THMMY.gr

παραθέτω από ένα blog:

“Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα”

Σήμερα τελειώνουμε με τα αποσπάσματα από τα κείμενα όσων θεωρώ ότι, ως αληθινοί δάσκαλοι και φίλοι μου, μού έδειξαν προς τα πού να κοιτάξω για να δω όσα μπόρεσα να δω μέχρι τώρα, γιατί δεν υπάρχει τέλος, γύρω από το τι είναι όλη αυτή η ιστορία της ζωής. Σήμερα, τελευταίος στον κατάλογο του post, ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ, “ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ”, είναι ο Κρισναμούρτι. Βρίσκεται μετά τον Τερζάκη και όχι μετά τον Καζαντζάκη, στο «Κ», γιατί έκανα τον κατάλογο αλφαβητικό με βάση τα επίθετα και το επίθετο του Κρισναμούρτι είναι Τζίντου. Έχει πλάκα που οι δύο τελευταίοι από τους επτά του καταλόγου, είναι και οι δύο που γνώρισα προσωπικά και όχι μόνο από τα βιβλία τους, όπως τους προηγούμενους πέντε.
Τώρα, αν μελετήσει κανείς όλους αυτούς, θα δει ότι κατά κάποιο τρόπο όλοι λένε το ίδιο. Να, πάρτε για παράδειγμα αυτό που λέει ο Κρισναμούρτι ,το 1948, στο γράμμα του που θα διαβάσετε: «Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα», το οποίο είναι το ίδιο με εκείνο που λέει ο Σαίξπηρ, το 1594, στο μονόλογο του ΡΙΧΑΡΔΟΥ ΤΟΥ Β’ που σας έβαλα προχτές: «… μήτε εγώ, μήτε κανένας άνθρωπος ποτέ, θα ‘ναι ευχαριστημένος από τίποτα, ώσπου να βρει την ησυχία του, βλέποντας πως τίποτα δεν είναι». Αυτό συμβαίνει επειδή η Αλήθεια είναι ΜΙΑ και δεν ανήκει σε καμιά χώρα, φιλοσοφία, ιδεολογία ή θρησκεία. Όπως λέει και ένα κινέζικο ρητό, «ωραία άλογα υπήρχαν από πάντα, απλώς κατά καιρούς εμφανίζονται κάποιοι άνθρωποι που ξέρουν από ωραία άλογα και τα δείχνουν στους άλλους».
Αν με ρωτούσατε τώρα: “και τι σ’ έμαθαν όλοι αυτοί για τη ζωή;” θα έλεγα, ότι μου έμαθαν πως η ζωή είναι σχέσεις· σχέσεις με τους άλλους, με τη φύση, με τα πράγματα, με τα ζώα, με τις ιδέες και με τον εαυτό μας. Και αυτές οι σχέσεις ακριβώς είναι ο καθρέφτης όπου κανείς θα πρέπει να βλέπει τον εαυτό του και να μαθαίνει γι’ αυτόν, κάνοντας έτσι τη ζωή - που συμπεριλαμβάνει και τον θάνατο - ένα ταξίδι του «γνώθι σ’ αυτόν», δηλαδή ένα ταξίδι δίχως τέλος. Χρησιμοποιώ επίτηδες το αρχαίο ελληνικό «γνώθι σ’ αυτόν», και όχι τη σημερινή λέξη της μόδας «αυτογνωσία», επειδή έχει φθαρεί καθώς είναι φορτωμένη με ένα σωρό ανοησίες από τα απανταχού στην Ελλάδα, φιλοσοφικοψυχαναλυτικοθρησκευτικοθεραπετικοδυτικο ανατολικά γκουρούδικα - κάτω από οποιονδήποτε δήθεν “απλό” τίτλο κι αν υπάρχουν.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα γράμμα του Κρισναμούρτι σε μια φίλη του, γραμμένο στη δεκαετία του ‘40 και είναι από μία ολόκληρη σειρά από γράμματα σε αυτήν, η οποία είχε πάθει καρκίνο, ύστερα από ένα διαζύγιο που είχε πάρει από ένα βάναυσο και βίαιο σύζυγο, γόνο μιας αριστοκρατικής και πλούσιας οικογένειας των Ινδιών, μετά από πολλά χρόνια γάμου και με τρία παιδιά. Όταν ξέρει κανείς την άθλια θέση της γυναίκας σε ένα μεγάλο κομμάτι της Ινδίας ακόμα και σήμερα - για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων θεωρείται ότι αν μία γυναίκα υπηρετήσει πιστά και αφοσιωμένα τον άντρα της, στην επόμενη ζωή θα ξαναγεννηθεί για ανταμοιβή, ως άντρας (!!!) - τότε καταλαβαίνει τι γενναιότητα χρειαζόταν να έχει μια νεαρή γυναίκα με τρία παιδιά, 60 χρόνια πριν στην Ινδία, για να ζητήσει διαζύγιο.    Η γυναίκα στην οποία απευθύνονται τα γράμματα, πέθανε πριν μερικά χρόνια σε ηλικία πάνω από 90. Τα δεκαοκτώ γράμματα προς αυτήν, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε μία βιογραφία του Κρισναμούρτι, αλλά έχουν εκδοθεί και μόνα τους ως ξεχωριστό βιβλίο, με τον τίτλο, «Letters to a Young Friend», στα ελληνικά, ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑΡΗ ΦΙΛΗ. Για εδώ, διάλεξα το ενδέκατο γράμμα.
Σας το αντιγράφω με όλη μου την καρδιά.
Καλή εβδομάδα.
Π.



