THMMY.gr

8 Σεπτεμβρίου 2004. Σε αστικό λεωφορείο της Ανω Τούμπας, στη Θεσσαλονίκη, δυο παλιοί γνώριμοι πέφτουν τυχαία ο ένας πάνω στον άλλο. Τα βλέμματά τους διασταυρώνονται κι ο 65χρονος Νάντης Χατζηγιάννης διαπιστώνει πως απέναντί του βρίσκεται ένας απ' τους αστυνομικούς που τον είχαν βασανίσει επί χούντας: ο -συνταξιούχος σήμερα- Αντώνιος Λεπενιώτης. Με οργισμένη φωνή τού θυμίζει ποιος είναι και στη συνέχεια ενημερώνει τους παριστάμενους ότι ο συνεπιβάτης τους υπήρξε όχι μόνο βασανιστής πολιτικών κρατουμένων αλλά και ο δολοφόνος του αγωνιστή Γιάννη Χαλκίδη, μέλους του (ακόμη ενιαίου τότε) ΚΚΕ και της αντιστασιακής οργάνωσης «Πατριωτικό Μέτωπο». Ο Λεπενιώτης κατεβαίνει απ' το λεωφορείο.

Ενάμιση μήνα μετά (19/10/04), ο Χατζηγιάννης καλείται από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης να απολογηθεί για τη μήνυση που υπέβαλε σε βάρος του ο πάλαι ποτέ βασανιστής του, με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμησης.
Ο συνταξιούχος αστυνομικός τον παρουσιάζει σαν «ιδιόρρυθμον άτομον», «θρασύτατο και προκλητικό», που «εμφανίζεται ως αντιστασιακός» και τον συκοφαντεί συστηματικά «εν γνώσει της αναληθείας» των ισχυρισμών του. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι παρόμοια επεισόδια έχουν συμβεί μεταξύ τους και στο παρελθόν (το 1990 και το 1999), κάτι που ο ίδιος ο Χατζηγιάννης διαψεύδει κατηγορηματικά.

Η εκδίκαση της μήνυσης θα γίνει στις 8 Φεβρουαρίου από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο της συμπρωτεύουσας. Εντεκα μέρες αργότερα, θα εκδικαστεί και η αγωγή που υπέβαλε το 2007 ο Λεπενιώτης κατά του Χατζηγιάννη και της εφημερίδας «Αγγελιοφόρος», ζητώντας 200.000 ευρώ για τη δημοσίευση μιας «συκοφαντικής» συνέντευξής του σχετικά με το φόνο του Χαλκίδη.

«Το τελευταίο που περίμενα να μου συμβεί τριάντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας», διαβάζουμε στο υπόμνημα που ο κατηγορούμενος κατέθεσε το 2005, «είναι να δίνω εξηγήσεις για την αντιδικτατορική μου δράση και όσα είμαι υποχρεωμένος να καταγγέλλω και να υπενθυμίζω με κάθε ευκαιρία». Ταυτόχρονα ωστόσο ξεκαθαρίζει πως θεωρεί την επικείμενη δίκη σαν μια καλή ευκαιρία για «την επ' ακροατηρίω αποκατάσταση της αλήθειας, τόσο για την υπόθεση της δολοφονίας του Γιάννη Χαλκίδη, όσο και για τις ευθύνες του ίδιου του Λεπενιώτη». Εν αναμονή της δίκης, κατέγραψε επίσης τις αναμνήσεις του και τις εξέδωσε σε βιβλίο με τον εύγλωττο τίτλο «Τι έχεις μ' αυτόν;» (Θεσσαλονίκη 2007).


Παρά την τυπικά «ιδιωτική» μορφή της, η υπόθεση αυτή κάθε άλλο παρά «διμερής διαφορά» μπορεί να θεωρηθεί. Αυτό που επί της ουσίας εκδικάζεται είναι η συλλογική μνήμη της Μεταπολίτευσης για τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική Πολιτεία «έκλεισε» το 1975-77 το ζήτημα των βαρβαροτήτων των πραιτωριανών της επί «επταετίας». Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ' την αρχή.

