THMMY.gr

Προπαγάνδα και άγνοια συνοδεύουν την αναζωπύρωση της διαμάχης γύρω από το όνομα της Μακεδονίας

Μακεδονικές σαλάτες

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΨΑΡΡΑ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ. ΙΟΣ e-mail (ios@enet.gr)

"Η εξωτερική πολιτική δεν γίνεται στα παράθυρα"

(Παν. Ψωμιάδης, παράθυρο Alpha, 25/9/2007)

Η αναθέρμανση του δημόσιου ενδιαφέροντος για το «Σκοπιανό» συνοδεύεται για μια ακόμα φορά με μια σειρά «επιχειρημάτων», τα οποία υποτίθεται ότι στηρίζουν με ιστορικά ντοκουμέντα τις επίσημες ελληνικές θέσεις. Είχαμε αναλύσει με άλλη ευκαιρία τις κυριότερες από αυτές τις ανιστόρητες ή και χαλκευμένες θέσεις («Οι δέκα μύθοι του Σκοπιανού», 23/10/05), που μπορεί να είχαν λόγο ύπαρξης σε περιόδους πολέμων και έκτακτων καθεστώτων, αλλά δεν έχουν θέση σε μια σοβαρή πολιτική και διπλωματική αντιπαράθεση. Απλώς λειτουργούν ως στοιχεία εθνικής αυτοϊκανοποίησης.

Η «ανύπαρκτη» Σερβία

Το πρώτο χτυπητό παράδειγμα προσφέρει η άμεση μετεκλογική υπόδειξη του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθίμου, κατά την επίσημη εκδήλωση για τα 85χρονα της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ανεμίζοντας έναν προπολεμικό χάρτη της Γιουγκοσλαβίας, όπου η σημερινή ΠΓΔΜ (και τμήμα του Κοσσυφοπεδίου) αναγράφονται σαν «Διοίκηση του Βαρδάρη» (Βαρντάρσκα Μπανοβίνα), ο Βορειοελλαδίτης ιεράρχης εμφανίστηκε με τη βεβαιότητα ότι με το χάρτη αυτό δίνει αποστομωτική απάντηση στους «εχθρούς της Ελλάδας».



Δεν πρόκειται, βέβαια, για καινούρια ανακάλυψη. Το επιχείρημα χρονολογείται από το 1991-92, περιλαμβάνεται δε -αρκετά διακριτικά- στην επίσημη ελληνική απάντηση προς την Κομισιόν για το εμπάργκο κατά της ΠΓΔΜ το 1994 (Γ. Βαληνάκης - Σ. Ντάλης, «Το ζήτημα των Σκοπίων. Επίσημα κείμενα 1990-1996», Αθήνα 1996, σ.249). Εκτοτε επαναλαμβάνεται κατά καιρούς από πολιτικούς όπως ο Παπαθεμελής («Ε» 17/3/01) αλλά κι από αριστερογενείς συνιστώσες του «εθνικού χώρου» («Ρήξη», «Ρεσάλτο»). Τον τελευταίο καιρό αποτελεί, ωστόσο, το αγαπημένο κλισέ του Καρατζαφέρη. «Τα Σκόπια έχουν όνομα: ΒΑΡΝΤΑΡΣΚΑ», διακηρύσσει π.χ. πρωτοσέλιδα η «Α1» (26/5/07). Ο αρχηγός του ΛΑΟΣ διένειμε μάλιστα στην Ευρωβουλή φωτοτυπίες γιουγκοσλαβικού γραμματοσήμου του 1939. Σύμφωνα με τις «Ελληνικές Γραμμές» του Βορίδη, «έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση» καθώς «φαίνεται καθαρά ότι τα Σκόπια ονομάζονταν επισήμως "Βαρντάρσκα"» (4/6/07).

