THMMY.gr

Κατ'ευθείαν στο θέμα , είμαι ήδη 7 χρόνια αισίως στη σχολή , τα τελευταία 3-4 έχω πειστεί πως το μεγαλύτερο λάθος ήταν που μπήκα και το δεφτερο μεγαλύτερο που δεν έφυγα όσο ήταν νορίς . Από τα λάθη λένε μαθαίνουμε ... όπως και να χει , ούτε κορυφαίο μυαλό είμαι στα εξωτικά μαθηματικά της αγαπημένης μας σχολής , ούτε τύπος που μπορεί να διαβάζει πάνω από 3 ώρες ημερησίως , ειδικά πράγματα που δεν έχω ιδέα τι λένε! Ναι διαβάζω και παρακολουθούσα όσο ήμουν εκεί. Απλά είναι δυσκολά εως ακατόρθωτα για μένα να καταλάβω τα περισσότερα μαθήματα ακόμη και μετά από 3-4 φορές που τα έχω δόσει. Ναι ,επίσης ασχολούμαι με άλλα πραγματα με επιτυχία, έκαστος στο είδος τους άλλωστε ξαναλένε. Όπως το μπάσκετ , όσο και να προπονείσαι αν δεν έχεις ταλέντο και ύψος δεν φτάνεις στα κορυφάια επίπεδα. Και τόσα άλλα παραδείγματα, γενικά για την κάθε ασχολία στη ζωή καταλαβένετε τι εννοώ μάλλον εαν διαβάζετε αυτο το forum :) Δεν μπορείς να είσαι καλός παντού , και δυστυχως δεν είμαι καλός εκεί που θα έπρεπε ..

Όπως και να χει το έχω παλέψει ... με κάθε μέσο , και αν και το τελευταίο χρόνο μένω και εργάζομαι μακρία από τη Θεσσαλονίκη κατορθωσα να ρίξω το κοντέρ στα 15 (μαθήματα) . Ως ελαφρυντικό για τον εαυτό μου χρησιμοποιώ τις 3 χαμένες εξεταστικές λόγω καταλήψεων αλλά από την άλλη βλέπω τη γενιά μου να είναι αρκετά βήματα μπροστά και καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά.

Παλιοί φίλοι σε ΤΕΙ , σχολές πλοιάρχων , αστυνομίες κτλ ήδη έχουν αξιοπρεπέστατα εισοδήματα και δουλείες και είναι σε θέση να αγοράζουν αυτοκίνητα κτλ .. Τέλος πάντων έχουν προύποθέσεις για να κάνουν μια άνετη ζωή χωρίς να έχουν τραβήξει τα δικά μου ζόρια όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που με φοβίζει λοιπόν είναι όχι τα μαθήματα , αργά ή γρήγορα θα τελιώσουν .. και τότε τι ?

Νιώθω πως θα έχω ξοδέψει 8 χρόνια για το τίποτα , μιας και ελάχιστα έχω αποκομίσει από αυτα που υποτίθεται ότι μαθαίνουμε και το κυνήγι εργασίας - μέλλον φαντάζουν μαύρα . Κανείς άλλος λοιπόν συμερίζεται τις απόψεις και τις ανησυχίες μου ; 'Η μήπως δεν είναι τόσο απαισιόδοξα τα πράγματα και για μας τους δευτεροκλασάτους μπροστα στον ανταγωνισμό ; Δεν ξέρω πλέον τι ισχύει όσο περνάει ο καιρός γι'αυτό και ζητάω τη γνώμη των συναδέλφων .. help!

Σιχενομαι τα στερεοτυπα του τυπου στα 30 πρεπει να χω αμαξι καλη δουλεια και μια γυναικα να πηδαω.
Αυτα ειναι που σε καταπιεζουν.

Δε νομίζω ότι είναι εκεί το θέμα Grecs (αν και γενικά ισχύει).

Ούτε καν στο πόσο καιρό έχει κάνει μέχρι τώρα τη σχολή... και πότε θα τη βγάλει.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δε ξέρει πώς θα δουλέψει σε ένα αντικείμενο που θα έχει ένα πτυχίο, και δε θα του αρέσει.. Κάνω λάθος?

Παρόλα αυτά.. να σπεύσω να πω ότι μπορείς να κάνεις πολλά άσχετα πράγματα με αυτό το πτυχίο χωρίς να ασκήσεις το επάγγελμα... καθώς και να μην σε απασχολεί ο πόσος καιρός θα σε πάρει..