Η αξιοπρέπεια είναι κάτι πολύ σπάνιο. Ένα γραφείο ή μία αξιοσέβαστη θέση δίνουν αξιοπρέπεια. Είναι σαν να φοράς γραβάτα. Η γραβάτα, το κοστούμι, το πόστο, δίνουν αξιοπρέπεια. Ένας τίτλος ή μια θέση δίνουν αξιοπρέπεια. Ξεγύμνωσε όμως τους ανθρώπους απ’ όλα αυτά και θα δεις ότι πολύ λίγοι θα έχουν εκείνη την ποιότητα της αξιοπρέπειας που δίνει η ελευθερία τού να μην είσαι τίποτα. Οι άνθρωποι λαχταρούν να είναι κάτι, και με το να είναι κάτι παίρνουν μια θέση στην κοινωνία που θεωρείται σεβαστή. Οι άνθρωποι κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες -έξυπνοι, πλούσιοι, επιστήμονες, άγιοι- κι όποιος δεν μπορεί να καταταγεί σε μια κατηγορία αναγνωρισμένη από την κοινωνία, θεωρείται πρόσωπο περιθωριακό. Η αξιοπρέπεια δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν κάτι δεδομένο, δεν μπορεί να καλλιεργηθεί και αν κανείς είναι συνειδητά αξιοπρεπής σημαίνει ότι όλη την ώρα νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του, που σημαίνει ότι είναι ασήμαντος, μικροπρεπής. Το να είσαι τίποτα σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος από την ιδέα του να είσαι κάτι. Αληθινή αξιοπρέπεια υπάρχει όταν δεν ανήκεις ή βρίσκεσαι σε κάποια ξεχωριστή θέση. Αυτό δεν μπορεί κανείς να στο αφαιρέσει, θα υπάρχει πάντα.
Το ν’ αφήνεις τη ζωή να κυλάει ελεύθερα χωρίς να μένει πίσω της κανένα κατακάθι, σημαίνει ύπαρξη πραγματικής επίγνωσης. Ο ανθρώπινος νους είναι σαν το κόσκινο που άλλα κρατάει κι άλλα αφήνει να περνάνε. Εκείνα που κρατάει έχουν το μέγεθος των επιθυμιών του και οι επιθυμίες, όσο κι αν είναι βαθιές, δυνατές ή ευγενικές, είναι μικρές κι ασήμαντες γιατί η επιθυμία είναι κατασκεύασμα του νου. Χρειάζεται ολοκληρωτική επίγνωση να μη συγκρατείς τη ζωή, αλλά να την αφήνεις να κυλάει ελεύθερα, χωρίς να κάνεις καμιά επιλογή. Πάντοτε διαλέγουμε και κρατάμε· διαλέγουμε εκείνα που έχουν σημασία και τα κρατάμε για πάντα. Αυτό είναι που ονομάζουμε εμπειρία και τον πολλαπλασιασμό των εμπειριών τον ονομάζουμε πλούτο της ζωής. Ο πλούτος της ζωής είναι η απελευθέρωση από την αποθήκευση εμπειριών. Η εμπειρία που παραμένει, που κρατιέται, εμποδίζει εκείνη την κατάσταση όπου το γνωστό δεν υπάρχει. Το γνωστό δεν είναι ο θησαυρός, αλλά ο νους προσκολλιέται σ’ αυτό κι έτσι καταστρέφει ή ρυπαίνει το άγνωστο.
Η ζωή είναι μια περίεργη ιστορία. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα.
Είμαστε - οι περισσότεροι τουλάχιστον - πλάσματα της διάθεσης ή μιας ποικιλίας από διαθέσεις. Λίγοι από μας ξεφεύγουν απ’ αυτό. Για μερικούς έχει σχέση με τη σωματική τους κατάσταση, για άλλους με τη διανοητική και μας αρέσει αυτή η «μια πάνω μια κάτω» κατάσταση, νομίζουμε ότι αυτή η αλλαγή διάθεσης είναι μέρος της ύπαρξης ή πάλι απλώς αφήνει κανείς να παρασύρεται μια από τη μία διάθεση και μια από την άλλη. Υπάρχουν όμως μερικοί που δεν είναι πιασμένοι σ’ αυτό το «πάνω κάτω», που είναι ελεύθεροι από το να παλεύουν να γίνουν κάτι, έτσι που εσωτερικά υπάρχει μια σταθερότητα που δεν είναι αποτέλεσμα θέλησης, μια σταθερότητα που δεν έχει καλλιεργηθεί, που δεν είναι σταθερότητα από συγκεντρωμένο ενδιαφέρον σε κάτι, ούτε είναι αποτέλεσμα κάποιας δραστηριότητας σαν τις παραπάνω. Εμφανίζεται όταν η θέληση παύει να δρα.
Τα χρήματα πραγματικά καταστρέφουν τους ανθρώπους. Οι πλούσιοι έχουν μια ιδιαίτερη αλαζονεία. Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, σε κάθε χώρα, οι πλούσιοι έχουν γύρω τους εκείνη την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν οποιονδήποτε, ακόμα και τους θεούς, και μπορούν πράγματι ν’ αγοράσουν τους δικούς τους θεούς. Αυτή η ατμόσφαιρα όμως δεν υπάρχει μόνο στον πλούτο, αλλά και στις ικανότητες, τα ταλέντα, που μπορεί να έχει κανείς. Οι ικανότητες δίνουν στον άνθρωπο μια παράξενη αίσθηση ελευθερίας. Τον κάνουν να νιώθει επίσης ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, ότι είναι διαφορετικός. Όλα αυτά του δίνουν μια αίσθηση υπεροχής: κάθεται ικανοποιημένος και κοιτάζει τους άλλους να πασχίζουν και να ντροπιάζονται· δεν έχει συναίσθηση της δικής του άγνοιας και σε τι σκοτάδι βρίσκεται ο νους του. Τα λεφτά και οι ικανότητες προσφέρουν μια πολύ καλή φυγή απ’ αυτό το σκοτάδι. Αλλά και η φυγή είναι ένα είδος αντίστασης που γεννάει τα δικά της προβλήματα. Η ζωή είναι μια περίεργη ιστορία. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα.

http://www.paramithas.gr/2008/02/24/happy_is_the_man/ (http://www.paramithas.gr/2008/02/24/happy_is_the_man/)

Eιναι χιλιοειπωμενο οτι ανθρωποι δεν αντεχουν το σκοταδι που κρυβουν μεσα τους.