Το κύριο πρόβλημα μ' αυτό το επιχείρημα είναι ότι, εκτός από την «ανυπαρξία» γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, «τεκμηριώνει» επίσης την ανυπαρξία ...Σερβίας, Κροατίας, Σλοβενίας κι όλων εν γένει των ιστορικών περιοχών απ' τις οποίες απαρτίστηκε η πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία! Η ονομασία «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα» επιβλήθηκε το 1929 (και παγιώθηκε με το Σύνταγμα του 1931) από τη δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου, στο πλαίσιο της γενικότερης «κατάργησης» όλων των ιστορικών περιφερειών, που αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών: η Σερβία έγινε «Μοράβσκα Μπανοβίνα», η Κροατία «Σάβσκα», η Δαλματία «Πριμόρσκα», η Σλοβανία «Ντράβσκα», το Μαυροβούνιο «Ζέτσκα», η δε Βοσνία-Ερζεγοβίνη «Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα. Σκοπός του εγχειρήματος ήταν η εξάλειψη των ιστορικών εθνοτήτων της χώρας με τη συγχώνευσή τους σ' ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό τον έλεγχο της σερβικής στρατιωτικοπολιτικής ελίτ. Το αποτέλεσμα υπήρξε ωστόσο η όξυνση των εθνικών αντιθέσεων, με τις γνωστές τραγικές επιπτώσεις στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Με δυο λόγια, τα γραμματόσημα του κ. Καρατζαφέρη και οι χάρτες του κ. Ανθίμου μπορεί ίσως να εντυπωσιάζουν κάποιους ευκολόπιστους συμπατριώτες μας, κάθε άλλο παρά συμβάλλουν όμως στη στήριξη των εθνικών θέσεων. Πόσο μάλλον αφού πάγια θέση της ελληνικής ιστοριογραφίας και γεωγραφίας, στο μεγαλύτερο μέρος του 19ου και 20ού αιώνα, υπήρξε απεναντίας η οριοθέτηση της Μακεδονίας προς βορράν με το όρος Σκάρδος (Σαρ Νταγ ή Σαρ Πλάνινα), τα σημερινά δηλαδή σύνορα Σερβίας - ΠΓΔΜ. Αρκεί ένα απλό ξεφύλλισμα του Παπαρρηγόπουλου κι ένα κοίταγμα στο χάρτη για να διαπιστώσει κανείς ότι, σύμφωνα με τον εθνικό μας ιστορικό, «τα Σκόπια» ανήκαν εξ ολοκλήρου στην (ευρύτερη) Μακεδονία...

Το ανύπαρκτο σαντζάκι

Μητροπολίτες και παραδοσιακοί ακροδεξιοί δεν αποτελούν ωστόσο παρά την κορυφή του παγόβουνου. Ενα μεγάλο μέρος από τις ανιστόρητες παραδοχές που έχουν γίνει την τελευταία δεκαπενταετία «κτήμα» της κοινής γνώμης, συμβάλλοντας στην αδιέξοδη ανακύκλωση του προβλήματος, προέρχεται από τη μακεδονολογία των ΜΜΕ. Η τελευταία χαρακτηρίστηκε ευθύς εξαρχής από ένα μίγμα ημιμάθειας και εναγώνιας προσπάθειας για την πάση θυσία δικαίωση της «εθνικής» γραμμής. Δυστυχώς, αυτή η πρακτική συνεχίστηκε και μετά την υποχώρηση της εθνικιστικής υστερίας του 1991-95.

Ενα τυπικό παράδειγμα, που αλιεύσαμε πρόσφατα σε τούτην εδώ την εφημερίδα: «Το ίδιο και επί Οθωμανών. Αλλο το σαντζάκι Μακεδονίας με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη και άλλο το σαντζάκι του Βαρδάρη με τα Σκόπια μέσα. Μακεδονία (του Πιρίν) άρχισαν να ονομάζουν την περιοχή στα νεώτερα χρόνια, πρώτοι οι Βούλγαροι, άμα τη γεννήσει (κατά τον 19ον και 20όν αιώνα) του Βουλγαρικού εθνικισμού» («Ναυτίλος» του Στάθη Σταυρόπουλου, 30/12/06).

Οποιο στοιχειωδώς επιστημονικό βιβλίο -οποιασδήποτε εθνικότητας- περί Μακεδονικού κι αν ανοίξει κανείς, το πρώτο πράγμα που μαθαίνει είναι ότι ουδέποτε υπήρξε διοικητική οντότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (σαντζάκι, καζάς ή βιλαέτι) που να έφερε το όνομα «Μακεδονία». Κάποιοι μάλιστα, όπως ο καθηγητής Κ.Δ. Πολυχρονιάδης, υποστηρίζουν ότι η ονομασία αυτή «απαλείφθηκε» από τους Οθωμανούς «καθ' ό υπενθυμίζουσα τοις Βαλκανικοίς λαοίς ιστορικάς παραδόσεις» («Μελέτη περί της διοικήσεως των ανακτηθεισών χωρών της Μακεδονίας», Εθνικόν Τυπογραφείον, Εν Αθήναις 1913, σ. 9). Δεν χρειαζόταν, βέβαια, κανείς να ψάξει τόσο πολύ. Ακόμη και το επίσημο «ενημερωτικό» φυλλάδιο που κυκλοφόρησε το υπουργείο Παιδείας επί «σκοπιανού» να είχε μπει στον κόπο ν' ανοίξει, θα μάθαινε ότι «τον καιρό της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν υπάρχει διοικητικό διαμέρισμα με το όνομα "Μακεδονία"» («Μακεδονία. Ιστορία και πολιτική», Ο.Ε.Δ.Β., Αθήνα 1992, σ.18).