Ο φόνος του Χαλκίδη

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1967, την ώρα των εγκαινίων της ΔΕΘ από τη χουντική κυβέρνηση, το «Πατριωτικό Μέτωπο» της Θεσσαλονίκης ανατίναξε κολόνα της ΔΕΗ βυθίζοντας για ένα πεντάλεπτο στο σκοτάδι το χώρο της έκθεσης. Η ενέργεια είχε αποφασιστεί από το γραφείο της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης κι εκτελέστηκε από τους Γιάννη Χαλκίδη, Νάντη Χατζηγιάννη, Θόδωρο Καζέλη, Ελλη Στεφανίδου κι Αργύρη Μπάρα.

Τρεις μέρες αργότερα, τα ξημερώματα της 4-5/9/67, η κεντρική γιάφκα της οργάνωσης (ένα μικρό διαμέρισμα στην οδό Φιλελλήνων 65) δέχτηκε επιδρομή από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Οι τρεις αγωνιστές που βρίσκονταν μέσα θα επιχειρήσουν να διαφύγουν, χωρίς αποτέλεσμα. Ο νεαρός εργάτης Γιάννης Χαλκίδης πέφτει νεκρός σε παρακείμενη αυλή, έχοντας δεχτεί πισώπλατα δυο σφαίρες στο στήθος και την κοιλιά (συν ένα επιπόλαιο τραύμα στο χέρι). Επίσης τραυματισμένος από σφαίρα, ο Γρηγόρης Παντής θα συλληφθεί στο υπόγειο όπου είχε καταφύγει.

Ο τρίτος της ομάδας, ο Νάντης Χατζηγιάννης, θα συλληφθεί κοντά στο σημείο στο οποίο έπεσε ο Χαλκίδης. Στο βιβλίο του περιγράφει καταλεπτώς πώς είδε τον αστυφύλακα Λεπενιώτη να καταδιώκει τον ήδη τραυματισμένο σύντροφό του, ν' αδειάζει πάνω του το περίστροφό του και λίγο αργότερα να τον αποτελειώνει ποδοπατώντας τον. Ο Χαλκίδης ξεψύχησε δίπλα του (σ. 60-71). Ακολούθησε η μεταφορά του στην Ασφάλεια κι αργότερα στην ΚΥΠ κι η πολυήμερη ανάκρισή του με βασανιστήρια, τα οποία περιγράφει επίσης εξονυχιστικά (σ. 72-90).

Εκτός από την απόσπαση πληροφοριών, τα βασανιστήρια αποσκοπούσαν και στον εξαναγκασμό του να «ομολογήσει» ότι κάποιος απ' αυτούς πυροβόλησε πρώτος κατά των αστυνομικών, έτσι ώστε ο φόνος του Χαλκίδη να δικαιολογηθεί σαν «αυτοάμυνα» των οργάνων. Η αρχική ανακοίνωση της Αστυνομίας έκανε άλλωστε λόγο για «ανταλλαγή πυροβολισμών», μετατοπίζοντας εικονικά τη «συμπλοκή» από την ανατολική Θεσσαλονίκη (όπου έγινε το φονικό) στη δυτική. Ομως οι αγωνιστές του ΠΑΜ ήταν άοπλοι: «Αν οπλοφορούσαμε και είχαμε και δυο-τρεις χειροβομβίδες θα φεύγαμε σαν "κύριοι" από τη γιάφκα της Φιλελλήνων», εκτιμά εκ των υστέρων στο βιβλίο του ο Χατζηγιάννης. «Οι Ασφαλίτες είναι οι πιο δειλοί άνθρωποι στον κόσμο και θα λούφαζαν κάτω από τη γη» (σ. 67).