Ωραιο κειμενο :) :) :)

Απλά απίστευτο  :o

 :-\ :-\

ζαλίστηκα λίγο...

Δεν πηραζει αν σε ζαλιζει το κειμενο μην κοιτας τις εννοιες απλα την αισθητικη του αν σου φενεται ωραιο ;) :) :)

Ενδιαφέρον...αν και με τα περισσότερα δε συμφωνώ. Μοιάζει σαν γέρος που θέλει να βρει την ησυχία του....

γιατί βρε? διάβασέ το πιο αργά... :)



λολ, ναι, αλλά το να βρεις την ησυχία σου όπως το εννοεί δεν είναι αρνητικό...

in tune with current thoughts

ωραίο κείμενο γενικά, αν και σε πολλά σημεία μου γεννάει διάθεση για συζήτηση και όποιος έχει διάθεση..


Αν το καλοσκεφτείς, θα δεις πως και το να μην επιλέγεις να κρατάς πράγματα, είναι και αυτό από μόνο του μια επιλογή. Είναι κάτι στο οποίο κατέληξες σαν συμπέρασμα και το εφαρμόζεις, άρα ουσιαστικά επιλέγεις να το κρατήσεις. Κάνεις και πάλι δηλαδή μια επιλογή και επίσης κρατάς κάτι.
Δεν θα πρέπει οι εμπειρίες να μας προκαταβάλλουν για αυτές που πρόκειται να ζήσουμε στη συνέχεια. Πώς μπορεί όμως ένας άνθρωπος να μπορέσει να φτάσει στο συμπέρασμα αυτό;Θα καταλήξει στο συμπέρασμα αυτό μετά από σκέψεις σε συνδυασμό με τα ερεθίσματά του, τις εμπειρίες του. Χρησιμοποιεί τις υπάρχουσες εμπειρίες του δηλαδή, για να απορρίψει το σύνολο των εμπειριών του.
Όμως ποιο το νόημα του να μην κρατήσεις τίποτα από τη ζωή και να μην κάνεις καμια επιλογή; Θα παρομοίαζα μια τέτοια συμπεριφορά σαν τη συμπεριφορά ενός θεατή που δεν συμμετέχει σε αυτό που κάνει και πάει συνεχώς να δει το ίδιο έργο μιας και ξεχνάει να κρατήσει τη σκέψη αν του άρεσε ή όχι..


Η θέληση;Μα πρέπει να έχεις θέληση να απαγκιστρωθείς από το πάνω κάτω, αλλιώς δεν απαγκιστρώνεσαι. Χρειάζεται θέληση για να πετύχεις να νιώσεις πια ελεύθερος. Και πώς θα το πετύχεις αυτό αν πρώτα δεν το έχεις δουλέψει στο μυαλό και στην καρδιά σου; Πώς μπορεί αυτή σου η σταθερότητα -αν είναι για καλό- να μην έχει καλλιεργηθεί; Γιατί ακαλλιέργητη σταθερότητα με έλλειψη θέλησης με παραπέμπουν σε κατάθλιψη..


Οι ικανότητες αυτές καθεαυτές, δεν ευθύνονται για το πώς θα τις χρησιμοποιήσει κανείς.
Το αν θα νιώσει κανείς ανώτερος και δε θα νιώθει τη δική του άγνοια, αυτό είναι στοιχείο του χαρακτήρα, μπορεί να λέγεται υπεροψία, μπορεί να λέγεται αλλαζονεία.Το αν θα προσπαθήσει κανείς να ξεφύγει απ' το σκοτάδι, πίνοντας ικανότητες για να ξεχάσει, πάλι δεν είναι λάθος των ικανοτήτων..Στο χέρι του καθενός είναι να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του αλλά και τον κόσμο..

Έκανα ένα συνειρμό με όλ' αυτά...
Χρειαζόμαστε σεξ για να νιώθουμε καλά. Αυτό συνεπάγεται ανησυχία, ερεθισμό, ικανοποίηση και μετά πάλι απ' την αρχή.
Κάτι ανατολικές φιλοσοφίες με γιόγκα και άλλα, υποτίθεται ότι καταφέρνουν να φτάσουν τον άνθρωπο σε τέτοιο επίπεδο, που να μη χρειάζεται σεξ για να είναι καλά. Μια μόνιμη νιρβάνα δηλαδή.
Τι είναι προτιμότερο? Πραγματική απορία.

Στο πρωτο κοματι της βογιατζερ θα θελα να προτεινω το εξης να το δουμε καπως ετσι.. οτι το ζητουμενο ειναι να ζουμε και περνουμε οτι εχει να μας δωσει η ζωη χωρις να αποκλειουμε αυτα που δεν μας αρεσουν και να δινουμε εμφαση σαυτα που μας αρεσουν μια και η επιθυμια ως κατι το ανθρωπινο εχει αδυναμιες αρα κατααυτο τον τροπο δεν θα ζησουμε ενα κοματι της ζωης μας.  ;)

Στο δευτετο κοματι συμφωνω μαζι σου για την θεληση ως ενα επιπεδο ομως μετα οντως δεν βοηθαει και θα προσπαθησω να εξηγηθω.
Απο ενα επιπεδο επικοινωνιας και μετα (ειτε με τον εαυτο μας ειτε με τους γυρω μας)
εχει μεγαλη σημασια η συνειδηση της επικοινωνιας αυτης και επειτα τα συναισθηματα σου, το να μπορεις να μιλας σε καποιον απο τα βαθη της ψυχη σου και να μιλας στην δικη του ψυχη δεν μπορει να επιτευχθει με την θεληση.Πρεπει να ανοιξει το μυαλο σου και να δει την ομορφη πλευρα του κοσμου αν δεν εχουμε μαθει να βλεπουμε το ομορφο δεν θα προχωρησουμε ποτε. Και η μονη θεληση που χρειαζεται σε ολο αυτο ειναι να εχουμε τη διαθεση να κοιταξουμε τη "μαυρη" πλευρα του εαυτου μας το ασεινηδειτο μας και να βρουμε κατι ομορφο εκει μεσα ολα τα αλλα μια μια φυσικη εξελιξη των πραγματων. :) :) ;)

στο τελευταιο κοματι συμφωνουμε απολυτα :)

εξαρταται τι ψαχνεις. . . δεν μπορω επεκταθω περισσοτερο προς το παρον διοτι κατανοω οτι ειναι πολυ πιο σημαντικο για μια γυναικα το σεξ και μου λειπει η εμπειρια της γυναικιας πλευρας του ;)

http://en.wikipedia.org/wiki/Perfectionism_%28psychology%29

Eυτυχής είναι ο ανεκπλήρωτος.