Αλήθεια.. με τί ασχολείσαι ως δουλειά και σε ποια πράγματα λες ότι τα πηγαίνεις καλά? :)

Από όσο ξέρω από παρόμοιες συζητήσεις, είναι πολλοί αυτοί που δεν έχουν ιδέα για το τι θα κάνουν όταν αρχίζουν μια δουλειά ως ηλεκτρολόγοι... απλά στην αρχή αφιερώνεις κάποιο χρόνο για να μάθεις ακριβώς αυτά που δεν έμαθες στη σχολή. Το άκουσα και από μεγάλους σε ηλικία (50), εργοδότες κλπ. Ας τελειώσουμε λοιπόν με το καλό τη σχολή και ας μην ανησυχούμε από τώρα για αυτά.

Αυτά που λες μου φαίνονται ξένα, αλλά όχι περίεργα. Δεν κάνουμε πάντα τις σωστές επιλογές. Το θέμα είναι, αφού έχεις καταλάβει ότι η επιλογή είναι λάθος, τι κάνεις μετά.

Δεν υποστηρίζω να παρατήσεις τη σχολή,  μόνο και μόνο γιατί το 15 είναι ήδη ένας τεράστιος άθλος που είναι κρίμα να πάει χαμένος. Ένα χαρτί που να λέει ότι έβγαλες ΗΜΜΥ χωρίς υπερβολή βοηθάει πολύ για κάθε είδους επάγγελμα γραφείου.
Από την άλλη, θα ήταν μια ακόμη μεγαλύτερη ΛΑΘΟΣ επιλογή (κατά την άποψη μου) να πιάσεις δουλειά ως ηλεκτρολόγος μηχανικός σε κάποια εταιρεία. Εφόσον αυτό δεν σ' αρέσει, θα είσαι μια ζωή δυστυχισμένος. Και όχι, δεν ισχύει ότι "αυτό σπούδασα, αυτό είναι το μόνο που ξέρω και μπορώ να κάνω".

Και για να μη λέω πολλές αμπελοφιλοσοφίες, η γνώμη μου πάνω σε αυτό που ρωτάς είναι η εξής:
Βρες αυτό που πραγματικά σε ενδιαφέρει (είτε είναι εμπόριο, είτε υδραυλικά, είτε management, ακόμη και dj) και κάνε πλάνα για τη ζωή σου πάνω σε αυτόν τον τομέα. Τόσοι και τόσοι έχουν όπως λες "φτιάξει τη ζωή τους" χωρίς πτυχίο από Πανεπιστήμιο. Το πτυχίο πάρτο και κρέμασέ το σε έναν τοίχο. Κατά προτίμηση κορνιζωμένο.

 Γνωρίζω κάποιον που σε ένα Πανεπιστήμιο της Αγγλίας, σε τομέα παρόμοιο με το δικό μας, σε μια σχολή όπως μας είπε ΠΑΡΑ πολύ δύσκολη, είχε φτάσει να χρωστάει ένα μάθημα. Η σχολή δεν του άρεσε, αλλά δεν ήξερε μέχρι τότε τι ήταν αυτό που ήθελε πραγματικά να κάνει . Ένα μάθημα πριν το πτυχίο, αποφάσισε ότι στη ζωή του θέλει να είναι καθηγητής καλλιτεχνικών σε σχολείο. Παράτησε την περίφημη, δύσκολη Αγγλική σχολή για μηχανικούς, ήρθε εδώ, μπήκε στην Καλών Τεχνών, βγήκε και τώρα κάνει αυτό που θέλει. Θα μου πεις, παίρνει μισθό καθηγητούλη... ε και; αν δεν το έκανε, θα μιζέριαζε μια ζωή μέσα στο/α πανάκριβο/α αμάξι/α του.. τώρα είναι ευτυχισμένος (όσον αφορά αυτόν τον τομέα, για άλλους δεν ξέρω)

Και κάτι τελευταίο. Τα χρόνια σου στη σχολή, δεν πήγαν σε καμία περίπτωση τελείως τζάμπα. Έμαθες πράγματα (δεν μπορεί, κάτι θα σου έμεινε), πήρες εμπειρίες, πήρες μια "σιγουριά" που λέγεται δίπλωμα ημμυ (μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστηνε!) και πήρες (ελπίζω) το μάθημα να το ψάχνεις νωρίτερα πριν κάνεις μια βασική επιλογή για τη ζωή σου. 