Στις 26 Νοεμβρίου 1967 το έκτακτο στρατοδικείο καταδίκασε τους δυο επιζήσαντες σε κάθειρξη 20 χρόνων. Μαζί τους δικάστηκαν άλλα 39 άτομα, απ' τα οποία τα 22 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, από ισόβια μέχρι φυλάκιση με αναστολή.

Η ανάπηρη «κάθαρση»

Αυτά όσον αφορά το μακρινό 1967. Η ουσία του προβλήματος δεν βρίσκεται όμως εκεί, αλλά στην προβληματική «εκκαθάριση» αυτής της τραγικής ιστορίας από τους δικαστικούς μηχανισμούς της Μεταπολίτευσης, που επιτρέπει σήμερα σ' έναν επαγγελματία βασανιστή να ζητά τα ρέστα από τα θύματά του. Η περίπτωση Λεπενιώτη δεν είναι βέβαια καθόλου ξεχωριστή. Αποτελεί μια απλή ψηφίδα στο μωσαϊκό της σκανδαλωδώς ευμενούς αντιμετώπισης των βασανιστών αστυνόμων από τη «Δικαιοσύνη» της εποχής, που κατά κανόνα την έβγαλαν καθαρή - είτε απαλλασσόμενοι με διάφορες δικαιολογίες, είτε τιμωρούμενοι με προκλητικά ελαφρές ποινές. Ενώ οι στρατιωτικοί βασανιστές τιμωρήθηκαν αυστηρά, έτσι ώστε να επιβληθεί πανηγυρικά η «αποπολιτικοποίηση» του στρατεύματος, τα βασανιστήρια εκ μέρους αστυνομικών οργάνων θεωρήθηκαν απλές «υπερβάσεις» των (φυσιολογικών) καθηκόντων τους. Σε άλλες περιπτώσεις, ήταν η ίδια η Δικαιοσύνη αυτή που φρόντισε να «καθαρίσει» για λογαριασμό τους.

Ο Αντώνιος Λεπενιώτης καταδικάστηκε έτσι στην αστεία ποινή της φυλάκισης 4 μηνών (εξαγοράσιμη προς 150 δρχ. την ημέρα) για βασανιστήρια σε βάρος ενός άλλου μέλους του ΠΑΜ, του ελαιοχρωματιστή Κώστα Παπαδόπουλου, συγκατηγορουμένου του Χατζηγιάννη και καταδικασμένου σε κάθειρξη 12 χρόνων το 1967 («Θεσσαλονίκη» 23/2/76). Πολύ τυχερότερος θα είναι όσον αφορά το βασανισμό του ίδιου του Χατζηγιάννη: παρά την παραπομπή του με βούλευμα (254/76) για σοβαρές σωματικές βλάβες σε βάρος τού τότε κρατούμενου, το δικαστήριο θα αποφανθεί τελικά ότι η σχετική μήνυση κατατέθηκε εκπρόθεσμα κατά μία μέρα κι ότι συνεπώς το αδίκημα είχε πια παραγραφεί!

Δεν επρόκειτο για μεμονωμένη περίπτωση. Περίπου 150 μηνύσεις εναντίον βασανιστών της δικτατορίας πέρασαν μ' αυτόν τον τρόπο στο αρχείο, καθώς η Δικαιοσύνη αποφάνθηκε πως η τρίμηνη προθεσμία που προέβλεπε το Δ' Ψήφισμα της 18/1/75 για την υποβολή τους έληγε στις 17 κι όχι στις 18/4/75 - ημέρα που είχε ανακοινωθεί επίσημα από την Εισαγγελία Αθηνών σαν η τελευταία.