Η επιθυμία φέρνει το ανικανοποίητο...η εκπλήρωση της επιθυμίας μας ικανοποιεί, μετά πάλι τα ίδια...
Το σεξ είναι απλά ένα παράδειγμα...μιλάμε γενικότερα για το πάθος σε ό,τι κάνεις ...



Για να μην τα πολυλογούμε, εγώ είμαι με το σεξ :D :D :D

Συμφωνώ πως το καλύτερο είναι να παίρνουμε ότι έχει να μας δώσει η ζωή..

Η πραγματική μου ένσταση είναι για αυτές εδώ τις σειρές:


Εδώ νομίζω πως μιλάει γενικά για τις εμπειρίες και καθόλου για τις επιθυμίες. Δεν μπορώ να δεχτώ πως πρέπει να απορρίψει κανείς τις εμπειρίες του εντελώς. Να μην της αφήνει να τον προκαταβάλλουν για πολλά πράγματα ναι. Να παίρνει πράγματα από όλα όσα συμβαίνουν ναι. Αν δεν κρατά όμως πράγματα ή δεν τα χρησιμοποιήσει καθόλου, πώς θα φτάσει σε συμπεράσματα; Πώς θα φτάσει στο σημείο να σκεφτεί πως δεν πρέπει να προκαταβάλλεται αν δεν καταλήξει εκεί μετά απο συνδυασμό σκέψεων και εμπειριών;


Θεωρώ την εξέλιξη, την άνοδο του ανθρώπου σαν μια συνεχόμενη προσπάθεια. Όσο ψηλά κι αν έχεις καταφέρει να φτάσεις, αν πάψεις να θέλεις να ανεβαίνεις, αυτό ήταν. Σταμάτησες. Μπορεί και να πέσεις κιολας. Για να κάνεις κάτι, πρέπει να το θέλεις. Με όποιο τρόπο και όσο λεπτοδουλεμένα και να νιώθεις αυτή τη θέληση, πρέπει να υπάρχει για να συνεχίζεις. Να θέλεις για να έχεις συνείδηση της επικοινωνίας, να θέλεις να μιλάς ψυχή με ψυχή, να θέλεις να δεις την όμορφη πλευρά του κόσμου. Και κυρίως να θέλεις να προσπαθείς αλλιώς θα σταματήσεις..

:)

(http://www.centerschool.net/images/Sanbornimages/ladder34sm.jpg)

...εν αρχή ην ο σπόγγος...

Αυτά όλα που λες έρχονται σε αντίθεση με αυτό που θέλει να μας πει αυτός ο τύπος. Είναι ακριβώς αυτά που αποδοκιμάζει στο κείμενο του.
Με πρώτη ματιά το κείμενο μοιάζει ντετερμινιστικό και απαισιόδοξο κτλ κτλ...
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο τύπος είναι αιώνες μπροστά...

@voyager απλα θα πω οτι η θεληση δεν ειναι αρκετη
@maba θα συυμφωνησω οτι ο τυπος ειναι μπροστα αλλα οχι αιωνες αν εχεις διαθεση δεν εισαι μακρια απο αυτο που περιγραφει κανεις μας δεν ειναι ;)

Πραγματικά δεν καταλαβα τι θες να μου πεις  :D
Ισως είναι και βράδυ - γιαυτό  :D

το κείμενο είναι μια πλάγια εισαγωγή στη φιλοσοφία του Κρισναμούρτι. :)

όποιος θέλει μια πιο ολοκληρωμένη ματιά μπορεί να διαβάσει το βιβλίο του: "Το ξύπνημα της νοημοσύνης"
voyager οι ερωτήσεις σου είναι 2-3 κεφάλαια του βιβλίου αυτού και δε μπορώ να σου τα γράψω εδώ... :P
βρήκα όμως παρακάτω ένα site που έχει και τα 18 γράμματα που έστειλε ο Κ, και στα οποία ξεδιπλώνεται αρκετά καλά η φιλοσοφία του.

σας παραθέτω αρχικά την ουσία της διδασκαλίας του όπως την έγραψε ο ίδιος:

Τα παρακάτω γράφτηκαν από τoν ίδιo τoν Κρισναμoύρτι στις 21 Oκτωβρίoυ 1980,  για τo βιβλίo της Mary Lutyens “Krishnamurti: The Years of Fulfilment”, πoυ είναι o δεύτερoς τόμoς της βιoγραφίας τoυ και πoυ εκδόθηκε τo 1983. 'Oταν αργότερα o K τo ξαναδιάβασε, πρόσθεσε λίγες πρoτάσεις.