Εγω παντως μολις τελειωσω θα φυγω εξωτερικο και θα κανω κατι ασχετο με αυτο που σπουδασα αρχικα και μετα βλεπουμε αν βρω κατι πανω σε αυτα που θα μαθω

η καμένη, δλδ εγώ, (με πολύ λιγότερα χρόνια στη σχολή κ σε περιόδους μιας κάποιας αδράνειας..) θα σου έλεγε ότι δε σε πήραν τα χρόνια κ να μην πιέζεσαι από στερεότυποχαζομάρες
τελείωσε με το καλό τη σχολή και εν τω μεταξύ ψάξε να βρεις τί θες να κάνεις στ' αλήθεια (εν ανάγκη σπούδασέ το κι εκείνο!!)
πού ξέρεις, μπορεί μέχρι το τέλος ν' ανακαλύψεις ακόμη και κάτι σχετικό με τα αντικείμενά μας ή παραπλήσιο τέλος πάντων που να σε τραβάει!
θα 'θελα να ακούσω την άποψη και κάποιου από τα >5 έτη
(κι αφού ρωτάς, ναι, ψιλοανησυχώ κι εγώ! - αλλά δεν είναι το αντικείμενο που με απωθεί, είναι τα μαθήματα των πρώτων ετών)

Σε κάθε περίπτωση είναι λάθος να τα παρατάς. Δεν είσαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που βγάζει την σχολή σε τόσα χρόνια και με δυσκολίες. Βάλε τα δυνατά σου, τελείωσε με το καλό και μετά ακολούθα ό,τι σου λέει η καρδιά σου.......

fulmoon τσεκαρε και παλαιότερες συζητήσεις:

http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=10416.0

http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=6623.0

fulmoon, τώρα που έχεις και εξεταστική δεν είναι ο καλύτερος καιρός για τέτοιες σκέψεις. Άσε τις απαισιόδοξες σκέψεις, η ζωή σε οδήγησε εδώ που είσαι τώρα και δέξου του, όλα για καλό γίνονται, και συγκεντρώσου για να τελειώσεις τη σχολή. Γιατί από ότι κατάλαβα κι εσύ ο ίδιος θέλεις να πάρεις το πτυχίο κ δεν είσαι πχ σαν αυτόν που ανέφερε η vasso που τα παράτησε για να γίνει καλλιτέχνης καθηγητής ;)

Αυτά δεν διαβαζονται...

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις  :)

Anonymous τα είχα δει αυτά τα τόπικ ναι .

Το θέμα μάλλον είναι τελικά ότι είναι απογοητευτική η σύγκριση , φίλοι και γνωστοί από άλλες σχολές δείχνουν να έχουν πολύ περισσόττερο χρόνο και διάθεση για να ασχολούνται με αυτα που τους αρέσουν που τελικά είναι αυτό που μετράει . Το μέλλον μου επίσης δείχνει πολύ πιο αβέβαιο ή έτσι το βλέπω εγώ έστω . Και φυσικά τα ζόρια , τους βλέπω γράφουν μια έκθεση 1 σελίδας ή διαβάζουν το βράδυ πριν την εξέταση και πάνε πέρνουν 10 , πολύ πιο άνετα φοιτητικά χρόνια δηλάδη , που πιστέυω βοηθούν και στη γενικότερη δημιουργικότητα .

Απλα το παιρνεις αποφαση. Αν θες να εχεις το κωλοδιπλωμα, κατσε και σκισου να τα περασεις. Γιατι το βασικο ειναι οτι αν τα παρατησεις, μετα οπως καταλαβαινεις θα ειναι παρα παρα πολυ δυσκοολο να γυρισεις σε περιπτωση που το μετανοιωσεις. Αν ομως εισαι σιγουρος οτι δεν προκειται να ασχοληθεις ποτε με το αντικειμενο και θα σου φαει πολυ καιρο για τα μαθηματα και χωρις λογο, φυγε. Καλλιο αργα παρα ποτε.(αν και εγω δεν θα το εκανα αυτο)