Ούτε «σαντζάκι του Βαρδάρη» υπήρξε όμως ποτέ. Τους ΙΕ' και ΙΣτ' αι. ολόκληρη η ευρύτερη Μακεδονία υπαγόταν στο «σαντζάκι του Πασά» της Ρούμελης (Pasa Livasi), που είχε έδρα τη Σόφια και του οποίου η εσωτερική διαίρεση παραμένει άγνωστη. Τους ΙΖ' και ΙΗ' αι. η Μακεδονία κατανέμεται στα σαντζάκια της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας, του Μοναστηρίου, της Οχρίδας, των Σκοπίων και -εν μέρει- του Κιουστεντίλ (Νίκος Σβορώνος, «Από το 1430 ώς το 1821», στην ημιεπίσημη έκδοση «Μακεδονία. 4.000 χρόνια ελληνικής Ιστορίας και πολιτισμού», Αθήνα 1982, σ. 361). Μετά το «νόμο περί βιλαετίων» του 1864, και μέχρι την κατάλυση της οθωμανικής εξουσίας το 1912, υπάρχουν το βιλαέτι Θεσσαλονίκης (Vilayet-i Selanik), το οποίο διαιρείται στα σαντζάκια Θεσσαλονίκης, Σερρών και Δράμας, το βιλαέτι Μοναστηρίου (Vilayet-i Manastir) με τα σαντζάκια Μοναστηρίου, Σερβίων, Κορυτσάς, Ελμπασάν και Δίβρας, και το βιλαέτι Κοσσυφοπεδίου (Vilayet-i Kosova), με τα σαντζάκια Σκοπίων, Πρίστινας, Ιπέκ, Σενιτζέ και Πρίζρεν. Οι ονομασίες «Μακεδονία του Βαρδάρη» (για την νυν ΠΓΔΜ) και «Μακεδονία του Πιρίν» (για την περιοχή του Μπλαγκόεβγκρατ που ενσωματώθηκε στη Βουλγαρία -κι όχι βέβαια για τα Σκόπια, όπως νομίζει ο κ. Σταυρόπουλος) πρωτοεμφανίζονται μετά τους πολέμους του 1912-13 και τη διανομή των μακεδονικών επαρχιών μεταξύ των γειτονικών κρατών. Ούτε ο βουλγαρικός ούτε κανείς άλλος εθνικισμός χρησιμοποιεί αυτή την ορολογία το 19ο αιώνα.

Το ανύπαρκτο βέτο

Ο έλεγχος αυτών των ιστορικών ανακριβειών μπορεί να μοιάζει υπερβολικός σε μια περίοδο όπου όσοι εκφέρουν δημόσιο λόγο αρκούνται να αναμασούν «επιχειρήματα» που ακούνε στα τηλεπαράθυρα, αλλά δεν είναι μόνο η Ιστορία που υποφέρει απ' αυτούς τους αυτοσχεδιασμούς επί μακεδονικού χάρτου. Ανάλογη μεταχείριση επιφυλάσσεται και στο Διεθνές Δίκαιο, με θύμα μεταξύ άλλων και τη γνωστή «Ενδιάμεση Συμφωνία» που διέπει τις σχέσεις Ελλάδας-ΠΓΔΜ.

Ε, λοιπόν, μια απλή ανάγνωση αυτής της Συμφωνίας θα αρκούσε για να καταλάβει κανείς ότι όλη αυτή η φιλολογία περί ελληνικού βέτο κατά της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ είναι εκτός τόπου και χρόνου, διότι μια τέτοια ελληνική στάση θα παραβίαζε τις διεθνείς υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα μας και θα ήταν δυνατή μόνο αν είχε ήδη προ μηνών καταγγελθεί η Συμφωνία.