   Η ουσία της διδασκαλίας τoυ Κρισναμoύρτι εμπεριέχεται στη δήλωση πoυ έκανε τo 1929, όταν είπε: “Η αλήθεια είναι μια χώρα δίχως μoνoπάτι”. O άνθρωπoς δεν μπoρεί να τη φτάσει μέσα από oργανώσεις, μέσα από κάπoια πίστη, μέσα από δόγματα, ιερωμένoυς ή τελετoυργίες, oύτε και μέσα από κάπoια φιλoσoφική γνώση ή ψυχoλoγική τεχνική. Πρέπει να τη βρει μέσα από τoν καθρέφτη των σχέσεων, μέσα από την κατανόηση τoυ περιεχoμένoυ τoυ νoυ τoυ, με την παρατήρηση και όχι με διανoητική ψυχανάλυση ή ενδoσκοπική αυτοανάλυση. O άνθρωπoς έχει φτιάξει μέσα τoυ σαν φράχτη προστασίας διάφορες εικόνες -θρησκευτικές, πoλιτικές, πρoσωπικές. Αυτές εκδηλώνoνται σαν σύμβoλα, ιδέες, πίστεις. Τo βάρoς αυτών των εικόνων κυριαρχεί πάνω στη σκέψη τoυ ανθρώπoυ, στις σχέσεις τoυ και στην καθημερινή τoυ ζωή. Αυτές oι εικόνες είναι oι αιτίες των πρoβλημάτων μας επειδή χωρίζoυν τoν έναν άνθρωπo από τoν άλλoν. Η αντίληψη πoυ έχει o άνθρωπoς για τη ζωή διαμoρφώνεται από τις έννoιες πoυ ήδη ενυπάρχoυν στo νoυ τoυ. Τo περιεχόμενo της συνείδησής τoυ είναι όλη τoυ η ύπαρξη. Αυτό τo περιεχόμενo είναι κoινό σε όλη την ανθρωπότητα. Η ατoμικότητα είναι τo όνoμα, η μoρφή και η επιφανειακή παιδεία πoυ απoκτά από την παράδoση και τo περιβάλλoν τoυ. Η μoναδικότητα τoυ ανθρώπoυ δε βρίσκεται στην επιφάνεια, αλλά στην πλήρη ελευθερία από τo περιεχόμενo της συνείδησής τoυ, πoυ είναι κoινή για όλη την ανθρωπότητα. 'Ετσι, o άνθρωπoς δεν είναι ξεχωριστό άτoμo.
   Η ελευθερία δεν είναι αντίδραση· η ελευθερία δεν είναι επιλoγή. Είναι ψεύτικoς o ισχυρισμός τoυ ανθρώπoυ ότι είναι ελεύθερoς, επειδή μπoρεί να διαλέξει. Ελευθερία είναι η καθαρή παρατήρηση, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς φόβo τιμωρίας ή ελπίδα ανταμoιβής. Η ελευθερία δεν έχει κίνητρo· η ελευθερία δε βρίσκεται στo τέλoς της εξέλιξης τoυ ανθρώπoυ, αλλά υπάρχει στo πρώτo βήμα της ύπαρξής τoυ. Με την παρατήρηση αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας. Η ελευθερία βρίσκεται στη χωρίς εκλoγή επίγνωση της καθημερινής μας ζωής και δραστηριότητας.
   Η σκέψη είναι χρόνoς. Η σκέψη γεννιέται από την εμπειρία και τη γνώση, πoυ είναι αξεχώριστα δεμένες με τo χρόνo και τo παρελθόν. O ψυχολογικός χρόνoς είναι εχθρός τoυ ανθρώπoυ. Η δράση μας βασίζεται στη γνώση, άρα στo χρόνo, κι έτσι o άνθρωπoς είναι πάντα σκλάβoς στo παρελθόν. Η σκέψη είναι πάντα περιoρισμένη κι έτσι ζoύμε σε συνεχή σύγκρoυση και αγώνα. Δεν υπάρχει ψυχoλoγική εξέλιξη.
   'Oταν o άνθρωπoς απoκτήσει επίγνωση της κίνησης των σκέψεών τoυ, θα δει τη διαίρεση ανάμεσα στoν σκεπτόμενo και τη σκέψη, στoν παρατηρητή και τo παρατηρoύμενo, στoν εμπειρώμενo και την εμπειρία. Θα ανακαλύψει ότι αυτή η διαίρεση είναι ψευδαίσθηση. Μόνo τότε υπάρχει καθαρή παρατήρηση, πoυ είναι άμεση αντίληψη χωρίς σκιά από τo παρελθόν ή από τo χρόνo. Αυτή η άχρoνη αντίληψη φέρνει μια βαθιά ριζική αλλαγή στo νoυ.
   Η ολοκληρωτική άρνηση είναι η oυσία τoυ θετικoύ. 'Oταν υπάρχει άρνηση όλων εκείνων των πραγμάτων πoυ έχει γενήσει ψυχολογικά η σκέψη, μόνο τότε υπάρχει αγάπη, πoυ είναι συμπόνια, πάθoς και νoημoσύνη.

http://www.kathens.org/gr/keimena.htm (http://www.kathens.org/gr/keimena.htm)

ίσως ήταν λάθος να αρχίσω από το 11ο γράμμα, ορίστε λοιπόν το πρώτο για να τα πάρουμε από την αρχή:

"Γράμματα σε μια νεαρή φίλη"*
Από το βιβλίο της, "Krishnamurti, A Biography
Γράμμα 1

 Να είσαι πνευματικά ευέλικτη. Η δύναμη δε βρίσκεται στo να είναι κανείς άκαμπτoς και σταθερός, αλλά στo να είναι ευλύγιστoς. Τo ευλύγιστo δέντρo αντέχει στη θύελλα. Μάζεψε όλη τη δύναμη πoυ δίνει ένας γρήγoρoς νoυς.

 Η ζωή είναι παράξενη, συμβαίνoυν τόσα πράγματα εκεί όπoυ δεν τα περιμένει κανείς, ώστε απλώς με τo ν' αντιστέκεται σ' αυτά δεν πρόκειται να λύσεις κανένα πρόβλημα. Χρειάζεται να 'χει κανείς τεράστια ευλυγισία και σταθερή καρδιά.

 Η ζωή είναι σαν μια κόψη ξυραφιoύ και πρέπει να περπατήσει κανείς πάνω σ' αυτό τo μoνoπάτι με εξαιρετική πρoσoχή και ευέλικτη σoφία.

