THMMY.gr

Σαν αυτές που έρχονται στο email μας και έχουν κάτι να πουν πέρα από την ανοησία των chainletters. Ή αυτές που πετυχαίνουμε τυχαία σε ένα site και αδού ξοδέψουμε λίγη ώρα να τις διαβάσουμε νιώθουμε ότι είχαν κάτι καλό να πουν και δεν χάσαμε το χρόνο μας...  Τις μαζεύουμε και τις μοιραζόμαστε εδώ.


ΥΓ. Ας μην είναι πολύ μεγάλες και ας έχουν και κάποιο σχόλιο δίπλα...

Η ομορφιά της καρδιάς


Μια φορά κι ένα καιρό, ένας νεαρός είχε σταθεί στη μέση της πόλης και φώναζε ότι είχε την ομορφότερη καρδιά σ’ όλη την περιοχή. Μεγάλο πλήθος μαζεύτηκε, κι όλοι θαύμαζαν την καρδιά του, που ήταν τέλεια. Δεν υπήρχε ούτε σημάδι, ούτε το παραμικρό ψεγάδι πάνω της. Κι όλοι τότε συμφώνησαν ότι αυτή ήταν η πιό όμορφη καρδιά που είχαν δεί ποτέ τους.
Ο νεαρός μας ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του καρδιά. Ξάφνου ένας γέρος στάθηκε μπροστά στον κόσμο κι είπε, “Ομως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς.”
Ο κόσμος, αλλά και το παλικάρι, κοίταξαν την καρδιά του γέροντα. Χτυπούσε δυνατά, όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα, που όμως δεν ταίριαζαν καλά με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελλωτές άκρες. Κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθιά χάσματα, απ’όπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια.

Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο - πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι η καρδιά του είναι ωραιότερη, σκέφτονταν ;
Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου, είδε τα χάλια της και γέλασε.
-”Πλάκα μας κάνεις ;” είπε. “Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στη δικιά σου και στη δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια, ενώ η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα.”

-”Μάλιστα” είπε ο γέροντας, “η δική σου δείχνει τέλεια, όμως δεν θ’ άλλαζα ποτέ μου τη δική μου καρδιά με τη δική σου. Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου - κόβω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς για να πάει στη θέση του άδειου μέρους της καρδιάς μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς ίδια, έχω μερικές αγκαθωτές άκρες, που όμως τις λατρεύω γιατί μου θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε.”

“Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου, και ο άλλος δεν μου έδωσε πίσω ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα - ξέρεις, το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρ’ όλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω και γιαυτούς τους ανθρώπους, κι ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι θα πεί πραγματική ομορφιά ;”

Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του. Προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια, νεανική και όμορφη καρδιά του, και ξέσκισε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στο γέροντα με χέρια που έτρεμαν. Ο γέρος τότε πήρε αυτή την προσφορά, την έβαλε στην καρδιά του, και μετά πήρε λίγη από την κατακομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε πάνω στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι και απόλυτα, κι έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες.

Και το παλικάρι κοίταξε την καρδιά του, που δεν ήταν πιά τέλεια, ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα και στη δική του καρδιά.


Μια παραβολή με όμορφο νόημα, όσον αφορά την αγάπη..

συγκινητικό Βασούλα.... :)

μακάρι να γινόταν και στην πραγματική ζωή......

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.

Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.
 
Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο.
Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.
 
Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποία ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο.
Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.
Τότε ο πατέρας του, τού είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την
υπομονή του.Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.
 
Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:
- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.»
«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Οι φίλοι είναι σπάνιοι, σε κάνουν να γελάς και σου φτιάχνουν το κέφι. Πάντα είναι διαθέσιμοι να σε ακούσουν όταν το χρειάζεσαι, σε αγαπάν και σε δέχονται στο σπίτι τους.»

Χαλάω μόνη μου το στυλ του τόπικ στέλνοντας μια μεγάλη ιστορία. Έχει να κάνει με την απελπισία και τη φιλία. Έχει και ανατριχιαστικό τέλος. Θα τη βαθμολογούσα με 9/10.


A little story about friendship


One day, when I was a freshman in high school, I saw a kid from my class was walking home from school. His name was Kyle. It looked like he was carrying all of his books. I thought to myself, "Why would anyone bring home all his books on a Friday? He must really be a nerd."
 
I had quite a weekend planned (parties and a football game with my friends tomorrow afternoon), so I shrugged my shoulders and went on.
 
As I was walking, I saw a bunch of kids running toward him. They ran at him, knocking all his books out of his arms and tripping him so he landed in the dirt. His glasses went flying, and I saw them land in the grass about ten feet from him. He looked up and I saw this terrible sadness in his eyes.
 
My heart went out to him. So, I jogged over to him and as he crawled around looking for his glasses and I saw a tear in his eye. As I handed him his glasses, I said, "Those guys are jerks. They really should get lives." He looked at me and said, "Hey thanks!" There was a big smile on his face.
 
It was one of those smiles that showed real gratitude.
 
I helped him pick up his books, and asked him where he lived. As it turned out, he lived near me, so I asked him why I had never seen him before. He said he had gone to private school before now.
 