Με βούλευμα θα απαλλαγεί ο Λεπενιώτης το 1977 και από την κατηγορία του φόνου του Χαλκίδη, που του απηύθυνε ο πατέρας του νεκρού («Αυγή» 23/1/75). Η απαλλαγή του βασίστηκε στον ισχυρισμό των προϊσταμένων του ότι δεν ήταν παρών στην όλη επιχείρηση. Κι αυτό, παρ' όλο που η συμμετοχή του στην επιδρομή αποδεικνύεται από επίσημα έγγραφα, όπως ο κατάλογος των 17 ανδρών της Υποδιευθύνσεως Εθνικής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης που, όπως προκύπτει από το αρχείο της υπηρεσίας, «μετείχον εν διατεταγμένη υπηρεσία κατά την νύκτα της 4ης προς 5ην Σεπτεμβρίου 1967 εις την λαβούσαν χώραν επιχείρησιν συλλήψεως ατόμων, επί της οδού Φιλελλήνων 65» (Εν Θεσ/νίκη 14/4/77, αρ. πρωτ. 706/20/92α). Στην τωρινή μήνυσή του, ο Λεπενιώτης υποστηρίζει βέβαια πως εκείνη τη μοιραία νύχτα, «αν ενθυμείται καλώς, ευρίσκετο εις άδειαν»...

Από τους 17 αστυνομικούς του πίνακα, στο εδώλιο έφτασαν έτσι την άνοιξη του 1980, ύστερα από αλλεπάλληλες αναβολές, μονάχα τρεις - όσοι κατά τη δίκη του ΠΑΜ στο έκτακτο στρατοδικείο είχαν την απρονοησία να διεκδικήσουν δάφνες για συμμετοχή στην «ανταλλαγή πυρών» με τους «ένοπλους κομμουνιστές». Κι απ' αυτούς τους τρεις θα καταδικαστεί τελικά ο ένας (ο πρώην μοίραρχος Νικόλαος Τετραδάκος, ήδη φυλακισμένος για άλλα βασανιστήρια), απλά για «απόπειρα ανθρωποκτονίας». Ενώ για τη συγκεκριμένη «επιτυχία» του Σώματος, είχαν παρασημοφορηθεί με βασιλικό διάταγμα της χούντας οκτώ αστυνομικοί!

Ανεξάρτητα από τη δικαστική έκβαση της υπόθεσης, ο Νάντης Χατζηγιάννης δεν έπαψε επί τρεις ολόκληρες δεκαετίες να δημοσιοποιεί την προσωπική του μαρτυρία για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δολοφονήθηκε ο σύντροφός του. Ο Λεπενιώτης κατονομάζεται ως δολοφόνος του Χαλκίδη σε άρθρα και συνεντεύξεις του στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» (1975), στις εφημερίδες «Αυγή» (5/9/87) και «Πρώτη» (2/12/87) και, φυσικά, στις καταθέσεις του στον ανακριτή το 1976 και στο δικαστήριο το 1980. Για προφανείς λόγους, αυτή η μαρτυρία του ουδέποτε αμφισβητήθηκε από το συνταξιούχο αστυνομικό.

Τα χρόνια πέρασαν ωστόσο, το πολιτικό κλίμα άλλαξε κι ο πάλαι ποτέ βασανιστής της χούντας αισθάνεται αρκετά «δικαιωμένος», ώστε να επιχειρεί να ξαναγράψει την Ιστορία -τη δική του και των θυμάτων του- μέσα από τα δικαστήρια.

Είναι δυνατόν να τα καταφέρει;


http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=26.01.2008,id=67361744,61567568,53538000

θελω να το ανοιξω να πω μερικα πραγματακια αλλα θα γινω πολυ καφρος και δεν θελω γιατι πειναω τωρα...

Η δικαίωση του αντιστασιακού


ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΟΥΛΗ


Αθώο έκρινε χθες τον αντιστασιακό Νάντη Χατζηγιάννη, με ομόφωνη απόφασή του, το Β' Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης. Στο εδώλιο κάθισε μετά τη μήνυση που υπέβαλε ο συνταξιούχος αστυνομικός Αντώνης Λεπενιώτης, ο οποίος υπηρετούσε στην Ασφάλεια επί χούντας, επειδή τον αποκάλεσε βασανιστή του και δολοφόνο του συναγωνιστή του Γιάννη Χαλκίδη.



