THMMY.gr

Αυτός ο όρος "καθημερινότητα" πολύ εταλάνισε τα ώτα μας την τελευταία δεκαετία. Είναι δε ενδεικτικός μίας γενικότερης προσπάθειας αποπροσανατολισμού της κοινωνίας από τις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων που την μαστίζουν, της φτώχειας, της ανεργίας, της εκμετάλλευσης.

Όρος θολός, γενικόλογος αλλά απ ότι φαίνεται με απήχηση στις λαϊκές μάζες που αναζητούν μία διέξοδο από την εξαθλίωση τους. Σου λέει, τι δεν πάει καλά με την ζωή μου; Η καθημερινότητα! Take it one day at a time.

Tι και αν η καθημερινότητα μου πάει κατά διαόλου γιατί είμαι νέος και άνεργος; Γιατί εισπράττω μια σύνταξη των τριακοσίων ευρώ; Γιατί δουλεύω δώδεκα ώρες την ημέρα ανασφάλιστος; Γιατί αδυνατώ να αποπληρώσω το στεγαστικό μου δάνειο στις προκλητικά υπερκερδοφόρες ελληνικές τράπεζες;

Δεν πρέπει να προβληματιστώ για τις ουσιαστικές αιτίες του μαύρου ριζικού μου: οι πολιτικοί είναι εδώ για να μου λύσουν το πρόβλημα της καθημερινότας. Έτσι μετονομάστηκε το πρόβλημα των κολοσσιαίων κοινωνικών ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της φτώχειας, της πείνας, της εξαθλίωσης, της μισθωτής σκλαβιάς.

Κοντά στον νέο αυτόν όρο (εξίσου αγαπητό και στα δύο κόμματα εξουσίας by the way) ήρθε να προστεθεί και μια δεύτερη γλαφυρή καινοτομία της σύγχρονης πολιτικής ορολογίας: Αντι για τον λαό, αναφερόμαστε πλέον στους πολίτες (που άλλωστε όλοι έχουμε την τιμή να είμαστε). Συχνά δε στον ενικό: Ο πολίτης, του πολίτου, ω πολίτη. Αντί για τα λαϊκά δικαιώματα, λόγος πλέον γίνεται για τα δικαιώματα του πολίτη. Οι άρχοντες δεν αφουγκράζονται πια τι θέλει ο λαός, αλλα τι θέλει ο πολίτης. Και είναι πραγματικά αξιοσημείωτα τα υπονοούμενα αυτής της αθώας αντικατάστασης και οι αντιδραστικές κοινωνικές αντιλήψεις που διακριτικά προωθεί

Είμαστε όλοι ατομικότητες ρε παιδί μου, περιχαρακωμένοι στα προσωπικά μας συμφέροντα, χωρίς κοινούς στόχους, κοινά οράματα, κοινούς εκμεταλλευτές. Δεν νιώθουμε την παραμικρή αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπό μας, παρα βιώνουμε μόνοι την μίζερη καθημερινότητα μας (που τουλάχιστον κάποιοι εργάζονται νυχθημερόν για να την εξανθρωπίσουν) φορώντας μόνο την κούφια ιδιότητα του πολίτη.

Τις περίπλοκες σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης που διέπουν την κοινωνία αδυνατούμε και δεν θέλουμε να τις καταλάβουμε. Όταν απεργούν οι εργάτες του Δήμου, ο πολιτικός θα δηλώσει "Ας μην οδηγούμαστε σε ακρότητες. Ο πολίτης θέλει την πόλη του καθαρή". Ο πολίτης,αυτή η απρόσωπη παγερή μονάδα της κοινωνίας που αποστρέφεται τις απεργίες και τα υπόλοιπα "ακραία μέτρα" που διαταράσσουν την  καθημερινότητά του.


Δεν είμαστε πολίτες ρε! Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, είμαστε λαός! Αλληλέγγυοι στο γείτονα, στον συνάδελφο, στον συνάνθρωπο, αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη κοινωνία, όχι μόνο για την μέρα που μας ξημερώνει αύριο


Εν κατακλείδι, το μόνο που θα θελα να σας μείνει από ένα ποστ αρκετά μεγάλο ώστε οι περισσότεροι να έχετε πηδήξει κατευθείαν στον επίλογο είναι πως κατ εμε η καθολική υιοθέτηση των λέξεων αυτών και από τα δύο κόμματα εξουσίας, δεν είναι καθόλου τυχαία. Αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα τις ταυτόσημες πολιτικές τους και έχει σαφή στόχο τον αποπροσανατολισμό του λαού ως προς τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων του.

Ωραίο ποστ. Αν και ξεκινάς με αφορμή, ή τίτλο, την λέξη καθημερινότητα, νομίζω πιάνεις τον παπά από τα αρχίδια, όταν αναφέρεσαι στην ατομικότητα.

Είναι δημιούργημα των τελευταίων αιώνων, η θεοποίηση της ατομικότητας. Η ψευδαίσθηση της ιδιαιτερότητας. Όλοι θεωρούμε τον εαυτό μας τόσο ξεχωριστό ή θα θέλαμε τουλάχιστον να είναι.

Μα δεν καταλαβαίνουμε πώς τα ίδια προβλήματα που έχουμε εμείς, έχει και ο διπλανός και ο παραδιπλανός;
Όχι δεν το καταλαβαίνουμε.
Νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι μας.
Αν το καταλαβαίναμε, θα είμασταν πολύ περισσότερο συλλογικοί στην συμπεριφορά μας.
Θα είμασταν πολύ περισσότερα...