Ενδεικτικά να πω στον fullmoon την περίπτωση του αδερφού μου... ο οποίος παράτησε στα 25 τη σχολή του (Πολ. Μηχ.) και ενώ είχε κάνει διπλωματική (βέβαια χρωστούσε λίγο περισσότερα από τα δικά σου), ολοκλήρωσε τις εγχώριες σπουδές του στο πιάνο και έφυγε στο εξωτερικό (αφού έμαθε και τη γλώσσα πρώτα), έδωσε κατατακτήριες, μπήκε 6ο εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο... τελείωσε στα 30 (αντιμετώπισε και εκεί διάφορες δυσκολίες προσαρμογής στην πραγματικότητα και στην κλίκα τους)... και τώρα κάνει μεταπτυχιακό εκεί.. (δουλεύοντας πλέον - σε κάτι.. όχι τόσο σχετικό προς το παρόν)

Φυσικά φίλοι και γνωστοί τελείωσαν 5 χρόνια νωρίτερα, άλλοι δουλεύουν, άλλοι κάναν και διδακτορικά και δουλεύουν... Άλλοι... παντρεύονται!

Ποτέ δεν είναι αργά... αρκεί να κάνεις αυτό που θέλεις.

Με τι σου αρέσει να ασχολείσαι;
Τι σκέφτεσαι να κάνεις στο μέλλον, έχεις κάποιες ιδέες όσον αφορά στο επάγγελμα που θα ακολουθήσεις;
Νομίζω δεν είναι απαραίτητο να σου υπενθυμίσω ότι η επαγγελματική επιτυχία
δεν έρχεται σχεδόν ποτέ από ένα επάγγελμα που κάνουμε από αγγαρεία,
ενώ έρχεται εύκολα όταν κάνεις αυτό που γουστάρεις.

Η συμβουλή μου, αν τη θες, συμπίπτει λίγο πολύ με της Βάσως.
Κάνε ένα τελευταίο κουράγιο να τελειώσεις τη σχολή,
έφαγες το γάιδαρο μην κολλήσεις στην ουρά
και μετά εάν δεν σου αρέσει μην ξαναπιάσεις ούτε πρίζα στα χέρια σου.

ΥΓ: Από περιέργεια, πως και επέλεξες αυτή τη σχολή;

Μπαα δεν είμαι από αυτόυς που τα παρατάνε γενικά . Θέλω να πιστέυω πως η αξία του χαρτιού για μένα θα είναι μεγαλύτερη -χωρίς παρεξήγηση- έστω κι αν δεν το χρησιμοποιήσω ποτέ , από κάποιο αστέρι που τελιώνει στα 5 χρόνια με 8. Γιατί για τύπους σαν εμένα είναι σαν να πας να τρέξεις με το Grande Punto σου ενάντια σε Aston Martin. Σαν να πας όπως είσαι να παίξεις μονό με το Shaq . Καλά όχι και έτσι , αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ (όλοι όσοι είναι στη θέση μου καταλαβαίνουν)   ;)

Σωστό ή λάθος , θα δείξει αλλά πλέον είναι αργά για τέτοια . Όπως λέει και το άσμα ,
Stand and fight Live by your heart Always one more tryIm not afraid to die !

Η κακιά η ώρα , δεν ήμουν τόσο καλός μαθητής γενικά του 16-17 εκεί γύρω , αλλά εκείνη τη χρονιά έκατσαν τα θέματα γενικά στάθηκα τυχερός (άτυχος) και δήλωσα και υψηλές σχολές . Όπως λέω πλέον καλύτερα να μου κοβόταν το χέρι  8)

Τέλος πάντων όλοι λέγανε κορυφάια σχολή , έχει υπολογιστές που σ'αρέσουν , έχει πολύ χρήμα μετά κτλ ... Ε στα 18 σου δε θες και πολλά , ειδικά με το ΣΕΠ να έιναι ανύπαρκτο στο λύκειο .. 