Το άρθρο 11 της Συμφωνίας αυτής -που υπογράφεται από τον σημερινό Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας ως υπουργό Εξωτερικών στην κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου- υποχρεώνει την Ελλάδα «να μην προβάλει αντιρρήσεις στην αίτηση ή τη συμμετοχή» της ΠΓΔΜ (ως τέτοιας) «σε διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακούς οργανισμούς και θεσμούς». Μετά το πέρας της πρώτης επταετίας από την υπογραφή της (1995-2002), η Συμφωνία αυτή μπορεί φυσικά να καταγγελθεί (και) από τη χώρα μας, με γραπτή δήλωσή της προς την άλλη πλευρά. Βάσει ωστόσο του άρθρου 22§2, αυτή η γραπτή δήλωση «θα έχει αποτελέσματα [απαλλάσσοντας δηλ. την Ελλάδα από τις παραπάνω δεσμεύσεις της] 12 μήνες μετά την επίδοσή της».

Κάθε συζήτηση περί ελληνικού «βέτο» στην ένταξη των γειτόνων μας στο ΝΑΤΟ είναι, με άλλα λόγια, νομικά αδιανόητη, αφού οι σχετικές διαδικασίες προβλέπεται να ξεκινήσουν σε δυο μήνες και να ολοκληρωθούν ώς τον ερχόμενο Απρίλιο. Προς τι, λοιπόν, η όλη παραφιλολογία περί «βέτο» που ξεκίνησε με το ντιμπέιτ και συνεχίζεται μέχρι σήμερα; Είναι δυνατόν όλοι οι συμμετέχοντες σ' αυτήν (δημοσιογράφοι, πολιτικοί και λοιποί εμπειρογνώμονες) να αγνοούν αυτή την πολύ απλή και σαφή πρόβλεψη; Ή μήπως μας δουλεύουν, όλοι τους, κανονικά;

Αυτή η απλή παρατήρηση εξηγεί και το λόγο που κανένα κυβερνητικό στέλεχος δεν έχει ξεστομίσει τον όρο «βέτο», ενώ ο ίδιος ο κ. πρωθυπουργός αισθάνθηκε την ανάγκη να δηλώσει ότι ουδέποτε ανέφερε τη λέξη! Βέβαια η υπουργός Εξωτερικών κατά την ομιλία της την περασμένη Κυριακή στη Βουλή επιχείρησε να μειώσει την ισχύ της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, με το επιχείρημα ότι «οι πράξεις και οι παραλείψεις των Σκοπίων και κάθε λογής προκλήσεις υπονομεύουν το πνεύμα και το γράμμα της Ενδιάμεσης Συμφωνίας». Υπονόησε δηλαδή για μια ακόμα φορά ότι μπορεί να αντιδράσει στην είσοδο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, ως «αντίμετρο» για την «προκλητική τους στάση». Ομως γνωρίζει η κυρία Μπακογιάννη ότι δεν υπάρχουν διεθνείς συμφωνίες που ισχύουν «κατά περίπτωση».

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=06.10.2007,id=1566800,88466320,81959440

Μουχαχαχα το ήξερα ότι κάποιος το είχε ποστάρει αυτό.
Αφιερωμένο στους οπαδούς του Ιού και της Ελευθεροτυπίας
Αναδημοσιεύω από εδώ meggoulina.blogspot (http://megoulina.blogspot.com/2008/03/blog-post_19.html)
Αλήθεια δεν είναι περίεργο αυτοί που δηλώνουν δήθεν αντιεθνικιστές να συμπορεύονται πάντα με τους Εθνικιστές των άλλων κρατών;

Τελευταία, η Aegean Times έδωσε άλλο χτύπημα, επίσης αποφασιστικό, αποκαλύπτοντας ότι ο Ιός αντιγράφει κατά λέξη, βουλγαροσκοπιανή προπαγάνδα, και την δημοσιεύει στα άρθρα του... Και απ ότι μαθαίνω, αναμένεται σειρά άλλων αποκαλύψεων, ακόμη πιο εντυπωσιακών!