Ο Νάντης Χατζηγιάννης μαζί με συντρόφους του αντιστασιακούς, που του συμπαραστάθηκαν, έξω από τα δικαστήρια
«Ο κατηγορούμενος πίστευε το γεγονός ως αληθινό και δεν είχε δόλο. Είχε την πεποίθηση ότι έγινε κάτω από το βάρος της προσωπικής του φόρτισης λόγω των βιωμάτων του από την αντιδικτατορική δράση. Δεν προέκυψε η εξύβριση, αφού δεν ήταν σε θέση να ελέγξει την αντίδρασή του η οποία οφείλεται σε παρόρμηση» είπε η πρόεδρος του δικαστηρίου, Αικατερίνη Παπαβασιλείου, εξηγώντας την απόφαση, η οποία συντάχθηκε με την πρόταση της εισαγγελέως της έδρας Αννας Καραμόσχου, που επισήμανε ότι ο κατηγορούμενος «υπέστη συγγνωστή νομική πλάνη και δεν μπορεί να του καταλογιστεί η πράξη». Στη σύνθεση του δικαστηρίου μετείχαν, εκτός από τους παραπάνω, η πρωτοδίκης Χαρίκλεια Λυρίτση και ο πάρεδρος Κων. Χαρίσης.

Στο άκουσμα της απαλλακτικής πρότασης της εισαγγελέως και της αθωωτικής απόφασης το ακροατήριο, που αποτελούνταν από αντιστασιακούς και πολιτικούς κρατούμενους στη διάρκεια της χούντας, ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

Ανέκφραστος

Ανέκφραστος ήταν ο Αντ. Λεπενιώτης μετά την απόφαση και σε όλη τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας καθόταν δίπλα και συνομιλούσε με τον τέως αξιωματικό τής ΕΛ.ΑΣ. Σπύρο Κουτρουμάνη, ο οποίος είχε εμπλακεί στο γνωστό «χουντογλέντι» στην περιοχή της Θέρμης.

«Αισθάνομαι πλήρως δικαιωμένος γιατί ο προσωπικός μου βασανιστής και δολοφόνος του Χαλκίδη δεν κατόρθωσε να ανατρέψει τα ιστορικά δεδομένα της πόλης μας και τη δράση των αντιστασιακών οργανώσεων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Η υπόθεση αυτή εξελίχθηκε ως μπούμερανγκ εναντίον του Λεπενιώτη, ο οποίος από κατήγορος έγινε κατηγορούμενος» δήλωσε ο Νάντης Χατζηγιάννης και εξέφρασε την πεποίθηση ότι θα δικαιωθεί και στα διοικητικά δικαστήρια όπου εκκρεμεί σε βάρος του αγωγή ύψους 200.000 ευρώ.

Νωρίτερα στην απολογία του περιέγραψε την τυχαία συνάντησή του με τον Λεπενιώτη σε αστικό λεωφορείο, τον Σεπτέμβριο του 2004, και την αιματηρή έφοδο των οργάνων της χούντας, τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου 1967, στο διαμέρισμα της οδού Φιλελλήνων όπου κρύβονταν μαζί με τον Χαλκίδη και τον Γρηγόρη Παντή. Είπε ότι «είδα τον Λεπενιώτη να αποτελειώνει με το περίστροφό του τον Χαλκίδη, που ήδη ψυχορραγούσε χτυπημένος από σφαίρα άλλου αστυνομικού».

«Εφιάλτες»

«Ξυπνάω τα βράδια από τους εφιάλτες που βλέπω ακόμη και σήμερα. Είμαι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας και είναι στη συνείδησή μου χαραγμένο ότι αυτός είναι ο δολοφόνος του Χαλκίδη» ανέφερε ο Χατζηγιάννης. Για τη δολοφονία του Χαλκίδη είχε κατηγορηθεί άλλος αστυνομικός, ο οποίος στη συνέχεια αυτοκτόνησε.

