινοβούλιο».


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/06/2008
 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=3762664)