@fullmoon

Είμαι ο άνθρωπός σου πιστεύω! :D Σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ, η πρώτη παράγραφος όπου περιέγραφες την ακαδημαϊκή σου πορεία συμπίπτει ακριβώς με τη δική μου μέχρι το 4ο έτος περίπου, όπου άρχισα να διαβάζω εξοντωτικά μέσα στην εξεταστική. Είμαι 5ο έτοις και δεν με βλέπω να τελειώνω με τίποτα πρίν το 8ο. Μοιράζομαι όλες, μα όλες τις ανησυχίες σου. Όταν μπήκα στο ΤΗΜΜΥ το έτος 2002, ήμουν μια μαθήτρια με αριστεία, πτυχία, γλώσσες, και είχα και χρόνο για τα χόμπι και για πολλές παρέες. Μετά όλα στράβωσαν. Συνειδητοποίησα ότι η σχολή μέσα είχε ελάχιστη σχέση με αυτό που φανταζόμουνα αλλά και ότι δεν έχω την φαιά ουσία για να μπορέσω, στον απαιτούμενο χρόνο κάθε εξαμήνου, να κατανοήσω τα μαθήματα - μερικά είναι ακόμη για μένα ακατανόητα - και να τα περνάω. Αυτό είχε τεράστιο αντίκτυπο στην ψυχολογία μου, όπως και το γεγονός ότι το 80% των φίλων που είχα ήταν εκτός του ΤΗΜΜΥ. Οπότε όπως καταλαβαίνεις, για να ακολουθήσω τον φοιτητικό τρόπο ζωής των άλλων  :D (μάσα, ξάπλα, αραλίκι και διάβασμα 2 μέρες στην εξεταστική) - δεν πέρασα τίποτα εκτός από Αγγλικά 2 χρόνια. Το άλλο που συνειδητοποίησα ήταν ότι, αν και με γοητεύουν οι νέες τεχνολογίες, ίσως ποτέ στη ζωή μου δεν θα έχω την όρεξη να καταναλώσω τόσο διάβασμα για να τις κατανοώ και να τις προλαβαίνω. Αυτό ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί κάνοντας το μηχανογραφικό μου και ήταν μάλλον τραγικό λάθος. Οι σχολές που με γοητευαν σαν σχολές ήταν η αρχιτεκτονική - δυστυχώς όμως δεν ήμουν τόσο καλή στο σχέδιο - , η Ιστορία -Αρχαιολογία, καθώς τη μισή φοιτητική μου ζωή κατέληξα τελικά να διαβάζω βιβλία με ιστορικό περιεχόμενο, και η Μουσικολογία, καθώς η μουσική είναι για μένα η μισή μου ζωή, και κάποιου είδους "επαγγελμα", αν μπορώ να το ονομάσω έτσι, γιατί μου έχει χαρίσει δουλειές part-time. Αν είχα δηλώσει αυτά που μου άρεσαν? Σκεφτόμουν το μέλλον σαν μια αδιόριστη καθηγητρια που κάνει ιδιαίτερα σε κακομαθημένα για τρείς και εξήντα και μετά βουλιάζει στην παρακμή του δημόσιου σχολείου χωρίς καμία δυνατότητα επιβράβευσης του "κάτι παραπάνω", και κινήτρου για να κάνεις τη δουλειά σου με όρεξη. Και ως μουσικολόγος και ως ιστορικός φανταζόμουνα την επαγγελματική μου ζωή κάπως σαν το ποίημα του Καρυωτάκη για τους Δημοσίους Υπαλλήλους (αν δεν το έχεις διαβάσει, διάβασέ το και θα με καταλάβεις απόλυτα).

Το εργασιακό μου μέλλον ως μηχανικού, και μάλιστα ως Ηλ/γου, το φανταζόμουν απέιρως πιό δημιουργικό. 'Ηθελα να φτιάχνω/κατασκευάζω πράγματα, να έχω ένα επάγγελμα που εξελίσσεται, να κάνω μελέτες ως μηχανικός. Όλα όμως έχουν ένα τίμημα, και τα δημιουργικά επαγγέλματα έχουν ως τίμημα το διάβασμα. Και νυν, και αει και εις τους αιώνας, μέχρι να γεράσουμε, θα πρέπει να μαστε πάνω από ένα βιβλίο. Κάποιοι το βρίσκουν ωραίο και τους γεμίζει η επιστήμη τους, εγώ ως κλασσική τσαμπατσού με μεγαλύτερο ταλέντο στην ανθρώπινη επαφή - ίσως γι'αυτό μου άρεσαν περισσότερο από μικρή και οι ανθρωπιστικές επιστήμες - δεν το βρίσκω τόσο ελκυστικό. Είναι θέμα επιλογών του καθενός.

Δεν νομίζω ότι το πτυχίο, το οποίο θεωρώ ότι πρέπει να πάρεις μια που έφτασες ως εδώ, γιατί είναι όντως άθλος, σε εμποδίζει από το να ασχοληθείς με κάτι άλλο που θα σ'αρέσει περισσότερο. Έχω άλλωστε την εντύπωση ότι το 70% των Ελλήνων κάνουν κάτι άσχετο με τις σπουδές τους. Εξάλλου υπάρχει και το ανοικτό πανεπιστήμιο, αλλά και πολλές άλλες επιλογές για να ασχοληθείς με κάτι άλλο που θα σ'ενδιαφέρει πιό πολύ όταν τελειώσεις. Θα μου πείς, είμαι μεγάλoς, πρέπει να δουλέψω. Οκ, θα δουλέψεις. Αν πραγματικά θέλεις κάτι όμως θα προλαβαίνεις να το κάνεις κι αυτό, έστω και σαν χόμπι.