I would have never hung out with a private school kid before. We talked all the way home, and I carried some of his books. He turned out to be a pretty cool kid. I asked him if he wanted to play a little football with my friends. He said yes. We hung out all weekend and the more I got to know Kyle, the more I liked him, and my
friends thought the same of him.
 
Monday morning came, and there was Kyle with the huge stack of books again. I stopped him and said, "Boy, you are gonna really build some serious muscles with this pile of books everyday!" He just laughed and handed me half the books.
 
Over the next four years, Kyle and I became best friends. When we were seniors, we began to think about college. Kyle decided on Georgetown, and I was going to Duke. I knew that we would always be friends, that the miles would never be a problem. He was going to be a doctor, and I was going for business on a football scholarship.
 
 Kyle was valedictorian of our class. I teased him all the time about being a nerd. He had to prepare a speech for graduation.
 
I was so glad it wasn't me having to get up there and speak. Graduation day, I saw Kyle. He looked great. He was one of those guys that really found himself during high school. He filled out and actually looked good in glasses. He had more dates than I had and all the girls loved him. Boy, sometimes I was jealous.
 
Toda y was one of those days. I could see that he was nervous about his speech. So, I smacked him on the back and said, "Hey, big guy, you'll be great!" He looked at me with one of those looks (the really grateful one) and smiled. "Thanks," he said.
 
As he started his speech, he cleared his throat, and began. "Graduation is a time to thank those who helped you make it through those tough years. Your parents, your teachers, your siblings, maybe a coach...but mostly your friends. I am here to tell all of you that being a friend to someone is the best gift you can give them. I am going to tell you a story."
 
 I just looked at my friend with disbelief as he told the story of the first day we met. He had planned to kill himself over the weekend. He talked of how he had cleaned out his locker so his Mom wouldn't have to do it later and was carrying his stuff home.
 
He looked hard at me and gave me a little smile.
 
“Thankfully, I was saved. My friend saved me from doing the unspeakable.”
 
I heard the gasp go through the crowd as this handsome, popular boy told us all about his weakest moment.
 
I saw his Mom and dad looking at me and smiling that same grateful smile. Not until that moment did I realize it's depth.  Never underestimate the power of your actions. With one small gesture you can change a person's life. For better or for worse.


God puts us all in each other's lives to impact one another in some way. Look for God in others.

As you can see, I took choice number 1. "Friends are angels who lift us to our feet when our wings have trouble remembering how to fly."
 
"Live as if you were to die tomorrow, and learn as if you were to live forever!"

vag voya όμορφη :) αν και στεναχωρήθηκα λιγάκι γι' αυτόν... τέτοια πρόοδος και τελικά να του μείνουν οι τρύπες;

την ιστορία αυτή την είχα διαβάσει πριν χρόνια σε περιοδικό στα ελληνικά και νομίζω πως δεν θα την ξεχάσω ποτε...

8/10 Μην την διαβάσετε αν ήδη έχετε πεσμένη ψυχολογία..


Μια γνωστή ιστορία υπάρχει με έναν στρατιώτη που γύρισε τελικά από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Τηλεφώνησε τους γονείς του από το Σαν Φρανζίσκο:


-Μαμά, μπαμπά, γυρίζω στο σπίτι, αλλά θέλω να ζητήσω μια χάρη, έχω ένα φίλο και θέλω να έρθει κι αυτός.
-Φυσικά, χαρά μας να μας τον γνωρίσεις.
-Πρέπει να ξέρετε κάτι όμως, πάτησε μια νάρκη και έμεινε ανάπηρος, έχασε το ένα του χέρι και ένα πόδι. Δεν έχει πού να μέινει τώρα και θα ήθελα να μείνει μαζί μας.
-Πολύ άσχημο αυτό παιδία μου, ίσως του βρούμε κάποιο μέρος για να μείνει.
-Όχι, θέλω να ζήσει μαζί μας...
-Γιέ μου, μίλησε ο πατέρας στο τηλέφωνο, δε καταλαβαίνεις τί ζητάς, ένας άνθρωπος με τέτοια αναπηρία θα ήταν μεγάλο βάρος για εμάς. Έχουμε τις δικιές μας ζωές, δε μπορούμε να αφήσουμε αυτόν να μας ανακατέψει. Καλύτερα να ξεχάσεις τον φίλο σου, έλα σπίτι σου, και αυτός θα βρεί το δρόμο του.
Σε αυτό το σημείο έκλεισε το τηλέφωνο, και οι γονείς δεν ξανάκουσαν τον γιο τους. Σε λίγες μέρες όμως είχαν μια κλήση από την αστυνομία του Σαν Φρανσίσκο, και έμαθαν οτι ο γιός τους έπεσε από μια πολυκατοικία. Η αστυνομία υπέθεσε οτι ήταν αυτοκτονία. Οι γονείς του νεκρού στρατιώτη πήγαν αμέσως στο νοσκομείο για αναγνώριση. Εκεί έμαθαν κάτι νέο: ο γιος τους είχε χάσει ένα χέρι κι ένα πόδι στο Βιετνάμ.