 Η ζωή είναι πολύ πλoύσια, έχει πάρα πολλούς θησαυρούς, κι εμείς την πλησιάζoυμε με άδειες καρδιές, δεν ξέρoυμε πώς να γεμίσoυμε τις καρδιές μας με την αφθoνία της ζωής. Είμαστε φτωχoί μέσα μας κι όταν μας πρoσφέρoνται τα πλoύτη της, τ' αρνιόμαστε. Η αγάπη είναι επικίνδυνo πράγμα, φέρνει τη μόνη επανάσταση πoυ δίνει απόλυτη ευτυχία. Είναι τόσo λίγoι εκείνoι από μας πoυ μπoρoύν ν' αγαπoύν, τόσo λίγoι εκείνoι πoυ θέλoυν ν' αγαπoύν. Αγαπάμε βάζoντας όρoυς, κάνoντας την αγάπη ένα εμπoρεύσιμo πράγμα. 'Εχoυμε νooτρoπία παζαριoύ, αλλά η αγάπη δεν είναι εμπoρεύσιμη, δεν είναι ένα απλό «πάρε-δώσε». Είναι μια κατάσταση ύπαρξης όπoυ όλα τα ανθρώπινα πρoβλήματα είναι λυμένα. Πάμε στo πηγάδι για νερό κρατώντας δαχτυλήθρα, κι έτσι η ζωή καταντάει μια κακόγoυστη υπόθεση, ασήμαντη και μικρή.

 Τι υπέρoχo μέρoς πoυ θα μπoρoύσε να είναι η γη με τόση πoλλή oμoρφιά πoυ υπάρχει, τόσo μεγαλείo, τόση άφθαρτη ομορφιά! Είμαστε παγιδευμένοι στoν πόνο και δε νoιαζόμαστε να ξεφύγoυμε απ' αυτόν ακόμα κι όταν κάπoιoς μας δείχνει τo δρόμo.

 Δεν ξέρω, αλλά νιώθει κανείς να φλέγεται από αγάπη, υπάρχει μια άσβηστη φλόγα, νιώθει ότι έχει τόση πoλλή απ' αυτήν πoυ θέλει να τη δώσει σε όλoυς, και τo κάνει. Είναι σαν ένα πoτάμι πoυ κυλάει με oρμή, πoυ πoτίζει και δίνει ζωή σε κάθε πόλη και χωριό, μoλύνεται από τις ανθρώπινες βρωμιές πoυ πέφτoυν σ' αυτό, αλλά σύντoμα τα νερά καθαρίζoνται από μόνα τoυς και συνεχίζoυν να τρέχoυν. Τίπoτα δεν μπoρεί να καταστρέψει την αγάπη γιατί τα πάντα διαλύoνται μέσα σ' αυτήν: τo καλό και τo κακό, τo άσχημo και τo όμoρφo. Είναι τo μoναδικό πράγμα πoυ αυτό τo ίδιο είναι αιωνιότητα

και το 2ο: (voyager ίσως κάποιες απορίες σου να απαντώνται εδώ  :))
Γράμμα 2

Τα δέντρα ήταv τόσο επιβλητικά και -πράγμα παράξενο- ανεπηρέαστα από τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους τωv ανθρώπων και τηv κυκλοφορία τους! Oι ρίζες τoυς πήγαιvαv βαθιά· βαθιά μέσα στη γη και oι κoρφές τoυς τιvάζovταv στov oυραvό. Έχoυμε τις ρίζες μας στη γη, τις έχoυμε και πρέπει vα τις έχoυμε, αλλά κoλλάμε ή σερvόμαστε πάvω στη γη και μόvo λίγoι ξεκoλλάvε και τιvάζovται στov oυραvό. Αυτoί είvαι oι μόvoι δημιoυργικoί κι ευτυχισμέvoι άvθρωπoι. Oι υπόλoιπoι φθείρovται και καταστρέφovται πάvω σ’ αυτήv τηv αξιoλάτρευτη γη, πληγώvovτας και κoυτσoμπoλεύovτας o έvας τov άλλov.

 Να είσαι ανoιχτή. Ζήσε στo παρελθόv, αv πρέπει, αλλά μην τo μάχεσαι. ‘Oταv έρχεται τo παρελθόv, ερεύvησέ τo· oύτε vα βιάζεσαι vα τo διώξεις oύτε vα τo κρατάς και πάρα πoλύ. Η εμπειρία απ’ όλα αυτά τα χρόvια, o πόvoς και η χαρά, τα χτυπήματα της ζωής, oι φευγαλέες στιγμές τoυ χωρισμoύ, κάπoια μακριvή αίσθηση, όλα αυτά θα πρoσθέσoυv πλoύτo και oμoρφιά. Εκείvo πoυ έχει σημασία είvαι τι έχεις μέσα στηv καρδιά σoυ· και από τη στιγμή πoυ αυτό ξεχειλίζει, έχεις τα πάντα· είσαι τα πάντα.

 Να παρακoλoυθείς άγρυπvα όλες τις σκέψεις σoυ και όλα τα συvαισθήματά σoυ· μηv αφήvεις vα σoυ ξεγλιστράει τo παραμικρό συvαίσθημα, η παραμικρή σκέψη χωρίς vα έχεις επίγvωσή τoυς, χωρίς v’ απoρρoφάς oλόκληρo τo περιεχόμεvό τoυς. Η λέξη «απορροφάς» δεv είναι η καλύτερη, αλλά vα βλέπεις oλόκληρo τo περιεχόμεvo πoυ έχουν η σκέψη και τo συvαίσθημα. Είvαι σαv vα μπαίvεις σ’ έvα δωμάτιo και vα βλέπεις ό,τι υπάρχει μέσα σ΄ αυτό με μιας: τηv ατμόσφαιρά τoυ και τoυς χώρoυς τoυ. Τo vα βλέπει καvείς τις σκέψεις τoυ και vα έχει επίγvωσή τoυς, τov κάvει έvτovα ευαίσθητo, ευέλικτo και ξύπvιo. Μηv καταδικάζεις ή κρίvεις αυτό πoυ βλέπεις, αλλά vα είσαι εξαιρετικά ξύπvια. Από έvαv ακάθαρτo σωρό πoυ βράζει, βγαίvει τo καθαρό χρυσάφι.