Το copy-paste του Ιού

από το Ρεσάλτο

Οι «Ιοί» φαίνεται πιέζονται από τα «αόρατα αφεντικά» τους και διαπράττουν πολλές γκάφες που τους αποκαλύπτουν παντελώς. Ξεχάσατε μήπως την τελευταία «γκέλα» τους με την αντιγραφή των προπαγανδιστικών θέσεων του bulgarmak.org (όπως αποκάλυψε το aegeantimes.gr);
Αξίζει κάποιος να δει το άρθρο του 2005 και τα περιεχόμενα του bulgarmak για να σχηματίσει γνώμη. Μία ανάγνωση και σύγκριση αποκαλύπτει τον Ιό.
Παραθέτω μερικά τμήματα του άρθρου του Ιού και τα αντίστοιχα από την ιστοσελίδα bulgarmak, τα οποία είναι γραμμένα σε άπταιστα ελληνικά. Πολύ καλά ελληνικά γνωρίζουν οι Βούλγαροι, λες και τα έγραψε κάποιος από Ελλάδα … λέμε τώρα.

Ιός-1: Μύθος 1ος . Η ονοµασία «Μακεδόνες» των βορείων γειτόνων µας πρωτοεµφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί κατασκεύασµα του Τίτο. Στην πραγµατικότητα η επίµαχη ονοµασία χρησιµοποιείται ήδη από τα µέσα του ΙΘ' αι., όταν πρώτη φορά ετέθη δηµόσια το ζήτηµα του εθνικού χαρακτήρα των σλαβόφωνων χριστιανών της ευρύτερης Μακεδονίας. Οι τελευταίοι δηλώνουν «Μακεδόνες» την ίδια στιγµή που διαπραγµατεύονται την υποστήριξή τους στην ελληνική, βουλγαρική ή σερβική εθνική ιδέα. Τυπικό δείγµα, το κήρυγµα του (πρώην κοµιτατζή και εν συνεχεία µακεδονοµάχου) καπετάν Κώττα προς τους προεστούς των Κορεστίων, όπως καταγράφηκε από τον αυτόπτη Παύλο Μελά: «Ηµείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωµεν ελευθερίαν έχοµεν δύο δρόµους ν' ακολουθήσωµεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα» (Ναταλία Μελά, «Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 242).

Bulgarmak 1: Μύθευμα 2ο. Ο αυτοπροσδιορισμός «Μακεδόνας» των βορείων γειτόνων πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί εφεύρημα του Ιωσήφ Μπροζ Τίτο Η αλήθεια: Η επίμαχη ονομασία χρησιμοποιείται ήδη από τα μέσα του 19ου αι. όταν γιά πρώτη φορά τέθηκε το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα των σλαβόφωνων ή κατ' άλλους Βουλγαρόφωνων χριστιανών της Οθωμανικής Μακεδονίας. Οι τελευταίοι δηλώνουν «Μακεδόνες» την ίδια στιγμή που διαπραγματεύονται την υποστήριξή τους στην ελληνική ή βουλγαρική εθνική ιδέα. Πιό συγκεκριμμένα από το 1850 άρχισε η χρήση του όρους Μακεδόνας και Βούλγαρομακεδόνας ταυτόχρονα με τις ζυμώσεις για την δημιουργία αυτοκέφαλης Βουλγαρικής Εκκλησίας και ανεξάρτητου Βουλγαρικού κράτους, προσπάθειες που ευοδώθηκαν στην δεκαετία του 1870. Τυπικό δείγμα είναι το κήρυγμα του απαγχονισθέντα από τους Τούρκους πρώην Βουλγαροκομιτατζή και μετέπειτα Μακεδονομάχου καπετάν Κώττα προς τους προεστούς των Κορεστίων, όπως καταγράφηκε από τον αυτόπτη Παύλο Μελά: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα» (Ναταλία Μελά, «Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 242).

Ιός-2: Μύθος 2ος. Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός «ιστορικής» Μακεδονίας. Στην πραγµατικότητα, όπως ο ίδιος ο εθνικός µας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος επισηµαίνει σε υπηρεσιακή έκθεσή του το 1885, ολόκληρη η σηµερινή ΠΓΔΜ περιλαµβάνεται στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας (επί Φιλίππου). Η πολυδιαφηµισµένη διάκριση της µείζονος Μακεδονίας σε «γεωγραφική» και «ιστορική» δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασµα του τότε ελληνικού υπ.Εξ., µε σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας µε «το µέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισµός δύναται να παρασταθή επικρατών».