Ο συνήγορός του Νίκος Κωνσταντόπουλος, πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ, δήλωσε ότι: «Η απόφαση τιμά την ελληνική Δικαιοσύνη, τιμά και την ελληνική κοινωνία που διεκδικεί την ιστορική αυτογνωσία και όχι τη λήθη. Η Ιστορία δεν δικάζεται και δικαιώνεται όταν πολίτες υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στην ιστορική μνήμη. Η δίκη αυτή ουσιαστικά εξελίχθηκε σε δίκη των βασανιστών και των δολοφόνων του Χαλκίδη». Η έτερη συνήγορος Ερση Φωτοπούλου υπογράμμισε ότι «34 χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας η Δικαιοσύνη στέκεται εκεί που έπρεπε να είναι».

Ο γιατρός Μιχάλης Λιάκος κατέθεσε ότι λόγω των βασανιστηρίων που υπέστη ο Χατζηγιάννης ακολουθούσε θεραπευτική αγωγή με χάπια. Η αδελφή του Χαλκίδη όπως και οι άλλοι μάρτυρες υπεράσπισης-αντιστασιακοί, που μετείχαν σε αντιδικτατορικές δράσεις, υποστήριξαν ότι ήταν κοινή πεποίθηση πως ο Λεπενιώτης συμμετείχε στη δολοφονία του Χαλκίδη.




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/02/2008

Ότι να'ναι η δικαιολόγηση...

Aν καταλαβα καλα δεν δικαιώθηκε ο αντιστασιακός, αλλα εβγαλαν οτι δεν είχε συναίσθηση των πράξεων του και αθωωθηκε!!

 Όχι ακριβώς αυτό, απλά το δικαστήριο δέχτηκε ότι όσα είπε ο αντιστασιακός αποτελούν προσωπικά του βιώματα τα οποία πιστεύει και δεν συνιστούν συκοφαντική δυσφήμιση.
Προφανώς και αυτή η απόφαση δεν αποτελεί ευθεία δικαίωση του αντιστασιακού, εφόσον όμως η δίκη γινόταν με βάση την κατηγορία για συκοφαντική δυσφήμηση, το δικαστήριο δε μπορούσε να ισχυριστεί ότι καλά έκανε ο κατηγορούμενος που αποκάλεσε δολοφόνο τον κατήγορο.Για μας μπορεί να φαίνεται αυτονόητο ότι δεν έπρεπε να καταδικαστεί ο Χατζηγιάννης, αλλά πλέον έχουμε φτάσει να εκτιμάμε και το αυτονόητο...

Το θέμα όμως είναι και ότι ακούστηκαν και κάποια λόγια στην αίθουσα του δικαστηρίου όπως τα παρακάτω:

«Σήμερα δεν μπορείς να μου απαγορεύσεις να μιλήσω. Με ποδοπάτησες, με έδεσες και με το πιστόλι σου έκανες εικονικές εκτελέσεις εναντίον μου την ώρα που ήμουν ξαπλωμένος καταγής» είπε ο κ. Χατζηγιάννης κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας. Μιλώντας για τον θάνατο του συντρόφου του Γιάννη Χαλκίδη του είπε: «Τον ποδοπάτησες, τον έβγαλες την ψυχή. Δολοφόνε!».

 Και φυσικά ξεφτυλίστηκε και ο αστυνομικός, ο οποίος στην αρχή αρνήθηκε ότι γνώριζε το Χατζηγιάννη (κλασική τακτική...) ενώ αρνήθηκε κατηγορηματικά και ότι συμμετείχε στη δολοφονία του Γιάννη Χαλκίδη.

 

Όπως λέει και το πρώτο άρθρο που διάβασα τώρα, στην Ελλάδα κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι πολλοί Λεπενιώτηδες. Σαν κράτος έχουμε μια  παράδοση στην ατιμωρησία προδοτών/δολοφόνων πολύ αναγουλιαστική.