Πάντως μέσα στη σχολή αυτή που είμαστε, διαπιστώνει κανείς την πλήρη αποτυχία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Και όσο αφορά τον επαγγελματικό προσανατολισμό και όσο αφορά την σύνδεση των γν'ωσεων μεταξύ Λυκείου και Πανεπιστημίου.

Θα κλείσω με κάτι που μου είχε πεί ένας καθηγητής με τον οποίο ειχα συζητήσει το δικό μου πρόβλημα με τις σπουδές μου.
Το πάν είναι η ΑΠΟΦΑΣΗ. Όποια απόφαση κι αν πάρεις, αν πεισμώσεις, θα τα καταφέρεις.
Στην τελική μπορεί να γίνει και αυτό που λέει ο Πάολο Κοέλο και να συνωμοτήσει όλο το σύμπαν για τα το πετύχεις! ;)

Πάντως να ξέρεις ότι οι σκέψεις σου είναι και καθημερινές δικές μου σκέψεις....

Από την πλευρά μου θα προσθέσω τα εξής, προσπαθώντας να αποφύγω συμβουλές περί συνέχειας/διακοπής των σπουδών σου σ' αυτήν τη σχολή, καθώς πιστεύω πως έχω μικρή εμπειρία γι' αυτήν και άρα δεν είμαι σε θέση να κρίνω, και σε μεγάλο ποσοστό το θέμα το κάλυψαν οι προλαλήσαντες.

Ένας άνθρωπος δύσκολα αυτοπροσδιορίζεται. Από την στιγμή που ζει σε ένα πλέγμα σχέσεων/επικοινωνίας, είναι αναμενόμενο να θέτει τον εαυτό του σε άμεση σύγκριση με τον περίγυρο. Αυτό εξ' οριμού δεν είναι μεμπτό, γιατί θα βρεθούν άτομα ικανότερα που θα τον "ρίξουν" και άτομα λιγότερο ικανά που θα τον "ανεβάσουν" ψυχολογικά. Τα παραπάνω γίνονται ασυναίσθητα συνήθως.

Το θέμα είναι, πριν αφήσει τον εαυτό του στην δίνη που λέγεται μετάβαση στην ευθύνη (είτε λέγεται αυτή τέλειωμα σχολής, είτε απόκτηση απογόνων, είτε εύρεση ικανοποιητικής εργασίας), να έχει μια βάση, ένα ακράδαντο πιστεύω για το ποιός περίπου είναι, όσο διφορούμενο και αν ακούγεται αυτό. Δεν γεννηθήκαμε όλοι για το ίδιο πράγμα, αλλά με μια μικρή έρευνα μπορούμε να ανιχνεύσουμε για που προοριζόμαστε. Και πάνω εκεί να χτίσει, να κοντρολλάρει τα ερεθίσματα που ορίζουν την πορεία του.

Όσο ψυχρή και άκαρδη αν ακούγεται, οι Άγγλοι λένε μια σοφή ρήση: Don't cry over spilt milk. Είναι καθαρά μια προσευχή στην εξέλιξη, στην πρόοδο. 2-3-4 δεν έχει σημασία πόσα χρόνια θα σου πάρει να βρεις τον δρόμο σου, να μπεις on track που λέμε. Αυτό όμως που δεν σου επιτρέπεται είναι να αδιαφορείς για τον εαυτό σου, να μπαίνεις ο ίδιος εμπόδιο στην εξέλιξη σου.

Προσπαθώ να σε καταλάβω. Σαν όντα τόσο πολυμορφικά και ευμετάβλητα, δύσκολα μπορώ να πώ ότι το καταφέρνω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου δώσω συμβουλές με βάση τις δικές μου εμπειρίες, και να ελπίσω ότι θα "πιάσουν".

Νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου, βαρύς και νωθρός, νιώθεις ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο και κοιτώντας πίσω λες "τι θα μπορούσα να είχα κάνει", νιώθεις ότι δεν ανταποκρίνεσαι ικανοποιητικά στα κοινωνικά σου "καθήκοντα", στην ευθύνη που ο ίδιος έχεις βάλει για τον εαυτό σου να είναι καλός φίλος/γιός/φοιτητής/εραστής. Έχεις γίνει αντιδραστικός, εχθρικός, εκδικιτικός με τον εαυτό σου. Στην τελική νιώθεις ότι το χάνεις, σε πέρνει απο κάτω, αφήνεσαι να χαθείς και ηθελημένα πια στέκεσαι εμπόδιο για οτιδήποτε μπορεί να σου παρουσιαστεί σαν λύτρωση.

Δεν θα σου πω ότι όλα τα παραπάνω δεν θα έπρεπε να τα κάνεις, ούτε θα σου πω σοφίσματα του στυλ "και αυτά εμπειρίες είναι, ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό". Ένα θα σου πω για τον εαυτό σου. Κλάψτον, θρήνησε τον. Βγάλτο από μέσα σου. Πέτα ότι σε βαραίνει και αποκόψου για ένα διάστημα απο τις ευθύνες σου. Θα γίνεις κακός, θα γίνεις αδιάφορος, αλλά στην τελική είναι θέμα επιβίωσης. Και τότε θα έχεις μια ευκαιρία να δεις πιο καθαρά, να ξαναπιάσεις την ζωή απο εκεί που ο ίδιος νομίζεις ότι την άφησες.

Και ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον σου επιτραπεί να κοιτάξεις πίσω σε όλα αυτά και να γελάς μαζί τους. Ίσως όχι. Θα ήταν κρίμα όμως να πιστεύεις ότι δεν είχες την ευκαιρία να το αλλάξεις.

15 μαθήματα δεν είναι πολλά, αν έχεις τη διάθεση και το ψυχικό σθένος να ασχοληθείς μαζί τους. Αν σου λέει κάτι το να πάρεις το πτυχίο του ΗΜΜΥ, τότε αυτό από μόνο του είναι ικανό να σε τραβήξει προς το τέλος. Δεν έχει και τόσο σημασία ότι είσαι 8ο έτος, παρά η διαπίστωση τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου μόλις τελειώσεις.

Αν όμως θες να πάρεις το πτυχίο απλώς για να το κάνεις κορνίζα και μετά να επιστρέψεις στις καθημερινές δραστηριότητες σου, πολύ φοβάμαι πως χωρίς να βλέπεις τον ξεκάθαρο στόχο στο τέλος μπορεί τα 15 μαθήματα να μετατραπούν σε γολγοθά.Θα συμφωνήσω απόλυτα με κάτι το οποίο έχουν πει και άλλοι, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παρατείνεις την περίοδο της αβεβαιότητας σου. Θα πάρεις μια απόφαση (κάτω από ώριμη σκέψη) και θα εμμείνεις σε αυτή.

Οι στόχοι είναι αυτοί που μας βοηθούν να προχωρούμε τη ζωή μας. Ακόμη και αν δεν τους πετύχουμε, στο τέλος θα έχουμε κάνει μερικά βήματα μπροστά ;)

Αχ, κι εγώ σε τέτοια φάση ανησυχίας είμαι αλλά η βλακεία είναι ότι εμένα με αρέσει η σχολή αλλά όχι το διάβασμα :D

με βλέπω να ποστάρω σ αυτό το τόπικ σε κανά 2 χρόνια.... :P

προς το παρόν θα δώσω εξετάσεις στο ωδείο , θα περνάω όσα περισσότερα μπορω και...αισιοδοξία!!πάντως κ εγω ελλείψει παρακολουθήσεων δεν τα βγάζω γρήγορα τα μαθήματα στην παρούσα φάση

Καλός!!!!!

Εγώ δεν ξέρω!!Μου αρέσει το διάβασμα, μου αρέσει η σχολή, μην φανταστείτε κανά τύπο με γυαλάκια και βιβλία όλη μέρα και όλη νύχτα!!!Όσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν!!!Αλλά δεν μου βγαίνουν οι εξετάσεις!!!Αγχώνομαι γενικά πάρα πολύ λίγο πριν πάρουμε τα θέματα!!!Αλλά φέτος τώρα δηλαδή είπα να είμαι πιο χαλαρός πιο ήρεμος!!!Και από ότι βλέπω πάω καλά!!

fullmoon_52 βλέπω τον τρόπο που γράφεις και το αβατάρ που έχεις και ψυχοπλακώνομαι.