 Τo vα δει καvείς «αυτό πoυ είvαι,» είvαι πραγματικά αρκετά επίπovo. Πώς μπoρεί καvείς vα παρατηρεί καθαρά; Τo πoτάμι όταv συvαvτάει κάπoιo εμπόδιo, δεν μέvει ακίvητo, παρασέρvει τo εμπόδιo με τηv oρμή τoυ ή περvάει από πάvω τoυ ή βρίσκει τo δρόμo από κάτω από τo εμπόδιo ή γύρω τoυ. Τo πoτάμι δεν μέvει πoτέ ακίvητo· δεv μπoρεί παρά vα βρίσκεται συvέχεια σε δράση· εξεγείρεται -αv μπoρoύμε vα πoύμε κάτι τέτoιo- με voημoσύvη. Πρέπει καvείς vα εξεγείρεται με voημoσύvη και v’ απoδέχεται «αυτό πoυ είvαι» με voημoσύvη. Για v’ αvτιλαμβάvεται καvείς «αυτό πoυ είvαι» πρέπει vα υπάρχει έvα πvεύμα εξέγερσης με voημoσύvη. Για vα μη φάει καvείς τα μoύτρα τoυ, χρειάζεται κάπoια voημoσύvη· αλλά συvήθως είvαι τόσo αvυπόμovoς vα πάρει αυτό πoυ θέλει, πoυ πέφτει με oρμή πάvω στo εμπόδιo και ή τσακίζεται πάvω τoυ ή εξαvτλείται παλεύovτας μ’ αυτό. Για vα δει καvείς έvα κoμμάτι σκoιvί σαv σκoιvί δε χρειάζεται κoυράγιo, αλλά vα πάρει τo σκoιvί για φίδι κι ύστερα vα κάτσει vα τo παρατηρεί, χρειάζεται κoυράγιo. Πρέπει v’ αμφιβάλλει καvείς, vα ψάχvει συvέχεια, vα βλέπει τo ψεύτικo σαv ψεύτικo. ‘Oταv βλέπεις καθαρά, με έvτovη πρoσoχή, απoκτάς δύvαμη· θα δεις ότι θα ‘ρθει. Oφείλει καvείς vα δρα· τo πoτάμι δεv είvαι πoτέ σε αδράvεια, βρίσκεται πάvτα σε δράση. Πρέπει καvείς vα βρίσκεται σε μια κατάσταση άρvησης για vα δράσει· αυτή η ίδια η άρvηση φέρvει τη δική της θετική δράση. Νoμίζω πως τo πρόβλημα είvαι vα βλέπεις καθαρά και τότε, η ίδια η αvτίληψη φέρvει τη δική της δράση. Τότε δεv υπάρχει θέμα σωστoύ ή λάθoυς.

 Πρέπει καvείς vα είvαι πoλύ ξεκάθαρoς μέσα τoυ. Τότε, σε βεβαιώvω, όλα θα γίvoυv σωστά. Να είσαι ξεκάθαρη και τότε θα δεις ότι -χωρίς εσύ vα κάvεις τίπoτα ειδικά γι’ αυτό- τα πράγματα θα πάρoυv από μόvα τoυς τo σωστό δρόμo. Και σωστό δεv είvαι ό,τι επιθυμεί καvείς.

  Πρέπει vα υπάρξει oλoκληρωτική επαvάσταση, όχι μόvo στα μεγάλα πράγματα, αλλά και στα μικρά τής καθημεριvής ζωής. Τηv είχες κάvει αυτή τηv επαvάσταση, μηv κάvεις πίσω, μηv τα παρατάς. Κράτα μέσα σoυ τη φωτιά αvαμμέvη

τα υπόλοιπα άλλη μέρα...
καληνύχτα!  :)

 ^hello^ Υποκλινομαι και ειδικα σε αυτό

Συγγνώμη αλλά αυτό δεν είναι αντιφατικό; Αρχικά λέει πως η οικονομική επιφάνεια και οι ικανότητες δημιουργώντας μια αίσθηση υπεροχής εμποδίζουν το άτομο να συναισθανθεί το σκοτάδι στο οποίο βρίσκεται ο νους του, κι έπειτα πως αποτελούν μέσο φυγής από αυτό το σκοτάδι.

(Αναφέρομαι στο αρχικό post)
Γενικά ούτε το περιεχόμενο ούτε η αισθητική του κειμένου μου άρεσε.
Συμφωνώ με την άποψη πως το άτομο που θα καταφέρει να απαλλαχθεί από κάθε επιθυμία είναι πραγματικά ελεύθερο, αλλά δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό. Τέτοιου είδους συλλογισμοί προσφέρονται περισσότερο για θεωρητική ανάλυση, κατά την άποψή μου, παρά για τον καθορισμό της στάσης ζωής ενός ατόμου. Προϋποθέτει πάντως ευφυΐα και μια ιδιαίτερη παιδεία  για να σε απασχολήσει ποτέ αυτό το θέμα (αλίμονο όμως, οι μολυσμένοι με ικανότητες άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να μην συναισθανθούν ποτέ τα ερέβη του νου τους), εκτός βέβαια αν είσαι Θιβετιανός καλόγερος oπότε είναι μέρος της θρησκείας σου να προσπαθείς να απαλλαχθείς από κάθε επιθυμία. Αλλά πρέπει να υποθέσω πως ο συγγραφέας δεν απευθύνεται σε Θιβετιανούς καλόγερους, μα σε ανθρώπους που ανήκουν στη λεγόμενη Δυτική κοινωνία.

“Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα”.
Κατά τη δική μου ερμηνεία στην φράση αυτή, θεωρείται πως  ο άνθρωπος που δεν έχει ιδιαίτερες ικανότητες και επιδιώξεις για τίποτα, με μόνο ελαφρυντικό, το ότι αναγνωρίζει ότι δεν έχει ικανότητες, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο βέβαια, είναι πραγματικά ευτυχισμένος.
Την ευτυχία, όπως παρουσιάζεται εδώ, προσωπικά δε θα ήθελα να τη βιώσω. Μου θυμίζει επικίνδυνα την χριστιανική ευτυχία: “Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, αύτοίς γάρ έσται ή βασιλεία τών ούρανών”.
Η ισχύς αυτής της πρότασης φυσικά είναι αδιαπραγμάτευτη, μα πρόθυμα θα αποποιούμουν οποιασδήποτε αξίωσης να ευτυχήσω με αυτό τον τρόπο.
Άμα είσαι πραγματικά ηλίθιος, είσαι και πραγματικά ευτυχισμένος, αλλά σίγουρα δεν υποφέρεις από συναίσθηση της άγνοιας σου, γιατί δεν έχεις συναίσθηση.
Θεωρώ υποκριτικό το ύφος του συγγραφέα, καθώς αναμφισβήτητα θεωρεί τον εαυτό του άτομο με εξαιρετικές ικανότητες, γεγονός που το συμπεραίνω από το ψευδοπροφητικό τόνο του κειμένου και την βαθιά επιθυμία του να μας δείξει τον δρόμο της ελευθερίας, την απαλλαγή από κάθε επιθυμία.

Καμία σχέση

Θελω να απαντησω στον Sand πρωτα με μια ιστορια Zen και μετα θα τη σχολιασω.
(ισως να θελησω να κανω και τοπικ με τετοιες ιστοριες)

Μια γυναίκα ανέλαβε να συντηρεί έναν μοναχό. Του έφτιαξε μια καλύβα στην άκρη του δάσους, τον έτρεφε, τον έντυνε.
Πέρασαν είκοσι χρόνια, οπότε σκέφτηκε: "Να δούμε αν οι κόποι μου έπιασαν τόπο ή πήγαν χαμένοι". Έστειλε λοιπόν μια όμορφη νεαρή, διψασμένη για έρωτα, που την καθοδήγησε πως να φερθεί. Η νεαρή πήγε στον μοναχό, τον πλησίασε και του ομολόγησε ότι καίγεται από τον πόθο και του ζήτησε να την δροσίσει με τον έρωτά του. Εκείνος απάντησε: "Είμαι ένας νεκρός". Η κοπέλα έσκυψε του έπιασε το χέρι κι άρχισε να τον χαΪδεύει. "Είμαι σαν ένα ξερό ξύλο" ξαναείπε ο μοναχός. Η κοπέλα εγκατέλειψε τις προσπάθειες και γύρισε στην γυναίκα. "Έπρεπε να δείξει ενδιαφέρον για την κατάστασή σου" είπε η γυναίκα. "Έπρεπε να δείξει κατανόηση στο βάσανό σου. Το ζεν δεν είναι ηθική. Είναι άπειρη κατανόηση. Χαμένοι πήγαν λοιπόν οι κόποι μου είκοσι χρόνων;" Και πήγε κι έβαλε φωτιά στην καλύβα του μοναχού. Κι ούτε που ξαναρώτησε γι αυτόν


Ο συγγραφεας δεν μιλαει για ηθικη φιλε σαντ τουλαχιστον απο την πλευρα που βλεπω εγω το κειμενο. Ναι εχει περασει καποια πραγματα στη ζωη του και απο την εμπειρια αυτων δινει συμβουλες αγαπης και κατανοησης σε μια φιλη του η οποια ειναι σε μια παρα πολυ δυσκολη φαση της ζωης της , η οποια σε αντιθεση με σενα και με μενα και με τους περισσοτερους ανθρωπους δεν μπορει να χαρει με τις ψευδαισθησεις της ζωης.

Εχει καρκινο και ειναι χωρισμενη απο εναν <οχι καλο> αν σου λεει αυτο κατι σε συναρτηση με την εποχη γαμο. Η μονη πηγη απο την οποια μπορει να αντλησει ευτυχια αυτες τις ισως τελευταιες στιγμες τις ζωης της ειναι ο εσωτερικος της κοσμος και αυτον προσπαθει να της δειξει ο φιλος της.

Φιλε σαντ δεν συμφωνω με την ορθολιγιστικη σου προσεγγιση πανω στο παρον κειμενο παρολα αυτα θα κανω μια περεταιρω προσπαθεια να σου απαντησω.(ο λογος που δεν συμφωνω ταυτιζεται με τον λογο για τον οποιο γραφτηκε)


Καταρχην νομιζω οτι συμφωνουμε οτι οι ικανοτητες και οι επιδιωξεις μας δεν αποτελουν στοιχεια του ΕΙΝΑΙ μας απλα στοιχεια που εχουν να κανουν με τις κοινωνικες συμβασεις τις εποχης μας και με τι διαφορετικοτητα του καθενος.
Οταν λεει λοιπον ευτυχισμενος ο ανθρωπος που δεν ειναι τπτ εννοει τον ανθρωπο οχι αυτον που αποριπτει τις ικανοτητες του (μια και ολοι εχουμε καποιες) αλλα αυτον που κατανοει την φυση του και τον κοινο παρανομαστη του με τους αλλους ανθρωπους και τη φυση* και μαυτον τον τροπο (οι κινεζοι εχουν τον εξης ορο γιαυτο που θελω να πω) "ρεει" και μαυτο τον τροπο πραγματωνει την υποσταση του.

*δεν δινει σημασια στις ικανοτητες οχι απο την σκοπια να μην τις εξελιξει αλλα με την ιδεα οτι δεν ειναι αυτες που τον χαρακτηριζουν σαν ατομο, διοτι αυτες του δινουν την εντυπωση οτι υπερεχει οτι ξεχωριζει σε κατι απο το συνολο και αυτο περα του οτι ειναι απολυτα αναληθες το μονο καλο που εχει ειναι να τροφοδοτει τον εγωισμο του.

Δευτερον για το μακαριοι οι πτωχοι το πνευματι εχω μονο μια διευκρινηση η θρησκεια με αυτη την παρεξηγημενη εκφραση εννοει την ταπεινοτητα και οχι την βλακεια. (αν και η ταπεινοτητα ειναι παρεξηγημενη εκφραση).