 Συγκεκριμένα, ο Λεπενιώτης στη διάρκεια της δίκης αρνήθηκε ότι συμμετείχε στη δολοφονία Χαλκίδη, λέγοντας ότι όσοι συμμετείχαν στην επιχείρηση στην οδό Φιλελλήνων βραβεύτηκαν με εύφημο μνεία από την υπηρεσία, ενώ ο ίδιος όχι.  :o :o
 Μα να μην του δώσουν ένα παράσημο του παιδιού;;;
 Πέρα, φυσικά, από τη μαρτυρία του Χατζηγιάννη,ο συνήγορός του, Νίκος Κωνσταντόπουλος, προσκόμισε στο δικαστήριο έγγραφο της Ασφάλειας σύμφωνα με το οποίο ο Λεπενιώτης πήρε μέρος στην επιχείρηση που στήθηκε για τη δολοφονία του Χαλκίδη και προσκόμισε έγγραφα, από τα οποία προκύπτει ότι ο Λεπενιώτης κατηγορήθηκε για βασανισμό του Νάντη Χατζηγιάννη την περίοδο της χούντας, αλλά απαλλάχτηκε λόγω παραγραφής των αδικημάτων...

Μην τα ξαναλέμε ακροδεξιοί τραμπούκοι, παρακρατικοί και μέλη των σωμάτων ασφαλείας απολαμβάνουν φοβερά προνόμια ατιμωρησίας στην Ελλάδα. Είναι δε ένα φαινόμενο τόσο σύνηθες που πλέον δεν προκαλεί και καμία εντύπωση.

Δυστυχώς όλοι οι ακραίοι στην Ελλάδα έχουν κάποια άκρη κ στο τέλος την βγάζουν πάντα καθαρή....Πως γίνεται αυτό ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω......

Φαντάζομαι αναφέρεσαι και σε ακραίους αριστερούς φίλε φαντομά. Μπορείς να μου φέρεις ένα παράδειγμα ακροαριστερού ή αναρχικού ή αναρχοαυτόνομου που έκανε φόνο και την γλύτωσε με 4 μήνες φυλακή; Αλλά αυτό είναι δύσκολο, θα σου ζητήσω κάτι πιο εύκολο βρες μου παράδειγμα ξυλοδαρμού ατόμου από 5 άλλα άτομα όπου διώχθηκε το άτομο που τις έφαγε πιο πολύ από αυτούς που τις έριξαν. Περιμένω να δω τα επιχειρήματά σου, προφανώς επίσης αν θέλεις μπορώ να σου φέρω εγώ παραδείγματα που στηρίζουν τα δικά μου λεγόμενα.

 Δε νομίζω ότι όλοι οι "ακραίοι" έχουν τις ίδιες άκρες, ούτε χαίρουν της ίδιας ανοχής από την κοινωνία σε περίπτωση "άνομης" πράξης.
 Και συγκεκριμένα ο Λεπενιώτης δεν αθωώθηκε βασιζόμενος σε μία "άκρη", αλλά στηριζόμενος στον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό και σε ένα σωρό παρατυπίες (π.χ. παράβλεψη έγγραφων που βεβαίωναν ότι είχε πάρει μέρος στην επιχείρηση).

Αυτο που μου προκαλει εμενα ετνυπωση στην ιστορια παντως ειναι οτι ο Λεπενιωτης τολμησε να κανει μηνυση. Σκεφτειτε να το εκανε αυτο το 75 ας πουμε... Η και πριν δεκα χρονια ακομα...

Ξερουν οτι εχει αρχισει να τους ψιλοπαιρνει φαινεται... Λογικο με το ΛΑΟΣ στη Βουλη.... Αυτο ακριβως ειναι το ανυσηχητικο για την κοινωνια πλεον. Οτι κατι τετοια κατακαθια συνεχιζουν οχι μονο να κυκλοφορουν ελευθερα, αλλα και να ζηταν και τα ρεστα και το ακομα χειροτερο κανεις να μην τους πειραζει....