Πάντως αυτά που άκουγες στο λύκειο για τη σχολή είναι αληθεια,  απλώς χρειάζεται να τα κυνηγήσεις ;)

Εγώ ξεκίνησα να δώσω Πανελλήνιες μόνο και μόνο επειδή οι δικοί μου με είχαν πρήξει. Ήθελα να δώσω για οικονομικά που τα πήγαινα καλύτερα, ή τίποτα Πάντειο που είμαι σχετικά καλός στο μπλά μπλά, αλλά οι δικοί μου με σπρώξανε στην 1η Δέσμη επειδή και καλά η 4η τοτε είχε μεγάλο ανταγωνισμό και μαζευόταν η σάρα και η μάρα. Δίνω για Στρατιωτικές Σχολές για να φύγω απο το σπίτι αλλά αποτυγχάνω και την πρώτη και την δεύτερη χρονιά να εισαχθώ οπουδήποτε. Κανονίζω να πάω Εμποροπλοιάρχων και η μάνα μου πλακώνει την κλάψα σε μένα και στον πατέρα μου και έτσι ξαναδίνω για τρίτη φορά χωρίς πολλά πολλά φροντιστήρια. Και σπάει ο διάολος το πόδι του και περνάω...όταν βγήκαν τα μόρια, υπολόγιζα πως πέρναγα σε κάτι Τ.Ε.Ι. φυτικής παραγωγής και την είχα καταβρεί σκεπτόμενος οτι ξεμπέρδεψα με τα μαθηματικά δια παντός. Έεεεελα που πέσανε οι βάσεις πολύ και περνάω Ηλεκτρολόγος στην Κοζάνη...και παίρνω μετεγγραφή για Πειραιά, όπου τελειώνω το Τ.Ε.Ι. σχεδόν για πλάκα (καιτοι το δυσκολότερο Τ.Ε.Ι. στην Ελλάδα-δεν το λέω εγώ, οι στατιστικές το λένε-) και πάω φαντάρος και στο τελείωμα της θητείας μου δίνω εξετάσεις για ένα Μεταπτυχιακό στην Φιιλοσοφία και με κάνουν δεκτό (παρ'όλο που ήμουν Τ.Ε.Ι. τζής!!), και μετά στα καπάκια δίνω για Πολυτεχνείο και περνάω στο Τ.Η.Μ.Μ.Υ. και με παίρνουν στο Τ.Ε.Ι. ώς ωρομίσθιο δίνοντας μου την δυνατότητα να μπορώ να είμαι στον χώρο και να διαβάζω και να είμαι σχετικά χαλαρός όποτε χρειάζεται. Τελείωσα το Μεταπτυχιακό και τώρα, στα 30 μου ξεκινάω το Πολυτεχνείο (πέρασα μάλιστα και το πρώτο μου μάθημα-Ηλεκτρολογικά Υλικά-), ενώ την Παρασκευή με κάλεσαν να περάσω συνέντευξη για Διδακτορικό...
Αυτά εν περιλήψει και χωρίς να αρχίσω να μιλάω για τις άλλες περιπέτειες (συναισθηματικές, επαγγελματικές, συνδικαλιστικές).
Δεν θέλω να το παίξω έξυπνος, απλά είναι κάτι ώρες που τα σκέφτεσαι και λές: "Μα καλά, εγώ που οι καθηγητές μου στο Γυμνάσιο ορκίζονταν πως δεν θα μπορούσα να τελειώσω ούτε την Α' Λυκείου, εγώ που έδωσα τρείς φορές για να μπώ σε ένα επαρχιακό Τ.Ε.Ι., έφτασα να είμαι "κάτι" στον χώρο μου;" και, πιστέψτε με, δεν ξέρω πόσο με "μετράει" ο καθένας, αλλά σίγουρα πλέον έχω μια ιστορία και ένα όνομα στους μικρόκοσμους που κινούμαι...
Και αυτό που πλέον ξέρω είναι οτι στη ζωή γράφεις την ιστορία σου παίρνοντας αποφάσεις και βάζοντας το μαχαίρι στο κόκκαλο. Εκεί που πονάς, εκεί βάζεις το δάχτυλο και το πιέζεις, μέχρι να μην νιώθεις άλλο. Εμείς είμαστε τα όρια των εαυτών μας.

Φιλικά,
Δ.Κ.Π. 

τι θα κάνουμε σ'αυτό το τρελάδικο που μπλέξαμε ρε.... τι...