Bulgarmak 2: Μύθευμα 3ο. Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός «ιστορικής» Μακεδονίας Η αλήθεια: Στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος ο εθνικός ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος επισημαίνει σε υπηρεσιακή έκθεσή του το 1885, ολόκληρη η Οθωμανική Μακεδονίας περιλαμβάνεται στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας επί Φιλίππου. Η πολυδιαφημισμένη εξάλλου διάκριση της μείζονος Μακεδονίας σε γεωγραφική και ιστορική δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασμα του τότε ελληνικού Υπ. Εξ. με σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας με το μέρος εκείνο της χώρας αυτής στο οποίον ο Ελληνισμός μπορεί να εμφανισθή επικρατών.

Ιός-3: Μύθος 3ος. Το πραγµατικό ιστορικό όνοµα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα». Στην πραγµατικότητα, η ονοµασία αυτή χρησιµοποιήθηκε απ' το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και µάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της. Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεµονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από διοικήσεις («Μπανοβίνες») µε τα ονόµατα των τοπικών ποταµών. Η αλλαγή παγιώθηκε µε το σύνταγµα του 1931 (άρθρο 83) και αντιµετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής. Αν πάρουµε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριµόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρµπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήµατος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσηµα χείλη (βλ. επιστολή Παπαθεµελή, «Ε» 17.3.01), είναι παραπάνω από προφανής.

Bulgarmak 3: Μύθευμα 4ο. Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα» Η αλήθεια : Η ονομασία Βαρντάρσκα χρησιμοποιήθηκε από το Γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της. Οταν η στρατιωτική δικτατορία του Σέρβου βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντας αυτές σε ενιαίο «Γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι ιστορικές περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από επαρχιακές Διοικήσεις (Μπανοβίνες) με τα ονόματα τοπικών ποταμών. Η διοικητική αυτή αλλαγή που αποσκοπούσε στην εξάλειψη των εθνοτήτων, παγιώθηκε τυπικά με το Γιουγκοσλαβικό σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής. Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή την προσωρινή διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από Γιουγκοσλαβική Μακεδονία δεν υπάρχει Σλοβενία αλλά Ντράβσκα Μπανοβίνα, δεν υπάρχει Κροατία αλλά Σάβσκα και Πριμόρσκα Μπανοβίνα), δεν υπάρχει Μαυροβούνιο αλλά Ζέτσκα Μπανοβίνα), δεν υπάρχει Βοσνία-Ερζεγοβίνη αλλά Ντρίνσκα και Βρμπάσκα Μπανοβίνα, δεν υπάρχει Βοϊβοδίνα αλλά Ντουνάβσκα Μπανοβίνα) και το κυριότερο όλων δεν υπάρχει ούτε καν Σερβία αλλά Μοράβσκα Μπανοβίνα. Η γελοιότητα του επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε από επίσημα Ελληνικά χείλη (μητροπολίτης Ανθιμος, Στέλλιος Παπαθεμελής. Γιώργος Καρατζαφέρης κ.α.), είναι παραπάνω από προφανής.

Με μια απλή σύγκριση των κείμενων αποδεικνύεται η ΑΥΤΟΥΣΙΑ αντιγραφή των "Ιών" από το Σάιτ του Σόρος.

σημ της Μεγκουλινας: Αν θέλετε να συγκρίνετε τα δύο κείμενα: η αντιγραφή του Ιού είναι εδώ(http://www.iospress.gr/ios2005/ios20051023.htm), η βουλγαροσκοπιανή προπαγάνδα εδώ(http://www.bulgarmak.org/propaganda.htm)

ΠΡΟΣΟΧΗ: το προπαγανδιστικό site "έπεσε" μόλις έγινε η αποκάλυψη για την αντιγραφή του Ιού. Έτσι είναι διαθέσιμη μόνο η αποθηκευμένη σελίδα από το google. Επίσης επειδή ο Ιός θα ισχυριστεί ότι το δικό του κείμενο είναι προγενέστερο, προσέξτε στο τέλος της αποθηκευμένης σελίδας την ημερομηνία, έναρξης λειτουργίας του:2002. Το προπαγανδιστικό κείμενο είναι προγενέστερο από αυτό του Ιού. Μόνο που παλαιότερα το site λειτουργούσε σε άλλη διεύθυνση. Επίσης ο Ιός θα ισχυριστεί ότι αντέγραψε το κείμενο από βιβλίο κάποιου Βούλγαρου ιστορικού. Αφήστε όμως να το ισχυριστεί πρώτα και θα γελάσουμε...

Ε ωραία, πες ότι είναι αντιγραφή. Και; Η ιστορική αλήθεια δεν έχει copyright...

^sigh^